Academic literature on the topic '1575-1580'

In 1564 Titian traveled to Brescia to discuss a commission for a set of three allegorical paintings for the ceiling of the Council Hall. While there, according to a hitherto unnoticed reference in Ascanio de’ Mori's Giuoco piacevole, he presented a Brescian noblewoman, Barbara Calina, with a painting or drawing representing the mythological figure Helle.Ascanio Pipino de’ Mori da Ceno (1533—1591) is most often remembered today for his fourteen stories which are said to epitomize the adjustment of novellieri to the new moral climate of the Counter Reformation. In his own day, however, this Mantuan courtiersoldier- turned-author was perhaps best known for his Giuoco piacevole, which was popular enough to warrant three editions, in 1575, 1580, and 1590.

Siguiendo los debates historiográficos recientes sobre la corrupción en la América Hispánica, se describirán las quejas y acusaciones contra Francisco de Sande como Gobernador y Capitán General de las Islas Filipinas (1575-1580), antes de regresar a Nueva España como Oidor de la Audiencia de México y de ser promovido a Guatemala y luego al Nuevo Reino de Granada como Presidente de las audiencias de esos territorios. Se señalará que hay una continuidad en las acusaciones en su contra en todas las latitudes en las que desempeñó oficios reales, contrastando con las historiografías nacionales que han afirmado que sus malas prácticas sucedieron solo en algunos territorios. Por último, se abre la investigación a pensar en el capital relacional de Francisco de Sande para comprender las dinámicas de la corrupción en un periodo tan temprano.

Buckwalter, John B., Patrick J. Mueller, and Philip S. Clifford. Sympathetic vasoconstriction in active skeletal muscles during dynamic exercise. J. Appl. Physiol. 83(5): 1575–1580, 1997.—Studies utilizing systemic administration of α-adrenergic antagonists have failed to demonstrate sympathetic vasoconstriction in working muscles during dynamic exercise. The purpose of this study was to examine the existence of active sympathetic vasoconstriction in working skeletal muscles by using selective intra-arterial blockade. Six mongrel dogs were instrumented chronically with flow probes on the external iliac arteries of both hindlimbs and with a catheter in one femoral artery. All dogs ran on a motorized treadmill at three intensities on separate days. After 2 min, the selective α1-adrenergic antagonist prazosin (0.1 mg) was infused as a bolus into the femoral artery catheter. At mild, moderate, and heavy workloads, there were immediate increases in iliac conductance of 76 ± 7, 54 ± 11, and 22 ± 6% (mean ± SE), respectively. Systemic blood pressure and blood flow in the contralateral iliac artery were unaffected. These results demonstrate that there is sympathetic vasoconstriction in active skeletal muscles even at high exercise intensities.

The doctrine and membership of the Family of Love in England remain something of a mystery, despite extensive recent work. Why should such an apparently small group have been the specific subject of a royal proclamation? Between June 1575 and November 1580 the sect was referred to a dozen times in Privy Council correspondence, and was clearly the object of considerable anxiety. The Bishops of London, Norwich, Exeter, Ely, Winchester, Lincoln, Salisbury and Worcester were all instructed to conduct investigations. Puritan writers like John Rogers and William Wilkinson published books attacking the sect. The reasons for such sustained persecution over so short a period are hard to establish. One fact which must have contributed to the panic was that there were Familists in the Queen’s guard, close to the centre of the political nation. Moreover, reports of the sect in each of the dioceses listed above had presumably been received. It is likely that the Family of Love was much larger than the surviving evidence reveals. Familism, as the proclamation suggests, was also thought to involve the threat of social revolution. In a series of letters which Rogers later published, one Familist writer stated thatI had rather heare an honest poore mans report truly spoken, than a rich credible mans that is a Iyerand quoted Scripture to emphasize the point: ‘The Lorde preferueth the simple.’ Views like this were dangerously disrespectful, and implied social insubordination.

