Статті в журналах з теми "Wcielenie"
Щоб переглянути інші типи публікацій з цієї теми, перейдіть за посиланням: Wcielenie.
Оформте джерело за APA, MLA, Chicago, Harvard та іншими стилями
Ознайомтеся з топ-50 статей у журналах для дослідження на тему "Wcielenie".
Біля кожної праці в переліку літератури доступна кнопка «Додати до бібліографії». Скористайтеся нею – і ми автоматично оформимо бібліографічне посилання на обрану працю в потрібному вам стилі цитування: APA, MLA, «Гарвард», «Чикаго», «Ванкувер» тощо.
Також ви можете завантажити повний текст наукової публікації у форматі «.pdf» та прочитати онлайн анотацію до роботи, якщо відповідні параметри наявні в метаданих.
Переглядайте статті в журналах для різних дисциплін та оформлюйте правильно вашу бібліографію.
1
Ruczaj, Stanislaw. "Chrześcijaństwo i problem ukrytości. Krytyka obrony z Wcielenia." Roczniki Filozoficzne 70, no. 2 (June 30, 2022): 71–85. http://dx.doi.org/10.18290/rf2202.5.
Анотація:
Argument z ukrytości Johna L. Schellenberga jest współcześnie jednym z najżywiej dyskutowanych argumentów za ateizmem. Rozumowanie kanadyjskiego filozofa wskazuje na problematyczność zjawiska niezawinionej niewiary w istnienie Boga przy założeniu, że doskonale kochający Bóg istnieje. W książce Ukrytość i wcielenie. Teistyczna odpowiedź na argument Johna L. Schellenberga za nieistnieniem Boga (2020), Marek Dobrzeniecki zaproponował nowatorską obronę przed tym argumentem, wykorzystującą chrześcijańską doktrynę o wcieleniu Syna Bożego. W artykule wykazuję, że obrona z Wcielenia nie odnosi sukcesu. Błędna jest bowiem jej kluczowa teza, iż Bóg wcielony musi być ukryty dla człowieka. W świetle tego rezultatu problematyczne staje się istnienie niezawinionej niewiary we Wcielenie. Ten problem ukrytości wcielonego Boga zawiera w sobie jako część składową problem ukrytości Boga w sformułowaniu Schellenberga.
2
Gardocki, Dariusz. "Cel wcielenia Syna Bożego i jego znaczenie dla człowieka." Studia Bobolanum 29, no. 2 (March 3, 2021): 5–21. http://dx.doi.org/10.30439/sb.2018.2.1.
Анотація:
Centralną prawdą wiary chrześcijańskiej jest prawda o Jezusie Chrystusie jako odwiecznym Synu Bożym, który, gdy nadeszła pełnia czasu, stał się człowiekiem. Prawda ta ma swoje odniesienie i oparcie w konkretnym wydarzeniu, jakim jest wcielenie Syna Bożego, którym jest Jezus Chrystus. Dlatego w Jezusie Chrystusie, który jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, dochodzi do spotkania Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem. Dochodzi do wymiany między tym, co boskie,i tym, co ludzkie, której celem jest przebóstwienie człowieka i uczynienie z niego przybranego syna Bożego oraz włączenie go w życie samego Boga. Spotkanie to odsłania jednocześnie prawdę o konstytutywnym ukierunkowaniu Boga na człowieka, jak i człowieka na Boga. Ukierunkowanie to jest związane z tym, że w Bogu istnieje Słowo, które ma zdolność do człowieczeństwa, tj. do stania się człowiekiem. Zdolność ta wynika z samego bytu Słowa i z tego, kim jest Ono w Bogu – immanentną samowypowiedzią Boga w Jego odwiecznym życiu trynitarnym i z tego względu jest również samowyrażeniem się Boga na zewnątrz. Dlatego kiedy Bóg wypowiada siebie na zewnątrz, co ma miejsce w akcie stworzenia, powstaje człowiek, któremu Bógofiarowuje się jako pełnia. W pierwszym punkcie niniejszego artykułu zostaje ukazany cel i motyw wcielenia Syna Bożego. Skoro wcielenie Syna Bożego znajduje się w centrum planu Bożego i jest odwiecznie zamierzone przez Boga, który stwarzając człowieka, myślał o wcieleniu swojego Syna, oznacza to, że wcielenia nie należy widzieć i rozumieć jakowydarzenia wymuszonego przez grzech człowieka. Ten ostatni natomiast wpłynął jedynie na sposób, w jaki dokonała się realizacja zamierzonego przez Boga pierwotnego celu stworzenia człowieka, jakim było przebóstwienie i usynowienie go oraz danie mu uczestnictwa w życiu Bożym. W drugim z kolei punkcie przedstawimy to, co wcielenie Syna Bożego przynosi ludzkości oraz to, że jest ono z jednej strony objawieniem najgłębszej tajemnicy na temat człowieka i jego powołania, z drugą zaś ich realizacją. Dlatego wcielenie Syna Bożego jest wydarzeniem, które odsłania prawdę o tym, że wielkość Boga i Jego chwała nie realizuje się kosztem pomniejszenia wielkości i chwały człowieka, gdyż jest ono wyniesieniem człowieczeństwa do szczytu jego możliwości i jest promocją człowieka przez Boga
3
Słomka, Jan. "Wcielenie w teologii Marcelego z Ancyry." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 157–69. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7237.
Анотація:
Marcellus perceives the incarnation of Jesus as the moment when not only does the Logos assume a human body, but a change also occurs in God himself. The change consists in the expansion of a monad into a triad. It is the second transformation already. The first one took place at the beginning of creation. It was then that the Logos passed from the State of being „in God" to being „with God". Marcellus underlines that neither the first nor the latter can be defined as generation. The term „generation refers only to Jesus' birth from Mary. The changes undergone by God, first at creation, then at the incarnation, are not of permanent nature. On the contrary, they are temporary and reversible. Upon completing the history of the world, God will return to the monadic State. The incarnation will also come to an end. Marcellus presents the incarnation as temporary and „external" in relation to the Logos. When the „carnal economy" is completed, the Logos is to return to His original State of resting „in God".
4
Janka, Filemon. "Wcielenie i zmartwychwstanie - intellectus quaerens fidem." Filozofia Chrześcijańska 10 (January 1, 2013): 187. http://dx.doi.org/10.14746/fc.2013.10.12.
5
Orlicki, Michał Paweł. "Uniżenie Syna Bożego a uświęcenie człowieka." Studia Bobolanum 30, no. 1 (January 20, 2019): 67–86. http://dx.doi.org/10.30439/sb.2019.1.5.
Анотація:
Źródłem wszelkiej świętości i jedynym prawdziwie świętym jest tylko Bóg. To właśnie On wybiera sobie lud święty jako swoją szczególną własność, uświęca go i nie przestaje powoływać do świętości każdego z osobna, czyniąc z owej świętości jednocześnie dar i zadanie. Artykuł stara się odpowiedzieć na następujące pytania: Na czym polega świętość człowieka i jak dokonuje się „proces” jego uświęcenia? Jaką rolę w procesie tym odgrywa Chrystusowe wcielenie, przyjście na świat oraz Jego dobrowolne ogołocenie się (kenoza), wyzucie z Boskiej chwały i uniżenie, które widać w każdym niemal aspekcie Jego ludzkiego życia i publicznej działalności? Sięgając do dzieł współczesnej dogmatyki, ukazany jest związek między trzema pojęciami: wcielenie Logosu – kenoza Chrystusa – uświęcenie człowieka.
