Academic literature on the topic 'Naczelne Dowództwo'

<p>Artykuł opisuje historię 4 Dywizji Strzelców dowodzonej przez generała Lucjana Żeligowskiego. Powstała ona jesienią 1918 r. na Kubaniu w południowej Rosji. Podlegała początkowo dowództwu rosyjskiej Armii Ochotniczej, lecz niebawem stała się częścią Armii Polskiej we Francji. Po podpisaniu we wrześniu 1918 r. umowy pomiędzy rządem francuskim a Komitetem Narodowym Polski – 4 Dywizja Strzelców została podporządkowana dowództwu wojsk sprzymierzonych i w grudniu przetransportowana do Odessy. W toku rozmów z rządem francuskim ustalono, iż od stycznia 1919 r. pełne zaopatrzenie dywizji miała przejąć na siebie strona francuska. Wówczas też dywizja została podporządkowana pod względem operacyjnym Naczelnemu Dowódcy Sił Sprzymierzonych na Bałkanach. Dywizja stała się odtąd oficjalnie częścią Armii Polskiej we Francji. Równocześnie jednak generał Lucjan Żeligowski nawiązał bliskie kontakty z dowództwem Wojska Polskiego w Warszawie i de facto podporządkował się władzy Józefa Piłsudskiego, jako Naczelnego Wodza. 4 Dywizja Strzelców powróciła ostatecznie do Polski w czerwcu 1919 r., gdzie została przeformowana na 10 Dywizję Piechoty. Zakończyło to istnienie 4 Dywizji Strzelców, która jako jedyny polski związek taktyczny powstały w Rosji powrócił do Polski.</p>

W artykule przedstawiono polityczne aspekty konspiracyjnej organizacji, jaką była Polska Armia Ludowa funkcjonująca w latach 1943-1945. Ta stosunkowo rzadka i słabo wyposażona organizacja wojskowa odgrywała pewną rolę polityczną, ponieważ była silnie powiązana z Robotniczą Partią Polskich Socjalistów. Polityczne znaczenie PAL drastycznie wzrosło tuż przed powstaniem warszawskim, kiedy to rozpoczęła dialog z główną kwaterą AK, który zakończył się fiaskiem, ponieważ nie udało się połączyć Polskiej Armii Ludowej z Armią Krajową. Podczas Powstania Warszawskiego PAL nie tylko brała udział w różnych inicjatywach politycznych związanych z przestrzeganiem skrajnie lewicowego centrum, ale także oficerowie PAL brali udział w próbie buntu, co miało doprowadzić do pozbawienia generała Komorowskiego dowództwa w AK. Później kilku oficerów PAL wzięło udział w operacji tajnych służb radzieckich, której celem było aresztowanie generała Leopolda Okulickiego. Po wojnie naczelny dowódca PAL walczył o to, by kombatanci tej organizacji odgrywali bardziej wpływową rolę polityczną w Polsce.

Stanisław Bułak-Bałachowicz. He who could have united the nations of the former Grand Duchy of Lithuania, yet did notRevered, fluent in all Borderland languages, an excellent soldier; Stanisław Bułak-Bałachowicz, back when he was a subordinate of Nikolai Yudenich, tried to rename the unit under his command to the "People's Army", or in other words, the Territorial or National Army. The territorial understanding of "Belarusness", in conjunction with the nearly atavistic antibolshevism of Bałachowicz, were a great asset in Józef Piłsudski's new political combination. Piłsudski decided to benefit from Savinkov's idealistic approach for his own purpose. The Russian Political Committee, Bałachowicz's troops and the statements of Vyacheslav Adamovich (father) were to support the establishment of Belarus for Belarusians. Not under Kaunas and Berlin, nor a Soviet one. A “Third Belarus”. A Belarus friendly towards Poland. Following discussions with Savinkov, the builder of the "Third Russia", Piłsudski engaged himself after 6 March 1920 (Millerand Note) in supporting (inter alia financially) the Russian Political Committee. Based on the agreement of the Polish Supreme Command with B.V. Savinkov, all Russian formations on the Polish territory were subordinated politically to B. Savinkov. On 27 August 1920, on the orders of the Supreme Command, Bałachowicz entered a secret agreement with Savinkov. They both were also to seek convening the Constituent Assembly, providing land for the people and democracy, and to create a Union of Nations (i.e., a federation). In the event of Bałachowicz's unit succeeding "deeper into Russian territory", the local government and the administrative board were to be founded on his authority. This is how Bułak-Bałachowicz was to become the executor of the first phase of Piłsudski's new "concept for Belarus". Stanisław Bułak-Bałachowicz. Postać, która mogła połączyć narody byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego, a jednak ich nie połączyłaDarzony powszechnym szacunkiem przez sobie współczesnych, posługujący się wszystkimi kresowymi językami, świetny żołnierz – Stanisław Bułak-Bałachowicz jeszcze jako podkomendny Mikołaja Judenicza, starał się o przemianowanie dowodzonego przez siebie oddziału na „Armię Ludową”, inaczej ujmując, Armię Terytorialną lub Krajową. Terytorialnym rozumieniem „białoruskości”, powiązanym z atawistycznym antybolszewizmem Bałachowicza, posłużył się Józef Piłsudski w swojej nowej kombinacji politycznej. Piłsudski postanowił wykorzystać nadarzające się romantyczne marzenie Sawinkowa o Trzeciej Rosji dla własnego celu. Rosyjski Komitet Polityczny, szable Bałachowicza i oświadczenia Wiaczesława Adamowicza ojca (Mozyrz, listopad 1920 r.) miały posłużyć do budowy – Białorusi dla Białorusinów. Nie „kowieńsko-berlińskiej” i nie „sowieckiej”. „Trzeciej Białorusi”. Białorusi przyjaznej Polsce. W wyniku rozmów z Sawinkowem, budowniczym „Trzeciej Rosji”, po 6 marca 1920 r. (tzw. Nota Milleranda) Piłsudski zaangażował się we wspieranie (również finansowe) Rosyjskiego Komitetu Politycznego. Na podstawie umowy Polskiego Naczelnego Dowództwa z B. W. Sawinkowem wszystkie formacje rosyjskie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zostały podporządkowane politycznie B. Sawinkowowi. 27 sierpnia 1920 r. z rozkazu Naczelnego Dowództwa Bałachowicz zawarł z Sawinkowem tajną umowę. Obaj z Sawinkowem dążyć mieli do zwołania w przyszłości Zgromadzenia Ustawodawczego, ziemi dla ludu, demokracji i utworzenia Związku Narodów (federacji). W przypadku posunięcia się oddziału Bułak-Bałachowicza „w głąb terytorium rosyjskiego” miały być przy nim zorganizowane samorząd lokalny i zarząd administracyjny. Właśnie w ten sposób Bułak-Bałachowicz miał być wykonawcą kolejnego „pomysłu” J. Piłsudskiego „na Białoruś”.