To see the other types of publications on this topic, follow the link: Adorno, Theodor Wiesengrund, 1903-1969.

Journal articles on the topic 'Adorno, Theodor Wiesengrund, 1903-1969'

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles

Select a source type:

Consult the top 18 journal articles for your research on the topic 'Adorno, Theodor Wiesengrund, 1903-1969.'

Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.

Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.

1

Sunarto, Sunarto. "NEGATIVITAS TOTAL: KRITIK ADORNO TERHADAP RASIONALITAS DAN SENI MASYARAKAT MODERN." Pelataran Seni 1, no. 2 (September 17, 2016): 137. http://dx.doi.org/10.20527/jps.v1i2.1883.

Full text
Abstract:
Theodor Wiesengrund Adorno (1903-1969) adalah salah satu tokoh dari Mazhab Frankfurt, yang sangat akrab dengan Max Horkheimer. Keduanya membesarkan Mazhab Frankfurt. Adorno ahli dari berbagai bidang: filsafat, sosiologi, dan musikolgi. Pemikirannya saling bertautan. Kritiknya terhadap seni modern lebih kepada pertautan dengan sosiologi. Kondisi masyarakat modern post-aufklarung telah begitu memprihatinkan dengan mengorbankan hidup demi rasionalitas teknologi yang instrumental. Adorno menganggap telah terjadi pembalikkan total atas peran manusia sebagai subjek menjadi objek. Masyarakat modern telah terjebak rasionalitasnya sendiri. Bidang seni telah terjebak pada industrialisasi, yang memungkinkan manusia telah kehilangan daya estetis. Manusia menciptakan seni dan sebagai subjek seni akhirnya menjadi objek seni. Realitas inilah yang disebut sebagai “negativitas total”, manusia ingin menguasai alam akhirnya terkuasai oleh alam itu sendiri. Seni yang diciptakan manusia, akhirnya menjadi seni untuk kebutuhan “sesaat” dan konsumtif belaka.Kata Kunci: seni, negativitas total, teori kritis, rasionalitas Theodor Wiesengrund Adorno (1903-1969) is one of the leaders of the Frankfurt School, who is very familiar with Max Horkheimer. Both raise the Frankfurt School. Adorno experts from various fields: philosophy, sociology, and musikolgi. Their thinking is interlocked. His criticism of modern art is more to engagement with sociology. Conditions Aufklarung post-modern society has been so alarming at the expense live for rasionality instrumental technology. Adorno considers there has been a total reversal of the role of man as a subject to an object. Modern society has stuck own rationality. The arts have been stuck on industrialization, which allows humans have lost their aesthetic. Humans create art and as a subject of art eventually became an art object. Reality is what is referred to as "total negativity", humans want to control nature eventually possessed by nature itself. Art created humans, eventually becoming an art for the needs of “instantaneous” and a mere consumer.Keywords: art, total negativity, critical theory, rationality
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Passos, Rodrigo Duarte Fernandes dos. "Os meios de comunicação como instrumento de poder: Theodor Ludwig Wiesengrund Adorno (1903-1969) e a Indústria Cultural." Cadernos do PET Filosofia 2, no. 3 (July 27, 2011): 35–43. http://dx.doi.org/10.26694/cadpetfil.v2i3.607.

Full text
Abstract:
Resumo: O objetivo do texto abordar a temtica dos meios de comunicao como instrumento de poder luz da indstria cultural conforme Theodor Adorno. Busca-se responder seguinte questo: como a indstria cultural reproduz as relaes de poder no capitalismo contemporneo? Para a consecuo de tal objetivo, o texto apresenta as seguintes etapas: uma breve contextualizao histrica e terica da Teoria Crtica - vertente filosfica qual Adorno e outros autores se filiaram - a definio da indstria cultural conforme Adorno em seus principais argumentos, os efeitos da indstria cultural e do capitalismo organizado, a postura crtica frente ao contexto referido e a nova postura de Adorno nos anos 50 e 60 frente aos meios de comunicao. A principal tese do artigo leva ao entendimento de que a indstria cultural incorpora toda uma racionalidade de dominao e disciplina da vida social e reproduo da ordem capitalista vigente, acabando com as contradies no mbito das manifestaes artsticas na medida em que somente o lucro visado. Summary: The aim of this text is discuss communication means as power instrument in the light of culture industry according to Theodor Adorno. There is a main question which the article seeks an answer: how does culture industry reproduce power relations in contemporary capitalism? In order to concretize this aim, this text presents the following parts: a brief historical and theoretical contextualization of Critical Theory - Adorno and other authors' philosophical current - culture industry concept according to Adorno, culture industry and organized capitalism effects, critical position on this context and Adrono's new posture in the fifties and sixties on communication means. The article's main thesis points to evaluation of culture industry1s rationality of domination and discipline of social life and reproducing of actual capitalist order. This leads to the end of contradictions in art, considering that profit is the only aim. Keywords: Culture Industry, Communication, Power.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

