Kliknij ten link, aby zobaczyć inne rodzaje publikacji na ten temat: Literatura uruguaya.

Rozprawy doktorskie na temat „Literatura uruguaya”

Utwórz poprawne odniesienie w stylach APA, MLA, Chicago, Harvard i wielu innych

Wybierz rodzaj źródła:

Sprawdź 50 najlepszych rozpraw doktorskich naukowych na temat „Literatura uruguaya”.

Przycisk „Dodaj do bibliografii” jest dostępny obok każdej pracy w bibliografii. Użyj go – a my automatycznie utworzymy odniesienie bibliograficzne do wybranej pracy w stylu cytowania, którego potrzebujesz: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver itp.

Możesz również pobrać pełny tekst publikacji naukowej w formacie „.pdf” i przeczytać adnotację do pracy online, jeśli odpowiednie parametry są dostępne w metadanych.

Przeglądaj rozprawy doktorskie z różnych dziedzin i twórz odpowiednie bibliografie.

1

Vidal, Durán Manuel. "La inutilidad de las pasiones. Desidentificación del sujeto (pos)moderno en “Una pasión inútil” de Cristina Peri Rossi". Tesis, Universidad de Chile, 2007. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/110464.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
2

Riesgo, Ferran. "Música y narrativa en el Río de la Plata: Felisberto Hernández, Daniel Moyano y el surco del tango en las letras argentinas". Doctoral thesis, Universidad de Alicante, 2019. http://hdl.handle.net/10045/103130.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Esta tesis doctoral estudia la presencia de la música en las obras narrativas del uruguayo Felisberto Hernández (1902-1964) y el argentino Daniel Moyano (1930-1992), y el tratamiento del tango en la literatura argentina del siglo XX. Los dos núcleos temáticos, a su vez, motivan la reflexión constante sobre los problemas teóricos recurrentes que acarrean los trabajos interdisciplinares músico-literarios, cuyo fin es deducir de aquellos un procedimiento de trabajo adecuado a los objetivos centrales de la investigación. Esos objetivos son cuatro. En primer lugar, proponer una metodología de carácter abierto y flexible para operar sobre la conjunción de música y literatura, que permita combinar recursos teóricos y perspectivas de análisis de acuerdo con las necesidades aparentes de cada texto o grupo de textos. En segundo lugar, sistematizar y ampliar los estudios acerca del papel de la música en las obras de Hernández y Moyano, lo cual implica ordenar la bibliografía específica publicada hasta la fecha, ampliar las líneas de pensamiento más prometedoras, plantear algunas nuevas y establecer comparaciones entre ambos autores. Hay pocos trabajos con perspectiva interdisciplinar acerca de cada uno de ellos, pero este es el primero que los relaciona y compara sus obras y procedimientos. El tercer objetivo es describir la trayectoria del tango como tema o influencia en las letras argentinas del siglo pasado, especialmente en la narrativa, e indagar en los mecanismos por los cuales la literaturización de una música popular por parte de la comunidad a la que pertenece puede ayudarnos a comprender mejor su carácter, preocupaciones y deseos, y los resortes del hecho literario en conjunto, más allá de las intenciones individuales de sus escritores. Con frecuencia los textos sobre músicas populares urbanas son ideales para elucidar problemas de raza, clase, género, interés personal o identidad nacional, como sucede de forma evidente en el caso del tango: aquí se exponen las razones por las que el estudio de lo musical popular y su tratamiento literario puede ser útil para exponer y comprender estos conflictos. Por último, el trabajo sirve como banco de pruebas para algunas estrategias de lectura y análisis, expuestas en el primer capítulo, de modo que la metodología empleada, además de una selección de recursos críticos, es el objeto de la propia tesis. Los textos de Hernández y Moyano han sido abordados aquí desde dos perspectivas principales: bien analizando qué parecen extraer los escritores del hecho musical y cómo se manifiesta este en los textos, bien considerando lo musical como una cualidad o un estrato más del texto en sí. En el primer caso se toman en consideración ideas estéticas, modelos estructurales, contenido temático o incluso rasgos estilísticos de algunos compositores (en especial, de Ludwig van Beethoven, Erik Satie, Arnold Schoenberg) y su huella visible en las obras de Hernández y Moyano). En el segundo, me ocupo de las relaciones entre música y espacio, tiempo y memoria en la ficción. En la parte dedicada al tango nuestra perspectiva, que debe incluir de nuevo el diálogo entre música y texto, se abre al diálogo entre los textos y la sociedad (literaria), con sus miedos, deseos e intereses, y los enfrentamientos que estos suscitan entre sus miembros. No hay una única teoría de referencia que agrupe todas las vías de lectura que recorro, pero la obra teórica de Vladimir Jankélévitch sobre música y significado, los trabajos sobre música y espacio de Murray Schafer y las notas de Jeanne Hersch y Gilles Deleuze acerca del tiempo musical, así como los escritos sobre tango de Ricardo Horvath y José Luis Rodríguez Salinas han sido esenciales para la estructura básica de la investigación. Una premisa fundamental de esta tesis es que en las obras donde los escritores, en especial los escritores músicos, dedican espacio y protagonismo significativos a la música, esta se constituye en una capa más del texto, y elementos del discurso musical que se convoca desde el literario quedan grabados en este último. A la luz de las conclusiones, así ocurre, desde luego, en el caso de Felisberto Hernández y Daniel Moyano, pero también, aunque en menor grado, en los de Jorge Luis Borges, Ernesto Sábato, Victoria Ocampo, Julio Cortázar, Leopoldo Marechal y muchos otros. La segunda premisa principal, que las páginas siguientes tratan de probar, implica que una metodología interdisciplinar mixta y flexible es la mejor alternativa para ofrecer un panorama cabal del trabajo de autores que poseen y demuestran conocimientos musicales muy por encima de lo habitual. Finalmente, este trabajo espera probar que las relaciones entre música y literatura no deben ser solo objeto de interés, sino también instrumento de análisis: lo musical, entendido como un vector en el campo de coordenadas de la obra de un autor o de toda una literatura nacional, señalará vínculos, rasgos y procedimientos literarios que de otro modo pasarían desapercibidos, lo cual sugiere la conveniencia de incluir, por defecto, metodologías interdisciplinares como la ensayada aquí en el amplio campo de los estudios literarios comparatísticos.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
3

Debenedetti, Carbajal Fabian Eduardo. "Vozes alternativas na reconfiguração dos mitos fundacionais : presença da mulher, do negro e do índio no romance histórico contemporâneo uruguaio". reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2007. http://hdl.handle.net/10183/12749.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Esta dissertação de Mestrado aborda as relações entre História e Literatura, na especificidade do romance histórico contemporâneo uruguaio, e o modo em que as vozes tradicionalmente marginalizadas da mulher, do negro e do índio questionam e reconfiguram os mitos fundacionais da nação uruguaia. Em primeira instância, descreve-se e problematiza-se o modo em que se constrói, ao longo do tempo, a relação entre Literatura e História; delimitam-se, ainda, as especificidades de cada discurso e focalizam-se as particularidades discursivas do romance histórico tradicional e contemporâneo. Em continuação, desenvolve-se, de forma articulada e diacrônica, o processo formador da nacionalidade uruguaia no que tange a seus mitos fundacionais, particularizando-se a relação entre historiografia e romance histórico, desde a Colônia até a atualidade.Em seguida, analisa-se, a partir um corpus composto por quatro romances – Las esclavas del Rincón; ¡Bernabé! ¡Bernabé!; No robarás las botas de los muertos e Jaque a Paysandú, de Susana Cabrera, Tomás de Mattos, Mario Delgado Aparaín e María Esther de Miguel, respectivamente –, a diversidade de vozes que interpelam o discurso tradicional dominante, promovendo, pois, a reformulação do imaginário nacional. Finalmente, verifica-se que, com a polifonia implícita nesta multiplicidade de vozes introduzidas pelos romances históricos contemporâneos, a comunidade uruguaia tende a reimaginarse, incorporando a consciência da marginalização, opressão e violência presentes na sua fundação.
Esta tesis de Maestría examina las relaciones entre Historia y Literatura, en la especificidad de la novela histórica contemporánea uruguaya, y el modo en que las voces tradicionalmente marginadas de la mujer, del negro y del indio objetan y reconfiguran los mitos fundacionales de la nación uruguaya. En primera instancia, se describe y se problematiza la forma en que se construye, a lo largo del tiempo, la relación entre Literatura e Historia; se delimitan, además, las especificidades de cada discurso y se enfocan las particularidades discursivas de la novela histórica tradicional y contemporánea. A continuación, se desarrolla, de forma articulada y diacrónica, el proceso formador da nacionalidad uruguaya en lo que atañe a sus mitos fundacionales, particularizando la relación entre historiografía y novela histórica, desde la Colonia hasta la actualidad. En seguida, se analiza, a partir un corpus compuesto por cuatro novelas – Las esclavas del Rincón; ¡Bernabé! ¡Bernabé!; No robarás las botas de los muertos y Jaque a Paysandú, de Susana Cabrera, Tomás de Mattos, Mario Delgado Aparaín y María Esther de Miguel, respectivamente –, la diversidad de voces que interpelan el discurso tradicional dominante, promoviendo, por tanto, la reformulación del imaginario nacional. Finalmente, se verifica que, con la polifonía implícita en esta multiplicidad de voces introducidas por las novelas históricas contemporáneas, la comunidad uruguaya tiende a reimaginarse, incorporando la conciencia de la marginación, opresión y violencia presentes en su fundación.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
4

Lucena, Karina de Castilhos. "Um retrato do escritor quando jovem : os anos iniciais de Juan Carlos Onetti". reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2012. http://hdl.handle.net/10183/54095.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
O objetivo deste trabalho é analisar a obra inicial do escritor uruguaio Juan Carlos Onetti (Montevidéu, 1909 – Madrid, 1994), publicada entre 1933 e 1941, tentando demonstrar que, diferentemente do que a crítica onettiana tradicional, geralmente de orientação existencialista, costuma afirmar, há engajamento do escritor e de suas personagens na realidade histórica da época. Foi escolhida essa fatia da narrativa, por refletir os anos de formação do escritor, que coincidem com eventos históricos que marcaram o Ocidente e aparecem na ficção onettiana. A experiência socialista na URSS, o franquismo na Espanha, o nazismo na Alemanha e depois no Ocidente, com a eclosão da Segunda Guerra Mundial, são temas presentes na narrativa de Onetti. A fase inicial é inaugurada em 1933 com a publicação do primeiro conto e encerra-se em 1941, quando Onetti instala-se em Buenos Aires e publica Tierra de nadie, considerado por críticos como Eduardo Becerra Grande, cuja divisão das fases da obra onettiana adotamos neste trabalho, o último livro do período de formação do escritor. O corpus de análise é composto de todos os textos publicados no período estudado, a saber: os artigos para o semanário montevideano Marcha, com os pseudônimos Periquito el Aguador e Grucho Marx; as cartas enviadas ao crítico de arte argentino Julio Payró; os contos Avenida de Mayo – Diagonal – Avenida de Mayo, El obstáculo, El posible Baldi, El fin trágico de Alfredo Plumet, Crimen perfecto, Convalecencia e Un sueño realizado; a novela El pozo; e o romance Tierra de nadie. A análise demonstrou que, independentemente do gênero adotado, a matéria histórica está presente na narrativa onettiana, através da inclusão de personagens estrangeiras e militantes de esquerda que sinalizam as disputas ideológicas da época. Além disso, há a discussão de temas relacionados à formação da literatura uruguaia, na qual o contraste entre narrativa rural e urbana assume papel determinante. Juan Carlos Onetti estabelece nesses textos iniciais um programa que balizará grande parte de sua ficção posterior: ambientação urbana, experimentações com o foco narrativo, precisão temporal, complexidade de caracteres e vínculo com a realidade histórica. Ao mesmo tempo, o perfil biográfico apresentado neste estudo sugere que a lenda negra que acompanha Onetti, a qual afirma ser a incomunicabilidade – social e política – o principal traço de sua personalidade, pode ser relativizada se considerado que o escritor constituiu família, manteve amizades e assumiu cargos diretivos em jornais, revistas e agências de de notícias do Uruguai e da Argentina.
El objetivo de este trabajo es analizar la obra inicial del escritor uruguayo Juan Carlos Onetti (Montevideo, 1909 – Madrid, 1994), publicada entre 1933 y 1941, intentando demostrar que, diferentemente de lo que la crítica onettiana tradicional, generalmente de orientación existencialista, suele afirmar, existe compromiso del escritor y de sus personajes con la realidad histórica de la época. Fue elegido ese fragmento de la narrativa por reflejar los años de formación del escritor, que coinciden con hechos históricos que marcaron el Occidente y están presentes en la ficción onettiana. La experiencia socialista en URSS, el franquismo en España, el nazismo en Alemania y después en el Occidente, con la eclosión de la Segunda Guerra Mundial, son temas de la narrativa de Onetti. El período inicial es inaugurado en 1933 con la publicación del primer cuento y cierra en 1941, cuando Onetti se instala en Buenos Aires y publica Tierra de nadie, considerado por críticos como Eduardo Becerra Grande, cuya división de las fases de la obra onettiana adoptamos en este trabajo, el último libro del período de formación del escritor. El corpus de análisis está compuesto de todos los textos publicados por el escritor en el período estudiado, a saber: los artículos para el semanario montevideano Marcha, bajo los pseudónimos Periquito el Aguador y Grucho Marx; las cartas enviadas al crítico de arte argentino Julio Payró; los cuentos Avenida de Mayo – Diagonal – Avenida de Mayo, El obstáculo, El posible Baldi, El fin trágico de Alfredo Plumet, Crimen perfecto, Convalecencia y Un sueño realizado; la novela corta El pozo; y la novela Tierra de nadie. El análisis demostró que, independientemente del género adoptado, la materia histórica está presente en la narrativa onettiana, a través de la inclusión de personajes extranjeros y militantes de la izquierda que señalizan las disputas ideológicas de la época. Además, se encuentra la discusión de temas relacionados a la formación de la literatura uruguaya, en la cual el contraste entre narrativa rural y urbana asume papel determinante. Juan Carlos Onetti establece en esos textos iniciales un programa que abalizará gran parte de su ficción posterior: ambientación urbana, experimentaciones con el foco narrativo, precisión temporal, complejidad de caracteres y vínculo con la realidad histórica. Asimismo, el perfil biográfico presentado en este estudio sugiere que la leyenda negra que acompaña a Onetti, la cual afirma ser la incomunicabilidad – social y política – el principal rasgo de su personalidad, puede ser relativizada si es considerado que el escritor constituyó familia, mantuvo amistades y asumió cargos directivos en periódicos y agencias de noticias de Uruguay y Argentina.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
5

