To see the other types of publications on this topic, follow the link: Architektura wnętrz.
Journal articles on the topic 'Architektura wnętrz'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 38 journal articles for your research on the topic 'Architektura wnętrz.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Kobe, Rainer. "The Copper Engraving "The Pope in the Lateran" by Jan van Londerseel after a Painting by Hendrick Aerts." Porta Aurea, no. 20 (December 21, 2021): 7–25. http://dx.doi.org/10.26881/porta.2021.20.01.
Full textAbstract:
Architektura na miedziorycie Papież na Lateranie Jana van Londerseela powstała według nieznanego obrazu czynnego w Gdańsku malarza – Hendrika Aertsa. Pochodzący z Mechelen artysta był najpewniej uczniem Vredemana de Vriesa. Zmarł młodo, bo w 1603 r., ale architektura z jego obrazu służyła za wzór wielu malarzom wnętrz kościelnych. Badanie wykazało, że rycina Londerseela zawiera zarówno w sferze wizualnej, jak i w łacińskiej inskrypcji niezauważone dotychczas przesłanie skierowane przeciwko papieżowi i Kościołowi katolickiemu. Ten rodzaj konfesyjnej polemiki koresponduje z sytuacją w Holandii na początku XVII w., kiedy Londerseel wykonał rycinę, ale nie ma nic wspólnego z obrazem Aertsa. Na podstawie szczegółów odbitki można udowodnić, że gotycka architektura kościoła przedstawiona na rycinie jest odwróconym odwzorowaniem modelu namalowanego przez Aertsa. Gabinet obrazów Johanna Michaela Brettschneidera zachowany w Miejskim Muzeum Zamkowym w Rheydt, namalowany sto lat później, przedstawia fragment wnętrza kościoła Aertsa tak, jak prawdopodobnie wyglądało ono pierwotnie: wnętrza kościoła, o którego uroku decyduje wyłącznie architektura fantastyczna.
2
Wiśnicka, Anna. "Wybrane aspekty minimalistycznych rearanżacji wnętrz kościelnych po roku 2000." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 116 (December 6, 2021): 437–55. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.12601.
Full textAbstract:
W artykule przybliżono tematykę minimalistycznych rewitalizacji wnętrz sakralnych Kościoła rzymskokatolickiego w oparciu o selekcję reprezentatywnych przykładów, zdywersyfikowanych pod względem geograficznym i kulturowym. Wychodząc od założeń Soboru Watykańskiego II oraz zmian artysty-cznych i społeczno-kulturowych, które zaobserwować można już w XIX wieku, artykuł analizuje czynniki, które doprowadziły do skrajnej redukcji formalnej w wystroju kościołów. Poza oczywistą kwestią, jaką jest architektura wnętrz, podjęty zostaje namysł nad sposobem eksponowania sztuki, którą stanową zarówno element kultowy, jak i estetyczny. Wzięto również pod uwagę czynniki prawne, aspekty liturgiczne oraz psychologiczne. Do analizy problemu wykorzystano realizacje i projekty z kręgu architektury europejskiej.
3
Kucharczyk-Brus, Beata. "Ocena jakości mieszkań w zabudowie wielorodzinnej – raport z badań ankietowych." BUILDER 287, no. 6 (May 31, 2021): 11–13. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0014.8659.
Full textAbstract:
Ankiety są jedną z technik używanych w metodzie badań jakościowych. W ramach przedmiotu Metodologia Projektowania na kierunku Architektura Wnętrz Wydziału Architektury Politechniki Śląskiej zostały przeprowadzone analizy jakościowe wybranych losowo mieszkań usytuowanych w budynkach wielorodzinnych. Uzupełnieniem analiz eksperckich była ankieta skierowana do wybranego użytkownika badanego lokalu. Uzyskane odpowiedzi stanowią indywidualną opinię mieszkańca na temat wad i zalet jego miejsca zamieszkania, wyposażenia technicznego oraz cech poszczególnych pomieszczeń. Artykuł przedstawia uzyskane informacje w formie raportu z badań ankietowych.
4
Plewka, Anna. "Ślady przeszłości w starych wnętrzach – architektura mazowieckich wnętrz z drugiej połowy XX wieku." Mazowsze Studia Regionalne, no. 27 (December 2018): 123–37. http://dx.doi.org/10.21858/msr.27.07.
Full text
5
Barycz, Rafał, and Paweł Saramowicz. "Nowa-stara tożsamość. Z cyklu: Barycz & Saramowicz. Najnowsze dzieła architektoniczne." BUILDER 269, no. 12 (November 29, 2019): 18–21. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.5777.
Full textAbstract:
KAMIENICA STARE PODGÓRZE W KRAKOWIE. Krakowskie Podgórze, położone w sercu zabytkowego Krakowa, do 1914 r. było samodzielnym miastem. Dziś jest jednym z najbardziej atrakcyjnych do inwestowania terenów. Autorzy przedstawiają historię Podgórza. Kreślą architektoniczny i urbanistyczny kontekst, w którym według projektu Biura Architektonicznego Barycza i Saramowicza przy ul. Zamoyskiego 44 w Krakowie wznoszony jest wielorodzinny budynek mieszkaniowy. Projekt kamienicy został zainspirowany naturą skalistych wzgórz krzemionkowych pobliskiego Wzgórza Krzemionek, co znajduje odzwierciedlenie w formie bryły oraz wizualnym odbiorze materiału użytego w elewacjach. Poprzez taki zabieg odniesiono się do tożsamości miejsca. Zewnętrzna powłoka budynku została ujednolicona Plan O AUTORACH: Dr Rafał Barycz i dr Paweł Saramowicz są jednymi z najwybitniejszych polskich architektów. Wychowankowie grazkiej oraz weneckiej szkoły architektonicznej, w 1991 r. założyli w Krakowie Biuro Architektoniczne Barycz i Saramowicz. Są autorami kilkudziesięciu innowacyjnych budynków z segmentu architektury użyteczności publicznej, mieszkaniowej wielorodzinnej, willowej oraz rezydencjalnej, edukacji, sportu i rekreacji, przemysłu oraz handlu, jak również wnętrz. Zostali uhonorowani licznymi nagrodami architektonicznymi. Ogłosili kilkadziesiąt publikacji w kraju i za granicą, dotyczących zagadnień nowoczesnego projektowania architektonicznego. Ich twórczości poświęconych jest kilkaset publikacji w literaturze fachowej. W 2002 r. Barycz i Saramowicz byli współtwórcami Wydziału Architektury i Sztuk Pięknych Krakowskiej Akademii Andrzeja Frycza Modrzewskiego, gdzie prowadzą mistrzowską klasę projektową. Ci cenieni wychowawcy młodzieży architektonicznej są promotorami wielu prac dyplomowych. Rafał Barycz jest m.in. członkiem Miejskiej Komisji Urbanistyczno- Architektonicznej Miasta Krakowa, Jury Plebiscytu Sztuki Architektury „Polska Architektura XXL” oraz Kapituły Konkursu dla Młodych Architektów miesięcznika „Builder”. [Red.] 0 2 5m drogą implementacji materiałów o jednolitej kolorystyce i zbliżonej fakturze. Został zastosowany galeriowy układ przestrzenno-komunikacyjny. Przesuwne okiennice zapewniają obecność budowli w czasoprzestrzeni. Konsolidacja wysoko zaawansowanych technologii i budownictwa to postulat obecny w myśli architektonicznej mieszkalnictwa już od czasów przedwojennych innowatorów. Analiza historycznych i przestrzennych uwarunkowań oraz przywołanie progresywnych postulatów mieszkalnictwa implikują nowatorski charakter budynku, który został przedstawiony w artykule.
6
Kucharczyk-Brus, Beata, and Katarzyna Rosłon. "GEOsfera Jaworzno – analizy studialne przestrzeni edukacyjnych istniejącego budynku w kontekście bieżących potrzeb użytkowników." BUILDER 285, no. 4 (March 28, 2021): 68–71. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0014.7928.
Full textAbstract:
Parametry obiektów edukacyjnych są podyktowane wieloma uwarunkowaniami – wymogami inwestora, który ściśle określa zakres zmian w przeprojektowywanym obiekcie, ale przede wszystkim potrzebami użytkowników. Współcześnie ważne jest uzyskanie odpowiedniego balansu pomiędzy funkcjonalnością a wrażeniem estetycznym. Jest to szansa, aby oferta edukacyjna takiego obiektu bardziej przyciągała odbiorców, a sam obiekt pod względem architektonicznym zachowywał wysoką pozycję na rynku nieruchomości. Artykuł przedstawia analizy studialne możliwości rozwiązania funkcjonalno- estetycznego wybranych stref budynku administracyjno-edukacyjnego GEOsfery w Jaworznie. Ten stosunkowo niewielki obiekt funkcjonuje od kilku lat, stanowiąc cel wycieczek edukacyjnych wciąż zwiększających się grup użytkowników z różnych przedziałów wiekowych. W projektach studialnych starano się zachować istniejący układ funkcjonalny, wzbogacając go odpowiednią estetyką i wspierając rozwiązaniami: przechowywania oraz ekspozycji zbiorów, elastycznych podziałów przestrzeni wewnętrznych, multiplikacji, a także redukcji miejsc siedzących w zależności od potrzeb itp. Zaprezentowane projekty to wynik pracy zespołów projektowych studentek Politechniki Śląskiej w Gliwicach, kierunku architektura wnętrz, nadzorowanych przez autorki artykułu.
7
Bogdan, Mirosław. "Liturgiczne uwarunkowania umiejscowienia ołtarza i tabernakulum we wnętrzu sakralnym po II Soborze Watykańskim w XX wieku." Liturgia Sacra 56, no. 2 (December 17, 2020): 113–33. http://dx.doi.org/10.25167/ls.2189.