Abstract. As host to several world-class sediment-hosted Pb–Zn deposits and unknown quantities of conventional and unconventional gas, the variably inverted 1730–1640 Ma Calvert and 1640–1575 Ma Isa superbasins of northern Australia have been the subject of numerous seismic reflection studies with a view to better understanding basin architecture and fluid migration pathways. These studies reveal a structural architecture common to inverted sedimentary basins the world over, including much younger examples known to be prospective for oil and gas in the North Sea and elsewhere, with which they might be usefully compared. Such comparisons lend themselves to suggestions that the mineral and petroleum systems in Paleo–Mesoproterozoic northern Australia may have spatially, if not temporally overlapped and shared a common tectonic driver, consistent with the observation that basinal sequences hosting Pb–Zn mineralization in northern Australia are bituminous or abnormally enriched in hydrocarbons. Sediment-hosted Pb–Zn mineralization coeval with basin inversion first occurred during the 1650–1640 Ma Riversleigh Tectonic Event towards the close of the Calvert Superbasin with further pulses taking place during and subsequent to the onset of the 1620–1580 Ma Isa Orogeny and final closure of the Isa Superbasin. Mineralization is typically hosted by the post-rift or syn-inversion fraction of basin fill, contrary to existing interpretations of Pb–Zn ore genesis where the ore-forming fluids are introduced during the rifting or syn-extensional phase of basin development. Mineralizing fluids were instead expelled upwards during times of crustal shortening into structural and/or chemical traps developing in the hangingwalls of inverted normal faults. Inverted normal faults predominantly strike NNW and ENE, giving rise to a complex architecture of compartmentalized sub-basins whose individual uplifted basement blocks and doubly plunging periclinal folds exerted a strong control not only on the distribution and preservation of potential trap rocks but the direction of fluid flow, culminating in the co-location and trapping of mineralizing and hydrocarbon fluids in the same carbonaceous rocks. An important case study is the 1575 Ma Century Pb–Zn deposit where the carbonaceous host rocks served as both a reductant and basin seal during the influx of more oxidized mineralizing fluids, forcing the latter to give up their Pb and Zn metal. A transpressive tectonic regime in which basin inversion and mineralization were paired to folding, uplift, and erosion during arc–continent or continent–continent collision, and accompanied by orogen-parallel extensional collapse and strike-slip faulting best accounts for the observed relationships.

Introduction. The relevance of the study is due to the expediency of implementing intersectoral interaction on public health protection in the conditions of the COVID-19 pandemic with an impact on health determinants that haven’t been sufficiently studied. The aim of the work is to study the list and significance of health determinants in the conditions of a pandemic of a new coronavirus infection (COVID-19). Material and methods. An expert survey of forty nine healthcare managers was conducted. The criteria for the selection of experts included management experience in the field of health protection, the level of self-assessment of competence, and congruence of opinions. The list and significance of determinants of health in the conditions of the COVID-19 pandemic were compared with the data obtained before its occurrence. Results. The list of health determinants that are sufficiently significant for the COVID-19 pandemic was established to include the same 37 factors as without it. However, important differences were identified. The significance of most determinants of health (64.9%) in a pandemic exceeds the borderline level of 7.0 points on a 10-point scale, that is, significant (without a pandemic - 16.2%). At the same time, priority factors determining the health of the population are widely represented in all groups of determinants and among non-group ones (without a pandemic - only in the “Lifestyle” group and “heredity” determinant). The consequence was that during a pandemic, the significance of 70.3% of the determinants of health statistically significantly exceeds that of the same factors without it, the opposite picture was recorded only in relation to 5.4% of the factors (the rest don’t differ). Limitations. In the study of the determinants of health in the conditions of the COVID-19 pandemic, the opinion of healthcare managers whose quantitative and qualitative parameters meet the requirements for experts was evaluated. Conclusion. The data obtained expand the understanding of the scientific apparatus for implementing health-saving activities in the conditions of the COVID-19 pandemic.