Castillo, Amelia. "Entre la urdimbre y la trama: la mirada sesgada de Felisberto Hern?ndez". Tesis, Universidad de Chile, 2011. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/110015.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Informe de Seminario para optar al grado de Licenciada en Lengua y Literatura Hisp?nica menci?n Literatura
El ensayo, entonces, es la forma que (me) hace posible decir, que incita el espejeo de la contaminaci?n (in)voluntaria, el juego entre mi diferimiento y el suyo, la posibilidad de errar por entre la escritura felisbertiana, de a-cercarla, como el pianista que, frente a una obra maestra o una canci?n infantil, emite una serie de variaciones, que van tejiendo en torno a ese centro, a esa materia originaria, unas fabulaciones, unas deformaciones, un entramado de comprensiones, de versiones, de miradas. Para esto, he decidido dividir el trabajo en dos partes: la primera se referir? al trato de Felisberto con las cosas y las personas en su presencia, y la segunda a estas mismas cosas y personas pero tal como aparecen en la memoria. La primera, por tanto, est? m?s cerca al acontecimiento mismo de la apropiaci?n; del acercarse al mundo y del acercarme a Felisberto: corresponde a la etapa ingenua y asombrada de la ni?ez. La segunda parte trabaja a trav?s de la memoria, que ya supone un grado m?s de alejamiento. Esta es la etapa adulta, donde los recuerdos vienen a asaltar al sujeto que percibe dolorosamente el desajuste con su ni?ez. El olvido permite al adulto adulterar los recuerdos, que se contaminan y deforman con pensamientos e imaginaciones del presente.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
6

Valdivia, Lizana Cristina. "La presencia del mito del andrógino en La nave de los locos de Cristina Peri Rossi". Tesis, Universidad de Chile, 2003. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/110076.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
La novela moderna del siglo XIX, pretendía "...acceder a la armonía natural en la constitución del ser humano y de la sociedad, en parangón con la misma naturaleza" ; buscaba la emancipación no sólo cultural, sino también de la propia identidad, a través de los ideales positivistas. Es decir, la novela moderna aspiraba a descubrir los aspectos sociales y materiales de la realidad del ser humano. De esta manera, la novela moderna se presenta como el despliegue de un espectáculo de humanidad; el hombre debía ser mostrado en todas sus dimensiones. Así, de la mano con la razón, cuenta con un narrador analítico, quien actúa sobre lo que narra como un sujeto pleno, que domina todas las dimensiones de la existencia.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
7

Blanco, Elvira Blanco. "La creación de un imaginario: la generación literaria del 45 en Uruguay". Universidade de São Paulo, 2006. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/8/8145/tde-08082007-140937/.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
O presente trabalho se centra em uma nova leitura da geração literária de 45, no Uruguai. São estudados, principalmente, dois aspectos: primeiro, a análise dos elementos constitutivos do novo imaginário que a geração de 45 imputou à sociedade e, segundo, a identificação dos mecanismos de poder que a geração utilizou para alcançar um lugar de destaque dentro da sociedade de sua época. A tese que se propõe, ao contrário do que tradicionalmente afirmam os críticos literários é a de que a geração de 45, ao invés de romper totalmente com o imaginário anterior da sociedade uruguaia, é portadora de elementos que se originam em imaginários anteriores, elementos presentes na cultura uruguaia desde os primórdios de sua constituição.Trabalha-se, principalmente, o espaço ficcional urbano que a geração descortina em diferentes textos, por considerá-lo privilegiado para a constituição do novo imaginário. A abordagem se centra tanto na ficção - especialmente de J.C. Onetti, C. Martínez Moreno e Mario Benedetti - quanto em ensaios - C. Real de Azúa, E. Rodríguez Monegal e A. Rama
This work centres on a new reading of Uruguay\'s literary Generation of 1945. Two aspects are given special attention: the analisis of elements constituting the new imaginary that this generation would impose on society 2) the identification of power- acquiring mechanisms wielded by this generation to gain a dominant position within society at the time.The thesis put forward - as opposed to what literary critics have traditionally asserted-- is that instead of completely moving away from Uruguayan society\'s prior imaginary, the Generation of 1945 retains elements proceeding from preliminary imaginaries, which have been dragged forward within Uruguayan culture since the beginnings of its constitution. We work mainly upon the urban fictional space opened up by this generation in different texts, as it is considered privileged for the constitution of the new imaginary. Our approach centres both on fiction - especially J.C. Onetti, C. Martínez Moreno and Mario Benedetti - and essays - C. Real de Azúa, E. Rodríguez Monegal and A. Rama
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
8

Robertt, Niz Pedro Alcides. "Literatura sociologica uruguaia sobre movimentos sociais (1984-1995)". [s.n.], 1997. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/280087.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Orientador: Arlete Moyses Rodrigues
Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Filosofia e Ciencias Humanas
Made available in DSpace on 2018-07-22T23:18:33Z (GMT). No. of bitstreams: 1 RoberttNiz_PedroAlcides_M.pdf: 6164067 bytes, checksum: 11ebf55095fbe80f144e78ed649c8ec0 (MD5) Previous issue date: 1997
Resumo: Não informado
Abstract: Nor informed
Mestrado
Mestre em Sociologia
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
9

Biondo, Luana Cristina. "A excêntrica literatura de Felisberto Hernández: memória e mistério como agentes de um estilo raro". Universidade de São Paulo, 2016. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/8/8145/tde-25102016-140340/.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Esta pesquisa analisa algumas das características temáticas e formais que compõem a obra do autor uruguaio Felisberto Hernández (1902-1964). Pelo fato de resistir a diferentes classificações genéricas, esta obra apresenta muitas divergências entre consagradas vozes críticas como: Echavarren (1981), Ángel Rama (1968, 1985), Jorge Bernardo Rivera (1996), José Pedro Díaz (1991, 2000), Davi Arrigucci Jr. (2006). A partir disso, este estudo pretende discutir os pontos que evidenciam sua excentricidade em seu contexto de produção (no que diz respeito à literatura uruguaia da primeira metade do século XX) e também analisar certos procedimentos narrativos que, em um permanente fluir de memórias, revelam um estilo bastante peculiar (raro) como se verifica na animização dos objetos, nos múltiplos processos de fragmentação (da consciência e do corpo) e na atmosfera onírica.
This research examines some of the thematic and formal aspects that constitute the work of Uruguayan writer Felisberto Hernández (1902-1964). For its resistance to any formal classification, this narrative world has challenged divergent and renowned critical voices such as Roberto Echavarren´s (1981), Ángel Rama´s (1968, 1985), Jorge Bernardo Rivera´s (1996), José Pedro Díaz´s (1991, 2000) and Davi Arrigucci Jr.´s (2006). From this point on, the present study aims to discuss some of the points that demonstrate its eccentricity inside its production context (that of the first half of 20th century Uruguayan Literature) and to analyze some of the narrative procedures which, in a permanent flow of memories, reveal a quirky (rare) style verified in the use of animated objects, multiple fragmentation processes (of consciousness and body) and its oneiric atmosphere.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
10

Adó, Máximo Daniel Lamela. "Tonalidades afetivas na dramaturgia existencial de El Astillero". Florianópolis, SC, 2007. http://repositorio.ufsc.br/xmlui/handle/123456789/90352.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Dissertação (mestrado) - Universidade Federal de Santa Catarina, Centro de Comunicação e Expressão. Programa de Pós-Graduação em Literatura.
Made available in DSpace on 2012-10-23T08:58:40Z (GMT). No. of bitstreams: 1 244899.pdf: 520893 bytes, checksum: bcd6aae55054e544021c3810647368a3 (MD5)
A presente pesquisa tem como objetivo mostrar o tema da tonalidade afetiva heideggeriana na literatura do escritor uruguaio Juan Carlos Onetti, em especial no romance El astillero. Parte do pressuposto heideggeriano de que a transcendência do Dasein só encontra sentido próprio em seus existenciais. Sendo a disposição afetiva (Stimmung), assim como a compreensão e o discurso, um existencial constitutivo do Dasein, não pode ser interpretada como um psicologismo, ou estado anímico do ente, mas sim, implicada em seu agir como ser-no-mundo. Nisso, retoma-se a idéia heideggeriana de que a essência do Dasein reside em sua existência e a tonalidade afetiva é um modo constitutivo desse existir. Destarte recorre à filosofia heideggeriana para, através dessa noção, discorrer a respeito da atmosfera de El astillero, enquanto Stimmung histórica do tédio profundo. E também, a interpretação de algumas personagens afinadas, correlativamente, a essa atmosfera e a outras tonalidades afetivas de destaque na filosofia heideggeriana, assim como o temor e a angústia, enquanto Stimmung da decisão autêntica de viver na presença da morte.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
11

Pinto, Ana Carolina Teixeira. "História secreta de Dejemos hablar al viento, de Juan Carlos Onetti". reponame:Repositório Institucional da UFSC, 2016. https://repositorio.ufsc.br/xmlui/handle/123456789/174292.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Tese (doutorado) - Universidade Federal de Santa Catarina, Centro de Comunicação e Expressão, Programa de Pós-Graduação em Literatura, Florianópolis, 2016.
Made available in DSpace on 2017-03-28T04:14:13Z (GMT). No. of bitstreams: 1 344598.pdf: 6370227 bytes, checksum: 595b92c55d40562ee99e9778a0bb78a8 (MD5) Previous issue date: 2016
Esta tese se propõe a elaborar uma história secreta da composição do romance Dejemos hablar al viento (DHV) do escritor uruguaio Juan Carlos Onetti. O corpus utilizado é composto da narrativa de DHV, de seus manuscritos arquivados na Biblioteca Nacional do Uruguai, de entrevistas concebidas por Onetti ao longo de sua vida, de outras narrativas onettianas, de depoimentos de algumas testemunhas encontradas ao longo do caminho e das entrevistas concedidas,especialmente para esta pesquisa,por Dorotea Muhr (Dolly Onetti). Para estruturar a tese, estabeleceu-se chamar os capítulos de ?pistas? e cada ?pista? apresenta e desenvolve uma hipótese pertinente para a composição desta história. A primeira pista, de certa forma, justifica a própria metodologia de montagem da tese, posto que revela o nome utilizado para o romance durante muito tempo, ?La policial?, e põe em destaque a relação de Onetti com a literatura policial como leitor e como escritor. Exemplificando com algumas narrativas, mas focando no caso de DHV, opta-se por não categorizar a narrativa onettiana nem como policial nem como contra-policial, como fazem Josefina Ludmer e Omar Prego, e sim ?sob uma capa policial?. Na segunda pista, a hipótese desenvolvida gira em torno da importância do papel de Dolly para a sobrevivência da obra de Onetti. Dolly é vista como arquivista, narradora e montadora do caso Onetti. Estabelece-se a ideia de um plano de arquivo, de uma relação do arquivo como obra de Dolly, como ?a? obra de Dolly. A posição de montadora é problematizada levando em consideração a análise dos manuscritos de DHV. Segundo esse estudo, a viúva exerce função essencial para a montagem e finalização da obra. Esta pista é acompanhada de um curta-metragem de quinze minutos, oriundo das entrevistas feitas com Dolly, que estão em diálogo direto com as questões apresentadas. Na terceira pista, argumenta-se a favor da existência de um plano de obra realizado por Onetti, no entanto, entende-se a dificuldade da relação do autor com as funções necessárias de mercado para a sobrevivência da obra de arte, assim sendo pensa-se em uma necessidade de uma sensação de ?macró da arte às avessas?, termo este que é criado em aproximação à característica de personagens da própria narrativa de Onetti. A quarta pista apresenta o trabalho de descrição e mapeamento dos manuscritos de DHV, cujos dados são utilizados na argumentação das demais pistas. Outra questão pertinente é a hipótese temporal do trabalho de composição da narrativa. Da análise dos manuscritos, de entrevistas, cartas e testemunhos, sugere-se que a narrativa foi escrita durante duas décadas. Na última pista, o foco está centrado em algumas relações de autoreferrencialidade da narrativa de DHV e como elas se apresentam nos manuscritos. A partir daí, e de outras marcas autógrafas, busca-se a estabelecer uma lógica da sensação de primeira vez em Onetti.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
12

