Academic literature on the topic 'Bilsen, Jef van (1913-....)'

Na de dood van Joris Van Severen in mei 1940 zocht het Verdinaso met toenemende ijver naar een modus vivendi met het bezettingsregime. Tussen mei 1940 en januari 1941 trachtte de nieuwe leiding, gedomineerd door de groep-Persijn, om onder het bezettingsregime een aanvaarbare maatschappelijke en politieke rol voor het Verdinaso te vinden. Die pogingen bleken echter tevergeefs. Uiteindelijk maakte de Militärverwaltung begin 1941 duidelijk dat er in Vlaanderen slechts één politieke beweging geduld werd en dat die niet Groot-Nederlands kon zijn. Jef Van Bilsen werd in 1932 lid van het Verdinaso. Hij was er achtereenvolgens hoofd van de Leuvense studentenafdeling (1932-1936) en hoofdman van de dinaso-afdeling Groot-Brussel (1937-1939). Eind 1939 raakte Van Bilsen in conflict met Van Severen en hij werd uit de beweging gezet.(1) Na zijn demobilisatie en repatriëring uit Zuid-Frankrijk maakte Van Bilsen zijn rentree in het Verbond. Zo komt het dat hij er op zijn zevenentwintigste een van de hoofdrolspelers was in de vaak bediscussieerde 'eindstrijd' van het Verdinaso.(1) J. Creve, Jef Van Bilsen, in: Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging, I, Tielt, 1998, pp. 497-498. en L. Saerens, Inventaris van het archief Anton A. Jozef (Jef) Van Bilsen (1913-1996), Leuven, 2002, pp. 2-3.________Jef Van Bilzen and the end of the Verdinaso (Union of Diets National Solidartists) After the death of Joris Van Severen in May 1940, the Verdinaso attempted with increasing zeal to find a modus vivendi with the occupational regime. Between May 1940 and January 1941, the new leadership dominated by the Persijn Group tried to find an acceptable social and political role for the Verdinaso under the occupational regime. However, it turned out that those attempts were in vain. Finally, at the beginning of 1941, the Militärverwaltung made it clear that it would permit only one political movement in Flanders, and that this could not be the Greater Netherlands movement. Jef Van Bilsen became a member of the Verdinaso in 1932. He was successively head of the student section of Louvain (1932-1936) and leader of the dinaso-section of Greater Brussels (1937-1939). At the end of 1939, Van Bilsen clashed with Van Severen and he was expelled from the movement.(1) After being demobilized and repatriated from the South of France, Van Bilsen made his comeback into the Union. It was for that reason, that he at the age of twenty-seven was one of the protagonists in the often-discussed ‘final struggle’ of the Verdinaso. (1) J. Creve, Jef Van Bilsen, in: Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging, I, Tielt, 1998, pp. 497-498. and L. Saerens, Inventaris van het archief Anton A. Jozef (Jef) Van Bilsen (1913-1996), Leuven, 2002, pp. 2-3.