6
Wilczkiewicz, Krzysztof. "Chrystologiczne podstawy proekologicznej działalności Kościoła." Roczniki Teologiczne 68, no. 6 (July 20, 2021): 45–57. http://dx.doi.org/10.18290/rt21686-3.
Анотація:
Współczesny świat dotknięty został kryzysem ekologicznym, który stanowi wyzwanie dla całej rodziny ludzkiej, a jednocześnie znak czasu. Również Kościół katolicki angażuje się w jego przezwyciężenie, zwłaszcza poprzez działalność katolików świeckich, kształtujących porządek doczesny. Chrześcijanie odnajdują w swojej wierze nadprzyrodzoną motywację do troski o stworzony świat. Jest nią Osoba i dzieło samego Jezusa Chrystusa. Poprzez swoje wcielenie wszedł on w świat materialny, przebóstwiając go. Dokonując dzieła zbawienia, wyzwolił od zepsucia grzechu nie tylko ludzi wszystkich czasów, lecz całe stworzenie. Przebywając na świecie, w trakcie swojego ziemskiego życia, obcował z przyrodą i korzystał z niej w moralnie godziwy sposób. Wcielenie, odkupienie i postawa Jezusa stanowią więc ważną przesłankę dla działania całego Kościoła.
7
Królikowski, Janusz. "„Wcielenie Słowa – przebóstwienie człowieczeństwa”. Elementy patrystycznej teologii przebóstwienia." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 367–79. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7260.
Анотація:
La dottrina della divinizzazione del cristiano rappresenta il vertice delle aspirazioni dell’uomo, il segno piu alto della sua nobilta. Questa dottrina dimostra che l'uomo e chiamato a partecipare alla natura stessa di Dio, ad essere figlio di Dio non in senso metaforico, ma reale, e quindi ad essere partecipe di ció che e proprio di Dio, della sua vita e della sua felicita eterna.
8
Jaśkiewicz, Sylwester. "Płeć ludzka a tajemnica wcielenia Syna Bożego według św. Augustyna." Verbum Vitae 40, no. 1 (March 30, 2022): 69–84. http://dx.doi.org/10.31743/vv.13459.
Анотація:
Celem artykułu jest ukazanie spojrzenia św. Augustyna na płeć ludzką (sexus), obecnego w jego nauczaniu na temat wcielenia Syna Bożego. Z uwagi na znaczną rozpiętość zagadnienia artykuł koncentruje się na najbardziej reprezentatywnym komentarzu Augustyna do pierwszych rozdziałów Księgi Rodzaju: De Genesi ad litteram libri duodecim. Dzieło to jest cennym świadectwem nauczania o boskim pochodzeniu płci. „Człowiek” (homo) w dostępnej Augustynowi wersji łacińskiej Rdz 1,26–27 to zarówno „mężczyzna” (mas, masculus), jak i „kobieta” (femina, mulier). Kobieta różni się od mężczyzny fizjonomią i cechami biologicznymi, inne różnice wynikają z uwarunkowań życia społecznego, jednak co do godności bycia stworzoną na obraz Boży kobieta jest równa mężczyźnie. Tak jak w Chrystusie objawia się pełna godność płci męskiej, tak w Matce Chrystusa objawia się pełna godność płci kobiecej. Zdaniem Augustyna Chrystus, choć mógł z żebra czy z jakiegoś innego członka ciała Maryi stworzyć własne ciało, a więc pokazać w swoim ciele, iż po raz wtóry potrafiłby zdziałać to, co się stało przez cud stworzenia, to jednak przez wcielenie unaocznił, że w czystym ciele matki, tym samym jej płci kobiecej, nie ma nic zawstydzającego. Kobiety zmartwychwstaną w swoich ciałach kobiecych, w których uwydatni się ich piękno otrzymane w momencie stworzenia
9
Strękowski, Stanisław. "Wcielenie Syna Bożego w utworach św. Grzegorza z Nyssy." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 199–212. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7240.
Анотація:
Gregorio Nisseno rappresenta la corrente fedele alle definizioni dogmatiche formulate dai Concili a Nicea e Costantinopoli, per cui i suoi raggionamenti sono un ulteriore approfondimento della questione vivamente discussa in epoca. Secondo lui l'incarnazione del Verbo e l'intervento piu forte ed avviene quando l'uomo e caduto nei piu profondo abisso morale.
10
Walczak, Marcin. "Wcielenie jako Logos zapośredniczony. Refleksje na podstawie myśli Paula Tillicha." Roczniki Teologiczne 69, no. 7 (August 24, 2022): 75–96. http://dx.doi.org/10.18290/rt22697.5.
Анотація:
Pośrednictwo pozostaje do dziś jednym z ważnych tematów dialogu ekumenicznego. Punktem wyjścia dla refleksji nad teologicznym pośrednictwem zawsze pozostaje pośrednictwo Chrystusa. Niniejszy artykuł analizuje, jak funkcjonowało ono w myśli jednego z wielkich teologów protestanckich XX wieku, Paula Tillicha. Najpierw przedstawiona została jego koncepcja Logosu, właśnie jako pośrednika. Potem ukazana zostła Tillicha koncepcja Wcielenia, którą można przedstawić jako koncepcję kluczowego zapośredniczenia się Boga w świecie, a następnie Tillichowa ocena dogmatu chrystologicznego. Przeprowadzone analizy pozwolą spojrzeć z pewną świeżością na tak istotną ekumenicznie kwestię, jaką jest teologiczne pośrednictwo. Autentyczne pośrednictwo jest ostatecznie darem Boga, a nie produktem człowieka.
11
Stefański, Jacek. "Wcielenie Słowa w liturgii mszalnej – od hebrajskiej etymologii do implikacji liturgicznych." Ruch Biblijny i Liturgiczny 62, no. 4 (December 31, 2009): 303. http://dx.doi.org/10.21906/rbl.223.
Анотація:
The present article points out some liturgical implications which proceed from the unity between the Liturgy of the Word and the Liturgy of the Eucharist in the Mass. To better understand this unity, an etymological analysis of certain Hebrew terms in the Masoretic Text is provided. Such an analysis helps us understand the relationship between the two aspects of the one Word of God, as the Word uttered by the Father and as the Word made flesh. A proper awareness of this relationship leads to an enhanced understanding of the Mass in accord with the Church’s teaching about the Eucharist.
12
Pyzik-Turska, Małgorzata. "Wcielenie Chrystusa w świetle "Liber apotheosis" i "Liber cathemerinon" Aureliusza Prudencjusza Klemensa." Vox Patrum 60 (December 16, 2013): 263–73. http://dx.doi.org/10.31743/vp.3991.
Анотація:
The following article covers the issues regarding the Incarnation of Jesus Christ presented in a poetic manner in Liber Apotheosis and Liber Cathemerinon by Aurelius Prudentius Clemens. The first part illustrates the references to the fact of Birth taken from the Old Testament. It focuses primarily on the messianic prophecies – the prophecies of the Messiah, who was to be sent to the world. The second part presents the circumstances and the place of the Bethlehem event. The poetic depictions of the place and time of the Nativity as well as the consequences arising from accepting Christ as the Saviour sent by God have been presented in reference to the evangelical accounts. The third part discusses the results of the Incarnation that were illustrated in a poetical form by Aurelius Prudentius Clemens. Thus, the article presents the fact of the exaltation of human body resulting from the absolution of sins, redemption of man, as well as the emphasis of human dignity.