Brando, María Carolina. "Figuras de la poética de Carlos Liscano : cuando la literatura es el surco del delirio : ficción, autoficción, testimonio". Thesis, Lille 3, 2013. http://www.theses.fr/2013LIL30011/document.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Ma thèse porte sur l'oeuvre de l'écrivain uruguayen Carlos Liscano (Montevideo, 1949) et sur les rapports de celle-ci avec la dictature uruguayenne (1973-1985). Après avoir présenté la société uruguayenne des années soixante et soixante-dix à partir de la notion de crise et le groupe révolutionnaire Tupamaro auquel Liscano a appartenu, il s'agira de comprendre de quelle façon l'écrivain devient sujet par l'écriture de tout ce qu'il a vécu. Pour comprendre cela, deux images, qui se complètent l'une et l'autre, sont le fil directeur de ma thèse : l'écriture comme un sillon et comme une spirale. Ainsi, dans le chapitre 1 (L'écriture en prison : 1981-1985), j'analyse les conditions dans lesquelles l'homme est devenu écrivain à la prison et la relation entre le délire et l'écriture ; dans le deuxième chapitre (La vie en Suède : 1986-1996), j'étudie l'écrivain et sa relation avec le public, la réception de son oeuvre par la critique uruguayenne et la négation par l'écrivain de l'adjectif "carcéral" que la critique a associé à sa littérature. Je m'interroge là sur le fait que l'écrivain ne soit parvenu à produire des récits de fiction que lorsqu'il habitait en Suède. Dans le troisième chapitre (Le retour en Uruguay) j'essaie de comprendre la décision de rentrer en Uruguay et pour cela, je décrypterai l'unique témoignage de Liscano au sein du développement d'un nouveau genre en Uruguay, à l'époque de la postdictature. je propose également d'étudier les romans d'autofiction en rapport lien avec la dimension civique et publique de la vie de l'écrivain depuis son retour. Enfin ,je finis avec une étude du travail de réécriture que l'auteur pratique depuis toujours
This thesis attempts to analyze Carlos Liscano's literature both itself and as it relates to the Uruguayan dictatorship of the period 1973-1985. In a first section of the introduction, Uruguayan society of the sixties and seventies is characterized starting from the notion of crisis, and outlining some features of the revolutionary group the author belonged to ; in a second section, the key notion of this thesis is presented : that writing is how the author makes himself a subject of lived experience. Two complementary images are the guiding thread of this approach to Liscano's work : that of writing as a furrow, and the spiral. In chapter 1 the emergence of the writer in prison and the relation between delirium and writing is analyzed. In the second chapter the public confirmation of the writer starting from his life in Sweden, the first reception of his work, and his rejection of the "prison litetrature" label attributed to it.. An attempt is made to answer why his narrative production came during his life in Sweden, suggesting it may be related with the estrangement that comes from living in two languages. In the third chapter the author's decision to return to Uruguay and its meaning is discussed. The only testimony book to address the development of the genre in post-dictatorship Uruguay is analyzed. The writer's recovered civic dimension is discussed as one of the paths that lead to his discovery of autofiction. The possibility of setting a limit to the autofiction form and the opening towards a plagiarism aesthetic is entertained. Lastly, an analysis of rewriting is presented, although it is a permanent feature in Liscano's work
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
13

Silva, Jacicarla Souza da. "Vozes femininas da poesia latino-americana : Cecília e as poetisas uruguaias /". Assis : [s.n.], 2007. http://hdl.handle.net/11449/94099.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Orientador: Ana Maria Domingues de Oliveira
Banca: Cleide Antonia Rapucci
Banca: Marlise Vaz Bridi
Resumo: A partir da década de 80 do século XX, como se sabe, os textos escritos por mulheres começam a receber merecida atenção da crítica literária latino-americana. São discutidas, portanto, as formas pelas quais são lidas e criticadas as obras de autoria feminina. Deste modo, este trabalho pretende mostrar a importância do ensaio "Expressão feminina da poesia na América", da poetisa Cecília Meireles, em relação aos estudos feministas na América Latina, destacando o diálogo que se estabelece entre a autora brasileira e as poetisas hispano-americanas, em especial, as uruguaias. Cabe destacar que o referido ensaio corresponde a uma conferência proferida no ano de 1956, na Universidade do Brasil, e apresenta um panorama da expressão lírica feminina na América hispânica. São comentados aspectos significativos da poesia de grandes representantes, desde a barroca Sóror Juana Inés de la Cruz até a contemporânea de Cecília, a chilena Gabriela Mistral. Observase que as poetisas mencionadas pela autora de Viagem desempenham um importante papel no cenário da produção poética de seus respectivos países. É de se estranhar, portanto, que grande parte delas não integre a historiografia tradicional canônica, injustiça que o ensaio ceciliano corrige. Ao considerar que a crítica feminista atual preocupa-se em resgatar os textos de autoria feminina "esquecidos" pela crítica tradicional, como também questionar as leituras e métodos sustentados por essa crítica canônica, pode-se afirmar que, através da referida conferência, Cecília demonstra seu caráter precursor diante da crítica literária feminista na América Latina, trazendo à luz uma produção duplamente... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)
Resumen: A partir de la década de 1980, como se sabe, los textos escritos por mujeres empiezan a recibir merecida atención ante la crítica literaria latinoamericana. Son discutidas, así pues, las formas por las cuales son leídas y criticadas las obras de autoría femenina. De este modo, este trabajo pretiende mostrar la importancia del ensayo "Expressão feminina da poesia na América", de la poetisa brasileña Cecília Meireles, en relación con los estudios literarios feministas en Latinoamérica, señalando el diálogo que se establece entre la autora brasileña y las poetisas hispanoamericanas, en especial, las uruguayas. Cabe destacar que el referido ensayo corresponde a una conferencia dictada en el año de 1956, en la Universidad de Brasil que presenta un panorama de la expresión lírica femenina en la América hispánica. Son comentados rasgos significativos de la poesía de grandes representantes, desde la barroca Sor Juana Inés de la Cruz hasta la contemporánea de Cecília Meireles, la chilena Gabriela Mistral. Se observa que las poetisas nombradas por la autora de Viagem desempeñan un importante papel en el contexto de la producción poética de sus respectivos países. Es extrãno entonces que gran parte de ellas no integre la historiografía tradicional canónica, injusticia la cual el ensayo ceciliano corrige. Al considerar que la crítica feminista actual se preocupa en rescatar los textos de autoría femenina "olvidados" por la crítica tradicional, así como cuestionar las lecturas y métodos sostenidos por esa crítica canónica, se puede afirmar que, a través de la mencionada conferencia, Cecília demuestra su cuño precursor frente a la crítica literaria feminista en Latinoamérica, alumbrando una... (Resumen completo clicar acceso eletronico abajo)
Mestre
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
14

Colombo, Natalia Ruggiero 1987. "Exílio, ficção e memória em Mario Benedetti : uma leitura introdutória". [s.n.], 2013. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/269976.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Orientador: Francisco Foot Hardman
Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Estudos da Linguagem
Made available in DSpace on 2018-08-23T18:57:06Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Colombo_NataliaRuggiero_M.pdf: 761892 bytes, checksum: bc7a3657d7d4d8ff081dbab511eb3e7f (MD5) Previous issue date: 2013
Resumo: Este trabalho pretende investigar as relações entre realidade e ficção em Mario Benedetti debruçando-se, para isso, sobre três romances do autor - Primavera con una esquina rota (1982), La borra del café (1992) e Andamios (1996) - cuja temática principal é o exílio e o desexilio políticos inseridos no contexto da ditadura militar. Pretende-se, na análise dos textos, estudar a função da presença de elementos autobiográficos e a composição literária realizada pelo autor que faz com que o leitor se depare, na totalidade da obra, com uma representação da realidade, e não o simples registro dela mesma. Discutindo, inclusive, conceitos como o de memória, ficção, identidade, linguagem e hibridez de gêneros
Abstract: This study investigates the relationship between fiction and reality in the work of Mario Benedetti. It focuses three novels that approach the topics of exile and return from exile in the context of Uruguay's civic-military dictatorship: Primavera con unaesquinarota (1982), La borradel café (1992) and Andamios (1996). It analyses the function autobiographical elements play in the author's narrative, and the literary style in these novels - that present readers with a representation of reality rather than simply registering facts. Additionally, this study discusses the concepts of memory, fiction, identity, language and cross-genre
Mestrado
Teoria e Critica Literaria
Mestra em Teoria e História Literária
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
15

Nuesch, Enrique Vetterli. "Ler Onetti com Nietzsche". Florianópolis, SC, 2007. http://repositorio.ufsc.br/xmlui/handle/123456789/89643.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Dissertação (mestrado) - Universidade Federal de Santa Catarina, Centro de Comunicação e Expressão. Programa de Pós-Graduação em Literatura.
Made available in DSpace on 2012-10-23T00:53:52Z (GMT). No. of bitstreams: 1 248606.pdf: 460218 bytes, checksum: 136489eaad26bef3e2a694e583ffbae1 (MD5)
Neste trabalho lemos as narrativas ficcionais do escritor uruguaio Juan Carlos Onetti a partir de certos aspectos da filosofia de Friedrich Nietzsche e da leitura que dela faz o filósofo francês Gilles Deleuze. Para isso, na primeira parte deste trabalho, levamos a cabo um estudo de alguns textos de Nietzsche delimitando a noção de "caráter relacional da efetividade", que é retomada na segunda parte deste trabalho. Fazemos a leitura de Nietzsche orientando-nos, quanto aos seus conceitos principais, pela interpretação de Deleuze. Na segunda parte deste trabalho exploramos algumas características da ficção narrativa onettiana a partir do estudado com Nietzsche/Deleuze, tratando de apontar para a sua pertinência na abordagem dos problemas colocados pelos textos de Onetti. Assim, relacionamos a idéia colocada pela narrativa onettiana segundo a qual a realidade seria um texto, com a noção de "caráter relacional da efetividade". Desta forma, levamos a cabo reflexões acerca do entrelaçamento dos personagens e seus corpos com a efetividade textual que constitui a sua realidade, apontando os problemas que este entrelaçamento suscita para a leitura do corpus narrativo onettiano e o universo ficcional por ele instaurado. In this work we read the fictional narratives of the Uruguayan writer Juan Carlos Onetti from the perspective of certain aspects of Friedrich Nietzsche's philosophy and from the readings that the French philosopher Gilles Deleuze does of it. To accomplish this, in the first part of this work, we make a study of Nietzsche's texts delimiting the notion of "effectiveness relational characteristic", which is taken up again in the second part of this work. We read Nietzsche orienting ourselves, in terms of his main concepts, by Deleuze's interpretation. In the second part of this work we explore some characteristics of onettian fictional narrative based on what was studied of Nietzsche/Deleuze, attempting to point out their pertinence in the approach of handling the problems placed by Onetti's texts. Thus, we relate the idea brought forth by the onettian narrative, by which reality would be a text, with the notion of "effectiveness relational characteristic". This way, we reflect upon the interlacement of the characters and their bodies with the textual effectiveness that constitutes their reality, pointing out the problems that this interlacement gives rise to in the reading of the onettian narrative corpus and the fictional universe established by it.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
16

Borges, Selomar Claudio. "Carlos Liscano". reponame:Repositório Institucional da UFSC, 2017. https://repositorio.ufsc.br/xmlui/handle/123456789/179003.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Tese (doutorado)- Universidade Federal de Santa Catarina, Centro de Comunicação e Expressão, Programa de Pós-Graduação em Literatura, Florianópolis, 2017.
Made available in DSpace on 2017-09-05T04:14:35Z (GMT). No. of bitstreams: 1 348102.pdf: 4246528 bytes, checksum: dda8a1e64ef400b41cb0b7692eff0a9c (MD5) Previous issue date: 2017
A proposta deste trabalho é o estudo da obra do escritor uruguaio Carlos Liscano, especialmente no que ela problematiza do processo de escritura e de ver a literatura como arte de reflexão. São examinados, principalmente, seus escritos do cárcere, visto que o escritor manuscreveu parte fundamental de sua obra na condição de preso político numa prisão militar, na qual esteve por cerca de treze anos, durante a ditadura das décadas de 1970 e 1980 no Uruguai. Assim sendo, não estão dissociados do processo constitutivo de seus escritos o espaço prisional e as circunstâncias daquele momento histórico. No entanto, seus primeiros textos, embora surgidos em meio à reclusão, manifestam conformações de problemas filosóficos, críticos e teóricos acerca da literatura e daquele que se pergunta sobre sua escrita, o que resulta numa obra singular ao se avaliar seu processo criativo como preso, portanto, com referências esparsas e restringidas. A ideia defendida aqui é a de que Liscano, refletindo com os livros presentes na biblioteca da prisão em que esteve preso e em meio ao processo de produção de seus primeiros escritos, mesmo que estes apontem a diversos pensamentos de diferentes épocas, articulou as temáticas da reflexão e da ironia de um modo que permitiu um diálogo anacrônico com o primeiro romantismo alemão. As leituras do romantismo alemão e os rastros deste na literatura lida pelo escritor uruguaio na prisão desencadeiam considerações, as quais sua obra teoriza e critica desde adentro, sobre o trabalho com a reflexão e a ironia, forças que contaminam o conjunto de sua obra. A reflexão aparece como processo, construção e operação literária nos escritos de Liscano, nos quais a arte se postula a ser o núcleo dessa reflexão. Ao mesmo tempo, a ironia é inferida como parte constitutiva e operacional na sua literatura, seja como desestabilizadora do discurso, seja como inferência de ambiguidade ao pensamento e àquele que pensa. Igualmente, em Liscano, é discutida a questão do fragmentário no exercício da escrita, como recurso narrativo e discursivo, também como potencialização da infinitude do pensar ou, ainda, como problematizador das noções de gênero. Logo, em vista da gama de projetos que requer e lida, este trabalho propõe uma série de desdobramentos temáticos e comunicações históricas ao visualizar a compreensão da literatura com sua possibilidade intrínseca de diálogo com tempos múltiplos, e, assim, investiga a obra de Liscano pensando-a com a noção benjaminiana de salto, movimento que o texto dá em direção ao novo, produzindo sua pré e pós-história.

