Academic literature on the topic 'Arakanese Art'

Two years since the arsa attacks and the military’s clearing operations in Rakhine, violence and continuing atrocities are being committed by the Tatmadaw (Myanmar Army) against the Rohingya and Arakanese civilians in Myanmar. This article examines the developments since August 2017 and the continuing failure of the international community to adequately respond to human rights violations and humanitarian needs of conflict-affected communities inside and outside of Myanmar. The article argues that despite the strong international outrage against the Tatmadaw’s atrocities, the international community’s failure to act springs from three main factors. First, the United Nations remains divided in response to the crisis as a result of ongoing systemic and structural deficiencies. Second, there is a lack of political will on the part of the Association of Southeast Asian Nations (asean) to collectively impose sanctions against an erring member. Finally, the ongoing full autonomy of the Tatmadaw to operate above the law and remain unaccountable for continuing atrocities in the country. Their autonomy is facilitated by a precarious democratic transition led by Aung San Suu Kyi who appears more concerned about domestic repercussions of giving in to international pressure than about her tarnished reputation as a human rights defender. This article details the ongoing humanitarian needs of affected communities within and outside the country.

Mrauk U is situated in the western part of modern Myanmar and was the capital of Arakan (Rakhine) from 1430 CE until the Burmese conquest in 1784 CE. Its unique position in the Bay of Bengal via the Kaladan river and its tributaries resulted in the development of a commercial and cultural center in its heyday. European travel accounts and chronicles describe Mrauk U as a prosperous cosmopolitan city with a polyglot court, not only using native Arakanese language but also Persian and Bengali. Consequently, the remnants of art and archaeology reveal that the artisans drew much of their inspiration from Indian, European and Burmese traditions (Gutman 2001; 2002; Leider 2002:83). This paper contextualizes decorative glazed tiles of Arakanese Buddhist monuments in relation to the historical, political and cultural situation of Mrauk U. Regional interaction will be taken into account to identify the origins and development of Arakanese glazing technology. Previous research has mainly focused on the art and architecture of the Mrauk U period and the origin of the glazing technique remains vague. The comparative analysis reveals that significant elements in Arakanese glazing art, such as the use of stylized, geometric, floral or vegetal designs and animal poses seem to be borrowed from Islamic art. This article argues that Islamic tile tradition exerted considerable influence on the Arakanese glazing technique, probably via Bengal. မြန်မာနိုင်ငံ အနောက်ဖက်ပိုင်းတွင်တည်ရှိသော မြောက်ဦးမြို့သည် 1430 AD မှစ၍ 1784 AD ဗမာမင်းများ သိမ်းပိုက်ခဲ့သည့်အချိန်တိုင်အောင် ရခိုင်လူမျိုးတို့​၏ မြို့တော်ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ ဥရောပ ခရီးသွားမှတ်တမ်းများနှင့် ရာဇဝင်များတွင် ဖော်ပြချက်များအရ မြောက်ဦးသည် လူမျိုးပေါင်းစုံ အခြေချနေထိုင်ပီး မိခင် ရခိုင့်ဘာသာစကား သာမက ပါရှန်းနှင့် င်္ဘဂါလီဘာသာစကားများပါ အသုံးပြုသော နန်းတော်တည်ရှိရာမြို့လည်း ဖြစ်သည်။ ၎င်း​၏ အကျိုးဆက် အနေဖြင့် မြောက်ဦးမြို့ရှိ ကျွင်းကျန်ရစ်သော ရှေးဟောင်သုတေသနနှင့် အနုပညာလက်ရာများသည် အိန္ဒိယ၊ ဥရောပ နှင့် မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှုဟန်များ ရောယှက်လျက်ရှိပါသည်။ ယခုစာတမ်းသည် မြောက်ဦးမြို့ရှိ ဗုဒ္ဓသာသနိက အဆောက်အဦးများတွင် အလှဆင်ထားသော စဉ့်ချပ်များအကြောင်းကို မြောက်ဦးခေတ် သမိုင်း၊ နိုင်ငံရေးနှင့် ယဉ်ကျေးမှု အခြေအနေများနှင့် ချိန်ထိုး၍ လေ့လာသွားမည်ဖြစ်သည်။ စဉ့်ပြုလုပ်သည့် အတတ်ပညာကို မည်သို့ မည်ပုံ ကျွမ်းကျင်တတ်မြောက်ခဲ့ကြောင်းကို ဒေသတွင်းအခြား ခေတ်ပြိုင် စဉ့်လုပ်ငန်းများနှင့် ချင့်ချိန် လေ့လာသွားပါမည်။ ယခင်လေ့လာခဲ့သော သုတေသနများသည် မြောက်ဦးခေတ် ဗိသုကာနှင့် အနုပညာရပ်များအပေါ် အဓိကဇောင်းပေးခဲ့ပီး စဉ့်အတတ်ပညာမည်သို့ ရရှိတတ်မြောက်ခဲ့ကြောင်း လေ့လာရန်လိုအပ်လျက်ရှိပါသည်။ နှိုင်းယှဉ်လေ့လာ ချက်များအရ ရခိုင် စဉ့်ချပ်များပေါ်ရှိ ပန်းခက်ပန်းနွယ်၊ ဂျီဩမေထြီ ဟန်ပန် ဒီဇိုင်းများနှင့် တိရိစ္ဆာန် ကိုယ်နေဟန်ထား ပုံစံများသည် အစ္စလမ်မစ် အနုပညာ လက်ရာများနှင့် တူညီသော အင်္ဂါရပ်များစွာတွေ့ရပါသည်။ အစ္စလမ်ဘာသာရေး အဆောက်အဦးများတွင် စဉ့်ချပ် အလှဆင်သောဓလေ့သည် မြောက်ဦးစဉ့်ချပ် အလှဆင်မှု ဓလေ့အပေါ်တွင် လွှမ်းမိုးမှုရှိခဲ့ပြီး ၎င်းနည်းပညာမှာ အိန္ဒိယနိုင်ငံ င်္ဘဂလားဒေသမှ ဆင်းသက် လာသည်ဟု ယူဆရ နိုင်ကြောင်းကို ယခုစာတမ်းတွင် ဆွေးနွေးတင်ပြသွားပါမည်။

Cak (ISO 639-3 ckh) represents a Tibeto-Burman language spoken in the Chittagong Hill Tracts, Bangladesh. The language is known as Sak in Rakhaing State, Burma. The total number of native speakers of the language is estimated at approximately 3,000 in Bangladesh and 1,000 in Burma (Simons and Fennig eds. 2017). Although Cak and Sak are mutually understandable where native words are concerned, comprehensibility becomes arduous with Bangla loan words in Cak, and with Arakanese/Burmese loan words in Sak. Until recently, Cak/Sak did not have a script of its own. However, by the beginning of the 21st century, the Cak script was developed and finally published as Ong Khyaing Cak (2013), in which its fundamental system is described. Although well designed overall, the current Cak writing system found in Ong Khyaing Cak (2013) has several shortcomings. Huziwara (2015) discusses the following five instances: (a) No independent letter for /v/, (b) unnecessary letters for the non-phonemic elements such as the voiced aspirated stops and the retroflexes, (c) the arbitrary use of short and long vowel signs, (d) a frequent omission of high tone marks in checked syllables, and (e) multiple ways to denote coda consonants. In this paper, Huziwara (2015) will first be reviewed. Then, the basic phonetic correspondences between Cak in Bangladesh and Sak in Burma will be examined. Finally, based on these two discussions, an orthography to be employed in the forthcoming Cak-English-Bangla-Burmese dictionary, a revised version of Huziwara (2016), will be demonstrated.