Academic literature on the topic 'Autonarracja'

In general terms, this article presents the practical aspects of narrative forms in research on the process of foreign language learning and teaching. In detail, its purpose is to describe the written auto-narration inquiry concerning the impact of individual factors (savoir-être) in the course of language learning. The article contains a description of the object, the purpose as well as the opinions and feelings of the respondents on the practical implementation of their auto-narrative inquiries.

Etyka cnót środowiskowych jest stosunkowo młodym obszarem badań, który podejmuje zagadnienie moralnych dyspozycji wspierających działania na rzecz ochrony środowiska. W niniejszym artykule przedstawiam i porządkuję tezy narracyjnej koncepcji etyki cnót środowiskowych. Celem moich analiz jest ukazanie podwójnej roli narracji w tej koncepcji etyki, to jest zarówno jako narzędzia transformacji indywidualnej, jak i społecznej. Takie ujęcie odpowiada rodzajom dyspozycji moralnych, w koncepcji Briana Treanora, twórcy narracyjnej etyki cnót. Przeprowadzone analizy pomogły pokazać narrację, jako narzędzie do poznawania siebie samego, a dokładniej odpowiadania na pytanie: kim jestem? By móc zdefiniować i dążyć do tego, kim chcę się stać. W ten sposób autonarracja staje się narzędziem osobistej przemiany (metanoi). Narracja nie tylko służy rozwojowi osobistemu, lecz także poprzez język mitów, metafor i obrazów wspiera promowanie pożądanych kodów kulturowych. W ten sposób narracja jest bardzo skutecznym narzędziem przemiany społecznej. Kluczowe w narracji są dwa narzędzia. Po pierwsze, na poziomie indywidualnym, istotne jest phronesis, które pomaga wybierać dobrą narrację i odpowiednio ją interpretować. Drugim narzędziem, ważnym na poziomie społecznym, jest edukacja moralna, która pozwala kształtować postawy moralne służące rozwojowi społeczeństwa w pożądanym kierunku.

Autorki artykułu omawiają kwestię narracyjności reportażu radiowego oraz wyodrębniają – posiłkując się psychologiczną perspektywą badań nad opowiadaniem – autonarracje w przywołanym gatunku. Zaproponowane podziały: autonarracje płynne i fragmentaryczne oraz allocentryczne i ipsocentryczne zostały zilustrowane wybranymi egzemplifikacjami. Dialogiczna natura omawianego gatunku artystycznego ma bezpośredni wpływ na przedstawioną taksonomię.

The main assumption of the article is the interpretation of Kronos based on Witold Gombrowicz’s private journal, directed by Krzysztof Garbaczewski in Teatr Polski in Wrocław (2013). The author also seeks forms of transmitting and receiving relations in Gombrowicz’s diarism, (both in his Dziennik and Kronos) which are significant for performing arts and used in Garbaczewski’s staging. The director treated the structure of the writer’s intimate diary as a kind of creative method, attempting to translate the idea of self-narration into the language of theatre. The structure of Garbaczewski’s performance reflects the heterogeneous composition of Gombrowicz’s Kronos, despite treating its content only as a pretext. Garbaczewski’s staging can also be called an anti-spectacle, in which the vivid boundary between reality and mimicry, truth and confabulation, aesthetics and obscenum, a phenomenal and semiotic body is blurred.

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie związków pomiędzy strategią regulacji emocji i inklinacją autonarracyjną, a efektywnością zawodową, ze szczególnym uwzględnieniem wyników przeprowadzonego badania korelacyjnego. Badaniem objęci zostali konsultanci call center, których zadania zawodowe wymagają sprawnego radzenia sobie z sytuacjami emocjonalnie trudnymi. Uzyskane wyniki pozwalają przypuszczać, że tłumienie emocji wpływa negatywnie na poziom wykonywanych zadań.

Niniejszy artykuł prezentuje wyniki badań z zakresu psychologii klinicznej zrealizowane z wykorzystaniem perspektywy oraz metodologii narracyjnej. Zdrowie psychiczne w ujęciu narracyjnym definiowane jest jako zdolność do tworzenia życiowej opowieści spełniającej określone kryteria formalne (Stemplewska-Żakowicz, Zalewski, 2010). Głównym celem badań było scharakteryzowanie – z perspektywy psychologii narracyjnej – autonarracji tworzonych przez osoby z diagnozą schizofrenii paranoidalnej oraz uchwycenie tzw. zdrowych/ adaptacyjnych wskaźników narracji autobiograficznych (beneficial life stories indicators). W badaniu wzięło udział 9 pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej w fazie remisji. Narracje autobiograficzne osób badanych pozyskane zostały w odpowiedzi na bodziec narracyjny: „Proszę o opowiedzenie mi historii swojego życia”, rozpoczynający wywiadna temat historii życia (The Life Story Interview) autorstwa Dana P. McAdamsa (1985, 2006). Rekonstrukcja strategii tworzenia opowieści o własnym życiu przez osoby badane pozwoliła określić stopień przystawalności narracji autobiograficznych osób chorych na schizofrenię do kryteriów sprzyjających zdrowiu narracji. Wyniki badań ujawniły także wewnętrzne zróżnicowanie historii życia pacjentów w obrębie całej grupy. Przytoczone w artykule kryteria oraz ich konceptualizacja w odniesieniu do opowieści o życiu konstruowanych przez pacjentów psychiatrycznych może stanowić podstawę teoretyczną dla różnicowania autonarracji charakterystycznych dla prawidłowego funkcjonowania jednostki. Wskaźniki te pełnią również potencjalnie rolę wskazówek dla klinicystów, psychiatrów oraz psychoterapeutów pracujących z pacjentami psychotycznymi. Ponadto identyfikacja zakłóceń bądź deficytów występujących na poziomie narracji autobiograficznych umożliwia wgląd w fenomenologię choroby z punktu widzenia osoby jej doświadczającej, co zaś wzbogaca psychologiczne strategie wyjaśniania zjawisk psychicznych zachodzących w osobach badanych o kategorię ich rozumienia.

