To see the other types of publications on this topic, follow the link: Ecclesiola in Ecclesia.
Journal articles on the topic 'Ecclesiola in Ecclesia'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 50 journal articles for your research on the topic 'Ecclesiola in Ecclesia.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Kim, Eun Jin. "Small Thesis about Rebirth and Sanctification in Spener’s ‘ecclesiola in ecclesia’." Pierson Journal of Theology 5, no. 2 (August 31, 2016): 92. http://dx.doi.org/10.18813/pjt.2016.08.5.2.92.
Full text
2
Sobański, Remigiusz. "Zasięg normy kanonicznej." Prawo Kanoniczne 34, no. 3-4 (December 10, 1991): 27–50. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1991.34.3-4.02.
Full textAbstract:
Quaestio in studio ponitur de agendis quae iure canonico regulari possint vel immo debeant. Igitur de obiecto normae canonicae agitur. Nemo est qui non videat ambitum iuris ecclesialis variis in temporibus ampliari vel. etiam se minuere. Non omnia quae a fidelibus agenda sunt iure comprehendi possunt vel debent. Fines forma obiectoque determinantur. Limitationes formales natura normae ut regulae generalis statuuntur. Limitationes ex parte obiecti ex ratione agendorum gerendorumque quae uti testimonium fidei concipienda sunt sequuntur. Testimonium hoc actibus modoque sese gerendi manifestatum communio Ecclesiae ab omnibus fidelibus exspectat et exspectationem hanc etiam in norm is canonicis exprimit. Obligatio ad testimonium fidei dandum ius officiumque fundamentale totius Ecclesiae omniumque fidelium est. Quod ab Ecclesia proclamatur, actualizatur et ad effectum deducitur. Quapropter ius divinum positivum in legislatione canonica praetermitti nequit. Prima ergo in parte problemata iuris divini positivi tamquam elementi iuris Ecclesiae tractantur. Agitur de cognitione iuris divini, eius forma legali historica, indole iuridica, propsitione canonica. Secunda in parte de iure naturali sermo fit. Ius hoc directe non codificatur sed a legislatore ecclesiali praesupponitur. In canonibus „natura rei” sicut in actuali statu scientiae concipitur attendenda est. Hoc in sensu ius naturale in campo iuris Ecclesiae locum tenet. Porro enucleari conatur significatio termini „normae fundam entales”. Ad istas normae iuris divini certe pertinent. Initio quaeritur curnam ius divinum norm is canonicis proponatur. Inter rationes codificationis talis illae systematicae haud ultimum locum tenent, quae tamen non ut aliquid cosmeticum intelligi possunt, quia cum fine sensuque legislationis connexae sint. Criteria in luce ponuntur quae de fundamentali caractere normae alicuius decernunt (hierarchia normarum , earum recipoca connexio, locus in constructione institutionis, postulata systematis). Postea mentio de normis constitutivis fit. Obiectum proprium legislationis canonicae disciplina ecclesialis est. Significatio termini „disciplina” explanatur. Hoc in campo maxime disputatur an actus religiosi et ethici iure canonico comprehensi sint. Responsum affirmativum datur sequentibus sub conditionibus: (1) actus hi modo generali normis proprio et typico comprehendi possint; (2) eorum canonizatio functionalis evadat; (3) magni momenti respectu testimonii dandi sint. Ultimo momentum peccati in legislatione ecclesiali et — breviter — actuum internorum ut obiectum legis in Ecclesia tractatur.
3
Sobański, Remigiusz. "Podstawy prawa kościelnego." Prawo Kanoniczne 34, no. 1-2 (June 5, 1991): 13–24. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1991.34.1-2.02.
Full textAbstract:
In opere scientifico professoris Mariani Żurowski scripta problemata fundamentalia iuris canonici attingentia non deficiunt. Quapropter aequum iustumque videtur memoriam eius etiam expositione quidem brevissima fundamentis radicumque iuris ecclesialis honorare. Primo problema ipsum ponitur. Religio christiana unica est quae proprium, a civili independens, ius producit et evolvit. Cum ius proprium ad religionem uti talem necessario non pertineat explorandae sunt rationes legum propriarum quibus christiani vivunt. Secundo quaestiones methodologicae elucidantur. Minus recta videtur methodus quae praefixa notione iuris laborat et elementa ei correspondentia in Ecclesia invenire conatur. Exploranda est autoconscientia Ecclesiae et in luce ponendum est quod in Ecclecia ipsa ut ius percipitur et denominatur. Non a iure ad Ecclesiam sed ab Ecclesia ad notionem iuris eius procedendum est.
