Статті в журналах з теми "Cristallin order"

Щоб переглянути інші типи публікацій з цієї теми, перейдіть за посиланням: Cristallin order.

Оформте джерело за APA, MLA, Chicago, Harvard та іншими стилями

Оберіть тип джерела:

Ознайомтеся з топ-50 статей у журналах для дослідження на тему "Cristallin order".

Біля кожної праці в переліку літератури доступна кнопка «Додати до бібліографії». Скористайтеся нею – і ми автоматично оформимо бібліографічне посилання на обрану працю в потрібному вам стилі цитування: APA, MLA, «Гарвард», «Чикаго», «Ванкувер» тощо.

Також ви можете завантажити повний текст наукової публікації у форматі «.pdf» та прочитати онлайн анотацію до роботи, якщо відповідні параметри наявні в метаданих.

Переглядайте статті в журналах для різних дисциплін та оформлюйте правильно вашу бібліографію.

1

Gonçalves, Éderson Vecchieti, Letícia Scala Frâncica, Talles Neves de Tofolli, Flávia Vieira da Silva Medeiros, Débora Cristina de Souza, Paulo Agenor Alves Bueno, Edmilson Antônio Canesin, and Ana Paula Peron. "Water quality of rivers in the eastern region of Cianorte (Paraná, Brazil) under relevant influence of industrial and agricultural waste." Research, Society and Development 10, no. 8 (July 12, 2021): e27610817336. http://dx.doi.org/10.33448/rsd-v10i8.17336.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
The Catingueiro, Cristalino and Ligeiro Rivers, present in the eastern region of Cianorte, Paraná, Brazil, are under constant influence of industrial effluents and agrochemicals. In 2022, the public supply of this municipality will be made by waters of the Ligeiro River, and the sites predicted for abstraction are close to the sites of confluence of the Catingueiro River and the Cristalino River with the Ligeiro River. We evaluated in two periods of 2020, based on different parameters, the water quality of the Catingueiro River at two sites, P1 and P2 (P2, upstream of the confluence), the Cristalino River in one site, P3, and the Ligeiro River at two sites, P4 and P5 (P5, downstream of the confluence). Levels of nitrite, nitrate and sulfate in waters were within the range set by law. All points had a high concentration of fluorides and phosphato in the two collections. In P1, in both collections, a high concentration of copper was found. P1 and P2, in the second collection, presented high levels of aluminum. Silicon was detected at all sites. Waters were phytotoxic to L. sativa and cytotoxic to the root meristems of A. cepa. Physical-chemical and toxicity analyses suggest a compromise in water quality. These data are an alert to the public authorities of Cianorte and Paraná regarding the anthropic actions carried out in these rivers and alert the sanitation company to carry out a preliminary and periodic analysis of the waters in order to know the contaminants present before treating them.
2

Furquim, Maria Gláucia Dourado, and Klaus De Oliveira Abdala. "CARACTERIZAÇÃO PRELIMINAR DA AGRICULTURA IRRIGADA EM CRISTALINA-GO, A ESTREITA RELAÇÃO ENTRE O DESENVOLVIMENTO SUSTENTÁVEL E O CRESCIMENTO ECONÔMICO." IRRIGA 1, no. 1 (June 18, 2018): 129. http://dx.doi.org/10.15809/irriga.2016v1n1p129-134.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
CARACTERIZAÇÃO PRELIMINAR DA AGRICULTURA IRRIGADA EM CRISTALINA-GO, A ESTREITA RELAÇÃO ENTRE O DESENVOLVIMENTO SUSTENTÁVEL E O CRESCIMENTO ECONÔMICO MARIA GLÁUCIA DOURADO FURQUIM1 E KLAUS DE OLIVEIRA ABDALA2 ¹Mestranda em Agronegócio pela Universidade Federal de Goiás, docente do Instituto Federal Goiano Campus Iporá – Goiás. E-mail: maria.furquim@ifgoiano.edu.br ²Doutor, docente da Escola de Agronomia da Universidade Federal de Goiás, Goiânia, Goiás. E-mail: agroklaus@gmail.com. 1 RESUMO O setor agrícola nacional busca o equilíbrio na relação entre a necessidade de aumentar a produção de alimentos e a conservação ambiental, como forma de atenuar possíveis impactos na economia do país pela representatividade da produção agropecuária na renda brasileira. Nesse sentido, o município de Cristalina tem se destacado nacionalmente por possuir a maior área irrigada por pivô central da América Latina e como exemplo sustentável do uso da irrigação na prática agrícola. O objetivo deste trabalho foi apresentar um panorama atual da irrigação em Cristalina, no estado de Goiás, frente aos principais elementos jurídico-institucionais na regulação e no controle dos recursos hídricos de competência da Agência Nacional das Águas (ANA), uma vez que o processo de gestão das águas na irrigação é parâmetro que baliza os níveis de desenvolvimento e competitividade do setor. Foi realizada uma análise documental e entrevistas semiestruturadas com agentes públicos ligados a órgãos de fomento e controle do setor no estado. Verificou-se a existência de uma organização de irrigantes, a implementação de ações voltadas à eficiência do uso dos recursos hídricos e conflitos pelo uso da água entre diferentes setores da economia. Palavras-chave: Irrigação, tecnologia, gestão. FURQUIM, M. G. D; ABDALA, K. DE O. PRELIMINARY FEATURE OF THE IRRIGATED AGRICULTURE POTENTIAL IN CRISTALINA - GO, THE NARROW RELATION BETWEEN ECOLOGICAL ISSUES AND ECONOMIC DEVELOPMENT 2 ABSTRACT The study portrays the challenge of producing food, by the intensification of invested capital used on technologies in the field, in balance with the environmental preservation and the sustainability of the agricultural practice. In this sense, an exploratory and descriptive research was performed to outline the current scenery of irrigation in Cristalina, State of Goiás, in relation to the main institutional legal elements in the regulation and control of water resources that is ANA’s competence, once the management process of water in irrigation is a parameter that beacon the levels of development and competitiveness in this sector. Especially in Cristalina, where the availability of water for irrigation is a generating factor of inter and intrasectoral conflict. It was confirmed that there is an organization of irrigators, with the implementation of actions in relation to the water use efficiency, facing the storage of rain water in dams and the soil profile improvement in a way to get an allocative efficiency in the use of water, and a consequent increase in the agricultural income to the detriment of the use of water resources in order to overcome the obstruction that the misalignment of regulatory organizations exercise in the promotion of a sustainable irrigated agriculture. Keywords: Irrigation, technology management.
3

Vergara Estupiñán, O. C., and J. A. Gómez Cuaspud. "Síntesis y caracterización de la Perovskita La0,95Sr0,05CrO3. (Synthesis and Characterization of the La0.95Sr0.05CrO3 Perovskite)." CIENCIA EN DESARROLLO 6, no. 1 (July 7, 2015): 119. http://dx.doi.org/10.19053/01217488.3656.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
ResumenEste trabajo investigó la síntesis y la caracterización de un material tipo perovskita basado en el sistema La0,95Sr0,05CrO3, mediante el método de polimerización-combustión, utilizando ácido cítrico para la conformación de especies intermedias de coordinación tipo citrato, que evolucionan en función de la temperatura hasta la consolidación de la fase cristalina buscada. La caracterización del precursor metalorgánico se realizó mediante análisis térmicos (TGA-DTA), con el fin de establecer una temperatura ideal de consolidación de la fase cristalina buscada. Los análisis de difracción de rayos X (XRD), microscopía electrónica de transmisión (TEM), fluorescencia de rayos X por microsonda (EDX) y análisis de área superficial (BET) se realizaron sobre el material cerámico calcinado, y revelaron la obtención de una estructura cristalina ortorrómbica nanoestructurada con grupo espacial Pnma (62), con un tamaño promedio de cristalito de 20 nm. Los análisis derivados de la microscopía electrónica de transmisión revelaron que el material está conformado por agregados del orden nanométrico con una serie de propiedades texturales y morfológicas específicas para eventual aplicación a nivel catalítico, lo que guarda una estrecha relación con los datos derivados de la medida del área superficial, obtenidos por la técnica BET. Finalmente, la valoración de la composición mediante fluorescencia de rayos X permitió determinar que el control en la composición es uno de los parámetros claves en este proceso de síntesis, lo cual permite validar el método utilizado y posibilita el empleo de los materiales obtenidos en potenciales aplicaciones tecnológicas. AbstractThis work investigated the synthesis and characterization of a perovskite material based on theLa0.95Sr0.05CrO3 system, by a wet chemical route that involves the combustion-polymerization method, using citric acid as complexing agent, in order to obtain intermediate coordination species, which evolve depending on the temperature until the desired consolidation crystalline phase is obtained. The metal-organic precursor characterization was performed by thermal analyses (TGA-DTA), in order to evaluate an ideal consolidation temperature of the searched crystalline phase. The analysis by the X-ray diraction (XRD), the transmission electron microscopy (TEM), the X-ray fluorescence microprobe (EDX) and the surface area (BET), were performed over the calcined ceramic material and revealed the obtention of a nanostructured orthorhombic crystal structure with a Pnma (62) space group, and a 20 nm crystallite average size. The analysis derived from the transmission electron microscopy, revealed that the material is composed of aggregates of nanometric range with a series of textural and specific morphological properties for an eventual application at the catalytic level, which is correlated with the data derived from the measurement of the surface area obtained by the BET technique. Finally, the composition by X-ray fluorescence assessment revealed that stoichiometric control in composition is one of the key parameters in this synthesis process, which allows to validate the used method and enables to employ the obtained materials in potential technological applications.
4

AXINTI, Nicoleta, and Gabriela-Alina CIOROMELE. "The Behavior of Some Spring Barley Varieties in the Climatic Conditions of North East Baragan Plain." Bulletin of University of Agricultural Sciences and Veterinary Medicine Cluj-Napoca. Agriculture 70, no. 1 (November 26, 2013): 150–59. http://dx.doi.org/10.15835/buasvmcn-agr:9779.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
In this paper we analyzed the behavior of four varieties of spring barley, i n terms of productivity, based on multi-annual testing, in order to identify and recommend the most well adapted of them to be grown in the area. The research was conducted during 2008-2010 in the Vădeni area, Braila County, on four varieties of spring barley ( Thuringia, Anabell, Cristalia and Tunika ) . The average production of the three crop years was 2362 kg/ha. In 2008, year considered normal in terms of climate, we obtained the highest yields in all four species studied, its value falling between 2350 kg/ha for Cristalia and 3025 kg/ha for Annabell. In terms of year 2009, the production of the studied varieties ranged from 1962 kg/ha for Tunika up to 2250 kg/ha for Annabell, this year being characterized as a dry year. In the third experimental year, 2010, yields ranged from 1937 kg/ha for Cristalia and 2462 kg/ha for Annabell, this year being characterized, in terms of rainfall, as a rainy year, but rainfall was not uniformly distributed. Following the evaluation of the stability of varieties’ performance using the superiority index (Pi) , the Annabell variety proved best ( 28% ) . Research has shown that genetic and climatic factors have influenced the yields obtained from the four varieties studied during three experimental years. In all three experimental years, Annabell variety was superior to all other studied varieties, obtaining productions between 2337 kg/ha and 3025 kg/ha. The production of spring barley in 2008 was significantly superior to other experimental years.
5

Martins, Carlos Alberto Osório, Carlos Sigueyuki Sediyama, Maria Goreti de Almeida Oliveira, Múcio Silva Reis, Valterley Soares Rocha, Maurílio Alves Moreira, and José Luiz Lopes Gomes. "Resistance to stem canker, frogeye leaf spot and powdery mildew of soybean lines lacking lipoxigenases in the seeds." Scientia Agricola 59, no. 4 (December 2002): 701–5. http://dx.doi.org/10.1590/s0103-90162002000400013.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
The soybean [Glycine max (L.) Merrill] crop holds a prominent position in the Brazilian economy because of the extension of the planted area and volume of grain production, but the beany flavor has been a limiting factor for soybean derivatives consumption by western population. This flavor is produced mainly by action of lipoxygenase enzymes (Lox1, Lox2 and Lox3), present in some commercial varieties. The genetic elimination of the alleles that codify these enzymes is the most appropriate way to avoid problems associated to this deleterious flavor. To elucidate the effect of seed lipoxygenase elimination on the resistance to plant pathogens, normal varieties of soybean (FT-Cristalina RCH, Doko RC and IAC-12) and their backcross-derived lines, both with the three lipoxygenases present in their seeds (triple-positive, TP) and without the three lipoxygenases (triple-null, TN), were tested for their resistance to stem canker (Diaporthe phaseolorum f.sp. meridionalis), frogeye leaf spot (Cercospora sojina Hara), and powdery mildew (Microsphaera diffusa Cke. & Pk.). All genetic materials studied were resistant to stem canker. FT-Cristalina RCH and Doko-RC and their TP and TN lines were resistant to frogeye leaf spot. IAC-12 and its derived lines not only presented a higher disease index, but also the derived lines, TP and TN, were more susceptible, indicating the loss of genes for disease resistance in the backcrosses. There was no association between the elimination of lipoxygenases from the seeds with the resistance to frogeye leaf spot. In relation to the powdery mildew, TP or TN lines presented similar or higher resistance than their respective recurrent parents whose susceptibility appeared in the following order: IAC-12, less susceptible, Doko-RC, intermediate and FT-Cristalina RCH, more susceptible.
6

Franco, Helena Baroni Junqueira, Maria Aparecida Pessôa da Cruz Centurion, and José Carlos Barbosa. "Estudo de métodos de inoculação para a avaliação de cultivares de soja a Fusarium tucumaniae." Summa Phytopathologica 35, no. 1 (February 2009): 32–38. http://dx.doi.org/10.1590/s0100-54052009000100005.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Avaliou-se a reação das cultivares de soja, IAS-5, FT-Cometa, CAC-1, Monarca e MG/BR 46 (Conquista), consideradas resistentes, e de FT-Estrela e FT-Cristalina, suscetíveis a F. tucumaniae, por dois métodos. Foram inoculadas plântulas e folhas destacadas de soja através do método de grãos de sorgo e grãos de aveia, respectivamente. As avaliações de severidade da doença foram efetuadas semanalmente utilizando-se escalas de notas tanto para sintomas observados na parte aérea das plântulas como para o sistema radicular, e também através da porcentagem de plântulas mortas. Avaliou-se também a altura de plantas e os comprimentos das lesões externa e interna da haste. A relação das cultivares em ordem crescente de porcentagem de plantas mortas foi CAC-1 (47%), Monarca (60%), MG/BR 46 (Conquista) (61%), IAS-5 (64%), FT-Cristalina (84%), FT-Cometa (86%) e FT-Estrela (90%). Em folhas destacadas, inicialmente, o patógeno infectou tecidos das regiões próximas ao pecíolo, porém este método não foi adequado na caracterização dos materiais, uma vez que ocorre senescência precoce das folhas.
7

Nascimento, C. W. A., R. L. F. Fontes, J. C. L. Neves, and A. C. F. D. Melício. "Fracionamento, dessorção e extração química de zinco em latossolos." Revista Brasileira de Ciência do Solo 26, no. 3 (September 2002): 599–606. http://dx.doi.org/10.1590/s0100-06832002000300004.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
O conhecimento das formas químicas do Zn no solo, bem como de suas relações com os teores disponíveis para as plantas, é importante para a previsão do comportamento desse micronutriente. Este trabalho teve como objetivo estudar a influência da calagem e de doses de Zn sobre a dessorção, extração e fracionamento desse elemento em amostras de seis Latossolos. As amostras, com e sem calagem, receberam 0, 20 e 40 mg dm-3 de Zn e foram incubadas por 30 dias. Após a incubação, foram determinados os teores de Zn pelos extratores Mehlich-1, Mehlich-3, DTPA e EDTA. Os teores de Zn foram determinados nas frações: trocável, matéria orgânica, óxido de manganês, óxido de ferro amorfo e óxido de ferro cristalino, residual, além dos teores totais. A dessorção foi avaliada mediante extrações sucessivas com resina de troca catiônica. Com a aplicação de Zn, esse elemento foi retido, principalmente, nas frações trocável e matéria orgânica. A calagem provocou drástica redução nos teores de Zn trocável e aumento nas frações: matéria orgânica, óxidos de ferro amorfo e cristalino e óxidos de manganês. Nos solos sem calagem, todos os extratores correlacionaram-se significativamente com a fração Zn trocável, enquanto, nos solos com calagem, essa correlação foi significativa com o Zn na fração orgânica. Nos solos sem calagem, o teor de Zn dessorvido das frações decresceu na seguinte ordem: trocável = matéria orgânica > óxido de manganês > óxido de ferro amorfo >> óxido de ferro cristalino, com os extratores EDTA, Mehlich-1 e Mehlich-3, apresentando as melhores correlações com o total dessorvido. A calagem provocou ausência de dessorção para o Zn
8

Wander, Alcido Elenor, and Paulo Eterno Venâncio Assunção. "Dinâmica e concentração da produção de feijão na região centro-oeste do Brasil, 1990 a 2013." Revista Brasileira de Planejamento e Desenvolvimento 4, no. 1 (November 16, 2015): 5. http://dx.doi.org/10.3895/rbpd.v4n1.3592.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
O objetivo deste estudo foi caracterizar os padrões de concentração da produção de feijão e o modelo de migração que houve em relação à produção de feijão nos municípios que compõem os estados da região Centro-Oeste do Brasil no período de 1990 a 2013. Foram identificados os municípios maiores produtores e ordenados em ordem decrescente por quantidade produzida, classificando-os em quatro quartéis (intervalos entre dois quartis). Foi possível confirmar uma tendência de concentração da produção de feijão da região Centro-Oeste em alguns poucos municípios (Cristalina e Luziânia, Goiás; Sorriso e Primavera do Leste, Mato Grosso).
9

ŠUNDIĆ, DANIJELA, BRANKO M. RADUJKOVIĆ, and JASMINA KRPO-ĆETKOVIĆ. "Catalogue of Naidinae and Pristininae (Annelida: Oligochaeta: Naididae) with twenty species new for Montenegro." Zootaxa 2737, no. 1 (January 12, 2011): 1. http://dx.doi.org/10.11646/zootaxa.2737.1.1.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
The Oligochaeta occurring in Montenegrin freshwaters were studied in order to contribute to a better knowledge of this group in the region. The oligochaetes from rivers, lakes, reservoirs, creeks, and springs, belonging to the Black Sea and the Adriatic Sea drainage basins, were investigated. Samples of sediments were taken from 54 sampling sites during three years of research (2005–2008). We confirmed the presence of formerly reported species and found 20 species new for the Montenegrin oligochaete fauna: Chaetogaster cristallinus, C. diaphanus, C. langi, C. setosus, Nais behningi, N. bretscheri, N. elinguis, N. simplex, N. stolci, Ophidonais serpentina, Paranais frici, P. litoralis, Piguetiella blanci, Pristina bilobata, P. jenkinae, P. longiseta, P. osborni, P. proboscidea, Slavina appendiculata, and Uncinais uncinata. Accordingly, the fauna of Naidinae and Pristininae in Montenegro now consists of 36 species.
10