Full textAbstract:
Artykuł próbuje udokumentować, że zarządzone w dokumentach posoborowych oddzielenie tabernakulum od ołtarza posiada konkretne oddziaływanie na architekturę i sztukę sakralną. Dotyczy to posoborowych uwarunkowań liturgicznych, będących żródłem uwarunkowań architektonicznych i sposobu urządzenia liturgicznego wnętrza w drugiej połowie XX wieku. Artykuł uwzględniając wyraźnie architekturę współczesną, bez analizy zabytkowych odnawianych wnętrz, kładzie nacisk na poszukiwanie modernistycznych metod budowy wnętrz liturgicznych, mających prawo do posługiwania się współczesnym językiem wypowiedzi mistycznej. Udowadnia się że posoborowe metody wykorzystania estetyki współczesnej wnoszą konkretne rozwiązania służące egzystencji sztuki liturgicznej odpowiedzialnej za budowę wnętrza kościelnego od ołtarza, stanowiącego centrum przestrzeni sakralnej. Dlatego oprócz tabernakulum to właśnie ambona, sedilia, chrzcielnica oraz obrazy i inne obiekty kultowe odnajdują swoje miejsce w przestrzeni odpowiedzialnej za czytelne przybliżenie strefy wiernych do strefy ołtarza, którego najwyższy element, dostrzegalny dla wszystkich, stanowi mensa stołu ofiarnego.
8
Wojtyła, Arkadiusz. "La noble simplicité – wrocławska rezydencja Fryderyka II Hohenzollerna a zjawisko klasycyzacji rokoka." Biuletyn Historii Sztuki 82, no. 2 (August 12, 2020): 239–73. http://dx.doi.org/10.36744/bhs.642.
Full textAbstract:
Powściągliwa i chłodna w wyrazie dekoracja wnętrz Traktu Fryderyka II we Wrocławiu (1751–1753) nie wynikała, jak dotychczas sądzono, tylko ze względów oszczędnościowych, lecz wpisywała się w proces klasycyzacji rokoka, ogarniający w tym czasie również jego ojczyznę – Francję. Sam Fryderyk II reprezentował orientację oświeceniową i cenił architekturę Palladia, projektant architektury i dekoracji wnętrz wrocławskiego Traktu – Johann Boumann ze swej rodzimej Holandii wyniósł zamiłowanie do architektury racjonalnej w wyrazie, a wykonawca dekoracji rzeźbiarskiej, Johann Michel Hoppenhaupt preferował formy symetryczne. W programie ikonograficznym Biblioteki Traktu pojawią się też motywy masońskie. Natomiast szeroki margines dla rokokowej fantazji zagwarantowano w niektórych z martwych natur (Augustin Dubuisson) z supraport i panneaux.
9
Bogdan, Mirosław. "Miejsce ołtarza i tabernakulum w architekturze wnętrza kościelnego po Soborze Watykańskim II." BUILDER 293, no. 12 (November 24, 2021): 16–22. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0015.5238.
Full textAbstract:
Artykuł uwzględnia aktualność odnowy liturgicznej po Soborze Watykańskim II wpływającej na funkcjonowanie architektonicznego wnętrza. Dotyczy to wnętrz historycznych i budowanych w okresie posoborowym, dwóch odmiennych języków wypowiedzi plastycznej oraz architektonicznej, wnętrz, które muszą wypełniać jednakowe zadanie w kwestii uniwersalnego przekazu aktualnego obrazu liturgii. Artykuł przedstawia konsekwencję oddzielenia tabernakulum od ołtarza i opisuje przestrzenne konsekwencje tego rozdziału. Dopełnieniem opisu różnych sposobów lokalizacji tabernakulum w kościele jest przedstawienie wzajemnego funkcjonalnego powiązania tego obiektu z ołtarzem. Artykuł podkreśla rolę wypowiedzi plastycznej, która przy zastosowaniu odpowiednich technik powinna służyć architekturze w obszarze czytelnej prezentacji obiektów liturgicznych i strefy wiernych zorganizowanej w ich sąsiedztwie.
10
Wagner, Anna. "Rewaloryzacja zabytkowego Gmachu Technologii Chemicznej w zespole Politechniki Warszawskiej." Budownictwo i Architektura 17, no. 1 (April 20, 2018): 109–18. http://dx.doi.org/10.24358/bud-arch_18_171_14.
Full textAbstract:
Gmach Technologii Chemicznej powstał w latach 30. XX wieku. Jest jednym z dwóch gmachów, autorstwa ówczesnego dziekana Wydziału Architektury – prof. Czesława Przybylskiego, wchodzących w skład zabytkowego zespołu Politechniki Warszawskiej. Gmach zaprojektowano z uwzględnieniem specyficznych rozwiązań funkcjonalnych i technologicznych, w oparciu o najnowsze wówczas wzorce europejskie i amerykańskie. W architektonicznej formie Przybylski nawiązał do geometrycznych nurtów awangardowych. W wieloczłonowej, kaskadowo spiętrzonej bryle wydobył elementy strukturalne, potraktowane w sposób rzeźbiarski, przy jednoczesnym zachowaniu jedności funkcji i formy. Całość wpisała się w bryłowo-fakturowy warszawski funkcjonalizm nurtu „szarej cegły”.Gmach uległ znacznym zniszczeniom w czasie Powstania Warszawskiego (zniszczenia stropów, wypalenie wnętrz). Powojenna odbudowa i modernizacje nastawione były na usprawnienie i intensyfikację funkcji utylitarnych, z pominięciem odtworzeń pierwotnych układów i historycznego wystroju.Ostatnie dekady przyniosły zmianę podejścia do zabytkowych gmachów Politechniki. Jest to doskonale widoczne m.in. na przykładzie gmachu Technologii Chemicznej, gdzie od kilku lat trwają prace remontowo-modernizacyjne, mające na celu przywrócenie świetności elewacjom i adaptację wnętrz na nowoczesne laboratoria. Istotnym elementem tych działań jest rewaloryzacja holu wejściowego i głównej auli wykładowej. Przeprowadzone prace wykonano w oparciu o badania historyczno-konserwatorskie. Dzięki zachowanemu oryginalnemu projektowi prof. Czesława Przybylskiego możliwa była przestrzenna rekonstrukcja audytorium i przywrócenie pierwotnego układu wnętrzom holu wejściowego. Użycie nowoczesnych rozwiązań technologicznych i materiałowych nadało wnętrzom współczesny charakter, bez znamion stylizacji, przy jednoczesnym odtworzeniu cech charakterystycznych projektu prof. Przybylskiego. Dobra współpraca pomiędzy administratorami gmachu, architektem, historykiem architektury i służbami konserwatorskimi zaowocowała dobrym efektem końcowym – przywróceniem wartości architektonicznych przy jednoczesnym podniesieniu walorów funkcjonalnych zabytkowemu gmachowi Technologii Chemicznej, wybitemu przedstawicielowi przedwojennego warszawskiego modernizmu.
11
Królikowska-Dziubecka, Marzena. "Jan Chrystian Kamsetzer – architekt królewski. Przyczynek do badań nad genezą twórczości." Biuletyn Historii Sztuki 81, no. 4 (February 6, 2020): 583–99. http://dx.doi.org/10.36744/bhs.630.
Full textAbstract:
Artykuł prezentuje postać saksońskiego architekta Jana Chrystiana Kamsetzera w świetle nowych badań źródłowych, przede wszystkim na podstawie jego korespondencji z dworem królewskim w Warszawie. Kamsetzer urodził się 14 stycznia 1753 roku w Dreźnie w ewangelickiej parafii Kreuzkirche w rodzinie piekarzy. Naukę pobierał w drezdeńskiej Akademii Sztuk Pięknych, m.in. u Friedricha Krubsaciusa (1718-1790). W wieku dwudziestu lat przybył do Warszawy, zapewne z rekomendacji Marcella Bacciarellego i pozostawał w służbie króla od 1773 roku przez dwadzieścia dwa lata. Współpracował na początku z architektem Jakubem Fontaną, a po jego śmierci z Domenico Merlinim, który piastował tytuł pierwszego architekta na dworze. Kamsetzer brał udział w rozbudowie królewskich rezydencji: letniego pałacu w Łazienkach Królewskich m.in. w 1788 r. zaprojektował samodzielnie fasadę północną oraz Zamku Królewskiego. Jego dziełem były również wnętrza Łazienek Królewskich, np. Sala Balowa oraz Teatr na Wyspie, który powstał w latach 1790-1793. Jego antykizująca forma nawiązuje do widowni budowli teatralnych w Pompejach i Herkulanum, które architekt osobiście studiował w czasie swojej podróży. Działalność architekta i próba analizy genezy jego twórczości może stanowić przyczynek do szerszych badań nad zagadnieniem architektury czasów panowania Stanisława Augusta. Jednym z ważniejszych czynników kształtujących ten obraz, oprócz studiów akademickich, były dwie podróże architekta. W latach 1776-1777 wyruszył z poselstwem polskim do Stambułu jako oficjalny rysownik misji, w trakcie której udało mu się również zwiedzić zachodnie wybrzeże Azji Mniejszej, Wyspy Cykladzkie, Grecję, a przede wszystkim Ateny. Wyjątkowe znaczenie miała jego druga artystyczna podróż po Europie w latach 1780-1782 . Wówczas był w Austrii (Wiedeń), zobaczył wiele miejsc w Italii (Wenecja, Vicenza, Rzym, Neapol, Sycylia), potem dotarł do Francji, Anglii, Holandii oraz krajów niemieckich. Król finansował obydwie podróże architekta. Drugim źródłem pokazującym proces kształtowania się gustu architektonicznego Kamsetzera były wysyłane z podróży listy bezpośrednio do Marcella Bacciarellego i przekazywane następnie królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu. Analiza listów architekta pozwala prześledzić trasy jego podróży, ale też sposób odbioru poszczególnych dzieł architektury. We Włoszech fascynowała go architektura antyczna, której poświęcił najwięcej miejsca i którą opisywał i rysował z dużym znawstwem oraz dzieła Palladia i Vignoli czyli tradycja klasyczna. Odwiedził Vicenzę oraz Wenecję, w której zawarł znajomość z architektem Tommaso Temanzą (1705-1789). Odrysował jego plany i bryłę kościoła św. Marii Magdaleny, zaprojektowanego w 1760 r. Zatrzymał się w okolicach Spoleto by przyjrzeć się longobardzkiej świątyni Klitumnusa (the Tempietto del Clitumno near Spoleto), która umieścił w swoim traktacie Palladio. Będąc już w Rzymie zwiedzał Caprarolę, dwukrotnie wybrał się do Neapolu, zwiedzając jego okolice, a następnie objechał Sycylię i Maltę oraz wysepkę Gozo. Podziwiał doryckie budowle w Paestum. Zwrócił uwagę na dzieła Luigiego Vanvitellego, ale generalnie barok neapolitański, a potem sycylijski nie wywołały u niego pozytywnych wrażeń. We Francji zajmował się rysowaniem pałaców i ogrodów, które zostały zlecone przez samego Stanisława Augusta. Poznał wówczas wybitnego szwedzkiego portrecistę pracującego w Paryżu Alexandra Roslina (1718-1793). W Anglii doceniał urbanistykę Londynu, zachwycił się katedrą św. Pawła oraz parkami i wiejskimi posiadłościami z ogrodami usytuowanymi w okolicach miasta.
