Journal articles: 'Sed etiam'

7

Sztafrowski, Edward. "Synod diecezjalny w doktrynie soborowej i jej wyraz w posoborowych synodach polskich." Prawo Kanoniczne 30, no. 1-2 (1987): 61–75. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1987.30.1-2.04.

Full text

Abstract:

Documenta Concilii Vaticani II nullam directam mentionem de Synodis dioecesanis faciunt, attamen de doctrina conciliari circa Synodum dioecesanam dici potest. Hoc in casu de Synodo pastorali, quae scilicet iuxta normas pastorales huius Concilii celebratur, agitur. Ista Synodus non tantum leges ad res pastorales pertinentes edere sibi proponit, sed etiam ipsa in actu celebrationis characterem actionis pastoralis induit. Synodus pastoral is etiam hoc sibi proponit, ut renovationem vitae ecclesiasticae a Concilio Vaticano II inspiratam realizare. Post Concilium Vaticanum II, id. post annum 1965, in Polonia septem Synodi dioecesanae iam celebratae sunt et novem nunc celebrantur. Si agitur de Synodis iam celebratis duae, scilicet Cracoviensis et Catovicensis — ut videtur — inrter synodos pastoraeles primo loco enumerari debent. Synodus Cracoviensis annis 1972—1979 celebrata est et eius documenta cum plena documentatione, tam in lingua polona quam in italica, edita sunt. Synodus ista a Carolo Card. Wojtyła convocata ab ipso quoque, sed iam uti Romano Ponitifice, clausa est. Synodus Catovicensis annis 1972—1975 celebrata est et eius documenta („Fides, oratio et vita in Ecclesia Catovicensi”) anno 1976 Romae in lingua polona edita sunt. Omnes Synodi dioecesanae in Polonia celebratae, in maiore vel minori gradu, doctrinam Vaticani II, saltem aliquo modo in normis, praebent.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

8

Pawluk, Tadeusz. "Uwagi na temat ustawodawstwa diecezjalnego." Prawo Kanoniczne 34, no. 1-2 (1991): 25–36. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1991.34.1-2.03.

Full text

Abstract:

Post Concilium Vaticanum II legislatio dioecesana renascitur. Sed parum dicitur de praxi legislativa episcoporum dioecesanorum. Dioecesana legislatio potest esse synodalis vel extrasynodalis. Statuta synodalia generatim studiose praeparantur a variis commissionibus synodalibus et peritis, dialogo comitante. Studiosae investigationes, unitis viribus, semper utiles et salutares effectus praebent. Aliter dicendum est de extrasynodali legislatione dioecesana. Non raro haec legislatio est vitiata, maxime quoad formam imperfectam. Proculdubio legislator dioecesanus debet prospicere qualitati legis condendae. Perfecta enim lege non solum effectus exspectandi facilius assequuntur, sed etiam doctrina canonica fovetur. In lege perfecta maiestas ac auctoritas legislatoris manifestantur. E contra propter legem imperfectam ius et doctrina canonica in discrimen vocantur. Quae cum ita sint, apta media ad augendam qualitatem legislationis dioecesanae inquirenda sunt.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

9

Pastuszko, Marian. "Uprawnienie do spowiadania wynikające z prawa (kan. 967)." Prawo Kanoniczne 34, no. 3-4 (1991): 115–33. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1991.34.3-4.06.

Full text

Abstract:

Hoc in articulo proeminum, pars principalis et conclusio habentur. Fontem facultatis peccata christifidelium ubique terrarum excipiendi ipso iure, de qua in can. 967 § 1—3 dicitur, in constitutione synodali 67 Primae Romanae Synodi anno 1960 a Romano Pontifice Joanne XXIII celebratae auctor videt. Secundum hanc legem synodalem „in territorio dioecesi romanae sacerdotes omnes, etsi peregrini, peccata sua confiteri possunt apud quemlibet sacerdotem nullo canonico impedimento correptum, qui quidem , si forte facultate audiendi confessiones non polleat, eam assequitur vi huius legis synodalis”. — Nunc ad normam can. 967 facultatem confessiones fidelium omnes sacerdotes habent et quidem non solum Romae sed etiam ubique terrarum, at sub quibusdam conditionibus. Romanus Episcopus et Sacrae Romanae Ecclesiae cardinales sacramentum poenitentiae ubique terrarum celebrare possunt. Episcopi sive dioecesani sive particulares idem facere possunt, nisi in casu particulari episcopus dioecesanus renuerit (can. 967 § 1). Presbyteri, qui habitualem facultatem confessiones excipiendi habent sive vi delegationis ab ordinario loci incardinationis aut loci in quo commorantur, eandem facultatem ubique terrarum exercere possunt. Sed ordinarius loci in casu particulari confessiones audiendi presbytero prohibere potest. Presbyter facultatem confessiones audiendi exercens contra decretum particulare apiscopi dioecesani non solum illicite sed etiam invalide agit. Hanc facultatem ordinarius loci presbytero revocare potest ad normam can. 974 (can. 967 § 2). Presbyteri religiosi, qui vi officii aut concessionis superioris competentis ad normam can. 968 et can. 969 § 2 facultate confessiones excipiendi gaudent, ipso iure eadem facultate ubique terrarum potiuntur, sed solummodo erga sodales aliosque domo instituti aut socienatis diu noctuque degentes. Presbyteri religiosi facultate peccata fidelium excipiendi licite utuntur, nisi aliquis superior maior quoad proprios subditios in casu particulari renuerit (can. 967 § 3). Can. 967 § 1—3 in vita introducto, suam antecedentem utilitatem amiserunt: 1. facultas confessiones audiendi in itinere maritimo concessa can. 883 Codicis luris Canonici 1917 anni: 2. facultas confessiones audiendi sacerdotis iter aerium facientes concessa Motu proprio Animarum Studio a Papa Pio XII die 16 decembris 1947 anni: 3. facultas confessiones audiendi sacerdotibus, qui in peculiaribus custodiae locis detinentur, concessa decreto Ut facilius diei 22 februarii 1941 anni a S. Poenitentiaria.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

10

Camargo, Martin. "“Non solum sibi sed aliis etiam”: Neoplatonism and Rhetoric in Saint Augustine's De doctrina Christiana." Rhetorica 16, no. 4 (1998): 393–408. http://dx.doi.org/10.1525/rh.1998.16.4.393.

Full text

Abstract:

Abstract: In the Confessions (397-401) and On Christian Doctrine (396; 426), St. Augustine brackets Neoplatonic philosophy with Ciceronian rhetoric, finding the acknowledged value of each to be limited by an emphasis on individual achievement that is conducive to pride. His personal struggle to overcome such pride shaped his conception of Christian eloquence, which stresses humility through subordination to the scriptural text and service to others. The Christian orator, as defined by Augustine, is above all a teacher who embodies the biblical text, whether by using the “rule of charity” to paraphrase the truths found in Scripture, by simply repeating the actual words of the Bible, or by leading a life of charity that constitutes a kind of speech without words.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

11

Eckmann, Augustyn. "Kult męczenników afrykańskich w pismach św. Augustyna." Vox Patrum 55 (July 15, 2010): 183–88. http://dx.doi.org/10.31743/vp.4334.

Full text

Abstract:

Augustinus enumerat: Cyprianum, Perpetuam et Felicitam, martyres Scyllitanorum, episcopum Hipponensem Theogenem, Castum et Aemilium, diaconum Marianum et lectorem Iacobum, episcopi Uticae Quadratum, Fabiam Salsam et Crispinam, viginti martyres, octo martyres, sanctum Felicem et Gennadium. Celebrabantur etiam martyres Italici: Laurentius, Protasius et Gervasius et episcopus Xystus atque pauci martyres Hispanici: Laurentius a Saragossa, sancta Eulalia, episcopus Fructuosus cum sociis – propter Christum facti sunt martyres. Christiani – catholici celebrant sollemnitates martyrum ad exhortationem fidelium. Colunt Deum, quem colunt et martyres. Templa et sacrificia non martyribus, sed Deo soli exhibentur. Martyres loco meliore recitantur ad altare. In diebus martyrum cogitandum de ipsorum sequendis vestigiis. Martyres laudandi et amandi, Deus martyrum colendus.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

12

Morgan, J. D. "Lucilius and His Nose (Pliny, N.H., Praef. 7)." Classical Quarterly 42, no. 1 (1992): 279–82. http://dx.doi.org/10.1017/s0009838800042804.

Full text

Abstract:

In his prefatory epistle dedicating his Naturalis Historia to Vespasian, the elder Pliny takes great pains to plead that his magnum opus (which at praef. 1 he compares with Catullus' nugae!) is unworthy of the emperor: ‘maiorem te sciebam, quam ut descensurum hue putarem’ (praef. 6). Continuing in this vein, Pliny goes on to say ‘praeterea est quaedam publica etiam eruditorum reiectio’, and appeals for support to the great Cicero: ‘utitur ilia et M. Tullius extra omnem ingenii aleam positus, et, quod miremur, per aduocatum defenditur’ (praef. 7). Cicero's aduocatus is the satirist Lucilius, from whom a mangled fragment in trochaic septenarii is then quoted: ‘nec doctissimis. Manium Persium haec legere nolo, Iunium Congum uolo.’ The sense of this fragment, which Pliny very probably quoted from the now-lost beginning of Cicero's preface to his De Re Publica, can be restored from Cicero, De Oratore 2.25: ‘nam ut C. Lucilius…dicere solebat ea quae scriberet neque ab indoctissimis se neque a doctissimis legi uelle, quod alteri nihil intelligerent, alteri plus fortasse quam ipse; quo etiam scripsit “Persium non curo legere” (hie enim fuit, ut noramus, omnium fere nostrorum hominum doctissimus), “Laelium Decimum uolo” (quem cognouimus uirum bonum et non illiteratum, sed nihil ad Persium): sic ego…’. This latter passage has allowed the former to be restored, to some extent exempli gratia, to the following form in Warmington's and Krenkel's editions of Lucilius

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

13

Nasiłowski, Kazimierz. "Duchowni niekanoniczni, a sankcje na nich nakładane w okresie święceń relatywnych." Prawo Kanoniczne 31, no. 1-2 (1988): 147–236. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1988.31.1-2.11.

