Gotowa bibliografia na temat „Tragediya”
Utwórz poprawne odniesienie w stylach APA, MLA, Chicago, Harvard i wielu innych
Zobacz listy aktualnych artykułów, książek, rozpraw, streszczeń i innych źródeł naukowych na temat „Tragediya”.
Przycisk „Dodaj do bibliografii” jest dostępny obok każdej pracy w bibliografii. Użyj go – a my automatycznie utworzymy odniesienie bibliograficzne do wybranej pracy w stylu cytowania, którego potrzebujesz: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver itp.
Możesz również pobrać pełny tekst publikacji naukowej w formacie „.pdf” i przeczytać adnotację do pracy online, jeśli odpowiednie parametry są dostępne w metadanych.
Artykuły w czasopismach na temat "Tragediya"
1
Xurshida YULDASHEVA. "ABU ALI IBN SINONING “SHE’R SAN’ATI” VA ABU NASR FOROBIYNING “SHE’R SAN’ATI” RISOLALARINING QIYOSIY TAHLILI." UzMU xabarlari 1, no. 1.4 (2025): 344–46. https://doi.org/10.69617/nuuz.v1i1.4.7294.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Ushbu maqolada Abu Ali ibn Sino va Abu Nasr Forobiyning SHe’r san’ati risolalari qiyosiy tahlil qilinadi. Tadqiqotda har ikki mutafakkirning poetik nazariyalari, drama, badiiy uslub va nutq hodisalari haqidagi qarashlari o‘rganiladi. Shuningdek, maqolada yuksak san’at va tuban san’at, tragediya va komediya janrlari haqida Ibn Sino va Forobiyning fikrlari, ularning o‘zaro o‘xshash va farqli jihatlari tahlil qilinadi.
2
Makhlin, V. L. "Dostoevsky in Dostoevsky. M. Bakhtin and the methodological turnaround in the 1910s–1920s." Voprosy literatury, no. 5 (October 11, 2023): 83–104. http://dx.doi.org/10.31425/0042-8795-2023-5-83-104.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
The history of Dostoevsky’s reception knows a relatively brief but extremely intense and productive period of ‘paradigm shifting:’ displacing the philosophical journalism of Rozanov, Merezhkovsky, Shestov and others in the 1910s and 1920s was literary criticism proper. The paper is concerned with this methodological turnaround in Dostoevsky studies. Inspired by V. I. Ivanov’s article ‘Dostoevsky and the novel-tragedy’ [‘Dostoevsky i roman-tragediya’] (1911), young scholars of the day (V. Komarovich, L. Grossman, B. Engelgardt, and M. Bakhtin, among others) attempted to comprehend ‘Dostoevsky in Dostoevsky,’ i. e., interpret his novels’ ‘ideology’ in terms of his poetics rather than in abstraction. The author suggests that the main problem in all Dostoevsky-centred polemics since the 1910s–1920s and to this day remains twofold: on the one hand, it is a problem of the writer’s attitude to his characters; on the other, it is a challenge of identifying the genre of Dostoevsky’s novels. Citing Bakhtin’s monograph (1929, 1963), the article sets out to disprove Ivanov’s term of ‘novel-tragedy’ in reference to the nonclassic nature of Dostoevsky’s novels.
3
Islomov, Jurabek Soxibnazarovich. "USMON AZIM DRAMATURGIYASIDA DRAMATIK JANRLAR RANG-BARANGLIGI." USTOZLAR UCHUN 57, no. 2 (2024): 341–47. https://doi.org/10.5281/zenodo.11148149.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Annotatsiya. Mazkur maqolada Usmon Azim asarlari misolida hozirgi zamon adabiyotida dramatik janrlarning xilma-xilligi xususida so‘z yuritilgan. Chunonchi, ijodkorning ushbu turga mansub bo‘lgan tragediya, drama, dramatik doston, komediya, ertak-drama kabi bir qancha janrlarga oid asarlar yaratganligi hamda ayrim hollarda mazkur janrlarning nazariyalariga an’anaviy, ba’zan esa novatorona yondashganligi tahlillar asosida ko‘rsatib berildi.
4
Nigina MAVLYANOVA. "O‘ZBEK DRAMATURGIYASI TADRIJI VA UNING TURLI JANRLARIDA BOLALAR OBRAZI TASVIRI." UzMU xabarlari 1, no. 1.1 (2024): 254–57. http://dx.doi.org/10.69617/uzmu.v1i1.1.469.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
O‘zbek dramaturgiyasining tadrijiy rivoji XX asrning boshlariga bog‘liq bo‘lib, XXI asrda ham davom etdi. Garchi, o‘zbek dramaturgiyasi cho‘qqi nuqtasiga chiqmagan bo’lsa-da, o’zbek dramalari mavzu va qahramonlar ko‘lami jihatdan boydir. O’zbek dramaturgiyasida drama, musiqali drama, komediya, fojia (tragediya) janriga mansub sahna asarlari yaratilib, tomoshabinlarga badiiy-estetik zavq berish hamda ularni mehnatsevarlik, qahramonlik, insonparvarlik, vatanparvarlik, xalqlar do‘stligi ruhida tarbiyalashga xizmat qildi. O‘zbek bolalar dramalarida bolalarni ilm olishga, o‘zaro do‘stona yashash, birodarlik, zamonaga munosib ma’rifatli bo‘lishga da’vat etildi.
5
Dikmonienė, Jovita. "Senekos dramų herojų jausmų raiška ir poveikis žiūrovams." Literatūra 50, no. 3 (2008): 36. http://dx.doi.org/10.15388/litera.2008.3.7826.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Antikinës tragedijos esmë yra neatsiejamai susijusi su herojø jausmais, o prasmë ir vertë – su þiûrovø ir skaitytojø emocijomis. Pasak Oksfordo universiteto profesoriaus Oliverio Taplino, „jausmai yra tragedijos ðirdis“1 . Ákvëptas Thomo Stearnso Elioto apybraiþos „Seneka Elþbietos laikø vertimuose“, profesorius knygos Graikø tragedija scenoje (Greek tragedy in action) epigrafu pasirinko citatà, kurià perfrazavo taip: „Graikø tragedijoje uþ þodþiø slypi veiksmas, uþ veiksmo – jausmas: tai, kas abstraktu ir tai, kas konkretu, yra viena, jausmas ir prasmë yra nedalûs.“2 Pasak Taplino, jei tragedija þiûrovams nesukelia tragiðkø emocijø (baimës, gailesèio), ji tampa ne tik emocine, bet kartu ir intelektualine nesëkme.Straipsnyje, remdamiesi Taplino áþvalgomis, bandysime paþvelgti á Senekos tragedijø herojø jausmus ið þiûrovø perspektyvos, dekonstruoti ir tarsi nuimti virðutiná verbaliná Senekos tragedijø sluoksná, giliau suvokti po þodþiais slypintá personaþø jausmø ir minèiø pasaulá. Straipsnio tikslas – iðtirti, kokius veikë- jø jausmus vaizduoja poetas tragedijose Medëja ir Tiestas, koks herojø jausmø tikslas ir emocinis poveikis þiûrovams. Taikysime apra- ðomàjá, analiziná, lyginamàjá, hermeneutiná tyrimo metodus.Lyginti pasirinkome Senekos tragedijas Medëjà ir Tiestà, nes jos panaðios herojø aistrø raiðka. Seneka ðiose tragedijose vaizduoja vieno jausmo apimtus herojus, þudanèius vaikus ið pykèio ir po kerðto nesigailinèius savo poelgio. Lyginsime Senekos diatribëse apraðomas pykèio aistros atsiradimo prieþastis, jos vystymàsi ir padarinius su tragedijose vaizduojama herojø pykèio aistra.
