Dissertations / Theses on the topic 'Biología molecular de plantas'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 50 dissertations / theses for your research on the topic 'Biología molecular de plantas.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse dissertations / theses on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
Gabaldon, Caballero Carlos. "Molecular and functional characterization of one peroxidase responsible for the lignin biosynthesis in vascular plants = Caracterización molecular y funcional de una peroxidasa responsable de la síntesis de ligninas en plantas vasculares." Doctoral thesis, Universidad de Murcia, 2016. http://hdl.handle.net/10803/369833.
Full textZinnia elegans constituye uno de los sistemas modelos más útiles para estudiar la diferenciación en el xilema que incluye la síntesis de la pared celular secundaria, la lignificación de la pared celular, y la muerte celular programada. Además, el cultivo de células del mesófilo de Z. elegans in vitro también se ha utilizado como sistema modelo ya que la diferenciación de las células del mesófilo en traqueidas permite estudiar de manera sencilla la bioquímica y la fisiología de la xilogénesis alejados de la complejidad que imponen los tejidos vegetales. Por otra parte, Z. elegans ha resultado ser una excelente planta modelo para estudiar la implicación de las peroxidasas en la lignificación de la pared celular. Esto es debido a la simplicidad y dualidad del patrón de lignificación mostrado en los tallos e hipocotilos de esta planta y a la naturaleza básica de esta isoenzima de peroxidasa. Sin embargo, esta proteína no solo se expresa en hipocotilos y en tallos sino también en células que se encuentran en diferenciación en traqueidas. Por lo tanto, esta peroxidasa no solo cumple todos los requerimientos catalíticos impuestos para ser la candidata idónea implicada en la lignificación cumpliendo con todas las restricciones impuestas por la etapa de acoplamiento oxidativo de los alcoholes hidroxicinamilicos y polimerización, sino también debido a que su expresión es inherente en la lignificación. De hecho, su naturaleza básica no es excepcional ya que las peroxidasas básicas se expresan diferencialmente durante la lignificación en otros sistemas modelo, mostrando propiedades bioquímicas inusuales y exclusivas tales como la oxidación de las unidades siringilo. Esta Tesis se ha centrado en la realización de las actividades que conducen a un mejor entendimiento de la lignificación en Zinnia, comenzando con el estudio del patrón de lignificación, cómo se sucede este proceso, y la implicación de la peroxidasa, demostrando sus propiedades catalíticas inusuales y cómo esta enzima es regulada por el óxido nítrico (NO) y el H2O2. En relación a la producción de NO y H2O2 en los haces vasculares, utilizando la microscopía confocal láser de barrido, se observó un gradiente espacial de producción de NO inversamente relacionado con el grado de diferenciación del xilema ya que las células del xilema jóvenes, en diferenciación manifestaron una mayor capacidad para producir NO que las células del xilema completamente maduras y diferenciadas. Estos resultados demuestran la fuerte relación entre la producción de NO y la muerte celular programada que se produce durante la diferenciación del xilema y que precede a la lignificación de la pared celular. Además, la producción de NO en los cultivos celulares de mesófilo de Z. elegans que se diferencian a traqueidas, las células del mesófilo mantienen la misma propiedad mostrada por las células del xilema en diferenciación ya que la señal fluorescente se detectó, principalmente, en las células predeterminadas y en las que se encontraban en diferenciación. Por el contrario, las células aisladas del mesófilo que no habían adquirido la capacidad para diferenciarse a traqueidas, manifestaban unos niveles muy débiles de la señal fluorescente que contrastaba con la producción elevada mostrada por las células predeterminadas para diferenciarse a traqueidas. Por otra parte, mediante la utilización conjunta de técnicas de microscopía óptica y electrónica, se realizó un estudio detallado de los sitios de producción de H2O2 en el xilema en lignificación, comprobándose que en las células del xilema en diferenciación y en las células del parénquima adyacentes se localizaba la producción de H2O2 sugiriendo que estas células podrían ser las responsables de la producción de H2O2 que, posteriormente, difunde de célula a célula, a través del espacio intercelular hacia las células del xilema en diferenciación para que tenga lugar la biosíntesis de ligninas en la pared celular secundaria. Una evidencia adicional que apoyó la hipótesis planteada se obtuvo mediante la localización del H2O2 en los cultivos celulares de mesófilo de Z. elegans en diferenciación a elementos traqueales. Utilizando este sistema modelo junto con la microscopía confocal láser y el diacetato de diclorofluoresceína como sonda fluorescente, la producción de H2O2 se localizó mayoritariamente en las células del mesófilo predeterminadas para diferenciarse, detectándose un bajo nivel de H2O2 en las traqueidas completamente diferenciadas.
Zinnia elegans constitutes one of the most useful model systems for studying xylem differentiation, which simultaneously involves secondary cell wall synthesis, cell wall lignification, and programmed cell death. Likewise, the in vitro culture system of Z. elegans has been the best characterized since the differentiation of mesophyll cells into tracheary elements allows study the biochemistry and physiology of xylogenesis free from the complexity that heterogeneous plant tissues impose. Moreover, Z. elegans has resulted in an excellent plant model to study the involvement of peroxidases in cell wall lignification. This has been due to the simplicity and duality of the lignification pattern shown by the stems and hypocotyls, and to the basic nature of the peroxidase isoenzyme. This protein is expressed not only in hypocotyls and stems but also in mesophyll cells transdifferentiating into tracheary elements. Therefore, not only does this peroxidase fulfil all the catalytic requirements to be involved in lignification overcoming all restrictions imposed by the polymerization step, but also its expression is inherent in lignification. In fact, its basic nature is not exceptional since basic peroxidases are differentially expressed during lignification in other model systems, showing unusual and unique biochemical properties such as oxidation of syringyl moieties. This Thesis has focused on the experiments which led to a better understanding of the lignification process in Zinnia, starting with the basic knowledge about its lignin pattern, how lignification takes place, and the involvement of the basic peroxidase in the lignification process, demonstrating its unusual catalytic properties, and how this enzyme is regulated by nitric oxide and H2O2. In relation to the production of NO in the vascular bundles using confocal laser scanning microscopy, a spatial NO gradient inversely related to the degree of xylem differentiation was observed since differentiating xylem cells clearly manifest a higher capacity for NO production than differentiated xylem cells. In addition, the NO production in cultured mesophyll cells which are trans-differentiating in tracheary elements maintain the same property shown by differentiating xylem from the Z. elegans vascular bundles since the fluorescent probe was mainly observed in pro-differentiating thin-walled and differentiating (secondary cell wall forming) tracheary elements. By the contrary, mesophyll cells which have not acquired competence for trans-differentiation showed only background levels of triazolofluorescein green fluorescence. These results confirm that NO formation by tracheary elements is directly related to the early processes of xylem differentiation, which takes place immediately before the late processes of secondary cell wall formation and cell autolysis. On the other hand, a study of both localization and production of H2O2 in the lignifying xylem by the joint use of optical and electronic microscopy and 2,7-dichlorofluorescein diacetate and CeCl3 assays was carried out. Thus, H2O2 production was observed in thin-walled cells surround thick-walled xylem vessels and in the xylem parenchyma cells intercalated between xylem vessels suggesting that these cells could be responsible of H2O2 production and a degree of cell to cell cooperation is produced during lignin biosynthesis. Further evidence that supports this hypothesis was obtained by studying the production and localization of H2O2 during the differentiation of Z. elegans mesophyll cells into tracheary elements. Using this model system and confocal laser scanning microscopy and 2,7-dichlorofluorescein diacetate as fluorescent probe, H2O2 was mainly produced by both differentiating tracheary and parenchyma-like elements being the non-lignifying parenchyma-like cells the main H2O2 source and detecting a low level of H2O2 in the totally differentiated tracheary elements.
Galián, Megías José Antonio. "Estudio de la evolución del espaciador ribosomal intergénico 45S (IGS45S) y otras familias de ADN repetido en plantas, mediantes técnicas moleculares y citogenéticas." Doctoral thesis, Universidad de Murcia, 2014. http://hdl.handle.net/10803/146174.
Full textEl objetivo fundamental de esta tesis fue ahondar en los procesos de evolución molecular de algunas de las distintas familias de ADN repetido que se usan de forma rutinaria en los trabajos de taxonomía, filogeografía y filogenética de plantas, para con herramientas de biología molecular (PCR, clonación, secuenciación…) y citogenética molecular (FISH) poner a prueba las teorías generalmente aceptadas sobre los procesos de variación y homogeneización de tales secuencias repetidas. En el primer trabajo de esta tesis como compendio de artículos, utilizando la secuencia de ADN satélite E180 previamente descrita para el género Medicago, diseñamos primers específicos para (1) evaluar la robustez y sensibilidad tanto de la PCR como del FISH para detectar familias de ADN repetido, (2) obtener nuevos datos sobre la evolución genómica (cariotípica) del género Medicago usando ADNsat como marcador, y (3) evaluar el rastro filogenético dejado por una familia de ADNsat en un género tan particular como Medicago, donde se tiene la evidencia de que complejos patrones de hibridación han jugado un papel fundamental en su historia evolutiva. Nuestros resultados demuestran que la detección tanto por técnicas moleculares como citogenéticas de la familia repetida E180 es altamente reproducible a través del género, y que los patrones cromosómicos sirvieron para diferenciar complejos de especies estrechamente relacionados (son taxón-específicos). El segundo trabajo de esta tesis vino motivado por las continuas referencias bibliográficas que usaban las secuencias de la familia de ADN ribosomal nuclear 5S como marcador genético en la práctica de concatenar partes diferentes de dos genes seguidos para usarlas como pertenecientes a un mismo gen, en la creencia de que la homogeneización de secuencia dentro de la familia era completa. En consecuencia comparamos la integridad de la secuencia (longitud, motivos universales conservados y estructura secundaria) y el comportamiento filogenético de zonas 5S codificantes completas en comparación con las quiméricas (concatenadas) de un grupo de genes de ADNrn 5S obtenido de varias especies estrechamente relacionadas. Los resultados que se desprenden sugieren que la homogeneización de secuencias no está operando, ni siquiera dentro de un mismo tándem, en la región codificante del ADNrn 5S, la cual había sido tradicionalmente considerada como un ejemplo de secuencia altamente conservada. De esta manera, la generalizada práctica de concatenar secuencias de genes 5S puede incrementar la diversidad haplotípica, distorsionando los patrones de evolución génica y conduciendo a relaciones haplotípicas incorrectas en algunas reconstrucciones evolutivas. En el tercer y último trabajo de la tesis, estudiamos la secuencia del espaciador intergénico (IGS) del ADNr 45S de Ginkgo biloba y Medicago arborea respectivamente. En el caso de G. biloba, y basándonos en trabajos previos, intentamos discernir si las familias de ADNrn 45S y 5S estaban o no combinadas en el mismo locus. Usando técnicas de citogenética molecular y secuenciación de ADN mostramos que la única organización existente en esta especie es la asociada (primera vez que se demuestra en gimnospermas), donde el gen 5S aparece insertado dentro del IGS 45S.
Ponce, Brenda Gabriela. "Estudios evolutivos de la planta holoparásita ombrophytum subterraneum." Bachelor's thesis, Universidad Nacional de Cuyo. Facultad de Ciencias Exactas y Naturales, 2016. http://bdigital.uncu.edu.ar/14012.
Full textFil: Ponce, Brenda Gabriela. Universidad Nacional de Cuyo. Facultad de Ciencias Exactas y Naturales.
Bustamante, Montoya Mariana. "Genomic analyses of the cup-shaped cotyledoni 1 network." Doctoral thesis, Universitat Autònoma de Barcelona, 2017. http://hdl.handle.net/10803/461296.
Full textFlower development has been an active field of research for many years and the thorough analysis of genetic interactions provided a general framework to understand how floral organs are specified. More recently, the introduction of genome-wide technologies helped confirm and expand the existing models about organ identity establishment and other important events during flower formation. Still, there are other aspects of flower development for which general models are lacking, such as the formation of floral organ boundaries. The Arabidopsis thaliana CUP-SHAPED COTYLEDON1 (CUC1) gene is a key transcription factor involved in the regulation of flower development by controlling boundary formation. In plants, proper boundaries are fundamental for meristem maintenance and to coordinate organogenesis. This occurs throughout plant development, from the early separation of cotyledons in dicots to the formation of boundaries between ovules during the reproductive phase. CUC1 suppresses growth in the boundary regions that it helps to delimit, and it has been proposed that it does so by affecting cell division. Despite the crucial role of CUC1, the molecular mechanisms by which it controls boundary formation are still poorly understood. Here, CUC1 regulatory network is characterized at the genome-wide level, using state-of-the-art genomic technologies. In this work, several aspects of CUC1 function were analyzed for the first time through the combination of complementary genome-wide approaches including transcriptomics, transcription factor binding profiles and protein interactome analyses. The results obtained from such techniques allowed to elucidate a set of transcriptional targets, molecular pathways and CUC1 interactors that help delineate the mechanisms by which this NAC transcription factor contributes to the establishment of floral organ boundaries. These results represent a substantial advance in the understanding of the molecular events that are controlled by CUC1 in this key developmental stage of plant development. In this regard, this Thesis provides a foundational body of work that can be used to further explore CUC1's regulatory network.
Huet, Trujillo Estefanía. "Nuevas metodologías para la producción de anticuerpos recombinantes en plantas." Doctoral thesis, Universitat Politècnica de València, 2017. http://hdl.handle.net/10251/90469.
Full textLa ingeniería genética ha permitido el diseño y la producción de anticuerpos recombinantes (rmAbs) en plantas. Hoy en día, los rmAbs se utilizan en el tratamiento de un amplio rango de patologías como enfermedades infecciosas, enfermedades inflamatorias y cáncer, convirtiéndose en un importante grupo de biomoléculas dentro de la industria farmacéutica y biotecnológica. Hasta la fecha de este estudio, en plantas se ha producido mayoritariamente la inmunoglobulina del tipo G (IgG). Gracias al desarrollo de la ingeniería del ADN recombinante y de la ingeniería de anticuerpos, es posible diseñar y producir nuevos formatos de rmAbs. Sin embargo, apenas existen estudios comparativos donde se demuestre si el formato de anticuerpo elegido es el idóneo en términos de rendimiento y capacidad neutralizante. Por tanto, el punto de partida del primer Capítulo de esta tesis consistió en la realización de un estudio comparativo de la expresión en plantas de cinco formatos distintos de un mismo rmAb comercial (Infliximab) frente a la citoquina humana Tumor Necrosis Factor (TNF-¿). Los resultados obtenidos en el Capítulo 1 demuestran que tanto el isotipo como la estructura del rmAb elegido influye en los niveles de rendimiento y en la capacidad neutralizante del rmAb. La expresión de nuevos formatos de anticuerpos no solo afecta al isotipo o a la estructura de las regiones constantes, sino que también se puede incluir en este término la expresión conjunta de distintos idiotipos de anticuerpos recombinantes, dando lugar a anticuerpos policlonales u oligoclonales recombinantes. Por tanto en esta tesis se planteó la posibilidad de co-expresar simultáneamente distintos anticuerpos monoclonales en plantas formando un cóctel oligoclonal. En el segundo Capítulo de esta tesis se diseñaron tres rmAbs frente a la glicoproteína de la cubierta del virus del Ébola. Los tres rmAbs se expresaron transitoriamente en N. benthamiana de manera individual mediante el establecimiento de líneas paralelas de producción y también se co-expresaron los tres rmAbs simultáneamente en una misma línea de producción. Los resultados obtenidos en este Capítulo demostraron que la expresión de los rmAbs de manera individual es factible. Sin embargo, cuando se co-expresan los tres rmAbs se observa una drástica disminución en la unión del anticuerpo al antígeno debido al barajado de cadenas, fenómeno por el cual cada cadena pesada (HC) se puede unir con cualquier cadena ligera (LC) distinta de su acompañante, dando lugar a un anticuerpo con una baja actividad. Finalmente, con el objetivo de desarrollar un método que permita co-expresar en una misma línea de producción varios rmAbs de forma reproducible se propuso explotar el fenómeno de la exclusión viral, un característica propia de los virus de plantas. Los resultados mostrados en el Capítulo 3 demuestran que es posible la producción de un cóctel oligoclonal compuesto por 36 rmAbs en N. benthamiana aprovechando el fenómeno de la exclusión viral. Los datos obtenidos en este capítulo muestran que el cóctel oligoclonal producido de esta forma mantiene intactas las actividades de los anticuerpos individuales y es capaz de neutralizar las actividades tóxicas del veneno de la serpiente Bothrops asper en ensayos in vitro e in vivo. Los resultados de esta tesis confirman y avalan el uso de las plantas como plataformas de expresión de formatos alternativos de anticuerpos.
El desenvolupament de l'enginyeria genètica ha permès el disseny i la producció d'anticossos recombinants (rmAbs) en plantes. Hui en dia, els rmAbs s'utilitzen en el tractament d'un ampli rang de patologies com malalties infeccioses, malalties inflamatòries i càncer convertint-se en un important grup de biomolècules dins de les indústries farmacèutiques i biotecnològiques. Fins a la data, s'han expressat majoritàriament la immunoglobulina del tipus G. Gràcies al desenvolupament de l'enginyeria de l'ADN recombinant i l'enginyeria dels anticossos s'han desenvolupat i expressat formats alternatius de rmAbs. Tanmateix, hi ha molts pocs estudis comparatius on es demostra si el format de l'anticòs elegit influeix en el rendiment i en la capacitat neutralitzant. Per tant, el punt de partida del primer Capítol d'esta Tesi és la realització d'un estudi comparatiu on s'expressen cinc formats diferents d'un mateix anticòs comercial (Infliximab) front a la citocina humana Tumor Necrosis Factor (TNF-¿). Els resultats obtesos demostren que tant l'isotip com l'estructura del rmAb elegit influeix en el rendiment i en la capacitat neutralitzant del rmAb. L'expressió de nous formats d'anticossos no sols afecta a l'isotip o a l'estructura del rmAb sinó que també pot incloure's dins d'aquest concepte l'expressió individual i l'expressió conjunta de diferents rmAbs. Partint d'aquesta hipòtesi, es va plantejar la possibilitat de co-expressar diferents rmAbs (còctel oligoclonal) en plantes. En el segon Capítol d'esta tesi es dissenyaren tres rmAbs front a la glicoproteïna del virus de l'Ébola. Els tres rmAbs s'expressaren transitòriament en N. benthamiana de manera individual mitjançant l'establiment de línies paral·leles de producció i també es co-expressaren els tres rmAbs en la mateixa línia de producció. Els resultats obtesos en este Capítol demostraren que l'expressió dels rmAbs de manera individual és factible. Tanmateix, quan es co-expressaren els tres rmAbs s'observà una dràstica disminució en la unió de l'anticòs a l'antigen com a conseqüència del shuffling chain, pel qual la cadena pesada (HC) s'uneix amb qualsevol cadena lleugera (LC) diferent a la seua acompanyant, formant un anticòs amb una baixa capacitat d'unió a l'antigen. Amb l'objectiu de desenvolupar un mètode que permeta co-expressar, en una mateixa línia de producció, un còctel oligoclonal es proposà explotar el fenomen de l'exclusió viral. Els resultats obtesos en el Capítol 3 demostren que l'expressió d' un còctel oligoclonal format per 36 rmAbs en plantes és possible. Els resultats mostren que el nostre còctel oligoclonal es capaç de neutralitzar activitats tòxiques del verí de la serp Bothrops asper en assaigs in vitro i in vivo. Els resultat obtesos en aquesta Tesi confirmen i avalen l'ús de les plantes com plataformes d'expressió de formats alternatius d'anticossos.
Huet Trujillo, E. (2017). Nuevas metodologías para la producción de anticuerpos recombinantes en plantas [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/90469
TESIS
Castelló, Llopis María José. "Identificación y caracterización de la familia de factores DBP, nuevos reguladores de la expresión génica en plantas." Doctoral thesis, Universitat Politècnica de València, 2009. http://hdl.handle.net/10251/6363.
Full textCastelló Llopis, MJ. (2008). Identificación y caracterización de la familia de factores DBP, nuevos reguladores de la expresión génica en plantas [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/6363
Palancia
Saez, Somolinos Angela Enriqueta. "Ruta de transducción de señal del ácido abscísico: Regulación por HAB1 y dianas de interacción. La inactivación combinada de PP2Cs como herramienta biotecnológica para incrementar la tolerancia a sequía en plantas." Doctoral thesis, Universitat Politècnica de València, 2010. http://hdl.handle.net/10251/8658.
Full textSaez Somolinos, AE. (2010). Ruta de transducción de señal del ácido abscísico: Regulación por HAB1 y dianas de interacción. La inactivación combinada de PP2Cs como herramienta biotecnológica para incrementar la tolerancia a sequía en plantas [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/8658
Palancia
Forni-Martins, Eliana Regina 1957. "Cariotipo e sua analise numerica como subsidio a estudos taxonomicos e evolutivos de Phaseolus L. Vigna savi e Macroptilium (Bentham) urban-Leguminosae, Papalionoidacae." [s.n.], 1989. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/315038.
