Щоб переглянути інші типи публікацій з цієї теми, перейдіть за посиланням: Tadeusz.
Дисертації з теми "Tadeusz"
Оформте джерело за APA, MLA, Chicago, Harvard та іншими стилями
Ознайомтеся з топ-50 дисертацій для дослідження на тему "Tadeusz".
Біля кожної праці в переліку літератури доступна кнопка «Додати до бібліографії». Скористайтеся нею – і ми автоматично оформимо бібліографічне посилання на обрану працю в потрібному вам стилі цитування: APA, MLA, «Гарвард», «Чикаго», «Ванкувер» тощо.
Також ви можете завантажити повний текст наукової публікації у форматі «.pdf» та прочитати онлайн анотацію до роботи, якщо відповідні параметри наявні в метаданих.
Переглядайте дисертації для різних дисциплін та оформлюйте правильно вашу бібліографію.
1
Susmanscky, Bacal Silvia. "Tadeusz Kantor: La construcción del espacio escénico." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2014. http://hdl.handle.net/10803/285731.
Повний текст джерелаАнотація:
Si bien nuestra primera intención fue dedicar el presente estudio a los maniquíes de Tadeusz Kantor, durante la etapa de investigación el foco centrado en ese particular objeto -que el artista consideraba marginal- se fue ampliando en la medida en que, al inscribirlo en una perspectiva teórica como al resto de los elementos escénicos, los cuerpos artificiales aparecieron como otro signo, si bien peculiar, de un lenguaje escénico que vertebraba a todos los demás.
¿Por qué el artista había elaborado una propuesta espectacular centrada en la visualidad, en los objetos, en el cuerpo del actor -no en el actor- o sus repeticiones artificiales? El marco de la revolución teatral de principios del siglo XX y las décadas siguientes lo explican en parte. Sin embargo, el recurso constante de Kantor a la reflexión teórica durante la creación de sus espectáculos y su práctica paralela de la pintura -que plantea sus propios cuestionamientos- nos permitieron acceder a un terreno más vasto e inexplorado que el de las concomitancias con las vanguardias artísticas pasadas y actuales. En dichos escritos Kantor libra una batalla permanente contra la representación en el campo del arte, prolongando batallas anteriores, pero planteando sus estrategias ocupando, paradójicamente, el terreno de lo supuestamente representable: la realidad y el objeto real.
A esta pregunta siguió otra, inherente a ella: ¿cómo se hizo realidad en la escena una realidad vital que se negaba a representar? Ambas apuntan a dos de las direcciones en que se mira el teatro de Kantor: en primer lugar, al teatro mismo y luego, a los demás discursos que lo atraviesan -plásticos, literarios, estéticos, históricos, éticos y religiosos- sumados a la memoria personal, presente en sus últimas puestas en escena, y el paulatino giro autobiográfico que estas van adoptando. De aquí que hayamos acudido a dichas disciplinas en la elaboración de algunas respuestas.
En consecuencia, se ha dedicado un espacio considerablemente mayor a la segunda pregunta, el “cómo”, en tanto la pregunta sobre el “por qué” inicial alude a los fundamentos de su opción artística, pero del “cómo” deriva la hipótesis de partida: establecer un marco de comprensión en el cual la construcción del espacio escénico, colonizado por la realidad vital a través de los objetos, sea capaz de dar cuenta de la complejidad y la interdisciplinariedad de la creación de Tadeusz Kantor y los dispositivos de que se sirvió para desterrar la representación de la escena y sostener la autonomía de la obra de arte.
Acorde con las dos preguntas acerca de la escena de Kantor, el estudio fue dividido en dos partes. En la primera se intenta responder a la pregunta de “por qué”, incidiendo en el marco conceptual de las rupturas de la escena kantoriana respecto de lo que se entendía por “teatro”, para lo cual se han abordando las nociones de representación versus repetición y de la ilusión teatral. Estas cuestiones hacían necesario especificar a qué clase de realidad pertenecían sus creaciones teatrales, que cumpliera la premisa de no ser representable, que nos ha remitido a los textos de Bruno Schulz, en los cuales se apoya su propia concepción. Está dividida en tres capítulos. El primero gira en torno al eje dicotómico realidad/ representación el cual, según la nomenclatura de Michel Foucault, enfrenta el “orden del espejo” al “orden de la repetición”. Dichos conceptos apuntalan la comprensión de la escena de Kantor en la segunda parte. El artista opondrá la repetición a la mimesis como estrategia para tergiversar las categorías representativas, en especial los aspectos temporales, al enfrentar el tiempo circular de la primera al tiempo cronológico de la segunda. El espectáculo paradigmático de esta estrategia será Wielopole, Wielopole (1985), que desde el título constituye la puesta en escena de la repetición, que sustraía a la creación de la categoría de lo ilusorio y la integraba en una realidad otra, la del campo artístico, en el cual se inscribe la obra total de Kantor.The present dissertation is about the scenic construction of the polish artist Tadeusz Kantor, one of the revolutionaries in the theater of the second half of XXth. Century. His theater is very visual and he developes it in paralel with painting, so we begin on the research from a multidiscilinary point of view. Besides, Kantor’s interests includes other areas of the creation and knowledge, too. Our framework of departure were the semiothics in the theatre in order to read the kantorian scene as a construction bringing the simultaneous destruction of the tradicional drama as the main objective. The theoretical writings by Kantor and others philosophical, criticism, literary, poetic ideas held our writing in order to stablish in which way Kantor had built a non mimethic reality on the stage. Alter this we went on with the analysis of each one of the theatrical signs and we followed them through the metamorphosis of one spectacle to another. At the same time we compared them with the artist’s writings and their influencies in the field of the Polish and European culture. In that comparative course we tried to underline all the time which had been the conceptuals ways and performance strategies always hetherodox in order to dammage the reputation of each one of the mimethic theater supposits and to built his own scene.
2
Vido-Rzewuska, Marie-Thérèse. "Genèse de l'oeuvre théâtrale de Tadeusz Kantor." Nancy 2, 2003. http://www.theses.fr/2003NAN21027.
Повний текст джерелаАнотація:
Kantor est profondément marqué par les traditions des communautés juives et catholiques qui dominent la vie quotidienne de Wielopole. A cela s'ajoute sa parfaite connaissance de la tragédie grecque, des grands mythes de l'Histoire de la Pologne et des courants artistiques du début du XXe siècle. L'occupation nazie influence considérablement ses conceptions artistiques. Il écrit alors les textes majeurs qui organisent et expliquent toutes ses recherches ultérieures. L'immédiate après-guerre amène une bouffée d'air frais et de nombreux projets que brise l'application autoritaire du socio-réalisme. Le dégel permet la création du théâtre Cricot 2 et la reprise de recherches, axées sur le jeu avec Witkiewicz, pour parvenir à la maîtrise de l'expression théâtrale personnelle qui se développe par étapes jusqu'au début des années 70, où un regard à travers une vitre donne naissance au Théâtre de la Mort qui dès 1975 conquiert la scène internationaleKantor is deeply influenced by the traditions of the Jewish and Catholic communities which dominate the daily life of Wielopole. To this one can add his perfect knowledge of Greek tragedy, of the great myths of the History of Poland, and of the artistic developments at the beginning of the twentieth century. The Nazi occupation influences considerably his artistic ideas. He then write majors texts, which organise and explain all of his previous research. The end of the war brings a breath of fresh air with numerous projects which break from the authoritarian application of socio-realism. The “thaw” allows the creation of the Cricot 2 theater and new research centered around the games with Witkiewicz allow im to arrive at a mastery of personal theatrical expression. It develops in steps until the beginning of the seventies, when a look through a window gives birth to the Theater of Death, which from 1975 on conquers the international scene
3
Nanut, Sigrid <1985>. "La prosa di Tadeusz Rozewicz: saggi e racconti." Master's Degree Thesis, Università Ca' Foscari Venezia, 2013. http://hdl.handle.net/10579/3445.
Повний текст джерелаАнотація:
Tesi di traduzione in cui si descrivere il pensiero del poeta Tadeusz Rozewicz attraverso la lettura dei saggi scritti tra gli anni '50 e '90. Come esemplificazione vengono proposti racconti e memorie scritti in epoche diverse.
4
Olczyk, Jacek. "Les théories poétiques de Boleslaw Leśmian et Tadeusz Peiper." Cracovie (Pologne), Uniwersytet Jagielloński, 2012. http://www.theses.fr/2012INAL0018.
Повний текст джерелаАнотація:
La thèse est consacrée à la conscience poétique du XXe siècle vue à travers deux poétiques modernes, celles de Bolesław Leśmian (1877-1937) et de Tadeusz Peiper (1891-1969). Ces deux poètes représentent deux courants complémentaires, anti-symbolistes et antimimétiques mais radicalement différents en eux-mêmes qui permettent d’assister à la naissance de deux visions de la modernité en tant que résultat de la crise de la poésie classique. La conception du rythme (1910-1915), proposée par les théories français, russes et polonais, a fourni à Leśmian des arguments pour rejeter la tendance dominante de la poésie symboliste qui supposait que l’homme ne pouvait connaître le monde que par des abstractions, symboles ou équivalents. Pour lui, le rythme doit donner aux mots un sens concret, immédiate et sensuelle ; il est signifiant en lui-même, à la différence du schéma métrique abstrait. Quant au programme poétique de Peiper élaboré dans les années 1922-1930, il met en avant le refus du hasard, des théories du vers libre et de l’expression poétique directe. S’appuyant sur la rationalisation de tous les processus sociaux et culturels, l’acceptation des nouvelles technologies et la consommation de masse, Peiper propose une théorie de l’équivalence qui consiste à remplacer des sentiments directs par une construction poétique abstraite. Au cœur de sa théorie se trouvent la métaphore et ce qu’il nomme un « système d’épanouissement ». Cette étude, conduite par rapport aux poétiques développées en Europe à la même époque, peut donc être considérée comme l’étape fondatrice d’une recherche portant sur l’évolution de la conscience poétique ultérieure et sur la problématique épistémologiqueThe thesis is devoted to the 20th-century poetic consciousness as manifested in two modernist poetics, those of Bolesław Leśmian (1877-1937) and Tadeusz Peiper (1891-1969). These two poets represent two complementary tendencies, both anti-symbolist and anti-mimetic, but radically different, which gave rise to two visions of modernity resulting from the crisis of classical poetry. The notions of rhythm (1910-1915) proposed by French, Russian and Polish theories, have provided Leśmian with the means to refute the dominant tendency of symbolist poetry that consisted in the belief that one could only know the world through abstract concepts, symbols and correspondences. According to Leśmian, rhythm should furnish words with a tangible, immediate and sensual meaning. Rhythm is meaningful in itself, as opposed to an abstract metrical scheme. In contrast, in his poetic programme elaborated in the years 1922-1930, Tadeusz Peiper foregrounds the rejection of: chance, the theories of free verse and the direct poetic expression. Supporting his argumentation with references to the rationalization of all social and cultural processes, the adoption of new technologies and the appearance of mass consumption, Peiper proposes a theory of equivalence that consists in the replacement of immediate feelings with an abstract poetic structure. At the heart of his theory Peiper placed his metaphor of the “blooming composition. ” The present study analyses the two above-mentioned poetic programmes in the context of other poetics developed in Europe at the same time. Therefore, it can serve as a starting point for a research on the later changes in poetic conscience and on issues regarding epistemology
5
Fonseca, Josà FlÃvio GonÃalves da. "Por um Teatro do Devir: A criaÃÃo em processo no diÃlogo da Trupe Motim com o Teatro de Tadeusz Kantor." Universidade Federal do CearÃ, 2016. http://www.teses.ufc.br/tde_busca/arquivo.php?codArquivo=16388.
Повний текст джерелаАнотація:
A seguinte dissertaÃÃo se apresenta enquanto um registro de um rastro de passagem em uma experimentaÃÃo que se dà no Ãmbito da processualidade na criaÃÃo cÃnica. A investigaÃÃo aqui proposta parte do diÃlogo traÃado entre o Teatro do artista PolonÃs Tadeusz Kantor e o coletivo de artistas da cidade de QuixerÃ, CearÃ, denominado Trupe Motim. Para tanto este diÃlogo se efetivou a partir da percepÃÃo à respeito do carÃter processual presente na poÃtica de Tadeusz Kantor que serviu enquanto disparo para a realizaÃÃo de um trabalho de criaÃÃo junto à Trupe Motim. No percurso do processo de pesquisa, problematizou-se o ato de ensaiar, trazendo enquanto discussÃo este como mÃtodo de pesquisa, tensionando a relaÃÃo da pesquisa em arte, ou seja, o prÃprio processo enquanto mÃtodo de pesquisa em contraponto aos mÃtodos da pesquisa clÃssica. Desse modo, o percurso traÃado neste trabalho, tem como questÃo a relaÃÃo da arte em seu aspecto autorreferencial, trazendo para a discussÃo, a dinÃmica dos fluxos molar e molecular, a partir do referencial da filosofia de Deleuze & Gattari. Desta forma, o experimento efetuado se dà na perspectiva do jogo entre os fluxos molar e molecular, uma vez que questiona a ideia de obra de arte acabada e busca trabalhar na ideia de uma obra que se realiza em seu aspecto processual e nesse sentido, se abre para a realizaÃÃo cÃnica enquanto uma construÃÃo em devir. Estes aspectos acima descritos se mostram inclusive na prÃpria apresentaÃÃo desta dissertaÃÃo que joga com a quebra da normatizaÃÃo, uma vez que propÃe uma leitura que se estabelece em meio Ãs possibilidades do acaso, se dando, portanto, tambÃm em uma leitura em processo.The following dissertation presents itself as a record of a trace of passage in a trial that takes place within the processuality in the scenic creation. The research proposed here of the dialogue drawn between the theatre of the polish artist Tadeusz Kantor and the collective of artists of the city of QuixerÃ, CearÃ, called Trupe Motim. To this end this dialogue was effective from the perception regarding the procedural character present in the poetry of Tadeusz Kantor who served as a trigger for carrying out creative work by the Trupe Motim. In the course of the research process, problematized is the act of rehearsing, bringing as discussion this as a research method, straining the relationship of research in art, that is, the process itself as a research method in contrast to the methods of classical research. Thus, the path traced in this work is to question the art of relationship in their self-referential aspect, bringing to the discussion, the dynamics of molecular and molecular flows from the framework of the philosophy of Deleuze & Gattari. Thus, the made experiment takes place in the context of the match between the molar flow and molecular as it questions the idea of art work finished and seeks to work on the idea of a work that takes place in its procedural aspect and in that sense, opens to the scenic realization as a building becoming. These above aspects are even show the actual presentation of this dissertation playing with breaking the regulation, since proposes a reading that takes place amid the possibilities of chance, giving thus also in a reading process.