Summary The earliest Netherlandic lexicographical works were not only strongly influenced by foreign vocabularies and dictionaries, but they also strongly influenced lexicography abroad. Adaptations of the earliest vocabularies, which mainly aimed at the learning of Latin, were produced in various countries, with the vernacular language adapted to the idiom of each country. In German speaking regions originated for instance the Vocabularius Ex quo (ca. 1400), the Liber Vagatorum> (ca. 1509) and the Synonymorum Collectanea (1513) of Hieronymus Cingularius (ca. 1464–1558), and in Italian speaking regions the polyglot Dilucidissimus Dictionarius (1477 Introito e porta), which afterwards in the Netherlands were provided with a Netherlandic text. In the middle of the 16th century Netherlandic lexicography was strongly influenced by the already modern looking, in a humanistic spirit fashioned and very copious dictionaries of the Italian Ambrosius Calepinus (ca. 1440–1510) and the Frenchman Robert Estienne (1503–1559). But it is also true that several Netherlandic lexicographical works were adapted into other languages. There are for instance German adaptations of the Latin-Netherlandic vocabularies Gemmula Vocabulorum (1484), Vocabularius Optimus (1495), Dictionarium Gemmagemmarum (1511) and Curia Palacium (ca. 1477–85), of the topical dictionary of Petrus Apherdianus (ca. 1520–1580) and of the conversation book of Simon Verepaeus (1522–1598), there are German and Czech adaptations of the topical dictionary of Johannes Murmellius (1480–1517) and German and English adaptations of the synonym dictionary of Simon Pelegromius (ca. 1507–1572). In the Netherlands originated polyglot works, such as the Vocabulare (ca. 1530) of Noel de Berlaimont (died 1531), the Nomenclator (1567) of Hadrianus Junius (1511–1575), as well as the Calepinus Pentaglottos (1545), experienced a large international diffusion. This survey suggests that the initial phase of lexicography in Western and Central European languages can only be adequately understood if seen within an international context.

In German-speaking lands until the 1580s, Italian secular vocal music was mainly cultivated by a narrow elite of aristocrats and merchants who valued its exclusivity. Yet some German patriots – teachers, clergy and humanists – regarded such foreign imports as emasculating luxuries that would corrupt their national character. This article examines four collections of contrafacta of Italian villanellas and madrigals that were published in Erfurt and have been neglected by modern scholars: the Cantiones suavissimae (1576 and 1580), Primus liber suavissimas praestantissimorum nostrae aetatis artificum Italianorum cantilenas (1587) and Amorum filii Dei decades duae (1598). According to the prefatory material of these anthologies, their editors were motivated by a patriotic agenda of purifying Italian secular song and by a Lutheran belief in the intrinsic holiness of music. This article provides the first comprehensive identification of the originals of the contrafacta, showing that the latest Italian secular repertory travelled as speedily to Thuringian towns as to the better-known publishing centre of Nuremberg. The process of transformation in the contrafacta is discussed, including examples where church officials ruled that the change of text was insufficient to cleanse the tunes of their lascivious connotations.

