Academic literature on the topic 'Continue groepen'

Listeners' ability to infer the mode (major vs. minor) of a piece of Western tonal music was examined. Twenty-four subjects, divided into two groups according to their level of musical expertise, evaluated 11 musical stimuli, selected from J. S. Bach's "Well-Tempered Clavier". The stimuli included both unambiguous and ambiguous examples of the two modes, as well as one example of a modulation (from minor into major). The stimuli consisted of unaccompanied melodic openings of compositions, each containing 10 tones. Stimulus presentation and evaluation took place in nine progressively longer steps, starting with presentation of the first two tones, followed by their evaluation on a continuous scale, with 0 = "extremely minor" and 100 = "extremely major," and ending with evaluation of the complete stimulus. The results showed that mode inference followed the prescribed modes and tended to become more definite with increasing stimulus length. Experts were generally more definite in their inferences than were nonexperts. Surprisingly, the temporal structure of stimuli also appeared to affect mode inference. The degree of definiteness of mode judgments did not systematically differ between the two modes. It was concluded that listeners are able to infer the mode of a piece of music in the absence of explicit harmonic cues. The generalizability of the results with respect to music pieces of late periods in Western music history and the impact of different musical genres on mode inference are discussed. /// Onderwerp van onderzoek betrof het perceptuele onderscheid tussen majeur en mineur. Vierentwintig proefpersonen, verdeeld in twee groepen die verschilden in nivo van muzikale expertise, evalueerden 11 hen onbekende muziek stimuli, gekozen uit J. S. Bach's "Wohltemperierte Klavier". De stimuli bevatten zowel ondubbelzinnige als ambigue voorbeelden van de twee toonsoort geslachten, alsmede een voorbeeld van modulatie (in dit geval van mineur naar majeur). De stimuli bestonden uit ongeharmonizeerde melodische openingen van composities, elk 10 tonen lang. Stimulus aanbieding en (majeur/mineur) evaluatie vonden plaats in negen toenemend langere stappen, beginnend met de aanbieding van de eerste twee tonen van een stimulus, gevolgd door een evaluatie daarvan (op een continue schaal met 0 = "uitgesproken mineur" en 100 = "uitgesproken majeur"), en eindigend met de evaluatie van de complete stimulus. De resultaten lieten zien dat de evaluaties de profilering der voorgeschreven toonsoortgeslachten volgden en stelliger werden met toenemende stimulus lengte. De experts bleken doorgaans zekerder in hun kwalificaties dan de nonexperts. Verrassend genoeg bleek ook de temporele struktuur der stimuli de beoordeling te beïnvloeden. Geconcludeerd werd dat luisteraars in staat zijn om het geslacht van de toonsoort waarin een muziekstuk staat te identificeren in afwezigheid van expliciete harmonische informatie. De generalizeerbaarheid der resultaten met betrekking tot muziekstukken uit latere perioden in de Westerse tonale muziekgeschiedenis alswel de mogelijke invloed van verschillende muzikale genres op de majeur/mineur interpretatie werden ter discussie gesteld.

Groves in ‘Het Groene Hart’: an inventory In the rural area in the middle of the heaviest urbanized area in the Netherlands, called Groene Hart (‘Green Heart’), a large number of small patches of woodland occur. These groves have been utilized by farmers during centuries for their wood supply. Based on the occurrence of wooded patches of land on historic maps from the end of the 19th century and still present on the recent map, a number of 1211 groves have been inventoried. Crude estimates reveal that at least 50% of the groves present in 1877 will have disappeared in the cause of time. The decline is due to several causes, varying from urbanization to active removal by landowners. This trend will continue without better protection and supply of information.

SummaryThis study analyses whether effective conservation of Black-tailed Godwit Limosa limosa breeding populations in the Netherlands can be achieved through the EU network of Special Protection Areas (SPAs). An internationally important number of pairs of Black-tailed Godwit breeds in the Netherlands but the breeding population is declining steeply and is, in effect, unprotected, as the Netherlands has not designated SPAs for it. To contribute to firmer and more efficient protection of the Black-tailed Godwit, we set out to identify the core areas in the Netherlands where this species is expected to breed in 2020. On the basis of an optimal combination of three main habitat requirements (groundwater level, land-use and openness of the landscape) we identified five core areas in lower-lying (western) Netherlands: Zuidwest Friesland, Waterland, the IJssel delta area, Arkemheen and Eem polders, and Groene Hart. Because these areas are currently not designated for the breeding period of Black-tailed Godwit within the SPA network, the protection of this flagship species of Dutch meadows could be at risk. It seems likely that the Black-tailed Godwit population will continue to decline, with the result that the Netherlands will breach several policy commitments for the conservation of this species.