6
Fernandez, Suzanne. "Le Théâtre à la première personne : Tadeusz Kantor et Pippo Delbono." Paris 7, 2011. http://www.theses.fr/2011PA070083.
Повний текст джерелаАнотація:
Tadeusz Kantor et Pippo Delbono inventent un théâtre à la première personne, qui se singularise par leur présence insolite sur la scène. Dans ce monde tour à tour effrayant et grotesque, composé de leurs projections imaginaires, parler de soi prend la forme d'un sacrifice : tous deux profanent ou sacrifient leur vie individuelle, à la manière de clowns christiques, outragés ou sublimés. Ils brouillent l'opposition entre la réalité, « ce qui est effectivement », et l'imaginaire ou l'illusion, entre la vie et le théâtre, bouleversant les modes de participation du spectateur à la fiction qui se déroule sous ses yeux. Les fantômes et images inutiles de Tadeusz Kantor provoquent la sensation d'un face-à-face avec un monde terrifiant et fascinant dont nous sommes séparés, comme le mort l'est du vivant, et que nous reconnaissons pourtant comme le nôtre. Bobo, exposé comme une divinité lointaine et inaccessible, par son seul regard façonne une distance en mouvement entre l' ici du spectateur et un ailleurs indéfinissableTadeusz Kantor and Pippo Delbono invent a first person theatre which uniqueness resides in their strange presence on stage. In this world, alternately frightening and grotesque, made of their imaginaries projections, the first person narration is a sacrifice: both of them desecrate or sacrifice their individual life, as Christlike clowns, humiliated or sublimated. They mix up the opposition between reality, « the state of things as they actually exist », with the imaginary or illusion, between life and theatre, disrupt the participation of the spectator in the fiction which takes place in front of him. The ghosts and useless images of Tadeusz Kantor prompts a feeling of face-to-face with a terrifying and fascinating world to which we are separate, like from death, but that we recognise as ours. Bobo is exhibited as a distant and unapproachable divinity, and solely with his expression he creates a mobile distance between the world of the spectator and a nowhere indefinable
7
Witosz, Monika. "Słowo i milczenie w poezji Tadeusza Różewicza." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2007. http://hdl.handle.net/20.500.12128/5063.
Повний текст джерелаАнотація:
Badanie twórczości Tadeusza Różewicza wdaje się niezwykle trudne ze względu na istniejące bogactwo prac naukowych związanych z ponad pięćdziesięcioletnią twórczością tego artysty. Prac, które są nieustannie ponawiane i obejmują bogate obszary literatury wzbogacane w dorobku Różewicza o współczesną sztukę poetycką i sceniczną, myśl filozoficzną czy malarską ekspresję. Do najbardziej znanych książek, obok których nie można przejść obojętnie, rozpatrujących w szerokim kontekście poezję okrzykniętego w późnych
latach czterdziestych „najmłodszym klasykiem” poety, zaliczyć wypada m.in. dzieła Tadeusza Drewnowskiego, Mariana Kisiela, Tadeusza Kłaka, Roberta Cieślaka, Kazimierza Wyki czy Henryka Voglera. Nie można także zostać obojętnym wobec rozpraw Andrzeja Skrendy, Tomasza Kunza czy Zbigniewa Majchrowskiego.
Różnorodność nie jest jednak jedyną przeszkodą w odczytywaniu „dzisiejszego” poety. Liryka Różewicza, sięgająca korzeniami traumatycznych doznań II wojny światowej, od ponad pięćdziesięciu lat ewoluując, jest wyrazem istnienia w niepokoju. Wpisana w jej materię kruchość ludzkiego losu głoszona jest w tzw. czwartym systemie wersyfikacyjnym. Ponadto wyraża się w polifonicznej pod względem języka, stylów i metafor warstwie
collag’owego tekstu, w sylwicznej formie trenu, symultanicznym dyskursie, mozaikowej fragmentaryczności, palimpsestowej hybrydzie, przedstawiającej w ironiczny, demistyfikacyjny sposób panoptikum współczesnego świata wraz z konstytuującą go kondycją jego twórcy - człowieka XX i XXI wieku. Niejednokrotnie w czasie lektury tej poezji należy zmierzyć się z jej intertekstualnością i wielogłosowością. Tekstowa wielowarstwowość ukazana przez interpretatora, z jaką czytelnikowi przychodzi się zmierzyć w czasie lektury, może albo wzbudzić postawę indyferentą, za którą zapłaci on zagubieniem wewnętrznego rytmu Różewiczowskiego wiersza lub aktywną postawę pożeracza utworu, który podejmie się na własną odpowiedzialność, wręcz archeologicznej pracy odsłaniania wpisanych w otulinę tekstu znaczeń. Niniejsza praca obejmuje tylko kilka tomików poetyckich, wydawanych w latach 1991 - 2004 i zawęża się do dwóch zasadniczych zagadnień - słowa i milczenia. Kategorie
te rozpatrywane są w oparciu o subiektywnie dokonany wybór tekstów, który z kolei został zinterpretowany w ujęciu metody hermeneutycznej i strukturalnej. Dokonany w tym ujęciu ogląd pozwolił na prześledzenie znaków i metafor oddających milczenie, jak i ukazał powagę słowa i jego ograniczenie, zniszczenie wywołane działaniem człowieka współczesnego.
Kontekstem filozoficznym, wspierającym odczytywanie kulturowe i literackie stały się prace:
Barbary Skargi, Emanuela Levinas’a, Martina Heideggera, Józefa Tischnera czy Ludwika Wittgensteina.
W odsłanianym przeze mnie polu semantycznym słowa i milczenia staram się uchwycić niuanse warsztatu poety. Wybrane i interpretowane wiersze w sposób zczególny mają dowodzić sprawy powszechnie doświadczanej, a mianowicie tego, że „postrzeganie świata dokonuje się poprzez słowa i bardzo szybko zauważamy, że to postrzeganie jest tylko naszą przemianą w słowie, najpierw nieświadomą, potem
akceptowaną. Stajemy się słowem, które nadaje rzeczywistość rzeczom, istotom”. W celu oglądu słowa i milczenia praca została podzielona na dwie zasadnicze części. Pierwsza z nich jest poświęcona słowu, które „od strony Boga jest bezustannym dziełem stwórczym, […], od strony człowieka jest szansą wejrzenia w Imię, ha-Szem, w jego aspekcie zarówno ha-dabar (rzecz), jak i meta-języka, meta-gramatyki wszystkiego, co jest”.
W początkowych rozdziałach dowodzę, że właśnie za pomocą słowa poeta tworzy księgę, mając świadomość jej wielkości i ograniczeń. W pierwszym rozdziale Słowo w poezji Tadeusza Różewicza dowodzę sposobu postrzegania słowa, a szczególnie jego zdegradowanej materii, będącej głosem w obronie wartości. Ponieważ poeta skazany jest na zanurzenie się w zdegradowanym, osłabionym słowie, rozdział drugi - Słowo w przestrzeni dialogu - buduję w oparciu o dialogiczną moc słowa, przywracającą mu utracone pola semantyczne.
Ten rozdział jest także próbą ukazania twórczości poety jako całości, twórczości zmierzającej do domykania się. W cieniu słowa wypowiadanego tkwi verba cordis, ocierające się o granice wyrażalności i niewyrażalności najwyraźniej przedstawione w utworze Matka odchodzi. Temu zagadnieniu z kolei poświęcam rozdział trzeci zatytułowany Słowo wewnętrzne. Najtrudniejszą do przedstawienia kategorią okazało się milczenie. Trudności
badawcze wiązały się z przede wszystkim ze stosowanymi przez Różewicza środkami językowymi, prowadzącymi w obszary nieokreśloności i wykraczającymi poza język. Rozdział czwarty jest próbą usystematyzowania i nowego spojrzenia na milczenie, w którym zamieszkuje cisza i prze-milczenia.
Pragnę wyrazić podziękowania Tym, którzy wpłynęli na sposób odczytywania przeze mnie tekstów poetyckich. Tym, którzy poświęcili swój czas, krytycznie odnosili się do pisanego przeze mnie słowa o słowie i milczeniu. Tym, dzięki którym poszukiwałam odpowiedzi w zróżnicowanych obszarach kontekstów literackich, kulturowych
i filozoficznych.
8
Smolicka, Agnieszka. "Świat wartości w ujęciu Tadeusza Czeżowskiego i Henryka Elzenberga : studium porównawcze." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2010. http://hdl.handle.net/20.500.12128/5179.
Повний текст джерелаАнотація:
Głównym przedmiotem analiz podjętych w tej pracy są poglądy aksjologiczne Henryka Elzenberga i Tadeusza Czeżowskiego, filozofów zaliczanych do najwybitniejszych polskich myślicieli XX wieku. Ich prace stanowią istotny wkład w dorobek polskiej filozofii, także na płaszczyźnie teorii wartości. Znaczenie rozważań zarówno Tadeusza Czeżowskiego, jak i Henryka Elzenberga niewątpliwie podnosi fakt, że liczne grono filozofów w Polsce nawiązuje do ich dorobku naukowego i rezultatów filozoficznych. W przypadku kontynuatorów twórczości autora Kłopotu z istnieniem można wręcz mówić o tzw. szkole Elzenbergistów, tj. zgrupowaniu uczniów wokół nauczyciela-mistrza wprowadzającego w świat wartości wyższych. Obiektywnie dostępnym owocem tego zainteresowania poglądami Czeżowskiego i Elzenberga jest wiele poświęconych im rozpraw monograficznych, artykułów, szkiców i przyczynków. Filozofii Czeżowskiego dotyczą odrębne opracowania monograficzne, zarówno zbiorowe, jak i autorskie. Myśl Elzenberga również doczekała się opracowań monograficznych, zarówno zbiorowych, jak i autorskich.
Dowodem aktualności i wartości dzieła Czeżowskiego i Elzenberga są także organizowane konferencje i sympozja poświęcone ich myśli. Ich filozoficzna twórczość jest od wielu lat poddawana ocenie i konfrontowana z dorobkiem europejskiej i polskiej filozofii, co zaowocowało wieloma interesującymi artykułami. Warto zauważyć, że dorobek filozoficzny Czeżowskiego i Elzenberga jest w nich nie tylko omawiany i porównywany z innymi wynikami filozoficznymi, lecz także rozwijany w kontekście dziś toczonych dyskusji filozoficznych1 Cele postawione rozważaniom niniejszej pracy są uzasadnione w kontekście stanu badań nad myślą Elzenberga i Czeżowskiego. Zakres zawartych w niej analiz jest szeroki, ich głównym celem bowiem jest prześledzenie dróg, którymi obydwaj filozofowie dochodzili do rozwiązań problemów aksjologicznych, oraz przedstawienie i ocena wyników, które osiągnęli. Chodzi przy tym nie tylko o analizę ich poglądów aksjologicznych, ale także o ich porównanie.
