To see the other types of publications on this topic, follow the link: Czasy ostateczne.
Journal articles on the topic 'Czasy ostateczne'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 50 journal articles for your research on the topic 'Czasy ostateczne.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Rucki, Miroslaw, and Karol Szymański. "Sąd Boży w Biblii jako pozytywne wyczekiwane doświadczenie." Scriptura Sacra, no. 24 (December 28, 2020): 111–30. http://dx.doi.org/10.25167/scrs/2050.
Full textAbstract:
Artykuł zawiera przegląd i analizę tekstów biblijnych związanych z sądem od upadku pierwszych ludzi poprzez czasy Mojżesza i proroków aż do Chrystusa i sądu ostatecznego. Analiza wykazuje, że sąd Boży opisywany na kartach Pisma św. znacznie różni się od popularnych o nim wyobrażeń. Niektórzy badacze postrzegają sąd ostateczny jako przekleństwo kontrastujące z wiecznym błogosławieństwem czy też z eschatologiczną mesjańską ucztą, tymczasem wiele biblijnych tekstów podkreśla pozytywny charakter sądu Bożego. Bóg jest ukazywany w Biblii jako sprawiedliwy sędzia, dbający o prawa najsłabszych, do którego zwraca się każdy pokrzywdzony. Kara, wynikająca ze sprawiedliwego osądu, jest ostatecznym zniszczeniem tego, co już zostało zburzone przez złoczyńców. W tym kontekście sąd ostateczny jawi się jako wyczekiwane pozytywne doświadczenie.
2
Prüfer, Paweł, and Bernadeta Piszczygłowa. "Wartość czasu pracy w podmiotach leczniczych. Dylematy, uregulowania, społeczno-moralne implikacje." Zeszyty Naukowe KUL 62, no. 4 (June 17, 2020): 117–31. http://dx.doi.org/10.31743/zn.2019.62.4.06.
Full textAbstract:
Czas jest zarówno wartością samą w sobie, jak i wartością użyteczną. Podmioty lecznicze korzystają z tej wartości w wieloraki sposób. Czas pracy personelu medycznego, pełnione dyżury oraz czas wypoczynku regulowane są formalnymi przepisami prawa. Wartość czasu pracy uzależniona jest od rodzaju jej wykonywania, podmiotu który ją wykonuje oraz od uwarunkowań oraz kontekstu kulturowo-społecznego. Istotnym elementem określającym wartość czasu pracy jest ostatecznie odniesienie do człowieka jako podmiotu i priorytetu wszelkich działań społecznych. Dotyczy to zarówno szeroko rozumianego dobra lekarzy, jak i pacjentów. Jest to perspektywa etyczna i aksjologiczna, której nie powinno się pomijać w funkcjonowaniu i zarządzaniu podmiotami leczniczymi.
3
Dzikowski, Filip. "Porównanie wydajności języka skryptowego oraz kompilowanego na podstawie działania algorytmu genetycznego." Journal of Computer Sciences Institute 11 (June 30, 2019): 137–44. http://dx.doi.org/10.35784/jcsi.178.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest porównanie wydajności wybranych języków programowania (Python, C) - poprzez pomiar czasu działania oraz wykorzystania zasobów komputera - algorytmu genetycznego dla zadanych parametrów, a następnie ocena czy język skryptowy może być porównywalny pod względem szybkości z językiem kompilowanym. Do tego celu zaimplementowany został algorytm genetyczny w każdym z wymienionych języków, a następnie przeprowadzone zostały testy, których wyniki stanowiły podstawę ostatecznej oceny ich wydajności oraz dowód, że język skryptowy może osiągać czasy działania porównywalne z językiem kompilowanym
4
Jasiński, Andrzej Sebastian. "Prorockie ujęcie czasu Izraela – perspektywa Księgi Ezechiela." Verbum Vitae, no. 35 (May 31, 2019): 77–119. http://dx.doi.org/10.31743/vv.4729.
Full textAbstract:
Artykuł ukazuje specyficzne rozumienie czasu przez proroków na przykładzie Ezechiela, który pełnił swoją misję stróża pośród zesłańców (gola) w czasie niewoli babilońskiej w VI w. przed Chr. Jego zadaniem było przygotowanie Izraela na czas odnowy, który miał być dziełem Jahwe. Prorok na teraźniejszość, przeszłość i przyszłość patrzy wyłącznie z perspektywy relacji Jahwe – Izrael. Z jego wypowiedzi wyraziście wyłaniają się trzy etapy dziejów narodu, każdemu z nich poświęca osobną uwagę. Takie podejście proroka do dziejów narodu zadecydowało o podziale niniejszego artykułu na trzy punkty: 1. Czas teraźniejszy Izraela (wygnanie), 2. Czas dawnego Izraela, 3. Czas nowego Izraela. Objawienie się Jahwe Ezechielowi i powołanie go na proroka oraz stróża stało się punktem wyjścia w przesłaniu całej Księgi (Ez 1,1–3,21). Był to czas Ezechiela i czas zesłańców, który odsłaniał prawdę o Izraelu jako narodzie buntowników (Ez 2,3). Przyszłość miała jednak odsłaniać ostateczne zwycięstwo Jahwe, który odnowi swój lud (Ez 37,1-14) i pokona wszystkich przeciwników (Ez 38–39). Czas nowego Izraela został opisany przede wszystkim w ostatniej wizji (Ez 40–48).
5
Bieda, Justyna. "Instrukcja dla Głównego Więzienia Inkwizycyjnego w Warszawie z 26 listopada/8 grudnia 1835 r. i uwagi do niej Nadzorcy Głównego Więzienia Karnego w Warszawie z 11/23 czerwca 1858 r." Czasopismo Prawno-Historyczne 73, no. 1 (June 30, 2021): 215–32. http://dx.doi.org/10.14746/cph.2021.1.11.
Full textAbstract:
Środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania znany był już w dawnym prawie polskim. Jednak przez cały okres istnienia I Rzeczypospolitej nie było regulacji dotyczących podstaw stosowania tego środka, uprawnionych podmiotów czy dopuszczalnego czasu pozbawienia wolności bez wyroku sądowego. Podobnie do rzadkości należały odrębne miejsca służące do przetrzymywania osób tymczasowo aresztowanych. Dopiero w drugiej połowie XVIII w. pojawiły się koncepcje zasad wykonywania tymczasowego aresztowania. Ostatecznie czasy Królestwa Polskiego przyniosły praktyczne reformy organizacji więziennictwa, także w zakresie zasad wykonywania aresztu tymczasowego. Niemały wkład w to wnieśli polscy penitencjaryści pozostający pod wpływem europejskich prądów oświeceniowych, a jednym z nich był Fryderyk Skarbek, dzięki któremu w 1835 r. uruchomiono nowoczesne więzienie śledcze w Warszawie zwane Pawiakiem. W artykule przedstawiono zasady funkcjonowania Głównego Więzienia Inkwizycyjnego w oparciu o wydaną 26 listopada/8 grudnia 1835 r. instrukcję oraz uwagi do niej zawarte w odnalezionym w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie dokumencie z 11/23 czerwca 1858 r.
6
Momro, Jakub. "Wiedza w wierszu. Filozofia czasu postlirycznego." Teksty Drugie 5, no. 2020 (2020): 73–95. http://dx.doi.org/10.18318/td.2020.5.6.
Full textAbstract:
W artykule została przedstawiona genealogia poezji w czasie postlirycznym. Wychodząc od idealistycznych źródeł poezji jako wiedzy i władzy sądzenia, autor skupia się na dwóch modelach wiersza nowoczesnego: kontemplacyjnego i spekulatywnego. W pierwszej części szkicu analiza poezji Friedricha Hölderlina pokazuje siłę i ograniczenia poezji jako dyskursu „innej wiedzy”, w drugiej – zostały pokazane ograniczenia dekonstrukcyjnego sposobu lektury. Centralnym problemem tekstu staje się ostatecznie problem osobliwości i przygodności nowoczesnego wiersza.
7
Gałuszka, Tomasz. "Fragment „zaginionej kroniki dominikańskiej” w zbiorach Rosyjskiej Biblioteki Narodowej w Petersburgu." Studia Źródłoznawcze. Commentationes 59 (December 1, 2021): 11–24. http://dx.doi.org/10.12775/sz.2021.01.
Full textAbstract:
Przedmiotem artykułu jest prezentacja odnalezionego w zbiorach Rosyjskiej Biblioteki Narodowej w Petersburgu nowego źródła do najstarszych dziejów polskich dominikanów. Powstało ono zapewne w pierwszej połowie XIII w. Zawiera wiele nowych informacji, m.in. ostatecznie przecina spekulacje na temat czasu przybycia św. Jacka do Krakowa, który niewątpliwie został posłany do Polski w 1222 r. Odnaleziony tekst jest najprawdopodobniej fragmentem tzw. zaginionej kroniki dominikańskiej.
8
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian. "Samuel: ostatni sędzia Izraela." Scriptura Sacra, no. 21 (July 17, 2021): 53–70. http://dx.doi.org/10.25167/scrs/4131.
Full textAbstract:
Epokę Samuela poprzedziły czasy Sędziów, które ukazały krytyczny stan polityczny plemion Izraela w tamtych czasach. Powołanie przez Boga Samuela (1 Sm 3) rozpoczęło nową erę dla narodu wybranego. Eli, sprawując urząd sędziego i najwyższego kapłana, nie był w stanie zagwarantować jedności rozproszonym plemionom. Porażka w walce z Filistynami i utrata Skrzyni Przymierza dopełniły miary nieszczęścia.
Po dwudziestu latach życia w ukryciu Samuel wkracza na scenę historii biblijnej (1 Sm 7,2–13,24). Namaszcza on Saula z plemienia Beniamina na króla i w ten sposób zapoczątkowuje epokę monarchiczną w dziejach Izraela. Obowiązkiem króla było zjednoczenie rozproszonych plemion i stworzenie wystarczającej siły militarnej do pokonania Filistynów lub innych wrogów. Król cieszył się spodziewanymi sukcesami militarnymi, ale użył nadmiernego autorytetu, gdy uzurpował sobie kompetencje kapłana (1 Sm 13,13). Następnie nie podporządkował się heremowi, czyli nakazowi całkowitej eksterminacji ludu i żywego inwentarza Amalekitów (1 Sm 15,9). Takie postępowanie doprowadziło do odrzucenia Saula przez Jahwe, który wybrał innego sługę – Dawida. Samuel, posłuszny Jahwe, potajemnie namaścił Dawida w jego rodzinnym Betlejem na władcę (1 Sm 16,12). Dopóki żył Samuel, Izraelem rządził Saul, ale po śmierci proroka sytuacja uległa radykalnej zmianie. Ostateczna klęska przyszła ze strony Filistynów. Wtedy to Saul został zabity na górze Gilboa. Po śmierci króla władzę sprawował Dawid, który okazał się wybawcą ludu.
Misja Samuela została w końcu pomyślnie wypełniona. Udało mu się ustanowić władzę królewską w Izraelu, władzę, która okazała się niezbędna dla ocalenia narodu. Po nieszczęsnym królowaniu Saula nastał złoty czas rządów Dawida. Dawid stał się figurą Mesjasza, który miał przyjść, Jezusa Chrystusa.
9
Kowalczyk, Dariusz. "KOŚCIÓŁ NA ZACHODZIE A SZACHY, CZYLI SACRUM I PROFANUM W GRZE KRÓLEWSKIEJ." Forum Teologiczne 18 (October 12, 2017): 33–47. http://dx.doi.org/10.31648/ft.1666.
Full textAbstract:
Gry są elementem kultury, a zarazem jednym z jej źródeł. Wśród gier szczególne miejsce zajmują szachy, zwane grą królewską. Ich długa historia splotła się z historią Kościoła zachodniego, szczególnie w okresie od XI do XVI w. Z jednej strony nie brakuje kościelnych orzeczeń potępiających grę w szachy, jako że łączyła się ona niekiedy z hazardem, a ponadto zabierała czas, odwodząc od obowiązków. Z drugiej strony duchowni, w tym biskupi i papieże, z pasją w szachy grywali, widząc w nich nie tylko szlachetną rozrywkę, ale także metaforę losu jednostek i społecznego ładu. W XI w. kardynał Piotr Damiani surowo ocenił grę w szachy w liście do papieża Aleksandra II. Potępiali spędzanie czasu na grach, w tym na grze w szachy, wybitni kaznodzieje, jak Bernardyn ze Sieny i Hieronim Savonarola. W tym samym jednak okresie powstało wiele moralitetów szachowych, w których królewska gra została uznana za godną poważnych filozoficzno-teologicznych rozważań. Dziełem, które zdobyło największy rozgłos, był traktat De ludo scachorum, autorstwa włoskiego dominikanina Jakuba Cessolisa (zm. ok. 1322). Można przyjąć, że ostateczna rehabilitacja szachów nastąpiła za pontyfikatu papieża Leona X, który sam był zapalonym szachistą. Teresa z Avila, ogłoszona patronką szachistów, w Drodze doskonałości robi analogie pomiędzy grą w szachy a życiem duchowym. Także dziś, choć szachy się „zsekularyzowały” (profanum), bywają one punktem wyjścia do rozważań o człowieku i Bogu (sacrum).
10
Jędrzejczak, Wiesław. "Initial diagnosis of blood disorders." Lekarz Wojskowy 99, no. 4 (December 13, 2021): 177–81. http://dx.doi.org/10.53301/lw.2103.