12
Skibiński, Franciszek. "Moc, wygoda, kształt, piękny pozór. Uwagi o kształtowaniu dzieła architektonicznego według anonimowego autora Krótkiej nauki budowniczej z 1659 r." Biuletyn Historii Sztuki 81, no. 1 (June 12, 2019): 103–13. http://dx.doi.org/10.36744/bhs.104.
Full textAbstract:
Opublikowana w 1659 r. „Krótka nauka budownicza dworów, pałaców, zamków podług nieba i zwyczaju polskiego” jest pierwszą w Polsce oryginalną książką w całości poświęconą architekturze rezydencjonalnej. W niniejszym artykule przedstawiono próbę nowej interpretacji tego tekstu, zwłaszcza w odniesieniu do relacji pomiędzy wartościami użytkowymi i estetycznymi budynku oraz zasad jego kształtowania. Zwracając się do szlachty bezpośrednio po zakończeniu niszczycielskiej wojny, autor traktatu starał się, pisząc łatwo zrozumiałym językiem, znaleźć kompromis pomiędzy szybkim i prostym sposobem planowania i wznoszenia dworu a szacunkiem dla klasycznych zasad architektury. Według niego źródłem architektonicznego piękna są proporcje poszczególnych części budynku oraz harmonijna zgodność tychże z sobą nawzajem i z całością. Reguły te odnosi przede wszystkim do układu pomieszczeń oraz rozmieszczenia oraz umiejscowienia otworów okiennych i drzwiowych. W ten sposób zostały one powiązane z witruwiańską zasadą celowości (utilitas). Zewnętrzna forma budynku wynika z umiejętnego i rozsądnego podziału wnętrza, zaś porządkującą rolę odgrywają tu proporcje i zgodność poszczególnych elementów. To właśnie relacja pomiędzy wnętrzem i elewacją decyduje o estetyce budowli. Akcentując trwałość i celowość, za rzecz kluczową dla kształtowania dzieła architektonicznego przyjął jego właściwy podział, określony jako compartitio, racjonalny i harmonijny układ przestrzenny porządkujący całość budowli. Podporządkowanie harmonijnego powiązania części budowli nadrzędnej zasadzie compartitio, dla której punktem odniesienia jest raczej utilitas aniżeli venustas, powoduje, że estetyka budowli znajduje swój wyraz właśnie w „umiejętnym i rozsądnym podzieleniu budynku”. Powiązanie estetyki budowli z jej wartościami użytkowymi i trwałością, a także potraktowanie jej jako organicznej całości, w której układ przestrzenno-funkcjonalny i wynikający z niego podział elewacji muszą być zgodne, sytuuje polski tekst w tradycji palladiańskiej. Wartości użytkowej nie należy przy tym interpretować w duchu nowoczesnego funkcjonalizmu, a raczej jako ścisłe powiązanie układu przestrzennego budynku z jego celem, czemu powinna odpowiadać architektoniczna forma. Użytkowa wartość architektury jest przy tym nierozerwalnie związana z kontekstem kulturowym, układ przestrzenno-funkcjonalny układ musi być bowiem dostosowany do lokalnych warunków i zwyczajów.
13
Nowak, Anna, and Hubert Markowski. "Korona Warszawy - najwyższe z najwyższych. Mennica Legacy Tower." BUILDER 268, no. 11 (November 1, 2019): 68–76. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.5356.
Full textAbstract:
Artykuł przedstawia koncepcję oraz aspekty techniczne budowy wieżowca Mennica Legacy Tower. Prezentuje układ funkcjonalny budynku oraz przybliża proces jego budowy. Zawiera także informacje na temat rozwiązań konstrukcyjnych, elewacji i architektury wnętrz.
14
Tomaszewski, Filip. "Remont wiatraka w Lesznie jako przykład interdyscyplinarnego podejścia do restauracji zabytków techniki i architektury." BUILDER 292, no. 11 (October 27, 2021): 32–34. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0015.3857.
Full textAbstract:
: Zabytkowe młyny wietrzne są zabytkami zarówno architektury, jak i techniki. Pełnią funkcję „znaków” w krajobrazie, ich konstrukcja stanowi świadectwo kunsztu rodzimej ciesiołki, a w swoim wnętrzu kryją skomplikowane wyposażenie techniczne będące świadectwem inwencji dawnych młynarzy. Ochrona konserwatorska zabytkowych wiatraków powinna zatem obejmować wszystkie nione aspekty. Artykuł w syntetyczny sposób przedstawia przykład translokacji oraz remontu młyna wietrznego z ul. Strumykowej w Lesznie, który w 2018 r. został przeniesiony na teren gospodarstwa pomocniczego Zespołu Szkół Rolniczo-Budowlanych w Lesznie. Obiekt jest interesującym przykładem transformacji wiatraka na młyn elektryczny, ale z poszanowaniem i zachowaniem wszystkich atrybutów charakterystycznych dla młyna wietrznego. Artykuł wskazuje, że pełna restauracja oraz przywrócenie sprawności technicznej zabytku były możliwe dzięki współpracy architekta wykonującego dokumentację, wykonawcy prac budowlanych, w tym ciesielskich, i technologa specjalizującego się w młynarstwie tradycyjnym.
15
Czubiński, Jacek. "Stylistyka wnętrz historycznych budynków położonych w wybranych miejscowościach uzdrowiskowych na Huculszczyźnie – zarys problematyki." Teka Komisji Architektury, Urbanistyki i Studiów Krajobrazowych 16, no. 4 (December 30, 2020): 114–27. http://dx.doi.org/10.35784/teka.2457.
Full textAbstract:
W miejscowościach uzdrowiskowych położonych w dolinie Prutu na Huculszczyźnie zachował się duży, niezwykle interesujący, zespół obiektów powstałych w okresie międzywojennym. Związane są one zarówno z architekturą modernistyczną jak i nurtami regionalnymi. Praca przedstawia i analizuje wybrane przykłady aranżacji wnętrz reprezentujących te dwie tendencje. Zagadnienie to było niemal całkowicie pominięte w dotychczasowych badaniach nad architekturą tego regionu. Prowadzone przez autora studia terenowe i archiwalne pozwoliły zidentyfikować szereg projektów i realizacji. Badania będą kontynuowane w przyszłości.
16
Juroszek, Justyna. "“SMALL IS BEAUTIFUL” NEW TRENDS IN ARCHITECTURE AND INTERIOR DESIGNS." Space&FORM 2021, no. 48 (December 6, 2021): 31–44. http://dx.doi.org/10.21005/pif.2021.48.b-02.
Full textAbstract:
The article outlines how views on residential architecture have changed in recent years. Sustainable development, ecology and balance are recently trendy concepts that have also been reflected in architecture. They manifested themselves through a new approach to designing the living space. It began to be approached more practically, inventively and creatively. Initially in the United States, and then in other countries, the architectural trend known as Tiny Houses began to appear. It referred to minimalism, savings and anti-consumerism. In Poland, this designing trend is still relatively new, but it is a challenge for the future in architecture.
17
Bałus, Wojciech. "Space and Beholder in Nineteenth‑Century Sacred Architecture." Porta Aurea, no. 19 (December 22, 2020): 221–30. http://dx.doi.org/10.26881/porta.2020.19.11.
Full textAbstract:
Na idealne doświadczanie gotyckiej i neogotyckiej świątyni w XIX w. składają się dwa różne elementy. Z jednej strony wymagało ono fizycznego ruchu po wnętrzu kościoła (doświadczenie kinestetyczne), a z drugiej – niemal całkowitego pozbycia się ciała, aby człowiek wchodzący do świątyni mógł się duchowo wznieść do niebios (doświadczenie „ekstatyczne”). Ruch fizyczny oraz zmysłowe doświadczanie służyły przede wszystkim rozszyfrowaniu symbolizmu tkwiącego w przestrzennej strukturze kościoła, jego architekturze, dekoracji i wyposażeniu jako chrześcijańskiej drogi życia (chrzcielnica – początek życia, nawa główna – ziemia, Ecclesia militans, chór – niebo, Ecclesia triumphans). „Wzloty”, choć rozpoczynały się od kinestezji i efektów odbieranych w ciele, miały się sublimować w czysto duchowe doświadczenie – na granicy wręcz całkowitego wyswobodzenia się z ciała, ponieważ rodziły się na skutek pionowego ukierunkowania wręcz eterycznych wnętrz przenikniętych światłem, w których faktyczny układ przestrzenny w tym momencie nie miał znaczenia. Pierwszy zatem z tych elementów łączył doświadczenie z konkretną przestrzenią architektoniczną, podczas gdy drugi – pozbawiając budowle ich materialności oraz wyraźnie wydzielonych przestrzeni, przekształcał je w metaforyczne wstępowanie na niebiosa. Obie formy odbioru świątyni opierały się na wierze w „chrześcijańską rzeczywistość”. Ten szczególny typ rzeczywistości wymagał nie tylko wiedzy na temat zasad symbolizmu, lecz także metafor, które wynikały z odkrywania w architekturze odniesień do tego, co stanowi nadprzyrodzoną niebiańską rzeczywistość. Właśnie dzięki symbolice świątynia mogła być postrzegana jako „chrześcijańska droga życia”, a dzięki włączeniu pierwiastka zakorzenionego w religijności – być doświadczana jako „alegoria życia mistycznego” czy „petryfikacja naszej religii” – „rodzaj kościoła duchowego”, jak to nazwał w swoim sonecie Wordsworth.