Najprostszym sposobem ułożenia rozważań tak ukierunkowanych byłoby przedstawienie najpierw w całości poglądów obu filozofów. W takim ujęciu koncepcje Czeżowskiego i Elzenberga mogłyby być odrębnie omówione i ocenione, co ułatwiłoby także ukazanie szczegółowych rozwiązań w kontekście całości poglądów danego autora oraz ujawnienie strukturalnych powiązań między składnikami ich teorii. Układ taki byłby też łatwiejszy ze względów redakcyjnych, jest bowiem mniej zagrożony powtórzeniami, nieuniknionymi, gdy się relacjonuje poglądy jednego autora w kilku miejscach. Przyjęty w rozprawie układ problemowy – choć wymagał trudnego często rozdzielenia oryginalnych koncepcji Elzenberga i Czeżowskiego według układu zagadnień przyjętego w moich analizach – ma jednak ważne zalety. Po pierwsze, analizowanie w kolejnych rozdziałach poglądów dotyczących poszczególnych problemów lepiej oddaje ogół wyników uzyskanych przez Elzenberga i Czeżowskiego, którzy nie stworzyli pełnych teorii, lecz raczej rozwiązywali interesujące, konkretne zagadnienia filozoficzne. Po drugie, układ problemowy pozwala wyeksponować ważne zagadnienia oraz ułatwia porównanie poglądów obydwu filozofów. Praca ma więc charakter analizy porównawczej, a jej układ jest problemowy (systematyczny); zawiera ponadto elementy opisu historycznego dotyczącego współpracy naukowo-dydaktycznej Czeżowskiego i Elzenberga. . Analizy porównawcze zawarte w tej pracy obejmują najważniejsze elementy teorii wartości Elzenberga i Czeżowskiego, tj. ontologię i epistemologię wartości, ich poglądy etyczne i estetyczne (także metaetyczne i metaestetyczne) oraz aksjologiczną antropologię.Najprostszym sposobem ułożenia rozważań tak ukierunkowanych byłoby przedstawienie najpierw w całości poglądów obu filozofów. W takim ujęciu koncepcje Czeżowskiego i Elzenberga mogłyby być odrębnie omówione i ocenione, co ułatwiłoby także ukazanie szczegółowych rozwiązań w kontekście całości poglądów danego autora oraz ujawnienie strukturalnych powiązań między składnikami ich teorii. Układ taki byłby też łatwiejszy ze względów redakcyjnych, jest bowiem mniej zagrożony powtórzeniami, nieuniknionymi, gdy się relacjonuje poglądy jednego autora w kilku miejscach. Przyjęty w rozprawie układ problemowy – choć wymagał trudnego często rozdzielenia oryginalnych koncepcji Elzenberga i Czeżowskiego według układu zagadnień przyjętego w moich analizach – ma jednak ważne zalety. Po pierwsze, analizowanie w kolejnych rozdziałach poglądów dotyczących poszczególnych problemów lepiej oddaje ogół wyników uzyskanych przez Elzenberga i Czeżowskiego, którzy nie stworzyli pełnych teorii, lecz raczej rozwiązywali interesujące, konkretne zagadnienia filozoficzne. Po drugie, układ problemowy pozwala wyeksponować ważne zagadnienia oraz ułatwia porównanie poglądów obydwu filozofów. Praca ma więc charakter analizy porównawczej, a jej układ jest problemowy (systematyczny); zawiera ponadto elementy opisu historycznego dotyczącego współpracy naukowo-dydaktycznej Czeżowskiego i Elzenberga. Rozważania są podzielone na cztery rozdziały. W pierwszym przedstawiam wkład Elzenberga i Czeżowskiego w kształtowanie problematyki i koncepcji wartości w polskiej filozofii XX wieku oraz relacje między filozofami; zawarte w tym rozdziale informacje biograficzne służą pełniejszemu ukazaniu filozoficznego kontekstu poglądów Czeżowskiego i Elzenberga.
Analizy drugiego rozdziału dotyczą podstaw teorii wartości Czeżowskiego i Elzenberga. W rozważaniach tego rozdziału ukazuję najpierw podstawowe założenia metafilozoficzne teorii wartości obu filozofów, wyznaczające miejsce teorii wartości w filozofii oraz określające strukturę teorii wartości. Następnie uwzględniam ich poglądy ontologiczne: na istotę, sposób istnienia i hierarchię wartości, a w ostatnim podrozdziale – epistemologiczne, dotyczące poznania wartości, pojęcia doświadczenia i ocen wartości.
Przedmiotem analiz zawartych w rozdziale trzecim są metaetyczne i metaestetyczne poglądy Czeżowskiego i Elzenberga, tj. założenia podstawowe dla aksjologii oraz dotyczące struktury i zadań koncepcji etycznych i estetycznych – założenia realizowane przez obu filozofów. W rozdziale czwartym są porównane aksjologiczne antropologie obu filozofów, tj. ich poglądy na rolę wartości w życiu człowieka oraz ogłoszone przez nich rozwiązania wybranych zagadnień z zakresu tzw. etyki praktycznej: sensu i wartości życia, cierpienia, wolności, światopoglądu i obrazu świata oraz kulturotwórczej roli wartości.
Adresatem pracy są przede wszystkim osoby zainteresowane twórczością filozoficzną Elzenberga i Czeżowskiego. Praca powinna jednak zainteresować nie tylko historyków filozofii polskiej, ale także badaczy i twórców filozofii współczesnej. Wiele wątków podjętych w tej pracy bowiem jest nadal dyskutowanych i poddawanych wnikliwym analizom, o czym świadczą ukazujące się publikacje i spotkania naukowe poświęcone dorobkowi obu filozofów.
9
Leach, Martin. ""Even the thing I am ..." : Tadeusz Kantor and the poetics of being." Thesis, De Montfort University, 2012. http://hdl.handle.net/2086/7332.
Повний текст джерелаАнотація:
This thesis explores ways in which the reality of Kantor’s existence at a key moment in occupied Kraków may be read as directly informing the genesis and development of his artistic strategies. It argues for a particular ontological understanding of human being that resonates strongly with that implied by Kantor in his work and writings. Most approaches to Kantor have either operated from within a native perspective that assumes familiarity with Polish culture and its influences, or, from an Anglo-American theatre-history perspective that has tended to focus on his larger-scale performance work. This has meant that contextual factors informing Kantor’s work as a whole, including his happenings, paintings, and writings, as well as his theatrical works, have remained under-explored. The thesis takes a Heideggerian-hermeneutic approach that foregrounds biographical, cultural and aesthetic contexts specific to Kantor, but seemingly alien to Anglo-American experience. Kantor’s work is approached from Heideggerian and post-Heideggerian perspectives that read the work as a world-forming response to these contexts. Read in this way, key writings, art and performance works by Kantor are revealed to be explorations of existence and human being. Traditional ontological distinctions between process and product, painting and performance, are problematised through the critique of representation that these works and working practices propose. Kantor is revealed as a metaphysical artist whose work stands as a testament to a Heideggerian view of human being as a ‘positive negative’: a ‘placeholder of nothing’, but a ‘nothing’ that yet ‘is’ …
10
Kostka, Violetta. "Expressionist features of the opera The Anointed by Polish composer Tadeusz Kassern." Internationale Arbeitsgemeinschaft für die Musikgeschichte in Mittel- und Osteuropa an der Universität Leipzig, 2016. https://ul.qucosa.de/id/qucosa%3A16183.
Повний текст джерелаАнотація:
Tadeusz Kassern was born in Lviv in 1904 and from 1922 lived in Poznan. Since his early youth he was drawn to music, especially composition, but began making his living as a lawyer. As a composer he had his first notable success in 1928. His impressionistic Concerto for Voice and Orchestra won second prize in a competition organized by the Association of Young Polish Musicians Society in Paris, for which the judges included Ravel, Roussel, Honegger and Schmitt. After a two-month stay in Paris in 1930, Kassern began composing pieces in neoclassical style, also venturing into other neo-styles.
11
Kisiel, Michał. "Prismatic Theatres : Towards the Materialist Readings of Samuel Beckett and Tadeusz Kantor." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2019. http://hdl.handle.net/20.500.12128/11166.
Повний текст джерелаАнотація:
Praca Teatry pryzmatyczne. Ku nowomaterialistycznym odczytaniom Samuela Becketta i Tadeusza Kantora podejmuje próbę zbadania, w jaki sposób nowy materializm może być przedefiniowany w ramach posthumanistycznej refleksji literaturoznawczej, tak, aby Samuel Beckett i Tadeusz Kantor mogli zostać odczytani jako teoretycy poetyki i performatyki materii. Obaj autorzy są zestawiani ze sobą niezwykle rzadko pomimo biograficznych i artystycznych zbieżności. Warto podkreślić, że współdzielą oni swoistą świadomość ekonomii i ekologii resztek, które odsłaniają przed ich okaleczonymi bohaterami niesamowite życie przedmiotów oraz materii. Co więcej, sposoby, w jakie Beckett i Kantor ujmują niezwykle żywe, sprawcze podmioty nieludzi oraz wyrażają nieufność wobec narracji i języka, kwestionują myślenie za pomocą dualizmów czy afirmują transgresywne cielesności, czynią z nich obiecujących partnerów w dyskusjach teoretycznych, zakorzenionych właśnie w nowym materializmie. Ich dzieła wyrastają z wyobraźni obfitej w intensywne, materialne obrazy, poszerzające nasze postrzeganie ludzkich i nieludzkich światów. Prace te funkcjonują również jako „maszyny”, tworzące materialne i dyskursywne relacje, które tymczasowo zawieszają paradygmaty reprezentacji i pozycje antropocentryczne. Dzieła Becketta i Kantora stają się zatem teatrami pryzmatycznymi, bytami zarazem materialnymi (ufundowanymi na trwałości brył [prisms]) i niezwykle kruchymi (o czym świadczy etymologia prizein, zakorzeniona w „cięciu”). Niczym pryzmaty, w których załamują się fale światła, stają się one przestrzeniami praktyk wznoszenia i przekraczania granic, a zatem dynamiki, którą Karen Barad nazywa dyfrakcją.
Niniejsza praca składa się z pięciu rozdziałów. Pierwszy z nich przedstawia tendencje ontologiczne i ontoepistemologiczne we współczesnej humanistyce i nakreśla teoretyczną ramę tej dysertacji. Omówione w nim zostają wybrane koncepcje Karen Barad, Jane Bennett, Timothy’ego Mortona, Donny Haraway czy Serenelli Iovino i Serpil Oppermann, które następnie zostają wzbogacone o szerszy kontekst antropocenu. W toku dyskusji, którą ten rozdział proponuje, zbadane również zostają powiązania między nowym materializmem, ontologią zwróconą ku przedmiotom oraz literaturoznawstwem, poddane następnie konfrontacji z envois Jacques’a Derri-dy oraz Widzialnym i niewidzialnym Maurice’a Merleau-Ponty’ego.
W kolejnym rozdziale zrekonstruowana zostaje Kantorowska wizja historii w kontekście jego nowatorskiego rozumienia traumatycznej i nieindywidualnej (a nawet nieludzkiej) pamięci, przedstawionej w Wielopolu, Wielopolu, Nigdy tu już nie powrócę i Niech sczezną artyści. Posiłkując się ustaleniami Gilles’a Deleuze’a oraz Karen Barad, w niniejszym rozdziale staram się pokazać, w jakim stopniu medium fotografii, oparte na zjawisku dyfrakcji, pozwala Kantorowi tworzyć afektywne i fikcyjne wspomnienia, które okazują się bardziej realne niż nawet najbardziej szczegółowe opisy historyczne. Jak się okazuje, dyfrakcja w ujęciu Barad pozwala również przyjrzeć się bliżej różnorakim rolom, jakie pełni (lub odgrywa) Kantor w teatrze śmierci i ich wzajemnym przecięciom.
Rozdział trzeci kontynuuje tropy osobistych i intymnych wspomnień i w ich perspektywie problematyzuje domowe i (nie)samowite [(un)heimlich] przestrzenie u Becketta i Kantora, to znaczy miejsca, które zarazem uderzają nas swoją materialnością i funkcjonują jako figury braku. Epistemologiczne pękniecie, które spowodował antropocen, pozwala na przemyślenie niesamowitego sposobu zamieszkiwania świata po kresie oikos za pomocą tropów archiwum, kurzu oraz szmat. Podążając za Donną Haraway i Jolantą Brach-Czainą, rozdział ten przedstawia kurz i szmaty jako chtoniczne i sympoietyczne tropy koegzystencji obecne w Nienazywalnym, Końcówce, Wielopolu, Wielopolu i Umarłej klasie. W ten sposób pokazuję tym samym metamorficzną dynamikę nieludzi, współzamieszkujących z nami wcześniej wspomniane przestrzenie graniczne.
Kolejny rozdział jeszcze większą wagę przywiązuje do nieludzkich podmiotów sprawczych u Becketta i Kantora. Jak się okazuje, manekiny i owady w obu projektach stają się figurami wartymi zbadania ze względu na współdzieloną przez nie relację do pustego konceptu śmierci, pozbawionego perspektywy umierania. Ta figura, inspirowana pracami Rosi Braidotti i Giorgia Agambena, pozwala przedefiniować życie jako symetrycznie pusty proces intensywnego stawania się. Co więcej, rozdział ten rzuca nowe światło na reprezentacje roju u Becketta i Kantora oraz nakreśla relację Becketta do nowoczesnych technologii, bazując na metonimii ich szumu i bzyczenia insektów.
Ostatni z rozdziałów powraca do powiązań między antropocenem a dziełami Becketta. Przedstawione w nim zostają propozycje interpretacji Wyludniacza i Dzyń jako projektów ekologicznych po końcu świata. W ramach krytycznej lektury niniejszy rozdział dekonstruuje namysł nad życiem w czasach końca ze względu na jego uwikłanie w język i postrzeganie wzrokowe. W tym rozdziale podjęta zostaje również kwestia możliwości budowania Beckettowskich „post-apokaliptycznych” światów na materialności języka, którego gramatyka, semantyka i logika pozostają w równie zrujnowanym stanie jak świat, który starają się opisać. Stale wyprzedzając poznawczy kryzys, jaki niesie ze sobą epoka antropocenu i przesuwając granice podmiotu i przedmiotu, ludzkiego i nieludzkiego, Beckett i Kantor poszerzają nasze imaginarium ciała i materii oraz uwydatniają performatykę konceptualnych maszyn zakodowanych w ich dziełach.
12
Baquerizo, Barrios Deborah. "Bruno Schulz y Stanislav Witkiewicz : influencias en el teatro de Tadeusz Kantor." Bachelor's thesis, Pontificia Universidad Católica del Perú, 2020. http://hdl.handle.net/20.500.12404/17482.
Повний текст джерелаАнотація:
El tema de esta tesis aborda el estudio de las influencias plásticas y literarias de
Bruno Schulz y Stanislav Witkiewicz en el teatro de Tadeusz Kantor, específicamente
utilizando la obra Wielopole Wielopole como ejemplo de estas. Se concluye en la
imagen de Kantor como paradigma de creador escénico en tanto que repotencia las
influencias para crear un lenguaje propio y autónomo.