13
Pietras, Henryk. "Wcielenie Słowa Bożego w teologii Apolinarego z Laodycei na tle kontrowersji ariańskiej." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 213–22. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7241.
Анотація:
Apollinare si e opposto alla teologia ariana richiamando i principi di cristoiogia, cercando una nuova soluzione del problema creatosi con la teologia nota sotto il nome di Paolo di Samossata. Questi, infatti, accentuando l'umanita di Cristo e giunto alla negazione della sua reale esistenza in quanto Figlio di Dio prima dell'incarnazione.
14
Fasoli, Giulia Olga. "Wcielenie słowa: On the drafts of the poem To Piotr by Tadeusz Różewicz." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica 64, no. 1 (June 30, 2022): 575–93. http://dx.doi.org/10.18778/1505-9057.64.21.
Анотація:
In the frame of the poetic works of Tadeusz Różewicz has been observed and widely studied his inclination to avoid the closed form of his poems, changing and proposing them in different volumes in order to renew their meanings. What is still to be studied in depth, however, is the creative process regarding his unpublished works, such as the preparatory drafts kept in his archive.
Genetic studies are a precious key to discover Różewicz’s creative process as well as some aspects of his poetics, which in the published works remain rather clouded.
In this paper I would like to analyse the manuscripts of one poem from Płaskorzeźba [Bas-Relief, 1991], that is Do Piotra [To Piotr]. Among the most important features of this drafts take placed numerous biblical citations which disclose a religious way of reading the poem, that completely disappears in the published form of To Piotr.
From the analysis of these drafts some interesting interconnections with other poems of Bas-Relief are also to be found, exposing a much deeper level of interpretation of the entire volume.
15
Częsz, Bogdan. "Wcielenie Syna Bożego jako wejście wieczności w czas według św. Ireneusza z Lyonu." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 71–81. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7230.
Анотація:
La teologia dell’incarnazione di Ireneo di Lione e essenziale per la cristolgia, escatologia e la teologia della storia. La risposta di Ireneo alla gnosi consiste anzitutto nell'affermazione della realta e storicita del Cristo e dei fatti della sua vita. Ireneo vede l'Incarnazione come un momento preciso della storia. Usando l'espressione biblica „negli ultimi tempi" Ireneo vuole mostrare che gli ultimi tempi sono quelli inaugurati dalla nascita di Cristo e significano in effetti il tempo dell’Incarnazione, non quello della parusia.
16
Wołowski, Lech Bolesław. "Chrystologia aksjologiczna Józefa Tischnera." Teologia i Człowiek 54, no. 2 (April 30, 2021): 77–98. http://dx.doi.org/10.12775/ticz.2021.012.
Анотація:
Artykuł podejmuje zagadnienie aksjologicznego spojrzenia na chrystologię w myśli Józefa Tischnera. Ten wybitny polski myśliciel znany jest ze swojego wkładu w dziedzinie aksjologii. Prawie zupełnie nieznana jest natomiast jego myśl chrystologiczna. Tymczasem w swych pracach pokazuje on, że dzięki spojrzeniu aksjologicznemu na osobę Chrystusa możemy odświeżyć i pogłębić tradycyjne podejście do chrystologii. Analizując cztery nowożytne propozycje chrystologiczne, kwestionujące chrystologię tradycyjną, autorstwa neoheglistów, renanistów, Bultmanna i Jaspersa, krakowski myśliciel stara się wydobyć z nich wspólny, aksjologiczny rdzeń, który pozwala mu stworzyć nowe aksjologiczne podejście do chrystologii. Niniejszy artykuł ma na celu rekonstrukcję i tam gdzie to konieczne twórczą syntezę uzupełniającą zaproponowanej przez Tischnera wizji chrystologii na podstawie trzech jego prac: Filozofia czeka na wcielenie, Jezus egzystencjalizmu i Ku Transcendencji, która jest Osobą.
17
Dybel, Paweł. "Witkacy nie istnieje. Uwagi na temat motywu sobowtóra w pisarstwie Stanisława Ignacego Witkiewicza." Rana. Literatura - Doświadczenie - Tożsamość, no. 1 (June 29, 2020): 45–67. http://dx.doi.org/10.31261/rana.2020.1.03.
Анотація:
Pisarstwo Stanisława I. Witkiewicza, którego światowa kariera zaczęła się w latach 50. minionego stulecia, traktowane jest dzisiaj w wielu aspektach jako prekursorskie w stosunku do postmodernizmu. W jego dramatach i powieściach znalazło to swój wyraz w kreowaniu postaci bohaterów rozbitych wewnętrznie, działających niczym rozregulowane maszyny ludzkie i niebędących w stanie panować nad własnymi popędami. Z tymi motywami korespondowała równie rozbita, targana przez różnego rodzaju sprzeczności („węzłowiska”) i nieustannie się podwajająca tożsamość pisarza, co znajdowało swój wyraz w jego obsesji sobowtóra. W artykule autor chce pokazać, jak dalece obsesja ta miała swoje źródło w instrumentalnym traktowaniu go przez ojca, który chciał w nim widzieć doskonalsze artystyczne wcielenie samego siebie. Rozpatrywana z tej perspektywy cała twórczość Witkacego jest buntem przeciwko ojcu, wyrażającym się w (nadaremnym) dążeniu do wyłamania się z bycia jego lepszą kopią, sobowtórem.
18
Szymik, Jerzy. "Prawda – teologia – Bóg." Ruch Biblijny i Liturgiczny 70, no. 2 (June 30, 2017): 101. http://dx.doi.org/10.21906/rbl.567.
Анотація:
Deformowane od czasów nowożytnych pojęcia prawdy i wolności zostały w światopoglądach ponowoczesnych radykalnie przeciwstawione, co w konsekwencji prowadzi do zatracania tych wartości: prawda zostaje zakwestionowana, a wolność zdeterminowana i ograniczona doczesnymi celami. Józef Ratzinger (Benedykt XVI) pokazuje, że pojęcia te mają w istocie znaczenie teologiczne (hermeneutyka teologiczna), tzn. mogą być w pełni i właściwe rozumiane z wnętrza chrześcijańskiej wiary. Bóg jest właściwym gwarantem prawdy (istnienia obiektywnej i rozumnej rzeczywistości), a wcielenie Bożego Syna, Logosu, ostatecznym argumentem za jej dosiężnością i poznawalnością. Wyznanie Jezusa: „Ja jestem prawdą” (J 14, 6) przekonuje, że ma ona charakter Boski i uniwersalny. W związku z tym pozostaje powszechnie wiążąca – jest właściwą podstawą etosu. Prawda stanowi klucz interpretacji rzeczywistości i nadrzędne (niepodlegle) kryterium jej porządkowania (także w sensie społecznym i politycznym). Zadaniem chrześcijaństwa i teologii jest zatem przywrócenie światu właściwego, chrystologicznego rozumienia prawdy i wolności oraz ich nierozerwalnej, zbawczej więzi: „prawda was wyzwoli” (J 8, 32).
19
Błażejewska, Anna. "Romański tympanon kościoła parafialnego w Wysocicach. Głos w dyskusji." Roczniki Humanistyczne 69, no. 4 (May 10, 2021): 35–54. http://dx.doi.org/10.18290/rh21694-2.