Full text

Abstract:

Quod attinet ad sacramenta, praecipue autem ad baptism um , oridnem et Eucharistiam, tempore ordinationis relativae, quam vocant, a sacerdotibus celebrata maximas poenas in Ecclesia luentibus vel ab ea separatis très sunt etiam nostra aetate diversae doctorum opiniones. Ex sententia primae opinionis fautorum vera agnoscebantur sacramenta, quae dixdmus, ab episcopo viel presbytero etiam suspenso, degradato, deposiito aut ab Ecclesia separate catholico more tunc administrata. Ista igitur opinio similis est praesentis catholicorum persuasionis de veris sacramentis a talibus sacerdotibus eodem modo nunc celebratis. Ex sententia autem secundae opiniionis fautorum episcopi et presbyteri ab Ecclesia sepàrati vera sacramenta celebrare non poterant. Hanc opinionem persuasio sequiitur de reordinaitionibus tunc in Ecclesia faciendis, i. e. de eo ordine aliquando clerico conferendo, quem extra Ecclesiam accepit. Tertiae denique opinionis fautores vigentem illo tempore traditionem ecclesiasticam in re sacramentorum extra Ecclesiam catholicam celebratorum incertam putant et obscuram vel duplicem atque inconstantem. Nonnulli autem viri docti quaestionem hanc inenodabilem esse dicunt. Quamquam diversae istae de sacramentis opiniones Gratiano ascribuntur et attrdibuuntur, tamen etiam ad ipsam Ecclesiae doctrinam spectan tempore ordinationis relativae florentem. Namque et Magistri effata auctoritatibus in eius Decreto contentis nituntur et opinionum, quas diximus, fautores diversas sententias suas iisdem auctoritatibus comprobare conantur. Ut in opere demonstiravimus ad edendum praeparato, secunda opinio non multo post systematis ordinationis absolutae introductionem divulgari incoepta est, ad quod potissimium prioris systematis celerrime evanescens memoria ansam dedit. Hac etiam de causa primae opinionis fautorïbus argumenta deerant ad rectam eorum sentemtiam satis comprobandam et plenae erroris ceterae duae opiniones, neque solum fictae, sed etiam imperite absurdeque fictae, usque ad nostram aetatem obtinere poterant. Itaque nulla ex tribus his opinionibus controversiae de vi sacramentorum tempore ordinationis relativae ex tra Ecclesiam celebratarum penitus dirimendae causa esse potest. Omnes enim non satisfaciunt iis, quae recentior doctrima ab investigatoribus recte ac merito postulat. Numque sive ad vocabulorum artis sive ad rerum significationem enodandam nimis pauci investigantur et secum com parantur fontes optima sui ipsorum interpretes. Non atteinditur etiam antiquorum institutorum ecclesiasticorum natura atque indoles, neque ratio habetur legum et praeceptorum, quibus ordinationis relativae systema regebatur, neque anim us ad id satis advertitur, quod differat inter hoc systema et systema ordinationis absolutae. His potissim um de causis ea, quae tantum ordinationis absolutae propria sunt, in multa periodi ordinationis relativae texta, quae vocantur, quasi vi adihibita immttuntur. Omnes etiam enumeratarum opinionum fautores, quamquam diverso modo et inconsulte, detrimentum afferunt tota ordinationis relativae periodo florenti universali doctrinae Ecclesiae vera agnoscentis sacramenta, quae dixdmus, ubicumque eiusdem consuetudine celebrata. Igitur omnibus auctoritatibus omnibusque Gratiani dictis in eius Decreto contentis atque decretistarum doctrinis necnon opinionibus scriptorum usque ad nostram aetatem systema ordinationis relativae quoquo modo tractantium diligenter investigatis disputationes quasdam in his commentariis trimestribus, quibus titulus Prawo Kanoniczne (lus Canonicum), proximis superioribus annis edidimus. Ibi leges et praecepta explicavumus illius systematis propria. Item multis argumentis demonstravimus primam ex relatis opinionem, quamquam non satis probatem, veram tamen, secundam autem et tertiam falsis prorsus rationibus fultam esse. In ista autem disputatione novis argumentis comprobavimus tota ordinationis relativae periodo floruisse universalis Ecclesiae de veris sacramentis ubicumque eiusdem consuetudine celebratis doctrinam, multoties a Pontificibus Romanis, conciliis oecumenicis et synodis confirmatam. Argumenta haec ex significatione deprompsimus sive nominum claricis quoquo modo indignis tunc impositorum, ut pseudoepiscoporum, pseudopresbyterorum, et clericrum non canonicorum, sive poenarum quas tales clerici luebant. Ex hoc m ulto etiam magis apparet primam, quam diximus, opinionem veram, secundam autem et tertiam falsam esse. Istius vtro quaestionis explicandae materiam ordine disposuimus hoc: Introductio — I. Pseudoclerici — A. Significatio particulae „pseudo-” ad rationem verborum artis saecularis explicata — B. Sacramentorum vis sententia Cypriani atque Stephani I illustrata — C. Pseudobaptizati et pseudoclerici — D. Psaudioepiscopi — 1. Opinio Cypriani — 2. Opinio Stephani I — 3. Opinio Leonis I ex legislatione eccleisiasitica et Gratiani dictis considerata — a. Decisio Leonis I de pseudoepiscopis ab eisque facta ordinatione — b. Decisio Leonis I de pseudoepiscopis cum legislatione ecclesiastica comparata — c. Decisio Leonis I de pseudoepiscopis legibus explicata de rigore disciplinae et de dispensatione misericordiae ordine quodam a Gratiano dispositis — 4. Opinio Pelagii I — E. Pseudopresbyteri — II. Clerici non canonici — A. De significatione nominum adiectivorum „canonicus — non canonicus” — B. Canonica clericorum electio — C. Vita cleiricorum canonica — D. De regula rigoris disciplinae et miseirciordiae in puniendis clericis non canonicis observanda — Conclusio.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

14

Pastuszko, Marian. "Obrzędy i ceremonie sprawowania Eucharystii (kanony 923-930)." Prawo Kanoniczne 36, no. 1-2 (1993): 69–130. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1993.36.1-2.05.

Full text

Abstract:

Praesens articulus proemio, parte principali, conclusione et argumento lingua latina exarato, constat. In proemio duae notiones, nempe ritus et caeremoniarum praesentantur. In principali parte articuli canones 923—930 Codicis Juris Canonici Papae Joannis Pauli II exponuntur. — Can. 923 permittit christifidelibus Cacrificium Eucharisticum participare et sacram Communionem suscipere quolibet ritu catholico, firmo praescripto can. 844. — Ad normam can. 924 Eucharisticum Sacrificium celebrari debet ex pane mere triticeo, recenter confecto ( = materia ex qua Sacramenti Eucharistiae) et vino naturali, de genimine vitis, non corrupto ( = item materia ex qua Sacramenti Eucharistiae). — Vino in ritu praeparationis donorum admiscendum est paulum aquae. — Secundum can. 925 sacra Communio distribui potest uno e tribus modis: 1. sub sola specie panis, 2. sub specie panis et vini, 3. sub sola specie vini. Hic tertius modus adhibetur solummodo in casu necessitatis ex parte fidelis sacram Communionem suscipientis. — Can. 926 obligat sacerdotes Ecclesiae romano — catholicae ad adhibendum panem azymum in celebratione Eucharistiae, iuxta traditionem antiquam. Etiam urgente extrema necessitate, unam tantum materiam (seu aut panem aut vinum) sine altera aut etiam utramque (seu et panem et vinum) extra Eucharisticam celebrationem consecrare severrimet prohibet can. 927. — In Ecclesia romano — catholica usque ad Concilium Vaticanum II (1963— 1965) Eucharisticum Sacrificium lingua latina celebrabatur. Ab illo tempore sine populo adhuc lingua latina celebrari, sed cum populo ordinarie peragitur lingua sacerdotis Missam celebrantis et populi participantis, dummodo textus liturgici legitime approbati sint a Sede Apostolica (can. 928). — Sacerdotes et diaconi tam in Missae Sacrificio celebrando quam in sacra Communione administranda sacras vestes a rubricis praescriptas deferre debent (can. 929). — Sacerdotes infirmi aut aetate provecti si stare nequeant, Sacrificium Eucharisticum celebrare possunt sedentes, servatis tamen omnibus praescriptis liturgicis, et non coram populo, nisi de licentia ordinarii. — Sacerdotes caeci autem vel alia infirmitate laborantes, licite Sacrificium Eucharisticum celebrant, adhibendo quemlibet textum Missae (utique ex probatis), adstante si casus ferat, alio sacerdote aut diacono vel instructo laico (can. 930 § 1 et § 2). Sub fine articuli quaedam inconvenientia indicatur, quae consistit in hoc, quod titulus articuli III De Ritibus et caeremoniis Eucharisticae celebrationis loquitur, sed canones 924—930 vocem „caeremoniae” non habent, et solummodo de ritibus, non autem de caeremoniis tractant. — Tandem non sine aliqua melancholia confitetur auctor: feci, quod potui, faciant meliora potentes.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

15

Winterbottom, Michael. "The O.C.T. de Officiis: a postscript." Classical Quarterly 45, no. 1 (1995): 265–66. http://dx.doi.org/10.1017/s0009838800041951.

Full text

Abstract:

To my Oxford Classical Text of Cicero's De Officiis, published in 1994, I add two footnotes.The first is an important citation of Cicero in Augustine, which I missed thanks to my own incompetence. Maurice Testard, in his Saint Augustin et Ciceron remarks in Augustine's Contra Iulianum opus imperfectum not only the passage I note at Off. 1.7, but also 4.43 ( =P.L. 45.1361). Migne's text (repunctuated) reads as follows:Sequitur ergo ut uerecundiam deponas, ac manente amicitia cummagistro Cynicis foedereris: quos tamen aliquorum, ut Cicero inOfficiis refert, etiam Stoicorum argumenta comitantur. Arguuntquippe communem honestatem, ‘quod ea quae re turpia non sint, uerbo5 flagitiosa ducamus; ilia autem quae re turpia sint, nominibusappellemus suis. Latrocinium perpetrare, fraudem facere, adulteriumcommittere, re turpe est, sed dicitur non obscene: liberis operamdare honestum est re, nomine obscenum. Pluraque in earn sententiamab eisdem’ inquit ‘contra uerecundiam disputantur. Nos autem10 naturam sequamur, et omne quod abhorret ab oculorum auriumque approbatione fugiamus.’.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

16

Sinclair, Patrick. "Political Declensions in Latin Grammar and Oratory 55 BCE - CE 39." Ramus 23, no. 1-2 (1994): 92–109. http://dx.doi.org/10.1017/s0048671x0000240x.

Full text

Abstract:

In a discussion of the rhetorical styles of Caesar and the early principes, Fronto formulates the maxim thatimperium…non potestatis tantummodo uocabulum, sed etiam orationis(‘’command’…is a word connoting not only power, but also oratory’ [p.123.16-17 van den Hout]). This essay will explore the political background and implications of trends and shifts in Roman ways of thinking about language and oratory in the transition from Republic to Principate. The word declension in my title functions in two senses: literally, in the case of Caesar's discussion of the nature of the Latin language (inDe Analogia) and his rivalry with Cicero's views on oratorical style; and figuratively, in the perception of decline in oratory expressed by the elder Seneca and other writers of the early Principate. I hope to be able to present a new approach to, and understanding of, both these aspects.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

17

Pastuszko, Marian. "Wprowadzenie do kanoniczno-liturgicznego prawa o sakramentach świętych (kanony 834-839)." Prawo Kanoniczne 35, no. 3-4 (1992): 85–145. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1992.35.3-4.04.

Full text

Abstract:

Hoc in articulo itroductio, duae partes et conclusio habentur. In introductione auctor dicit, quod de canonibus 834—839 Codicis Juris Canonici a Papa Joanne — Paulo II promulgati tractat. Sed primum notionem ipsius Ecclesiae praebet. Quia ius de sacramentis tam hoc canonicum quam hoc liturgicum conditum est ab Ecclesia, saltem aliqua elementa scientiae ipsam Ecclesiam attingentis studentibus ius canonico — liturgicum omnino necessaria videntur. Hac de causa in parte prima sui articuli notionem Ecclesiae auctor elaborat. Quae quaestio difficultatibus non caret. Etenim Ecclesia simul est non solum societas perfecta sed etiam Corpus Christi Mysticum, Populus Dei, Mysterium, Sacramentum, et Communio. Altera in parte (longiore) canones 834—839 breviter exponuntur. — Can. 834 § 1 notionem liturgiae continet. — In can 834 § 2 conditiones ecclesiastici cultus publici statutae sunt. In can. 835 §§ 1 — 4 personae munus sanctificandi in Ecclesia exercentes numerantur, nempe: episcopi, presbyteri, diaconi, acolythi, lectores, coniuges — parentes, ceterique christifideles. In can. 835 norma datur de fide eiusque excitatione neconn illustratione. Ad norman can. 837 §§ 1—2 actus liturgici non sunt actiones privatae sed ad universum corpus Ecclesiae pertinent. Propterea cum frequentia et actuosa participatione christifidelium celebrantur. Can 838 §§ 1—4 declarat quod moderatio sacrae liturgiae unice ab auctoritate ecclesiastica exercetur. Hac de causa leges in re liturgica dant solummodo: Sedes Apostolica, Conferentiae Episcoporum et singuli episcopi dioecesani. De mediis sanctificandi ad sacram liturgiam non pertinentibus seu de oratione, paenitentia et de caritatis operibus, in can. 839 §§ 1—2 norma habetur. In fine articuli, nonnullos libros liturgicos a Sede Apostolica in Civitate Vaticana editos nondum nostra in patria publicatos esse, auctor vehementer dolet.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

18

Sobański, Remigiusz. "Ochrona małżeństwa w kanonicznym prawie procesowym." Prawo Kanoniczne 52, no. 3-4 (2009): 155–71. http://dx.doi.org/10.21697/pk.2009.52.3-4.07.