Los puntos que se analizarán son el abordaje del happening como medio de
creación de la obra teatral, el lenguaje que propone Kantor a partir de la pintura y su
búsqueda por la creación de objetos y personajes autónomos; la Teoría de la Forma Pura
que plantea Witkiewicz para la desvinculación del naturalismo en las obras plásticas y
dramáticas junto con su carga metafísica y la mitificación de la infancia que propone
Schulz, por medio de sus cuentos, como herramienta creadora. Varios de los estudios
sobre el director han sido abordados desde campos de la semiótica, filosofía y filología,
por lo que esta investigación se ubica desde una nueva perspectiva para mostrar un
análisis a partir de la postura de una actriz formada. Así es que esta investigación resulta
ser una reflexión sobre la creación de un lenguaje en particular, en tanto que es un
ejemplo para los jóvenes artistas responsables del crecimiento del campo teatral limeño
en la actualidad.Tesis
13
Cintra, Wagner Francisco Araujo. "No limiar do desconhecido : reflexões sobre o objeto no teatro de Tadeusz Kantor." Universidade de São Paulo, 2008. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/27/27156/tde-15072009-232314/.
Повний текст джерелаАнотація:
Tadeusz Kantor (Polônia 1915/1990) foi um dos mais importantes homens de teatro do século XX. O seu teatro possui uma intensa ligação com as artes plásticas e foi fortemente influenciado pelas vanguardas do início do século passado: Construtivismo, Bauhaus, Dadaísmo, Surrealismo, Expressionismo. Seu teatro é marcado pela ocorrência de imagens fortes e perturbadoras, principalmente a partir da encenação de A classe morta (1975), espetáculo que se tornou uma lenda mundial. No teatro de Kantor existem vários elementos de sustentação, entretanto, o objeto, seja real, cotidiano ou construído exclusivamente para finalidade cênica, transpassa toda a sua obra. No entanto, Kantor nunca explicou satisfatoriamente essa ocorrência em seu teatro e em sua arte de uma maneira geral. Assim, esse trabalho trata de uma reflexão acerca do objeto no teatro de Tadeusz Kantor, tendo como tema central a demonstração do objeto como o elemento responsável pela criação de outra realidade, um outro espaço, onde os espetáculos acontecem.Tadeusz Kantor (Poland 1915/1990) was one of the most important men of theater of the 20th century. His theater has an intense connection with plastic arts and it was strongly influenced by the vanguards from the beginning of the last century: Constructivism, Bauhaus, Dadaism, Surrealism, and Expressionism. His theater is identified by the occurrence of strong and disturbing images, specialy after the première of The Dead Class. (1975), a play that became a world legend. In the theater of Kantor many support elements can be found, although, the object, being it real, dayto- day, or exclusively built for the scenic purpose, trespasses all his work. However, Kantor never explained satisfactorily that occurrence in his theater and in his art in a general way. Thus, this work is about a reflection concerning the object in Tadeusz Kantor\'s theater, having as a central theme the demonstration of the object as the responsible element for the creation of another reality, another space, where the play takes place.
14
Zielinska, Anna. "Praxéologie de Tadeusz Kotarbinski : enjeux descriptifs et normatifs en philosophie de l'action et en éthique." Grenoble 2, 2009. http://www.theses.fr/2009GRE29046.
Повний текст джерелаАнотація:
Pendant longtemps, la philosophie a considéré l'action comme l'un des attributs, guère essentiel, de l'homme. Le XIXe siècle fut marqué par la fascination pour cette notion, qui, chez les hégéliens, prit une dimension mystique. La seconde moitié du XIXe siècle, avec le développement des sciences et des techniques, fit évoluer l'intérêt accordé à l’action individuelle vers la co-action (action coopérative). Le présent travail tente de réunir des éléments permettant de rendre compte du passage vers ce qui est identifié comme paradigme actionnel (en opposition au paradigme représentationnel). Dans ce contexte, plusieurs penseurs ont tenté depuis d'élaborer une théorie de l'action, aussi bien en philosophie que dans les autres sciences humaines et sociales. La praxéologie de Tadeusz Kotarbiński fut l'une des tentatives les plus cohérentes pour formuler une telle théorie au sein du nouveau paradigme. Cette entreprise, malgré sa rigueur et sa lucidité philosophique (ou peut-être à cause de celles-ci), échoua. Notre étude vise à examiner les origines de cet échec pour sauver les éléments les plus précieux de la praxéologie et les placer dans un cadre dans lequel ils peuvent être employés à profit : celui de la normativité propre à la philosophie. Ce parcours nous permettra de proposer une réflexion sur le travail grammatical effectué par cette dernière discipline dont les exemples se trouvent d'un côté dans l’œuvre de Kotarbiński, et, de l'autre, dans les textes de Ludwig Wittgenstein, J. L. Austin, ou Jonathan Dancy. La thèse principale défendue ici consiste à signaler que le passage du paradigme représentationnel vers le paradigme actionnel dans la philosophie du langage a rendu cette dernière capable de supplanter la théorie de l'action recherchée par bien de philosophesPhilosophy, over a long period of time, considered action to be a merely secondary attribute of man. It was only in the XIXth century that action gained attention, and even took on a quasi-mystical dimension among Hegelians. In the second half of the XIXth century, in light of the scientific and technical development in Europe, the study of an individual's action came to be conceived in terms of an interest in cooperation. This dissertation aims at unifying these trends in order to give a synoptic picture of what we may call a practical, as opposed to a representational, paradigm in the study of man. Working within the new paradigm, many thinkers tried to elaborate a theory of action, both in philosophy and in other social and human sciences. Tadeusz Kotarbiński's praxiology was one of the most thoroughgoing attempts to formulate such a theory. Despite its rigour and its philosophical lucidity (or maybe because of them), Kotarbiński's endeavour failed. Our enquiry here involves an examination of the origins of this failure. We will argue that, despite its overall failure, some of the most important elements of Kotarbiński's praxiology deserve to be preserved and that they stand as important contributions to our understanding of the normativity proper to philosophy. Kotarbiński's praxiology laid the foundations for a specifically grammatical conception of philosophy's normativity, a conception to be found in the work of Wittgenstein, Austin and Dancy, but already present in Kotarbiński's writings. The main idea defended here is the following: the passage from the representational to the practical paradigm in the philosophy of language enabled the philosophy of language to take the place of the theory action, a development central to the concerns of philosophy in the XXth century
15
Lachaise, Virginie. "L' invention de l'espace allégorique de la mort et de la mémoire dans le théâtre de Tadeusz Kantor." Paris 10, 2008. http://www.theses.fr/2008PA100067.
Повний текст джерелаАнотація:
Cette étude envisage l'oeuvre théâtrale de Tadeusz Kantor dans son intégralité. Elle veut prouver que l'artiste, n'ayant jamais cessé de mettre en crise toutes les formes de la représentation, est conduit, dès l'origine, à l'invention dans l'espace du théâtre d'un Au-delà, assimilable à un espace allégorique de la mort et de la mémoire, seul à même d'abriter l'individu. La première partie, historique, met en évidence le fait que, de filiation en rejet, Kantor trace sa voie vers l'invention d'un espace théâtral original, à la fois physique et métaphysique. La seconde partie, se consacre à la description des modes et des modalités de cet espace. D'abord, une analyse sémiologique de l'inscription des corps (spectateurs, acteurs, mannequins, objets et "Bio-objets", machines) dans les différents dispositifs scéniques permet de cerner comment, par un jeu de contagion réciproque, un espace théâtral organique s'invente. Une approche herméneutique ensuite, à travers une typologie des espaces, dégage quelques figures spatiales, à la fois architecturale et dynamiques : 1"'Ur-matiere", l'espace invisible et les "hétérotopies" (la Route, le Cimetière et la Chambre) ; dont elle interroge la fonction symbolique et rituelle (le Cirque, le Bouge et l'Autel). La troisième partie de l'étude démontre que derrière le "Mur", Kantor trace les limites d'un espace de la confession. Dans ce "Retour à la maison natale", naît une langue primordiale qui fait résonner un espace originaire. Kantor en justifie l'existence par sa "Théorie des Négatifs. Au terme de cette "pulsion scopique"', qui se traduit entre autres par son omniprésence scénique, l'artiste se sacrifie dans l'espace clos de sa "Chambre"This comprehensive research deals with the theatrical work of Tadeusz Kantor. It is proving that the artist relentlessly tried to invent a "Beyond" within the space of theatre, a spatial allegory of memory and death, only space able to provide a shelter for the self. The first part is a historical perspective that highlights the trajectory of Tadeusz Kantor's work towards the creation of a unique theatrical space, at the saure time physical and metaphysical. The second part is an analysis of the différent forms that this unique theatrical space takes. First, it analyzes how an organic space emerges from the integration of the different "bodies" (viewers, actors, mannequins, objects, "bio-objects" and machines) in the stage system. Then, it proposes a categorization of the spaces, highlighting a few architectural and dynamic spatial patterns (e. G. , the "Ur-Matiere", the invisible space and the "heterotopias" like "The Road", "The Cemetery", "The Room") and showing how they participate to the symbolism and ritualization of the theatre (e. G. , "The Circus", "The Tâvern» "The Altar"). The third part of this lresearch shows that behind the "Wall", Kantor creates the space of the confession. In this "Return to the native house", Kantor creates a language of the essence that gives birth to a space of the origins. Kantor justifies its existence with its "theory of the negatives". At the end of this "pulsion scopique"* - for instance, Kantor is always present in perron on stage - Kantor sacrifices himself in the closed space of his "Room"
16
Laurent, Maryla. "La Dérive de Tadeusz Konwicki au fil de ses romans : archéologie d'une écriture : les huit années du réalisme socialiste." Lille 3, 1996. http://www.theses.fr/1996LIL30020.
Повний текст джерелаАнотація:
A travers l'étude des huit premières années de l'activité littéraire de Tadeusz Konwicki, cette thèse livre une analyse minutieuse des méandres de la vie intellectuelle en Pologne à l'époque de la glaciation stalinienne. Elle pose la question de l'influence des contraintes du réalisme socialiste sur l'ensemble de l'oeuvre de l'écrivain comme sur la littérature polonaise des trente années qui suivirent. L'histoire et la réception du roman "Les marécages" ("Rojsty") sont à elles seules indicatives de l'enlisement idéologique des lettres polonaises. La thèse démontre - outre le retournement d'un jeune écrivain arriviste qui renie son passé de résistant - la paresse ou la complaisance d'une armée de critiques, et non des moindres, qui ont commis sur cette oeuvre les pires contresens. L'étude des échos parus dans la presse après la réédition de 1991 du roman démontre que ceux-ci n'ont jamais été dénoncés. Le fondement méthodologique de ce travail de recherche est constitué par un recours à des sources directes écrites : textes de l'auteur, de la critique, sténogrammes des réunions de la section de la prose de l'union des écrivains, archives de la sûreté etc. A travers cette fouille archéologique se trouvent restituées les principales étapes de l'aliénation culturelle en Pologne depuis le congrés de Szczecin en janvier 1949 jusqu'au dégel de 1956. L'étude démontre que la création littéraire en tant qu'expression authentique de soi-même était impossible à un moment de l'histoire ou ce qui devait être dompté par-dessus tout était l'imaginaire de l'homme. Tadeusz Konwicki, recruté au sein du milieu artificiel de la littérature -servante d'objectifs idéologiques, fit la pénible expérience de cette interdiction de quitter le champ de compétence des fonctionnaires de la censure. La prise de conscience de n'être que l'écrivain d'une littérature impossible fut à l'origine d'une révolte qui mena Tadeusz Konwicki à écrire ses meilleurs romans, ceux qui lui ont valu une célébrité mondiale. Ainsi l'étude des écrits initiaux de l'auteur de "La petite apocalypse" éclaire l'oeuvre tout entière du romancier qui, marqué par la catastrophe de la seconde guerre mondiale, a été modelé par les premières années du communisme. L'homme fracassé par les débuts de son expérience littéraire ne trouve que violence, déconstruction, dérision, irréalisme sous sa plume d'écrivain doué et confirmé; il ne peut imaginer un "ailleurs" tant ses débus l'ont à jamais marquéThrough a study of the first eight years of the literary activity of Tadeusz Konwicki, this thesis provides a minute analysis of the currents of Poland's intellectual life at the time of the stalinian glaciation. It questions the influence of the constraints of socialistic realism on the whole of the author's work as well as on Polish literature of the following thirty years. The history and the reception of the novel "The swamps" ("Rojsty") are in themselves indicative of the ideological sinking of Polish letters. The thesis shows - besides the reversion of a young arriviste writer who renounces his past as a resistant - the laziness or the indulgence of an army of critics, and important ones at that, who made the worst interpretations of this work. The study of the echoes in the press at the time of the 1991 new edition of the novel have never been denounced. The methodological basis of this research consists of a recourse to written sources: the author's texts, criticisms, shorthand descriptions of meetings of the prose section of the writers' union, archives of the state security agency, etc. Through this archeological excavation we can reconstitute the principal stages of the Polish cultural alienation from the january 1949 Szczecin congress right up to the 1956 thaw. The study shows that literary creation as an authentic expression of oneself was impossible at a moment in history when what was to be tamed above all was man's imagination. Tadeusz Konwicki, recruited within the heart of the artificial milieu which was literature - servant of ideological objectives, had the painful experience of being obliged to remain within the group of censors. The realization that he was merely a writer of impossible literature was at the origin of the revolt which led Tadeusz Konwicki to write his best novels, those which brought him worldwide celebrity. Thus the study of the early works of the author of "The little apocalypse" shed light on the entire work of the novelist who, marked by the catastrophe of the second world war, was molded by the first years of communism. The man who was shattered by the beginning of his literary experience found only violence, a tearing apart, derision, and unrealism issuing from his pen, he who was a gifted and confirmed writer. He whose beginning marked him so can imagine no "elsewhere"
17
Czyz, Zbigniew Tadeusz [Verfasser], and Christoph A. [Akademischer Betreuer] Klein. "Development of a reliable single-cell aCGH suitable for clinical samples / Zbigniew Tadeusz Czyz. Betreuer: Christoph A. Klein." Regensburg : Universitätsbibliothek Regensburg, 2015. http://d-nb.info/1072820552/34.