Full textTese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Biologia
Made available in DSpace on 2018-07-16T08:52:45Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Forni-Martins_ElianaRegina_D.pdf: 9471761 bytes, checksum: 3d85aaa57327cc1c8d7f7413048d7fb5 (MD5) Previous issue date: 1989
Resumo: Foram feitos estudos citotaxonômicos em 18 espécies de Hacroptilium (Bentham) Urban, Phaseolus l. e Vigna Savi (leguminosae, P~pilionoideae): M. atropurpureum (D.C.) Urban, M. bracteatum (Nees & Mart.) Maréchal & Baudet,CBentham) CHoehne)Urban, M. lath~roides (l. ) Urban,M.M.er~throloma sabaraense V.P. Barbosa Fevereiro, P. acutifolius A. Gra~, P.anisotrichus Schlecht., P. coc~ineus l., P. filiformis Bentham,P. lunatus l. , P. vulgaris l., V. adenantha CG.F. Me~er)Marécha I , Mascherpa & Stainier, V. candida (Vellozo) Marécha 1,Mascherpa & Stainier, V. luteola CJacq.) Bentham, V. peduncularis CH.B.K.) Fawcet & Rendle, V. radiata (l.) Wilczek, V. umbel1ata (Thunb.) Ohwi & Ohashi e V. unguiculata Cl.> Walpers. Ideograma,cariótipo, fórmulas cariotípicas, comprimento total de cromatina (CTC) e índice TF% (simetria cariotípica) são apresentadas para cada espécie. ... Observação: O resumo, na íntegra, poderá ser visualizado no texto completo da tese digital
Abstract: data, only 5.08n o, the average values showed high coe'icients o,variation (higher than 20n). There were a greõt overlapping o,TCl and TFn values among the species o, a genus and even among different genera. Evolutive tendencies were discussed basing on these data, concluding that there must have had an enlargement o, TCl and diminution of TFn for this group. The application of statistical tests. such as principal component anal~sis, linear discriminant anal~sis, and cluster anal~sis, did not allow the individualization of species or genera. Hacroptilium and Vigna showed some leveI of karyotype sfmilarity (KSI) both among species of each genus and between the two genera. ... Note: The complete abstract is available with the full electronic digital thesis or dissertations. ... Note: The complete abstract is available with the full electronic digital thesis or dissertations
Doutorado
Doutor em Ciências Biológicas
Guimarães, Larissa Arrais. "Análise da expressão de genes do tipo MADS-Box em plantas de reprodução sexual e apomítica de Brachiaria brizantha." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2008. http://repositorio.unb.br/handle/10482/5773.
Full textSubmitted by Danyelle Mayara Silva (danielemaiara@gmail.com) on 2009-09-08T21:00:32Z No. of bitstreams: 0
Rejected by Luanna Maia(luanna@bce.unb.br), reason: Danyelle, a sua submissão está incompleta; falta preencher o campo Informações adicionais (se não tiver no trabalho, vc faz conforme o modelo do manual) e carregar o arquivo protegido. Luanna on 2009-09-09T12:13:21Z (GMT)
Submitted by Danyelle Mayara Silva (danielemaiara@gmail.com) on 2009-09-16T19:26:02Z No. of bitstreams: 1 Dissert_Larissa Arrais Guimaraes.pdf: 3615382 bytes, checksum: 3bcb389577949a9aaaedf45d88977f66 (MD5)
Approved for entry into archive by Gomes Neide(nagomes2005@gmail.com) on 2010-10-27T13:45:20Z (GMT) No. of bitstreams: 1 Dissert_Larissa Arrais Guimaraes.pdf: 3615382 bytes, checksum: 3bcb389577949a9aaaedf45d88977f66 (MD5)
Made available in DSpace on 2010-10-27T13:45:20Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Dissert_Larissa Arrais Guimaraes.pdf: 3615382 bytes, checksum: 3bcb389577949a9aaaedf45d88977f66 (MD5) Previous issue date: 2008
O gênero Brachiaria é composto por apresenta espécies com plantas de modo de reprodução sexual e apomítico. Na reprodução apomítica, o saco embrionário se diferencia de uma célula não reduzida e o desenvolvimento do embrião se dá sem fertilização da oosfera. Genes tipo MADS-Box são fatores de transcrição relacionados com o desenvolvimento de órgãos florais. A caracterização desses genes homeóticos em Brachiaria brizantha poderá contribuir para o entendimento da diferenciação dos órgãos reprodutivos nos diferentes tipos de reprodução. O objetivo deste trabalho foi analisar o perfil de expressão de genes da família MADS-Box, visando relacionar a atuação destes genes com a sexualidade e a apomixia. Duas seqüências MADS-Box, contigs 38 e 119, foram identificadas em bibliotecas de cDNA de ovários em megasporogênese e megagametogênese de Brachiaria brizantha apomítica e sexual. Análises filogenéticas demonstraram que a seqüência de aminoácidos deduzida do contig 38 é próxima a AGL6 e a do contig 119 de SEPPALATA 2 (SEP2) de Arabidopsis thaliana. Análises de qRT-PCR e RT-PCR indicaram repressão dos genes referentes a ambos os contigs em ovários em megasporogênese de B. brizantha apomítica. Transcritos destes genes foram localizados em ovários, anteras e meristemas florais de plantas apomíticas e sexuais nos diversos estágios. A expressão foi equivalente em plantas apomíticas e sexuais, no caso de BbrizAGL6. Os resultados obtidos neste trabalho associados a dados da literatura em outras espécies sugerem o envolvimento dos genes correspondentes aos contigs 38 e 119 na identidade do órgão floral e do meristema de B. brizantha. Sugerimos que estes genes sejam nomeados BbrizAGL6 e BbrizSEP2, respectivamente. _____________________________________________________________________________ ABSTRACT
Brachiaria genus has species containing sexual and apomictic plants. In apomictic reproduction, embryo sac differentiates from an unreduced cell and the embryo develops in absence of egg cell fertilization. MADS-Box genes are transcription factors that are involved in floral organ formation. The characterization of these homeotic genes in Brachiaria brizantha can contribute for the understanding of reproductive organs differentiation in apomicitc and sexual plants. The objective of the present work was to analyze the MADS-Box genes expression profile, aiming to correlate their activity with apomixis and sexuality. Two MADS-Box sequences, contigs 38 and 119, were identified in cDNA libraries of ovaries in megasporogenesis and megagametogenesis from sexual and apomictic Brachiaria brizantha. Phylogenetic analysis showed that the contig 38 deduced aminoacid sequence is close to AGL6 and contig 119 to SEPPALATA 2 (SEP2) from Arabidopsis thaliana. qRT-PCR and RTPCR analysis indicated downregulation of the genes associated to both contigs in ovaries of apomictic B. brizantha during megasporogenesis. The transcripts of these genes were localized in ovaries, anthers and floral meristems of apomictic and sexual plants in different stages of development. Their expression was equivalent in apomictic and sexual plants, in case of BbrizAGL6. The data obtained at this work compared with results from other plants species reported at the literature suggest that the genes associated to contig 38 e 119 are involved with the identity of floral organs and the meristem of B. brizantha. It is suggested that these genes were named BbrizAGL e BbrizSEP, respectively.
Ogata, Gutiérrez Katty. "Evaluación de la expresión de tres genes aos, erf2 y pr-p2 que participan en la respuesta celular defensiva en plantas de tomate inoculadas con bacterias promotoras de crecimiento vegetal e infectadas con Alternaria alternata." Master's thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2016. https://hdl.handle.net/20.500.12672/5515.
Full textInvestiga 15 bacterias con potencial PGPR (bacterias promotoras de crecimiento vegetal) seleccionadas del banco de cepas del laboratorio con el objetivo de caracterizar y cuantificar la expresión de los genes aos, erf2 y pr-p2 que están relacionados con la activación de la respuesta celular defensiva en plantas de tomate inoculadas con PGPR durante la infección del patógeno
Tesis
Lima, Thaina de Almeida. "Expressão do antígeno antitumorgênico NY-ESO-1 em plantas." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2013. http://repositorio.unb.br/handle/10482/16131.
Full textSubmitted by Flávia Renata Santos Gasparotto (flavia.gasparotto@gmail.com) on 2014-08-20T15:15:22Z No. of bitstreams: 1 2013_Thaina de Almeida Lima.pdf: 3712308 bytes, checksum: 37656dfe6751626b9aa10a3be5dfb69d (MD5)
Approved for entry into archive by Guimaraes Jacqueline(jacqueline.guimaraes@bce.unb.br) on 2014-08-21T14:05:32Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2013_Thaina de Almeida Lima.pdf: 3712308 bytes, checksum: 37656dfe6751626b9aa10a3be5dfb69d (MD5)
Made available in DSpace on 2014-08-21T14:05:32Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2013_Thaina de Almeida Lima.pdf: 3712308 bytes, checksum: 37656dfe6751626b9aa10a3be5dfb69d (MD5)
O câncer é classificado como uma doença crônica degenerativa, com evolução prolongada e progressiva se não sofrer interferência em alguma de suas fases, e configura-se como um grande problema de saúde pública tanto nos países desenvolvidos como nos países em desenvolvimento. A relação entre câncer e o sistema imune começou a ser explorada no começo do século XX na Alemanha, quando foi sugerido que os carcinomas poderiam ser suprimidos pelo sistema imune. Antígenos do tipo câncer/testis (ACTs) são uma classe única de antígenos que ocorrem naturalmente em alguns tecidos imunoprivilegiados e em células carcinogênicas; dentre eles, pode-se destacar NY-ESO-1, um ACT associado a diversos tipos de malignidades que é capaz de desencadear resposta imune tanto celular quanto humoral, o que o tornou um dos candidatos mais promissores ao desenvolvimento de estratégias imunoterapêuticas. A produção de NY-ESO-1, em sua forma integral e em grandes quantidades, é imprescindível para a aquisição de maiores informações acerca de seu modo de ação e subsequente exploração de seu potencial, e o desenvolvimento de sistemas de produção heteróloga estáveis e seguros são fundamentais. Este trabalho propôs a utilização de tabaco e soja como biofábricas para o acúmulo deste importante antígeno em sua forma integral e completamente livre de fusões e tags de purificação, a fim de oferecer uma alternativa estável, segura para uso em humanos e de custo mais baixo. Dentre os sistemas utilizados, apenas a expressão em sementes de soja apresentou expressão e acúmulo da proteína-alvo, chegando a um nível de expressão médio de 0,079% de NY-ESO-1, tornando este trabalho pioneiro não apenas por ser o primeiro a utilizar plantas como sistema de expressão, mas também por evitar a expressão associada a proteínas de fusão e tags de purificação, comumente utilizadas como estratégia para a expressão deste importante antígeno. ______________________________________________________________________________ ABSTRACT
Cancer is classified as a chronic degenerative disease with prolonged and progressive evolution if not interfered in any of its phases; it is characterized as a large public health problem both in developed and in non-developed countries. The relationship between cancer and the immune system began to be explored in the early 20th century in Germany when it was suggested that carcinomas could be suppressed by the immune system. Antigens cancer / testis ( ACTs ) are a unique class of naturally occurring antigens in some immune-privilged tissues and cancer cells. Among them, we can highlight NY-ESO-1, an ACT associated with various types of malignancies which is capable to trigger both cellular and humoral immune response, becoming one of the most promising candidates for the development of immunotherapeutic strategies. The large scale production of NY-ESO-1 in its native form is essential to acquire more information about its mode of action and subsequent exploitation of its full potential, and the development of stable and secure heterologous production systems are fundamental. This work proposes the use of tobacco and soybean seeds as bio¬factories for the accumulation of this important antigen in its integral form, completely free of protein fusion and purification tags, aiming to offer an alternative treatment that is stable, low cost and safe for humans. Among the systems elected only soybean seeds presented expression and accumulation of the target protein, reaching an average expression level of 0.079 %, which can be considered promising as the heterologous expression of NY-ESO-1 is in most cases dependent on fusion proteins and purification tags, and usually presents low success in eukaryotic systems.
Silva, Magnólia Aparecida Silva da [UNESP]. "Variabilidade genética e fitoquímica de Casearia sylvestris em populações do cerrado e Mata Atlântica do Estado de São Paulo." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2003. http://hdl.handle.net/11449/103295.
Full textNa espécie Casearia sylvestris Sw. (Flacourtiaceae) são consideradas duas variedades botânicas: C. sylvestris var. língua, com característica arbustiva e ocorrência em savanas arbustivas e C. sylvestris var. sylvestris, de caráter arbóreo em vegetação florestal ou arbustiva. A literatura afirma ser bastante problemático definir os limites destas variedades através de parâmetros morfológicos sendo portanto, importante identificar diferenças genéticas e fitoquímicas entre estas. Este trabalho teve como objetivo identificar em seis populações naturais de Casearia sylvestris de ocorrência no Cerrado e Mata Atlântica do estado de São Paulo diferenças genéticas e químicas entre as variedades lingua e sylvestris, realizando estudo da variabilidade genética da espécie, por meio de marcador molecular do tipo RAPD. Foram coletados dados de localização geográfica (altitude, latitude e longitude). As extrações de DNA foram feitas a partir de 100 mg de folhas utilizando o método de extração CTAB. Nove primers foram utilizados para aplicação da técnica. A partir de matriz binária de similaridade gerou-se o dendrograma pelo índice de Jacard, utilizando o método de agrupamento UPGMA. A correlação das distâncias geográficas com distâncias genéticas foi obtida pelo teste de Mantel, enquanto que a análise de variância molecular (AMOVA) e o índice de Shannon foram utilizados para verificar as diferenças entre e dentro das populações. Folhas da espécie foram submetidas à extração em metanol, e a quantificação de rutina foi realizada utilizando um cromatográfo líquido de alta eficiência. Praticamente toda variabilidade da espécie é representada pela variabilidade intrapopulacional e a análise de agrupamento mostrou maior similaridade entre as populações de um mesmo bioma, revelando uma diferença genética entre as duas variedades botânicas... .
Two botanical varieties have been considered in Casearia sylvestris species: C. sylvestris, lingua variety with a shrubby characteristic, occurring in bushy savannah and C. sylvestris, sylvestris variety with an arboreous type in forest or shrubby vegetation. The limits of these varieties based on morphological parameters are vey tenuos, making molecular and phytochemical markers very important to identify. This work aimed to identify genetic and chemical diffrences between lingua and sylvestris varieties in six natural populations of Casearia sylvestris from Cerrado and the Atlantic Forest in São Paulo state, using (RAPD) molecular marker and chemical markers. Samples have been collected in order to analyze geographic location data (altitude, latitude and longitude). DNA extraction was performed using 100 mg of leaves through the CTAB procedure. Nine primers were used for the technique application. The dendrogram was obtained from the matrix of pairwise distances through the Jaccard’s similarity index using the UPGMA grouping method. A Mantel test was used to analyze correlations between genetic and geographical distances, while the molecular variance analysis and the Shannon index were used to determine the intra- and interpopulation divergences. For the phytochemical study leaves of the species were submitted to extraction in methanol and rutin quantification was carried out using a high-performance liquid chromatographer. Practically all species variability are represented by the intrapopulation variability and the grouping analysis showed higher similarity among populations of the same biome, revealing a genetic diversity between the two botanical varieties. The majority of soils where was collected“guaçatonga” is present is of high acidity and predominantly of medium texture. Nevertheless, most soil indicator values showed diversity among populations of savannah and forest... (Complete abstract, click electronic address below).
Silva, Magnólia Aparecida Silva da 1966. "Variabilidade genética e fitoquímica de Casearia sylvestris em populações do cerrado e Mata Atlântica do Estado de São Paulo /." Botucatu : [s.n.], 2003. http://hdl.handle.net/11449/103295.
Full textAbstract: Two botanical varieties have been considered in Casearia sylvestris species: C. sylvestris, lingua variety with a shrubby characteristic, occurring in bushy savannah and C. sylvestris, sylvestris variety with an arboreous type in forest or shrubby vegetation. The limits of these varieties based on morphological parameters are vey tenuos, making molecular and phytochemical markers very important to identify. This work aimed to identify genetic and chemical diffrences between lingua and sylvestris varieties in six natural populations of Casearia sylvestris from Cerrado and the Atlantic Forest in São Paulo state, using (RAPD) molecular marker and chemical markers. Samples have been collected in order to analyze geographic location data (altitude, latitude and longitude). DNA extraction was performed using 100 mg of leaves through the CTAB procedure. Nine primers were used for the technique application. The dendrogram was obtained from the matrix of pairwise distances through the Jaccard's similarity index using the UPGMA grouping method. A Mantel test was used to analyze correlations between genetic and geographical distances, while the molecular variance analysis and the Shannon index were used to determine the intra- and interpopulation divergences. For the phytochemical study leaves of the species were submitted to extraction in methanol and rutin quantification was carried out using a high-performance liquid chromatographer. Practically all species variability are represented by the intrapopulation variability and the grouping analysis showed higher similarity among populations of the same biome, revealing a genetic diversity between the two botanical varieties. The majority of soils where was collected"guaçatonga" is present is of high acidity and predominantly of medium texture. Nevertheless, most soil indicator values showed diversity among populations of savannah and forest... (Complete abstract, click electronic address below).
Orientador: Lin Chau Ming
Coorientador: Ana Maria Soares Pereira
Doutor
Sakamoto, Tetsu. "The tomato RLK superfamily: phylogeny and functional predictions about the role of the LRRII- RLK subfamily in antiviral defense." Universidade Federal de Viçosa, 2012. http://locus.ufv.br/handle/123456789/4804.
Full textFundação de Amparo a Pesquisa do Estado de Minas Gerais
Receptores cinases (RLKs) compõem uma grande famíla de proteínas transmembrânicas que possuem funções importantes na propagação e percepção de sinais celulares nas plantas. Em Arabidopsis thaliana, a superfamília de RLK é composta de mais de 600 membros e vários destes, principalmente aqueles que possuem repetições ricas em leucina (LRR), são considerados excelentes alvos para manipulação molecular em cultivares superiores no intuito de aumentar a produtividade e a resistência contra estresses bióticos e abióticos. A subfamília LRRII é particularmente relevante neste aspecto uma vez que seus membros apresentam funções duplas tanto no desenvolvimento quanto na resposta de defesa da planta. Apesar da relevância desta superfamília e da recente finalização do sequenciamento do genoma de tomateiro, a superfamília de RLK de tomate ainda não se encontra caracterizada e são poucos os trabalhos que analisaram a função biológica de seus membros. Neste trabalho, foi construído um inventário completo dos membros da superfamília de RLK de tomate. Para identificar os membros da superfamília RLK em tomate, foi realizado uma análise filogenética utilizando a superfamília de RLK de Arabidopsis como modelo. Um total de 647 RLKs foram recuperados do genoma de tomate e estes encontravam- se organizados no mesmo clado das subfamílias de RLKs de Arabidopsis. Apenas oito das 58 subfamílias exibiram expansão/redução específica no número de menbros comparado com Arabidopsis e apenas seis RLKs foram específicos em tomate, indicando que os RLKs de tomate compartilham aspectos funcionais e estruturais com os RLKs de Arabidopsis. Também foi caracterizado a subfamília LRRII através de análises filogenéticos, genômico, expressão gênica e interação com o fator de virulência de begomovírus, o nuclear shuttle protein (NSP). Os membros da subfamília LRRII de tomate e Arabidopsis demonstraram-se altamente conservados tanto em sequência quanto em estrutura. No entanto, a maioria dos pares ortólogos não mostraram conservados em relação à expressão gênica, indicando que estes ortólogos tenham se divergido na função após a especiação do ancestral comum entre o tomate e Arabidopsis. Baseado no fato de que membros de RLKs de Arabidopsis (NIK1, NIK2, NIK3 e NsAK) interagem com o NSP de begomovirus, foi verificado se ortólogos de NIKs, BAK1 e NsAK interagem com o NSP de Tomato Yellow Spot Virus (ToYSV). Os ortólogos dos genes que interagem com o NSP em tomate, SlNIKs e SlNsAK, interagiram especificamente com NSP na levedura e demonstraram um padrão de expressão consistente com o padrão de infecção de geminivírus. Além de sugerir uma analogia funcional entre estes ortólogos, estes resultados confirmam a observação anterior de que as interações NSP-NIK não são específicos para um vírus ou para um hospedeiro. Portanto, a sinalização antiviral mediado por NIK provavelmente ocorre em tomate, sugerindo que NIKs de tomate sejam alvos potenciais para manipular a resistência contra begomovírus que infectam esta planta.
Receptor-like kinases (RLKs) represent a large family of transmembrane proteins that play important roles in cellular signaling perception and propagation in plants. In Arabidopsis thaliana, the RLK superfamily is made-up of over 600 proteins and many of these RLKs, mainly those bearing leucine-rich repeats (LRR), have been considered as excellent targets for engineering superior crops with enhancement of yield and resistance to biotic and abiotic stresses. The LRRII-RLK subfamily is particularly relevant due to the dual function of its members in both development and defense. In spite of the relevance of the RLK family and the completion of the tomato genome sequencing, the tomato RLK family has not been characterized and a framework for functional predictions of the members of the family is lacking. In this investigation we disclosed a complete inventory of the members of the tomato RLK family. To generate a complete list of all members of the tomato RLK superfamily, we performed a phylogenetic analysis using the Arabidopsis RLKs as a template. A total of 647 RLKs were identified in the tomato genome, which were organized into the same RLK subfamily clades as Arabidopsis. Only eight of 58 RLK subfamilies exhibited specific expansion/reduction compared to their Arabidopsis counterparts and only six proteins were lineage-specific in tomato, indicating that the tomato RLKs share functional and structural conservation with Arabidopsis. We also characterized the LRRII-RLK family by phylogeny, genomic analysis, expression profile and interaction with the virulence factor from begomoviruses, the nuclear shuttle protein (NSP). The LRRII subfamily members from tomato and Arabidopsis were highly conserved in both sequence and structure. Nevertheless, the majority of the orthologous pairs did not display similar conservation in the gene expression profile, indicating that these orthologs may have diverged in function after speciation of tomato and Arabidopsis common ancestor. Based on the fact that members of the Arabidopsis RLK superfamily (NIK1, NIK2, NIK3 and NsAK) interact with the begomovirus nuclear shuttle protein (NSP), we examined whether the tomato orthologs of NIK, BAK1 and NsAK genes interacted with NSP of Tomato Yellow Spot Virus (ToYSV). The tomato orthologs of NSP interactors, SlNIKs and SlNsAK, interacted specifically with NSP in yeast and displayed an expression pattern consistent with the pattern of geminivirus infection. In addition to suggesting a functional analogy between these phylogenetically classified orthologs, these results expand our previous observation that NSP-NIK interactions are neither virus-specific nor host-specific. Therefore, NIK-mediated antiviral signalling is also likely to operate in tomato, suggesting that tomato NIKs may be good targets for engineering resistance against tomato-infecting begomoviruses.