18
Patoczka, Piotr. "POJĘCIA STOSOWANE W ARCHITEKTURZE KRAJOBRAZU." Teka Komisji Architektury, Urbanistyki i Studiów Krajobrazowych 8, no. 1 (June 29, 2012): 116–23. http://dx.doi.org/10.35784/teka.2498.
Full textAbstract:
Terminologia architektury krajobrazu opiera się na dwu pojęciach: jednostki i wnętrza ark – one z kolei wiążą się z grupą – rodziną nazw i określeń źródłowych, aby rozwinąć się w zbiór o rozmytych granicach, czerpiących z architektury, urbanistyki i planowania przestrzennego; w aspektach „natury” i „kultury”, zbiór ten należy nieustannie doskonalić dla łatwego i jednoznacznego przekazywania informacji specjalistycznych.
19
Łapińska, Joanna. "Odnalezione w krajobrazie – wprowadzone do wnętrza." inAW Journal - Multidisciplinary Academic Magazine 2, no. 1 (June 13, 2021): 122–38. http://dx.doi.org/10.52652/inaw.62.
Full textAbstract:
Artykuł napisany w ramach zadania badawczego „Odnalezione w krajobrazie – niepozorne / upragnione – przestrzenie wyobrażone” dotyczy przestrzeni mieszkalnej, na którą największy wpływ miała pandemia COVID-19. Scharakteryzowane w nim zostały negatywne skutki zamknięcia i izolacji, dla których rozwiązaniem może być projektowanie biofiliczne. Ukazane zostały podobieństwa pomiędzy wzorcami biofilii a nastawioną na kontakt z przyrodą estetyką japońską. Podane zostały przykłady architektury pozytywnie oddziałującej na użytkownika dzięki związkom z naturą. Problem ten został zbadany na podstawie publikacji naukowych oraz analizy projektów, w tym także studyjnych.
20
Wójcik, Agata. "Projekty wnętrz i mebli zaprezentowane na „wystawie Architektury i wnętrz w otoczeniu ogrodowem” w Krakowie w 1912 roku." Roczniki Humanistyczne 67, no. 4 (July 4, 2019): 109. http://dx.doi.org/10.18290/rh.2019.67.4-4.
Full textAbstract:
The aim of this study is to analyze the architecture of residential interiors and furniture making presented at the exhibition in 1912, to indicate the sources of inspiration for designers and to place them in the context of foreign furniture making. The sources of information were the exhibition catalog, press articles, and the archival materials stored in the National Archives in Krakow that had not been used so far, as well as photographs from the collections of the Print Room of the Academy of Fine Arts in Krakow and the Museum of the Jagiellonian University.The interiors and furniture presented by the artists from the society for Polish applied arts (TPSS) at the Krakow exhibition in 1912 perfectly matched the trends prevailing in designing around 1910. How far they were from the curvy-line Art Nouveau. The designers consciously and creatively used their native tradition, especially the furniture making of the Biedermeier period and folk art. On the one hand, Polish artists drew from the architecture of manor interiors, and on the other they were close to the inspiration of an English home. Their projects can be compared with the works of Austrian artists from the circle of the Vienna Workshop and German artists associated with the Deutscher Werkbund. They were a harbinger of simplified, geometrized, folk-inspired, influencing the beauty of the material, Polish furniture of the interwar period. The equipment for the house of a worker and a craftsman being an example of cheap furniture was characterized by solidity, modesty, operating with economical, but noble forms, inspired by folk ornamentation. They were the beginning of attempts by Polish designers to create minimalist, functional, solid and cheap equipment that were continued in the interwar period.
21
Bernatowicz, Tadeusz. "Pałac Koniecpolskich-Radziwiłłów. Modernizacje i transformacje programu wnętrz na przełomie XVII i XVIII wieku." Biuletyn Historii Sztuki 81, no. 3 (September 2, 2020): 389–413. http://dx.doi.org/10.36744/bhs.479.
Full textAbstract:
Pałac Koniecpolskich-Radziwiłłów (obecnie Prezydencki) należy do wyróżniających się skalą i prestiżem rezydencji Warszawy. Powstał w latach 1643-1646/1656 według projektu Contante Tencalli dla hetmana Stanisława Koniecpolskiego, wybitnego rycerza i znakomitego polityka. Następnie należał do książąt Lubomirskich, a 1674 r. zakupiony został przez księcia Michała Radziwiłła. W rękach tej rodziny pozostał do 1818 r. Od 1684 r. Radziwiłłowie prowadzili przebudowy i adaptacje zgodnie ze zmieniającymi się potrzebami użytkowymi i reprezentacyjnymi, angażując najwybitniejszych architektów pracujących w Warszawie. Wyjątkowo, jak na polskie warunki zachowane źródła w postaci inwentarzy pałacu z lat 1681, 1685, 1717, 1721, 1728, 1735 oraz rachunki i korespondencja pozwalają na odtworzenie dziejów przemian budowli, zakresu prac architektonicznych oraz roli uczestniczących w nich architektów. Materiały te posłużyły do rekonstrukcji zmieniających się układów funkcjonalnych wnętrz, które opracowane zostały w formie graficznej. Za podstawę posłużył plan Pianta del Palazzo di uarsauia [Varsavia] wykonany przez Giovaniego B. Gisleniego przed 1655 r., a znajdujący się obecnie w Castello Sforzesco w Mediolanie. Tencalla zaprojektował pałac z loggią od dziedzińca, tarasem z grotą od ogrodu oraz długą salą wewnątrz, po bokach której powstały paradne apartamenty. Wzorował na wczesnobarokowych willach i pałacach rzymskich z 2 poł. XVI i pocz. XVII w. – pałacu papieskim na Kwirynale i willi Borghese oraz willi Mondragone we Frascati. Ponieważ budowla miała pełnić nie tylko funkcje rekreacyjne ale również reprezentacyjne pałac otrzymał trzy kondygnacje – parter, piano nobile i mezzanino, i tym samym wpisywał się w tradycję rezydencji otwartej o francuskiej genezie. Z połączenia dwóch typów rezydencji włoskiej willi i francuskiego pałacu wynikł problem kształtu schodów. Tencalla, opierając się na schematach willowych zaprojektował schody ciasne i ciemne, nie spełniające w wystarczającym stopniu wymogów reprezentacji. Po śmierci Tencalli Gisleni przedstawił nowe projekty schodów, których jednak nie zrealizowano. Próby rozwiązania tego problemu pojawiały się przy kolejnych adaptacjach i remontach pałacu. Nową klatką schodową z duszą wybudowano dopiero w poł. XVIII w. dostawiając ją do budynku od północy. W latach 1689-1690 Giuseppe S. Bellotti wykonał remont pałacu dla Michała Radziwiłła i jego żony Katarzyny z Sobieskich. Odnowił schody na pierwsze piętro i wyremontował salę jadalną na parterze. W większym zakresie modernizację pałacu wykonali w latach 1693-1701 Augustyn W. Locci i Carlo Ceroni dla kolejnego właściciela Karola Radziwiłła oraz Anny z Sanguszków. Powstała wtedy wielka jadalnia na parterze. Ceroni jako budowniczy i inżynier wodny nadzorował także prace ogrodowe związane z urządzeniami wodnymi w grocie. By podnieść reprezentacyjność wnętrz pałacu ponownie podjęto ponownie próbę wybudowania nowych schodów. Projekty wykonali architekci Andrzej J. Jeziernicki (1701-1705) oraz laureat Akademii św. Łukasza Benedykt de Renard (1720-1721). One także nie zostały zrealizowane. W tym czasie Carlo A. Bay z dużych pokojów na parterze wyodrębnił kameralne apartamenty mieszkalne przeznaczone dla Michała Radziwiłła „Rybeńki”. W następnych latach 1727-1728 skoncentrowano się na podnoszeniu splendoru ogrodu. W tym celu, za pośrednictwem de Renarda sprowadzony został z Rzymu architekt Domenico Cioli, który odnowił grotę, urządzenia wodne i pawilony ogrodowe. Zrekonstruowany proces przemian jakich dokonali znakomici architekci w latach 1684-1735 ukazuje skomplikowaną materię jaką było użytkowanie pałacu wzniesionego w czasach Wazów, a funkcjonującego w epoce silnych tendencji do manifestowania reprezentacji, którego wyznacznikami były paradny dziedziniec, regularny ogród, i co najważniejsze paradna sekwencja wnętrz – sień, schody i Sala Wielka. Przykład pałacu Radziwiłłów-Koniecpolskich znakomicie ilustruje charakterystyczne w Warszawie zjawisko, gdy wczesnobarokowe wnętrza pałaców próbowano w XVIII w. unowocześnić by spełniały nowe wymogi reprezentacji. Problem polegał na tym, że z jednej strony respektowano nieomal ortodoksyjnie zasadę nienaruszalności starych murów magistralnych, z drugiej zaś próbowano westybulom, klatkom schodowym i Salom Wielkim nadać okazałą i skalę. Konfliktowość między potrzebami unowocześnienia a możliwościami technicznymi zmuszała architektów i decydentów do podejmowania decyzji prowadzących do nietypowych rozwiązań, które odbiegały od ogólnoeuropejskich schematów rozwoju architektury, ale odbijały specyficzne uwarunkowania mentalne zleceniodawców i społeczno-ekonomiczne mechanizmy w rozwoju pałacowej architektury XVII i XVIII w. w Warszawie.