Full textAbstract:
Ostateczny wynik leczenia większości nowotworowych i nienowotworowych chorób krwi zależy od ich wczesnego wykrycia i szybkiego skierowania do hematologa. Oznacza to, że wstępna diagnostyka hematologiczna musi się odbywać na poziomie lekarza rodzinnego lub innego lekarza, który w trakcie diagnostyki innego schorzenia wykryje zaburzenia mogące sugerować chorobę krwi. Obecny artykuł dotyczy wykorzystania do tego celu triady badań: morfologii krwi, OB. i badania ogólnego moczu. Podano progi ilościowe zaburzeń, które powinny skutkować skierowaniem do hematologa, oraz wyjaśniono, dlaczego takie właśnie wartości przyjęto. Powszechne wykorzystanie tych informacji powinno skrócić czas od wystąpienia objawów chorób krwi do rozpoczęcia leczenia.
11
Kaczmarek, Hieronim. "Władysław Kościelski w Widyniu i w Szumenie." Perspektywy Kultury 36, no. 1 (March 30, 2022): 67–90. http://dx.doi.org/10.35765/pk.2022.3601.06.
Full textAbstract:
Artykuł omawia działalność pochodzącego z Kujaw (z Szarleja nad Gopłem) Władysława Kościelskiego na terenie Imperium Osmańskiego. Po raz pierwszy znalazł się on na Bałkanach w 1849 r., skąd zamierzał przedostać się w szeregi węgierskich powstańców. Upadek tego powstania zmienił jego zamiary i z ramienia Agencji, na polecenie Michała Czajkowskiego, udał się do Widynia, do obozu uciekinierów z terenu Węgier. Jego działalność w obozie doczekała się różnych ocen. Z powodu nieporozumień ostatecznie w 1852 r. opuścił granice Imperium Osmańskiego. Ponownie pojawił się w Imperium na początku wojny krymskiej. Po jej zakończeniu pozostawał w służbie sułtana przez dłuższy czas, robiąc karierę wojskową i polityczną.
12
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian. "Bóg Ojciec a dzieło zbawienia w Jezusie Chrystusie według Listu do Galatów." Scriptura Sacra, no. 21 (July 17, 2021): 229–41. http://dx.doi.org/10.25167/scrs/4145.
Full textAbstract:
W NT Bóg został objawiony przez Jezusa Chrystusa przede wszystkim jako Ojciec. Św. Paweł w swojej misji apostolskiej ogłasza dzieło zbawienia dokonane przez Boga Ojca w Chrystusie, najważniejszy tekst mówiący o tej rzeczywistości znajduje się w Ga 4,4-5. Z tekstu tego wynika, że zamysł Boży zawiera dwa elementy: Bóg zbliża się do stworzenia (człowieka) i człowiek również zbliża się do Boga w Chrystusie. Pełnia czasu nie jest więc tylko (Ga 4,4) aktem Boga z powodu grzechu, ale oznacza konsekwentne działanie Boga, który przewidział pełnię czasu jako najważniejszy i ostateczny moment w historii stworzenia.W świetle tej refleksji możemy lepiej zrozumieć, co oznacza wola Boża (Ga 1,4). Wola ta nie jest oczywiście ograniczona czasem ani przestrzenią, jest aktem wiecznym, istniejącym przed stworzeniem świata. Jedyną właściwą postawą wobec tej woli jest posłuszeństwo. Pełnia posłuszeństwa znajduje się w relacji Jezus — Bóg Ojciec.Chrystus wypełnił wolę Boga Ojca (ukrzyżowany za grzechy). To wydarzenie Jezusa przynosi zmianę kondycji człowieka, który znajdował się w niewoli ὁ αἰῶν πονηρός. W Chrystusie zmartwychwstałym natomiast wierzący został wybawiony z niewoli i teraz dostępuje udziału w eonie nowego αἰῶν (Ga l,l).
13
Chandoga, Nikołaj Anatoliewicz. "Эсхатология святителя Викторина Петавийского: богословско-филологический анализ латинских терминов (Eschatologia św. Wiktoryna z Petawium. Teologiczno-filozoficzna analiza terminów łacińskich)." Vox Patrum 69 (December 16, 2018): 65–82. http://dx.doi.org/10.31743/vp.3233.
Full textAbstract:
Eschatologia Wiktoryna z Petawium, jednego z przednicejskich chiliastów, jest ściśle związana z ideą ósmego dnia oraz z ideą ośmiu tysięcy lat historii świata i ludzkości. Według tej koncepcji czas istnienia wszechświata należy podzielić na cztery okresy: pierwszy – od stworzenia świata i pierwszych ludzi do pierwszego przyjścia Chrystusa na ziemię. To pierwsze pięć dni stworzenia, które odpowiadają czasokresowi pierwszych pięciu tysięcy lat; drugi – od pierwszego przyjścia Chrystusa do Jego drugiego przyjścia, co odpowiada szóstemu dniu stworzenia, czyli szóstemu tysiącleciu; trzeci – od drugiego przyjścia Chrystusa do początku Sądu Ostatecznego, co koresponduje z siódmym dniem odpoczynku, czyli z siódmym tysiącleciem; czwarty – od początku Sądu Ostatecznego ad infinitum, co oznacza, że okres ten obejmuje ósmy dzień (odpowiadający ósmemu tysiącleciu), będący dniem Sądu Ostatecznego oraz wiecznego odpoczynku. Ważnym rysem eschatologii Wiktoryna jest jej aspekt historyczno-soteriologiczny, co w jego interpretacji dziejów stworzenia oznacza, że Jezus Chrystus był i jest stale obecny w historii ludzkości, i to w każdym ze wspomnianych wyżej ośmiu tysiącleci. Innymi słowy, Zbawiciel nie tylko stworzył świat i pierwszych ludzi, lecz także codziennie dba o koronę swego stworzenia, którą jest rasa ludzka. Powyższe tezy można u Wiktoryna z Petawium prześledzić właśnie na bazie jego terminologii, odnoszącej się do czasów ostatecznych.
14
Ostrowska, Aleksandra, and Anna Wichowska. "Finansyzacja jednostek samorządu terytorialnego na przykładzie miast metropolitarnych w Polsce." Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 82, no. 4 (December 30, 2020): 285–301. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2020.82.4.21.
Full textAbstract:
W artykule podjęto problem procesu finansyzacji jednostek samorządu terytorialnego. W pierwszej kolejności dokonano charakterystyki tego zjawiska, następnie przedstawiono propozycję jego pomiaru wykorzystującą analizę struktury aktywów i pasywów bilansu oraz zadłużenia miast metropolitalnych w latach 2007–2017. Wyniki badań prowadzą do niejednoznacznych wniosków. W początkowych latach okresu badawczego zaobserwowano rosnące wskaźniki finansyzacji aktywów i pasywów, jak i wzrost zadłużenia, co wskazywało na przejawy kryzysu finansowego. W drugiej części okresu badawczego wartości badanych wskaźników charakteryzujących zadłużenie miast metropolitalnych zmalały, ale wskaźniki finansyzacji aktywów oraz pasywów nieznacznie wzrosły. Ostateczna ocena tych tendencji będzie możliwa w dłużej perspektywie czasu i wymagała będzie uwzględniania także innych, niemierzalnych czynników, takich jak: polityka finansowa miast, stanowione prawo lub jakość usług publicznych świadczonych przez samorządy miejskie.
15
Orłowska, Renata, Katarzyna Pachota, Joanna Machczyńska, Agnieszka Niedziela, Janusz Zimny, and Piotr T. Bednarek. "Zastosowanie metody Taguchiego do poprawy efektywności androgenezy w zbożowych kulturach in vitro." Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin, no. 287 (November 30, 2019): 29–30. http://dx.doi.org/10.37317/biul-2019-0102.
Full textAbstract:
W zbożowych kulturach in vitro jednym z najtrudniejszych problemów do przezwyciężenia w trakcie produkcji podwojonych haploidów (DH) jest albinizm. Wydaje się, że dość skutecznym sposobem redukowania albinizmu jest dobór odpowiedniego czynnika stresowego w połączeniu ze zbalansowanym składem pożywek. W prezentowanej pracy zastosowano suplementację pożywek jonami miedzi i srebra (CuSO4, AgNO3) oraz modulowano czas kultur na pożywkach indukujących dla trzech gatunków zbóż: jęczmienia (Hordeum vulgare L.), pszenicy (Triticum aestivum L.) oraz pszenżyta (x Triticosecale spp. Wittmack ex A. Camus 1927). Zastosowanie metody Taguchiego pozwoliło na ograniczenie liczby eksperymentów oraz umożliwiło zoptymalizowanie warunków prowadzenia kultur in vitro, co ostatecznie wpłynęło na poprawę ilości zielonych regenerantów u wszystkich zastosowanych gatunków.
16
Butor, Anna, and Krzysztof Labisz. "Redukcja kosztów cyklu życia lokomotyw przez szczupłe zarządzanie w procesie utrzymania." Problemy Kolejnictwa - Railway Reports 64, no. 188 (September 2020): 19–29. http://dx.doi.org/10.36137/1882p.
Full textAbstract:
Zwiększenie roli kolei w równoważeniu transportu towarów jest obecnie dużym wyzwaniem na całym świecie. Statystyki wy-raźnie wskazują dużą dysproporcję wielkości kosztów transportu różnymi środkami transportu lądowego, w których działalność kolejowa nadal stanowi mniejszość. Ważne jest, aby wiedzieć, jak dzielone są koszty wpływające na ostateczną cenę transportu towarów koleją do ich redukcji. W artykule przedstawiono możliwość wykorzystania kosztów cyklu życia produktu w celu przeniesienia produktywności na kolejny poziom i zaoszczędzenia czasu, pieniędzy i zasobów. Celem artykułu jest określenie, jakie są koszty cyklu życia i czy w firmach transportowych można zastosować narzędzia zarządzania szczupłe-go. Głównym celem wieloletnich badań, prowadzonych w przedsiębiorstwie będącym jednym z największych przewoźników w Polsce, była analiza kosztów procesu utrzymania lokomotywy spalinowej w całym cyklu życia lokomotywy i zbadanie wpływu zastosowania narzędzi zarządzania szczupłego na te koszty. W projekcie uwzględniano następujące narzędzia zarządzania szczupłego: standardowy arkusz pracy, wykres spaghetti, zarządzanie wizualne, diagram przyczyn i skutków, PDCA, 5S, karty standaryzacyjne. W celu uwiarygodnienia analizy dodano narzędzia Voice of the Customer oraz Critical to Quality. Wyniki analizy przedstawione w artykule dowodzą, że zastosowanie szczupłego zarządzania ma duży wpływ na skrócenie czasu obsługi, poprawę jakości produktów, a także integrację ludzi, danych, procesów i systemów biznesowych. Stosowanie szczupłego zarządzania jest celowe, ponieważ może prowadzić do redukcji o 50% kosztów utrzymania poziomu P1 w lokomotywach spali-nowych przy znacznym skróceniu czasu pracy nawet o 60%. Wynik tej analizy powinien pomóc spółce w osiągnięciu znaczącej redukcji kosztów utrzymania lokomotyw, co przyczyni się do obniżenia kosztów kolejowego transportu towarów. Słowa kluczowe: zarządzanie szczupłe, koszty cyklu życia, proces utrzymania lokomotywy
17
Jędruchniewicz, Andrzej. "PRODUKCJA W SPADKOWEJ FAZIE CYKLU KONIUNKTURALNEGO W POLSCE." Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 75, no. 1 (November 2, 2018): 155–74. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2013.75.1.12.
Full textAbstract:
Opracowanie ma charakter teoretyczno-empiryczny. Jego głównym celem jest weryfikacja dwóch zasadniczych dla austriackiej teorii cyklu koniunkturalnego hipotez. Pierwsza hipoteza mówi, że restrykcyjna polityka pieniężna powoduje skracanie struktury produkcji, druga ,– że podwyżki stóp prowadzą do względnych różnic w spadku produkcji branż wytwarzających dobra w różnych odległościach od konsumenta. Przeprowadzona w opracowaniu analiza, oparta na przyjętych wskaźnikach, pozwala pozytywnie zweryfikować obie hipotezy. Podwyżki stóp procentowych dokonane przez Narodowy Bank Polski prowadziły do powstawania spadkowych faz cyklu. W tym okresie w polskiej gospodarce zmniejszał się czas produkcji dóbr finalnych oraz występowały względne różnice w spadkach produkcji w branżach oddalonych w różnym stopniu od ostatecznego odbiorcy.
18
DUCHLIŃSKI, PIOTR. "Filozofia Chrześcijańska a obraz świata. Uwagi z perspektywy socjologii filozofii." Filozofia Chrześcijańska 18 (December 15, 2021): 79–110. http://dx.doi.org/10.14746/fc.2021.18.5.
