To see the other types of publications on this topic, follow the link: Gojenie ran.
Journal articles on the topic 'Gojenie ran'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 50 journal articles for your research on the topic 'Gojenie ran.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Halak, Tomasz, and Martyna Halak. "Leczenie powikłanej rany brzusznej u pacjenta leczonego z powodu raka odbytnicy, z wykorzystaniem terapii podciśnieniowej." Forum Leczenia Ran 4, no. 2 (2023): 53–55. http://dx.doi.org/10.15374/flr2023009.
Full textAbstract:
Podciśnieniowa terapia leczenia ran stosowana jest w celu przyspieszenia gojenia rany lub w leczeniu rany powikłanej. Skuteczność zastosowania terapii podciśnieniowej wynika z jej wielokierunkowego działania, które warunkuje gojenie. Terapię tę można również wykorzystać w metodzie otwartego brzucha, szczególnie u pacjentów septycznych, ze względu na udowodnioną poprawę rokowania.
2
Orlińska, Kinga, Katarzyna Komosińska-Vassev, Krystyna Olczyk, Marcin Glaesel, and Paweł Olczyk. "Wound healing – characteristics of the ideal dressing." Annales Academiae Medicae Silesiensis 77 (November 7, 2023): 197–203. http://dx.doi.org/10.18794/aams/173203.
Full textAbstract:
Gojenie się ran to proces dynamiczny, którego celem jest przywrócenie homeostazy oraz funkcjonalności uszkodzonej tkanki. To wysoce złożony, wieloetapowy proces, którego zaburzenie prowadzi do powikłań i problemów zdrowotnych osoby poszkodowanej. Omawiany proces przebiega w ustroju ludzkim dwiema drogami. Pierwszą z nich jest ziarninowanie, drugą rychłozrost. Niezależnie od sposobu gojenia się rany, poszczególne fazy tego procesu wzajemnie nachodzą na siebie, gdzie przed zakończeniem fazy poprzedniej rozpoczyna się następna. Rozgraniczenie poszczególnych faz ma charakter czysto praktyczny. Wyróżnia się cztery fazy gojenia: fazę hemostazy, fazę zapalenia, fazę proliferacyjną – inaczej fazę replikacji i syntezy – oraz fazę remodelingu. Proces gojenia się ran jest procesem naturalnie zachodzącym w organizmie, długotrwałym i złożonym, który zachodzi w przypadku zranienia. Nieprawidłowy przebieg gojenia może skutkować wystąpieniem ran przewlekłych, martwic czy nadmiernego bliznowacenia. Wspomaganiem tego naturalnie zachodzącego w organizmie procesu jest leczenie ran. W przypadkach wymagających takiego wsparcia stosuje się opatrunki, które są elementem niezbędnym, mającym zastosowanie w ochronie zdrowia. Idealny opatrunek powinien: tworzyć barierę przed czynnikami zewnętrznymi, utrzymywać odpowiednie środowisko w łożysku rany (odpowiednia temperatura, wysoka wilgotność, lekko kwaśne pH, umożliwienie wymiany gazowej), absorbować nadmiar krwi oraz wysięku, utrzymywać ranę w czystości – oczyszczać z tkanki martwiczej i toksyn – nie przywierać do rany, aby uniknąć jej uszkodzenia w trakcie wymiany opatrunku, nie wykazywać działania uczulającego, a także drażniącego.
3
Brela, Jakub, and Kinga Spyrka. "Opatrunek z rybiej skóry jako nowa metoda leczenia ran?" Forum Leczenia Ran 4, no. 3 (2023): 65–67. http://dx.doi.org/10.15374/flr2023006.
Full textAbstract:
Istnieje wiele sposobów leczenia ran w zależności od ich głębokości i wielkości. Do takich metod zaliczają się m. in. przeszczep autogeniczny, alloprzeszczepy i przeszczep heterogeniczny. Gojenie się ran obarczone jest jednak potencjalnymi problemami, takimi jak: odrzucenie przeszczepu, infekcja, ryzyko przenoszenia chorób wirusowych (ksenoprzeszczepy), ból oraz znaczne koszty społeczno-ekonomiczne związane z leczeniem. Pojawienie się na rynku medycznym przeszczepów z rybiej skóry stanowi kolejną alternatywę dla obecnie znanych metod, szczególnie w przypadku rozległych oparzeń z ograniczoną dostępnością skóry dawcy oraz wśród pacjentów z chorobami przewlekłymi i mającymi słabe zdolności gojenia.
4
Kucharzewski, Marek, Elżbieta Szkiler, Katarzyna Wilemska-Kucharzewska, Grzegorz Krasowski, and Anna Chrapusta. "Rola poloksameru 188 w leczeniu ran." Forum Leczenia Ran 1, no. 3 (2020): 117–22. http://dx.doi.org/10.15374/flr2020019.
Full textAbstract:
Ważną częścią procesu gojenia rany jest jej oczyszczenie i zmniejszenie obecnego w jej obrębie stanu zapalnego. Do bardzo częstych przyczyn zakłócania procesu gojenia należy zakażenie bakteryjne, znacząco rzutujące na czas jego trwania. W walce z trudno gojącymi się ranami kluczowe jest odpowiednio dobrane skuteczne i nowoczesne leczenie. Prowadzone badania i najnowsze wytyczne w terapii ran podkreślają wskazania do stosowania poliheksametylenu biguanidu (PHMB) – antyseptyku o bardzo dobrej tolerancji tkankowej i szerokim spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego w leczeniu m.in. przewlekle zainfekowanych ran. Obecnie duże nadzieje wiąże się z zastosowaniem związków należących do grupy powierzchniowo czynnych, czyli surfaktantów – np. niejonowy surfaktant poloksamer 188 (P188). Wykazuje on właściwości bakteriobójcze, a dzięki zdolności do formowania i tworzenia hydrożeli możliwe jest jego wykorzystywanie w przemyśle farmaceutycznym jako środka wspomagającego działanie antybiotyków i dostarczanie leków. Jednoczesne wykorzystanie w procesie leczenia niejonowego surfaktantu P188 oraz PHMB podnosi efektywność oczyszczania i skuteczność leczenia ran, przyspieszając ich gojenie.
5
Woytoń, Aleksandra, Ewa Woytoń, Monika Oleksy-Wawrzyniak, and Marzenna Bartoszewicz. "Trudne wybory w leczeniu ran niegojących się." Forum Zakażeń 13, no. 1 (2022): 1–6. http://dx.doi.org/10.15374/fz2022004.
Full textAbstract:
Rany niegojące się bywają skutkiem choroby ogólnoustrojowej i rzadko stanowią odrębną jednostkę chorobową. Leczenie tego rodzaju ran stanowi duże wyzwanie dla współczesnej medycyny, dlatego bazując na aktualnych badaniach, nieustannie opracowywane są nowe strategie leczenia. Istotne jest określenie przyczyny epidemiologicznej rany i na tej podstawie podejmowanie odpowiednich kroków w celu wspomagania i ulepszenia procesu gojenia. Rany niegojące się pozostają w permanentnej fazie zapalnej, co stanowi duży wysiłek dla organizmu pacjenta. Kompleksowe podejście do rany, ocena stanu ogólnego pacjenta, a w ślad za tym możliwości procesu naprawczego rany są niezwykle istotne. Skuteczność terapii zależy również od prawidłowo dobranego do charakterystyki rany opatrunku, który stworzy optymalne warunki wspomagające gojenie. Ranę należy oczyszczać mechanicznie, jeśli to konieczne, przy użyciu miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych – antyseptyków, które efektywnie zwalczają biofilm i są bezpieczne dla zdrowych tkanek otaczających ranę. Dzięki łączonym metodom leczenia ran uzyskuje się postęp procesu gojenia, co jednocześnie podnosi komfort życia pacjenta i wpływa na poprawę ogólnego stanu jego zdrowia.
6
Janeczko, Julia M., Marta Zając, Rafał Słowiński, Katarzyna E. Bryś, Viktoria Maroz, and Maria Karoń. "NPWT – podciśnieniowa terapia leczenia ran: mechanizm działania i zalety metody. Praca przeglądowa." Forum Leczenia Ran 4, no. 4 (2023): 109–14. http://dx.doi.org/10.15374/flr2023014.