6
Bauer, Una. "Postdramatic Tragedy and Fear." Narodna umjetnost 57, no. 1 (2020): 217–34. http://dx.doi.org/10.15176/vol57no110.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
This article engages with conceptual constellations which allow a contemporary postdramatic theatre production, specifically Socìetas Raffaello Sanzio’s theatrical series Tragedia Endogonidia (2002 – 2004) to be regarded as a tragedy or a series of tragedies. Particular emphasis is given to the role of fear in understanding Tragedia Endogonidia as a tragedy. My claim is that Tragedia Endogonidia contributed to the modification of contemporary understanding of tragedy to, at the same time, a more abstract and a more explicitly material one, where the anchoring of the tragic into a concrete human destiny and the resolution of a plot is replaced by “plotting of the sensorial” or “plotting of the image”, driven by anticipation directly related to an unspecified feeling of discomfort and fear.
7
Abdusalom, O'ktamov, and Murotova Otabek qizi Dilnozaxon. ""PADARKUSH" DRAMASIDA REMARKALAR TAHLILI." Results of National Scientific Research 2, no. 3 (2023): 67–70. https://doi.org/10.5281/zenodo.7772366.
Pełny tekst źródła
8
Jo'rayeva, Dilnozaxon Otabek qizi. "DRAMATIK ASARLARDA REMARKALAR HAQIDA." Multidisciplinary Journal of Science and Technology 5, no. 5 (2025): 939–40. https://doi.org/10.5281/zenodo.15484388.
Pełny tekst źródła
9
Davydov, Ruslan. "The last Russian hunters on Spitsbergen in 1851—1852: the tragedy of the crew of the ship “Grigorij Bogoslov”." OOO "Zhurnal "Voprosy Istorii" 2020, no. 10-2 (2020): 185–95. http://dx.doi.org/10.31166/voprosyistorii202010statyi35.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
This publication is dedicated to the tragedy of the crew of the ship “Grigorij Bogoslov” during a Pomor hunting expedition to Spitsbergen in 1851. It is prepared mainly on the basis of documents from the State Archive of the Arkhangelsk Region and the Russian State Historical Archive, most of which publish for the first time.
10
De Santis, Guillermo. "El Drama Satírico y el reverso de la Tragedia." CODEX – Revista de Estudos Clássicos 4, no. 2 (2016): 4. http://dx.doi.org/10.25187/codex.v4i2.5318.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
<p class="normal">El presente artículo presenta el Drama Satírico como el reverso teatral de la Tragedia. Como forma teatral inserta en el “espectáculo trágico”, la función del Drama Satírico no puede ser analizada separadamente de la Tragedia y se propone que el contraste con esta última es un modo acertado de análisis dada la escasez de fuentes que se poseen.</p><p class="normal">A partir del análisis de las implicancias humorísticas del lenguaje, la <em>ópsis</em> y la gestualidad, este artículo propone que el Drama Satírico opera fundamentalmente sobre las emociones suscitadas por las tragedias que, en época clásica, lo antecedían en la representación. De esta manera, se afirma que distendiendo el poder emotivo de las emociones trágicas, el satirógrafo puede ofrecer un espacio de alivio risible en el que algunos tópicos trágicos son representados desde una perspectiva humorística.</p><p class="normal">De esta manera, el Drama Satírico muestra el carácter ficcional de la Tragedia, operación básica para promover una distensión que, sin negar los efectos emotivos de aquella, admite la posibilidad de otras emociones (como la risa) en el tratamiento del mito y de los héroes épicos presentes en la trama de las tragedias.</p><div class="page" title="Page 1"><div class="layoutArea"><div class="column"><p><strong>Abstract</strong></p></div></div><div class="section"><div class="layoutArea"><div class="column"><p><span>This paper thinks the Satyr Drama as the theatrical reverse of the Tragedy. As a theatrical form inserted in the “Tragic Festivity”, the function of the Satyr Drama cannot be analyzed separately from the Tragedy and it is proposed that the contrast with </span>this major genre is a correct mode of analysis, given the scarcity of available sources.</p></div></div><div class="layoutArea"><div class="column"><p><span>Drawing from the analysis of the humorous implications of language, </span><span>ópsis </span><span>and gesture, this paper proposes that the Satyr Drama operates fundamentally on the emotions provoked by the tragedies that, in classical times, preceded it in the performance. This way, it is affirmed that, by distancing the emotional power of tragic emotions, the satirographer can offer a space of laughable relief in which some tragic topics are </span>represented from a humorous perspective. </p><div class="page" title="Page 2"><div class="layoutArea"><div class="column"><p><span>Finally, the Satyr Drama shows the fictional character of Tragedy, a basic operation to promote a distention that, without denying the emotional effects of Tragedy, admits the possibility of other emotions (such as laughter) in the treatment of myth and epic heroes </span>present in the plot of tragedies.</p></div></div><div class="layoutArea"><div class="column"><p><strong>Keywords: </strong><span>Satyr Drama; Greek Tragedy; language; </span><span>ópsis</span><span>; gesture </span></p></div></div></div></div></div></div></div><p class="normal"> </p>
Rozprawy doktorskie na temat "Tragediya"
1
Żwirkowska, Elżbieta. "Tragedia kultur : studium o tragedii historycznej C. K. Norwida "Kleopatra i Cezar /." Lublin : RW KUL, 1991. http://catalogue.bnf.fr/ark:/12148/cb35714391d.
Pełny tekst źródła
2
Felix, García Maria del Mar. "Dos tragedias senewuistas : the Spanish tragedy y Los comendadores de Córdoba." Thesis, University of Ottawa (Canada), 1994. http://hdl.handle.net/10393/6758.