Na de schipbreuk van het Verdinaso, maakte Jef Van Bilsen (1913-1996) nog kortstondig deel uit van de groep Dinaso's rond Paul Persijn en diens alternatieve Verdinaso-directorium. Ondertussen ging hij ook op zoek naar andere manieren om aan betekenisvolle politiek te doen onder het bezettingsregime. Vanuit de overtuiging dat Duitsland nog lange tijd heer en meester over Europa zou blijven, raakte Van Bilsen in 1941 verwikkeld in een kluwen van nationalistische en royalistische Nieuwe Orde-initiatieven. In die middens ondernamen ook socialistisch voorman Hendrik De Man en de industrieel Tony Herbert afzonderlijke pogingen om iets zinvols te ondernemen in afwachting van het oorlogseinde.Tijdens Van Bilsens reis naar Berlijn in oktober 1940 was de idee ontstaan om een soort eenheidsbeweging rond Hendrik De Man op te zetten. Concreet moest De Man, in de hoedanigheid van een soort kanselier, een kabinet vormen met Dinaso’s. Dit op basis van een gemeenschappelijk programma waarin de Dinaso-ideologie centraal stond. Van Bilsen stond echter alleen met zijn enthousiasme want andere Dinaso's zagen een mogelijke samenwerking met De Man niet zitten. Bovendien stond ook De Man zelf bijzonder sceptisch tegenover het hele opzet. Verder dan een introductiegesprek tussen Van Bilsen en De Man is het aanvankelijk niet gekomen.Pas begin februari 1941 vond een eerste weerzien plaats tussen Van Bilsen en De Man. Deze laatste toonde zich toen bijzonder geïnteresseerd in de ontbinding van het Verdinaso en op 1 maart volgde een tweede ontmoeting in verband met de De Mans voorbereidingen voor de uitgave van Le Travail, dagblad van de Unie voor Hand- en Geestesarbeiders. De Man was op zoek naar enthousiaste medewerkers voor zijn krant en hengelde daarom naar Van Bilsens hulp. Van Bilsen negeerde dit en stelde voor om een Nederlandstalig dagblad 'met standing' uit te geven, los van de Unie voor Hand- en Geestesarbeiders en qua programma vergelijkbaar met dat van het Rexistische Le Nouveau Journal. Een bezoek van Otto Abetz (Duits ambassadeur in bezet Frankrijk en oud-leerling van De Man) aan Brussel, bracht dit voornemen in een stroomversnelling. Met de steun van Abetz zou het mogelijk zijn om een Vlaams dagblad uit te geven dat 'de Belgische thesis' verdedigde. Van Bilsen ging mee in die redenering en werkte alvast een voorstel uit. Van Bilsen wilde een 'politiek, cultureel, economisch informatie- en leidingsblad' uitgeven met als taak het 'negatieve nationalisme, zoals het 'anti-Fransch, anti-Waalsch en anti-Hollandsch', te bestrijden. Het 'België van morgen' zou volgens de ontwerpnota georiënteerd zijn op de vereniging van de Nederlanden en om dit alles te realiseren moest na de bezetting een 'Orde-revolutie van bovenaf' worden doorgevoerd. Er moesten echter nog heel wat praktische zaken geregeld worden vooraleer tot een daadwerkelijke uitgave kon overgegaan worden. In het bijzonder de financiering van het project en het vinden van een geïnteresseerde drukker bleek al snel onmogelijk. Door een gebrek aan middelen is er van een dagblad dan ook niets in huis gekomen.Toch had Van Bilsen de ontwerpnota niet voor niets opgesteld. Tijdens het voorjaar van 1941 vond De Man inspiratie in een initiatief van Robert Poulet en Raymond De Becker, de respectieve hoofdredacteurs van Le Nouveau Journal en de 'gestolen' Le Soir. Zij brachten alle rechtse Waalse groeperingen samen onder de noemer 'Parti Unique des Provinces Romanes de Belgique'. Eind mei 1941 voerde De Man van zijn kant een aantal gesprekken met als doel een soortgelijke organisatie aan Vlaamse kant uit te bouwen. Daartoe werd ook Van Bilsen opnieuw ingeschakeld. Eind mei 1941 werd hem verzocht om de voornoemde ontwerpnota aan De Man over te brengen. Waarschijnlijk hoopte deze de ontwerpnota nu te kunnen gebruiken als politiek-ideologische fundering voor een eventueel blad ter ondersteuning van de nog op te richten nieuwe formatie.Tijdens een eerste samenkomst op 6 juni 1941 deed De Man zijn plannen uit de doeken aan een achttal genodigden, onder wie ook Van Bilsen. De Man wilde samen met de Parti Unique een alternatieve eenheidsbeweging vormen voor de taalgrensoverschrijdende collaboratiecoalitie tussen het VNV en Rex. Daarvoor moest eerst en vooral een Vlaams pendant van de Parti Unique opgestart worden met een aantal 'Vlaamse personaliteiten'. De politiek-ideologische agenda van de op te richten beweging werd voorgesteld in een 'Schets van een Programma voor een Vlaamsche Beweging in het kader van een Belgisch Federale Staat'. De beweging zou zich niet profileren als een nieuwe partij. Het zou louter gaan om een groepering van 'thans geïsoleerde personen, en kernvorming, als mogelijk element van een ruimere constellatie later'. Ten tweede zou de groepering nationaal-socialistisch zijn, voor een socialistische orde en een autoritaire staat. Van Bilsen struikelde echter over De Mans federalistische opvattingen voor de toekomst van het Belgisch staatsverband. Het was duidelijk dat er tussen De Man en Van Bilsen een communautair meningsverschil bestond dat voor die eerste onbelangrijk scheen, maar voor Van Bilsen van onoverkomelijk belang was. Uiteindelijk bleken Van Bilsens reserves ten aanzien van een zoveelste samenwerking met De Man overbodig. De oprichting van een Nationale Bond-Vlaanderen (NBV), zoals het project ondertussen heette, werd namelijk verboden door de Duitse militaire overheid.Voor Van Bilsen was het na deze laatste poging met De Man duidelijk dat een zinvolle aanwezigheidspolitiek onmogelijk was onder de bezetting. Hij sloot zich vervolgens aan bij de clandestiene beweging van Tony Herbert, maar eigenlijk maakte Van Bilsen de mentale overstap al vroeger. Herberts beweging vond zijn wortels in een netwerk van kleine 'morele weerstandsgroepen'. Herbert was een van de weinige figuren die nooit heeft willen twijfelen aan een geallieerde eindoverwinning en vond dat men, gezien 'een Duitse overwinning voor ons land en volk een katastrofe zou zijn, slechts in één hypothese moest werken'. Hij zag het daarom als zijn plicht om tijdens de bezetting een eensgezinde groep mensen klaar te stomen om, onmiddellijk na de bevrijding, de eenheid van het land te verzekeren om zo de economische, sociale en politieke problemen van de naoorlogse periode het hoofd te bieden. De grootste uitdaging hierbij zou volgens Herbert de integratie van Walen en Vlamingen in een nieuw België zijn.Concreet begon Herbert tijdens het najaar van 1940 voordrachten te geven 'over de nationale betekenis van de Vlaamse Beweging'. Toenadering tussen Waalse en Vlaamse elites en de vervlaamsing van de Franstalige Vlamingen stonden hierbij telkens centraal. Met dit 'werk van nationale vernieuwing' oogstte hij al snel succes, ook omdat het patriottisme hoogtij vierde in de middens die hij aandeed. Begin 1941 kon Herbert al een beroep doen op een bescheiden netwerk van geëngageerde studiegroepen, al was het toen nog te vroeg om van een georganiseerde beweging te spreken. Vanaf maart 1941 vertakte dit netwerk zich ook tot in Wallonië en op 19 juni dat jaar, exact een week voordat de oprichting van de NBV verboden werd, had Van Bilsen een beslissend gesprek met Herbert. Qua politiek-ideologische instelling sloot de ultraroyalistische en antiparlementaire actie van de Herbert-beweging goed aan bij Van Bilsens discours. Bovendien was attentisme niets voor iemand met een innerlijke gedrevenheid als die van Van Bilsen. De concrete aanpak van de clandestiene Herbert-groepen moet, na de resem Duitse weigeringen tot erkenning, een heuse verademing geweest zijn.Het staat vast dat Van Bilsen zich vanaf september 1941 volledig aan de Herbert-beweging wijdde. Van Bilsens 'schamele' advocatenpraktijk bleek de ideale dekmantel om 'herbertianen' te ontvangen, vergaderingen te houden en de werking van de beweging te stuwen. Bovendien liet zijn registratie bij de balie hem toe om afspraken te regelen in het Justitiepaleis en de vredegerechten. Herbert zorgde aldus voor een nieuw kantoor op een centrale locatie in Brussel waar Van Bilsen daarna, van september 1941 tot februari 1944, het hart van de Herbert-beweging leidde. Mede omdat zich onder de Herbertianen een groot aantal verzetslieden bevonden, verzeilde ook Van Bilsen geleidelijk in de wereld van het actieve verzet.________Jef Van Bilsen between Hendrik De Man and Tony Herbert. The political search by a former DinasoAfter the failure of the Verdinaso party, Jef Van Bilsen (1913-1996) briefly joined the Dinaso Group led by Paul Persijn with his alternative Verdinaso-directory. Meanwhile he also started searching for different ways of being involved in significant politics during the regime of the Occupation. Based on the conviction that Germany would continue as lord and master of Europe for a long time to come, Van Bilsen was caught up in a tangle of nationalistic and royalist New Order initiatives. The socialist leader Hendrik De Man and the industrialist Tony Herbert also started separate initiatives in that environment to undertake something meaningful while awaiting the end of the war. During his trip to Berlin in October 1940, Van Bilsen conceived the idea of starting a kind of unity movement centred around Hendrik De Man. This meant in fact that De Man, as a kind of chancellor was to constitute a cabinet together with the Dinaso members, based on a common programme focused on the Dinaso-ideology. However, Van Bilsen was isolated in his enthusiasm, for the other Dinaso members did not consider it feasible to cooperate with De Man. Moreover, De Man himself was very sceptical towards the whole concept. At first, Van Bilsen and De Man did not get beyond an introductory conversation. Not until the beginning of February 1941 Van Bilsen and De Man met again. At that time, De Man was very interested in the dissolution of the Verdinaso party and on 1 March, a second meeting took place in view of De Man’s preparations for the publication of Le Travail, a daily paper of the Union of Manual and Intellectual Workers. De Man was searching for enthusiastic collaborators for his paper and he therefore angled for the assistance of Van Bilsen. Van Bilsen ignored this attempt and proposed instead to publish a daily paper ‘of standing’ in the Dutch language that would be separate from the Union of Manual and Intellectual Workers and whose programme would be comparable with that of the Rexist Le Nouveau Journal. A visit by Otto Abetz (the German Ambassador in occupied France and a former student of De Man) to Brussels gave impetus to this intention. With the support of Abetz it would be possible to publish a Flemish daily paper that would defend the ‘Belgian proposition’. Van Bilsen agreed with this line of thinking, and immediately drafted a proposal. Van Bilsen wished to publish a ‘political, cultural, economic informative and leading newspaper that would have the mission to combat ‘the negative nationalism ‘like ‘the anti-French, anti-Walloon and anti-Dutch’ types of nationalism. According to the draft note, the ‘Belgium of tomorrow’ would be geared towards the reunion of the Netherlands, and in order to bring all of this about it would be necessary to carry out a ‘top-down Order-revolution’ after the occupation. However, a large number of practical matters needed to be resolved before a factual publication could be produced. It soon proved that in particular the financing of the project and finding an interested printer was impossible. Because of a lack of finances, the daily paper never saw the light of day. However, Van Bilsen had not composed the draft note in vain. During the spring of 1941, De Man was inspired by an initiative by Robert Poulet and Raymond De Becker, the respective chief editors of Le Nouveau Journal and the 'stolen' Le Soir. They united all right-wing Walloon factions under the common denominator of the 'Parti Unique des Provinces Romanes de Belgique'. At the end of May 1941, De Man had a number of conversations in his turn in order to set up a similar organisation for the Flemish side. Van Bilsen became involved again for this purpose. At the end of May 1941, he was asked to hand over the previously mentioned draft note to De Man. The latter probably hoped to make use of the draft note as a politico-ideological foundation for a future publication for the as yet to be founded formation. During a first meeting on 6 June 1941, De Man revealed his plans to eight invited guests including Van Bilsen. De Man wanted to start an alternative unity movement together with the Parti Unique to achieve a collaboration coalition across the language boundaries between the VNV and Rex. A preliminary to this end was to start up a Flemish counterpart to the Parti Unique that would include a number of ‘Flemish personalities’. The politico-ideological agenda of this future movement was presented in an ‘Outline of a programme for a Flemish movement in the framework of a Belgian Federal State’. The movement was not to be profiled as a new party. It would only concern a grouping of ‘persons that were isolated at present, and could form a core, which might be a possible element of a larger constellation later on’. Secondly, the grouping would be national-socialist, propagating a socialist order and an authoritarian state. However, Van Bilsen considered the federalist concepts of De Man an obstacle for the future of the Belgian Union of state. It was clear that De Man and Van Bilsen had different opinions about the communities. The former considered this of little importance, but for Van Bilsen it was an insurmountable problem. In the end, Van Bilsen’s reservations about yet another attempt of cooperation with De Man proved to be superfluous, as the German military authorities forbade the foundation of a National Union-Flanders (NBV) as the project was called by then. After this last attempt with De Man, Van Bilsen concluded that a meaningful politics of presence was impossible during the occupation. Consequently, he joined the clandestine movement of Tony Herbert, though he really had already switched his allegiance earlier on. Herbert’s movement was based on a network of small ‘moral resistance groups’. Herbert was one of the few people who never wanted to doubt the eventual victory of the Allies and he considered that in view of the fact that ‘a German victory would constitute a catastrophe for our country and our people, you could really only act based on one hypothesis’. Therefore, he considered it his duty to prepare a group of like-minded people during the occupation in order to be able to ensure the unity of the country and thereby confront the economic, social and political problems of the post-war period immediately after the liberation. Herbert considered that the main challenge would then be the integration of the Walloons and the Flemings into a new Belgium. During the autumn of 1940, Herbert started in fact to give lectures about the ‘national significance of the Flemish Movement’. He always focalised on the rapprochement between Walloon and Flemish elites and the process of converting French speaking Flemings into Flemish speakers. He quickly became successful with this ‘work of national renewal’, in part because patriotism reigned supreme among the circles he visited. At the beginning of 194l, Herbert could already call on a modest network of committed study groups, even if it was too early to call it an organised movement. From March 1941, this network also started spreading into Wallonia and on 19 June of that year, exactly one week before the foundation of the NBV was forbidden, Van Bilsen had a decisive discussion with Herbert. The politico-ideological views of the ultra-royalist and anti-parliamentarian action of the Herbert Movement fitted in well with the discourse of Van Bilsen. The concrete approach of the clandestine Herbert-groups must have provided great relief, after the series of German refusals for recognition. It has been established that Van Bilsen dedicated himself completely to the Herbert Movement from September 1941. Van Bilsen’s 'humble’ lawyer’s office proved to be the ideal cover for receiving the members of the Herbert Movement, to organise meetings and to promote the operation of the Movement. Moreover, his registration at the bar allowed him to organise meetings in the Justice Palace and the justice of the peace courts. Thus, Herbert provided a new office in a central location in Brussels, from where Van Belsen led the core of the Herbert Movement from September 1941 until February 1944. In part, because the Herbert Movement counted a large number of members of the resistance, Van Bilsen gradually also ended up in the world of active resistance.

Jef van Bilsen, The Independence of the Congo and his view of Lumumba This article gives an overview of the involvement of Professor Jef Van Bilsen in Belgian politics before and during the Second World War and during the decolonisation of the Belgian Congo. It is based mainly on the statements and writings of Van Bilsen himself and on interviews with him. These personal testimonies are complemented with brief comments from others on Van Bilsen. Van Bilsen’s political career reveals a unique and interesting evolution. Before the Second World War, he became active in the Flemish emancipation struggle. As a student and young lawyer, he was a leading member of the elitist right wing movement, Verdinaso, which strove for the unification of Belgium and the Netherlands. During the war, he joined, together with a group of Verdinaso members, the royalist armed resistance against the German occupation. Immediately after the war, his commitment and his personal contacts allowed him to become a journalist in Central Africa, where he was brought face to face with the narrow-minded Belgian colonial policy and where he forged contacts with the first Congolese nationalists. In the early fifties, Van Bilsen returned to Belgium, where he became a professor in colonial and development matters and started advocating the planning of an independence process for the Belgian colonies in a political and academic environment that was very hostile to any idea of decolonisation. When the Belgian government in I960, under internal and international pressure, was obliged to grant independence, we see Van Bilsen offering his services as an adviser to the Congolese nationalists. During the independence talks and immediately after independence, the first President, Kasavubu, recruited him as a personal adviser. Van Bilsen declared in later interviews that he tried to act as a neutral adviser. During the conflict between President Kasavubu, Prime Minister Lumumba and the Katangese leader Tshombe, he strove for reconciliation between the three opponents and for a UN-sponsored political compromise He strongly condemned Belgian support for the secession of Katanga. Although Van Bilsen declared himself to be personally sympathetic to Lumumba, he was accused openly by Lumumba of defending Belgian and western interests. Finally, Van Bilsen was forced to leave the Congo but he continued to advocate an agreement between Kasavubu, Lumumba and Tshombe. In New York at the UN-sessions on the Congo-crisis, he argued forcefully for a resolute commitment to this policy on the part of the UN and that Belgium take a back seat in Congolese politics. In his later career as professor and as founder of the Belgian Overseas Co-operation Service, Van Bilsen became a determined defender of unconditional co-operation, a co-operation which was not tied to the economic and financial interests of western donors. He also continued to stress fervently the importance of the UN for the development of the Third World. The overview of Van Bilsen’s political career reveals the role that personal networks can play in contacts, even in circles whose members find themselves in opposing camps. It also shows how Van Bilsen’s confrontation with the colonial and post-colonial situation in Central Africa led him to insist on the formation of an African elite which was committed to political and social emancipation.

This is a reprint, accompanied by a French translation, of an interview with Jef Van Bilsen (1913-1996), the former Belgian adviser to the first Congolese President, Joseph Kasavubu. The interview was conducted when Van Bilsen was a professor at the University of Ghent. Van Bilsen is questioned about his 'Thirty Years Plan' to prepare the Belgian Congo for independence. The plan, published in 1955, provoked strong criticism in the Belgian political and academic establishment because at that time decolonisation was not accepted on the political agenda, at least not within thirty years. Van Bilsen describes the narrow minded and extreme paternalistic vision of the Belgian colonial administration and the awakening of Congolese nationalism. The consequence of this cramped policy is that in 1960 Belgium grants independence to the Congo in a reaction of panic and in a completely unprepared way. Furthermore, Van Bilsen relates, as a privileged witness, the disastrous outcome of foreign interference in the struggle between President Kasavubu, Prime Minister Lumumba and the Katangese secessionist, Tshombe. He cites his statement to Tshombe that Lumumba could not be seen as a communist and reports how he advocated a compromise between the three opponents.

This article gives an overview of the involvement of Professor Jef Van Bilsen in Belgian politics before and during the Second World War and during the decolonisation of the Belgian Congo. It is based mainly on the statements and writings of Van Bilsen himself and on interviews with him. These personal testimonies are complemented with brief comments from others on Van Bilsen. Van Bilsen's political career reveals a unique and interesting evolution. Before the Second World War, he became active in the Flemish emancipation struggle. As a student and young lawyer, he was a leading member of the elitist right wing movement, Verdinaso, which strove for the unification of Belgium and the Netherlands. During the war, he joined, together with a group ofVerdinaso members, the royalist armed resistance against the German occupation. Immediately after the war, his commitment and his personal contacts allowed him to become a journalist in Central Africa, where he was brought face