Full textAbstract:
Podciśnieniowa terapia leczenia ran (NPWT) to innowacyjna metoda leczenia, zdobywająca uznanie w ochronie zdrowia. Jej początki sięgają XIX wieku, kiedy niemiecki chirurg Friedrich von Esmarch wprowadził podciśnienie do chirurgicznych opatrunków. W latach 90. XX wieku rozwój technologiczny umożliwił komercjalizację urządzeń NPWT, skutecznych w leczeniu oparzeń, ran przewlekłych i uszkodzeń skóry. Terapia opiera się na tworzeniu podciśnienia za pomocą specjalnych opatrunków, poprawiając mikrokrążenie, dostarczając tlen i składniki odżywcze, usuwając płyny i toksyny, stymulując fibroblasty i syntezę kolagenu, przyspieszając gojenie się tkanek. Badania potwierdzają, że NPWT skraca czas gojenia, redukuje ryzyko infekcji i obniża koszty leczenia. Metoda wykorzystuje mechanizmy pierwotne, takie jak makrodeformacja i mikrodeformacja powierzchni rany, usuwanie płynów i stabilizacja środowiska rany. Szczególne miejsce w medycynie, także w Polsce, coraz częściej zajmuje ekonomia, a konkretnie redukcja kosztów leczenia. NPWT to nie tylko skuteczna terapia, ale także oszczędność ekonomiczna, skracająca czas hospitalizacji i redukująca powikłania. Analizy sugerują nawet 50% oszczędności w porównaniu z tradycyjnymi opatrunkami. Terapia może ograniczyć blizny przerostowe i poprawić jakość życia pacjentów. NPWT rozwija się technologicznie i ma potencjał zrewolucjonizowania dziedziny gojenia ran.
7
Szkiler, Elżbieta. "Rany nowotworowe skóry – objawy i postępowanie miejscowe." Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 7, no. 2 (2021): 61–66. http://dx.doi.org/10.15374/pwaiio2021009.
Full textAbstract:
Rany nowotworowe należą do grupy ran atypowych. Komórki nowotworowe mogą rozwijać się w długo niegojących się ranach nienowotworowych, a ich niecharakterystyczne objawy rzadko zwracają uwagę specjalistów. Leczenie miejscowe po zakończeniu leczenia onkologicznego zależy m.in. od stanu rany, a podejmowane interwencje powinny mieć na celu poprawienie komfortu życia pacjenta. Mimo że wilgotna terapia, system TIMERS i cechy idealnego opatrunku obowiązują również w leczeniu ran nowotworowych, ich działania mogą być inne, niż w przypadku pozostałych rodzajów ran. Priorytetem w leczeniu powinny być przede wszystkim: duża ostrożność w oczyszczaniu ran, atraumatyczne opatrunki i maksymalna izolacja wysięku. Nie należy ponadto stosować żadnych preparatów i opatrunków wspomagających proliferację i gojenie ran, ponieważ mogą one indukować rozwój nowotworu.
8
Noppengerg, Mirosława, and Katarzyna Wojtas. "Zastosowanie specjalistycznego opatrunku z siarczanem srebra Mepilex® Ag – przegląd badań." Forum Zakażeń 12, no. 5 (2021): 207–12. http://dx.doi.org/10.15374/fz2021018.
Full textAbstract:
Analiza piśmiennictwa potwierdza skuteczność specjalistycznych opatrunków zawierających srebro i utrzymujących wilgotne środowisko w leczeniu ran. Opatrunki te zmniejszają obciążenie mikrobiologiczne rany, zapobiegają rozwojowi infekcji, wspomagają proces ziarninowania i naskórkowania. Brak rozwiniętej oporności drobnoustrojów na srebro stanowi obiecującą perspektywę miejscowego, antybakteryjnego leczenia ran i owrzodzeń. Skuteczność, dobra tolerancja oraz bezpieczeństwo związane z użyciem produktów z tej grupy znajdują potwierdzenie w badaniach in vitro i badaniach klinicznych. Opatrunek piankowy Mepilex® Ag, dzięki zawartości siarczanu srebra oraz miękkiej, silikonowej warstwy kontaktowej w technologii Safetac®, działa przeciwbakteryjnie, pozwala zmniejszyć ból podczas zmiany opatrunku oraz przyspiesza gojenie tkanek. Obecny w opatrunku węgiel aktywny zmniejsza nieprzyjemny zapach rany z cechami infekcji. Celem pracy była analiza badań w zakresie zastosowania opatrunku Mepilex® Ag w leczeniu ran.
9
Gawrysz, Żanna, and Robert Jamont. "Zastosowanie opatrunku kolagenowego (matrycy skórozastępczej) w postępowaniu leczniczym u 71-letniej pacjentki po resekcji raka podstawnokomórkowego czubka i grzbietu nosa." Chirurgia Plastyczna i Oparzenia / Plastic Surgery & Burns 13, no. 1 (2025): 23–27. https://doi.org/10.15374/chpio2024007.
Full textAbstract:
Rak podstawnokomórkowy skóry (łac. carcinoma basocellulare) to najczęściej występująca postać raka skóry. W zdecydowanej większości jego lokalizacja obejmuje skórę głowy i szyi. Radykalne leczenie raka podstawnokomórkowego skóry polega na chirurgicznym usunięciu zmiany wraz z marginesem zdrowych tkanek, co prowadzi do powstania ubytku tkanek miękkich. Skuteczne pokrycie rany przeszczepem skóry pośredniej grubości jest obecnie złotym standardem w leczeniu urazowej utraty skóry oraz wprost powiązane z efektem estetycznym wygojenia rany. Substytuty skóry, matryce skórozastępcze kolagenowe mogą przyspieszyć gojenie się ran skóry o pełnej grubości, ale ich zastosowanie wymaga obecnie przeprowadzania dwóch etapów operacji. Sztuczna skóra właściwa PELNAC™ (Gunze Limited, Japonia) zapewnia wypełnienie ubytku skóry po resekcji zmiany nowotworowej, a pacjenci otrzymują dobry efekt estetyczny, co ma pozytywny wpływ na samoakceptację i jakość ich życia po zabiegach operacyjnych.
10
Rębisz-Kaszuba, Monika, Ireneusz Ryszkiel, and Marek Kucharzewski. "Leczenie owrzodzeń żylnych na przestrzeni wieków." Forum Leczenia Ran 5, no. 3 (2024): 121–28. https://doi.org/10.15374/flr2024010.
Full textAbstract:
Leczenie ran jest sztuką, której początki sięgają początków ludzkości. Można przypuszczać, że dobór różnych materiałów o właściwościach wspomagających gojenie ran następował metodą prób i błędów przez długi okres. W rezultacie, gdy około 6000 lat temu zaczęły powstawać pierwsze cywilizacje, pojawiło się wiele skutecznych metod miejscowego leczenia ran. Od zarania dziejów rany i owrzodzenia skóry stanowiły przedmiot zainteresowania mędrców i medyków, ponieważ były nie tylko poważnym problemem dla chorych, ale również wyzwaniem dla osób zajmujących się ich leczeniem. Ogromny postęp w tej dziedzinie, dokonany w ciągu ostatnich 150 lat, nie byłby możliwy bez wcześniejszych osiągnięć i doświadczeń, które uczyniły zaopatrywanie ran jednym z głównych bodźców do rozwoju medycyny. Pomysłowość ludzi oraz ich dążenie do rozwiązywania problemów związanych z trudno gojącymi się ranami przyczyniały się do nieustannego doskonalenia metod leczenia. Już starożytni Rzymianie, Grecy oraz Babilończycy usystematyzowali objawy stanu zapalnego ran. Wśród pionierów w tej dziedzinie należy wymienić Hipokratesa z Kos, Aulusa Corneliusa Celsusa oraz arabskiego lekarza znanego pod łacińskim imieniem Abulcasis. Leczenie opierało się głównie na obserwacji i doświadczeniu. W terapii wykorzystywano różnorodne naturalne substancje, takie jak rośliny, miód, wino, pajęczyny czy mleko. Rany opatrywano materiałami pochodzenia naturalnego, m.in. lnem, wełną, jedwabiem czy gliną. Zioła stosowano w formie maści lub okładów, a wśród roślin o właściwościach ściągających lub antybakteryjnych używano m.in. dziurawca zwyczajnego, żywokostu oraz rdestu. Znaczący postęp w technikach leczenia ran nastąpił w XVII wieku, dzięki odkryciom w zakresie anatomii naczyń krwionośnych dokonanym przez Hieronima de Fabritiusa, Marcella Malpighiego oraz Benjamina Brodiego. W tym okresie zaczęto stosować bardziej zaawansowane procedury, takie jak podwiązywanie naczyń krwionośnych. Pojawiły się również innowacyjne metody opatrywania ran, w tym bandażowanie kończyn dolnych z wykorzystaniem materiałów nasączonych lekami, co znacząco przyczyniło się do poprawy skuteczności terapii.