Анотація:
Artykuł polemizuje z niektórymi dotychczasowymi tezami i stanowi uzupełnienie poruszanych wcześniej zagadnień. Tympanon niesłusznie ma opinię prymitywnie wykonanego. Jest nieukończony, ale partie w pełni opracowane noszą znamiona ręki wprawnego artysty. Przypisanie go do warsztatu pracującego w Strzelnie jest właściwe (ale nie jako naśladownictwo), lecz wskazanie na pośredni wpływ mistrza Wiligelma czy włoski warsztat w Heiligenkreuz – nietrafne. Nie jest też bezpośrednio zależny od alzackich, nadreńskich czy saskich przykładów, jest raczej (tak jak i ten w Strzelnie) zjawiskiem „równoległym” do nich. Tympanon upamiętnia i dopełnia akt fundacji bpa Odrowąża, prezentuje prawdy teologiczne, jak i odwołuje się do dziejów zbawienia. Wykorzystano do ich prezentacji przedstawienia, które towarzyszyły tekstom Prologu ewangelii według św. Jana (Maiestas Domini i Boże Narodzenie), a jednocześnie unaoczniały dogmat o unii hipostatycznej dwóch natur Chrystusa. Fundator trzymający w dłoniach kielich eucharystyczny ukazuje obecność Chrystusa pod postacią Sakramentu Eucharystii. Pozwala to rozumieć sens całości „dogmatycznie” i „historycznie” – jako dzieje Zbawienia (Słowo Przedwieczne, Wcielenie, czas Kościoła = Eucharystia – po powtórne przyjście Chrystusa).
20
Jarosz, Dariusz, and Grzegorz Miernik. "Pobór, wcielenie, „pruska dyscyplina”, dezercje. Wstęp do badań nad historią społeczną służby wojskowej w stalinowskiej Polsce (1950–1955)." Polska 1944/45-1989. Studia i Materiały, no. 16 (April 1, 2019): 41. http://dx.doi.org/10.12775/polska.2018.02.
21
Matuchniak-Krasuska, Anna. "Emocje w polu dóbr symbolicznych. Od Leonarda da Vinci do Jerzego Dudy-Gracza." Przegląd Socjologii Jakościowej 9, no. 2 (May 31, 2013): 46–69. http://dx.doi.org/10.18778/1733-8069.9.2.03.
Анотація:
Rozważania przestawione w tym artykule sytuują się na pograniczu socjologii sztuki i socjologii emocji. Analizowana jest problematyka emocji związanych z istnieniem dzieła sztuki i pojawianiem się jego nowych wersji, pastiszów, adaptacji, co wymaga, zgodnie z koncepcją Pierre’a Bourdieu, odwołania się do miejsca w polu dóbr symbolicznych (awangarda, klasyka, kultura masowa) oraz podmiotów w tym polu (twórców, krytyków, odbiorców). Stosowane jest wielokrotne studium przypadku; w tym tekście przedmiotem analiz jest Mona Liza Leonarda da Vinci oraz jej wersje awangardowe i rozrywkowe, poczynając od Marcela Duchampa i Salvadora Dali, Fernanda Botero, Jerzego Dudy-Gracza (ujęcia artystów awangardowych) aż do licznych ujęć twórców nieznanych, ukazujących Monę Lizę jako kulturystkę, rugbystkę, łysą, utrefioną, małpę, kocicę lub wcielenie wielkich uczonych, polityków, gwiazd popkultury. Mona Liza Leonarda da Vinci sytuowała się zawsze w polu kultury prawomocnej, stanowiąc idealny przejaw wartości uznawanych, odczuwanych i realizowanych – według terminologii Stanisława Ossowskiego. Tysiące pastiszów, o różnej wartości artystycznej, usytuowanych w trzech różnych subpolach dóbr symbolicznych, świadczy o żywotności dzieła i „grach z kanonem”, choć budzi zróżnicowane emocje odbiorców współczesnych.
22
Kovchak, Volodymyr. "Wcielenie interpretanta w znaku: nowe spojrzenie na koncept znaku jako czynnika społecznego projektowania w kontekście świadomości wcielonej i niewcielonej." Studia Warmińskie 54 (December 31, 2017): 79–91. http://dx.doi.org/10.31648/sw.32.
Анотація:
Jako mechanizm mediacji oraz tworzenia „integralności”, rzeczywistość społeczna semiotycznie jest skonstruowana przez znak i relacje znakowe. Rzeczywistość społeczna znajduje się w ciągłym procesie twórczym dynamicznych zmian. Zapewnia ją interpretacja intelektualna mechanizmu, realny świat, istnienie innego, znak, znakowe relacje, z pomocą których człowiek odsłania sens swego istnienia i włącza się do ogólnego projektowania rzeczywistości społecznej. Dynamiczny ruch od myśli do wiedzy, postrzegania, przyjemności życia codziennego odbywa się poprzez interpretację jako komunikatywny i semiotyczny proces wyszukiwania i zaangażowania społeczeństwa jako całości. Historycznie najważniejszymi modelami znaku i mediacji znakowej są znakowe modele F. de Saussure’a i C.S. Peirce’a. Te znakowe modele przez długi czas były krytykowe, ale mimo tego wciąż pozostają podstawą socjosemiotycznego mechanizmu mediacji między podmiotem a przedmiotem wiedzy i projektowania rzeczywistości społecznej. Po opublikowaniu książki Charlesa Taylora Źródła współczesnej tożsamości koncepcja F. de Saussure’a i C.S. Peirce’a nabrała wyjątkowego znaczenia, wyjaśniając wiele ukrytych mechanizmów semiotycznego projektowania rzeczywistości społecznej. Otwarty umysł, który jest głównym procesem semiozy, odgrywa ważną rolę w projektowaniu rzeczywistości społecznej. Chodzi o to, że myślenie ukierunkowane jest na projektowanie nowego obiektu, a interpretant – na budowę nowego tłumacza. Przy czym projektowanie obiektu jest procesem obwodowym, tzn. jest nośnikiem wartości społecznej i „całościowo” angażuje społeczeństwo. Ponadto dany obiekt jest zawsze nośnikiem określonych treści, w których zakorzenione są procesy intelektualne twórcy i odbiorcy określonego znaku odnoszącego się do tegoż obiektu. Zatem interpretant danego znaku zawsze potrzebuje współpracy z tłumaczem, który wstępnie objaśni mu poszczególne konteksty, w których poszczególne znaki w określonym społeczeństwie funkcjonują, oznaczając dane obiekty.
23
Ferdek, Bogdan. "Eko-dogmatyka encykliki Laudato si’." Studia Oecumenica 15 (December 31, 2015): 5–19. http://dx.doi.org/10.25167/so.3298.