Jin, Xin. "Isoprenoid and flavonoid biosynthesis and regulation in higher plants." Doctoral thesis, Universitat de Lleida, 2019. http://hdl.handle.net/10803/667579.
Full textEsta tesis se centra principalmente en el análisis funcional y en la caracterización de los genes que codifican para algunos metabolitos secundarios y en el estudio de su regulación en las plantas. Los objetivos generales fueron (a) profundizar en el conocimiento de la regulación transcripcional del gen de la biosíntesis de los carotenoides, la β-caroteno hidroxilasa 2 (BCH2) en el maíz, y (b) analizar la función de las dos isopentenil difosfato isomerasas (OsIPPI) de arroz, determinando además su localización subcelular. Simultáneamente, se estudió cómo la luz afecta a la vía metabólica y a la producción de pelargonidina en el arroz; se identificaron también los genes esenciales de su biosíntesis en Gentiana lutea L. var. aurantiaca. Las plantas de maíz y arroz se transformaron con los genes de los factores de transcripción ZmMYB y ZmPBF. Se analizó la expresión génica transitoria y se realizó transformación estable. Los resultados obtenidos indicaron que tanto ZmPBF como ZmGAMYB pueden transactivar la expresión de ZmBCH2 en endospermo de maíz, y ZmPBF y ZmGAMYB transactivar independientemente el promotor de ZmBCH2 en arroz. Los dos parálogos de IPPI (OsIPPI1 y OsIPPI2) aislados previamente en arroz tuvieron un patrón de expresión diferente; el ARNm de OsIPPI1 fue más abundante que el ARNm de OsIPPI2 en todos los tejidos. Se usó la microscopía de fluorescencia confocal y microscopía inmunoelectrónica para determinar la localización de ambas proteínas. Estas se localizan en el retículo endoplásmico (RE), así como en los peroxisomas y las mitocondrias, mientras que solo se detectó OsIPPI2 en los plastidios. La detección de ambas isoformas en el RE indica que DMAPP se puede sintetizar de novo en este compartimiento. Diferentes técnicas como UPLC, GC-MS y qRT-PCR también se utilizaron para perfilar los metabolitos primarios y secundarios y la expresión génica en plántulas de arroz des-etioladas. Los resultados revelaron que los genes involucrados en la en el metabolismo primario y secundario están regulados por la luz, especialmente en la biosíntesis de isoprenoides en hojas de arroz. Once derivados de pelargonidina se identificaron en los pétalos de G. lutea y se perfilaron los genes de la vía de biosíntesis, revelando que DFR, ANS y 3GT afectan principalmente a la acumulación de los glucósidos de pelargonidina. Todos estos resultados contribuyen al conocimiento, a diferentes niveles, de la regulación de las rutas biosinteticas de los carotenoides en plantas superiores.
This thesis mainly focuses on functional analysis and characterization of a number of secondary metabolite biosynthetic genes and the regulation of the corresponding secondary metabolite biosynthetic pathway in plants. The overall aims were to elucidate the transcriptional regulation of β-carotene hydroxylase 2 gene (BCH2) in maize, the functional analysis of rice isopentenyl diphosphate isomerases (OsIPPI), and determine their subcellular localization. Simultaneously, the influence of light on the metabolic pathway in rice was studied and the pelargonidin quantification and essential pelargonidin biosynthesis genes in Gentiana lutea L. var. aurantiaca were identified. Maize and rice plants were transformed with transcription factor genes ZmMYB and ZmPBF, via transient gene expression and stable transformation respectively. The results indicated that both ZmPBF and ZmGAMYB can transactivate ZmBCH2 expression in maize endosperm and ZmPBF and ZmGAMYB independently transactivate the ZmBCH2 promoter in rice. The two IPPI paralogs (OsIPPI1 and OsIPPI2) isolated previously in rice had a different expression pattern; OsIPPI1 mRNA was more abundant than OsIPPI2 mRNA in all tissues. Confocal fluorescence microscopy and immuno-electron microscopy were used to determine the localization of both proteins. These localized to the endoplasmic reticulum (ER) as well as peroxisomes and mitochondria, whereas only OsIPPI2 was detected in plastids. The detection of both isoforms in the ER indicates that DMAPP can be synthesized de novo in this compartment. UPLC, GC-MS and qRT-PCR were used to profile the primary and secondary metabolites and gene expression in de-etioleted rice seedlings. The results revealed both primary and secondary metabolism and the corresponding genes are regulated by light, especially isoprenoids biosynthesis in rice leaves. Eleven pelargonidin derivatives were identified in the petals of G. lutea and the biosynthetic pathway genes were profiled, revealing DFR, ANS and 3GT mainly affect the accumulation of pelargonidin glucosides. Collectively my results provide novel insights of the regulation of carotenoid and flavonoid biosynthesis in higher plants at different levels.
Hallwass, Mariana. "Estudo dos genes de virulência e avirulência envolvidos na interação tospovírus/planta hospedeira." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2011. http://repositorio.unb.br/handle/10482/12876.
Full textSubmitted by Tania Milca Carvalho Malheiros (tania@bce.unb.br) on 2013-04-24T13:15:00Z No. of bitstreams: 0
Rejected by Jaqueline Ferreira de Souza(jaquefs.braz@gmail.com), reason: on 2013-04-24T13:18:59Z (GMT)
Submitted by Tania Milca Carvalho Malheiros (tania@bce.unb.br) on 2013-04-24T13:32:17Z No. of bitstreams: 1 2011_MarianaHallwass_Parcial.pdf: 1786257 bytes, checksum: 77d79c88b2c676722e4667d89e92ac9d (MD5)
Approved for entry into archive by Jaqueline Ferreira de Souza(jaquefs.braz@gmail.com) on 2013-04-24T13:40:11Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2011_MarianaHallwass_Parcial.pdf: 1786257 bytes, checksum: 77d79c88b2c676722e4667d89e92ac9d (MD5)
Made available in DSpace on 2013-04-24T13:40:11Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2011_MarianaHallwass_Parcial.pdf: 1786257 bytes, checksum: 77d79c88b2c676722e4667d89e92ac9d (MD5)
Espécies do gênero Tospovirus têm sido relatadas como agentes causais de doenças em diferentes culturas, no mundo, sendo transmitidos por diferentes espécies de tripes. O Tomato spotted wilt virus (TSWV) é a espécie-tipo do gênero Tospovirus e possui uma ampla gama de hospedeiros quando comparado com outros vírus do gênero. A partícula viral é envelopada e contém três segmentos de RNA designados S, M e L, que codificam duas proteínas não-estruturais (NSM e NSS) e três proteínas estruturais (L, N e o precursor das glicoproteínas GN e GC). A proteína NSM está envolvida no movimento do vírus célula-a-célula, enquanto que a NSS está envolvida na supressão de silenciamento gênico em plantas, demonstrado para o TSWV e para outro tospovírus, o Groundnut bud necrosis virus (GBNV) e também está relacionada com a expressão de sintomas nos tecidos foliares. Visando minimizar os danos causados por tospovírus, principalmente em cultivos de olerícolas, genes de resistência têm sido incorporados em variedades comerciais como o Tsw em pimentão e o Sw-5 em tomate. O entendimento dos processos de interação desses genes de resistência com genes virais constitui estratégia importante na durabilidade e estabilidade da resistência a esses patógenos. Este trabalho teve como objetivo geral estudar a interação entre tospovírus e plantas e foi dividido em três capítulos, sendo que no primeiro capítulo, foram determinadas as sequências completas de nucleotídeos do gene NSS de dois tospovírus relatados no Brasil, Groundnut ring spot virus (GRSV) e do Zucchini lethal chlorosis virus (ZLCV). As sequências foram comparadas com outras sequências NSS de tospovírus, disponíveis no banco de dados, permitindo a construção de árvores filogenéticas. Verificou-se que a NSs do GRSV e do ZLCV apresentou o mesmo tamanho, 1.404 nucleotídeos. A comparação das sequências de aminoácidos de GRSV com ZLCV mostrou uma identidade de 69,6%. Análises filogenéticas foram realizadas com base nas sequências NSS, depositadas no banco de dados, confirmando que as espécies estudadas pertencem ao grupo americano. O segundo capítulo foi dedicado ao estudo da interação entre TSWV e uma cultivar de pimenta resistente à infecção. No Brasil e no mundo, o estudo e o entendimento da morte celular programada (PCD) em células vegetais, induzida por infecções causada por fitopatógenos, ainda é incipiente. Resultados preliminares de ocorrência de PCD foram obtidos, utilizando o patossistema TSWV em Capsicum chinense PI 159236. Com o objetivo de estudar os domínios da proteína do nucleocapsídeo (N) de TSWV, responsável pela indução de reação de hipersensibilidade (RH) em genótipos de pimenta, foram construídas quimeras com troca de fragmentos genômicos do gene N de TSWV e Tomato chlorotic spot virus (TCSV) (responsável por causar infecção sistêmica em alguns genótipos de pimenta), usando como ferramenta o vetor de expressão transiente pGreenII 62-K. Agroinfiltrações com as construções e um controle negativo, que consistiu da bactéria mais o meio de indução, foram realizadas em plantas de C. chinense. Sintomas de necrose foram observados nas folhas com 10 a 12 dias após a infiltração. O sintoma de necrose ocorreu devido à incompatibilidade da interação agrobactéria GV3101/C. chinense, sendo necessário, em uma próxima etapa do trabalho, utilizar outra cepa de Agrobacterium mais adequada a este tipo de avaliação e que não induza, precocemente, o sintoma de necrose foliar. O terceiro capítulo consistiu do aprofundamento dos estudos da interação entre TSW V e um gene de resistência derivado do tomateiro. Interações entre plantas e vírus são complexas e envolvem vários tipos de respostas que podem ou não causar doenças no hospedeiro. A RH é um mecanismo utilizado pelas plantas para impedir a disseminação do patógeno para as células vizinhas. Para identificar o gene do TSWV isolado BR-01, responsável por desencadear uma resposta do tipo RH em plantas de Nicotiana benthamiana transgênica (expressando o gene de resistência derivada do tomateiro: Sw-5b), os genes das proteínas N, NSM e NSS foram clonados, individualmente, no vetor binário pGR107 (pPVX - Potato virus X ) e no vetor de expressão transiente pEAQ-HT Gateway, que também recebeu os genes GN e GC e o precursor da glicoproteína. Plantas de N. benthamiana (Sw-5b) foram agroinfiltradas com as construções obtidas em pGR107 e pEAQ-HT GW. Lesões necróticas do tipo RH foram observadas apenas nas plantas inoculadas com a construção pGR107 + NSM, diferindo dos sintomas causados pelas construções pGR107 + N e pGR107 + NSS. Entretanto, em inoculações realizadas com o vetor pEAQ, não foram observados sintomas do tipo RH nas agroinfiltrações realizadas com a construção pEAQ-HT GW + NSM. Verificou-se que a proteína NSM apresentou-se fragmentada em duas bandas quando detectada por Western blot, podendo ser esta a causa do não aparecimento da resposta do tipo RH com a inoculação dessa construção. Outra hipótese seria a necessidade de translocação da proteína NSM para a indução da RH, fato que poderia ser propiciado pelo vetor PVX, porém não ocorreria com o vetor de expressão pEAQ-HT GW. Visando a elucidação dessas hipóteses os trabalhos serão continuados. ______________________________________________________________________________ ABSTRACT
The species type Tomato spotted wilt virus (TSW V) of the genus Tospovirus, has a broad host range if compared with other viruses of the genus. The viral particle is enveloped and contains three ssRNA segments denoted S, M and L, encoding two non-structural proteins (NSM e NSS) and three structural proteins (L, N, and the glycoprotein precursor of GN and GC). The NSM protein is involved in the cell-to-cell movement, whereas NSS acts as silencing suppressor in the affectedplants. This role was demonstrated for both TSWV and Groundnut bud necrosis virus (GBNV). The NSS is also related to the symptoms expression in plants. Strategies to minimizing the damages caused by tospoviruses, mainly in horticultural crops have been implemented based on resistance genes as Tsw in sweet-pepper and Sw-5 in tomato. Understanding the interactions between resistance and viral genes are essential to generate stable and durable resistance to these pathogens. This work had the general aim to study the interaction of tospoviruses and plants and it was divided into three chapters. In the first chapter, the complete nucleotide sequence of NSS gene of two tospoviruses Groundnut ring spot virus (GRSV) and Zucchini lethal chlorosis virus (ZLCV) were determined. The NSs sequence of GRSV and ZLCV was both 1,404 nucleotides-long. Pairwise comparison showed that the NSs amino acid sequence of GRSV shared 69.6% identity with that of ZLCV. The sequences were compared with other NSS sequences of tospovírus available in the database. Phylogenetic analysis based on NSs sequences confirmed that these species cluster in the American clade. The second chapter was devoted to study the interaction between TSWV and a pepper cultivar resistant to the infection. The understanding of programmed cell death (PCD) in plants, induced by pathogens, is still incipient. Previous results about the PCD occurrence were obtained by using the pathosystem TSWV/ Capsicum chinense In order to study the nucleocapsid protein (N) domains of TSW V, responsible to cause a hypersensitive response (HR) in pepper genotypes, chimeras were constructed with genomic fragments of TSWV and Tomato chlorotic spot virus (TCSV) (responsible for causing systemic infection in some sweet pepper genotypes) was cloned into the pGreenII 62-K, a transient expression vector. Agroinfiltration was carried out in C. chinense plants with the pGreenII constructs and the negative control (just the Agrobacterium in the medium). Necrotic symptoms were observed 10 to 12 days after infiltration. The necrosis occurred dueto the interaction incompatibility between Agrobacterium GV 3101 and C. chinense plants. It was concluded that a different Agrobacterium strain that does not induce necrotic symptoms in the leaf must be used to enable this study, in a next step of this work. In the third chapter the interaction between TSW V and the resistance gene Sw-5 from tomato was studied. Interactions between plant and viruses are complex and involve several types of responses that may or may not cause disease to the host. The HR is a mechanism used by plants to prevent the spread of the pathogen to the neighboring cells. In order to identify the TSW V isolate BR-01 gene, responsible for triggering the HR in the transgenic Nicotiana benthamiana plants (Sw-5b), the N, NSM and NSSgenes were cloned individually in frame into the vector pGR107 (pPVX Potato virus X) and into the transient expression vector pEAQ-HT Gateway. The GN, GC and Glycoprotein precursor were cloned to into the pEAQ-HT GW vector. The constructs were agroinfiltrated in the transgenic N. benthamiana (Sw-5). HR-like necrotic lesions were seen only in leaves inoculated with the construct pGR107 + NSM, which differed significantly with symptoms caused by pGR107 + N and pGR107 + NSS. HR-like symptoms were not observed with pEAQ-HT GW + NSM. It was observed that the NSMprotein was not intact since two bands were detected by Western blot, suggesting that this could be the cause of the absence of the HR symptom in the inoculated plants. Another explanation would be the necessity of the NSM protein to move cell-to-cell to induce HR. This movement could be provided by the PVX vector, however does not occur when the pEAQ-HT GW was used. To elucidate these possible hypotheses, these studies will still be continued.
Silva, Roberto do Nascimento. "Estudos de sinalização celular em Hypocrea jecorina (Trichoderma reesei) durante a expressão dos genes de celulase (cbh1 e cbh2) em presença de celulose e soforose e durante o antagonismo contra Pythium ultimum." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2008. http://repositorio.unb.br/handle/10482/2107.
Full textSubmitted by Diogo Trindade Fóis (diogo_fois@hotmail.com) on 2009-10-06T12:08:10Z No. of bitstreams: 1 2008_RobertoNascimentoSilva.pdf: 3733422 bytes, checksum: 1da0c1d7f54c836476db5e24188ceeb2 (MD5)
Approved for entry into archive by Guimaraes Jacqueline(jacqueline.guimaraes@bce.unb.br) on 2009-11-03T17:40:52Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2008_RobertoNascimentoSilva.pdf: 3733422 bytes, checksum: 1da0c1d7f54c836476db5e24188ceeb2 (MD5)
Made available in DSpace on 2009-11-03T17:40:52Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2008_RobertoNascimentoSilva.pdf: 3733422 bytes, checksum: 1da0c1d7f54c836476db5e24188ceeb2 (MD5) Previous issue date: 2008
Trichoderma reesei (Hypocrea jecorina) é amplamente utilizado na indústria e seu potencial para o uso na agricultura como agente de controle biológico contra fungos fitopatogênicos começou a ser explorado recentemente. O gene gna3 que codifica para uma proteína G subgrupo III, ativadora de adenilato ciclase de T. reesei, foi clonado para o estudo do seu possível papel no controle da expressão de genes codificadores das celulases (cbh1 e cbh2) por celulose e soforose. Bem como, na produção de enzimas que degradam parede celular (EDPCs), durante o antagonismo contra Phytium ultimum. A linhagem mutante de T. reesei que possui uma cópia modificada de gna3 para expressão de uma versão da proteína GNA3 (gna3QL) que se mantém ativada exibiu elevado conteúdo intracelular de AMPc e uma diminuição na esporulação, mas sem afetar a taxa de crescimento vegetativo no escuro e um aumento de 20% dessa taxa em presença de luz. Consistente com o comportamento da linhagem selvagem, nenhuma transcrição de genes de celulase ocorre na ausência de indutor. Entretanto, o mutante mostra um aumento na transcrição de celulase em presença de celulose, mas somente em presença de luz. O nível de transcrição de celulase no escuro é similar o da linhagem parental TU-6. Por outro lado, quando soforose foi utilizada como indutor, transcritos de cbh1 e cbh2 tiveram nível mais alto de transcrição quando as culturas foram mantidas no escuro do que na presença de luz. A transcrição de gna3 é aumentada em presença de luz. Todavia, genes conhecidamente regulados por luz, blr1, blr2 e env1 são igualmente transcritos no mutante gna3QL como no tipo selvagem. Durante o antagonismo contra P. ultimum, o mutante gna3QL, como a linhagem parental TU-6 inibiram o crescimento de P. ultimum no teste de confronto. O mutante gna3QL cresceu mais rápido do que a linhagem parental TU-6 nos primeiros 3 dias, mas cresceu mais devagar que o T. harzianum (ALL42). A microscopia eletrônica de varredura mostrou que o mutante gna3QL promoveu maiores alterações morfológicas na parede celular de P. ultimum do que a linhagem parental TU-6. O mutante gna3QL apresentou uma melhor performance na produção de EDPCs como endoquitinase (0,36 U. mL-1), N-acetil-?-D-glicosaminidase (NAGase) (2,62 U. mL-1) , ?-1,3-glicanase (5 U. mL-1), lipase (2,94 U. mL-1) e fosfatase ácida (11,81 U. mL-1), após 72 horas de incubação em meio líquido contendo parede celular de P. ultimum como fonte de carbono. Entretanto, a linhagem parental TU-6 apresentou uma maior atividade de celulase (10,3 U. mL-1) do que o mutante gna3QL (6,64 U. mL-1) e nenhuma diferença significativa na atividade de protease entre as duas linhagens foi observada. Os resultados mostram que GNA3 está envolvida na regulação da expressão de genes de celulase (cbh1 e cbh2) por celulose e este processo é dependente de luz. Além disso, a produção de algumas EDPCs durante o micoparasitismo por T. reesei contra P. ultimum pode estar associada com a atividade de GNA3 e/ou com o aumento intracelular dos níveis de AMPc. __________________________________________________________________________________________ ABSTRACT
Trichoderma reesei (Hypocrea jecorina) is widely used in industry and its potential for use in agriculture as a biocontrol agent against phytopathogenic fungi has just begun to be explored. The adenylate cyclase activating subgroup III Gproteinencoding gene gna3 of T. reesei was cloned to study its possible role in the control of cellulose and sophorose to cellulase (cbh1 and cbh2) gene expression as well in production of cell wall-degrading enzymes (CWDEs) during antagonism against Pythium ultimum. A mutant strain of T. reesei bearing a modified copy of gna3 for expression of a kept activated version of GNA3 protein (gna3QL) exhibits elevated intracellular cAMP levels and decreased sporulation, but was unaffected in its growth rate in dark and an increase in this rate of about 20% in light. Consistent with the behavior of the wild-type strain, no cellulase transcription occurs in this mutant in the absence of an inducer. However, the mutant shows an increase in cellulase transcription in presence of cellulose, but only in the presence of light. Cellulase transcription level in the dark is similar to the parent strain. On the other hand, when sophorose was used as inducer, transcript levels of cbh1 and cbh2 were higher when cultures were kept in the dark than in presence of light. The transcription of gna3 is increased in the presence of light. Nevertheless the light regulatory genes blr1, blr2 and env1 are transcribed similarly in the gna3QL mutant as in the wild-type. During antagonism against P. ultimum, the mutant gna3QL, like the parental TU-6 strain, inhibited the growth of P. ultimum in dual culture assay. The mutant gna3QL grew faster than the parental TU-6 strain within the first 3 days but grew more slowly than the T. harzianum (ALL42). Scanning electron microscopy showed that the mutant gna3QL promoted more morphological alterations of P. ultimum cell wall after interaction than the parental TU- 6 strain. The mutant gna3QL showed a better performance in production of CWDEs such as endochitinase (0.36 U. mL-1), N-Acetyl- _ -D-glucosaminidase (NAGase) (2.62 U. mL-1), _-1,3-glucanase (5 U. mL-1), lipase (2.94 U. mL-1) and acid phosphatase (11.81 U. mL-1), after 72 hours of incubation in liquid medium containing P. ultimum cell wall as the carbon source. However, the parental TU-6 strain showed higher cellulase activity (10.3 U. mL-1) than the mutant gna3QL (6.64 U. mL-1) and no significant difference was observed in protease activity between the two strains. The results showed that GNA3 is involved in light-regulated cellulase gene expression (cbh1 and cbh2) on cellulose. Furthermore, the production of some CWDEs during mycoparasitism by T. reesei against P. ultimum can be associated with GNA3 activity and/or increase in intracellular cAMP levels.
Souza, Júnior José Dijair Antonio de. "Análise funcional de genes de Meloidogyne incognita envolvidos na interação planta-nematoide." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2012. http://repositorio.unb.br/handle/10482/10451.