11
Golisz, A. "Gojenie się ran w pędach wiśni odm. Minister Podbielski [Wound healing in twigs of sour cherry cv. Minister Podbielski]." Acta Agrobotanica 24, no. 2 (2015): 217–24. http://dx.doi.org/10.5586/aa.1971.012.
Full textAbstract:
Studies were carried out on anatomical changes in sour cherry twigs after pruning. Changes in the surface of wounds begin by the filling of cells and vessels with gum substances. At the same time drying and splitting of tissues was observed. Healing of the wounds starts from the layer of parenchyma cells from which callus develops. At the end of the growing season spring-made wounds were healed with a thick layer of callus tissue, while healing of summer-made wounds was hastened shortly after formation of the primary callus layer.
12
Lechowicz-Wilińska, Marta, Katarzyna Król-Jędraga, Jarosław Śmieszek, and Anna Chrapusta. "Rekonstrukcja masywnego ubytku tkanek miękkich przedramienia po oparzeniu elektrycznym przy wykorzystaniu wolnego płata z mięśnia najszerszego grzbietu techniką mikrochirurgiczną – opis przypadku." Chirurgia Plastyczna i Oparzenia / Plastic Surgery & Burns 9, no. 3 (2021): 71–75. http://dx.doi.org/10.15374/chpio2021017.
Full textAbstract:
Oparzenia elektryczne stanowią najczęstszą przyczynę amputacji kończyn w oddziałach oparzeniowych. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 55-letniego pacjenta, który w wyniku porażenia prądem wysokiego napięcia doznał oparzeń kończyn górnych III/IV stopnia ok. 5% całkowitej powierzchni ciała, obejmujących rękę i 1/3 dystalnej części przedramienia lewego oraz 1/3 dystalnej części przedramienia prawego od strony łokciowej. W efekcie leczenia w innym ośrodku oparzeniowym doznał amputacji kończyny górnej lewej na wysokości 1/3 dystalnej przedramienia. Po 2,5-miesięcznej terapii w innym ośrodku został przyjęty do Małopolskiego Centrum Oparzeniowo-Plastycznego. Początkowo dokonano oczyszczenia rany z martwicy i biofilmu, zastosowano opatrunki antyseptyczne i terapię podciśnieniową. Uzyskano poprawę w zakresie tworzenia prawidłowej ziarniny. W kolejnym etapie wykonano rekonstrukcję tkanek miękkich przedramienia prawego wolnym płatem mięśniowym z mięśnia najszerszego grzbietu z zespoleniem mikrochirurgicznym tętniczym i żylnym do naczyń przedramienia, uzyskując w 7-dniowej obserwacji zamknięcie odsłoniętych struktur kostnych oraz prawidłowe gojenie ran. Wykorzystanie wolnego płata mięśniowego z mięśnia najszerszego grzbietu z zastosowaniem technik mikrochirurgicznych stanowi skuteczną metodę zamknięcia masywnych ubytków tkanek miękkich po urazach spowodowanych prądem elektrycznym.
13
SYMULEWICZ, Michał, Filip KOROL, Paweł EDYKO, et al. "New technologies in the surgical treatment of wounds." Journal of Education, Health and Sport 46, no. 1 (2023): 22–34. https://doi.org/10.12775/JEHS.2023.46.01.002.
Full textAbstract:
<strong>SYMULEWICZ, Michał, KOROL, Filip, EDYKO, Paweł, JACHOWICZ, Krzysztof, DOBEK, Adam, SUWAŁA, Zuzanna, MINKNER, Mikołaj, EDYKO, Krzysztof, BIEŃKOWSKI, Borys and WÓJCIK, Bartłomiej. New technologies in the surgical treatment of wounds</strong><strong>.</strong><strong> Journal of Education, Health and Sport. 2023;4</strong><strong>6</strong><strong>(1):</strong><strong>22</strong><strong>-</strong><strong>34</strong><strong>. eISSN 2391-8306. </strong><strong>https://dx.doi.org/10.12775/JEHS.2023.46.01.00</strong><strong>2</strong> <strong>https://apcz.umk.pl/JEHS/article/view/454</strong><strong>25</strong> <strong>https://zenodo.org/record/8281065</strong> <strong>The journal has had 40 points in Ministry of Education and Science of Poland parametric evaluation. Annex to the announcement of the Minister of Education and Science of 17.07.2023 No. 32318. Has a Journal's Unique Identifier: 201159. Scientific disciplines assigned: Physical Culture Sciences (Field of Medical sciences and health sciences); Health Sciences (Field of Medical Sciences and Health Sciences).</strong> <strong>Punkty Ministerialne z 2019 - aktualny rok 40 punktów. Załącznik do komunikatu Ministra Edukacji i Nauki z dnia 17.07.2023 Lp. 32318. Posiada Unikatowy Identyfikator Czasopisma: 201159.</strong> <strong>Przypisane dyscypliny naukowe: Nauki o kulturze fizycznej (Dziedzina nauk medycznych i nauk o zdrowiu); Nauki o zdrowiu (Dziedzina nauk medycznych i nauk o zdrowiu).</strong> <strong>© The Authors 2023;</strong> <strong>This article is published with open access at Licensee Open Journal Systems of Nicolaus Copernicus University in Torun, Poland</strong> <strong>Open Access. This article is distributed under the terms of the Creative Commons Attribution Noncommercial License which permits any noncommercial use, distribution, and reproduction in any medium, provided the original author (s) and source are credited. This is an open access article licensed under the terms of the Creative Commons Attribution Non commercial license Share alike.</strong> <strong>(http://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/4.0/) which permits unrestricted, non commercial use, distribution and reproduction in any medium, provided the work is properly cited.</strong> <strong>The authors declare that there is no conflict of interests regarding the publication of this paper.</strong> <strong>Received: </strong><strong>30</strong><strong>.07.2023. Revised:21.08.2023. Accepted: 2</strong><strong>5</strong><strong>.08.2023. Published: 2</strong><strong>9</strong><strong>.08.2023.</strong> <strong>New technologies in the surgical treatment of wounds</strong> <strong>Nowe technologie w chirurgicznym leczeniu ran</strong> Michał Symulewicz<sup>1</sup>, Filip Korol<sup>2</sup>, Paweł Edyko<sup>3</sup>, Krzysztof Jachowicz<sup>4</sup>, Adam Dobek<sup>5</sup>, Zuzanna Suwała<sup>6</sup>, Mikołaj Minkner<sup>7</sup>, Krzysztof Edyko<sup>8</sup>, Borys Bieńkowski<sup>9</sup>, Bartłomiej Wójcik<sup>10</sup> <sup>1</sup> Independent Public Complex of Health Care Centers in Kozienice, Kozienice, Poland https://orcid.org/0009-0004-2177-6040 michalsymulewicz@gmail.com <sup>2</sup> Medical University of Lodz, Poland https://orcid.org/0009-0005-8221-2393 filip.korol@gmail.com <sup>3</sup> Medical University of Lodz, Poland https://orcid.org/0009-0009-6764-3434 edyko.pawel@gmail.com <sup>4</sup> Central Clinical Hospital of Medical University of Lodz, Poland https://orcid.org/0009-0005-8075-6266 krzysztofjacho@gmail.com <strong><sup>5</sup></strong> Medical University of Lodz, Poland https://orcid.org/0000-0002-9675-1938 adamdobek41@gmail.com <sup>6</sup> Norbert Barlicki Memorial Teaching Hospital No. 1 of the Medical University of Lodz, Lodz, Poland https://orcid.org/0009-0006-8838-4863 suwala.zuzanna96@gmail.com <sup>7</sup> Central Clinical Hospital of Medical University of Lodz, Poland https://orcid.org/0009-0007-6908-4758 mikolajminkner@op.pl <sup>8</sup> Central Clinical Hospital of Medical University of Lodz, Poland https://orcid.org/0009-0004-5801-4269 krzysztof.edyko@gmail.com <sup>9</sup> Copernicus Memorial Hospital, Lodz, Poland https://orcid.org/0009-0008-7027-2358 bb.bienkowski@gmail.com <sup>10</sup> Warsaw Institute of Women's Health, Warsaw, Poland https://orcid.org/0000-0002-6118-9199 wajsino@gmail.com <strong>ABSTRACT</strong> <strong>Introduction:</strong> Many wounds are treated surgically. For many years the method itself consisted mainly in cleaning the wounds and bringing its edges closer together, either by strips for closing the wounds or by suturing the wound with classic sutures or staples. Recently, new methods have emerged to support wound healing, which are discussed in this article. <strong>Materials and methods: </strong>The basis of the work were medical articles collected in the PubMed database. The research was conducted by analyzing key words such as: "surgical treatment of wounds", "new technologies in wounds", "wound healing and new technologies", "dressings in wound treatment", "new methods of accelerating