Full text

Abstract:

Praesentatur relatio habita in Universitate Cardinalis Wyszyński Varsaviae quae convocavit sessionem solemnem occasione septuagesimi anniversarii Rev-mi Domini Professoris Wojciech Góralski. Relatio incipit revocando in mentem leges promulgari ad bonum tuendum, ideoque scopus et proposita legislationis quoad principia vitae individualis et socialis memorantur. Prima in parte de obiecto quod tuitur quaestio est: ut quidquid iure tueri possit, primo definiri debet. Obiectum hoc eruitur non tantum ex normis iuris canonici matrimonium attingentibus, sed etiam respectu evolutionis processus de nullitate matrimonii – initio ad ordinem socialem servandum restituendumque, postea in dies magis ad bonum spirituale coniugum quorum matrimonium naufragium excepit ordinati. Secundo passu tensio inter indissolubilitatem et processum de nullitate matrimonii utpote instrumentum viam ad novum matrimonium ineundum aperiens. Cavendum est ne tensio haec, rationibus pastoralibus nutrita, in discidium simultatemque coalescat, quod ultimis temporibus ob abusum iuris defensionis saepius evadit. In fine quaestio ponitur, an praxis hodierna processum matrimonialem quod attinet generali considerationi distantive et critice subicienda non sit.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

19

La Bua, Giuseppe. "CICERO'S PRO MILONE AND THE ‘DEMOSTHENIC’ STYLE: DE OPTIMO GENERE ORATORUM 10." Greece and Rome 61, no. 1 (2014): 29–37. http://dx.doi.org/10.1017/s0017383513000223.

Full text

Abstract:

In a passage from the late rhetorical treatise generally known as De optimo genere oratorum, Cicero defends his past forensic competence in the face of Atticist critique by praising his Pro Milone as an example of grand style (9–10):quod qui ita faciet, ut, si cupiat uberior esse, non possit, habeatur sane orator, sed de minoribus; magno autem oratori etiam illo modo saepe dicendum est in tali genere causarum. (10) ita fit ut Demosthenes certe possit summisse dicere, elate Lysias fortasse non possit. sed si eodem modo putant, exercitu in foro et in omnibus templis, quae circum forum sunt, conlocato, dici pro Milone decuisse, ut si de re privata ad unum iudicem diceremus, vim eloquentiae sua facultate, non rei natura metiuntur.If anyone speaks in this manner without being able to use a fuller style if he wishes, he should be regarded as an orator, but a minor one. The great orator must often speak in that way in dealing with cases of such a kind. (10) In other words, Demosthenes could certainly speak calmly, but Lysias perhaps not with passion. But if they think that at the trial of Milo, when the army was stationed in the Forum and in all the temples round about, it was fitting to defend him in the same style that we would use in pleading a private case before a single judge, they measure the power of eloquence by their own limited ability, not by the nature of the art.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

20

Nasiłowski, Kazimierz. "Zgodność pierwszych dekretystów z opinią Gracjana o władzy kapłańskiej i o sakramentach." Prawo Kanoniczne 31, no. 3-4 (1988): 159–222. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1988.31.3-4.11.

Full text

Abstract:

Ut variis in disputationibus his in Foliis Trimestribus editis demonstravi, non solum potestatis sacramentalis eiusque inamissibilis et potestatis non sacramentalis eiusque amissibilis distinctio, verum etiam ipsa validitas sacramentorum a sacerdotibus degradatis, depositis aut excommunicatis administratorum cuncta ordinationis relativae periodo ab Ecclesia catholica agnoscebatur. Huic Ecclesiae doctrinae omnino similis erat Gratiani sententia auctoritatibus firmissime fundata in Decreto eius collectis. At non multo post Decreti Gratiani confectionem ab aliquibus decretistis introducta atque propagata est opinio de invalido ordinis sacramento ab ordinatoribus depositis vel extra Ecclesiam collato. Opinio haec ab aliquibus viris doctis ipsi Ecclesiae et Gratiano usque ad nostra tempora falso ascribitur. Ad originem artque radices iniustae huius opinionis recte pleneque explicandas necessario examinandum erat, utrum Paucapalea et Rolandus, primi noti nobis decretistae, eius auctores fuerint aut saltem ad eam introducendam aliquo modo occasionem dederint, necne. Hac igitur de causa in disputatione nunc proposita opinionem utriusque huius decretistae de potestate sacerdotali et sacramentis diligenter examinavi. Cuius laboris effectus sunt hii: Ut Paucapalea, ita Rolandus et potestatis sacerdotalis distinctionem, quam diximus, et vim sacramentorum agnoscit a quibusvis sacerdotibus indignis, sive degradatis vel depositis sive excommunicatis, celebratorum. Horum igitur decretistarum opinio Gratiani hac in re sententiae similis est. Attamen explicatio potestatis ordinandi recte a Rolando facta (C. I q. 7), sed non recte a canonistis intellecta, falsae illius, quam supra diximus, opinionis introducendae occasionem praebuit. Sed de ipso huius opinionis auctore atque historia alio in loco disputabimus.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

21

Manselli, Raoul. "Giovanni di Salisbury e l’italia del suo tempo." Studies in Church History. Subsidia 3 (1994): 401–14. http://dx.doi.org/10.1017/s0143045900003409.

Full text

Abstract:

Hospitem meum Placentinum dixisse recolo, virum utrique sanguine generosum, habentem prudentiam mundi huius in timore Domini, hoc in civitatibus Italiae usu frequenti celeberrimum esse, quod, dum pacem diligunt et iustitiam colunt et periuriis abstinent, tantae libertatis et pacis gaudio perfruuntur, quod nichil est omnino, quod vel in minimo quietem eorum concutiat. Cum vero prolabuntur ad fraudes et per varias iniustitiae semitas scinduntur in semet ipsis, statim vel fastum Romanum vel furorem Teutonicum aliudve flagellum inducit Dominus super eos, et permanet manus eius extenta, donee ipsi ab iniquitate per penitentiam revertantur; quo solo remedio apud illos omnis cessat tempestas. Adiciebat etiam, quod merita populi omnem evacuant principatum aut eum faciunt esse mitissimum, cum e contrario certum sit, quod propter peccata populi permittit Deus regnare hypocritam et impossible esse, ut diu regno gaudeat qui populi humiliatione et proprio fastigio superbe nimis exultat. Sed illius dicebat protendi principatum, qui apud se de conscientia humilitatis semper in se agitur, quasi regnet invitus. Haec mihi Placentinus hospes; et, ut credo, fidei consentaneum est’.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

22

Pastuszko, Marian. "Szafarz sakramentu bierzmowania." Prawo Kanoniczne 33, no. 1-2 (1990): 101–32. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1990.33.1-2.04.

Full text

Abstract:

Prater solitam his in circumstantiis introductionem et conclusionem in articulo quattuor partes habentur. In introductione actualitas thematis de sacramenti confirmationis ministro indicatur. Brevis pars prima, prout decet, dedicatur episcopo non solum ordinario sed etiam originario sacramenti confirmationis ministro. Altera in parte (longiore) de presbytero prout sacramenti confirmationis ministro agitur. Ad normam can. 883 ipso iure facultate confirmationem ministrandi gaudent: 1. qui iure Episcopo dioecesano aequiparantur, sed solummodo intra fines suae dicionis. Sciendum est iure Episcopo dioecesano aequiparari: praelatum territorialem, abbatem territorialem, vicarium et provicarium apostolicum, praefectum et propraefectum apostolicum, administratorem apostolicum stabiliter constitutum, administratorem dioecesis (olim — vicarium eapitularem) et ordinarium militarem ad normam Constitutionis Apostolicae Spirituali Militum Curae diei 21 aprilis 1986 anni. Papae Joannis Pauli constitutum. 2. Presbyter, qui vi officii vel mandati Episcopi dioecesani, infantia egressum baptisat aut iam baptisatum in plenam communionem admittit. 3. Parochus, immo quilibet presbyter solummodo fidelem ex gravi morbo in mortis periculo constitutum. Praeterea presbyter, si peculiari concessione competentis auctoritatis instructus sit, confirmare valet. Tertia in parte articuli canones 884, 886, 887 et 888 inquantum de facultate confirmandi tractant, explicantur. In ultima parte de obligatione sacramentum confirmationis ministrandi sermo est. Ad normam can. 885 Episcopus dioecesanus obligatione tenetur curandi ut sacramentum confirmationis subditis rite et rationabiliter petentibus conferatur (§ 1). Similiter presbyter, qui facultatem confirmandi habet, eadem, uti debet erga eos in quorum favorem facultas concessa est (§ 2). Sub finem articuli quaedam discrepantia inter can. 883 n. 3 et can. 1004 § 1 nunc vigentis Codicis sublineatur. Tandem hoc argumentum lingua latina exaratum datur.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

23

Sobański, Remigiusz. "Zasięg normy kanonicznej." Prawo Kanoniczne 34, no. 3-4 (1991): 27–50. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1991.34.3-4.02.

Full text

Abstract:

Quaestio in studio ponitur de agendis quae iure canonico regulari possint vel immo debeant. Igitur de obiecto normae canonicae agitur. Nemo est qui non videat ambitum iuris ecclesialis variis in temporibus ampliari vel. etiam se minuere. Non omnia quae a fidelibus agenda sunt iure comprehendi possunt vel debent. Fines forma obiectoque determinantur. Limitationes formales natura normae ut regulae generalis statuuntur. Limitationes ex parte obiecti ex ratione agendorum gerendorumque quae uti testimonium fidei concipienda sunt sequuntur. Testimonium hoc actibus modoque sese gerendi manifestatum communio Ecclesiae ab omnibus fidelibus exspectat et exspectationem hanc etiam in norm is canonicis exprimit. Obligatio ad testimonium fidei dandum ius officiumque fundamentale totius Ecclesiae omniumque fidelium est. Quod ab Ecclesia proclamatur, actualizatur et ad effectum deducitur. Quapropter ius divinum positivum in legislatione canonica praetermitti nequit. Prima ergo in parte problemata iuris divini positivi tamquam elementi iuris Ecclesiae tractantur. Agitur de cognitione iuris divini, eius forma legali historica, indole iuridica, propsitione canonica. Secunda in parte de iure naturali sermo fit. Ius hoc directe non codificatur sed a legislatore ecclesiali praesupponitur. In canonibus „natura rei” sicut in actuali statu scientiae concipitur attendenda est. Hoc in sensu ius naturale in campo iuris Ecclesiae locum tenet. Porro enucleari conatur significatio termini „normae fundam entales”. Ad istas normae iuris divini certe pertinent. Initio quaeritur curnam ius divinum norm is canonicis proponatur. Inter rationes codificationis talis illae systematicae haud ultimum locum tenent, quae tamen non ut aliquid cosmeticum intelligi possunt, quia cum fine sensuque legislationis connexae sint. Criteria in luce ponuntur quae de fundamentali caractere normae alicuius decernunt (hierarchia normarum , earum recipoca connexio, locus in constructione institutionis, postulata systematis). Postea mentio de normis constitutivis fit. Obiectum proprium legislationis canonicae disciplina ecclesialis est. Significatio termini „disciplina” explanatur. Hoc in campo maxime disputatur an actus religiosi et ethici iure canonico comprehensi sint. Responsum affirmativum datur sequentibus sub conditionibus: (1) actus hi modo generali normis proprio et typico comprehendi possint; (2) eorum canonizatio functionalis evadat; (3) magni momenti respectu testimonii dandi sint. Ultimo momentum peccati in legislatione ecclesiali et — breviter — actuum internorum ut obiectum legis in Ecclesia tractatur.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

24

Sobański, Remigiusz. "Bezkarne powodowanie nieważności małżeństwa?" Prawo Kanoniczne 51, no. 3-4 (2008): 251–59. http://dx.doi.org/10.21697/pk.2008.51.3-4.12.