Pełny tekst źródła
3
Mippo, Daniela Manami. "O trágico e o cômico em A visita da velha senhora /." Araraquara, 2016. http://hdl.handle.net/11449/141454.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Orientador: Wilma Patricia Marzari Dinardo Maas<br>Banca: Natália Corrêa Porto Fadel Barcellos<br>Banca: Tércio Loureiro Redondo<br>Resumo: É inegável que a sociedade com o passar dos anos tenha sofrido constantes transformações de ordem tanto social quanto econômica, o que não só promoveu uma mudança no homem moderno, como também passou a se refletir nas artes, possibilitando assim o surgimento do drama moderno como forma de representação desse homem em transformação e suas inquietações. Com o advento do drama moderno não se pode mais pensar em uma única maneira de se conceber o teatro, mas passa-se a considerar a existência do drama em sua pluralidade, na qual suas diversas manifestações buscam ora refletir o homem moderno tal qual ele se apresenta, submetido a um sistema cada vez mais desumano e mesquinho, ora propor um teatro engajado, cujo objetivo seria despertar o homem para que, saindo da inércia em que se encontra, comece a agir contra as injustiças veladas que se tornam cada vez mais frequentes. Friedrich Dürrenmatt, dramaturgo suíço, viveu em um período marcado pela guerra e suas consequências. Tal atmosfera somada a uma tendência de composição híbrida própria ao drama moderno resultaria em uma série de peças que refletem de forma crítica e irônica o homem de seu tempo. O dramaturgo em sua visão sobre a sociedade moderna defendia que nenhum gênero seria mais adequado para representá-la do que a comédia. Ainda que não excluísse a possibilidade do trágico, entendia que esse só seria possível em sua forma híbrida, a tragicomédia. Tomando uma de suas obras mais expressivas, o presente trabalho tem por objeto sua peça tragicômica A visita da velha senhora, publicada pela primeira vez em 1956, buscando analisar de que forma o trágico e o cômico manifestam-se dentro da peça, bem como a maneira como tais aspectos interagem entre si e com as demais características da peça, como, por exemplo, o grotesco. Ademais, se observou também o diálogo estabelecido entre...<br>Abstract: It is undeniable that the society over the years has undergone constant changes in both social and economic aspects, which not only promoted a change in modern man, but was also reflected in the arts, allowing the emergence of modern drama as a way of representation of the man in transformation and their concerns. With the advent of modern drama it is not possible to think of a single way of conceiving the theater, since now we can consider the existence of the drama in its plurality, in which its various manifestations now seek to reflect the modern man as it is. Therefore, some now propose a committed theater, whose goal would be to awaken the people out of the inertia that they are, urging them to begin to act against the veiled injustices that become more frequent. Friedrich Dürrenmatt, Swiss playwright, lived in a period marked by war and its consequences. This atmosphere coupled with a tendency to a hybrid composition in modern drama would result in a series of plays that reflect critically and ironically the man of his time. The playwright in his vision of modern society argued that no genre would be more appropriate to represent it than comedy. Although he does not exclude the possibility of the tragic, he understood that this would only be possible in a hybrid form, the tragicomedy. Taking one of his most significant plays, this work is focused on his tragicomic play The visit of the old lady, first published in 1956, seeking to examine how the tragic and the comic are manifested within the play, as well as how such features interact with themself and with the other features, such as, for example, the grotesque. Furthermore, it also noted the dialogue between Dürrenmatt and the epic theater of Brecht, his contemporary.<br>Mestre
4
Kucharski, Jan. "Attycka tragedia zemsty." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2007. http://hdl.handle.net/20.500.12128/5091.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Jeśli nas ukłuć, czyż nie krwawimy? Jeśli połaskotać, czyż się nie śmiejemy? Jeśli otruć, czyż
nie umieramy? A jeśli skrzywdzić, czyż nie dokonamy zemsty?’ (Kupiec Wenecki III.l)? W
słowach Shylocka odnaleźć można ziarno narracyjnej wiedzy - wiedzy o człowieku i jego
kondycji. Zemsta jest niewątpliwie wzorcem postępowania wspólnym, jeśli nie dla całego, to
z pewnością dla większości przedstawicieli gatunku homo sapiens, pozostając jednocześnie
fenomenem wysoce zróżnicowanym kulturowo. Problem zemsty doskonale znany jest
człowiekowi czasów nowożytnych i najnowszych; znany nie tylko z naukowych teorii
psychologów i socjologów, lecz także z całkiem praktycznego doświadczenia codzienności.
Nie będzie chyba przesadną antycypacją dalszych rozważań stwierdzenie, iż jeszcze
wyraźniej doświadczali go starożytni Ateńczycy ani też założenie, że doświadczali go w
sposób diametralnie odmienny niż człowiek czasów nowożytnych. Jest zatem zemsta
płaszczyzną wspólnoty i zarazem różnic dzielących kulturę antyczną od nowożytnej i
najnowszej.
Szczególnym locus, w którym wyraźnie manifestują się owe różnice jest grecka literatura;
szczególnym dlatego, że faktycznie jest to literatura dwóch kultur: antycznej, która ją
zrodziła i nowożytnej, która ją przyjęła, zinterioryzowała, uznała za ‘swoje’ dziedzictwo. Za
epitome zaś klasycznej literatury greckiej zarówno starożytni jak też nowożytni uznają
powszechnie attycką tragedię. Inaczej, niż teksty literackie Asyryjczyków, Babilończyków,
czy Sumerów dramat grecki nigdy nie był li tylko ‘mumią, przedmiotem badań Hermannów
i Boeckhów’. Stanowi żywą część kultury nowożytnej, nie jest jedynie jej zaśniedziałym
pomnikiem, godnym wzmianki erudyty, lecz elementem ‘aktywnie’ ją kształtującym, czego
najbardziej chyba wyrazistym przykładem jest Nachleben tragedii Edypa Sofoklesa.
Naturalnie, i niech będzie to roboczą hipotezą dla całej niniejszej pracy, modus operandi
tragedii greckiej w czasach nowożytnych jest inny niż w kulturze klasycznych Aten. Dramat
attycki nie jest literackim bytem samym w sobie, poetycką konkretyzacją uniwersalnych
wartości i związanych z nimi konfliktów, w równym stopniu dostępną lekturze
nowożytnego odbiorcy jak i theoria starożytnego widza. Jej istotne znaczenie dla kultury
nowożytnej to Nachleben w dosłownym znaczeniu; jej ‘pierwsze życie’ w niczym nie musiało
tego drugiego przypominać.