wound healing". <strong>Results:</strong> In the process of surgical wound treatment the basis is still the closure and connection of the edges of the wounds, which prevents infections, accelerates healing and improves the cosmetic effect. However this is not the final stage of wound healing. Equally important is the subsequent appropriate selection of the dressing - appropriate in terms of its composition of active substances and absorption properties. The choice of the right dressing has a large impact on the final effect and the avoidance of infections or the subsequent appearance of the scar. Now we also have many new technologies to help heal wounds. They help not only to reduce the risk of infection, but also accelerate the healing process and shorten the treatment time. <strong>Key </strong><strong>w</strong><strong>ords</strong>: <strong>new technologies; surgery; wounds; treatment; wound dressing;</strong> <strong>STRESZCZENIE</strong> <strong>Wprowadzenie:</strong> Wiele ran zaopatrywanych jest w sposób chirurgiczny. Od wielu lat sama metoda polegała głównie na oczyszczeniu ran oraz zbliżeniu do siebie jej brzegów, czy to przez paski do zamykania ran – popularnie nazywanych stripami, czy też przez zszycie rany poprzez klasyczne szwy lub zszywki. W ostatnim czasie pojawiły się nowe metody wspomagania leczenia ran, które zostały omówione w tym artykule. <strong>Materiał i metody: </strong>Podstawą pracy były artykuły medyczne zgromadzone w bazie PubMed. Badania przeprowadzono analizując słowa kluczowe takie jak: „chirurgiczne leczenie ran”, „nowe technologie w ranach”, „gojenie się ran i nowe technologie”, „opatrunki w leczeniu ran”, „nowe metody przyspieszenia gojenia się ran”. <strong>Wyniki: </strong>W procesie chirurgicznego leczenia ran nadal podstawą jest zamknięcie oraz połączenie ze sobą brzegów ran, co zapobiega zakażeniom, przyspiesza gojenie oraz polepsza efekt kosmetyczny. Jednakże nowe należy mieć na uwadze, że nie jest to końcowy etap leczenia ran. Równie ważne jest późniejszy odpowiedni dobór opatrunku – odpowiedni co do swojego składu substancji czynnych, właściwości absorpcyjnych. Dobór właściwego opatrunku wpływa w dużej mierze na efekcie końcowym oraz na unikaniu zakażeń czy późniejszym, wyglądzie blizny. Obecnie mamy do pomocy również wiele nowych technologii pomagających w leczeniu ran. Pomagają one nie tylko na zmniejszenie ryzyka zakażenia, ale również przyspieszają proces gojenia oraz skracają czas leczenia. <strong>Słowa kluczowe: nowe technologie; chirurgia; rany; leczenie; opatrunek na ranę;</strong>
14
Sokół-Czerwonka, Magdalena. "Using of Madonna lily (Lilium candidum L.) in medicine from ancient to modern times: review and perspectives." Farmacja Polska 78, no. 8 (2022): 442–52. http://dx.doi.org/10.32383/farmpol/155154.
Full textAbstract:
Przedmiot badań Wśród bogatego zbioru roślin wykorzystywanych od czasów pierwotnych do celów leczniczych, szczególne miejsce, ze względu na udział w kulturze europejskiej, zajmuje lilia biała Lilium candidum L. Starożytność ukształtowała jej wyjątkową pozycję jako symbolu czystości, piękna i godności, całość wzmocniło chrześcijaństwo, wiążąc kwiat z Maryją i czyniąc go tym samym symbolem dziewictwa. Części lilii najszerzej wykorzystywane miały w społeczności opinię nie tylko surowca leczniczego, ale wręcz przypisywano im zdolności magiczne, szczególnie odnosi się to do jej płatków. Medycyna, zarówno starożytna, jaki i czerpiąca z jej mądrości, nowożytna, zna wiele sposobów na wykorzystanie przede wszystkim korzenia lilii do celów takich, jak zmiękczanie stwardniałych tkanek, uśmierzanie bólu czy niwelowanie skutków oparzeń. W tym procederze udział ma też sztuka lekarska i farmaceutyczna na ziemiach polskich, wzmacniana ludowymi przekonaniami na temat jej skuteczności. Dziś lilia biała, kojarzona głównie z ogrodnictwem i szeroko pojętą ornamentyką, zatraciła swój status rośliny leczniczej, lecz nowe światło w tej sprawie rzucają najnowsze badania publikowane w czasopismach naukowych, które wiążą lilię z potencjalnym działaniem przeciwbakteryjnym, przeciwwirusowym i wspomagającym gojenie ran. Cel badań Niniejsza praca stanowi przegląd sposobów postrzegania lilii białej w kontekście leczniczym i jej wykorzystania w preparatach o wielorakiej postaci i zastosowaniu na przestrzeni tysiącleci. Materiał i metody Danych do opracowania niniejszego przeglądu dostarczyły pisma medyczne autorów starożytnych (Dioskorides, Pliniusz Starszy, Celsus, Avicenna, Galen), farmakopee nowożytne (Farmakopea Londyńska, Sardyńska, Galeno-chymica, Extemporanea, Universalis) oraz współczesne artykuły naukowe z takich czasopism, jak Plants (Basel), Molecules, Journal of Family Medicine and Primary Care czy Biomedical Journal of Scientific & Technical Research. Akcent polski został wprowadzony przez uwzględnienie pomniejszych recept Mikołaja Kopernika, polskich herbarzy (Siennika, Falimirza, Spiczyńskiego, Syreniusza), pism przeznaczonych dla gospodarzy czy poradników utrzymywania apteczki domowej we dworze. Całość materiałów została pozyskana w formie cyfrowej przy udziale takich platform, jak Google Books, baza danych PubMed czy strona wydawnictwa Elsevier. Wyniki Przegląd niniejszych pozycji udowadnia szerokie stosowanie surowców pochodzących z białej lilii, tj. bulw, nasion, płatków korony oraz liści w celach medycznych, kosmetycznych oraz w praktykach magicznych. Korzeń lilii miał status surowca zmiękczającego, łagodzącego bóle, używanego szeroko w plastrach, maściach oraz w formie dekoktu. Głównym zastosowaniem liści było łagodzenie oparzeń poprzez bezpośrednie przykładanie gotowanego surowca. Płatki lilii, wykorzystywane w kosmetyce (woda po destylacji lilii uważana była za kosmetyk przeciwzmarszczkowy i wybielający) służyły do tworzenia oleju liliowego, nasiona natomiast wykorzystywano jako antidotum na jad węży oraz trucizny grzybów. Współczesne badania potwierdzają działanie przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i wspomagające gojenie ran, preparatów na bazie lilii, jednak kwestie te wymagają dokładniejszych badań. Wnioski Lilia biała oraz jej części była surowcem znanym i szeroko stosowanym w medycynie europejskiej, wielokrotnie opisywanym w literaturze specjalistycznej, farmakopeach, zielnikach oraz pozycjach przeznaczonych do użytku masowego. Potencjalne właściwości lilii mogą być przydatne również dziś.
15
Janeczko, Julia M., and Katarzyna E. Bryś. "Larwoterapia w leczeniu ran. Praca przeglądowa." Forum Leczenia Ran 4, no. 3 (2023): 73–77. http://dx.doi.org/10.15374/flr2023012.
Full textAbstract:
Larwoterapia, znana także jako terapia larwalna lub MDT, polega na wykorzystaniu specjalnie hodowanych larw owadów, głównie z rodziny Calliphoridae, do leczenia ran. Proces ten opiera się na zdolności larw do oczyszczania ran poprzez mechaniczne usuwanie martwej tkanki oraz wydzielanie enzymów proteolitycznych, które rozkładają martwiczą tkankę i eliminują infekcje. Larwoterapia ma znaczący potencjał w leczeniu ran przewlekłych, zwłaszcza w kontekście oporności bakterii na antybiotyki i trudności w gojeniu. Larwy mogą usuwać biofilm bakteryjny oraz stymulować procesy regeneracji. Ich zdolności mechaniczne i biochemiczne są kluczowe w procesie oczyszczania ran, usuwania biofilmu i stymulowania procesów gojenia. Metoda ta ma wiele zalet w porównaniu do tradycyjnych metod leczenia ran. Larwy minimalizują uszkodzenie zdrowych tkanek, przyspieszają proces gojenia, redukują konieczność stosowania antybiotyków i skutecznie eliminują biofilmy bakteryjne. Mimo obiecujących efektów larwoterapia staje także przed wyzwaniami. Wymaga przeszkolenia personelu medycznego, dostosowania do indywidualnych przypadków pacjentów i monitorowania efektów terapii. Istnieje ryzyko przeniesienia chorób z larw na ludzi, ale odpowiednie procedury higieniczne minimalizują to zagrożenie. Niechęć personelu i pacjentów oraz dolegliwości bólowe stanowią dodatkowe wyzwania.