Full text

Abstract:

Secundum canonem 1971 §1 n. 1 CIC/1917 inhabiles ad matrimonium accusandum erant coniuges qui ipsi fuerunt impedimenti causa. PCI die 12.3.1929 explicavit impedimentum hoc in textu intelligendum esse non tantum sensu stricto, sed sensu improprio quo comprahenduntur etiam defectus consensus qui oriuntur ex amentia, errore, simulatione, vi aut metu et ex conditione apposita. Sequentibus tamen declarationibus PCI campus inhabilitatis ad matrimonium accusandum successisve limitabatur ne permitterentur uniones illigitime ex denegato iure accusandi. Casus denegati iuris accusationis ultimo rarissimi erant. In codice nunc vigenti deest quaevis limitatio iuris hoc in ambitu et coniuges sine restrictione ad matrimonium impugnandum habiles censentur. Non est tamen qui non videt quod matrimonia saepe temerarie, negligenter et dissolute celebrantur et postea eodem levi amino nullitatis accusantur. Facile opprobare potest declaratione nullitatis matrimonii hisce in casibus iste modus sese agendi, principiis doctrinae et disciplinae catholicae omnino adversus, praemiari. Hac de ratione quaestio ponitur de mediis poenitentiae applicandis – sive a Tribunali (quod sententia quasi communi negatur) sive ab ordinario qui ad novum matrimonium ineundum licentiam daturus est. Rationes pastorales exigunt ut a coniuge qui causa erat nullitatis signa resipiscentiae ostendantur et cautiones de recta voluntate matrimonium doctrinae Ecclesiae conforme inire praebeantur.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

25

Sobański, Remigiusz. "Podstawy prawa kościelnego." Prawo Kanoniczne 34, no. 1-2 (1991): 13–24. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1991.34.1-2.02.

Full text

Abstract:

In opere scientifico professoris Mariani Żurowski scripta problemata fundamentalia iuris canonici attingentia non deficiunt. Quapropter aequum iustumque videtur memoriam eius etiam expositione quidem brevissima fundamentis radicumque iuris ecclesialis honorare. Primo problema ipsum ponitur. Religio christiana unica est quae proprium, a civili independens, ius producit et evolvit. Cum ius proprium ad religionem uti talem necessario non pertineat explorandae sunt rationes legum propriarum quibus christiani vivunt. Secundo quaestiones methodologicae elucidantur. Minus recta videtur methodus quae praefixa notione iuris laborat et elementa ei correspondentia in Ecclesia invenire conatur. Exploranda est autoconscientia Ecclesiae et in luce ponendum est quod in Ecclecia ipsa ut ius percipitur et denominatur. Non a iure ad Ecclesiam sed ab Ecclesia ad notionem iuris eius procedendum est. Postremo fundamenta iuris ecclesialis considerantur. Analysi subiicitur conscientia christianorum qui sciunt ipsos divinitus ut universale salutis sacramentum signumque et instrumentum unitatis vocatos esse. Populum in perspectiva salutis et actualizationis propositi Patris constituunt. Communio quam ipsi participant donum et munus ipsis commissum est. Munere hoc structura Ecclesiae relationesque sociales fidelium determinantur. Vocationem suam prosequens populus iste in mundo huius temporis vivit. Experientia istius mundi, scientiarum profectus, variae formae culturae humanae — immo et culturae iuridicae — Ecclesiae quoque prosunt. Confrontatio cum experientia iuris mundi sed autem cum iure veterotestamentorio quaestionem de sensu iuris gignit. Christiani sciunt sensum istum ab eis qui in Christo renati sunt efficiendum esse. Fidem testando et canitatem in praxim deducendo iustificantur et sensum finemque iuris explent. Iure relationes interpersonales amplectuntur quae tamen dono communionis nituntur et structuram communicationis gratiae fideique constituunt, cuius fons ih divino proposito salvifico perspicitur et ad quod significandum notio iuris divini utitur. Historica actualizatione iuris divini Ecclesia locum in historia iuris tenet. Ius Ecclesiae non dependet ab alio iure neque ulla notione iuris, quapropter apertum ad notiones, formae experientiam culturae iuridicae mundi manet. Tamen nec notionibus his nec experientia civili iuridica indoles iuris ecclesialis praefinitur sed conscientia propria christianorum.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

26

Pastuszko, Marian. "Uprawnienie do sprawowania sakramentu pokuty i pojednania (kanony 966-975 i kan. 144 §§1-2)." Prawo Kanoniczne 37, no. 3-4 (1994): 191–245. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1994.37.3-4.14.

Full text

Abstract:

Hoc in articulo proemium et decem puncta habentur, quia decem canones, nempe 966-975 et 144 §§ 1-2 Codicis Juris Canonici Papae Joannis - Pauli II, explicantur. 1. Ad validam peccatorum absolutionem omnino requiritur ut episcopus et presbyter specialem facultatem habeant in fideles, quibus absolutio imperitur, exercendi (can. 966 § 1). 2. Vi offici pro suo quisque territorio facultatem ad confessiones excipiendas gaudent: 1) loci ordinarius, 2) canonicus paenitentarius. 3) parochus, 4) qui loco parochi sunt, 5) superior instituti vitae consecratae et societatis vitae apostolicae, si sint elericales et iuris pontificii (can 968 §§ 1-2). 3. Solus loci ordinarius facultatem ad confessiones quorumlibet fidelium quibuslibet presbyteris confert. Etiam superior instituti vitae consecratae auti societatis vitae apostolicae quibuslibet presbyteris confert facultatem, sed solummodo ad excipiendas confessiones suorum subditorum aliorumque in domo diu noctuque degentium (can. 969 §§ 1-2). 4. Habitualis facultas ad confessiones excipiendas solis pressbyteris idoneis, qui examen superaverunt, conceditur (can. 970). 5. Habitualem facultatem ad exipiendas confesiones loci ordinarius non proprio presbytero concedit, audito eiusdem presbyteri ordinario (can. 971). 6. Habitualis facultas ad confessiones excipiendas ab ordinario loci ad tempus sive indeterminatum sive determinatum conceditur (can. 972). 7. Facultas ad confessiones habitualiter excipiendas in ordinariss circumstantiis in scripto concedi (can. 973). 8. Loci ordinarius et superior instituti vitae consecratae aut societatis vitae apostolicae habitualem facultatem ad confessiones excipiendas presbyteris concessam revocare possunt (can. 974 §§ 1-4). 9. Facultas de qua i n can. 967 § 2 cessat in momento revocationis facultatis ad confessiones excipiendas itemque amissionis officii vel amissionis domicilii (can. 975). 10. Facultatem ad confessones excipiendas Ecclesia suplet pro foro tum externo quam interno, sed solummodo in errore communi de facto aut de iure, itemque in dubio positivo et probabili sive iuris sive facti (can. 144 §§ 1-2).

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

27

Carlo G. Delle Donne. "Multae quippe orationes verae quidem sed obscurae. La tassonomia della oscurità testuale nel commento di Calcidio al Timeo." Rónai – Revista de Estudos Clássicos e Tradutórios 8, no. 2 (2020): 262–88. http://dx.doi.org/10.34019/2318-3446.2020.v8.31363.

Full text

Abstract:

At a certain point of his commentary on Plato’s Timaeus (317.15 ff. Wazink), Calcidius sets out to distinguish different kinds of obscurity that can affect a text. The first to be analysed is the obscuritas iuxta dicentem: in this case, obscuritas is said to depend on either a decision (studio) made by the author (this was the case of both Aristotle and Heraclitus), or the inefficacy of language (imbecillitas sermonis). Secondly, Calcidius takes into account the obscuritas iuxta audientem, i.e. that particular kind of obscurity which is due to both the novelty and even the oddity of the discourse (cum inaudita et insolita dicuntur), and the intellectual inadequacy of the listener (cum is qui audit pigriore ingenio est ad intellegendum). Thirdly, Calcidius mentions a kind of obscurity which is said to be iuxta rem. In other words, this obscurity is relative to any res (i.e. any object of analysis) which is such that it cannot be precisely and immediately understood. Note that Calcidius takes this to be the case of Plato’s chora: for, neither it can be perceived through the means of sense perception, nor it can be intellectually grasped. But, as Calcidius clarifies, the presence of a certain degree of obscurity in a text does not necessarily put its veritative value at risk, just as the being true of a text does not automatically entail its being clearly expressed (non statim quae vere dicuntur aperte etiam manifesteque dicuntur). Unfortunately, to this ancient example of hermeneutics no extensive study has ever been devoted, as Professor Franco Ferrari has often pointed out. So, my objective is to extensively scrutinise the general classification of obscuritates provided by Calcidius and then to relate it to the Middle Platonic strategies aimed at neutralising Plato’s obscuritas.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

28

Tsartsidis, Thomas. "JEROME, EP. 53.7 AND THE CENTONIST PROBA." Classical Quarterly 70, no. 1 (2020): 453–58. http://dx.doi.org/10.1017/s000983882000021x.

Full text

Abstract:

sola scripturarum ars est, quam sibi omnes passim uindicent: ‘scribimus indocti doctique poemata passim’ [Hor. Epist. 2.1.117]. hanc garrula anus, hanc delirus senex, hanc soloecista uerbosus, hanc uniuersi praesumunt, lacerant, docent, antequam discant. alii adducto supercilio grandia uerba trutinantes inter mulierculas de sacris litteris philosophantur, alii discunt—pro pudor!—a feminis, quod uiros doceant, et, ne parum hoc sit, quadam facilitate uerborum, immo audacia disserunt aliis, quod ipsi non intellegunt. taceo de meis similibus, qui si forte ad scripturas sanctas post saeculares litteras uenerint et sermone conposito aurem populi mulserint, quicquid dixerint, hoc legem dei putant nec scire dignantur, quid prophetae, quid apostoli senserint, sed ad sensum suum incongrua aptant testimonia, quasi grande sit et non uitiosissimum dicendi genus deprauare sententias et ad uoluntatem suam scripturam trahere repugnantem. quasi non legerimus Homerocentonas et Vergiliocentonas ac non sic etiam Maronem sine Christo possimus dicere Christianum, quia scripserit: ‘iam redit et uirgo, redeunt Saturnia regna, iam noua progenies caelo demittitur alto’ [Verg. Ecl. 4.6–7], et patrem loquentem ad filium: ‘nate, meae uires, mea magna potentia solus’ [Verg. Aen. 1.664], et post uerba saluatoris in cruce: ‘talia perstabat memorans fixusque manebat’ [Verg. Aen. 2.650]. puerilia sunt haec et circulatorum ludo similia, docere, quod ignores, immo, et cum stomacho loquar, nec hoc quidem scire, quod nescias. (Jer. Ep. 53.7)

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

29

Pawluk, Tadeusz. "Przedstawicielstwo papieskie w kościele partykularnym i dyplomacja Stolicy Apostolskiej." Prawo Kanoniczne 33, no. 3-4 (1990): 7–25. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1990.33.3-4.01.