to face with the narrow-minded Belgian colonial policy and where he forged contacts with the first Congolese nationalists.In the early fifties, Van Bilsen returned to Belgium, where he became a professor in colonial and development matters and started advocating the planning of an independence process for the Belgian colonies in a political and academic environment that was very hostile to any idea of decolonisation. When the Belgian government in 1960, under internal and international pressure, was obliged to grant independence, we see Van Bilsen offering his services as an adviser to the Congolese nationalists. During the independence talks and immediately after independence, the first President, Kasavubu, recruited him as a personal adviser. Van Bilsen declared in later interviews that he tried to act as a neutral adviser. During the conflict between President Kasavubu, Prime Minister Lumumba and the Katangese leader Tshombe, he strove for reconciliation between the three opponents and for a UN-sponsored political compromise. He strongly condemned Belgian support for the secession of Katanga. Although Van Bilsen declared himself to be personally sympathetic to Lumumba, he was accused openly by Lumumba of defending Belgian and western interests. Finally, Van Bilsen was forced to leave the Congo but he continued to advocate an agreement between Kasavubu, Lumumba and Tshombe. In New York at the UN-sessions on the Congo-crisis, he argued forcefully for a resolute commitment to this policy on the part of the UN and that Belgium take a back seat in Congolese politics. In his later career as professor and as founder of the Belgian Overseas Co-operation Service, Van Bilsen became a determined defender of unconditional co-operation, a co-operation which was not tied to the economic and financial interests of western donors. He also continued to stress fervently the importance of the UN for the development of the Third World. The overview of Van Bilsen's political career reveals the role that personal networks can play in contacts, even in circles whose members find themselves in opposing camps. It also shows how Van Bilsen's confrontation with the colonial and post-colonial situation in Central Afrika led him to insist on the formation of an African elite which was committed to political and social emancipation.KEY WORDS: Belgian recent history, Belgian Congo, Congo's independence, Lumumba, Second World War

Avec la venue de l'ABAKO en 1950, une certaine prise de conscience allait naître sur le plan politique en 1956. Elle fut marquée par la naissance d'une opinion politique congolaise/zaïroise, notamment par les manifestes de Conscience Africaine et par l'ABAKO en réponse au Plan de trente ans du professeur VAN BILSEN. Les premiers partis politiques avaient vu le jour durant la période 1958 - 1960. L'origine de ces partis politiques était essentiellement africaine en l'absence d'influence notable des partis politiques métropolitains. Les partis politiques nés pendant les cinq années de l'indépendance ( 1960 -1965 ) avaient davantage été créés en réponse à des événements que pour défendre une idéologie. A cet effet, les partis politiques s'étaient constitués en vue des élections législatives prévues en 1965. Par la suite, les instabilités politiques répétées se concrétisant par la succession de différents gouvernements de 1960 –1965. Par ailleurs, le pays a assisté au blocage aussi bien des activités des partis politiques que celles des institutions nationales. Les partis et les activités politiques étaient interdits sous le régime du Président MOBUTU. En revanche, le Président MOBUTU a créé le 20 mai 1967, une organisation politique qui est le M. P. R. ( Mouvement Populaire de la Révolution ) dont l'objectif était de rassembler tous les Congolais sans exception. Le M. P. R. Qui est un parti unique, a été transformé en Parti-Etat en 1970. Ce parti s'est renforcé sous la Seconde République. Sous la pression populaire, le Président MOBUTU a fini par accepté, dès le 24 Avril 1990, la création des autres partis politiques dans le cadre de la libéralisation de la vie politique
With the apparition of the ABAKO as a political association in 1950, a certain awakening towards political concern has ermerged in 1956 on political ground. The political opinion in favor of this event was stressed by the manifestos of the “ African Consciousness ” and the ABAKO. These manifestos were designed to respond to the “ Plan for thirty years ” of the Professor Van Bilsen. The first political parties came into being between 1958-1960. The origin of these parties is mainly congolese because of the absence of influence from belgian political parties. The political parties created during the period 1960-1965 that is the first five years after the independence, were intended to fight for ideology. To this end, those parties were running for the general elections of 1965. From 1960, different governments have short lived because of political instability causing accordingly the dysfunction of political life and most importantly jeopardizing the function of the institutions. Under President MOBUTU regime, political parties were forbidden. . Moreover, President MOBUTU has created the MPR ( Revolutionary Popular Movement ) on May 20, 1967. The MPR was aimed to rally all Congolese citizens without exception. It was transformed into State Party in 1970. The MPR has become powerful during the Second Republic. But under the pressure of the population, President MOBUTU has accepted in the end on April 24, 1990, the existence of other political parties within the framework political liberalization