Добірка наукової літератури з теми "Tadeusz"
Оформте джерело за APA, MLA, Chicago, Harvard та іншими стилями
Ознайомтеся зі списками актуальних статей, книг, дисертацій, тез та інших наукових джерел на тему "Tadeusz".
Біля кожної праці в переліку літератури доступна кнопка «Додати до бібліографії». Скористайтеся нею – і ми автоматично оформимо бібліографічне посилання на обрану працю в потрібному вам стилі цитування: APA, MLA, «Гарвард», «Чикаго», «Ванкувер» тощо.
Також ви можете завантажити повний текст наукової публікації у форматі «.pdf» та прочитати онлайн анотацію до роботи, якщо відповідні параметри наявні в метаданих.
Статті в журналах з теми "Tadeusz"
1
Magryś, Roman. "Jan Marx i Tadeusz Różewicz. Dwaj bohaterowie książki Pomiędzy wieżą Babel a wieżą z kości słoniowej. O poezji Tadeusza Różewicza." Dydaktyka Polonistyczna 17, no. 8 (2022): 242–53. http://dx.doi.org/10.15584/dyd.pol.17.2022.20.
Повний текст джерелаАнотація:
In the paper Jan Marx i Tadeusz Różewicz. Dwaj bohaterowie książki „Pomiędzy wieżą Babel a wieżą z kości słoniowej. O poezji Tadeusza Różewicza” (Jan Marx and Tadeusz Różewicz. Two heroes of the book „Between the Tower of Babel and the Tower of Ivory. On the poetry of Tadeusz Różewicz”) two attitudes towards life, that of the author of the book in question and that of the protagonist, were compared. They are both secular humanists who want to make human life rational and moral. Marx, however, accepts suicide as a remedy for evil, while Różewicz affirms life.
2
Boginskaya, Anna. "Старость в любовном дискурсе современной польской и русской литературы Тадеуш Конвицкий, „Хроника любовных происшествий”; Виктор Астафьев, „Пастух и пастушка”". Slavica Wratislaviensia 163 (17 березня 2017): 229–37. http://dx.doi.org/10.19195/0137-1150.163.19.
Повний текст джерелаАнотація:
Old age in discourse of love in modern Polish and Russian literature Tadeusz Konvitski, A Chronicle of Amorous Accidents; Viktor Astafiev, A Shepherdand a ShepherdessThe characters connected with old age category in the discourse of love in the Chronicle of Amorous Accidents by Tadeush Konvitski and Shepherd and Shepherdess by Viktor Astafjev were analyzed in this article. We have focused on three types of characters: 1 which are connected with the main love story, 2 which become a center of love story, 3 which are connected with the motive of memory of love. We have analyzed how the same elements, characters, situations and motives, category of old age and love were realized in works of Polish and Russian writers.Starość w dyskursie miłosnym we współczesnej literaturze polskiej i rosyjskiej Tadeusz Konwicki, Kronika wypadków miłosnych; Wiktor Astafjew, Pasterz i PasterkaArtykuł poświęcony jest postaciom związanym z kategorią starości w dyskursie miłosnym powieści Tadeusza Konwickiego Kronika wypadków miłosnych i Wiktora Astafjewa Pasterz i pasterka. Wyróżniono w nim trzy typy postaci: 1 towarzyszące fabule miłosnej, 2 tworzące fabułę miłosną, 3 związane z motywem pamięci o uczuciu miłosnym. Metoda komparatystyczna i hermeneutyczna pozwalają ocenić specyfikę kategorii starości i miłości w analizowanych powieściach.
3
Gulczyńska, Justyna. "Tadeusz Jan Łopuszański i dzieło jego życia, red. Z. T. Wierzbicki i in. Warszawa 1995, Fundacja im. Tadeusza Łopuszańskiego, ss. 101." Biuletyn Historii Wychowania, no. 3/4 (January 1, 2019): 64–65. http://dx.doi.org/10.14746/bhw.1996.3.4.19.
Повний текст джерела
4
Hasior, Łukasz. "Tadeusz Klukowski – żołnierz organizacji Kraj." Archiwariusz Zamojski 18 (December 31, 2020): 169–81. http://dx.doi.org/10.56583/az.827.
Повний текст джерелаАнотація:
Sylwetka Tadeusza Klukowskiego ps. „Krzysztof”, po wojnie działacza nielegalnej organizacji Kraj, skazanego na karę śmierci w 1952 r. i straconego, prywatnie syna salowej Marii Kość i dyrektora szpitala w Szczebrzeszynie, regionalisty, pamiętnikarza, lekarza żołnierzy AK, świadka procesu w Norymberdze Zygmunta Klukowskiego, który w 1947 r. usynowił 16-letniego wówczas Tadeusza. Tadeusz Klukowski w latach 1947–1948 był członkiem harcerskiej Szarej Braci w Zamościu, potem założył Konspiracyjne Odziały Skautowe. Po kilku latach, już w Warszawie, wstąpił do organizacji Kraj kierowanej przez Zenona Sobotę vel Tomaszewskiego ps. „Jan”. Brał udział w akcji wykolejenia pociągu towarowego koło Płochocina (1952), rewizjach i rekwizycjach w kancelariach prawników, rozbrojeniu milicjanta Wacława Zapasiuka, nieudanej akcji na punkt kontrolny MO na Bródnie. Po zatrzymaniu łączniczki Krystyny Metzger ps. „Maria”, która brała udział w przygotowaniach do najgłośniejszej akcji Kraju, zlikwidowaniu komunistycznego agitatora Polskiego Radia Stefana Martyki, UB aresztowało wielu konspiratorów. Sobota zginął podczas obławy UB. Tadeusz Klukowski został skazany na dwukrotną karę śmierci, rozstrzelany 16 czerwca 1953 r. Zacytowano fragmenty uzasadnienia wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie (skład). Nie wykonano wyroków śmierci na przyjaciela Tadeusza Jerzego Kurzępę ps. „Rysiek” i narzeczoną Annę Przyczynek. Zygmunt Klukowski był więziony dwa lata.
5
Ksit, Barbara. "Działalność publiczna Tadeusza Staniewskiego w Swarzędzu do roku 1918." Przegląd Archiwalno-Historyczny 5 (2018): 43–61. http://dx.doi.org/10.4467/2391-890xpah.18.003.14920.
Повний текст джерелаАнотація:
mieście Swarzędz. Funkcję tę pełnił społecznie przez dziewięć miesięcy. Ponownie wybrany burmistrzem w 1929 r., pełnił tę funkcję do 1939 r. Dotychczasowe opracowania omawiają działalność Tadeusza Staniewskiego w Swarzędzu, począwszy od listopada 1918 r. Niniejszy artykuł ma być próbą poszerzenia wiadomości na jego temat we wcześniejszym okresie. Syn nauczyciela, ukończył Gimnazjum Fryderyka Wilhelma w Poznaniu. Na początku XX w. osiadł w Swarzędzu, gdzie zyskał uznanie jako kupiec i społecznik. W odniesieniu do lat 1900–1918, kiedy Tadeusz Staniewski stawiał pierwsze kroki w działalności publicznej, najlepszym źródłem jest prasa wielkopolska, zwłaszcza „Postęp” i „Orędownik” – czasopisma reprezentujące interesy drobnomieszczaństwa. Działalność Tadeusza Staniewskiego była omawiana na ich łamach szczególnie w kontekście dwóch wydarzeń istotnych dla Polaków w Swarzędzu – wyborów do Rady Miejskiej w 1909 r. i sprawy budowy Domu Katolickiego. Public activity of Tadeusz Staniewski in Swarzędz until the year 1918 In 1919, Tadeusz Staniewski was the first Pole to become mayor of Swarzędz, a town just outside of Poznań. He held this position for 9 months with no remuneration. He was re-elected in 1929 and remained the mayor of Swarzędz until 1939. Previous articles on the activity of Tadeusz Staniewski in Swarzędz discuss his life from November 1918. The present article aims at expanding this timespan and includes information about him in earlier periods. Son of a teacher, he graduated from Frederick William College in Poznań. In the early 20th century he settled down in Swarzędz, where he gained recognition as a tradesman and social activist. Regarding the years 1900–1918, when Tadeusz Staniewski entered the public sphere, the best sources are press articles published in Greater Poland journals, especially “Postęp” and “Orędownik” which represented the interests of the lower middle class. The activity of Tadeusz Staniewski was discussed there particularly with regard to two events of major importance for Poles in Swarzędz: the 1909 City Council elections and the construction of the Catholic House.