16
Lipiński, Przemysław, Agnieszka Lipińska, Aleksandra Woytoń, and Marzenna Bartoszewicz. "Analiza profilu mikrobiologicznego drobnoustrojów izolowanych z zakażonych owrzodzeń stopy cukrzycowej w materiale własnym." Forum Zakażeń 6, no. 13 (2022): 199–206. http://dx.doi.org/10.15374/fz2022030.
Full textAbstract:
Wstęp Jednym z poważniejszych powikłań cukrzycy jest zespół stopy cukrzycowej. Nieleczony, może prowadzić do utraty kończyny, a pacjenci, którzy przebyli wysoką amputację, są obarczeni bardzo dużym ryzykiem śmiertelności. Neuropatia cukrzycowa występuje pod postacią trzech głównych współistniejących form klinicznych – neuropatii czuciowej, ruchowej oraz autonomicznej. Suma tych zjawisk jest odpowiedzialna za powstanie owrzodzenia neuropatycznego. Zakażenie stanowi główny czynnik wikłający gojenie i prowadzący do amputacji kończyny. Cel Celem niniejszej pracy była analiza składu gatunkowego drobnoustrojów wywołujących infekcje u pacjentów leczonych z powodu zakażenia rany stopy cukrzycowej w Pracowni Leczenia Ran w Łodzi. Materiał i metody Przeprowadzono retrospektywną analizę losowo wybranych historii chorób 27 pacjentów w wieku 36–80 lat. Do obserwacji włączono pacjentów ze zmianami w obrębie stóp na podłożu neuropatycznym albo neuropatyczno-niedokrwiennym, u których rozpoznano klinicznie zakażenie rany na podstawie kryteriów wymienionych w wytycznych MGRSC (Międzynarodowa Grupa Robocza ds. Stopy Cukrzycowej). Materiał do badań stanowiły preparaty mikrobiologiczne pobrane z zakażonych ran stopy cukrzycowej. Badania wykonywano w kierunku bakterii tlenowych i beztlenowych, z zastosowaniem metody hodowlanej. Wyniki Najczęściej występującym typem stopy cukrzycowej w grupie badanej była stopa neuropatyczna, rozpoznana u 16 pacjentów, w tym u 10 osób będących w wieku dojrzałym i 6 osób w wieku starczym. Stopa cukrzycowa neuropatyczno-niedokrwienna wystąpiła u 11 osób, w tym u 2 pacjentów w wieku dojrzałym i 9 pacjentów w wieku starczym. U pacjentów powyżej 60. r.ż. częściej stwierdzano stopę cukrzycową mieszaną niż w grupie osób młodszych. Najczęściej izolowanym patogenem z zakażeń ran był gronkowiec złocisty Staphylococcus aureus, obecny w 48,1% izolatów. Z zakażeń wielogatunkowych (13 izolacji) również najczęściej izolowano Staphylococcus aureus u 7 pacjentów oraz Enterococcus faecalis u 6 pacjentów. Dyskusja Brak korelacji pomiędzy typem cukrzycy pierwszym lub drugim a typem stopy cukrzycowej wynika z podobnego przebiegu powstawania powikłań, mimo odmiennego patomechanizmu prowadzącego do rozwoju samej cukrzycy. Nie stwierdzono ponadto korelacji pomiędzy liczbą wyizolowanych gatunków bakteryjnych a rozpoznaniem typu stopy cukrzycowej. W zakażeniach stopy cukrzycowej, przebiegających w klimacie umiarkowanym, ziarenkowce Gram-dodatnie są najczęściej stwierdzanymi patogenami. Wnioski Wyniki badania mikrobiologicznego są podstawą do dobrania najkorzystniejszego lokalnego schematu antybiotykoterapii empirycznej, która musi być włączana natychmiast po rozpoznaniu zakażenia, jeszcze przed obiektywnym ustaleniem czynnika etiologicznego. Wskazane jest, aby decyzję terapeutyczną opierać również na ocenie stanu klinicznego i rezultacie dotychczasowego leczenia empirycznego.
17
Grajeta, Halina Grajeta. "Malnutrition- causes, consequences and treatment." Bromatologia i Chemia Toksykologiczna LIV, no. 2 (2022): 133–47. http://dx.doi.org/10.32383/bct/152847.
Full textAbstract:
Niedożywienie jest poważnym problemem zdrowotnym i społecznym na świecie. Na ryzyko niedożywienia najbardziej narażone są dzieci, osoby starsze i przewlekle chore. Zaburzenia odżywiania, które prowadzą do niedoborów składników odżywczych pogarszają funkcjonowanie całego organizmu. Utrudniona regeneracja i większa liczba powikłań to zwiększona zachorowalność i śmiertelność osób niedożywionych. Niedożywienie najczęściej wynika z niewystarczającej podaży składników odżywczych i energii. Utrata masy ciała i sarkopenia towarzyszą upośledzeniu pracy układu krążenia, oddechowego, immunologicznego, pokarmowego oraz zaburzeniom gospodarki elektrolitowej. Ocena stanu odżywienia umożliwia rozpoznanie objawów nieodżywienia i dobranie odpowiedniego sposobu leczenia. Niedożywienie może być związane z sytuacją ekonomiczną i głodem, a także z chorobą nasilającą katabolizm lub pewnym stopniem niepełnosprawności, które powodują zmniejszenie podaży pokarmu, zaburzenia wchłaniania, zwiększoną utratę lub wzrost zapotrzebowania na składniki odżywcze. Istotne są także czynniki społeczne i psychologiczne, rodzaj stosowanej farmakoterapii, jak również fizjologiczne zmiany w organizmie towarzyszące starzeniu lub procesom zapalnym. Zaburzenie funkcji układu odpornościowego sprzyja nawracającym infekcjom. Stan niedożywienia wpływa na utrudnione gojenie się ran i zwiększa prawdopodobieństwo występowania odleżyn. Zaburza także funkcje przewodu pokarmowego i skóry, osłabia zdolności psychomotoryczne, prowadzi do zmian w obrębie tkanki mięśniowej i kości oraz wpływa na płodność i stan psychiczny. Negatywny wpływ niedożywienia na wyniki leczenia ma związek ze zwiększeniem toksyczności stosowanych leków, większą liczbą powikłań i zakażeń szpitalnych. Powoduje to wydłużenie hospitalizacji i znaczne zwiększenie kosztów opieki zdrowotnej. Leczenie żywieniowe obejmuje ocenę stanu odżywienia i zapotrzebowania organizmu na składniki odżywcze, konsultację dietetyczną oraz zastosowanie odpowiednio zbilansowanej diety, a następnie monitorowanie stanu odżywienia. Drogą z wyboru jest żywienie drogą przewodu pokarmowego (żywienie doustnie) za pomocą specjalnych diet przemysłowych (DSP), które są dostosowane składem do różnych sytuacji klinicznych. Celem pracy było przedstawienie, na podstawie przeglądu piśmiennictwa, przyczyn występowania niedożywienia, jego konsekwencji zdrowotnych oraz możliwości leczenia żywieniowego.
18
Dzikowska, Mirosława, Katarzyna Wojtas, and Maria Kózka. "Podchloryny – skuteczność w leczeniu ran." Forum Zakażeń 11, no. 4 (2020): 201–5. http://dx.doi.org/10.15374/fz2020026.
Full textAbstract:
W leczeniu ran, a zwłaszcza ran przewlekłych, wykorzystuje się środki, które warunkują proces ich gojenia poprzez oczyszczanie, zapobieganie rozwojowi infekcji, a także wspomaganie ziarninowania i naskórkowania. Wielolekowa oporność wynikająca ze stosowania antybiotyków w leczeniu ran kierunkuje dalsze badania w obszarze skutecznych i dobrze tolerowanych preparatów ponadtlenkowych. Brak rozwoju oporności na środki antyseptyczne, uszkadzające nieodwracalnie patogeny, stanowi obiecującą perspektywę potencjału antyseptycznego leczenia ran. Antyseptyki, z uwagi na skuteczność, dobrą tolerancję oraz bezpieczeństwo znajdują coraz szersze zastosowanie w badaniach – od in vitro do klinicznych. W niniejszej pracy dokonano przeglądu badań w zakresie skuteczności zastosowania podchlorynów w procesie gojenia ran.