Brito, Maria Dos Remédios de, and Simone Hedwing Hasse. "NOTAS SOBRE A EDUCAÇÃO A PARTIR DE NIETZSCHE E ADORNO." Revista Margens Interdisciplinar 1, no. 2 (May 22, 2016): 155. http://dx.doi.org/10.18542/rmi.v1i2.2892.

Full text
Abstract:
Ciência e tecnologia, entendidas durante muito tempo como expressões da racionalidade, produzem contraditoriamente efeitos irracionais e perversos. No entanto, sempre atrelado a justificativa do progresso e à melhorias das condições de vida, o discurso científico acabou por ocultar consequências negativas do desenvolvimento tecnológico, minimizando também a necessidade de reflexões críticas. Para Friedrich Nietzsche (1844-1900) e Theodor Wiesengrund Adorno (1903-1969), há sombras nas promessas iluministas e, em suas obras, já se delineia a crítica ao racionalismo. Ambos reconhecem, embora em períodos com diferenças histórico-culturais, a necessidade de revisão do conceito de racionalidade e de reflexão sobre a crise da cultura e da educação. A alemanha do século XIX ou a Alemanha contemporânea estavam submersos a tipos educativos e culturais legados a necessidades do Estado e entricheirados por uma formação decadente a serviço do tecnicismo, do comércio e da burguesia. Nietzsche denuncia a cultura e a educação filistéia que estavam ligados efetivamente aos interesses do lucro, caindo num estreito degrau de empobrecimento humano, pois o incentivo da educação profissionalizante e técnica diminuía a forma para a construção de um indivíduo senhor de si mesmo. Adorno reluta contra a crença na ciência e na técnica como condição de emancipação social, pois sabe que o progresso se paga com o desaparecimento do sujeito autônomo, docilizado tanto pela sociedade industrial totalmente administrada, como pelas extremas regressões à barbárie representado pelos Estados totalitários. Num momento em que ciência e tecnologia se apresentam como passaporte para o mundo “moderno” e a razão revela-se a serviço da destruição, da alienação humana, do aniquilamento da individualidade, cabe importante papel à reflexão sobre a educação. Tentamos, assim, a partir da crítica a razão técnica e a massificação da cultura refletir a respeito das premissas de Nietzsche e Adorno sobre educação. Nossa pretensão não é unificar o pensamento desses autores e nem mesmo analisar a influência de Nietzsche sobre Adorno, mas a partir da percepção desses filósofos sobre a realidade social, sob diagnósticos, concepções e propostas, compreender a atualidade e observar as possibilidades para pensar a educação. Teremos como norte principal as leituras dos textos “Schopenhauer como educador” e “Crepúsculo dos Ídolos”, ambos escritos por Nietzsche, em 1874 e 1888, bem como os escritos de Adorno, “Educação após Auschwitz” e “Educação-para quê?”, ambas conferências proferidas na Rádio de Hessen em 1965 e 1966, e os textos “O que significa a elaboração do passado?” e Tabus a respeito do professor”, conferência de 1959 e 1965.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
4

Teixeira Filho, Francisco Luciano. "A ressemantização do Fundamento em Theodor W. Adorno [The ressemantization of the foundation in Theodor W. Adorno]." Princípios: Revista de Filosofia (UFRN) 24, no. 44 (August 21, 2017): 129. http://dx.doi.org/10.21680/1983-2109.2017v24n44id12059.