Full textSubmitted by Tania Milca Carvalho Malheiros (tania@bce.unb.br) on 2012-05-14T14:10:56Z No. of bitstreams: 1 2011_JoseDijairAntoninoSouzaJunior_Parcial.pdf: 7235276 bytes, checksum: 6d4a83a25b6b3f969d2db64af5cbfc7f (MD5)
Approved for entry into archive by Marília Freitas(marilia@bce.unb.br) on 2012-05-14T16:45:19Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2011_JoseDijairAntoninoSouzaJunior_Parcial.pdf: 7235276 bytes, checksum: 6d4a83a25b6b3f969d2db64af5cbfc7f (MD5)
Made available in DSpace on 2012-05-14T16:45:19Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2011_JoseDijairAntoninoSouzaJunior_Parcial.pdf: 7235276 bytes, checksum: 6d4a83a25b6b3f969d2db64af5cbfc7f (MD5)
O nematoide formador de galhas Meloidogyne incognita está presente em quase todos os continentes, causando prejuízos em várias culturas importantes. Proteínas da glândula esofagiana de Meloidogyne spp. podem desenvolver funções importantes no estabelecimento de sítios de alimentação funcionais do nematoide. A função precisa destas proteínas no processo de desenvolvimento do sítio de alimentação é desconhecida. Além disso, estudos sugerem que as proteases do nematoide também estejam envolvidas neste processo de estabelecimento do sítio de alimentação, tornando estas enzimas proteolíticas alvos interessantes para estudos de intervenção de expressão. No primeiro capítulo foi feita a intervenção da expressão das proteínas por intermédio de RNA interferente de três genes (Mi-asp-1, Mi-ser-1 e Mi-cpl-1) de proteases de classes catalíticas diferentes, para entender melhor a função das mesmas na interação do nematoide com o hospedeiro. Observou-se uma diminuição da taxa de fecundidade nos nematoides que infectaram as plantas GM. Além disso, a progênie apresentou menor taxa de eclosão de J2 e de infecção do hospedeiro. No segundo capítulo, a proteína 7E12 de M. incognita, que é produzida na glândula dorsal e secretada dentro da planta durante o parasitismo, foi super expressa em plantas de tabaco para o conhecimento da função desta proteína. A partir dos resultados obtidos foi possível sugerir que a presença da proteína 7E12 na planta de tabaco acelerou a formação das galhas de M. incognita, indicando uma possível função desta proteína na iniciação e/ou na manutenção do sítio de alimentação. O estudo destas moléculas efetoras de parasitismo é um passo chave para compreender melhor as relações entre o hospedeiro e o parasita. A compreensão destas interações possibilitará o desenvolvimento de novas ferramentas para o controle de M. incognita. ______________________________________________________________________________ ABSTRACT
The root-knot nematode Meloidogyne incognita is present in almost all continents, causing serious damage in many important crops. Some reports indicate that proteins produced by its dorsal gland perform important roles in the establishment of a functional nematode feeding site. The precise role of these proteins in the development of these feeding sites is still unknown. However, previous studies suggest that nematode proteases are involved in the establishment of feeding sites, turning them into interesting targets for expression intervention studies. In the first chapter, in order to understand the function of these enzymes in the interaction between the nematode and its host, the protein expression of three genes (Mi-asp-1, Mi-ser-1 and Mi-cpl-1) representing different catalytic classes of proteases was reduced by RNA interfering (RNAi). I found that the nematodes that infect GM plants had their fertility rate reduced. In addition, the progeny show reduced hatching rate and host infection. In the second chapter, the protein 7E12 of M. incognita, which is produced in the dorsal gland and secreted into the host during parasitism, was overexpressed in tobacco plants in order to address the function of this protein. The results obtained in this study suggest that the presence of this protein in tobacco plants accelerated the formation of M. incognita galls, indicating a possible function of this protein in the initiation and/or maintenance of feeding sites. The study of these parasitism effector molecules is a key step to better understand the relationship between host and parasite. I envisage that the understanding of these interactions will help the development of new tools for M. incognita control.
Carbonel, Villanueva Kelly Nora. "Efecto hepatoprotector del extracto acuoso de Gentianella nitida en un modelo experimental inducido por paracetamol." Master's thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2017. https://hdl.handle.net/20.500.12672/6445.
Full textTesis
Cozentino, Noemi Carla Baron. "Isolamento e caracterização de fungos de solo de interesse na promoção de crescimento de plantas /." Jaboticabal, 2019. http://hdl.handle.net/11449/182274.
Full textBanca: Diego Cunha Zied
Banca: Davi Rodrigo Rossatto
Banca: José Eduardo Marcondes de Almeida
Banca: Felipe Batistella Filho
Resumo: A representatividade da agricultura brasileira é reconhecida mundialmente, especialmente na produção de grãos como a soja, o milho e o feijão. A produtividade nas lavouras, especialmente na última década, tem apresentado crescimento expressivo, entretanto, um dos aspectos negativos associados a esse processo é o aumento concomitante no uso de defensivos e fertilizantes. Atualmente, o tema se tornou uma preocupação de saúde pública e ambiental dada a toxicidade e recalcitrância desses compostos. Dentre formas alternativas ao uso desses insumos o estudo de micro-organismos é promissor, pois eles constituem um grande patrimônio genético que alberga vias metabólicas de grande interesse para diversas atividades humanas, incluindo a agricultura. Os micro-organismos interagem de diversas maneiras com as plantas beneficiando-as e garantindo recursos para si em troca. Eles podem atuar melhorando o aporte de nutrientes, os mecanismos de defesa e de promoção de crescimento em condições de estresse biótico e abiótico. Assim, o presente estudo teve como objetivos o isolamento de fungos a partir de amostras de solo, com enfoque para fungos do gênero Purpureocillium; sua caracterização molecular e de seu potencial de promoção de crescimento de plantas in vitro; e a seleção de linhagens para serem testadas in planta em soja, milho e feijão. O isolamento foi realizado utilizando meios convencionais e seletivos para a obtenção dos fungos. Os isolados tiveram seu DNA extraído e as regiões ITS (... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)
Abstract: The representativeness of Brazilian agriculture is worldwide recognized, especially in the grains production such as soybean, maize and beans. Crops' yield, especially in the last decade, has presented significant growth, however, one of the negative aspects associated with this process is the concomitant increase in the use of pesticides and fertilizers. Currently, this issue has become a public health and environmental concern because of the toxicity and recalcitrance of these compounds. Among alternatives to the use of these inputs the study of microorganisms is promising because they constitute a great genetic patrimony, which houses metabolic pathways of great interest for several human activities, including agriculture. Microorganisms are able to interact in different ways with plants benefiting them and ensuring resources for themselves in return. They can act by improving nutrient supply, defense mechanisms and promoting growth under conditions of biotic and abiotic stress. Thus, the present study aimed the isolation of fungi from soil samples, focusing on the search for fungi of the genus Purpureocillium; their molecular characterization and the assessment of their in vitro plant growth promotion potential; and the selection of strains to be tested in planta in soybean, maize and bean. Fungal isolation was performed using conventional and selective media. The isolates had their DNA extracted and the ITS (Internal Transcribed Spacer) region of the ribosomal DNA and pa... (Complete abstract click electronic access below)
Doutor
Baldoni, Aisy Botega. "Acúmulo de ricina em sementes de mamona e silenciamento do gene em plantas geneticamente modificadas." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2010. http://repositorio.unb.br/handle/10482/6500.
Full textSubmitted by Allan Wanick Motta (allan_wanick@hotmail.com) on 2011-01-18T15:53:22Z No. of bitstreams: 1 2010_AisyBotegaBaldoni.pdf: 10671243 bytes, checksum: fe25bfcdd42b951cc586871607af283e (MD5)
Approved for entry into archive by Daniel Ribeiro(daniel@bce.unb.br) on 2011-01-19T00:42:18Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2010_AisyBotegaBaldoni.pdf: 10671243 bytes, checksum: fe25bfcdd42b951cc586871607af283e (MD5)
Made available in DSpace on 2011-01-19T00:42:18Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2010_AisyBotegaBaldoni.pdf: 10671243 bytes, checksum: fe25bfcdd42b951cc586871607af283e (MD5)
A mamona (Ricinus communis L.) é uma oleaginosa de grande importância social e econômica. O óleo extraído de suas sementes é utilizado na produção de biodiesel e como insumo para as indústrias químicas, de cosméticos e de lubrificantes. Além do óleo extraído das sementes, sua cadeia produtiva gera subprodutos, especialmente a torta de mamona, que pode ser utilizada como adubo orgânico de boa qualidade (alta concentração de nitrogênio) ou como alimento animal (alta concentração de proteína). O principal entrave de seu uso como alimento animal é a ricina, uma proteína altamente tóxica, encontrada na semente. A ricina é uma lectina, composta por duas subunidades conhecidas como cadeias A e B. Quando ingerida a cadeia B liga-se à galactose na superfície celular, fazendo com que a proteína penetre na célula. Dentro da célula, a cadeia A, que possui atividade enzimática, inativa a subunidade 60S do ribossomo impedindo a produção de proteínas, levando a célula à morte. Os objetivos desse trabalho foram: avaliar a existência de variabilidade genética para concentração de ricina em sementes de mamona de 20 acessos do banco de germoplasma da Embrapa; estudar a distribuição e acúmulo de ricina durante o desenvolvimento da semente de mamona na cultivar BRS Energia; e realizar a transformação genética visando o silenciamento dos genes que codificam para a ricina em sementes de mamona geneticamente modificadas. Para tanto, foram utilizadas técnicas de ELISA (Enzymelinked immunosorbent assay) para a quantificação da ricina nos extratos protéicos totais das sementes, análises imunocitoquímicas, utilizando microscopia de luz e eletrônica para a localização da ricina nas células do endosperma da semente e transformação genética por biobalística visando o silenciamento dessa proteína na semente de mamona, utilizando a metodologia de RNA interferente. Os resultados obtidos mostraram a existência de variabilidade para a concentração de ricina nos acessos do banco de germoplasma da Embrapa Algodão, sendo possível a seleção de genótipos com alto e baixo teor de ricina. As cultivares comerciais IAC Guarani, BRS Nordestina e BRS Paraguaçu apresentaram as menores concentrações de ricina, sendo, as mais indicadas para trabalhos de melhoramento visando à utilização da torta como ração animal. Dentre as cultivares comerciais, a BRS Energia apresentou o valor mais elevado na concentração dessa proteína. Durante o desenvolvimento das células do endosperma da semente de mamona da cultivar BRS Energia ocorreu um aumento no número de vesículas de reserva (vacúolos de armazenamento de proteínas e corpos lipídicos) e diminuição do volume citoplasmático celular. O acúmulo de ricina na cultivar BRS Energia aumentou com o desenvolvimento da semente, sendo que na semente madura (60DAP) essa concentração foi máxima. A ricina pode ser encontrada também nos cristalóides dos vacúolos de armazenamento de proteínas (PSV) e não só na matriz, contrariando observações bioquímicas anteriores em que os componentes protéicos foram encontrados apenas compartimentalizados dentro dos corpos protéicos. Na etapa relacionada à transformação genética da mamona, em cultura de tecidos, o regulador TDZ foi mais eficiente na indução de brotações que o BAP. A adição ao meio de cultura de IBA e AgNO3 foi importante para o alongamento das brotações e enraizamento dos explantes. O uso de biorreatores visando o alongamento dos explantes foi eficiente por curtos períodos. É possível obter plantas geneticamente modificadas de mamona usando imazapir como agente seletivo. O sistema de transformação genética por biobalística apresentou eficiência similar a outros sistemas de transformação de mamona. Assim, no presente trabalho, além de estudar a variabilidade para a concentração de ricina em diferentes genótipos, foi possível identificar seu acúmulo durante o desenvolvimento da semente de mamona. Foram obtidas também plantas transgênicas, que deverão ser analisadas para confirmar a redução total ou parcial da ricina, bem como avaliar em seus descendentes a herança do silenciamento. _________________________________________________________________________________ ABSTRACT
Castor bean (Ricinus communis L.) is an oilseed of great economic and social importance. The oil extracted from its seeds is used in biodiesel production and as raw material for chemicals, cosmetics and lubricants. Besides the oil extracted from the seeds, their production chain generates side-products, which can be used as organic fertilizer of good quality (high nitrogen concentration) or as animal food (with high protein content). The main obstacle to its use for animal feeding is ricin, a highly toxic protein, found in the seed. Ricin is a lectin composed of two subunits known as chains A and B. When ingested, the B chain binds to galactose on the cell surface, penetrating into the cell. Inside the cell, the A chain, which has enzymatic activity, inactivates the 60S subunit of the ribosomes preventing the production of proteins, leading to cell death. The objectives of this study was (1) to assess the existence of genetic variability for the concentration of ricin in castor bean seeds from 20 accessions of germplasm bank of Embrapa, (2) study the distribution and accumulation of ricin during seed development, and (3) perform genetic transformation aimed at silencing the genes coding for ricin in genetically modified castor bean seeds. ELISA (Enzyme-linked immunosorbent assay) was used to quantify ricin in total protein extracts of seeds, immunocytochemical analysis using light and electron microscopy for the localization of ricin in cells of the endosperm of the seed and genetic transformation by biolistic targeting the silencing of this protein in castor seeds, using the strategy of interfering RNA (RNAi). The results showed the existence of variability for the concentration of ricin in accessions of the germplasm bank of Embrapa Algodão, it is possible to select genotypes with high and low levels of ricin. The cultivars IAC Guarani, BRS Nordestina and BRS Paraguaçu had the lowest concentrations of ricin, and are quite suitable for breeding aiming to use the seed cake to feed animals. Among the commercial cultivars, BRS Energia presented the highest concentration of this protein. During the development of cells in the endosperm of castor seeds of BRS Energia exhibited an increasing number of reserve vesicles (protein storage vacuoles and lipid bodies) and decreased cytoplasmic volume. The accumulation of ricin in the BRS Energia increased with seed development, and in the mature seed (60DAP) the concentration was the maximum. Ricin can also be found in crystalloids of protein storage vacuoles (PSV) and not only in the matrix, contrary to previous biochemical observations that the protein components were found only compartmentalized within the protein bodies. Genetic transformation of castor bean was developed, with the regulator TDZ being more effective in inducing shoots then BAP. In addition, IBA and AgNO3 were important for the elongation of shoots and rooting of explants. The use of bioreactors in order to elongate the explants was effective for short periods. It is possible to obtain genetically modified castor bean using as selective agent the imazapyr. The transformation system based on the biolistic process presented efficiency similar to other protocols.
Pontes, Cláudia de Souza Lima. "Comunicação cruzada entre o receptor antiviral NIK1 e imunidade antibacteriana em plantas." Universidade Federal de Viçosa, 2017. http://www.locus.ufv.br/handle/123456789/18867.
Full textMade available in DSpace on 2018-04-19T15:50:58Z (GMT). No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 1496637 bytes, checksum: 5fe9118e3af447fde79634e413e36251 (MD5) Previous issue date: 2017-06-30
NIK1 (NSP Interacting kinase I) é um receptor cinase da família das LRRII-RLKs (leucine rich repeat II – receptor like kinase), identificado como alvo de virulência da proteína NSP (Nuclear Shuttle Protein), sendo o principal mediador de uma via de resposta imune contra esse grupo de vírus de DNA. Aufosforilação, de NIK1 em um resíduo de treonina 474 aciona a via de resposta antiviral que culmina com a repressão da expressão de proteínas ribossomais levando à redução da síntese de proteínas da célula vegetal e virais. Apesar de sua atividade antiviral, o transcriptoma de plantas nocautes de nik1 indicam um possível envolvimento de NIK1 como regulador negativo na resposta imune contra bactérias. Com a finalidade de esclarecer o envolvimento de NIK1 na imunidade inata antibacteriana, foram conduzidos ensaios de fosforilação in vitro de NIK1, utilizando os receptores, que intermedeiam PTI (Pamp-triggered immunity), BAK1 ( Brassinosteroid insensitive 1- associated kinase) e FLS2 (Flagellin sensitive – 2). Os resultados de espectrometria de massas demonstraram que BAK1 é um possível regulador da fosforilação de NIK1, uma vez que foi capaz de fosforilar um peptídeo sintético em uma treonina correspondente à posição 474 de NIK1 e de modificar a taxa de autofosforilação desse receptor em um ensaio contendo o domínio cinase intacto de NIK1. Além disso, foi demonstrado por BiFC (complementação de fluorescência bimolecular) que NIK1 e NIK1-T474D interagem tanto com BAK1 quanto com FLS2 na membrana plasmática. Ensaios de co-imunoprecipitação (Co-IP) demonstraram que flagelina promove a dissociação de NIK1 dos receptores para formar o complexo imune ativo BAK1-FLS2. Finalmente, ensaios de Co-IP com linhagens transgênicas de Arabidopsis superexpressando NIK1 e nocautes de nik1 indicaram que NIK1 interfere com a formação do complexo BAK1/FLS2 na resposta antibacteriana, já que a superexpressão de NIK1 diminui a eficiência de formação do complexo imune na presença de flagelina, enquanto que a inativação de NIK1 resulta em efeito oposto. Coletivamente, estes resultados substanciam o argumento de que NIK1 atua regulando negativamente PTI em plantas.
NIK1 (NSP Interacting kinase I), which was first identified as a virulence target of NSP (Nuclear Shuttle Protein), is a receptor-like kinase belonging to the LRRII-RLKs (leucine rich repeat II – receptor like kinase) family and the major mediator of an immune response against this group of DNA virus. NIK1 autophosphorylation at Thr 474 triggers an antiviral response which culminates with the repression of ribosomal protein gene expression leading to suppression of host and viral protein synthesis. Despite its antiviral activity, the transcriptome of nik1 knockouts implicates NIK1 as a possible negative regulator of the immune response against bacteria. To examine the NIK1 involvement in antibacterial innate immunity, in vitro phosphorylation assays were carried out on NIK1, using the PTI (Pamp-triggered immunity)-mediated receptors, BAK1 ( Brassinosteroid insensitive 1- associated kinase) and FLS2 (Flagellin sensitive – 2). The results from mass spectrometry demonstrated that BAK1 may be a regulator of NIK1 phosphorylation, as it was capable of phosphorylating a Thr residue of a synthetic peptide corresponding to the position 474 of NIK1 and modifying the autophosphorylation rate of the NIK1 Kinase domain. Furthermore, BiFC (bimolecular fluorescence complementation) assays demonstrated that NIK1 and NIK1-T474D interact with BAK1 and FLS2 in the plasma membrane. Co-immunoprecipitation (Co-IP) assays showed that flagellin promoted the NIK1 dissociation from BAK1 and FLS2 to form an active BAK1-FLS2 immune complex. Finally, Co-IPs using NIK1- overexpressing transgenic lines and nik1 knockouts indicated that NIK1 interferes with BAK1-FLS2 complex formation in the antibacterial response, as NIK1 overexpression decreased the efficiency of the immune complex formation in the presence of flagellin, whereas NIK1 inactivation resulted in opposing effects. Collectively, these results substantiate the argument that NIK1 regulates negatively plant PTI.
Lima, Rayane Nunes. "Interações tospovírus-planta : caracterização estrutural de proteínas de tospovírus e identificação de interações entre proteínas virais e celulares." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2018. http://repositorio.unb.br/handle/10482/32608.
Full textSubmitted by Fabiana Santos (fabianacamargo@bce.unb.br) on 2018-09-04T20:45:35Z No. of bitstreams: 1 2018_RayaneNunesLima.pdf: 6996950 bytes, checksum: 2e6db0e375cb5a8815dab21b4f9cf1c0 (MD5)
Approved for entry into archive by Fabiana Santos (fabianacamargo@bce.unb.br) on 2018-09-11T18:44:15Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2018_RayaneNunesLima.pdf: 6996950 bytes, checksum: 2e6db0e375cb5a8815dab21b4f9cf1c0 (MD5)
Made available in DSpace on 2018-09-11T18:44:15Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2018_RayaneNunesLima.pdf: 6996950 bytes, checksum: 2e6db0e375cb5a8815dab21b4f9cf1c0 (MD5) Previous issue date: 2018-09-04
Conselho Nacional de Desenvolvimento Científico e Tecnológico (CNPQ).
O rápido progresso na compreensão dos mecanismos de enovelamento de proteínas e os avanços no campo da bioinformática forneceram ferramentas confiáveis para predizer as estruturas tridimensionais de proteínas de vírus de plantas. Por meio de Modelagem Estrutural por Homologia, foi possível obter um modelo tridimensional para a proteína do nucleocapsídeo (NP) e a proteína não estrutural do segmento S (NSs) de GRSV (Groundnut ringspot orthotospovirus) e para a NP de ZLCV (Zucchini lethal chlorosis orthotospovirus). Verificou-se que os monômeros GRSV NP e ZLCV NP são organizadas em um domínio globular (33-223 aa) contendo uma cavidade carregada positivamente para interação com RNA e com as duas cadeias terminais, formando um braço N-terminal (1-32 aa) e um braço C-terminal (224-258 aa). Além disso, a análise da estrutura tridimensional da proteína NSs de GRSV sugeriu uma possível atividade enzimática de fosfatase, para o metabolismo de nucleotídeos assim como um possível domínio de interação com a proteína Argonauta 1. A proteína NSs foi expressa de forma nativa e purificada para futuros ensaios de cristalização. Assim, as estruturas das NP e NSs podem lançar luz sobre os mecanismos de formação de RNP e silenciamento gênico e podem permitir a identificação de resíduos essenciais de aminoácidos como possíveis alvos para estratégias de controle das doenças causadas pelos orthotospovírus. Por fim, por meio da técnica de duplo híbrido em levedura, foi encontrada uma possível interação entre a proteína AtCSN5a e as proteínas NP e NSs de GRSV, e a relevância dessas interações para o sistema planta-vírus ainda serão investigadas.
The rapid progress in the understanding of protein folding mechanisms and the advances in the bioinformatics field have provided reliable tools for modeling and predict three-dimensional structures of plant virus proteins. Using Homology modeling technique, it was possible to obtain three-dimensional models for both NP and NSs of GRSV (Groundnut ringspot orthotospovirus) and for ZLCV NP (Zucchini lethal chlorosis orthotospovirus). GRSV NP and ZLCV NP monomers have been organized into a globular domain (33-223 aa) containing a positively charged cavity for RNA interactions, and two terminal chains forming an N-terminal arm (1-32 aa) and a C-terminal arm (224-258 aa). In addition, a three-dimensional structure of the GRSV NSs protein revealed a possible phosphatase enzymatic activity for nucleotide metabolism and a possible interaction domain with an Argonaute 1. Moreover, the NSS protein was natively expressed and purified for future crystallization assay. Thus, the proposed models can shed light on the mechanisms of RNP formation and gene silencing and may allow the identification of essential amino acid residues as possible targets for the orthotospovirus control strategy. Finally, using yeast two-hybrid technique, a possible interaction between the AtCSN5a protein and the NP and NSS of GRSV was found; however, the relevance of these interactions for the plant-virus system remains to be investigated.
Murcia, Riaño Nubia. "DETECCIÓN Y CARACTERIZACIÓN AGRONÓMICA DE VIROIDES DE CÍTRICOS. IDENTIFICACIÓN Y CARACTERIZACIÓN MOLECULAR Y BIOLOGÍCA DE VARIANTES DEL VIROIDE DEL ENANISMO DE LOS CÍTRICOS CDVd." Doctoral thesis, Universitat Politècnica de València, 2009. http://hdl.handle.net/10251/6343.
Full textMurcia Riaño, N. (2009). DETECCIÓN Y CARACTERIZACIÓN AGRONÓMICA DE VIROIDES DE CÍTRICOS. IDENTIFICACIÓN Y CARACTERIZACIÓN MOLECULAR Y BIOLOGÍCA DE VARIANTES DEL VIROIDE DEL ENANISMO DE LOS CÍTRICOS CDVd [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/6343
Palancia
Targon, Maria Luisa Penteado Natividade. "Expressão e analise do gene do capsideo de isolados do virus da tristeza de diferentes especies e variedades de citros." [s.n.], 1997. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/317066.
Full text(Tese doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Biologia
Made available in DSpace on 2018-07-22T21:50:22Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Targon_MariaLuisaPenteadoNatividade_D.pdf: 6263544 bytes, checksum: fc6bcef3ec00b19dbb7a60841e7d7717 (MD5) Previous issue date: 1997
Doutorado
Genetica Vegetal
Doutor em Ciências Biológicas
Pinto, Joana Sofia Ramos de Oliveira. "Ação do extrato etanólico de Sarcocornia perennis em ratinhos." Master's thesis, Universidade de Aveiro, 2011. http://hdl.handle.net/10773/8313.
Full textAs plantas têm tido um crescente interesse na comunidade científica, devido aos compostos fisiologicamente ativos que as tornam potenciais agentes terapêuticos. Numa primeira fase deste estudo, o extrato etanólico (EE) de S. perennis subsp. perennis foi submetido a uma análise de açúcares e de compostos fenólicos, procedendo-se ainda à avaliação da atividade antioxidante. O principal objetivo do presente trabalho foi avaliar os efeitos desse EE em ratinhos, expostos e não expostos ao CCl4. Para tal, foi realizada uma análise histopatológica do fígado, rim, baço, testículos e epidídimo e uma avaliação bioquímica da função hepática. Foram utilizados 30 ratinhos machos da estirpe ICR-CD1, divididos em 6 grupos (n=5): um grupo controlo negativo ao qual foi fornecida apenas água; um grupo (controlo positivo) em que os ratinhos foram administrados com uma injeção de 0,25 mL de CCl4 em azeite, por via subcutânea, na concentração de 0,5 mL/Kg, 24 horas antes do sacrifício; dois grupos ao qual se forneceu EE liofilizado, diluído na água, nas concentrações de 0,5 mg/mL/dia e 2,0 mg/mL/dia e dois grupos fornecidos com EE liofilizado nas mesmas concentrações e ainda administrados com CCL4 do mesmo modo realizado para o controlo positivo. A experiência teve uma duração de 30 dias. Os resultados demonstraram a presença de compostos com forte atividade antioxidante (24,30±2,43 mg/g de equivalentes em ácido gálico e 12,03±2,06 mg/g de equivalentes em trolox) no EE. O extrato demonstrou alguns efeitos protetores em animais submetidos ao CCl4, diminuindo o número de lesões histológicas no fígado e baço e o peso dos rins. Estes efeitos poderão estar relacionados com a capacidade antioxidante dos compostos presentes. Entretanto, o EE per se provocou alterações histológicas, principalmente ao nível do sistema reprodutor masculino, sugerindo que o extrato poderá conter uma fração com efeito tóxico. Pela análise dos valores da AST e ALT, não foi possível avaliar o possível efeito protetor do EE, dada a variabilidade dos valores encontrados. Observaram-se valores extremamente baixos para estas enzimas em ratinhos expostos ao CCl4, principalmente no grupo controlo positivo, o que contraria as informações da literatura que relatam o aumento dos seus níveis quando os hepatócitos são danificados. Estes resultados poderão indicar que a severidade dos danos causados nos tecidos afeta a atividade destas enzimas. Conclui-se que o EE possui efeitos protetores contra os efeitos tóxicos induzidos pelo CCl4, principalmente no fígado e baço. Já o EE per se, demonstra potenciais efeitos tóxicos principalmente ao nível do sistema reprodutor. Futuros trabalhos são necessários para melhor compreender os efeitos observados do EE de S.perennis subsp. perennis.
Plants have been a growing interest in the scientific community due to their physiologically active compounds, making them potential therapeutic agents. In the first phase of this study, the ethanolic extract (EE) of S. perennis subsp. perennis was analyzed for sugars and phenolic compounds, as well as antioxidant activity. The main aim of this work was to evaluate the effects of the EE in mice exposed and non exposed to CCl4. A histopathological analysis of liver, kidney, spleen, testis and epididymis and a biochemical evaluation of liver function was performed. Thirty male mice of ICR-CD1 strain were divided into 6 groups (n = 5): a negative control group which was given only tap water, a positive control group in which mice were administered with an injection of 0.25 mL of CCl4 in olive oil, subcutaneously, at 0.5 mL/kg, 24 hours before sacrifice; two groups were provided with lyophilized EE, diluted in water, at the concentrations of 0.5 mg /mL/ day and 2.0 mg / mL / day and two groups were provided with lyophilized EE at the same concentrations and administered with CCl4 in the same way that was done for the positive control. The experiment lasted 30 days. Some compounds with strong antioxidant activity (24.30 ± 2.43 mg/g of gallic acid equivalents and 12.03 ± 2.06 mg /g of trolox equivalents) were found in EE. The extract evidenced protective effects on mice exposed to CCl4, decreasing the amount of lesions in the liver and spleen and reducing the weight of the kidneys. These effects may be related to the ability of antioxidant compounds. However, the EE per se caused histological changes, especially in the reproductive system, suggesting that the extract may contain a toxic fraction. It was not possible to evaluate the possible protective effects of EE, due to the variability of AST and ALT values. Low values for these enzymes in mice exposed to CCl4, were found, especially in the positive control group, which contradicts the information reported in the literature, where an increase in their levels appears when hepatocytes are damaged. These results may indicate that the severity of tissue damage affected the activity of these enzymes. It is concluded that the EE has protective effects against CCl4, mainly in the liver and spleen. The EE per se, demonstrates potential toxic effects mainly at the reproductive system. Future studies are needed to better understand the observed effects of EE of S.perennis subsp. perennis.
Aranguren, Díaz Yani Cristina. "Genética molecular de Genlisea violacea A.St.-Hil. E Genlisea aurea A.St.-Hil. (Lentibulariaceae) /." Jaboticabal, 2016. http://hdl.handle.net/11449/141485.
Full textResumo: O gênero Genlisea forma parte da maior família de plantas carnívoras, as Lentibulariaceae. Das aproximadamente 30 espécies conhecidas do gênero, 17 encontram-se no Brasil e delas 10 são endêmicas. O gênero tem sido pouco estudado, sendo ainda escassos os estudos sobre aspectos genéticos e praticamente se desconhecem seu estado de conservação ou a fragilidade das populações naturais. Genlisea violacea A.St.-Hil. e G. aurea A.St.-Hil. são endêmicas e estão distribuídas nas formações de Cerrado e de Mata Atlântica, que são biomas muito frágeis. Neste trabalho foram estudadas a biologia reprodutiva e a polinização de G. violacea em duas populações naturais. Além disso, foram analisadas a estrutura genética e a dinâmica de populações de G. violacea e G. aurea. Para isso se desenvolveram microssatélites a partir de dados genômicos de G. aurea, transferíveis nas espécies congenéricas, incluindo G. violacea. Adicionalmente foi estudada a estrutura genética de algumas populações de G. violacea e G. aurea. Segundo as observações e análises realizadas, G. violacea é espécie alógama e autocompatível que oferece néctar aos visitantes, facilitando a autopolinização durante a antese e polinização cruzada durante todo o tempo de vida da flor, por meio de pelo menos duas espécies de abelhas. Mesmo assim, existem diferencias fenotípicas entre populações e incluso apresenta vario morfotipos dentro da mesma população. Ademais, foram desenvolvidos 12 marcadores microssatélites em G. aurea, que sã... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)
Abstract: The Genlisea genus is part of the larger family of carnivorous plants, Lentibulariaceae. They are approximately 30 known species of the genus, 17 in Brazil and 10 of them are endemic. The genus has been understudied, yet there are few studies on genetic aspects and practically its conservation status and the fragility of the natural populations are unknown. Genlisea violacea A.St.Hil. and G. aurea A.St.Hil. are endemic and are distributed in the formations of the Cerrado and Atlantic Forest, which are very fragile biomes. In this study we analyzed the reproductive biology and pollination of G. violacea in two natural populations. In addition, we also analyzed the genetic structure and dynamics of G. violacea and G. aurea populations. For this we developed microsatellite from genomic data of G. aurea, and did cross-amplification in congeneric species including G. violacea. According to the observations and analyses, G. violacea is self-compatible and allogamous that offers nectar to visitors, facilitating self-pollination during anthesis and cross-pollination throughout the flower lifetime through at least two species of bees. Also, there are differences between populations and phenotypic features included morphotypes within the same population. In addition, 12 microsatellite markers were developed in G. aurea, which are transferable to congeneric species. The populations of both species have low variability and average, respectively for G. violacea and G. aurea, with high var... (Complete abstract click electronic access below)
Doutor
Baron, Daniel [UNESP]. "Estudo da compatibilidade de atemoia ((Annona cherimola Mill. X Annona squamosa L. CV. 'THOMOSON') enxertada em araticum-de-terra-fria [Annona emarginata (Schltdl.) H. Rainer variedade terra-fria] e biribá [[Annona mucosa (Bai.) H. Rainer]." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2014. http://hdl.handle.net/11449/123795.
Full textFundação de Amparo à Pesquisa do Estado de São Paulo (FAPESP)
A enxertia é utilizada de maneira eficaz para o cultivo de espécies frutíferas comercias, uma vez que é necessário garantir as caraterísticas genéticas de espécies produtivas com o emprego de clones selecionados. Apesar da enxertia ser técnica comum e amplamente difundida, os mecanismos de compatibilidade em frutíferas lenhosas ainda não estão bem elucidados. Desta forma, o objetivo desta tese foi estudar a restabelecimento da atemoieira (Annona cherimola Mill. x A. squamosa L. cv. 'Thompson') enxertada em atemoieira (A. cherimola Mill. x A. squamosa L. cv. 'Thompson'), araticum-mirim [A. emarginata (Schltdl.) H. Rainer variedade mirim, araticum-de-terra-fria [A. emarginata (Schltdl.) H. Rainer variedade terra-fria e biribá [A. mucosa (Bail.) H. Rainer]. Após a enxertia foram realizadas avaliações das trocas gasosas; de crescimento vegetal; análises da concentração iônica de elementos minerais no tecido foliar e radicular; determinações das concentrações de compostos fenólicos totais e atividade da peroxidase; expressão do gene UGP e atividade enzimática da UDP-glicose pirofosforilase. Os porta-enxertos modularam as trocas gasosas alterando a eficiência de carboxilação e a transpiração. Variações no crescimento e nas concentrações de elementos essenciais em folhas e raízes também foram observadas em função das combinações copa/porta-enxerto. Em relação a atividade da peroxidase, observou-se aumento no porta-enxerto araticum-mirim em relação às demais espécies. Por outro lado, não foram verificadas diferenças nas concentrações de compostos fenólicos nas regiões enxertadas, no entanto tais concentrações foram maiores do que nos péfrancos. A enxertia alterou a expressão do gene UGP, o que indica a possibilidade de maior formação de tecido de parede celular, sendo que a combinação atemoia enxertada ...
Grafting is used efficiently for the commercial cultivation of fruit species, because it is necessary to ensure the genetic characteristics of productive species with the use of selected clones. Although grafting is common and widespread technique, mechanisms for compatibility in woody fruit are not well elucidated. Thus, the aim of this thesis was to study of restoring of atemoya (Annona cherimola Mill. x A.squamosa L. cv. 'Thompson') grafted onto atemoya (A. cherimola Mill. x Annona squamosa L. cv. 'Thompson'), araticum-mirim [A. emarginata (Schltdl.) H. Rainer 'variety mirim'], araticum-de-terra-fria [A. emarginata (Schltdl.) H. Rainer 'variety terra-fria'] and biribá [A. mucosa (Bail.) H. Rainer]. After grafting were evaluated gas exchange; plant growth; ionic concentration of mineral elements in the leaf and root tissues; determinations of the concentrations of phenolic compounds and peroxidase activity; UGP gene expression and enzymatic activity of UDP-glucose pyrophosphorylase (UGPase). Rootstocks modulate gas exchange by altering the carboxylation efficiency and transpiration, without, however showed favorable water economy. Changes in growth and concentrations of mineral elements in leaves and roots were also observed as a function of scion/rootstock combinations. In relation to the peroxidase activity, there was an increase in 'araticum-mirim' rootstock in relation to other species. Moreover, there were no differences in the concentrations of phenolic compounds in the grafted union, although these concentrations were higher than in rootstock. Grafting altered UGP gene expression, and the combination atemoya grafted onto 'araticum-de-terra-fria' (previously regarded as compatible combination) showed an increase in gene expression since the early stages after grafting. The results showed that there UGPase enzymatic activity, but there is no difference in this activity between different scion/ rootstock ...
FAPESP: 11/00853-8
Baron, Daniel. "Estudo da compatibilidade de atemoia ((Annona cherimola Mill. X Annona squamosa L. CV. 'THOMOSON') enxertada em araticum-de-terra-fria [Annona emarginata (Schltdl.) H. Rainer "variedade terra-fria] e biribá [[Annona mucosa (Bai.) H. Rainer] /." Botucatu, 2014. http://hdl.handle.net/11449/123795.
Full textCoorientador: Ivan de Godoy Maia
Banca: Magali Ribeiro da Silva
Banca: Carmen Silvia Fernandes Boaro
Banca: Ivan de la Cruz Chacón
Banca: Celso Luis Marino
Resumo: A enxertia é utilizada de maneira eficaz para o cultivo de espécies frutíferas comercias, uma vez que é necessário garantir as caraterísticas genéticas de espécies produtivas com o emprego de clones selecionados. Apesar da enxertia ser técnica comum e amplamente difundida, os mecanismos de compatibilidade em frutíferas lenhosas ainda não estão bem elucidados. Desta forma, o objetivo desta tese foi estudar a restabelecimento da atemoieira (Annona cherimola Mill. x A. squamosa L. cv. 'Thompson') enxertada em atemoieira (A. cherimola Mill. x A. squamosa L. cv. 'Thompson'), araticum-mirim [A. emarginata (Schltdl.) H. Rainer "variedade mirim", araticum-de-terra-fria [A. emarginata (Schltdl.) H. Rainer "variedade terra-fria" e biribá [A. mucosa (Bail.) H. Rainer]. Após a enxertia foram realizadas avaliações das trocas gasosas; de crescimento vegetal; análises da concentração iônica de elementos minerais no tecido foliar e radicular; determinações das concentrações de compostos fenólicos totais e atividade da peroxidase; expressão do gene UGP e atividade enzimática da UDP-glicose pirofosforilase. Os porta-enxertos modularam as trocas gasosas alterando a eficiência de carboxilação e a transpiração. Variações no crescimento e nas concentrações de elementos essenciais em folhas e raízes também foram observadas em função das combinações copa/porta-enxerto. Em relação a atividade da peroxidase, observou-se aumento no porta-enxerto araticum-mirim em relação às demais espécies. Por outro lado, não foram verificadas diferenças nas concentrações de compostos fenólicos nas regiões enxertadas, no entanto tais concentrações foram maiores do que nos péfrancos. A enxertia alterou a expressão do gene UGP, o que indica a possibilidade de maior formação de tecido de parede celular, sendo que a combinação atemoia enxertada ...
Abstract: Grafting is used efficiently for the commercial cultivation of fruit species, because it is necessary to ensure the genetic characteristics of productive species with the use of selected clones. Although grafting is common and widespread technique, mechanisms for compatibility in woody fruit are not well elucidated. Thus, the aim of this thesis was to study of restoring of atemoya (Annona cherimola Mill. x A.squamosa L. cv. 'Thompson') grafted onto atemoya (A. cherimola Mill. x Annona squamosa L. cv. 'Thompson'), araticum-mirim [A. emarginata (Schltdl.) H. Rainer 'variety mirim'], araticum-de-terra-fria [A. emarginata (Schltdl.) H. Rainer 'variety terra-fria'] and biribá [A. mucosa (Bail.) H. Rainer]. After grafting were evaluated gas exchange; plant growth; ionic concentration of mineral elements in the leaf and root tissues; determinations of the concentrations of phenolic compounds and peroxidase activity; UGP gene expression and enzymatic activity of UDP-glucose pyrophosphorylase (UGPase). Rootstocks modulate gas exchange by altering the carboxylation efficiency and transpiration, without, however showed favorable water economy. Changes in growth and concentrations of mineral elements in leaves and roots were also observed as a function of scion/rootstock combinations. In relation to the peroxidase activity, there was an increase in 'araticum-mirim' rootstock in relation to other species. Moreover, there were no differences in the concentrations of phenolic compounds in the grafted union, although these concentrations were higher than in rootstock. Grafting altered UGP gene expression, and the combination atemoya grafted onto 'araticum-de-terra-fria' (previously regarded as compatible combination) showed an increase in gene expression since the early stages after grafting. The results showed that there UGPase enzymatic activity, but there is no difference in this activity between different scion/ rootstock ...
Doutor
Vasconcelos, Érico Augusto Rosas de. "Evolução molecular na interação planta-praga : uma nova proteína inibidora de xilanase (XIP), similar a quitinases de classe III de plantas, que afeta a germinação de esporos da ferrugem asiática (Phakopsora pachyrhizi)." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2011. http://repositorio.unb.br/handle/10482/7974.
Full textSubmitted by Albânia Cézar de Melo (albania@bce.unb.br) on 2011-05-23T14:12:46Z No. of bitstreams: 1 2011_EricoAugustoRosasVasconcelos.pdf: 4770212 bytes, checksum: 5d478696a64090851b80de519f4fb674 (MD5)
Approved for entry into archive by Raquel Viana(tempestade_b@hotmail.com) on 2011-05-24T11:33:57Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2011_EricoAugustoRosasVasconcelos.pdf: 4770212 bytes, checksum: 5d478696a64090851b80de519f4fb674 (MD5)
Made available in DSpace on 2011-05-24T11:33:57Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2011_EricoAugustoRosasVasconcelos.pdf: 4770212 bytes, checksum: 5d478696a64090851b80de519f4fb674 (MD5)
Uma busca por novas proteínas entomotóxicas de Bacillus thuringiensis S811 indicou que a atividade enzimática quitinolítica contribuía para a toxicidade dessa cepa contra o bicudo-do-algodoeiro (Anthonomus grandis). Durante os experimentos para a construção de uma molécula recombinante efetiva contra A. grandis e que fosse formada pela fusão de uma quitinase com uma toxina Cry, uma nova classe de Proteínas Inibidoras de Xilanases (XIP) foi descoberta dentro da família 8 de Proteínas Relacionadas a Patogênese (PR-8) de Café (Coffea arabica), a qual compreende as quitinases de classe III de plantas. Tal proteína foi denominada CaclXIP (Coffea arabica Chitinase-Like Xylanase Inhibitor Protein). O gene codificador da proteína inibidora de xilanase paráloga a quitinases de classe III de café (CaclXIP) foi isolado a partir de folhas e subclonado no vetor pGAPZα-B para expressão em Pichia pastoris. Sua seqüência de aminoácidos, que prediz uma topologia do tipo barril (β/α)8, comum a quitinases de classe III de plantas (família 18 das glicosil hidrolases (GH18)), partilha alta similaridade com outros membros da família GH18, embora ela careça do ácido glutâmico catalítico, que encontra-se substituído por uma glutamina. Ensaios de atividade enzimática com a proteína recombinante purificada mostraram que CaclXIP não apresenta atividade quitinolítica, contudo esta molécula mostrou-se capaz de inibir em 57% a atividade de xilanases de Acrophialophora nainiana em uma proporção de 12:1 (enzima:inibidor). Adicionalmente, quando testada a 1,5 μg/μL, CaclXIP foi capaz de inibir em 45% a germinação de esporos de Phakopsora pachyrhizi, o agente causador da Ferrugem asiática, uma doença de difícil controle que afeta severamente os campos de soja no Brasil. Estes resultados indicam que CaclXIP pertence a uma classe de proteínas sem atividade enzimática que evoluiu dentro da família das quitinase de classe III de plantas. Assim como as quitinases, essas novas proteínas também atuam na defesa vegetal, porém como inibidores de xilanases. Seu papel na interferência da germinação de esporos de P. pachyrhizi faz dela uma molécula candidata em potencial para programas biotecnológicos que visem o controle da Ferrugem asiática. ______________________________________________________________________________ ABSTRACT
Looking for a new entomotoxins from Bacillus thuringiensis S811, It has been realized that chitinolytic activity of those bacterial protein extracts could contribute to the strain toxicity towards the cotton boll-weevil (Anthonomus grandis). During experiments to construct one recombinant molecule lethal to A. grandis, and formed by a fusion between a chitinase and a Cry toxin, a new class of Xylanase Inhibitor Proteins (XIP) was discovered into Pathogenesis Related Proteins family 8 (PR-8) from Coffee (Coffea arabica), comprehending plants Class III Chitinases. This molecule was named CaclXIP (Coffea arabica Chitinase-Like Xylanase Inhibitor Protein). The gene for a xylanase inhibitor protein (XIP), which is paralogous to class III chitinase from coffee (CaclXIP), has been isolated from leaves and subcloned into pGAPZα-B vector to be expressed in Pichia pastoris. Its amino acid sequence, that predicts a (β/α)8 topology common to Class III Chitinases (glycoside hydrolase family 18 proteins (GH18)), share high similarity with other GH18 members although it lack the catalytic glutamic acid, which is replaced by a glutamine amino acid residue. Enzymatic assay using purified recombinant CaclXIP showed no chitinolytic activity. On the other hand, it has been capable to inhibit xylanases from Acrophialophora nainiana in a 57% rate when assayed at a 12:1 (enzyme:inhibitor) ratio. Additionally, when tested at 1.5 μg/μL, CaclXIP was able to inhibit about 45% the germination of spores of Phakopsora pachyrhizi, the agent of Soybean Asian rust, a harsh disease difficult to control in Brazilian soybean fields. These achievements indicate that CaclXIP belongs to a class of proteins without enzymatic activity, which evolved from plants class III quitinase family. Like chitinases, theses new proteins works on plant defence too, but as xylanase inhibitors. Moreover, its role in arresting P. pachyrhizi spores germination makes it an eligible candidate to biotechnological programs aiming the asian rust control.