Ο αναγεννησιακός χάρτης αποτελεί ταυτόχρονα εργαλείο γνώσης και αντικείμενο αισθητικής απόλαυσης. Με τη διπλή τους γνωστική και αισθητική ιδιότητα, οι ζωγραφισμένοι χάρτες λειτουργούν ως οπτικά εργαλεία που καθιστούν δυνατή τη σύνδεση του αόρατου με το ορατό και, ταυτοχρόνως, ως καλλιτεχνήματα που επιτρέπουν τη μετατροπή του φυσικού δημιουργήματος σε ανθρώπινο επινόημα και κατασκεύασμα. Οι δύο αυτές λειτουργίες εμφανίζονται αλληλένδετες στα θεωρητικά κείμενα της εποχής. Οι φορητοί ζωγραφισμένοι χάρτες αποτελούν μέρος της παράδοσης των ζωγραφισμένων χαρτών. Συνδέονται με την παραγωγή αυτοτελών χαρτών σε περγαμηνή (πορτολάνοι και mappaemundi), κυρίως όμως με την παραγωγή τοιχογραφη μένων χαρτών, των οποίων μετατρέπουν τη δημόσια λειτουργία σε ιδιωτική. Οι ζωγραφισμένοι χάρτες έλκουν την καταγωγή τους από τη μικρογραφική τοπογραφική παράδοση. Στο πλαίσιο της παράδοσης αυτής, ο χάρτης καθίσταται σταδιακά ένα συμπληρωματικό εργαλείο ανάγνωσης και κατανόησης του κειμένου, έως ότου αυτονομηθεί από το κείμενο και αποβεί ξεχωριστό, αυτοτελές αντικείμενο. Η κατοχή και η έκθεση φορητών ζωγραφισμένων χαρτών, προσέλαβε σημαντικές διαστάσεις κατά τον 15ο και τον 16ο αιώνα, όπως προκύπτει από τις απογραφές της κινητής περιουσίας ηγεμόνων, πατρικίων, αξιωματούχων αλλά και πληβείων σε διάφορα κέντρα της Αναγέννησης (Φλωρεντία, Βενετία, Μοδένα, Μάντοβα, Άμστερνταμ αλλά και στις αυλές της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ουγγαρίας). Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά της παραγωγής φορητών ζωγραφισμένων χαρτών σημαντικότερα είναι το εμπορικό ενδιαφέρον που παρουσίαζαν, οι μεγαλύτερες καλλιτεχνικές τους δυνατότητες (χρωματισμός, αντοχή υλικών), η ευελιξία στην έκθεση και η διασφάλιση των απόρρητων τοπογραφικών πληροφοριών. Η παράδοση των φορητών ζωγραφισμένων χαρτών επέδρασε στη χρήση των έντυπων χαρτών (επιχρωματισμός και έκθεση). Ο χάρτης της Ελλάδας του Μουσείου Μπενάκη με αρ. ευρ. 33115 (εικ. 2), είναι ανυπόγραφος και αχρονολόγητος. Είναι ζωγραφισμένος με τέμπερα σε ξύλο, έχει διαστάσεις 110 x 88 εκ. και δωρίθηκε στο μουσείο από την Η. Kecveis-Tobler το 1997. Το έργο σχετίζεται με τον χάρτη της Ελλάδας στη Guardaroba των Μεδίκων, τον πρώτο αναγεννησιακό κύκλο ζωγραφισμένων χαρτών που επιμελήθηκαν ο Ignazio Danti (1563-1575) και ο Stefano Buonsignori (1576-1586). Τον χάρτη της Ελλάδας στη Guardaroba φιλοτέχνησε ο Stefano Buonsignori το 1585 (εικ. 3). Τα δύο έργα στηρίζονται στην ανανεωμένη πτολεμάίκή χαρτογραφία της Ελλάδας, ιδίως την ιταλική (Giacomo Gastaldi, 1548-1560) (εικ. 4) που ενσωματώνει δεδομένα και τεχνικές από την παραγωγή των ναυτικών χαρτών-πορτολάνων της βενετικής ιδίως σχολής (Γεώργιος Σιδερής) (εικ. 5). Οι διαφορές μεταξύ των δύο έργων εντοπίζονται στην απόκλιση στον υπολογισμό των μεσημβρινών, στην απουσία μαρτελογίου στον ελληνικό χάρτη, σε διαφορές στην τοπωνυμία, τη θέση και τον διάκοσμο του επίτιτλου κοσμήματος (που δανείζεται στοιχεία από άλλον χάρτη του ίδιου κύκλου (εικ. 6-7), όπως και γενικότερα στον διάκοσμο των χαρτών. Το αθηναϊκό έργο ακολουθεί διακοσμητικές πρακτικές που συναντάμε σε έναν άλλο μεγάλο κύκλο χαρτογραφικής διακόσμησης, τη Στοά των Γεωγραφικών Χαρτών στο Βατικανό (1579-1581), που επιμελήθηκε ο Egnazio Danti (εικ. 8-9). Οι διαφορές αυτές επιτρέπουν να υποθέσουμε ότι το έργο αντιγράφηκε επιτόπου, και ενδεχομένως πριν ολοκληρωθεί ο χαρτογραφικός διάκοσμος