6
Šimo, Halina. "On Independent Ethics of Tadeusz Kotarbiński." Analiza i Egzystencja 46 (2019): 75–93. http://dx.doi.org/10.18276/aie.2019.46-05.
Повний текст джерела
7
Mickiewicz, Adam, and Józef Łobanos. "Pan Tadeusz." Awazymyz. Pismo historyczno-społeczno-kulturalne Karaimów, no. 1 (8) (July 30, 2004): 6. http://dx.doi.org/10.33229/az.153.
Повний текст джерела
8
Mickiewicz, Adam. "Pan Tadeusz." Chesterton Review 32, no. 3 (2006): 335–37. http://dx.doi.org/10.5840/chesterton2006323/412.
Повний текст джерела
9
Wypych, Tadeusz. "Tadeusz Wypych." Index on Censorship 14, no. 6 (December 1985): 54. http://dx.doi.org/10.1080/03064228508534001.
Повний текст джерела
10
Ksit, Barbara. "Działalność publiczna Tadeusza Staniewskiego w Swarzędzu w latach 1918–1939." Przegląd Archiwalno-Historyczny 7 (2020): 81–103. http://dx.doi.org/10.4467/2391-890xpah.20.004.14638.
Повний текст джерелаАнотація:
Niniejszy artykuł ma być próbą poszerzenia wiadomości na temat Tadeusza Staniewskiego (1873–1940) na podstawie zbiorów Archiwum Państwowego w Poznaniu i wielkopolskiej prasy. W 1919 r. objął stanowisko burmistrza w podpoznańskim mieście Swarzędz. Piastował je przez 9 miesięcy. Ponownie wybrany burmistrzem w 1929 r., pełnił tę funkcję do 1939 r. Ta dekada to okres powolnego rozkwitu miasta. Swarzędz zyskał reputację „stolicy polskiego meblarstwa”. W swoim mieście Tadeusz Staniewski cieszył się uznaniem jako kupiec i człowiek oddany działalności obywatelskiej. Zwolennik Narodowej Partii Robotniczej, po zamachu majowym przyłączył się do secesyjnej grupy NPR-Lewica, popierającej Józefa Piłsudskiego. Następnie stał się członkiem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Później wspierał działalność Obozu Zjednoczenia Narodowego. Z szacunkiem odnosił się do przedstawicieli ugrupowań opozycyjnych. Mimo że w Radzie Miasta Swarzędza zdobyli przewagę zwolennicy endecji, Tadeusz Staniewski utrzymał się na stanowisku burmistrza. Na szczególną uwagę zasługuje jego działalność charytatywna i zaangażowanie na rzecz zwalczania bezrobocia na terenie miasta. Public activity of Tadeusz Staniewski in Swarzędz in the years 1918–1939 The article presents the activity of Tadeusz Staniewski (1873–1940), a merchant and social activist, in the town of Swarzędz, near Poznań, in the years 1918–1939. The following sources were used for the purpose of writing this article: the collection of the State Archive in Poznań, as well as articles in Greater Poland press, mainly in periodicals. In 1919, Staniewski became the mayor of Swarzędz and held this position for nine months. In 1929, he was yet again elected mayor, but this time held this position for a decade. For the town, this was a time of a gradual rise to prosperity. Swarzędz became known as the “furniture capital of Poland”. In his town, Tadeusz Staniewski was a respected merchant and a dedicated civil servant. He was a supporter of the National Workers’ Party, and after the May coup, he joined one of its factions — the Left, which supported Józef Piłsudski. Later, he became a member the Nonpartisan Bloc for Cooperation with the Government. In subsequent years, he supported the activities of the Camp of National Unity. His attitude towards the representatives of the opposition remained respectful. Even though the representatives of the National Democracy gained majority in the Swarzędz City Council, Tadeusz Staniewski kept his position as mayor. His charitable activity and commitment towards combating unemployment in his town are particularly noteworthy.
Дисертації з теми "Tadeusz"
1
Susmanscky, Bacal Silvia. "Tadeusz Kantor: La construcción del espacio escénico." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2014. http://hdl.handle.net/10803/285731.
Повний текст джерелаАнотація:
Si bien nuestra primera intención fue dedicar el presente estudio a los maniquíes de Tadeusz Kantor, durante la etapa de investigación el foco centrado en ese particular objeto -que el artista consideraba marginal- se fue ampliando en la medida en que, al inscribirlo en una perspectiva teórica como al resto de los elementos escénicos, los cuerpos artificiales aparecieron como otro signo, si bien peculiar, de un lenguaje escénico que vertebraba a todos los demás.
¿Por qué el artista había elaborado una propuesta espectacular centrada en la visualidad, en los objetos, en el cuerpo del actor -no en el actor- o sus repeticiones artificiales? El marco de la revolución teatral de principios del siglo XX y las décadas siguientes lo explican en parte. Sin embargo, el recurso constante de Kantor a la reflexión teórica durante la creación de sus espectáculos y su práctica paralela de la pintura -que plantea sus propios cuestionamientos- nos permitieron acceder a un terreno más vasto e inexplorado que el de las concomitancias con las vanguardias artísticas pasadas y actuales. En dichos escritos Kantor libra una batalla permanente contra la representación en el campo del arte, prolongando batallas anteriores, pero planteando sus estrategias ocupando, paradójicamente, el terreno de lo supuestamente representable: la realidad y el objeto real.
A esta pregunta siguió otra, inherente a ella: ¿cómo se hizo realidad en la escena una realidad vital que se negaba a representar? Ambas apuntan a dos de las direcciones en que se mira el teatro de Kantor: en primer lugar, al teatro mismo y luego, a los demás discursos que lo atraviesan -plásticos, literarios, estéticos, históricos, éticos y religiosos- sumados a la memoria personal, presente en sus últimas puestas en escena, y el paulatino giro autobiográfico que estas van adoptando. De aquí que hayamos acudido a dichas disciplinas en la elaboración de algunas respuestas.
En consecuencia, se ha dedicado un espacio considerablemente mayor a la segunda pregunta, el “cómo”, en tanto la pregunta sobre el “por qué” inicial alude a los fundamentos de su opción artística, pero del “cómo” deriva la hipótesis de partida: establecer un marco de comprensión en el cual la construcción del espacio escénico, colonizado por la realidad vital a través de los objetos, sea capaz de dar cuenta de la complejidad y la interdisciplinariedad de la creación de Tadeusz Kantor y los dispositivos de que se sirvió para desterrar la representación de la escena y sostener la autonomía de la obra de arte.
