Academic literature on the topic 'Dobie'

Wysoce zakaźny wirus SARS-CoV-2, który może powodować ciężką chorobę układu oddechowego znaną jako COVID-19, jest obecnie krytycznym wyzwaniem dla praktyki kontaktologicznej: optometrycznej i okulistycznej. Pandemia ewoluuje, a jej wpływ na zdrowie publiczne jest znaczący oraz progresywny i będzie skutkować ogromnymi zmianami gospodarczymi i społecznymi. W czasach koronawirusa praktyka kontaktologiczna niewątpliwie staje się trudniejsza. Należy przestrzegać zasad bezpieczeństwa oraz postawić na personalizację procedur oraz oferowanych rozwiązań korekcji wad wzroku i terapii widzenia. Warto podkreślić, że badanie okulistyczne i optometryczne przeprowadzone zgodnie z zasadami epidemiologicznymi nie jest obarczone zwiększonym ryzykiem zakażenia SARS-CoV-2.

Teza/Cel – Doniesienia dotyczące automatyzacji procesów komunikacji oraz zapowiedzi inwazji sztucznej inteligencji mogą sugerować koniec bibliotekarstwa. Ale nie mają charakteru ściśle naukowego i toną w utopiach. Wnioski – Bibliotekarstwo przetrwa, po koniecznych modyfikacjach, jeżeli spełni społeczne zadania w zakresie bezpłatnej i zweryfikowanej transmisji treści informacyjnych oraz nieinformacyjnych, w trybie wielosemiotycznym, to znaczy: rozpowszechniania piśmiennictwa drukowanego, materiałów digitalnych oraz aranżacji środowiskowych relacji bezpośrednich. Im bardziej złożone oraz intelektualnie doniosłe są treści przeznaczone do transmisji, tym bardziej ewidentna jest potrzeba bibliotecznego pośrednictwa w komunikacji publicznej. Obecnie oraz w przyszłości.

W pierwszych dwóch numerach „Horyzontów Wychowania” opublikowanych w 2021 roku podjęta została refleksja nad tym, w jaki sposób sytuacja epidemiologiczna w Polsce i na świecie przyczyniła się do istotnych przeobrażeń w przestrzeni edukacji, opieki i wychowania. Zasięg oddziaływania nowego kontekstu funkcjonowania jest jednak znacznie większy – odcisnął on piętno na wszystkich niemal sferach naszego życia. Przeobrażeniu uległy i ulegają nadal utrwalone przekonania, emocje i zachowania. Zmienił i zmienia się także sposób spostrzegania i przeżywania codziennych wyzwań stawianych przez dynamicznie zmieniające się okoliczności.

Omówiono czynniki wpływające na współczesną sytuację ekonomiczno-społeczną uzdrowisk. Z formalnego punktu widzenia można je podzielić na prawno-polityczne, ekonomiczne i społeczne. Na podstawie przedstawionych uwarunkowań należy wnioskować, że mimo upływu czasu sytuacja uzdrowisk nie wykazuje symptomów znaczącej poprawy. Podjęto zatem próbę zaprezentowania działań uprawdopodobniających osiągnięcie pozytywnych wyników ekonomicznych i konkurencyjnej pozycji.

The aim of this dissertation is to show the features of the pro-social attitudes and the ideas of the pro-social man, which does not realize only consumerism culture and man, which is a member of the good society influencing positive the reality. The dissemination of consumerism culture is a serious problem of the globalizing world. The consumerism culture causes changes the modern world and causes to transforms the value model and it is the cause of social problems. The functions of the social advertisement in the consumerism culture are the subject of this dissertation. The social advertisement treats consumerism as serious social problem and shows, that consumerism destroys people, social relation and is bad for society. The social advertisement propagates pro-social attitude and shapes ideal man with important values. It shapes the man, which accepts pro-social attitude. The dissertation showes the ways to create an attitude a ideal man. The dissertation consists of an introduction, four chapters, ending, bibliography and annex. The first chapter shows the features of the consumerism, the features of the occurrences, which they form consumerism and role of the commercial advertisement in propagation of the consumerism and role of the social advertisement in counteraction a consumerism. The description of the consumerism complement the description of the connecting factors the globalization and consumerism and the description of the market entities and marketing techniques, which propagate the consumerism. The second chapter shows features of the commercial advertisement and social advertisement, compares the functions and aims of the commercial advertisement and social advertisement and shows similarities and differences between the commercial advertisement and social advertisement. The third chapter shows the human functioning in the world of the values, problem of the crisis of the values and shows role of the social advertisement in propagate of important ideas and creation pro-social man. In the fourth chapter the Author analyzed campaigns social and advertisements social. The source of research material was website www.kampaniespoleczne.pl. The Author used pragmalinguistic methodology and language of value. The Author adduced the research stand of the Jadwiga Puzynina. The analysis showed the features of the language of value, which are in the social campaigns and social advertisements, linguistic valuation exponents, which are the most often in the social advertisements, features pro-social attitudes and values of the pro-social man, which does not realize only consumerism and the man, which man is a member of the good society influencing positive the reality.