της Guardaroba. Ο χάρτης της Κέρκυρας της Συλλογής Κυριαζοπούλου (εικ. 10) είναι και αυτός ανυπόγραφος και αχρονολόγητος, ζωγραφισμένος με την τεχνική της τέμπερας σε ξύλο, και διαστάσεων 35,7 x 38 εκ. Πρόκειται για ένα μικρότερο έργο, με αρκετές φθορές, το οποίο στηρίζεται στον χάρτη-τοιχογραφία της Κέρκυρας, που περιλαμβάνεται στη Στοά των Γεωγραφικών Χαρτών του Βατικανού (εικ. 11-12), τη χαρτογραφική ευθύνη της οποίας είχε ο δομινικανός Egnazio Danti, κοσμογράφος του πάπα από το 1580 και μετά. Ο χάρτης της Κέρκυρας της Συλλογής Κυριαζοπούλου στηρίζεται στον βατικανό χάρτη χωρίς να τον αντιγράφει. Από αυτόν κρατά τις γεωγραφικές συντεταγμένες, το περίγραμμα και τον προσανατολισμό του νησιού, τη βινιέτα με την αναπαράσταση της πόλης της Κέρκυρας (εικ. 13-14), το χαρακτηριστικό σε όλα τα έργα της Στοάς ανεμολόγιο και τον ειδικό εικαστικό χειρισμό της θάλασσας που περιβάλλει το νησί. Οι διαφορές, πέρα από τη διακόσμηση, εστιάζονται κυρίως στο ανάγλυφο και τον χρωματισμό του χάρτη. Ο κατασκευαστής του χάρτη της Συλλογής Κυριαζοπούλου εμφανίζεται περισσότερο ενημερωμένος ως προς την ορθότερη εκφορά των τοπωνυμίων του νησιού. Η χαρτογράφηση στηρίζεται στους έντυπους χάρτες του νησιού που κυκλοφόρησαν από τα βενετικά τυπογραφεία κατά την περίοδο 1565-1575, ιδιαιτέρως τον χάρτη του G. Fr. Camocio (περ. 1571) (εικ. 15). Τα δυο έργα των ελληνικών συλλογών σχετίζονται μεταξύ τους, όπως και με τα υπόλοιπα έργα των μεγάλων χαρτογραφικών κύκλων της Φλωρεντίας και του Βατικανού. Η συνάφεια είναι αισθητή τόσο στο επίπεδο της αισθητικής, όσο και σε εκείνο της τεχνοτροπίας και της χαρτογραφικής εκτέλεσης. Ο κοινός χρωματισμός των χαρτών, το κοινό χέρι των τοπωνυμικών εγγραφών —ακόμη και στις λεπτομέρειες του καλλιγραφικού χειρισμού τους-, τα κοινά διακοσμητικά μοτίβα με πλοία και θαλάσσια κοίτη μέχρι τα δάνεια κοσμημάτων και τεχνοτροπιών από άλλα σύγχρονα έργα των ίδιων κύκλων, όλα υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου εργαστηρίου παραγωγής ζωγραφισμένων χαρτών, το οποίο —στο περιθώριο των μεγάλων εργασιών χαρτογραφικής διακόσμησης που αναλάμβανε- παρήγαγε και αυτοτελή φορητά αντίγραφα. Η πρακτική αυτή συνεχίστηκε πιθανότατα από άλλους καλλιτέχνες αργότερα, όταν πλέον οι κοσμογραφικές αίθουσες είχαν ολοκληρωθεί και οι καλλιτέχνες τους είχαν σκορπιστεί σε άλλα μέρη. Πρόκειται για μια διαδικασία διάχυσης των έργων: η παραγωγή φορητών αντιγράφων ανανέωνε την παλαιά παράδοση κατοχής και έκθεσης ζωγραφισμένων φορητών χαρτών και ανταποκρινόταν στις επιθυμίες των καλλιεργημένων και εύπορων κοινωνικών elites της Ιταλίας του φθίνοντος 16ου και του 17ου αιώνα, που αποζητούσαν φορητά ζωγραφισμένα ενθύμια από τις λαμπρές κοσμογραφικές αίθουσες του Βατικανού ή της Φλωρεντίας. Η κατοχή και η έκθεση ζωγραφισμένων χαρτών, όπως οι δύο που μας απασχολούν εδώ, αποσκοπούσε να προσδώσει αίγλη και κύρος στους κατόχους, να υπαινιχθεί τον κοσμοπολιτισμό και τον πατριωτισμό τους, τις γνώσεις και τη γεωγραφική τους ενημέρωση. Επιπλέον, οι φορητοί ζωγραφισμένοι χάρτες, καθώς παρέπεμπαν στα συστήματα πανσοφίας των κοσμογραφικών αιθουσών, υπαινίσσονταν ότι οι κάτοχοι τους ήταν σε επαφή με τις εξέχουσες πολιτικές και διανοητικές κοινότητες που είχαν τη δυνατότητα της εποπτικής θεώρησης αλλά και της διαχείρισης του κόσμου.