19
Rojczyk, Ewa, Mateusz Klimek, Katarzyna Wilemska-Kucharzewska, and Marek Kucharzewski. "Rola kolagenu w procesie gojenia ran." Leczenie Ran 13, no. 1 (2016): 1–8. http://dx.doi.org/10.15374/lr2016002.
Full text
20
Klimek, Mateusz, Wojciech Szaraniec, Ewa Rojczyk, Katarzyna Wilemska-Kucharzewska, and Marek Kucharzewski. "Rola argininy w procesie gojenia ran." Leczenie Ran 14, no. 3 (2017): 97–101. http://dx.doi.org/10.15374/lr2017017.
Full text
21
Klimek, Mateusz, Wojciech Szaraniec, Ewa Rojczyk, Katarzyna Wilemska-Kucharzewska, and Marek Kucharzewski. "Rola tlenu w procesie gojenia ran." Leczenie Ran 14, no. 3 (2017): 103–8. http://dx.doi.org/10.15374/lr2017018.
Full text
22
Klimek, Mateusz, Wojciech Szaraniec, Ewa Rojczyk, Katarzyna Wilemska-Kucharzewska, and Marek Kucharzewski. "Rola argininy w procesie gojenia ran." Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 3, no. 4 (2018): 199–203. http://dx.doi.org/10.15374/pwaiio2017035.
Full text
23
Jurek, Joanna Michalina. "Żywienie jako element leczenia i gojenia ran." Medycyna Faktów 17, no. 2(63) (2024): 188–94. http://dx.doi.org/10.24292/01.mf.0224.03.
Full textAbstract:
Dieta stanowi istotny element leczenia wspomagającego proces gojenia ran, natomiast niedożywienie może znacząco wpłynąć na proces regeneracji. Pokarmy bogate w składniki odżywcze (zwłaszcza białko i nienasycone kwasy tłuszczowe) oraz dodatkowo zawierające liczne mikroelementy zapewniają odpowiedni poziom odżywienia, a w efekcie wspomagają proces gojenia ran. Szczególne znaczenie ma zapewnienie odpowiedniej podaży witamin i składników mineralnych (takich jak witaminy A, C, E oraz cynk i selen), ponieważ warunkuje optymalny przebieg procesu regeneracji tkanek z uwagi na udział tych składników odżywczych w syntezie kolagenu i późniejszym sieciowaniu, a także tworzeniu nowych naczyń krwionośnych.
24
Mościcka, Paulina, Justyna Cwajda-Białasik, Arkadiusz Jawień, and Maria Szewczyk. "Analiza wybranych czynników wpływających na proces gojenia ran przewlekłych." Leczenie Ran 21, no. 2 (2024): 57–63. http://dx.doi.org/10.60075/lr.v21i2.67.
Full textAbstract:
Złotym standardem leczenia zachowawczego owrzodzeń żylnych kończyn dolnych jest kompresjoterapia. Istotne są również inne elementy, takie jak postępowanie miejscowe zgodne ze strategią TIMERS, a także m.in. fizjoterapia, edukacja chorego i jego rodziny. Niestety przebieg procesu gojenia owrzodzeń żylnych uzależniony jest również od innych czynników i są one wciąż poddawane wielu analizom. W pracy przedstawione zostały wybrane czynniki zaburzające proces gojenia owrzodzeń żylnych kończyn dolnych.
25
Spyrka, Kinga, Jakub Brela, Monika Rębisz-Kaszuba, Gadi Borkow, and Marek Kucharzewski. "Miedź – kolejny przełom w ewolucji gojenia ran?" Forum Leczenia Ran 3, no. 4 (2022): 67–73. http://dx.doi.org/10.15374/flr2022010.
Full textAbstract:
Streszczenie: Miedź od wieków była używana do eradykacji zakażeń bakteryjnych. Pierwiastek ten ma nie tylko działanie bakteriobójcze, ale również przyśpiesza proces angiogenezy i epitelizacji. W niniejszej pracy omówiono rolę miedzi w procesie gojenia ran.
26
Zieliński, Maciej, Szymon Markiewicz, Marcin Gabriel, and Zbigniew Krasiński. "Exudate in the wound healing process." Leczenie ran 18, no. 2 (2021): 37–44. http://dx.doi.org/10.5114/lr.2021.107147.
Full text
27
Rojczyk-Gołębiewska, Ewa, Marek Kucharzewski, Katarzyna Wilemska-Kucharzewska, and Artur Pałasz. "Calcium signaling in wound healing." Leczenie Ran 10, no. 3 (2013): 65–70. http://dx.doi.org/10.15374/lr2013011.
Full text
28
Rojczyk-Gołębiewska, Ewa, Katarzyna Wilemska-Kucharzewska, Artur Pałasz, and Marek Kucharzewski. "The role of angiogenesis in wound healing." Leczenie Ran 12, no. 1 (2015): 1–7. http://dx.doi.org/10.15374/lr2015002.
Full text
29
Skok, Kristijan, Uroš Maver, Lidija Gradišnik, Monika Sobočan, and Iztok Takač. "Humane celične linije raka dojk." Slovenian Medical Journal 88, no. 9-10 (2019): 427–43. http://dx.doi.org/10.6016/zdravvestn.2842.
Full textAbstract:
Rak dojk je drugi najpogostejši rak na svetu in daleč najpogostejši pri ženskah, tako v razvitem svetu kot tudi v državah v razvoju. Uvršča se na peto mesto po vzroku smrti zaradi raka. V Sloveniji beležimo letno približno 1310 novih primerov raka dojk. Ločimo več podtipov raka dojk, ki jih lahko delimo na podlagi histopatološke (primaren, sekundaren, invaziven, neinvaziven) ter molekularne delitve oz. intrinzičnih lastnosti. V pomoč pri raziskovanju posameznih podtipov raka dojk služijo tudi celične linije. Prva celična linija raka dojk je bila ustvarjena leta 1958 in poimenovana BT-20 (1958, Lasfargues in Ozzello). Število celičnih linij je v zadnjih letih drastično naraslo, vendar so najpogosteje uporabljene celične linije še vedno MCF7, T47D in MDAMB231. MCF7 in T47D sta vrste luminalni tip A (ER+/PR+/HER2-) in MDAMB231 je trojno negativna (ER-/PR-/HER2-). Na področju celičnih linij so vidne nedoslednosti glede poimenovanja kot tudi gojenja. Prav tako je tudi vprašljiva ponovljivost gojenja v različnih laboratorijih ali pogojih, kjer celične linije lahko razvijejo drugačne lastnosti (npr. dediferenciacija, sprememba fenotipa, mutacije). V literaturi so vidni primeri različne kategorizacije iste celične linije v edinstvene skupine na podlagi drugačnega molekularnega in morfološkega opisa. Avtorji so mnenja, da je posledično potreben pregled nad literaturo in opis trenutno znanega. V prispevku se osredotočajo na tematiko celičnih linij raka dojk, njihovo nomenklaturo, delitev, gojenje in uporabnost.
30
Mróz, Magdalena. "Wykorzystanie macierzy zewnątrzkomórkowej opatrunku Endoform® w terapii ran przewlekłych – opis przypadków." Forum Leczenia Ran 3, no. 1 (2022): 49–53. http://dx.doi.org/10.15374/flr2022003.
Full textAbstract:
Jednym z czynników hamujących proces leczenia ran przewlekłych jest nadmiar metaloproteinaz macierzy zewnątrzkomórkowej, skutkujący ciągłą fazą zapalną, uniemożliwiającą przejście na dalsze etapy gojenia ran, czyli angiogenezę i proliferację. Wyizolowana macierz zewnątrzkomórkowa w postaci opatrunku Endoform® znacznie skraca czas leczenia ran. Stanowi modulator metaloproteinaz odpowiedzialnych za degradację istotnych białek strukturalnych, ponadto wspomaga proces proliferacji komórkowej, a następnie epitelializacji. Celem niniejszej pracy było przedstawienie terapii ran przewlekłych z wykorzystaniem opatrunku Endoform®.
31
Szkiler, Elżbieta, Marek Kucharzewski, and Aleksandra Bitenc-Jasiejko. "Stymulacja tkanek w leczeniu ran." Forum Leczenia Ran 2, no. 4 (2021): 145–50. http://dx.doi.org/10.15374/flr2021021.
Full textAbstract:
Pobudzenie i przyspieszenie gojenia tkanek, przyspieszenie zatrzymanej w ranach niegojących się fazy zapalnej jest możliwe przy zastosowaniu odpowiednio dobranych metod wspomagających. Medycyna fizykalna oferuje specjalistom w dziedzinie leczenia ran kilka metod, a ich synchroniczne działanie może przynieść pozytywne efekty. Różnorodność terapii fizykalnych pozwala na ich dobór do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta. W pracy przedstawiono mało znaną wiedzę o stymulacji tkanek w procesie leczenia ran.