Acorde con las dos preguntas acerca de la escena de Kantor, el estudio fue dividido en dos partes. En la primera se intenta responder a la pregunta de “por qué”, incidiendo en el marco conceptual de las rupturas de la escena kantoriana respecto de lo que se entendía por “teatro”, para lo cual se han abordando las nociones de representación versus repetición y de la ilusión teatral. Estas cuestiones hacían necesario especificar a qué clase de realidad pertenecían sus creaciones teatrales, que cumpliera la premisa de no ser representable, que nos ha remitido a los textos de Bruno Schulz, en los cuales se apoya su propia concepción. Está dividida en tres capítulos. El primero gira en torno al eje dicotómico realidad/ representación el cual, según la nomenclatura de Michel Foucault, enfrenta el “orden del espejo” al “orden de la repetición”. Dichos conceptos apuntalan la comprensión de la escena de Kantor en la segunda parte. El artista opondrá la repetición a la mimesis como estrategia para tergiversar las categorías representativas, en especial los aspectos temporales, al enfrentar el tiempo circular de la primera al tiempo cronológico de la segunda. El espectáculo paradigmático de esta estrategia será Wielopole, Wielopole (1985), que desde el título constituye la puesta en escena de la repetición, que sustraía a la creación de la categoría de lo ilusorio y la integraba en una realidad otra, la del campo artístico, en el cual se inscribe la obra total de Kantor.The present dissertation is about the scenic construction of the polish artist Tadeusz Kantor, one of the revolutionaries in the theater of the second half of XXth. Century. His theater is very visual and he developes it in paralel with painting, so we begin on the research from a multidiscilinary point of view. Besides, Kantor’s interests includes other areas of the creation and knowledge, too. Our framework of departure were the semiothics in the theatre in order to read the kantorian scene as a construction bringing the simultaneous destruction of the tradicional drama as the main objective. The theoretical writings by Kantor and others philosophical, criticism, literary, poetic ideas held our writing in order to stablish in which way Kantor had built a non mimethic reality on the stage. Alter this we went on with the analysis of each one of the theatrical signs and we followed them through the metamorphosis of one spectacle to another. At the same time we compared them with the artist’s writings and their influencies in the field of the Polish and European culture. In that comparative course we tried to underline all the time which had been the conceptuals ways and performance strategies always hetherodox in order to dammage the reputation of each one of the mimethic theater supposits and to built his own scene.
2
Vido-Rzewuska, Marie-Thérèse. "Genèse de l'oeuvre théâtrale de Tadeusz Kantor." Nancy 2, 2003. http://www.theses.fr/2003NAN21027.
Повний текст джерелаАнотація:
Kantor est profondément marqué par les traditions des communautés juives et catholiques qui dominent la vie quotidienne de Wielopole. A cela s'ajoute sa parfaite connaissance de la tragédie grecque, des grands mythes de l'Histoire de la Pologne et des courants artistiques du début du XXe siècle. L'occupation nazie influence considérablement ses conceptions artistiques. Il écrit alors les textes majeurs qui organisent et expliquent toutes ses recherches ultérieures. L'immédiate après-guerre amène une bouffée d'air frais et de nombreux projets que brise l'application autoritaire du socio-réalisme. Le dégel permet la création du théâtre Cricot 2 et la reprise de recherches, axées sur le jeu avec Witkiewicz, pour parvenir à la maîtrise de l'expression théâtrale personnelle qui se développe par étapes jusqu'au début des années 70, où un regard à travers une vitre donne naissance au Théâtre de la Mort qui dès 1975 conquiert la scène internationaleKantor is deeply influenced by the traditions of the Jewish and Catholic communities which dominate the daily life of Wielopole. To this one can add his perfect knowledge of Greek tragedy, of the great myths of the History of Poland, and of the artistic developments at the beginning of the twentieth century. The Nazi occupation influences considerably his artistic ideas. He then write majors texts, which organise and explain all of his previous research. The end of the war brings a breath of fresh air with numerous projects which break from the authoritarian application of socio-realism. The “thaw” allows the creation of the Cricot 2 theater and new research centered around the games with Witkiewicz allow im to arrive at a mastery of personal theatrical expression. It develops in steps until the beginning of the seventies, when a look through a window gives birth to the Theater of Death, which from 1975 on conquers the international scene
3
Nanut, Sigrid <1985>. "La prosa di Tadeusz Rozewicz: saggi e racconti." Master's Degree Thesis, Università Ca' Foscari Venezia, 2013. http://hdl.handle.net/10579/3445.
Повний текст джерелаАнотація:
Tesi di traduzione in cui si descrivere il pensiero del poeta Tadeusz Rozewicz attraverso la lettura dei saggi scritti tra gli anni '50 e '90. Come esemplificazione vengono proposti racconti e memorie scritti in epoche diverse.
4
Olczyk, Jacek. "Les théories poétiques de Boleslaw Leśmian et Tadeusz Peiper." Cracovie (Pologne), Uniwersytet Jagielloński, 2012. http://www.theses.fr/2012INAL0018.
Повний текст джерелаАнотація:
La thèse est consacrée à la conscience poétique du XXe siècle vue à travers deux poétiques modernes, celles de Bolesław Leśmian (1877-1937) et de Tadeusz Peiper (1891-1969). Ces deux poètes représentent deux courants complémentaires, anti-symbolistes et antimimétiques mais radicalement différents en eux-mêmes qui permettent d’assister à la naissance de deux visions de la modernité en tant que résultat de la crise de la poésie classique. La conception du rythme (1910-1915), proposée par les théories français, russes et polonais, a fourni à Leśmian des arguments pour rejeter la tendance dominante de la poésie symboliste qui supposait que l’homme ne pouvait connaître le monde que par des abstractions, symboles ou équivalents. Pour lui, le rythme doit donner aux mots un sens concret, immédiate et sensuelle ; il est signifiant en lui-même, à la différence du schéma métrique abstrait. Quant au programme poétique de Peiper élaboré dans les années 1922-1930, il met en avant le refus du hasard, des théories du vers libre et de l’expression poétique directe. S’appuyant sur la rationalisation de tous les processus sociaux et culturels, l’acceptation des nouvelles technologies et la consommation de masse, Peiper propose une théorie de l’équivalence qui consiste à remplacer des sentiments directs par une construction poétique abstraite. Au cœur de sa théorie se trouvent la métaphore et ce qu’il nomme un « système d’épanouissement ». Cette étude, conduite par rapport aux poétiques développées en Europe à la même époque, peut donc être considérée comme l’étape fondatrice d’une recherche portant sur l’évolution de la conscience poétique ultérieure et sur la problématique épistémologiqueThe thesis is devoted to the 20th-century poetic consciousness as manifested in two modernist poetics, those of Bolesław Leśmian (1877-1937) and Tadeusz Peiper (1891-1969). These two poets represent two complementary tendencies, both anti-symbolist and anti-mimetic, but radically different, which gave rise to two visions of modernity resulting from the crisis of classical poetry. The notions of rhythm (1910-1915) proposed by French, Russian and Polish theories, have provided Leśmian with the means to refute the dominant tendency of symbolist poetry that consisted in the belief that one could only know the world through abstract concepts, symbols and correspondences. According to Leśmian, rhythm should furnish words with a tangible, immediate and sensual meaning. Rhythm is meaningful in itself, as opposed to an abstract metrical scheme. In contrast, in his poetic programme elaborated in the years 1922-1930, Tadeusz Peiper foregrounds the rejection of: chance, the theories of free verse and the direct poetic expression. Supporting his argumentation with references to the rationalization of all social and cultural processes, the adoption of new technologies and the appearance of mass consumption, Peiper proposes a theory of equivalence that consists in the replacement of immediate feelings with an abstract poetic structure. At the heart of his theory Peiper placed his metaphor of the “blooming composition. ” The present study analyses the two above-mentioned poetic programmes in the context of other poetics developed in Europe at the same time. Therefore, it can serve as a starting point for a research on the later changes in poetic conscience and on issues regarding epistemology
5
Fonseca, Josà FlÃvio GonÃalves da. "Por um Teatro do Devir: A criaÃÃo em processo no diÃlogo da Trupe Motim com o Teatro de Tadeusz Kantor." Universidade Federal do CearÃ, 2016. http://www.teses.ufc.br/tde_busca/arquivo.php?codArquivo=16388.