22
Winnicka-Jasłowska, Dorota. "Projekt wnętrz oddziałów szpitalnych na przykładzie szpitala w Rybniku. Omówienie procesu projektowego i wybranych rozwiązań." BUILDER 285, no. 4 (March 28, 2021): 26–29. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0014.7830.
Full textAbstract:
Proces kształcenia przyszłych architektów na Wydziale Architektury Politechniki Śląskiej oparty jest na tematach projektowych, które realizowane są w ramach współpracy naukowo-badawczej z podmiotami zewnętrznymi. Research-based design, czyli projektowanie oparte na badaniach naukowych, to proces innowacyjny zmierzający w efekcie do opracowania doskonałego projektu, opartego na wiedzy projektantów o użytkownikach. W artykule zaprezentowano przykład takiej współpracy w zakresie dwóch projektów realizowanych w 2018 oraz 2020 roku dla Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego nr 3 w Rybniku. Współpraca dotyczyła projektów wnętrz oraz systemu komunikacji wizualnej oddziału pediatrii oraz oddziału onkologii tego szpitala. W obu tematach założono, że objęta opracowaniem przestrzeń oddziałów ma poprawić komfort pacjentów i realizować założenia tzw. środowiska terapeutycznego [3]. W ramach dwóch projektów zostały przeprowadzone konkursy studenckie na projekty dla obu oddziałów. Nagrodzony projekt dla oddziału pediatrii został zrealizowany w 2019 roku, natomiast dla oddziału onkologii konkurs studencki rozstrzygnięto w 2020 roku i jest planowany do realizacji.
23
Hirsch, Robert. "Adaptacja Dworca Morskiego w Gdyni na Muzeum Emigracji." Protection of Cultural Heritage, no. 9 (December 4, 2020): 43–56. http://dx.doi.org/10.35784/odk.2060.
Full textAbstract:
Artykuł dotyczy adaptacji historycznego Dworca Morskiego w Gdyni na Muzeum Emigracji. Budynek został zaprojektowany i zbudowany w latach 30. XX w. i jest wybitnym dziełem architektury modernistycznej. Budynek zlokalizowany na sztucznym pirsie portowym, służył do obsługi ruchu pasażerskiego i towarowego linii oceanicznych m.in. do Nowego Jorku. W 1943 r. budynek został częściowo zniszczony w czasie nalotu i nie odbudowano go już w pełnym kaształcie. Po II wojnie światowej budynek służył różnym celom, ale już nie odzyskał dawnej świetności.W 2012 roku narodziła się idea utworzenia w Gdyni Muzeum Emigracji. Projekt koncepcyjny zakładał odbudowę w nowoczesnej formie, zniszczonych w czasie wojny części budynku oraz rekonstrukcję wystroju wnętrz. Muzeum otwarto w 2016 r., a w następnym roku inwestycja została wyróżniona główną nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w konkursie "Zabytek zadbany".
24
Goncikowski, Marcin. "Cechy charakterystyczne współczesnych obiektów przemysłowych." BUILDER 286, no. 5 (April 29, 2021): 57–59. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0014.8341.
Full textAbstract:
Praca poświęcona jest zbadaniu cech współczesnych obiektów przemysłowych. Podstawową ich cechą charakterystyczną jest odpowiedniość dla współczesnych procesów przemysłowych: surowcowo-wydobywczych, surowcowo-przetwórczych, przetwórczych, wytwórczo-montażowych, wytwórczo-montażowych prototypowych i krótkoseryjnych, energetycznych oraz utylizacyjnych, składowania i dystrybucji. Obiekty przemysłowe wyróżnia charakterystyka technologiczna, skala, a także koncentracja prowadzonych procesów przemysłowych. Współczesne obiekty przemysłowe można podzielić na obiekty lokalizowane w mieście, poza miastem, obiekty realizowane w parkach technologicznych. Architekturę współczesnych obiektów przemysłowych charakteryzuje jej systemowość. Systemy współczesnych obiektów przemysłowych można skategoryzować jako: hardware systems: systemy fizyczne (np. przegród wewnętrznych, obsługi, konstrukcji, wnętrza, elewacji) i software systems – systemy (strategie) logiczne złożenia oraz działania systemów fizycznych (polegające na np. elastyczności elastyczności, adaptacyjności, modułowości, typizacji, koordynacji, integracyjności).
25
Syczewska, Anna. "Wirtualna rzeczywistość jako narzędzie dydaktyczne staje się normą." inAW Journal - Multidisciplinary Academic Magazine 2, no. 1 (June 13, 2021): 85–106. http://dx.doi.org/10.52652/inaw.67.
Full textAbstract:
Artykuł porusza coraz bardziej popularny temat wykorzystywania wirtualnej rzeczywistości jako narzędzia dydaktycznego, w szczególności w projektowaniu. W czasach, kiedy utrudnione są kontakty międzyludzkie, rzeczywistość jest mocno ograniczona przez system zakazów i rozporządzeń, funkcjonowanie w rzeczywistości cyfrowej (przestrzeni VR i AR) staje się z konieczności normą. W Pracowni Projektowania Tkaniny i Ubioru na Wydziale Architektury Wnętrz Fashion Start-up wprowadza nowe narzędzie dydaktyczne: VR Fashion Design Workflow 1.0. Pracownia ta, jako pierwsza jednostka akademicka specjalizująca się w fashion design w Polsce i jedna z pierwszych w Europie, dygitalizuje proces projektowania ubioru we współpracy z firmą Kontekst Retail Design. Wirtualny rysunek żurnalowy, wirtualny showroom i wirtualny pokaz mody to efekty podsumowujące wdrożenie programu cyfrowego szycia i wirtualnej prezentacji mody. W niniejszym artykule przedstawię metodę i rezultaty pracy w przestrzeni wirtualnej rzeczywistości Pracowni Projektowania Tkaniny i Ubioru od strony praktycznej na tle innych, międzynarodowych uczelni artystycznych specjalizujących się w projektowaniu ubioru.
26
Urbanowicz, Barbara, and Tomasz Szuliński. "Rzeczywistość wirtualna w architekturze – zastosowania i korzyści. Cz. 2." BUILDER 287, no. 6 (May 31, 2021): 51–53. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0014.8834.
Full textAbstract:
Prezentowany tekst jest kontynuacją artykułu opublikowanego w Builder Science numer 2/2020 [1]. W materiale zostały opisane przypadki realnego zastosowania środowiska VR w kreowaniu wirtualnych przestrzeni. VR to skrót angielskiego Virtual Reality, w tłumaczeniu na język polski oznaczającego rzeczywistość wirtualną. Termin określa stereoskopową projekcję całkowicie sztucznego środowiska zbudowanego w czasie rzeczywistym, wśród której można się poruszać. Oba artykuły (poprzedni i obecny) są próbą odpowiedzi na pytanie: czy wirtualna rzeczywistość jest nam potrzebna? W pierwszym tekście autorzy zaprezentowali przykłady zastosowania wirtualnej rzeczywistości w branży budowlanej. Przeanalizowano efekty zastosowania tej technologii przez firmy deweloperskie oraz przedsiębiorstwo zajmujące się m.in. dystrybucją smart parkingów. Omówiono także aplikację House Customizer dającą możliwość tworzenia elementów trójwymiarowych w wirtualnej przestrzeni. W niniejszym artykule autorzy przedstawili zastosowanie wirtualnej rzeczywistości na przykładach z branży wyposażenia wnętrz oraz rozrywkowej. Prezentowane projekty różnią się stopniem zaawansowania użytej technologii, a także grupą docelową oraz celem, jaki miał zostać osiągnięty poprzez zastosowanie VR. Omawiane projekty zostały zrealizowane przez firmę Digital Wanderer (http://digitalwanderer.pl/), z którą współpracował jeden z autorów publikacji. Artykuł oparto na badaniach własnych, które przeprowadzono w trakcie współpracy z ww. firmą. W tekście wykorzystano obserwacje własne oraz wywiady przeprowadzone z klientami, inwestorami oraz uczestnikami wydarzeń, podczas których wykorzystano technologię VR.
27
Barczyk, Alina, and Jakub Sito. "Warszawa i Łowicz. Dwie kolegiackie kaplice Chrystusa Ukrzyżowanego w XVIII stuleciu." TECHNE. Seria Nowa, no. 5 (December 30, 2020): 61–94. http://dx.doi.org/10.18778/2084-851x.09.04.
Full textAbstract:
Dwie kaplice wzniesione przy kolegiatach w Warszawie i w Łowiczu, mieszczące słynące łaskami krucyfiksy, wykazują liczne analogie, do których należą: lokalizacja na przedłużeniu północnych naw, powiązania obu kapituł kolegiackich oraz szczególny status świątyń kojarzonych z najważniejszymi osobami w Rzeczypospolitej – królem (a także, w szerszym ujęciu, Sejmem i kręgiem dworskim) oraz prymasem, czyli interrexem. Mimo że powstanie architektury kaplic dzieliło blisko pół wieku, dostrzec można wzajemne zależności zastosowanych form. Wnętrza posiadają tym więcej analogii, że kaplicę warszawską przekształcono z inicjatywy Jana Klemensa Branickiego w na początku lat 60. XVIII wieku – gdy powstawało mauzoleum w Łowiczu. Zaprezentowania analiza, oparta na kwerendach archiwalnych i obserwacjach in situ, pozwoliła na doprecyzowanie dotychczasowych ustaleń, ukazanie procesu budowy oraz przekształceń omawianych obiektów, a także poświadczenie zależności artystycznych pomiędzy kaplicami.