Full text
Abstract:
Apresenta-se a tese da ressemantização do conceito de fundamento em Adorno (1903–1969). Através de análise bibliográfica e teórica, pretende-se demonstrar como é possível pensar a fundamentação numa filosofia marcada, essencialmente, pelo fracasso do projeto iluminista recente.[This paper presents the thesis of the resemantization of the concept of foundation in Adorno (1903-1969). Through bibliographical and theoretical analysis, it is intended to demonstrate how it is possible to think the foundation in a philosophy marked, essentially, by the failure of recent Enlightenment project.]
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
5

Clemens, Manuel. "Theodor W. Adorno (1903–1969), The Authoritarian Personality (1950)." KulturPoetik 21, no. 2 (September 20, 2021): 308–17. http://dx.doi.org/10.13109/kult.2021.21.2.308.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
6

Huber, Till. "Theodor W. Adorno (1903-1969), Prismen. Kulturkritik und Gesellschaft (1955)." KulturPoetik 15, no. 1 (March 2015): 123–33. http://dx.doi.org/10.13109/kult.2015.15.1.123.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
7

Shiota, Ricardo Ramos. "ADORNO, Theodor. Introdução à sociologia (1968). Tradução: Wolfgang Leo Maar. Apresentação à edição brasileira: Gabriel Cohn. São Paulo: Editora UNESP, 2008." Idéias 4, no. 1 (July 29, 2013): 257. http://dx.doi.org/10.20396/ideias.v4i1.8649407.

Full text
Abstract:
A coleção de livros sobre Theodor W. Adorno (1903-1969) da Editora UNESP tem publicado textos importantes e alguns inéditos, em língua portuguesa, deste conhecido pensador. As edições seguem um mesmo padrão de publicação: foram traduzidas diretamente do alemão, acompanhadas de índices onomásticos, introduções e notas de contextualização escritas por especialistas brasileiros.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
8

Roitberg, Guilherme Prado. "DA SEMIFORMAÇÃO À OMNILATERALIDADE: REFLEXÕES SOBRE UTOPIAS FORMATIVAS E EMANCIPAÇÃO." Educação: Teoria e Prática 29, no. 61 (August 27, 2019): 305–20. http://dx.doi.org/10.18675/1981-8106.vol29.n61.p305-320.

Full text
Abstract:
O presente artigo analisa os aspectos formativos de dois grandes ideais de formação que marcaram a história da educação ocidental: a Paideia grega e a Bildung alemã. A partir da perspectiva histórica, tomando como base o conceito de omnilateralidade de Karl Marx (1818-1883) e a teoria da semiformação de Theodor Adorno (1903-1969), resgatamos as origens e os fundamentos filosóficos das utopias formativas, ressaltando sua relevância na constituição de uma educação política de caráter crítico e emancipatório no contexto da contemporaneidade.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
9

Singer, Deborah. "¿Puede atribuírsele valor estético a la música popular? Una postura frente a adorno." Revista Electrónica Educare, no. 7 (December 15, 2004): 143–56. http://dx.doi.org/10.15359/ree.2004-7.8.

Full text
Abstract:
El presente trabajo se fundamenta en las teorías del músico y crítico alemán Theodor W. Adorno (1903-1969), quien le atribuyó a la música un papel clave como formadora (o deformadora) de la conciencia humana. Desde su perspectiva, la “buena música” ejerce un rol redentor del individuo (la música clásica, por ejemplo), mientras que la “mala música” tiende a mantener el orden existente y enajena al ser humano al privarlo de su capacidad crítica; en esta última categoría ubica al Jazz, el pop y otros géneros musicales a los que no les atribuye ningún valor estético. La autora analiza la postura de Adorno y hace una defensa de la llamada música popular. Para lograrlo, analiza la estética de la música de los pueblos, el folklore y el origen e impacto de ritmos modernos, como es el caso del rap.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
10

Torres Pereira, Márcia. "Os discursos e os dilemas da formação estética entre emancipação e barbárie." Revista Inter Ação 43, no. 2 (December 14, 2018): 549–67. http://dx.doi.org/10.5216/ia.v43i2.52466.

