Gotowa bibliografia na temat „Paolo Diacono”

Utwórz poprawne odniesienie w stylach APA, MLA, Chicago, Harvard i wielu innych

Wybierz rodzaj źródła:

Zobacz listy aktualnych artykułów, książek, rozpraw, streszczeń i innych źródeł naukowych na temat „Paolo Diacono”.

Przycisk „Dodaj do bibliografii” jest dostępny obok każdej pracy w bibliografii. Użyj go – a my automatycznie utworzymy odniesienie bibliograficzne do wybranej pracy w stylu cytowania, którego potrzebujesz: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver itp.

Możesz również pobrać pełny tekst publikacji naukowej w formacie „.pdf” i przeczytać adnotację do pracy online, jeśli odpowiednie parametry są dostępne w metadanych.

Artykuły w czasopismach na temat "Paolo Diacono":

1

Gusmani, Roberto. "Il toponimo friulano Nimis". Linguistica 49, nr 1 (29.12.2009): 257–60. http://dx.doi.org/10.4312/linguistica.49.1.257-260.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
Streszczenie:
Il contributo si concentra sull'origine del toponimo Nimis, località a nord di Udine, il cui nome è attestato per la prima volta in Paolo Diacono. Per quanto riguarda l'etimo, l'unico in circolazione risulta esser quello proposto da F. Schürr (1930), secondo il quale il toponimo friulano risalirebbe ad una forma celtica affine alla denominazione in età classica della città di Nîmes (provenzale Nemse), cio è Nemausus. Contrariamente a tale interpretazione, l'autore raccoglie indizi a favore dell'eventualità che il toponimo sia di origine slava, riconducendolo ad un prototipo paleoslavo němici. La forma Nimis sarebbe il risultato della 'friulanizzazione' del lessema slavo presente nel dialetto sloveno della valle del Torre situata a poca distanza dalla località friulana in questione.
2

Vircillo Franklin, Carmela. "Paolo Chiesa, ed., Paolo Diacono. Uno scrittore fra tradizione longobarda e rinnovamento carolingio. Atti del Convegno Internazionale di Studi. Cividale del Friuli- Udine, 6--9 maggio 1999". Journal of Medieval Latin 11 (styczeń 2001): 213–16. http://dx.doi.org/10.1484/j.jml.2.304156.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
3

Selejdak, Ryszard. "Il diaconato permanente nell’insegnamento di Giovanni Paolo II". Teologia i Człowiek 22, nr 2 (19.06.2013): 115. http://dx.doi.org/10.12775/ticz.2013.020.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
4

Selejdak, Ryszard. "Il contributo di Paolo VI a rendere il diaconato permanente realmente esistente nell’apostolato della Chiesa latina". Teologia i Człowiek 50, nr 2 (17.08.2020): 211. http://dx.doi.org/10.12775/ticz.2020.025.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
5

Maçaneiro, Marcial, i Miguel Rigoni. "Cheios do Espírito Santo, para servir. Ênfases pneumatológicas do Diaconado". Revista Eclesiástica Brasileira 80, nr 316 (28.07.2020): 373. http://dx.doi.org/10.29386/reb.v80i316.2052.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
Streszczenie:
Em vista de um diaconado missionário, que responda eclesialmente aos sinais dos tempos, este artigo busca explicitar as enfases pneumatologicas que este ministério comporta, a luz da Palavra de Deus e do magistério da Igreja, em vista da evangelização. A abordagem é dinâmica, em atenção aos apelos e buscas pastorais que tocam o diaconado, na voz dos pontífices – de Paulo VI (Evangelii Nuntiandi e Ad pascendum) até Francisco (Evangelii Gaudium) – e com exame das Conclusões de Puebla e Aparecida. Todo esse acervo é lido em chave pneumatológica, a partir da narrativa lucana da eleição dos Sete Diáconos, cuja expressão “cheios do Espírito” (At 6,3: plereis pneumatos) é assumida como critério articulador da reflexão. Ao concluir, sao apresentadas as perspectivas para o diaconado em cinco âmbitos de ação do Pneuma: a caridade, a verdade, a unidade, a missão e a Criação.Abstract: In view of a missionary diaconate, which respond ecclesially to the signs of the times, this article seeks to explain the pneumatological emphases that this ministry implies, in the light of the Word of God and the Church’s magisterium, in view of evangelization. The approach is dynamic, taking into account the pastoral appeals and searches that touch the diaconate, in the voice of the pontiffs – from Paul VI (Evangelii Nuntiandi and Ad pascendum) to Francis (Evangelii Gaudium) –and with an examination of the Conclusions of Puebla and Aparecida Conferences. This set of documents is read in a pneumatological key, based on the Lucan narrative of the election of the Seven Deacons, whose expression “filled with the Spirit” (At 6.3: plereis pneumatos) is assumed as an articulating criterion for reflection. In conclusion, the prospects for the diaconate are presented in five areas of action of Pneuma: charity, truth, unity, mission, and Creation.Keywords: Diaconate; Pentecost; Pneumatology; Church’s Magisterium; Mission.
6