28
Zielińska, Katarzyna. "O upowszechnianiu kultury w czasie pandemii." inAW Journal - Multidisciplinary Academic Magazine 2, no. 1 (June 13, 2021): 37–49. http://dx.doi.org/10.52652/inaw.71.
Full textAbstract:
Przeobrażenia naszej codzienności, które nastąpiły za sprawą ogólnoświatowej pandemii wywołanej przez COVID-19, mocno zreorganizowały wiele płaszczyzn naszego życia, do których specyfiki dotychczas przywykliśmy. Zagadnienie to jest wyraźnie widoczne także na płaszczyźnie artystycznej. Przez brak możliwości organizowania wydarzeń, wspólnych spotkań kulturalnych mocno przekształcił się charakter popularyzowania kultury, wydobywając nowe metody działań, niejednokrotnie wchodzących w silną dygresję z pierwotnym celem twórczości, jakim jest bezpośredni kontakt odbiorcy ze sztuką. Artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytanie: „Jak sobie z tym poradziliśmy?”.Artykuł zgłębia problem, skupiając się na analizie retrospektywnej i bieżącej wybranych działań w zakresie rozpowszechniania i promocji sztuki różnego rodzaju, odbywających się w obliczu przemodelowania rzeczywistości wywołanej wprowadzonymi obostrzeniami epidemiologicznymi. Analiza poparta jest przykładami aktywności sektora popularyzacji kultury i sztuki, zaistniałymi w reakcji na nagły lockdown, między innymi także działań odbywających się w Galerii Fashion Start-up Gallery, funkcjonującej przy Wydziale Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, powstałej dzięki realizacji projektu „Projektowanie Przyszłości – program rozwoju Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie na lata 2018–2022”. W wyniku analizy określone zostały zmiany, narzędzia i ich rodzaje, które posłużyły w przemodelowaniu aktywności w sferze upowszechniania kultury, polegające na wielorakiej ekspozycji dzieła dla odbiorcy.
29
Molski, Piotr. "Przekształcenia zabytkowych obiektów – próba kodyfikacji." Protection of Cultural Heritage, no. 11 (June 30, 2021): 13–26. http://dx.doi.org/10.35784/odk.2767.
Full textAbstract:
Rozwój cywilizacyjny i związane z tym zmiany standardów funkcjonalnych, technologicznych i wzorców estetycznych wiążą się z przekształceniami istniejącej zabudowy, w tym również zabytków architektury. Uwarunkowane czynnikami pozakonserwatorskimi potrzeby i skala tych przekształceń wpływają na przewartościowania paradygmatu ochrony architektonicznego dziedzictwa. Istotnym tego przejawem, w następstwie transformacji ustrojowej w Polsce po 1989 roku, jest między innymi współzależność skutecznej ochrony zabytków z ich użytkowym wykorzystaniem. Wiąże się to z koniecznością ingerencji modernizacyjno-adaptacyjnych - ze zmianami podziałów wnętrz i potrzebą powiększania użytkowanej powierzchni poprzez rozbudowy zabytkowych obiektów lub założeń lub wznoszenia w ich najbliższym sąsiedztwie nowych. Ochrona zabytków wymaga zatem integracji działań utrwalających dokumentalne wartości historycznej tkanki z zasadami jej przystosowania do aktualnych, utylitarnych potrzeb – jako warunku przetrwania zabytków.
W systematyzowaniu zasad przekształceń niezbędne jest uporządkowania nazewnictwa działań podejmowanych wobec zabytków – kluczowego w rozumieniu zasad ochrony i dialogu uczestników procesów konserwatorko-modernizacyjnych.
Celem rozważań zawartych w artykule jest: zarys poglądów dotyczących ingerencji w zabytkowe struktury w rozwoju polskiej myśli konserwatorskiej jako punkt wyjścia do kodyfikacji ingerencji; diagnoza istotnych uwarunkowań decydujących o przekształceniach zabytków i potrzeb dialogu uczestników przedsięwzięć konserwatorko-modernizacyjnych; próba zdefiniowania rodzajów przekształceń z ich charakterystyką oraz sformułowanie wniosków.
30
Gawlak, Agata, and Magda Matuszewska. "Wnętrza w polskim filmie fabularnym lat 60-tych jako źródło wiedzy i punkt odniesienia dla współczesnych projektów architektonicznych." Teka Komisji Architektury, Urbanistyki i Studiów Krajobrazowych 16, no. 4 (December 30, 2020): 52–58. http://dx.doi.org/10.35784/teka.1508.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na relację pomiędzy trendami wzorniczymi lat 60-tych, na przykładzie filmu polskiego, a współczesnymi trendami we wzornictwie i projektowaniu mebla. Odwołanie się do filmów z okresu lat 60-tych, jako jednego z istotnych źródeł wiedzy o wnętrzach tamtego okresu, ma stanowić pretekst do dyskusji na temat ponadczasowości ówczesnych projektów. W szczególności, uwzględniając kontekst polityczny i okres PRL. Jednocześnie celem jest pokazanie, w jaki sposób wykorzystywać można źródła filmowe w innych dziedzinach nauki, w ramach badań interdyscyplinarnych, poprzez analizę obrazu filmowego dokonaną przez architekta. Film fabularny jest w więc istotnym uzupełniającym inne, źródłem wiedzy o formach i wnętrzach architektonicznych.
31
Goncikowski, Marcin. "Systemy rozwiązań obiektów przemysłowych jako wzór rozwiązań dla budynków użyteczności publicznej. Część 2. Rozwiązania współczesnych systemów budynków użyteczności publicznej inspirowane systemami obiektów przemysłowych." BUILDER 289, no. 8 (July 25, 2021): 89–95. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0015.0469.
Full textAbstract:
Jedną z cech typologicznych architektury współczesnych obiektów przemysłowych jest wielopoziomowa systemowość rozwiązań. Pod tym względem budynki przemysłowe określane są jako zbiór lub system systemów. Systemy współczesnych obiektów przemysłowych można podzieli na hardware systems: systemy fizyczne oraz software systems: systemy logiczne. Wśród systemów fizycznych można wyróżnić: system przegród wewnętrznych, instalacji, obsługi procesów, konstrukcji, wnętrza, elewacji. Wśród systemów logicznych, czyli strategii logicznych złożenia i działania systemów fizycznych: elastyczność, adaptacyjność, modułowość oraz typizację, koordynację i integracyjność, systemy organizacji procesów oraz transportu. Pomiędzy systemami logicznymi współczesnych obiektów przemysłowych charakterystycznie wyróżniają się: adaptacyjność i elastyczność obiektów oraz integracyjność złożonych systemów fizycznych budynków. Silnie obecna jest typizacja i modularność rozwiązań oraz – w różnym stopniu – systemowa prefabrykacja. Budynki przemysłowe charakteryzuje obecność zaawansowanych systemów sterowania, automatyki, łączności sieciowej. Obecne i rozwijane w budynkach przemysłowych rozwiązania systemów fizycznych oraz logicznych – sprzyjające elastyczności i adaptacyjności obiektów, oraz rozwiązania w zakresie koordynacji – integracyjności systemów są wzorem dla obiektów użyteczności publicznej. W zakresie systemów fizycznych budynki użyteczności publicznej czerpią z obiektów przemysłowych rozwiązania systemów konstrukcyjnych, rozwiązania materiałowe, rozwiązania systemów energetycznych, a w przyszłości mogą stać się wzorem zautomatyzowanego budynku połączonego z globalną siecią i internetem rzeczy.
32
Goncikowski, Marcin. "Systemy rozwiązań obiektów przemysłowych jako wzór rozwiązań dla budynków użyteczności publicznej Cz. 1. Systemowość rozwiązań obiektów przemysłowych." BUILDER 288, no. 7 (June 30, 2021): 90–95. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0014.9362.
Full textAbstract:
Jedną z cech typologicznych architektury współczesnych obiektów przemysłowych jest wielopoziomowa systemowość rozwiązań. Pod tym względem budynki przemysłowe określane są jako zbiór lub system systemów. Systemy współczesnych obiektów przemysłowych można podzielić na hardware systems: systemy fizyczne oraz software systems: systemy logiczne. Wśród systemów fizycznych można wyróżnić: system przegród wewnętrznych, instalacji, obsługi procesów, konstrukcji, wnętrza, elewacji. Wśród systemów logicznych, czyli strategii logicznych złożenia i działania systemów fizycznych: elastyczność, adaptacyjność, modułowość oraz typizację, koordynację i integracyjność, systemy organizacji procesów oraz transportu. Pomiędzy systemami logicznymi współczesnych obiektów przemysłowych charakterystycznie wyróżniają się: adaptacyjność i elastyczność obiektów oraz integracyjność złożonych systemów fizycznych budynków. Silnie obecna jest typizacja i modularność rozwiązań oraz – w różnym stopniu – systemowa prefabrykacja. Budynki przemysłowe charakteryzuje obecność zaawansowanych systemów sterowania, automatyki, łączności sieciowej. Obecne i rozwijane w budynkach przemysłowych rozwiązania systemów fizycznych oraz logicznych – sprzyjające elastyczności i adaptacyjności obiektów, oraz rozwiązania w zakresie koordynacji – integracyjności systemów są wzorem dla obiektów użyteczności publicznej. W zakresie systemów fizycznych budynki użyteczności publicznej czerpią z obiektów przemysłowych rozwiązania systemów konstrukcyjnych, rozwiązania materiałowe, rozwiązania systemów energetycznych, a w przyszłości mogą stać się wzorem zautomatyzowanego budynku połączonego z globalną siecią i internetem rzeczy
33
Nowiński, Janusz. "„W klasztorze wieść życie pielgrzyma” – interpretacja architektury i wnętrza kościoła św. Richariusza w Centuli (St. Riquier) w czasach Angilberta (799-814) w kontekście liturgii stacyjnej i kultu relikwii." Seminare. Poszukiwania naukowe 2021(42), no. 2 (June 30, 2021): 143–57. http://dx.doi.org/10.21852/sem.2021.2.12.