On Tuesday, April 1, 2008, the Dutch Performing Arts Medicine Association (NVDMG) organized a scientific, artistic and, above all, festive symposium, "Genees & Kunst 6," for its sixth member assembly. The assembly, held at the Medical Centre of The Hague, was co-hosted by Dr. A.B.M. (Boni) Rietveld, President of NVDMG and head of the Medical Centre for Dancers & Musicians, and by Mr. P.E. (Peter) van der Meer, MBA, Chairman of the Board of Directors of the Medical Centre of The Hague (MCH). Scientific presentations, interspersed with dance and music performances, were given by NVDMG members and by two special guest presenters: Dr. W.J.B. (Walter) Mastboom, surgeon in the Medisch Spectrum Twente, in Enschede, The Netherlands, talked about parotid gland surgery and its consequences for the embouchure in wind players. And Dr. A. (Bert) Roldaan, pulmonologist in the Haga Ziekenhuis in The Hague and past director of the Nederlands Astmacentrum in Davos, Switzerland, addressed artists with shortness of breath and COPD. The scientific program continued with NVDMG presenters including: P.A.M. (Peter) de Beer, medical adviser of the world famous André Rieu Orchestra in Maastricht, on medical care of an orchestra touring internationally; M.E. (Mamie) Air, medical student at Yale University and Fulbright Scholar to The Netherlands 2007-08, working with Dr. Rietveld, on successful treatment of Freibergs disease in a preprofessional dancer; A.L. (Bram) de Blécourt, psychiatrist, Bergen op Zoom, on the impending dissonance between dancers/musicians and audience and the role of the psychiatrist; and F.M. (Frits) van der Linden, surgeon at Groene Hart Ziekenhuis, Gouda, on the hair of Beethoven.

Naar de Oranjegezinde grondleggers van de Vlaamse beweging is in de literatuur al heel wat aandacht gegaan. Maar wegens het gebrek aan een monografie over het orangisme, kon deze groep niet in een breder kader worden geplaatst. Dank zij de publicatie van een dergelijke studie is dat nu wel mogelijk. Er blijkt uit dat de taalminnaren maar het zwakke broertje zijn van een beweging die ettelijke duizenden opposanten telt. Numeriek en politiek stellen ze niet veel voor en noch aan de contrarevoluties noch aan de harde oppositiebeweging in de pers dragen ze veel bij. Als literair bedrijvigen zitten ze gekneld tussen hun loyaliteit aan koning Willem I en het regime waarvan ze tot de revolutie van 1830 veel steun kregen, hun bekommernis om ook na 1830 hun baan te behouden en hun wens om in het Nederlands te blijven publiceren, ook nu die taal niet langer een officieel statuut heeft. Deze spagaat leidt bij de meesten tot een pragmatisch binnenkamersorangisme, waarna ze, met Jan Frans Willems op kop, de Belgische regering van Leopold I opzoeken, met interne conflicten, verzet vanwege de orangistische beweging maar ook met een heropbloei van de literaire bedrijvigheid tot gevolg. Pas als het aftakelingsproces van het politieke orangisme zich na 1839 heeft ingezet, worden de contacten met de orangisten weer opgenomen en ondersteunen de onverzettelijken onder hen de oppositiebeweging van de flaminganten. Dat gebeurt zowel in Gent als in Antwerpen. Samen evolueren ze vervolgens in de richting van een heimweecultus. De orangistische taalminnaren doen echter al van voor 1839 inspanningen om de banden met het noorden aan te halen. Ze blijven er in de jaren 1840 voor ijveren en de eerste Congressen van 1849-1850 zetten de kroon op hun werk, waardoor ze in grote mate bijdragen aan de taalculturele samenwerking die zich sindsdiens en tot op de dag van vandaag tussen Vlaanderen en Nederland ontwikkelde.