Integracja Europy stanowiła niewątpliwie jedno z większych wyzwań przełomu wieków w skali międzynarodowej. W tym czasie można było obserwować głębokie przeobrażenia zarówno idei, jak i rzeczywistości europejskiej, która charakteryzowała się politycznoideologicznym i cywilizacyjno-kulturowym dualizmem. Mająca swój początek w 1952 roku, integracja wpłynęła na obecny kształt Unii Europejskiej, w skład której wchodzi obecnie 25 państw. Możliwości, jakie oferuje ta formacja powodują, iż kraje kandydujące postrzegają uzyskanie członkostwa w jej strukturach jako szansę wyjścia z opóźnienia cywilizacyjnego, tj. gospodarczego, technicznotechnologicznego, infrastrukturalnego, społecznego i organizacyjnego, a także zwiększenia tempa rozwoju społeczno-gospodarczego oraz perspektywę wzrostu poziomu życia ich obywateli. Proces integracji Polski z Unią Europejską, zainicjowany na początku lat dziewięćdziesiątych, wynikał z wysiłków podejmowanych wcześniej przez stronę polską, zmierzających do spełnienia warunku wolności, wymienionego w Traktacie Rzymskim. Przejawem tego było wstąpienie Polski na drogę transformacji oraz nawiązanie ściślejszej współpracy ze Wspólnotami Europejskimi na polu politycznym i gospodarczym. Integracji z UE nie należy traktować jako jednorazowego „przyłączenia” do krajów „Piętnastki”, ale raczej jako długotrwały proces dokonujący się na tle określonych przemian społeczno-ekonomicznych w naszym kraju. Perspektywa akcesji Polski do UE zdominowała kierunki działania polityki zagranicznej naszego kraju. Jednakże należy zwrócić uwagę na fakt, że celem członkostwa w UE jest również sprowadzenie tego procesu na poziom niskiej polityki poszczególnych instytucji, interesów jednostkowych i grupowych, w które uwikłani są konkretni obywatele wraz z ich zróżnicowanymi celami życiowymi, wartościami i opiniami. Na pierwsze miejsce wśród problemów dotykających Polskę w przededniu wejścia do Unii Europejskiej wysuwało się rolnictwo, ze względu na złożoność i stopień trudności pod względem społeczno-ekonomicznym. Opóźnienie i zaniedbania w sektorze rolnym niosły i będą nieść ze sobą istotne skutki zarówno dla gospodarki, jak i stabilizacji społecznej naszego kraju.