Díez Barroso, Santiago. "Ecclesiam suam (1964-2014)". Estudio Agustiniano 51, nr 3 (2.09.2021): 535–89. http://dx.doi.org/10.53111/estagus.v51i3.131.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
Streszczenie:
En la Primera Parte de este artículo nos hemos ocupado de cómo los temas de Ecclesiam suam afloraron desde el inicio de la vida del Papa Montini, siendo el resultado de su contemplación y de sus reflexiones, para constituir las líneas de fuerza de su ministerio presbiteral y episcopal. En la Segunda Parte hemos abordado cómo esta carta encíclica inspira la praxis pastoral del inicio de su pontificado. Nos hemos centrado en ella pero además en sus discursos periconciliares y en el uso que hacen de ella los propios textos del Concilio Vaticano II. En la Tercera Parte, centrará nuestra atención la comprobación de cómo persiste la presencia de Ecclesiam suam en la praxis pastoral de Pablo VI aquende el Concilio en temas como la reforma. Ahora, en la Cuarta Parte abordaremos temas como la paz, la justicia, la defensa de la vida, el ecumenismo, la evangelización, el sacerdocio, el diaconado permanente.
7

Glinister, Fay. "Marcus Verrius Flaccus’ De significatu verborum in den Auszügen von Sextus Pompeius Festus und Paulus Diaconus: Einleitung und Teilkommentar (154,19–186,29 Lindsay). By Paolo Pieroni". Historiographia Linguistica 33, nr 3 (31.12.2006): 391–96. http://dx.doi.org/10.1075/hl.33.3.08gli.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
8

Witter, Teobaldo. "IGREJA DE MIGRANTES E PAULO FREIRE: LER A HISTÓRIA A PARTIR DAS PESSOAS QUE SOFREM AS DORES DO MUNDO". Revista Caminhos - Revista de Ciências da Religião 19, nr 4 (6.12.2021): 185. http://dx.doi.org/10.18224/cam.v19i4.9179.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
Streszczenie:
O texto é resultado de pesquisa e reflexões sobre trabalho da Igreja Evangélica de Confissão Luterana no Brasil (IECLB) na constituição de grupos e comunidades na Transamazônica, entre Altamira e Itaituba, no estado do Pará, de 1974 a 1985. No encontro de migrantes naquele território, ao longo da rodovia aberta na floresta, surgiram grupos comunitários. Estes articularam seu jeito próprio de se organizar, estudar, apreender, dialogar, denunciar, celebrar. Teologia evangélica luterana, leitura popular da bíblia, pedagogia dialógica e libertadora de Paulo Freire foram fundamentais no processo popular de formação de lideranças de setores e das próprias comunidades. O presente artigo narra reflexivamente sobre dificuldades de encontrar gente formada e disposta para encarar os desafios de igreja migrante em áreas distantes de centros de formação e de comunidades constituídas. Diante do problema da falta de mão de obra na pastoral, as pequenas e pobres comunidades encontraram na formação de seus membros um caminho para realizar ações pertinentes à vida das comunidades e a prática da solidariedade. O método Paulo Freire, baseado na realidade do povo, usando a vida e seu contexto concreto, foi a melhor maneira de ensino e aprendizado, sendo uma pedagogia de oprimidos e excluídos, como no caso dos migrantes empobrecidos na Transamazônica, no Estado do Pará. A narrativa sobre comunidades nas Novas Áreas resulta do fato de a Comunidade Luterana ter ido além do senso comum, da comunidade pronta e acabada. E se ocupou em estudar e pensar bíblia, teologia, pedagogia, fé, amor em trabalhos no plantio de roças com cuidado e atenção pela preservação ambiental, solidariedade e diaconia.
9