‘Podwójne życie’ dramatu greckiego to zarazem ‘podwójne życie’ tragicznej zemsty: z jednej
strony jej modus operandi w kulturze klasycznych Aten, z drugiej zaś, jej Nachleben w czasach
nowożytnych. Czasy nowożytne miały jednak również swoje ‘własne’ dramaty i ‘własne’
tragedie zemsty. Stąd też szczególnie instruktywnym w odczytywaniu Nachleben tragicznej
zemsty dramatu attyckiego jest jej odniesienie do nowożytnych tragedii kształtowanych
przez ten właśnie fenomen. Za paradygmatyczne pod tym względem uchodzić mogą
tragedie opisywane już od ponad wieku jako ‘elżbietańskie tragedie zemsty’ (Elizabethan
revenge tragedy). Te właśnie dramaty będą więc punktem odniesienia, porównawczym
paradygmatem rozważaniach attyckiej tragedii zemsty. Jak natomiast kształtował się modus
operandi tragicznej zemsty w kulturze klasycznych Aten? Próbą odpowiedzi na to właśnie
pytanie jest niniejsza praca. Już na wstępie trzeba podkreślić, że w rozważaniach tych nie wkraczamy na teren
‘dziewiczy’. Problem zemsty w tragedii greckiej jest przedmiotem dwóch specjalistycznych
opracowań: eseju S. Said, La tragedie de la vengeance (Said 1984) oraz monografii A. Burnett,
Revenge in Attic and Later Tragedy (Burnett 1998). Syntetycznym opracowaniem problemu
tragicznej zemsty (z dość luźnym podejściem do kryteriów genologicznych) od czasów
starożytnych aż po najnowsze jest książka J. Kerrigana, Revenge Tragedy. Aeschylus to
Armageddon (Kerrigan 1994). Szczególną wartością tej ostatniej pozycji jest nacisk na
antropologiczny aspekt tragicznej zemsty; z drugiej strony jednak nomadyczny sposób
prowadzenia rozważań obejmujących okres z górą dwudziestu pięciu stuleci (autor z wielką
erudycją i zbyt wielką swobodą przekracza wieki, epoki i miljenia) sprawia iż trudno uznać i l
opracowanie to wyczerpującym w odniesieniu do problemu tragicznej zemsty w kulturze
klasycznych Aten (co też zresztą nie było jego celem). Wiele uwagi problemowi zemsty w
tragedii greckiej poświęca również książka M. Blundell, Helping Friends and Harming Enemies
(Blundell 1989) Opracowanie to, jak sugeruje jego podtytuł (A Study in Sophocles and Greek
Ethics), odnosi się przede wszystkim do twórczości Sofoklesa, zaś problem zemsty jest tylko
jednym (choć prominentnym) z wielu przedmiotów rozważań; spośród pięciu omówionych
dramatów tylko dwa (w świetle przedstawionych dalej kryteriów) uznamy ‘tragediami
zemsty’. Za szczególnie istotne z punktu widzenia aktualnych rozważań, uznać należy
omówienie problemu ‘harming enemies’ w literaturze i kulturze klasycznych Aten. Nie ma
potrzeby wreszcie wymieniać tutaj wszystkich innych szczegółowych opracowań
poruszających tę kwestię mniej lub bardziej en passant: wspomniane zostaną one każde w
stosownym miejscu.
Artykuł Said (1984) z racji swych rozmiarów, jest zaledwie szkicem problemu. Tragiczna
zemsta rozważana jest tu w ujęciu diachronicznym na przykładach: Orestei, Sofoklejskich
Ajasa i Elektry (oraz wybranych loci Trachinek, Eilokteta i Edypa w Kolonos), tragedii boskiej
zemsty Eurypidesa (Hippolytos i Bachantki) oraz tegoż Medei, Elektry i Orestesa. Na podstawie
pobieżnej analizy tych dramatów autorka dostrzega tendencję prowadzącą od afirmacji
zemsty u Ajschylosa do jej całkowitego odrzucenia u Eurypidesa. Już w tym miejscu można
zaznaczyć, że druga część tej ‘progresywnej’, diachronicznej osi będzie kontestowana w
niniejszej pracy. Najpełniejszym ujęciem problemu zemsty w tragedii greckiej jest
oczywiście Burnett 1998. Oprócz szczegółowego omówienia dziewięciu spośród
zachowanych dramatów podejmujących motyw zemsty oraz zaginionego Tereusa Sofoklesa,
opracowanie to zawiera ważny rozdział różnicujący obraz tego problemu w kulturze
starożytnej i nowożytnej. Warto wreszcie podkreślić, że punktem odniesienia dla rozważań
dotyczących dramatu attyckiego jest tutaj również elżbietańska tragedia zemsty.
Na tle tej obszernej i pełnej erudycji monografii niniejsza praca, oprócz zwrócenia uwagi na
niektóre pominięte w niej dramaty, oferuje przede wszystkim odmienne ujęcie
metodologiczne. W swoich rozważaniach Burnett nieomal zagląda autorowi przez ramię,
konsekwentnie traktując poszczególne fenomeny dramatycznych fabuł jako konkretny zamysł poety, który chciał w ten sposób osiągnąć pewien cel - a była nim ‘dionizyjskość’
zemsty. Ta bowiem, jak konsekwentnie argumentuje Burnett, w klasycznych Atenach nie
tylko nie była postrzegana jako malum sama w sobie, lecz przeciwnie jako akt
sprawiedliwości lub bliski jej realizacji; jako taka nie była jednak stosowną materią dla
fabuły tragicznej.
Niniejsza praca przede wszystkim opiera się na odmiennych pryncypiach
hermeneutycznych. Punktem wyjścia nie jest tu osoba autora z jego celami oraz piętrzącymi
się przed nim przeszkodami w ich osiągnięciu, lecz sam tekst; tekst pojęty jako system
znaków, których ‘znaczenie’ powstaje w relacji z innymi znakami. Jak nietrudno się
domyślić, metodologiczną podstawą przedstawionych rozważań jest więc semiotyka. Samo
pojęcie ukute zostało przez jej amerykańskiego ‘ojca’, C. S. Peirce’a, który w ten właśnie
sposób opisuje ‘quasi-necessary and formai doctrine of signs’. Jako ‘doctrine of signs’
semiotyka przez pewien okres była metodą badawczą ograniczoną wyłącznie do wąsko
pojętego językoznawstwa; warto przy tym również zaznaczyć, że zakres objęty tą dziedziną
wiedzy wykracza poza sferę zjawisk językowych. Odkąd jednak
językoznawstwo i literaturoznawstwo zaczęto postrzegać nie tyle jako całkowicie odrębne
i nieprzekraczalne dziedziny wiedzy, lecz jako dwa bieguny pewnego badawczego
continuum, semiotyka znalazła swoje miejsce również w tej ostatniej.
Wywodząca się z badań nad językiem semiotyka jest, oczywiście, ściśle związana z
metodologią strukturalistyczną. W dzisiejszych czasach uchodzić może to za zarzut, który,
nawet jeśli nie dyskwalifikuje jej całkowicie, to z pewnością wymaga stosownej apologii.