Postremo fundamenta iuris ecclesialis considerantur. Analysi subiicitur conscientia christianorum qui sciunt ipsos divinitus ut universale salutis sacramentum signumque et instrumentum unitatis vocatos esse. Populum in perspectiva salutis et actualizationis propositi Patris constituunt. Communio quam ipsi participant donum et munus ipsis commissum est. Munere hoc structura Ecclesiae relationesque sociales fidelium determinantur. Vocationem suam prosequens populus iste in mundo huius temporis vivit. Experientia istius mundi, scientiarum profectus, variae formae culturae humanae — immo et culturae iuridicae — Ecclesiae quoque prosunt. Confrontatio cum experientia iuris mundi sed autem cum iure veterotestamentorio quaestionem de sensu iuris gignit. Christiani sciunt sensum istum ab eis qui in Christo renati sunt efficiendum esse. Fidem testando et canitatem in praxim deducendo iustificantur et sensum finemque iuris explent. Iure relationes interpersonales amplectuntur quae tamen dono communionis nituntur et structuram communicationis gratiae fideique constituunt, cuius fons ih divino proposito salvifico perspicitur et ad quod significandum notio iuris divini utitur. Historica actualizatione iuris divini Ecclesia locum in historia iuris tenet. Ius Ecclesiae non dependet ab alio iure neque ulla notione iuris, quapropter apertum ad notiones, formae experientiam culturae iuridicae mundi manet. Tamen nec notionibus his nec experientia civili iuridica indoles iuris ecclesialis praefinitur sed conscientia propria christianorum.
4
Widok, Norbert. "Ojcowie Kapadoccy wobec biskupa Rzymu. Stanowisko Bazylego Wielkiego." Vox Patrum 46 (July 15, 2004): 193–209. http://dx.doi.org/10.31743/vp.6750.
Full textAbstract:
Hac in dissertatione de vinculis inter episcopos occidentales et Basilium tractatur. Ille inter octo ministerii pastoralis annos multiplicer ad episcopos occidentales, quoque ad Romae episcopum, se advertebat. In Oriente praecipue Arii sectae vigebant et Ecclesiae locales in communione non erant, atque Ecclesia in Antiochia est divisa. Quamobrem Basilius adiutorium inveniendum petebat in Occidente. Damasus, Romae episcopus, et alii episcopi occidentales causas rationesque, quibus Ecclesiae in Oriente occupatae sunt, comprehendere non potuerunt. Basilius ad communionem inter divisas Ecclesias in Oriente faciendam magna vi intendebat, potissimum cum Damaso. Quem attamen caput totius Ecclesiae non putabat, sed primum inter pares, qui magnam possidebat auctoritatem.
5
Pastuszko, Marian. "Wprowadzenie do kanoniczno-liturgicznego prawa o sakramentach świętych (kanony 834-839)." Prawo Kanoniczne 35, no. 3-4 (December 10, 1992): 85–145. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1992.35.3-4.04.
Full textAbstract:
Hoc in articulo itroductio, duae partes et conclusio habentur. In introductione auctor dicit, quod de canonibus 834—839 Codicis Juris Canonici a Papa Joanne — Paulo II promulgati tractat. Sed primum notionem ipsius Ecclesiae praebet. Quia ius de sacramentis tam hoc canonicum quam hoc liturgicum conditum est ab Ecclesia, saltem aliqua elementa scientiae ipsam Ecclesiam attingentis studentibus ius canonico — liturgicum omnino necessaria videntur. Hac de causa in parte prima sui articuli notionem Ecclesiae auctor elaborat. Quae quaestio difficultatibus non caret. Etenim Ecclesia simul est non solum societas perfecta sed etiam Corpus Christi Mysticum, Populus Dei, Mysterium, Sacramentum, et Communio. Altera in parte (longiore) canones 834—839 breviter exponuntur. — Can. 834 § 1 notionem liturgiae continet. — In can 834 § 2 conditiones ecclesiastici cultus publici statutae sunt. In can. 835 §§ 1 — 4 personae munus sanctificandi in Ecclesia exercentes numerantur, nempe: episcopi, presbyteri, diaconi, acolythi, lectores, coniuges — parentes, ceterique christifideles. In can. 835 norma datur de fide eiusque excitatione neconn illustratione. Ad norman can. 837 §§ 1—2 actus liturgici non sunt actiones privatae sed ad universum corpus Ecclesiae pertinent. Propterea cum frequentia et actuosa participatione christifidelium celebrantur. Can 838 §§ 1—4 declarat quod moderatio sacrae liturgiae unice ab auctoritate ecclesiastica exercetur. Hac de causa leges in re liturgica dant solummodo: Sedes Apostolica, Conferentiae Episcoporum et singuli episcopi dioecesani. De mediis sanctificandi ad sacram liturgiam non pertinentibus seu de oratione, paenitentia et de caritatis operibus, in can. 839 §§ 1—2 norma habetur. In fine articuli, nonnullos libros liturgicos a Sede Apostolica in Civitate Vaticana editos nondum nostra in patria publicatos esse, auctor vehementer dolet.