Full textAbstract:
W artykule przedstawiam propozycję badania filozofii chrześcijańskiej rozumianej jako tradycja badawcza z perspektywy socjologii filozofii. Dla socjologa filozofii, filozofia chrześcijańska to określone zjawisko empiryczne, które możemy poznać odkrywając mechanizmy jego funkcjonowania. W artykule koncentruję się na zagadnieniu akceptacji obrazu świata, który określa tożsamość filozofii chrześcijańskiej. Zadaniem socjologii filozofii jest odkrycie mechanizmów, które wpływają na kontekst akceptacji tego obrazu świata. Socjologia filozofii dystansuje się od oceny prawdziwości czy fałszywości treściowej tez głoszonych przez poszczególnych filozofów. Choć każda filozofia rozwija się według zasad tzw. immanentnej logiki, to jednak określone czynniki społeczne i psychologiczne mają wpływ na to, co dany filozof akceptuje jako oczywiste i nie podlegające żadnej dyskusji. W artykule wykazałem, że akceptacja obrazu świata jest konsekwencją wychowania, które dokonuje się w określonej grupie społecznej (np. rodzina, szkoła) wyznającej określone idee aksjologiczne i przekonania deskryptywne. Dzięki wychowaniu w przyszłym adepcie filozofii, który zawsze pozostaje dzieckiem swojego czasu i kultury, zostaje przygotowany umysłowy i emocjonalny grunt pod akceptację już bardziej spekulatywnego obrazu świata, z którym adept zapoznaje się podczas fachowych studiów uniwersyteckich (filozoficznych lub teologicznych) pod okiem uznawanych przez niego autorytetów. Ukształtowany za pomocą określonych procesów wychowawczych umysł, jest w stanie dokonać osobistego, i całościowo angażującego aktu wiary epistemicznej w określony obraz świata, który jest mu podawany poprzez teorie i praktykę edukacyjna. Akceptacja i zaangażowanie w obraz świata umożliwia formułowanie w jego ramach określonych strategii argumentacyjnych, których zadaniem jest (i) eksplikacja, (ii) objaśnienie i (iii) uzasadnienie przedmiotowych konsekwencji obrazu świata. Praktyki argumentacyjne przejmujemy poprzez trening, uczymy się ich w mowie i piśmie, oczywiście pod okiem tych, którzy sami wcześniej te argumenty praktycznie wypróbowali. Uczeń po prostu wierzy nauczycielom i podręcznikom. Do pewnego etapu wiara ta jest racjonalna. Obraz świata jako pewna całość, na którą składają się treściowe przekonania deskryptywne i normatywne nie podlega żadnemu ostatecznemu racjonalnemu uzasadnieniu. Zaakceptowanym tezom przedmiotowym przypisuje się różny status epistemologiczny; od tez obdarzonych bezwarunkową oczywistością, których korelatem jest nie tylko subiektywne przeżycie, ale obiektywna rzeczywistość, do takich, które mogą być poddane mniej lub bardziej twórczej rewizji za pomocą różnych rodzajów zabiegów interpretacyjnych. Żaden obraz świata nie zniewala w sposób ostateczny. Zawsze możliwa jest zmiana obrazu świata na inny, który bardziej odpowiada naszych potrzebom intelektualnym i wrażliwości emocjonalnej. Zmiana ta przybiera w niektórych sytuacjach formę szczególnej konwersji
19
Dybowska, Ewa. "Pedagogika ignacjańska w świecie VUCA." Horyzonty Wychowania 21, no. 57 (March 25, 2022): 11–19. http://dx.doi.org/10.35765/hw.2022.57.03.
Full textAbstract:
CEL NAUKOWY: Celem artykułu jest ukazanie charakterystycznego dynamizmu pedagogiki ignacjańskiej, która może pomóc współczesnemu człowiekowi odnajdywać orientację życiową ukierunkowaną na najważniejszy cel oraz poczucie sensu. Celem jest także rozszerzenie zastosowania modelu pedagogiki ignacjańskiej poza rzeczywistością edukacyjną.
PROBLEM I METODY BADAWCZE: Rozwinięty w artykule problem badawczy brzmi: Co ma do zaproponowania pedagogika ignacjańska człowiekowi żyjącemu w rzeczywistości określanej jako świat VUCA? Poszukując odpowiedzi, zastosowano analizę literatury.
PROCES WYWODU: W artykule krótko scharakteryzowano rzeczywistość VUCA, odnosząc ją do codziennego życia. Wskazano potrzebę posiadania wskazówek dla efektywnego poruszania się po doświadczaniu życia. Tych wskazówek poszukiwano w dynamice modelu pedagogiki ignacjańskiej. Wskazano, jak można dostosować ów model do funkcjonowania w rzeczywistości VUCA.
WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Pozostając w logice ignacjańskiej zasady dostosowania do osób, miejsca i czasu, wykazano, jak dynamizm pedagogiki ignacjańskiej może współczesnemu człowiekowi pomóc znajdować poczucie własnej pełnomocności.
WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Warto, aby współczesny człowiek nie ustawał w poszukiwaniu celu ostatecznego i poczucia sensu w doświadczaniu życia. Pedagogika ignacjańska może stanowić odpowiedź czy antidotum na świat generujący chaos wynikający z przenikania się w nim zmienności, niepewności, złożoności i niejednoznaczności. Rekomendacja taka jest możliwa dzięki ignacjańskiej zasadzie dostosowania do osób, miejsca i czasu.
20
Turzyński, Piotr. "Świadectwo dziewic w starożytności chrześcijańskiej." Verbum Vitae 28 (December 14, 2015): 377–99. http://dx.doi.org/10.31743/vv.1644.
Full textAbstract:
Od początku istnienia Kościoła we wspólnotach chrześcijańskich pojawiają się kobiety, które darzą Chrystusa miłością oblubieńczą i ofiarują mu swoje życie. W ten sposób realizują błogosławieństwo skierowane do ludzi czystego i przez swoją bezżenność stają się świadkami Królestwa niebieskiego. Pierwotnie żyją one w domach rodzinnych i nie posiadają jakiejś szczególnej funkcji we wspólnocie. Jednak po ustaniu prześladowań dziewice zaczynają zajmować miejsce męczenników i wraz z mnichami stają się modelem i ideałem chrześcijańskiej doskonałości.Artykuł pokazuje krótką historię instytucji dziewic w pierwotnym Kościele, pokazując rozwój w podejściu do rozumienia misji dziewic i teologii dziewictwa. Ten rozwój prowadzi od dziewictwa ukrytego w rodzinnym domu do wspólnot i klasztorów żeńskich oraz rozkwitu refleksji teologicznej na temat dziewictwa w IV wieku. Istotne są motywy, dla których kobiety rezygnują z małżeństwa i ofiarowują życie samemu Bogu. Być może w chrześcijańskim dziewictwie słyszany jest czasem argument z filozofii stoickiej mówiący o trudach życia małżeńskiego, jednak najistotniejsza jest fascynacja Chrystusem i miłość wyłączna do Niego oraz szukanie bliskości Boga. Ideałem monastycznym pociągającym ludzi zanurzonych w chaosie świata stał się również wewnętrzny pokój i harmonia przypominające rajski czas ludzkości i przynoszące przedsmak przyszłego wieku i bożych przeznaczeń. Nie bez znaczenia w wyborze dziewiczej drogi życia była także tęsknota za wolnością, która realizowała się w uwolnieniu od wszystkich uzależnień środowiskowych i społecznych tamtego czasu i prowadziła do oddania się tylko Bogu.Artykuł w ostatniej części chce pokazać owoce świadectwa dziewic. Ich sposób życia ukazuje piękno i moc Boga, który potrafi przemienić człowieka. Najgłębsze tęsknoty ludzkiego serca zostają w nich w pewnym stopniu zaspokojone, a patrzący na nie i czerpiący z ich świadectwa zaglądają do świata, który przyjdzie po powszechnym zmartwychwstaniu. Dziewice przez swoją świętość i mądrość stają się ikoną macierzyńskiej płodności Kościoła i mają moc przyciągania do Chrystusa. Ponieważ w większości przypadków nie posiadają żadnych funkcji w społeczeństwie, a żyją dla Boga i na Jego chwałę, dziewice przypominają również ostateczny sens życia człowieka. U wielu autorów chrześcijańskich porównywanie dziewictwa do mistycznego małżeństwa z Chrystusem decyduje o wartości obydwu stanów życia, i małżeńskiego, i dziewiczego, co pozostaje dziedzictwem chrześcijaństwa na wieki.
21
Kołodziejczyk, Krzysztof. "Zabytkowa Linia Tramwajowa we Wrocławiu – analiza oferty turystycznej z punktu widzenia turystyki miejskiej." Turyzm/Tourism 29, no. 1 (June 30, 2019): 25–36. http://dx.doi.org/10.18778/0867-5856.29.1.03.
Full textAbstract:
Celem autora artykułu jest ocena funkcjonowania turystycznej linii tramwajowej we Wrocławiu w 2018 r. pod względem atrakcyjności oferty dla turystów, zainteresowania przejazdami oraz kosztów i opłacalności jej utrzymania, by ostatecznie wskazać pewne ogólne wnioski dotyczące obecności tego typu oferty w turystyce miejskiej. Zakres czasowy, uwzględniony w analizie w niniejszej pracy, jest szczególnie ważny, ponieważ rozszerzenie liczby przewoźników z jednego do dwóch pozwoliło na wprowadzenie wielu zmian w ofercie. Na podstawie danych ze sprzedaży biletów można stwierdzić, że linia cieszy się największą popularnością w lipcu i sierpniu, choć nawet wtedy średni odsetek zajętych miejsc siedzących jest niższy niż 50%. Kursy z przewodnikiem są nieco mniej popularne niż przejazdy bez niego. W związku z tym w pracy przedstawiono pewne propozycje, które mogą przyczynić się do zwiększenia zainteresowania linią, takie jak wydłużenie czasu kursowania (w ciągu dnia i w skali roku) czy wprowadzenie nowych rodzajów biletów lub dodatkowych atrakcji.
22
Leźnicki, Marcin. "Trudności z wdrażaniem konsumpcji zrównoważonej w ponowoczesnej epoce przyspieszenia." Studia Ecologiae et Bioethicae 19, no. 1 (March 8, 2021): 31–44. http://dx.doi.org/10.21697/seb.2021.19.1.03.
Full textAbstract:
W artykule przedstawiono zasadnicze trudności, które uniemożliwiają przyjęcie i wdrażanie konsumpcji zrównoważonej w warunkach neoliberalnej gospodarki wolnorynkowej. W celu lepszego zilustrowania omawianego tematu artykuł podzielono na dwie części. W pierwszej omówiono podstawowe trudności, jakie wpłynęły na nieprzyjęcie koncepcji konsumpcji zrównoważonej leżącej u podstaw rozwoju zrównoważonego. W celu lepszego zobrazowania wspomnianych trudności przedstawiono bliżej pojęcie konsumpcji zrównoważonej, sposoby jej społecznego rozumienia, jak też aksjologię, do której się odwołuje. Ponadto omówiono charakterystykę jakościową konsumpcji zrównoważonej ze wskazaniem przyczyn jej niedostosowania do modelu gospodarki wolnorynkowej. W drugiej części zaprezentowano postulowany w ramach postmodernizmu projekt konsumpcji przyspieszonej leżącej u podstaw ponowoczesnej epoki przyspieszania. Wskazano przy tym jego optymalne dostosowanie do epoki czasu szybko płynącego oraz wymogów gospodarki wolnorynkowej, nastawionej na optymalizację zysku. Zwrócono też uwagę na ilościową charakterystykę przyspieszonej konsumpcji masowej oraz nową aksjologię konsumencką, którą przyniosła ponowoczesność. Ostatecznie przedstawiono, po pierwsze, główne różnice, jakie występują pomiędzy przedstawionymi typami konsumpcji, po drugie zaś warunki realizacji konsumpcji przyspieszonej w warunkach ponowoczesnej epoki przyspieszenia.
23
Akram, Sara. "Tekst w sieci – próba charakterystyki." Artes Humanae 3 (January 1, 2019): 115. http://dx.doi.org/10.17951/arte.2018.3.115-125.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest próba przedstawienia charakterystyki tekstu sieciowego, dokonana na podstawie przeglądu różnych definicji pojęcia ‘tekstu’ i skonfrontowania ich z pojęciem ‘hipertekstu’. Autorka zestawia tradycyjne i nowatorskie ujęcia tekstu, powołując się na między innymi takich badaczy jak: Teresa Dobrzyńska, Jerzy Bartmiński i Stanisława Niebrzegowska-Bartmińska, Anna Duszak, Wojciech Kalaga i Jurij Łotman. Istotnym punktem odniesienia dla przedstawianych rozważań są propozycje W. Kalagi, zawarte w pracy <em>Mgławice dyskursu</em>, które kładą nacisk na otwartość tekstu, jego nieustanne "bycie w ruchu" (semiotycznym). W świetle propozycji odbiegających od tradycyjnego ujęcia tekstu, jawi się on jako zjawisko dynamiczne, o charakterze procesualnym na różnych poziomach (semantycznym, komunikacyjnym). Tak postrzegany tekst bliski jest hipertekstowi jako formie otwartej, nieskończonej, której ostateczna postać jest cały czas kształtowana przez użytkownika. Ważną rolę w hipertekście odgrywają linki, ponieważ to one umożliwiają odbiorcy konstruowanie tekstu w sieci. Porównanie różnych poglądów na istotę tekstu i zestawienie ich z charakterystyką hipertekstu pozwala na wskazanie ważnych cech tekstu sieciowego.
24
Nanni, Gabriele. "Le prove connesse con la lotta spirituale per la liberazione dell’uomo dall’influsso del demonio." Roczniki Teologiczne 67, no. 5 (December 28, 2020): 117–39. http://dx.doi.org/10.18290/rt20675-8.