Martinod, Joseph, Lucie Roux, Jean-Francois Gamond, and Jean-Paul Glot. "Deformation actuelle de la chaine de Belledonne (massifs cristallins externes alpins, France); comparaison triangulation historique-GPS." Bulletin de la Société Géologique de France 172, no. 6 (November 1, 2001): 713–21. http://dx.doi.org/10.2113/172.6.713.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Abstract The present-day active tectonics of the western Alps are poorly known. Permanent GPS stations located in the French and Italian Alps are too recent to give any significant information on the strain-regime within the chain [e.g. Calais et al., 2000a; Caporali and Martin, 2000]. Similarly, the reiteration in 1998 of the 60 points of the "GPS Alpes" temporary network, previously installed and positioned in 1993, did not result in a clear image of the active deformations of this part of the Alpine Arc [Vigny et al., 2001]. Both permanent and "GPS Alpes" data show that the relative motion of most of the points located within, or on both sides of the chain, are probably slower than 5 mm/yr. Another possibility to investigate the present-day deformation of part of the Alps is to use historical triangulation data. In many parts of the French Alps, authors have remeasured historical networks of the French Institut Geographique National, using GPS, for geodynamical purposes [Jouanne et al., 1994; Martinod et al., 1996; Ferhat et al., 1998; Sue et al., 2000; Calais et al., 2000b; Jouanne et al., 2001]. Their comparison confirms that deformations in the French Alps occur slowly, at speeds smaller than 5 mm/yr. Some deformations, however, have been observed in different parts of the chain [Jouanne et al., 1994; Martinod et al., 1996; Sue et al., 2000; Calais et al., 2000b]. Typically, the precision of triangulation data is 10 (super -5) , which means that the motion between benchmarks whose relative distance is 10 km must reach 10 cm to be noticed. Given the age of the triangulation networks that are re-measured using GPS (generally around 50 years), this corresponds to relative velocities of 2 mm/yr, which is quite large in the context of the western Alps. For instance, Martinod et al. [1996] calculate a shortening axis orientated N070 degrees for the southern part of the Belledonne Massif (External Crystalline Massifs), and evaluate the relative speeds to reach possibly 3-5 mm/yr, which is as large as the maximum relative speed between Apulia and Europe! These results are based, however, on the motion of only 3 benchmarks (GGA, REV and GSE) of the historical network. In order to confirm the existence of the rapid deformation noted in this previous paper, we measured in 1998 and 1999, using GPS, the position of 22 historical benchmarks located near the southern part of the Belledonne Massif, which is the area where Martinod et al. [1996] observed their most significant deformations. Geodetic data: 22 geodetic sites were measured using GPS in 1998 and 1999. Measurements were done using bi-frequency Ashtech receivers, in at least two 6-hour sessions for half of the points. 6 of those sites had already been measured in 1993-1994. We also included in the compensation of the GPS data the measurements of 4 sites (BUF, GEN, MCR and NER) that had been done in 1993 and 1994. GPS data have been processed using the Winprism software, and we used the Geolab software to perform the compensation of the 1993-1994 data together with the 1998-99 data. We finally obtain a new position for 26 benchmarks of the "Savoie-Dauphine 1950" triangulation network. We also performed again the compensation of the old triangulation network. We included in the compensation, data concerning the points of the geodetic campaign from the 1st order to the 4th order geodetic points. We calculated the position of 186 stations, using 1174 angle measurements. We assumed the standard deviation of a direction observation to result both from centering and instrumental errors [e.g. Jouanne et al., 1994]. We adopted the following uncertainties: 20 mm for centering errors, 6.3 10 (super -4) grads for Wild T3, and 7.6 10 (super -4) grads for Wild T2 theodolites (values communicated by IGN). The relative accuracy of the coordinates determined in this compensation is approximately 10 (super -5) . Comparison between triangulation and GPS data: It is not possible to obtain displacements vectors comparing GPS measurements with old triangulation data. As a matter of fact, historical geodetic networks only contain precise angle measurements. Neither the size, nor the orientation of the old network can be accurately known. To evidence possible tectonic deformations comparing the two geodetic campaigns, we calculate the strain tensor for triangular elements formed by sets of three neighbouring points of the network. We calculate the eingenvalues epsilon 1 and epsilon 2 of the strain tensor and their azimuth (resp. theta 1 and theta 2 ). We present in table II the values of dgamma /dt = (depsilon 1 /dt-depsilon 2 /dt) and of theta 2 for 33 triangles formed by sets of the 26 historical points remeasured using GPS. Both dgamma /dt and theta 2 are independent of the size and orientation of the old triangulation network. They can therefore be evaluated with precision without any a priori hypothesis [e.g. Ferhat, 1997]. dgamma /dt is the difference between the maximum compressive and extensive strain rate.
11

Beraldo, Daniel Prado, Fernando Buzatto Mantovan, and Emanuele Moraes Mello. "HIPERTENSÃO OCULAR SECUNDÁRIA À LUXAÇÃO DE CRISTALINO PARA CÂMARA ANTERIOR NA SÍNDROME DE MARFAN." Colloquium Vitae 13, no. 2 (January 14, 2022): 19–24. http://dx.doi.org/10.5747/cv.2021.v13.n2.v327.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Marfan syndrome (MFS) is a rare autosomal dominant metabolic disorder, caused by mutations in the gene responsible for coding the fibrillin-1 protein. It is characterized by cardiovascular, musculoskeletal and ocular manifestations. The purpose of this report was to present a rare ophthalmologic complication in a patient with MFS. Female, 51 years old, attended the emergency room complaining of severe pain, low visual acuity and hyperemia in the right eye, started two days before. Biomicroscopy: ectopia lentis (luxated) for anterior chamber; Tonometry: 56 mmHg. Hypotensive drugs were prescribed which reduced intraocular pressure (IOP) to 8 mmHg. Referred for emergency surgery (facectomy without IOL implantation) in order to avoid further damage to the cornea and optic nerve. In the post operative period, presented IOP control and improved VA to 20/50. Multidisciplinary follow-up is necessary in patients with MFS, enabling early diagnosis, which can prevent and minimize any complications.
12

Olivares Lugo, Lucia I., Ana M. Bolarín Miró, Antonia Martínez Luévanos, Claudia A. Cortés Escobedo, Màrius Ramírez Cardona, and Félix Sánchez-De Jesús. "Multiferroicidad en LaFeO3 sintetizada mediante molienda de alta energía." Tópicos de Investigación en Ciencias de la Tierra y Materiales 8, no. 8 (October 5, 2021): 20–24. http://dx.doi.org/10.29057/aactm.v8i8.7586.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
En este trabajo se presentan resultados sobre las propiedades multiferroicas de LaFeO3 sintetizada mediante molienda de alta energía asistida con tratamiento térmico. Los resultados de difracción de rayos X (XRD) revelan la formación de una estructura ortorrómbica para la muestra tratada a 1073 K. Los ciclos de histéresis magnética muestran la transición del orden ferromagnético al orden antiferromagnético tipo-G, relacionado con la transformación de la fase amorfa a cristalina durante el tratamiento térmico. El valor de la temperatura de Néel de la LaFeO3 monofásica obtenido fue de 700 K, menor que lo reportado anteriormente. Las propiedades dieléctricas, a temperatura ambiente, de LaFeO3 muestran un comportamiento acorde con el efecto Maxwell-Wagner. Adicionalmente, se encontró que la conductividad en corriente alterna AC (sAC) aumenta linealmente con la frecuencia. Todos los resultados muestran que la LaFeO3 sintetizada por molienda de alta energía asistida con tratamiento térmico posee un comportamiento multiferroico.
13

Silva, E., and R. Scozia. "Convergent Beam Electron Diffraction Zone Axis Pattern Map of Zirconium." Proceedings, annual meeting, Electron Microscopy Society of America 48, no. 2 (August 12, 1990): 496–97. http://dx.doi.org/10.1017/s0424820100136088.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
The purpose in obtaining zone axis pattern map (zap map) from a given material is to provide a quick and reliable tool to identify cristaline phases, and crystallographic directions, even in small particles. Bend contours patterns and Kossel lines patterns maps from Zr single crystal in the [0001] direction have been presented previously. In the present communication convergent beam electron diffraction (CBED) zap map of Zr will be shown. CBED patterns were obtained using a Philips microscope model EM300, which was set up to carry out this technique. Convergent objective upper pole piece for STEM and some electronic modifications in the lens circuits were required, furthermore the microscope was carefully cleaned and it was operated at a vacuum eminently good.CBED patterns in the Zr zap map consist of zero layer disks, showing fine details within them which correspond to intersecting set of higher order Laue zone (HOLZ) deficiency lines.
14

Melo, Évio Eduardo Chaves de, Clístenes Williams Araújo do Nascimento, and Ana Cristiane Queiroz Santos. "Solubilidade, fracionamento e fitoextração de metais pesados após aplicação de agentes quelantes." Revista Brasileira de Ciência do Solo 30, no. 6 (December 2006): 1051–60. http://dx.doi.org/10.1590/s0100-06832006000600014.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
A baixa biodegrabilidade de quelantes sintéticos usados para induzir a fitoextração resulta em alto risco ambiental pela possibilidade de lixiviação de metais pesados. Agentes quelantes naturais, mais rapidamente degradados no solo, podem ser uma alternativa para os quelantes sintéticos. O objetivo deste trabalho foi comparar a performance de ácidos orgânicos naturais (gálico, cítrico e oxálico) com ácidos sintéticos (EDTA, DTPA e NTA) na fitoextração induzida de metais. O solo foi contaminado com 500, 300 e 200 mg kg-1 de Pb, Zn e Cu, respectivamente, e cultivado com milho (Zea mays) e mucuna preta (Stizolobium aterrimum). Os agentes quelantes, na dose de 10 mmol kg-1, foram aplicados no solo sete dias antes da coleta das plantas. Amostras do solo foram submetidas à extração com CaCl2 e fracionamento. Os teores dos metais na solução do solo foram também determinados. Os quelantes sintéticos EDTA, DTPA e NTA foram eficientes na solubilização dos metais pesados no solo. Dentre os ácidos orgânicos naturais, apenas o ácido cítrico foi eficiente na solubilização dos metais nas primeiras vinte e quatro horas após a sua aplicação. A distribuição dos metais entre as frações apresentou a seguinte ordem: Pb: matéria orgânica (MO) > óxido de Fe amorfo (OxFeA) > trocável (Tr) > óxido de Fe cristalino (OxFeC); Cu: MO > Tr > OxFeC > OxFeA; e Zn: MO > Tr > OxFeC > OxFeA. De modo geral, a adição dos quelantes sintéticos provocou aumento nos teores trocáveis de Pb e Cu e redução nos teores de Pb, Cu e Zn nas frações óxidos de Fe amorfo e cristalino. O extrator CaCl2 0,01 mol L-1 pode ser utilizado para predição da concentração de Pb, Cu e Zn na solução do solo.
15

Zucolotto, Valtencir, Rinaldo Gregório Filho, Jamshid Avlyanov, and Luiz H. C. Mattoso. "Influência de Negro de Fumo Modificado com Polianilina na Estrutura de Compósitos com Poli(Fluoreto de Vinilideno)." Polímeros 12, no. 3 (2002): 213–19. http://dx.doi.org/10.1590/s0104-14282002000300015.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Compósitos condutores elétricos a base de poli(fluoreto de vinilideno) (PVDF) e negro de fumo modificado com polianilina (Eeonomer®) foram preparados através do processamento por fusão. Resultados de reometria de torque indicaram que a presença de polianilina no negro de fumo é vantajosa ao processamento por fusão, reduzindo a viscosidade do fundido em comparação com a aditivação com negro de fumo puro. Compósitos contendo acima de 5% em peso de Eeonomer® apresentaram condutividade da ordem de 10-2 S/cm. Esse valor se manteve estável mesmo após tratamento térmico a 150°C por 170 h em atmosfera ambiente. Análises por calorimetria diferencial de varredura (DSC) e difração de Raios-X mostraram que o tipo e a quantidade de Eeonomer®, assim como a taxa de resfriamento da amostra, podem afetar a temperatura de fusão, o grau de cristalinidade e a fase cristalina do PVDF presente no compósito.
16

Nascimento, M. R., M. R. C. Santos, S. J. G. Lima, C. D. Pinheiro, J. W. M. Espinosa, E. Longo, A. G. Souza, and I. M. G. Santos. "Influência da adição de níquel na síntese do SrSnO3." Cerâmica 54, no. 329 (March 2008): 120–28. http://dx.doi.org/10.1590/s0366-69132008000100017.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Pós cerâmicos microestruturados de Sr1-xNi xSnO3 (x de 0 a 0,20) foram sintetizados com sucesso pelo método dos precursores poliméricos. Os precursores foram caracterizados por análise térmica. Três etapas de decomposição foram observadas: a primeira relacionada com o processo de desidratação, a segunda e a terceira são processos de combustão da matéria orgânica. A caracterização estrutural foi feita por difração de raios X, espectrofotometria de absorção óptica no infravermelho e espectroscopia Raman após calcinação a 700 ºC, indicando a presença da fase SrSnO3 ortorrômbica. Quando níquel II foi adicionado na rede cristalina do estanato, foi observada uma transição de fase, conduzindo a uma nova estrutura pseudo-cúbica. Com base nos resultados de Raman e difração de raios X, foi analisada a ordem-desordem a curto e longo alcance. Os resultados experimentais mostram a formação de fases secundárias quando níquel II é adicionado na matriz, com calcinação a 700 ºC.
17

Pedro-García, F., F. Sánchez-De Jesús, A. M. Bolarín-Miró, C. A. Cortés-Escobedo, and A. Barba-Pingarrón. "Propiedades magnéticas de BiFeO3 obtenido por mecanosíntesis." Tópicos de Investigación en Ciencias de la Tierra y Materiales 3 (September 30, 2016): 176–83. http://dx.doi.org/10.29057/aactm.v3i3.9628.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Las ferritas de bismuto, BiFeO3 (BFO) con estructura perovskita y grupo espacial R3c, son los únicos cerámicos multiferroicos conocidos hasta ahora que presentan orden ferromagnético y ferroeléctrico simultáneo a temperatura por encima del ambiente. Este orden es muy frágil, y se ve afectado por el método de procesamiento, es por ello, que en este trabajo se muestra el efecto del tiempo de molienda de alta energía, desde 0 hasta 420 min, sobre la estructura cristalina y las propiedades magnéticas de BFO sintetizado mediante esta técnica. Mezclas estequiométricas de óxidos metálicos se sometieron a molienda de alta energía y posterior tratamiento térmico a 650 °C durante 2 h. Se empleó difracción de rayos X y magnetometría de muestra vibrante para caracterizar los materiales sintetizados. Se obtuvieron exitosamente partículas nanocristalinas de BFO con estructura romboedral tipo perovskita después de 270 min de molienda y tratamiento térmico. Las partículas de BFO presentaron comportamiento antiferromagnético a temperatura ambiente, con valores de magnetización similares a los reportados por otros métodos. Al incrementar el tiempo de molienda es más fácil obtener la fase pura de BiFeO3 asistida con el tratamiento térmico.
18

Salcedo Reyes, Juan Carlos. "Fabricación y caracterización de diodos emisores de luz con emisión en la región verde azul." Revista Científica General José María Córdova 15, no. 19 (January 30, 2017): 337. http://dx.doi.org/10.21830/19006586.88.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
El pasado 7 de octubre de 2014 se anunció, por parte del correspondiente comité, que el premio Nobel de Física 2014 se les concedió a los japoneses Isamu Akasaki, Hiroshi Amano y Shuji Nakamura por la invención de los diodos emisores de luz (LED, por sus siglas en inglés) con emisión en la región verde-azul del espectro visible (Nakamura, Mukai & Senoh, 1991). La importancia de este invento está relacionada tanto con las potenciales aplicaciones de los LED azules como fuente de luz eficiente y ecológica, como en el desarrollo de los llamados sistemas cuánticos. Es así como actualmente el desarrollo de dispositivos electrónicos y opto-electrónicos, cuya región activa está constituida por estructuras cuánticas, está fuertemente modulado por la capacidad de fabricar dichas estructuras con una alta calidad cristalina, un alto control de la composición química y, sobre todo, con gran reproducibilidad. En este sentido, las técnicas de crecimiento epitaxial constituyen la piedra angular en el desarrollo tecnológico que supone la nano-electrónica. En este trabajo se plantean, en general, los diferentes procesos químicos y físicos que tienen lugar durante un crecimiento por Epitaxia de Capas Atómicas (Atomic Layer Epitaxy, ALE) de pozos cuánticos ultra-delgados (Ultra-Thin Quantum Wells, UTQW) de ZnXCd1-X.Se y se estudian, en particular, la cinética del proceso de adsorción de Zn dentro de la estructura cristalina en términos de una ecuación de reacción de primer orden que define la composición de la estructura en función de la temperatura del sustrato (Ts) y del flujo de átomos de zinc. Se obtienen los valores para la energía de activación, el factor pre-exponencial y la constante de adsorción de Zn. La composición química de los UTQW es uno de los parámetros más importantes para el diseño de estructuras cuánticas, ya que define la energía de emisión en potenciales aplicaciones opto-electrónicas y, en particular, en el desarrollo de LED azules y UV.
19

Francisco, Paulo Roberto Megna, Viviane Farias Silva, Djail Santos, George do Nascimento Ribeiro, and Gypson Dutra Junqueira Ayres. "Avaliação e mapeamento da produção agrícola da bacia hidrográfica do médio curso do Rio Paraíba." Revista Ibero-Americana de Ciências Ambientais 13, no. 1 (July 2, 2022): 288–301. http://dx.doi.org/10.6008/cbpc2179-6858.2022.001.0023.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Historicamente, as populações que sobrevivem no Semiárido brasileiro estão submetidas a vulnerabilidades de ordem climáticas, econômicas e sociais. Essas dificuldades são maiores para os agricultores familiares, que têm a difícil tarefa de cultivar a terra em ambiente cuja característica predominante é a pluviometria irregular, temporal e espacialmente, além da ocorrência de solos rasos, com afloramento do cristalino, temperaturas elevadas e também o uso histórico de técnicas rudimentares de cultivos, além dos descasos do poder público. Este trabalho objetivou realizar para a região do médio curso do rio Paraíba, a avaliação e o mapeamento da produção agrícola e sua distribuição utilizando sistema de informação geográfica e dados do IBGE de produção agrícola municipal. As áreas produtivas identificadas da abóbora foram 1,18% da área total; feijão-fava 2,20%; feijão comum 24,30%; mandioca 0,53%; milho 17,96%; milho forrageiro 1,30%; palma forrageira 11,19%; sorgo 0,39%; e sorgo forrageiro 5,57% da área total da bacia. De um total de área de produção de 4.385 ha declarados, os municípios de Queimadas, Pocinhos e Campina Grande se destacam na produção das culturas do feijão, milho e palma forrageira, respectivamente. Os agricultores em sua maioria obtiveram a maior produção de forrageiras para alimentação animal.Historicamente, as populações que sobrevivem no Semiárido brasileiro estão submetidas a vulnerabilidades de ordem climáticas, econômicas e sociais. Essas dificuldades são maiores para os agricultores familiares, que têm a difícil tarefa de cultivar a terra em ambiente cuja característica predominante é a pluviometria irregular, temporal e espacialmente, além da ocorrência de solos rasos, com afloramento do cristalino, temperaturas elevadas e também o uso histórico de técnicas rudimentares de cultivos, além dos descasos do poder público. Este trabalho objetivou realizar para a região do médio curso do rio Paraíba, a avaliação e o mapeamento da produção agrícola e sua distribuição utilizando sistema de informação geográfica e dados do IBGE de produção agrícola municipal. As áreas produtivas identificadas da abóbora foram 1,18% da área total; feijão-fava 2,20%; feijão comum 24,30%; mandioca 0,53%; milho 17,96%; milho forrageiro 1,30%; palma forrageira 11,19%; sorgo 0,39%; e sorgo forrageiro 5,57% da área total da bacia. De um total de área de produção de 4.385 ha declarados, os municípios de Queimadas, Pocinhos e Campina Grande se destacam na produção das culturas do feijão, milho e palma forrageira, respectivamente. Os agricultores em sua maioria obtiveram a maior produção de forrageiras para alimentação animal.
20