Full text

Abstract:

Romanus Pontifex uti Vicarius Christi atque universae Ecclesiae his in terris Pastor, qui vi muneris sui suprema, plena, immediata et universali in Ecclesia gaudet ordinaria potestate, quam semper libere exercere valet, per Legatos suos, qui apud varias degunt Nationes, ut unitatis, tum Episcoporum tum fidelium multitudinis, perpetum ac visible principium et fundamentum apparetur; per ipsos quoque vitam ipsam Ecclesiarum particularium earumque necessitates et desideria cognoscit. Praecipuum munus Legati pontificii est ut firmiora et efficaciora in dies reddantur unitatis vincula, quae inter Apostolicam Sedem et Ecclesias particulares intercedunt. Legati munus nec superimponitur potestati episcopali, neque pro illa substituitur, neque eam praepedit; cum e contrario eam tueatur ac fraterno prudentique consilio foveat ac roboret. Romano Pontifici ius est Legatos suos nominandi et mittendi non solum ad Ecclesias particulares in variis nationibus vel regionibus, sed etiam (simul) ad Civitates et publicas Auctoritates, servatis quidem normis iuris internationalis, quod attinet ad missionem et revocationem Legatorum. Legati pontificili, qui simul legationem apud Rem Publicam iuxta iuris internationalis normas exercet, munus quoque peculiare est: 1° promovere et fovere necessitudines inter Apostolicam Sedem et Auctoritates Rei Publicae; 2° quaestiones pertractare quae ad relationes inter Ecclesiam et Civitatem pertinent; et peculiari modo agere de concordatis aliisque huiiusmodi conventionibus confidiendis et ad effectum deducendis. In his negotiis expediendis, prout adiuncta suadeant, Legatus pontificius sententiam et consilium Episcoporum dicionis ecclesiasticae exquirere eosque de negotiorum cursu certiores facere debet.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

30

Nasiłowski, Kazimierz. "Opinia Rufina o władzy kapłańskiej i sakramentach." Prawo Kanoniczne 32, no. 3-4 (1989): 157–268. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1989.32.3-4.07.

Full text

Abstract:

De sacratmentis tempore ordinationis relativae, quae vocatur, extra Ecclesiam celebratis tres sunt usque ad diem hodiexnum doctorum sentenitiae, quae - u t plura non dicam - ita ex primi possunt: Alii affirmant Ecclesiae catholicae hac in re traditionem simplicem fuisse eam que traddtioni hodiernae similem. Illius enim temporis Ecclesia sacramenta in eiusd m forma foris celebrata vera esse docebat ad eorundem vim internam quod aitinet. Alii vero contrarium affirmant dicentes Ecclesiam docuisse sacramenta extra eam celebrata prorsus nulla esse. Alii denique dicunt Ecclesiae illius temporis traditionem variam et diversam fuisse atque inconstantem et vacillantem: sacramenta enim foris celebrata aliquando vera, aliquando autem prorsus nulla agnoscebantur. Omnes, quas dixi, opiniones Decreto Gratiani fulciuntur aut fulciri conantur auctoritatum periodi ordinationis relativae collection amplissima. Tota tamen haec collectio recta ratione ac via numquam examinata est. Igitur omnino recte dicit Sohm Decretum Gratiani librum esse septem sigillis occlusum ita doctis temporis recentioris , ut doctis exeuntis saeculi duodecimi, eumque usque in diem hodiernum non apertum manere ad intelligendum. Idcirco mirum non est, si his de causis omnium illarum opinionum fautoribus argumenta desint ad eas accurate probandas apta. His etiam de causis ceterisque multis Decretum Gratiani longae inquisitioni nobis erat. Quae autem ex inquisitione hac efficiuntur in foliis trimestribus, quibus titulus Prawo Kanoniczne (Ius Canonicum ), annis 1980-1985 et 1988 partim edita sunt. Ibi primam ex enumerates opinionem rectam, dmas autem ceteras prorsus falsas esse probavimus longaevam illam depotestate sacerdotali et vi sacramentorum foris celebratorum controversiam dirimentes. Hoc modo ad quaestionem ventum est de falsarum illarum opinionum fonte atque origine. Et apparuit primum sententiae auctorem, utriusque, quam diximus, falisae opinionis similis, Rufinum fuisse, cuius cuncta de potestate sacerdotali et sacramentis doctrina in disputatione nunc edita explicata est. Singulis autem disputationis huius partibus tituli sunt hii: I. De potestate sacerdotali eiusque fundamentis - A. De potestatesacramentali et potestate non sacramentali - 1. De potestatis sacerdotalis distinctione - a. De significatione nominis „usus o fficii” - b. De potestatis sacerdotalis fundamentis exemplo potestatis iudicis illustratis - 2. De antiquae artis vocabulis a decretistis simpliciori modo reddendis - B. De officiis ordinum et officiis administrationis - C. De ordinatione et institutione - D. De ordinatione et licentia ordinem exsequeindi - E. De primatu potestatis Romani Pontificis - 1. Rufini sententia - 2. De primatus fundamentis - F. De rigoris et misericordiae regulis - II. De sacramentis - A. De sacramentis dignitatis - 1. D e ordinatione sine titulo et ordinatione a non suo episcopo facta — 2. De ordinatione ab episcopis haereticis facta - a. De significatione auctoiritatis Urbani II a Rufino explicatae - b. De significtione auctoritatis Innocenti I a Rufino exiplicatae - c. De Rufini opinione cum Gratiani sententia comparata - 3. De ordine ab episcopis excommunicatis collato — B. De sacramemtis necessitatis et desacramentis necessitatis simul et dignitatis — 1. De baptismo - 2. De confirmatione et Eucharistia - C. De Rufino opinionis auctore de nulla vi sacramentorum ab aliquibus haereticis vel excomuniicatis celebratorum. Ea vero, quae ex disputatione hac perspicua sunt, paucis ita exprimi possunt: Rufinuse vocabulorum nominum atque notionum, in auctoritatibus Decreti Gratianei contentarum, explicationes permultas posuit easque non solum simplices, sed etiam binas vel ternas. Item Gratianeam potestatum sacerdotalium notionem simpliciorem latius expdicavit atque earundem potestatum varia fundamenta deserte indicavit. Et in his eisque similibus Rufinus laudandus est. Attamen aliquarum Decreti Gratia ni auctoritatum earumque maioris momenti falsam ponens explicationem, et non satis attendens rectam dicendi rationem ac viam Gratiani, eiusdem verae sententiae Rufinus propriam eamque falsam opposuit opinionem, de nullis videlicet sacramentis ab aliquibus haereticis foris celebratiis. Et in hoc Rufinus non minimam reprehensionem meretur. Indicavimus etiam omnium sive antiquorum sive rece ntiorum Decreti Gratiani explanatorum, similem de sacramentis sententiam affirmantium, principem atque patrem quedam Rufinum esse.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

31

Nasiłowski, Kazimierz. "Z problematyki okresu święceń relatywnych." Prawo Kanoniczne 28, no. 1-2 (1985): 97–208. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1985.28.1-2.08.

Full text

Abstract:

lam tem pore ordinatioinis relativae, uti aiunt, duae vigefoant opiiniiones ad saeerdoitalliis potastatis non 'saeramentaliis ddversa fundam enta spectaintes. Optaiomi nam que de ordinationis effectu non solumgrataam, ve,rum etiam sacerdotalem potestatem mein secram entalemeam que amissibiliam com prehendente Innocentius I et Concilium Chalcedonense m anifesto favebanit. Opinio haec instituti ordinationis relativae fautorum propria erat.A ltera opiniio earum erat, qui — ut A ugustinus eique adhaerensA nastasius II — e x Ecclesiae voluntate pendentem potestatem monsacram entalem agnoscentes eam matione effectus ordinationis maniifesto com prehendere megügebarafc. Hulilc opimiioni sive consulto sive inconsulte ab Augustino propagatae Innocentius I sese opposuit. Ut enimex effatis A ugustini cum Innocentii I effatis a nobis in unum collectis patet, Pontifex iste Roimanus opiinionis Augus/tiilnii non solum nonera t ignarus, verum etiam eam carrexit et em endavit. Haec tam eaPontifieis Rom ani cum Episcopio H ipponensi dlisisenisiio viris doctis tem pore ordinationis ab.solutae soribentibus usque adhuc liigmota erait.Opinionds Augustiinli ab Innocentiio I facta reprehensio atque em endatio diiseiplinam ordilnatiionis relaitivae m ultum corrobioiravit. Ipsa ta rnen quaiestio de potastatis sacerdotalis inan isactraroentalis proximiiisfundam entis seu de niotione non saoram entalis effectus ordinationisfinita non est. V erum Concilium Chalcedonense anno 541 habitumlegem tu lit ordioatitonem absiolutam prohibantem atque siämoniiace ordinaitos ex su a ordinatione nihil protficeire et a diginiitate per negotiationem quaesita alianos esse debere staituens eo ipso dieöisiionem InnocentiiI quodaim modo cotniiirmiavit, sed iam ruan m ultos post aininois A nastasius II, Pontifex Rom anus, ordinationem ab Accacio dam nato factamparfectionem suae virtu tis obtirnuisse generali quodam modo affiirmanset airgumenitiis probans ex scir.iptiis A ugustini liäte fuseq-ue deprom ptisnoin iimmerito ad illius opmionem revetrsus fulisse iiiudicandus est.Hoc modo inchoata ab Augustino opinio, in disciiiplina ordinationisrelativae iinfirrnanda oomsistens, lomgius parmainens perspici poteist slivein legisliationie ecclesiastical, u t exem plum habem us in A nastasii II decisione, quam dixiiimus, sive in iipsa oirdfaationiiis absolutae oonsuetudfiinequam quam usque ad itempus U-rba:ni II aoriter ireprehensa et expugnata, numquam tarnen devicta. Im m utatio âigitur d'iscipliinae oxdlilnaitionis relativaie im. system a ordiinatiioois absolutae brevi tempoire po;st canfectionem Dacneti Gratiarai fa cta quasi ex inopinaito nom acciidit, sed longo tem pore praeparatoatur.E xtrem a autem isystematlils ordinatianäs relativae quasli tutoa G ratianusfuit, qui Augustiino et Ainaistaisiio II sese ©ppomens eoisque im tantumreprehendit, in quantum raifciioine habita systsm atis tuinc vigentis et decSsionum Innocentii I atque Conciliili Chaleedonetnisiis reapse necesse videbatur.Facta autem com m utatione system atic ardiinationiis relativae in system a ordiinattilonis aibsolutae iipsa quoque antiquae ordliiniationis notiloadeo oblivdlomi data est, u t Correctoras Rom ani nequie dissieosionemInnocentii I cum Auigustino h atitam perspexerint, neque reprahensionemopinionis A ugustin! et Aniastaisii II a G ratiano factaim com prehenderint.Q uapropter M agister ordiinatiionem ireliativam iuste defendes iiniustaC orrectorum rsprehensione affioitur. Opiiniio enim A ugustini eiiusquieasseclae Anaisitaaili) II notiionis ordiinatiocniis absolutae, ergo et notiionistem pore Carrectonrum R om anorum viiigentiis, proprior erat, quam notiloordinationis relativae laib Imnocentio I, Comcilio Cbalcedonensii, eit aG ratiano defenaa.Haec omraia ex iequisliltione nostra fuse lateque pateint, in qua enarravim us opinionem Augusitiini et opiinicmem Iruniocentii I. Deinde collatis in unum A ugustini .ert Innocenfcili I effatlis ad rem nsostaam spectaintitous demorustraviimus Pontificem ilium Romamum decisione isua respoosium Augustiino dedisse ekisq.ue opinionem correxisse atque ernendasse. Item Comcilü Chailcedonensis explicavimuis statuta,, quae ad problem a recte diiudicandum m ultum valent. D enique enarravim us, quidde opiniiane Augusitini et Aniastaisii II G ratianus senseiritt decisionifousInnocentii I et Concilii Chalcedonensis canonibus nixus, quem ab iniusta C orrectorum Rom anorum reprehensiiione vindiieavimus.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

32

Sztafrowski, Edward. "W sprawie układu materiału w księdze drugiej Kodeksu Jana Pawła II." Prawo Kanoniczne 32, no. 1-2 (1989): 59–77. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1989.32.1-2.04.