Full textAbstract:
Próby związane z walką duchową o wyzwolenie człowieka spod wpływu demona
Autor podejmuje refleksję teologiczną na temat doświadczenia egzorcystów i osób opętanych przez diabła w odniesieniu do pokus i prób, jakie niesie ze sobą modlitwa egzorcystyczna i wyzwoleńcza. Jeśli chodzi o egzorcystę lub kogoś, kto posiada charyzmat wyzwolenia, pierwsza pokusa pochodzi z pychy, która skłania człowieka do utożsamiania się z zadaniem lub charyzmatem, który otrzymał. Dlatego ważne jest, aby określić, kim jest egzorcysta i kto może wykonywać egzorcyzmy. Czy rozbieżność ujawniająca się między ustanowieniem konkretnej posługi a charyzmatem uzasadnia bezpośrednie zlecenie od Boga?
Osoba atakowana przez diabła przez dłuższy czas i doświadczająca intensywnych cierpień może zostać doprowadzona do samotności i rozpaczy oraz do utraty cnót teologalnych, zwłaszcza nadziei, którą diabeł zamierza ostatecznie odebrać człowiekowi. Pokusy są w rzeczywistości drogą do pokonania diabła, gdyż istota egzorcyzmów, oprócz formy bezpośredniego rozkazu, znajduje swoje wypełnienie w upodobnieniu do krzyża Chrystusa. Egzorcysta, upodabniając się do Chrystusa, staje się prawdziwym wyzwolicielem dusz razem z Jezusem, a opętany staje się prawdziwym ukrzyżowanym z Jezusem, obaj więc przyczyniają się do pokonania diabła i do chwały Bożej.
25
Szewczyk, Helena. "Mobbing w jednostkach sektora finansów publicznych." Z Problematyki Prawa Pracy i Polityki Socjalnej 1, no. 18 (April 1, 2020): 107–25. http://dx.doi.org/10.31261/zpppips.2020.18.06.
Full textAbstract:
Szczególne prawo pracy obejmuje pragmatyki służbowe (pracownicze), występujące w sferze publicznej. Mamy tu do czynienia ze sferą zatrudnienia określaną jako sfera budżetowa (państwowa i samorządowa), obejmującą „jednostki sektora finansów publicznych”, wymienione w art. 9 ustawy o finansach publicznych. Pracodawcy tej sfery mają odrębny status administracyjny i pewną odrębność administracyjnoprawną wobec władz, które je tworzą. Sektor publiczny, dzięki rozbudowanemu aparatowibiurokratycznemu oraz mającemu oparcie w zasadzie hierarchiczności stosun-kowi podległości służbowej, stanowi szczególnie podatny grunt dla mobbingu, który wywołuje negatywne skutki nie tylko dla zatrudnionych tam osób, ale również dla członków ich rodzin, interesantów i dla całego społeczeństwa. W tzw. sferze budżetowej zasady wyodrębniania poszczególnych jednostek organizacyjnych będących pracodawcami, ich przekształceń i likwidacji, a także obsady stanowisk kierowniczych są bardziej sztywne. Mobberzy autorytarni doskonale czują się w sektorze publicznym, gdzie dopuszczenie do awansów, podwyżek, premii, prestiżowych zadań ma charakter uznaniowy, a ostateczna decyzja zależy od zwierzchnika. Nękanie lub zastraszanie musi charakteryzować się jednak więcej niż małą uciążliwością oraz trwać dłuższy czas, aby mogło zostać zakwalifikowane jako mobbing w rozumieniu art. 943 § 2 k.p.
26
Szpyrka, Mateusz. "Civitas Dei i civitas terrena kategorią mistyczną zmagań dobra ze złem w myśli św. Augustyna." Humanistyka i Przyrodoznawstwo, no. 21 (August 19, 2018): 331–42. http://dx.doi.org/10.31648/hip.426.
Full textAbstract:
W nauczaniu biskupa z Hippony na terenie państwa Bożego i ziemskiego dochodzi do spotkania dobra ze złem, tego, co duchowe, z tym, co ziemskie, co oznacza, iż podstawą jedności tworzących je istot jest rzeczywistość duchowa. Aby jednak dobrze zrozumieć wizję dwóch mistycznych społeczności, pojąć ich istotę, należy wyjść poza powszechnie stosowany słownik, poza schemat tzw. definicji formalnych w zakresie państwa, społeczeństwa, instytucji i spróbować pojąć owe teorie w kategoriach duchowych. Sw. Augustyn kwestie dotyczące civitas Dei i civitas terrena pojmuje w sensie moralno-religijnym, sygnalizując dzięki temu, że nie można ujmować ich jedynie w kategoriach zewnętrznych, tj. czasu, miejsca czy przynależności organizacyjnej. Państwo Boże to zespół wszystkich dobrych pierwiastków w społeczności ludzkiej. Civitas D ei jako kategoria spirytualistyczna znajduje się częściowo we wszystkich państwach ziemskich, tzn. nie ogranicza się do określonego narodu, a jej dziejowy pochód niezaczyna się od Chrystusa. Podobnie jest z państwem ziemskim, którego publiczna (zewnętrzna) forma manifestacji niekoniecznie pokrywa się z państwem świeckim. Obie civitas, jako społeczności ludzkie, w życiu doczesnym są ze sobą nierozdzielnie przemieszane i splecione zarówno w Kościele, jak i poza nim, gdyż poplątane i pomieszane ze sobą są te dwa państwa na tym świecie, dopóki ich Sąd Ostateczny nie rozdzieli.
27
Jodkowski, Marek. "Z dziejów katolickiej parafii w Miłakowie w XIX wieku." Studia Warmińskie 51 (December 31, 2014): 309–22. http://dx.doi.org/10.31648/sw.174.
Full textAbstract:
Proboszcz z Ełdyt Wielkich ks. Heinrich Renkel (Renze) zakupił 5 kwietnia 1852 r. wolnostojący dom w Miłakowie, aby zaadaptować go na cele kultu religijnego. Urządzono w nim oratorium, które poświęcił ełdycki proboszcz ku czci Krzyża Świętego 12 grudnia 1855 r. Od tego czasu księża z Ełdyt Wielkich okazjonalnie sprawowali w nim katolickie nabożeństwa. W związku ze wzrastającą liczbą wiernych w 1864 r. nabyto parcelę pod budowę kościoła. Tegoż roku utworzono w Miłakowie kurację oraz nominowano pierwszego duszpasterza, którym został ks. Augustin Bargel. Jego następcą ustanowiono w 1865 r. ks. Antona Gerigka, który energicznie przystąpił do realizacji inwestycji budowlanej. Kamień węgielny pod nową świątynię położono w 1867 r. Ostatecznie wybudowano kościół salowy w stylu neogotyckim. Uroczystość jego konsekracji ku czci Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego, której przewodniczył biskup Filip Krementz, miała miejsce 4 lipca 1869 r. W 1859 r. erygowano w Miłakowie szkołę katolicką. W czasie kulturkampfu wakował urząd proboszcza w tym mieście. W 1879 r. na obszarze parafii mieszkało 1014 katolików, zaś w 1895 r. – 950. Budowę obiektów kościelnych oraz pensję duszpasterzy i pracowników kościelnych dotowały stowarzyszenia i organizacje katolickie, zwłaszcza Towarzystwo św. Franciszka Ksawerego i Stowarzyszenie św. Bonifacego i Wojciecha we Fromborku.
28
Janowska, Zdzisława. "Humanizacja zarządzania zasobami ludzkimi w Polsce. Stare problemy i nowe wyzwania." Zarządzanie Zasobami Ludzkimi 141, no. 4 (August 15, 2021): 11–36. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0015.2758.
Full textAbstract:
Lata 70.–80. XX w. to czas światowej rewolucji, przebudowującej sferę stosunków pracy, prowadzącej do zasadniczej zmiany roli człowieka w procesie pracy. Był to rezultat buntu świata pracy wobec pracy w „okruchach”, wyniszczającej psychicznie i fizycznie coraz lepiej wykształconego uczestnika procesu pracy. Nastąpiła naukowo udowodniona „ucieczka” od pracy rozdrobnionej, monotonnej, degradującej pracownika do pracy, w której dzięki uzyskanej autonomii mógł decydować o zakresie i sposobie wykonywanej pracy indywidualnej i grupowej. Celem artykułu jest prezentacja światowych i polskich osiągnięć w sferze humanizowania pracy, przywracającej pełnienie podmiotowej roli wykonawcy procesu pracy. Podjęto również próbę poszukiwania korzeni dla rozwoju zarządzania zasobami ludzkimi w Polsce. Wskazuje się tutaj różnice między dorobkiem światowym a polskim, którego rozwój przypadał na okres kryzysu gospodarczego i buntu społecznego. Mimo to w ostatecznym rozrachunku należy uznać, że realizowane rozwiązania organizacyjne w naszym kraju (często sterowane odgórnie) miały pożądany wydźwięk humanizacyjny. Duży udział w tym względzie miała determinacja przedstawicieli nauki, którym od początku przyświecała idea humanizacji pracy
29
Zarych, Elżbieta. "Co jest przedmiotem krytyki muzycznej? Pytania wokół pewnego pojedynku na argumenty w Chińskim fortepianie Étienne’a Bariliera." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica 52, no. 1 (March 28, 2019): 379–97. http://dx.doi.org/10.18778/1505-9057.52.22.
Full textAbstract:
Artykuł podejmuje temat przedmiotu krytyki muzycznej, a szczególnie praktyki wykonawczej, zadając podstawowe pytanie o to, co podlega ocenie i co decyduje o wartościowaniu wykonania danego utworu. Punkt odniesienia stanowi teoretyczne przedstawienie krytyka muzycznego i krytyki muzycznej, m.in. ich definicje, czynniki obiektywne i subiektywne wpływające na kształt opinii itd. Z teorią, niepotrafiącą uchwycić tego, co efemeryczne, okazjonalne, subiektywne, ludzkie, w której obiektywny opis niekiedy graniczy z życzeniowym, zestawiona została sytuacja przedstawiona w literaturze, operującej, jak to sztuka, szerszymi możliwościami. Zasadniczą część artykułu stanowi więc interpretacja błyskotliwej powieści w blogach pt. Chiński fortepian Étienne’a Bariliera, szwajcarskiego pisarza i filozofa. Interpretacja koncentruje się na pojedynku na recenzje, na argumenty skupione wokół występu na letnim festiwalu chińskiej pianistki Mei Jin, co pozwala w szerszym kontekście podjąć temat pracy krytyka i przedmiotu krytyki muzycznej w ogóle. Postawione zostają pytania o osobę wykonawcy (umiejętności, wygląd, kraj pochodzenia, kulturę), kontekst innych wykonawców, czas, miejsce i warunki wykonania (w tym oddziaływanie różnych zmysłów), oraz osobę samego krytyka, w tym nie tylko jego gust i kompetencje, ale wszystko, co kształtuje go jako człowieka. Ostatecznie otrzymujemy kilka odpowiedzi i mnóstwo pytań, które pozwalają nam naświetlić pewne kwestie na nowo.
30
Jarno, Witold. "Zaciąg do armii ochotniczej w Okręgu Generalnym Wojska Polskiego nr IV Łódź latem 1920 roku." Roczniki Humanistyczne 68, no. 2 (February 3, 2020): 165–91. http://dx.doi.org/10.18290/rh20682-9.
Full textAbstract:
Tematem artykułu jest zaciąg do Armii Ochotniczej w Okręgu Generalnym nr IV Łódź latem 1920 r. Prowadził go Okręgowy Inspektorat Armii Ochotniczej w Łodzi (jego komendantem był płk Michał Zienkiewicz), który współpracował w tym zakresie z organizacjami społecznymi oraz lokalnymi strukturami partii politycznych. Inspektorat nadzorował prowadzenie agitacji i werbunku oraz proces formowania oddziałów ochotniczych. Armia Ochotnicza miała wzmocnić siłę polskiej armii w najtrudniejszym momencie wojny polsko-bolszewickiej, gdy Armia Czerwona próbowała zająć stolicę Polski. Akcja zaciągu do Armii Ochotniczej w Okręgu Generalnym nr IV Łódź dała polskiej armii niemal 13,4 tys. ochotników, zaś wliczając harcerzy – niemal 14 tys. Początkowo planowano utworzyć osiem ochotniczych pułków piechoty, lecz ostatecznie udało się sformować jedynie dwa niepełnie pułki (nr 229 i 231) oraz 21 samodzielnych kompanii złożonych z ochotników. Poza ochotniczymi oddziałami piechoty, sformowano również ochotniczy 203 Pułku Ułanów w Kaliszu utworzony przez Szwadron Zapasowy 3 Pułku Ułanów. Przebieg zaciągu – biorąc pod uwagę krótki czas jego trwania od lipca do września – był sukcesem polskich władz wojskowych, gdyż ochotnicy wzmocnili regularną armię w krytycznym momencie wojny. Również społeczeństwo województwa łódzkiego pokazało, iż w chwilach najważniejszych dla Polski zdolne jest do wielkich poświęceń w imię obrony niepodległości kraju.
31
Głos, Łukasz. "Na pograniczu literatury. Z problemów literackości w sztuce XXI wieku." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio FF – Philologiae 35, no. 2 (March 5, 2018): 91. http://dx.doi.org/10.17951/ff.2017.35.2.91.