Повний текст джерелаАнотація:
A seguinte dissertaÃÃo se apresenta enquanto um registro de um rastro de passagem em uma experimentaÃÃo que se dà no Ãmbito da processualidade na criaÃÃo cÃnica. A investigaÃÃo aqui proposta parte do diÃlogo traÃado entre o Teatro do artista PolonÃs Tadeusz Kantor e o coletivo de artistas da cidade de QuixerÃ, CearÃ, denominado Trupe Motim. Para tanto este diÃlogo se efetivou a partir da percepÃÃo à respeito do carÃter processual presente na poÃtica de Tadeusz Kantor que serviu enquanto disparo para a realizaÃÃo de um trabalho de criaÃÃo junto à Trupe Motim. No percurso do processo de pesquisa, problematizou-se o ato de ensaiar, trazendo enquanto discussÃo este como mÃtodo de pesquisa, tensionando a relaÃÃo da pesquisa em arte, ou seja, o prÃprio processo enquanto mÃtodo de pesquisa em contraponto aos mÃtodos da pesquisa clÃssica. Desse modo, o percurso traÃado neste trabalho, tem como questÃo a relaÃÃo da arte em seu aspecto autorreferencial, trazendo para a discussÃo, a dinÃmica dos fluxos molar e molecular, a partir do referencial da filosofia de Deleuze & Gattari. Desta forma, o experimento efetuado se dà na perspectiva do jogo entre os fluxos molar e molecular, uma vez que questiona a ideia de obra de arte acabada e busca trabalhar na ideia de uma obra que se realiza em seu aspecto processual e nesse sentido, se abre para a realizaÃÃo cÃnica enquanto uma construÃÃo em devir. Estes aspectos acima descritos se mostram inclusive na prÃpria apresentaÃÃo desta dissertaÃÃo que joga com a quebra da normatizaÃÃo, uma vez que propÃe uma leitura que se estabelece em meio Ãs possibilidades do acaso, se dando, portanto, tambÃm em uma leitura em processo.The following dissertation presents itself as a record of a trace of passage in a trial that takes place within the processuality in the scenic creation. The research proposed here of the dialogue drawn between the theatre of the polish artist Tadeusz Kantor and the collective of artists of the city of QuixerÃ, CearÃ, called Trupe Motim. To this end this dialogue was effective from the perception regarding the procedural character present in the poetry of Tadeusz Kantor who served as a trigger for carrying out creative work by the Trupe Motim. In the course of the research process, problematized is the act of rehearsing, bringing as discussion this as a research method, straining the relationship of research in art, that is, the process itself as a research method in contrast to the methods of classical research. Thus, the path traced in this work is to question the art of relationship in their self-referential aspect, bringing to the discussion, the dynamics of molecular and molecular flows from the framework of the philosophy of Deleuze & Gattari. Thus, the made experiment takes place in the context of the match between the molar flow and molecular as it questions the idea of art work finished and seeks to work on the idea of a work that takes place in its procedural aspect and in that sense, opens to the scenic realization as a building becoming. These above aspects are even show the actual presentation of this dissertation playing with breaking the regulation, since proposes a reading that takes place amid the possibilities of chance, giving thus also in a reading process.
6
Fernandez, Suzanne. "Le Théâtre à la première personne : Tadeusz Kantor et Pippo Delbono." Paris 7, 2011. http://www.theses.fr/2011PA070083.
Повний текст джерелаАнотація:
Tadeusz Kantor et Pippo Delbono inventent un théâtre à la première personne, qui se singularise par leur présence insolite sur la scène. Dans ce monde tour à tour effrayant et grotesque, composé de leurs projections imaginaires, parler de soi prend la forme d'un sacrifice : tous deux profanent ou sacrifient leur vie individuelle, à la manière de clowns christiques, outragés ou sublimés. Ils brouillent l'opposition entre la réalité, « ce qui est effectivement », et l'imaginaire ou l'illusion, entre la vie et le théâtre, bouleversant les modes de participation du spectateur à la fiction qui se déroule sous ses yeux. Les fantômes et images inutiles de Tadeusz Kantor provoquent la sensation d'un face-à-face avec un monde terrifiant et fascinant dont nous sommes séparés, comme le mort l'est du vivant, et que nous reconnaissons pourtant comme le nôtre. Bobo, exposé comme une divinité lointaine et inaccessible, par son seul regard façonne une distance en mouvement entre l' ici du spectateur et un ailleurs indéfinissableTadeusz Kantor and Pippo Delbono invent a first person theatre which uniqueness resides in their strange presence on stage. In this world, alternately frightening and grotesque, made of their imaginaries projections, the first person narration is a sacrifice: both of them desecrate or sacrifice their individual life, as Christlike clowns, humiliated or sublimated. They mix up the opposition between reality, « the state of things as they actually exist », with the imaginary or illusion, between life and theatre, disrupt the participation of the spectator in the fiction which takes place in front of him. The ghosts and useless images of Tadeusz Kantor prompts a feeling of face-to-face with a terrifying and fascinating world to which we are separate, like from death, but that we recognise as ours. Bobo is exhibited as a distant and unapproachable divinity, and solely with his expression he creates a mobile distance between the world of the spectator and a nowhere indefinable
7
Witosz, Monika. "Słowo i milczenie w poezji Tadeusza Różewicza." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2007. http://hdl.handle.net/20.500.12128/5063.
Повний текст джерелаАнотація:
Badanie twórczości Tadeusza Różewicza wdaje się niezwykle trudne ze względu na istniejące bogactwo prac naukowych związanych z ponad pięćdziesięcioletnią twórczością tego artysty. Prac, które są nieustannie ponawiane i obejmują bogate obszary literatury wzbogacane w dorobku Różewicza o współczesną sztukę poetycką i sceniczną, myśl filozoficzną czy malarską ekspresję. Do najbardziej znanych książek, obok których nie można przejść obojętnie, rozpatrujących w szerokim kontekście poezję okrzykniętego w późnych
latach czterdziestych „najmłodszym klasykiem” poety, zaliczyć wypada m.in. dzieła Tadeusza Drewnowskiego, Mariana Kisiela, Tadeusza Kłaka, Roberta Cieślaka, Kazimierza Wyki czy Henryka Voglera. Nie można także zostać obojętnym wobec rozpraw Andrzeja Skrendy, Tomasza Kunza czy Zbigniewa Majchrowskiego.
Różnorodność nie jest jednak jedyną przeszkodą w odczytywaniu „dzisiejszego” poety. Liryka Różewicza, sięgająca korzeniami traumatycznych doznań II wojny światowej, od ponad pięćdziesięciu lat ewoluując, jest wyrazem istnienia w niepokoju. Wpisana w jej materię kruchość ludzkiego losu głoszona jest w tzw. czwartym systemie wersyfikacyjnym. Ponadto wyraża się w polifonicznej pod względem języka, stylów i metafor warstwie
collag’owego tekstu, w sylwicznej formie trenu, symultanicznym dyskursie, mozaikowej fragmentaryczności, palimpsestowej hybrydzie, przedstawiającej w ironiczny, demistyfikacyjny sposób panoptikum współczesnego świata wraz z konstytuującą go kondycją jego twórcy - człowieka XX i XXI wieku. Niejednokrotnie w czasie lektury tej poezji należy zmierzyć się z jej intertekstualnością i wielogłosowością. Tekstowa wielowarstwowość ukazana przez interpretatora, z jaką czytelnikowi przychodzi się zmierzyć w czasie lektury, może albo wzbudzić postawę indyferentą, za którą zapłaci on zagubieniem wewnętrznego rytmu Różewiczowskiego wiersza lub aktywną postawę pożeracza utworu, który podejmie się na własną odpowiedzialność, wręcz archeologicznej pracy odsłaniania wpisanych w otulinę tekstu znaczeń. Niniejsza praca obejmuje tylko kilka tomików poetyckich, wydawanych w latach 1991 - 2004 i zawęża się do dwóch zasadniczych zagadnień - słowa i milczenia. Kategorie
te rozpatrywane są w oparciu o subiektywnie dokonany wybór tekstów, który z kolei został zinterpretowany w ujęciu metody hermeneutycznej i strukturalnej. Dokonany w tym ujęciu ogląd pozwolił na prześledzenie znaków i metafor oddających milczenie, jak i ukazał powagę słowa i jego ograniczenie, zniszczenie wywołane działaniem człowieka współczesnego.