Full text
Abstract:
O presente artigo objetiva uma discussão sobre as contribuições das narrativas verbais em prosa e não verbais na formação de sujeitos em seu sentido estético e transcorre pela reflexão sobre os processos identificatórios e societários que sofrem interferências da indústria cultural, ancorada nos seguintes autores da teoria crítica da sociedade Theodor Adorno [1903-1969] e Max Horkheimer [1895-1973], considerando a relação entre universal e particular, teoria e prática, forma e conteúdo, sujeito e objeto como procedimento metodológico da dialética negativa. Destacam-se neste texto os fenômenos que incidem sobre as (im)possibilidades de os sujeitos realizarem a experiência da reflexão no sentido de investigar e apresentar as condições que legitimam as narrativas com fins à emancipação e à barbárie.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
11

Branco, Viviane Prux, Filipi Vieira Amorim, and Carmen Lúcia Fornari Diez. "formação entre instrumentalização e criticidade." Educação em Perspectiva 11 (November 1, 2020): e020030. http://dx.doi.org/10.22294/eduperppgeufv.v11i..8272.

Full text
Abstract:
O artigo discute o ataque às humanidades a partir dos aspectos filosóficos que englobam os preceitos e fundamentos da Teoria Crítica, com base, principalmente, nos estudos de Theodor W. Adorno (1903-1969) e Max Horkheimer (1895-1973). Apresenta-se um diálogo conceitual, dada a natureza teórica do ensaio, e evidencia-se sua pertinência à atualidade. O objetivo do texto é compreender o sentido da Formação Humana frente às antinomias educacionais pautadas por constantes ataques às humanidades. A metodologia caracteriza-se pela análise bibliográfica, traduzida em estudos e reflexões sobre a Teoria Crítica, com atenção especial aos seguintes elementos teórico-conceituais: Indústria Cultural, Semicultura e Razão Instrumental. O ensaio apresenta conclusões parciais, pois apesar de denunciar um ataque às humanidades, através da efetivação de um projeto pedagógico nacional de Semiformação, o estudo pressupõe o surgimento de novas provocações que não se encerram nesta pesquisa.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
12

Nascimento, Ermínio de Sousa, and José Edmar Lima Filho. "PARA UM DEBATE ENTRE SUBJETIVIDADE E PENSAMENTO TÉCNICOCIENTÍFICO EM DIÁLOGO COM ADORNO E HORKHEIMER." Revista Dialectus - Revista de Filosofia, no. 17 (July 2, 2020): 96–111. http://dx.doi.org/10.30611/2020n17id59975.

Full text
Abstract:
O presente artigo considera a questão da subjetividade e do saber técnico-científico na perspectiva de Theodor W. Adorno (1903-1969) e Max Horkheimer (1895-1973), sobretudo no texto Dialética do Esclarecimento (1985), com o objetivo de identificar, baseado na crítica da concepção kantiana de esclarecimento, se é possível se ter a autonomia do sujeito conservando o saber técnico-científico como a única forma válida de conhecimento. O modus operandi desse saber, transmuta o sujeito pensante em operador técnico para produzir mercadoria na sociedade capitalista, convertendo autonomia em aperfeiçoamento técnico-produtivo. Com isso, homens e máquinas são unificados, tanto pela linguagem da ciência como na produção em série de mercadorias. A busca pela eficácia e utilidade do saber, ao invés de estimular o homem a se esforçar para fazer uso do seu entendimento por conta própria, para evitar interferências externas nas suas decisões, ao contrário, leva-o para uma competição com as máquinas, renunciando, gradativamente, à sua subjetividade para se adaptar aos mecanismos de dominação da sociedade capitalista.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
13

Pinto, Fábio Machado, Jaison José Bassani, and Ana Cristina Richter. "Temas para a sociologia da educação contemporânea em Adorno e Sartre: infância, pensamento, dialética." Perspectiva 38, no. 3 (October 27, 2020): 1–23. http://dx.doi.org/10.5007/2175-795x.2020.e67878.