Full text

Abstract:

Ordo systematicus cuiuscuiusque collectionis res magni momenti constituitur. Longum et multis in modificationibus dives erat iter, quo divisio materiae hoc in libro, subsequentibus schematibus transiit, donec in novo Codice ultimam formam induit. Ex his conatibus una ex parte maxima diligentia et cura Pontificiae Commissionis, ut divisio materiae, in quantum fieri possit, optima sit, ex altera vero ipsam rem revera quam maxime difficilis esse, apparet. Auctor huius articuli hoc sibi proposuit, ut non solum simplicem informationem de itinere ordinis systematici illius Libri praesentare, sed etiam aliquam criticam aestimationem ac nonnulae alternativae propositiones proponere vult. Tota materia sic disposita est: I. Priora schemata, II. Schema de anno 1977, III. Schemata 1980 et 1982 a., IV. Ordo systematicus in Codice Ioannis Pauli II. En una ex propositionibus aliae divisionis partis saecundae Libri de Populo Dei De Ecclesiae contitutione hierarchica: Sectio I — De regimine Ecclesiae universae, tit. I. De Romano Pontifice deque Collegoi Episcoporum (c. I. De Romano Pontifice et c. II. De Collegio Episcoporum), tit. II. De Romani Pontificis in munere pastorali cooperatoribus (c. I. De Synodo Episcoporum etc., ut in Codice). Sectio II — De regimine Ecclesiarum particularium, tit. I. De Ecclesiis particularibus et de Episcopis (c. I. De Ecclesiis particularibus et c. II. De Episcopis in genere), tit. II. De Ecclesiarum particularium coetibus (ut in Codice), tit. III. De Episcopis dioecesanis, tit. IV. De Episcopis coadiutoribus et auxiliaribus, tit. V. De sede impedita et de sede vacante, tit. VI. De interna ordinatione Ecclesiarum particularium (c. I. De synodo dioecesana ... ut in Codice, c. IX. De diaconis permamenter constitutis).

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

33

Pastuszko, Marian. "Odpusty (kanony 992-997)." Prawo Kanoniczne 42, no. 3-4 (1999): 63–197. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1999.42.3-4.04.

Full text

Abstract:

Hoc in articulo proemium, pars principalis e tribus membris constans et conclusio habentur. In proemio obiectum huius studii canones 992 — 997 Codicis luris Canonici Papae Joannis Pauli II esse annuniatur. Pars principalis in tria membra dividitur. Primo ius vetus seu fontes iuris canonici et quidem a Christo Domino usque ad Codicem Iuris Canonici Pio-Benedictini seu de 1917 anni breviter praesentantur. Primis Ecclesiae temporibus episcopi in suo territorio poenas paenitentiales abbreviabant in bonum animarum et Ecclesiae. Non constat, hunc usum condonandi paenitentiam canonicam veram condonationem etiam poenae debitae pro peccato coram Deo fuisse. A saeculo VII redemptiones ut vocabantur, et romanae peregrinationes vigere incipiunt. Redemptiones supplebant ex dispositione confessarii paenitentias canonicas. De peregrinationibus dicitur, Romanos Pontifices Romam peregrinantibus minorem poenitentiam imposuisse. Medio aevo absolutiones primum extra sacramentum poenitentiae et postea in ipso sacramento usitatae sunt. Vix in saeculo XIII indulgentia evolvitur. In saeculo XIV indulgentiae multiplicabantur, sed quaestores, qui munus habebant indulgentias praedicandi et eleeomosynas colligendi, non semper rectam doctrinam divulgebant, immo falsi quaestores pecuniam sibi comparare conabantur. Quibus in circumstantiis protestantes seu reformatores Ecclesiam catholicam de venditione indulgentiarum accusabant. Secundo canones 911 — 936 Codicis luris Canonici Pio-Benedictini seu de 1917 anni exponuntur. Heic primum de indulgentiarum concessione, deinde de indulgentiis acquirendis tractatur. Postremo canones 992 — 996 Codicis luris Canonici Papae Joannis Pauli II feliciter Ecclesiae servientis fusius praesentantur. Sciendum est enim in can. 992 notionem indulgentiae dari, in can. 993 vero divisionem indulgentiarum haberi. In can. 995 de ministro idulgentiarum normae habentur, tandem in can. 994 et 996 de acquisitione indulgentiarum normae dantur. Denique can. 997 Codicis luris Canonici Papae Joannis Pauli II citatur. Secundum hunc canonem ad indulgentiarum concessiones et usum quod attinet, servanda sunt insuper cetera praescripta quae in peculiaribus Ecclesiae legibus continentur.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

34

Pastuszko, Marian. "Szafarstwo Najświętszej Eucharystii (kanony 897-911)." Prawo Kanoniczne 37, no. 1-2 (1994): 73–161. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1994.37.1-2.04.

Full text

Abstract:

Articulus proemio, parte principali et conclusione constant. In proemio fontes iuris canonici de Sanctissima Eucharistia tractantes exponunntur et canones 897-899 Codicis luris Canonici explicantur. Pars principalis articuli in decem puncta dividitur, quia hoc in loco decem canones (ex 900-911) inveniuntur. 1. Secundum can. 900 §§ 1-2 minister Sanctissimae Eucharistiae est solus sacerdos valide ordinatus et lege canonica non impeditus. 2. Can. 901 permittit sacerdoti Missam celebranti applicare pro quibusvis fidelibus etiam defunctis. 3. Ad normam can. 903 sacerdotes peregrini litteras commendatitias sui ordinarii vel superioris religiosi secum habere debent, si Missam celebrare velint extra suam dioecesim. 4. Sacerdotibus valde commendatur frequens, immo cotidiana celebratio Sanctissimi Sacrificii (can. 904). 5. Exceptis diebus 2 novembris et 25 decembris non licet sacerdoti plus quam semel in die celebrare. Ordinarius loci concedere potest sacerdotibus ut bis in die et ter die dominica vel festo de praecepto Missam celebrent (can. 905 §§ 1-2). 6. Non licet celebrare Sacrificium Eucharisticum sine participatione alicuius saltem fidelis (can. 906). In celebratione eucharistica diaconus et laicus non potest actionibus fungi, quae sacerdotis celebrantis sunt propriae (can. 907). 8. Can. 909 obligat sacerdotes ad se praeparandum ante Missam et ad gratias agendum post Missam. Idem admittitur in libro Liturgiae Horarum lingua latina edito. Aliter vero proponit, minus recte iudicio auctoris liber Liturgiae Horarum in lingua polonica publicatus. 9. Ad normam can. 910 § 2 et can. 230 § 3 laicus ad sacram Communionem distribuendam deputari potest. In Polonia viri, sed non mulieres, nostris diebus, facultatem communionem distribuendi ab ordinario obtinere possunt. 10. Officium et ius Viaticum ad infirmos deferendi habent parochus, vicarii paroeciales - in paroecia, cappellanus - in sua cappellania et superior in communitate religiosa clericali aut in societate vitae apostolicae versantibus in domo. In casu necessitatis hoc facere protest quilibet sacrae Communionis minister (can. 911 §§ 1-2). Sub fine auctor affirmat conclusionem esse brevem quia proemium longum videtur.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

35

Góralski, Wojciech. "Korektury rzymskie pierwszego polskiego synodu plenarnego z 1936 roku." Prawo Kanoniczne 33, no. 1-2 (1990): 153–73. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1990.33.1-2.07.

Full text

Abstract:

Sono passati 50 anni dalla celebrazione del primo sinodo plenario polacco in Częstochowa, convocato per trattare negozi ecclesiastici della Chiesa in Polonia comprendente cinque provincie ecclesiastiche. L’assemblea sinodale, presieduta dal card. Francesco Marmaggi, legato speciale del Pio XI, ha radunato tutti i vescovi polacchi (51) di tre riti (latino, greco-cattolico, aremeno) con il card. Augusto Hlond, primate di Polonia, gli ordinari religiosi (31), i rappresentanti dei capitoli metropolitanie cattedrali (24), i delegati delle università e delle facoltà teologiche (5), il presidente dell’Azione Cattolica. Il risultato delle quattro sessioni sinodali (25—26 agosto) furono i 150 decreti divisi in 15 capitoli, presentati in seguito dal legato pontificio alla S. Congregazione del Concilio per essere esaminati e riconosciuti, conformemente alla disposizione del can. 291 § 1 del CJC. L’approvazione della S. Sede fu concessa il 23 maggio 1937, dopo di che i decreti furono stati promulgati (15 dicembre 1937). L’autore presenta i risultati della sua ricercha compiuta recentemente nel Archivo della Congregazione per il Clero sulle „corretture romane” introdotte nei decreti del sinodo polacco durante il procedimento del’esame e dell’approvazione del testo legislativo sinodale. Dopo aver conosciuto la procedura del riconoscimento della redazione dei decreti sinodali, il lettore prende conoscenza del merito delle corretture introdotte dai cardinali della Congregazione al testo presentato. L’analisi degli interventi ai decreti permette di constatare due speci degli emendameni compiuti dai correttori. Assai numerosi sono quelli di natura piuttosto formale che non cambiano la sostanza stessa delle rispettive norme. Poco numerosi sono questi che toccano il loro merito avendo un valore importante. Questa osservazione sembra essere conforme all’accertamento della Congregazione stessa che nel decreto della ricognizione ed approvazione dei decreti del sinodo (19 luglio 1937) ha menzionato che essi vengono approvati „.... nonnullis haud magni momenti tantummodo exceptis, ...”e ehe „... non solum ad normam vigentis Codicis Iuris Canonici reperta et recognita sunt, sed etiam digna habita quae promeritis laudibus honestarentur”

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

36

Wenanty Zubert, Bronisław. "Interkomunia w świetle nowego Kodeksu." Prawo Kanoniczne 31, no. 1-2 (1988): 13–29. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1988.31.1-2.02.

Full text

Abstract:

Intercommunio multo iam tempore thema disscussionis vividae inter chiristifideles diversarum confessionum facta est. Quaestio haec in finibus Poloniae non tam urgens erat quam in aliis regionibus orbis terrarum . Attamen iuxta semtentiam auctoris huius articuli II Congressus Eucharisticus hoc anno in Polonia celebrandus oportunitatem affert quaestionem hanc in forum publicum revocare, quandoquidem quaestio haec praxim attinet, id est admissionem christifidedium allarum Ecclesiarum vel communitatum ecclesiasticarum quoad participationem earum in dicto Congressu. Normae iuris canonici intercommunionem pertinentes secundaniae esse videntur, uipote a Magisterio Ecclesiae statutae atque hoc in casu dependentes, quae simul fidem Ecclesiae in sacramentum Eucharistiae exprimant. Articulus in tres partes divisus est. Prima in parte auctor sensum terminorum explanare studet. Terminus „intercommunio”, nota bene in documentis Concilii Vaticani II non adhibitus, multimodo explicari potest necnon exprimere varios modos eiusdem exsecutionis practicae. Inde sequitur primo necesse esse acuratissime determinare quibus terminis formae practicandi intercommunionem permissibiles vocentur. In secunda parte auctor possiblitates et difficultates intercommunionem practicandi post Vaticanum II demonstrat. Auctor verbis expressis asserit communionem eucharisticam atque communionem cum Ecclesia plenam strictissime cohaerere. Ita enim res se habebat a primordiis Christianitatis. Decretum Vaticani II „Unitatis reintegratio” atque Directorium oecumenicum communicationem in sacris permissibilem declaraverunt ergo etiam intercommunionem cum fratribus seiunctis Ecclesiarum. Orientalium propter sacramenta ordinationis et Eucharistiae valideministrata. Ecclesia catholica sodalibus aliarum Ecclesiarum vel communitatum ecclesialium intercommunionem permittit in periculo mortis vel urgente necessitate, dummodo conditiones adimpleantur quae a frequentantibus sacramenta requiruntur. Participatio catholicorum in Eucharistia celebrata in eorundem ecclesiis magnopere determinata est necnon a validitate sacramenti ordinationis et Eucharistiae ibidem exsistentium dependet. Quaestiones, quae successionem Apostolicam, munus sacerdotale atque essentiam sacramenti Eucharistiae spectant, iam a multis annis obiectum dialogo oecumenici fiunt, sed non obstante notabili convergentia ad optatum consensum plenum nondum perduxerunt. Pars tertia articuli interpretationem normarum CIC 1983 ab auctore peractum continet. Iuxta normam CIC solus sacerdos valide ordinatus sacramentum Eucharistiae conficere valet (can, 900 §1). In eodem CIC prohibetur sacerdotibus catholicis Eucharistiam concelebrare una cum sacerdotibus Ecclesiarum vel communitatum ecclesialium, qui communionem plenam cum Ecclesia catholica non habent (can. 908). Normae demum congruentes et ad intercommunionem pertinentes in can. 844 §§ 1—4 continentur. Normae hic statutae dispositiones Concilii Vaticani II, Directorii oecumenici atque Instructionis anno 1072 promulgatae resplendent. Legislator ecclesiasticus in can. 844 possibilitates intercommunionis, respectu habito supradictorum documentorum , amplificat. Auctor in conclusione articuli asserit, comparatione facta cum CIC 1917, innovationes essentiales interim ortas esse, quae simul sumptas fructum , dialogi oecumeni produnt. Idemque spem nutrit fore Spiritum Sanctum , Auctorem unitatis, omnes credentes in Christum ad plenam communionem eucharisticam adducturum esse.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