Full textAbstract:
<p>Wraz z dynamicznym rozwojem technologii od pewnego czasu trwa wysyp nowatorskich zjawisk artystycznych łączących w sobie cechy literatury oraz innych sztuk. Powstają nowe gatunki, aspirujące do miana literackości, przełamujące jednak tradycyjną hegemonię języka w zakresie ewokacji sensów. Na przykład w literaturze cyfrowej słowo partycypuje w konstruowaniu wyrazu artystycznego na równych prawach z obrazem czy dźwiękiem. Coraz częściej też samo tworzywo językowe staje się przedmiotem eksperymentów formalnych, polegających na przetwarzaniu, miksowaniu, dekonstruowaniu, generowaniu czy „uruchamianiu” kodu językowego niczym programu komputerowego. Celem artykułu jest pokazanie problemu literackości nowych zjawisk, sytuujących się na peryferiach – by nie powiedzieć: poza granicami – tradycyjnie rozumianej literatury. Wychodząc od zagadnienia struktury językowej dzieła, wywód badawczy wiedzie ku kwestii kontekstów odbioru i strategii interpretacyjnych. Z racji transcendentnego charakteru literatura zawsze wchodzi w relację z otoczeniem, dlatego aspekt egzystencjalny – ze szczególnym uwzględnieniem kategorii prawdy – wydaje się w poznawaniu literackości ważny nie mniej niż jakości tekstowe. Ostatecznie zaproponowany w artykule model rozumienia literackości uwzględnia zarazem immanentne jakości konstrukcyjne utworu, kontekst publikacji i odczytania oraz wynikające z uwarunkowań kulturowych konwencje teoretycznoliterackie. Z jednej strony ma to zapobiec zbytniej arbitralności w uznawaniu literackości rozmaitych dzieł, z drugiej zaś stworzyć elastyczne i pojemne ramy pojęciowe dla badaczy najnowszych zjawisk z pogranicza literatury.</p>
32
SOŁEK-BOROWSKA, Celina, and Maja Wilczewska. "New technologies in the recruitment and selection process." Nowoczesne Systemy Zarządzania 13, no. 3 (September 24, 2018): 219–32. http://dx.doi.org/10.37055/nsz/129504.
Full textAbstract:
Dobrze przeprowadzony proces rekrutacji jest niezwykle ważny dla organizacji, pozwala na dogłębną i obiektywną weryfikację kandydatów pod kątem spełnienia oczekiwań pracodawcy i ostatecznie prowadzi do ich zatrudnienia. Głównym celem artykułu jest analiza, w jaki sposób nowe technologie wpłynęły na proces rekrutacji. Proces rekrutacji zostanie przedstawiony na dwóch przykładach: mianowicie ItutorGroup i sieci luksusowych salonów odzieżowych. Rekrutacja w grupie ITutor opierała się wyłącznie na nowych technologiach z ograniczoną ingerencją czynnika ludzkiego. Strategia rekrutacji opierała się na rekrutacji wideo. Drugie studium przypadku opisuje współpracę między agencją doradztwa personalnego a luksusową siecią sprzedaży detalicznej, mającą na celu rekrutację i zatrudnianie sprzedawców w Polsce poprzez wprowadzenie działań Big Data w mediach społecznościowych oraz proces scoutingu. Wyniki wskazują, że e-rekrutacja przekształca tradycyjny proces rekrutacji w proces niezależny od czasu, oparty na współpracy. Najważniejsze zmiany są rejestrowane, istnieje zwiększona podzielność głównych zadań rekrutacyjnych. Głównym zadaniem rekrutera staje się komunikacja z kandydatami. Z drugiej strony w niektórych projektach rekrutacyjnych nie można polegać wyłącznie na nowych technologiach. Rekrutacja w postaci bezpośrednich kontaktów z potencjalnymi kandydatami wydłużyła proces w czasie, ale pozwoliła na uzyskanie „skrojonych na miarę” kandydatów przygotowanych i sprawdzonych w miejscu pracy. Strategia rekrutacji i selekcji oparta na nowoczesnych technologiach wymaga doświadczonego i kompetentnego zespołu, dwie niewątpliwe korzyści to: ograniczenie długości procesu w czasie i możliwość obniżenia kosztów.
33
Hauptman-Fischer, Ewa. ""Regens chori figuralis" Caspar Raff (1683–1738) i muzyka wokalno-instrumentalna w klasztorze cystersów w Lubiążu na początku XVIII wieku." Muzyka 63, no. 1 (April 2, 2018): 48–74. http://dx.doi.org/10.36744/m.586.
Full textAbstract:
Następstwem wprowadzenia do klasztornej liturgii polifonii, muzyki wokalno-instrumentalnej i instrumentalnej było powstanie nowego urzędu. W klasztorach cysterskich na Śląsku regens chori figuralis powoływany był począwszy od 2 połowy XVII wieku. W klasztornych dokumentach cystersów śląskich nie zachował się żaden opis tego urzędu; nie znamy zatem zakresu jego obowiązków. To on dostarczał repertuar (kupując, kopiując lub zlecając te zadania), uczył nowych utworów, prowadził próby nadając ostateczny kształt nowym utworom, dyrygował utworami w trakcie liturgii i poza nią (także większymi dziełami, takimi jak oratoria czy utwory dramatyczne). Ślady jego codziennej pracy odnaleźć można w rękopisach muzycznych. W klasztornym nekrologu z Lubiąża wyróżnia się wspomnienie wieloletniego regensa chóru, o. Caspara Raffa (1683–1738), doskonałego muzyka, zakonnika o wyjątkowym guście. Dostarczył on kapeli wiele pięknych i rzadkich utworów. Komponował utwory liturgiczne, o czym świadczą dwa zidentyfikowane ostatnio źródła. Nowo wyodrębnione 22 rękopisy muzyczne sporządzone w całości lub częściowo przez Caspara Raffa to najstarsze zachowane źródła muzyki wokalno-instrumentalnej w Lubiążu. Jest to repertuar skopiowany w latach ok. 1714–38 a użytkowany w klasztorze aż do kasaty. Zawiera utwory kompozytorów współczesnych Raffowi, takich jak Gunther Jacob (1685–1734), Francesco Mancini (1672–1737), Domenico Natale Sarri (1679–1744), Francesco Feo (1691–1761), Nicola Fago (1677–1745), Antonio Vivaldi (1678–1741) czy Pietro Paolo Bencini (1670–1755) oraz kilka utworów anonimowych. Do szczególnie interesujących źródeł należy kontrafaktura arii „Benché nasconda la serpe in seno” Antonia Vivaldiego (1678–1741) z opery Orlando furioso. Proweniencja i czas powstania tego rękopisu nie były dotychczas znane. Niezwykle ciekawy, doskonałej muzycznej jakości repertuar rodzi pytania o jego pochodzenie. Muzyka wykonywana u cystersów w Lubiążu nie odbiegała od repertuaru największych ośrodków muzycznych tego czasu, w których na lata dwudzieste XVIII w. przypada wzrost zainteresowania twórczością kompozytorów włoskich. Na przepływ tego repertuaru niewątpliwie miała wpływ polityka i fakt, że w latach 1714–35 Neapol znalazł się pod panowaniem habsburskim. Bezpośrednio przyczyniały się podróże muzyków włoskich do innych części monarchii, do Pragi czy Wrocławia i podejmowanie tam zatrudnienia, czego przykładem jest m.in. działalność teatrów operowych w tych miastach. Z drugiej strony do Włoch podróżowali dyplomaci i kolekcjonerzy, np. Balthasar Knapp czy Jan Rudolf von Sporck. Popularność włoskiej muzyki religijnej w monarchii habsburskiej wyprzedza ekspansję włoskiej opery mniej więcej o dekadę. Ogromny, dotychczas nie zawsze doceniany wkład w dystrybucję muzyki włoskiej miały klasztory i większe ośrodki kościelne. Utwory kompozytorów włoskich m. in. odnotowuje inwentarz z 1723 r. z klasztoru cystersów w Oseku, jednego z największych odbiorców muzyki włoskiej w Środkowej Europie. Działała tam doskonała orkiestra. Rękopisy ujawniają, że Caspar Raff w Lubiążu dysponował zbliżonym pod względem instrumentarium zespołem i na jego potrzeby szybko sprowadzał do Lubiąża aktualnie komponowane, doskonałe utwory włoskich mistrzów muzyki religijnej.
34
Auge, Oliver. "Hansestädte im Ostseeraum zwischen Autonomie und Landesherrschaft." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio F – Historia 72 (July 3, 2018): 11. http://dx.doi.org/10.17951/f.2017.72.11.
Full textAbstract:
<p> </p><p>Miejskie prawo magdeburskie miało znaczący wpływ na genezę i rozwój prawa miejskiego, a w rezultacie na rozwój miast w Europie Środkowo-Wschodniej i Wschodniej. Drugą wpływową grupą prawa miejskiego, która w znacznym stopniu oddziaływała na urbanizację i ustanowienie autonomii na rozległych obszarach Europy Wschodniej, jest prawo lubeckie. Ponad 100 miast, w tym Rewel czy Nowogród, można przypisać do tej rodziny prawa miejskiego, które rozprzestrzeniało się głównie w rejonie południowego Bałtyku i na obszarach przyległych. Większość tych miast uważała się, przynajmniej przez pewien czas, za miasta hanzeatyckie. Tematyka artykułu dotyczy głównie walki o autonomię, jaka toczyła się między miastami a miejscową władzą. Aktualny stan badań w tym zakresie daje podstawy do analizy zagadnienia genezy autonomii miejskiej Lubeki i jej walki z rywalizującymi władcami miasta aż do 1226 r. Przykład Kilonii i innych miast pokazuje, jak – z różnym skutkiem – próbowały one naśladować wzór dany przez Lubekę. Wreszcie tekst ukazuje, jak miasta hanzeatyckie, w drodze do zintensyfikowanej polityki sojuszy, próbowały przeciwstawić się rosnącej presji terytorializacji wywieranej przez książęta i suwerenów w późnym średniowieczu. Chociaż plany sojuszy ostatecznie upadły, nie wolno tego postrzegać jako końca miejskiej autonomii. Miasta nie utraciły bowiem swojej autonomii aż do epoki absolutyzmu.</p>
35
Kamińska, Anna Małgorzata. "Miary podobieństw łańcuchów znakowych a deduplikacja rekordów w bibliograficznych bazach danych." Przegląd Biblioteczny 85, no. 4 (December 29, 2017): 477–95. http://dx.doi.org/10.36702/pb.463.
Full textAbstract:
Teza/cel artykułu – Celem artykułu jest przedstawienie metody deduplikacji/ łączenia (ang. deduplication/linkage) rekordów opisujących jednostki bibliograficzne w bazach danych opartej na miarach podobieństw łańcuchów znakowych. Algorytm opracowano na podstawie własnych doświadczeń nabytych podczas tworzenia bibliograficznej bazy danych oraz podczas realizacji badań bibliometrycznych, na podstawie publicznie dostępnych bibliograficznych baz danych. Formalny opis metody zilustrowano przykładami zaczerpniętymi z krajowej bibliograficznej bazy CYTBIN. Metody badawcze – Opracowanie metody wymagało przeglądu architektur informacyjnych wybranych krajowych bibliograficznych baz danych, określenia typologii problemów ich dotykających, wynikających nie tylko z przyjętych modeli składowania danych, ale i budowy graficznych interfejsów użytkownika, którymi są zasilane, analizy i wyboru miar podobieństw łańcuchów znakowych oraz ostatecznie zaproponowania miary złożonej umożliwiającej ewaluację podobieństwa rekordów bibliograficznych w oparciu o wartości ich atrybutów składowych. Wyniki – Przedstawione na przykładzie danych pochodzących z wybranej bazy bibliograficznej wyniki pozwoliły empirycznie zweryfikować użyteczność zaproponowanej metody. Dodatkowo dokonano analizy rozkładu podobieństwa rekordów bibliograficznych bazy CYTBIN określanego na podstawie zaproponowanej metody złożonej i metody opartej na mierze Jaro-Winkler wyliczanej dla tytułów jednostek bibliograficznych. Wnioski – Zaproponowana metoda, po dostrojeniu jej parametrów do specyfiki (występujących anomalii) konkretnych baz bibliograficznych, może być wprost zastosowana do poprawy jakości opisów bibliograficznych w nich gromadzonych, zarówno w proaktywnym modelu pracy (przed zatwierdzeniem opisu przez operatora), jak i modelu reaktywnym (weryfikacja wszystkich lub nowo zgromadzonych rekordów wykonywana np. w czasie mniejszego obciążenia systemu w dobowych odstępach czasu).
36
Nowakowska, Ilona, Karol Urbańczyk, Anna Zwierzyńska, Maciej Nawrocki, Wojciech Wasiak, Jakub Gruszka, and Olga Adamczyk-Gruszka. "Wpływ samooceny osób w wieku rozrodczym na zachowania zdrowotne predysponujące do nadwagi i otyłości." Journal of Education, Health and Sport 12, no. 3 (March 16, 2022): 94–106. http://dx.doi.org/10.12775/jehs.2022.12.03.008.
Full textAbstract:
Wstęp
Samoocena jednostki jest czynnikiem mającym kluczowe znaczenie dla rozwoju psychospołecznego. Otyłość stanowi ważny problem dzisiejszej medycyny, jej coraz częstsze występowanie czyni z niej chorobę cywilizacyjną. Do oceny odżywienia stosowany jest wskaźnik masy ciała (BMI – Body Mass Index) – gdy jego wartość wynosi 30 i więcej mamy do czynienia z otyłością. Kluczowym elementem kontroli masy ciała, polepszającym stan zdrowia jest aktywność fizyczna. Jest ona jednym z najskuteczniejszych sposobów zapobiegania chorobom układu krążenia i psychicznego oraz poprawy sprawności fizycznej. Regularny wysiłek zmniejsza czynniki ryzyka wielu chorób, takich jak nadciśnienie tętnicze, cukrzyca i otyłość.