Kontekstem filozoficznym, wspierającym odczytywanie kulturowe i literackie stały się prace:
Barbary Skargi, Emanuela Levinas’a, Martina Heideggera, Józefa Tischnera czy Ludwika Wittgensteina.
W odsłanianym przeze mnie polu semantycznym słowa i milczenia staram się uchwycić niuanse warsztatu poety. Wybrane i interpretowane wiersze w sposób zczególny mają dowodzić sprawy powszechnie doświadczanej, a mianowicie tego, że „postrzeganie świata dokonuje się poprzez słowa i bardzo szybko zauważamy, że to postrzeganie jest tylko naszą przemianą w słowie, najpierw nieświadomą, potem
akceptowaną. Stajemy się słowem, które nadaje rzeczywistość rzeczom, istotom”. W celu oglądu słowa i milczenia praca została podzielona na dwie zasadnicze części. Pierwsza z nich jest poświęcona słowu, które „od strony Boga jest bezustannym dziełem stwórczym, […], od strony człowieka jest szansą wejrzenia w Imię, ha-Szem, w jego aspekcie zarówno ha-dabar (rzecz), jak i meta-języka, meta-gramatyki wszystkiego, co jest”.
W początkowych rozdziałach dowodzę, że właśnie za pomocą słowa poeta tworzy księgę, mając świadomość jej wielkości i ograniczeń. W pierwszym rozdziale Słowo w poezji Tadeusza Różewicza dowodzę sposobu postrzegania słowa, a szczególnie jego zdegradowanej materii, będącej głosem w obronie wartości. Ponieważ poeta skazany jest na zanurzenie się w zdegradowanym, osłabionym słowie, rozdział drugi - Słowo w przestrzeni dialogu - buduję w oparciu o dialogiczną moc słowa, przywracającą mu utracone pola semantyczne.
Ten rozdział jest także próbą ukazania twórczości poety jako całości, twórczości zmierzającej do domykania się. W cieniu słowa wypowiadanego tkwi verba cordis, ocierające się o granice wyrażalności i niewyrażalności najwyraźniej przedstawione w utworze Matka odchodzi. Temu zagadnieniu z kolei poświęcam rozdział trzeci zatytułowany Słowo wewnętrzne. Najtrudniejszą do przedstawienia kategorią okazało się milczenie. Trudności
badawcze wiązały się z przede wszystkim ze stosowanymi przez Różewicza środkami językowymi, prowadzącymi w obszary nieokreśloności i wykraczającymi poza język. Rozdział czwarty jest próbą usystematyzowania i nowego spojrzenia na milczenie, w którym zamieszkuje cisza i prze-milczenia.
Pragnę wyrazić podziękowania Tym, którzy wpłynęli na sposób odczytywania przeze mnie tekstów poetyckich. Tym, którzy poświęcili swój czas, krytycznie odnosili się do pisanego przeze mnie słowa o słowie i milczeniu. Tym, dzięki którym poszukiwałam odpowiedzi w zróżnicowanych obszarach kontekstów literackich, kulturowych
i filozoficznych.
8
Smolicka, Agnieszka. "Świat wartości w ujęciu Tadeusza Czeżowskiego i Henryka Elzenberga : studium porównawcze." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2010. http://hdl.handle.net/20.500.12128/5179.
Повний текст джерелаАнотація:
Głównym przedmiotem analiz podjętych w tej pracy są poglądy aksjologiczne Henryka Elzenberga i Tadeusza Czeżowskiego, filozofów zaliczanych do najwybitniejszych polskich myślicieli XX wieku. Ich prace stanowią istotny wkład w dorobek polskiej filozofii, także na płaszczyźnie teorii wartości. Znaczenie rozważań zarówno Tadeusza Czeżowskiego, jak i Henryka Elzenberga niewątpliwie podnosi fakt, że liczne grono filozofów w Polsce nawiązuje do ich dorobku naukowego i rezultatów filozoficznych. W przypadku kontynuatorów twórczości autora Kłopotu z istnieniem można wręcz mówić o tzw. szkole Elzenbergistów, tj. zgrupowaniu uczniów wokół nauczyciela-mistrza wprowadzającego w świat wartości wyższych. Obiektywnie dostępnym owocem tego zainteresowania poglądami Czeżowskiego i Elzenberga jest wiele poświęconych im rozpraw monograficznych, artykułów, szkiców i przyczynków. Filozofii Czeżowskiego dotyczą odrębne opracowania monograficzne, zarówno zbiorowe, jak i autorskie. Myśl Elzenberga również doczekała się opracowań monograficznych, zarówno zbiorowych, jak i autorskich.
Dowodem aktualności i wartości dzieła Czeżowskiego i Elzenberga są także organizowane konferencje i sympozja poświęcone ich myśli. Ich filozoficzna twórczość jest od wielu lat poddawana ocenie i konfrontowana z dorobkiem europejskiej i polskiej filozofii, co zaowocowało wieloma interesującymi artykułami. Warto zauważyć, że dorobek filozoficzny Czeżowskiego i Elzenberga jest w nich nie tylko omawiany i porównywany z innymi wynikami filozoficznymi, lecz także rozwijany w kontekście dziś toczonych dyskusji filozoficznych1 Cele postawione rozważaniom niniejszej pracy są uzasadnione w kontekście stanu badań nad myślą Elzenberga i Czeżowskiego. Zakres zawartych w niej analiz jest szeroki, ich głównym celem bowiem jest prześledzenie dróg, którymi obydwaj filozofowie dochodzili do rozwiązań problemów aksjologicznych, oraz przedstawienie i ocena wyników, które osiągnęli. Chodzi przy tym nie tylko o analizę ich poglądów aksjologicznych, ale także o ich porównanie.
Najprostszym sposobem ułożenia rozważań tak ukierunkowanych byłoby przedstawienie najpierw w całości poglądów obu filozofów. W takim ujęciu koncepcje Czeżowskiego i Elzenberga mogłyby być odrębnie omówione i ocenione, co ułatwiłoby także ukazanie szczegółowych rozwiązań w kontekście całości poglądów danego autora oraz ujawnienie strukturalnych powiązań między składnikami ich teorii. Układ taki byłby też łatwiejszy ze względów redakcyjnych, jest bowiem mniej zagrożony powtórzeniami, nieuniknionymi, gdy się relacjonuje poglądy jednego autora w kilku miejscach. Przyjęty w rozprawie układ problemowy – choć wymagał trudnego często rozdzielenia oryginalnych koncepcji Elzenberga i Czeżowskiego według układu zagadnień przyjętego w moich analizach – ma jednak ważne zalety. Po pierwsze, analizowanie w kolejnych rozdziałach poglądów dotyczących poszczególnych problemów lepiej oddaje ogół wyników uzyskanych przez Elzenberga i Czeżowskiego, którzy nie stworzyli pełnych teorii, lecz raczej rozwiązywali interesujące, konkretne zagadnienia filozoficzne. Po drugie, układ problemowy pozwala wyeksponować ważne zagadnienia oraz ułatwia porównanie poglądów obydwu filozofów. Praca ma więc charakter analizy porównawczej, a jej układ jest problemowy (systematyczny); zawiera ponadto elementy opisu historycznego dotyczącego współpracy naukowo-dydaktycznej Czeżowskiego i Elzenberga. . Analizy porównawcze zawarte w tej pracy obejmują najważniejsze elementy teorii wartości Elzenberga i Czeżowskiego, tj. ontologię i epistemologię wartości, ich poglądy etyczne i estetyczne (także metaetyczne i metaestetyczne) oraz aksjologiczną antropologię.Najprostszym sposobem ułożenia rozważań tak ukierunkowanych byłoby przedstawienie najpierw w całości poglądów obu filozofów. W takim ujęciu koncepcje Czeżowskiego i Elzenberga mogłyby być odrębnie omówione i ocenione, co ułatwiłoby także ukazanie szczegółowych rozwiązań w kontekście całości poglądów danego autora oraz ujawnienie strukturalnych powiązań między składnikami ich teorii. Układ taki byłby też łatwiejszy ze względów redakcyjnych, jest bowiem mniej zagrożony powtórzeniami, nieuniknionymi, gdy się relacjonuje poglądy jednego autora w kilku miejscach. Przyjęty w rozprawie układ problemowy – choć wymagał trudnego często rozdzielenia oryginalnych koncepcji Elzenberga i Czeżowskiego według układu zagadnień przyjętego w moich analizach – ma jednak ważne zalety. Po pierwsze, analizowanie w kolejnych rozdziałach poglądów dotyczących poszczególnych problemów lepiej oddaje ogół wyników uzyskanych przez Elzenberga i Czeżowskiego, którzy nie stworzyli pełnych teorii, lecz raczej rozwiązywali interesujące, konkretne zagadnienia filozoficzne. Po drugie, układ problemowy pozwala wyeksponować ważne zagadnienia oraz ułatwia porównanie poglądów obydwu filozofów. Praca ma więc charakter analizy porównawczej, a jej układ jest problemowy (systematyczny); zawiera ponadto elementy opisu historycznego dotyczącego współpracy naukowo-dydaktycznej Czeżowskiego i Elzenberga. Rozważania są podzielone na cztery rozdziały. W pierwszym przedstawiam wkład Elzenberga i Czeżowskiego w kształtowanie problematyki i koncepcji wartości w polskiej filozofii XX wieku oraz relacje między filozofami; zawarte w tym rozdziale informacje biograficzne służą pełniejszemu ukazaniu filozoficznego kontekstu poglądów Czeżowskiego i Elzenberga.