________How Orangist were the (Dutch) ‘language lovers’?The literature has already paid a lot of attention to the Orangist founding fathers of the Flemish movement. Because no monograph was available about Orangism, this group could not be placed in a wider context. However, this is now possible due to the publication of such a study. The study demonstrates that the ‘language lovers’ were only the poor relatives of a movement, which consisted of several thousands of opponents. They did not amount to much in numbers nor in politics and neither did they contribute much to counterrevolutions or a strong opposition movement in the press. As people active in literature they were caught between their loyalty to King William I and the regime from which they received a lot of support until the revolution of 1830 on the one hand and their concern to keep their jobs also after 1830 and their wish to be able to continue to publish in Dutch, even when this language now longer had an official status, on the other hand. This yawning gap induced most of them to a pragmatic private Orangism that led them under the leadership of Jan Frans Willems to look to the Belgian government of Leopold I to deal with internal conflicts and resistance from the Orangist movement, but which also led to a revival of literary activities. It was only after the decline of the political Orangist movement had begun after 1839 that they renewed their contacts with the Orangists and then the most intransigent amongst them supported the Flemish opposition movement. This occurred both in Ghent and in Antwerp. Together they then evolved into a nostalgia cult. The Orangist ‘language lovers’, however, had already attempted before 1839 to develop closer ties to the North. They continued to fight for this during the 1840’s and the first Congresses of 1849-1850 became their crowning glory, allowing them to make a major contribution to the lingo-cultural cooperation, which has developed since then between Flanders and the Netherlands.

Duurzame inzetbaarheid houdt in dat werkenden nu en in de toekomst kunnen en willen blijven werken. In een continu veranderende en veeleisende werkcontext lijkt het beschikken over veerkracht een belangrijke voorwaarde voor duurzame inzetbaarheid. De vraag is of dit daadwerkelijk zo is, en zo ja, hoe veerkracht vanuit de werkomgeving kan worden versterkt. In dit artikel onderzoeken we de samenhang tussen veerkracht, indicatoren van duurzame inzetbaarheid en werkhulpbronnen binnen een diverse groep werknemers over één jaar tijd. Uit de resultaten blijkt dat Nederlandse werknemers over het algemeen veerkrachtig zijn, maar dat er verschillen zijn tussen subgroepen in de mate waarin men zich veerkrachtig voelt. Gevonden werd dat veerkracht een determinant is van duurzame inzetbaarheid een jaar later. Daarnaast blijkt er een positief wederkerig verband te bestaan tussen autonomie in het werk en veerkracht: autonomie hangt positief samen met veerkracht een jaar later, en andersom. Ten slotte blijkt veerkracht een determinant van de mate van coachend leiderschap die een werknemer een jaar later ervaart. Deze resultaten bieden praktische aanknopingspunten voor de HR-praktijk om de veerkracht en daarmee de duurzame inzetbaarheid van werknemers te versterken.Sustainable employability means that employees are able and willing to work productively both now and in the future. Employee resilience appears to be an important condition for sustainable employability in a continually changing and increasingly demanding work environment. In this article, we examine whether this holds in practice, and whether and how employee resilience can be strengthened. The relations between resilience, sustainable employability, and job resources of a heterogenous group of employees are examined over a period of one year. The results show that employee resilience is a determinant of sustainable employability one year later. Also, a positive reciprocal relationship is found between autonomy at work and employee resilience: autonomy is positively related to resilience one year later, and vice versa. Finally, employee resilience appeared to be a determinant of the level of coaching leadership experienced by employees one year later. Practical implications for HR-practice are discussed, that may help to strengthen the resilience and thereby increase the sustainable employability of employees.