Motywy, jakimi kierowano się przy wyborze tematu niniejszej rozprawy, związane są z pewnym zamętem teoretycznym oraz niejasnością w ocenach społecznych zjawisk, związanych z pojęciem sprawiedliwości społecznej oraz funkcjonującym na zachodzie Europy, jako realizacja pewnych założeń sprawiedliwościowych, państwem opiekuńczym („welfare state”), przeżywającym obecnie, zdaniem większości teoretyków, swój głęboki kryzys. Przez długie lata po drugiej wojnie światowej ten typ gospodarki kapitalistycznej uznawany był za szczytowe osiągnięcie Zachodniej Cywilizacji, sięgającej do aksjologicznych pokładów demokracji oraz zasad równości i sprawiedliwości. Wydawało się, że nieokiełznany rynek jest anachronizmem z czasów poprzedzających katastrofę wielkiej depresji i że „niewidzialna ręka rynku” to mit pionierów kapitalizmu. Tymczasem przemiany, jakie nastąpiły pod koniec XX wieku, na nowo zaczęły zmieniać podejście do problemu równości, a tym samym sprawiedliwości społecznej. Poszczególne państwa Europy Zachodniej próbują więc na nowo odnaleźć się w tej nowej rzeczywistości, szukając nowych dróg pogodzenia odwiecznych dylematów, w tym sprawiedliwości i efektywności. Rezultaty owych poszukiwań są przeróżne, a wśród obserwatorów budzą wiele kontrowersji. Państwem, na które warto w tym kontekście zwrócić szczególną uwagę, jest Francja i w związku z tym to właśnie ona zostanie poddana wnikliwej analizie. W piśmiennictwie polskim występuje w tej materii pewna luka. O ile problem zachodzącej kontrowersji między sprawiedliwością społeczną, a efektywnością ekonomiczną, w kontekście funkcjonowania państw opiekuńczych, jest przedmiotem pewnej liczby polskojęzycznych publikacji, o tyle odniesienie tej problematyki do społecznej rzeczywistości Francji w zasadzie nie występuje. Wynika to prawdopodobnie stąd, że Francja nie jest krajem, który uznawany jest za sztandarowy i klarowny przykład konkretnego modelu państwa opiekuńczego i mimo tego, że na przykład według klasyfikacji Gosta’y Esping-Andersen’a, zaliczany jest on do grupy państw opiekuńczych określanych jako konserwatywne (czy korporacjonistyczne), to jako zasadniczy przykład tego modelu, najczęściej zresztą przez to analizowany, podawane są Niemcy. Z tego samego powodu w polskiej literaturze przedmiotu nie brak analiz skandynawskiego modelu państw opiekuńczych, czy modelu brytyjskiego, który przykuwa uwagę swym rezydualnym charakterem, na temat Francji próżno jednak szukać rzetelnych publikacji. Niniejsza praca jest próbą wypełnienia tej luki i przeniesienia na grunt polskiej literatury idei zawartych w wielu francuskojęzycznych publikacjach dotąd na język polski nie tłumaczonych, ukazujących specyfikę francuskiego modelu „welfare state”, a co ważniejsze, specyfikę relacji zachodzących między tym modelem a rzeczywistością końca XX i początku XXI wieku. Dodatkowym motywem podjęcia powyższej tematyki była sytuacja Polski po przełomie w 1989 roku, kiedy to kraj ten wyszedł z systemu, który w swych teoretycznych założeniach miał być fizyczną realizacją określonej doktryny sprawiedliwości społecznej, a który w toku transformacji ustrojowej wybrał dość nietypową, zdaniem niektórych, drogę przemian. Pomijając bowiem fakt sprzecznych ocen wyboru, jakiego dokonała Polska po 1989 roku, w kontekście neoliberalizmu czy orientacji właściwej dla społecznej gospodarki rynkowej, wydaje się, iż wybrano ustrój nie mający swoich pierwowzorów w Europie. Trudno odpowiedzieć, czy ów wybór wynikał z zachowania „wolnorynkowego neofity”, czy z zapatrzenia we wzór po drugiej stronie Atlantyku. Analiza sytuacji Francji, przedstawianej często jako zasadniczy oponent wobec rozwiązań zza Atlantyku, będzie więc jeszcze jednym spojrzeniem na nasze „europejskie podwórko” oraz próbą poszukiwania alternatywnych rozwiązań. Przedstawione zostaną obecnie dwa główne pytania badawcze, jakie piszący te słowa postanowił postawić w części teoretycznej niniejszej rozprawy oraz wskazane zostaną rozwijające je pytania szczegółowe. Należy zwrócić uwagę, że odpowiedzi będą każdorazowo uwzględniały specyfikę społeczeństwa francuskiego, jeżeli takowa będzie w tym zakresie występowała. Główne pytania badawcze to: - Czy możliwe jest współcześnie pogodzenie wymogów sprawiedliwości społecznej i efektywności ekonomicznej? - Czy państwo opiekuńcze we współczesnej formie skazane jest na zagładę? Pytania szczegółowe o charakterze pomocniczym to: - Czy sprawiedliwość społeczna to pojęcie właściwe wyłącznie naukom społecznym? - Czym jest sprawiedliwość społeczna w świetle współczesnych teorii filozoficznych? – Jakie są jej źródła, warunki i powiązania z wartościami właściwymi dla kultury europejskiej (na przykład hasłami rewolucji francuskiej: wolność, równość, braterstwo)? - Czy rozwój jest zasadniczym celem społeczeństwa? Rozwój, ale jaki i czego? Czy chodzi o rozwój czysto ekonomiczny (wzrost PKB), czy też społeczny i trwały (HDI)? - Jakim pojęciem efektowności winniśmy się posługiwać, aby owa efektywność gwarantowała trwały rozwój społeczny? - Czy efektywność ekonomiczna i sprawiedliwość społeczna są ze sobą sprzeczne, czy też mogą wzajemnie pozytywnie na siebie oddziaływać? - Czy można traktować państwo opiekuńcze („welfare state”, „państwo o orientacji społecznej” itd.), jako próbę praktycznego pogodzenie efektywności ekonomicznej i sprawiedliwości społecznej? - Jaka jest geneza państwa opiekuńczego, jego powiązanie z wartościami europejskimi oraz jego współczesna kondycja? Jak przedstawia się pod tymi względami sytuacja francuskiego państwa opiekuńczego? - Czy forma państwa opiekuńczego powstała we Francji, jest bardziej podatna niż inne europejskie odpowiedniki na czynniki kryzysogenne końca XX i początku XXI wieku? - Jaką formę powinno przyjąć państwo opiekuńcze, aby sprostać wyzwaniom XXI wieku? Czy jego narzędziem, odpowiadającym teoretycznym tendencjom oraz wymogom oszczędności, winna być tzw. dyskryminacja pozytywna, czyli koncentracja pomocy na najbardziej potrzebujących? Czy powszechne (uniwersalne) systemy pomocy skazane są na odejście? Jak przedstawia się pod tymi względami sytuacja francuskiego państwa opiekuńczego osadzonego w tradycjach egalitarystycznych? Ze względu na swoją historię i specyficzny charakter francuskiego społeczeństwa, Francja wytworzyła dość nietypowy model państwa opiekuńczego. To, co jednak w dużo większym stopniu przykuło uwagę piszącego te słowa, to zderzenie tego modelu z przemianami społeczno-gospodarczymi lat 80-tych i wynikające stąd społeczne reakcje i przemiany. Dlatego też społeczeństwo francuskie będzie polem empirycznej analizy problemów poruszanych w części teoretycznej niniejszej rozprawy. Cześć empiryczna w całości poświęcona zostanie debacie społecznej na temat kwestii związanych ze sprawiedliwością społeczną oraz funkcjonowaniem i przyszłością państwa opiekuńczego we Francji na przełomie XX i XXI wieku. Zakres historyczny analizy obejmie 16 lat, tj. okres od 1989 do 2004 roku. Przedmiotem analizy będzie francuska prasa codzienna na przykładzie francuskiego dziennika „Le Monde”. Celem wzbogacenia wyników analizy debaty prasowej i uzyskania silniejszych podstawy do dalszych interpretacji, analiza prasy uzupełniona zostanie o wywiady z francuskimi „ekspertami społecznymi”. Specyfika francuskiego społeczeństwa w zakresie przedmiotu tej rozprawy, o