Academic literature on the topic 'Νοσοκομεία'

<span>Πρόσφατα φαίνεται να υπάρχει ενδιαφέρον για τις συμπληρωματικές θεραπείες, με αποτέλεσμα να παρατηρείται αξιοσημείωτη αύξηση της χρήσης τους. Σκοπός: της μελέτης ήταν η διερεύνηση των γνώσεων και των στάσεων των επαγγελματιών υγείας, που εργάζονται σε ένα γενικό περιφερειακό νοσοκομείο, ως προς τη χρήση των εναλλακτικών θεραπειών στη θεραπευτική τους πρακτική. Υλικό και Μέθοδος: Τον μελετώμενο πληθυσμό αποτέλεσαν 234 επαγγελματίες υγείας του Γενικού Νοσοκομείου επαρχιακής πόλης. Χρησιμοποιήθηκε έγκυρο και ανώνυμο ερωτηματολόγιο. Η συλλογή των δεδομένων πραγματοποιήθηκε από το Μάρτιο ως το Μάιο του 2013 και η στατιστική ανάλυση των δεδομένων έγινε με το πρόγραμμα SPSS 17.0 (p < 0.05). Αποτελέσματα: Το γενικό προφίλ των συμμετεχόντων ήταν κυρίως γυναίκες (75.6%) νοσηλεύτριες (56.9%), απόφοιτοι ΤΕΙ (46.1%), με μέσο όρο ηλικίας τα 47,08 ± 9,18 έτη και έγγαμες (62.3%). Η πλειοψηφία του δείγματος γνώριζε, τι είναι οι εναλλακτικές θεραπείες και που εφαρμόζονται (79,2%, n=186), ενώ οι 79 (33,8%) δήλωσαν ότι είχαν καταφύγει τουλάχιστον μία φορά σε κάποια μορφή εναλλακτικής θεραπείας, με το 61,5% (n=143), να δηλώνει αρκετά/πολύ ικανοποιημένο από τα αποτελέσματα των θεραπειών αυτών. Το 91% (n=211) των συμμετεχόντων θεωρούσε απαραίτητη την εποπτεία για την εφαρμογή των εναλλακτικών θεραπειών και οι περισσότεροι συμμετέχοντες πληροφορήθηκαν για αυτές τις μεθόδους από άλλους επαγγελματίες υγείας (38,8%), το φιλικό η συγγενικό περιβάλλον τους (38%) και το διαδίκτυο (34,6%). Συμπεράσματα: Οι εναλλακτικές θεραπείες αποτελούν μια σύγχρονη συνεργατική προσέγγιση της θεραπευτικής, με αποτέλεσμα να γίνεται ανάγκη η απόκτηση εξειδικευμένης γνώσης για τους επαγγελματίες υγείας.</span>

Η ενδονοσοκομειακή πνευμονία είναι η πιο συχνή αιτία θανάτου και σχετίζεται με ποσοστά θνητότητας έως και 30%. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση του βαθμού συμμόρφωσης σχετικά με το πρωτόκολλο για την πρόληψη της πνευμονίας συνδεόμενης με τον αναπνευστήρα από τους νοσηλευτές στις ΜΕΘ. Υλικό-Μέθοδος: Το δείγμα της μελέτης αποτέλεσαν 164 νοσηλευτές (ποσοστό απόκρισης 76,6%) που εργάζονταν σε ΜΕΘ εννέα (9) νοσοκομείων της Αττικής. Για τη συλλογή των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε ειδικό ερωτηματολόγιο 27 ερωτήσεων κλειστού τύπου. Για την επεξεργασία των δεδομένων, χρησιμοποιήθηκε το στατιστικό πακέτο SPSS ver. 15. Αποτελέσματα: Το 25,6% (n=42) του δείγματος ήταν άνδρες. Το 43,9% (n=72) είχε προυπηρεσία στη ΜΕΘ <5 έτη, το 30,5% (n=50) 6-10 έτη και το 25,6% (n=42) 11-15 έτη. Το ποσοστό συμμόρφωσης του δείγματος με τις οδηγίες του