De geschiedschrijving die de ‘Vlaamse Frontbeweging’ tot onderwerp nam, heeft tot dusver te weinig het oog gericht naar de voorgeschiedenis die in nauw verband staat met de afschaffing van de loting en de veralgemening en uitbreiding van de dienstplicht vanaf 1909. Daarbij kwam ook nog eens de eerste taalwet van 1913 die door de strijdkrachten zou moeten toegepast worden. Dit leidde tot een veel sterkere betrokkenheid binnen de Vlaamse beweging. Daarbij werd uit de aard der zaak vooral gerekend op de jonge mannen die nog naar het leger zouden moeten. Zij zouden in staat moeten zijn om de volksjongens zonder veel scholing mee in het ‘Vlaamse’ bad te trekken en zo stapsgewijs het Nederlands een plaats te geven in de strijdkrachten.Al even belangrijk voor een goed begrip is het feit dat de vooroorlogse elite er bijzonder goed in was geslaagd om het leger dienstbaar te maken bij de start van de carrière van wie hoger onderwijs kon volgen via de ‘compagnies universitaires’. In 1909 werd bovendien de categorie van de brancardiers gecreëerd die bestond uit seminaristen, novicen en student-onderwijzers. Zij moesten enkel een cursus volgen in hun vrije tijd.Er werd dus een elite geschapen die amper in contact kwam met de werkelijkheid in het leger en die mijlenver afstond van het beroepskader. Dat leverde de nodige springstof waarop de Frontbeweging kon groeien als een voortzetting van de vooroorlogse katholieke studentenbeweging. Deze jongemannen vonden dat zij hun vooroorlogse agitatie op taalvlak moesten verder zetten in oorlogstijd. Omdat de Duitse Flamenpolitik en de toenemende uitzichtloosheid leidde tot verbittering betekende dit een bedreiging voor de machtspositie van het militaire kaderpersoneel en de koning-opperbevelhebber.De hoop en de verwachting dat de Vlaamse oud-strijders zich na afloop van de oorlog en masse achter de Frontbeweging haar eisenprogramma zou scharen, bleek echter ijdel.__________
 “A Wide Field for the Student Movement Lies Open.” On the Origin and Character of the Flemish Front Movement
 The historiography which takes the ‘Flemish Front Movement’ as its subject has so far paid too little attention to the historical background which is closely tied to the abolition of the conscription lottery and the generalization of the service requirement from 1909. In addition to this was the first language law of 1913 that the armed forces were supposed to follow. This led to a greater participation in the Flemish Movement. This obviously included in large part the young men who still had to go into the army. They had to be up to the task of bringing boys from the common folk who did not have much schooling into the ‘Flemish’ sphere and thus work step-by-step to give Dutch a place among the armed forces.Just as important for a good understanding is the fact that the prewar elite was unusually successful in making the army a stepping stone in the career of those who could follow higher education, through the “compagnies universitaires” (university companies). Most importantly in this regard, in 1909 the category of stretcher-bearer was created, which was made up of seminary students, novice priests and student teachers. They only had to take a course in their free time.Thus, an elite was formed that was nearly never in contact with the day-to-day life of the army and which was miles away from the traditional professional circles. This provided the necessary spark from which the Front Movement could grow as an extension of the prewar Catholic student movement. These young men found that they had to continue their prewar agitation regarding language matters in wartime. Because the German Flamenpolitik (policy of coopting the Flemish Movement) and growing hopelessness led to embitterment, this constituted a threat to their position of power of the military senior staff and the king as commander-in-chief.The hope and the expectation that Flemish veterans would range themselves en masse behind the Front Movement’s list of demands after the end of the war turned out to be in vain.