Analizy drugiego rozdziału dotyczą podstaw teorii wartości Czeżowskiego i Elzenberga. W rozważaniach tego rozdziału ukazuję najpierw podstawowe założenia metafilozoficzne teorii wartości obu filozofów, wyznaczające miejsce teorii wartości w filozofii oraz określające strukturę teorii wartości. Następnie uwzględniam ich poglądy ontologiczne: na istotę, sposób istnienia i hierarchię wartości, a w ostatnim podrozdziale – epistemologiczne, dotyczące poznania wartości, pojęcia doświadczenia i ocen wartości.
Przedmiotem analiz zawartych w rozdziale trzecim są metaetyczne i metaestetyczne poglądy Czeżowskiego i Elzenberga, tj. założenia podstawowe dla aksjologii oraz dotyczące struktury i zadań koncepcji etycznych i estetycznych – założenia realizowane przez obu filozofów. W rozdziale czwartym są porównane aksjologiczne antropologie obu filozofów, tj. ich poglądy na rolę wartości w życiu człowieka oraz ogłoszone przez nich rozwiązania wybranych zagadnień z zakresu tzw. etyki praktycznej: sensu i wartości życia, cierpienia, wolności, światopoglądu i obrazu świata oraz kulturotwórczej roli wartości.
Adresatem pracy są przede wszystkim osoby zainteresowane twórczością filozoficzną Elzenberga i Czeżowskiego. Praca powinna jednak zainteresować nie tylko historyków filozofii polskiej, ale także badaczy i twórców filozofii współczesnej. Wiele wątków podjętych w tej pracy bowiem jest nadal dyskutowanych i poddawanych wnikliwym analizom, o czym świadczą ukazujące się publikacje i spotkania naukowe poświęcone dorobkowi obu filozofów.
9
Leach, Martin. ""Even the thing I am ..." : Tadeusz Kantor and the poetics of being." Thesis, De Montfort University, 2012. http://hdl.handle.net/2086/7332.
Повний текст джерелаАнотація:
This thesis explores ways in which the reality of Kantor’s existence at a key moment in occupied Kraków may be read as directly informing the genesis and development of his artistic strategies. It argues for a particular ontological understanding of human being that resonates strongly with that implied by Kantor in his work and writings. Most approaches to Kantor have either operated from within a native perspective that assumes familiarity with Polish culture and its influences, or, from an Anglo-American theatre-history perspective that has tended to focus on his larger-scale performance work. This has meant that contextual factors informing Kantor’s work as a whole, including his happenings, paintings, and writings, as well as his theatrical works, have remained under-explored. The thesis takes a Heideggerian-hermeneutic approach that foregrounds biographical, cultural and aesthetic contexts specific to Kantor, but seemingly alien to Anglo-American experience. Kantor’s work is approached from Heideggerian and post-Heideggerian perspectives that read the work as a world-forming response to these contexts. Read in this way, key writings, art and performance works by Kantor are revealed to be explorations of existence and human being. Traditional ontological distinctions between process and product, painting and performance, are problematised through the critique of representation that these works and working practices propose. Kantor is revealed as a metaphysical artist whose work stands as a testament to a Heideggerian view of human being as a ‘positive negative’: a ‘placeholder of nothing’, but a ‘nothing’ that yet ‘is’ …
10
Kostka, Violetta. "Expressionist features of the opera The Anointed by Polish composer Tadeusz Kassern." Internationale Arbeitsgemeinschaft für die Musikgeschichte in Mittel- und Osteuropa an der Universität Leipzig, 2016. https://ul.qucosa.de/id/qucosa%3A16183.
Повний текст джерелаАнотація:
Tadeusz Kassern was born in Lviv in 1904 and from 1922 lived in Poznan. Since his early youth he was drawn to music, especially composition, but began making his living as a lawyer. As a composer he had his first notable success in 1928. His impressionistic Concerto for Voice and Orchestra won second prize in a competition organized by the Association of Young Polish Musicians Society in Paris, for which the judges included Ravel, Roussel, Honegger and Schmitt. After a two-month stay in Paris in 1930, Kassern began composing pieces in neoclassical style, also venturing into other neo-styles.
Книги з теми "Tadeusz"
1
1769-1854, Elsner Józef, Lessel Franciszek approximately 1780-1838, and Nowakiewicz Kazimierz 1780-1830, eds. Tadeusz Kościuszko, Artysta: Tadeusz Kościuszko, artist. Krakow: PWM Edition, Polskie Wydawnictwo Muzycne, 2017.
Знайти повний текст джерела
2
Szuta, Wiesław. Tadeusz Ślipko SJ: Wprowadzenie do etyki Tadeusza Ślipki. Kraków: Wydawnictwo Petrus, 2015.
Знайти повний текст джерела
3
Witts, Noel. Tadeusz Kantor. Milton Park, Abingdon, Oxon: Routledge, 2010.
Знайти повний текст джерела
8
Czapliński, Przemysław. Tadeusz Konwicki. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 1994.
Знайти повний текст джерела
9
Witts, Noel. Tadeusz Kantor. Milton Park, Abingdon, Oxon: Routledge, 2010.
Знайти повний текст джерелаЧастини книг з теми "Tadeusz"
1
Kneip, Heinz, and Andrea Meyer-Fraatz. "Tadeusz Różewicz." In Kindler Kompakt: Drama des 20. Jahrhunderts, 157–59. Stuttgart: J.B. Metzler, 2017. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-04526-3_35.
Повний текст джерела
2
Lück, Hartmut. "Baird, Tadeusz." In Metzler Komponisten Lexikon, 30–31. Stuttgart: J.B. Metzler, 1992. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-03421-2_12.
Повний текст джерела
3
Homma, Martina. "Tadeusz Baird." In Kammermusikführer, 9–13. Stuttgart: J.B. Metzler, 1998. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-03514-1_3.
Повний текст джерела
4
Lück, Hartmut. "Baird, Tadeusz." In Komponisten Lexikon, 23–24. Stuttgart: J.B. Metzler, 2003. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-05274-2_12.