L’homme peut-il voir Dieu ? La question, à laquelle de nombreux théologiens chrétiens ont tenté de répondre, est à l’arrière-plan des Divins Élancements d’amour exprimés en cent Cantiques faits en l’honneur de la Très-Sainte-Trinité (1628) de Claude Hopil. Le poète y célèbre le mystère de la Trinité et clame son désir de la voir, sans jamais oublier que les Écritures enseignent que Dieu est invisible. À la même question, Pierre de Bérulle apporte dans les Discours de l’état et des grandeurs de Jésus (1623) une réponse liée au mystère sur lequel porte sa méditation : grâce à l’Incarnation, Dieu s’est manifesté dans la création et, partant, s’est rendu visible.Le présent travail s’est attaché à évaluer les implications théologiques, spirituelles et culturelles que recouvrait le thème de la vision dans chacune des deux œuvres et à déterminer dans quelle mesure les auteurs étaient influencés par les nouveautés scientifiques de leur époque. Bérulle et Hopil sont héritiers de ce qu’il est convenu d’appeler le modèle visuel de la connaissance, que saint Augustin a exposé dans plusieurs de ses ouvrages, et leurs savoirs dans le domaine de l’optique ressortissent surtout à des conceptions pré-classiques, antérieures aux travaux de Kepler et de Descartes. Hopil connaît les deux théories héritées de l’Antiquité qui avaient encore cours au début du XVIIe siècle, celle de l’émission et celle de la réception, mais il semble qu’aucune ne corresponde à la vision telle qu’il l’entend dans la plupart de ses poèmes. Celle-ci est présentée comme l’expérience, instable et ineffable, d’une coprésence de la créature et du Créateur.Si le domaine de l’optique ne retient pas particulièrement l’attention de Bérulle, les connaissances qu’il a acquises dans celui de l’astronomie lui permettent de concevoir une mystique du regard. Son œuvre a été publiée au cours d’une décennie qui suit de peu les travaux de Galilée et de Kepler, indissociables de la promotion du système cosmologique copernicien. Pour Bérulle, le chrétien doit regarder le Christ et il compare ce regard à celui que les astronomes antiques, tels qu’il les imagine, portaient sur le soleil. En outre, le Christ est d’autant mieux vu qu’il occupe dans la vie spirituelle une place centrale analogue à celle du soleil dans l’univers, selon la théorie que Copernic a proposée en son temps et à laquelle l’Oratorien fait référence. Quelle que soit l’importance que Bérulle accorde aux données venues de l’astronomie, il les remodèle pour servir son objectif principal : glorifier l’Incarnation
Can man see God ? The question to which many Christian theologians have tried to answer is in the background of Les Divins Élancements d’amour exprimés en cent Cantiques faits en l’honneur de la Très-Sainte-Trinité (1628) by Claude Hopil. In this book, the poet praises the Mystery of the Trinity and claims his desire to see it, without forgetting the Scriptures say God is invisible. Pierre de Bérulle in his book Discours de l’état et des grandeurs de Jésus (1623) answers this same question by linking it to the mystery on which his meditation is focused on : with the Incarnation God emerged in the Creation and therefore made himself visible.The current study focused on assessing the theological, spiritual and cultural implications involved in the theme of vision in each of these two works. It also aimed at determining to what extent the authors were influenced by the scientific discoveries of their time. Bérulle and