Niesłusznie. Aktualnie dominujące trendy badawcze, określane niekiedy zbiorczo mianem
‘post-strukturalizmu’, w znacznej mierze opierają się bowiem na metodologii
strukturalistycznej, tyle że z pewnym przesunięciem akcentów. Wyrazistą ilustracją tego
zjawiska jest właśnie semiotyka, twórczo rozwinięta w duchu post-strukturalizmu w
pracach Barthesa i Eco. Istotne w tych koncepcjach jest rozluźnienie tradycyjnej, diadycznej
struktury sygnifikacji opierającej się na dwóch elementach: signifiant i signifié. Semiotyka w
ujęciu Barthesa i Eco opiera się bowiem na sygnifikacji triadycznej, gdzie na drodze
konotacji (Barthes) lub nieograniczonej semiozy (Eco) ustalone (tj. uznane za takowe) znaczenie tekstu, wypowiedzi, znaku ulega dyspersji. Konsekwentnie też, rozumianego jako
system znaków tekstu literackiego nie postrzega się jako semiotycznego fenomenu o
ustalonym, ‘jedynym prawdziwym’ znaczeniu, utożsamianym często z ‘prawdziwym
zamysłem’ autora. Semiotykę tekstu literackiego pojmuje się raczej jako zjawisko
dynamiczne kładąc nacisk na jego otwartość, co jednak nie oznacza zupełnej dowolności
interpretacyjnej. Hermeneutyczne ramy wyznacza bowiem jego kontekst. Te właśnie
metodologiczne pryncypia będą drogowskazami w przedstawionych rozważaniach
poświęconych problemowi zemsty w tragedii greckiej.
5
Arribas, Irazola Guillermo. "Macondo: Property and tragedies." THĒMIS-Revista de Derecho, 2015. http://repositorio.pucp.edu.pe/index/handle/123456789/107442.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Property involves the possibility for men tocontrol their surroundings. Part of this control involves the exclusion of others from the benefits produced by their controlled goods.The possibility to exclude or not to excludeothers allows or prevents an efficient use of goods. So the tragedy of the commons ariseswhen there are no rights of exclusion; and the tragedy of anticommons, where there is anexcess of exclusion rights.In this article, the author makes a complete analysis of the tragedy of commons and anticommons, in relation with property rights, pointing out the differences and similarities between both of them, their presence in everyday life and their relevance in our legal system.<br>La propiedad nace con la posibilidad del hombre de controlar aquello que lo rodea. Parte de este control implica la exclusión de los demásrespecto de los provechos que se obtienen delbien controlado. La posibilidad o no de excluira los demás permite o impide un uso eficientede los bienes. Así surge la tragedia de comu-nes cuando no existen derechos de exclusión;y la tragedia de anticomunes, cuando hay unexceso de derechos de exclusión.En el presente artículo, el autor realiza un completo análisis de la tragedia de comunes y anticomunes en relación al derecho de propiedad, indicando las diferencias y semejanzas entre ambas, su presencia en la vida diaria, y su relevancia en nuestro ordenamiento jurídico.
6
Weber, Minon. "Rediscovering Beatrice and Bianca: A Study of Oscar Wilde’s Tragedies The Duchess of Padua (1883) and A Florentine Tragedy (1894)." Thesis, Stockholms universitet, Engelska institutionen, 2020. http://urn.kb.se/resolve?urn=urn:nbn:se:su:diva-184574.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Towards the end of the 19th century Oscar Wilde wrote the four society plays that would become his most famous dramatical works: Lady Windermere’s Fan (1892), A Woman of No Importance (1893), An Ideal Husband (1895) and The Importance of Being Earnest (1895). The plays combined characteristic Wildean witticisms with cunning social criticism of Victorian society, using stereotypical characters such as the dandy, the fallen woman and the “ideal” woman to mock the double moral and strict social expectations of Victorian society. These plays, and to an extent also Wilde’s symbolist drama Salomé (1891), have been the object of a great deal of scholarly interest, with countless studies conducted on them from various angles and theoretical perspectives. Widely under-discussed, however, are Wilde’s two Elizabethan-Jacobean tragedies, The Duchess of Padua (1883) and A Florentine Tragedy (1894). This thesis therefore sets out to explore The Duchess of Padua and A Florentine Tragedy in order to gain a broader understanding of Wilde’s forgotten dramatical works, while also rediscovering two of Wilde’s most transgressive female characters—Beatrice and Bianca. Challenging traditional ideas of gender and female sexuality, Beatrice and Bianca can be read as proto-feminist figures who continually act transgressively, using their voice and agency to stand up against patriarchy and asserting their rights to experience their lives on their own terms. Through an in-depth study of these plays, this thesis will demonstrate that Wilde’s Elizabethan-Jacobean tragedies, with their strong, modern female characters Beatrice and Bianca deserve greater critical attention on a par with the extensive scholarship on Wilde’s well-known dramatical works.
7
Hanza, Kathia. "Nietzsche sobre la tragedia." Pontificia Universidad Católica del Perú - Departamento de Humanidades, 2013. http://repositorio.pucp.edu.pe/index/handle/123456789/113078.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Tomando en cuenta el título completo de El nacimiento de la tragedia del espíritu de la música título que alude al problema filológico de los orígenes- puede comprenderse mejor la concepción nietzscheana del arte y su crítica de las teorías estéticas tradicionales. El planteamiento aristotélico que subyace a estas teorías parte de la separación entre obra, autor y público, es decir del principio artístico de lo apolíne.Tal separación no es válida en el caso de la tragedia. Nietzsche rompe con la tradición aristotélica que convierte a la tragedia en un drama para la lectura, poniendo énfasis en la totalidad del espectáculo dramático
8
Basile, Giuseppa. "Tucidide e la tragedia." Doctoral thesis, Università di Catania, 2012. http://hdl.handle.net/10761/1181.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Il presente studio indaga le relazioni che intercorrono tra Tucidide e il dramma attico di V secolo a.C. L'argomento è così vasto e gli spunti di ricerca che esso offre sono tali da aver indotto a focalizzare l'attenzione su un passo specifico della Guerra del Peloponneso, l'episodio della "peste" d'Atene, e sull'Edipo Re di Sofocle, in particolare i versi dedicati alla pestilenza tebana, allo scopo di dimostrare, per questa strada, in che senso ed entro quali limiti sia possibile parlare di un rapporto intertestuale fra Tucidide e Sofocle.
Il metodo intertestuale si è dimostrato particolarmente proficuo per l'ermeneutica dell'opera tucididea e una più profonda comprensione dei meccanismi messi in atto attraverso la sua "Kunstprosa", che riceve influssi tanto dalla tradizione poetica quanto dalla poesia e dalla letteratura scientifica contemporanee. In particolare, il passo sulla pestilenza si rivela esemplare e dal carattere tutt'altro che digressivo: in primo luogo, permette di vedere all'opera il metodo tucidideo applicato ad un evento di grandi proporzioni, ma circoscritto cronologicamente; esso concede, altresì, spazio tanto a Tucidide letterato quanto a Tucidide "scienziato", al figlio dell'epoca dei trattati medici e della nascita del metodo "empirico", al laico e colto Ateniese educato alla poesia, ai dibattiti e alla retorica e, non ultimo, al Tucidide frequentatore dei teatri.