Na początku artykułu omawiam powody, dla których pojęcie szkoły naukowej jest szeroko stosowane w historii nauki. Analizuję zwłaszcza metodologiczne i socjologiczne kryteria używane na ogół w celu zdefiniowania szkoły naukowej. W kolejnej części oceniam warszawską szkołę historyków idei za pomocą tych dwóch kryteriów, co prowadzi do wniosku, że nie można jej uznać za szkołę naukową w świetle żadnego z nich. W ostatniej części rozważam przyczyny, które sprawiły, że pomimo słabego uzasadnienia dla użycia terminu „warszawska szkoła historyków idei” zyskał on akceptację i popularność w polskiej historycznej naukowej autonarracji.

Celem, jaki postawiła przed sobą autorka artykułu, jest przeanalizowanie procesu konstruowania tożsamości i pewnych jej strategii na szerszym tle, jakie tworzą rozważania o wybranych typach narracji i ich związkach z jaźnią jednostki. Istotnym punktem analizy jest poszukiwanie odpowiedzi na pytanie jaką rolę w procesie konstruowania tożsamości pełnią schematy i wzorce narracyjne obecne w kulturze i jakie czynniki mogą definiować ów wpływ?Równie ważną kwestią wydają się być uwarunkowania tworzenia przez ludzi tzw. autonarracji proaktywnych i defensywnych, będących podstawą do rozwijania określonych strategii tożsamości jako pochodnej związków między jednostką, jej wyobrażeniami o własnym działaniu i jego motywach a otoczeniem.

The aim of the thesis is to provide an in-depth analysis of the oral, written and auditive dimension of selected novels by Joaquim Maria Machado de Assis (1839-1908), with particular emphasis on the process of gradual assimilation of modern narrative techniques, based on the written (typographical) dimension of the book, in a culture dominated by patterns of oral communication. According to the preliminary research hypothesis, the incorporation of the modern model of literary communication, which implicates distance between the sender and the receiver, took place in Brazil at the turn from the 19th to the 20th century in a way which did not erase the former model, associated with oral contexts as immediate and participative way of symbolical exchange. As this new narrative voice, seen as a "local form", will manifest itself in works by some of the most important modern Brazilian authors, a study of cultural transformations which occurred in Brazil in the late 19th century as a period of radical social and political changes (the abolition of slavery, the end of the empire and the beginning if the republic) is crucial to understand the evolution of Brazilian literature at least until the beginning of the Brazilian military dictatorship (1964). The thesis comprises five interconnected yet distinct stages. The first part (1. Modern Identity) is dedicated to the problem of the relationship between modernity, individual identity and literary representation of experience, with particular emphasis on the idea of modernity as separation from immediate reference systems. The second part (2. Auditive culture) brings a critical revision of various theoretical positions related to the interface between orality and written literature in order to discuss the concept of auditivity (Port. auditividade), proposed by L. Costa Lima (1978), and its possible usefulness in the study of Brazilian literature. The third part (3. Orality in the 19th Century) points out some aspects of oral communication pattern incorporated in the emergent literary system in 19th century Brazil and discusses a particular sense of orality in Machado de Assis' esthetical project, understood as an attitude towards the immediate, the singular and the local. The fourth part (4. The First Phase) is an attempt to analyse Machado de Assis' first four novels (Ressurreição, A mão e a luva, Helena, and Iaiá Garcia), published in the 1870s, in order to make explicit how the process of dynamical yet gradual assimilation of narrative techniques based on the written (textual) dimension of the text can be seen as parallel to the substitution of an anthropomorphic figure of the narrator as a "storyteller" and a member of the community with an impersonal and incorporeal narrative voice. The last part (5. The Second Phase) brings an analysis of Machado de Assis' two most important novels published after 1880: Memórias póstumas de Brás Cubas (1880/1881) and Dom Casmurro (1899), with some references to Casa Velha (1884-1885) and Quincas Borba (1886-1891). In the case of Dom Casmurro, perceived as the author's most complex example of the interplay between the oral, the written (textual) and the auditive, three aspects are discussed: the obliteration of explanatory chains, the narrator's apparently improvisational style, and the lacunar construction of the argument. In the final remarks, previous findings are brought together in order to propose a parallel between two dimensions of a literary work (oral and textual), two models of reader's attitude (collaborative and suspicious) and two models of identity (traditional/pre-modern and post-traditional/modern) which can be traced in Dom Casmurro, published in the first weeks of 1900 (yet dated 1899), and therefore a borderline between the two paradigms and two centuries.