Rodríguez de Luna, Sarah, Perla Elizondo Martínez, Nancy Pérez Rodríguez, Alejandro Andrade Agüero, and Reynaldo Ezquivel González. "Determinación del Rendimiento Cuántico del Complejo Diaqua [Tris (Nitrato) ]-Bis [2 ,6-Bis (2-Formilfenoximetil) Piridina]Neodimio(III)." Quimica Hoy 1, no. 3 (June 30, 2011): 4. http://dx.doi.org/10.29105/qh1.3-128.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Se evaluó el rendimiento cuántico del complejo diaqua-[tris(nitrato)]-bis[2,6-bis(2-formilfenoximetil)piridina]neodimio(III) mediante el método Petoud [1] ( = 0.56), para esto se prepararon disoluciones del complejo del orden de 10-5 M, donde se muestra que la propiedad fotoluminiscente es inversamente proporcional a la concentración del compuesto en la disolución. Para llevar a cabo lo anterior, primero se midió el espectro de emisión del complejo donde se observó que la señal en 864 nm es la de máxima intensidad, resultando mayor que la de la sal de partida. El complejo se sintetizó previamente por reacción directa mezclando disoluciones de la sal Nd(NO3)3.6H2O y L en relación 1:2, y se caracterizó por análisis elemental (AE), espectroscopía de infrarrojo (IR) y mediante difracción de rayos X de monocristal se obtuvo su estructura cristalina [2]. Los resultados obtenidos en este trabajo servirán de base para proponerse en la preparación de nuevos materiales del tipo láseres o fibras ópticas ya que el compuesto tiene la particularidad de emitir tanto en el visible como en el infrarrojo cercano.
21

Taboada-Moreno, C. A., D. Ramírez-Ramírez, A. M. Bolarín-Miró, F. Sánchez-De Jesús, C. A. Cortés Escobedo, and M. Ramírez-Cardona. "Propiedades magnetocalóricas y estructurales de la manganita de lantano dopada con calcio (La1-xCaxMnO3, 0 ≤x≤0.4)." Tópicos de Investigación en Ciencias de la Tierra y Materiales 6, no. 6 (October 5, 2019): 101–7. http://dx.doi.org/10.29057/aactm.v6i6.5007.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Las manganitas tipo ABO3, particularmente las dopadas con metales alcalinotérreos (Ca2+), La1-xCaxMnO3, son materiales de gran interés por sus extraordinarias propiedades tecnológicas, particularmente por su posible aplicación en refrigeración magnética. El objetivo de este trabajo fue analizar el comportamiento magnetocalórico de compuestos tipo La1-xCaxMnO3, los cuales se sintetizaron mediante molienda de alta energía durante 5 h, asistida con tratamiento térmico hasta 1100 °C. Mediante DRX se corroboró la síntesis de manganitas perovskita con estructura cristalina tipo ortorrómbica, con distintas concentraciones de dopante. La magnetometría de muestra vibrante demostró el orden paramagnético a temperatura ambiente, se obtuvieron las temperaturas de Curie (Tc) entre 143 K a 243 K, siendo la manganita La0.7Ca0.3MnO3 la de mayor interés. Asimismo, se obtuvieron las isotermas magnéticas alrededor de la Tc, para la composición (x=0.3). Su análisis permitió analizar el efecto magnetocalórico, a través de la determinación del cambio de entropía magnética (-ΔS), la cual varió entre 3 a 7.43 Jkg-1K-1, y la capacidad de refrigeración (RC), la cual se obtuvo en el rango de 24.18 a 93.29 J kg-1. El incremento en el nivel de dopaje (x), produce un aumento en la temperatura de Curie, y en el cambio de entropía magnética, determinado que la composición (x=0.3) es la que mejores propiedades presenta.
22

Lugo, Claudio, Hilines Rosal, Jackson Hidalgo, Jairo Rondón, Patricia Pérez, Pedro Rodríguez, Héctor Del Castillo, and Fredy mbert. "Preparación de Perovskitas simples y en capas (A= La y Sr/Ca; B = Ni/Co y Ni/Al) a partir de la síntesis por combustión en solución, SCS, vía radiación microondas." Ciencia e Ingeniería 43, no. 03 (2022): 245–56. http://dx.doi.org/10.53766/cei/2022.43.03.02.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Se sintetizaron una serie de óxidos mixtos tipo perovskitas de composición A1-xA?xB1-yB?yO3 (A= Sr/Ca y B= Al/Ni; A= La y B= Co/Ni) a partir del método por combustión en solución SCS, empleando Glicina como carburante y usando radiación microondas como fuente de energía. Los sólidos fueron caracterizados vía espectroscopia infrarroja con transformada de Fourier FT-IR, difracción de rayos X DRX y fisisorción de nitrógeno. La FT-IR mostró la presencia de múltiples bandas características de interacciones metal - oxígeno a baja longitud de onda (entre 900 y 400 cm-1) algunas solapadas entre sí, que muestran la presencia de estos metales en el sólido sintetizado. El análisis textural demostró que los sólidos presentan valores muy bajos de área superficial (< 20 m2/g), típico de este tipo de materiales, indicando la posible presencia de partículas con tamaños en el orden de los nanómetros Los resultados obtenidos por DRX sugieren que la fase predominante en estos materiales corresponde a los reportados para perovskitas: la serie 1 ortorrómbica simple, la serie 2 tetraédrica simple pero deficiente de oxígeno, y la serie 3 tetraédrica en capas; esta técnica permitió determinar el tamaño del dominio cristalino, encontrándose valores en todos los sólidos por debajo de los 25 nm.
23

Costa, Jean Batista Apolinário, and Breno Arsioli Moura. "Os estudos de Thomas Young sobre a acomodação ocular: análise do episódio e tradução comentada do texto “Observations on vision” (1793)." Ensino & Multidisciplinaridade 7, no. 1 (December 28, 2021): 1. http://dx.doi.org/10.18764/2447-5777v7n1.2021.1.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Neste artigo, apresentamos uma tradução comentada para o português do texto “Observations on vision” (1793), de Thomas Young (1773-1829), seu primeiro trabalho publicado nas Philosophical Transactions da Royal Society. Nesse texto, Young discutiu algumas teorias e ideias sobre a acomodação visual existentes até sua época. Após apontar diversas falhas nessas teorias, ele propôs a sua, baseada na existência de uma musculatura no cristalino responsável especificamente por esse mecanismo. A tradução é precedida por três seções, em que aspectos da história da anatomia ocular e das teorias anteriores para a acomodação visual são abordados, a fim de contextualizar a leitura do material traduzido.Thomas Young’s studies on visual accommodation: an analysis of the episode and a commented Portuguese translation of his “Observations on vision”(1793)AbstractIn this paper, we present a commented Portuguese translation of Thomas Young’s (1773-1829) “Observations on vision” (1793), his first published paper in Royal Society’s Philosophical Transactions. In this article, Young discussed some previous theories and ideas on visual accommodation up to his days. After pointing out the flaws of these theories, he proposed his own: muscles in the crystalline lens were responsible for this mechanism. The translation is preceded by three sections in which we comment on aspects of the history of eye anatomy and of the previous theories for visual accommodation, in order to contextualize the reading of the translated material.Keywords: Visual accommodation; Optics; Vision; Thomas Young; Light.
24

Petteni, Oriane. "La philosophie française postmoderne et les inventions narratives du roman moderniste américain." Symposium 23, no. 1 (2019): 212–34. http://dx.doi.org/10.5840/symposium201923112.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Le but de cet article est de réévaluer l’impact du projet philosophique de Jean Wahl sur la philosophie française postmoderne. L’angle choisi consiste à replacer le projet wahlien dans le cadre des deux grands motifs de la philosophie française de la seconde moitié du XXe siècle: le rejet du paradigme dominant de la vision et le rapport ambivalent à l’hégélianisme, cristallisé dans la 􀏔igure de la conscience malheureuse. En suivant ces deux fils conducteurs, l’article retrace le parcours intellectuel de Jean Wahl depuis sa thèse de doctorat sur les philosophies pluralistes angloaméricaines, en passant par sa réception de l’hégélianisme, pour le mettre en relation avec sa période la moins commentée, celle de l’introduction dans le paysage philosophique français des grands noms du roman moderniste américain de l’époque.The goal of this paper is to re-evaluate the impact of Jean Wahl’s philosophical project on French postmodern philosophy. To complete this task, it is necessary to put the Wahlian project into the context of the two major aims of 20th Century French philosophy: the rejection of ocularcentrism and the ambiguous relationship to Hegelianism characterized by the figure of the Unhappy Consciousness. Following these two threads, the article reconstructs Wahl’s intellectual journey from his Ph.D. on American pluralism to his reception of Hegelianism in order to connect them to his less known work, which consists of introducing American modernist writers into the French philosophical landscape.
25

Ferreira, Joel Antonio. "MODELO CONFLITUAL/CONTRADIÇÃO/DIALÉTICO PARA ENTENDER OS DIREITOS HUMANOS/JUSTIÇA NA BÍBLIA (1 Co 12,14-27)." Revista Caminhos - Revista de Ciências da Religião 16, no. 2 (November 6, 2018): 93. http://dx.doi.org/10.18224/cam.v16i2.6663.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
A leitura sociológica pelo Modelo Conflitual, ajuda o leitor/intérprete, além da “situação vital” em que o texto foi escrito, a conhecer o “lugar social” de toda a narrativa. A leitura conflitual da Bíblia, como fundamento epistemológico, tem a afirmação de que a “sociologia crítica” é um válido instrumento de crítica da ordem estabelecida (funcionalista). Buscando o “lugar social” dos textos bíblicos, ouvindo a voz dos marginalizados e oprimidos, esta leitura é, sempre, uma denúncia à voz dos dominadores. Ela vai, por opção acadêmica, explicitando os personagens, os grupos da “margem”: os que vivem nas periferias, os que não têm voz e nem espaço. Por isso, o leitor/intérprete precisa estar em atitude de “suspeição”: os insignificantes, pela visão assimétrico-dominadora, passam a ter um significado vital. O “lugar social” dos abandonados e esquecidos torna-se um espaço primordial. Desse modo, a Justiça e os Direitos Humanos serão vistos de modo “cristalino”, a partir de 1 Cor 12,14-27. CONFLITUAL/CONTRADICTION/DIALETIC MODEL TO UNDERSTAND HUMAN RIGHTS/JUSTICE IN THE BIBLE (1 Cor 12,14-27) The sociological reading of the Conflict Model helps the reader / interpreter, besides the "vital situation" in which the text was written, to know the "social place" of the whole narrative. The conflictive reading of the Bible as an epistemological foundation has the assertion that "critical sociology" is a valid instrument of criticism of established order (functionalist sociology). Seeking the "social place" of biblical texts, listening to the voice of the marginalized and oppressed, this reading is always a denunciation to the voice of the dominators. She will, by academic option, explaining the characters, the "margin" groups: those who live in the peripheries, those who have no voice or space. Therefore, the reader / interpreter must be in an attitude of "suspicion": the insignificant, by the asymmetric-domineering vision, come to have a vital meaning. The "social place" of the abandoned and forgotten ones becomes a primordial space. In this way, Justice and Human Rights will be seen in a crystalline way, from 1 Cor 12:14-27.
26

Porto, Everaldo R., Míriam C. C. de Amorim, and Luis G. de A. Silva Júnior. "Uso do rejeito da dessalinização de água salobra para irrigação da erva-sal (Atriplex nummularia)." Revista Brasileira de Engenharia Agrícola e Ambiental 5, no. 1 (April 2001): 111–14. http://dx.doi.org/10.1590/s1415-43662001000100020.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Com o objetivo de se reduzir os impactos causados pela dessalinização de água salobra proveniente do cristalino no trópico semi-árido brasileiro, a erva-sal (Atriplex nummularia) foi cultivada durante um ano, nos campos da Estação Experimental da Embrapa Semi-Árido. As plantas foram irrigadas com rejeito do processo de dessalinização, com concentração salina média de 11,38 dS m-1, e cada uma recebeu 75 L de água por semana, durante 48 semanas. A salinidade média do perfil de solo, da camada de 0 a 90 cm, era de 0,64 dS m-1 antes de se iniciar a irrigação das plantas; depois da colheita das plantas, a salinidade do mesmo perfil de solo foi de 12,74 dS m-1, enquanto a produtividade da erva-sal foi de 6.537,0 kg ha-1 de matéria seca, com teor de proteína bruta de 18,40% nas folhas. A Atriplex apresentou grande potencial de extração de sais do perfil de solo, mas quando as plantas são irrigadas com rejeito de alta concentração salina, a quantidade de sais extraída desse perfil pela planta, é da ordem de 3,93% do total de sais adicionados ao solo pelas irrigações; isto implica no fato de que, para um manejo de água sustentável, há necessidade de se gerar mais informações sobre as relações de solo e água para a erva-sal, nas condições das zonas áridas do Brasil.
27

Espinel Pérez, Nelson Mauricio, M. C. Pazos, E. Parra, and D. Martínez. "CALCINATION OF PHOSPHORIC ROCK BY TORCH PLASMA, TO OBTAIN THERMOPHOSPHATES FERTILIZERS." Revista Colombiana de Materiales, no. 18 (March 23, 2022): 54–68. http://dx.doi.org/10.17533/rcm/udea.rcm.n18a05.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Se utilizó un reactor de plasma de antorcha para la obtención de fertilizantes termofosfatos (TPIZA y TPPC) sometiendo la roca fosfórica (PR) de la región centro oriente del departamento de Boyacá, Colombia, proveniente de los municipios de Iza y Sogamoso, a calcinación mediante plasma de antorcha. Se utilizó un equipo de antorcha de plasma de 7.6 kW (potencia nominal) con temperaturas de proceso > 10000 ° C, tamaño de partícula de 0.074 mm y tiempos de calcinación de 30 s - 40 s. Como resultado experimental se obtuvieron concentraciones máximas de fósforo total y fósforo asimilable correspondientes a 27.0% P2O5 y 3.07% P2O5 a partir de termofosfatos de Iza (TPTP - IZA) mientras que los resultados para los termofosfatos de Sogamoso (TPTP - PC) fueron 33.12% P2O5 y 4.83 % P2O5. Los análisis de fósforo total se realizaron por fluorescencia de rayos X (FRX) y para la determinación del fósforo asimilable se realizó primero la extracción con solución neutra de citrato de amonio y posteriormente la determinación cuantitativa por espectrofotometría UV - Vis. Mediante difracción de rayos X (DRX), se determinó que la fase cristalina predominante fue el carbonato de fluorapatita, que osciló entre 53.0% - 87.0% (TPTP - IZA) y 60.6% - 93.7% (TFTP - PC). Los costes energéticos de los fertilizantes obtenidos reportaron un consumo energético muy bajo, del orden de 0.64 kWh / Kg – 1.14 kWh / Kg, al utilizar intensidades eléctricas de 30 A y 45 A.
28

Muehe, Dieter, and Vânia Guaycuru de Carvalho. "Geomorfologia, cobertura sedimentar e transporte de sedimentos na plataforma continental interna entre a Ponta de Saquarema e o Cabo Frio (RJ)." Boletim do Instituto Oceanográfico 41, no. 1-2 (1993): 01–12. http://dx.doi.org/10.1590/s0373-55241993000100001.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
A plataforma continental interna defronte à restinga da Massambaba - um sistema de duplos cordões litorâneos localizados entre Saquarema e Arraial do Cabo, com 48 km de extensão - apresenta topografia regular, interrompida por raros afloramentos de rochas do embasamento cristalino e por ocorrências localizadas de arenitos de praia. Um amplo afloramento destes últimos ocorre na faixa batimétrica de 48 a 60 m, correspondendo à posição da linha de costa cerca de 10.000 anos atrás. Outro afloramento de arenitos de praia, de reduzida dimensão, ocorre próximo ao perfil S-4, à distância de 50 m da face da praia, em profundidade de 4 m. A cobertura sedimentar, sem aporte significativo de sedimentos terrígenos, é constituída predominantemente por areias quartzosas reliquiares. O gradiente batimétrico apresenta declividade elevada, atípica para uma plataforma passiva, atingindo o limite distai da plataforma continental interna, a isobatimétrica de 60 m, a uma distância da ordem de 4 milhas náuticas da linha de praia. O padrão de distribuição granulométrico apresenta gradientes de decréscimo em direção a leste, isto é, em direção ao Cabo Frio, e em direção a maiores profundidades. A diminuição do tamanho granulométrico em direção ao Cabo Frio é atribuída como sendo resultado do aporte de sedimentos terrígenos através de um sistema de drenagem pleistocênico, interrompido pela construção do cordão litorâneo mais interiorizado, e à remobilização dos sedimentos por ação de ondas e correntes com transporte residual em direção a leste.
29

GARPELLI, Lia Nogueira, and Didier GASTMANS. "Potencial hidromineral dos aquíferos do estado de São Paulo." Pesquisas em Geociências 47, no. 3 (December 17, 2020): e100458. http://dx.doi.org/10.22456/1807-9806.109987.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
O estado de São Paulo lidera a produção brasileira de água mineral. Devido ao seu complexo arcabouço hidrogeológico, composto por vários aquíferos sedimentares e fraturados, as águas minerais apresentam diferentes características hidrominerais. Assim, o principal objetivo foi avaliar o potencial hidromineral dos aquíferos paulistas, fundamentado pelo Código de Águas Minerais (CAM) e legislações internacionais correlatas, a partir de uma base de dados pública de laudos analíticos de 276 poços de águas subterrâneas da Companhia Ambiental do Estado de São Paulo (CETESB). Baseado nas concentrações de Sólidos Totais Dissolvidos (STD), observou-se que as águas subterrâneas possuem grau variável de mineralização, sendo as águas mais mineralizadas associadas aos sistemas aquíferos Serra Geral (SASG), Tubarão (SAT) e Bauru (SAB). Entretanto, apenas 8,7% das águas se enquadrariam como mínimo e baixo teores de STD pela legislação dos Estados Unidos. Similarmente, apenas duas amostras seriam enquadradas como muito pouco mineralizadas e 81,5% em pouco mineralizadas pela legislação europeia. Pelas classificações dispostas pelo CAM, as amostras foram caracterizadas pela temperatura, predominantemente, como frias e hipotermais, e uma pequena parcela como mesotermais e hipotermais. As águas mais frias prevaleceram no aquífero Cristalino (SAC), enquanto as águas de maiores temperaturas ocorreram no Guarani (SAG). Todo os aquíferos possuíram potencial hidromineral pela classificação química, pela concentração de flúor, seguido em ordem decrescente, pelo lítio no SAC, o vanádio no SASG, a alcalina bicarbonato no SAT, sulfato e selênio de forma mista no SAT e SASG.
30

Freitas, Eriberto Vagner de Souza, Clístenes Williams Araújo do Nascimento, Airon José Silva, and Gustavo Pereira Duda. "Indução da fitoextração de chumbo por ácido cítrico em solo contaminado por baterias automotivas." Revista Brasileira de Ciência do Solo 33, no. 2 (April 2009): 467–73. http://dx.doi.org/10.1590/s0100-06832009000200024.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
A fitoextração - uso de plantas para extrair contaminantes do solo - é uma técnica promissora de recuperação de solos contaminados. Como alternativa aos quelantes sintéticos, ácidos orgânicos naturais estão sendo propostos para induzir a fitoextração por serem rapidamente degradados no solo, evitando risco de poluição secundária. Este trabalho objetivou avaliar o desempenho do ácido cítrico aplicado em doses crescentes, total e parceladamente, na fitoextração induzida de Pb em solo contaminado por resíduos de baterias automotivas. O ácido cítrico, nas doses de 0, 20, 40, 60 e 80 mmol kg-1, foi aplicado de forma total no 30° dia de cultivo de milho (Zea mays) e, parceladamente, no 30º e 34º dias de cultivo. Para efeito comparativo, um tratamento adicional com EDTA na concentração de 10 mmol kg-1 foi utilizado. Nas amostras de solo após aplicação dos tratamentos, foram determinados os teores de Pb solúvel e ligado a frações do solo. Pode-se concluir que o parcelamento das doses de ácido cítrico não influenciou a eficiência da fitoextração, sendo a aplicação única da dose total mais indicada para indução da acumulação de Pb pelas plantas. A remediação da área com fitoextração induzida pela aplicação de ácido cítrico é exequível em período relativamente curto e sem problemas secundários quanto à lixiviação de Pb. A aplicação de ácido cítrico provocou mobilização de Pb das frações menos solúveis (matéria orgânica e óxidos) para a forma trocável. A distribuição de Pb nas frações do solo após aplicação do ácido apresentou a seguinte ordem: trocável > matéria orgânica > óxido de Fe cristalino > óxido de Fe amorfo.
31