37

Pastuszko, Marian. "Szafarz święceń (kanony 1012-1023)." Prawo Kanoniczne 43, no. 3-4 (2000): 117–251. http://dx.doi.org/10.21697/pk.2000.43.3-4.05.

Full text

Abstract:

Dissertatio haec proemio, parte principali et conclusione constat. In proemio canones 1012-1023 Codicis Iuris Canonici Joannis Pauli II argumentum huius dissertaculae esse, dicitur. Pars principalis opusculi in septem particulas subdividitur, nempe:   Episcopus consecratus est minister sacrae ordinationis (can 1012); In episcopum ordinare licet solummodo cum mandato pontificio (can. 1013); Episcopum consecrant consecrator principalis et saltem duo consecrantes (can. 1014); Diaconum et presbyterum ordinat episcopus proprius vel alius episcopus cum litteris dimissorialibus episcopi proprii (can. 1015); Episcopus proprius eorum qui clero saeculari se adscribi intendunt, est episcopus dioecesis in qua promovendus habet domicilium, aut dioecesis cui promovendus sese devovere intendit. Quod attinet ad ordinationem presbyteralem diaconorum, est episcopus dioecesis, cui diaconus est incardinatus (can. 1016); Episcopus intra propriam dioecesim ordines conferre potest. Extra propriam dioecesim ordines non confert nisi cum licentia episcopi dioecesani (can 1017). Iuxta can. 1018 §1 pro saecularibus litteras dimissoriales dare possunt:  7.1. episcopus proprius, de quo in can. 1016; 7.2. administrator apostolicus; 7.3. vicarius et praefectus apostolicus; 7.4. administrator dioecesanus, de consensu collegii consultorum; 7.5. pro-vicarius et proprefectus apostolicus de consensu consilii, de quo in can. 495 §2: Pro membris instituti religiosi clericalis iuris pontificii aut societatis vitae apostolicae iuris pontificii perpetuo et definitive instituto aut societati adscriptis, litteras dimissorias ad diaconatum et presbyteratum confert superior maior. Idem va let pro praelaturis personalibus, quae ab Apostolica Sede eriguntur, quarum praelatus membra incardinat et ad ordines promovet (cf can. 295 §1). Et etiam pro institutis saecularibus iuris pontificii, quae ad normam can. 266 §3 suos sodales in stituto incardinat (cf can. 715 §2). Ceteris superioribus concessa indulta revocata sunt. Hac de causa superiores maiores cuiusvis instituti aut societatis litteras dimissoriales concedere non possunt, quia ordinatio eorum subditorum iure clericorum saecularium regitur (can. 1019 §2). Litterae dimissoriae ne concedantur, nisi habitis antea omnibus testimoniis et documentis, quae ad normam canonum 1050 et 1051 exiguntur (can. 1020). Litterae dimissoriae mitti possunt ad quemlibet episcopum communionem cum Sede Apostolica habentem. Episcopus ritus latini ordinare potest subditum eiusdem ritus, non vero ritus orientalis vel ritus diversi a ritu episcopi ordinantis (can. 1021). Episcopus ordinans certior fieri debet de germana litterarum fide, antequam ad ordinationem procedat (can. 1022). Iuxta can. 1023 litterae dimissoriae ab ipso auctore aut ab eius successore circumscribi limitibus quoad tempus, locum aut alia adiuncta, aut revocari possunt, sed semel concessae non extinguuntur, resoluto iure concedentis. In conclusione exponitur opinio, iuxta quam presbyteri possunt ordinare presbyterum solummodo obtento mandato pontificio.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

38

Roy, Sydnor. "HOMERIC CONCERNS: A METAPOETIC READING OF LUCRETIUS, DE RERUM NATURA 2.1–19." Classical Quarterly 63, no. 2 (2013): 780–84. http://dx.doi.org/10.1017/s0009838813000256.

Full text

Abstract:

Suave, mari magno turbantibus aequora ventise terra magnum alterius spectare laborem;non quia vexari quemquamst iucunda voluptas,sed quibus ipse malis careas quia cernere suave est.suave etiam belli certamina magna tueri 5per campos instructa tua sine parte pericli.sed nil dulcius est, bene quam munita tenereedita doctrina sapientum templa serena,despicere unde queas alios passimque videreerrare atque viam palantis quaerere vitae, 10certare ingenio, contendere nobilitate,noctes atque dies niti praestante laboread summas emergere opes rerumque potiri.o miseras hominum mentes, o pectora caeca!qualibus in tenebris vitae quantisque periclis 15degitur hoc aevi quodcumquest! nonne viderenil aliud sibi naturam latrare, nisi utquicorpore seiunctus dolor absit, mensque fruaturiucundo sensu cura semota metuque?(Lucr. 2.1–19)It is pleasant, when the winds stir up the waters on the great sea,to watch the great struggle of another from land;not because it is a great pleasure that anyone be troubled,but because it is pleasant to observe the troubles you yourself lack.It is also pleasant to watch the great contests of war 5spread out over the plains without taking any part in the danger.But nothing is more pleasing than to hold lofty yet calm templesthat are well defended by the teachings of wise men,from which you can look down and see others everywherego astray and wander while seeking the path of their life, 10competing in wits and contending over their nobility;throughout nights and days they strive with outstanding labourto come out at the peak of riches and have power over everything.O wretched minds of men, O blind hearts!In what shadows of life and in how many dangers 15is this bit of life, whatever it may be, being spent by you! Do you not seethat nature barks for nothing other than this – thatgrief be separated from the body and far away, and that the mind enjoypleasant feelings cut off from anxiety and fear? Epicurus' advice to his young friend Pythocles to ‘flee all education, raising up the top sail’ (παιδείαν δὲ πᾶσαν, μακάριε, ϕεῦγε τἀκάτιον ἀράμενος, Diog.Laert. 10.6 = Epicurus fr. 163 Us.) contains an allusion to Circe's advice to Odysseus in Odyssey 12.37–58. For much of the Greek (and Roman) world, education was based on the Homeric epics, and thus Epicurus' statement represents a complicated position towards Homer in particular and poetry in general. Epicurean philosophy rejects poetry because it is misleading about the gods and the nature of the soul, but Epicurus and his followers, most notably Philodemus and Lucretius, engage in poetic allusion and even the composition of poetry. Much work has been done on allusions to poetry in all three writers, but I hope here to bring out a heretofore unnoticed poetic allusion at the start of De rerum natura Book 2, in which Lucretius makes a programmatic statement about not only his philosophy, but also his poetry and its place in the poetic tradition.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

39

Mayer-Maly, Theo. "Rutilia's Lake." Israel Law Review 29, no. 1-2 (1995): 151–60. http://dx.doi.org/10.1017/s0021223700014606.

Full text

Abstract:

The Lago di Bracciano is a lake in Southern Etruria with a surface of 57.5 square kilometers. Its maximum length is 9.3 kilometers. The width goes up to 8.7 kilometers. The extent of the lake is 31.5 kilometers. Its water originates in part from some small rivers, and in part from underground springs. The lake is situated in a volcanic area, a fact which is important in our case.The Romans called the Lago di Bracciano lacus Sabatinus. We find the lake referred to by this name on the tabula Peutingeriana. Collumella mentions the lake in his work De re rustica in the chapter on pisciculture. He points out that due to farmers' care some lakes have sea-fish, which can stand fresh water:Inde Velinus, inde etiam Sabatinus, item Volsiniensis et Ciminius lupos auratasque procreaverunt, ac si qua sunt alia piscium genera dulcis undae tolerantia.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

40

Teles, Edson. "A memória do corpo calado: das cenas, das questões e dos processos de uma filosofia do cotidiano." Revista TransVersos, no. 12 (April 27, 2018). http://dx.doi.org/10.12957/transversos.2018.33709.

Full text

Abstract:

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vivamus a tortor nisi. In hac habitasse platea dictumst. Nunc congue libero sit amet mauris ultrices laoreet. Praesent velit neque, lacinia non pulvinar quis, sollicitudin nec metus. Etiam pharetra placerat arcu id ullamcorper. Mauris euismod lectus at quam dapibus pretium. In eros erat, ultricies a tempus eget, lacinia iaculis ex. Vestibulum quis justo cursus, vulputate risus eget, porta neque. Sed lectus magna, vestibulum ut dapibus ut, tristique a purus. Pellentesque tempus lacinia elit, vel accumsan augue ultricies eu. Sed ut ornare quam, nec rhoncus ante. Cras volutpat ligula leo, vitae fringilla ligula luctus non. Maecenas pharetra dolor sed ex cursus cursus.Nullam eu ultrices elit, vel sollicitudin dui. Donec convallis, velit in euismod placerat, ligula sem varius est, vitae cursus mauris neque nec est. Donec orci urna, eleifend sit amet ante eu, pulvinar tempus diam. Nulla convallis tellus risus, quis gravida magna sollicitudin non. In eu lorem tincidunt, condimentum magna in, molestie nunc. Etiam eget massa ac nisi ultrices ultricies. Quisque eget augue et ex egestas scelerisque. Aenean vitae lorem dictum, porta mi id, finibus mauris. Vivamus leo odio, semper vitae mi et, vehicula viverra neque. Vivamus lobortis enim sed mi tempor vehicula. Suspendisse ac libero id sapien pellentesque vestibulum vitae a ligula. Pellentesque rutrum velit eu odio efficitur interdum. Ut at massa ac mi gravida facilisis in eget nisl. Ut tincidunt arcu at ex suscipit, sed aliquet dui faucibus. Morbi metus lacus, auctor at enim et, congue viverra neque. Duis varius tincidunt magna quis eleifend.Donec non justo ac massa convallis bibendum. Maecenas efficitur pharetra blandit. Nulla venenatis neque vel felis laoreet, lacinia posuere velit porttitor. Phasellus viverra magna id dolor facilisis pellentesque. Etiam sapien nulla, efficitur et felis ut, dapibus vulputate dolor. Cras ac odio eget elit ornare mattis. Nam.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

41

Campos, Pedro Henrique Pedreira. "Empresariado e ditadura no Brasil: o estado atual da questão e o caso dos empreiteiros de obras públicas." Revista TransVersos, no. 12 (April 27, 2018). http://dx.doi.org/10.12957/transversos.2018.33710.