Анотація:
Artykuł systematyzuje eko-teologiczne wątki encykliki Laudato si’ i ukazuje ich ekumeniczny wymiar. Owocem usystematyzowania eko-teologicznych wątków encykliki jest eko-dogmatyka, czyli refleksja nad zawartymi w Objawieniu doktrynalnymi podstawami ekologii. Tak rozumiana eko-dogmatyka została przedstawiona w kluczu historii zbawienia. Działanie Boga w historii zbawienia wykazuje analogię do antycznego dramatu, którego akcja miała trzy zasadnicze części: zawiązanie, punkt kulminacyjny i rozwiązanie. Eko-dogmatyka jest przedmiotem zainteresowania ze strony teologów należących do różnych chrześcijańskich Kościołów i Wspólnot kościelnych. Jednym z nich jest Jürgen Moltmann. Pomiędzy eko-dogmatycznymi wątkami zawartymi w Laudato si’ a eko-dogmatyką Moltmanna zachodzi ekumeniczne współbrzmienie. Są one przede wszystkim wpisane w ekumeniczne Credo nicejsko-konstantynopolitańskie. Podstawą tego Credo jest prawda o Bogu Stworzycielu nieba i ziemi, który poprzez wcielenie, śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna prowadzi wszystkie stworzenia do życia wiecznego w przyszłym świecie. Już ten fakt uprawnia do postawienia tezy, że eko-dogmatyczne wątki Laudato si’ i eko-dogmatyka Moltmanna tworzą ekumeniczną eko-dogmatykę. Jej istotą jest przedstawienie wszystkich stworzeń w ich wielorakich relacjach z uwzględnieniem jako bazy relacji do Boga. Taka ekumeniczna eko-dogmatyka jest odpowiedzią na wyzwanie, jakim dla teologii jest kryzys ekologiczny.
24
Stefanek, Alina, and Katarzyna Tur-Marciszuk. "Saga rodu Brandtów." Archiwariusz Zamojski 18 (December 31, 2020): 283–308. http://dx.doi.org/10.56583/az.833.
Анотація:
Artykuł przedstawia historię kilku pokoleń rodziny Brandtów, wywodzącej się najprawdopodobniej z Gdańska, potem czasowo osiadłej w głębi Rosji, związanej m.in. z Wołyniem, Zamościem i miejscowościami na Roztoczu, jak Bondyrz czy Kaczórki. Tekst powstał w ramach projektu „Archiwa Rodzinne Niepodległej 2.0”, prowadzonego przez Naczelną Dyrekcję Archiwów Państwowych. Został przekazany do Archiwum Państwowego w Zamościu jako uzupełnienie przekazanych wcześniej archiwaliów rodzin Brandtów, Stefanków i Hawrylaków. Jedna z rodzinnych legend głosi, że bohaterowie tekstu byli spokrewnieni z malarzem Józefem Brandtem. Opisana historia rozpoczyna się od pradziadka autorki Piotra Brandta mieszkającego w Janowie Lubelskim, żonatego z Zofią z Odrowąż-Pieniążków. Jeden z ich ośmiorga dzieci, Seweryn, wyjechał w głąb Rosji w poszukiwaniu pracy, osiadł w Kałudze, gdzie ożenił się z Walerią z Matuszewiczów. Autorka szczegółowo odtwarza migracje rodziny i m.in. wcielenie Seweryna do Armii Czerwonej. Po wojnie bolszewickiej Brandtowie mieszkali w Dubnie, Kowlu; Seweryn był prezydentem tego miasta. Rodzice autorki: Janina Brandtówna i Ignacy Stefanek osiedli w Zamościu, mieli letnisko w Kaczórkach. Członkowie rodziny byli związani z harcerstwem na Wołyniu, potem w Zamościu, kobiety z nauczycielstwem. Seweryn Brandt zginął w Oświęcimiu. Artykuł bogato ilustrowany zdjęciami z rodzinnych archiwów.
25
Podeszwa, Paweł Adam. "„Przypomnij sobie…” (Ap 2,5; 3,3) Duch Święty żywą pamięcią Kościoła w świetle Apokalipsy Janowej." Verbum Vitae 37, no. 1 (June 26, 2020): 111–27. http://dx.doi.org/10.31743/vv.4869.
Анотація:
Duch Święty przypomina Kościołowi wszystko, co powiedział i uczynił Jezusa. Dwa teksty z Apokalipsy Janowej wskazują wyraźnie na tę funkcję Parakleta, który mówi do wspólnoty, odwołując się jednocześnie do jej pamięci: w Liście do Kościoła w Efezie (2,5) oraz w Liście do Kościoła w Sardach (3,3). Oba pisma zawierają imperatyw „przypomnij sobie”. W ich świetle staramy się odpowiedzieć na podstawowe pytanie: o czym Duch Święty przypomina Kościołowi?
Analizowane teksty, w których Duch Święty wzywa wspólnotę Kościoła do pobudzenia pamięci, wyraźnie wskazują, że chodzi przede wszystkim najpierw o przypomnienie fundamentów chrześcijańskiej wiary (wcielenie, misterium paschalne) oraz tożsamości chrześcijan, przez chrzest złączonych z ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Jezusem i zrodzonych do nowego życia. Wezwanie do pamiętania jest równoznaczne z koniecznością gorliwego strzeżenia depozytu wiary oraz nawracania się, to znaczy przyjmowania mentalności i zamysłu samego Boga, co dalej ma owocować konkretnymi czynami wiary. Motywacją do takiej postawy chrześcijan jest pamięć o dobrodziejstwach i darach Boga. Duch Święty, nazywany przez Katechizm Kościoła Katolickiego „żywą pamięcią Kościoła” (1099), pobudzając i aktywując pamięć wspólnoty, mobilizuje do żywej i owocującej wiary, która wyraża się w prawdziwym chrześcijańskim świadectwie przynależności do Jezusa, braterskiej miłości oraz gorliwym głoszeniu Dobrej Nowiny.
26
Feliga, Piotr. "Wcielenie jako argument na rzecz obrony kultu obrazów w "Trzech mowach apologoetycznych przeciwko tym, którzy odrzucają świete" obrazy św. Jana Damasceńskiego." Studia Pelplińskie 52 (October 20, 2018): 125. http://dx.doi.org/10.12775/splp.2018.006.
27
Kielak, Dorota. "Brat Albert w polskim pejzażu intelektualnym z początku XX wieku." Studia Bobolanum 29, no. 1 (September 1, 2021): 105–32. http://dx.doi.org/10.30439/sb.2018.1.6.
Анотація:
Postać Brata Alberta wpisała się w pejzaż intelektualny pierwszych dekad XX w., inspirując modernistycznych pisarzy do kreowania bohaterów na wzór tego Wielkiego Jałmużnika. Młodopolscy pisarze widzieli w nim wzorzec etyczny swojej epoki, w perspektywie jego duchowości rozważali jej dylematy światopoglądowe. Osoba Brata Alberta nabrała też szczególnego znaczenia po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Od drugiej dekady XX w. znacznie zintensyfikowana została publicystyczna aktywność mająca na celu upowszechnienie postawy i znaczenia Brata Alberta w polskim życiu społecznym czasu zaborów. W artykule prześledzony został właśnie sposób jego postrzegania oraz kategorie interpretacji życia i przemiany tego artysty w jałmużnika, które ukierunkowane zostały na ukazanie jego postaci jako integralnie związanej z przemianami polskiej świadomości po klęsce powstania styczniowego. Z analizy dość obszernego materiału źródłowego wynika, że Brat Albert – powstaniec przechodzący głęboką wewnętrzną przemianę – postrzegany był nie tylko jako dwudziestowieczne wcielenie św. Franciszka z Asyżu, jako wielki człowiek Kościoła, tworzący kanony etyczne dla swojej epoki, ale przede wszystkim jako unaoczniający w swojej postawie ewolucję polskiej świadomości kulturowej drugiej połowy XIX oraz początków XX w. W perspektywie rozważań o jego życiu scalała się polska biografia kulturowa tego czasu, odsłaniała się konstytuująca ją logika przenoszenia romantycznej „egzaltacji patriotycznej” na płaszczyznę marzeń o chrześcijańskiej doskonałości. Sylwetka Brata Alberta stała się w początkach XX w. istotnym elementem w polskim dyskursie tożsamościowym.