Nascimento, C. W. A., R. L. F. Fontes, and J. C. L. Neves. "Dessorção, extração e fracionamento de manganês em latossolos." Revista Brasileira de Ciência do Solo 26, no. 3 (September 2002): 589–97. http://dx.doi.org/10.1590/s0100-06832002000300003.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
A pesquisa sobre a avaliação da disponibilidade de manganês tem apresentado resultados discordantes, em grande parte em decorrência dos teores considerados disponíveis pelos diversos extratores. O conhecimento das formas químicas em que se encontra o elemento e suas relações com os teores disponíveis são importantes para a previsão do seu comportamento no sistema solo-planta. Nesse sentido, este trabalho teve como objetivo estudar a influência da calagem e de doses de manganês sobre a dessorção, extração e fracionamento desse elemento em amostras de seis Latossolos. Essas amostras, submetidas ou não à calagem, receberam o manganês nas doses de 0, 16 e 32 mg dm-3 e permaneceram incubadas por 30 dias. Terminada a incubação, o Mn foi determinado utilizando-se os extratores Mehlich-1, Mehlich-3, DTPA e EDTA. As amostras foram submetidas a um fracionamento que separou o Mn na fração trocável (Tr), matéria orgânica (MO), óxido de manganês (OxMn), óxido de ferro amorfo (OxFeA), óxido de ferro cristalino (OxFeC) e residual (R), além dos teores totais. A dessorção foi avaliada mediante extrações sucessivas com resina de troca catiônica. Concluiu-se que o elemento foi retido, principalmente, na fração trocável e matéria orgânica. De modo geral, a calagem provocou redução nos teores trocáveis e aumento nas frações óxidos de ferro amorfo e de manganês. Na ausência da calagem, a ordem de dessorção apresentada foi Tr >> MO > OxFeA, com o Mehlich-3 sendo o melhor extrator para o Mn lábil. A calagem provocou acentuado decréscimo nos teores de Mn dessorvidos. O Mehlich-1 mostrou-se inadequado para a determinação dos teores disponíveis de Mn em solos corrigidos, condição na qual o DTPA foi o extrator mais indicado.
32

Zambrano Romero, Gustavo Adolfo. "Efecto de la nanoestructura sobre las propiedades térmicas y magnéticas de nanomateriales tipo 2D y 0D." Revista de la Academia Colombiana de Ciencias Exactas, Físicas y Naturales 44, no. 170 (March 16, 2020): 153–68. http://dx.doi.org/10.18257/raccefyn.916.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
En este artículo de revisión se presenta un estudio relacionado con el efecto que tiene la nanoestructura sobre las propiedades y aplicaciones de los nanomateriales. Dado el amplio campo de investigación de la ciencia de los nanomateriales se analizan en particular los recubrimientos protectores nanoestructurados 2D de barrera térmica de YSZ (Yttria-Stabilized Zirconia – ZrO2/Y2O3 – Zirconia Estabilizada con Itria) depositados en película delgada por la técnica PVD (Physical Vapour Deposition - Deposición en fase física de vapor) de pulverización catódica (sputtering) bajo ángulo oblicuo y el de las nanopartículas magnéticas 0D de ferritas de Co-Zn (Co1-xZnxFe2O4) obtenidas mediante el método de co-precipitación química. Para el caso de los recubrimientos protectores nanoestructurados 2D de barrera térmica de YSZ se concluyó que el valor de la conductividad térmica (k) está fuertemente influenciado por la microestructura “en zigzag” de los recubrimientos PVD con disminución de (k) en un orden de magnitud, cuando las columnas cambian de orientación de crecimiento normal (α=0) con respecto a la superficie del sustrato, a una microestructura en un patrón de “zigzag” con n=50 repeticiones. Esto muestra el potencial del crecimiento de películas delgadas YSZ al manipular la nanoestructura en una la deposición bajo ángulo oblicuo, como un método efectivo para mejorar la propiedad de aislante térmico de este material. Por otro lado, pudimos establecer que las propiedades magnéticas de las nanopartículas de Co1-xZnxFe2O4 como el campo coercitivo y la magnetización de saturación están fuertemente correlacionadas con el tamaño de partícula y las propiedades de la estructura cristalina, y la ferrita de Co1-xZnxFe2O4 presenta una tendencia al comportamiento superparamagnético a temperatura ambiente. Este resultado implica que las nanopartículas magnéticas pueden considerarse material magnético blando. Lo anterior hace atractivas las nanopartículas de Co1-xZnxFe2O4 para aplicaciones en el campo de la fotónica y la electrónica, como también para aplicaciones biomédicas.
33

Ndougsa-Mbarga, Théophile, Eliezer Manguelle-Dicoum, and José-Oscar Campos-Enriquez. "Gravity anomalies, sub-surface structure and oil and gas migration in the Mamfe, Cameroon-Nigeria, sedimentary basin." Geofísica Internacional 46, no. 2 (April 1, 2007): 129–39. http://dx.doi.org/10.22201/igeof.00167169p.2007.46.2.22.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Este estudio reporta resultados preliminares de una interpretación formal de datos existentes de un área hasta hoy desprovista de estudios geofísicos, la cuenca de Mamfe (Camerún nor-occidental/ Nigeria sur-oriental). La importancia de esta cuenca se comprende por el hecho de que está genéticamente relacionada con la depresión de Benue productora de hidrocarburos. Los mapas de anomalías gravimétricas regional y residual proporcionaron información sobre la estructura de la cuenca. Las componentes gravimétricas regional y residual se obtuvieron ajustando con el método de mínimos cuadrados una superfi cie polinomial de tercer grado a la anomalía de Bouguer. La anomalía residual de tercer orden revela la presencia de dos bajos gravimétricos orientados NE-SW. La anomalía occidental cubre las poblaciones de Ekok y Agbokem, y la oriental comprende a Mukonyong, Mamfe y Bachuo Akagbe. Dos cinturones orientados aproximadamente E-W de anomalías gravimétricas positivas limitan por el norte y el sur respectivamente a las anomalías antes descritas. En general los bajos gravimétricos son debidos al relleno sedimentario de la cuenca, en tanto que las anomalías residuales positivas son el producto de afloramientos del complejo basamental. El patrón de las anomalías nos permite inferir las características generales de la cuenca. Ella comprende dos sub-cuencas separadas por un alto estructural. La cuenca occidental es la más profunda y compuesta. Comprende dos sub-cuencas separadas por un alto estructural menor, posiblemente relacionado con la continuación hacia la cuenca del complejo cristalino. En general, estas sub-cuencas tienden a ser más someras hacia el oriente indicando que la cuenca evolucionó de oeste a este. Las direcciones de migración de hidrocarburos probablemente generados en el depocentro han sido indicadas. La acumulación de hidrocarburos a lo largo de estas direcciones es posible, pero estudios sísmicos y gravimétricos más detallados deben ser emprendidos para buscar trampas estructurales o estratigráficas. Este estudio puede servir de base a un programa integral de exploración petrolera.
34

Spalletti, Luis. "Mario E. Teruggi: un puente entre la ciencia y el humanismo." Revista del Museo de La Plata 1 (December 29, 2016): 302–15. http://dx.doi.org/10.24215/25456377e036.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
El Dr. Mario E. Teruggi (1919-2002) fue un destacado profesor universitario e investigador científico que hizo singulares aportes al conocimiento de las rocas ígneas, así como a la geología regional argentina, en particular del basamento cristalino y especialmente de la región de Tandilia. Sin embargo, sus más significativos trabajos creativos estuvieron dedicados a la Sedimentología. Mario Teruggi fue el fundador de la primera y principal escuela de esta disciplina en nuestro país. Su producción científica se destaca por su agudeza, rigurosidad, creatividad y afán innovador. Vislumbró con absoluta perspicacia los notables cambios metodológicos en las Ciencias de la Tierra y los volcó con generosidad en sus discípulos y alumnos. Uno de los aspectos que más le apasionaron desde el punto de vista científico fue el correcto empleo de la nomenclatura de las rocas, su significado y propuestas para su sistemática. Su carrera científica y docente se desarrolló casi enteramente en la Facultad de Ciencias Naturales y Museo de La Plata, de la que fue decano (1964-1966) y director del Museo (1994-1996). En el plano humanístico, las letras eran, sin dudas, su pasión. Publicó nueve novelas, narraciones y relatos, varios cuentos y ensayos, entre los que se destacan sus aportes al conocimiento del lunfardo. Fue distinguido como Cavaliere Uffiziale de la Orden del Mérito de la República de Italia (1971), Hijo Dilecto de la ciudad de Dolores (1979), Miembro Honorario de la Asociación Geológica Argentina (1980) y Profesor Emérito de la Universidad Nacional de La Plata (1987). Como homenajes a su memoria llevan su nombre la avenida de acceso al Museo de La Plata y el Museo Paleontológico Dolorense. Mario Teruggi fue un erudito sensible, un intelectual multifacético, un pensador agudo, un investigador original y creativo, y un escritor dotado. En su tránsito como científico, docente y hombre de letras dejó una obra sustancial y contribuyó a enriquecer la vida de muchos de sus contemporáneos.
35

Quispe M, Justiniano. "Mecano-Síntesis de la Aleación Fe-Cu." Revista de Investigación de Física 2, no. 01-02 (July 30, 1999): 1–7. http://dx.doi.org/10.15381/rif.v2i01.8568.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
El objetivo principal del presente trabajo es la producción de la aleación Fe-Cu dentro de un rango de composición donde el diagrama de fase de equilibrio reporta a este sistema como insoluble. Con tal finalidad se hace uso de una técnica conocida como mecano-síntesis , , la cual nos permite extender la solubilidad del sistema a través de soluciones sólidas cristalinas desordenadas o amorfas Brevemente, se puede decir que la mecano-síntesis es una técnica basada en reacciones isotérmicas en el estado sólido, las cuales se caracterizan fundamentalmente por desarrollarse fuera de los elevados puntos de fusión de los elementos metálicos reactantes. Por lo general, estas reacciones sólidas son inducidas en las interfaces y contornos de granos que se generan al interior de las partículas de una mezcla inicial de polvos metálicos como consecuencia de un tratamiento mecánico, donde se transfiere energía de un sistema mecánico de bolas de alta energía hacia este material. En nuestro caso la mezcla inicial estuvo compuesta de 50 % at. de Cu (FCC) y 50 % at. de Fe (BCC). Asimismo, es bien conocido que el sistema Fe-Cu exhibe una entalpía de formación positiva en la aleación respecto de la simple mezcla. Por otra parte, el sistema Fe-Cu posee una solubilidad limitada. Es, en este sentido, que la formación de la aleación será discutida en relación a las condiciones termodinámicas locales sobre las diferentes interfaces y contornos de granos dentro de las partículas. La evolución de la micro-estructura interna de los granos durante el proceso de mecano-síntesis fue estudiada a través de la espectroscopia Mössbauer del 57Fe (MS) y análisis por difracción de rayos X (XRD). Los resultados muestran que el tamaño de los cristalitos es reducido hasta el orden nanométrico después de cierto tiempo de aplicación del tratamiento mecánico sobre la mezcla inicial. En efecto, para nuestro sistema bajo estudio, Fe0.50 Cu0.50, se observó una expansión de la red del orden de 0.87 % cuando el tamaño del cristalito se reduce a dimensiones de alrededor de 12 nm. Así mismo, se observa que después de 16 horas de aplicación del tratamiento mecánico, las muestras presentan otra bien definida estructura cristalina FCC diferente de aquellas que corresponden a los metales puros iniciales. También se observó que la estructura local alrededor de los sitios de Fe en la aleación es diferente de la estructura local del Fe metálico inicial. La reducción en el tamaño del cristalito y la expansión de la red podrían estar asociados a la fuerza motora (en inglés "driving force") responsable por la formación de la aleación. Finalmente, la estabilidad termodinámica del polvo es analizada.
36

Gales, Ana Cristina, Elisa Beirao, Felipe Tuon, Thales Polis, Suellen Rodrigues, Marina Della Negra, Tarik Andrade, and Fernando Serra. "841. Frequency of carbapenemase-encoding genes among Imipenem-Resistant Gram-negative Bacilli isolated from Latin America: Is there a Role for Imipenem/Relebactam? Results from SMART 2017-2018." Open Forum Infectious Diseases 7, Supplement_1 (October 1, 2020): S461—S462. http://dx.doi.org/10.1093/ofid/ofaa439.1030.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Abstract Background New beta-lactamase inhibitors in combination with beta-lactams such as imipenem /relebactam (IMI/REL) were recently developed and approved for clinical use to overcome the emergence and spread of carbapenemase-producing Gram-negative bacilli (GNB). We evaluated the frequency of carbapenemase-encoding genes (CEG) among imipenem-resistant GNB isolated from Latin America through the SMART Program (2017-2018), in order to gain insight to the possible therapeutic role of IMI/REL in this region. Methods 13,843 GNB isolates including Enterobacterales (ENT) and P. aeruginosa (PSA), were collected consecutively from 10 Latin American countries during 2017-2018. GNB were recovered from patients diagnosed with distinct body site infections including bloodstream and respiratory tract infections. MICs were determined and interpreted according to CLSI broth microdilution recommendations. IMI-resistant isolates were selected for characterization of carbapenemase content by PCR followed by DNA sequencing. Results IMI resistance rates for E. coli (EC; N= 4,877), K. pneumoniae (KPN; N=2,718), P. aeruginosa (PSA; 2,108), Acinetobacter spp. (N=711), and E. cloacae (ECL; N=578) were 1.0%, 17.9%, 31.7%, 71.3% and 6.4%, respectively. These species accounted for 79.4% of all collected isolates. Detection of CEG was carried out in nearly 62.5% of the IMI-resistant ENT and PSA isolates. blaKPC-2 was the most common CEG found in IMI-resistant KPN, followed by blaKPC-3, in most LATAM countries (Figure 1). MBL encoding genes were detected in 92/415 (22.2%) IMI-resistant PSA. blaVIM-2 was detected in 79.3% of these isolates, followed by IMP variants (20.6%). blaGES-5, -19, -20, and -26 were only detected in PSA isolated from Mexico, while blaSPM-1 was only observed in five Brazilian PSA. IMI/REL showed excellent activity against EC [MIC50/90, 0.12/0.5 µg/mL; 99.6% susceptible (S)], KPN (MIC50/90, 0.25/.05 µg/mL; 96.5%, %S), and ECL (MIC50/90, 0.25/0.5 µg/mL; 96.7%S). Most frequent carbapenemase encoding genes detected among IMI-resistant Enterobacterales (Panel A) and P. aeruginosa (Panel B) in Latin American countries Species distribution by infection site Conclusion Important local variations were observed for some CEG variants detected only in specific countries. IMI/REL showed relevant in vitro activity against IMI-resistant ENT and MBL-negative PSA; and seems to be an important option for treatment of infections in LATAM. Disclosures Ana Cristina Gales, Medical Doctor, CRISTALIA (Consultant)EUROFARMA (Consultant)INFECTOPHARM (Consultant)MSD (Consultant, Grant/Research Support, Scientific Research Study Investigator)PFIZER (Consultant, Scientific Research Study Investigator)ZAMBON (Consultant) Elisa Beirao, Medical Doctor, MSD (Consultant, Grant/Research Support, Scientific Research Study Investigator)PFIZER (Consultant) Felipe Tuon, Medical Doctor, MSD (Consultant, Grant/Research Support, Scientific Research Study Investigator)PFIZER (Consultant)TEVA (Consultant) Thales Polis, Medical Doctor, MSD (Employee) Suellen Rodrigues, MPharm, MSD (Employee) Marina Della Negra, Medical Doctor, MSD (Employee) Tarik Andrade, Bsc Pharm, MSD (Employee) Fernando Serra, MD, MSD Brazil (Employee)
37

Freitas, D. M. S., I. Nardin, N. Shimoyama, J. A. C. Souza-Dias, and J. A. M. Rezende. "First Report of Tomato chlorosis virus in Potato in Brazil." Plant Disease 96, no. 4 (April 2012): 593. http://dx.doi.org/10.1094/pdis-12-11-1068-pdn.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Potato plants (Solanum tuberosum cv. Ágata) exhibiting symptoms of leaf roll and interveinal chlorosis, especially on older leaves, were found in a commercial crop in the County of Cristalina, State of Goiás, Brazil in June 2011. The crop was severely infested by whitefly Bemisia tabaci biotype B. Four potato tubers from symptomatic plants were indexed for the presence of the following viruses: Tomato chlorosis virus (ToCV), Potato leaf roll virus (PLRV), Tomato severe rugose virus (ToSRV), and Potato virus Y (PVY). Total RNA was extracted separately from each tuber and used for reverse transcription (RT)-PCR using the HS-11/HS-12 primer pair, which amplifies a fragment of 587 bp from the highly conserved region of the heat shock protein (HSP-70) homolog gene reported for ToCV. The RT-PCR product was subsequently tested by nested-PCR for detection of ToCV with specific primers ToC-5/ToC-6 (2). Amplicons of 463 bp, amplified from total RNA separately extracted from three tubers, were purified and directly sequenced. Comparisons among the three consensus sequences of 448 bp (GenBank Accession Nos. JQ288896, JQ288897, and JQ288898) revealed respectively, 98, 100, and 100% identity with the reported sequence of a tomato isolate of ToCV from Brazil (GenBank Accession No. EU868927) (1). For ToSRV detection, total DNA was extracted from two tubers and a fragment of approximately 820 bp was amplified by PCR with specific primers (3). PLRV and PVY were indexed in two and three tubers, respectively, by double-antibody sandwich-ELISA (SASA, Edinburg, Scotland). Virus-free B. tabaci biotype B were separately transferred to potato and tomato leaves infected with ToCV for an acquisition access period of 24 h. Groups of 30 viruliferous whitefly were transferred to four, young, sprout-grown potato plants cv. Ágata (two plants per virus isolate) for 24-h inoculation access period. After 37 days of inoculation, one plant inoculated with the potato and tomato isolates of ToCV, respectively exhibited symptoms of leaf roll and interveinal chlorosis on order leaves, which were similar to that induced by PLRV. Experimental infection of potato plants with ToCV, which induced leaf roll symptoms resembling PLRV infection, was reported in the United States by Wisler et al. (4). The potato isolate of ToCV was also transmitted by B. tabaci to one of two inoculated tomato plants. The presence of ToCV in all inoculated plants was detected by nested-RT-PCR as described above. To our knowledge, this is the first report on detection of ToCV in field potato plants in the world. Considering that ToCV occurs in innumerous countries around the world, it is transmitted by a cosmopolitan insect, and it induces symptoms similar to PLRV, this finding triggers an alert to field dependent seed-potato multiplication, virus inspector, and certification system. References: (1) J. C. Barbosa et al. Plant Dis. 92:1709, 2008. (2) C. I. Dovas et al. Plant Dis. 86:1345, 2002. (3) F. R. Fernandes et al. Trop. Plant Pathol. 35:43, 2010. (4) G. C. Wisler et al. Plant Dis. 82:270, 1998.
38