Cel pracy
Celem pracy była ocena samooceny masy ciała, stanu odżywienia jak również porównanie tych parametrów pomiędzy kobietami i mężczyznami w wieku rozrodczym.
Materiały i metody
W badaniu wzięło udział 406, jednak ostatecznie badanie oparto o dane pozyskane od 400 osób, w tym 194 kobiet i 206 mężczyzn. Uzyskane za pomocą kwestionariusza autorskiego dane poddano analizie statystycznej w programie Statistica.
Wyniki i wnioski
Większość respondentów zarówno wśród kobiet, jak i mężczyzn to mieszkańcy obszarów wiejskich poniżej 20 roku życia.
Subiektywna ocena masy ciała wpływa na niektóre elementy stylu życia, przyczyniając się do nadwagi i otyłości, ale także anoreksji i innych zaburzeń powodujących zbyt niską wagę.
Wprowadzenie skutecznych programów edukacyjnych promujących aktywne formy spędzania czasu wolnego i zdrowe nawyki żywieniowe może powstrzymać epidemie otyłości.
37
Grabarczyk, Tadeusz. "„Suchą stopą” czy „skacząc w fale”. Przekraczanie rzek przez wojska polskie od XI do początku XVI wieku." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica, no. 99 (December 30, 2017): 83–109. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6050.99.05.
Full textAbstract:
Najczęstszym sposobem przekraczania rzeki było przechodzenie jej w bród. Wiele informacji o takich przeprawach pochodzi z lat wojny polsko-niemieckiej (1003–1018). Obie walczące wówczas armie kilkukrotnie przekraczały Odrę i Łabę, których szerokość sięgała 100 m. Największą rzeką pokonaną przez polskie wojska w bród był Dniestr, który miał szerokość 150 m. Nieliczne wzmianki dotyczą przepraw przez rzeki zamarznięte. Mosty pływające, które zostały umieszczone na dolnych odcinkach Wisły, stały się trwałym elementem wojen polsko-krzyżackich w XV w. Pierwsze wzmianki o takich mostach w Polsce pochodzą z 1410 r. Wtedy podczas wojny przeciwko zakonowi krzyżackiemu wybudowano je trzy: na Wiśle pod Czerwińskiem i pod Przypustem oraz na Narwi pod Pułtuskiem. Od tego czasu pływające mosty były regularnie używane podczas wojny przeciwko Zakonowi. Zbudowano je na Wiśle: w 1414 r. pod Zakroczymiem, w 1419 i 1422 r. ponownie pod Czerwińskem, w 1454 r. pod Toruniem i w 1455 r. pod Grudziądzem. Podczas polskiej kampanii do Mołdawii w 1497 r. król Jan Olbracht nakazał postawić most nad Dniestrem koło Halicza. Jednak ostatecznie zmienił swoje plany i z niego nie skorzystał. Dwa mosty pływające, oparte na beczkach, zbudowano w nocy w dniach 7–8 września 1514 r. Były one użyte przez wojska litewskie i polskie, które w bitwie pod Orszą rozbiły armię Wielkiego Księstwa Moskiewskiego. Głównym powodem, dla którego armie zostały zmuszone do przekraczania mostów na szerokich rzekach, była duża liczba wozów i artylerii zabieranych na wyprawę. W XV i na początku XVI w., wykorzystując pływające mosty, armia Królestwa Polskiego bez większych problemów była w stanie przeprawić się przez Wisłę, nawet jeśli szerokość przekraczała 500 m.
38
Kossakowski, Mateusz. "Zwrot w stronę narracji filmowej – współczesna narracja gier wideo na przykładzie serii The Last of Us." Media - Kultura - Komunikacja Społeczna 4, no. 16 (May 19, 2021): 105–16. http://dx.doi.org/10.31648/mkks.6770.
Full textAbstract:
Od czasu pojawienia się pierwszych automatów do grania w Pong (1972) gry wideo uległy ogromnej ewolucji – od mało skomplikowanych produkcji opartych na prostych mechanizmach po wysokobudżetowe i skomplikowane rozgrywki. Wraz z technicznym rozwojem gier ich twórcy zaczęli także większą wagę przywiązywać do warstwy narracyjnej, przez co, badając recepcję graczy, zaczęto używać terminu „immersja”, zaczerpniętego z nauk psychologicznych i literaturoznawczych. Narracja w grach nie jest już tą samą narracją znaną z innych, tradycyjnych mediów. Tu odbiorca, wykorzystując skonstruowaną przez twórców mechanikę danej gry i dokonując (linearnych bądź alinearnych) wyborów, tworzy de facto własną opowieść. Bez jego zaangażowania w rozgrywkę niemożliwe jest pełne poznanie danej historii. Immersyjne elementy można zauważyć w wielu grach zaprojektowanych dla jednego użytkownika (gry typu single player), które w sposobienarracji coraz bardziej przypominają konstrukcje stricte filmowe, czego przykładem jest seria gier The Last of Us stworzona przez studio Naughty Dog. Akcja serii toczy się w postapokaliptycznych Stanach Zjednoczonych. Osobowość bohaterów, dialogi, złożoność wykreowanego świata oraz pewne, opisane w tym opracowaniu zabiegi fabularne spowodowały, że seria wzbudza silne emocje. Świadczą o tym oceny krytyków – The Last of Us i jej kontynuacja były wielokrotnie nominowane do tytułu gry roku, a ich średnia ocen według GameRankings i Metacritic plasuje je w czołówce najlepiej ocenianych gier wideo w historii. W artykule autor analizuje fabułę oraz najważniejsze elementy mechaniki serii, by pokazać drogę, jaką przeszły gry wideo od początku swojego istnienia do współczesnych form narracji. Odpowiada także na pytanie, co ostatecznie spowodowało, że seria The Last of Us stała się jedną z najlepiej sprzedających się nowych marek w dziejach konsoli PlayStation.
39
Kowalik CSFA, Jolanta, and Lucyna Czermińska CSFA. "Działalność Towarzystwa Opieki nad Nieuleczalnie Chorymi w Warszawie (1897-1949). Praca Sióstr Franciszkanek od Cierpiących w warszawskiej Królikarni." Nasza Przeszłość 131 (June 30, 2019): 217–39. http://dx.doi.org/10.52204/np.2019.131.217-239.
Full textAbstract:
Jednym z naglących problemów służby zdrowia na terenie Warszawy w końcu XIX wieku była nierozwiązana kwestia osób cierpiących na nieuleczalne choroby. Brak odpowiednich placówek, gdzie można by ich było otoczyć stosowną opieką, powodował, że często umierali w nędzy i strasznych cierpieniach. Nadzieją dla tych „najnieszczęśliwszych” okazało się powołanie Towarzystwa Opieki dla Nieuleczalnie Chorych. Dzięki jego działalności stworzono zorganizowany system opieki dla tych chorych, który obejmował: 3 lecznice, w których udzielano doraźnej medycznej, a także materialnej pomocy chorym nieuleczalnie; utworzono zakład dla nieuleczalnych przy ul. Wspólnej, później przeniesiony do Królikarni, gdzie cierpiący na choroby nowotworowe objęci byli opieką szpitalną. W ramach działalności Towarzystwa udzielano pomocy chorym „rakowatym” także w ich domach rodzinnych. Od początku istnienia Towarzystwa Opieki nad Nieuleczalnie chorymi, w skład Rady Opiekuńczej weszła Założycielka Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących – Matka Kazimiera Gruszczyńska. Opiekę zaś nad chorymi powierzono jej duchowym córkom – siostrom franciszkankom od cierpiących. Swoją posługę wobec nieuleczalnie chorych objętych opieką Towarzystwa siostry sprawowały nieprzerwanie do lat 50. XX wieku, tzn. do czasu, kiedy zakład ostatecznie upaństwowiono i stworzono w nim oddział chorób wewnętrznych, jako filię szpitala przy ul. Goszczyńskiego. Wówczas chorzy nieuleczalnie zostali przewiezieni do szpitala w Wyrozębach, natomiast wszystkie siostry franciszkanki zwolniono z pracy. Po przemianach politycznych w 1989 roku, Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek od Cierpiących odzyskało teren zakładu Królikarnia oraz nabyło prawo własności tej posesji. Staraniem sióstr oraz darczyńców na terenie Królikarni został wybudowany i w 1995 roku oddany do użytku i prowadzony przez zgromadzenie Dom św. Franciszka (tj. Zakład Pielęgnacyjno-Opiekuńczy Dom św. Franciszka), przeznaczony dla osób starszych i niepełnosprawnych.
40
Bokwa, Ignacy. "Ewangelizacja tęsknot na dziedzińcu pogan." Teologia i Moralność 8, no. 1(13) (January 1, 2013): 19–39. http://dx.doi.org/10.14746/tim.2013.13.1.2.
Full textAbstract:
W obliczu słabnącej roli Kościoła w życiu społecznym (sekularyzacja), połączonej z osłabieniem wiary tych, którzy kiedyś przyjęli Ewangelię, papież Jan Paweł II wezwał wspólnotę wierzących w Jezusa Chrystusa do nowej ewangelizacji. Świat nieustannie się zmienia i to w coraz szybszym tempie, pojawiają się nowe wymagania czasu, pośród których należy wymienić tak zwany nowy ateizm. Odradzający się ateizm stanowi niewątpliwy znak czasu, a jednocześnie wołanie o zaspokojenie niezbywalnych tęsknot człowieka. Papieskie wołanie o nową ewangelizację, podejmowane także przez obecnego następcę świętego Piotra, dowodzi jednak, że jest konieczna pogłębiona refleksja nad tym podstawowym zadaniem Kościoła. Problem ten podejmuje niniejszy artykuł. Autor wychodzi z założenia, że jeśli dzieło ewangelizacji ma być skuteczne, to wydaje się być uzasadnionym postulat uważnego wsłuchania się w to, co do powiedzenia mają ateiści, w ich racje, obawy i tęsknoty. W myśli ateistycznej przewijają się dwa podstawowe motywy, dwie często ze sobą połączone i zbiegające się w jedno, choć bez trudu rozróżnialne, tęsknoty: tęsknota za sensem i nadzieja ostatecznego spełnienia. Niniejsze opracowanie stara się je tak wydobyć i sformułować, by następnie spojrzeć na nie w nowy sposób z perspektywy Ewangelii.Ojcowie II Soboru Watykańskiego pragnęli szczerego dialogu z niewierzącymi, uznawanymi przez wiele wieków za ludzi mniej wartościowych od wierzących i moralnie złych. Wolę tę uroczyście deklarował kardynał Henri de Lubac SJ, podejmując wątek istotny dla ateistycznego humanizmu, jakim jest swoiście pojęty kult człowieka. Ateizm odsłania braki ludzi wierzących: sztywny konformizm, słodkawy sentymentalizm, umysłowe lenistwo. Rzetelnie prowadzony dialog ma pobudzać do metodycznego wysiłku refleksji nad własną wiarą i życiem, uwzględniając jego nieuchronne skutki: mianowicie konieczność konfrontacji i stawienia czoła tak argumentom jak i prezentującym je osobom. Nierzadko będzie to też okazja do pogłębienia cnoty pokory, nie mówiąc o własnej wierze, wystawionej na poważną próbę.W tej sytuacji musi zadziałać szeroko pojęte duszpasterstwo, które nie powinno zamykać się do działań jedynie w stosunku do już nawróconych i pozostających w żywym związku z Kościołem jako wspólnotą wiary. Objawiają się współczesne „areopagi” nowej ewangelizacji: rodzina, edukacja, praca zawodowa, kultura, media czy życie społeczno-polityczne. Cały Kościół jest na nowo powołany do umocnienia profilu swojej wiary w kontekście wyzwania ze strony sekularyzmu i ateizmu.
41
Piwowar, Andrzej. "Znaczenie rzeczownika κόλασις w Septuagincie, pseudoepigrafach Starego Testamentu i w Nowym Testamencie w nawiązaniu do interpretacji Wacława Hryniewicza tekstu Mt 25,46." Verbum Vitae 36 (June 27, 2019): 409–43. http://dx.doi.org/10.31743/vv.1941.
Full textAbstract:
Artykuł jest próbą odpowiedzi na zaproponowaną przez ks. prof. Wacława Hryniewicza interpretację Mt 25,46. Odnosząc się do pierwotnego znaczenia przymiotnika αἰώνιος i rzeczownika κόλασις w klasycznym języku greckim, Hryniewicz uważa, że syntagma εἰς κόλασιν αἰώνιον powinna być rozumiana nie w znaczeniu kary wiecznej, lecz jako kara wychowawcza, której celem jest zmiana i poprawa zachowania osoby ukaranej. Trwałaby ona jedynie przez pewien czas, ale nie na zawsze – nie byłaby karą wieczną, tzn. nie mającą końca. W artykule została dokonana analiza znaczenia słowa κόλασις w Septuagincie, w greckich apokryfach ST i w NT w celu przekonania się, czy rzeczywiście rzeczownik ten został użyty w tych pismach w znaczeniu, które przypisał mu W. Hryniewicz. Na podstawie wyników przeprowadzonych badań można stwierdzić, że κόλασις straciło swoje pierwotne znaczenie, które nadał mu Hryniewicz, a przynajmniej nie jest ono tak jednoznaczne, jak twierdzi ów teolog. Słowo to najczęściej odnosi się do kary za czyn, który jest zakazany przez Prawo, bądź do czynu moralnie podejrzanego. Jedynie niektóre teksty wyraźnie wskazują na dydaktyczny aspekt analizowanego słowa. W zdecydowanej większości wypadków obecności wymiaru dydaktycznego kary jest jedynie domniemywana, ponieważ każda kara (oprócz kary śmierci i sądu ostatecznego) może być postrzegana jako mająca charakter dydaktyczny. Analiza znaczenia κόλασις dokonana w niniejszym artykule podważa twierdzenie W. Hryniewicza, że w Mt 25,46 słowo to zachowało swoje pierwotne – odnoszące się do kary wychowawczej – znaczenie.