28
Sierchuła, Rafał. "Narodowcy w powiecie kolskim w latach 1919-1945." Polonia Maior Orientalis I (2014): 69–78. http://dx.doi.org/10.4467/27204006pmo.14.005.17051.
Анотація:
Stronnictwo Narodowego w okresie międzywojennym było największą partią polityczną II RP. Również na terenie Wielkopolski Wschodniej, gdzie krzyżowały się wpływy polityczne organizacji narodowych z Łodzi i Poznania, zaobserwować można dynamiczny wzrost tej partii politycznej, pomimo represji i szykan ówczesnych władz. Wzrost organizacyjny SN w Wielkopolsce wschodniej, który można zaobserwować w latach 30-tych, zostaje gwałtownie zahamowany w wyniku najazdu niemiecko –sowieckiego na Polskę w 1939 r. Okupacja niemiecka i wcielenie Wielkopolski Wschodniej do niemieckiego okręgu administracyjnego – Kraju Warty, nie spowodowała zaprzestania działalności konspiracyjnego już wówczas SN. Od 1939 r. na terenie Wielkopolski Wschodniej obserwujemy działalność konspiracyjną podziemia narodowego, które działając tu do końca wojny, w 1944 r. w wyniku scalenia z Armią Krajową, stało się na tym terenie częścią Polskiego Państwa Podziemnego. Polish Nationalists in Kolo disctrict in years 1919-1945 The National Party in interwar period was the biggest political party of the Second Polish Republic. In Eastern Wielkopolska, where the influence of political organizations from Łódź and Poznań met, the dynamic increase of this political party may be observed as well, despite the repressions and harassment of the contemporary authorities. The organizational increase of National Party in Eastern Wielkopolska, which may be observed in the 30s, was violently stopped as a result of German – Soviet invasion of Poland in 1939. German occupation and embodiment of Eastern Wielkopolska into German administrative district – Wartheland, did not put the stop to – at that time - clandestine activity of NP. Since 1939 in Eastern Wielkopolska the activity of national underground movement is observed. In 1944 the movement became a part of Polish Underground State as a result of joining of Home Army.
29
Szczurek, Jan Daniel. "Teologia come scienza e il suo significato per la società." Analecta Cracoviensia 40 (January 4, 2023): 309–19. http://dx.doi.org/10.15633/acr.4020.
Анотація:
Celem artykułu jest przypomnienie, że teologia jest nauką. Jest nią, ponieważ posiada zasadnicze cechy właściwe każdej nauce, a przede wszystkim: istnienie aksjomatów i zasad, odpowiednią metodę, racjonalność, pewność zdobytej wiedzy, jej użyteczność.Teologia posiada swoje aksjomaty, które lapidarnie sformułował H. U. von Balthasar: Bóg-Absolut istnieje, Bóg objawił się człowiekowi, pełnią objawienia jest Jezus Chrystus. Teologia posiada także swoje zasady, do których można zaliczyć: lex orandi – lex credendi (modlitwa wyraża wiarę, wiara kształtuje modlitwę), Deus semper maior (Bóg [jako misterium] zawsze większy od tego, co człowiek może o Nim powiedzieć), odpowiedzialność (teologia jest odpowiedzialną mową o Bogu [verantwortete Rede von Gott]).Teologia posługuje się ogólną metodologią nauk. Ze względu na swą specyfikę posiada także własną, szczegółową metodę, którą ogólnie nazywamy metodą teologiczną, pozwalającą m.in. odróżnić to, co jest objawione od tego, co takim nie jest. Elementami tej metody są: auditus fidei (odpowiednik doświadczenia w naukach przyrodniczych), intellectus fidei (odpowiednik systematycznej wiedzy o przedmiocie danej dziedziny wiedzy w innych naukach), speculatio (odpowiednik teorii i hipotez w innych naukach).Naukowość teologii wynika z jej racjonalności. Jej najgłębszą podstawą jest wcielenie się Logosu. Jest wewnętrznie niesprzecznym zbiorem twierdzeń, wzajemnie ze sobą powiązanych. Oznacza to, że jej twierdzenia podlegają zasadom logiki formalnej.Teologia daje wiedzę pewną. Źródłem jej pewności jest nieomylność Boga (por. Tt 1, 2; Hbr 6, 18). Najwyższy stopień pewności posiadają dogmaty wiary. W wyniku rozwoju dogma- tu, a także teologii, stopień pewności twierdzeń teologicznych ulega zmianie. Niestety, teologia współczesna unika określania pewności teologicznej swych twierdzeń, co osłabia jej naukowy charakter. Teologia jest użyteczna, analogicznie do użyteczności innych nauk. Teologia jako nauka służy prawdzie (także w sensie Arystotelesowskiej theoria), poznając ją u samego źródła (objawiającego Boga), a dzięki temu pozwala także przekształcać rzeczywistość (w sensie techne), przede wszystkim samego człowieka. Poszczególne dyscypliny teologiczne mogą mieć bardziej „teoretyczny” albo „techniczny” (praktyczny) charakter, np. teologia dogmatyczna – bardziej teoretyczny, teologia moralna (z teologią duchowości) – bardziej praktyczny. Najbardziej praktyczne znaczenie ma – jak się wydaje – odpowiedź na pytanie o sens ludzkiego istnienia i o wartość osoby.
30
Longosz, Stanisław. "Wczesnochrześcijańskie traktaty o wcieleniu." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 7–10. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7226.
31
Longosz, Stanisław. "Atanazjańska terminologia teologii wcielenia." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 141–56. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7236.
32
Wiktor, Zbigniew. "Głos w dyskusji z okazji 50-lecia Instytutu Politologii Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław, ul. Koszarowa 3, aula C, panel: „Rynkowe wcielenie Politologa”, 21 listopada 2019 roku, godz. 11.00 (uzupełniony w 2020 roku)." Studia Orientalne 19, no. 1 (June 30, 2021): 149–204. http://dx.doi.org/10.15804/so2021113.
33
Kuzborska, Alina. "Literary incarnations of Herkus Monte." Masuro-Warmian Bulletin 300, no. 2 (July 4, 2018): 331–54. http://dx.doi.org/10.51974/kmw-134891.
Анотація:
Herkus Monte, przywódca Prusów, jest postacią historyczną, lecz jednocześnie bohaterem utworów li�terackich. Monte wielokrotnie został wymieniony w łacińskiej Kronice Ziemi Pruskiej Piotra z Dusburga już na początku XIII wieku. Te zapiski kronikarza Zakonu Niemieckiego zapoczątkowały żywotne motywy literackie pruskiego bohatera w literaturze niemieckiej, polskiej i litewskiej, w szczególności w powieści historycznej i dra�macie historycznym XIX – pierwszej połowy XX w. W niniejszym artykule zostały omówione wybrane utwory literackie poświęcone postaci najsłynniejszego Prusa w historii: od powieści Franza Lubojatzkiego z 1840 roku po najnowszą powieść Claudiusa Crönerta z 2011 roku. Również dramat historyczny różnorako konstruował po�stać Montego, np. w dramacie Maxa Worgitzkiego z 1916 roku Monte jawi się jako heros wojny, którego odwaga i determinacja budzą obawy samych Prusów, a ich porażka jest traktowana jako nieuniknioność historii, gdzie słabszy ulega silniejszemu. Podobny wydźwięk miał dramat Rolfa Laucknera z 1937 roku. W dramacie litewskiego dramaturga Juozasa Grušasa Monte jest humanistą bez Boga i bogów, który walczy w imię wolności, co można odczytać jako nierówną walkę powojennej litewskiej partyzantki z władzą komunistyczną. Powieść Botho hrabie go von Keyserlingka z 1937 roku przedstawia Montego jako szlachetnego człowieka, ukształtowanego przez dwie antagonistyczne wobec siebie kultury. Jest postacią hybrydyczną, która przeżywa podobny dylemat jak bohater Germanów – Hermann vel Arminius lub Walter Alf vel Konrad Wallenrod w poemacie Adama Mickiewicza. Faktem jest, że fikcjonalny charakter opowieści o pruskim bohaterze często służył interesom literatur narodowych.