6
Pawluk, Tadeusz. "Przedstawicielstwo papieskie w kościele partykularnym i dyplomacja Stolicy Apostolskiej." Prawo Kanoniczne 33, no. 3-4 (December 10, 1990): 7–25. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1990.33.3-4.01.
Full textAbstract:
Romanus Pontifex uti Vicarius Christi atque universae Ecclesiae his in terris Pastor, qui vi muneris sui suprema, plena, immediata et universali in Ecclesia gaudet ordinaria potestate, quam semper libere exercere valet, per Legatos suos, qui apud varias degunt Nationes, ut unitatis, tum Episcoporum tum fidelium multitudinis, perpetum ac visible principium et fundamentum apparetur; per ipsos quoque vitam ipsam Ecclesiarum particularium earumque necessitates et desideria cognoscit. Praecipuum munus Legati pontificii est ut firmiora et efficaciora in dies reddantur unitatis vincula, quae inter Apostolicam Sedem et Ecclesias particulares intercedunt. Legati munus nec superimponitur potestati episcopali, neque pro illa substituitur, neque eam praepedit; cum e contrario eam tueatur ac fraterno prudentique consilio foveat ac roboret. Romano Pontifici ius est Legatos suos nominandi et mittendi non solum ad Ecclesias particulares in variis nationibus vel regionibus, sed etiam (simul) ad Civitates et publicas Auctoritates, servatis quidem normis iuris internationalis, quod attinet ad missionem et revocationem Legatorum. Legati pontificili, qui simul legationem apud Rem Publicam iuxta iuris internationalis normas exercet, munus quoque peculiare est: 1° promovere et fovere necessitudines inter Apostolicam Sedem et Auctoritates Rei Publicae; 2° quaestiones pertractare quae ad relationes inter Ecclesiam et Civitatem pertinent; et peculiari modo agere de concordatis aliisque huiiusmodi conventionibus confidiendis et ad effectum deducendis. In his negotiis expediendis, prout adiuncta suadeant, Legatus pontificius sententiam et consilium Episcoporum dicionis ecclesiasticae exquirere eosque de negotiorum cursu certiores facere debet.
7
Gathogo, Julius. "Ecclesia Anglicana Conference of September 2020." Jumuga Journal of Education, Oral Studies, and Human Sciences (JJEOSHS) 3, no. 2 (October 21, 2020): 1–17. http://dx.doi.org/10.35544/jjeoshs.v3i2.30.