In questo complesso quadro, infatti, si collocano le risonanze tragiche. Alcuni elementi che, in genere, si annoverano fra quelli tragici, in realtà, risultano dal confluire in entrambi i testi di una tradizione comune, che genera coincidenze spesso inconsapevoli. Altri casi di corrispondenza rivelano piuttosto l'influsso dell'epoca: degli eventi, del pensiero contemporaneo e della letteratura medica, con l'affermazione del nuovo metodo "empirico" e il tentativo di ripensamento della lingua ai fini di una maggiore specializzazione della stessa.
L' "analisi comparata" ha, dunque, confermato un sostrato comune ai due testi e ai due autori, ma ha, altresì, dimostrato la presenza di spie tematiche, lessicali e ritmiche nell'episodio tucidideo della "peste" d'Atene che fanno pensare ora ad una conoscenza dell'Edipo Re di Sofocle considerato da Tucidide come ultimo anello della tradizione di cui il dramma si farebbe "mediatore", ora ad un rapporto intertestuale con la tragedia il cui unico "filtro" è rappresentato dall'esperienza della pestilenza ateniese che ha accumunato i due autori. Questo rapporto conferisce pregnanza semantica al passo tucidideo oggetto d'analisi, ma non incide sul senso profondo che esso acquisisce nell'opera né compromette il messaggio e l'interpretazione della storia che Tucidide vuol trasmettere.
Il lavoro dimostra, dunque, oltre ai limiti, anche le potenzialità dell'impiego del metodo intertestuale e l'appendice, che ha come oggetto le riprese dell'episodio della "peste" d'Atene da parte di Lucrezio e Giuseppe Flavio, rappresenta un'ulteriore conferma delle possibilità aperte da una corretta applicazione di questo metodo che tenga conto della concezione antica di letteratura e del complesso procedimento "mimetico" che la caratterizza.
9
Brncic, Becker Carolina. "Tragedia y existencia : Nikos Kazantzakis en el horizonte de la tragedia y lo trágico." Tesis, Universidad de Chile, 2012. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/111239.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
No autorizada por la autora para ser publicada a texto completo<br>Licenciada en artes, mención en teoría e historia del arte<br>La interrogante que organiza este estudio es la pregunta por la vigencia y el sentido de la tragedia en una supuesta época postrágica a partir de la obra del escritor cretense Nikos Kazantzakis (1883-1956). Si la interrogación requiere antes que nada una indagación básica en el género como categoría transhistórica, con sus diversas actualizaciones empíricas, y como forma de significación que exhibe una experiencia trágica, surgen tres líneas de desarrollo que organizan y traman la reflexión a lo largo de este estudio: la relación entre tragedia y crisis histórica, el vínculo entre tragedia y experiencia existencial, y la delimitación del género como forma estética. Cada una de estas tres líneas es examinada y tramada para conformar un horizonte de inteligibilidad que permita discernir la especificidad de la tragedia y lo trágico, articulando ciertos momentos y genealogías históricas decisivas que llevan o se verifican luego de manera ejemplar en la escritura trágica de Kazantzakis.
El vínculo entre tragedia y crisis histórica queda establecido como premisa inicial, postulándose a la tragedia como una forma de significación sincrética de la realidad exigida por coyunturas históricas que cabe llamar de crisis de mundo –verificadas puntualmente en los cronotopos o momentos trágicos del siglo VI a.C, el período renacentista inglés y la coyuntura existencial de 1850-1950–. Si estas crisis se caracterizan fundamentalmente por generar una experiencia de la fractura de lo humano y lo divino, la fractura es recreada en la tragedia, agudizándola y poniendo en escena la condición humana como problemática y dolorosa. Es así como esta primera premisa o línea de desarrollo se trama con un segundo postulado, a saber, el de la relación entre tragedia y experiencia existencial, la cual es delimitada postulando al género como forma de significación ejemplar que interroga y escenifica el proceso de constitución del ser. Es lo que se verifica tanto en la actualización empírica del género –la tragedia ática, la tragedia renacentista inglesa y la tragedia kazantzakiana– como en el discurso teórico sobre la tragedia y lo trágico –particularmente dentro del vasto proceso teórico en la reflexión que lleva desde Aristóteles hasta Kierkegaard, Nietzsche y Jaspers–. La tercera línea de trabajo, la demarcación del género, se establece delimitando las propiedades formales, temáticas y pragmáticas que distinguen al archigénero histórico, lo que permite proponer dos variantes para la tragedia de Kazantzakis: la especie patética y la especie trascendente.
Estas tres líneas de interrogación cruzan pues todo el estudio, el cual se estructura en dos grandes partes: la primera, que abarca los tres primeros capítulos, traza el horizonte de la tragedia y lo trágico, iluminando su proceso histórico y teórico; la segunda parte, que comprende los capítulos cuarto y quinto, analiza la escritura trágica de Kazantzakis. Ésta es definida como praxis vital que arranca de una experiencia crítica y desgarradora –la crisis individual que surge como correlato de la crisis histórico-existencial que caracteriza al período 1850-1950–, lo que la lleva a manifestarse como una escritura sanguínea, teúrgica y resistente que busca la salvación de Dios, persiguiendo un absoluto espiritual y estético. La dimensión trágica de la escritura, como proyección de la “tragedia del escritor”, se analiza finalmente en tres piezas representativas de tres especies de tragedia: Juliano para la especie patética, Kouros para la especie trascendente y Buda como expresión de un metateatro que “resuelve” la tragedia representada en él.
10
Marian, Maria <1988>. "Tucidide storico della tragedia ateniese." Master's Degree Thesis, Università Ca' Foscari Venezia, 2014. http://hdl.handle.net/10579/4522.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Muovendo dalla definizione aristotelica di tragedia, si approda all'analisi della struttura compositiva dell'opera storica di Tucidide, marcandone gli elementi tematici e stilistici afferenti alla sfera del 'tragico' e alle modalità di concezione e rappresentazione del medesimo nell'Atene di V secolo a.C..Il focus si rivolge in particolare ai libri dedicati alla spedizione in Sicilia degli anni 415-413 a.C., evento fatalmente decisivo nella parabola discendente dell'impero ateniese.
Książki na temat "Tragediya"
2
Pushkin, Aleksandr Sergeevich. Boris Godunov: Tragediya. Akademicheskiĭ proekt, 1996.
Znajdź pełny tekst źródła
3
1949-, Konyaev Nikolaĭ, ed. Nikolaĭ Rubtsov: Vologodskaya tragediya. Éllis Lak, 1998.
Znajdź pełny tekst źródła
4
Anikst, Aleksandr Abramovich. Tragediya Shekspira 'Gamlet': Literaturnyi kommentarii. Prosveshchenie, 1986.
Znajdź pełny tekst źródła
5
Vladimir, Yavorivskii, Eremchenko N. D, and Novikov Yu G, eds. Chernobyl': Tragediya, podvig, preduprezhdenie : [fotoal'bom]. Planeta, 1988.