Повний текст джерела
5
Rigler, Sibille. "Borowski, Tadeusz." In Kindlers Literatur Lexikon (KLL), 1. Stuttgart: J.B. Metzler, 2020. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-05728-0_162-1.
Повний текст джерела
6
Hinc, Anna. "Boy, Tadeusz." In Kindlers Literatur Lexikon (KLL), 1. Stuttgart: J.B. Metzler, 2020. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-05728-0_168-1.
Повний текст джерела
7
Hinc, Anna. "Breza, Tadeusz." In Kindlers Literatur Lexikon (KLL), 1. Stuttgart: J.B. Metzler, 2020. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-05728-0_175-1.
Повний текст джерела
8
Tippner, Anja. "Różewicz, Tadeusz." In Kindlers Literatur Lexikon (KLL), 1. Stuttgart: J.B. Metzler, 2020. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-05728-0_19765-1.
Повний текст джерела
9
Turski, Gregor. "Miciński, Tadeusz." In Kindlers Literatur Lexikon (KLL), 1. Stuttgart: J.B. Metzler, 2020. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-05728-0_13888-1.
Повний текст джерела
10
Prunitsch, Christian. "Nowak, Tadeusz." In Kindlers Literatur Lexikon (KLL), 1. Stuttgart: J.B. Metzler, 2020. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-476-05728-0_13969-1.
Повний текст джерелаТези доповідей конференцій з теми "Tadeusz"
1
Wodniak, Katarzyna. "Felicja Stendigowa (1895–1945). Sylwetka publicystki dwutygodnika „Moja Przyjaciółka” ze Żnina." In Ogólnopolska Konferencja Naukowa „Badania historii kobiet polskich na tle porównawczym. Kierunki, problematyka, perspektywy”, Białystok, 11–13 czerwca 2021. Instytut Badań nad Dziedzictwem Kulturowym Europy, 2021. http://dx.doi.org/10.15290/bhkpntp.2021.05.
Повний текст джерелаАнотація:
W latach 1934–1939 w Zakładach Wydawniczych Alfreda Krzyckiego w Żninie (Wielkopolska) ukazywał się ilustrowany dwutygodnik kobiecy „Moja Przyjaciółka”, pierwszy periodyk kobiecy, który (w listopadzie 1937 r.) przekroczył próg 100 tys. egzemplarzy jednorazowego wydania, należący do tytułów prasowych o najwyższych w Polsce nakładach. Wielotematyczny i przystępnie redagowany poradnik dla możliwie szerokiego audytorium kobiecego miał własne grono zamiejscowych współpracowniczek, bliżej nieznanych czytelniczkom elitarnych magazynów dla wykształconych mieszkanek wielkich miast. Należała do nich Felicja Stendigowa (1895–1945), której ściślejsze związki z „Moją Przyjaciółką” datowały się od wiosny 1936 r. Dziennikarka i eseistka rodem z Krakowa, poliglotka władająca kilkoma językami, prawnuczka wielkiego rabina Akiwy Eigera i siostra światowej sławy matematyka i fizyka Leopolda Infelda w jednej osobie, publikowała w wielu tytułach prasowych, nie tylko kobiecych – warszawskiej „Pani Domu”, tygodniku „AS” i „Kurierze Kobiecym” krakowskiego koncernu IKC, „Nowym Dzienniku”. Jej teksty znaleźć można ponadto w kwartalniku poświęconym zagadnieniom reformy seksualnej i obyczajowej „Życie Świadome” wychodzącym w Krakowie, do którego współpracowników zaliczali się Tadeusz Boy-Żeleński i Irena Krzywicka. Związki Felicji Stendigowej z wydawanym w stolicy Pałuk masowym dwutygodnikiem kobiecym nie były dotąd podnoszone, choć ona sama zaczyna powoli wkraczać w orbitę zainteresowań badaczy.
2
Bagińska, Justyna, and Roman Maciej Kalina. "Language of Innovative Agonology: a Guide in Combining Micro and Macro Scales of Preventive, Therapeutic and Defensive Actions." In 14th International Conference on Applied Human Factors and Ergonomics (AHFE 2023). AHFE International, 2023. http://dx.doi.org/10.54941/ahfe1003501.
Повний текст джерелаАнотація:
The language of innovative agonology (IA) concerns three layers. One is the terminology, whose basic frame of reference is Tadeusz Kotarbiński’s general theory of struggle (agonology). The remaining ones are: the ambiguity of the same terms used in different sciences (some of which have been appropriated by the public media language); and the need to adapt key words (and even to create neologisms in English for the universal language of IA) which describes scientific discoveries of phenomena included the field of IA research, but originally published in languages other than English.Kotarbiński’s definition of struggle relates to people: “a struggle is any activity, in which at least two subjects participate (assuming that a team can be a subject), while at least one of the subjects hinders the other”. However, Jaroslaw Rudniański’s extension of the concept of ‘struggle’ means that in a certain category of combat (the fight against the pandemic), the parties may not only be human beings. Therefore, in the language of IA (that is, also in a methodology based on a complementary approach), it is legitimate to assume that the ‘material’ means the opponent (subject or thing) with whom the person (individually or in a group) fights.An example of the dilemmas with the ambiguity of using the same terms in different areas of communication is the semantic category ‘development’, elementary to IA (a term used only in a positive sense). The commonly accepted phrase ‘development of a disease’ is patently absurd. Even if the user explains that they meant ‘development in a negative sense’, all the more it shows that they are ignorant as to the semantics.One of the concepts originating from the Lviv-Warsaw school of the methodology of sciences is the term ‘wiedzotwórczy’, which has no equivalent in English. In many methodological arguments edited in Polish, it is a convenient combination of the words ‘knowledge’ and ‘creative’. Future IA professionals will undoubtedly face similar semantic dilemmas. Identifying, interpreting and formulating algorithms for phenomena that need to be effectively addressed (from micro to macro scales) in the areas of prevention, therapy and, in certain circumstances, call for undertaking a strong defense, requires unambiguous language that is understandable to experts in even distant fields.
3
Witkowski, Kazimierz, and Roman Maciej Kalina. "Struggle: the Most Frequently Used Word in the Public Sphere Since the Beginning of the COVID-19 Pandemic." In 14th International Conference on Applied Human Factors and Ergonomics (AHFE 2023). AHFE International, 2023. http://dx.doi.org/10.54941/ahfe1003500.
Повний текст джерелаАнотація:
Already Jarosław Rudniański, the originator of the theory of a non-armed struggle, underlined that a man uses most often the word ‘a struggle’ (and synonymic terms: combat, contest, grapple, fight, wrestle, etc.) when “a given action is distinguishable by a high level of difficulty and psychic suspense.” Therefore, in Rudniański’s opinion, ‘struggle’ could be, for instance, forming mutations by bacteria or viruses to adjust to vaccinations and antibiotics as extreme cases of counteraction. The fact that living organisms do not have human consciousness has no vital meaning for those who fight them. Therefore, it is not surprising that the titles of many scientific publications dedicated to the COVID-19 pandemic, in addition to the media coverage, include the word ‘struggle’ or its synonym.The main barrier to the dissemination of knowledge about the science of struggle identified with the general theory of struggle (agonology) and its four specific theories in the global scientific sphere (dominated by the English language) relates primarily to the language in which they were published: all of them (since 1938 till 2000) were published in Polish. Admittedly agonology was included by its creator Tadeusz Kotarbiński into praxeology and translated into English, Czech, German, Japanese, Russian and Serbo-Croatian. In the fundamental lecture of praxeology by T. Kotarbiński “A Treatise on Good Work,” (first edition in 1955), it is included in the chapter entitled “Technique of struggle”. The political factor was a fundamental obstacle to the dissemination of both praxeology and agonology when Poland was beyond the Iron Curtain. Jarosław Rudniański published the theory of a non-armed struggle in two steps. Admittedly, his “Elements of praxeological theory of struggle. From the issues of negative cooperation” (1983) was published during the martial law in Poland, but it was not available for official sale. Its best recommendation would be the fact that for many of Solidarity’s leaders, it was a kind of instruction manual for conducting the struggle against communist authorities in a nonviolent way and led to achievement of the ultimate result: the overthrow of those authorities. The second step: “A Compromise and a Struggle. The efficiency and ethics of positive and negative cooperation in a dense social environment” (1989) is at the same time the most complete development of agonology; unfortunately, available only to those familiar with the Polish language. Paradoxically, the pandemic and the aggression against Ukraine are factors that can spark interest in innovative agonology which includes the theory of a non-armed struggle and the theory of compromise.