Sartor, Tiago. "Expressão de genes relacionados à defesa em plantas de Solanum tuberosum tratadas com acido salicílico e extrato bacteriano." Pontifícia Universidade Católica do Rio Grande do Sul, 2015. http://hdl.handle.net/10923/7483.
Full textPotato is currently the third most consumed food crop after rice and wheat, and it is a valuable resource for alleviating poverty in undeveloped countries. However, potato crop fields are attacked by numerous pests and pathogens, which represent a threat to the global potato production. Unlike animals, plants do not possess an adaptive immune system. Therefore, each individual plant cell needs to be able to perceive the pathogen, release signals to neighbor cells, and produce a defense response. Plant cells recognize the pathogen through Pattern Recognition Receptors (PRRs), triggering a signaling cascade that results in the activation of defense-related genes, which characterize the occurrence of Systemic Acquired Resistance (SAR). Among the factors involved in the regulation of defense-related genes, salicylic acid is widely known as an elicitor of plant defense against biotrophic pathogens. Besides this hormone, it has been demonstrated that a bacterial extract of Xanthomonas axonopodis pv. citri (referred to as XTH) is capable of inducing resistance against pectolytic bacteria via poorly understood mechanisms. Considering the different signaling pathways involved in plant defense, we intended to investigate the occurrence of systemic resistance in Solanum tuberosum plants treated with XTH or salicylic acid, by analyzing the expression of PR-1b, PR-2, ChtA, PAL, Pin2, JAZ1/TIFY10A, and ERF1 genes. Our results suggest that XTH is capable of inducing systemic resistance in potato plants via concomitant activation of the salicylic acid, jasmonic acid, and ethylene signaling pathways.
A batata é atualmente o terceiro alimento mais consumido no mundo, depois do arroz e do trigo, além de ser um recurso importante no combate à fome em países subdesenvolvidos. Entretanto, plantas de batata são atacadas por diversas pragas e patógenos, que representam uma ameaça à produção global de tubérculos. Ao contrário dos animais, as plantas não possuem um sistema imune adaptativo. Dessa forma, as plantas dependem que cada célula, individualmente, tenha a capacidade de perceber o patógeno, sinalizar às células vizinhas e produzir uma resposta de defesa. As células vegetais percebem o contato do patógeno através de Receptores de Reconhecimento de Padrões (PRRs), desencadeando cascatas de sinalização que levam à ativação de genes de defesa, os quais caracterizam a ocorrência de Resistência Sistêmica Adquirida (SAR). Dentre os fatores envolvidos na regulação de genes relacionados à defesa, o ácido salicílico é amplamente conhecido como um eliciador da defesa vegetal contra patógenos biotróficos. Além deste hormônio, foi demonstrado que o extrato bacteriano de Xanthomonas axonopodis pv. citri (denominado de indutor XTH) possui a característica de induzir resistência contra fitobactérias pectolíticas através de mecanismos ainda pouco conhecidos. Considerando as diferentes vias de sinalização envolvidas na defesa vegetal, pretendeu-se investigar a ocorrência de resistência sistêmica em plantas de Solanum tuberosum tratadas com indutor XTH ou ácido salicílico, através da análise transcricional dos genes PR-1b, PR-2, ChtA, PAL, Pin2, JAZ1/TIFY10A e ERF1. Os resultados sugerem que o indutor XTH tem a capacidade de induzir resistência sistêmica em plantas de batata através da ativação concomitante das vias de sinalização do ácido salicílico, jasmonato e etileno.
Pereira, Luciana Oliveira. "Apoptose induzida por extrato aquoso de Pteridium aquilinum em células de glândula submandibular humana (HSG) e de epitélio bucal (OSCC-3)." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2006. http://repositorio.unb.br/handle/10482/5775.
Full textSubmitted by Fernanda Weschenfelder (nandaweschenfelder@gmail.com) on 2009-11-06T13:22:40Z No. of bitstreams: 1 Dissertacao Luciana Oliveira Pereira.pdf: 3419957 bytes, checksum: 43ae3c1efe69a8a2bbcf0d6b0b0d96bd (MD5)
Approved for entry into archive by Gomes Neide(nagomes2005@gmail.com) on 2010-10-27T13:48:50Z (GMT) No. of bitstreams: 1 Dissertacao Luciana Oliveira Pereira.pdf: 3419957 bytes, checksum: 43ae3c1efe69a8a2bbcf0d6b0b0d96bd (MD5)
Made available in DSpace on 2010-10-27T13:48:50Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Dissertacao Luciana Oliveira Pereira.pdf: 3419957 bytes, checksum: 43ae3c1efe69a8a2bbcf0d6b0b0d96bd (MD5) Previous issue date: 2006
A samambaia Pteridium aquilinum é considerada uma das plantas tóxicas mais importantes, não só por sua extensa distribuição geográfica, mas também por provocar, nas diferentes espécies animais que a utilizam como alimento, severos quadros de intoxicação e o desenvolvimento de tumores nos tratos digestório e urinário. Além disso, estudos epidemiológicos têm relacionado a alta incidência de câncer de esôfago e estômago em populações humanas à utilização da samambaia na alimentação e à exposição indireta aos seus carcinógenos, como pela aspiração de seus esporos e pela ingestão de leite de vacas que se alimentaram da planta ou de água contaminada por tais compostos. Para melhor entender dos mecanismos de toxicidade induzida por essa samambaia, este estudo avaliou os efeitos genotóxicos e citotóxicos do extrato aquoso da planta, em três diferentes concentrações (0,20; 0,40 e 0,67 mg/mL), sobre células de glândula submandibular humana (HSG) e de epitélio bucal (OSCC-3). O ensaio de cometa mostrou que o extrato foi genotóxico para ambas linhagens celulares, nas diferentes concentrações estudadas, mas não de forma dosedependente. O experimento de DNA ladder, por outro lado, não demonstrou fragmentação incomum da cromatina, provavelmente em função de uma baixa percentagem de células com material genético severamente alterado, em comparação àquelas pouco afetadas. As análises morfológica, por microscopia de luz, e ultraestrutural, por microscopia eletrônica de transmissão, permitiram observar que o extrato de P. aquilinum provocou alterações evidentes em ambos tipos celulares, como condensações atípicas na cromatina, picnose nuclear, diminuição no volume das células, ruptura do envoltório nuclear, presença de numerosos vacúolos de tamanhos variados e a formação de corpos apoptóticos. Esses resultados, em conjunto com os obtidos com os ensaios de coloração com alaranjado de acridina/brometo de etídeo e de TUNEL, evidenciaram que extrato foi citotóxico para as células HSG e OSCC-3, em todas as concentrações estudadas, e que a principal via de degeneração celular induzida foi a apoptose. _______________________________________________________________________________ ABSTRACT
The bracken Pteridium aquilinum is considered one of the most important toxic plants, not only for its extensive geographic distribution, but also for provoking, in different animal species that use it as food, severe poisoning and the development of tumors in the digestory and urinary tracts. Moreover, epidemiologic studies have related the high incidence of esophagus and stomach cancers in human populations to the use of the bracken as food. This incidence may also be related to the indirect exposition to bracken carcinogens, as by the aspiration of its spores, the ingestion of milk from cows feeding on the plant, or by the consumption of water contaminated by such composites. Aiming to better understand the toxicity mechanisms induced by braken fern, this study evaluated the genotoxic and cytotoxic effects of the plant aqueous extract, at three different concentrations (0.20, 0.40 and 0.67 mg/mL), over human submandibular gland (HSG) and buccal epitelium (OSCC-3) cells. The comet assay showed that the extract was genotoxic for both cell lines, at the different studied concentrations, but the results were not dose-dependent. DNA ladder assay, on the other hand, did not show an unusual DNA fragmentation pattern, possibly due to the low percentage of severely damaged cells. The morphological (light microscopy) and ultrastructural (transmission electron microscopy) analyses showed that the extract provoked conspicuous alterations in both cell types, such as cromatin uncommon condensation, nuclear picnosis, cellular volume decrease, nuclear envelope rupture, the presence of numerous vacuoles of different sizes and the formation of apoptotic bodies. This results, added to those obtained with the acridine orange/ethidium bromide fluorescent dyeing test and in the TUNEL assay, clearly demonstrated that the bracken extract was cytotoxic to HSG and OSCC-3 cells, at all the studied concentrations, and that cellular degeneration occurred mainly by apoptosis.
Lopez-Moya, Federico. "Molecular mechanisms of growth and development inhibition in fungi and plants by chitosan." Doctoral thesis, Universidad de Alicante, 2016. http://hdl.handle.net/10045/67315.
Full textCoego, González Alberto. "Análisis funcional del gen Ep5C y su implicación en los mecanismos de defensa en plantas." Doctoral thesis, Universitat Politècnica de València, 2008. http://hdl.handle.net/10251/1972.
Full textCoego González, A. (2006). Análisis funcional del gen Ep5C y su implicación en los mecanismos de defensa en plantas [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/1972
Palancia
Oliveira, Athos Silva de. "Bean necrotic mosaic virus : um novo e distinto tospovírus brasileiro." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2011. http://repositorio.unb.br/handle/10482/8583.
Full textSubmitted by Rafael Barcelos Santos (rafabarcelosdf@hotmail.com) on 2011-06-21T20:10:44Z No. of bitstreams: 1 2011_Athos Silva de Oliveira.pdf: 1005468 bytes, checksum: 4f0942fa66ae15543a3e4bb01c8f944f (MD5)
Approved for entry into archive by Eveline Gonçalves(eveline@bce.unb.br) on 2011-06-22T13:03:29Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2011_Athos Silva de Oliveira.pdf: 1005468 bytes, checksum: 4f0942fa66ae15543a3e4bb01c8f944f (MD5)
Made available in DSpace on 2011-06-22T13:03:29Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2011_Athos Silva de Oliveira.pdf: 1005468 bytes, checksum: 4f0942fa66ae15543a3e4bb01c8f944f (MD5)
Os tospovírus (família Bunyaviridae) são fitopatógenos que possuem genoma de RNA fita simples tripartido, denominados S (Small), M (Medium) e L (Large). Os dois primeiros possuem polaridade ambisenso e o último polaridade negativa. São vírus envelopados e transmitidos por tripes, insetos da ordem Thysanoptera, de maneira circulativa e propagativa. Além disso, acarretam significantes perdas na produção e qualidade de vegetais de interesse econômico em diversas partes do mundo. Neste trabalho um novo e distinto tospovírus foi isolado em plantas de feijão apresentando mosaico com áreas necróticas. Após experimentos de caráter biológico, sorológico e molecular, este foi caracterizado e nomeado tentativamente de Bean necrotic mosaic virus (BeNMV). No processo de caracterização biológica o BeNMV apresentou um estreito espectro de hospedeiros, replicando-se sistemicamente somente em três plantas indicadoras (Datura stramonium L, Physalis pubescens L. e Phaseolus vulgaris L. cv. Santana) após transmissão por inoculação mecânica. Diferentemente do esperado, os sintomas visualizados no campo não foram reproduzidos em Phaseolus vulgaris em casa de vegetação. BeNMV mostrou-se sorologicamente diferente quando comparado com outras espécies brasileiras em ensaio de diferenciação sorológica realizado após produção de anticorpo policlonal anti-BeNMV. Entretanto, uma fraca reação cruzada foi observada entre Tomato spotted wilt virus (TSWV), Groundnut ringspot virus (GRSV) e este novo tospovírus. Na caracterização molecular duas proteínas estruturais foram elucidadas, o precursor das glicoproteínas do envelope Gn e Gc e a RNA polimerase dependente de RNA ou proteína L. Ambas apresentaram o maior tamanho entre as já caracterizadas, tendo 1141aa e 2932aa, respectivamente. Também, apresentaram uma baixa identidade com as demais, indicando, após estudos filogenéticos, a descoberta de uma provável nova ramificação evolutiva do gênero Tospovírus. Curiosamente, talvez por suas características intrínsecas e significativamente divergentes quando comparado as demais espécies do gênero, ainda não foi possível caracterizar a proteína estrutural do nucleocapsídeo (N) viral. Trabalhos estão em andamento para concluir a caracterização deste novo e distinto tospovírus. _________________________________________________________________________________________ ABSTRACT
Tospoviruses (family Bunyaviridae) are plant-infecting pathogens with a tripartite RNA genome, named S (Small), M (Medium) and L (Large). The latter has a negative polarity, while the other two have ambisense polarity. These viruses have enveloped particles and are transmitted by thrips insects (order Thysanoptera) in a circulative-propagative manner. Moreover, tospoviruses cause significant quality and yielding losses to economically important cultures worldwide. In this study a new and distinct tospovirus was isolated from bean plants (Phaseolus vulgaris L.) showing necrotic mosaic symptoms. After biological, serological and molecular assays, the new virus was characterized and tentatively named Bean necrotic mosaic virus (BeNMV). BeNMV showed a narrow host-range, presenting systemic infection, after mechanical inoculation, on three different indicator host-species (Datura stramonium L,. Physalis Pubescens L. and Phaseolus vulgaris L., cv. Santana). Alternate from what could be expected, field-observed symptoms were not reproducible on greenhouse grown beans. As demonstrated in serological differentiation assays utilizing specific polyclonal anti-sera, BeNMV was distinct from other known tospoviruses common in Brazil. Weak cross-reaction was detected between Tomato spotted wilt virus (TSWV), Groundnut ringspot virus (GRSV) and the new tospovirus. Two viral structural proteins were resolved, being the largest ones known among the tospoviruses so far - the glycoprotein precursor of Gn and Gc envelope proteins and the RNA-dependent RNA polymerase (L protein) with 1141aa and 2932aa, respectively. Both proteins showed little identity with available sequences from other tospovirus species in phylogeny assays, indicating that BeNMV constitutes a new evolutionary branch in the genus Tospovirus. Due to BeNMV's discrete genome coding and significant divergence from other tospovirus species, the nucleocapsid structural protein (N) could not be characterized. Further efforts are being made to achieve complete characterization of this new and distinct tospovirus.
Vilches, Patrícia Fernanda da Silva. "Avaliação do crescimento e da imunidade de plantas de Solanum tuberosum (L.) tratadas com rizobactérias." Pontifícia Universidade Católica do Rio Grande do Sul, 2017. http://hdl.handle.net/10923/11501.
Full textAmoros, Seller Bartolome. "RCY1: proteína nuclear relacionada con el estrés salino." Doctoral thesis, Universitat Politècnica de València, 2008. http://hdl.handle.net/10251/2501.
Full textAmoros Seller, B. (2008). RCY1: proteína nuclear relacionada con el estrés salino [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/2501
Palancia
Faillace, Giulia Ramos. "Metabolismo de defesa em Solanum tuberosum em resposta à fitobactéria Pectobacterium atrosepticum e a indutores de resistência vegetal." Pontifícia Universidade Católica do Rio Grande do Sul, 2015. http://hdl.handle.net/10923/7527.
Full textThe potato is the third most important consumed food in the world. Despite its high productivity, many pest problems cause losses in the quantity and quality of the product. Its high susceptibility to pathogens such as the necrotrophic bacteria Pectobacterium atrosepticum, has led to the indiscriminate use of pesticides, causing damage to the environment and human population. Studies of plant resistance inducers represent an alternative for disease control in some cultures by promoting innate defense system against pathogens. Understanding the changes in plant metabolism related to defense enables the evaluation and development of new strategies and products to disease control. This work aimed was to evaluate some of the mechanisms involved in defense metabolism of Solanum tuberosum in response to the phytobacteria Pectobacterium atrosepticum as well as to the XTH and ASM elicitors. To this end, we analyzed the activities of antioxidant enzymes superoxide dismutase (SOD), catalase (CAT) and ascorbate peroxidase (APx), enzymes related to defense metabolism, polyphenol oxidase (PPO), peroxidase (POX), phenylalanine ammonia lyase (PAL), and pathogenesis-related proteins, β-1,3-glucanase and chitinase. It was also determined the synthesis of phenolic compounds and salicylic acid (SA), and the assessment of disease progression caused by the phytobacteria in leaves pretreated with XTH. Our results showed that the elicitor XTH was able to delay the disease progression and symptoms caused by the bacteria P. atrosepticum. The elicitors ASM and XTH promoted the activation of the antioxidant enzymes, as well as the induction of certain enzymes related to defense before and after the bacterial inoculation, differing from the response pattern observed in the leaves treated only with P. atrosepticum. In addition, we observed an increase in free SA levels in leaves treated only with the phytobacteria, differing from the other treatments. In conclusion, the elicitor XTH promotes resistance to the necrotrophic bacteria P. atrospeticum by the defense metabolism activation and modulation of S. tuberosum.
A batata destaca-se como o terceiro alimento mais consumido no mundo. Apesar de sua alta produtividade, inúmeros problemas fitossanitários vêm causando perdas na quantidade e na qualidade do produto. Sua alta suscetibilidade a patógenos, como a bactéria necrotrófica Pectobacterium atrosepticum, tem levado ao uso indiscriminado de agrotóxicos, causando danos ao meio ambiente e à população humana. Estudos com indutores de resistência vegetal têm representado uma alternativa para o controle de doenças em algumas culturas através da promoção do sistema inato de defesa contra patógenos. Compreender as modificações no metabolismo vegetal relacionado à defesa possibilita a avaliação e o desenvolvimento de novos recursos e produtos para o manejo fitossanitário. Este trabalho teve por objetivo avaliar alguns dos mecanismos envolvidos no metabolismo de defesa de Solanum tuberosum em resposta à fitopabactéria Pectobacterium atrosepticum e aos indutores XTH e ASM. Para tal, foram realizadas análises de atividade das enzimas antioxidantes superóxido dismutase (SOD), catalase (CAT) e ascorbato peroxidase (APx), das enzimas relacionadas ao metabolismo de defesa, polifenoloxidase (PPO), peroxidase (POX), fenilalanina amônia liase (PAL), e das proteínas relacionadas à patôgenese, β-1,3-glucanase e quitinase. Foi determinado também o acúmulo de compostos fenólicos e de ácido salicílico (AS), além da avaliação da manifestação da doença provocada pela fitobactéria em folhas pré-tratadas com XTH. Os resultados demonstraram que o indutor XTH foi capaz de retardar a progressão e os sintomas da doença provocados pela bactéria P. atrosepticum em folhas de batata. Os indutores XTH e ASM promoveram a ativação das enzimas antioxidantes, assim como a indução de enzimas relacionadas à defesa, anteriormente e posteriormente à inoculação de P. atrosepticum, diferindo do padrão de resposta observado nas folhas tratadas apenas com a bactéria patogênica. Além disso, foi observado um aumento dos níveis de AS livre nas folhas tratadas apenas com a fitobactéria, diferindo dos outros tratamentos. A partir destes resultados conclui-se que o indutor XTH promove resistência contra a bactéria necrotrófica P. atrospeticum através da ativação e modulação do metabolismo de defesa em S. tuberosum.
Gimeno, Romeu Jacinta. "Respuesta transcripcional al estrés hídrico en mandarino. Estudio genómico-funcional con micromatrices de cDNA." Doctoral thesis, Universitat Politècnica de València, 2008. http://hdl.handle.net/10251/1993.
Full textGimeno Romeu, J. (2007). Respuesta transcripcional al estrés hídrico en mandarino. Estudio genómico-funcional con micromatrices de cDNA [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/1993
Palancia
Jesus, Flavia Fuchs de. "Variabilidade genetica em Proteopsis Mart. & Zucc. e Minasia H.Rob. (Asteraceae : Vernonieae), generos endemicos de campos rupestres." [s.n.], 2001. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/317357.
Full textDissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Biologia
Made available in DSpace on 2018-07-28T02:33:52Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Jesus_FlaviaFuchsde_M.pdf: 2401675 bytes, checksum: ed542ab450a33a320e3068a87005a896 (MD5) Previous issue date: 2001
Mestrado
Rodrigues, Neidy Varela. "Potential health benefits of Artemisia gorgonum extracts." Master's thesis, Universidade de Aveiro, 2013. http://hdl.handle.net/10773/11840.