πρωτοκόλλου σχετικά με την πρόληψη της VAP ήταν 69.3±17.2%. Οι άνδρες συμμορφώνονταν σημαντικά περισσότερο (69.3±17.2%) σε σχέση με τις γυναίκες (68.5±18.2%), (ρ<0.001). Οι νοσηλευτές με μικρότερη προϋπηρεσία σε ΜΕΘ συμμορφωνόνταν σημαντικά λιγότερο σε σχέση με τους υπόλοιπους, (ρ<0.001). Η συμμόρφωση των νοσηλευτών στις αναπνευστικές ΜΕΘ ήταν σημαντικά μεγαλύτερη σε σχέση με τις υπόλοιπες ΜΕΘ, (ρ<0.001). Συμπεράσματα: Το ποσοστό συμμόρφωσης των νοσηλευτών ΜΕΘ με τα πρωτόκολλα πρόληψης της πνευμονίας συνδεόμενης με τον αναπνευστήρα είναι ικανοποιητικό. Ο ρόλος των νοσηλευτών στην πρόληψη της πνευμονίας συνδεόμενης με τον αναπνευστήρα είναι πολύ σημαντικός καθώς μπορεί να συντελέσει στην μείωση της νοσηρότητας, της θνησιμότητας, της διάρκειας παραμονής του ασθενή στο νοσοκομείο καθώς και στη μείωση του κόστους νοσηλείας.

Η σύγχρονη τάση της ειδικής αγωγής είναι να κατοχυρώνει το δικαίωμα της εκπαίδευσης όλων των παιδιών και να ιδρύει σχολεία τα οποία να συμπεριλαμβάνουν όλα τα παιδιά, να κατανοούν τις ιδιαιτερότητες τους, να υποβοηθούν τη μάθηση τους και να ανταποκρίνονται στις ατομικές τους ανάγκες. Ιδιαίτερο ρόλο στην καλύτερη υποστήριξη και αποδοχή ενός παιδιού με ιδιαίτερες ανάγκες είναι η πρώιμη αξιολόγηση και η έγκυρη παρέμβαση.Η σχολική ετοιμότητα ενός παιδιού με προβλήματα μάθησης ή συμπεριφοράς είναι άμεσα συνδεδεμένη με την προσχολική παρέμβαση σε νηπιαγωγεία συνεκπαίδευσης. Παρακάτω, παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της συνεκπαίδευσης ενός μαθητή με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας στο νηπιαγωγείο.Ο Χ. είναι μαθητής νηπιαγωγείου με διάγνωση (από δημόσιο νοσοκομείο- Παίδων) αυτισμού υψηλής λειτουργικότητας. Επιθυμεί να έχει σχέσεις με τους συμμαθητές του και να εμπλακεί μαζί τους καθώς και να παίξει. Η δυσκολία όμως να διαχειριστεί ικανοποιητικά τις κοινωνικές σχέσεις οδηγεί σε θυμό και λεκτική καθώς και σωματική επίθεση προς τους συμμαθητές του.Στόχοι: ΠρωτεύοντεςΈνταξη στην σχολική τάξηΕπικοινωνία και αλληλεπίδρασηΑνάπτυξη εγγύτηταςΚοινωνική ανταπόκρισηΑνάπτυξη κινητικών δραστηριοτήτων Δευτερεύοντες:Εξάσκηση εναλλαγής σειράςΕξάσκηση αμοιβαιότητας και μοίρασμαΠροσαρμογή στις αλλαγέςΣυμμετοχή σε δραστηριότητες εκτόνωσηςΝΑ εξελιχθεί η παράλληλη δραστηριότητα(με επίγνωση και σεβασμό των άλλων) μέσα από την κατανόηση και εφαρμογή κανόνωνΔιάστημα παρέμβασης: 3 μήνες. 50 λεπτά καθημερινά. 5 φορές την εβδομάδα.Τρόπος παρέμβασης: Εναλλασσόμενες μικρές ομάδες παιδιών χωριστά από την τάξη με βασικό στην κάθε ομάδα τον Χ. Μελλοντικός στόχος τα αποτελέσματα της παρέμβασης στις μικρές ομάδες να οδηγήσουν σε γενικευμένη επιθυμητή συμπεριφορά.