Full text

Abstract:

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vivamus a tortor nisi. In hac habitasse platea dictumst. Nunc congue libero sit amet mauris ultrices laoreet. Praesent velit neque, lacinia non pulvinar quis, sollicitudin nec metus. Etiam pharetra placerat arcu id ullamcorper. Mauris euismod lectus at quam dapibus pretium. In eros erat, ultricies a tempus eget, lacinia iaculis ex. Vestibulum quis justo cursus, vulputate risus eget, porta neque. Sed lectus magna, vestibulum ut dapibus ut, tristique a purus. Pellentesque tempus lacinia elit, vel accumsan augue ultricies eu. Sed ut ornare quam, nec rhoncus ante. Cras volutpat ligula leo, vitae fringilla ligula luctus non. Maecenas pharetra dolor sed ex cursus cursus.Nullam eu ultrices elit, vel sollicitudin dui. Donec convallis, velit in euismod placerat, ligula sem varius est, vitae cursus mauris neque nec est. Donec orci urna, eleifend sit amet ante eu, pulvinar tempus diam. Nulla convallis tellus risus, quis gravida magna sollicitudin non. In eu lorem tincidunt, condimentum magna in, molestie nunc. Etiam eget massa ac nisi ultrices ultricies. Quisque eget augue et ex egestas scelerisque. Aenean vitae lorem dictum, porta mi id, finibus mauris. Vivamus leo odio, semper vitae mi et, vehicula viverra neque. Vivamus lobortis enim sed mi tempor vehicula. Suspendisse ac libero id sapien pellentesque vestibulum vitae a ligula. Pellentesque rutrum velit eu odio efficitur interdum. Ut at massa ac mi gravida facilisis in eget nisl. Ut tincidunt arcu at ex suscipit, sed aliquet dui faucibus. Morbi metus lacus, auctor at enim et, congue viverra neque. Duis varius tincidunt magna quis eleifend.Donec non justo ac massa convallis bibendum. Maecenas efficitur pharetra blandit. Nulla venenatis neque vel felis laoreet, lacinia posuere velit porttitor. Phasellus viverra magna id dolor facilisis pellentesque. Etiam sapien nulla, efficitur et felis ut, dapibus vulputate dolor. Cras ac odio eget elit ornare mattis. Nam.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

42

Mizoguchi, Danichi Hausen. "O tacão das botas e as amizades: as políticas do olhar entre o poder a resistência." Revista TransVersos, no. 12 (April 27, 2018). http://dx.doi.org/10.12957/transversos.2018.33711.

Full text

Abstract:

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vivamus a tortor nisi. In hac habitasse platea dictumst. Nunc congue libero sit amet mauris ultrices laoreet. Praesent velit neque, lacinia non pulvinar quis, sollicitudin nec metus. Etiam pharetra placerat arcu id ullamcorper. Mauris euismod lectus at quam dapibus pretium. In eros erat, ultricies a tempus eget, lacinia iaculis ex. Vestibulum quis justo cursus, vulputate risus eget, porta neque. Sed lectus magna, vestibulum ut dapibus ut, tristique a purus. Pellentesque tempus lacinia elit, vel accumsan augue ultricies eu. Sed ut ornare quam, nec rhoncus ante. Cras volutpat ligula leo, vitae fringilla ligula luctus non. Maecenas pharetra dolor sed ex cursus cursus.Nullam eu ultrices elit, vel sollicitudin dui. Donec convallis, velit in euismod placerat, ligula sem varius est, vitae cursus mauris neque nec est. Donec orci urna, eleifend sit amet ante eu, pulvinar tempus diam. Nulla convallis tellus risus, quis gravida magna sollicitudin non. In eu lorem tincidunt, condimentum magna in, molestie nunc. Etiam eget massa ac nisi ultrices ultricies. Quisque eget augue et ex egestas scelerisque. Aenean vitae lorem dictum, porta mi id, finibus mauris. Vivamus leo odio, semper vitae mi et, vehicula viverra neque. Vivamus lobortis enim sed mi tempor vehicula. Suspendisse ac libero id sapien pellentesque vestibulum vitae a ligula. Pellentesque rutrum velit eu odio efficitur interdum. Ut at massa ac mi gravida facilisis in eget nisl. Ut tincidunt arcu at ex suscipit, sed aliquet dui faucibus. Morbi metus lacus, auctor at enim et, congue viverra neque. Duis varius tincidunt magna quis eleifend.Donec non justo ac massa convallis bibendum. Maecenas efficitur pharetra blandit. Nulla venenatis neque vel felis laoreet, lacinia posuere velit porttitor. Phasellus viverra magna id dolor facilisis pellentesque. Etiam sapien nulla, efficitur et felis ut, dapibus vulputate dolor. Cras ac odio eget elit ornare mattis. Nam.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

43

Baptista, Luis Antonio Dos Santos. "Cartas Impertinentes. Agonística de uma escrita sobre o intolerável." Revista TransVersos, no. 12 (April 27, 2018). http://dx.doi.org/10.12957/transversos.2018.33712.

Full text

Abstract:

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vivamus a tortor nisi. In hac habitasse platea dictumst. Nunc congue libero sit amet mauris ultrices laoreet. Praesent velit neque, lacinia non pulvinar quis, sollicitudin nec metus. Etiam pharetra placerat arcu id ullamcorper. Mauris euismod lectus at quam dapibus pretium. In eros erat, ultricies a tempus eget, lacinia iaculis ex. Vestibulum quis justo cursus, vulputate risus eget, porta neque. Sed lectus magna, vestibulum ut dapibus ut, tristique a purus. Pellentesque tempus lacinia elit, vel accumsan augue ultricies eu. Sed ut ornare quam, nec rhoncus ante. Cras volutpat ligula leo, vitae fringilla ligula luctus non. Maecenas pharetra dolor sed ex cursus cursus.Nullam eu ultrices elit, vel sollicitudin dui. Donec convallis, velit in euismod placerat, ligula sem varius est, vitae cursus mauris neque nec est. Donec orci urna, eleifend sit amet ante eu, pulvinar tempus diam. Nulla convallis tellus risus, quis gravida magna sollicitudin non. In eu lorem tincidunt, condimentum magna in, molestie nunc. Etiam eget massa ac nisi ultrices ultricies. Quisque eget augue et ex egestas scelerisque. Aenean vitae lorem dictum, porta mi id, finibus mauris. Vivamus leo odio, semper vitae mi et, vehicula viverra neque. Vivamus lobortis enim sed mi tempor vehicula. Suspendisse ac libero id sapien pellentesque vestibulum vitae a ligula. Pellentesque rutrum velit eu odio efficitur interdum. Ut at massa ac mi gravida facilisis in eget nisl. Ut tincidunt arcu at ex suscipit, sed aliquet dui faucibus. Morbi metus lacus, auctor at enim et, congue viverra neque. Duis varius tincidunt magna quis eleifend.Donec non justo ac massa convallis bibendum. Maecenas efficitur pharetra blandit. Nulla venenatis neque vel felis laoreet, lacinia posuere velit porttitor. Phasellus viverra magna id dolor facilisis pellentesque. Etiam sapien nulla, efficitur et felis ut, dapibus vulputate dolor. Cras ac odio eget elit ornare mattis. Nam.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

44

Luzzati, Claudio. "Imaginary Citizenships." Naharaim - Zeitschrift für deutsch-jüdische Literatur und Kulturgeschichte 3, no. 1 (2009). http://dx.doi.org/10.1515/naha.2009.005.

Full text

Abstract:

Superest jam, ut causas etiam inquiramus, quare factum sit, ut Hebraei toties a lege defecerint, cur toties subacti fuerint, et cur tandem imperium omnino vastari potuerit. At forsan hic aliquis dicet, id evenisse ex gentis contumacia. Verum hoc puerile est; nam cur haec nation reliquis contumacior fuit? An natura? Haec sane nations non creat, sed individual, quae quidem in nationes non distinguuntur nisi ex diversitate linguae, legume et morum receptorum, et ex his duobus, legibus scilicet et moribus, tantum oriri potest, quod unaquaeque nation singular habeat ingenium, singularem conditionem et denique singularia prejudicial. Si igitur concedendum esset, quod Hebraei supra reliquos contumacies fuerint id vitio legume vel receptorum morum imputari deberet.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

45

"Windsor." Camden Fourth Series 33 (July 1987): 339–44. http://dx.doi.org/10.1017/s0068690500005791.

Full text

Abstract:

1267 Testimony by Abbot Walter [de Lucy] and the convent of Battle to Abbot R. and the convent of Reading that, when they held [Windsor] Underoure, it was always in their demesne and no one held it of them[1154 × 65]A f 47rVenerabili R. abbati de Rading(ia) domino et amico suo totique eiusdem loci conventui frater Walt(erius) humilis minister ecclesie sancti Martini de Bello et humilis eiusdem loci conventus, civitatisillius cives fieri de qua psalmista cecinit dicens, ‘Gloriosa dicta sunt de te, civitas dei’. Sicut iam pridem paternitati vestre intimavimus, ita adhuc viva voce testamur quod terra de Underora quondam nostra semper in dominio nostro fuit, nee aliquis illam de nobis tenuit, sed monachi nostri, qui etiam adhuc supersunt, illam in dominio nostro tenuerunt. Hoc dicimus, hoc affirmamus, et his litteris ecclesie vestre de ilia terra huiusmodi testes sumus. Valeat paternitas vestra in domino, dilectissime pater et fratres.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

46

Kalenić, Antonius Aloysius. "De lingua et parodia in Petronii Satyricis." Radovi. Razdio filoloških znanosti 36, no. 26 (2018). http://dx.doi.org/10.15291/radovifilo.1792.

Full text

Abstract:

Primum scriptor interpretabatur de generibus semnonum in Petronii Satyricis. Etenim, quamquam in commemorato opere multa et inter se maxime varia sermonum genera variantur, est tamen, quod mireris nullum horum sermonum esse in conspicuo contrastatu, qui ei intercedat cum narrandi tono veluti principali. etiamsi non est dubium, quin inveniantur differentiae, quae sint inter linguam litterariam et cotidianam, hae linguae praecise terminari non possunt. attamen si a definitione notionis sententiae profecturus es vi propositionis definita enuntiato, quod unito flumine adfectivo ductum est et cuius significatio in se conclusa est, turn linguam litterariam pro rata parte paucis elementis adfectivis ac multis intellectualibus contineri, cotidianam contra hoc plurimis elementis adfectivis ac personalibus, multo minus intellectualibus contineri dicendum tibi erit. sed circumscriptione, quae ad numerum maiorem elementorum adfectivorum in lingua cotidiana, intellectualium in litteraria revocat, non sufficiente adferebat scriptor alia quoque elementa, quae nos adiuvarent ad linguam litterariam a cotidiana distinguendam. quae elementa in ipsis exemplis, quae in Petronii Satyricis reperiebantur, perspecta sunt, sunt autem haec primum sermonis cotidiani inclinatio ad compositionem propositionis paratacticam. deinde eius notarum praecipue commemorata sunt elementa sermocinandi adfectiva, ut exclamationes, adiurationes et obtestationes, imperativi, particulae adfirmandi et negandi, particulae interrogativae, mechanisatae formulae interrogandi, sententiae adfectivae breves, elementa adfectiva in sententiis intellectualibus. turn collocutoris partes sunt dictae in manifestatione cogitationis propriae et rcspectus, qui ad auditoris personalitalcm habetur. turn etiam mentio de linguae cotidianae linea sensitive animadversiva facta est. deniquc ac poslremo natura linguae cotidianae trivialis et parca commemorata est. si distributioneni quandam intra scrmonem cotidianum in Satyricis fa cere velimus, turn sermonem cotidianum Encolpii atque eius sociorum sermoni urbano, linguam autem Trimalchionis circuli una cum lingua plebeis ordinibus adscriptorum sermoni plebeio in universum inserere possumus.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

Journal articles on the topic 'Sed etiam'

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles