Journal articles on the topic 'Besparingar'

De meeste bestuurders zullen bij het onderwerp verhoging van de ‘shareholder value’ niet altijd aan hun administratie denken. Desalniettemin konden wij vorige maand in de krant lezen dat een grote Nederlandse multinational de administraties van zijn Europese landen drie jaar geleden in Polen had geconcentreerd en nu van plan was de werkzaamheden van de ruim 1000 man die daar werkzaam zijn over te dragen aan een koper die de administratie nog efficiënter denkt te kunnen uitvoeren. Dit levert de grote Nederlandse multinational een aanzienlijke besparing op.

The definition of personal savings: The South African situation 1965.1 to 1984.4 The personal savings definition and through that also the time series of personal savings in South Africa in common use, can be described as personal savings as published, amongst others, by the South African Reserve Bank. In the computation of the above time series there are certain deficiencies and the time series has been queried since the sixties. The objective of this study was to undertake an empirical study of the definition of personal savings in South Africa and through that also the time series of personal savings, and possibly to improve on these. It was indicated that the published personal savings cannot be regarded as a good definition of personal savings in South Africa. Various alternative personal savings definitions were studied critically and it was indicated that it would seem that long-term insurance premiums plus pension fund contributions (i.e. contractual personal savings) should constitute the personal savings definition for South Africa.

In dit artikel wordt aandacht besteed aan het in mei 2008 van kracht geworden Besluit fi scale waarderingsgrondslagen (verder: het Besluit) in het kader van het Samenvalproject. Hiermee wordt kleine rechtspersonen toegestaan met ingang van boekjaar 2007 hun vennootschappelijke jaarrekening op basis van fi scale waarderingsgrondslagen op te stellen en te publiceren. Ingegaan wordt op de inhoud van het Besluit en de bijbehorende Nota van toelichting; voorts worden knelpunten bij toepassing van het Besluit besproken. Deze zijn deels reeds in de literatuur gesignaleerd. Als oplossing voor deze knelpunten wordt een model gepresenteerd, waarbij de aangifte Vennootschapsbelasting intracomptabel in de vennootschappelijke jaarrekening wordt opgenomen. Naast de oplossing voor de knelpunten in het Besluit blijkt het intracomptabele model ook geschikt voor een meer omvangrijke doelgroep dan beoogd bij het Samenvalproject. Vergeleken met het Samenvalproject kunnen hierdoor grotere besparingen in het vooruitzicht worden gesteld. Nadat is stilgestaan bij de informatiewaarde van de jaarrekening bij Samenval, wordt dit artikel afgesloten met een analyse waaruit de voor- en nadelen van het intracomptabele model blijken.

How are cutbacks in social policy legitimized? The construction of personal assistance as a ”cost problem”This article seeks to explain how current austerity measures targeting personal assistance for people with disabilities are legitimized. Following the work of Bacchi and Ingram and Schneider, I argue that the construction of personal assistance as a ”cost problem” is absolutely central, where assistance-users are depicted as ”over-users” and potential fraudsters, while personal assistance companies are described as solely motivated by maximizing profits. However, upon closer scrutiny, the actual cutbacks that the government has implemented do not match how the ”cost problem is constructed”; the policies aimed to reduce costs are not particularly e cient to reduce benefit frauds or hamper profits. This suggests that the ”cost problem” is not the rational ground for policy, but an ad hoc construction that serves the purpose of justifying general cutbacks striking at all personal assistance users.

Under 90-talet har offentlig barnomsorg utsatts för en stor kostnadspress. Data för kommunala daghem i Göteborg visar på en kraftig produktivitetsökning åren 1992 och 1993. Utvecklingen kan värderas olika beroende på utifrån vems perspektiv den betraktas; skattebetalare, daghemspersonal eller småbarnsfamiljer med eller utan barn på daghem.

Dit artikel houdt de argumenten voor en tegen een Onvoorwaardelijk Basis Inkomen (OBI) van € 970 voor iedereen boven de 18 jaar tegen het licht en raamt de tentatieve kosten. Na aftrek van besparingen op diverse uitkeringen die het OBI vervangt, blijkt dat er (netto) circa € 107 miljard extra geld nodig is voor een OBI, hetgeen neerkomt op circa 43% van de Rijksbegroting. Tevens komt een aantal serieuze ethische kwesties omtrent het OBI aan de orde. Alles afwegende komt dit artikel tot de conclusie dat ter bestrijding van structurele werkloosheid en armoede meer gerichte maatregelen de voorkeur verdienen boven een generieke maatregel als een OBI. Een interessante optie is in dit verband de eerdere suggestie van Muysken c.s. om uitkeringsgerechtigden recht te geven op een 'basisbaan' tegen het minimumloon, gefinancierd door de collectieve sector. Voor een veel lager bedrag dan de kosten van een OBI kunnen met basisbanen maatschappelijk zinvolle activiteiten worden verricht door mensen die op de reguliere arbeidsmarkt kansloos zijn.

The main objective of the study was to calculate potential cost savings that could have been generated by maximum generic substitution of antidepressants within the private health care sector of South Africa from 2004 to 2006. Data on computerised medicine claims of patients receiving one or more antidepressants during three consecutive years (i.e. 2004, 2005 and 2006) were elicited from a South African pharmaceutical benefit management company. The total study population consisted of 292 071 items (N = 5 982 869) on 273 673 prescriptions (N = 5 213 765) at a total cost of R56 183 697.91(N = R1 346 210 929.00). A quantitative, retrospective drug utilisation review was conducted, and data were analysed using the Statistical Analysis System® programme. Potential cost savings were computed for criteria-eligible substances in the study population. Generic medicine constituted 58.7% (N = 292 071) of all antidepressants claimed, at a total cost of 28.2% (N = R1 346 210 929.00)of all incurred costs. With total substitution of the average price of all criteria-eligible innovators, a potential saving of 9.3% (N = R56 183 697.91) of the actual antidepressant cost over the study period was calculated. In developing countries with limited health care resources, generic medicines can be cost-saving treatment alternatives.OpsommingDie hoofmikpunt van hierdie studie was om die potensiële kostebesparing te bereken wat deur maksimale generiese vervanging van antidepressante in die Suid-Afrikaanse private gesondheidsorgsektor tussen 2004 en 2006 teweeggebring sou kon word. Data oor gerekenariseerde eise vir medisyne van pasiënte wat een of meer antidepressante gedurende die studietydperk ontvang het (d.i. 2004, 2005 en 2006) is van ʼn Suid-Afrikaanse maatskappy wat farmaseutiese voordele bestuur, verkry. Die totale studiepopulasie het bestaan uit 292 071 items (N = 5 982 869)van 273 673 voorskrifte (N = 5 213 765) teen ʼn totale koste van R56 183 697.91 (N = R1 346 210 929.00).’n Kwantitatiewe, retrospektiewe medisyneverbruiksontleding is gedoen en data is geanaliseer deur van die Statistical Analysis System®-pakket gebruik te maak. Potensiële kostebesparings is vir middels in die studiepopulasie wat aan die kriteria voldoen het, bereken. Generiese produkte het 58.7% (N = 292 071) van alle produkte wat voorgeskryf is, uitgemaak, teen ʼn totale koste van 28.2% (N= R1 346 210 929.00). Indien die gemiddelde prys van alle middels wat aan die kriteria vir vervanging voldoen het, met die prys vir generiese middels vervang word, is ʼn potensiële besparing van 9.3%(N = R56 183 697.91) van die werklike koste vir antidepressante gedurende die studietydperk moontlik. Generiese middels kan in ontwikkelende lande met beperkte gesondheidsorg-hulpbronne kostebesparende alternatiewe wees.