Повний текст джерела
18
Ye, Zhijun [Verfasser], Tadeusz Stefan [Akademischer Betreuer] Kulig, and Christian [Gutachter] Rehtanz. "Einfluss der Eisensättigung in Kraftwerkstransformatoren auf die subtransienten Generatorströme / Zhijun Ye. Betreuer: Tadeusz Stefan Kulig. Gutachter: Christian Rehtanz." Dortmund : Universitätsbibliothek Dortmund, 2013. http://d-nb.info/110473642X/34.
Повний текст джерела
19
Cernat, Radu-Marian [Verfasser], Dirk [Akademischer Betreuer] Peier, and Tadeusz Stefan [Akademischer Betreuer] Kulig. "Transiente Modellierung koaxialer Spulensysteme unter Berücksichtigung nichtlinearer Materialeigenschaften / Radu-Marian Cernat. Betreuer: Dirk Peier. Gutachter: Tadeusz Stefan Kulig." Dortmund : Universitätsbibliothek Dortmund, 2013. http://d-nb.info/1099958253/34.
Повний текст джерела
20
Niclais, Shirley. "Ci-gît la marionnette : réifications et réanimations de l'humain sur les scènes de Tadeusz Kantor et de Louise Bourgeois." Thesis, Sorbonne Paris Cité, 2019. http://www.theses.fr/2019USPCC077.
Повний текст джерелаАнотація:
La marionnette qui hante ce travail est immobile, gisante. L’objet resté inerte, exposé dans toute sa placidité, révèle pourtant une nouvelle forme de vie. Au cœur d’un théâtre qui se refuse à l’illusion de la représentation, d’un art qui projette sur la matière morte ses peurs des misères physiques et psychiques, cette poupée inerte pose la question d’un corps décomposé qui revient à la vie à travers l’œuvre d’art. Que représente cet élargissement des registres de présences ? Comment le spectateur réagit-il à cette intrusion d’un irréel qui parfois semble plus vrai encore que le réel, à la fois grotesque et inquiétant ?Réanimer les pantins, les spectres de son enfance, les sources de son inspiration, sont les moyens qu’ont choisis Tadeusz Kantor et Louise Bourgeois pour se confronter à cet objet qui, fallacieusement, imite l’humain ou le défigure. De l’installation à la mise en scène des objets et jusqu’au rythme d’une œuvre inquiétée de l’intérieur s’opère ce que cette étude envisage comme une nouvelle dramaturgie marionnettique, non plus seulement celle de l’objet animé mais celle, peut-être, qui permet de penser l’œuvre d’art comme un organisme vivant, espace d’un nouveau « théâtre énergétique » comme celui pensé en son temps par Jean-François Lyotard.Il s’agit donc de poser la question d’un « état d’esprit marionnettique » dont l’émergence serait à placer au cœur de cette postmodernité devenue moderne. L’œuvre de Tadeusz Kantor comme celle de Louise Bourgeois teintent la question du noir des ombres, ou du rose qui tranche. Ils la pensent en tuant la marionnette, et en répétant indéfiniment la scène, ne craignant pas d’y voir valser les volutes de poussièreThe puppet haunting this work lies motionless. The inert object, exposed in all its placidity, still reveals a new form of animation. At the heart of a theater scene refusing the illusion of representation, of an art projecting on dead matter its fears of physical and psychic miseries, this inert doll questions the return to animation of a decomposed body through art. What does this expansion of presence registers reveal? How does the spectator react to this intrusion of an unreal, both grotesque and disturbing, that sometimes seems even more real than reality?Reviving the puppets, the ghosts of one’s childhood, the sources of one’s inspiration, are the means chosen by Tadeusz Kantor and Louise Bourgeois to confront this object which, falsely, imitates the human or disfigures it. From the installation to the staging of objects up to the rhythm of a work disturbed from the inside takes place what this study considers as a new kind of puppetry: not only that of the animated object but that which brings us to contemplate the work of art as a living organism, a place of a new "energetic theater" like that thought in his time by Jean-François Lyotard.It is therefore a question of a "puppet state of mind" whose emergence would be placed at the heart of this postmodernity that has become modern. The works of Tadeusz Kantor and Louise Bourgeois tint the question of the black of shadows, or of the pink that slices. They think it by killing the puppet and puppetry, and by indefinitely repeating the scene, without fearing to see swirls of dust waltz
21
Cytlak, Katarzyna Maria. "Les utopies grises : projets architecturaux d'Alex Mlynárčík, Tadeusz Kantor et Jozef Jankovič dans l'Europe centrale des années soixante-dix." Paris 1, 2012. http://www.theses.fr/2012PA010517.
Повний текст джерелаАнотація:
Ce mémoire de thèse étudie les projets architecturaux effectués au cours des années soixante-dix par des artistes venant de Tchécoslovaquie et de Pologne, deux pays de l'Europe centrale, dépendants à l'époque de l'U. R. S. S. En se référant aux œuvres des artistes des avant-gardes radicales du début du XXe siècle, mariant souvent les formes architecturales avec des visions utopiques de la société du futur, les trois artistes dont les projets sont étudiés – Alex Mlynarcik, Jozef Jankovic, et Tadeusz Kantor – utilisent l'architecture pour parler de la société de l'époque. C'est à travers le langage architectural qu'ils reprennent dans leurs dessins, gravures et photocollages, que ces trois artistes redéfinissent le rôle de l'artiste dans les pays du bloc de l'Est. Ils donnent une vision dystopique du monde de l'époque, ils créent des visions de la société alternatives, ou encore ils effectuent des projets de décomposition de l'espace public, qui est, durant cette période, entièrement contrôlé par le pouvoir étatique. Ces projets leur permettent de contester le régime ou leur propre condition sociale, et de s'opposer à la propagande idéologique de l'Etat communiste, tout en échappant à la censure. C'est donc un travail concentré uniquement sur des visions d'architecture, faites par des plasticiens qui, de différentes manières, utilisent le langage architectural pour adapter des stratégies, dans les trois cas différentes, envers le système social dans lequel se déroula leur quotidien.
22
Nowak, Marek Tadeusz [Verfasser]. "Die Untersuchung des antiapoptotischen Effekts von TAT-p21 bei der Doxorubicin-induzierten Kardiomyopathie in der Maus / Marek Tadeusz Nowak." Berlin : Medizinische Fakultät Charité - Universitätsmedizin Berlin, 2011. http://d-nb.info/1026069416/34.
Повний текст джерела
23
George, Anne Owczarek. "Narrative voices and the experience of culture /." Thesis, Connect to this title online; UW restricted, 1997. http://hdl.handle.net/1773/6649.
Повний текст джерела
24
Larios, Ruiz Darshan Shaday. "De la poesía pictórica a la poesía escénica: la metafísica del objeto cotidiano de Giorgio de Chirico en Tadeusz Kantor." Doctoral thesis, Universitat Autònoma de Barcelona, 2016. http://hdl.handle.net/10803/377771.
Повний текст джерелаАнотація:
La presente investigación trabaja en la abstracción del concepto “metafísica del objeto cotidiano” procedente de la obra del pintor griego Giorgio de Chirico (Volos, 1888-1978), con el fin de probarlo como herramienta de análisis para el teatro de objetos. Al final se obtiene la definición de un concepto formado por tres principios y un proceso de dos pasos entendido como una dinámica de poetización del objeto cotidiano en la escena. Se pone de ejemplo el análisis de la metafísica escénica del “objeto-armario” en la obra En la pequeña casa del campo (1961), del director de teatro polaco Tadeusz Kantor (Wielopole,1915-1990). Esta definición se puede aplicar a cualquier proyecto escénico que trabaje con objetos cotidianos, como instrumento para la comprensión de procesos creativos.This research works in to get the concept "metaphysics of everyday objects" from the work of the greek painter Giorgio de Chirico (Volos, 1888-1978), in order to test as an analysis tool for object theater. At the end, the definition of a concept consists of three principles and two-step process understood as a dynamic of poetization from everyday objects in the scene. I put as example, the metaphysical analysis of one everyday object in the work of the polish theater director Tadeusz Kantor (Wielopole,1915-1990): “the wardrobe” inside In the little mannor house (1961). This definition can be applied as a tool for understanding creative processes at any stage project that works with everyday objects.
25
Fonseca, José Flávio Gonçalves da. "Por um Teatro do Devir: a criação em processo no diálogo da Trupe Motim com o Teatro de Tadeusz Kantor." www.teses.ufc.br, 2016. http://www.repositorio.ufc.br/handle/riufc/15856.
Повний текст джерелаАнотація:
FONSECA, José Flávio Gonçalves da. Por um Teatro do Devir: a criação em processo no diálogo da Trupe Motim com o Teatro de Tadeusz Kantor. 2016. 136f. – Dissertação (Mestrado) – Universidade Federal do Ceará, Instituto de Cultura e Arte, Programa de Pós-graduação em Artes, Fortaleza (CE), 2016.Submitted by Márcia Araújo (marcia_m_bezerra@yahoo.com.br) on 2016-03-29T23:43:33Z No. of bitstreams: 1 2016_dis_jfgfonseca.pdf: 3077740 bytes, checksum: 29697e1eabf7c8ae94998ec6856687ce (MD5)
Approved for entry into archive by Márcia Araújo(marcia_m_bezerra@yahoo.com.br) on 2016-03-29T23:54:28Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2016_dis_jfgfonseca.pdf: 3077740 bytes, checksum: 29697e1eabf7c8ae94998ec6856687ce (MD5)
Made available in DSpace on 2016-03-29T23:54:28Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2016_dis_jfgfonseca.pdf: 3077740 bytes, checksum: 29697e1eabf7c8ae94998ec6856687ce (MD5) Previous issue date: 2016
The following dissertation presents itself as a record of a trace of passage in a trial that takes place within the processuality in the scenic creation. The research proposed here of the dialogue drawn between the theatre of the polish artist Tadeusz Kantor and the collective of artists of the city of Quixeré, Ceará, called Trupe Motim. To this end this dialogue was effective from the perception regarding the procedural character present in the poetry of Tadeusz Kantor who served as a trigger for carrying out creative work by the Trupe Motim. In the course of the research process, problematized is the act of rehearsing, bringing as discussion this as a research method, straining the relationship of research in art, that is, the process itself as a research method in contrast to the methods of classical research. Thus, the path traced in this work is to question the art of relationship in their self-referential aspect, bringing to the discussion, the dynamics of molecular and molecular flows from the framework of the philosophy of Deleuze & Gattari. Thus, the made experiment takes place in the context of the match between the molar flow and molecular as it questions the idea of art work finished and seeks to work on the idea of a work that takes place in its procedural aspect and in that sense, opens to the scenic realization as a building becoming. These above aspects are even show the actual presentation of this dissertation playing with breaking the regulation, since proposes a reading that takes place amid the possibilities of chance, giving thus also in a reading process.
A seguinte dissertação se apresenta enquanto um registro de um rastro de passagem em uma experimentação que se dá no âmbito da processualidade na criação cênica. A investigação aqui proposta parte do diálogo traçado entre o Teatro do artista Polonês Tadeusz Kantor e o coletivo de artistas da cidade de Quixeré, Ceará, denominado Trupe Motim. Para tanto este diálogo se efetivou a partir da percepção à respeito do caráter processual presente na poética de Tadeusz Kantor que serviu enquanto disparo para a realização de um trabalho de criação junto à Trupe Motim. No percurso do processo de pesquisa, problematizou-se o ato de ensaiar, trazendo enquanto discussão este como método de pesquisa, tensionando a relação da pesquisa em arte, ou seja, o próprio processo enquanto método de pesquisa em contraponto aos métodos da pesquisa clássica. Desse modo, o percurso traçado neste trabalho, tem como questão a relação da arte em seu aspecto autorreferencial, trazendo para a discussão, a dinâmica dos fluxos molar e molecular, a partir do referencial da filosofia de Deleuze & Gattari. Desta forma, o experimento efetuado se dá na perspectiva do jogo entre os fluxos molar e molecular, uma vez que questiona a ideia de obra de arte acabada e busca trabalhar na ideia de uma obra que se realiza em seu aspecto processual e nesse sentido, se abre para a realização cênica enquanto uma construção em devir. Estes aspectos acima descritos se mostram inclusive na própria apresentação desta dissertação que joga com a quebra da normatização, uma vez que propõe uma leitura que se estabelece em meio às possibilidades do acaso, se dando, portanto, também em uma leitura em processo.
26
Kwak, Sabina. "Proza Tadeusza Dołęgi-Mostowicza w kontekście recepcji psychoanalizy w Polsce." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2019. http://hdl.handle.net/20.500.12128/9452.