Hopil are the heirs of what is called the visual model of knowledge which saint Augustine explained in several of his works. Their knowledge in the field of optics are mostly based on pre-classical concepts, dating from before the work of Kepler and Descartes. Hopil knew about the two theories of emission and reception inherited from the Antiquity and which still existed at the beginning of the 17th century. However, it seems that neither of the two theories corresponds to the vision as mentioned in his poems. This vision is presented as the unstable and ineffable experience of a copresence of the creature and the Creator.If the field of optics didn’t particularly grab Bérulle’s attention, his knowledge in astronomy allowed him to devise a mystical way of watching. His work was published during the decade which closely followed Galileo and Kepler’s work which are inseparable from the promotion of a Copernician cosmological system. According to Bérulle, Christians should look at Christ and he compares the look in their eyes to the one, he imagines antique astronomers had when looking at the sun. Furthermore, Christ is all the more well seen that he has a core place in spiritual life, similar to the sun in the universe, according to Copernic’s theory to which the Oratorian refers to. Whatever the emphasis Bérulle places on the discoveries in astronomy, he reshapes them to serve one main objective : glorify the Incarnation

Dans ce travail, nous avons tenté d"exposer et d'analyser l'image de l'oriental à l'époque élisabéthaine et surtout dans les drames shakespeariens à sujet oriental. La représentation de l'Orient est avant tout caractérisée par l'exotisme et le pittoresque. Existait en effet, un mythe réducteur d'un Orient fabuleux. Deux raisons majeures expliquent cette présentation. La première réside dans l'incapacité des anglais au 15e siècle de se libérer de la conception traditionnelle divine du monde et d'assimiler les nouveaux flots géographiques. La deuxième vient de l'émergence de l'empire Ottoman comme une véritable menace contre la chrétienté. La deuxième partie de cette thèse porte sur la représentation et l'analyse des personnages orientaux et africains dans le théâtre élisabéthain, en l'occurence chez les contemporains de Shakespeare. L'étude des drames de Peele, Heywood, Fletcher, Marston. . . Montre qu'à l'exception de quelques personnages vertueux, les héros africains et orientaux sont généralement cruels, sanguinaires et lascifs. La troisième partie du travail est entièrement consacrée aux Maures de Shakespeare. Bien qu'il cède aux préjugés de son époque, ce dramaturge se distingue cependant par sa façon originale de traiter les thèmes de l'Orient et de l'Oriental. La Cléopâtre de Shakespeare est différente des autres car elle est la seule à être identifiée à son pays. Dans "Titus Andronicus", il présente à l'auditoire un Aaron, certes infame, mais qui incarne pour la première fois sur scène un Maure non-musulman. Dans "Othello", le Maure ne semble pas être le résultat d'une situation plus politique qu'ethnologique. Notre étude de "The tempest" avait pour objectif de replacer l'ouvrage dans son véritable cadre géographique (entre la Sicile et le Maghreb). Nous avons enfin étudié la nature des rapports entre Caliban l'Africain et Prospero l'Européen à travers une analyse du colonialisme dans la pièce