Abstract : The purpose of this article is to examine the work of the Uruguayan writer Carlos Liscano, especially in characterizing the writing process and in viewing literature as an art of reflection. Mainly his writings from prison are studied, considering that a substantial part of the work was written while the author was a political prisoner in a military prison, where he remained for approximately thirteen years, during the dictatorship in the 1970s and 1980s in Uruguay. Therefore, the imprisonment and the circumstances of that historic moment cannot be dissociated from the composition process of his writings. However, his earlier texts, although created while in confinement, problems of a philosophical, critical, and theoretical nature regarding literature and on those asked about his writing took shape. This resulted in a unique work, considering his creative process as a prisoner, with few, sparse references. The idea presented here is that Liscano, with the books available in the prison library, while writing his first works, even though these point to various thoughts from different times, utilized themes of reflection and irony in a way that allowed for an anachronistic dialog with the earlier German Romanticism. Readings of German Romanticism and the traces of it in the literature read by the Uruguayan writer in prison triggered thoughts, which his work theorizes and criticizes inwardly, about the work on reflection and irony, which permeate the whole of his work. Reflection shows up as a literary process, construct, and operation in the writings of Liscano, in which art is posited as the core of this reflection. At the same time, irony is implied to be a constitutive and operational part of his literature, whether to destabilize the discourse, or to imply ambiguity in the thoughts and the thinker. Likewise, in Liscano, the fragmented nature of writing is discussed, as a narrative and discursive resource, as well as an enhancement of the limitless vastness of thought, or even as a characterization of the notions of gender. Therefore, considering the wide range of projects to be read, this work proposes a series of thematic and historical communication splits in visualizing the scope of the literature, with its intrinsic possibility for dialog with multiple periods. In this way, the work investigates the writing of Liscano with the Benjaminian notion of the leap, a movement the text makes in the direction of what is new, creating its own prehistory and post-history.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
17

Silva, Jacicarla Souza da [UNESP]. "Vozes femininas da poesia latino-americana: Cecília e as poetisas uruguaias". Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2007. http://hdl.handle.net/11449/94099.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:26:53Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2007-07-30Bitstream added on 2014-06-13T20:55:35Z : No. of bitstreams: 1 silva_js_me_assis.pdf: 3207780 bytes, checksum: ce62467640711b8877ac0bf853de7613 (MD5)
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES)
A partir da década de 80 do século XX, como se sabe, os textos escritos por mulheres começam a receber merecida atenção da crítica literária latino-americana. São discutidas, portanto, as formas pelas quais são lidas e criticadas as obras de autoria feminina. Deste modo, este trabalho pretende mostrar a importância do ensaio Expressão feminina da poesia na América, da poetisa Cecília Meireles, em relação aos estudos feministas na América Latina, destacando o diálogo que se estabelece entre a autora brasileira e as poetisas hispano-americanas, em especial, as uruguaias. Cabe destacar que o referido ensaio corresponde a uma conferência proferida no ano de 1956, na Universidade do Brasil, e apresenta um panorama da expressão lírica feminina na América hispânica. São comentados aspectos significativos da poesia de grandes representantes, desde a barroca Sóror Juana Inés de la Cruz até a contemporânea de Cecília, a chilena Gabriela Mistral. Observase que as poetisas mencionadas pela autora de Viagem desempenham um importante papel no cenário da produção poética de seus respectivos países. É de se estranhar, portanto, que grande parte delas não integre a historiografia tradicional canônica, injustiça que o ensaio ceciliano corrige. Ao considerar que a crítica feminista atual preocupa-se em resgatar os textos de autoria feminina esquecidos pela crítica tradicional, como também questionar as leituras e métodos sustentados por essa crítica canônica, pode-se afirmar que, através da referida conferência, Cecília demonstra seu caráter precursor diante da crítica literária feminista na América Latina, trazendo à luz uma produção duplamente...
A partir de la década de 1980, como se sabe, los textos escritos por mujeres empiezan a recibir merecida atención ante la crítica literaria latinoamericana. Son discutidas, así pues, las formas por las cuales son leídas y criticadas las obras de autoría femenina. De este modo, este trabajo pretiende mostrar la importancia del ensayo Expressão feminina da poesia na América, de la poetisa brasileña Cecília Meireles, en relación con los estudios literarios feministas en Latinoamérica, señalando el diálogo que se establece entre la autora brasileña y las poetisas hispanoamericanas, en especial, las uruguayas. Cabe destacar que el referido ensayo corresponde a una conferencia dictada en el año de 1956, en la Universidad de Brasil que presenta un panorama de la expresión lírica femenina en la América hispánica. Son comentados rasgos significativos de la poesía de grandes representantes, desde la barroca Sor Juana Inés de la Cruz hasta la contemporánea de Cecília Meireles, la chilena Gabriela Mistral. Se observa que las poetisas nombradas por la autora de Viagem desempeñan un importante papel en el contexto de la producción poética de sus respectivos países. Es extrãno entonces que gran parte de ellas no integre la historiografía tradicional canónica, injusticia la cual el ensayo ceciliano corrige. Al considerar que la crítica feminista actual se preocupa en rescatar los textos de autoría femenina olvidados por la crítica tradicional, así como cuestionar las lecturas y métodos sostenidos por esa crítica canónica, se puede afirmar que, a través de la mencionada conferencia, Cecília demuestra su cuño precursor frente a la crítica literaria feminista en Latinoamérica, alumbrando una... (Resumen completo clicar acceso eletronico abajo)
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
18

Rosa, Sandro Ricardo. "O diário de Angel Rama". Florianópolis, SC, 2009. http://repositorio.ufsc.br/xmlui/handle/123456789/92527.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Tese (doutorado) - Universidade Federal de Santa Catarina, Centro de Comunicação e Expressão, Programa de Pós-Graduação em Literatura, Florianópolis, 2009.
Made available in DSpace on 2012-10-24T09:44:59Z (GMT). No. of bitstreams: 1 268884.pdf: 1466651 bytes, checksum: 53b3b465190ec5d7de7a58131c90db89 (MD5)
O presente estudo tem como objetivo analisar o diário do crítico uruguaio Ángel Rama (Diario: 1974-1983), publicado após a sua morte em 2001. O Diario de Rama pode ser compreendido considerando-se dois períodos: o do início de sua atividade intelectual até o contexto ditatorial, que coincide com o seu exílio, e aquele que viria a caracterizar a retomada da democracia em meados dos anos oitenta. No entanto, ele não pode compartilhar a intensa devoção à memória e à liberdade que caracterizaria este período pós-ditatorial na América Latina. Sob essa ótica, o Diario pode ser lido como uma representação trágica da memória, sem esquecer que tal representação é mais bem entendida quando levamos em conta que existe um esforço para sair dessa condição trágica seja como exilado, como intelectual comprometido e como ser afetivo.
The aim of this study is to analyze the diary of the Uruguayan critic Angel Rama (Diary: 1974-1983), published after his death in 2001. The Diary of Rama can be understood considering two periods: the beginning of his intellectual activity up to the dictatorial context, which coincides with his exile, and the one which would characterize the return of democracy in the mid 1980.s. However, he didn.t have the chance to share the intense devotion to the memory and liberty which would characterize this post dictatorial period in Latin America. Under this perspective, the Diary can be read as a tragic representation of memory, bearing in mind that such representation is better understood when we consider that there is an effort to escape from this tragic situation, no matter as an exiled, as a committed intellectual or as an affective being.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
19

Corrêa, Maria de Nazaré Fonseca. "Literatura, história e memória : uma leitura da poesia de Mario Benedetti". reponame:Repositório Institucional da UnB, 2013. http://repositorio.unb.br/handle/10482/14669.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Dissertação (mestrado)—Universidade de Brasília, Programa de Pós-Graduação em Literatura, 2013.
Submitted by Albânia Cézar de Melo (albania@bce.unb.br) on 2013-11-20T14:54:29Z No. of bitstreams: 1 2013_MariaNazareFonsecaCorrea.pdf: 1588714 bytes, checksum: 5e2336cea63ed636299496446a8ff5ac (MD5)
Approved for entry into archive by Guimaraes Jacqueline(jacqueline.guimaraes@bce.unb.br) on 2013-11-21T11:49:39Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2013_MariaNazareFonsecaCorrea.pdf: 1588714 bytes, checksum: 5e2336cea63ed636299496446a8ff5ac (MD5)
Made available in DSpace on 2013-11-21T11:49:39Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2013_MariaNazareFonsecaCorrea.pdf: 1588714 bytes, checksum: 5e2336cea63ed636299496446a8ff5ac (MD5)
Este trabalho tem como objetivo estudar o entrelaçamento de literatura, história e memória na poesia de Mario Benedetti, cujos temas abordam os fatos sociais e políticos acontecidos no Uruguai durante o período de ditadura (1973-1985). A realidade dos abusos e excessos cometidos nesses anos se manifesta nos poemas como uma forma de resistência e enfrentamento da dor. Na poesia de Benedetti, a memória assume o papel fundamental de restaurar o passado – com o fim de trazer à luz outro registro histórico, não oficial, a voz do oprimido. Assim, este estudo verifica como acontece a representação textual da memória e da história enquanto categorias associadas à experiência de exílio e “desexílio” do escritor, forjando uma escrita cuja forma de expressão possui significativa dimensão social e política. ______________________________________________________________________________ ABSTRACT
This work aims to study the intertwining of literature, history and memory in Mario Benedetti's poetry, which topics address the social and political facts occurred in Uruguay during the dictatorship period (1973-1985). The reality of the abuses and excesses of these years is expressed in the poems as a form of resistance and of coping with pain. In Benedetti's poetry, memory plays the fundamental role of restoring the past - with the goal of bringing into light another unofficial, historical record, the voice of the oppressed. Therefore, this study verifies how the textual representation of memory and history are expressed as categories associated with the writer’s experience of exile and "un-exile", forging a writing which with a form of expression contains a significant social and political dimension.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
20

Burgueno, María Cristina. "El imaginario nacional uruguayo : textos, rescates y olvidos hasta el 1900 /". The Ohio State University, 1996. http://rave.ohiolink.edu/etdc/view?acc_num=osu1487940665437798.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
21

Kantaris, Elia Geoffrey. "Psyche in the lodge : women's narrative from Argentina and Uruguay during the 1980s". Thesis, University of Cambridge, 1992. http://ethos.bl.uk/OrderDetails.do?uin=uk.bl.ethos.359369.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
22

San, Roman Gustavo. "Three versions of the fantastic in Uruguayan literature : Horatio Quiroga, Felisberto Hernandez and Cristina Peri Rossi". Thesis, University of Cambridge, 1990. http://ethos.bl.uk/OrderDetails.do?uin=uk.bl.ethos.385509.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
23

Weber, Cárin Brizola. "Simões Lopes Neto e Javier de Viana". Florianópolis, SC, 2004. http://repositorio.ufsc.br/xmlui/handle/123456789/87980.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Dissertação (mestrado) - Universidade Federal de Santa Catarina, Centro de Comunicação e Expressão. Programa de Pós-Graduação em Literatura.
Made available in DSpace on 2012-10-22T04:21:05Z (GMT). No. of bitstreams: 0
A dissertação tem por objetivo analisar as obras Contos gauchescos, de Simões Lopes Neto, e Campo, de Javier de Viana, situando-as numa eventual região de fronteira, entre o Rio Grande do Sul e o Uruguai, ou, utilizando a expressão já clássica de Angel Rama, situando-as como pertencentes à "comarca" pampeana.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
24