34
Drączkowski, Franciszek. "Antynestoriańska teologia wcielenia Cyryla Aleksandryjskiego." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 259–66. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7246.
Анотація:
In seinem Kampf gegen die nestorianischen Irrtumer verwarf Kyrill von Alexandria alle Bezeichnungen, die den inneren und wesenhaften Charakter der Vereinigung beider Naturen in der einen Person des Logos nur unzureichend prazisierten. Nestorius, der die Verschiedenheit beider Naturen nach der Menschwerdung betonte, verstand diese Verschiedenheit ais Trennung beider Naturen, was im Grunde genommen zur Annahme zweier getrennter Tragersubjekte in Christus fuhrte.
35
Artemiuk, Przemysław. "Przebóstwienie człowieka następstwem Wcielenia. Perspektywa chrystologiczna kard. Christopha Schönborna." Studia Oecumenica 19 (December 23, 2019): 143–64. http://dx.doi.org/10.25167/so.679.
Анотація:
W artykule autor ukazuje tajemnicę przebóstwienia człowieka, zgodnie z myślą Ch. Schönborna, jako następstwo Wcielenia. Idea theosis, charakterystyczna dla teologii wschodniej, współbrzmi harmonijnie z tajemnicą Wcielenia. Chrześcijańskie pojmowanie theosis nie ma nic wspólnego z samoubóstwieniem człowieka, jest raczej uwolnieniem się od fałszywego obrazu Boga, aby otworzyć się na pełne bogactwo życia trynitarnego. Celem Wcielenia jest przebóstwienie człowieka – po to bowiem Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł zjednoczyć się na wieki z Bogiem. Przebóstwienie człowieka oznacza jego „usynowienie”, bowiem Chrystus przychodząc na ziemię nie chciał zmienić czy zastąpić ludzkiej natury, pragnął ją „doprowadzić” tam, gdzie była przed upadkiem, a więc według pierwotnego zamierzenia Stwórcy – do nieśmiertelności. Ch. Schönborn podkreśla, że przebóstwienie dokonuje się już tutaj na ziemi przez sakramenty Kościoła, które sprawiają nasze usynowienie w Synu, „odtwarzają” w nas Jego życie.
36
Uruszczak, Wacław. "Suwerenność polskich organizmów państwowych w latach 1795–1848." Problems of Economics and Law 5, no. 2 (October 11, 2021): 1–24. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0015.3627.
Анотація:
Abstrakt Cel: Celem artykułu było odniesienie się do zjawiska suwerenności, która uznawana jest za podstawową cechę współczesnych państw. Jej istota oznacza w stosunkach międzynarodowych niezależność danego państwa od jakichkolwiek podmiotów zewnętrznych, w szczególności innych państw. W stosunkach wewnętrznych pozycję suwerena zajmuje podmiot sprawujący najwyższą władzę, którego wola decydowała o wszystkich sprawach najważniejszych dla danego państwa. Metody i materiały: W artykule opisano i przedstawiono problematykę suwerenności organizmów państwowych, utworzonych na ziemiach polskich po rozbiorach Rzeczpospolitej Obojga Narodów, funkcjonujących w ramach struktur politycznych poszczególnych państw zaborczych. Były to w szczególności Księstwo Warszawskie, Królestwo Polskie kongresowe, Rzeczpospolita Krakowska, Królestwo Galicji i Lodomerii, Wielkie Księstwo Poznańskie. Cechy państw niesuwerennych posiadały w szczególności Księstwo Warszawskie i Królestwo Polskie. Rzeczpospolita krakowska była wolnym miastem pod protekcją mocarstw. Królestwo Galicji i Lodomerii oraz Wielkie Księstwo Poznańskie miały jedynie status prowincji. Celem przyjętych rozwiązań było uspokojenie aspiracji polskich elit do odbudowy niepodległej Rzeczypospolitej. Wyniki i wnioski: Polskie organizmy polityczne, jakie utworzone zostały z woli mocarstw rozbiorowych w latach 1795 – 1848, stanowiły formy przejściowe, które miały ułatwić całkowite wcielenie ziem polskich do struktur polityczno-organizacyjnych państw zaborczych. Były to rozwiązania doraźne, których celem było uspokojenie aspiracji polskich elit, w szczególności arystokracji, a także częściowo niższej szlachty i mieszczaństwa do odbudowy niepodległego państwa. Summary Sovereignty is considered a fundamental feature of modern states. Its essence in international relations means the independence of a given state from any external entities, in particular other states. In internal relations, the position of the sovereign is occupied by the entity exercising the highest power, whose will determined all the most important matters for a given state. The article presents the issues of the sovereignty of state organisms established in Poland after the partitions of the Polish-Lithuanian Commonwealth, functioning within the political structures of individual partitioning states. These were, in particular, the Duchy of Warsaw, the Congress Kingdom of Poland, the Republic of Krakow, the Kingdom of Galicia and Lodomeria, and the Grand Duchy of Poznań. The features of non-sovereign states were held, in particular, by the Duchy of Warsaw and the Kingdom of Poland. The Republic of Kraków was a free city under the protection of great powers. The Kingdom of Galicia and Lodomeria and the Grand Duchy of Poznań had only the status of a province. The purpose of the adopted solutions was to appease the aspirations of the Polish elite to rebuild the independent Republic of Poland.
37
Kaczmarek, Tomasz. "Tajemnica wcielenia w nauczaniu Leona Wielkiego." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 323–31. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7256.
Анотація:
Lo studio ha di mira segnalare i tratti principali di cristologia di s. Leone Magno, maturata nel contesto di due tradizioni teologiche: alessandrina e quella antiochena. Muovendosi nel solco di una precisa terminologia teologica di Agostino, Leone delinea una visione di cristologia „integrale" che parte dallo schema di tre elementi: natura divina, natura umana e l'unione in persona del Verbo.
38
Iwaszkiewicz-Wronikowska, Bożena. "Tajemnica wcielenia w najstarszej ikonografii chrześcijańskiej." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 393–404. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7264.
Анотація:
Il tema dell’Incarnazione appare nell’iconografia cristiana all’inizio del IV secolo rappresentato soprattutto nei bassorilievi sui sarcofagi. Cristo, raffigurato precedentemente come Buon Pastore o taumaturgo senza i tratti fisionomici individuali, vi appare come un personaggio storico delle scene descritte dagli evangelisti essendo, nel contempo, una figura particolare, da distinguersi dagli altri partecipanti degli eventi grazie ai tratti del viso particolarmente belli e ai capelii lunghi, caratteristiche affini al tipo iconografico degli antichi dei e degli eroi.