której kilkakrotnie już tu wspominano, zasadza się na kilku zasadniczych elementach. Pierwszym z nich jest przywiązanie, chociażby tylko na poziomie idei, do modelu społeczeństwa egalitarnego, nie akceptującego daleko posuniętych nierówności społecznych i odznaczającego się wysokim poziomem społecznej solidarności, co wynika z głęboko zakorzenionych w społecznej świadomości haseł rewolucji francuskiej, tj. równości, wolności i braterstwa. To właśnie dlatego, mimo swojego młodego rodowodu, francuskie państwo opiekuńcze padło na tak „żyzną społeczną glebę”. Kolejną cechą francuskiego społeczeństwa, odgrywającą bardzo ważną rolę w kontekście tej rozprawy, jest znaczenie w społecznej świadomości Francuzów instytucji państwa, które również od czasów rewolucji francuskiej zyskuje charakter najwyższej społecznej instancji, odpowiedzialnej za rozwiązywanie wszelkich społecznych problemów i otoczonej specyficznym quasi kultem właściwym dla praktyk niemalże religijnych, co tłumaczy m.in. fakt pisania we Francji słowa państwo z dużej litery („Etat”). Wszystko to, wraz ze wspominanym już antyamerykańskim nastawieniem, powoduje brak społecznej akceptacji dla idei związanych z neoliberalizmem anglosaksońskim i „państwem minimum”. Ostatnim elementem, na który należy zwrócić szczególną uwagę, jest niespotykana zdolność do społecznej mobilizacji wśród członków francuskiego społeczeństwa. Ta ostatnia charakterystyka czyni francuski system polityczny wysoce wrażliwym na społeczne reakcje, utrudniając jednocześnie wprowadzanie głębokich reform, ze szczególnym uwzględnieniem tych, które podważałyby funkcjonowanie społecznych przywilejów. Wybrany okres historycznej analizy również nie jest przypadkowy. O znaczeniu przełomu z roku 1989 wiele już pisano i jego znaczenie dla państw byłego bloku sowieckiego nie wymaga dodatkowych omówień. Natomiast w przypadku Francji chodzi o uchwycenie omawianych problemów w zupełnie nowym kontekście geopolitycznym. Alain Minc pisze o roku 1989, jako o momencie wznowienia biegu historii.1 Oto bowiem przeszły do historii państwa, których system polityczny mógł być postrzegany jako zagrożenie w zachodniej części Europy, a dla części ich mniej uświadomionych mieszkańców, źródłem wizji i tęsknoty za lepszym społeczeństwem. To zresztą przez długi czas presja socjalizmu i komunizmu przyczyniały się do realizacji na Zachodzie wielu spośród postulatów społecznych, które w innej sytuacji mogłyby przejść niezauważone. Paradoksalnie, to właśnie poczucie tego zagrożenia przyczyniło się do powstania państwa opiekuńczego. Można więc zadać pytanie, jakie zmiany nastąpiły, gdy źródło wyrzeczeń dla kapitalizmu przestało istnieć. Wybór dziennika „Le Monde”, jako źródła informacji w zakresie społecznych opinii w temacie niniejszej rozprawy, jest związany z jego ogólnonarodowym i wysoce opiniotwórczym charakterem. Dziennik ten uchodzi za najbardziej popularną i poczytną gazetę w swoim kraju, ale przyznaje mu się również wysoki poziom politycznej neutralności, co objawia się w publikacji tekstów dających się zakwalifikować do niemal wszystkich orientacji politycznych. Na potrzeby rozprawy przeanalizowanych zostanie kilka tysięcy artykułów, jakie ukazały się w przyjętym okresie analizy, z których ponad trzysta zostanie w sposób bezpośredni wykorzystanych w tekście rozprawy. Jak już wspominano, wyniki analizy prasowej uzupełnione zostaną o wywiady z francuskimi ekspertami społecznymi, których opinie dostarczą szerszych podstaw interpretacyjnych do zgromadzonych wcześniej materiałów. 1 Minc A., Ce monde qui vient, Grasset, Paris, 2004, str. 8. Przedstawione obecnie zostanie główne pytanie badawcze, na które odpowiedź winna stanowić cześć empiryczna rozprawy. Wskazane zostaną także rozwijające je pytania szczegółowe. Główne pytanie badawcze do części empirycznej jest następujące. - Czy we Francji lat 90-tych ubiegłego wieku oraz na początku obecnego wieku można było zaobserwować debatę społeczną na temat sprawiedliwości społecznej w konfrontacji z efektywnością ekonomiczną w kontekście zjawiska określanego mianem „kryzysu państwa opiekuńczego”? Pytania szczegółowe o charakterze pomocniczym to: - Jeżeli owa debata występowała, to w jakim okresie i z jaką intensywność przebiegła? - Jakie główne problemy i kwestie stanowiły przedmiot debaty w społeczeństwie francuskim w zakresie tematyki niniejszej rozprawy? - Jakie kategorie opinii można wyodrębnić w omawianej debacie oraz, które z nich miały charakter dominujący? - Jaki jest stosunek francuskiego społeczeństwa do problemu sprawiedliwości społecznej (stosunek do sytuacji najbiedniejszych, stosunek do nierówności społecznych itd.)? - Jakie znaczenie w postawie francuskiego społeczeństwa mają wartości republikańskie oraz stosunek do Stanów Zjednoczonych? - Jak francuskie społeczeństwo postrzega siebie na tle innych społeczeństw Zachodniej Europy? - W jaki sposób francuska opinia publiczna postrzega rolę państwa w życiu społecznym i w rozwiązywaniu problemów społecznych? - Czy francuskie społeczeństwo jest zadowolone z pomocy otrzymywanej od państwa? - Czy francuska opinia publiczna zdaje sobie sprawę z trudności, przed jakimi staje obecnie państwo opiekuńcze w ich kraju? - Czy francuska opinia publiczna dostrzega potrzebę reform państwa opiekuńczego i czy jest w związku z tym gotowa na wyrzeczenia? - Jakie reformy państwa opiekuńczego udało się we Francji przeprowadzić? W jakim kontekście i w jakich warunkach reformy te były realizowane? Budowa wewnętrzna niniejszej rozprawy przewiduje trzy zasadnicze części. Dwie pierwsze będą miały charakter teoretyczny, zaś ostatnia będzie przedstawiała ujęcie empiryczne. Część pierwsza, składająca się z trzech rozdziałów zostanie w całości poświęcona problemowi sprawiedliwości społecznej w konfrontacji z efektywnością ekonomiczną. W części tej, opatrzonej odpowiednim wprowadzeniem, omówione zostaną przede wszystkim współczesne teorie sprawiedliwości społecznej oraz w ich kontekście przedstawiona zostanie relacja między sprawiedliwością społeczną a wymogiem efektywności ekonomicznej. Część druga rozprawy, podzielona również na trzy rozdziały, będzie przedstawieniem praktycznej realizacji teorii sprawiedliwości społecznej w postaci państwa opiekuńczego. W kolejnych rozdziałach tej części pracy ukazana zostanie geneza oraz obecna kondycja państw opiekuńczych, ze szczególnym uwzględnieniem modelu francuskiego. Ta cześć rozprawy zamknięta zostanie rozważaniami na temat przyszłego kształtu państwa opiekuńczego, jaki winno ono przybrać w dobie przemian związanych m.in. z globalizacją i wyłanianiem się społeczeństwa informacyjnego. Przedmiotem ostatniej, empirycznej części rozprawy, będzie debata w francuskim społeczeństwie na temat funkcjonowania i przyszłości francuskiego państwa opiekuńczego, na przykładzie publikacji dziennika „Le Monde” w latach 1989-2004 oraz w świetle opinii francuskich ekspertów społecznych. Ta część rozprawy będzie się składała z czterech rozdziałów, w tym z rozdziału metodologicznego. Przedstawione zostaną tam zasadnicze elementy społecznej debaty dotyczącej państwa opiekuńczego. Wykorzystane zostaną również wyniki badań rządowych oraz materiał zgromadzony podczas wywiadów z ekspertami społecznymi. Rozprawa zakończona zostanie wnioskami oraz wskazaniem na perspektywy dalszych badań.