Full textAbstract:
As the first wave of Corona Virus Disease 2019 (Covid-19) was being experienced in Kenya since 13 March 2020, when a 27-year-old Kenyan woman became the first person to be diagnosed with it, some Anglicans in Kenya were contrariwise overcoming the shock, that went with it, as they undertook noble intellectual activities. As numbers went on soaring, and as some celebrated artists, scholars, clerics, and other cadres of society became early casualties of Covid-19, an Ecclesia Anglicana was boldly entering the ecclesiastical market-place with new rhythms hitherto unknown in Kenya’s historiography. In other words, a theo-ecclesial creativity was cooking in an African pot, and cooking well from the nethermost depths of the Ocean floor, rather than from the top stratums. While the revolutionary trigger was set on 6 August 2017, it had to await the worst pandemic since the Spanish Flu of 1918-1919 before it picked up its momentum. Put it differently, the momentum picked up astoundingly during Kenya’s Covid-19 lockdown, as two major conferences were successfully held during this chilling moment. The first major webinars’ conference was held on 26 August 2020; while the second one was held on 16 September 2020. Characteristically, the two conferences made a bold attempt at understanding the Anglican ecclesiology by cooking it from the local resources and spiced it up through the modern science and technology. Was it a protest against theo-intellectual lockdown cutting across the continent, a phenomenon where a casual observation shows that social and ecclesial leadership has largely attracted the less intellectually-inclined sons and daughters of the land? Methodologically, this article seeks to explore, and indeed make a survey of Ecclesia Anglicana and attempt to understand it beyond the founders’ perspectives, after interviews with some of them, and make an informed analysis. Second, this article will attempt to show how Ecclesia Anglicana is ushering in a new rhythm, as it beats the drums of science and technology, modern communication and social media platforms, and hopefully change the status quo for the better. It appears that nothing will slow down this rapid tempo; for if the pandemic has not, what else can do so? Third, the article will focus more on the 16 September 2020 webinar conference which, in my view, was the most climactic moment for Ecclesia Anglicana since 2017 when the idea was mooted and subsequently released to the public square for broader consumption. Will Ecclesia Anglicana help in building a more informed and/or an intellectually engaging Kenyan Anglican society?
8
Sobański, Remigiusz. "W sprawie zasady formalnej prawa kościelnego." Prawo Kanoniczne 30, no. 1-2 (June 5, 1987): 3–30. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1987.30.1-2.01.
Full textAbstract:
Promulgatione CIC 1983 quastio principii formalis iuris ecclesialis noviter provocata est. Investigationes ecclesiologicae demonstramt - licet vestigia ecclesiologia communionis compareant - mentem iuridicam Codicis categoria societatis regi. In articulo ad discussionem de ecclesiologia libri primi novi Codicis (cfr. Prawo Kan. 28, 1985, 253) revertatur, praesertim ad opiniones tunc enucleatas nationem societatis uti principium omnino necessariam esse. Problemate contestato analysi subiciuntur: 1) usus notionum societatis et communionis in Ecclesia primaeva, 2) ecclesiologia societatis, 3) repercussiones istius ecclesiologiae in iure canonico. Denique (4) conceptum iuris ecclesialis uti iuris communionis delineatur. Ultimo de iure ecclesiali provolvendo mentio movetur.
9
Longosz, Stanisław. "Rodzina kościołem domowym w myśli św. Jana Chryzostoma." Vox Patrum 53 (December 15, 2009): 281–312. http://dx.doi.org/10.31743/vp.4472.
Full textAbstract:
Dissertatiuncula haec duabus partibus constat. In priore generaliter nomen atque notio locutionis „familia christiana uti Ecclesia domestica”, cuius auctor S. Joannes Chrysostomus invenitur, et quae fundamentum in fontibus biblicis, praesertim in Actis Apostolorum et epistolis S. Pauli Apostoli habet, exponuntur, in altera autem plurimae enuntiationes Episcopi Constantinopolitani, quae familiam christianam Ecclesiae similem faciunt, adducuntur; quae autem in tribus collectae sunt: pater familias domi, sicut episcopus in ecclesia, responsabilis magister veritatum fidei esse debeat; favorabilis locus communis orationis ac religiosi cantus, praesertim psalmorum, esse debeat; in familia christiana, sicut in Ecclesia, omnes familiares pares atque hospitales habeantur et se invicem adiuvare necnon diligere debeant.
10
Yarotskiy, Petro. "Union and "uniatism": the modern context of analysis." Ukrainian Religious Studies, no. 81-82 (December 13, 2016): 197–212. http://dx.doi.org/10.32420/2017.81-82.753.
Full textAbstract:
The attitude of the Apostolic Capital and the Roman Curia to the Orthodox Church during the Florentine Union (1438-1439) changed after the Council of Trent (1545-1563), which adopted the ecclesial and soteriological excluzion "Extra Ecclesia Romanum nulla solus" ("Outside of the Roman Church" no salvation ") This denied and rejected the union of the Catholic Church with the "schismatic" Orthodox Church as an equal church union of two separate ecclesiastical jurisdictions and allowed only incorporation (that is, joining, the inclusion in its membership) of schismatics after their repentance and the remission of their sins. Under such a post-governed verdict, the Metropolitan of Kiev came to the Church in the Brest Union in 1596.