Τα «Προγράμματα Βοήθειας στο Σπίτι», παρόλες τις επιμέρους ατέλειες που παρουσιάζουν, θα μπορούσαν να θεωρηθούν, αφενός, ως δομές πρωτοβάθμιας ολοκληρωμένης ιατρό-κοινωνικής φροντίδας για ηλικιωμένους και ΑΜΕΑ στην κοινότητα, οι οποίες συμβάλλουν στην αποσυμφόρηση των εξωτερικών ιατρείων των νοσοκομείων και, αφετέρου, ως κοινωνικές υπηρεσίες στην τοπική αυτοδιοίκηση ιδιαίτερα σε νέους καποδιστριακούς δήμους στην περιφέρεια, όπου δεν υφίστανται άλλες κοινωνικές υπηρεσίες. Το άρθρο αυτό παρουσιάζει μία έρευνα αξιολόγησης των ΠΒΣ μέσα από την οπτική των εργαζομένων σε αυτά. Εκπονήθηκε από το Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, ύστερα από σχετικό αίτημα και σε συνεργασία με το Σύλλογο Εργαζομένων στα ΠΒΣ Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και με τη συμβολή του Τμήματος Κοινωνικής Εργασίας του TEI Ηρακλείου Κρήτης. Η έρευνα αυτή διεξήχθη από τον Οκτώβριο του 2005 έως τον Ιούνιο του 2006 σε τρεις περιοχές της ελληνικής περιφέρειας: στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης (Νομοί Έβρου, Ροδόπης, Ξάνθης και Καβάλας), στο Νομό Αχαΐας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και στο Νομό Ηρακλείου της Περιφέρειας Κρήτης, μέσα σε κλίμα αγωνίας και αβεβαιότητας για τη βιωσιμότητα των προγραμμάτων, επειδή πλησίαζε ο χρόνος λήξης της συγχρηματοδότησής τους από το ΕΚΤ (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο).

Την Τετάρτη, 9 Σεπτέμβρη 1942, στην καρδιά της γερμανικής κατοχής, αφήνει την τελευταία του πνοή στην Αθήνα ο Ρώμος Φιλύρας, ο έλληνας «Ρεμπώ» των καταραμένων ποιητών. Νικημένος από την σύφιλη, είχε αποσυρθεί οικειοθελώς στο Δρομοκαΐτειο Νοσοκομείο το 1927, όπου και έγραψε το μεγαλύτερο τμήμα του έργου του. Ο κατά κόσμον Ιωάννης (Γιάγκος) Β. Οικονομόπουλος με καταγωγή από το Κιάτο ανήκει στους σημαντικούς νεορομαντικούς ποιητές του μεσοπολέμου. Πολέμησε με τον βαθμό του υπολοχαγού στους βαλκανικούς πολέμους στη Μακεδονία και την Ήπειρο, όπου έπαθε κρυοπαγήματα. Αποτάχθηκε το 1924, λόγω ανίατης αφροδίσιας πάθησης. Παρά τα σοβαρά ψυχικά προβλήματα από την εξέλιξη της νόσου, καταφέρνει μέσω των γραπτών του να μεταδώσει τα συναισθήματά του με άμεσα αντιληπτό τρόπο. Εξυμνεί την ομορφιά της φύσης και της γυναίκας και προσπάθησε να συλλάβει και να μεταδώσει μια ιδανική εικόνα τους. Ποιες ήταν άραγε οι τελευταίες του έγνοιες και παραστάσεις στο δωμάτιο του ιδρύματος; Τι στοίχειωσε τον ταραγμένο του νου και ποιες «κύκνειες» αισθήσεις ξύπνησαν στο τραγικό του τέλος; Ποιες ήταν οι αναφορές και οι πηγές του; Ένα μικρό διήγημα, ελάχιστος φόρος τιμής για τον Έλληνα ποιητή Ρεμπώ και την ταραχώδη του ζωή σε σχέση με το «μεγάλωμα» της χώρας μας μέσα από τους πολέμους που έζησε και φαντάστηκε.Na