Borges, Selomar Claudio. "Performance autoral e problematização da escrita em El escritor y el otro de Carlos Liscano". Florianópolis, 2012. http://repositorio.ufsc.br/xmlui/handle/123456789/96476.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Dissertação (mestrado) - Universidade Federal de Santa Catarina, Centro de Comunicação e Expressão. Programa de Pós-Graduação em Literatura
Made available in DSpace on 2012-10-26T12:27:21Z (GMT). No. of bitstreams: 1 303864.pdf: 1830336 bytes, checksum: a8272282400b12e09978ffc1f18a0150 (MD5)
Este trabalho pretende abordar alguns aspectos da relação escritor-escrita e do contato entre factualidade e ficção na literatura, questões discutidas e ficcionalizadas nos livros do escritor uruguaio Carlos Liscano. Particularmente, seu livro El escritor y el otro é o principal objeto de estudos desta análise, por remeter a encontros de possíveis vivências do homem de carne e osso e sua posta em escrita, bem como da profunda discussão dos jogos da criação ficcional. Infere-se, também, que a literatura de Carlos Liscano se constrói com narradores e personagens discutindo o seu próprio papel, de escritores e autores que lançam o olhar e a escuta para si mesmos, e que põem em xeque seus poderes demiúrgicos. Seus textos se contrapõem ao abuso na crença em uma verdade irrefutável que aposta em um binarismo radical e que outorga ao escritor um protagonismo centralizador, homogeneizador e logocêntrico. Pelo contrário, na sua ceno-grafia desnuda-se o autor sem assertivas, dúbio, dividido. Além disso, gradualmente sua narrativa declara o desinteresse de inventar um nome para o eu que conta, o que contribui para a ambiguidade da voz que discursa no texto. Contudo, parte-se da ideia, neste trabalho, de que os relatos presentes em El escritor y el otro não se limitam a uma literatura denominada testemunhal, nem sequer autobiográfica. Senão, projeta-se uma escrita que assume a indecidibilidade de gênero, num texto que reinventa uma vida na escrita, biografematicamente, à medida que a realidade e a ficção se enleiam, e a noção de autoria se transforma. Sua narrativa é ampla nas possibilidades de exploração, geradora de ambivalências e ambiguidades enquanto limítrofe narração da vida do sujeito, e problematizadora enquanto narração da vida do sujeito de escrita. Em vista disso, o presente texto crítico quer demonstrar como a narrativa do escritor uruguaio tem presente a preocupação de performar uma intrincada relação da escrita de vida com a vida do escritor, a ponto de ser possível observar um apagamento entre uma e outra. Opera-se, com isso, um insinuado projeto de escrita a partir de biografemas barthesianos, com um texto que também se mostra e se discute como estrutura testamentária derridiana, em função do outro. Igualmente, esboça a performance de um autor e sua imagem especular demaniana, como forma de remedar a vida daquele que escreve e da mesma estrutura especular do próprio texto que este elabora.
Este trabajo pretende abordar algunos aspectos de la relación escritorescritura y del contacto entre facticidad y ficción en la literatura, cuestiones discutidas y ficcionalizadas en los libros del escritor uruguayo Carlos Liscano. Particularmente, su libro El escritor y el otro es el principal objeto de estudios de este análisis, por remitir a encuentros de posibles vivencias del hombre de carne y hueso y su puesta en escritura, además de la profunda discusión de los juegos de la creación ficcional. Se infiere, también, que la literatura de Carlos Liscano se construye con narradores y personajes discutiendo su propio papel, de escritores y autores que lanzan la mirada y la escucha hacia sí mismos y ponen en jaque sus poderes demiúrgicos. Sus textos se contraponen al abuso en la creencia en una verdad irrefutable que apuesta en un binarismo radical y que otorga al escritor un protagonismo centralizador, homogeneizador y logocéntrico. Al contrario, en su esceno-grafía se desnuda el autor sin asertivas, en dudas, dividido. Además, gradualmente su narrativa declara el desinterés de inventarle un nombre para el yo que cuenta, lo que contribuye para la ambigüedad de la voz que discursa en el texto. No obstante, se parte de la idea, en este trabajo, de que los relatos presentes en El escritor y el otro no se limitan a una literatura denominada testimonial, ni siquiera autobiográfica. Sino se proyecta una escritura que asume la indecidibilidad de género, en un texto que reinventa una vida en la escritura, biografemáticamente, a medida que la realidad y la ficción se enredan, y la noción de autoría se transforma. Su narrativa es amplia en las posibilidades de exploración, generadora de ambivalencias y ambigüedades en cuanto limítrofe narración de vida del sujeto, y problematizadora en cuanto narración de la vida del sujeto de escritura. A causa de eso, el presente texto crítico quiere demonstrar como la narrativa del escritor uruguayo tiene presente la preocupación de performar una intrincada relación de la escritura de vida con la vida del escritor, a tal punto de ser posible observar un apagamiento entre una y otra. Se opera, con ello, un insinuado proyecto de escritura a partir de biografemas barthesianos, con un texto que también se muestra y se discute como estructura testamentaria derridiana, en función del otro. Igualmente, bosqueja la performance de un autor y su imagen especular demaniana, como forma de remedar la vida de aquel que escribe y de la misma estructura especular del propio texto que este elabora.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
25

Garramuño, Florencia. "Genealogías culturales : Argentina, Brasil y Uruguay en la novela contemporánea (1981 - 1991) /". Rosario : Viterbo, 1997. http://www.gbv.de/dms/sub-hamburg/265216702.pdf.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
26

Font, Marotte Natalia. "Visual elective affinities : an elliptical study of the works of Angela Carter and Marosa di Giorgio". Thesis, University of Exeter, 2013. http://hdl.handle.net/10871/14045.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
'Visual Elective Affinities: An Elliptical Study of the Works of Angela Carter and Marosa di Giorgio' examines the extent to which these two authors engage with visual representations, as well as how visuality affects and modulates the nature of their writing. In this respect, I am committed to re-thinking the notions of verbal and visual media and I draw on W.J.T. Mitchell’s theory of the imagetext as a conceptual tool from which to investigate the heterogeneity of representation. On the one hand, I trace similarities and contrasts between Carter’s and di Giorgio’s perspectives, offering new critical approaches to each other’s œuvres. For example, I suggest new routes of interpretation into Carter’s and di Giorgio’s texts, by opening the exploration of their work to the interplay not only with visuality but also with each other’s geo-cultural domains. On the other hand, this thesis draws on theories and discourses of comparative literature and, hence, it also problematises standards and consequences of comparisons between the arts and between cultures. There are three major visual elective affinities with which I develop an intertwined analysis of the authors’ texts. Firstly, Giuseppe Arcimboldo’s pictures are a shared reference in Carter’s and di Giorgio’s writings, and I analyse Arcimboldo’s “effect” on their works. A second visual affinity is created around visions and images of women. Carter’s “The Bloody Chamber” is put under consideration along with images by Félicien Rops, Jacques Louis David and Corinna Sargood, amongst others, whilst di Giorgio’s Camino de las pedrerías is examined in relation to surrealist works of art including: Max Ernst’s, Leonora Carrington’s and Leonor Fini’s. Finally, this thesis analyses the films The Company of Wolves (dir. Neil Jordan, 1984) and Lobo (dir. Eduardo Casanova, 1990) in relation to Carter’s and di Giorgio’s works. In doing so, I introduce alternative perspectives on these writers, examining the links between cinematography and fairy tales, and exploring the conflictive and hybrid nature of filmic representation.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
27

David, Paula Penteado de. "Os processos de sândi externo no espanhol uruguaio". Universidade Federal de Pelotas, 2015. http://repositorio.ufpel.edu.br:8080/handle/prefix/2868.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Submitted by Aline Batista (alinehb.ufpel@gmail.com) on 2016-08-08T15:59:41Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertação Paula Penteado de David.pdf: 1660108 bytes, checksum: 9e31ea77aed66458dddff26f630b597e (MD5)
Approved for entry into archive by Aline Batista (alinehb.ufpel@gmail.com) on 2016-08-08T17:18:54Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertação Paula Penteado de David.pdf: 1660108 bytes, checksum: 9e31ea77aed66458dddff26f630b597e (MD5)
Made available in DSpace on 2016-08-08T17:19:05Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertação Paula Penteado de David.pdf: 1660108 bytes, checksum: 9e31ea77aed66458dddff26f630b597e (MD5) Previous issue date: 2015-04-29
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior - CAPES
Esta dissertação analisa os processos de sândi externo presentes em um corpus de falantes nativos e residentes do Uruguai, em um contexto de entrevistas. O método utilizado para a coleta de dados baseia-se em Labov (1972), que afirma ser válido obter dados de programas de rádio e de televisão, principalmente no caso de entrevistas, palestras ou debates. Este estudo tem por finalidade apresentar os processos de sândi externo ? ditongação, degeminação e elisão ?, bem como sua recorrência nos dados do espanhol uruguaio. Atém-se à descrição e análise dos mencionados processos, a partir do corpus de espanhol (LM), com base em Nespor & Vogel (1986) e estudos relacionados ao sândi externo na língua espanhola (Contreras, 1966; Hualde, 1991). A partir da análise realizada, constatou-se que o processo de sândi externo mais recorrente foi o de degeminação, seguido do processo de elisão e, por último, com um número pouco expressivo de ocorrências, a ditongação.
This essay analyzes the external sandhi processes present in a corpus of reporters natives and residing in Uruguay, in a context of interviews. The method utilized for data collection is based in Labov (1972), which states that is valid to obtain data from radio and television shows, mainly in the case of interviews, lectures or debates. This paper has the objective of presenting the external sandhi processes ?diphthongization, degemination and elision ?, as well as its recurrence in Uruguayan Spanish data. This paper sticks to the description and analisys of the mentioned processes, on the Spanish corpus (LM), based on the prosodic theory of Nespor & Vogel (1986) and studies related to external sandhi in Spanish language (Contreras,1966; Hualde, 1991). From the analysis realized, one has concluded that the external sandhi process with the greatest number of occurrences in the sample was the degemination, followed by the elision process and, at last, with an unexpressive number of occurrences, the diphtongization.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
28

Cervetto, Martin R. "Lo parafilico como estructurador de la ficcion en la narrativa de Felisberto Hernandez". University of Cincinnati / OhioLINK, 2015. http://rave.ohiolink.edu/etdc/view?acc_num=ucin1423581004.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
29

Castro, Urioste José. "Más allá del texto: la novelística de Mario Benedetti". Pontificia Universidad Católica del Perú, 2013. http://repositorio.pucp.edu.pe/index/handle/123456789/103499.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
30

Sáez, Rosenkranz Isidora. "La patrona de la tradición: la décima en Uruguay y Chile durante el siglo XX". Tesis, Universidad de Chile, 2011. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/108727.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
31

Urdangarain, Giovanna. "Cuerpos perdidos, ¿cuerpos recuperados? memoria, historia e identidad en la produccion cultural post-dictatorial de autoria femenina (Argentina, Paraguay y Uruguay) /". [Bloomington, Ind.] : Indiana University, 2008. http://gateway.proquest.com/openurl?url_ver=Z39.88-2004&rft_val_fmt=info:ofi/fmt:kev:mtx:dissertation&res_dat=xri:pqdiss&rft_dat=xri:pqdiss:3344810.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Thesis (Ph.D.)--Indiana University, Dept. of Spanish and Portuguese, 2008.
Title from PDF t.p. (viewed on Oct. 6, 2009). Source: Dissertation Abstracts International, Volume: 70-02, Section: A, page: 0577. Adviser: Kathleen A. Myers.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
32

Older, Aguilar Sarah Michelle. "Witnessing media the reproduction and transmission of history in Southern Cone post-dictatorship fiction /". Diss., Restricted to subscribing institutions, 2009. http://proquest.umi.com/pqdweb?did=1872211281&sid=1&Fmt=2&clientId=1564&RQT=309&VName=PQD.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
33