11
Eckmann, Augustyn. "Znaczenie "Petra" (Mt 16, 18) w interpretacji świętego Augustyna." Vox Patrum 49 (June 15, 2006): 167–78. http://dx.doi.org/10.31743/vp.8205.
Full textAbstract:
Ex analysi operum Sancti Augustini evenit, ut terminus petra varias significationes acceperit, quae sunt: Christus, Petrus, Ecclesia, fides et gratia. Petra Petrum et eius fidem significat. Super hanc fidem Petri Christus Ecclesiam suam aedificat, quam portae inferi non vincent.
12
Karwiese, Stefan. "Von der ecclesia Petenas zur ecclesia Petenensis." Mitteilungen des Instituts für Österreichische Geschichtsforschung 101, JG (December 1993): 228–83. http://dx.doi.org/10.7767/miog.1993.101.jg.228.
Full text
13
Sobański, Remigiusz. "Prawo kanoniczne a kultura prawna." Prawo Kanoniczne 35, no. 1-2 (June 5, 1992): 15–33. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1992.35.1-2.02.
Full textAbstract:
Si presenta la versione polacca di una relazione tenuta nell’ambito dei seminari sul tema „Scienza giuridica e diritto canonico” al’Università di Torino 2. 5. 1990. Il testo originale viene pubblicato nel volume sullo stesso tema curato da Rinaldo Bertolino, Torino 1991. Ci presentiamo le osservazioni finali. 1. Il diritto canonico non può non giovarsi dello sviluppo della cultura giuridica (allo stesso modo che l'intero magistero della Chiesa non può non giovarsi del patrimonio culturale dell’umanità). Immutato è il quesito di fondo: in che misura queste vicende possono riuscire utili ad esprimere la „verità” ecclesiale. L’utilità dipende dallo sviluppo delle scienze giuridiche, come di quelle ecclesiali: il che significa che il diritto canonico ha, di fronte alla cultura giuridica, un atteggiamento aperto ed assorbente, pur se differenziato e non privo di critica. 2. Per sua vocazione universale la Chiesa ha un atteggiamento aperto di fronte alla cultura giuridica d’ogni ambiente in cui esse è presente ed agisce. Il riferimento alla cultura giuridica locale e i rapporti con le vicende delle culture regionali sono omogenei con i principi fondamentali della relazione Chiesa universale-Chiese locali. L’influsso del diritto romano e di quello germanico sul diritto canonico, da un lato; la romanizzazione del diritto dei barbari attraverso la Chiesa o, anche, l’influsso del diritto canonico p. es. sul diritto polacco dall’altro, dimostrano quanto il contatto della Chiesa con la cultura giuridica dell’ambiente possa ruiscire fecondo. 3. Negli ultimi secoli la presenza del diritto canonico nella cultura giuridica è, al massimo, passiva. Cerca d’assicurarsela una presenza mediante l’adattamento. Se anche sia vero che qualunque presenza debba accompagnarsi con la disponibilità ad imparare, occorre riconoscere che questa posizione unicamente difensiva non consente al diritto canonico di incidere e di ispirare la cultura giuridica. Inoltre, l’esito di questa presenza (passiva) è parziale, non solo perché le premesse filosofiche che fondano il pensiero giuridico sono (o sembrano essere) per la Chiesa inaccettabili, ma perché, in seguito all‘atteggiamento esclusivamente recettizio, si corre il rischio di trasferire nell’ambito metagiuridico tutto cio che non si ritrovi nell’ottica delle attuali dottrine giuridiche. 4. Non c’è dubbio che la Chiesa non sia l’ambiente topico di sviluppo delle scienze giuridiche e che la scienza giuridica goda di una sua piena autonomia. Ma la comunione ecclesiale, non di raro definita Ecclesia iuris, non lo è in seguito alla recezione del diritto ab extrinseco, ma in forza della propria immanente dimensione giuridica. (Senza di essa non avrebbe ragion d’essere un autonomo diritto canonico, ed i problemi organizzativi della Chiesa potrebbero essere risolti alla stregua del solo diritto ecclesiastico dello Stato). Si deve quindi riconoscere che la Chiesa, iscritta nella storia umana del diritto, ha qualche cosa da dire nella sfera del diritto, sia nella sua dimensione ideologica che in quella della sua realizzazione pratica. L’assenza di un ruolo ispiratore del diritto canonico sulla scienza giuridica contemporanea dovrebbe dar a pensare per la più che i fondamentali problemi giuridici vengono continuamente discussi dai cultori di diritto: viviamo tuttavia in un mondo di nazioni sempre più unite nel quale le interferenze di differenti teorie e sistemi giuridici tendono ad aumentare e le dottrine giuridiche si rivelano particolarmente suscettibili agli influssi di molteplici filosofie. 