Full textRelevância etnofarmacológica: Artemisia gorgonum (Asteraceae), conhecida como “losna ou lorna”, é usada em Cabo Verde na medicina tradicional para o tratamento de inflamações, febre e gastroenterites. Estudos recentes sugerem que artimetina, isolada a partir de Artemisa gorgonum, poderia ser usada para o tratamento da malária devido à sua atividade antiplasmodial. Objetivo do estudo: Avaliação in vitro da atividade anti-microbiana e sinergética dos extratos hidroetanol (70%) e metanol de A. gorgonum (EHAG e EMAG) em bactérias do trato urinário e uma espécie de fungo. A atividade antioxidante dos extratos de hidroetanol (70%), metanol, clorofórmio e clorofórmio-metanol (1:2), e o efeito protetor de EHAG contra lesões hepáticas em ratos induzidos com CCl4 também foram analisados. Material e métodos: A atividade antimicrobiana dos extratos de A. gorgonum foi testada in vitro contra sete estirpes de microrganismos, incluindo bactérias Gram-positivas, Gram-negativas e uma espécie de fungo. O método DAA (Decimal assay for additivity) foi determinado para atividade antibacteriana do EHAG contra Pseudomonas aeruginosa. O efeito antioxidante in vitro de vários extratos de A. gorgonum foi analisado pelo método DPPH. A lesão hepática foi induzida por injeção intrapeitoral do CCl4. Seguidamente, os ratos foram administrados oralmente com EHAG, diariamente, por um período de 7 dias. Resultados e Discussão: Foi observada atividade antibacteriana dos extratos de EHAG e EMAG contra todos os microrganismos usados neste estudo. O crescimento das estirpes de Escherichia coli e Pseudomonas aeruginosa foi o mais inibido por ambos os extratos, apresentando valores significativos, enquanto o crescimento das estirpes S. aureus e Klebsiella spp. foi o menos afetado. Candida albicans foi inibida fortemente pelo EMAG. As combinações de extrato hidroetanólico com antibióticos demonstraram atividade antibacteriana sinergética contra todos os patogénicos testados. Em contrapartida, a combinação de extrato metanólico com antibióticos permitiu observar efeitos antagónicos contra todas as bactérias, exceto Klebsiella spp. que apresentou atividade sinérgica. O EHAG e EMAG mostraram efeito significativo na eliminação do radical DPPH. A atividade hepatoprotetora foi observada em ratos previamente administrados com CCl4. Estes estudos evidenciam os potenciais benefícios de A. gorgonum.
Ethnopharmacological relevance: Artemisia gorgonum (Asteraceae) known as “losna” or “lorna” is used in Cape Verde as traditional medicine to treat inflammation, fever and gastroenteritis. Recent studies have suggested that artemetin isolated from A. gorgonum may be used to treat malaria, due to its anti-plasmodium proprieties. Aim of the study: Evaluate the in vitro antimicrobial and synergistic activity of hydroethanol (70%) and methanolic extracts of A. gorgonum (HEAG and MEAG) against urinary bacteria and one species of yeast. Antioxidant activity of the hydroethanol (70%), methanol, chloroform and chloroform-methanol (1:2) extracts and the protective effect of HEAG against liver injury on rat model were also evaluated. Material and methods: Antimicrobial in vitro activity of A. gorgonum leaves extracts were tested against seven microorganism species, which frequently cause urinary infections, including Gram-positive bacteria, Gram-negative bacteria and one yeast. The synergistic effect of the HEAG extracts against Pseudomonas aeruginosa was evaluated by decimal assay for additivity (DAA) method. The in vitro antioxidant activity of several extracts from A. gorgonum was evaluated by 2, 2-diphenyl-1-picryl hydrazyl (DPPH) methods. Liver injury was induced by intraperitoneal CCl4. Rats were orally administrated with HEAG daily for one week. Results and Discussion: The antimicrobial activity of hydroethanolic (70%) and methanolic extracts from A. gorgonum was showed against all microorganisms used in this study. Escherichia coli and Pseudomonas aeruginosa growth was significantly inhibited by both extracts whereas S. aureus and Klebsiella spp. growth was less inhibited. The Candida albicans was strongly inhibited by the methanolic extract. The combinations of hydroethanolic extract with antibiotics demonstrated the synergistic antibacterial activity against all pathogens tested. In contrast, the combination of methanolic extract with antibiotics revealed antagonism effects against all bacteria, except Klebsiella spp. showed synergistic activity. The MEAG and HEAG showed significant radical scavenging effect in the DPPH assay. The hepatoprotective effect was observed in rats previously administered with CCl4. These studies highlight the potential benefits of A. gorgonum.
Machado, João Paulo Batista. "Insights into regulatory mechanisms of the NIK-mediated antiviral defense: new components and the molecular bases of the defense." Universidade Federal de Viçosa, 2015. http://www.locus.ufv.br/handle/123456789/6505.
Full textMade available in DSpace on 2015-11-04T08:18:48Z (GMT). No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 7981213 bytes, checksum: aeec0f7b21a6f76f66efa6e3304727b3 (MD5) Previous issue date: 2015-07-20
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior
A proteína NIK (NSP-interacting kinase), identificada por interagir com a proteína NSP (nuclear shuttle protein) de geminivírus, apresenta características estruturais, bioquímicas e biológicas condizentes com um autêntico receptor cinase envolvido na resposta de defesa à infecção por geminivírus. A ativação deste receptor imune resulta na fosforilação da proteína ribossomal L10 (RPL10) e na subsequente relocação nuclear desta proteína ribossomal. Apesar dos avanços obtidos com a identificação de RPL10, outras conexões moleculares que ligam a ativação de NIK à resposta antiviral ainda são desconhecidas, bem como a natureza deste mecanismo de defesa. Nesta investigação, foi identificado um novo componente efetor downstream da via de sinalização mediada por NIK, um fator de transcrição denominado LIMYB (L10-Interacting Myb domain-containing protein), isolado pela sua capacidade de interagir com RPL10 pelo sistema de duplo híbrido em leveduras. Ensaios de co-imunoprecipitação e de complementação de fluorescência bimolecular (BiFC) mostraram que o complexo RPL10-LIMYB ocorre estavelmente na planta, mais precisamente no núcleo das células vegetais. Estudos de caracterização funcional mostraram que LIMYB atua como um autêntico fator de transcrição, ligando-se ao promotor e inibindo a expressão de genes de proteínas ribossomais. Estes resultados sugerem que o mecanismo de defesa antiviral mediado por NIK baseia-se na supressão da tradução do hospedeiro. Para examinar esta hipótese, inicialmente foi avaliado os níveis de tradução em linhagens de tomate superexpressando um mutante superativo de AtNIK1 (T474D). Os resultados mostraram que as linhagens transgênicas apresentaram menor acúmulo de proteínas recentemente sintetizadas quando comparadas com plantas WT. Posteriormente, as linhagens de tomate superexpressando T474D foram infectadas com duas espécies de begomovírus altamente divergentes, ToYSV (Tomato yellow spot virus) e ToSRV (Tomato severe rugose virus). As linhagens transgênicas apresentaram sintomas atenuados ou foram assintomáticas. Estas observações foram associadas com um atraso na infecção viral, com taxas de infecção menores e com a redução no acúmulo de DNA viral em folhas sistêmicas infectadas. Apesar do fenótipo de tolerância exibido pelas linhagens superexpressando T474D e dos menores índices de síntese proteica, estas linhagens não apresentaram diferenças no desenvolvimento, no desempenho fisiológico e nas características horticulturais quando comparadas com plantas WT ou com linhagens superexpressando AtNIK1. Finalmente, foi determinado se a redução nos níveis de tradução global do hospedeiro causado pela superexpressão de T474D poderia prejudicar a síntese de proteínas virais. Para isto, frações polissomais foram isoladas a partir de linhagens WT e T474D infectadas com ToYSV e a presença de mRNA viral foi examinada nestas frações. Os resultados mostraram uma menor associação do mRNA que codifica a proteína do capsídeo viral nas frações de polissomos de linhagens T474D quando comparadas àquelas de linhagens não transformadas. Coletivamente, estes resultados indicam que begomovírus não são capazes de manter altos níveis de tradução de mRNA virais nas linhagens superexpressando o mutante T474D, indicando que a supressão global da síntese de proteínas, identificada nestes genótipos, pode proteger eficientemente as células contra a infecção por estes vírus. Entretanto, estudos da variação global na expressão gênica de plantas nik1 alelos nulos mostraram que a perda da função de NIK1 promoveu a indução de componentes do hub principal da sinalização a brassinosteróide e de hubs envolvidos na sinalização ao ácido salicílico e na imunidade antibacteriana. Estes resultados sugerem que NIK1 pode funcionar como um regulador negativo em vias de sinalização de desenvolvimento e imunidade, apesar de sua propriedade antiviral.
The NSP-interacting kinase (NIK) protein, identified through interaction with the geminivirus nuclear shuttle protein (NSP), displays structural, biochemical and biological characteristics consistent with an authentic receptor kinase involved in defense response against geminivirus infection. The activation of this immune receptor leads to phosphorilation of the ribosomal protein L10 (RPL10) and in the subsequent nuclear relocation of this ribosomal protein. Apart from the identification of RPL10 as a downtream component of the defense signaling, others molecular connections that link the NIK activation to the antiviral response, as well as the nature of this defense mechanism, remain to be determined. In this investigation, a new downstream effector component of the NIK-mediated signaling pathway, a transcription fator designated LIMYB (L10-Interacting Myb domain-containing protein), was identified by its capacity to interact with RPL10 through yeast two-hybrid system. Co-immunoprecipitation and bimolecular fluorescence complementation assays showed that RPL10-LIMYB complex occurs stably in the plant, specifically in the nucleus of plant cells. Functional characterization studies showed that LIMYB acts as an authentic transcription fator, binding to and inhibiting expression of ribosomal protein promoters. These results suggest that NIK-mediated antiviral defense mechanism is based on host translation suppression. To examine this hypothesis, the translation levels in tomato lines overexpressing the constitutively active mutant of AtNIK1 (T474D) was initially assessed. The results demonstrated that transgenic lines had lower accumulation of newly synthesized proteins when comparated to WT plants. Subsequently, T474D-overexpressing tomato lines were infected with two highly divergent begomovirus species, ToYSV (Tomato yellow spot virus) and ToSRV (Tomato severe rugose virus). The transgenic lines either displayed attenuated symptons or were asymptomatic. These findings were associated with delay in viral infections, lower infection rates and reduction in viral DNA accumulation in systemically infected leaves. Despite the tolerance phenotype and lower rates of protein synthesis displayed by T474D-overexpressing lines, no difference in the development, physiological performance and horticultural traits was observed between T474D-overexpressing and WT or AtNIK1-overexpressing lines. Finally, whether the reduction in overall levels of host translation caused by overexpression of T474D could affect the viral proteins synthesis was examined. For this purpose, polysomal fractions were isolated from WT and T474D lines infected with ToYSV and examined for the presence of viral mRNA. The results showed lower association of mRNA encoding viral capsid protein at the polysomes fractions of T474D lines when comparated to that of untransformed lines. Collectively, these results indicate that begomovirus are not able to maintain high levels of viral mRNA translation into T474D-overexpressing lines, indicating that the global suppression of the protein synthesis identified in these genotypes may efficiently protect cells against infection by these virus. However, studies of global changes in gene expression of nik1 null alleles revealed that loss of NIK1 function promoted induction of components of the main brassinosteroid signaling hub and of hubs involved in salicylic acid signaling and antibacterial immunity. These results suggest that NIK1 may function as a negative regulator in development and immunity signaling pathways, despite its antiviral property.
Corrêa, Carla Verônica 1983. "Aplicação de silício em plantas de tomate cultivar micro-tom sob défice hídrico /." Botucatu, 2019. http://hdl.handle.net/11449/181383.
Full textBanca: João Domingos Rodrigues
Banca: José Figueiredo Pedras
Banca: Veridiana Zocoler de Mendonça
Banca: Edvaldo Aparecido Amaral da Silva
Resumo: Há grande preocupação com a utilização e conservação dos recursos hídricos. Neste aspecto a agricultura apresenta destaque, devido ao expressivo consumo de água. Além disso, são preocupantes as alterações climáticas caracterizadas por veranicos que comprometem a produção agrícola. Desta forma, busca-se a utilização mais eficiente da água, seja por meio de plantas resistentes à seca, ou de seu cultivo em condições que aumentem a eficiência do uso de água pelas plantas. Assim, pesquisas estão sendo conduzidas com silício por se tratar de um elemento capaz de aumentar a resistência das plantas ao défice hídrico. No entanto, embora seja conhecido seu efeito benéfico ao reduzir os danos causados por défice hídrico em vegetais, não se conhecem os mecanismos fisiológicos, enzimáticos, gênicos, hormonais e estruturais relacionados com este elemento. Desta forma, o objetivo desta pesquisa foi verificar possíveis relações do silício com enzimas, genes e hormônios envolvidos na redução de danos causados por défice hídrico, além da sua deposição nos tecidos vegetais, interferindo na fisiologia do tomate cultivar Micro-Tom. Para isso, foram utilizadas seis concentrações de silício (0.00; 0.50; 1.00; 1.50; 2.00 e 2.50 g L-1 de Si) e três regimes hídricos (sem défice hídrico, com défice hídrico e com défice hídrico e reidratação). A aplicação de silício aumentou a taxa de transpiração, condutância estomática, taxa de assimilação de CO2, atividade calculada da Rubisco e eficiência do uso da ... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)
Abstract:There is great concern about water resources management, since agriculture stands out, due to it expressive consumption. Furthermore, climate change, as intense heatwave, affects agricultural productivity. Therefore, water use seems efficient either through plants resistance to drought or grown under well-developed water management. Lately, silicon studies are been conducted, since it increases plant resistance to water stress, but there is little information on physiological, enzymatic, genetic, hormonal and structural mechanisms related to silicon. Thus, this study aimed to verify possible relationships among silicon and enzymes, genes, hormones involved in the reduction of water stress damage; besides that, deposition in plant tissues that interferes in the species physiology.For this, six concentrations of silicon (0.00, 0.50, 1.00, 1.50, 2.00 and 2.50 g L-1 of Si) and three water regimes (without water deficit, water deficit and water deficit and rehydration). Results indicated that silicon application increased transpiration rate, stomatal conductance, CO2 assimilation rate, Rubisco activity and water use efficiency in water stressed plants and rehydrated at 1.00 g L-1 of Si. Also, maintained chlorophyll fluorescence by reducing dark fluorescence (Fd) and increasing dark maximum (FM), maximum quantum yield (Fv/FM), electron transport efficiency (ETE) and quantum yield (ɸPSII) in water stressed plants. The low Si concentration reduced the degradation of chlorophyll ain water stressed plants and increased activity of the enzymes superoxide dismutase (SOD), peroxidase (POD) and catalase (CAT), reducing lipid peroxidation. In general, the water stress impaired gas exchange, thus silicon application contributed to the maintenance and improvement of it. At low concentrations, Si worked on chlorophyll a fluorescence, favouring the maintenance of photosynthetic apparatus and pigments, contributing ...
Doutor
Sartor, Tiago. "Express?o de genes relacionados ? defesa em plantas de Solanum tuberosum tratadas com acido salic?lico e extrato bacteriano." Pontif?cia Universidade Cat?lica do Rio Grande do Sul, 2015. http://tede2.pucrs.br/tede2/handle/tede/6229.
Full textMade available in DSpace on 2015-07-21T11:43:47Z (GMT). No. of bitstreams: 1 472479 Texto Completo.pdf: 1633754 bytes, checksum: 4a4e4307d99c258ef92fc1b916f00e9e (MD5) Previous issue date: 2015-03-05
Coordena??o de Aperfei?oamento de Pessoal de N?vel Superior - CAPES
Potato is currently the third most consumed food crop after rice and wheat, and it is a valuable resource for alleviating poverty in undeveloped countries. However, potato crop fields are attacked by numerous pests and pathogens, which represent a threat to the global potato production. Unlike animals, plants do not possess an adaptive immune system. Therefore, each individual plant cell needs to be able to perceive the pathogen, release signals to neighbor cells, and produce a defense response. Plant cells recognize the pathogen through Pattern Recognition Receptors (PRRs), triggering a signaling cascade that results in the activation of defense-related genes, which characterize the occurrence of Systemic Acquired Resistance (SAR). Among the factors involved in the regulation of defense-related genes, salicylic acid is widely known as an elicitor of plant defense against biotrophic pathogens.Besides this hormone, it has been demonstrated that a bacterial extract of Xanthomonas axonopodis pv. citri (referred to as XTH) is capable of inducing resistance against pectolytic bacteria via poorly understood mechanisms. Considering the different signaling pathways involved in plant defense, we intended to investigate the occurrence of systemic resistance in Solanum tuberosum plants treated with XTH or salicylic acid, by analyzing the expression of PR-1b, PR-2, ChtA, PAL, Pin2, JAZ1/TIFY10A, and ERF1 genes. Our results suggest that XTH is capable of inducing systemic resistance in potato plants via concomitant activation of the salicylic acid, jasmonic acid, and ethylene signaling pathways.
A batata ? atualmente o terceiro alimento mais consumido no mundo, depois do arroz e do trigo, al?m de ser um recurso importante no combate ? fome em pa?ses subdesenvolvidos. Entretanto, plantas de batata s?o atacadas por diversas pragas e pat?genos, que representam uma amea?a ? produ??o global de tub?rculos. Ao contr?rio dos animais, as plantas n?o possuem um sistema imune adaptativo. Dessa forma, as plantas dependem que cada c?lula, individualmente, tenha a capacidade de perceber o pat?geno, sinalizar ?s c?lulas vizinhas e produzir uma resposta de defesa. As c?lulas vegetais percebem o contato do pat?geno atrav?s de Receptores de Reconhecimento de Padr?es (PRRs), desencadeando cascatas de sinaliza??o que levam ? ativa??o de genes de defesa, os quais caracterizam a ocorr?ncia de Resist?ncia Sist?mica Adquirida (SAR). Dentre os fatores envolvidos na regula??o de genes relacionados ? defesa, o ?cido salic?lico ? amplamente conhecido como um eliciador da defesa vegetal contra pat?genos biotr?ficos.Al?m deste horm?nio, foi demonstrado que o extrato bacteriano de Xanthomonas axonopodis pv. citri (denominado de indutor XTH) possui a caracter?stica de induzir resist?ncia contra fitobact?rias pectol?ticas atrav?s de mecanismos ainda pouco conhecidos. Considerando as diferentes vias de sinaliza??o envolvidas na defesa vegetal, pretendeu-se investigar a ocorr?ncia de resist?ncia sist?mica em plantas de Solanum tuberosum tratadas com indutor XTH ou ?cido salic?lico, atrav?s da an?lise transcricional dos genes PR-1b, PR-2, ChtA, PAL, Pin2, JAZ1/TIFY10A e ERF1. Os resultados sugerem que o indutor XTH tem a capacidade de induzir resist?ncia sist?mica em plantas de batata atrav?s da ativa??o concomitante das vias de sinaliza??o do ?cido salic?lico, jasmonato e etileno.
Boava, Leonardo Pires [UNESP]. "Estabilidade de QTLs ligados à resistência dos citros a gomose, causada por Phytophthora parasitica." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2004. http://hdl.handle.net/11449/97219.
Full textFundação de Amparo à Pesquisa do Estado de São Paulo (FAPESP)
Universidade Estadual Paulista (UNESP)
Phytophthora parasitica, principal causador da gomose dos citros, é um importante patógeno dos citros provocando danos em viveiros e no campo. Programas de melhoramento visando obtenção de plantas resistentes a P. parasitica exigem informações detalhadas sobre o tipo de herança e a localização de genes de resistência no genoma. Fontes de resistência às doenças podem ser encontradas em gêneros correlatos a citros como Poncirus sp. O presente estudo teve como objetivos detectar e verificar a estabilidade de marcadores moleculares e locos controladores de características quantitativas (QTLs) ligados à resistência a gomose em uma progênie F1 obtida do cruzamento entre Citrus sunki vs. Poncirus trifoliata 'Rubidoux'. As avaliações fenotípicas de três conjuntos de dados de 3 épocas de avaliação distintas foram incorporadas às informações dos mapas de ligação estabelecidos através de marcadores moleculares do tipo RAPD. Plantas jovens foram inoculadas com o patógeno, usando o método do disco e avaliadas medindo-se o comprimento da lesão. A estratégia do 'pseudo-testcross' foi adotada como delineamento genético. Os QTLs foram mapeados utilizando o método do mapeamento por intervalo composto (CIM) com o programa QTLCartographer v.1.25. A partir das média de todos os experimentos, foram identificadas 5 posições nos grupos de ligação II, III e V de P. trifoliata associadas à gomose de Phytophthora. Em 2 posições observou-se uma correlação na detecção de QTLs para as avaliações realizadas em duas das três épocas. Demonstrado desta forma a ocorrência da interação genótipo ambiente.
P. parasitica, is the most important main causal agent of Citrus Phytophthora gummosis in Brazil and hve caused damage in nurseries and orchards. Improving resistence programs to get resistant to P. parasitica have been detailed information about the inheritance and gene localization resistance. Source of disease resistance can be found in correlated genera like Poncirus trifoliata. The present study had the objective of detecting molecular markers associated to quantitative trait loci (QTL) for resistance to Citrus Phytophthora gummosis using F1 lineage obtained between Citrus sunki vs. Poncirus trifoliata 'Rubidoux' cross. Phenotypical evaluations will be incorporated in linkage maps established through RAPD molecular markers. Young plants were inoculated with P. parasitica, using the disc method and evaluated after one month measuring lesions length. Pseudo-testcross strategy was be used for genetic outlining. All this information were evaluated in specific genetic-statistical programs. QTLs were mapped using the method of the maps for composed interval (CIM) with the program QTLCartographer v.1.25. CIM. Starting from the average of all of the experiments, they were identified 2 positions in the group of connection II of P. trifoliata associated with gomose of Phytophthora. In each area a correlation was observed in the detection of QTLs for the evaluations accomplished in two of the three times... (Complete abstract, click electronic address below).