Pino, Cheroni-Fernandez Beatriz Joselyn. "L'oeuvre d'Eduardo Acevedo Díaz et la constitution de l'imaginaire national en Uruguay". Paris 3, 2008. http://www.theses.fr/2008PA030139.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Cette thèse est consacrée à l’étude des romans historiques de l’écrivain uruguayen Eduardo Acevedo Díaz : Ismael (1888), Nativa (1890), Grito de gloria (1893) et Lanza y sable (1914). Ce travail est organisé en trois parties auxquelles s’ajoutent une Introduction et une Conclusion : 1 - La conception de l’histoire selon Eduardo Acevedo Díaz qui comprend l’étude du traitement des faits réels, ainsi que celle des personnages historiques. 2 - Autres aspects de l’écriture littéraire, à travers lesquels sont analysés les descriptions de la nature, le « costumbrismo », le traitement des personnages fictifs et divers aspects des instances narratives. 3 - L’œuvre : sa portée et ses résultats cette partie traite des conditions de la création de l’Etat uruguayen et des objectifs d’Acevedo Díaz : contribuer à la création d’une identité nationale et par conséquent à la constitution d’un imaginaire national. On y étudie les différents aspects de ce projet, en partant de l’exaltation des éléments naturels et de la geste indépendantiste pour aborder ensuite les différents aspects de la polémique et finir par la réhabilitation d’Artigas. Cette polémique nous a amené à prêter attention à l’œuvre de divers auteurs tant argentins qu’uruguayens qui à l’époque décrièrent la lutte pour l’indépendance et ses héros, en particulier José Artigas. Eduardo Acevedo Díaz s’investit donc dans l’élaboration d’une légende blanche, tout en discréditant ceux qui s’y opposaient
This thesis centres on the study of the historical novels of Uruguayan writer Eduardo Acevedo Diaz: Ismael (1888), Nativa (1890), Grito de gloria (1893) and Lanza y sable (1914). It comprises three parts, in addition to the Introduction and the Conclusion: 1 - Eduardo Acevedo Diaz’s conception of history. This part includes the study of the way in which real facts as well as historical characters are portrayed. 2 - Other aspects of literary writing. In this part the descriptions of nature, the “costumbrismo” and the treatment of different aspects of the narrative instance are analysed. 3 - The works: their scope and significance. This part deals with the circumstances of the creation of the Uruguayan State and Acevedo Diaz’s objectives: contributing to the creation of a national identity and therefore to the shaping of the national imagination. Different aspects of this project are discussed, from the exaltation of geography and the epic of the independence movement, through different controversies, to the rehabilitation of José Artigas. The controversies lead to the examination of various writers – Argentine as well as Uruguayan – who, at the time, violently attacked the fight for independence and its heroes, in particular José Artigas. Thus, Eduardo Acevedo Diaz devotes himself to the creation of a white legend and refutes opposing views
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
34

Mogendorff, Ivonne Teresa Jordan de. ""Andamios" de Mario Benedetti : memoria en las huellas del desexilio". reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2009. http://hdl.handle.net/10183/17665.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Esta memória de investigação tem como tema o estudo e a análise do romance Andamios, do escritor uruguaio Mario Benedetti. O objetivo é estabelecer a relação entre a história ficcional de Andamios - reflexões e nostalgias de um desexilado que procura reencontrar seu país pessoal - e a recuperação, através da memória afetiva do protagonista, do conceito de identidade transformado durante os anos no exílio. As lembranças constituem os andaimes da obra, convertendo-se em elementos restauradores da memória do personagem principal, dentro de um contexto mais amplo. Resgata-se a memória coletiva, por meio da experiência do desexílio, ela funciona como um pretexto para que por meio desta história, perdurem os fatos acontecidos recuperando-os do esquecimento. O estudo foi realizado a partir de uma análise documental para situar o momento histórico da novela. Foi feita uma investigação sobre os aspectos biográficos do autor, assim como sobre parte de sua produção crítica e ficcional. Foram analisados textos sobre a memória e o valor que este conceito possui na construção da identidade dos indivíduos. Nossa hipótese partiu do pressuposto de que esta novela se constitui em um resgate da memória como forma de evocar um passado que deve ser levado ao futuro para que os jovens entendam os acontecimentos e sua repercussão na vida dos uruguaios. O autor, pelo seu mérito comunicante, procura restabelecer os laços entre um povo ferido pelos rancores e sofrimentos provenientes da ditadura militar, através das atitudes de seus personagens. Em especial, a de seu protagonista que por meio dos vestígios da memória reconstrói não somente a sua identidade, mas a de seu país, ao mesmo tempo em que se restaura a democracia. A história de Javier Montes entrecruza-se com a de outros latino-americanos outorgando à obra um caráter universal.
Esta memoria de investigación tiene como tema el estudio y análisis de la novela Andamios, del escritor uruguayo Mario Benedetti. El objetivo es establecer la relación entre la historia ficcional de Andamios - reflexiones y nostalgias de un desexiliado que procura reencontrar su país personal - y la recuperación, a través de la memoria afectiva del protagonista, del concepto de identidad transformado durante los años en el exilio. Los recuerdos se constituyen en los andamios de la obra y se convierten en elementos restauradores de la memoria del personaje principal, dentro de un contexto más amplio. Se rescata la memoria colectiva a través de la experiencia del desexilio, como un pretexto para que por medio de esta historia perduren los hechos acontecidos recuperándolos del olvido. El estudio fue realizado por medio del análisis documental para situar el momento histórico de la novela. Se investigaron también aspectos biográficos del autor, así como parte de su producción crítica y ficcional. Se analizaron textos sobre la memoria y el valor que este concepto posee en la construcción de la identidad de los individuos. Nuestra hipótesis partió del presupuesto de que esta novela constituye un rescate de la memoria como forma de evocar un pasado que debe ser llevado al futuro para que los jóvenes entiendan los sucesos que acontecieron y su repercusión en la vida de los uruguayos. El autor, por su mérito comunicante, intenta restablecer los lazos entre un pueblo herido por rencores y sufrimientos devenientes de la dictadura militar a través de las actitudes de sus personajes. En especial, la de su protagonista, que por medio de las huellas de la memoria reconstruye no sólo su identidad, sino la de su país, al mismo tiempo en que se restaura la democracia. La historia de Javier Montes se entrecruza con la de otros latinoamericanos, otorgándole un carácter universal a la obra.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
35

García, Siegel Eloísa. "Misales: simulación y transfiguración en la escritura de Marosa di Giorgio". Tesis, Universidad de Chile, 2010. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/109948.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Informe de Seminario para optar al grado de Licenciada en Lengua y Literatura Hispánica
Por medio de la teoría crítica neobarroca se analizará, por un lado, la correspondencia entre cuerpo y escritura, como manifestaciones de una conciencia que problematiza con respecto a la crisis de la representación femenina y, por otro lado, el tratamiento del erotismo, desde la búsqueda de un objeto que remite al desajuste presente en la obra entre la realidad que se exhibe y su imagen excedida como especular. Ambas dimensiones se encuentran imbricadas, sus límites se difuminan, por lo cual es imposible referirse a la una sin mencionar a la otra. Un continuo juego de espejos que trabaja desde la alteridad, aquella imagen “otra” pervertida que se impone en esta maqueta del universo construida por Marosa.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
36

von, Bergen Louise. "Nordisk teater i Montevideo : Kontextrelaterad reception av Henrik Ibsen och August Strindberg". Doctoral thesis, Stockholms universitet, Institutionen för litteraturvetenskap och idéhistoria, 2006. http://urn.kb.se/resolve?urn=urn:nbn:se:su:diva-1210.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
The primary purpose of this dissertation is to study the dialogue between the Scandinavian drama and the Uruguayan theatre; how drama from Scandinavia has been received in the Río de la Plata during the last hundred years; how it has been adapted and activated to be meaningful to the audience; how it has been integrated within the Uruguayan theatre and society and how the play changes with that new dialogue. As this is the first study of Scandinavian plays in Uruguay a secondary purpose is to document what has been put on stage; fifty-three productions, ninety percent of which were plays by Henrik Ibsen and August Strindberg. The study is organized in three parts: a) a historical and sociological description of the Uruguayan society and its theatre; b) a presentation of Scandinavian drama, staging of Scandinavian theatre and its reception during the twentieth century; c) a comparative analysis of the reception in its widest sense at different periods of eleven productions of two dramas by Ibsen and one by Strindberg. The work is thus part of a tradition of the history of reception. According to the hermeneutic method, the reading is done from the horizon of expectation at the time of the staging interwined with today’s perspective. I follow the Argentinean investigator of theatre Osvaldo Pellettieri’s definition of the concept “reception”: passive reception by the public; reproductive reception, reception including translation and criticism; productive reception, creative reception expressed as staging or as a text that is evidently influenced by another text. In studying the process from the source text of a play to the reception of a performance, the four steps that Patrice Pavis has pointed out have been followed: 1) the interidiomatic translation of the text, 2) the translation of the text into a manuscript as base for a production 3) the staging and 4) the performance as received by the public. More emphasis is put on the linguistic aspect of the reception and reconstruction than is generally the case in theatre research, as this study lies on the border between literature and theatre studies. Do the Scandinavian plays fall into the topics of the day, politically, socially, culturally and aesthetically? Ibsen’s and Strindberg’s dramatic production have drawn the attention of Uruguayan critics since 1894, four years before the public had the opportunity to see a play on stage in Montevideo. Their contents and dramatic aesthetics were evaluated and we can also see how their ideas are discussed and integrated in the social debate on womens’ rights and the economic consequences of divorce. In order to see where the critics put their emphasis, the following aspects were considered: the author, the plot and its actuality, the audience, the translation, the direction, the scenography, the acting, the scenery and the music. The emphasis and interest of the critics have changed during this period of a hundred year. At the turn of the century 1900 they focused on the plot, the protagonist and also put a lot of emphasis on the public’s reactions. A realistic interpretation was appreciated but its content was not related to the situation in the surrounding society. During the first half of last century we only find visiting companies from Europe playing the Scandinavian dramatists. At first they introduced Ibsen and later Strindberg to the public in Montevideo via performances made by European actors for a European public. The Montevidean public was sometimes amazed by the new theatrical form and stunned by the contents of the play, but, according to the critics, the spectators eventually accepted it all and thus widened their horizon. There is a great contrast in connection with the distribution of the critics' interests from the fifties onwards. The theme and its actuality were discussed, the author got a lot of space as did the director and the actors. The audience’s reaction was seldom commented upon, nor the scenography. Towards the end of the century the direction, the scenography and the scenery drew the critics’ attention on behalf of the actors, but the theme and its actuality preserved their interest. In the late forties the Uruguayan theatre had developed a theatre system. Scandinavian plays were now staged by native theatre groups and can be considered as integrated within the Uruguayan cultural and social system. We can see how the Scandinavian theatre performances accompanied theatre life in Montevideo; its rise during the fifties and sixties, its fall during the dictatorship of the seventies, its resurrection and its present condition, more free, more open and difficult to define in a few words. The last three chapters are a study of A doll’s House, An Enemy of the People and Creditors in Montevideo. It is a more detailed analysis of the translation of the texts, the transposition to the stage, how the performances relate to the cultural, social and political context and how they are received by the critics. A comparative study shows how the directors and the theatregroups have searched for different solutions to represent the plays. It shows great differences in the realization, differences that depend on the varying conditions of the groups; if they are part of the official theatre or an independent group, their political and aesthetical orientation, their intentions and artistic level and the social context in which the staging takes part.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
37

Resende, Fabiane de Oliveira. "Puebleros e fronteiriços, cuentos e contos de um pampa transfigurado". reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2012. http://hdl.handle.net/10183/67505.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
O espaço pampiano é ponto de partida para uma investigação que pretenda trabalhar com questões identitárias no Rio Grande do Sul e no Prata. Sendo assim, o presente estudo recorre a outros, preocupados com o desenvolvimento do topo pampa na história da literatura sul-rio-grandense e rio-pratense e com tópicos concernentes à formação histórica das fronteiras pampianas. Com isso, visa traçar um breve panorama diacrônico, ficcional e crítico, que permita situar a contística dos quatro autores integrantes do presente corpus: os uruguaios Eliseo Salvador Porta e Juan Capagorry, e os brasileiros Sergio Faraco e Aldyr Garcia Schlee, na contemporaneidade do processo de construção identitária humana e espacial, com suas respectivas forças orientadoras. Serão procedidas as leituras individuais dos contistas selecionados a fim de que, na sequência, possam ser cruzadas em suas aproximações e divergências, no que se refere à representação do homem e do espaço pampiano, às relações estabelecidas entre ambos e, ainda, em que medida tais propostas dialogam com a tradição.
The Pampas is the starting point for any investigation which aims at working on issues related to identity in Rio Grande do Sul (RS) state, in the south of Brazil, and in the Prata region. Therefore, this study reviews others that are also concerned with the development of the theme pampa in the history of the literature in the south of RS and in the Prata region and with other issues related to the historical formation of the borders in the Pampas. It aims at outlining a diachronic, fictional and critical view which can place four storytellers – the Uruguayan Eliseo Salvador Porta and Juan Capagorry and the Brazilian Sergio Faraco and Aldyr Garcia Schlee – in the contemporaneity of the process of human and spatial identity construction, with their respective guiding forces. Their tales were read individually so that, afterwards, approximations and divergences regarding the representation of men and the Pampas, the relations between both and the connections between these proposals and tradition could be found among the authors.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
38