5. Su un contatto non unidirezionale ma bilaterale del diritto canonico con la cultura giuridica si potrà contare soltanto allora, quando la canonistica abbia fatto proprio il metodo del Concilio Vaticano II, durante il quale la Chiesa ha rinunciato a presentarsi ratione status, ed ha invece cercato di esporre la sua natura secondo la propria convinzione di fede. Anche nel diritto canonico bisogna finalmente decidersi ad una riflessione profondo sulla Chiesa alla luce della fede, sulle proprie radici e finalità, per poter realizzare il diritto ecclesiale nel modo più coerente e per potere, per cio stesso, dialogare con le altre culture giuridiche. Il dialogo non nascerà da una passiva traslitterazione, quasi a ricalco, del diritto civile nell’ambiente ecclesiale, ma attraverso una franca ed aperta meditazione sulle proprie premesse ontologiche, le proprie peculiarità, le proprie esigenze: anche quelle di una „nuova giustizia”. Soltanto allora la presenza del diritto canonico nella cultura giuridica potrà essere non solo riproduttiva, ma anche produttiva. 6. Anche sotto questo punto di vista appare urgente la necessità di una robusta elaborazione di una teoria generale del diritto canonico. Si tratta di una teoria del diritto della Chiesa secondo il suo proprio „credo Ecclesiam”, non già elaborata all’interno di rigide teorie aprioristiche. Troppo generiche e scarsamente feconde le prese di posizione a favore di una deteologizzazione del diritto ecclesiale e, al contrario, le obiezioni stesse contro una presunta sua teologizzazione. Non si tratta invero di una „teologizzazione”, ma di prendere in seria considerazione i principi teologici, grazie ai quali il dialogo con la cultura giuridica diventa possibile e razionale.
14
Nasiłowski, Kazimierz. "Duchowni niekanoniczni, a sankcje na nich nakładane w okresie święceń relatywnych." Prawo Kanoniczne 31, no. 1-2 (June 5, 1988): 147–236. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1988.31.1-2.11.
Full textAbstract:
Quod attinet ad sacramenta, praecipue autem ad baptism um , oridnem et Eucharistiam, tempore ordinationis relativae, quam vocant, a sacerdotibus celebrata maximas poenas in Ecclesia luentibus vel ab ea separatis très sunt etiam nostra aetate diversae doctorum opiniones. Ex sententia primae opinionis fautorum vera agnoscebantur sacramenta, quae dixdmus, ab episcopo viel presbytero etiam suspenso, degradato, deposiito aut ab Ecclesia separate catholico more tunc administrata. Ista igitur opinio similis est praesentis catholicorum persuasionis de veris sacramentis a talibus sacerdotibus eodem modo nunc celebratis. Ex sententia autem secundae opiniionis fautorum episcopi et presbyteri ab Ecclesia sepàrati vera sacramenta celebrare non poterant. Hanc opinionem persuasio sequiitur de reordinaitionibus tunc in Ecclesia faciendis, i. e. de eo ordine aliquando clerico conferendo, quem extra Ecclesiam accepit. Tertiae denique opinionis fautores vigentem illo tempore traditionem ecclesiasticam in re sacramentorum extra Ecclesiam catholicam celebratorum incertam putant et obscuram vel duplicem atque inconstantem. Nonnulli autem viri docti quaestionem hanc inenodabilem esse dicunt. Quamquam diversae istae de sacramentis opiniones Gratiano ascribuntur et attrdibuuntur, tamen etiam ad ipsam Ecclesiae doctrinam spectan tempore ordinationis relativae florentem. Namque et Magistri effata auctoritatibus in eius Decreto contentis nituntur et opinionum, quas diximus, fautores diversas sententias suas iisdem auctoritatibus comprobare conantur. Ut in opere demonstiravimus ad edendum praeparato, secunda opinio non multo post systematis ordinationis