Full text
Abstract:
O presente trabalho, de natureza teórica, analisa fragmentos dos escritos de Theodor W. Adorno (1903-1969) e Jean-Paul Sartre (1905-1980) e destaca reflexões para a pesquisa sociológica no campo da Educação, considerando a inflexão que ambos propõem em “direção ao sujeito”. De modo mais específico, realizamos uma leitura de como cada autor refletiu sobre sua própria infância e educação, buscando articular a reflexão autobiográfica que cada um realiza, de diferentes formas, ao núcleo duro de suas concepções teóricas. Ao observarmos como cada autor, na condição de adulto, rememora de forma sistematizada (na filosofia ou na literatura) sua própria infância, refletindo, entre outros aspectos, sobre a condição social de suas famílias e da classe burguesa, a relação com os adultos e com os artefatos (culturais e tecnológicos) de sua época, incluindo a escolarização, podemos também perceber elementos de suas concepções teóricas sobre a subjetividade e de suas análises sobre as vicissitudes do sujeito no contemporâneo. Enquanto que, para Sartre, a infância emerge no âmbito de uma concepção restauradora da narrativa como mediadora da experiência, em um processo, sempre ainda aberto, de transformação da existência, para Adorno, a rememoração sobre sua infância se articula às temáticas da pátria (não como território, mas como humanidade) e da utopia e se coloca como possibilidade de releitura das singularidades das experiências infantis como forma de confrontação e atualização das promessas contidas no passado.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
14

Hedžet Tóth, Cvetka. "Anamnetični um." Ars & Humanitas 12, no. 2 (December 27, 2018): 99–114. http://dx.doi.org/10.4312/ah.12.2.99-114.

Full text
Abstract:
V zgodovini je bilo ogromno trpljenja in teorija je dolžna spregovoriti o njem; vsekakor je sramota zamolčevati to, kar pooseblja Auschwitz, namreč industrijo smrti – sramoto, za katero je soodgovorna tudi zahodna kultura, svari nemški filozof Theodor W. Adorno (1903−1969) v vseh svojih delih, pisanih po drugi svetovni vojni. Kako se soočiti z bolečino Auschwitza, zaradi česar je ranjena tudi večnost in ko je bila med drugim posamezniku kratena pravica do individualne smrti? Torej: kako negovati zgodovinski spomin, anamnetični um, um, ki ne pozablja, tj. mnemosyne po Adornu. Izgovarjati trpljenje, kazati nanj, biti solidaren z njim ni isto kot trpljenje poveličevati. Članek analizira Adornove nazore o tem, kako se je življenje ljudi po tej strašni izkušnji kolektivne smrti spremenilo in nam izoblikovalo celo nov kategorični imperativ, novo nujno obliko za preživetje: »Hitler je ljudem v stanju njihove nesvobode vsilil nov kategorični imperativ: njihovo mišljenje in ravnanje urediti tako, da se Auschwitz ne more ponoviti, da se ne more zgoditi nič podobnega.« Novega kategoričnega imperativa idealizem po Adornovi presoji ni zmožen udejanjiti.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
15

Hedžet Tóth, Cvetka. "Anamnetični um." Ars & Humanitas 12, no. 2 (December 27, 2018): 99–114. http://dx.doi.org/10.4312/ars.12.2.99-114.

Full text
Abstract:
V zgodovini je bilo ogromno trpljenja in teorija je dolžna spregovoriti o njem; vsekakor je sramota zamolčevati to, kar pooseblja Auschwitz, namreč industrijo smrti – sramoto, za katero je soodgovorna tudi zahodna kultura, svari nemški filozof Theodor W. Adorno (1903−1969) v vseh svojih delih, pisanih po drugi svetovni vojni. Kako se soočiti z bolečino Auschwitza, zaradi česar je ranjena tudi večnost in ko je bila med drugim posamezniku kratena pravica do individualne smrti? Torej: kako negovati zgodovinski spomin, anamnetični um, um, ki ne pozablja, tj. mnemosyne po Adornu. Izgovarjati trpljenje, kazati nanj, biti solidaren z njim ni isto kot trpljenje poveličevati. Članek analizira Adornove nazore o tem, kako se je življenje ljudi po tej strašni izkušnji kolektivne smrti spremenilo in nam izoblikovalo celo nov kategorični imperativ, novo nujno obliko za preživetje: »Hitler je ljudem v stanju njihove nesvobode vsilil nov kategorični imperativ: njihovo mišljenje in ravnanje urediti tako, da se Auschwitz ne more ponoviti, da se ne more zgoditi nič podobnega.« Novega kategoričnega imperativa idealizem po Adornovi presoji ni zmožen udejanjiti.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
16

Civilotti, Diego. "La estética de la música en la era postinmunológica." Revista del ISM, no. 16 (October 4, 2016): 84–113. http://dx.doi.org/10.14409/ism.v0i16.6085.