Na de schipbreuk van het Verdinaso, maakte Jef Van Bilsen (1913-1996) nog kortstondig deel uit van de groep Dinaso's rond Paul Persijn en diens alternatieve Verdinaso-directorium. Ondertussen ging hij ook op zoek naar andere manieren om aan betekenisvolle politiek te doen onder het bezettingsregime. Vanuit de overtuiging dat Duitsland nog lange tijd heer en meester over Europa zou blijven, raakte Van Bilsen in 1941 verwikkeld in een kluwen van nationalistische en royalistische Nieuwe Orde-initiatieven. In die middens ondernamen ook socialistisch voorman Hendrik De Man en de industrieel Tony Herbert afzonderlijke pogingen om iets zinvols te ondernemen in afwachting van het oorlogseinde.Tijdens Van Bilsens reis naar Berlijn in oktober 1940 was de idee ontstaan om een soort eenheidsbeweging rond Hendrik De Man op te zetten. Concreet moest De Man, in de hoedanigheid van een soort kanselier, een kabinet vormen met Dinaso’s. Dit op basis van een gemeenschappelijk programma waarin de Dinaso-ideologie centraal stond. Van Bilsen stond echter alleen met zijn enthousiasme want andere Dinaso's zagen een mogelijke samenwerking met De Man niet zitten. Bovendien stond ook De Man zelf bijzonder sceptisch tegenover het hele opzet. Verder dan een introductiegesprek tussen Van Bilsen en De Man is het aanvankelijk niet gekomen.Pas begin februari 1941 vond een eerste weerzien plaats tussen Van Bilsen en De Man. Deze laatste toonde zich toen bijzonder geïnteresseerd in de ontbinding van het Verdinaso en op 1 maart volgde een tweede ontmoeting in verband met de De Mans voorbereidingen voor de uitgave van Le Travail, dagblad van de Unie voor Hand- en Geestesarbeiders. De Man was op zoek naar enthousiaste medewerkers voor zijn krant en hengelde daarom naar Van Bilsens hulp. Van Bilsen negeerde dit en stelde voor om een Nederlandstalig dagblad 'met standing' uit te geven, los van de Unie voor Hand- en Geestesarbeiders en qua programma vergelijkbaar met dat van het Rexistische Le Nouveau Journal. Een bezoek van Otto Abetz (Duits ambassadeur in bezet Frankrijk en oud-leerling van De Man) aan Brussel, bracht dit voornemen in een stroomversnelling. Met de steun van Abetz zou het mogelijk zijn om een Vlaams dagblad uit te geven dat 'de Belgische thesis' verdedigde. Van Bilsen ging mee in die redenering en werkte alvast een voorstel uit. Van Bilsen wilde een 'politiek, cultureel, economisch informatie- en leidingsblad' uitgeven met als taak het 'negatieve nationalisme, zoals het 'anti-Fransch, anti-Waalsch en anti-Hollandsch', te bestrijden. Het 'België van morgen' zou volgens de ontwerpnota georiënteerd zijn op de vereniging van de Nederlanden en om dit alles te realiseren moest na de bezetting een 'Orde-revolutie van bovenaf' worden doorgevoerd. Er moesten echter nog heel wat praktische zaken geregeld worden vooraleer tot een daadwerkelijke uitgave kon overgegaan worden. In het bijzonder de financiering van het project en het vinden van een geïnteresseerde drukker bleek al snel onmogelijk. Door een gebrek aan middelen is er van een dagblad dan ook niets in huis gekomen.Toch had Van Bilsen de ontwerpnota niet voor niets opgesteld. Tijdens het voorjaar van 1941 vond De Man inspiratie in een initiatief van Robert Poulet en Raymond De Becker, de respectieve hoofdredacteurs van Le Nouveau Journal en de 'gestolen' Le Soir. Zij brachten alle rechtse Waalse groeperingen samen onder de noemer 'Parti Unique des Provinces Romanes de Belgique'. Eind mei 1941 voerde De Man van zijn kant een aantal gesprekken met als doel een soortgelijke organisatie aan Vlaamse kant uit te bouwen. Daartoe werd ook Van Bilsen opnieuw ingeschakeld. Eind mei 1941 werd hem verzocht om de voornoemde ontwerpnota aan De Man over te brengen. Waarschijnlijk hoopte deze de ontwerpnota nu te kunnen gebruiken als politiek-ideologische fundering voor een eventueel blad ter ondersteuning van de nog op te richten nieuwe formatie.Tijdens een eerste samenkomst op 6 juni 1941 deed De Man zijn plannen uit de doeken aan een achttal genodigden, onder wie ook Van Bilsen. De Man wilde samen met de Parti Unique een alternatieve eenheidsbeweging vormen voor de taalgrensoverschrijdende collaboratiecoalitie tussen het VNV en Rex. Daarvoor moest eerst en vooral een Vlaams pendant van de Parti Unique opgestart worden met een aantal 'Vlaamse personaliteiten'. De politiek-ideologische agenda van de op te richten beweging werd voorgesteld in een 'Schets van een Programma voor een Vlaamsche Beweging in het kader van een Belgisch Federale