absolutae introductionem divulgari incoepta est, ad quod potissimium prioris systematis celerrime evanescens memoria ansam dedit. Hac etiam de causa primae opinionis fautorïbus argumenta deerant ad rectam eorum sentemtiam satis comprobandam et plenae erroris ceterae duae opiniones, neque solum fictae, sed etiam imperite absurdeque fictae, usque ad nostram aetatem obtinere poterant. Itaque nulla ex tribus his opinionibus controversiae de vi sacramentorum tempore ordinationis relativae ex tra Ecclesiam celebratarum penitus dirimendae causa esse potest. Omnes enim non satisfaciunt iis, quae recentior doctrima ab investigatoribus recte ac merito postulat. Numque sive ad vocabulorum artis sive ad rerum significationem enodandam nimis pauci investigantur et secum com parantur fontes optima sui ipsorum interpretes. Non atteinditur etiam antiquorum institutorum ecclesiasticorum natura atque indoles, neque ratio habetur legum et praeceptorum, quibus ordinationis relativae systema regebatur, neque anim us ad id satis advertitur, quod differat inter hoc systema et systema ordinationis absolutae. His potissim um de causis ea, quae tantum ordinationis absolutae propria sunt, in multa periodi ordinationis relativae texta, quae vocantur, quasi vi adihibita immttuntur. Omnes etiam enumeratarum opinionum fautores, quamquam diverso modo et inconsulte, detrimentum afferunt tota ordinationis relativae periodo florenti universali doctrinae Ecclesiae vera agnoscentis sacramenta, quae dixdmus, ubicumque eiusdem consuetudine celebrata. Igitur omnibus auctoritatibus omnibusque Gratiani dictis in eius Decreto contentis atque decretistarum doctrinis necnon opinionibus scriptorum usque ad nostram aetatem systema ordinationis relativae quoquo modo tractantium diligenter investigatis disputationes quasdam in his commentariis trimestribus, quibus titulus Prawo Kanoniczne (lus Canonicum), proximis superioribus annis edidimus. Ibi leges et praecepta explicavumus illius systematis propria. Item multis argumentis demonstravimus primam ex relatis opinionem, quamquam non satis probatem, veram tamen, secundam autem et tertiam falsis prorsus rationibus fultam esse. In ista autem disputatione novis argumentis comprobavimus tota ordinationis relativae periodo floruisse universalis Ecclesiae de veris sacramentis ubicumque eiusdem consuetudine celebratis doctrinam, multoties a Pontificibus Romanis, conciliis oecumenicis et synodis confirmatam. Argumenta haec ex significatione deprompsimus sive nominum claricis quoquo modo indignis tunc impositorum, ut pseudoepiscoporum, pseudopresbyterorum, et clericrum non canonicorum, sive poenarum quas tales clerici luebant. Ex hoc m ulto etiam magis apparet primam, quam diximus, opinionem veram, secundam autem et tertiam falsam esse. Istius vtro quaestionis explicandae materiam ordine disposuimus hoc: Introductio — I. Pseudoclerici — A. Significatio particulae „pseudo-” ad rationem verborum artis saecularis explicata — B. Sacramentorum vis sententia Cypriani atque Stephani I illustrata — C. Pseudobaptizati et pseudoclerici — D. Psaudioepiscopi — 1. Opinio Cypriani — 2. Opinio Stephani I — 3. Opinio Leonis I ex legislatione eccleisiasitica et Gratiani dictis considerata — a. Decisio Leonis I de pseudoepiscopis ab eisque facta ordinatione — b. Decisio Leonis I de pseudoepiscopis cum legislatione ecclesiastica comparata — c. Decisio Leonis I de pseudoepiscopis legibus explicata de rigore disciplinae et de dispensatione misericordiae ordine quodam a Gratiano dispositis — 4. Opinio Pelagii I — E. Pseudopresbyteri — II. Clerici non canonici — A. De significatione nominum adiectivorum „canonicus — non canonicus” — B. Canonica clericorum electio — C. Vita cleiricorum canonica — D. De regula rigoris disciplinae et miseirciordiae in puniendis clericis non canonicis observanda — Conclusio.
15
Sobański, Remigiusz. "Problem stosunku Kościół - państwo w teorii i w praktyce." Prawo Kanoniczne 35, no. 3-4 (December 10, 1992): 9–23. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1992.35.3-4.01.