42
Marszalec, Janusz. "Morderstwo na Makowieckich i Widerszalu. Stara sprawa, nowe pytania, nowe wątpliwości." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 2 (December 2, 2006): 23–53. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.179.
Full textAbstract:
Artykuł porusza problem najgłośniejszej zbrodni politycznej, dokonanej w łonie konspiracji niepodległościowej w czasie okupacji ziem polskich przez Niemcy. 13 czerwca 1944 r. zamordowani zostali przez patrol oddziału dywersyjnego „Andrzeja Sudeczki” Ludwik Widerszal i Jerzy Makowiecki wraz z żoną. Obaj byli eksponowanymi oficerami Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej, wywierającymi duży wpływ na oblicze ideowe tej ważnej agendy polskiej podziemnej armii. Obaj skrytobójczo zamordowani byli jednocześnie działaczami politycznymi związanymi z lewicującym Stronnictwem Demokratycznym, oskarżanym o sprzyjanie sowietom i kryptokomunizm. Autor wykazuje, że posądzenia o zdradę czy uleganie wpływom komunistycznym kierowane w stronę Makowieckiego i Widerszala nie mają żadnych podstaw w materiale źródłowym. Wynikały one z uprzedzeń i niedomówień, które łatwo rodziły się w dusznej atmosferze konspiracji, gdy nie można było prowadzić otwartej dyskusji politycznej ze względu na terror niemieckich władz okupacyjnych.
Od czasu gdy przed kilkunastu laty Andrzej Krzysztof Kunert odrzucił ostatecznie tezę o inspiracji mordu przez Narodowe Siły Zbrojne, wskazując na „głęboko zakonspirowaną grupę mafijną”, wykorzystującą kilku wysoko postawionych konspiratorów, wiemy, że owa grupa składała się z trzech ludzi. Pewne jest również to, że co najmniej dwóch: Witold Bieńkowski i Władysław Jamontt (byli to zasłużeni i dzielni konspiratorzy, a jednocześnie ludzie o dużych ambicjach politycznych) działali całkowicie świadomie, realizujących plan polityczny, który miał – według ich mniemania – zablokować wpływy polityczne BiP-u w podziemiu i zapewnić im jakieś profity. Wskazanie innych winnych – ewentualnego zaplecza spisku jest niemożliwe. Autor szczegółowo analizuje okoliczności śledztwa prowadzonego przez władze podziemia i zastanawia się nad rzeczywistym motywem zbrodni. Odrzuca on tezę o inspiracji ideowej zbrodni przez NSZ. Śmierć zasłużonych konspiratorów i patriotów: Makowieckiego i Widerszala, zastrzelonych w niesławie zdrajców była beznadziejną próbą włączenia się Bieńkowskiego i Jamontta, identyfikujących zagrożenia nie tam gdzie było. Prawdziwy wróg – moskiewska agentura, silnie zakonspirowana w szeregach Delegatury i AK pozostała niewykryta, czekając cierpliwie na przybycie armii sowieckiej.
43
Kędzia, Zdzisław. "70 lat Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka – pomnik czy żywy dokument?" Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 80, no. 4 (December 31, 2018): 5–23. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2018.80.4.1.
Full textAbstract:
Artykuł stawia pytanie o obecne znaczenie Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Punktem wyjścia jest analiza legitymizacji Deklaracji, która prowadzi do wniosku, że poparcie dla niej nie tylko nie uległo erozji związanej z upływem czasu, a wręcz istotnie zyskało na sile. Przesłanie Deklaracji dotyczące uniwersalności praw człowieka jest ujęte z perspektywy kontrowersji wokół tej zasady podczas redagowania jej tekstu i w świetle późniejszych debat związanych z II Światową Konferencją Praw Człowieka w Wiedniu w 1993 r. Ta ostatnia nie tylko podkreśliła, że uniwersalny charakter praw człowieka jest poza dyskusją, ale również wskazała na znaczenie specyfiki narodowej i regionalnej oraz różnych uwarunkowań historycznych, kulturowych i religijnych, które jednak nie zwalniają państw – niezależnie od ich systemów politycznych, gospodarczych i kulturowych – z obowiązku promowania i ochrony wszystkich praw człowieka. Inicjatywa InterAction Council zmierzająca do opracowania Powszechnej Deklaracji Odpowiedzialności Człowieka jest przedstawiona jako próba pogodzenia różnych stanowisk doktrynalnych i politycznych w odniesieniu do uniwersalności praw człowieka. Konkluzją tych rozważań jest oczekiwanie, że już widoczna tendencja do absorbowania rozmaitych źródeł filozoficznych, doktrynalnych, a także tradycji kulturowych dla wzbogacania uzasadnień praw człowieka będzie przeważać nad próbami kwestionowania uniwersalności praw w imię regionalnych lub innych odrębności. Powszechna Deklaracja była również świadectwem holistycznego podejścia do praw człowieka, obejmującego prawa gospodarcze, socjalne i kulturalne oraz prawa osobiste i polityczne. Późniejsze meandry stosunku do obu głównych kategorii praw na arenie międzynarodowej doprowadziły ostatecznie do powrotu ducha i litery Deklaracji oraz do uznania równości wszystkich praw w wymiarze prawnym i instytucjonalno-proceduralnym. Rozmaite aspekty mocy wiążącej Deklaracji i odnoszące się do nich kontrowersje zostały przedstawione w kontekście jej statusu jako rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, jako interpretacji Karty ONZ, jako prawa zwyczajowego i ius cogens oraz koncepcji tzw. prawa ONZ. W ostatniej części podjęto próbę uzasadnienia, dlaczego Deklaracja powinna być postrzegana jako dokument żywy.
44
KAMIŃSKI, Tomasz. "TREATY CAPACITY OF THE DEPENDENT STATES IN THE LIGHT OF THE WORK OF THE UN COMMISSION ON INTERNATIONAL LAW." National Security Studies 12, no. 1 (December 1, 2017): 209–27. http://dx.doi.org/10.37055/sbn/129865.
Full textAbstract:
Przedłożony artykuł dotyczy kwestii zdolności traktatowej państw zależnych, która była rozpatrywana w toku prac Komisji Prawa Międzynarodowego ONZ (KPM ONZ) dotyczących projektu konwencji o prawie traktatów. I choć współcześnie termin ten nie przystaje do społeczności międzynarodowej składającej się z państw suwerennych, to w czasach kiedy trwały prace przygotowawcze KPM ONZ, które rozpoczęły się w 1949 r. i trwały przez kolejne siedemnaście lat, pojęcie państw zależnych było powszechnie stosowane. Cóż, przynajmniej było tak na początku tego procesu. Niniejszy artykuł przedstawia zmiany regulacji dotyczącej zdolności traktatowej państw zależnych zawarte w projektach opracowywanych przez czterech kolejnych Sprawozdawców Komisji, którym powierzono zadanie przygotowania projektu konwencji o prawie traktatów. Kwestia ta była o tyle ważna, że niekiedy państwa zależne posiadały zdolność do samodzielnego zawierania traktatów, niezależnie od zdolności traktatowej państwa odpowiedzialnego za prowadzenie ich spraw zagranicznych. Omawiane zagadnienie wydaje się szczególnie interesujące w zestawieniu z postępującym w owych czasach procesem dekolonizacji, wspartym między innymi deklaracją Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1960 r. o przyznaniu niezależności państwom i narodom kolonialnym (rezolucja 1514). Od tego czasu współistnienie równych i suwerennych państw (w tym powstałych w wyniku dekolonizacji) stanowi podstawę utrzymania pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego pod nadzorem Rady Bezpieczeństwa ONZ. Pojęcie „państwa zależnego” musiało więc zostać ostatecznie odrzucone w projektach prac ILC. Komisja uznała, że państwa muszą legitymować się suwerennością i jako takie posiadają zdolność traktatową. Rozwiązanie to zostało następnie podtrzymane w lakonicznie ujętej dyspozycji art. 6 konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r. (KPT), zgodnie z którym każde państwo ma zdolność do zawierania traktatów. Według KPT termin „państwo” w rozumieniu tej konwencji ma takie samo znaczenie, jak m.in. w Karcie Narodów Zjednoczonych, tj. jako państwo w rozumieniu prawa międzynarodowego, bądź też jako państwo w międzynarodowym znaczeniu tego pojęcia.
45
Kaczmarek, Karolina. "Mniejszość narodowa czy narodowość? Współczesna polityka terminologiczna na Węgrzech jako odzwierciedlenie tysiącletniej tradycji państwa wielonarodowego i konsekwencja Traktatu w Trianon." Socjolingwistyka 35 (2021): 195–211. http://dx.doi.org/10.17651/socjoling.35.11.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest wskazanie na przyczyny zmian terminologicznych w najnowszych ustawach węgierskich dotyczących mniejszości narodowych zamieszkujących Węgry. Wykazano tu związek obecnej polityki terminologicznej rządu na Węgrzech z sytuacją diaspor węgierskich poza granicami kraju. Dotyczy to zwłaszcza dwóch terminów: mniejszość narodowa i narodowość. Przywołano historyczne procesy wpływające na powstanie wielonarodowych i wielojęzycznych Węgier, kształtowanie się systemu prawnego uwzględniającego współistnienie wielu narodowości i języków na terenie kraju, przyczyny konfliktów i próby wdrożenia rozwiązań czy to uwzględniających interesy różnych narodowości, czy to mających na celu wprowadzenie dominacji narodowości i języka węgierskiego. Po zmianie systemu politycznego pod koniec lat 80. rząd węgierski podejmował wiele kroków mających na celu poprawę sytuacji mniejszości węgierskich, które mieszkają poza ojczyzną od czasu podpisania traktatu w Trianon w 1920 roku. Taka polityka rządu miała też wpływ na sytuację mniejszości narodowych zamieszkujących obszar Węgier. Rozpoczęto prace nad nowym, nowoczesnym prawem regulującym status mniejszości narodowych, które miało stać się wzorcem dla innych krajów i argumentem w negocjacjach dotyczących mniejszości węgierskich w sąsiednich krajach. W dyskusjach nad projektem nowej ustawy o mniejszościach narodowych, ostatecznie uchwalonej w 1993 roku, powracano do najlepszych tradycji i najkorzystniejszych – dla narodowości – idei wyrażonych w ustawach wprowadzanych w XIX wieku. W przeciwieństwie do idei madziaryzacji, pojawiającej się w niektórych okresach historii Węgier, nowe prawo miało przeciwdziałać asymilacji narodowości: wspierać je strukturalnie w pielęgnowaniu własnej kultury i utrzymaniu odrębnej tożsamości. W nowej konstytucji Węgier, ogłoszonej w 2011 roku, przeprowadzono zamianę funkcjonującego wcześniej terminu mniejszość narodowa na – właśnie – narodowość. W kolejnych aktach prawnych konsekwentnie stosuje się już ten nowy termin. Znajduje to również odzwierciedlenie w tytule kolejnej ustawy „o narodowościach” uchwalonej jeszcze w 2011 roku. Trzeba tu widzieć celowe działanie o charakterze propagandowym. Zmiana terminu ma w symboliczny sposób podnieść status ludności węgierskiej mieszkającej poza granicami ojczyzny oraz zwrócić uwagę na fakt, że Węgry traktują tę ludność jako nieodłączną część jednego narodu węgierskiego.
46
Hilberg, Raul. "Czy istnieje nowy antysemityzm? Rozmowa z Raulem Hilbergiem." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 3 (December 1, 2007): 389–95. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.244.
Full textAbstract:
Ostatni wywiad z Raulem Hilbergiem
Logos: Znany jest pański pogląd, iż istniały trzy rozwiązania kwestii żydowskiej: konwersja, wypędzenie i wreszcie eksterminacja. Czy może pan wyjaśnić, co pan przez to rozumie?
Raul Hilberg: Te trzy rozwiązania układają się niewidoczny na pierwszy rzut oka wzór, który nasunął mi się we wczesnej fazie mych badań. Patrząc z perspektywy historycznej, nie można mieć wątpliwości, że celem świata chrześcijańskiego była nawrócenie Żydów. Wypędzenia miały miejsce w późnym Średniowieczu, kiedy wydawało się, że Żydzi nie są gotowi nawrócić się na chrześcijaństwo. Ten wzorzec utrzymywał się w Europie przez kilkaset lat: w Oksfordzie, później w 1492 r. Hiszpanii, a kilka lat później w Portugalii. A zatem, mówiąc o wygnaniach, odnosimy się do późnego średniowiecza i początków ery nowożytnej.