Con esta tesis quiero contribuir a los estudios existentes sobre la filosofía de Richard Rorty, y en este sentido propongo un tipo de hermenéutica de su pensamiento a través de la clave transversal de su reacción crítica al universalismo moral. Lo que pretendo precisar es cómo entiende Rorty que puede problematizarse el alcance universal en el ámbito de la moralidad, cuál es la noción de universalidad que implica y rechaza en su propia comprensión de este problema, y de qué forma argumenta su rechazo. Para ello sigo la hipótesis de que Rorty sugiere una comprensión ambivalente del problema del alcance universal, de acuerdo con la cual también propone dos perspectivas críticas sobre el mismo que deberían abarcarse pero a la vez distinguirse en toda tentativa de estudio de su pensamiento moral. Asimismo y en continuidad con esto último, trato de mostrar que ambas perspectivas sobre todo asumen como posición antagónica, y por ende como blanco de su crítica, una noción de alcance universal en la acepción de exigencia o presunción de incondicionalidad; por lo cual discuto finalmente que los argumentos críticos de Rorty afecten a cualquier otra posible comprensión de la noción de universalidad. En el desarrollo que responde al problema y a la hipótesis anterior, comienzo por proponer una lectura sistemática de la filosofía moral de Rorty como una reacción crítica frente a la manera en que las doctrinas morales universalistas pretenden o presumen subsanar las consecuencias –relativas a las relaciones sociales- derivadas de la actitud moral etnocentrista. Según lo da a entender el propio filosofo estadounidense, el universalismo moral habría venido asumiendo como principal estrategia de respuesta al “etnocentrismo moral” la tarea de descubrir y constatar contenidos morales vinculantes, y esto bajo el no menos importante supuesto de que tales descubrimientos o constataciones resultan suficientes para propiciar disposiciones morales igualmente vinculantes. Una vez establecido lo anterior, demuestro que el filósofo estadounidense elabora su réplica antiuniversalista bajo esas dos perspectivas distintas, lo que explica que en algunas ocasiones parezca que aconseja una ética de la conversación y de la justificación intersubjetiva, y en otras que más bien sugiere una ética sentimentalista, basada en la capacidad de simpatía o de compasión, con efectiva incidencia sobre las motivaciones morales. Considero, pues, que en cada uno de los registros y perspectivas anteriores la exigencia o presunción de alcance moral universal, es enfocada de diferente manera por Rorty, y también críticamente discutida con argumentos específicos. Con esto me refiero a que el filósofo estadounidense remite a diferentes usos semánticos de la noción de universalidad, y a que, por referencia a ellos, es que elabora también su propia contestación crítica. Distingo en este sentido dos enfoques y usos bajo las rúbricas “perspectiva de la validez” y “perspectiva de los destinatarios”. En la primera entiendo que lo que se privilegia es el problema del conocimiento moral; en la segunda que lo destacado es la pregunta por la motivación de la acción moral o solidaria. Para mostrar lo propio de la primera perspectiva, reservo un lugar especial al debate que Rorty mantuvo con Jürgen Habermas; para distinguir la segunda, otorgo al pensamiento moral de David Hume un papel protagónico. Una vez que a través de este desarrollo he decantado la demostración de la hipótesis original, en la conclusión finalmente la enfatizo, intento precisarla aún más y sobre todo la discuto con distancia crítica en algunos de sus aspectos. Como lo adelanté al principio, tal hipótesis es doble: que pueden y han de distinguirse esas dos perspectivas en el tipo de reacción crítica a la noción de alcance moral universal diseminada por los diversos escritos de Rorty, y que ambas perspectivas coinciden en traslucir un rechazo a cierta noción de alcance universal equiparada con una exigencia o presunción de incondicionalidad.
In this thesis I propose a specific hermeneutics of Richard Rorty’s ethics, approaching the topic from his critical reaction to moral universalism. What I attempt to point out is how Rorty thinks that universal scope can be problematized in the sphere of morality, what notion of universality he implies and rejects in this own understanding of this issue, and what arguments he uses to justify his rejection. I put forward the hypothesis that Rorty is suggesting an ambivalent understanding of the problem of universal scope, which leads him to propose two critical perspectives on the issue; these two perspectives must be considered in any attempt to study Rorty’s moral thinking, but at the same time it is important to distinguish between them. Consequently I try to show that both perspectives assume above all a counterposition consisting of a notion of universal scope in the sense of a demand or assumption of inconditionality. On this basis I finally question whether Rorty’s critical arguments affect any other possible understanding of the notion of universality. In developing a response to this problem and this hypothesis, I start out by proposing a reading of Rorty’s moral philosophy as a critical reaction to the way universalist moral doctrines set out to correct the consequences that the ethnocentric moral attitude has had in terms of social relations. Once this is established, I demonstrate that the US philosopher puts together his anti-universalist reply with two distinct perspectives, which explains why sometimes he seems to be promoting an ethics of conversation and inter-subjective justification, and other times he tends toward a sentimentalist ethics based on the capacity for empathy or compassion, with an effective impact on moral motivation. In the thesis I distinguish between these two approaches by using the headings “validity perspective” and “recipient perspective”. The former highlights the issue of moral knowledge; the latter, on the other hand, places the issue of motivation for moral action or solidarity in the foreground. In examining the key features of the former perspective I focus on Rorty’s debate with Jürgen Habermas; for the latter I assign the leading role to David Hume’s moral thinking. Once the demonstration of the original hypothesis is sufficiently developed, I use the conclusion to emphasize it, to clarify it further, and above all to discuss some of its aspects with greater critical distance.