Повний текст джерелаАнотація:
The following dissertation makes a claim that psychoanalysis is a crucial element of our cultural history, contributing to Polish society’s embracement of modernity. The research material focuses chiefly on the oeuvre of interwar Polish society’s one of the most perceptive observers, Tadeusz Dołęga-Mostowicz.
The first part of the thesis covers a number of issues. First, it presents the history of psychoanalysis in Polish lands between 1911 and 1939 so as to outline its historical context. Second, it indicates the relations between the Viennese neurologist’s theories and literature in the times of The Career of Nicodemus Dyzma’s author’s literary career, and it also explains the choice of research method. Finally, it attempts to capture the period’s zeitgeist.
Specifically, the discussion begins with an analysis of the first of Freud’s works translated into Polish, On psychoanalysis. Its translator, Ludwik Jekels, is important not only for his translation contribution, but also for his therapeutic work which was firstly undertaken in a Sanatorium in Bystra Śląska whose many famous patients included Julian Fałat, Maria Konopnicka, Józef Piłsudski and Gabriela Zapolska. Jekels’ both professional and private life were permeated by interest in the relations between psychoanalysis and literature. He wrote analyses of Shakespeare’s works and was married to a playwright.
Apart from Jekels, the first part of the thesis discusses other significant contributors to the development of psychoanalysis in Poland, including Marian Albiński, Stefan Baley, Maurycy Bornsztajn, Stefan Essmanowski, Karol Irzykowski, Helena Ivanka, Ludwika Karpińska, Stefan Marcus, Roman Markuszewicz, Beata Rank, Leopold Wołowicz or Gustaw Bychowski. The latter becomes famous in interwar Poland for writing Psychoanalysis in 1928 and Słowacki and his Soul from 1930, as well as editing the Polish translation of Introduction to Psychoanalysis, and interpreting literature in “Wiadomości Literackie,” a weekly with a focus on society and culture and aspiring to the title of bold and progressive, issued between 1924-1939. Its role in disseminating psychoanalytic theories in Polish interwar period cannot be overestimated.
Some of the works published in the magazine, including the serialized novella Killed by Mirrors by Stanisław Baliński or Freud’s Dream Theory, a drama by Antoni Cwojdziński are interpreted here using psychoanalysis and form a significant context for analyzing Dołęga-
-Mostowicz’s 1925 debut, a humoresque entitled Mrs Tuńcia’s Dream, through the lens of dream interpretation in the second part of the thesis.
The second part of the thesis is largely interpretive and discusses the following works by Mostowicz: Third Sex (1934), The World of Mrs Malinowska (1934), The Career of Nicodemus Dyzma’s (1932), The Quack (1937), Professor Wilczur (1939). The analysis focuses on the concepts of sexual difference, Oedipus complex, libido and narcissism, nature/culture, death drive and melancholia. The use of psychoanalytic method allows for reinterpreting Dołęga’s works and for making a social diagnosis, as popular literature is a perfect vessel for broader, superindividual tendencies that include traditions, fashions, desires and fears of the Polish society and which seem to be reflected in the studied material.
The conclusions cover the culture model which was developing the 1930s and which tended to increasingly rely on a phantasmatic function of the father and on subversion of the status of the man-hero. Owing to the growth of psychoanalysis, the problem of gender identity becomes part of social debate over male and female roles. Emancipative values, development of industrialism and the foundation of modern Polish state moves Poland away from national mythology rooted in Romanticism. This implies that Polish culture is regressive, transitioning from a promethean to a narcissist attitude.
27
Passing, Fergombé Amos. "Tadeusz Kantor, le "théâtre de la mort" ou l'écriture de la mémoire (les rites africains aux confluences de la scène Kantorienne)." Valenciennes, 1996. https://ged.uphf.fr/nuxeo/site/esupversions/7cb4d023-f68b-4c64-b345-87549258abd7.
Повний текст джерелаАнотація:
Tadeusz Kantor (Wielopole, Cracovie 1915 - Cracovie, 1990) metteur en scène, scénographe, auteur et peintre polonais, a marqué durant prés d'un demi-siècle l'univers plastique et théâtral par son radicalisme et par une pratique artistique et scénique singulière. Son œuvre s'inscrit en effet sur le chemin sinueux de la création et les figures de son théâtre reflètent l'étrangeté, les rêves éveillés et les drames du XXème siècle. La thèse tente de rassembler les visages fragmentaires de l'œuvre et de l'analyser sous trois axes : l'espace de sa chambre d'imagination, l'objet du rang le plus bas et le texte scénique. Cette contribution, empruntant à la biographie de l'auteur, à ses manifestes théoriques et à ses œuvres théâtrales, dressera un inventaire des masques et des blasons de la mort dans la perspective d'une écriture de la mémoire. Dans une conjonction de la mort et de la mémoire seront par conséquent retrouvés les fondements du théâtre Kantorien dans lequel la mort, perçue au travers de la décomposition et de la réalité du rang le plus bas, est paradoxalement espérance de vie. Pour que cette pensée de la mort et de la mémoire continue à habiter en nous, la deuxième partie de notre approche proposera une lecture des rites funéraires africains afin de dégager les bases d'une écriture scénique susceptibles d'apporter un éclairage sur une Afrique en détresse. Ainsi la célébration des funérailles du peuple Moundang (Cameroun Tchad) oriente un projet dans lequel, acteurs et spectateurs, espaces, objets et textes, seront mis au service d'une écriture dramatique conservatoire d'une mémoire des vivants, d'un dialogue de la mort avec la vie. A la confluence de Kantor et de l'Afrique, le théâtre de la mort sera enfin porteur d'avenir et fondateur d'une écriture nouvelle qui s'enracine dans la mémoire, d'une conscience des drames de notre mondeTadeusz Kantor (Wielopole, Krakow 1915 - Krakow, 1990), polish director, scenery artist, author and painter, made his mark on the plastic and theatrical universe for almost half a century through his radicalism and his peculiar artistic and scenic practices. His work lies on the twisting path of creation, and the figures of his theatre are a reflection of the 20th century strangeness, waking dreams, and dramas. This thesis seeks to bring together the fragmentary faces of Kantor's work in order to analyse it from three points of view: space and the bedroom of the imagination, the most insignificant and base object, and the scenic text. This contribution, based on the biography of the author, his theoretical manifestos and his theatrical works, will create an inventory of the masks and blasons of death in the light of a writing of memory. It is at the coming together of death and memory that the foundations of Kantor’s theatre will become clear. Death, perceived through decomposition and the basest level of reality, paradoxically gives us hope of life. To keep this thought of death and memory fresh in our minds the second part of our approach will be to propose a certain reading of African funeral rituals in order to establish a basis for a scenic text that could shed light upon an Africa in distress. In this the celebration of the funeral rites of the Moundang people of Cameroon and Chad will be at the heart of a project in which actors, spectators, space, objects and texts will be used for a dramatic form of writing which conserves a memory of the living, and also for a dialogue between death and life. Where Kantor and Africa come together the theatre of death will finally promise a future and found a new form of writing rooted in its awareness of the dramas of our world
28
Groß, Barbara [Verfasser], and Hans [Akademischer Betreuer] Dickel. "Galerie Foksal (Warschau) [[Elektronische Ressource]] : Entstehung, theoretische Texte und das Wirken Tadeusz Kantors in den Jahren 1965 - 1971 / Barbara Groß. Betreuer: Hans Dickel." Erlangen : Universitätsbibliothek der Universität Erlangen-Nürnberg, 2013. http://d-nb.info/1033030147/34.
Повний текст джерела
29
Ruppik, Barbara [Verfasser], Rafael [Akademischer Betreuer] Arnold, and Thomas Michael [Akademischer Betreuer] Menzel. "Literaturübersetzungen als Kulturtransfer - die Bedeutung der polnischen Übersetzungen von Tadeusz Boy-Żeleński aus dem Französischen / Barbara Ruppik. Betreuer: Rafael Arnold ; Thomas Michael Menzel." Paderborn : Universitätsbibliothek, 2011. http://d-nb.info/1036552756/34.
Повний текст джерела
30
Nenstiel, Marc Christian Siegfried [Verfasser], Axel [Akademischer Betreuer] Hoffmann, Axel [Gutachter] Hoffmann, Matthew [Gutachter] Phillips, Tadeusz [Gutachter] Suski, and Janina [Gutachter] Maultzsch. "Many body effects in heavily doped GaN / Marc Christian Siegfried Nenstiel ; Gutachter: Axel Hoffmann, Matthew Phillips, Tadeusz Suski, Janina Maultzsch ; Betreuer: Axel Hoffmann." Berlin : Technische Universität Berlin, 2017. http://d-nb.info/115601638X/34.
Повний текст джерела
31
Marczewski, Tadeusz [Verfasser], and Martin [Akademischer Betreuer] Wolf. "Patienteneinstellung gegenüber der Chemotherapie und deren Nebenwirkungen als einer der Prognosefaktoren für das Überleben beim nicht-kleinzelligen Bronchialkarzinom. / Tadeusz Marczewski ; Betreuer: Martin Wolf." Marburg : Philipps-Universität Marburg, 2021. http://d-nb.info/1239239971/34.
Повний текст джерела
32
Twitchin, Mischa. "The Theatre of Death : the uncanny in Mimesis Tadeusz Kantor, Aby Warburg, and an iconography of the actor, or, Must one die to be dead?" Thesis, Queen Mary, University of London, 2013. http://qmro.qmul.ac.uk/xmlui/handle/123456789/8626.
Повний текст джерелаАнотація:
The aim of this thesis is to explore an heuristic analogy as proposed in its very title: how does a concept of the “uncanny in mimesis” and of the “theatre of death” give content to each other – historically and theoretically – as distinct from the one providing either a description of, or even a metaphor for, the other? Thus, while the title for this concept of theatre derives from an eponymous manifesto of Tadeusz Kantor’s, the thesis does not aim to explain what the concept might mean in this historically specific instance only. Rather, it aims to develop a comparative analysis, through the question of mimesis, allowing for different theatre artists to be related within what will be proposed as a “minor” tradition of modernist art theatre (that “of death”). This comparative enquiry – into theatre practices conceived of in terms of the relation between abstraction and empathy, in which the “model” for the actor is seen in mannequins, puppets, or effigies – is developed through such questions as the following: What difference does it make to the concept of “theatre” when thought of in terms “of death”? What thought of mimesis do the dead admit of? How has this been figured, historically, in aesthetics? How does an art of theatre participate in the anthropological history of relations between the living and the dead? In this history, how have actors been thought to represent the dead – not in the interpretation of fictional “characters” (from the dramatic canon), but in their very appearance, before an audience, as actors? How might (a minor history of) modernist theatre practice be considered in terms of an iconography of such appearances – as distinct from a question of actor training, still less as a question of written drama?
33
Kotarba, Marek [Verfasser], Georg [Akademischer Betreuer] Unland, Georg [Gutachter] Unland, and Tadeusz [Gutachter] Banaszewski. "Beitrag zur Auslegung von Senkrechtschneckenförderern für den Schüttguttransport : Beitrag zur Auslegung von Senkrechtschneckenförderern für den Schüttguttransport / Marek Kotarba ; Gutachter: Georg Unland, Tadeusz Banaszewski ; Betreuer: Georg Unland." Freiberg : Technische Universitaet Bergakademie Freiberg Universitaetsbibliothek "Georgius Agricola", 2014. http://d-nb.info/1220837504/34.
Повний текст джерела
34
D'Abronzo, Thais Helena. ""Foi tarde", a construção da cena pelas vias da imagem : dialogos com o "Teatro da Morte" de Tadeusz Kantor e "A Morta" de Oswald de Andrade." [s.n.], 2008. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/284708.