Mercado-Harvey, Alicia Carolina. "Y Cortázar ganó por nocaut. Realismo posvanguardista en la cuentística del Cono Sur". Scholar Commons, 2008. https://scholarcommons.usf.edu/etd/400.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
This thesis argues that a literary change occurred after the fall of the dictatorships of the Southern Cone, characterized by the emergence of markets that provoked a "mini-boom" in sales and, at the same time, a change of aesthetics which abandoned the allegorical models of the post-boom in favor of a realistic literature in dialogue with popular culture. This is the sign of postmodernity and globalization in Latin America, reflected in its literature, particularly in the short story writing of the Southern Cone, which has utilized the parody and pastiche of the postmodern era without the trivialization that occurred in other parts of the world. With the goal of establishing a periodization that is different from that which has always prevailed in Latin American literature, the thesis proposes the term "post-vanguardist realism" to designate the literature of the 1990s and the twenty-first century in the Southern Cone. As is the case in all periods of rupture and new beginnings, polemics and disputes appeared between literary bands. The disputes protagonized by Alberto Fuguet and Jaime Collyer in Chile, experimentalists and "planetarians" in Argentina, and Escanlar and the generation of '45 in Uruguay, reflect this new commercial and aesthetic reality. Despite the emergence of a literature more in tune with popular culture and pastiche, the continental anthologies that unite these authors demonstrate how their projects began to fade away, and showcase the appearance of new voices, who take the lead after 2000 and break with this type of literature, in favor of a less schematic narrative with more intertextual dialogue, without, however, returning to magical realism. Despite local differences in short story writing and the literary traditions of each country, these new voices are united by a common aesthetic, the use of literary genres and themes from the shared history of the Southern Cone, and by the traumatic experiences of dictatorship and globalization.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
39

Gonzalez, Maria. "Création et destruction d’une ville imaginaire : Santa Maria dans l'œuvre de Juan Carlos Onetti". Thesis, Montpellier 3, 2017. http://www.theses.fr/2017MON30052/document.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Quel est le processus de création d’un monde de fiction ? Telle est la question qui motive ce travail. Cette thèse s’interroge plus particulièrement sur quels sont les processus mis en place par l’écrivain uruguayen Juan Carlos Onetti (1909–1994) pour créer Santa María, sa ville de fiction. Souvent décrite comme un locus horrendus, Santa María est une ville qui ressemble à plusieurs villes référentielles du Río de la Plata. Elle a été créée à partir des souvenirs et idéalisations d’un auteur qui a connu l’exil et a recréé un univers fictionnel dans lequel il reflète de nombreux éléments constitutifs de cette région d’Amérique du Sud, tout en la dotant de traits fictionnels représentatifs de la poétique onettienne. Cet espace de fiction est devenu le théâtre de la plus grande partie des œuvres d’Onetti, et le lieu de résidence de presque tous ses personnages, qui tentent d’échapper sans succès de ce monde centripète. Pour explorer les arcanes de la création onettienne, ce travail s’attache à étudier la configuration de l’univers diégétique des dix-sept romans et nouvelles ayant pour cadre Santa María, ainsi que les trois récits dans lesquels apparaissent quelques personnages récurrents de la « saga ». Cette analyse permet de déchiffrer des pistes textuelles, parfois cachées, souvent trompeuses, dans le but de déceler les rouages de la création littéraire de Santa María. Cette thèse s’attarde également sur l’importance de l’intertextualité, une constante dans ce corpus, qui participe à la cohésion et à la cohérence de l’univers fictionnel de Santa María. Ainsi, Santa María se déploie comme un monde possible, si non désirable, pour les personnages acteurs de la « comédie humaine » de Juan Carlos Onetti
What is the process of creating a fictional world? This question motivates this work, in particular, what are the processes put in place by the Uruguayan writer Juan Carlos Onetti (1909-1994) to create Santa María, his own city of fiction. Often described as a locus horrendus, Santa María is a city that resembles several referential cities of the Rio de la Plata. It was created from the memories and idealisations of an author who experienced exile and recreated a fictional universe in which he reflects the many constituent elements of this region of South America, while endowing it with fictional traits which are representative of Onettian poetic. This space of fiction has become the theatre of most of Onetti's works, and the home of almost all his characters, who try to escape without success from this centripetal world. To explore the mysteries of Onettian creation, this work focuses on the configuration of the diegetic universe of the seventeen novels and short stories of Santa María, as well as the three narratives in which some recurring characters appear. This analysis makes it possible to decipher textual tracks, sometimes hidden, often misleading, in order to detect the inner workings of the literary creation of Santa María. This thesis also focuses on the importance of intertextuality, a constant in this corpus which participates in the cohesion and coherence of the fictional universe of Santa María. Thus, Santa Maria deploys as a possible world, if not desirable, for the characters actors of the "human comedy" of Juan Carlos Onetti
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
40

Machado, Jessica de Figueiredo. "Os cálices vazios: tradução e erotismo em Delmira Agustini". Niterói, 2017. https://app.uff.br/riuff/handle/1/3691.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Submitted by Fabiano Vassallo (fabianovassallo2127@gmail.com) on 2017-05-08T18:56:11Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) JESSICA MACHADO - OS CÁLICES VAZIOS - tradução e erotismo em Delmira Agustini.pdf: 2048648 bytes, checksum: 359d446ade5b5e1281696f7818421a5a (MD5)
Approved for entry into archive by Josimara Dias Brumatti (bcgdigital@ndc.uff.br) on 2017-05-23T14:19:40Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) JESSICA MACHADO - OS CÁLICES VAZIOS - tradução e erotismo em Delmira Agustini.pdf: 2048648 bytes, checksum: 359d446ade5b5e1281696f7818421a5a (MD5)
Made available in DSpace on 2017-05-23T14:19:40Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) JESSICA MACHADO - OS CÁLICES VAZIOS - tradução e erotismo em Delmira Agustini.pdf: 2048648 bytes, checksum: 359d446ade5b5e1281696f7818421a5a (MD5)
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior
A dissertação analisa a poesia da uruguaia Delmira Agustini (1886-1914), a partir da tarefa de tradução para o português brasileiro de seu último livro publicado em vida: Los cálices vacíos (1913). A partir da pesquisa bibliográfica sobre a recepção da sua obra ao longo do século XX, trabalha-se a hipótese de que a poética de Delmira Agustini apresentaria variações significativas em relação à estética modernista hispano-americana (na qual é geralmente afiliada pela historiografia literária), que permitem uma recuperação pelas vanguardas e um sucesso póstumo significativo para a produção literária feminina no resto do século XX. Assim, levando em conta a questão do erotismo (uma das chaves da estética do fin de siècle), a dissertação demonstra em Delmira Agustini uma utilização dos motivos vinculados ao erotismo de forma diferenciada àquela dos poetas (homens) canônicos desta época, cujo resultado seria a construção de uma voz poética feminina. Noutras palavras: da voz de uma poeta. Relendo a fortuna crítica de Agustini (que fundamentalmente enfatiza o erotismo em todas suas fases, p.e. Rubén Darío, Alberto Zum Felde, Emir Rodriguez Monegal, dentre outros) e combinando essa avaliação com a tradução completa de Los cálices vacíos e a análise de alguns dos poemas, a dissertação propõe também que existiria um vínculo entre a tradução cultural e o erotismo em Agustini
La disertación analiza la poesía de la uruguaya Delmira Agustini (1886-1914), a partir de la tarea de traducción para el portugués brasileño de su último libro publicado en vida: Los cálices vacíos (1913). A partir de la búsqueda bibliográfica sobre la recepción de su obra a lo largo del siglo XX, se trabaja la hipótesis de que la poética de Delmira Agustini presentaría variaciones significativas en relación con la estética modernista hispanoamericana (a la cual es generalmente asociada por la historiografía literaria), que permiten una recuperación por las vanguardias y un éxito póstumo significativo para la producción literaria femenina en el fin del siglo XX. Con eso, al tener en cuenta la cuestión del erotismo (una de las claves de la estética del fin de siècle), la disertación demuestra en Delmira Agustini una utilización de los motivos que se vinculan al erotismo de manera diferenciada a la de los poetas (hombres) canónicos de esta época, cuyo resultado sería la construcción de una voz poética femenina. En otras palabras: de la voz de una poeta. Al releer la fortuna crítica de Agustini (que fundamentalmente enfatiza el erotismo en todas sus fases, p.e. Rubén Darío, Alberto Zum Felde, Emir Rodríguez Monegal, entre otros) y al combinar esa evaluación con la traducción completa de Los cálices vacíos y el análisis de algunos de los poemas, la disertación propone también que existiría un vínculo entre la traducción cultural y el erotismo en Agustini
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
41

Goldwaser, Yankelevich Nathalie. "Figures de la femme dans les projets nationaux : littérature et politique dans la région du Rio de la Plata et en Nouvelle Grenade (1835 - 1853)". Thesis, Paris 1, 2013. http://www.theses.fr/2013PA010686/document.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
En 1853, des constitutions fédérales et républicaines sont votées, non sans conflits, dans la région du Rio de la Plata et en Nouvelle-Grenade. Dans les deux constitutions, l'exclusion de la femme comme sujet de droits politiques est explicite. De façon singulière, cette même année, l'Assemblée législative de Vélez, une province de la Nouvelle-Grenade, promulgue le droit de vote aux élections sans distinction de sexe, événement qui, s'il ne pourra prospérer à cause d'un véto présidentiel, représente le premier fait de reconnaissance politique de la femme sur le continent hispano américain. Malgré cet antécédent, la Colombie est une des les derniers des états d'Amérique Latine à avoir accordé le suffrage aux femmes (1954), alors qu'en Argentine il y eut plusieurs tentatives infructueuses avant la loi nationale de 1947. La décision de l'assemblée de Vélez peut être considérée comme un indice clair de la transition de la femme "objet d'écriture" à la femme "sujet de l'action". Mais ce n'est pas le seul: dans cette thèse, nous soutiendrons que des traces de cette transition apparaissent dans les écrits de ces hommes du dix-neuvième siècle qui étaient considérés comme les forgeurs de la Nation. Concrètement, nous ne rentrerons pas dans l'étude de la femme en tant que sujet, mais notre regard se portera sur la façon dont elle est construite comme «objet », en analysant ses caractéristiques et les interstices qui montrent cette transition. Contrairement à ce qu'on pourrait attendre d'une vision mécanique des causes et des effets, la femme n'a pas toujours été écrite "négativement" mais elle a été incluse dans un champ de forces dans lequel les significations se disputaient entre elles. Celle thèse cherche à meure en lumière les figures diverses et parfois contradictoires de la femme qui apparaissent dans les textes écrits par des hommes du dix-neuvième siècle préoccupés par la fondation de la Nation
In 1853, in the Rio de la Plata as well as in Nueva Granada, promulgated federal and republican constitutions are dictated not without tensions. In both there is an explicit exclusion of women as subjects of political rights. Interestingly, that year the Legislature Assembly of Velez, province of Nueva Granada, promulgated electoral voting rights regardless of sex, an event that in spite of not prospering because of the presidential veto, represents the first political recognition of women in our continent. Despite this background, Colombia is the latest Latin American state which granted women's suffrage (1954) while in Argentina there were several failed attempts until the national law of 1947. The decision of the Assembly of Velez can be considered a clear indication of the transition of women from 'object of writing' to 'subject of the action'. But it is not the only one : in this thesis we will argue that in the writings of nineteenth-century men, who were considered forgers of the nation, there appear traces of that transition. Specifically, the look will be on how the woman is built as an "object", observing the characteristics and also the gaps that show this transition. Contrary to what is expected from a mechanical view of cause and effect, the woman was not always written 'negatively' but was included in a force field in which the senses vie with each other. This thesis seeks to uncover the different and sometimes contradictory figurations of the women that appear in texts written by me of the nineteenth century concerned about the founding of the nation
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
42

García, Borsani Laura Juanita. "Paulina Medeiros y su obra, o desde dónde ver a una mujer uruguaya del siglo XX". Master's thesis, 2015. http://hdl.handle.net/10362/15925.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
43