Denne studien har fokus på spesialpedagogen, en sentral profesjon relatert til utvikling og realisering av opplæring for elever med særskilte opplæringsbehov. Ett aspekt i arbeidet med denne studien er profesjonskjennetegn for en profesjon som inngår blant de nye profesjoner, semiprofesjonene, et tema som problematiseres flere steder i avhandlinga. Dette aktualiserer profesjonsutøving i en samtidig og kontekstuell forståelse. Et annet aspekt er hvordan profesjonsutøverne, her de åtte spesialpedagogene som er informanter i denne studien, oppfatter og utøver sin profesjon. Det har gitt utfordringer både i forhold til metodeanvending og i det: den kunnskapsteoretiske forankring.

Studien er gjennomført med bruk av livshistorie som metode, en biografisk metode. Det innebærer et utgangspunkt i den enkelte informant og hans eller hennes fortelling, fortalt gjennom ustrukturerte intervju, men der det innen den metodetradisjonen som jeg arbeider innenfor, er lagt sterk vekt på betydningen av å ikke isolere enkeltmenneskers fortelling.Ulike kontekstuelle forhold vil i tillegg til enkeltmenneskers fortellinger bidra til det som er studiens siktemål: økt innsikt i profesjonen spesialpedagog.

Det aristoteliske begrepet phronesis – klokskap i handling – er valgt som studiens vitenskapsteoretisk ankerfeste, i forskningssammenheng kjennetegnet med særtrekk som bl.a.kontekst og partikularitet relatert til menneskelig handling. Mine valg når det gjelder metode og kunnskapsforankring representerer slik ei åpning inn mot både kunnskaps- og profesjonsoppfatninger som snarere føyer seg inn mot postmodernismens føringer enn modernismens.

Denne utgaven av avhandlingen er publisert uten vedlegg. Forfatter kan kontaktes på Høgskolen i Nord-Trøndelag dersom det er ønskelig å få tilgang til dette materialet.