Staat'. De beweging zou zich niet profileren als een nieuwe partij. Het zou louter gaan om een groepering van 'thans geïsoleerde personen, en kernvorming, als mogelijk element van een ruimere constellatie later'. Ten tweede zou de groepering nationaal-socialistisch zijn, voor een socialistische orde en een autoritaire staat. Van Bilsen struikelde echter over De Mans federalistische opvattingen voor de toekomst van het Belgisch staatsverband. Het was duidelijk dat er tussen De Man en Van Bilsen een communautair meningsverschil bestond dat voor die eerste onbelangrijk scheen, maar voor Van Bilsen van onoverkomelijk belang was. Uiteindelijk bleken Van Bilsens reserves ten aanzien van een zoveelste samenwerking met De Man overbodig. De oprichting van een Nationale Bond-Vlaanderen (NBV), zoals het project ondertussen heette, werd namelijk verboden door de Duitse militaire overheid.Voor Van Bilsen was het na deze laatste poging met De Man duidelijk dat een zinvolle aanwezigheidspolitiek onmogelijk was onder de bezetting. Hij sloot zich vervolgens aan bij de clandestiene beweging van Tony Herbert, maar eigenlijk maakte Van Bilsen de mentale overstap al vroeger. Herberts beweging vond zijn wortels in een netwerk van kleine 'morele weerstandsgroepen'. Herbert was een van de weinige figuren die nooit heeft willen twijfelen aan een geallieerde eindoverwinning en vond dat men, gezien 'een Duitse overwinning voor ons land en volk een katastrofe zou zijn, slechts in één hypothese moest werken'. Hij zag het daarom als zijn plicht om tijdens de bezetting een eensgezinde groep mensen klaar te stomen om, onmiddellijk na de bevrijding, de eenheid van het land te verzekeren om zo de economische, sociale en politieke problemen van de naoorlogse periode het hoofd te bieden. De grootste uitdaging hierbij zou volgens Herbert de integratie van Walen en Vlamingen in een nieuw België zijn.Concreet begon Herbert tijdens het najaar van 1940 voordrachten te geven 'over de nationale betekenis van de Vlaamse Beweging'. Toenadering tussen Waalse en Vlaamse elites en de vervlaamsing van de Franstalige Vlamingen stonden hierbij telkens centraal. Met dit 'werk van nationale vernieuwing' oogstte hij al snel succes, ook omdat het patriottisme hoogtij vierde in de middens die hij aandeed. Begin 1941 kon Herbert al een beroep doen op een bescheiden netwerk van geëngageerde studiegroepen, al was het toen nog te vroeg om van een georganiseerde beweging te spreken. Vanaf maart 1941 vertakte dit netwerk zich ook tot in Wallonië en op 19 juni dat jaar, exact een week voordat de oprichting van de NBV verboden werd, had Van Bilsen een beslissend gesprek met Herbert. Qua politiek-ideologische instelling sloot de ultraroyalistische en antiparlementaire actie van de Herbert-beweging goed aan bij Van Bilsens discours. Bovendien was attentisme niets voor iemand met een innerlijke gedrevenheid als die van Van Bilsen. De concrete aanpak van de clandestiene Herbert-groepen moet, na de resem Duitse weigeringen tot erkenning, een heuse verademing geweest zijn.Het staat vast dat Van Bilsen zich vanaf september 1941 volledig aan de Herbert-beweging wijdde. Van Bilsens 'schamele' advocatenpraktijk bleek de ideale dekmantel om 'herbertianen' te ontvangen, vergaderingen te houden en de werking van de beweging te stuwen. Bovendien liet zijn registratie bij de balie hem toe om afspraken te regelen in het Justitiepaleis en de vredegerechten. Herbert zorgde aldus voor een nieuw kantoor op een centrale locatie in Brussel waar Van Bilsen daarna, van september 1941 tot februari 1944, het hart van de Herbert-beweging leidde. Mede omdat zich onder de Herbertianen een groot aantal verzetslieden bevonden, verzeilde ook Van Bilsen geleidelijk in de wereld van het actieve verzet.________Jef Van Bilsen between Hendrik De Man and Tony Herbert. The political search by a former DinasoAfter the failure of the Verdinaso party, Jef Van Bilsen (1913-1996) briefly joined the Dinaso Group led by Paul Persijn with his alternative Verdinaso-directory. Meanwhile he also started searching for different ways of being involved in significant politics during the regime of the Occupation. Based on the conviction that Germany would continue as lord and master of Europe for a long time to come, Van Bilsen was caught up in a tangle of nationalistic and royalist New Order initiatives. The socialist leader Hendrik De Man and the industrialist Tony Herbert also started separate initiatives in that environment to undertake something meaningful