Gaino, Marina B., Julio Cesar S. O. Lyrio, and Walter E. Medeiros. "GRAVITY INVERSION OF THE ONSHORE POTIGUAR BASIN BASEMENT RELIEF: SIMULATING RESULTS ASSOCIATED WITH DIFFERENT EXPLORATORY PHASES." Revista Brasileira de Geofísica 31, no. 4 (December 1, 2013): 661. http://dx.doi.org/10.22564/rbgf.v31i4.345.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
ABSTRACT. Gravity inversion results aiming to estimate the crystalline basement relief of the onshore Potiguar Basin are presented. It is assumed that the density contrast between the sediments and the crystalline basement is constant and known. The sediments are approximated with vertical rectangular prisms whose thicknesses, representing the depths to crystalline basement, are the parameters to be estimated from the gravity inversion. In all cases, the inversion process was stabilized with smoothness constraint on the spatial variation of the basement relief. Besides the gravity data, we used information about the basement relief obtained from boreholes and from seismic interpretation. These data were combined in order to compose three different scenarios simulating different phases during the exploratory development of the basin. In the first scenario we used the gravity data only. In the second scenario we worked with two combinations, first we combined the gravity data with information from boreholes, and second, with the basement relief reference model that resulted from the seismic interpretation. Finally, in the third scenario, we used the gravity data, the information from the boreholes and the reference model obtained from the seismic interpretation. In all scenarios, we obtained reliable estimates for the basement relief. Concerning the discrepancies among the results, the estimates obtained with additional constraints (from boreholes and/or seismic interpretation) increased the overall resolution of the basement relief and the reliability of the absolute depth values. However, it is important to stress that the first scenario already yielded a reliable estimate to the basin relief. If one takes into account the huge difference both in financial cost and environmental impact associated with gravity and seismic surveys, respectively, as well as with borehole drilling, this result highlights the great importance of properly using the gravity data in the initial exploratory phase of the basin.Keywords: gravity inversion, basement relief, Potiguar Basin, constrained inversion. RESUMO. Este trabalho apresenta aplicações de inversão gravimétrica para a estimativa do relevo do embasamento cristalino da Bacia Potiguar emersa. Admite-se que o contraste de densidade entre os sedimentos e o embasamento da bacia é constante e conhecido. O pacote sedimentar é aproximado por um conjunto de prismas lateralmente justapostos cujas espessuras, ou profundidades até o embasamento, são os parâmetros a serem estimados na inversão. Em todos os casos, o processo de inversão foi estabilizado com o uso do vínculo de suavidade na variação espacial do relevo do embasamento. Além das medidas gravimétricas, foram utilizados dados de poços e/ou oriundos da interpretação sísmica, em diferentes combinações, de modo a simular diferentes etapas, ou cenários, de exploração da bacia ao longo do tempo. No primeiro cenário foram utilizados somente dados gravimétricos. No segundo cenário, simulamos duas situações, em ambas adicionando outras informações aos dados gravimétricos: na primeira delas, adicionamos somente vínculos de poços e, na segunda, apenas um modelo sísmico de referencia para o embasamento. Por fim, no último cenário foram agregados aos dados gravimétricos os dados de poços e o modelo sísmico. As estimativas obtidas para o relevo do embasamento revelaram nitidamente o arcabouço da bacia em todos os cenários. Em relação às variações das profundidades entre os cenários, as inclusões dos vínculos dos poços e do modelo sísmico aprimoraram a resolução global dos resultados, como esperado. Contudo, é relevante destacar que a inversão no primeiro cenário já forneceu um relevo bastante aproximado do arcabouço conhecido da bacia. Se levarmos em conta as grandes diferenças de custo financeiro e de impacto ambiental, respectivamente associados com os levantamentos gravimétrico e sísmico, bem como com a perfuração de poços, esse resultado evidencia a grande importância de uma adequada utilização dos dados gravimétricos nas fases exploratórias iniciais de uma bacia.Palavras-chave: inversão gravimétrica, relevo do embasamento, Bacia Potiguar, inversão vinculada.
39

Hartmann, Jean-Michel, Joël Kanyandekwe, Jérôme Richy, and Marc Veillerot. "Low Temperature Cyclic Deposition/Etch (CDE) of Tensile-Strained Si:P." ECS Meeting Abstracts MA2022-02, no. 32 (October 9, 2022): 1189. http://dx.doi.org/10.1149/ma2022-02321189mtgabs.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Our aim was to assess the feasibility of the Low Temperature Selective Epitaxial Growth of tensile-Si:P (for Raised Sources and Drains in n-type FETs). Ideally, we would like to have high amounts of tensile strain and low resistivities in t-Si:P layers grown at 550°C, with (i) mainstream Si2H6 + PH3 gases for the non-selective deposition of t-Si:P and (ii) HCl + GeH4 for the selective etches of amorphous Si:P versus monocrystalline Si:P (to have selectivity on patterned wafers). In Ref (1), we focused on deposition in such cyclic processes. Thanks to (i) high F(PH3)/(2*F(Si2H6)) Mass-Flow Ratios (MFR), (ii) a reduction of the H2 carrier flow, from the reference value of a few tens of standard liters per minute down to 1/5th of it and (iii) a chamber pressure increase, from 20 Torr up to 90 Torr, we succeeded in dramatically increase [P]subst. and reach values as high as 7.9% in t-Si:P layers. 40 Torr was the best pressure in order to simultaneously have (i) a high substitutional P concentration (6.3%), (ii) a reasonable growth rate (5.5 nm min.-1) and (iii) a low electrical resistivity (0.41 mOhm. cm), without being hampered by a layer uniformity that would be too degraded to be of use in actual devices. Those t-Si:P layers, grown with a MFR of 0.46, were of superior crystalline quality and smooth. We have otherwise shown in Ref. (2) that it was possible, thanks to (i) a reduced H2 carrier flow, (ii) a low HCl mass-flow and (iii) a relatively high GeH4 mass-flow, to etch away mono-cristalline t-Si:P at temperatures close to 550°C We have thus evaluated the Cyclic Deposition / Etch (CDE) of t-Si:P at 550°C. Deposition occurred at 40 Torr with Si2H6 + GeH4, while (selective) etching was conducted at 90 Torr with HCl + GeH4. Pressure was ramped up or down with a 5 Torr / s slope. 15s pure HCl etchings, also at 90 Torr, were sometimes used after HCl + GeH4 etchings to remove surface Ge atoms. We first evaluated, for 10 cycles CDE processes, the impact of the HCl + GeH4 etch duration on the t-Si:P thickness and the substitutional P concentration. The deposition time / cycle was always 60s. As expected, the t-Si:P thickness decreased more or less linearly as the HCl + GeH4 etch duration / cycle increased, from ~ 50 nm for 0s down to 20-25 nm for 60s (Fig. a). Meanwhile, the “apparent” substitutional P concentration and thus the tensile strain decreased less and less, as the HCl + GeH4 etch duration/cycle increased, when using high flows of pure HCl at the end of each cycle to get rid of excess Ge atoms (from 6.2% for 0s down to 2.0% for 60s in the most favorable configuration; Fig. b). Such a tensile strain loss was shown by SIMS to be due to (i) less and less P atoms and (ii) more and more Ge atoms being present in the Si lattice as the HCl + GeH4 etch duration/cycle increased (from 6.2% and 0% for 0s down to/up to 4.4% and 5.5% for 60s; Fig. c). The surface haze of CDE-grown layers was otherwise ~ 2 times higher than that of layers grown without etchings and the electrical resistivity slightly increased with the HCl + GeH4 etch duration/cycle (from 0.38 mOhm.cm for 0s up to 0.42 mOhm.cm for 60s). Thanks to the use of 10 cycles CDE processes with various HCl + GeH4 etch durations on bulk and SiN-covered Si substrates, we then showed that an etch selectivity of ~ 6 could be expected, for a-Si:P over t-Si:P, on patterned wafers (Fig. d). The presence of numerous nuclei on SiN-covered substrates nominally free of any bi-dimensional a-Si:P layers was evidenced by haze measurements, however, hinting at a lower effective selectivity. We then switched over to patterned SOI wafers with gates. We succeeded, with 7 cycles CDE processes, in having almost full selectivity with 60s depositions and 40s etches / cycle, respectively (Fig. e). Maybe because there was a mix of a-Si:P and t-Si:P regions on such wafers, we had almost the same deposited t-Si:P thickness / CDE cycle (4.1 – 4.2 nm) whatever the HCl + GeH4 duration / cycle in the 15s – 40s range (Fig. f). Meanwhile, there was a gradual disappearance of a-Si:P on dielectrics as that etch duration increased. [1] J.M. Hartmann and J. Kanyandekwe, J. Cryst. Growth 582, 126543 (2022). [2] J.M. Hartmann and M. Veillerot, Semicond. Sci. Technol. 35, 015015 (2020). Figure 1
40

Freitas, Francisco Máuri de Carvalho. "LENIN E A EDUCAÇÃO: DOMESTICAÇÃO IMPOSSÍVEL, RESGATE NECESSÁRIO." Germinal: Marxismo e Educação em Debate 1, no. 1 (March 12, 2014): 127–28. http://dx.doi.org/10.9771/gmed.v1i1.9849.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
A Tese de Doutorado, defendida em fevereiro de 2005, esquadrinhou as contribuições de Lenin à educação política como subsídio à crítica da educação burguesa e elemento de constituição de uma pedagogia leninista imprescindível à formação da consciência socialista. Procurei demonstrar que Lenin se preocupava com a educação escolar como meio à realização do processo revolucionário. Para ele, enquanto a educação não fosse passada aos operários e levada a mais longínqua província da Rússia, o Estado russo continuaria sendo o que sempre fora, a negação à democracia. Lenin não chegou a ver a educação escolar se transformar em coadjuvante rigoroso da revolução bolchevique. Para ele, sem a teoria de Marx e Engels, não seria possível a Revolução de Outubro, daí a magna importância dada à educação política no projeto pedagógico socialista de ensino politécnico imprescindível à formação do homem multifacetado. A emancipação intelectual e a liberdade econômica, a organização partidária e a revolução socialista (pão, terra e liberdade) eram as principais consignas da ordem do dia. A liberdade nessa perspectiva era a liberdade do operário que produzia as riquezas e não a liberdade do burguês e dos bandidos das finanças que sugavam o sangue dos trabalhadores. Como dizia Marx, quanto mais sugavam mais fortes ficavam. A educação política era um instrumento de Partido e de Sindicato, uma espécie de marxismo praticado. Sobre a educação política, ela além de encerrar um programa político determinado, deveria revelar convicções claras e coerentes; possuir habilidade para (1) não se acomodar ao tom e ao estado de coisas do momento, (2) não se arrastar ante os poderosos, (3) não cumprir as ordens que emanavam deles e (4) não tratar de congraçar-se com algo que se assemelhasse à opinião pública. Portanto, não era correto dar o nome de política, no sentido estrito da palavra, à educação que na melhor das hipóteses se limitava “a recolher pequenos feitos interessantes, porém não elaborados, e a lançar suspiros no lugar de filosofar”. Não é que essa educação não seja útil, porém não é política. A educação deveria estar calçada na realidade objetiva, vinculada aos interesses e demandas da classe operária e dos camponeses pobres, mantendo sua linha política não deveria temer marchar contra os poderosos e o governo; essa educação é útil como colaboradora insubstituível da agitação revolucionária contra a servidão imposta pelos kulaks e contra a nova servidão imposta pelos modernos senhores de escravos assalariados, os capitalistas. A patuleia intelectualizada considera Lenin como um dentre tantos chefes de clãs russos, revolucionário odiento ou ditador sanguinário. Mas, ao perquirir a obra de Lênin, uma questão passou a me incomodar: de onde provém a aversão política e ideológica que os intelectuais dedicam a esse líder proletário, comunista intransigente, intelectual rigoroso e, como dissera Stalin, uma verdadeira “águia das montanhas”? Lenin não perdia tempo com ruminações pseudofilosóficas, sua crítica ácida destinava-se aos intelectuais de sua época, não a todos sem exceção, mas àqueles que atuavam no interior do Partido e dos Sindicatos e no sistema oficial de ensino, inculcando os dogmas próprios à ideologia dominante indispensáveis à ratificação e continuidade da dominação da burguesia. Não é verdade que Lenin não tem nenhuma contribuição à política, à filosofia e à educação contemporâneas, é o atraso dos seus críticos, decorrente do não entendimento da obra de Marx e Engels, que os fazem tergiversar quando tratam de negar a educação engajada e a filosofia como filosofia de partido. Lenin revelou de forma cristalina e lançou fora todas as sutilezas técnicas com as quais a intelligentsia tentava (tenta) fazer acomodações políticas e compromissos espúrios, mascarar o real debate no qual as teorias da educação estão enredadas: a luta entre o idealismo e o materialismo como reflexo da luta de classe contra classe. Resgatar Lenin significa trazer à baila a tese segundo a qual os intelectuais burgueses inculcam na consciência em formação das novas gerações um rol de valores sem o qual o capitalismo será balançado em suas fundações. A função desses intelectuais nas escolas e nas universidades é fazer com que essas fundações sejam preservadas intactas e intocadas. A crítica azeda de Lenin era direcionada ao Estado burguês, à malsã burguesia e à intelligentsia e que predicavam a esperança, o medo e a ilusão como alucinógenos sociais, instrumentos de controle social e mecanismos de embrutecimento da juventude. E mais, predicavam a crença hipócrita na educação como alavanca da história; no sufrágio universal como termômetro da maturidade da classe operária; no cretinismo parlamentar como via para a transição do capitalismo ao socialismo; o consenso e não o confronto como motor da história; na inexorabilidade do capitalismo como fim último das sociedades humanas; no comunismo como devaneio, utopia irrealizável. A leitura de suas cartas aos seus familiares foi de fundamental importância para reconhecê-lo como pessoa, mostrando suas relações com as pessoas, projetando luz sobre aspectos de seu caráter que sua atividade científica ou pública mostrava insuficientemente ou não mostrava, em absoluto. Nessas cartas percebe-se sua indignação com os revisionistas, a quem atribuía presunção professoral, cujo movimento além de ser incrivelmente débil, era “oportunismo desenfreado e covarde”. Ele agia de peito aberto como “adversário cada vez mais decidido da nova orientação crítica no marxismo, assim como do neokantismo (que engendrou, diga-se de passagem, a ideia de que as leis sociológicas estão separadas das leis econômicas)”. Nessas cartas escritas entre 1908 e 1909, ele ataca de modo inflexível as teorias novidadeiras que se propunham a destruir o marxismo, por isto, não atenuava a crítica aos vis e covardes inimigos do marxismo, mormente aqueles com quem havia rompido definitivamente. Na Tese, há um esboço biográfico de Lenin, sua vida, sua obra, facetas do quotidiano desconhecidas da maioria dos leitores, em despretensiosas linhas com subsídios de alguns dos seus camaradas mais próximos: Nadéjda Krúpskaia, Maria Ulianóvna e Ióssif Stalin. Recupero e aponto as principais contribuições leninistas à construção de uma pedagogia comunista direcionada à formação da consciência revolucionária paroxismo da sociedade comunista. Para finalizar, procurei deixar apontado na Tese que o estudo desenvolvido não era uma prática hagiográfica, nem um acerto de contas com os social- democratas, traidores do passado e do presente, nem muito menos uma reencenação nostálgica dos bons e velhos tempos de Partidão, mas apenas resgatar para a sociedade despedaçada em que a esperança envergonhada se escondeu e a desesperança encontrou sua maior idade, o gesto leninista para reinventar a luta revolucionária contra o imperialismo e a colonização neoliberal.
41