Pastuszko, Marian. "Wprowadzenie do kanoniczno-liturgicznego prawa o sakramentach świętych (kanony 834-839)". Prawo Kanoniczne 35, nr 3-4 (10.12.1992): 85–145. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1992.35.3-4.04.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
Streszczenie:
Hoc in articulo itroductio, duae partes et conclusio habentur. In introductione auctor dicit, quod de canonibus 834—839 Codicis Juris Canonici a Papa Joanne — Paulo II promulgati tractat. Sed primum notionem ipsius Ecclesiae praebet. Quia ius de sacramentis tam hoc canonicum quam hoc liturgicum conditum est ab Ecclesia, saltem aliqua elementa scientiae ipsam Ecclesiam attingentis studentibus ius canonico — liturgicum omnino necessaria videntur. Hac de causa in parte prima sui articuli notionem Ecclesiae auctor elaborat. Quae quaestio difficultatibus non caret. Etenim Ecclesia simul est non solum societas perfecta sed etiam Corpus Christi Mysticum, Populus Dei, Mysterium, Sacramentum, et Communio. Altera in parte (longiore) canones 834—839 breviter exponuntur. — Can. 834 § 1 notionem liturgiae continet. — In can 834 § 2 conditiones ecclesiastici cultus publici statutae sunt. In can. 835 §§ 1 — 4 personae munus sanctificandi in Ecclesia exercentes numerantur, nempe: episcopi, presbyteri, diaconi, acolythi, lectores, coniuges — parentes, ceterique christifideles. In can. 835 norma datur de fide eiusque excitatione neconn illustratione. Ad norman can. 837 §§ 1—2 actus liturgici non sunt actiones privatae sed ad universum corpus Ecclesiae pertinent. Propterea cum frequentia et actuosa participatione christifidelium celebrantur. Can 838 §§ 1—4 declarat quod moderatio sacrae liturgiae unice ab auctoritate ecclesiastica exercetur. Hac de causa leges in re liturgica dant solummodo: Sedes Apostolica, Conferentiae Episcoporum et singuli episcopi dioecesani. De mediis sanctificandi ad sacram liturgiam non pertinentibus seu de oratione, paenitentia et de caritatis operibus, in can. 839 §§ 1—2 norma habetur. In fine articuli, nonnullos libros liturgicos a Sede Apostolica in Civitate Vaticana editos nondum nostra in patria publicatos esse, auctor vehementer dolet.
10