El presente trabajo pretende analizar un fenómeno que viene desarrollándose cada vez con mayor intensidad sobre todo en el curso de la segunda mitad del siglo XX. Los últimos tiempos se han caracterizado por un profundo proceso de globalización de las economías mundiales, que han sufrido un proceso de integración con gran impacto en materia tributaria. Siguiendo las palabras de Volman (2005), “los gobiernos utilizan la política fiscal, a través de la fijación de impuestos, exenciones, subsidios y otras reglamentaciones, para intervenir en la economía nacional". El autor prosigue destacando que cuando estas medidas son adoptadas simultáneamente en diversos países y sus economías se encuentran interrelacionadas producto de la globalización, empiezan a generarse inconvenientes, entre ellos el de la doble imposición internacional, producto de que varios países intentan sostener potestad fiscal sobre el mismo contribuyente o sobre la misma materia imponible.
Fil: Pedernera, Juan José. Universidad Nacional de Cuyo. Facultad de Ciencias Económicas.

Poremećaji hoda i poremećaji ravnoteže uobičajeni su klinički problemi za starije osobe. Uzroci poremećaja hoda su individualni, često zbog fiziološkog procesa starenja i somatskih bolesti. Poremećaji hoda dovode do gubitka lične slobode, pada i povreda i rezultiraju značajnim smanjenjem kvaliteta života. Kod starijih osoba, kontrola statičke i dinamičke kontrole položaja i ritma je poremećena, što dovodi do izmijenjenog hoda, smanjuje se korak, povećava se širina hoda kako bi se održala ravnoteža, gornji dio tijela se savija prema naprijed da bi se održala ravnoteža, ruke se ne pomiču dok hodaju, hod je nepravilan, teže je započeti prve korake nakon sjedenja ili stajanja, kao i okretanja. Ako je moguće, najbolje je tretirati etiološki faktor, tj. osnovne bolesti, kao što su parkinsonizam, neki metabolički poremećaji itd. Treba voditi računa o nusefektima nekih lijekova, naročito antiparkinsonika, sedativa, hipnotika i antidepresiva. Također je potrebno uključiti i druge specijaliste, kao što su reumatolozi, fizijatri i fizioterapeuti, kao i internisti, kardiolozi i dijabetolozi. Kognitivne strategije također mogu biti korisne, na primjer usmjeravanje pažnje na svaki pojedinačni korak, a ne čin hodanja kao takav, svjesno pokušavajući napraviti pojedinačne velike korake, ili mentalno brojanje, kao i upotreba pomagala za hodanje.

Navedeni su štetni učinci pregrijavanja (hipertermije) i pothlađivanja (hipotermije) u starijoj dobi. Opasnost smrtnog ishoda u pregrijavanju ovisi više o težini pridružene bolesti nego o težini stresa zbog toga stanja. Štetni učinci stresa su lokalna krvarenja, degeneracija stanica parenhimnih organa cijelog tijela, a napose središnjeg živčanog sustava, oštećenje stanica jetre, bubrega i drugih organa. Letalni ishod može se dogoditi i nekoliko dana nakon hipertermije napose u bolesnika koji boluju od šećerne bolesti, kronične opstrukcijske bolesti pluća, bolesti povišena krvnog tlaka u kojih je 50% viši. Liječenje pregrijavanja treba provoditi u bolničkim uvjetima uz trajno praćenje kliničkih i laboratorijskih parametara. Treba uspostaviti normalnu tjelesnu temperaturu što je prije moguće. Pothlađivanje se može podijeliti u 3 skupine: blago (rektalna temperatura 35–32°C), umjereno (rektalna temperatura 32–28°C); teško (rektalna temperatura niža od 28°C). U tom stanju u starijoj dobi visoka je opasnost letalnog ishoda koji može izgledati kao moždani udar ili kao metaboličke promjene. Oštećenja organizma posebno se događaju u ustrojnim i funkcijskim promjenama malih krvnih žila, stanica, živaca i kože. Neki čimbenici opasnosti za pothlađivanje su smanjenje stvaranja topline, promjene termoregulacije, smanjenje tjelesne aktivnosti. Svako stanje pothlađivanja, pa i blago, treba liječiti u Jedinici intenzivnog liječenja, dok se ne uspostavi potpuni oporavak. Dva su puta u liječenju: primarno je liječenje utopljavanjem, a sekundarno je liječenje komplikacija. Cilj liječenja je sporo povisivanje rektalne temperature, ne brže od 0,6°C na sat. U teškom pothlađivanju postupci reanimacije trebaju biti agresivni i produženi. Ne treba proglasiti smrtni ishod dok se ne ustanovi da je kardio-pulmonalno-cerebralna resuscitacija neučinkovita, no tek nakon što se povisi rektalna tjelesna temperatura na najmanje 35,8°C.