Mello, Celso Antônio Bandeira de. "DESAPROPRIAÇÃO DE BEM PÚBLICO." Revista de Direito Administrativo e Infraestrutura - RDAI 4, no. 14 (January 8, 2020): 113–33. http://dx.doi.org/10.48143/rdai.14.cabmello.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Consulta. O Prefeito Municipal de Valinhos, expõe-nos o que segue, anexando documentos ilustrativos e formula-nos, empós consulta sobre a matéria. In verbis: a) este Município, desde longo tempo, vinha tentando adquirir a Adutora de Rocinha, imóvel de propriedade da Municipalidade de Campinas e situado no vizinho território de Vinhedo; b) depois de ingentes esforços junto à Prefeitura Municipal de Campinas, logrou êxito esta Municipalidade, terminando por adquirir o referido imóvel em 18.02.1974; c) com essa aquisição, a população de Valinhos viu tornar-se palpável a realidade seu antigo sonho, já que a Administração vinha se afligindo com o problema da falta d’água, resolvido com a citada aquisição; d) ocorre que o Munícipio de Vinhedo, inconformado com a transação em pauta, declarou de utilidade pública, para ser desapropriada, em caráter de urgência, a área da antiga Adutora Municipal João Antunes dos Santos; e) entretanto, o ato expropriatório, Lei 682, de 1974, conforme cópia inclusa, sequer mencionou a finalidade de declaração, uma vez que a Adutora, imprescindível para o nosso Munícipio, pelo que representa em termos de abastecimento d’água à população, não o é em relação a Vinhedo, que se abastece das águas do Rio Capivari, ligando suas bombas uma vez por semana. Em face do exposto, formulamos a V. Exa. a seguinte consulta: “É lícito a Vinhedo desapropriar a Adutora Municipal João Antunes dos Santos, bem essencial à população de Valinhos, de cujos serviços de ordem pública não pode prescindir?” Parecer: O total deslinde do problema supõe o correto equacionamento de três questões que se interligam, no caso em foco, a saber: 1. Fundamentos do poder expropriatório; 2. Os bens públicos e sua função; 3. Relacionamento das pessoas jurídicas de Direito Público. Um breve exame destas diversas questões propiciará, em abordagem final, focar o problema proposto com auxílio do instrumento arrecadado por ocasião da análise de cada um dos tópicos mencionados. É o que faremos em um título derradeiro. I – Fundamentos do poder expropriatório. Desapropriação é o procedimento administrativo pelo qual o Poder Público, fundado em utilidade pública, despoja, compulsória e unilateralmente, alguém de uma propriedade, adquirindo-a, em caráter originário, mediante prévia e justa indenização. Fundamenta a desapropriação, do ponto de vista teórico. A supremacia geral que o Poder Público exerce sobre os bens sitos no âmbito de validade espacial de sua ordem jurídica. No Direito Positivo brasileiro, o instituto se calça, como é notório, no art. 153, § 22, da Carta Constitucional (Emenda 1, de 1969), o qual reza: “É assegurado o direito de propriedade, salvo o caso de desapropriação por necessidade ou utilidade pública ou interesse social, mediante prévia e justa indenização em dinheiro, ressalvado o disposto no art. 16...” E o art. 8º da Lei Magna estatui em seu inciso XVII, f, competir à União: legislar sobre desapropriação. O Decreto-lei n. 3.365, de 21.06.1941, e a Lei n. 4.132, de 10.09.1962, enunciam as hipóteses de utilidade pública e interesse social que abrem ensanchas ao desencadear do poder expropriatório. É perceptível a todas as luzes que a justificação do instituto reside na prevalência do interesse público, o qual, bem por isso – uma vez consubstanciadas as hipóteses de necessidade, utilidade pública ou interesse social –, se afirma sobranceiramente sobre interesses menores, via de regra, privados, que devem, então, ceder passo à primazia do primeiro. É por tal razão – e só por ela – que o instituto se marca precisamente pela compulsoriedade, tão marcante que nulifica a propriedade privada, à revelia do titular, convertendo seu conteúdo na equivalente expressão patrimonial que possua. Com efeito: a prerrogativa expropriatória, como quaisquer outras que assistam ao Poder Público, não lhe são deferidas pela ordem jurídica como homenagem a uma condição soberana, mas como instrumento, como meio ou veículo de satisfação de interesses, estes, sim, qualificados na ordenação normativa como merecedores de especial proteção. De resto, todos os privilégios que adotam o Poder Público não são por ele adquiridos quia nominor leo; muito pelo contrário: assistem-lhe como condição para eficaz realização de interesses que, transcendendo o restrito âmbito da esfera particular, afetam relevantemente a coletividade. É o fato de o Estado personificar o interesse público o que lhe agrega tratamento jurídico diferenciado. Em suma: no Estado de Direito, os Poderes Públicos se justificam e se explicam na medida em que se encontram a serviço de uma função, predispostos à realização de interesses erigidos pelo sistema em valores prevalentes. Eis, pois, como conclusão do indicado, que somente a supremacia de um interesse sobre outro, isto é, o desequilíbrio entre duas ordens de interesses pode autorizar a deflagração da desapropriação, posto que esta se inspira, justamente, na necessidade de fazer preponderar um interesse maior sobre um interesse menor. Não é condição jurídica do sujeito, em si mesmo considerando, mas no nível de interesses a seu cargo que se buscará o aval legitimador do exercício expropriatório. Por mais razoáveis, sensatas, lógicas ou afinadas com os lineamentos do Estado de Direito que sejam as ponderações ora expendidas, não se pretende que a validade das assertivas feitas repouse apenas nesta ordem de razões. Em verdade, propõe-se que elas se encontram nitidamente transfundidas no sistema jurídico-positivo brasileiro e desde o nível constitucional até o plano legal, posto que o art. 153, § 22, retromencionado, expressamente indica como pressuposto inafastável do instituto a necessidade utilidade pública e o interesse social. De igual modo, os já invocados Decreto-lei 3.365 e Lei 4.132 enunciam hipóteses de necessidade, utilidade pública e interesse social, os quais representam as condições para desapropriar. É bem evidente, dispensando maiores digressões, que o artigo constitucional e os textos legais contemplam interesses públicos e utilidades públicas prevalecentes sobre interesses de menor realce, uma vez que se trata de fixar os termos de solução no caso de entrechoques de interesses e de decidir quais deles cederão passo, quais deles serão preteridos, assim, convertidos em expressão patrimonial 0 para que a utilidade preponderante extraia do bem almejado o proveito público maior que nele se encarna. O que pretende realçar é que a própria noção de supremacia geral, deferida pelo sistema normativo às pessoas de Direito Público de capacidade política (União, Estados e Municípios), é autoridade derivada da ordenação jurídica e se esforça na qualificação dos interesses que a eles incumbe prover, de tal sorte que os poderes, os privilégios e as prerrogativas que desfrutam se constituem em um arsenal autoritário fruível, na medida em que instrumenta a finalidade protegida pelo Direito, isto é, a legitimação de seu uso depende do ajustamento aos interesses prestigiados no sistema. É o afinamento da atividade da pessoa aos valores infrassistemáticos do quando normativo que garante a legitimidade de sua expressão e não o reverso, ou seja: a legitimidade do exercício do poder – no Estado de Direito – não resulta meramente de quem o exerce, donde não ser a autoridade do sujeito que qualifica o interesse; pelo contrário: é a idoneidade jurídica do interesse que escora e valida o comportamento da autoridade a que o ordenamento atribuiu o dever-poder de curá-lo. Sendo assim, ao se examinar o instituto da expropriação, cumpre ter presente que os poderes da alçada do expropriante emergem na medida em que estejam a serviço do interesse em vista do qual tais poderes lhe foram irrogados. Neste passo, calham à fiveleta as ponderações de Arturo Lentini: “...la causa di pubblica utilità è la vera energia che mete in moto il fato dell’espropriazione per mezzo del soggetto espropriante. Questa è la raggione per cui la causa de pubblica utilità deve considerarsi come inesistente, qualora per determinarla si sai guardato sotanto ala qualità del soggeto espropriante.” (Le Espropriazioni per Causa di Pubblica Utilità. Milão: Società Editrice Libraria, 1936. p. 54.) Ora, como o instituto expropriatório é figura jurídica destinada a assegurar a compulsória superação de interesses menores por interesses mais amplos, mais relevantes (e que, bem por isso, devem prevalecer), a ablação do direito de propriedade de alguém em proveito do expropriante depende fundamentalmente da supremacia do interesse, isto é, da supremacia da necessidade e da utilidade proclamados sobre interesse que a ordem jurídica haja categorizado em grau subalterno, por escaloná-lo em nível secundário em relação ao outro que pode se impor. Estas considerações óbvias e que parecem por isso mesmo despiciendas quando se tem em mira as hipóteses comuns de desapropriação, nas quais a necessidade ou a utilidade pública se contrapõe ao interesse particular, revelam-se, contudo, fundamentais em matéria de desapropriação de bens públicos. A limpidez cristalina deles e o amparo teórico que as abona em nada se minimizam, mas a excepcionalidade da hipótese pode surtir o risco de lhes embaçar a clareza e lhes enevoar a percepção se não forem, liminarmente, postas em evidência, ao se rememorar os fundamentos do instituto. Pode-se afirmar, pois, como conclusão deste tópico que: “A desapropriação supõe a invocação de interesses e uma pessoa pública (necessidade, utilidade pública ou interesse social) superior ao de outra pessoa, cujos interesses sejam qualificados pela ordem jurídica como de menor relevância ou abrangência e, por isso mesmo, sobrepujáveis pelo expropriante.” II – Bens públicos e sua função. Nem todos os bens pertencentes ao Poder Público acham-se direta e imediatamente afetados à realização de um interesse público, isto é, determinados bens encontram-se prepostos à realização de uma necessidade ou utilidade pública, servindo-a por si mesmos; outros estão afetados a ela de modo instrumental, de maneira que a Administração serve-se deles como um meio ambiente físico, no qual desenvolve atividade pública, ou seja: correspondem a um local onde o serviço desenvolvido não tem correlação indissociável com a natureza do bem, posto que este nada mais representa senão a base especial em que se instala a Administração. Finalmente, outros bens, ainda, embora sejam de propriedade pública, não estão afetados ao desempenho de um serviço ou atividade administrativa. Em virtude da diversa função dos bens em relação à utilidade pública, há variadas classificações deles, inexistindo uniformidade na doutrina e no Direito Positivo dos vários países, quer quanto à categorização das espécies tipológicas que comportam quer no que respeita à inclusão de determinados bens em uma ou outra das diferentes espécies previstas nos esquemas de classificação. O Direito Positivo brasileiro dividiu-os em três tipos, catalogados no art. 66 do CC (LGL\2002\400), a saber: “I – os de uso comum do povo, tais como mares, rios, estradas, ruas e praças; II – os de uso especial, tais como os edifícios ou terrenos aplicados a serviço ou estabelecimento federal, estadual ou municipal; III – os dominicais, isto é, os que constituem o patrimônio da União, dos Estados ou dos Municípios como objeto de direito pessoal ou real de casa uma dessas entidades.” A quaisquer deles, foi outorgada a especial proteção da impenhorabilidade prevista no art. 117 da Carta Constitucional, a inalienabilidade (ou alienabilidade, nos termos que a lei dispuser) contemplada no art. 67 do CC (LGL\2002\400) e a imprescritibilidade, que resulta de serem havidos como res extra commercium, por força do art. 69 do mesmo diploma, além de outros textos especiais que dissiparam dúvidas sobre a imprescritibilidade dos bens dominicais. Certamente existe – partindo-se dos bens dominicais para os de uso comum, tomados como pontos extremos – uma progressiva, crescente, identificação com o interesse público. Os dominicais apenas muito indiretamente beneficiam ou podem beneficiar a utilidade pública; os de uso especial já se apresentam como instrumento para sua efetivação; e os de uso comum se identificam com a própria utilidade por meio deles expressada. Demais disso, como já observaram doutores da maior suposição, se já bens acomodáveis com inquestionável propriedade em uma ou outra categoria, outros existem que parecem tangenciar a fronteira de mais de uma espécie, não se podendo afirmar, de plano, em qual dos lados da fronteira se encontra. Isto se deve ao fato de que sua adscrição ao interesse público é especialmente vinculada, no que parecerem se encontrar no limiar de transposição da categoria dos bens de uso especial para a classe dos de uso comum, tendendo a se agregar a esta, em que é mais sensível o comprometimento do bem com o interesse público. Daí a ponderação do insigne Cirne Lima: “Entre essas duas classes de bens – o autor refere-se aos de uso comum e de uso especial – existem, no entanto, tipos intermediários; forma o conjunto uma gradação quase insensível de tons e matizes. Assim, entre as estradas e as construções ocupadas pelas repartições públicas, figuram as fortalezas que, a rigor, pode dizer-se, participam dos caracteres de umas e outras: são o serviço de defesa nacional, porque são concretização desta em seu setor de ação, e, ao mesmo tempo, estão meramente aplicadas a esse serviço, porque o público não se utiliza deles diretamente.” (Princípios de Direito Administrativo. 4. ed. Porto Alegre: Sulina, 1964. p. 78.) A profunda identificação de certos bens com a satisfação de necessidades públicas levou o eminente Otto Mayer a incluir certas edificações e construções na categoria de bens do domínio público, submetidos, na Alemanha, ao regime de Direito Público em oposição aos demais bens estatais regidos pelo Direito Privado. Por isso, incluiu nesta classe outros bens não arroláveis entre os exemplos mais típicos de coisas públicas. Então, depois de observar que as “estradas, praças, pontes, rios, canais de navegação, portos e a beira-mar constituem os exemplos principais de coisas subordinadas ao Direito Público”, aditou-lhes outras, algumas das quais até mesmo excludentes do uso comum. São suas as seguintes considerações: “Mais il y a des choses publiques donc la particularité consiste dans une exclusion rigoureuse du public. Ce sont les fortifications. Elles représentent donc un troisième groupe. Elles ont le caractère distinctif de représenter directement par elles-mêmes l’ utilité publique. Cette utilité consiste ici dans la défense du territoire nationale.” (Le Droit Administratif Allemand. Paris: V Giard et E. Brière, 1905. t. 3, p. 124.) Finalmente, o autor citado arrola, ainda, entre as coisas de domínio público: “...les grandes digues destinés a contenir les eaux des fleuves ou de la mer; elles participent, en quelque manière, à la nature des fortifications. Nous citerons encore les égouts publics; quad ils font corps avec les rues, ils sont compris dans la dominialitè de ces dernières; mais ils devront être considérés comme choses publiques em eux-mêmes quand ils se separent des rues et suivent leur cours distinctement.” (Op. cit., p. 125-126.) Em suma, o que o autor pretendia demonstrar é que nem sempre o uso comum de todos, ocorrente sobretudo no caso das coisas naturalmente predispostas a tal destinação, revela-se traço bastante discriminar o conjunto de bens mais intimamente vinculado às necessidades públicas e, por isso mesmo, merecedor de um tratamento jurídico peculiar, em nome do resguardo dos interesses coletivos. Compreende-se, então, sua crítica a Wappaus e Ihering, expressada em nota de rodapé, onde afirma: “comme la qualité de chose publique ne peut pas être conteste aux fortifications, ceux de nos auteurs qui maintiennent l’usage de tous comme condition indispensable de l’existence d’ une chose publique se voient obligés de faire des èfforts pour sauver, em ce qui concerne les fortifications toutes au moins, quelques apparences d’un usage de tous. Ainsi Ihering, dans ‘Verm. Schriften’, p. 152, fait allusion à une destination de ce genre em les appelants ‘établissements protecteurs qui profitent non pas à l’État, mais aux individus’. Cela tout d’abord, n’est pas exact; et même si c’était vrai, cela ne donnera pas encore un usage de tous” (Op. cit., p. 125, nota 31.). Efetivamente, também no Direito brasileiro, há certos bens que, tendo em vista a sistematização do Código Civil (LGL\2002\400), se alojariam muito imprópria e desacomodadamente entre os bens de uso especial porque, em rigor, não são apenas edifícios ou terrenos aplicados a um serviço ou estabelecimento em que se desenvolvem atividades públicas. Deveras, há uma profunda e perceptível diferença entre um prédio onde funciona uma repartição burocrática qualquer, ou ainda uma escola, um hospital, uma delegacia de polícia e o complexo de coisas que constituem uma usina geradora de energia elétrica, ou uma estação transformadora de energia elétrica, ou uma estação transformadora de energia, ou de tratamento de água, ou uma rede de esgotos, ou o conjunto de captação de água e adutoras. Estes últimos não são apenas sedes, locais de prestação de serviço, porém, muito mais que isto, são bens funcionalmente integrados no próprio serviço, o qual consiste precisamente naquele complexo que o identifica e que proporciona a utilidade pública. Os agentes públicos atuam como operadores ou manipuladores de tais bens. O serviço proporcionado a todos é menos um produto do desempenho pessoal dos funcionários do que uma resultante da utilização inerente ao próprio bem, isto é, os bens em questão fornecem, em razão de seu próprio modo de ser, uma utilidade pública possuída em si mesma, uma vez realizada a obra em que se consubstanciam. Via de regra, são justamente bens que satisfazem não apenas uma utilidade, mas uma autêntica necessidade coletiva. Em nosso Direito, contudo, quer se classifiquem como de uso especial quer se categorizem como de uso comum de todos – na medida em que sua destinação é a utilidade coletiva, fruída por todos –, estão de qualquer modo protegidos pela inalienabilidade, impenhorabilidade e imprescritibilidade. O que se deseja ressaltar, entretanto, é que agora estes efeitos protetores dos bens públicos em geral – inclusive dominicais – outros poderão eventualmente ter suscitados e, em tal caso, dever-se-á atentar para o grau de interligação que o bem possua com a necessidade e a utilidade pública. Com efeito: o só fato do Código Civil (LGL\2002\400) ter procedido a uma classificação dos bens públicos, categorizados em uma escala descrente de interligação com a utilidade pública, obriga a reconhecer que existe em nosso sistema uma ponderação do valor com a utilidade pública, obriga a reconhecer que existe em nosso sistema uma ponderação do valor público deles e, consequentemente, que o grau de proteção que lhes deve assistir juridicamente está na relação direta do comprometimento de tais bens com a satisfação de necessidades públicas, isto é: se há um regime próprio para os bens públicos, a razão de tal fato procede de neles se encarnar um interesse agraciado com um tratamento peculiar. A defesa de tais bens assume maior relevância em função do grau em que coparticipam do interesse em questão, donde assistir-lhes uma proteção jurídica correspondente; portanto, tanto mais acentuada quanto maior for a adscrição deles à satisfação de necessidades públicas. Isto posto, cabe indicar como conclusão deste tópico: “Nas relações controvertidas incidentes sobre bens públicos, se as partes conflitantes perseguem interesses jurídicos do mesmo nível, prepondera a proteção incidente sobre o bem público, quando o grau de adscrição dele à satisfação de um interesse coletivo atual se sedia nas escalas em que é mais elevado seu comprometimento com a realização imediata de uma necessidade pública.” III – Relacionamento das pessoas públicas de capacidade política. Ao prever tríplice ordem de pessoas jurídicas de capacidade política – União, Estados e Municípios –, o sistema constitucional brasileiro previu, como é natural, uma discriminação de competências, expressada fundamentalmente nos arts. 8º, 13 e 15. Cada qual deve, em convívio harmônico – condição de sua coexistência e, portanto, de atendimento ao modelo constitucionalmente previsto –, prosseguir os objetivos de sua alçada sem penetração, interferência ou sacrifício dos interesses atinentes a outra pessoa de capacidade política. Com efeito: a realização dos objetivos globais resulta da satisfação e do entrosamento dos objetivos parciais de cada qual, circunstância esta que decorre diretamente da própria distribuição de competências. É bem de ver que correspondendo-lhes interesses de diversa amplitude, posto que os dos Municípios são de menor abrangência e os da União os de abrangência maior situando-se os estaduais em escala intermediária, podem ocorrer não apenas zonas tangenciais, mas, inclusive, de fricção e até mesmo de eventual confrontação de interesses. Em casos que tais, a regra a ser extraída do conjunto do sistema, por força, haverá de ser o da prevalência dos interesses de abrangência mais compreensiva, efetivada, contudo, na estrita medida em que a preponderância afirmada seja condição insuprimível da realização das competências prevalentes, previstas no sistema, isto é, sua preponderância só pode ser admitida quando se trate de implementar função que haja sido deferida constitucionalmente. Em rigor, nas hipóteses deste gênero, não há contração da esfera de competência da pessoa responsável por interesses públicos de menor amplitude. O que ocorre é que a própria esfera de competência desta, a priori, tem seu âmbito definido até os limites da compatibilização com os interesses de abrangência maior. O entrechoque ocorrido não é um conflito de interesses juridicamente equivalentes confrontados com igual ponderação no sistema. Um dos interesses – aquele que cede – verga-se precisamente por não mais se poder considerá-lo confinado ao âmbito de expressão própria e impetrável que lhe é pertinente. No entanto, cumpre atentar para o fato de que dita preponderância só é legítima enquanto adstrita aos limites do indispensável, isto é, de maneira a causar o menor ônus possível ao interesse que é subjugado. Toda demasia corresponde a um ultrapassar de fronteiras e, por isso mesmo, a um extravasamento da própria competência em detrimento de competência alheia. Em face do exposto, pretende-se que, do ponto de vista da lógica da ordenação jurídica, inexistem conflitos reais de direitos. Este são logicamente impossíveis. Podem ocorrer, isto sim, conflitos de interesses resolvidos sempre pelo declínio daquele que não estiver esforçado em proteção jurídica vigorante na hipótese conflitiva. Assim como o Direito é um todo harmônico, a harmonia das pessoas jurídicas de capacidade política é um princípio cardeal de nosso sistema constitucional. Tendo-se em conta que todas elas são, por força da Lei Maior, titulares de interesses públicos, seu equilibrado entrosamento e pacífico convívio é valor preservável por todos os títulos e condição insuprimível da realização do interesse público globalmente considerado. Os legisladores da Carta Magna brasileira, tal como vem sucedendo ao longo de nossa tradição jurídica, estiveram atentos para a reiteração deste princípio. Assim, o art. 9º do texto constitucional expressamente consagra um princípio de recíproco respeito e coexistência harmônica ao dispor: “À União, Estados e Municípios é verdade: I – criar distinções entre brasileiros ou preferências em favor de uma dessas pessoas de Direito Público interno contra outra;...” O art. 19 veda à União, aos Estados e aos Municípios, no inciso II, a: “instituir imposto sobre o patrimônio, a renda ou os serviços uns dos outros.” O art. 20 estabelece: “É vedado: I – à União instituir tributo que não seja uniforme em todo o território nacional ou implique distinção ou preferência em relação a qualquer Estado ou Município em prejuízo de outro; [...]; III – aos Estados, ao Distrito Federal e aos Municípios estabelecer diferença tributária entre bens de qualquer natureza, em razão de sua procedência ou destino.” Os dispositivos indicados ressaltam o propósito constitucional de prevenir conflito entre as pessoas de capacidade política e assegurar em suas recíprocas relações um convívio harmonioso e equilibrado. Mesmo à falta dos artigos em questão, é óbvio que o princípio da harmonia entre elas teria por força que ser considerado uma inerência do ordenamento constitucional, na medida em que todas são partes de um sistema e previstas na Lei Maior como segmentos de um conjunto total. O pacífico convívio recíproco é uma exigência racional para compatibilização de suas funções e conjugação de suas atividades parciais na unidade do Estado federal brasileiro. Contudo, os dispositivos invocados realçam e explicitam a consagração deste equilíbrio nas matérias versadas, sem prejuízo da aplicabilidade ampla e irrestrita do princípio em causa. Importa assinalar que, nos respectivos níveis, isto é, Estados perante Estados e Municípios reciprocamente considerados, estão juridicamente colocados em equilíbrio perfeito, em igualdade completa. Há, por força de todo o considerado, um integral nivelamento jurídico entre eles. De conseguinte, as prerrogativas públicas que lhes assistem em relação aos administrados não podem, em princípio, ser reciprocamente opostas, dado o absoluto em que o Direito os coloca. Para que proceda tal invocação, cumpre que o interesse afetado pela pretensão não se relacione diretamente com a atividade pública da pessoa contra a qual é invocada. Se assim não fora, ter-se-ia que admitir, ilogicamente, que um interesse público – como tal consagrado no sistema normativo – poderia ser perturbado ou sacrificado desde que o autor do dano ao valor prestigiado fosse outra pessoa pública de capacidade política. Tal conclusão sobre ser transparentemente sem sentido e desapoiada por qualquer regra de Direito implicaria, ainda, a implícita proclamação de efeitos ablatórios de dois princípios já encarecidos: o da convivência harmônica dos interesses públicos das diversas pessoas políticas, resultante da discriminação constitucional de competências, e a do equilíbrio dos interesses das pessoas públicas do mesmo nível (Estados perante Estado e Municípios perante Municípios). Em face dos enunciados anteriores, resulta como conclusão deste tópico: “Por inexistir desequilíbrio jurídico entre as pessoas políticas do mesmo nível constitucional uma não pode opor à outra suas prerrogativas de autoridade se tal proceder acarretar interferência em interesse público a cargo daquela contra a qual se pretenda invocar um poder de supremacia.” IV – Ao lume das considerações e conclusões dos tópicos anteriores, versemos, agora, o caso concreto sub consulta, conjugando os pontos já afirmados em exame teórico mais amplo com os dispositivos proximamente ligados ao tema, isto é, os previstos no Decreto-lei 3.365, de 21.06.3941, que mais diretamente estejam relacionados com o problema em causa. O art. 2º do referido diploma estatui: “Mediante declaração de utilidade pública, todos os bens poderão ser desapropriados, pela União, pelos Estado, Municípios, Distrito Federal e Territórios.” Já o § 2º do mesmo artigo cogita especificamente da desapropriação de bens públicos, ao estabelecer: “Os bens do domínio dos Estados, Municípios, Distrito Federal e Territórios poderão ser desapropriados pela União, e os dos Municípios pelos Estados, mas, em qualquer caso, ao ato deverá preceder autorização legislativa.” Como se vê, foi estabelecida uma gradação no exercício do poder expropriatório, donde se haverá de deduzir que, implicitamente, é vedado o exercício de poder expropriatório em sentido inverso ao previsto. Para solver a dúvida, hipoteticamente, são concebíveis, desde logo, duas soluções extremas e opostas, isto é, uma que admitisse irrestritamente o exercício de desapropriação, em casos que tais, e outra que o rejeitasse radicalmente. Em abono da primeira, poder-se-ia carrear a seguinte argumentação: Dispondo o art. 2º da lei expropriatória, em seu caput, que todos os bens são suscetíveis de desapropriação, ressalvado o óbice decorrente do § 2º do artigo – o qual obsta desapropriação em sentido contrário ao escalonamento previsto –, estaria genericamente franqueado às entidades públicas ali relacionadas o exercício do poder expropriatório. Em face disto, Estados poderiam desapropriar bens estaduais e Municípios bens municipais, sendo conatural a eles o exercício de todos os poderes dentro de seus territórios. A segunda interpretação, oposta à anterior, estribar-se-ia- em que o art. 2º, caput, enunciou a regra relativa aos bens em geral, havendo, contudo, regra específica no concernente aos bens públicos: exatamente a do § 2º do mesmo dispositivo. Donde, fora das hipóteses neste previstas, nenhuma desapropriação de bem público seria tolerável, isto é, havendo o citado § 2º do art. 2º indicado quem poderia desapropriar o que em matéria de bens públicos, não existiria arrimo jurídico para exercê-la além dos casos contemplados, donde constituir-se em infringência a ela o exercício da desapropriação à margem de sua enunciação. E, ainda mais: a primeira interpretação levaria a admitir posições definitivamente inconciliáveis com a própria racionalidade do sistema jurídico. Isto porque presumiria a existência de uma supremacia entre pessoas do mesmo nível constitucional quando, em rigor, faltaria qualquer calço para o exercício de poderes de autoridade de umas sobre outras, dado o nivelamento jurídico de ambos. Sobre mais – o que é especialmente grave –, dita interpretação desconheceria o princípio do entrosamento harmônico das pessoas em causa, estabelecendo conflitos entre elas, o que, justamente, é indesejado pelo próprio sistema constitucional, atento em prevenir desentendimentos e preordenado a fixar nivelamento e harmonia entre elas. Finalmente, incidiria no equívoco de desconhecer que conflitos desta ordem, só por si, deslocam o âmbito de interesses contrapostos; isto é, estes deixariam de ser problemas estritamente municipais ou estaduais para se converterem em problemas intermunicipais ou interestaduais, donde serem solúveis, apenas, em nível supra municipal e supra estadual, ou seja: por se haver transcendido o âmbito restrito de interesses de cada pessoa, na medida em que é gerado contraste de interesse de duas pessoas públicas diversas, coloca-se ipso facto em jogo problema que desborda os interesses puramente interiores de cada área. Diante disto, só Estados, onde se compõem e integram os interesses intermunicipais, e União, onde se integram interesses interestaduais, poderiam promover-lhes a integração, solvendo o contraste de interesses. Em suma, a primeira linha interpretativa incorreria nos seguintes equívocos: a) atribuir ao caput do art. 2º uma abrangência e significação totalmente estranha a seus propósitos, dado que sem objetivo manifesto teria sido o de indicar a possibilidade de expropriar bens móveis, imóveis, fungíveis, infungíveis e direitos, isto é, teria se preordenado a fixar a amplitude dos objetos expropriáveis pelas pessoas referidas. A distinção entre bens públicos e bens particulares não estaria em causa, por se tratar de discrímen estabelecido em função de seus proprietários e não do próprio objeto – este sim cogitado na cabeça do dispositivo; b) ignorar que o tratamento da expropriabilidade dos bens públicos foi objeto de regra específica (a do § 2º), donde ser inassimilável sua situação à dos demais bens cogitados no caput do artigo. Daí a impossibilidade de ser exercida fora da enunciação ali prevista; c) presumir a existência da possibilidade do exercício de poderes de supremacia por uma pessoa pública sobre outra do mesmo nível constitucional, para o que inexistiria qualquer base jurídica, havendo, pelo contrário, princípio constitucional em sentido oposto; d) adotar critério interpretativo afrontoso ao princípio constitucional da harmonia das pessoas políticas, por propugnar solução que levaria à confrontação jurídica direta destas pessoas; e) desconhecer que o contraste de interesses entre Municípios é problema intermunicipal – e, por conseguinte, a ser solúvel em nível estadual – e que a oposição de interesses entre Estados é problema supra estadual e, por isso, resolúvel em nível federal, ou seja: só Estados e União, respectivamente, poderiam declarar a utilidade pública de tais bens quando conflitantes os interesses de pessoas que lhes sejam inferiores. Certamente, a primeira solução proposta defronta obstáculos jurídicos insuperáveis, pois os argumentos que lhe são opostos evidenciam a inadmissibilidade de um irrestrito poder expropriatório de Estados sobre bens de outro Estado e de Municípios sobre bens de outros Municípios, sitos nos territórios dos eventuais expropriantes. Com efeito, incorre em críticas irrespondíveis que infirmam sua frágil sustentação. Trata-se de solução simplista, baseada em interpretação literal até certo ponto ingênua e que, sem dúvida, afronta princípios constitucionais por ignorá-los, fazendo tabula rasa de sua existência e irrefragável supremacia, esquecida de que todo labor interpretativo deve ser comandado pela acomodação a normas superiores. A segunda solução, conquanto bem mais e com esteios fincados no Direito Constitucional – matriz do instituto da desapropriação – peca pelo radicalismo, indo mais além do que o necessário para preservar os valores que encontra insculpidos na ordenação constitucional, ao negar radicalmente qualquer possibilidade expropriatória nas hipóteses sub examine. A procedência de seus argumentos descansa em um pressuposto subjacente, dado como implícito em todos os casos, a saber: que os interesses suscetíveis de serem afetados pela eventual atividade expropriatória sejam sempre ligados diretamente à satisfação de uma necessidade pública da pessoa contra a qual se levantasse a espada da desapropriação, isto é, supõe que, em qualquer hipótese, a ameaça se propõe contra um interesse público pertinente ao eventual sujeito passivo. Entendemos que a correta resolução do problema só pode ser alcançada a partir das conclusões enunciadas ao cabo do exame dos tópicos anteriores. Ditas conclusões são, a nosso ver, as premissas, para o adequado equacionamento da questão. A partir delas, poder-se-á existir a conclusão final, o deslinde do problema em foco. Recordemo-las: “A desapropriação supõe a invocação de interesse uma pessoa pública (necessidade, utilidade pública ou interesse social) superior ao de outra pessoa, cujos interesses sejam qualificados pela ordem jurídica como de menor relevância ou abrangência e por isso mesmo sobrepujáveis pelo expropriante.” “Nas relações contravertidas, incidentes sobre bens públicos, quando as partes conflitantes perseguem interesses jurídicos do mesmo nível, prepondera a proteção incidente sobre o bem público sempre que o grau de adscrição dele à satisfação de um interesse coletivo atual se sedia nas escalas em que é mais elevado seu comprometimento com a realização imediata de uma necessidade pública.” “Por inexistir desequilíbrio jurídico entre as pessoas políticas do mesmo nível constitucional, uma não pode opor a outra suas prerrogativas de autoridade se tal proceder acarretar interferência em interesse público a cargo daquela contra a qual se pretenda invocar um poder de supremacia.” As conclusões em apreço foram devidamente justificadas nos tópicos anteriores. Façamos, pois, sua aplicação ao problema da desapropriação recíproca de bens, entre Estados e entre Municípios. Efetivamente, é intolerável o exercício da desapropriação de bem estadual por outro Estado ou bem Municipal por outro Município quando os interesses postos em entrechoque são ambos interesses públicos. Em razão do equilíbrio jurídico deles, o pretendido expropriante não tem em seu favor a maior abrangência ou relevância de interesse que o torne sobrepujante, para servir-lhe de causa do ato expropriatório. Como o instituto da desapropriação se calça precisamente na desigualdade dos interesses confrontados, à falta dela, falece o próprio suporte do instituto. Ora, se a satisfação de necessidades públicas de um Município (ou de um Estado) é juridicamente tão valiosa quanto a satisfação de necessidades públicas de outro Município (ou de outro Estado), nenhum pode invocar em seu favor utilidade ou necessidade com força preponderante, suscetível de sobrepujar coativamente, por via expropriatória, o interesse de outro. Reversamente, se o bem atingido não estiver preposto à satisfação de uma necessidade pública, por força não se põe em causa o nivelamento de interesses, pois, em tal hipótese, ocorrerá a confrontação de um interesse público primário com interesse meramente patrimonial de outra pessoa. Neste caso, não comparecerá o óbice mencionado, franqueando-se o exercício do poder expropriatório. Outrossim, se o bem público a ser atingido está adscrito à satisfação de uma necessidade pública atual, isto é, comprometido com a realização de um interesse relevante da coletividade, tal como sucede com os bens públicos prepostos aos níveis de mais intensa vinculação ao implemento de fins públicos – dentro do que sugere a classificação do Código Civil (LGL\2002\400) –, evidentemente a proteção que o resguardo haverá de prevalecer contra a pretensão expropriatória de pessoa que persegue interesses dos mesmo nível. Isto porque a proteção a tais bens significa, em última análise, conforme aliás se depreende da própria sistematização deles, proteção aos fins a que se destinam. O que a ordem jurídica consagra, por via do regime especial a que se submetem, é a rigorosa defesa dos interesses que por meio deles se viabilizam. Donde descaber elisão da disciplina que os ampara sempre que esta signifique comprometimento de mencionados interesses ou interferência neles. Prepondera o regime protetor se a contraposição de interesses se sedia no mesmo escalão jurídico. Diversamente, se a pretensão incide sobre bem público não afetado à satisfação direta de uma necessidade ou utilidade pública – como ocorre no caso extremo dos bens dominicais, possuídos à moda de qualquer prioritário, como simples patrimônio de uma pessoa pública –, não mais comparece razão para se obstar uma satisfação pública do eventual expropriante. Esta não teria por que paralisar-se em face de um interesse secundário (conforme terminologia de Carnelutti) de outra pessoa pública. Em tal caso, deixaria de existir o nivelamento jurídico de interesses, por causa do caráter meramente patrimonial ou puramente incidental da propriedade, por isso mesmo, conversível em outra sem dano ou prejuízo algum para os interesses específicos da pessoa pública atingida. Finalmente, é inadmissível, em face do equilíbrio e da harmonia das pessoas sediadas no mesmo nível constitucional, que uma invoque prerrogativa de autoridade, supremacia sobre outra, para afetar interesse da mesma qualidade, da mesma gradação de igual qualificação jurídica. Só há supremacia quando a esfera jurídica de alguém incorpore valores a que o Direito atribuiu qualificação prioritária. Em face disto, não há como irrogar-se o exercício de poder expropriatório em hipóteses deste jaez. Pelo contrário, se as pessoas se apresentam em plano desnivelado, isto é, uma, enquanto responsável pela condução de suas específicas finalidades públicas, e outra alheia à posição de realizadora de seus interesses próprios ou como titular de bem cujo sacrifício não envolve interferência naqueles interesses prioritários, desaparece o equilíbrio jurídico de ambas, liberando a força expropriatória de quem, então sim, contrapõe interesses prevalentes e, por isso mesmo, justificadores de uma supremacia. Efetivamente, o princípio da harmonia entre as pessoas do mesmo nível constitucional, o entrosamento pacífico delas, o equilíbrio de interesses recíprocos, estão ligados indissoluvelmente à posição destas pessoas no sistema. Existe, por certo. É inquestionavelmente correta sua afirmação. Cumpre, todavia, entendê-los em sua significação precisa. Justamente por estarem ligados à qualidade dos sujeitos, têm presença quando tais sujeitos se encontram se manifestando como tal, isto é, como titulares dos interesses públicos, portanto, na qualidade que lhes é própria. Daí que não se põe o problema de conflito indesejado, de desarmonia, de desnível, sempre que estas pessoas comparecem desligadas de sua missão natural. Em tais situações, por faltar o substrato dignificador de sua posição jurídica, desvanece a proteção jurídica peculiar que lhes é própria. Inversamente, sempre que estejam postos em causa interesses correspondentes à sua função, assiste-lhes o integral resguardo que o sistema constitucional e legal lhes defere. Por isso, só há, em rigor, problema interestadual ou intermunicipal conflitivo, quando interesses públicos de ambos se entrechoquem. Como indubitavelmente interesses desta natureza podem muitas vezes se projetar além do território de cada qual, ocorre que as soluções dos eventuais conflitos dependem da interferência das pessoas políticas em cujo âmbito se compõem os interesses respectivos das partes em oposição Firmados todos os pontos que nos parecem relevantes para a solução do caso sub consulta, seu deslinde apresenta-se simples e natural, como fruto espontâneo da aplicação dos princípios assinalados e critérios deles deduzidos. A Prefeitura Municipal de Vinhedo propõe-se a desapropriar um bem público municipal de Valinhos, antigamente denominado Adutora de Rocinha e atualmente nomeado Adutora João Antunes dos Santos, parcialmente situado no Município de Vinhedo. Trata-se de um complexo abrangente das instalações, dutos, edificações auxiliares e área circunjacente, compreensiva das matas protetoras dos mananciais contra contaminação, poluição e redução da vazão. Insere-se, pois, no sistema de captação e derivação de água para o Município de Valinhos, sistema este que, em seu conjunto, está parcialmente em outro, conforme a exposição que precede a consulta e os documentos a ela anexados. Pondo de parte outros vícios de que padece o ato em questão — e mais além referidos — a pretensão expropriatória ressente-se de defeito insanável. O Município de Vinhedo não pode desapropriar o bem em questão, visto se tratar de coisa pública imediatamente adscrita à satisfação de uma utilidade e até, mais que isso, de uma necessidade pública de Valinhos: o abastecimento de água. Corresponde a uma investida contra interesse público – e fundamental – de outro Município. A lei expropriatória não dá ao pretendido expropriante assistência para o exercício dos poderes que deseja deflagrar, visto que seu ato põe em xeque interesse público de outra entidade política do mesmo nível, sobre a qual, em consequência, não dispõe de supremacia, dado o equilíbrio jurídico dos interesses confrontados, circunstância que, de um lado, gera conflito intermunicipal, solúvel apenas no âmbito no âmbito estadual, e, de outro, conduz à violação do convívio harmônico e pacífico das pessoas políticas, requerido pelo sistema constitucional. Os óbices à desapropriação resultam tanto da ofensa aos princípios constitucionais preservadores da harmonia e da posição nivelada das pessoas políticas responsáveis por interesses da mesma gradação quanto da ausência de assentamento legal para o ato, vez que o Decreto-lei 3.365 faculta aos Municípios desapropriar bens sobre os quais possam manifestar supremacia. O silêncio do Decreto-lei 3.365 sobre desapropriação de bens municipais por outro Município (e bens estaduais por outro Estado) não pode ser interpretado como implícita autorização irrestrita, pretensamente deduzível do caput do art. 2º. Antes, deste só poderá decorrer a permissibilidade expropriatória — conatural ao exercício de supremacia no próprio território — nas situações parificáveis ou análogas àquelas em que tal poder se desencadeia contra os particulares; ou seja: quando se confrontam interesses de natureza diversa, de qualidade distinta. Nunca quando se opõem interesses juridicamente qualificados em posição isonômica no sistema normativo. Finalmente, o ato em questão tem visíveis ressaibos de uma guerra entre Municípios, de uma batalha inglória, desapoiada no interesse público, único que pode legitimamente desencadear ação governamental. Vicia-se, pois, ainda, por esta segunda invalidade, já que nos termos da exposição que precede a consulta o Município de Vinhedo se abastece de água em outra fonte, as águas do Rio Capivari, bombeadas apenas uma vez por semana, o que demonstra a desnecessidade de interferir com as vias de abastecimento de Valinhos, indispensáveis à população deste último Município. Eis, pois, que o ato em apreço, sobre não ter causa jurídica válida, ainda afronta, pela guerra que se propõe a fazer a um Município vizinho, o princípio constitucional que reclama imperativamente a convivência harmoniosa das pessoas políticas. Além dos mais, a ausência de menção, na declaração de utilidade pública, da finalidade da expropriação, sobre invalidá-la pela inexistência de um requisito essencial, reforça os indícios de que se trata de procedimento inquinado de desvio de poder, cujo propósito, mais do que dissimulado, foi inclusive omitido. Com efeito, já em outra oportunidade deixamos escrito: “Da declaração de utilidade pública devem constar: a) manifestação pública da vontade de submeter o bem à força expropriatória; b) fundamento legal em que se embasa o poder expropriante; c) destinação específica a ser dada ao bem; d) identificação do bem ser expropriado.” (Apontamentos sobre a desapropriação no Direito brasileiro. In: RDA 111/517-518) As exigências mencionadas, ausentes no ato da Municipalidade de Vinhedo, são indispensáveis, pois a desapropriação funda-se em hipóteses legais definidas pela legislação federal como configuradoras dos casos de utilidade pública ou interesse social. Fora delas, descabe o exercício do poder expropriatório. Logo, para que se saiba se há, ou não, arrimo jurídico para desencadeá-lo, é mister indicar o assento normativo do ato. Oliveira Franco Sobrinho, o ilustre catedrático de Direito Administrativo da Universidade Federal do Paraná, expende ao propósito considerações corretíssimas: “...a lei silencia sobre os termos da declaração de utilidade. Mas nada era preciso dizer, pois está subentendido que a qualificação do objeto se deve enquadrar nas espécies – casos apontados no art. 5º “...A própria lei que autoriza cada operação expropriatória deve não só obedecer aos padrões constitucionais, como à legislação pertinente à matéria. Assim, a lei que autorize o exercício da desapropriação deve obedecer à lei nacional reguladora do instituto “...Efetivamente, pelo seu fundamento político, jurídico, teórico e normativo, na declaração se devem conter os requisitos e as condições que a autorizam.” (Desapropriação. São Paulo: Saraiva, 1973. p. 231) Também Hely Lopes Meirelles registra que: “O ato expropriatório não contém qual norma; contém unicamente a individualização do bem a ser transferido para o domínio do expropriante e a indicação do motivo da desapropriação” (Direito Administrativo Brasileiro. 2. ed. São Paulo: RT, 1966. p. 499). Com efeito, como a desapropriação só se legitima quando arrimada nas hipóteses legais, a declaração, que é seu ato inicial indispensável, sequer adquire consistência jurídica se não enuncia em que hipótese se estriba. Esta é condição óbvia para se verificar quer a existência de um amparo normativo em tese quer um grau mínimo (isto é, de subsistência lógica, de admissibilidade racional) de legítimo interesse sobre o bem, que sirva de motivo idôneo para pretendê-lo. Caso se desprezassem tais requisitos, a lei federal não precisaria indicar quando seria cabível a desapropriação. Outrossim, se não se der aos casos enunciados na lei uma significação mínima, isto é, um conteúdo qualquer correlacionável com as realidades concretas em que se aplicam, a enunciação legal também não significaria coisa alguma, podendo servir como mero pretexto para o expropriante. Seria, rigorosamente falando, um cheque em branco utilizável ao sabor do expropriante liberado de qualquer compromisso com o interesse público. Por derradeiro, seja dito que a circunstância do ato da Municipalidade de Vinhedo provir de seu Legislativo não lhe confere qualificação peculiar que purgue seus vícios ou a exima de contraste judicial, pois, como anota o preclaro Seabra Fagundes, a propósito da matéria: “Observe-se que, não obstante a intervenção do Poder Legislativo, a declaração é sempre um ato de natureza administrativa, por isso que se limita a definir uma situação individual. A intervenção do Legislativo não lhe dá o caráter de lei. Ele intervém aí no desempenho atribuição de conteúdo puramente administrativo” (Da Desapropriação no Direito Brasileiro. Rio de Janeiro: Freitas Bastos, 1942. p. 66.). No mesmo sentido, Hely Lopes Meirelles: “A lei que declara a utilidade pública de um bem não é normativa é essencialmente dispositiva e de caráter individual. É lei de efeito concreto equiparável ao ato administrativo, razão pela qual pode ser atacada e invalidada pelo Judiciário, desde a sua promulgação e independentemente de qualquer atividade de execução, porque ela já traz em si as consequências administrativas do decreto expropriatório.” ([sic] Op. cit., p. 499) Isto tudo posto e considerado – e ainda que prescindidos os vícios postremeiramente enumerados –, à consulta não hesitamos em responder: O Município de Vinhedo não pode desapropriar a Adutora Municipal João Rodrigues dos Santos, pena de ofensa às normas legais que regem o instituto e aos princípios constitucionais que informam a possibilidade do exercício de poder expropriatório. É o nosso parecer.
42