Silva, Vera Armanda Moreira da. "Acção de extractos de Pterospartum tridentatum em ratinhos expostos a CCI4." Master's thesis, Universidade de Aveiro, 2009. http://hdl.handle.net/10773/897.
Full textPterospartum tridentatum (L.) WillK., leguminosa que cresce espontaneamente em Portugal, é usada na medicina popular, no tratamento de irritações de garganta e em misturas herbais de várias plantas para o tratamento da diabetes. A formação de radicais livres que causam stress oxidativo pode constituir a base de muitas doenças. Por esta razão, o uso de ervas ou de compostos naturais delas isoladas é cada vez mais comum, com vista aos seus efeitos benéficos. O objectivo do presente trabalho consistiu em estudar os efeitos histopatológicos de extractos de folhas e flores de P. tridentatum no fígado, baço e rim de ratinhos e a sua acção protectora após a administração de um tóxico, o CCl4. No estudo de toxicidade, utilizaram-se 27 ratinhos ICR-CD1 machos, divididos em 7 grupos: o grupo controlo negativo (NaCl 0,9%), 3 grupos aos quais foram injectados extractos de folhas nas concentrações 10 mg/kg, 100 mg/kg e 1000 mg/kg e outros 3 grupos aos quais foram administrados extractos de flores com as mesmas concentrações. Estes 7 grupos receberam uma injecção subcutânea diária durante 6 dias. No estudo de protecção, 25 ratinhos ICR-CD1 foram divididos em 5 grupos: o grupo controlo positivo (CCl4 2ml/kg) recebeu duas injecções subcutâneas, uma no primeiro dia de ensaio e a segunda após 72 horas; 4 grupos foram tratados com as duas injecções de CCl4 e injecções diárias de extractos de folhas nas concentrações de 5 mg/kg e 10 mg/kg e extractos de flores nas concentrações de 5 mg/kg e 10 mg/kg, durante 10 dias. Após sacrifício dos animais, o fígado, o baço e o rim foram removidos, fixados em solução de Bouin e preparados para estudos histológicos. Os cortes histológicos dos órgãos dos animais expostos aos extractos de folhas e flores revelaram lesões hemorrágicas mais frequentes nas concentrações de 100 mg/kg e 1000 mg/kg. O estudo de protecção revelou uma recuperação significativa nos vários órgãos quando comparado com o controlo positivo (CCl4). Em conclusão, o presente estudo revelou que os extractos de folhas e flores de P. tridentatum na concentração de 10 mg/kg não induziram alterações histopatológicas significativas ao nível do fígado, baço e rim e que após a administração de CCl4, os mesmos extractos nas concentrações de 5 mg/kg e 10 mg/kg demonstraram ter um efeito protector nestes órgãos. Sugere-se que a actividade protectora se deve à presença de compostos bioactivos, como os compostos fenólicos, cuja actividade antioxidante é bem conhecida. ABSTRACT: Pterospartum tridentatum (L.) Willk., a Leguminosae that grows spontaneously in Portugal, is used in folk medicine for throat irritation treatment, and herb mixtures for diabetes. The formation of free radicals that cause oxidative stress is on the base of some pathologies and the use of herbal or natural compounds isolated from plants to reduce them is increasingly common. The aim of the present work was to study the histopathological effects of P. tridentatum extracts of leaves and flowers in the liver, spleen, and kidney of mice and their protective action after administration of the toxic CCl4. In the toxicity study, 27 ICR-CD1 mice were used and divided into 7 groups: the negative control group (NaCl 0.9%), 3 groups were injected with leaves extracts in concentrations of 10 mg/kg, 100 mg/kg and 1000 mg/kg, and 3 other groups were administered with flowers extracts with the same concentrations. These 7 groups received a subcutaneous daily injection for 6 days. In the study of protection, 25 ICR-CD1 mice were divided into 5 groups: the positive control group (CCl4 2 ml/kg) received two subcutaneous injections, one on the first day of testing and the second one 72 hours later; 4 groups were treated with two CCl4 injections and daily injections of leaves extracts at a concentration of 5 mg/ kg and 10 mg/kg and flowers extracts at a concentration of 5 mg/kg and 10 mg/kg for 10 days. After sacrifice, the liver, spleen and kidney were removed, fixed in Bouin's solution and prepared for histological studies. Sections of organs exposed to leaves and flowers extracts showed more frequent hemorrhagic lesions in concentrations of 100 mg/kg and 1000 mg/kg. The protection study revealed a significant recovery in the various organs when compared with the positive control (CCl4). In conclusion, this study showed that extracts of P. tridentatum leaves and flowers at a concentration of 10 mg/kg did not induce significant histopathological changes in the liver, spleen and kidney and, after administration of CCl4, the same extracts in concentrations of 5 mg/kg and 10 mg/kg supported the organs protection. We suggest that the protective activity is due to some bioactive elements, such as phenolic compounds, whose antioxidant activity is well known.
Azevedo, Carla Patrícia da Silva. "Water deficit effect on antioxidant capacity of Melia azedarach." Master's thesis, Universidade de Aveiro, 2013. http://hdl.handle.net/10773/11772.
Full textMedicinal plant species are used to combat diseases from the dawn of civilization. Melia azedarach is one of the species most used in traditional medicine due to their several medicinal properties, especially, antioxidant properties which, however, may vary with environmental and endogenous factors. Among the various environmental factors that can affect the medicinal properties and the development of plants, water stress (WS) is probably the one that has more impact. It's been reported for several species the enhancement of the ROS-detoxifying enzymes or the biosynthesis and/or regeneration of antioxidant metabolites under WS conditions. Therefore it is of great importance to assess the effects of this stress on the antioxidant capacity of M. azedarach. Therefore, two months old plants of M. azedarach plants were exposed to WS (plants at 20% of field capacity) during 20 days. After this period, plant performance were evaluated through the measurement of physiological and biochemical parameters. WS stress induced stomatal closure, reduced the net CO2 assimilation rate (A) and decreased the CO2 availability in the intercellular spaces of mesophyll cells (Ci). WS also reduced the photosynthetic efficiency of PSII, but did not affect plant growth (dry weight accumulation and plant height). WS increased cell membrane permeability and induced an up regulation of the antioxidant enzymes and also an over production of antioxidant metabolites. The results indicated that M. azedarach could be used in re/afforestation programs for drought prone habitats. Moreover, WS imposition could be a positive strategy to increase the antioxidant capacity of M. azedarach, for example for medicinal uses, without affect severely plant growth.
Desde o início da civilização que muitas espécies vegetais medicinais são usadas no combate a doenças. Melia azedarach é uma das espécies mais utilizadas na medicina tradicional devido a várias propriedades medicinais, especialmente, propriedades antioxidantes, que contudo podem variar com fatores endógenos e ambientais. Entre os vários fatores ambientais capazes de afetar as propriedades medicinais e crescimento das plantas, o défice hídrico é provavelmente aquele com mais impacto. Está já relatado para várias espécies um aumento da atividade das enzimas desintoxicantes ou a biossíntese e/ou regeneração de metabolitos antioxidantes em condições de stress hídrico, é de grande importância avaliar os efeitos deste stress na capacidade antioxidante de M. azedarach. Assim, plantas de M. azedarach com dois meses de idade foram expostas a défice hídrico (WS) (plantas a 20% da capacidade de campo) durante 20 dias. Após este período, a performance das plantas foi avaliada através de medições de parâmetros fisiológicos e bioquímicos. O WS induziu o fecho dos estomas, reduziu a taxa de assimilação de CO2 (A) e diminuiu a disponibilidade de CO2 nos espaços intercelulares de mesófilo (Ci). O WS reduziu também a eficiência fotossintética do PSII, mas não afetou o crescimento da planta (biomassa e altura das plantas). O WS aumentou a permeabilidade da membrana e induziu uma sobre-atividade das enzimas antioxidantes, assim como um aumento da produção de metabolitos antioxidantes. Os resultados indicam que M. azedarach poderá ser utilizada em programas de reflorestação em zonas mais vulneráveis à seca. Além disso, a imposição do WS poderá ser uma estratégia para aumentar a capacidade antioxidante de M. azedarach, por exemplo, para usos medicinais, sem afetar severamente o crescimento da planta.
Costa, Alexandre Dias Tavares. "Proteina desacopladora de plantas : efeito do estresse oxidativo na sua expressão e atividade e reconstituição funcional da isoforma de Arabidopsis thaliana." [s.n.], 2003. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/310601.
Full textTese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciencias Medicas
Made available in DSpace on 2018-10-31T18:34:49Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Costa_AlexandreDiasTavares_D.pdf: 6816960 bytes, checksum: 6f7f3252583073e43f00bd13ef00f373 (MD5) Previous issue date: 2003
Resumo: O presente trabalho está dividido em duas partes: a reconstituição funcional de uma proteína desacopladora de Arabidopsis thaZiana e a medida da expressão e da atividade de uma proteína desacopladora em resposta a diversos estresses abióticos. A expressão do gene AtPUMPl em Saccharomyces cerevisae e Escherichia coZi permitiu a confirmação de que este gene realmente codifica uma proteína desacoplado~ capaz de dissipar energia do gradiente eletroquímico de Ir. Num ambiente termoneutro (28°C), células expressando a AtPUMPl cresceram mais lentamente que células controle, enquanto sob baixa temperatura (14 °C) a taxa de crescimento de ambas as células foi semelhante. Quando expressa em um sistema procariótico e reconstituída em vesículas lipídicas, a AtPUMPl mostrou características cinéticas semelhantes às descritas para as outras proteínas desacopladoras. O transporte de Ir foi induzido por diferentes ácidos graxos, de uma maneira dependente do tamanho da cadeia de carbonos e do número de insaturações na mesma. Este transporte de Ir foi inibido por nucleotídeos de purina, sendo que mudanças no pH do meio externo alteraram a afinidade da AtPUMPl por nucleotídeos. Através dos experimentos de reconstituição, verificamos que as constantes de afinidade e velocidade máxima de transporte (Km e V máx) são similares às obtidas para outras proteínas desacopladoras vegetais e também para as UCP2 e 3. A expressão e a atividade da proteína desacopladora também foi estudada em situações de estresse abiótico, como excesso de sal, temperatura baixa e atmosfera hiperoxigenada, situações que sabidamente geram estresse oxidativo. Em coleóptiles de milho, a expressão do mRNA para a proteína desacopladora aumenta durante o estresse salino e permanece inalterada durante o estresse por mo. Entretanto, a expressão da proteína e a disponibilidade de substratos aumentaram significativamente nos dois casos, sugerindo uma regulação pós-transcripcional para este gene. Observamos ainda que mitocôndrias isoladas de coleóptiles de milho submetidos a estresse salino e por frio possuem uma razão ADP/O diminuída, que retoma para níveis controle na presença de BSA ou GTP. Em situações de aumento intracelular de Ca2+, observamos também que ativadores da proteína desacopladora inibem a geração mitocondrial de EAOs e que seus inibidores aumentam esta geração. Considerando os resuhadqs aqui apresentados, podemos, portanto, concluir que a AtPUMPl é uma verdadeira proteína desacopladora, capaz de afetar o crescimento celular, induzindo um desacoplamento mediado por ácidos graxos e inibido por nucleotídeos de purina. É possível sugerir ainda que a proteína desacopladora desempenhe um papel importante em situações de estresse abiótico, diminuindo a geração mitocondrial de EAOs de fonna a proteger o organismo do estresse oxidativo resultante
Abstract: The present work is divided in two parts: the functional reconstitution of the Arabidopsis thaZiana uncoupling protein 1 (AtPUMPI) and the expression and activity of the uncoupling protein under several abiotic stresses. AtPUMPI expression in Saccharomyces cerevisae and Escherichia coZi allowed us to confirm that this gene codes for a true uncoupling protein, able to divert energy of the proton electrochemical gradient. In a thermoneutral environment (28°C), AtPUMPI expressing cells grew slower than control cells, while under low temperatures (14 °C) growth rates were similar. When expressed in a prokaryotic system and reconstituted in lipid vesicles, AtPUMPI showed similar biochemical patterns to those already described for other uncoupling proteins. Ir transport was induced by severa! fatty acids and was dependent on the length and insaturations of the alkyl chain of the substrates. Pmine nucleotides were able to inhibit this proton transport, while changes in external pH alter AtPUMPl affinity for the nucleotides. Reconstitution experiments helped us to determine the Km and the Vmax for AtPUMPl. The values are within the physiologicallevels and very similar to those already obtained for other uncoupling proteins. We also studied the expression and activity of the uncoupling protein under situations of abiotic stresses, such as salinity, low temperature (chilling) and hyperoxygenated atmosphere. These situations are known to generate an oxidative stress. In maize coleoptiles, ZmPUMP mRNA expression increases under salt stress and does not change under chilling. However, protein expression and availability of substrates increased significantly on both situations, suggesting a post - transcriptional regulation for this gene. Moreover, mitochondria isolated ftom salt and cold stressed maize coleoptiles showed smaller ADP/O ratio, which returns to controllevels in the presence of BSA or GTP. In tomatoes submmited to a hyperoxygenated atmosphere, PUMP concentration and AOX activity patterns were similar to those already described for post-harvest ripening. However, preliminary experiments show increase in lipid peroxidation, resulting in a release of ftee fàtty acids, and consequent AOX inhibition and PUMP activation, even with a decrease in PUMP protein contento Under situations ofhigh intracellular Ca2+, we are able to observe also that uncoupling protein activators inhibit the mitochondrial generation of Reactive Oxygen Species (ROS) and that its inhibitors increased this generation. Considering all the above results, we ean conelude that AtPUMPI is a true uneoupling protein able to influenee eell growth through an uncoupling mechanism mediated by fatty aeids and inhibited by purine nucleotides. It is also possible to suggest that plant uneoupling proteins have a signifieant role under abiotic stress situations, decreasing mitoehondrial ROS generation and thus proteeting the tissue ttom the resulting oxidative stress
Doutorado
Ciencias Biomedicas
Doutor em Ciências Médicas
Salla, Tamiris Daros. "Produção de ácido 3-indolacético, potencial rizogênico e indução de respostas de defesa por Streptomyces SP. em plantas de eucalipto para o controle de botrytis cinerea." Pontifícia Universidade Católica do Rio Grande do Sul, 2014. http://hdl.handle.net/10923/7241.
Full textEucalyptus is an economically important woody species, especially as a raw material in many industrial sectors. Brazil ranks the second worldwide position in acreage, totalizing approximately three million hectares. Eucalyptus species are very susceptible to pathogens such as Botrytis cinerea (gray mold), which leads to mortality of cuttings in rooting phase. Biological control of plant diseases using soil microorganisms has been considered an alternative to reduce the use of pesticides and pathogen attack. Plant growth promoting rhizobacteria can act directly on plant development for production of phytohormones or indirectly as antagonists to pathogens, as well as promote changes in secondary metabolism, and hence inducing of systemic resistance. In this study, the direct roleof Streptomyces isolates in plant development was evaluated through the production of auxin and rhizogenic potential in Eucalyptus grandis and E. globulus plants, as well as indirectly, by modulation of the secondary metabolism, and induction of sistemic resistence in plantselicited with Streptomyces sp. and challenged with the pathogenic fungus B. cinerea. Metabolic responses were evaluated throughactivity of plant defense enzymes (PPO and POX) and induced secondary compounds (total phenolics and quercetinic-flavonoids fraction). The incidence and progression of gray mold disease on plants elicited Streptomyces sp. PM9, and coculture of these microorganisms (Streptomyces and B. cinerea) were also evaluated. Streptomyces sp. PM5 and PM9 isolates produced more auxin than the other isolates tested. Streptomyces sp. PM9 showed the highest rhizogenic potential on Eucalyptus sp. and modulated secondary metabolism of these plants. Antagonism of this isolated over B. cinerea was evidenced. Plants elicited with Streptomyces sp. PM9 and challenged with B. cinerea showed changes in PPO and POX enzymes and levels of phenolic compounds at different time points of analysis, which may be related to initial defense response. Phenolic compounds chlorogenic acid and gallic acid were, on average, the most abundant, while caffeic acid, benzoic acidand catechin were induced at specific time points. A delay in the onset of disease was significant in plants of E. grandis elicited with Streptomyces. The induction of resistance, disease delay and antagonism against B. cinereaindicate the capacity of Streptomyces sp. PM9 as an inducer of plant systemic resistance, and poses this microorganism as a potential candidate for biological control programs in nurseries of Eucalyptus. Interaction of rhizobacteria with eucalyptus plant, as well as the modulation of defense mechanisms may contribute to the establishment of new biocontrol strategies applied to forestry.
O eucalipto é uma espécie lenhosa economicamente importante, destacando-se como matériaprima em diversos setores industriais. O Brasil ocupa a segunda posição mundial em área plantada, totalizando aproximadamente três milhões de hectares. As espécies de eucalipto são muito suscetíveis a patógenos como Botrytis cinerea (mofo-cinzento), o qual leva à mortalidade de estacas em fase de enraizamento. O controle biológico de doenças em plantas utilizando microrganismos do solo tem sido considerado uma alternativa para reduzir o uso de agroquímicos e o ataque de patógenos. Rizobactérias promotoras de crescimento vegetal podem agir diretamente no desenvolvimento das plantaspela produção de fitormôniosou indiretamente, como antagonistas a fungos patogênicos, além de causar alterações no metabolismo secundário, com consequente indução de resistência sistêmica. Neste trabalho, avaliou-se a ação direta no desenvolvimento vegetal de isolados rizobacterianos do gênero Streptomyces através da produção de auxinas e potencial rizogênico de Eucalyptus grandis e E. globulus, bem como oefeito modulador no metabolismo secundárioe a indução de resistência sistêmica em plantas eliciadas com Streptomyces sp. e desafiadas com o fungo patogênico B. cinerea. As respostas metabólicas foram avaliadas através das atividades de enzimas realacionadas à defesa vegetal (PPO e POX) e dos compostos secundários induzidos (compostos fenólicos totais e fração flavonóides quercetínicos).A incidência e progressão da doença mofo cinzento em plantas eliciadas com Streptomyces sp. PM9, e cocultivo destes microrganismos (Streptomyces e B. cinerea) também foram avaliados. Os isolados de Streptomycessp. PM5 e PM9 apresentaram maior produção de auxina que os demais isolados testados. Streptomyces sp. PM9 apresentou o maior potencial rizogênico em plantas de Eucalyptus sp. emodulou o metabolismo secundário destas plantas. Oantagonismo deste isolado sobre B. cinerea foi evidenciado. As plantas eliciadas com Streptomyces sp. PM9 e desafiadas com B. cinereaapresentaram alterações nas enzimas PPO e POXe nos níveis de compostos fenólicos totais em diferentes tempos de análise, as quais foram relacionadas à resposta inicial de defesa. Os compostos fenólicos ácido gálico e clorogênico foram, em média, os mais abundantes, embora os ácidos cafeico e benzoico e a catequina tenham sido induzidos em momentos específicos. O retardo no estabelecimento da doença foi significativo em plantas de E. grandis eliciadas com Streptomyces. Os resultados de indução de resistência, retardo da doença eantagonismocontra B. cinerea, demonstram a capacidade de ação de Streptomycessp. PM9 como indutor de resistência sistêmica vegetal, colocando este microrganismo como potencial candidato aos programas de controle biológico em viveiros de mudas de Eucalyptus. A interação da planta de eucalipto com a rizobactéria, bem como a modulação dos mecanismos de defesa podem contribuir para o estabelecimento de novas estratégiasde biocontrole aplicado à silvicultura.
Lemos, Siomara Dias da Costa. "Avalia??o de eliciadores do metabolismo dos fenilpropan?ides em melissa officinalis L. (Lamiaceae)." Pontif?cia Universidade Cat?lica do Rio Grande do Sul, 2006. http://tede2.pucrs.br/tede2/handle/tede/5332.
Full textMelissa officinalis (melissa) apresenta elevados n?veis de compostos fen?licos com reconhecida a??o biol?gica, sendo utilizada na preven??o de v?rias doen?as, como asma br?nquica, ?lcera, inflama??es, viroses e arteriosclerose. A s?ntese de compostos com atividade biol?gica depende da qualidade da planta, sua origem geogr?fica, condi??es clim?ticas, per?odo de colheita e m?todos de estocagem. Neste trabalho pretendeu-se avaliar o uso de eliciadores em brotos cultivados in vitro e em plantas cultivadas em vaso, na promo??o da s?ntese e ac?mulo de fenilpropan?ides, bem como analisar a atividade das enzimas fenilalanina am?nia-liase e polifenol oxidase. Pretendeu-se, ainda, otimizar a micropropaga??o de M. officinalis, regenerando plantas-clone. Os meios de cultura suplementados com 0,2 mg.L-1 BA, independende da presen?a de ANA, foram mais eficientes na forma??o de m?ltiplas brota??es in vitro, sendo que a maior taxa de alongamento foi obtida no meio com 2 mg.L-1 de BA. A maior taxa de forma??o e crescimento de ra?zes foi obtida utilizando-se 1 mg.L-1 de AIB. O uso do eliciador ?cido salic?lico promoveu o aumento transit?rio dos n?veis dos compostos fen?licos e flavon?ides nas pl?ntulas in vitro, entretanto n?o foi observada a mesma resposta em plantas envasadas. A suplementa??o do meio de cultura com suspens?o de bact?rias fitopatog?nicas mortas, resultou na redu??o dos n?veis dos compostos fen?licos e o espessamento de ra?zes e ramos. Contudo, nas plantas envasadas, a suspens?o bacteriana ocasionou necrose nos bordos das folhas 24h ap?s a aspers?o. Os eliciadores n?o promoveram mudan?as significativas na atividade da fenilalanina am?nia-liase em ambos os experimentos. A atividade da polifenol oxidase teve um aumento transit?rio que coincidiu com a eleva??o dos fen?licos nas plantas eliciadas in vitro, fato este n?o observado nas plantas envasadas.