32
Rojczyk-Gołębiewska, Ewa, Marek Kucharzewski, Katarzyna Wilemska-Kucharzewska, and Artur Pałasz. "Role of iron in wound healing." Leczenie Ran 10, no. 2 (2013): 41–45. http://dx.doi.org/10.15374/lr2013007.
Full text
33
Wilemska-Kucharzewska, Katarzyna, Miłosz Bednarczyk, Ewa Rojczyk, Artur Pałasz, and Marek Kucharzewski. "Role of cytokines in healing wound process." Leczenie Ran 12, no. 2 (2015): 41–47. http://dx.doi.org/10.15374/lr2015010.
Full text
34
Michalčová, Simona, Władysław Gaweł, and Martin Paciorek. "Impact of immunotherapy on wound healing in patients with melanoma." Forum Leczenia Ran 3, no. 4 (2022): 149–51. http://dx.doi.org/10.15374/flr2022021.
Full textAbstract:
Czerniak stanowi prawie 2% wszystkich diagnoz nowotworowych i jest jednym z pięciu najczęściej stawianych diagnoz nowotworowych. Zachorowalność na czerniaka wzrasta w krajach, gdzie występuje jasna karnacja, osiągając w ciągu ostatnich 50 lat nawet 320% w samych Stanach Zjednoczonych. Chociaż podstawą leczenia czerniaka nadal pozostaje zabieg chirurgiczny, coraz więcej pacjentów poddawanych jest immunoterapii, która znacznie zmniejsza wskaźnik śmiertelności. Do najczęściej stosowanych leków należą inhibitory BRAF/MEK, które są u prawie 50% pacjentów chorujących na czerniaka, natomiast inhibitory punktów kontrolnych są stosowane w celu przywrócenia równowagi immunologicznej dezaktywowanej przez promieniowanie UV. Oba te szlaki uczestniczą również w procesie gojenia się ran, dlatego niniejsze opracowanie przeglądowe skupia się na wpływie zastosowania tego typu leczenia na proces gojenia ran u pacjentów z czerniakiem.
35
Skibska, Beata, Anna Gorąca, and Magdalena Markowicz-Piasecka. "The role of vitamin C in skin care and health." Farmacja Polska 79, no. 9 (2023): 571–76. http://dx.doi.org/10.32383/farmpol/177269.
Full textAbstract:
Przedmiot badań. Wpływ witaminy C na skórę. Skóra stanowi barierę ochronną przed szkodliwymi czynnikami pochodzącymi ze środowiska zewnętrznego, co wynika z jej unikalnej budowy. W skórze znajduje się witamina C w różnych stężeniach zależnych od poszczególnych warstw. Keratynocyty skóry mają zdolność do gromadzenia wysokich stężeń witaminy C, która może zmniejszać stan zapalny wywołany nadmierną ekspozycją na promieniowanie UV. Cel badań. Celem badania było usystematyzowanie wiedzy na temat miejscowego zastosowania witaminy C w pielęgnacji lub leczeniu defektów skóry na podstawie przeglądu literatury oraz wskazanie potencjalnych korzyści w uszkodzeniach związanych z nadprodukcją reaktywnych form tlenu (RFT) i procesem starzenia się skóry. Materiały i Metody. Przeglądu piśmiennictwa dokonano przeszukując naukowe bazy danych: PubMed i Google Scholar. Wyszukiwanie odpowiednich artykułów na temat roli witaminy C w skórze przeprowadzono przy użyciu następujących słów kluczowych: „witamina C" (ang. vitamin C) „kwas askorbinowy" (ang. ascorbic acid), „fosforan askorbylu magnezu" (ang. magnesium ascorbyl phosphate), „palmitynian askorbylu-6" (ang. ascorbyl-6-palmitate), „skóra” (ang. skin), „fotoprotekcja” (ang. photoprotection), „fotostarzenie” (ang. photoaging). W celu zwiększenia efektywności pracy, autorzy opracowali koncepcję publikacji uwzględniającą podział na podrozdziały, które przydzielono do poszczególnych autorów, aby nie powielać informacji w trakcie redagowania manuskryptu. Opisana metodologia pozwoliła na uzyskanie wiarygodnych informacji. Wyniki. Witamina C chroni keratynocyty przed apoptozą i zwiększa przeżywalność komórek. Działa ona jako przeciwutleniacz, który odgrywa ważną rolę stymulując syntezę kolagenu i pomagając w ochronie antyoksydacyjnej przed fotouszkodzeniami wywołanymi promieniowaniem UV. Witamina C wpływa również na ekspresję genów enzymów antyoksydacyjnych, organizację i akumulację fosfolipidów oraz sprzyja tworzeniu się warstwy rogowej naskórka i ogólnie różnicowaniu komórek nabłonka. Dostarczanie witaminy C do skóry wspomaga gojenie się ran i minimalizuje powstawanie blizn. Ważna jest również suplementacja witaminą C do celów odżywczych, którą można połączyć z miejscowym podaniem. Efektem kompleksowego działania witaminy C jest ochrona tkanek przed uszkodzeniem oksydacyjnym poprzez usuwanie wolnych rodników, które uszkadzają najważniejsze struktury organizmu: błony komórkowe, DNA i białka. Wnioski. Skuteczność działania witaminy C wpływa na stan skóry i tempo jej starzenia. W pracy opisano kilka przykładów badań przeprowadzonych przy użyciu zrekonstruowanego naskórka ludzkiego lub keratynocytów. Z przeprowadzonego przeglądu piśmiennictwa wynika, że w tych modelach skóry ludzkiej brakuje innych składników takich, jak: fibroblasty, komórki Langerhansa, melanocyty i mieszki włosowe. W laboratoriach opracowano model ludzkiej skóry, który obecnie jest ograniczony ze względu na brak wielu krytycznych cech biologicznych i strukturalnych skóry. Zaprojektowanie ludzkiej skóry wyposażonej m.in. w komórki odpornościowe oraz zdolnej do generowania wszystkich składników, w tym przydatków skóry, jest dużym wyzwaniem. Dlatego potrzebne są dalsze badania, aby wyjaśnić dokładne mechanizmy działania witaminy C przy użyciu modelu skóry ludzkiej, który zawiera brakujące składniki.
36
Szkiler, Elżbieta, and Katarzyna Malinowska. "Problemy diagnozy i gojenia odleżyn." Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 9, no. 1 (2023): 15–22. http://dx.doi.org/10.15374/pwaiio2023003.
Full textAbstract:
Według definicji NPIAP odleżyna to „miejscowe uszkodzenie skóry i/lub tkanki podskórnej w wyniku działania ucisku lub ucisku w połączeniu z siłami tnącymi”. Odleżyny to owrzodzenia skóry o różnych etiologiach, m.in. powstające na skutek ucisku, niedokrwienia oraz działania sił tnących. Do owrzodzeń odleżynowych należą, poza tradycyjnymi odleżynami z ubytkiem tkanki, również uszkodzenia tkanek głębokich i rany terminalne. O ile odleżyny 1–4 stopnia są oceniane tylko na podstawie widocznych zmian, o tyle różnicowanie uszkodzeń głębokich i ran SCALE wymaga umiejętności praktycznych i wiedzy merytorycznej. Rozwój odleżyn uzależniony jest od determinantów zewnętrznych, niezależnych od stanu pacjenta, a ich progres także jest istotnie związany z wieloma aspektami stanu, kondycji i zdrowia chorego. Dobór właściwej opieki holistycznej zależy od etiologii, a leczenie miejscowe od stanu rany.
37
Bitiucka, Dorota, and Regina Sierżantowicz. "Problemy pielęgnacyjne pojawiające się w procesie gojenia ran nowotworowych." Pielęgniarstwo Polskie 60, no. 2 (2016): 241–46. http://dx.doi.org/10.20883/pielpol.2016.18.
Full text
38
Walewska, Elżbieta, Lucyna Ścisło, Ada Caputa, and Antoni M. Szczepanik. "Wiedza personelu pielęgniarskiego na temat gojenia i leczenia ran." Leczenie Ran 14, no. 4 (2018): 129–34. http://dx.doi.org/10.15374/lr2017028.
Full text
39
Cwajda-Białasik, Justyna, Paulina Mościcka, Maria T. Szewczyk, Arkadiusz Jawień, Anna Karpińska, and Sara Rossa. "Nowoczesne metody oceny dynamiki gojenia ran przewlekłych – termografia medyczna." Leczenie Ran 15, no. 2 (2018): 61–70. http://dx.doi.org/10.15374/lr2018008.