Повний текст джерелаАнотація:
Orientador: Marcio Aurelio Pires de AlmeidaDissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Artes
Made available in DSpace on 2018-08-12T12:00:49Z (GMT). No. of bitstreams: 1 D'Abronzo_ThaisHelena_M.pdf: 13822273 bytes, checksum: 77a8dc9e522386cd8546fc5ed047a27a (MD5) Previous issue date: 2008
Resumo: Este trabalho realiza uma reflexão sobre o processo de criação do espetáculo teatral intitulado Foi Tarde. Investiga alguns modos pelos quais a construção da imagem comparece em procedimentos de criação da cena teatral. Na construção do espetáculo, buscaram-se possíveis relações entre o Teatro da Morte (1975-1990) de Tadeusz Kantor e o texto dramatúrgico A Morta (1937) de Oswald de Andrade, principalmente quanto à "presença da morte" como condução poética. Um terceiro material a somar-se nesta relação viria a ser "o aspecto de exposição à morte em um ambiente hospitalar". À estruturação da cena pelas vias da imagem e à colisão dos materiais do processo criativo chamou-se, neste estudo, de artifícios da morte. No desenvolvimento, ocorre a descrição do processo criativo, e são apresentados o memorial e a escritura do espetáculo. O trabalho com as poéticas de Tadeusz Kantor e Oswald de Andrade solicitou uma abordagem sobre a relação entre o texto dramático e a escritura cênica, a partir do embate iniciado no final do séc. XIX e início do séc. XX. Para tanto, fez-se necessário o resgate de informações sobre o movimento simbolista e sobre as vanguardas históricas, como precursores de novos comportamentos artísticos e de paradigmas de construção teatral e dramática para o século XX e para a atualidade. Por fim, entende-se, que Tadeusz Kantor e Oswald de Andrade revelam, em seus trabalhos, influências e divergências com o simbolismo e com as vanguardas históricas, em nome de uma poética caracterizada pela presença da morte e pela autonomia da cena teatral pelas vias da imagem. Esta reflexão embasa, portanto, a poética de construção do espetáculo Foi Tarde, apresentado publicamente em montagem consonante aos princípios estéticos pretendidos
Abstract: This project accomplishes a reflection about the process of creation of the Foi Tarde (Gone Late) play. It investigates some ways trough which is present in procedures of the theatrical scene creation. In the construction of the spectacle, possible relation between the Teatro da Morte (Death Theatre) (1975-2000) of Tadeusz Kantor and the dramaturgic text A Morta (The Dead Woman)(1937) from Oswald de Andrade were searched, mainly about the "presence of the death" as a poetic conduction. A third material to be added to this relation happened to be "the aspect of the exposition to death in a hospital environment". The structuring of the scenes through the image pathways, and the collision of the materials of the creative process were called, in this project, death artifices. In the development, happens the description of the creative process, and are presented the memorial and the script of the spectacle. The work with Tadeusz Kantor and Oswald de Andrade poetics demanded an approach about the relation between the dramatic text and the performing arts scripts, from the clash started in the end of the XIX Century and early XX Century. For it, the rescue of the information about the symbolist movement and about the historical vanguard were made necessary, as precursors of new artistic behaviors and of paradigms of theatric and dramatic constructions for the XX Century and for the present time. At last, it is understood, that Tadeusz Kantor and Oswald de Andrade reveal, in their works, influences and divergences with the symbolism and with the historical vanguards, in the name of a poetics characterized by the presence of death and by the autonomy of the theatric scene through the image pathways. This reflection sustains, hence, the poetic of construction of the spectacle Foi Tarde(Gone Late), presented publicly in an assembling corresponding to the intended aesthetics principles
Mestrado
Mestre em Artes
35
Bontemps, Véronique. "Fins de la représentation, métamorphoses de la scène : d’une pensée du théâtre à une scène de la pensée." Paris 8, 2006. http://www.theses.fr/2006PA082784.
Повний текст джерелаАнотація:
Le problème de l’influence du théâtre s’est lié dès l’origine à la question de la mimesis, imitation et représentation. C’est ce concept de représentation qui va être au cœur de cette recherche, dans ses différentes acceptions : comme marquant les deux temps du théâtre, la représentation d’action et sa représentation scénique ; dans son rapport à la réalité ; en tant que niveau de connaissance et fonctionnement de la pensée. La volonté d’un théâtre autonome, dès le début du vingtième siècle, met en crise les différents sens de ce concept. Et la réalisation effective d’un théâtre autonome, par Tadeusz Kantor et Carmelo Bene, est une mise en ruine des fondements du théâtre de la représentation et de la pensée par concept. Cette thèse va donc suivre la construction du théâtre de la représentation ; puis les déplacements effectués par la mise en scène et les dépassements nécessaires à la réalisation d’un théâtre autonome ; enfin les méthodes et voies inventées pour dépasser le théâtreThe question of the theatre’s influence was tied from the beginning to the question of mimesis, of imitation and representation. The concept of representation in all its possible meanings and implications will thus be at the heart of this study: representation as the basis for both major moments in the theatrical process, i. E. , the representation of action and the representation of a play; representation in its relationships to the real; as well as representation as a mode of knowledge and as a thought process. Indeed, in the early twentieth century the various traditional meanings of this concept were challenged by a yearning for an autonomous theatre, and as Tadeusz Kantor and Carmelo Bene later achieved a theatre that was truly autonomous, the foundations of representational theatre and of concept-based thought were irretrievably dismantled. This study will therefore examine first the history of a theatre that is based on representation, secondly the displacements produced by staging and the limitations it was then necessary to overcome in order to achieve an autonomous theatre, and finally the methods and the ways that have been devised to go beyond the theatre
36
Zięba, Krzysztof Dominik. "Recepcja dekretu o ekumenizmie „Unitatis redintegratio” w diecezji bielsko-żywieckiej w latach 1992-2013." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2019. http://hdl.handle.net/20.500.12128/20186.
Повний текст джерелаАнотація:
The Bielsko-Żywiec Diocese started an ecumenical dialogue with other locally existing Christian denominations, including the most numerous Evangelical-Augsburg Church, in 1992. This dialogue has been conducted on three main fields: prayer, doctrinal and practical. This initiative sets an example of fullfilling our Lord’s last will:”(…)that they may be one” ( J 17, 22) for other regions of Poland. Analising the different fields of ecumenical dialogue one may say that an authentic ecumenical laboratory has been established on the area of the Bielsko-Żywiec Diosese.
37
Lehrke, Adrian Tadeusz [Verfasser], Helmut [Akademischer Betreuer] Laufs, and Alexander [Gutachter] Prehn-Kristensen. "What are the odds? A Functional Imaging Study on Loss Anticipation, Positive Punishment and Negative Reinforcement in Problem Gamblers and Healthy Controls / Adrian Tadeusz Lehrke ; Gutachter: Alexander Prehn-Kristensen ; Betreuer: Helmut Laufs." Kiel : Universitätsbibliothek Kiel, 2020. http://d-nb.info/1236571908/34.
Повний текст джерела
38
Larnaud, Judith. "Fantômes de tradition et figures contemporaines : Le grand extérieur en scène." Paris 7, 2004. http://www.theses.fr/2004PA070084.
Повний текст джерелаАнотація:
LE TERME « GRAND EXTERIEUR » EST EMPRUNTE A ANTOINE VITEZ. POUR LUI C'EST L'INCONNU DE LA MORT, QUI EST LE SOUFFLE DE TOUTE REPRESENTATION THEATRALE. CETTE RECHERCHE TRAITE DU DOMAINE INVISIBLE, DE L'ESPACE INCONNAISSABLE PAR ESSENCE : CELUI DE LA MORT, ET DE SES MODALITES DE REPRESENTATION SUR UN PLATEAU DE THEATRE. EN EFFET, LA QUESTION POSEE EST LA SUIVANTE. QUELS SONT LES MOYENS DE LA SCENE POUR NOUS MONTRER L'INVISIBLE ? LE PERSONNAGE DE FANTOME EN EST UN, ET L'ON CHOISIT ICI D'OBSERVER SA REPRESENTATION LORSQUELLE EST INCARNEE, UN FANTOME PHYSIQUEMENT PRESENT EN SCENE. PAR UNE ANALYSE TERMINOLOGIQUE, ON TENTE EN PREMIER LIEU DE MIEUX CERNER LA NOTION ABORDEE. UNE PREMIERE PARTIE PORTE SUR LES FANTOMES DE TROIS THEATRES ANCIENS : CEUX DE SENEQUE LE ROMAIN, CEUX DU Nô AU JAPON DU Xllleme SIECLE, CELUI D'HAMLET DE SHAKESPEARE. CE DERNIER SERT DE CHARNIERE A LA REFLEXION. UNE SECONDE PARTIE TRAITE DE TROIS THEATRES QUI NOUS SONT PROCHES, CEUX DE SAMUEL BECKETT, TADEUSZ KANTOR ET ROBERT WILSON. LES PERSONNAGES, LES FIGURES EN SCENE NE SONT PLUS NOMMEES FANTOMES MAIS ELLES FONT APPEL A L'INCONNU, A BAILLEURS, AU DOMAINE DU GRAND EXTERIEUR. QU'ON LES NOMMES « FOSSILES » CHEZ BECKETT, « MANNEQUIN » CHEZ KANTOR OU « LIGNE DES ORDONNEES » CHEZ WILSON, CES FIGURES SONT TRAVERSEES PAR LA MORT. LE XX ème SIECLE A PERMIS ET NECESSITE QUE LE THEATRE OCCIDENTAL S'INTERROGE SUR LUI-MEME. POUR MONTRER EN SCENE L'OPERATION DE THEATRALISATION, CES TROIS THEATRES CONTEMPORAINS MONTRENT LES FIGURES DE LA MORT. UNE REFLEXION EN SCENE SUR CE QU'EST LE THEATRE, COMMENT ON LE FABRIQUE ET COMMENT ON LE JOUE, APPELLE UNE REFERENCE A LA MORT, AU « GRAND EXTERIEUR » TOUJOURS SOUVERAINTHE WORD "LARGE OUTSIDE" COMES FROM ANTOINE VITEZ. FOR HIM, IT MEANS UNKNOWN DEATH, WHICH IS THE AIM OF ANY PLAY. THIS RESEARCH INVESTIGATES OF THE INVISIBLE AND UNKNOWN SPACE : THE SPACE OF DEATH AND THE WAYS IT CAN BE REPRESENTED ON THE STAGE. THE QUESTION IS : HOW CAN THE THEATRE SHOW THE INVISIBLE SPACE OF DEATH? SHOWING A GHOST IS A WAY AND THE STUDY ANALYSES A PERSONIFIED FIGURE, A PHYSICALLY PRESENT GHOST ON THE STAGE. BY A TERMINOLOGICAL ANALYSIS WE FIRST PRECISE THE TERM. THE FIRST PART DEALS WITH THE GHOSTS IN THREE ANCIENT THEATRES : THE ONES OF SENEQUE THE ROMAN, THE ONES OF THE Xlllth CENTURY NO THEATRE, THE ONE OF HAMLET FROM SHAKESPEARE. THIS LAST EXEMPLE IS THE TURNING POINT BETWEEN THE TWO MOVEMENTS. THE SECOND PART DEALS WITH THREE THEATRES CLOSE TO US : THE ONES OF SAMUEL BECKETT, TADEUSZ KANTOR ANI ROBERT WILSON. THE CHARACTERS ARE NOT NAMED GHOSTS ANYMORE BUT THEY CALLS FOR A "OUTSIDE", A "ELSEWHERE"; THEY BRING DEATH ALONG. XXth CENTURY ALLOWED AND MADE NECESSARY REFLEXIVENESS / IT BRING INTO QUESTION STAGE. . . ON STAGE. TO SHOW WHAT THEATRE IS MADE OF, THIS THREE CONTEMPORARY THEATRES SHOW FIGURES OF DEATH. TO OFFER A MIRROR TO THE REPRESENTATION THEY SHOW FIGURES OF THE "LARGE OUTSIDE"
39
Thulard, Adeline. ""Ce qui fait symptôme..." Contribution au renouvellement de l'analyse du théâtre." Thesis, Lyon 2, 2015. http://www.theses.fr/2015LYO20081/document.
Повний текст джерелаАнотація:
À travers l’analyse d’œuvres de Tadeusz Kantor, Pina Bausch, Jan Lauwers, Pippo Delbono et Emma Dante, cette étude propose une ouverture des outils traditionnels des études théâtrales aux concepts de la psychanalyse et aux méthodes des études visuelles pour rendre compte de l’expérience émotionnelle intense que les créations de ces artistes induisent. La notion de symptôme, théorisée par Freud et reprise dans le champ de l’histoire de l’art par Georges Didi-Huberman, permet de dépasser une vision de la scène comme « système de signes » « à lire » – sous l’influence de la sémiologie et du structuralisme – et de penser au contraire ce qui, dans les images proposées, ne se laisse pas saisir immédiatement. Après avoir montré les limites des outils dramaturgiques, il est possible de mettre en évidence les moments d’irruption du geste-symptôme dans les œuvres, en adoptant une attitude plus phénoménologique. Le paradigme du rêve, comme modèle analogique d’une organisation-désorganisation, peut nous permettre de comprendre l’agencement des éléments scéniques. Ce qui touche le spectateur ne se situe plus au niveau de la représentation, mise en branle par la présence du symptôme, mais sous celle-ci et entre les éléments. Le rapport au réel qui s’instaure pour le spectateur relève alors plus de l’imaginable que d’une forme de mimèsis : les images ouvrent le regard et modifient la position du spectateur touché corporellement et émotionnellement. Le sujet théâtral diffracté porté par le corps de l’acteur amène le spectateur à faire l’épreuve de l’Autre en scène. Les œuvres à l’étude proposent ainsi une expérience de subjectivation et de symbolisation qui réactive les processus de la construction psychique de l’individu mise en crise dans la société contemporaine. Dans le corps-à-corps qui s’installe entre la scène et la salle, c’est à sa position de sujet face aux autres, à lui-même et au monde, que le spectateur accèdeThrough an analysis of works by Tadeusz Kantor, Pina Bausch, Jan Lauwers, Pippo Delbono and Emma Dante, this thesis attempts to open up the traditional analytical tools that tend to be privileged by the discipline of theatre studies to concepts stemming from psychoanalysis or visual arts, which are more appropriate for rendering the intense emotional experience that these works induce. The notion of symptom, theorised by Freud and reappropriated by art history thanks to the work of Georges Didi-Huberman, can allow us to see the stage as more than a “system of signs”, “to be read”, under the influence of semiology and structuralism, but also to go beyond the image, towards something that is not immediately evident. Having shown the limitations of dramaturgical tools, it is possible to highlight the specific moments when a symptomatic gesture irrupts within these works by relying on a more phenomenological analysis. Dream patterns, which have the similar quality of being models of an order-disorder, are essential to our understanding of the organization of stage elements and processes. Whatever moves the spectator, is no longer strictly conditioned by representation, which is itself disrupted by the symptom, but is situated beyond it, under it, between the different scenic elements. The audience’s perception of reality becomes more reliant on imaginable rather than on some form of mimesis: images open up the gaze and alter the spectator’s stance, touching him physically and emotionally. The diffracted theatrical subject contained in the actor’s body helps the public witness Otherness onstage. The works studied here involve an experience of subjectivation and symbolisation, which activates the constitutive elements of the individual’s psyche, in crisis in contemporary society. Within the very physical relationship that is built between stage and audience, the spectator experiences his own position as a subject facing others, himself and the world
40
Maliuševskaja, Leokadija. "Tworczosc poetycka Tadeusza Lady - Zablockiego." Master's thesis, Lithuanian Academic Libraries Network (LABT), 2005. http://vddb.library.lt/obj/LT-eLABa-0001:E.02~2005~D_20050614_133847-54945.