while awaiting the end of the war. During his trip to Berlin in October 1940, Van Bilsen conceived the idea of starting a kind of unity movement centred around Hendrik De Man. This meant in fact that De Man, as a kind of chancellor was to constitute a cabinet together with the Dinaso members, based on a common programme focused on the Dinaso-ideology. However, Van Bilsen was isolated in his enthusiasm, for the other Dinaso members did not consider it feasible to cooperate with De Man. Moreover, De Man himself was very sceptical towards the whole concept. At first, Van Bilsen and De Man did not get beyond an introductory conversation. Not until the beginning of February 1941 Van Bilsen and De Man met again. At that time, De Man was very interested in the dissolution of the Verdinaso party and on 1 March, a second meeting took place in view of De Man’s preparations for the publication of Le Travail, a daily paper of the Union of Manual and Intellectual Workers. De Man was searching for enthusiastic collaborators for his paper and he therefore angled for the assistance of Van Bilsen. Van Bilsen ignored this attempt and proposed instead to publish a daily paper ‘of standing’ in the Dutch language that would be separate from the Union of Manual and Intellectual Workers and whose programme would be comparable with that of the Rexist Le Nouveau Journal. A visit by Otto Abetz (the German Ambassador in occupied France and a former student of De Man) to Brussels gave impetus to this intention. With the support of Abetz it would be possible to publish a Flemish daily paper that would defend the ‘Belgian proposition’. Van Bilsen agreed with this line of thinking, and immediately drafted a proposal. Van Bilsen wished to publish a ‘political, cultural, economic informative and leading newspaper that would have the mission to combat ‘the negative nationalism ‘like ‘the anti-French, anti-Walloon and anti-Dutch’ types of nationalism. According to the draft note, the ‘Belgium of tomorrow’ would be geared towards the reunion of the Netherlands, and in order to bring all of this about it would be necessary to carry out a ‘top-down Order-revolution’ after the occupation. However, a large number of practical matters needed to be resolved before a factual publication could be produced. It soon proved that in particular the financing of the project and finding an interested printer was impossible. Because of a lack of finances, the daily paper never saw the light of day. However, Van Bilsen had not composed the draft note in vain. During the spring of 1941, De Man was inspired by an initiative by Robert Poulet and Raymond De Becker, the respective chief editors of Le Nouveau Journal and the 'stolen' Le Soir. They united all right-wing Walloon factions under the common denominator of the 'Parti Unique des Provinces Romanes de Belgique'. At the end of May 1941, De Man had a number of conversations in his turn in order to set up a similar organisation for the Flemish side. Van Bilsen became involved again for this purpose. At the end of May 1941, he was asked to hand over the previously mentioned draft note to De Man. The latter probably hoped to make use of the draft note as a politico-ideological foundation for a future publication for the as yet to be founded formation. During a first meeting on 6 June 1941, De Man revealed his plans to eight invited guests including Van Bilsen. De Man wanted to start an alternative unity movement together with the Parti Unique to achieve a collaboration coalition across the language boundaries between the VNV and Rex. A preliminary to this end was to start up a Flemish counterpart to the Parti Unique that would include a number of ‘Flemish personalities’. The politico-ideological agenda of this future movement was presented in an ‘Outline of a programme for a Flemish movement in the framework of a Belgian Federal State’. The movement was not to be profiled as a new party. It would only concern a grouping of ‘persons that were isolated at present, and could form a core, which might be a possible element of a larger constellation later on’. Secondly, the grouping would be national-socialist, propagating a socialist order and an authoritarian state. However, Van Bilsen considered the federalist concepts of De Man an obstacle for the future of the Belgian Union of state. It was clear that De Man and Van Bilsen had different opinions about the communities. The former considered this of little importance, but for Van Bilsen it was an