Full text
Abstract:
Ética, Estética y Filosofía de la Historia pro-porcionan, desde hace décadas, los cimien-tos para una teoría que aborde la dimensión social y política de la música en las socieda-des occidentales contemporáneas. Una de las más influyentes obras hasta hoy, ha sido sin duda, la de Theodor Adorno (1903-1969). Sin embargo, a la luz de las recientes tesis de Byung-Chul Han (1959) acerca de un cambio de paradigma, consideramos necesaria una reformulación de la estética negativa de Ador-no en el ámbito de la música, que al mismo tiempo que garantice la autonomía de la mú-sica, no suprima su dimensión ética ni su en-caje histórico y social. El compositor y teórico español Josep Soler (1935), en cuya estética musical ha tenido gran influencia la Segunda Escuela de Viena así como las tesis de Ador-no, ofrece una propuesta en este sentido, in-tegrando la historia de la música con la histo-ria del pensamiento científico. La música no sólo ocupa un lugar central en su teoría del co-nocimiento, sino que a través de esto, adquie-re legitimidad ética en el contexto de la crisis contemporánea.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
17

Milojković, Milan. "Aesthetical views of Vojislav Vučković in the light of 'Theory of reflection and critical theory'." New Sound, no. 42 (2013): 27–41. http://dx.doi.org/10.5937/newso1341027m.

Full text
Abstract:
Although Vojislav Vučković (1910-1942) did not leave an elaborate and selfcontained theoretical system behind, his creativity can nevertheless be perceived from a relatively integral perspective, thanks to collections of papers published posthumously. It should be kept in mind that our great composer lost his life at the pinnacle of productivity; hence, we can safely say that his work was interrupted in every sense of the word, and thus left somewhat fragmentary. There is a very significant difference between the views on problem solving he advocated in his early essays and those he promoted before and during the war, given that the timespan involved is just ten years (1932-1942). Based on these theoretical wanderings, one could assume that Vučković was following the intensive changes on the West European theoretical stage of his time, endeavouring to shape his standpoints in a dialogue with the main theoretical currents. In this text, I will try to highlight the possible connections between some of Vuþkoviügs views and the theories which left an important imprint on the cultural life of Europe between the wars, such as the theory of reflection by Todor Pavlov (1890-1977) and critical (aesthetical) theory by Theodor Adorno (1903-1969) and Walter Benjamin (1892-1940). It should be said that Vučković used Pavlov's theory directly, but in a quite distinctive way which, alongside the theoretical trends of the upcoming generation of Marxist thinkers, was close to the critical standpoints of distinguished members of the Frankfurt School, who in those years, like Vučković, were writing new chapters of the history of aesthetics
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
18

Bock, Wolfgang. "Schwellenkunde." Journal für Psychoanalyse, July 1, 2021, 43–62. http://dx.doi.org/10.18754/jfp.62.4.

Full text
Abstract:
Der Frankfurter Sozialphilosoph Theodor W. Adorno (1903–1969) kritisiert in vielen seiner Texte Sigmund Freuds Beschreibung der äusseren Wirklichkeit als ungenügend. Kaum bekannt ist, dass er selbst zum Verhältnis von Phantasie und Aussenwelt geforscht hat. In den kalifornischen Kliniken von Ernst Levy und Frederic Hacker entwickelte er entsprechende Forschungsprojekte zur Disposition von Künstlern und zur Rolle der Phantasie in der sexuellen Entwicklung des Kindes. Die Ergebnisse verbinden sich mit einer bestimmten Perspektive auf die Psychoanalyse und erweitern ihr Realitätsprinzip um eine «libidinöse Zone».
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
We offer discounts on all premium plans for authors whose works are included in thematic literature selections. Contact us to get a unique promo code!

To the bibliography