Martínez, Ana María, Myriam Haydee Aguirre, Raúl D´Elía, Javier Núñez García, Adriano Geraci, Alfredo Tolley, Eduardo Heredia, and Alicia Beatriz Trigubó. "Propiedades físicas y cristalinas del Cd1-xZnxTe (0 ≤ x ≤ 1)." Matéria (Rio de Janeiro) 23, no. 2 (July 19, 2018). http://dx.doi.org/10.1590/s1517-707620180002.0441.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
RESUMEN El Cd1-xZnxTe (0 ≤ x ≤ 1) y el ZnTe son semiconductores de la familia II-VI, que se usan en forma monocristalina porque así poseen mejores propiedades estructurales y eléctricas. El CZT y el ZnTe deben poseer alta calidad cristalina y eléctrica para ser usados, el primero en detectores de rayos X y γ, y como sustratos ordenadores de películas epitaxiales aptas para la detección de la radiación IR y el segundo para la fabricación de diodos láser y emisores de luz de alta intensidad, ambos casos en el verde. En este trabajo el CZT se sintetizó por el método de Bridgman, bajo un gradiente de temperatura de 10ºC/cm a velocidades de 1,66 mm/h y 3,22 mm/h para diferentes concentraciones de Zn. Por otro lado, el ZnTe se sintetizó por transporte físico en fase vapor bajo un gradiente de temperatura de 6ºC/cm a una velocidad de 6mm/día. Por medio de revelado químico y microscopía electrónica de transmisión convencional TEM y de alta resolución (HRTEM) se estudió la calidad cristalina de ambos materiales. Se observó que los lingotes de CZT tenían una densidad de dislocaciones promedio similar en todos los lingotes crecidos en ambas velocidades y para todas las concentraciones mientras que el ZnTe mostró una menor densidad de dislocaciones. Las micrografías de TEM mostraron en todos estos materiales un orden estructural importante. Estas características indicaron que la calidad cristalina del CZT y del ZnTe era adecuada para fabricar dispositivos optoelectrónicos. También se midió la Conductividad Eléctrica, Difusividad Térmica, Calor Específico y Coeficiente Seebeck en función de la temperatura en estos materiales. Se analizó la influencia de las propiedades estructurales en sus propiedades físicas con el objeto de determinar la relación con los defectos cristalinos observados.
43