Sprawa ostatecznego rozwiązania, rozwiązania trwałego, to pomysł nazistów. Kiedy prześledzimy początki partii nazistowskiej, okaże się, że i wówczas nadal rozważano projekt o emigracji żydów – tak zwany „plan Madagaskar”, który rozpatrywano również w Polsce, a nawet we Francji (jako że Madagaskar był kolonią francuską). Projekt ten dotyczył przesiedlenia na tę wyspę wszystkich Żydów. Pomysł ten krążył jeszcze w 1940 r. w niemieckim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, docierając do bliskiego otoczenia Hitlera, zwłaszcza po kapitulacji Francji w czerwcu tego roku. Kiedy wojna na zachodzie nie zakończyła się zgodnie z oczekiwaniami Niemiec (już wtedy trwały przygotowywania do ataku na Związek Sowiecki), pojawiła się idea unicestwienia Żydów. Po raz pierwszy była o niej mowa w lutym 1941 r. podczas spotkania Hitlera z grupą funkcjonariuszy partyjnych. Wówczas nie podjął tej decyzji, ale było to tylko kwestią czasu.
47
Babicki, Zbigniew. "Idea zrównoważonego rozwoju w świetle encykliki papieża Franciszka Fratelli tutti." Studia Ecologiae et Bioethicae 19, no. 2 (June 30, 2021): 29–40. http://dx.doi.org/10.21697/seb.2021.19.2.03.
Full textAbstract:
W artykule przedstawione zostały w ogólnym zarysie idee zrównoważonego rozwoju i społeczne nauczanie papieża Franciszka zawarte w encyklice Fratelli tutti. Bardzo ważnym wymiarem założeń zrównoważonego rozwoju jest konstruowanie wzorca życia społecznego. Chodzi tu o takie sposoby działań, które będą umożliwiały rozwiązywanie konfliktów społecznych, zwłaszcza w sytuacjach rozwarstwiania się społeczeństwa. Papież Franciszek w encyklice Fratelli tutti, która mówi o braterstwie i przyjaźni społecznej, upomina się o humanistyczne relacje między ludźmi. Zaniepokojony o przyszłość człowieka proponuje skorzystanie z możliwości, jakie niesie przesłanie powszechnego braterstwa i przyjaźni społecznej, które będzie podstawą w budowaniu wspólnoty ludzkiej i ładu społecznego. Artykuł zwraca uwagę na konieczność połączenia wysiłków i współpracy na rzecz realizacji celów humanistycznego rozwoju ludzkości, czyli na zrównoważoną zmianę. Celem tego artykułu jest refleksja nad ideą zrównoważonego rozwoju w kontekście społecznego nauczania papieża. Jeśli bowiem diagnoza zagrożeń współczesnego świata, jak również remedium na te zagrożenia w postaci edukacji dla zrównoważonego rozwoju są w jakiejś mierze zbieżne z głosem Kościoła, oznaczać to może wspólne pole do działania na rzecz poprawy sytuacji. Istnieje uzasadniona i pilna potrzeba zarówno teoretycznych odniesień do kryzysowych zjawisk i tendencji, jak i realnych działań, które przyczynią się do eliminowania i niwelowania zgubnych procesów dla środowiska społecznego oraz przyrodniczego naszej planety. Nadszedł czas współdziałania na płaszczyźnie edukacji zmierzającej do budowania na świecie powszechnego braterstwa i przyjaźni społecznej, która daje możliwość podejmowania celów zrównoważonego rozwoju. Dzięki współpracy wszystkich ludzi dobrej woli cele zrównoważonego rozwoju przybliżają się do konkretnych ludzi, stając się ich własnym zadaniem do wykonania. Idea zrównoważonego rozwoju zyskuje ważnego sojusznika w postaci edukacyjnego wsparcia ze strony papieża Franciszka i jego wizji świata opartego na braterstwie i przyjaźni społecznej. Jest to wizja świata odwołująca się do obowiązku miłości bliźniego, troski o integralny rozwój człowieka i ostatecznie o jego zbawienie. Z pewnością każda próba konfrontowania idei zrównoważonego rozwoju z nauczaniem społecznym papieża Franciszka, zawartym przede wszystkim w encyklice Fratelli tutti, będzie zależała od przyjmowanego światopoglądu oraz wizji rozwoju człowieka i świata. Tym, co łączy te dwie propozycje, jest jednak zatroskanie o dobro ludzkości i naszej planety.
48
Kijowski, Maciej. "Rada Ministrów i premier Józef Cyrankiewicz wobec pogrzebu prof. Raula Koczalskiego (1884–1948) na Cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu 29 listopada 1948 r." Przegląd Archiwalno-Historyczny 8 (December 2021): 211–23. http://dx.doi.org/10.4467/2391-890xpah.21.011.15316.
Full textAbstract:
Przedmiotem artykułu jest przejęcie przez państwo — uchwałą Rady Ministrów z 29 grudnia 1948 r. — kosztów pogrzebu zmarłego i pochowanego w Poznaniu odpowiednio 24 i 29 listopada 1948 r. wybitnego pianisty prof. Raula Koczalskiego. Autor upatruje w decyzji rządu, a w szczególności premiera Józefa Cyrankiewicza, dowód ostatecznego odcięcia się państwa od nieuzasadnionych a stawianych artyście tuż po II wojnie światowej zarzutów kolaboracji z hitlerowskimi zbrodniarzami. Autor odnosi się do ostatnich osiągnięć artystycznych Koczalskiego, porównuje też koszty jego pogrzebu i czas oczekiwania na ich refundację z innymi państwowymi pochówkami w latach 1947–1948. Komentuje także stanowione w latach 1954, 1960 i 1990 akty prawne składające kompetencję do decydowania o finansowaniu pogrzebów osób zasłużonych początkowo w gestię Prezydium Rządu, a następnie premiera. The actions of the Council of Ministers and prime minister Józef Cyrankiewicz related to the funeral of Professor Raul Koczalski (1884–1948) at the Jeżyce Cemetery on November 29, 1948 in Poznań In the resolution of the Council of Ministers of December 29, 1948, the State undertook to finance the funeral of an exceptional pianist, Professor Raul Koczalski, who died on November 24 and was buried on November 29 in Poznań. This decision is the subject of this article. For the author, this decision of the government, and in particular — of prime minister Józef Cyrankiewicz — is the ultimate proof that the state dismissed the unsubstantiated accusations that appeared after the Second World War concerning the alleged collaboration between the artist and Nazi war criminals. The author discusses the final artistic achievements of Koczalski, and compares the cost of his funeral and the time in which it was reimbursed with other state-organized funerals in the years 1947–1948. He also comments on the legal acts adopted in the years 1954, 1960, and 1990, in which the power to make decisions regarding the financing of funerals of distinguished individuals was passed first to the top ministers, and then the Prime Minister personally.
49
Białuński, Grzegorz. "On the Borderland of the Barbarian and Feudal World. Old Prussian Kinship after the Teutonic Order’s Conquest of Prussia." Masuro-Warmian Bulletin 315, no. 5 (December 24, 2021): 282–300. http://dx.doi.org/10.51974/kmw-145283.
Full textAbstract:
Niniejszy artykuł przedstawia dwa znaczenia rodziny, jedno z epoki barbarzyńców – w okresie pogaństwa pruskiego, drugie po ich podboju przez Zakon Krzyżacki, w epoce feudalnej. Zakładano, że Prusowie, podobnie jak inne ludy barbarzyńskie, uznawali pokrewieństwo obu stron, linie (patrylinearne i matrylinearne), mierzone jako „kolana” (od głowy przez ramiona do łokci i paznokci). Oznaczało to, że rodzina nie była sztywną i stabilną grupą, ale zróżnicowaną w każdym pokoleniu. Nawet bliscy krewni mieli różne kręgi pokrewieństwa. Tylko bracia i siostry należeli do tej samej grupy. Oznaczało to również, że rodzina nie miała jednego miejsca. Pierwszym i najważniejszym zadaniem rodziny było wróżenie, jak również również odbiór lub zapłatę za nieruchomość. Drugim i równie ważnym zadaniem rodziny wydaje się być ochrona własności. Kolejnym zadaniem rodziny kognitywnej była powszechna przysięga. Każdy członek gminy był zobowiązany do stawania z bliskimi i dochowania złożonej im przysięgi, zaś z drugiej strony mógł liczyć na konsekwentne wsparcie krewnych. Rodzina w epoce feudalnej była czymś innym. Została zbudowana na bazie agnatycznej, a zatem składała się z zamkniętej grupy, wywodzącej się od tego samego przodka w dół linii patrylinearnej. Jej funkcja podlegała również pewnym ograniczeniom. Również krąg osób uprawnionych do zadań indywidualnych został zmieniony. Trendem było zawężenie tego kręgu. Ze względu na to, że rodzina kognitywna nie pozwalała ambitnym rodzinom na zwiększanie swojego znaczenia i bogactwa, zwłaszcza w pomnażanu ich własności ziemi, pod koniec epoki pogańskiej w Prusach, rosło znaczenie pokrewieństwa na bazie agnatycznej, jak to miało miejsce od jakiegoś czasu w feudalnej Europie. Zlikwidowania dawnych struktur rodowych dokonał ostatecznie Zakon Krzyżacki. Kognitywna rodzina była niezbędna i możliwa tylko w społeczeństwie kolektywnym. Nową erę zdefiniował: indywidualizm i relacje rodzinne. Wraz z powstaniem nowej władzy solidarność rodzina zniknęła. Na jej miejscu pojawiła się niepodzielna jednostka agnatyczna. Rozpad rodziny kognitywnej nie nastąpił od razu, nie było też jednej decyzji ani środka prawnego od nowych władców w tej sprawie. Był to pewien proces, a niektóre stare elementy zostały zachowane. Do takich elementów należały: krwawa zemsta i „weregild” jako akt pokory, wspólne zamieszkiwanie krewnych, znaczenie linii matrylinearnej, zwłaszcza wuja-siostrzeńca, wspólną własność posiadaną przez grupę krewnych oraz przenoszenie imion w obu liniach. Po rozpadzie rodziny kognitywnej krąg krewnych, oparty na kanonie praw, zmieniał się i był stale pomniejszany. Pojawiły się także nowe zasady dziedziczenia, a w końcu ważne i nowe formy identyfikacji rodzin agnatycznej epoki feudalnej, a mianowicie herby i pieczęcie. W wyniku tych zmian w XV wieku w Prusach ślady dawnej rodziny kognitywnej są trudne do znalezienia.
50
Szarek, Anna. "Wpływ wierzeń grobowych na ewolucję sarkofagów w Egipcie faraonów." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio F – Historia 70 (June 7, 2017): 99. http://dx.doi.org/10.17951/f.2015.70.99.
Full textAbstract:
<p>Egipski system wierzeń funeralnych był jednym z najbardziej rozwiniętych wśród ludów starożytnego Wschodu. Dodatkowo, oprócz złożonej mitologii i rytuałów, tworzył go szereg elementów kultury materialnej dopełniających całość. Wśród nich na szczególną uwagę zasługują grobowce i sarkofagi. Możemy wyznaczyć szereg przedmiotów wchodzących na stałe do wyposażenia grobowego Egipcjan. Są to m.in. zabezpieczone w procesie mumifikacji szczątki ludzkie, sarkofagi, księgi religijne oraz drobne przedmioty codziennego użytku (biżuteria, ceramika, rzeźby, meble itp.). Oprócz formy grobu jednym z najlepszych wyznaczników chronologicznych danego pochówku jest kształt i zdobienie trumny, w jakiej została zdeponowana mumia. Możemy podzielić sarkofagi na dwie zasadnicze grupy: skrzynkowe i antropoidalne. W zależności od czasu powstania zmienia się ich forma.</p>Artykuł jest krótką syntezą złożonego i zasługującego na szersze omówienie problemu, który został potraktowany interdyscyplinarnie, z podkreśleniem metod badawczych archeologii i historii. Literatura egiptologiczna wielokrotnie podejmowała temat przemian zachodzących we wszystkich aspektach egipskiej wiary w życie pozagrobowe. Opracowanie zawiera charakterystykę zmian formy sarkofagu w konkretnych okresach rozwoju państwa egipskiego pod panowaniem rodzimych dynastii – od okresu predynastycznego aż do czasów XXX dynastii. Ukazuje też proces przemian, jakim podlegała egipska teologia w tym przedziale czasowym. Rozważania są oparte o konkretne przykłady zachowanych zabytków archeologicznych, datowanych na poszczególne odcinki wyznaczonej chronologii. Całość wywodu jest podparta zarówno analizą zachowanych tekstów religijnych, jak i źródeł obcych, w tym Herodota. Ta krótka próba wykazania, iż zmiany religijne wpływały na sposób dekoracji sarkofagów i lokowane na nich teksty religijne dała zadowalające efekty. Możliwe stało się wyznaczenie pewnych trendów w sposobie zdobienia trumien w zależności od dominującej tendencji teologicznej. Dość proste kształty sarkofagów okresu predynastycznego przechodzą do rozbudowanych, w niektórych przypadkach zwielokrotnionych trumien, aby w ostatecznym kontekście powrócić do prostej pojedynczej formy. Wyznaczono również tendencje stylistyczne dekoracji sarkofagów. Od początkowej formy pozbawionej malowideł, przez dość oszczędnie zdobione przykłady staro- i średnioegipskie, do „wybuchu ornamentyki” w Nowym Państwie, aby pod koniec panowania rodzimych dynastii powrócić do prostej formy z silnie zaakcentowanym jednym elementem – głową zmarłego. Co więcej, udało się wykazać, jakie czynniki zewnętrzne wpływały na te przemiany. Wymienić należy przede wszystkim sytuację polityczną Egiptu, stopień zamożności społeczeństwa, dostęp do surowców niezbędnych do produkcji i w końcu talent oraz zaangażowanie w pracę rzemieślnika ją wykonującego.