4
Poszewiecka, Barbara, Pawel Stankiewicz, Tomasz Gambin, and Anna Gambin. "TADeus-a tool for clinical interpretation of structural variants modifying chromatin organization." In 2018 IEEE International Conference on Bioinformatics and Biomedicine (BIBM). IEEE, 2018. http://dx.doi.org/10.1109/bibm.2018.8621301.
Повний текст джерела
5
Maciej Kalina, Roman. "Innovative Agonology – Definition, Detailed Theories, Laws, and General Rule of Struggle." In 14th International Conference on Applied Human Factors and Ergonomics (AHFE 2023). AHFE International, 2023. http://dx.doi.org/10.54941/ahfe1003497.
Повний текст джерелаАнотація:
The idea of ‘innovative agonology’ came into being in 2016 in the Archives of Budo journal with the thematic section ‘Prophylactic and Therapeutic Agonology”. Innovative agonology (IA) is an applied science dedicated to promotion, prevention and therapy related to all dimensions of health and regarding the optimization of activities that increase the ability to survive (from micro to macro scales). The basic method of IA in the research and application sphere is a complementary approach in the broadest possible cognitive-behavioural perspective.At the essence of any particular science is the substantiation of its claims. Since any time one needs to either maintain health, survive, eliminate or slow down the effects of destructive factors, the key phenomenon is some form of combat, so the justification for these necessary actions is provided by the science of struggle. All five existing theories of struggle are published in Polish, with the terminology of Tadeusz Kotarbiński’s (1938) general theory of struggle (agonology) prevailing over the others. Kotarbiński placed military struggles on the ‘ground floor’, parliamentary and judicial disputes, commercial competition, sports fights, etc. on the ‘middle floor’, and he reserved the top floor’ for the general theory of action (praxeology), which includes agonology but not vice versa. Since the usefulness of almost every scientific discovery is considered from a military perspective, it is not surprising that another theory (detailed one) by Józef Konieczny concerns destruction (1969). Paradoxically, Jarosław Rudniański published the theory of non-armed struggle during martial law in Poland under a camouflaged title (1983). In 1989, when Russian troops were still stationed (they left Poland on September 17, 1993), he re-issued the work (without camouflage) and supplemented it with the theory of compromise. At that time (1991) I published the theory of defensive struggle together with the theoretical basis for complementary prevention and therapy of somatic and mental health and increasing personal safety (survival). The law of the only possibility, as defined in my theory of combat sports (2000), is universal enough to be used in interpretations of even such remote phenomena as miraculous healings.Rudniański defined general rule of struggle as “an action in which a material or surrounding all the action’s time is in independent motion from an acting one, creating simultaneously strong and various resistance; act this way to be able at any moment possibly change both a plan of action and its manner”. Such a broad rule encompasses every case of human struggle with the need to overcome (fight) against factors that threaten one’s own or others’ health or life, as well as the defence of universally recognized values, nature, cultural products, technology, etc.Familiarity (by at least one member of the research or practical problem-solving team) with the languages and algorithms of detailed struggle theories, as well as with the basics of complementary research methodologies, is a prerequisite to minimize the possibility of omitting important details.
6
Maciej Kalina, Roman. "Complementary Medicine – An Example of the application of the Basic Research Method of Innovative Agonology." In 14th International Conference on Applied Human Factors and Ergonomics (AHFE 2023). AHFE International, 2023. http://dx.doi.org/10.54941/ahfe1003944.
Повний текст джерелаАнотація:
We owe the term ‘complementary medicine’ (1932) to Max Friedemann (according to WoS data). Determining who first applied the term ‘complementary approach’ to science would not be easy. Historians and philosophers of science, as well as specialists in the general methodology of sciences, would easily argue that science as a whole is based on the complementary approach. Unfortunately, those accustomed to the separation of individual disciplines (among whom there is no shortage of novices and luminaries of science) miss the important detail that ignoring such an approach leads directly to the dehumanization of science and harms the foundations of sustainable human development en bloc in almost every respect.An inspiring source for such reasoning can be found in the maxim “Let none but geometers enter here” at the entrance to the olive grove that is Plato’s Academy (387 BC to 529 AD), dedicated to the Athenian hero Akademos. Whoever already knew geometry and was given the honour of taking the first and subsequent steps in this symbolic university of antiquity became a living example of the complementary approach. Looking at science precisely from a historical and symbolic perspective entitles us to assign some questions (i.e. issues worthy of being recognized as scientific) to each new step; it also entitles us to assign methods, means and tools (figuratively the compass, ruler, etc.) to answers to these questions. Over time, the generalized sets of questions and answers from symbolic geometry evolved into the general methodology of the sciences, as part of logic.The author of this outline of the methodological foundations of the complementary approach in contemporary scientific research was inspired by four main premises: the achievements of the Lviv-Warsaw school of logic and the methodology of sciences; praxeology (i.e. Tadeusz Kotarbiński’s proper methodology); Albert N. Whitehead’s reflection on Science and the Modern Word; and the cognitive and social mission of innovative agonology. A simple model of the social mission of science is expressed by the triad ‘curiosity - understanding - applications’. The first two terms, on the one hand, show the origin of science ‘from curiosity to satisfying the need for understanding’. On the other hand, they are directly related to the postulate of freedom of scientific research and any idealization of the mission of science. The third part, applications, is admittedly meant to emphasize the positive aspects of science and the hope that, through scientific discoveries, the mission of dignified survival of homo sapiens can be realized with a clear emphasis on respect for all life, the natural environment and human dignity. Unfortunately, the third part of the triad also includes numerous pathologies. The most dangerous are the interferences of authorities and interest groups at various levels in the freedom of science. A sophisticated way to satisfy the selfish goals of these entities is the instrumental use of scientists and the most competent research teams in a given field, with varying degrees of success. Concern for the freedom of science and the fulfilment of its social mission is a sufficient reason not to ignore these threats or the methodological possibilities of innovative agonology while respecting the complementary approach as a method of modern scientific research.
Звіти організацій з теми "Tadeusz"
1
Szymborska, Hanna, and Jan Jan Toporowski. Industrial Feudalism and Wealth Inequalities. Institute for New Economic Thinking Working Paper Series, January 2022. http://dx.doi.org/10.36687/inetwp174.
Повний текст джерелаАнотація:
The possibility, first raised by Rudolf Hilferding, of stabilizing a capitalist economy through the operations of a ‘general cartel’, leaving only social and political ‘contradictions’ to disturb the functioning of the system, gave rise to a discussion among Marxists not only on whether such a stabilization was at all possible, but also on the nature and scope of those contradictions. This discussion had been anticipated in the 1890s in the work of the Polish Marxist Ludwik Krzywicki (1859 – 1941). He put forward the idea that, in a capitalist economy stabilized in this way, a state of ‘industrial feudalism’ would prevail, in which society would become stratified into social classes without the possibility of mobility between those classes. This analysis was extended in 1940s by Oskar Lange (1904-1965) as he attempted to make sense of the American New Deal and rediscovered in the 1950s by Tadeusz Kowalik (1926-2012). This paper explains the concept of industrial feudalism and argues that the main mechanism for such a stratification today is the unequal distribution of wealth, in the context of declining welfare provision.