Richtte het managementdenken in de jaren ’80 van de vorige eeuw zich op de Nieuwe Organisatie en in de jaren ’90 op de Nieuwe Werknemer, het eerste decennium van de 21ste eeuw staat in het teken van het Nieuwe Werken. Daar zit een zekere logica in: de opkomst van een nieuw type organisatie en een nieuw type werknemer vormt volgens de spraakmakende managementdenkers een sterke stimulans voor ingrijpende veranderingen in de werksituatie en de arbeidsrelaties. Voeg daarbij de concurrentie om schaars talent en het Nieuwe Werken wordt een pure noodzaak voor iedere organisatie die bij de tijd wil blijven.Vervolgens rijzen vragen. Hoe staat het op dit moment met de verspreiding van het nieuwe werken? Is er een duidelijke ‘business case’ voor het Nieuwe Werken? Bestaan er ‘best practices’ waar nog wat aarzelende organisaties een voorbeeld aan kunnen nemen? Bestaan er wellicht bij management en werknemers ook weerstanden en met wat voor veranderingsstrategie kunnen deze worden overwonnen? Zulke vragen liggen ten grondslag aan deze studie, die in opdracht van de Stichting Management Studies is verricht. Het antwoord wordt behalve via een literatuurstudie gezocht door middel van casestudies bij 21 organisaties (waaronder veel IT-bedrijven en financiële dienstverleners maar ook enkele departementen) die zich naar horen zeggen op het Nieuwe Werken gestort hebben en die dus als koplopers beschouwd worden. Daaruit blijkt duidelijk de praktische insteek van deze studie. In hoeverre is zij ook vanuit een meer wetenschappelijk gezichtspunt van belang?Het antwoord op die vraag begint met een heldere omschrijving van het Nieuwe Werken. Die is in het boek te vinden. Het gaat om een configuratie van vier werkprincipes: tijd- en plaatsonafhankelijk werken (en dus kantoren die geen vaste werkplekken meer bieden, maar meer ontmoetingsplaats worden); sturen op resultaat, als uitvloeisel van de grotere autonomie van individuen en teams; vrije toegang tot en vrij gebruik van kennis, ervaringen en ideeën (in- en extern) waarbij ook de nieuwe sociale internetmedia (Hyves, LinkedIn, Facebook etc.) worden ingezet en ten slotte flexibele arbeidsrelaties (werkverhoudingen en contractvormen).Aan de hand van deze vier dimensies bekijken de auteurs de casestudies… en komen dan een nogal weerbarstige praktijk tegen, die meer gekenmerkt wordt door dilemma’s en tegenstrijdigheden dan door een innige omhelzing van het Nieuwe Werken in zijn geheel. Dat blijkt al uit de aanleidingen die de organisaties noemen om met nieuwe werkvormen aan de slag te gaan. Er leven vaak hooggespannen verwachtingen met betrekking tot de opbrengsten: prestatieverbetering, meer betrokkenheid van medewerkers, een beter imago bij medewerkers en cliënten, versterking van innovatiekracht. Maar de initiatieven die veel organisaties in feite nemen zijn toch vooral gericht op kostenbesparing, op korte termijn financiële resultaten dus.Zo lijkt het principe van tijd- en plaatsonafhankelijk werken niet alleen maar populair omdat werknemers dat in toenemende mate verwachten, maar ook omdat het tot fikse besparingen op kantoorkosten leidt. Tegelijkertijd worstelen veel organisaties ook met de opvatting dat lang niet alle functies geschikt zijn voor telewerken (hoewel de grens steeds meer verruimd lijkt te worden) en de wens dat medewerkers een bepaalde minimumtijd op kantoor doorbrengen. Sturen op resultaat is al langer aan een opmars bezig, maar vereist vooral van het middenmanagement een andere instelling en stijl van leidinggeven. De meeste organisaties moeten toegeven dat er heel wat komt kijken om de middenmanagers zover te krijgen. Wellicht het meest heikele punt is het principe van de onbeperkte toegang tot kennis en ervaring (‘Unlimited access and connectivity’, het klinkt zo mooi), waarbij de medewerkers zich met behulp van de nieuwe sociale media ook buiten de organisatie kunnen begeven. Kennismanagement is binnen de organisatie met de nieuwe digitale hulpmiddelen in een stroomversnelling geraakt, maar het vrij verkeer van informatiestromen tussen organisatie en omgeving stuit vanuit het oogpunt van het interne systeembeheer en de wens/noodzaak om vertrouwelijke gegevens te beschermen vaak op grenzen. Zo ontstaan ‘dilemma’s die niet altijd zijn weg te organiseren’ (p. 90). Bij de uitwerking van het principe van flexibele arbeidsrelaties (opnieuw een populair onderdeel) gaat het in eerste instantie om individualisering van de arbeidsverhoudingen en daarnaast om het loslaten van beperkende functieomschrijvingen, zodat een bredere inzetbaarheid mogelijk wordt. Maar het in beleidskringen onder de naam employability populaire idee dat ook de externe mobiliteit groter zou moeten worden vinden we juist niet terug, behalve natuurlijk voor de (oudere?) medewerkers die de nieuwe situatie niet aankunnen en van wie ‘afscheid genomen moet worden’.De conclusie is dat er van een integrale introductie van het Nieuwe Werken meestal geen sprake is. Het proces verloopt selectief: sommige principes worden toegepast (in meer of minder mate), andere niet en bovendien komen ook lang niet alle medewerkers ervoor in aanmerking. Wat dat betreft lijkt het met het Nieuwe Werken niet anders te gaan dan met alle ‘nieuwe’ organisatieconcepten die in de afgelopen decennia gelanceerd zijn. Een andere conclusie is dat elementen van het ‘oude werken’ nog steeds functioneel zijn. ‘Voor veel organisaties blijkt een mix tussen “oud” en “nieuw” de beste oplossing’ (p. 147).De auteurs bieden dus een nuchter en realistisch beeld van de praktijk. Natuurlijk houden zij de moed bij de lezer erin: de vele initiatieven wijzen er volgens hen op dat er toch echt wat nieuws aan de hand is. De boot mag vooral niet gemist worden. Maar in eerste instantie grijpen de organisaties vooral naar de ‘bricks’ (de nieuwe kantoren) en de ‘bytes’ (de digitale hulpmiddelen) die snelle resultaten beloven. De hooggespannen verwachtingen ten aanzien van de opbrengsten zijn echter afhankelijk van ‘behavior’, (veranderingen in) mentaliteit en gedrag van managers en medewerkers. Dat is een zaak van lange adem en verhoudt zich slecht met het kortetermijndenken dat zo prominent aanwezig is.Mijn conclusie is dus dat het boek voor de lezers van TvA zeker de moeite waard is. Vanuit wetenschappelijk gezichtspunt blijft er wel wat te wensen over, met name op het gebied van de systematische presentatie van de resultaten en de verantwoording van de gevolgde aanpak. Daar staat tegenover dat het boek via beknopte casebeschrijvingen mooie inkijkjes biedt in een aantal interessante organisaties, vlot geschreven en zeer fraai vormgegeven is.