Full textAbstract:
Decyzją Karola Wielkiego w Centuli, nad grobem św. Richariusza, został wzniesiony jeden z najwspanialszych kościołów w państwie karolińskim o nowatorskiej architekturze. Zgromadzono w nim imponującą kolekcję relikwii, reprezentująca świętości totius christianitatis, z najliczniejszą grupą relikwii Chrystusa-Zbawiciela. Relikwie miały nadać fundacji wyjątkową jakość i atrybut „miejsca świętego”. Opis liturgii sprawowanej w Centuli informuje, że relikwie zdeponowane w jedenastu ołtarzach i czterech memoriach uobecniały w nich najważniejsze miejsca i zdarzenia z Ziemi Świętej związane z vita Christi, a także osoby świętych. Mnisi, w ramach praktyki circuire altaria, na podobieństwo pielgrzymów nawiedzali ołtarze i ich relikwie. Wzorem była tu stacyjna liturgia rzymska oraz iroszkocka praktyka peregrinatio.
34
Mączyński, Ryszard. "Nowe oblicze oświeceniowej Warszawy – gmachy koszarowe projektowane przez Stanisława Zawadzkiego." Biuletyn Historii Sztuki 81, no. 4 (February 6, 2020): 601–26. http://dx.doi.org/10.36744/bhs.631.
Full textAbstract:
Warszawskie koszary z czasów panowania króla Stanisława Augusta nie stały się dotychczas przedmiotem szczegółowych badań, zupełnie też niewykorzystane pozostały zarówno źródła archiwalne, jak i drukowane. Wobec unicestwienia stołecznych budynków koszarowych z czasów Oświecenia – najpierw w wyniku rozmaitych przekształceń, później zaś całkowitego ich zburzenia – tym większego znaczenia nabiera zachowana ikonografia, a zwłaszcza akwarele Zygmunta Vogla, który je uwiecznił. Realizm i staranność tych prac pozwala dokonać architektonicznej analizy namalowanych obiektów.
Wybudowanie koszar powierzono majorowi Stanisławowi Zawadzkiemu, sprawującemu w latach 1777-1795 urząd architekta wojsk koronnych. Swe umiejętności projektanckie doskonalił on niegdyś w cieszącej się renomą rzymskiej Akademii św. Łukasza. Zyskał już uprzednio uznanie, projektując w 1782 r. gmach koszar w Kamieńcu Podolskim. Wzniesienie go w tamtejszej twierdzy, która broniła południowo-wschodnich rubieży Rzeczypospolitej, miało w intencji monarchy istotnie przyczynić się do podniesienia obronności kraju. Stąd wzięła się chęć zrealizowania stworzonego przez Zawadzkiego projektu jako dzieła wzorcowego: odznaczającego się nowoczesnością formy zewnętrznej i funkcjonalnie rozwiązanych wnętrz. Jeszcze wcześniej, w 1781 r., architekt wystawił w Warszawie koszary Kadeckie, położone opodal pałacu Kazimierzowskiego, stanowiącego podówczas główną siedzibę założonej przez króla Stanisława Augusta Szkoły Rycerskiej.
Pozyskanie środków finansowych i formalny nadzór nad wznoszonymi gmachami warszawskich koszar poruczono wyznaczonej królewskim rozporządzeniem Komisji Lokacyjnej. Ludność stolicy czuła się utrudzona obowiązkiem nieustannego „goszczenia” żołnierzy, więc obietnica uwolnienia jej od tej powinności pozwoliła zebrać wystarczające fundusze na budowę koszar dla stołecznego garnizonu. Celem poboru owego podatku została w 1784 r. sporządzona specjalna Taryfa miasta Warszawy (nadająca po raz pierwszy wszystkim posesjom konsekwentną numerację). Inwestycja miała zresztą same zalety. Nie tylko uwalniała mieszkańców od przekleństwa kwaterunku, lecz także, gromadząc daną jednostkę wojska w jednej przestrzeni, w sposób istotny wpływała na subordynację żołnierzy oraz ich dyspozycyjność.
Cała inwestycja – realizowana do 1788 r. – obejmowała cztery zespoły koszarowe w różnych częściach miasta. Na skarpie rozciągającej się wzdłuż Wisły od strony północnej mieściły się koszary Gwardii Pieszej Koronnej, a od strony południowej – koszary Gwardii Pieszej Litewskiej. Dalej od rzeki, okalając Starą i Nową Warszawę od zachodu, zlokalizowane były na północy koszary Artylerii Koronnej, a na południu koszary Gwardii Konnej Koronnej. Wszakże w jednym tylko przypadku – koszar Artylerii Koronnej miała to być budowa całkowicie nowego, wznoszonego od podstaw kompleksu, w dwóch innych: koszar Gwardii Pieszej Koronnej oraz koszar Gwardii Pieszej Litewskiej – daleko posunięta rozbudowa albo istniejącego już założenia koszarowego, albo budynku cywilnego wcześniej przeznaczenia, w przypadku zaś ostatnim – koszar Gwardii Konnej Koronnej – gruntowna renowacja funkcjonującego zespołu.
Za dzieło najważniejsze – bo pozwalające projektantowi na największą swobodę –należy uznać koszary Artyleryjskie. Ich kompozycja zamknięta została w rozległym czworoboku zewnętrznych skrzydeł mieszkalnych, dwudziestotrzyosiowego od frontu oraz dwudziestosześcioosiowych bocznych. Owe skrzydła wydzielały trzy wewnętrzne dziedzińce, dwa mniejsze kwadratowe, tylne, oraz większy prostokątny, przedni. Elewacje zyskały surowy wystrój. Najokazalsza była fasada, rozczłonkowana trzema ryzalitami, ujętymi artykulacją porządkową, z których środkowy, ozdobiony dodatkowo kolumnowym portykiem zwieńczonym trójkątnym frontonem, mieścił bramę wjazdową koszar, a boczne wieńczyła dekoracja rzeźbiarska wyraźnie mówiąca nie tylko o militarnym przeznaczeniu gmachu, lecz także o ulokowaniu w nim siedziby artylerzystów. Wystrój, choć zgodnie z zasadami surowy, zyskał jednak dość wykwintny charakter, dostosowany do lokalizacji gmachu w centrum stolicy Rzeczypospolitej.
Projektując koszary Artylerii Koronnej, Zawadzki nie naśladował żadnego konkretnego wzoru, lecz wykorzystywał twórczo najnowsze europejskie trendy. Może je udokumentować niemal współcześnie powstały plan koszar stworzony przez Jean-Françoisa Neufforge’a i zamieszony w suplemencie do jego autorskiego wydawnictwa Recueil élémentaire d'architecture…, które opublikowane zostało w Paryżu w latach 1775-1780. Koncepcji Zawadzkiego nie należy wszakże traktować jako modyfikacji francuskiego abrysu, gdyż nie na tym opiera się ich podobieństwo. Identyczne bowiem są nie formy, lecz zasady stosowane przez obu architektów: komponowanie – przy zachowaniu ścisłych reguł symetrii – monumentalnego, wieloskrzydłowego gmachu z wewnętrznymi dziedzińcami, z praktycznymi rozwiązaniami wynikającymi z powtarzalności starannie rozplanowanych jednostkowych modułów formalno-funkcjonalnych, dostosowanych do zróżnicowanego poziomu komfortu kwater oficerskich i żołnierskich.
Skala przedsięwzięcia, jakie podejmowano przystępując do budowy stołecznych koszar, była w stanisławowskiej Warszawie bez precedensu. W 1788 r. podawano, że „na cztery fabryki koszar wyszło z kasy Komisji Lokacyjnej 1 473 693 zł”. Była to suma ogromna. Inne dane statystyczne również wkraczają w strefę wielkich liczb. Przy czterech prowadzonych równolegle „fabrykach” zatrudnionych było jednocześnie ponad tysiąc robotników, co również stanowiło liczbę znaczącą, zważywszy że ludność całej Warszawy w 1784 r. liczyła 63 tysiące mieszkańców. Należało zapanować nad tak gigantycznym zespołem zaangażowanych pracowników, skupionych na odległych od siebie placach, ale też – jak rzemieślnicy czy dostawcy – rozproszonych po całej ówczesnej aglomeracji. Front robót budowlanych został rozwinięty tak szeroko, że w roku 1785 cena cegły w stolicy gwałtownie podskoczyła o jedną trzecią.
Pierwsze tworzone w Warszawie dzieła klasycystyczne nie mogły jeszcze przesądzić o zmianie jej barokowego oblicza. Sprawiły to dopiero rozrzucone w różnych częściach miasta monumentalne gmachy koszar, „wszystkie inne budowle tej stolicy wielkością i ozdobą architektury przewyższające”, a zwłaszcza odznaczające się znakomitym wyeksponowaniem w przestrzeni urbanistycznej koszary Artylerii Koronnej i koszary Gwardii Pieszej Litewskiej. Cechą wyraźnie je też wyróżniającą spośród innych dzieł, które nierzadko, wprowadzając klasycystyczną stylistykę, nie odcinały się całkowicie od baroku czy rokoka, była konsekwencja w zastosowaniu surowych form. Z jednej strony wynikało to z przyjęcia propagowanej przez teoretyków architektury zasady stosowności odniesionej do architektury militarnej, z drugiej zaś z wyraźnej osobistej predylekcji Zawadzkiego do takiej właśnie „rewolucyjnej” – jak to niekiedy określali badacze – odmiany klasycyzmu.