Pastuszko, Marian. "Celebracja święceń (kanony : 1008-1011 1-2)". Prawo Kanoniczne 40, nr 3-4 (10.12.1997): 37–124. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1997.40.3-4.04.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
Streszczenie:
Studium hoc proemio, parte principali et conclusione constat. In proemio canones 1008 —1011 §§ 1 — 2 Codicis Juris Canonici Joannis Pauli Papae II obiectum huius studii esse, dicitur. Pars principalis opusculi in quattutor particulas subdividitur: 1. Sacramentum ordinis (can. 1008-1009 §1)2. Ritus sacrae ordinationis (can. 1009 §2). 3.Tempus sacrae ordinationis (can. 1010). 4. Locus sacrae ordinationis (can. 1011 §§ 1 — 2). Ad 1. Can. 1008 et can. 1009 § 1 notionem sacramenti ordinis continent. De sacramento ordinis in luce vetetis iuris auctor enarrat. Ius vetus est ius a Christo Domino usque ad Codicem luris Canonici Pio - Benedictini de 1917 anni. - Sciendum est, quod secundum Clementem Romanum (+ 101) ordinatio est sacramentalis, sed ordines sunt duo, nempe episcopi seu presbyteri - unus gradus, et diaconi - alter gradus ordinis. Hippolytus Romanus (+ 235) in Traditione apostolica iam de tribus ordinationibus nempe episcoporum, presbyterorum et diaconorum scribit. Immo, a saeculo III octo gradus ordinum enumerantur, id est episcoporum, presbyterorum, diaconorum, subdiaconorum, acolythorum, exorcistarum, lectorum et ostiariorum. In medio aevo albigenses et valdenses contra sacramentum ordinis pugnabant. Innocentius Papa III in littera Eius exemplo diei 16 decembris 1206 anni doctrinam Ecclesiae tunc temporis contra valdenses et albigenses defendebat. John Wyclif (+ 1384) docebat: nullus est praelatus, nullus episcopus, dum est in peccato mortali. Martinus Papa V in const. Inter cunctas diei 4 maii 1415 errores J. Wyklif condemnavit. Martinus Luther declarabat, certum est in manu Ecclesiae aut Papae non est statuere articulos fidei, immo nec leges morum seu bonorum operum. Concilium Tridentinum errores Martini Luther in sessione XXIII condemnavit simulque explicavit: ordinem sive sacram ordinationem esse vere et proprie sacramentum a Christo Domino institutum et non esse figmentum quoddam humanum, excogitatum a viris rerum ecclesiasticarum imperitis. Sub fine saeculi XIX et in initio saeculi XX errores circa sacramentum ordinis modernistae revelabant. Doctrinam modernistarum S. Congregatio S. Officii decreto Lamentabili die 3 iulii 1907 anni et S. Pius Papa X in encicl. Pascendi Dominici gregis die 8 septembris 1907 anni condemnaverunt. Codex luris Canonici de 1917 anno in can. 948 edocet, quod ordo ex Christi institutione clericos a laicis in Ecclesia distinguit ad fidelium regimen et cultus divini ministerium. In can. 949 statuit, quod sunt ordines maiores nempe presbyteratus, diaconatus et subdiaconatus, et ordines minores seu acolythatus, exorcistatus, lectoratus et ostiariatus. In can. 950 de consecratione episcopali et de prima tonsura memoratur. Congregatio S. Officii die 22 martii 1918 anni declaravit, quod documenta edita contra modernistas seu S. Pii X enc. Pascendi Dominici gregis, iam supra memorata, et eiusdem Papae motu proprio Sacrorum Antistitum diei 1 aprilis 1910 anni obligant post publicationem Codicis luris Canonici Pio - Bendictini. Codex luris Canonici Joannis Pauli Papae Π de sacramento ordinis in can 1008 et in can. 1009 § 1 tractatur. Canones 1008 et 1009 § 1 nunc temporis vigent. Hac de causa paulo fusius commentantur, ut fas est. Ad 2. De ritibus sacrae ordinationis in can. 1009 § 2 legitur: conferuntur manuum impositione et praecatione consecratoria, quam, pro singulis gradibus libri liturgici praescribunt. Libri liturgici in can. 1009 § 2 memorati praesertim duo sunt, nempe: Pontificale Romanum auctoritate Pauli PP. promulgatum, De ordinatione diaconi, presbyteri et episcopi, editio typica, Typis Polyglottis Vaticanis 1968: Pontificale Romanum auctoritate Pauli PP. VI eidtum Joannis Pauli PP. II recognitum, De ordinatione episcopi, presbyterorum et diaconorum, editio typica, Typis Polyglottis Vaticanis 1990. In studio primum ritus ordinationis diaconi, deinde ritus ordinationis presbyteri et in fine ritus ordinationis / olim dicebatur - consecrationis / episcopi, praesentantur. Heic summatim dicatur, quod omnis ordinatio per impositionem manuum Episcopi et precem ordinationis candidatis donum Spiritus Sancti pro munere diaconorum, presbyterorum et episcoporum confertur. Ad 3. De tempore sacrae ordinationis in luce iuris veteris, Codicis luris Canonici Pio - Benedictini, Motu proprio Pastorarale munus Pauli Papae VI, Pontificalis Romani Pauli Papae VI de 1968 anni, Codicis luris Canonici Joannis Pauli Papae II, Pontificalis Romani Joannis Pauli Papae II de 1990 anni, agitur. Ad 4. Item de loco sacrae ordinationis vetera et nova iura canonica et liturgica tractantur. In fine studii canones 743 et 773 Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium breviter commentantur.

Rozprawy doktorskie na temat "Paolo Diacono":

1

Giannotti, Filomena. "Ombre solenni. Personaggi tardoantichi nella letteratura contemporanea". Doctoral thesis, Università di Siena, 2006. http://hdl.handle.net/11365/1207783.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
Streszczenie:
L'elaborato tratta la presenza di importanti personaggi dell'età imperiale nella cultura contemporanea, in particolare nella narrativa e nel cinema: PARTE PRIMA - FILOSOFI AL POTERE. Capitolo I - Marco Aurelio. Capitolo II - Giuliano l'Apostata. PARTE SECONDA - IMPERATORI 'MINORI'. Capitolo I - Eliogabalo. Capitolo II - Romolo Augustolo. PARTE TERZA - RE BARBARI. Capitolo I - Attila. Capitolo II - Rotari. PARTE QUARTA - PADRI DELLA CHIESA. Capitolo I - Ambrogio. Capitolo II - Girolamo. Capitolo III - Agostino. PARTE QUINTA - SCRITTORI FRA LETTERATURA E IMPEGNO POLITICO. Capitolo I - Claudiano. Capitolo II - Sinesio di Cirene. Capitolo III - Paolo Diacono. PARTE SESTA - FIGURE FEMMINILI. Capitolo I - Ipazia. Capitolo II - Galla Placidia.