Full text
40
Jabłońska, Renata, Agnieszka Królikowska, Beata Haor, and Robert Ślusarz. "Kompleksowe problemy gojenia się ran u pacjentów leczonych neurochirurgicznie." Leczenie Ran 15, no. 4 (2018): 193–98. http://dx.doi.org/10.15374/lr2018021.
Full text
41
Kłęk, Stanisław. "The value of clinical nutrition in the wound healing." Leczenie Ran 10, no. 4 (2014): 95–99. http://dx.doi.org/10.15374/lr2013018.
Full text
42
Fryc, Justyna, and Irena Fryc. "Light-emitting diodes in dermatology: stimulation of wound healing." Dermatology Review 2 (2016): 169–75. http://dx.doi.org/10.5114/dr.2016.59140.
Full text
43
JAWIEŃ, ARKADIUSZ, ZBIGNIEW RYBAK, ANDRZEJ CENCORA, MARIA T. SZEWCZYK, ANNA GÓRKIEWICZ-PETKOW, and GRZEGORZ OSZKINIS. "Wytyczne Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran w sprawie gojenia owrzodzeń żylnych goleni." PRZEGLĄD FLEBOLOGICZNY 14, no. 6 (2007): 237–45. http://dx.doi.org/10.1066/s10003060043.
Full text
44
JAWIEŃ, ARKADIUSZ, ZBIGNIEW RYBAK, ANDRZEJ CENCORA, MARIA T. SZEWCZYK, ANNA GÓRKIEWICZ-PETKOW, and GRZEGORZ OSZKINIS. "Wytyczne Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran w sprawie gojenia owrzodzeń żylnych goleni." LECZENIE RAN 3, no. 4 (2007): 103–12. http://dx.doi.org/10.1066/s10019060037.
Full text
45
Orlińska, Kinga, Katarzyna Komosińska-Vassev, Krystyna Olczyk, Aleksandra Kowalczyk, and Paweł Olczyk. "Glycosaminoglycans – types, structure, functions, and the role in wound healing processes." Annales Academiae Medicae Silesiensis 77 (November 7, 2023): 204–16. http://dx.doi.org/10.18794/aams/173470.
Full textAbstract:
Glikozoaminoglikany (<i>glycosaminoglycans</i> – GAGs) są grupą heteropolisacharydów, w której skład wchodzą: siarczany chondroityny, siarczany dermatanu, siarczany heparanu, heparyny, siarczany keratanu oraz kwas hialuronowy. GAGs zbudowane są z ujemnie naładowanych łańcuchów polisacharydowych, złożonych z powtarzających się jednostek disacharydowych, do których należą reszty N-acetylowanej heksozoaminy – D-glukozoaminy lub D-galaktozoaminy – albo N-siarczanowanej D-glukozoaminy oraz reszty kwasu heksuronowego – D-glukuronowego lub L-iduronowego – albo galaktozy. Wszystkie GAGs, z wyjątkiem kwasu hialuronowego, posiadają grupę siarczanową oraz tworzą, po przyłączeniu do białek rdzeniowych, proteoglikany (<i>proteoglycans</i> – PGs). GAGs pełnią wiele ważnych biologicznych funkcji, determinujących funkcje PGs. Te ostatnie są obecne we wszystkich rodzajach tkanek, uczestniczą w procesach migracji, proliferacji i różnicowania komórek. Występują głównie w macierzy pozakomórkowej (<i>extracellular matrix</i> – ECM), biorąc udział w organizacji ECM, kształtując jej strukturę i właściwości mechaniczne. Pełnią istotną rolę w utrzymaniu homeostazy, a także wywierają wpływ na szereg procesów metabolicznych, takich jak mineralizacja kości i krzepnięcie krwi. PGs (ze względu na silnie ujemny ładunek łańcuchów glikanowych) biorą udział w selektywnej przepuszczalności błon komórkowych. Składniki ECM, w tym GAGs, odgrywają rolę strukturalno-czynnościową podczas gojenia się uszkodzeń tkankowych. Regulują proces gojenia poprzez stanowienie rezerwuaru i modulatora dla cytokin i czynników wzrostu oraz pełnią funkcje strukturalne poprzez wypełnianie ubytków tkankowych podczas procesu naprawczego.
46
Szkiler, Elżbieta. "Rola miodu w leczeniu ran – właściwości i zastosowanie. Przegląd piśmiennictwa." Forum Leczenia Ran 4, no. 1 (2023): 13–20. http://dx.doi.org/10.15374/flr2023003.
Full textAbstract:
Miód stosowany był od stuleci w leczeniu ran. Zapomniany po odkryciu antybiotyków, powrócił do leczenia po pojawieniu się oporności bakterii na penicylinę. Ma unikatowe właściwości przeciwnowotworowe, przeciwdrobnoustrojowe, immunomodulacyjne, redukujące nadmiar wysięku, jednocześnie odwarstwiając martwicę i utrzymując wilgotne środowisko gojenia, a jego działanie osmotyczne pozbawia wilgoci drobnoustroje, uniemożliwiając im rozmnażanie się. Miód Manuka utrzymuje silne właściwości bójcze nawet przy 14-krotnym rozcieńczeniu, przerywa mechanizm quorum sensing bakterii, a likwidacja oporności bakterii na antybiotyki, dzięki synergicznemu zastosowaniu miodu Manuka w leczeniu ran, jest wysoce obiecująca w dobie wciąż rosnącej oporności drobnoustrojów.
47
Cierzniakowska, Katarzyna, Elżbieta Kozłowska, Aleksandra Popow, Katarzyna Sprengel, Marek Reszczyński, and Paweł Grzelakowski. "The use of vacuum therapy in wound healing after cardiac surgery." Leczenie ran 17, no. 2 (2020): 79–87. http://dx.doi.org/10.5114/lr.2020.99066.
Full text
48
Szkiler, Elżbieta. "Problemy diagnozy i gojenia ran u pacjenta z zespołem stopy cukrzycowej." Forum Leczenia Ran 4, no. 2 (2023): 47–51. http://dx.doi.org/10.15374/flr20230137.
Full textAbstract:
Niedokrwienie i neuropatia to nieodwracalne, dalekie skutki hiperglikemii. Uszkodzenia i zaburzenia struktur stopy powodowane są przez generowane w tkankach na skutek hiperglikemii wolne rodniki i zwiększone poziomy metaloproteinazy macierzy pozakomórkowej. Następcze powikłania mikroangiopatii i neuropatii prowadzą do amputacji. Podstawą gojenia owrzodzeń w ZSC są: prawidłowa dieta, zmiana nawyków pacjenta i pełne odciążenie miejsc występowania ran. W artykule omówiono przyczyny i proces powstawania powikłań oraz wskazano światowe rekomendacje postępowania w zespole stopy cukrzycowej.
49
Łach, Jarosław, Michał Dyaczyński, Krzysztof Buczkowski, and Marek Kucharzewski. "Kombinowana terapia miejscowa leczenia ran. Opis przypadku 43-letniego pacjenta z przewlekłą raną grzbietu." Forum Leczenia Ran 1, no. 3 (2020): 129–33. http://dx.doi.org/10.15374/flr2020021.
Full textAbstract:
Rany przewlekłe występują u około 5% chorych leczonych onkologicznie. Często nie poddają się standardowym metodom leczenia, wymagają zastosowania złożonej i wieloetapowej terapii. W pracy przedstawiono własne doświadczenia z leczenia rany, która rozwinęła się jako powikłanie po terapii nowotworu tkanek miękkich. W trakcie siedmiomiesięcznego procesu leczniczego uzyskano całkowite wygojenie rany. Miejscowe zastosowanie NPWT oraz aerozolu z hemoglobiną przyspieszyło proces gojenia.
50
Książek-Czekaj, Agnieszka. "Blizna jako problem nie tylko estetyczny." Forum Leczenia Ran 2, no. 2 (2020): 87–93. http://dx.doi.org/10.15374/flr2021012.
Full textAbstract:
Efektem procesu gojenia ran w ciele człowieka jest powstanie blizny. Niejednokrotnie proces ten przebiega w pełni prawidłowo, dzięki czemu nie ma konieczności dodatkowych działań w jej obszarze. Niestety nie zawsze tak się dzieje. Nieprawidłowo przebudowana blizna może nieść ze sobą wiele negatywnych dla pacjenta problemów fizjologicznych i estetycznych, a także psychologicznych związanych z brakiem akceptacji blizny bądź traumatycznymi wspomnieniami odnoszącymi się do jej powstania.