39
Misiarczyk, Leszek. "Teologia wcielenia u apologetów greckich II wieku." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 41–70. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7229.
Анотація:
Le analisi sopra condotte ci hanno fatto vedere chiaramente che il II secolo era nonostante tutto un periodo molto fecondo della riflessione cristiana sul mistero dell’incarnazione del Figlio di Dio. Lo schema dominante dell’esposizione di questa tematica, salvo Aristide, e stato quello chiamato comunemente Logos-anthropos completato nel contesto della polemica contro il docetismo eon quello Logos-sarx. In modo esplicito veniva espressa anche la fede nella nascita verginale di Gesu Cristo.
40
Strękowski, Stanisław. "Pierwsza łacińska terminologia teologii wcielenia u Tertuliana." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 93–105. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7232.
Анотація:
La ricerca dei termini teologici, i quali sono stati adoperati da Tertulliano per descrivere il mistero dell’Incarnazione, comprende tutti i testi che sono stati frutti della polemica dell’Apologista con tutti coloro che rientrarono nell’area della teologia eterodossa cristiana del II secolo.
41
Królikowski, Janusz. "Zbawcze znaczenie wcielenia u Teodora z Mopsuestii." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 247–58. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7245.
Анотація:
Nella cristologia Teodoro di Mopsuestia rappresenta la tradizione antiochena. La sua riflessione non e priva di difficolta interpretative ma egli non ha mai trascurato la preoccupazione per la retta fede. In tutta la sua predicazione tiene presente la polemica contro Eunomio e Apollinare.
42
Kochaniewicz, Bogusław. "Tajemnica wcielenia w mowach św. Piotra Chryzologa." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 293–321. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7249.
Анотація:
Il mistero dell’incarnazione presentato nei sermoni di Pietro Crisologo, vescovo di Ravenna (380-450), occupa un posto importante, intorno al quale si svolge la riflessione teologica del Dottore della Chiesa. Tale mistero mette in rilievo il Verbo di Dio, generato dal Padre, consostanziale a Lui, che per la nostra salvezza assume la nostra natura umana nel grembo verginale di Maria.
43
Kopania, Kamil. "Ostentatio genitalium, czyli seksualność Chrystusa jako dowód Wcielenia." Stan Rzeczy, no. 1(8) (April 1, 2015): 358–68. http://dx.doi.org/10.51196/srz.8.21.
44
Kopania, Kamil. "Ostentatio genitalium, czyli seksualność Chrystusa jako dowód Wcielenia." Stan Rzeczy, no. 1(8) (April 1, 2015): 358–68. http://dx.doi.org/10.51196/srz.8.21.
45
Wojtczak, Jerzy A. "Problematyka wcielenia Syna Bożego w „Divinae Institutiones" Laktancjusza." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 121–24. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7234.
Анотація:
Quaestio de Dominica Incarnatione iam antiquorum christianorum animos tum movebat tum incitabat, quod hoc vere magnum Mysterium ab illorum temporum hominum mentibus et cogitandi modo plane diuque abhorrebat. Quin immo, discrepantibus virorum doctorum sententiis mox factum est, ut multae eaeque turpissimae haereses orerentur, ambiguis vero enuntiationibus et dictis crebrescentibus haec periculosa et animis vere letalis pestis latius in dies grassaretur.
46
Figiel, Józef. "Fenomen tajemnicy wcielenia w pismach dogmatycznych św. Ambrożego." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 171–84. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7238.
Анотація:
Der Artikel stellt einige Aspekte der dogmatischen Lehren des hi. Ambrosius von der Menschwerdung dar. Vor aiiem legt Bischof von Maiiand groBes Gewicht auf die Tatsache der Menschwerdung des Sohnes Gottes. Nur zweite Person der Trinitat hat den Leib angenommenkein Vater, sondern Sohn Gottes. Hi. Ambrosius betont auch, dass Christus wahrer eingeborener Gottes Sohn und wahrer Sohn der Jungfrau Maria ist. Er spricht aiso von wahrer Gottheit und von wahre Menschheit Christi. Die Lehre von der personaien Einheit Christi mit der scharfen Trennung zwischen seiner Gottheit und Menschheit gehórt zu seinen wichtigsten Erreichungen. Hi. Ambrosius ist darum einer von den Voriaufern der Inkarnationsiehre des Konziis von Ephesus (431) und Chaicedon (451).
47
Degórski, Bazyli. "Tajemnica wcielenia w komentarzach patrystycznych do „Składu Apostolskiego”." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 341–66. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7258.
Анотація:
L'articolo esamina il mistero dell'incarnazione nei testi dei Padri che commentano espressamente soltanto tutto il Simbolo Apostolico. Tralascia, perció, quelle opere patristiche che espongono la fede come tale, o spiegano solamente alcune verita di essa.
48
Misiarczyk, Leszek. "Początki chrześcijańskiej nauki o wcieleniu w pismach Ojców Apostolskich." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 21–40. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7228.
Анотація:
S. Ignazio di Antiochia polemizzando con i doceti giudaizzanti difende energicamente la realta dell'incarnazione sottolineando che Cristo ha assunto una vera e non fittizzia carne umana, e nato veramente dalla Vergine Maria dalla stirpe di Davide, veramente pati sulla croce, veramente e morto e risorto nei tempi di Ponzio Pilato e di Erode. Perfino dopo la sua risurrezione si e comportato hos sarkikos. Ignazio prende come punto di partenza delle le sue riftesioni sull'incarnazione di Cristo la realta delle sue sofferenze e della morte sulla croce negati dalle correnti del pensiero che con difficolta accettavano il Messia sofferente. Vescovo di Antiochia non adopera mai il termine soma per descrivere la vera carne di Cristo, ma sempre sarks intendendo con quest'ultimo la vera natura umana di Cristo. Egli difende quindi anche contro i sudetti doceti giudaizzanti e le speculazioni gnostiche la realta sia della vera natura umana che quella divina in Cristo. Di conseguenza il termine agennetos lo riferisce non alla persona di Dio Padre come sara fatto piu tardi, ma alla natura di Cristo. Il mistero dell'incarnazione Ignazio lo descrive secondo lo schema pneuma-sarks; intendendo con pneuma la natura divina e con sarks la natura umana di Cristo. Infine nel suo testo chiave definisce Cristo perfino come en sarki genomenos theos. E' importante notare che nelle Lettere di Ignazio troviamo l'esempio di una cristologia pneumatica conforme ai dati della rivelazione, quindi „ortodossa".
49
Kołosowski, Tadeusz. "Nauka o wcieleniu Słowa u św. Hilarego z Poitiers." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 125–39. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7235.
Анотація:
The author of the article presents the teaching of Saint Hilary about Incarnation of Christ and how bishop of Poitiers understands: the form of God and form of servant, the eternal birth of Word by Father, the real Deity and human nature of Christ, the question of soul human and body of Christ, the unity of Word Incarnate and the meaning of Incarnation's mystery.
50
Widok, Norbert. "Kerygmatyczny wymiar nauczania o wcieleniu u Grzegorza z Nazjanzu." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 185–98. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7239.
Анотація:
Quia Constantinopoli multi Arii et praesertim Apollinarii sectatores versabantur, Gregorius Nazianzenus tamquam episcopus iilius urbis veram doctrinam de Incarnatione exponere christianis ob retigiosas disputationes confusis voiuit.