Znajdź pełny tekst źródła
6
Dubinin, Nikolaĭ Petrovich. Istoriya i tragediya sovetskoi genetiki. Nauka, 1992.
Znajdź pełny tekst źródła
7
Pikul', Valentin. Rekviem karavany PQ-17: Dokumental'naya tragediya. Sov. Rossiya, 1987.
Znajdź pełny tekst źródła
8
Kolganov, A. I. Put' k sotsializmu: Tragediya i podvig. Ekonomika, 1990.
Znajdź pełny tekst źródła
9
Volkogonov, D. A. Triumf i tragediya: Politicheskii portret I.V. Stalina. Novosti, 1989.
Znajdź pełny tekst źródła
10
Mandel, Ernest. Byurokratiya i al'ternativy ekonomicheskoi politiki: Tragediya N.I. Bukharina. E d. en langues Est-europe ennes, 1989.
Znajdź pełny tekst źródłaCzęści książek na temat "Tragediya"
1
Hauthal, Janine. "Fielding, Henry: The Tragedy of Tragedies." In Kindlers Literatur Lexikon (KLL). J.B. Metzler, 2020. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-05728-0_8499-1.
Pełny tekst źródła
2
Alexander, Michael. "Tragedies." In Reading Shakespeare. Macmillan Education UK, 2013. http://dx.doi.org/10.1007/978-1-137-29281-0_11.
Pełny tekst źródła
3
Hindle, Maurice. "Tragedies." In Shakespeare on Film. Macmillan Education UK, 2015. http://dx.doi.org/10.1007/978-1-137-53172-8_22.
Pełny tekst źródła
4
Serra, Giuseppe. "«Tragedia» e «commedia»." In Da ›tragedia‹ e ›commedia‹ a ›lode‹ e ›biasimo‹. J.B. Metzler, 2002. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-02879-2_2.
Pełny tekst źródła
5
Euben, J. Peter. "The Tragedy of Tragedy." In Tragedy and International Relations. Palgrave Macmillan UK, 2012. http://dx.doi.org/10.1057/9780230390331_7.
Pełny tekst źródła
6
Dukore, Bernard F. "Tragedy?" In Death of a Salesman and The Crucible. Macmillan Education UK, 1989. http://dx.doi.org/10.1007/978-1-349-08599-6_13.
Pełny tekst źródła
7
Dukore, Bernard F. "Tragedy?" In Death of a Salesman and The Crucible. Macmillan Education UK, 1989. http://dx.doi.org/10.1007/978-1-349-08599-6_7.
Pełny tekst źródła
8
Gill, Richard. "Tragedy." In Mastering. Macmillan Education UK, 2006. http://dx.doi.org/10.1007/978-0-230-20852-0_20.
Pełny tekst źródła
9
Feagin, Susan. "Tragedy." In The Blackwell Guide to Aesthetics. Blackwell Publishing Ltd, 2008. http://dx.doi.org/10.1002/9780470756645.ch16.
Pełny tekst źródła
10
O'Grady, Pat. "‘Tragedy'." In Bee Gees, Process and Latent Elements in Music Production. Routledge, 2024. http://dx.doi.org/10.4324/9781003364672-7.
Pełny tekst źródłaStreszczenia konferencji na temat "Tragediya"
1
Ingle, Nagesh Wasudeo. "The Architecture of Tragedy: Analyzing Aristotle's Six Components in the Poetics." In Two Day National Interdisciplinary Conference on Script Writing. SK Publisher, 2024. https://doi.org/10.61165/sk.publisher.script.writing.2024.10.
Pełny tekst źródła
2
Wallace, Jennifer. "Global Plague, Local Pain: Mourning the Tragedy of Covid." In XII Congress of the ICLA. Georgian Comparative Literature Association, 2024. http://dx.doi.org/10.62119/icla.1.8191.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
The recent pandemic, originating in China but eventually spreading to every continent, highlighted the connections and tensions between the global and local, the collective experience and individual suffering. These tensions between the generic and the particular animate traditional dramatic tragedy. This paper therefore draws on the key features of Aristotle’s ideas of tragedy – hamartia, anagnorisis, catharsis – to attempt to “read” the tragedy of Covid. Our responses to the global pandemic both conformed to traditional tragic practices and also deconstructed them. But this resistance to tragic pattern and intelligibility positions the Covid event para-doxically in line with many tragedies, both dramatic and historical, in our past. Ultimately, it is argued, the tragic tradition carries a moral and political force. Setting individual events within a wider pattern of narrative has the merit of making intelligible what seems particular. It makes it recognisable and therefore grievable.
3
Torres, Giorgio P. F. G., Willian C. Farago, and Alcione de Paiva Oliveira. "In-silico Simulation of Indoor Panic Situations using Reactive Agents." In Workshop-Escola de Sistemas de Agentes, seus Ambientes e Aplicações. Sociedade Brasileira de Computação, 2013. https://doi.org/10.5753/wesaac.2013.33197.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Panic situations sadly happens frequently. Even in cases where there are people trained to deal with emergency situations, most people panic, resulting in possible tragedies. In this article, it is investigated how primitive agents, with low capacity for deliberation and limited perception of the environment, behave in a panic scene. We conducted a case study, taking as example the tragedy in Santa Maria, Rio Grande do Sul - Brazil, where a fire in a nightclub resulted in the deaths of 241 persons.
4
Dima, Gabriela E. "ANNA BOLENA BY FELICE ROMANI: THE LIBRETTO AND ITS SOURCES." In 10th SWS International Scientific Conferences on ART and HUMANITIES - ISCAH 2023. SGEM WORLD SCIENCE, 2023. http://dx.doi.org/10.35603/sws.iscah.2023/fs10.15.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Author of almost one hundred libretti for opera composers of the first half of the 18th century, Felice Romani has perfected a poetry technique that allows a successful combination of music and verse, thus becoming the favourite librettist of the belcanto authors Donizetti and Bellini. His stories are not original, but he masters the ability to adapt his sources in a light yet potent poetry with a strong impact upon the audience. Anna Bolena, put into music by Gaetano Donizetti, presents the tragic story of Henry VIII�s second wife. The sources of the libretto are generally considered to be two almost forgotten tragedies: Anna Bolena by Alessandro Pepoli (Venice, 1788) and Enrico VIII ossia Anna Bolena by Giovanni Pindemonte (Torino, 1816), actually an adaptation of Marie Joseph de Chenier�s tragedy, Henri VIII (1791). After carrying out a thorough analysis of the three texts, we noticed that Romani�s plot is only partially based on the earlier tragedies while some elements he introduces suggest that he must have had other sources as well. At the same time, he surpasses his predecessors in the construction of the characters, giving them psychological depth. As a result, we can conclude that Romani is only partially tributary to the two sources and succeeds in proposing a personal view on the subject he elaborates for Donizetti.