Повний текст джерелаАнотація:
T. Lad - Zablocki is the most famous poet of Caucasus group. He lived and created his poems in XIX century. The master thesis describes Poland political situation and nature of Caucasus. T. Lad - Zablocki has written about love to his native country.
41
Ras, Tadeus Markus [Verfasser]. "Phonons and Elasticity in Disordered binary Crystals / Tadeus Markus Ras." Konstanz : Bibliothek der Universität Konstanz, 2017. http://d-nb.info/1135916918/34.
Повний текст джерела
42
THULARD, ADELINE. ""Ciò che fa sintomo" contributo al rinnovamento dell'analisi teatrale." Doctoral thesis, Università degli Studi di Milano, 2015. http://hdl.handle.net/2434/319746.
Повний текст джерелаАнотація:
“Ciò che fa sintomo…”
Contributo al rinnovamento dell’analisi teatrale
Attraverso l’analisi delle opere di Tadeusz Kantor, Pina Bausch, Jan Lauwers, Pippo Delbono ed Emma Dante, il presente studio propone un’apertura degli strumenti tradizionali degli studi teatrali ai concetti della psicanalisi e ai metodi utilizzati dai visual studies al fine di rendere conto dell’intensa esperienza emozionale suscitata dalle creazioni di questi artisti. La nozione di sintomo, teorizzata da Freud e ripresa nel campo della storia dell’arte da Georges Didi-Huberman, ci permette di superare la visione della scena come “sistema di segni” “da leggere” – sotto l’influenza della semiologia e dello strutturalismo – e di pensare al contrario ciò che nelle immagini proposte, non si lascia cogliere nell’immediato. Dopo aver mostrato i limiti degli strumenti drammaturgici, è possibile individuare i momenti in cui nelle opere studiate irrompe il gesto-sintomo, grazie all’adozione di un atteggiamento più fenomenologico. Il paradigma del sogno, in quanto modello analogico di una organizzazione-disorganizzazione, può renderci in grado di comprendere il concatenamento degli elementi scenici. Ciò che tocca lo spettatore non si situa più al livello della rappresentazione, destabilizzata dalla presenza del sintomo, ma al di sotto di quest’ultima e tra gli elementi scenici. Il rapporto al reale che si instaura per lo spettatore pertiene allora all’immaginabile piuttosto che a una forma di mimesi: le immagini aprono lo sguardo e modificano la posizione dello spettatore, colpito sia a livello corporeo che emozionale. Il soggetto teatrale diffratto, mosso dal corpo dell’attore, porta lo spettatore a fare l’esperienza dell’Altro sulla scena. Le opere in esame propongono in tal modo un’esperienza di soggetivazione e di simbolizzazione che riattiva i processi della costruzione psichica dell’individuo messa in crisi nella società contemporanea. Nel corpo a corpo che si stabilisce tra la scena e la sala, è alla propria posizione di soggetto rispetto agli altri, a se stesso e al mondo, che lo spettatore accede.“When comes the symptom…” A Contribution to the Renewal of Theatre Analysis Through an analysis of works by Tadeusz Kantor, Pina Bausch, Jan Lauwers, Pippo Delbono and Emma Dante, this thesis attempts to open up the traditional analytical tools that tend to be privileged by the discipline of theatre studies to concepts stemming from psychoanalysis or visual arts, which are more appropriate for rendering the intense emotional experience that these works induce. The notion of symptom, theorised by Freud and reappropriated by art history thanks to the work of Georges Didi-Huberman, can allow us to see the stage as more than a “system of signs”, “to be read”, under the influence of semiology and structuralism, but also to go beyond the image, towards something that is not immediately evident. Having shown the limitations of dramaturgical tools, it is possible to highlight the specific moments when a symptomatic gesture irrupts within these works by relying on a more phenomenological analysis. Dream patterns, which have the similar quality of being models of an order-disorder, are essential to our understanding of the organization of stage elements and processes. Whatever moves the spectator, is no longer strictly conditioned by representation, which is itself disrupted by the symptom, but is situated beyond it, under it, between the different scenic elements. The audience’s perception of reality becomes more reliant on imaginable rather than on some form of mimesis: images open up the gaze and alter the spectator’s stance, touching him physically and emotionally. The diffracted theatrical subject contained in the actor’s body helps the public witness Otherness onstage. The works studied here involve an experience of subjectivation and symbolisation, which activates the constitutive elements of the individual’s psyche, in crisis in contemporary society. Within the very physical relationship that is built between stage and audience, the spectator experiences his own position as a subject facing others, himself and the world.
« Ce qui fait symptôme… » Contribution au renouvellement de l’analyse du théâtre À travers l’analyse d’œuvres de Tadeusz Kantor, Pina Bausch, Jan Lauwers, Pippo Delbono et Emma Dante, cette étude propose une ouverture des outils traditionnels des études théâtrales aux concepts de la psychanalyse et aux méthodes des études visuelles pour rendre compte de l’expérience émotionnelle intense que les créations de ces artistes induisent. La notion de symptôme, théorisée par Freud et reprise dans le champ de l’histoire de l’art par Georges Didi-Huberman, permet de dépasser une vision de la scène comme « système de signes » « à lire » – sous l’influence de la sémiologie et du structuralisme – et de penser au contraire ce qui, dans les images proposées, ne se laisse pas saisir immédiatement. Après avoir montré les limites des outils dramaturgiques, il est possible de mettre en évidence les moments d’irruption du geste-symptôme dans les œuvres, en adoptant une attitude plus phénoménologique. Le paradigme du rêve, comme modèle analogique d’une organisation-désorganisation, peut nous permettre de comprendre l’agencement des éléments scéniques. Ce qui touche le spectateur ne se situe plus au niveau de la représentation, mise en branle par la présence du symptôme, mais sous celle-ci et entre les éléments. Le rapport au réel qui s’instaure pour le spectateur relève alors plus de l’imaginable que d’une forme de mimèsis : les images ouvrent le regard et modifient la position du spectateur touché corporellement et émotionnellement. Le sujet théâtral diffracté porté par le corps de l’acteur amène le spectateur à faire l’épreuve de l’Autre en scène. Les œuvres à l’étude proposent ainsi une expérience de subjectivation et de symbolisation qui réactive les processus de la construction psychique de l’individu mise en crise dans la société contemporaine. Dans le corps-à-corps qui s’installe entre la scène et la salle, c’est à sa position de sujet face aux autres, à lui-même et au monde, que le spectateur accède.
43
Matteoli, Jean-Luc. "L' objet pauvre : mémoire et quotidien sur la scène contemporaine française." Rennes 2, 2006. http://www.theses.fr/2006REN20042.
Повний текст джерелаАнотація:
Dans les " sombres temps " du XXe siècle, le poids de l'Histoire s'est accru des horreurs de masse, jusqu'à affecter l'image même de l'homme : aussi certains appellent-ils le théâtre à éveiller de nouveau, selon la formule d'Aristote, " le sens de l'humain ". L'objet réel peut-il prétendre à ce rôle ? Introduit dans le champ de l'art en 1912, puis, sous son aspect de reste ou de ruine, immédiatement après la Première Guerre mondiale (Schwitters) ou la seconde (Kantor), il est certain que l'objet pauvre entretient un rapport avec la disparition - des idées, des êtres, des choses. L'observation du théâtre qui, à la marge, se développe depuis une trentaine d'années sous l'égide de l'objet récupéré, permet de cerner comment, malgré son insignifiance, il se présente sur les scènes marionnettiques, des arts de la rue ou d'un certain théâtre " régulier ", comme un objecteur : au jeu théâtral, à la représentation, mais aussi à l'obsolescence et l'oubli consécutif que prétendent compenser musées et commémorations. Ce témoin inerte, dont la présence modifie pourtant substantiellement les usages scéniques, donne aujourd'hui naissance à des esthétiques diverses, parfois canularesques, où la mémoire tient du refuge contre les soubresauts de l'Histoire, et de la résistance à l'engourdissement des anonymes. Poétiquement, il exige de l'acteur qu'il ne soit plus seul en scène et dialogue avec celui que Kantor tenait pour un partenaire à) part entière. C'est in fine, du metteur en scène disparu en 1990 que ce travail voudrait inventorier l'héritage, tant sont nombreux ceux qui, du Théâtre du Radeau à la compagnie Deschamps & Makeïeff en passant par les 26 000 couverts, reconnaissent en lui un des inspirateurs de leur propre démarcheIn the " dark times " of the twentieth century, the weight of history was further increased by mass horrors, affecting the very image of man. As a result, somme call upon drama to revive, as Aristotle put it, “the sense of human”. Can the real object be up to the part ? The poor object, introduced on the art scene, and later on, right after World War I (Shwitters) or World War II (Kantor), under the aspect of remnants or ruins, is obviously connected to disappearance – of ideas, beings, things. Through the study of the drama scene which has been developing over the last thirty years under the aegis of the discarded object, one realizes that the latter is very much present in puppet shows, street arts or a certain form of “more main stream” drama, and this despite its insignifiance. There, it plays the part of an objector to performance, to representation but also to the obsolescence and following neglect that museums and commemorations attempt to make up for. Nowadays, this few of them flirting with hoax, in wich memory resemble a refuge against the turmoils of history as well as resisting force to engulfing anonimity. Poetically speaking, the object forces the actor to renounce egotism and establish a dialogue with that which Kantor considered a full-fledges partner. In fine, this work is an ttempt to grasp the legacy of the Polish director who died in 1990, as so many artists and companies, from the Théâtre du Radeau, to the Deschamps & Makeïeff Compagny and the 26 000 couverts, see in him a source of inspiration for their own work
44
Gonçalves, Carlos Eduardo. "TADEU - Sistema simulador de teclado para deficientes físicos." Florianópolis, SC, 2001. http://repositorio.ufsc.br/xmlui/handle/123456789/79723.
Повний текст джерелаАнотація:
Dissertação (mestrado) - Universidade Federal de Santa Catarina, Centro Tecnológico. Programa de Pós -Graduação em Computação.Made available in DSpace on 2012-10-18T06:55:55Z (GMT). No. of bitstreams: 0Bitstream added on 2014-09-25T20:34:26Z : No. of bitstreams: 1 182061.pdf: 2990914 bytes, checksum: d696e583c43fd4ee19daa127b2012348 (MD5)
O trabalho aborda o desenvolvimento de tecnologias computacionais capazes de atender as necessidades especiais dos deficientes fisicos durante a interação com computadores. O trabalho enfoca conceitos relacionados com deficiência, necessidades especiais e ergonomia de interfaces com base para o desenvolvimento de um sistema simulador de teclado destinado a usuários incapazes de utilizar os dispositivos convencionais.
45
Assefa, Tadesse Abebaw [Verfasser], and Christian [Akademischer Betreuer] Bressler. "Tracking Chemical Reactions with Ultrafast X-ray Spectroscopic Techniques / Tadesse Abebaw Assefa ; Betreuer: Christian Bressler." Hamburg : Staats- und Universitätsbibliothek Hamburg, 2017. http://d-nb.info/1125019239/34.
Повний текст джерела
46
Tadesse, Mekuria [Verfasser]. "Characterisation and Mode of Action of Natural Plant Products against Leaf Fungal Pathogens / Mekuria Tadesse." Aachen : Shaker, 2003. http://d-nb.info/1179023137/34.
Повний текст джерела
47
Mekuria, Tadesse Mohammed [Verfasser]. "Characterisation and Mode of Action of Natural Plant Products against Leaf Fungal Pathogens / Mekuria Tadesse." Aachen : Shaker, 2003. http://nbn-resolving.de/urn:nbn:de:101:1-2019022406205319703625.
Повний текст джерела
48
Tadesse, Getnet [Verfasser], Jens [Gutachter] Limpert, Christian [Gutachter] Eggeling, and William S. [Gutachter] Brocklesby. "Nanoscale coherent diffractive imaging using high-harmonic XUV sources / Getnet Tadesse ; Gutachter: Jens Limpert, Christian Eggeling, William S. Brocklesby." Jena : Friedrich-Schiller-Universität Jena, 2019. http://d-nb.info/1207320242/34.
Повний текст джерела
49
Egu, Desalegn Tadesse [Verfasser], and Jens [Akademischer Betreuer] Waschke. "Role of p38MAPK in ultrastructural alterations of desmosomes in human ex vivo pemphigus model / Desalegn Tadesse Egu ; Betreuer: Jens Waschke." München : Universitätsbibliothek der Ludwig-Maximilians-Universität, 2020. http://d-nb.info/1211957632/34.
Повний текст джерела
50
Sibhatu, Kibrom Tadesse [Verfasser], Matin [Akademischer Betreuer] Qaim, Bernhard [Gutachter] Brümmer, and Xiaohua [Gutachter] Yu. "Farm Production Diversity and Dietary Quality in Smallholder Farm Households / Kibrom Tadesse Sibhatu ; Gutachter: Bernhard Brümmer, Xiaohua Yu ; Betreuer: Matin Qaim." Göttingen : Niedersächsische Staats- und Universitätsbibliothek Göttingen, 2017. http://d-nb.info/1123803374/34.
Повний текст джерела