U ovom radu cilj nam je bio naglasiti pozitivan učinak tjelesne aktivnosti na kvalitetu života kod osoba starije životne dobi, ukazati na to koliko je važno njihovo znanje o utjecaju tjelesne aktivnosti na zdravlje te koje su fizičke aktivnosti optimalne u toj životnoj dobi. Dosadašnjim iskustvima, a osobito stručnim i znanstvenim istraživanjima, utvrđeno je da tjelesna aktivnost u starijoj životnoj dobi ima više prednosti. Temeljna je zadaća proširiti znanje o potrebnim tjelesnim aktivnostima i njihovom utjecaju na zdravlje, potom povećati motiviranost te populacije za tjelesnom aktivnošću i, na kraju, dati smjernice i napraviti algoritam tjelesnih aktivnosti s obzirom na dob te opću tjelesnu i mentalnu sposobnost svake osobe starije životne dobi. Zaključak je da se redovitom tjelesnom aktivnošću mnoge promjene lokomotornog i živčanog sustava, za koje se smatra da su “normalne” tzv. degenerativne promjene, a koje negativno utječu na kvalitetu života, mogu prevenirati. I najmanja tjelesna aktivnost čini osobu pokretljivij

Un currículo internacionalizado propende siempre al desarrollo de competencias interculturales y sitúa la formación disciplinar en contextos globales, donde la interacción con comunidades internacionales demanda el uso de una segunda lengua de manera empática y efectiva. El documento describe la relevancia que en políticas institucionales tiene el bilingüismo y, además, comparte todos los esfuerzos y estrategias que se han encaminado al mejoramiento, tanto lingüístico como metodológico de las asignaturas disciplinares que se imparten en segunda lengua. Los datos evidencian un compromiso por el bilingüismo desde la estrategia denominada English Taught Couses y dan cuenta de las apuestas que en el desarrollo profesoral han tenido positiva marcha para contribuir: 1) al desarrollo de competencias comunicativas en segunda lengua, 2) al trabajo mancomunado de las áreas involucradas en el impulso del bilingüismo en la institución, 3) al acompañamiento y apoyo al cuerpo profesoral que tiene a cargo asignaturas disciplinares en segunda lengua y 4) al alcance de una internacionalización del currículo más vívida en la Universidad.

Las explotaciones del sistema ganadero doble propósito están constituidas por animales mestizos en diferentes proporciones Bos taurus-Bos indicus; su principal característica es el ordeño con presencia del ternero. Otro aspecto para tener en cuenta es que, en la mayoría de las explotaciones no se cuenta con información y, si existe, no es analizada ni interpretada. El documento tiene como objetivo presentar información de la funcionalidad técnica y estructural del sistema doble propósito en Arauca. Los datos fueron recolectados durante el desarrollo de un proyecto de investigación; se realizó una descripción de las características generales del sistema, su estructuración, aspectos de manejo y alimentación, así como los indicadores productivos y reproductivos, expresados en producción de carne y leche de los grupos raciales. Este es el primer manuscrito que reporta información de tipo productiva de los grupos raciales existentes. Se concluye que el manejo del sistema ganadero doble propósito, aún tradicional, y su mejoramiento genético para aumentar la producción consiste en la introducción de “razas de moda”, por lo que se olvida el efecto de los factores medio ambientales. La falta de registros se asocia al desconocimiento de la productividad y de la estructura, así como la funcionalidad del sistema doble propósito.

En este trabajo se analiza la incidencia de un aumento en las horas escolares de los niños sobre la oferta laboral femenina en República Dominicana. La reciente política de Jornada Escolar Extendida (JEE) duplica las horas escolares en el sistema público dominicano, lo cual podría generar un cambio en las decisiones laborales de los hogares beneficiados. En particular, esta iniciativa relaja las restricciones que enfrentan las mujeres para participar en el mercado de trabajo, teniendo en cuenta que las madres son típicamente las principales encargadas del cuidado de sus hijos. Mediante la aplicación de una metodología no experimental de diferencias en diferencias se compara la evolución en la participación laboral de las madres elegibles (con hijos en escuela pública) y no elegibles (con hijos en escuela privada) por este programa educativo, antes y después del mismo. Los resultados sugieren un aumento significativo en la tasa de actividad femenina, que se focaliza en mujeres cónyuges, de baja educación y pertenecientes a zonas urbanas. Estas estimaciones son robustas frente a diferentes especificaciones que intentan eludir el posible efecto composición (transitorio) entre los grupos de tratamiento y control.

La crisis económica y sanitaria asociada con el COVID-19 ha afectado con mayor fuerza la participación laboral femenina, exacerbando las brechas de género existentes y revirtiendo el progreso logrado en las últimas décadas. El desafío hoy es doble: pasar de medidas de mitigación, precipitadas y sin perspectiva de género, hacia iniciativas consistentes y de largo plazo que propicien igualdad de oportunidades y mejores condiciones laborales. Este documento repasa el perfil de medidas de mitigación que tuvo lugar en la región y ofrece un panorama de las soluciones de política de mediano y largo plazo necesarias para abordar las brechas estructurales de género en el mercado laboral.

Durante el segundo trimestre de 2022, la actividad económica de Nororiente creció en términos anuales, por la fortaleza de la demanda interna y externa, así como la baja base de comparación de un año atrás, cuando se presentó el tercer pico de contagio de Covid19 y el paro nacional. Esto se reflejó en el buen desempeño de las ventas del comercio, la producción industrial, el transporte y las exportaciones. Entretanto, en la actividad constructora, algunos indicadores líderes mostraron pérdida de dinamismo. Por su parte, el mercado laboral continuó su recuperación, al registrar mayores niveles de ocupación y caída del desempleo, mientras que la inflación al consumidor llegó a variaciones anuales de doble dígito en las tres capitales de la región.