Książki na temat "Paolo Diacono":

1

Vigevani, Alessandro. Paolo Diacono cronista longobardo. Udine, Italy: Edizioni longobarde, 1989.

Znajdź pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
2

Calligaris, Giuseppe. Saggio di studi su Paolo Diacono. London: British Library, 1985.

Znajdź pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
3

Cingolani, Stefano Maria. Le storie dei Longobardi: Dall'origine a Paolo Diacono. Roma: Viella, 1995.

Znajdź pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
4

Brandileone, Francesco. XI Centenario di Paolo Diacono: Atti e memorie del congresso storico tenuto in Cividale nei giorni 3, 4, 5 settembre 1899. Monfalcone]: [Edizioni della Laguna], 1990.

Znajdź pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
5

1858-1929, Brandileone Francesco, red. XI Centenario di Paolo Diacono: Atti e memorie del congresso storico tenuto in Cividale nei giorni 3, 4, 5 settembre 1899. [Monfalcone: Edizioni della Laguna, 1990.

Znajdź pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
6

Paolo, Chiesa, Associazione per gli studi storici e artistici di Cividale. i Università di Udine, red. Paolo Diacono: Uno scrittore fra tradizione longobarda e rinnovamento carolingio, atti del convegno internazionale di studi, Cividale del Friuli, Udine, 6-9 maggio 1999. Udine: Forum, 2000.

Znajdź pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
7

Congresso, internazionale di studi sull'alto Medioevo (14th 1999 Cividale del Friuli Italy). Paolo Diacono e il Friuli altomedievale (secc. VI.-X.): Atti del XIV. Congresso internazionale di studi sull'alto Medioevo : Cividale del Friuli, Bottenicco di Moimacco, 24-29 settembre 1999. Spoleto: Centro italiano di studi sull'alto Medioevo, 2001.

Znajdź pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
8

Paul, John. Esortazione apostolica post-sinodale Ecclesia in Europa del Santo Padre Giovanni Paolo II ai vescovi, ai presbiteri e ai diaconi, ai consacrati e alle consacrate ed a tutti i fedeli laici su Gesù Cristo, vivente nella sua Chiesa, sorgente di speranza per l'Europa. Città del Vaticano: Libreria editrice vaticana, 2003.

Znajdź pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
9

Paulus, Ioannes. Esortazione apostolica post-sinodale Ecclesia in America del Santo Padre Giovanni Paolo II ai vescovi, ai presbiteri e ai diaconi, ai consacrati ed a tutti i fedeli laici sull'incontro con Gesù Cristo vivo via per la conversione, la comunione e la solidarietà in America. Città del Vaticano: Libreria editrice vaticana, 1999.

Znajdź pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
10

Paul, John. Esortazione apostolica post-sinodale Ecclesia in America del Santo Padre Giovanni Paolo II ai vescovi, ai presbiteri e ai diaconi, ai consacrati ed a tutti i fedeli laici sull'incontro con Gesù Cristo vivo via per la conversione, la comunione e la solidarietà in America. Città del Vaticano: Libreria editrice vaticana, 1999.

Znajdź pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.

Części książek na temat "Paolo Diacono":

1

Zabbia, Marino. "Carlo Cipolla, Amedeo Crivellucci e l’edizione della Historia Langobardorum di Paolo Diacono". W Reti Medievali E-Book, 317–31. Florence: Firenze University Press, 2021. http://dx.doi.org/10.36253/978-88-5518-423-6.19.

Pełny tekst źródła
Style APA, Harvard, Vancouver, ISO itp.
Streszczenie:
During the congress on Paolo Diacono held in Cividale del Friuli in 1899 (eleven centuries after Paolo's death) a scientific committee decided to publish a new edition of Paolo’s opera omnia. A sort of scholar jealousy arised: the Istituto storico italiano thought that its own duty was to publish the Historia romana and the Historia Langobardorum, the main works written by Paolo. The eminent scholar Carlo Cipolla, on the contrary, believed that task was of the Deputazione veneta di storia patria. A compromise was signed: Amedeo Crivellucci (of the Istituto storico) invited Cipolla to collaborate on the edition of both Histories. The present essay recalls that collaboration (that unfortunately was interrupted in 1904) studying the correspondence between Cipolla, Crivellucci and other historians (Villari, Crivellucci) and reopening an unknown page of the history of Italian medievistic scholarship.

Do bibliografii