Figueiredo Neto, Antônio Martins. "Fluidos complexos na matéria condensada:os cristais líquidos." Revista Brasileira de Ensino de Física 43, suppl 1 (2021). http://dx.doi.org/10.1590/1806-9126-rbef-2020-0300.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Cristais líquidos são estados intermediários em que a matéria pode se apresentar, entre o sólido cristalino e o líquido isotrópico. Materiais que podem apresentar esse tipo de estado são constituídos de moléculas, ou agregados de moléculas, que apresentam significativa anisotropia de forma. Os estados líquido cristalinos apresentam estruturas espaciais complexas, que colocam questões de natureza fundamental no estudo da estrutura da matéria. Se caracterizam por apresentar algum grau de ordem: orientacional de longo alcance e posicional de curto alcance. Suas aplicações tecnológicas são diversas, em particular, as eletro-ópticas (mostradores) de baixo consumo de energia. Neste artigo apresentamos uma revisão dessa área, enfatizando os cristais líquidos liotrópicos (formados por misturas de moléculas anfifílicas e solvente) que possui uma grande interface com sistemas biológicos. Discutimos, também, os modelos teóricos que descrevem diagramas de fase de estruturas nemáticas liotrópicas.
44

Jones, Brant, and Anne Schilling. "Affine structures and a tableau model for $E_6$ crystals." Discrete Mathematics & Theoretical Computer Science DMTCS Proceedings vol. AN,..., Proceedings (January 1, 2010). http://dx.doi.org/10.46298/dmtcs.2809.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
International audience We provide the unique affine crystal structure for type $E_6^{(1)}$ Kirillov―Reshetikhin crystals corresponding to the multiples of fundamental weights $s\Lambda _1, s\Lambda _2$, and $s\Lambda _6$ for all $s≥ 1$ (in Bourbaki's labeling of the Dynkin nodes, where 2 is the adjoint node). Our methods introduce a generalized tableaux model for classical highest weight crystals of type $E$ and use the order three automorphism of the affine $E_6^{(1)}$ Dynkin diagram. In addition, we provide a conjecture for the affine crystal structure of type $E_7^{(1)}$ Kirillov―Reshetikhin crystals corresponding to the adjoint node. Nous donnons l'unique structure cristalline affine pour les cristaux de Kirillov―Reshetikhin de type $E_6^{(1)}$ correspondant aux multiples des poids fondamentaux $s\Lambda _1, s\Lambda _2$ et $s\Lambda _6 $pour tout $s≥ 1$ (dans l'étiquetage de Bourbaki des noeuds de Dynkin, où 2 est le noeud adjoint). Pour ceci, nous introduisons un modèle de tableaux généralisés pour les cristaux classiques du plus haut poids de type $E$ et nous employons l'automorphisme d'ordre trois du diagramme de Dynkin du type $E_6^{(1)}$. En outre, nous fournissons une conjecture pour la structure affine pour les cristaux de Kirillov―Reshetikhin de type $E_7^{(1)}$ correspondant au noeud adjoint.
45

Nagy, A., J. Tamás, M. Soltész, J. Nyéki, and Z. Szabó. "Colour and water content detection of sweet cherry by portable spectrometer." International Journal of Horticultural Science 17, no. 4-5 (December 4, 2011). http://dx.doi.org/10.31421/ijhs/17/4-5/962.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Based on the most recent data, the average amount of sweet cherry produced in Hungary is around 10-12 thousand tons. Therefore fast and effective method is important for sweet cherry fruit quality analyses. The aim of the study was to examine the applicability of reflectance measurements for sweet cherry fruit quality analyses. In our experiment five cherry species (Vera, Cristalina, Germersdorfi, Noir de Mechet, Canada Giant) were examined in order to measure the spectral differences between species. Further more, spectral alteration was examined between different health and maturity status of the fruits in the case of a specified, the Germesdorfi species. The four new indices are appropriate tools for cherry quality analysis. Thus reflectance measurements can also support more precise and automated fruit selections. The methods for the differentiation of species could also be viable at a concerned habitat; however, the climate, habitat and soil conditions strongly affect the yield quality. Concerning the fast determination of water content, WBI could be a reliable method for the assessment
46

Stoler, D., M. Lado, R. Perdomo Arcila, G. Aguirre Varela, and C. L. Di Prinzio. "DETERMINACIÓN DEL COEFICIENTE DE AUTO-DIFUSIÓN SUPERFICIAL DEL HIELO IH." Anales AFA, 2019, 6–9. http://dx.doi.org/10.31527/analesafa.2019.30.1.6.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
En este trabajo se estudió la evolución del ancho del surco formado por la intersección del borde de grano (BG) en una muestra de hielo bicristalina con la superficie libre de la misma. La muestra de hielo estudiada tenía una desorientación cristalina desconocida y fue sumergida en aceite de siliconas ultra puro a -5oC a fin de evitar procesos de evaporación. Se tomaron fotografías del surco cada 17 minutos durante 100 horas con un microscopio óptico y con estas imágenes se determinó la evolución del ancho del surco. Mediante ese estudio se pudo medir el coeficiente de autodifusión superficial del hielo a -5oC. In this work the evolution of the groove in a bicrystalline ice sample was studied. The groove is formed by the intersection of the grain boundary(BG) with the free surface. The ice sample studied had arbitrary misorientation angle and was immersed in ultra pure silicone oil at -5oC in order to avoid evaporation processes. Photographs of the groove was taken every 17 minutes for 100 hours with an optical microscope and the evolution of the groove was determined with these images. The coefficient of superficial self-diffusion of ice at -5oC has been measured
47

Alvarado-de la Vega, Mario Alberto, Rocío Meza-Gordillo, Juan José Villalobos-Maldonado, José Francisco Pola-Albores, and Samuel Enciso-Sáenz. "EFECTO DEL TAMAÑO DE PARTÍCULA DE DIÓXIDO DE TITANIO INMOVILIZADO EN LA OXIDACIÓN FOTOCATALÍTICA DE PÚRPURA DE BROMOCRESOL." Revista Internacional de Contaminación Ambiental, November 8, 2021. http://dx.doi.org/10.20937/rica.54008.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
La contaminación de agua residual con materia orgánica y compuestos aromáticos es un problema cada vez más complejo que demanda sistemas de tratamiento más eficientes. El objetivo de este trabajo es evaluar el efecto del tamaño de partícula de TiO2 en la oxidación fotocatalítica del púrpura de bromocresol usado como modelo de contaminante orgánico. El TiO2 se inmovilizó sobre un sustrato de borosilicato mediante la técnica de revestimiento por inmersión y se caracterizó por microscopia de fuerza atómica (AFM, por sus siglas en inglés) para evaluar la morfología de la superficie obtenida. La estructura cristalina anatasa del TiO2 se confirmó mediante difracción de rayos X (DRX) y el tamaño de partícula se determinó mediante dispersión de luz dinámica (DSL). Se evaluaron los efectos de partículas de 25 y 300 nm de TiO2 sobre la degradación del púrpura de bromocresol en concentraciones de 5, 10, 20 y 30 ppm. La cinética de la reacción de degradación de púrpura de bromocresol (PBC) fue de pseudoprimer orden, congruente con el modelo de Langmuir para concentraciones bajas de este colorante. La fotodegradación en partículas de 25 nm de TiO2, resultó más eficiente que la de 300 nm, debido al mayor número de granos formados en la superficie, el cual promovió un mayor número de sitios activos disponibles.
48

Ferreira, Quênia de Cássia Goulart, and Luis de Almeida Prado Bacellar. "AVALIAÇÃO PRELIMINAR DAS CONDIÇÕES HIDROGEOLÓGICAS NA ÁREA DO MUNICÍPIO DE OURO PRETO, MG." Geonomos, February 15, 2013. http://dx.doi.org/10.18285/geonomos.v18i1.63.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
O conhecimento da dinâmica natural e da qualidade das águas subterrâneas no município de Ouro Preto éainda deficiente. Em vista disto, foi elaborado um banco de dados hidrogeológicos com o intuito de avaliarde forma preliminar o potencial hídrico subterrâneo desta área. A análise e tratamento dos dados secundáriose primários obtidos permitiu a identificação de oito sistemas aqüíferos. O sistema do Grupo Itabira, ondese encontram as formações ferríferas da Formação Cauê, é o de maior potencial. Os sistemas em rochasdo embasamento cristalino destacam-se pelo maior número de poços tubulares cadastrados. Análises deparâmetros físico-químicos e de elementos inorgânicos na água subterrânea revelaram que a maioria apresentaconcentrações inferiores aos máximos permitidos pela legislação para água potável. Contudo, como o sistemade proteção sanitária dos poços se mostrou muitas vezes inadequado, é possível que haja alguma contaminaçãopor elementos ou compostos não analisados e que deverão ser futuramente investigados.Palavras-chaves: hidrogeologia, sistemas aqüíferos, hidroquímica, Ouro Preto. ABSTRACT: The knowledge of physical and chemical conditions of groundwater in the city of Ouro Preto is still deficient.Therefore, in this paper a hydrogeological database was made, in order to estimate the groundwater potentialof the area. The analysis and processing of secondary and primary data allowed the identification of eightaquifer systems. The aquifer system of the Itabira Group, with iron formations, was considered the best,while the crystalline basement system has the highest number of registered wells. Analysis of physicalchemicalparameters and inorganic elements in groundwater has revealed that most concentrations are belowthe maximum allowed by law for drinking water. owever, the sanitary protection of the wells is frequentlyinadequate and there are ossibly other contaminants, which should be further investigated.Keywords: hydrogeology, aquifer systems, hydrochemistry, Ouro Preto.
49

Andrade, Tamara Maria de, Felipe Quadros Mariani, Cícero Venâncio Nunes Júnior, Mariane Dalpasquale, Marins Danczuk, and Fauze Jacó Anaissi. "Compreendendo as propriedades (estrutural, espectroscópica, colorimétrica e térmica) de sais de níquel." Matéria (Rio de Janeiro) 23, no. 1 (March 5, 2018). http://dx.doi.org/10.1590/s1517-707620170001.0312.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
RESUMO Sais de níquel (acetato, cloreto e nitrato) são de uso corriqueiro nos laboratórios de síntese inorgânica e orgânica. No processo de obtenção de óxidos, hidróxidos e oxi-hidróxidos de níquel para as mais diversas aplicações (baterias, pigmentos, sensores e eletrocatálise, por exemplo) se faz necessário compreender as características, as propriedades estruturais e eletrônicas, que cada sal precursor pode conferir ao produto final. Como premissa, foi realizado uma avaliação do comportamento estrutural, espectroscópico e térmico de sais de níquel. O perfil de difração de raios X (DRX) possibilitou identificar a rede cristalina e seus parâmetros. Dados espectroscópicos (UV-Vis) mostram a similaridade de absorção em solução e as bandas atribuídas de acordo com as transições permitidas e proibidas para o íon hexa(aquo)níquel(II). Porém, os espectros se diferenciam quando se avalia os sólidos por refletância difusa. Fato que possibilita calcular as energias de band gap para cada sal; acetato 2,85 eV, cloreto 2,46 eV e nitrato 2,61 eV. Dados colorimétricos (L*a*b) permitem prever que a intensidade de tom verde diminui na sequência: nitrato > cloreto > acetato. Curvas térmicas (TG/DTA) inferem grau de pureza e quantificam o número de moléculas de água de hidratação, compatíveis com os dados do fornecedor. A análise morfológica (MEV) e estrutural (DRX) das partículas geradas nas curvas térmicas permitiram determinar a composição estimada de NiO residual, com maior precisão para o derivado do nitrato de níquel (NiO1,1), com tamanho de partícula da ordem de 0,1 μm, o menor entre os resíduos.
50

Bournonville, Blandine, Ange Nzihou, Patrick Sharrock, and Guy Depelsenaire. "Phosphatation de résidus minéraux." Environnement, Ingénierie & Développement N°31 - 3ème Trimestre 2003 (January 1, 2003). http://dx.doi.org/10.46298/eid.2003.8051.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
The incineration of municipal solid waste generates mineral residues which contain soluble chlorides and heavy metal pollutants. The mineral residue is currently landfilled after a cement solidification. An alternative treatment, the new patented by Solvay process uses phosphoric acid to stabilise mineral residue by the formation of stable minerals such as calcium phosphates which are insoluble in natural environments and can incorporate heavy metals inside their crystalline structure. Two different water-washed municipal solid waste incinerator mineral residues are investigated during the phosphate treatment. Phosphoric acid reacts exothermically with mineral residues with rapid kinetics of the dissolution-precipitation type. Second order rate is observed with respect to the phosphate concentration and activation energies for the phosphate reaction are found to be small (near 20 kJ/mol). Mineral residues react with phosphoric acid mainly as calcium carbonate does. Precipitated amorphous calcium phosphates coat the more inert particles (silicoaluminates, silicates, and calcium sulphates…). The two mineral residues with different compositions show similar behaviour. This indicates the phosphate stabilisation procedure can be widely applied. This chemical treatment can be considered as a first essential step in the effective insolubilisation of extractable trace heavy metals in a mineral material that could find in the future an beneficial reuse after further processing as secondary raw material. Solvay a breveté un nouveau procédé de stabilisation de résidus minéraux contaminés par des métaux lourds et des composés organiques dont l’une des étapes fondamentales est le traitement chimique à l’acide phosphorique. Son objectif est de former des phosphates de calcium de grande stabilité chimique et thermique, capables d’incorporer dans leur structure cristalline les métaux lourds. L’étude de la cinétique de phosphatation montre que la réaction est exothermique. Les phosphates calciques formés enrobent les particules les plus inertes. L’énergie d’activation faible (20 kJ/mol), caractéristique d’une réaction acide-base, est proche de celle de la réaction avec le carbonate de calcium. Les expérimentations menées et les paramètres observés indiquent que la phosphatation peut être généralisée pour tous les résidus minéraux et constituer une première étape dans l’insolubilisation effective des métaux lourds. Ceci permet d’envisager pour le futur une possible revalorisation des résidus minéraux phosphatés et calcinés comme matière première secondaire.

До бібліографії