Powstałe w stolicy budowle garnizonowe stały się istotnym tytułem do zasłużonej sławy Zawadzkiego pośród współczesnych, którzy zgodnie twierdzili, „iż wystawione przez niego gmachy koszar wojskowych w Warszawie i Kamieńcu Podolskim z nieporównaną oszczędnością nie tylko wygodę wojsku i mieszkańcom tych miast przyniosły, ale ozdobę w kraju i zaszczyt narodowi do późnej potomności przeniosą”. Spoglądając zaś z perspektywy ponad dwóch stuleci musimy w Stanisławie Zawadzkim docenić znakomitego architekta klasycystę, który miał odwagę wypowiadać się w najbardziej surowych, kubicznych formach, potrafił wykorzystywać najnowsze europejskie trendy sztuki architektonicznej, umiał też sprawnie rozwiązywać skomplikowane zagadnienia zarówno konstrukcyjne, jak i funkcjonalne tworzonych dzieł.
35
Pierścionek, Barbara. "Prace konserwatorskie i badania archeologiczno-architektoniczne przeprowadzone w katedrze wrocławskiej w latach 1946–2011 na tle powojennej doktryny konserwatorskiej." BUILDER 293, no. 12 (November 24, 2021): 26–31. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0015.4851.
Full textAbstract:
W artykule przedstawiono zarys procesu odbudowy katedry wrocławskiej po II wojnie światowej na tle ówczesnych problemów technicznych oraz praktyki i doktryny konserwatorskiej związanej z odbudową obiektów monumentalnych wzniesionych w miastach europejskich, a zniszczonych w znacznym stopniu, czyli ok. 70 procentach tkanki zabytkowej. Zakres dat obejmuje dwa okresy odbudowy katedry: pierwszy, prowadzony przez Marcina Bukowskiego, oraz drugi, związany z konserwacją formy zewnętrznej budowli. Prace były wówczas koordynowane przez prof. Edmunda Małachowicza i trwały blisko 40 lat, nadając budowli obecny kształt. Celem niniejszej pracy jest analiza podejścia konserwatorskiego do zagadnień restytucji budowli obiektu obydwu architektów. Została przeprowadzona na podstawie badań literaturowych, analizy autorskich projektów, materiałów ikonograficznych oraz badań in situ tkanki obiektu. W 2022 r. przypadnie 70. rocznica rekonsekracji katedry po odbudowie, jednak proces rewaloryzacji obiektu, głównie jego wnętrza, trwa nadal. W ostatnich latach w architekturze są widoczne działania prowadzące do odbudowy i restytucji obiektów historycznych, uwzględniające w różnym stopniu wartość autentyzmu ich substancji zabytkowej – wartość omawianą w podstawowych dokumentach doktrynalnych, m.in.: w Karcie Ateńskiej z 1931 r., Karcie Weneckiej z 1964 r. oraz Dokumencie z Nara o autentyzmie z roku 1994. Fakt ten skłania do refleksji: czy dziś wartość autentyzmu traktowana w konserwatorstwie jako priorytet nadal stanowi główną wytyczną do prac na obiektach zabytkowych, czy jednak przez lata postulat ten traci na aktualności?
36
Rogowska-Cybulska, Ewa. "Wieża się często chowa… Obraz kościoła w etymologiach ludowych nazw miejscowości." Język – Szkoła – Religia 13, no. 3 (December 13, 2018): 7–22. http://dx.doi.org/10.26881/jsr.2018.3.01.
Full textAbstract:
Obraz kościoła zawarty w etymologiach ludowych nazw polskich miejscowości jest stereotypowy, ale stosunkowo bogaty. Obejmuje następujące elementy: obecność w architekturze kościelnej wież (np. Częstochowa ‘miejscowość, w której wieża kościoła często się chowa oczom pielgrzymów zdążającym na Jasną Górę’) i dzwonnic (np. Kwidzyn ‘miasto, którego nazwa powstała od odgłosów prosięcia wiezionego na targ i odgłosu kościelnych dzwonów’), wyposażenie świątynnego wnętrza w święte obrazy (np. Boleszyn ‘miasto, gdzie w kościele znajduje się obraz Matki Boskiej Bolesnej’), umieszczanie w eksponowanych miejscach kościoła tajemniczych przedmiotów (np. Pajęczno ‘miejscowość, w której drzwi kościoła obite są skórą olbrzymiego pająka’), wznoszenie świątyń z drewna (np. Turośl ‘miejscowość, w której budowniczy kościoła powiedział sośnie przeznaczonej do budowy: tu rośl’) lub z cegły (np. Oliwa ‘miejscowość, w której katedra jest jak ulana’), istnienie obok kościoła cmentarza (np. Chmielno ‘miejscowość, w której chmiel połączył groby kochanków znajdujące się po dwu stronach kościoła’) i plebanii (np. Domaniewice ‘miejscowość, w której biskup, nie widząc plebanii koło kościoła, zdziwił się: doma nie widzę), a także podziemnych korytarzy wiodących do innych budynków (np. Pabianice ‘miejscowość, w której kościół był połączony z dworem podziemnym korytarzem, aby brzydka księżniczka Pabianka nie musiała pokazywać się ludziom’), znaczną odległość niektórych miejscowości od kościoła (np. Sumina ‘miejscowość, która leżała tak daleko od kościoła, że mieszkańcy, by zdążyć na sumę, musieli wychodzić z domu o świcie’), wznoszenie kościołów chrześcijańskich na miejscu świątyń pogańskich (np. Mikluszewice ‘miejscowość, w której kościół powstał na miejscu świątyni pogańskiego bóstwa Miklosa’), budowanie kościołów jako pierwszych budowli w danej miejscowości, np. w środku puszczy (Myszyniec ‘miejscowość, w której najpierw powstał kościółek misji jezuickiej’), fundowanie świątyń przez znane postaci historyczne (np. Niemce ‘miejscowość, w której król Władysław Jagiełło osadził po bitwie pod Grunwaldem Niemców, by wznieśli kościół NMP Zwycięskiej’), wznoszenie kościołów na miejscu cudów lub ważnych wydarzeń (np. Oliwa ‘miejscowość, w której pomorskiemu księciu przyśniła się Matka Boska w koronie drzewa oliwkowego’) oraz jako wota za ocalenie (np. Ostrzeszów ‘miejscowość, w której książę zbudował kościół w nagrodę za ostrzeżenie go przed zbójnikami).
37
Małek-Orłowska, Monika. "Propozycja kodeksu etyki zawodowej architekta wnętrz. Ideały aspiracyjne i deontologiczne powinności." Folia Philosophica, June 29, 2021, 1–26. http://dx.doi.org/10.31261/fp.11472.
Full textAbstract:
W tekście przedstawiono propozycję kodeksu etyki zawodowej architekta wnętrz sformułowaną w dwóch wariantach. Treść kodeksowych zapisów odzwierciedla zarówno etyczne powinności architekta wnętrz, jak i szeroko pojęte ideały aspiracyjne. Powstałe w ten sposób dwa warianty kodeksu uwypuklają deontologiczny wymiar etyki zawodowej oraz aspiracyjne dążenia architekta. Autorka artykułu prezentuje założenia teoretyczne proponowanego kodeksu, omawia proces i metody tworzenia kodeksu oraz analizuje jego główne problemy treściowe i konstrukcyjne.
38
Czajczyk, Kaja. "Audiosfera przestrzeni zamieszkiwanej." inAW Journal - Multidisciplinary Academic Magazine 1, no. 1 (December 5, 2020). http://dx.doi.org/10.52652/inaw.34.
Full textAbstract:
Poniższy tekst jest próbą zwrócenia uwagi jak istotne w odczuwaniu i budowaniu naszej intymnej sfery zamieszkiwania są dźwięki, będące nierozerwalnym elementem krajobrazu audialnego miejsca, w którym przebywamy tymczasowo lub na stałe. Ilustracje mojego au-torstwa zawarte w tekście są uzupełnieniem i moją interpretacją audiosfery miasta z punktu widzenia artysty, architekta wnętrz, mieszkanki m. Krakowa, ukazując wpływ dźwięków na odczuwanie otaczającej nas przestrzeni.
Według Heideggerowskiej teorii zamieszkiwanie wychodzi poza sferę obiektu już w momencie budowania. Dlatego też, audiosferę przestrzeni zamieszkiwanej należy rozpatry-wać w szerszym kontekście, wyjść poza ściany, czyli granice widzialne naszej strefy kom-fortu, która jest częścią integralną przestrzeni miasta. Dźwięki, tak jak przedmioty, budują nam przestrzeń wokół tworząc pejzaż audialny, który odbieramy multi sensorycznie, zazwyczaj jest przez nas pominięty, gdyż jest zhabituowany i nie myślimy o nim na co dzień, a odgrywa istotną rolę nadając naszej przestrzeni charakter, tożsamość miejsca, a także ma wpływ na pamięć o niej. Jest ważnym elementem naszego życia poprzez określanie nam naszego miejsca w przestrzeni miasta, domu, wszechświata.
Rola dźwięków ma ogromne znaczenie w świecie, w jakim funkcjonuje człowiek. Często oswojone, traktowane jako nieistotne i niewidoczne, budują nam konkretne miejsca, zarówno te w przestrzeni publicznej, jak i te najbliższe człowiekowi – przestrzeni do za-mieszkiwania. Mają ogromny wpływ na emocje i charakter tych miejsc, a także wartości z nimi związanych. Tak więc sfera audialna miejsc zamieszkiwania – stałego (dom i otoczenie), oraz tymczasowego (przebywanie, np. na dworcu, w galerii, parku też jest elementem za-mieszkiwania danego miejsca), tworzy istotny i nierozerwalny element krajobrazu dźwiękowego danego miejsca. Jest on istotnym zjawiskiem akustycznym w doświadczaniu owej przestrzeni.