Gortázar, Alejandro. "Cultura letrada y etnicidad en los manuscritos de Jacinto Ventura de Molina (1817-1840)". Tesis, 2015. http://hdl.handle.net/10915/44428.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
El presente trabajo analiza la trayectoria como letrado de Jacinto Ventura de Molina (1766-c.1841), un afrodescendiente libre que escribió cartas, memoriales, oraciones y documentos jurídicos sobre diversas materias durante la primera mitad del siglo XIX en Montevideo. Es tal vez el único caso de un escritor afrodescendien te en ese período en el Río de la Plata. El objetivo de este trabajo es proporcionar una descripción densa de su acción en un período de grandes transformaciones, ubicado entre fines del siglo XVIII y las primeras décadas del XIX, en el que cae la dominación colonial española, se dan las guerras por la independencia y se instituye el Estado-nación. En tal sentido procuraré exhibir las tramas de significación que explican a Molina, el proceso de aculturación y alfabetización del que fue objeto, la red de relaciones que fue tejiendo en Montevideo, las dificultades de tomar la palabra en una sociedad racista, su lugar en la cultura letrada montevideana, las implicancias de escribir su propia historia y de asumir la representación colectiva de otros afrodescendientes. En el primer capítulo “Jacinto Ventura de Molina en la ciudad letrada (1766-1837)” reconstruyo la trayectoria letrada de Molina desde la perspectiva del actor y a través de sus manuscritos contrastándola con otra documentación y con la bibliografía sobre el período. Como un ejercicio de microhistoria, a la manera de Carlo Ginzburg, pretendo estudiar a los letrados montevideanos, los modos de circulación de sus textos, la publicación, la educación formal e informal, las reglas de inclusión/exclusión del grupo a través de la perspectiva de un sujeto marginal que la historia dejó a un lado. En el segundo capítulo, “Cultura letrada y etnicidad en el siglo XIX rioplatense”, discuto el concepto de ciudad letrada de Ángel Rama como modelo teórico para entender al letrado como sujeto y sus relaciones con el poder en América Latina. Propongo a su vez ciertos ajustes al modelo y su sustitución por el concepto de cultura letrada a partir de las distintas críticas que el texto ha recibido desde su publicación en 1984. Asimismo recupero un texto de Rama publicado póstumamente y discuto su concepto de cultura a través de los aportes de la antropología contemporánea. En los dos capítulos siguientes abordo dos aspectos específicos de los manuscritos. En el capítulo “Escribir «yo»: mimesis y autobiografía”, analizo el resultado de asumir la palabra escrita y construir un “yo” a partir de la experiencia de ser un hombre negro en una sociedad racista, la importancia de la mimesis con la cultura de los blancos como estrategia básica para construir un yo y las implicancias de este dispositivo mimético en el caso de Molina (Ramos, 1996). Este capítulo se complementa con una perspectiva comparada sobre las autobiografías de esclavos tanto en el ámbito hispanoamericano como en el anglosajón. En el capítulo “Intermediar, representar: Jacinto Ventura de Molina entre esclavos”, estudio la dimensión colectiva de la resistencia de los africanos y sus descendientes en Uruguay y la posición fronteriza que Molina ocupó entre los colectivos de afrodescendientes y el Estado. El trabajo reconstruye el punto de vista de Jacinto Ventura de Molina en la cultura letrada del siglo XIX a través de una perspeciva étnico-racial poco o nada explorada en la historia, la crítica y la teoría de la literatura uruguaya. Creo que su caso permite describir otras posiciones liminares en América Latina y proporcionar herramientas para comprender las posibilidades emancipatorias que la escritura y el accionar colectivo ofrecen a los sujetos subalternos en contextos hostiles como la primera mitad del siglo XIX.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
44

Strejilevich, Nora. "Literatura testimonial en Chile, Uruguay y Argentina, 1970-1990". Thesis, 1992. http://hdl.handle.net/2429/3355.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
The vast corpus of testimonial literature that has been produced in Latin America since the 1960s, reaches a peak in the 1970s and continues to the present day. The dissertation investigates this phenomenon in Chile, Argentina and Uruguay, through the examination of a group of literary works that range from personal testimonies to documentary novels. This genre is defined by a pact of truth established with the reader in relation to the experience that is being narrated. The first chapter describes testimony as a collective discourse that responds to a counter-hegemonic cultural project which opposes the doctrine of “National Security” that prevailed in the region during that period. Chapter II presents the guidelines that will frame the dissertation, preparing a synthesis of several existing models based upon diverse criteria: social, semantic, syntactic and functional. In establishing the relationship between narration, history and testimony, the thesis emphasizes that narrative techniques are needed in order to tell any story, even those which were not developed with a literary purpose. Testimony is not an exception, because it transforms experience into stories, applying to remembrances the structure of a plot. The texts are organized accordingly, taking into account the types of narrativization employed, and this taxonomy is connected with the reception theory and the contributions of the social criticism, in order to provide a comprehensive understanding of the genre. Chapters III, IV and V examine various works from the three countries mentioned above, establishing a connection between the historic-social situation, the collective symbols, the artistic production of that period, and testimonies. The conclusion suggests that the return of Latin American literature to its hybrid origins implies transformations such as the democratization of writing and the disappearance of the author as the centre of the literary production. It also claims that this corpus provokes a change in the direction of contemporary writing in those countries, generating a necessary catharsis and a new elaboration of a fragmented collective identity.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
45

Basile, Teresa. "La novela histórica de la posdictadura en Uruguay (1985-1995)". Tesis, 2002. http://hdl.handle.net/10915/2993.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
La posdictadura en el Cono Sur emerge como un nuevo espacio de enunciación a partir del inicio de los procesos democráticos y dispone una renovada agenda de problemas centrados tanto en las herencias de las dictaduras como en la necesidad de organizar las recientes democracias. Es, ante todo, una perspectiva crítica focalizada en la "dictadura" como sistema de dominio, aunque no se agota en ella. Varios son los trabajos de los últimos años dedicados a indagar los efectos de los procesos dictatoriales en las sociedades de la región. Problemas como la memoria, la justicia, los derechos humanos, las identidades, "los desaparecidos'', el surgimiento de nuevos sectores y movimientos de protesta o las transformaciones del rol del intelectual y las reconfiguraciones de los géneros literarios son abordados desde diversas disciplinas. En este marco mi interés se concentra en los aportes de la novela histórica uruguaya a los debates abiertos en la posdictadura y en las peculiaridades que este subgénero imprime a sus propuestas, el ángulo nuevo que ofrece.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
46

HANSZ, INGRID. "DOS ETAPAS EN LA POESIA DE MARIO BENEDETTI. (SPANISH TEXT) (URUGUAY)". Thesis, 1987. http://hdl.handle.net/1911/13223.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
Mario Benedetti is a well-known Uruguayan writer whose narrative has received international recognition and his poetry has led to the use of a colloquial style in Latin America, to depict a more accurate vision of the reality of the common man. A large group of important Latin American poets began to create poetry which uses the colloquial language with the intention of bringing together poetry, life and history. This thesis provides the background to Mario Benedetti, the man and the poet, together with a short survey of Uruguay's political and socio-economic situation. An analysis and comparison of two books, Poemas de la oficina and Viento del exilio is presented. They are representative of two periods in Benedetti's poetry: the 1950's while he lived in Uruguay, and early 1980's when he was in exile. The first book shows his colloquial style already defined, and the second gives evidence to the continuity of his writing style. (Abstract shortened with permission of author.)
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
47

"Imaging the apocalypse: Dystopian representation in post-dictatorship Argentina and Uruguay". Tulane University, 2002.

Znajdź pełny tekst źródła
Streszczenie:
'Imaging the Apocalypse: Dystopian Representation in Post-Dictatorship Argentina and Uruguay,' critically analyzes cultural production in the River Plate during the 1990's, a period marked by neo-liberal economic policies and ongoing attempts to move beyond inward notions of national identity. The immediate post-dictatorship era, which was obsessed with exorcizing the demons of social repression unleashed during the military regimes, gave rise to particular genres, such as the metahistorical novel, that challenged official constructs of national identity built around the spectacle of a harmonious unity. The appearance of these alternative perspectives laid the foundation for the subsequent outward cultural shift of the 1990's, one in which writers, artists, and filmmakers sought to both integrate into, as well as offer a critique of, the incessant march toward globalization. The novels Los misterios de Rosario and La muerte como efecto secundario, the performance art of De la Guarda, the films El viaje and El chevrole , the television show 'Subterraneos,' and other texts taken from the region insert questions of local identity into the context of the global. Belittled by local media, and often classified as 'cultura light,' these texts alternatively construct what I term an 'apocalyptic aesthetic.' In order to leap into global markets these works embrace an aesthetic that is based on performing the superficial, an aesthetic in ruins. Curiously enough, none of these texts narrate an apocalypse, but through their aesthetic they allude to an apocalyptic event of an aftermath. Another feature of this aesthetic is its timelessness, all texts being set in a near future refer to both the dystopic past and the calamitous present. Through a process of apocalyptic unveiling, they expose the hollowness of the surface, even as they generate layers of subterranean meaning. These excursions in cultural cartography, while intentionally outward in orientation, do not necessarily negate the specific politics of the local; rather each text plots its politics on par with its aesthetic, thereby challenging current national critical trends, and encouraging the reader/spectator/citizen to lose him or herself in their constructed matrices
acase@tulane.edu
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
48

Žaludová, Olga. "Fatalita v umění povídky Horacia Quirogy". Master's thesis, 2015. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-350158.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
This master's thesis aims to compare Horacio Quiroga's short story with a general theory of the short story and to juxtapose it with Quiroga's own Ten Rules for the Perfect Storyteller. The first theoretical part looks at the short story from the point of view of literary history with a special focus on the differences between a short story and a novel. It goes on to give a short overview of the literary development in Latin America, outlining specific features of the given area and their influence on Horacio Quiroga's works. A separate chapter covers the Hispanic - American fantasy short story, its general principles and some examples of Horacio Quiroga's works. In the next chapter the paper refers to Quiroga's essays concerning theories of the short story, particularly Ten Rules for the Perfect Storyteller, aiming to introduce the theoretical concept of Quiroga's art of storytelling. Ten Rules for the Perfect Storyteller provides the paper with the background to interpret a number of selected Quiroga's short stories as well as to compare the theories of the short story between Horacio Quiroga and Edgar Allan Poe. Having briefly outlined the context of Quiroga's complete work, the paper identifies the main recurring themes and touches upon Quiroga's character in his short stories set in the...
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
49

Frandsen, Gabriela. "La filosofía de un marginal : el rastro bergsoniano en las nouvelles de Felisberto Hernández". Thèse, 2019. http://hdl.handle.net/1866/22483.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
50

Kath, Christine Sabine. "Três romances contemporâneos à luz do conceito de pós-autonomia literária de Josefina Ludmer : as cidades de César Aira, Ricardo Piglia e Mario Levrero". Master's thesis, 2018. http://hdl.handle.net/10451/36270.

Pełny tekst źródła
Streszczenie:
O objeto da dissertação é o ensaio Aquí América Latina: Una especulación (2010) da ensaísta argentina Josefina Ludmer (1939 - 2016) em relação com um corpus narrativo composto por três romances contemporâneos: París (1980) do uruguaio Mario Levrero, La ciudad ausente (1992) do argentino Ricardo Piglia e La villa (2001) do argentino César Aira. Para Ludmer estamos, na viragem do milénio, a entrar numa era que constitui, em termos literários e culturais, uma evidente ruptura com o tempo anterior e que coincide com o fim da adequação da noção de “campo”, sugerida por Pierre Bourdieu. Para caracterizar a nova época, Ludmer introduz o conceito de pósautonomia e vários conceitos relacionados: imaginação pública, ilha urbana, realidade-ficção e exposição universal. Na leitura dos romances de Aira, Piglia e Levrero em que o sujeito central é a urbanidade, a partir nas propostas de Ludmer, estabelece-se uma relação com os conceitos de "ciudad letrada" de Ángel Rama (1984) e de "heterotopías" de Michel Foucault (1967). São consideradas as recentes transformações globais dos espaços e temporalidades representadas na literatura. Estudam-se as expressões das territorialidades e das temporalidades, incluindo formas de presente, passado e futuro, temporalidades envolvidos em questões políticas e económicas e de memória nos romances. Argumenta-se que, embora na abordagem experimental de Ludmer surjam aspectos produtivos e perspetivas renovadas para a leitura de romances contemporâneos, o trabalho é questionável quanto ao rigor da análise e pelo carácter vago da definição de autonomia. Apesar do título mais universal, Aquí América Latina foca quase exclusivamente o panorama literário da Argentina. Conclui-se que a rutura cultural e literária que a autora indica como base de sua teoria não se reflete tão claramente nos textos e contextos estudados.
La presente disertación tiene como objetivo el análisis del ensayo Aquí América Latina: Una especulación (2010), de la ensayista argentina Josefina Ludmer (1939 – 2016), en relación con un corpus narrativo compuesto por tres novelas contemporáneas: París (1980) del uruguayo Mario Levrero, La ciudad ausente (1992) del argentino Ricardo Piglia y La villa (2001) del argentino César Aira. Para Ludmer estamos en el viraje del milenio, entrando en una era que constituye, en términos literarios y culturales, una evidente ruptura coincidente con el fin de la adecuación de la noción de "campo" sugerida por Pierre Bourdieu. Para caracterizar la nueva época, Ludmer introduce el concepto de post-autonomía y varios términos relacionados: imaginación pública, isla urbana, realidadficción y exposición universal. Teniendo como foco principal lo urbano estipulado por Ludmer, se presenta una lectura de las novelas de Aira, Piglia y Levrero a la luz también de los conceptos de la "ciudad letrada" de Ángel Rama (1984) y las "heterotopías" de Michel Foucault (1967). Considerando las recientes transformaciones globales de los espacios y temporalidades representadas en la literatura, se exploran las formas de presente, pasado y futuro implicadas en asuntos políticos y económicos, así como cuestiones de memoria y diversas expresiones de territorialidad en el corpus narrativo. Se argumenta que, aunque en el abordaje experimental de Ludmer surgen perspectivas renovadas y productivas para la lectura de novelas contemporáneas, su obra está sujeta a cuestionamiento en lo que concierne a la precisión de los conceptos que utiliza, como por ejemplo, el de "autonomía". A pesar de usar un título abarcador, Ludmer se centra casi exclusivamente en el caso argentino. De este modo, se concluye que la ruptura cultural y literaria que la autora indica como base de su teoría no se refleja de forma evidente en los textos y contextos estudiados.
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
Oferujemy zniżki na wszystkie plany premium dla autorów, których prace zostały uwzględnione w tematycznych zestawieniach literatury. Skontaktuj się z nami, aby uzyskać unikalny kod promocyjny!

Do bibliografii