insurmountable problem. In the end, Van Bilsen’s reservations about yet another attempt of cooperation with De Man proved to be superfluous, as the German military authorities forbade the foundation of a National Union-Flanders (NBV) as the project was called by then. After this last attempt with De Man, Van Bilsen concluded that a meaningful politics of presence was impossible during the occupation. Consequently, he joined the clandestine movement of Tony Herbert, though he really had already switched his allegiance earlier on. Herbert’s movement was based on a network of small ‘moral resistance groups’. Herbert was one of the few people who never wanted to doubt the eventual victory of the Allies and he considered that in view of the fact that ‘a German victory would constitute a catastrophe for our country and our people, you could really only act based on one hypothesis’. Therefore, he considered it his duty to prepare a group of like-minded people during the occupation in order to be able to ensure the unity of the country and thereby confront the economic, social and political problems of the post-war period immediately after the liberation. Herbert considered that the main challenge would then be the integration of the Walloons and the Flemings into a new Belgium. During the autumn of 1940, Herbert started in fact to give lectures about the ‘national significance of the Flemish Movement’. He always focalised on the rapprochement between Walloon and Flemish elites and the process of converting French speaking Flemings into Flemish speakers. He quickly became successful with this ‘work of national renewal’, in part because patriotism reigned supreme among the circles he visited. At the beginning of 194l, Herbert could already call on a modest network of committed study groups, even if it was too early to call it an organised movement. From March 1941, this network also started spreading into Wallonia and on 19 June of that year, exactly one week before the foundation of the NBV was forbidden, Van Bilsen had a decisive discussion with Herbert. The politico-ideological views of the ultra-royalist and anti-parliamentarian action of the Herbert Movement fitted in well with the discourse of Van Bilsen. The concrete approach of the clandestine Herbert-groups must have provided great relief, after the series of German refusals for recognition. It has been established that Van Bilsen dedicated himself completely to the Herbert Movement from September 1941. Van Bilsen’s 'humble’ lawyer’s office proved to be the ideal cover for receiving the members of the Herbert Movement, to organise meetings and to promote the operation of the Movement. Moreover, his registration at the bar allowed him to organise meetings in the Justice Palace and the justice of the peace courts. Thus, Herbert provided a new office in a central location in Brussels, from where Van Belsen led the core of the Herbert Movement from September 1941 until February 1944. In part, because the Herbert Movement counted a large number of members of the resistance, Van Bilsen gradually also ended up in the world of active resistance.

Werkzekerheid is het vinden én behouden van werk, ook na verlies van een baan. Voor veel voormalig werklozen is werk vinden echter geen garantie voor het behoud van werk. Uit het Stelsel van Sociaal-statistische Bestanden (SSB) van het CBS zijn alle personen geselecteerd die vanuit een stabiele arbeidsmarktpositie tussen 2007 en 2009 de WW instroomden en binnen één jaar een nieuwe baan vonden. Een sequentieanalyse van de veranderingen in hun arbeidsmarktpositie in de vijf jaar na werkhervatting resulteerde in drie typen loopbaanvervolgen die duidelijk verschillen in werkzekerheid. Twee groepen zijn bijna continu werkzaam: 42% hoofdzakelijk in standaardbanen (vast contract voor meer dan 20 uur per week) en 15% hoofdzakelijk in niet-standaardbanen. De overige 43% heeft een zeer instabiel vervolg van de loopbaan waarbij kortdurende niet-standaardbanen worden afgewisseld met nieuwe perioden van werkloosheid. Multinomiale logistische regressieanalyse laat zien dat laagopgeleiden, voormalig werklozen met een migratie-achtergrond, ouderen en vrouwen een grotere kans hebben op zo'n instabiel loopbaanvervolg. Ook zit een deel van de voormalig werklozen vast in een patroon van niet-standaardbanen afgewisseld met werkloosheid: degenen met zo'n loopbaanontwikkeling waren vaak al eerder werkloos en hadden vooral tijdelijke banen op uitzend- of oproepbasis in hun eerdere loopbaan.