quarta-feira, 9 de setembro de 1942, no coração da ocupação alemã, Romos Filiras, o “Rimbaud” grego dos poetas amaldiçoados, dá seu último suspiro em Atenas. Derrotado pela sífilis, ele se internou voluntariamente, no Hospital Dromokaitio em 1927, onde escreveu a maior parte de seu trabalho. O mundialmente famoso Ioánnis (Yagos) II. Economopoulos, originalmente de Kiato, pertence ao grupo dos importantes poetas neo-românticos do período entre guerras. ELE lutou como tenente nas guerras dos Balcãs, na Macedônia, e em Épiro, onde sofreu uma hipotermia. Ele foi internado em 1924 por causa de uma doença venérea incurável. Apesar dos sérios problemas psiquiátrico no decurso da doença, ele consegue transmitir suas emoções através de seus escritos de uma maneira diretamente perceptível. Ele glorifica a beleza da natureza e da mulher, buscando capturar e transmitir uma imagem ideal delas. Quais foram suas últimas preocupações e performances nos quartos do sanatório? O que assombrava sua mente perturbada e como os “cisnes” despertavam seus sentidos para seu trágico fim? Quais foram suas referências e fontes? Uma história curta, uma pequena homenagem ao poeta Rimbaud grego e sua vida agitada em relação ao “crescimento” de nosso país através das guerras que ele viveu e imaginou.

Το άρθρο βασίζεται στη συλλογή εκκλησιαστικών ασημικών του Μουσείου Μπενάκη, ένα σημαντικό μέρος της οποίας προέρχεται από τα κειμήλια των προσφύγων της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Οι επιγραφές έχουν δημοσιευθεί από την Ευγενία Χατζηδάκη και τον Eugène Dalleggio το 1959 και είναι ελληνικές ή καραμανλίδικες, δηλ. στα τουρκικά ή σε ένα μείγμα τουρκικών και ελληνικών, γραμμένες όμως με ελληνική γραφή. Οι επιγραφές σε ασημικά από εκκλησίες του ελλαδικού χώρου παρουσιάζουν τον ίδιο τΰπο επιγραφών που είναι γενικότερα κοινός στα αφιερώματα των χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι επιγραφές σε θρησκευτικά αφιερώματα υπενθυμίζουν την πράξη της δωρεάς με τη ρητή ή λανθάνουσα πρόθεση να αποκομίσει ο αφιερωτής ως αντίδωρο, πνευματικά οφέλη. Πρόκειται για μια συμβολική ανταλλαγή όπου η σωτηρία της ψυχής του δωρητή, η άφεση αμαρτιών και η μνημόνευση του την ημέρα της Κρίσεως είναι το ζητούμενο αντίτιμο. Η τυπολογία των επιγραφών αναπαράγει την φρασεολογία των βυζαντινών κτητορικών επιγραφών: Υπέρ ψυχικής σωτηρίας, Δέησις τον δούλου τον Θεού, Μνήσθητι Κύριε. Το δωρούμενο αντικείμενο λειτουργεί ως ορατή υπόμνηση και δημιουργεί την ηθική υποχρέωση στον παραλήπτη -το Θεό- να ανταποδώσει. Ανάμεσα στο Θεό και τον μετανοούντα δωρητή βρίσκεται η Εκκλησία η οποία έχει θεσμοθετήσει τις ποικίλες μορφές ευσέβειας και φιλανθρωπίας και η τοπική εκκλησία που είναι ο αποδέκτης και διαχειριστής των δωρεών. Σε μία απλή μορφή αναγράφεται στις επιγραφές μόνο ένα όνομα με ή χωρίς χρονολογία. Σε πιο σύνθετη περιλαμβάνονται και άλλα στοιχεία που κατατάσσονται σε έξι κατηγορίες: α) το δωρούμενο αντικείμενο β) ο δωρητής ή ο συμμετέχων στη δωρεά γ) ο τόπος της δωρεάς δ) η αιτία της δωρεάς ε) η χρονολογία, και στ) ο τεχνίτης. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία οι χριστιανοί ορίζονται από τη θρησκεία και τον τόπο καταγωγής τους, στοιχεία που προσδιορίζουν τις βασικές παραμέτρους της συλλογικής τους συνείδησης. Στο επίπεδο της ενορίας, του χωριού ή της ευρύτερης περιοχής, οι χριστιανοί καταγράφονται με βάση την προέλευση τους. Οι επιγραφές διακρίνονται από έντονο πνεύμα τοπικισμού. Η πράξη της δωρεάς στην τοπική εκκλησία ή στο μεγάλο μοναστήρι-προσκύνημα της περιοχής έχει θετικό αντίκτυπο, τόσο στον ίδιο τον αφιερωτή, όσο και στην τοπική κοινότητα της οποίας αυξάνει το κύρος και επιβεβαιώνει τη θέση. Οι αφιερωματικές επιγραφές λειτουργούν και ως νομική πράξη κατοχύρωσης της δωρεάς. Για το λόγο αυτό, όπως τα συμβόλαια, περιλαμβάνουν συχνά και το όνομα του δωρούμενου αντικειμένου: ούτος ό δίσκος ή τα παρόντα έζαπτέρυγα. Η πληροφορία αυτή είναι περιττή όταν γράφεται πάνω στο ίδιο το αντικείμενο, αλλά είναι σημαντική όταν καταγράφεται η δωρεά στους κώδικες —τα κατάστιχα— των εκκλησιών. Η αντιστοιχία ανάμεσα στις αφιερωματικές επιγραφές και στις καταγραφές των δωρεών στους κώδικες λειτουργούσε ως διπλότυπο απόδειξης, και εξασφάλιζε νομικά την ανταλλαγή για την εκκλησία και για τον αφιερωτή. Πιο σπάνια στις επιγραφές αναγράφεται και η ποινή για τυχόν αθέτηση της συναλλαγής ή κατάχρηση, δηλαδή ο αφορισμός, ο οποίος αποτελούσε το μοναδικό αλλά ισχυρότατο επιτίμιο στη διάθεση της Εκκλησίας. Οι δωρητές προσδιορίζονται από το πατρώνυμο, το επίθετο, την καταγωγή, το παρατσούκλι, τον τιμητικό τίτλο -άρχων, κυρ ή κυρίτση— ή το επάγγελμα τους. Ο πλέον συνηθισμένος, όμως, χαρακτηρισμός είναι αυτός του προσκυνητή ή χατζή, αυτού δηλαδή που έχει εκπληρώσει το άγραφο καθήκον του προσκυνήματος στους Άγιους Τόπους. Τα αφιερώματα όσων επωνύμων έχουν ταυτιστεί ξεχωρίζουν για την ποιότητα της τέχνης τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις δωρεές των ιεραρχών, οι επιγραφές των οποίων διακρίνονται για τη γλωσσική επάρκεια και το συχνά αρχαΐζον ποιητικό ύφος. Μια πληθώρα επαγγελμάτων αναφέρεται στις επιγραφές: γουναράδες, μπακάληδες, λαδάδες, λιναράδες, μπογιατζήδες, ρολογάδες, χρυσοχόοι, υφασματέμποροι, ξυλουργοί, μεταλλορύχοι. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα αφιερώματα είναι συλλογικά, προερχόμενα από τις συντεχνίες των οποίων ο οικονομικός και κοινωνικός ρόλος στην οργάνωση των χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξε καθοριστικός. Τα συλλογικά αφιερώματα, είτε των συντεχνιών είτε της τοπικής κοινότητας ή ενορίας, γίνονται συνήθως με τη συνδρομή των επιτρόπων της εκκλησίας που αναλαμβάνουν το συντονισμό και την επιμέλεια της δωρεάς. Ο ρόλος των επιτρόπων ήταν καταρχάς εκτελεστικός και διαχειριστικός, αλλά προοδευτικά απέκτησε ρυθμιστική και πολιτική ισχύ. Η συχνή αναγραφή των ονομάτων τους στις επιγραφές, από το β' μισό του 18ου αιώνα και μετά, υπογραμμίζει τις γενικότερες αλλαγές που συντελούνται, και το σταδιακό μετασχηματισμό της δωρεάς από συμβολική και πνευματική ανταλλαγή σε κοινωνική και κοινοτική λειτουργία. Οι οθωμανικές μεταρρυθμίσεις του 19ου αιώνα θεσμοθετούν τις αλλαγές αυτές, αποδεσμεύουν τις κοινοτικές λειτουργίες από την προστασία της Εκκλησίας και επιτρέπουν τη διοχεύτεση των δωρεών για την ανέγερση νοσοκομείων ή σχολείων, σκοπούς, δηλαδή, με διαφορετικό ιδεολογικό πλαίσιο που καθορίζεται από το εθνικό κέντρο της Αθήνας

Ο σκοπός της παρούσας έρευνας είναι να παράξει την πρώτη συστηματική ιστορική καταγραφή του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου της Λέρου, από την ίδρυσή του το 1957 έως και το 1995, όταν ολοκληρώθηκε το πρώτο στάδιο της αποασυλοποίησης χάρη στη δράση της Ομάδας της Λέρου. Καθώς μέχρι στιγμής οι προσπάθειες για να παραχθεί μια τέτοια καταγραφή έχουν λάβει χώρα μόνο από επαγγελματίες της ψυχικής υγείας και όχι από ιστορικούς, η πρώτη συστηματική ιστορική καταγραφή του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου της Λέρου, είναι σημαντική αυτή καθαυτή, αλλά και ως αναπόσπαστο συμπλήρωμα της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής ιστορίας της Ελλάδας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, καθώς και της ίδιας της ιστορίας της ευρωπαϊκής ψυχιατρικής. Υπό αυτό το πρίσμα, η παρούσα έρευνα επιδιώκει να αντλήσει δεδομένα από ευρύ φάσμα πρωτογενών και δευτερογενών πηγών, ούτως ώστε να προτείνει ένα αφήγημα που θα επικεντρώνεται στις εξής θεματικές: α) Ποιες ήταν οι πρακτικές και οι συνθήκες διαβίωσης στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Λέρου σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους, ποιες είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές με άλλα ελληνικά ψυχιατρικά νοσοκομεία της εποχής και πώς συνέβαλλε η Ομάδα της Λέρου στη μεταρρύθμιση της ελληνικής ψυχιατρικής; β) Πώς εντάσσεται το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Λέρου στο ευρύτερο κοινωνικό, πολιτισμικό και πολιτικό πλαίσιο της ιστορίας της Ελλάδας κατά τον 20ό αιώνα; γ) Τι προσθέτει η ιστορία του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου της Λέρου και της Ομάδας της Λέρου σε μια συγκριτική ιστορία της ευρωπαϊκής ψυχιατρικής;