5
Jayasinghe, Manouri K. "Overreaching Ambition, the Harbinger of Tragedy: Observing the English Literary Periods." In SLIIT International Conference on Advancements in Sciences and Humanities 2023. Faculty of Humanities and Sciences, SLIIT, 2023. http://dx.doi.org/10.54389/nrym5114.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Ambition, innocently defined as ‘something one ardently desires to achieve,’ by the Oxford Learners Dictionary, harbors a paradoxical trait - its capacity for peril when taken to excess. This enigma finds early expression in the myth of Icarus, whose disregard for moderation led to his tragic demise. Across the annals of English literature, from the Renaissance to the Modern era, this theme of ambition’s double-edged sword echoes prominently. Works like Christopher Marlowe’s The Tragedy of Dr. Faustus, the Shakespearean tragedies both Macbeth and Julius Caeser straddling the Elizabethan and Jacobean periods, Mary Shelley’s Romantic masterpiece Frankenstein, Emily Bronte’s enduring classic Wuthering Heights from the Victorian era, and Arthur Miller’s Modern American drama Death of a Salesman all serve as vivid canvases depicting the havoc wrought by unchecked ambition. This paper examines the motivations and consequences of unrestrained ambition, highlighting the importance of moderation in pursuing one’s goals. Applying a qualitative methodology rooted in textual analysis, this research aims to provide a comprehensive understanding of the impact of overreaching ambition on literary characters and its reflection on society.
6
Tolstaia, Svetlana. "Psychological resilience of patients in emergency situations." In Scientific-Practical Сonference ‘FAMILY RESILIENCE PERSPECTIVES IN THE CONTEXT OF MULTIPLE CRISES’. X Edition. Stratum plus I.P., High Anthropological School University, 2023. http://dx.doi.org/10.55086/prfcmcx163172.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
The issues of a person’s psychological resilience are of great practical importance, because resilience protects a person from disintegration and personality disorders, creates the basis for inner harmony, mental health and high work capacity. A person’s psychological resilience is an integral indicator that reflects the ability to overcome difficult moments in our life, suffering, trauma, tragedies or accidents. During emergency situations, children are especially susceptible to injury, illness, the danger of losing relatives and being alone, helpless in a large mass of people, and therefore need special attention and care. In these situations, children need special attention from relatives and parents, because at the same time they have the opportunity to express their feelings, impressions and experiences in a way that is acceptable for their age. This paper provides general guidance for parents and guardians on how to keep children safe in emergency situations. Children react in part to the condition they observe in the adults around them. When parents and caregivers face tragedy with calmness and confidence, they can best support their children.
7
Chuan, Ming-Yuan, and Chun-Wang Sun. "Cubic Tragedy." In the ACM SIGGRAPH 05 electronic art and animation catalog. ACM Press, 2005. http://dx.doi.org/10.1145/1086057.1086152.
Pełny tekst źródła
8
Hester, Josiah, Lanny Sitanayah, and Jacob Sorber. "Tragedy of the Coulombs." In SenSys '15: The 13th ACM Conference on Embedded Network Sensor Systems. ACM, 2015. http://dx.doi.org/10.1145/2809695.2809707.
Pełny tekst źródła
9
Gessiou, Eleni, Alexandros Labrinidis, and Sotiris Ioannidis. "A Greek (privacy) tragedy." In the 8th ACM workshop. ACM Press, 2009. http://dx.doi.org/10.1145/1655188.1655203.
Pełny tekst źródła
10
Dimarogonas, Andrew D. "Mechanisms of the Ancient Greek Theater." In ASME 1992 Design Technical Conferences. American Society of Mechanical Engineers, 1992. http://dx.doi.org/10.1115/detc1992-0301.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Abstract The word Mechanism is a derivative of the Greek word mechane (which meant machine, more precisely, machine element) meaning an assemblage of machines. While it was used for the first time by Homer in the Iliad to describe the political manipulation, it was used with its modern meaning first in Aeschylos times to describe the stage machine used to bring the gods or the heroes of the tragedy on stage, known with the Latin term Deus ex machina. At the same time, the word mechanopoios, meaning the machine maker or engineer, was introduced for the man who designed, built and operated the mechane. None of these machines, made of perishable materials, is extant. However, there are numerous references to such machines in extant tragedies or comedies and vase paintings from which they can be reconstructed: They were large mechanisms consisting of beams, wheels and ropes which could raise weights up-to one ton and, in some cases, move them back-and-forth violently to depict space travel, when the play demanded it. The vertical dimensions were over 4 m while the horizontal travel could be more than 8 m. They were well-balanced and they could be operated, with some exaggeration perhaps, by the finger of the engineer. There is indirect information about the timing of these mechanisms. During the loading and the motion there were specific lines of the chorus, from which we can infer the duration of the respective operation. The reconstructed mechane is a spatial three- or four-bar linkage designed for path generation.
Raporty organizacyjne na temat "Tragediya"
1
Sparks, Jason. Tragedy at My Lai. Defense Technical Information Center, 2010. http://dx.doi.org/10.21236/ada537093.
Pełny tekst źródła
2
Copeland, Brian, and M. Scott Taylor. Trade, Tragedy, and the Commons. National Bureau of Economic Research, 2004. http://dx.doi.org/10.3386/w10836.
Pełny tekst źródła
3
Tan, Kaiming. Aflatoxin and Its Toxic Tragedies in Kenya. Journal of Young Investigators, 2020. http://dx.doi.org/10.22186/jyi.38.2.10-12.
Pełny tekst źródła
4
Mayroz, Eyal. Australia's response to atrocities – a tale of two tragedies. Edited by Lachlan Guselli. Monash University, 2024. http://dx.doi.org/10.54377/55a7-ea7b.
Pełny tekst źródła
5
Daley, Shawn. Centralia, Collective Memory, and the Tragedy of 1919. Portland State University Library, 2000. http://dx.doi.org/10.15760/etd.2574.
Pełny tekst źródła
6
Diaz-Bonilla, Eugenio. Haiti and its multiple tragedies: Much more needs to be done. International Food Policy Research Institute, 2022. http://dx.doi.org/10.2499/p15738coll2.135035.
Pełny tekst źródła
7
Behrend, Wendy. The Birth of Tragedy in Lars von Trier's "Melancholia". Portland State University Library, 2014. http://dx.doi.org/10.15760/honors.99.
Pełny tekst źródła
8
Banzhaf, H. Spencer, Yaqin Liu, Martin Smith, and Frank Asche. Non-Parametric Tests of the Tragedy of the Commons. National Bureau of Economic Research, 2019. http://dx.doi.org/10.3386/w26398.
Pełny tekst źródła
9
Oosterhout, Gretchen. An Evolutionary Simulation of the Tragedy of the Commons. Portland State University Library, 2000. http://dx.doi.org/10.15760/etd.1250.
Pełny tekst źródła
10
Scot, Barbara. Hegel and the Concept of Religion in Greek Tragedy. Portland State University Library, 2000. http://dx.doi.org/10.15760/etd.2260.
Pełny tekst źródła