Full textAbstract:
Praesentatur versio polona praelectionis die 9. 1. 2. 1991 in Universitate Tubingae habitae et die 24. 2. 1992 in sessione canonistarum polonorum Varsaviae repetitae. Textus originalis in Theologische Quartalschrift 4/1992 publicatur. Problema theoricum consideratur locus et contextus relationis Ecclesiae ad statum: habitudo Ecclesiae ad mundum , praesentia Ecclesiae uti signum salutis, principia evangelizationis. Relatione hac in perspectiva historiae salutis attenta enucleari potest, de quo revera in vicissitudinibus Ecclesiae et status agitur. Canonistarum est categorias aptas quibus relationes istae amplecti possint elaborare, prae oculis habita fide autoconscientiaque Ecclesiae simul ac evolutione status moderni. Problema practicum statuitur relationem Ecclesia-status hodie in reciproca habitudine duorum systematum iuridicorum consistere. Quaestio convergentiae iuris Ecclesiae et status analysi fundamentali explanationeque praemissorum utriusque elucidare conatur, attenta praesertim conditione actuali reipublicae Polonorum.
16
Gruen, Wolfgang. "Evangelização, catequese e culturas na Exortação Apostólica Ecclesia in America." Revista Eclesiástica Brasileira 67, no. 266 (April 9, 2019): 375. http://dx.doi.org/10.29386/reb.v67i266.1524.
Full textAbstract:
João Paulo II via a missão evangelizadora da Igreja em perspectiva mundial. Na Exortação Ecclesia in América, de 1999, ele pensa numa Igreja atenta às culturas do continente, fator de efetiva solidariedade pan-americana e mundial através de uma abrangente geopolítica da evangelização. Em nosso mundo interconectado e globalizado, essa nova perspectiva mereceria tornar-se importante referencial para toda a ação pastoral da Igreja. Por outro lado, o documento mostra sérias deficiências; entre outras, indefinição e pouco aprofundamento de conceitos-chave; volta a modelos eclesiais pré-Vaticano II; silêncio sobre graves problemas da instituição eclesiástica. No presente artigo, em termos quantitativos, os limites apontados superam os elogios, que, porém, querem ser ponderados qualitativamente. Os próprios limites do documento favorecem aprofundamento, debate e criatividade. Desse modo, indiretamente, a Exortação acaba devolvendo às Conferências Episcopais e às Igrejas locais a tarefa de transformar os desejos do Papa em sólidos projetos – sem dúvida um excelente desfecho do Sínodo sobre a Igreja na América.Abstract: John Paul II saw the Church’s evangelizing mission in a world perspective. In the 1999 Exhortation Ecclesia in America he thinks of a Church oriented to the cultures of the American Continent, and as a factor of effective Pan-American and world solidarity through a comprehensive geopolitics of evangelization. In our interconnected and globalized world this new perspective deserves to become an important referential for the entire pastoral action of the Church. On the other hand, the document presents some serious deficiencies such as, among others, a certain indefinition and shallowness in the description of key concepts; it also returns to pre-Vatican II ecclesial models and says nothing about the serious problems of the ecclesiastic institution. In quantitative terms, the limitations pointed by the present article exceed the number of laudatory comments but the author is aware that qualitatively, credit must be given to the Ecclesia’s many positive points. The very shortages of the document encourage further studies, debates and creativity. Thus the Exhortation indirectly transfers to the local Bishops’Conferences and Churches the task of turning the Pope’s wishes into solid projects – no doubt an excellent outcome of the Synod about the Church in America.
17
Wenz, Wiesław. "Obowiązki duchownych w Kodeksie Kanonów Kościołów Wschodnich." Prawo Kanoniczne 45, no. 3-4 (December 20, 2002): 155–79. http://dx.doi.org/10.21697/pk.2002.45.3-4.06.
Full textAbstract:
Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium a Papa Joanne Paulo Π Constitutione Apostolica Sacri Canones, die 18. X. 1990 a. promulgatus, complures taxativas obligationes communes omnibus clericis Catholicarum Ecclesiarum Orientalium enumerat. In articolo hoc 12 obligationes indicantur, quae ad obligationes clericorum in eorum pastorali cura in Ecclesia sui iuris referuntur. Maior pars obligationum in CCEO eadem est cum normis CIC propter eundem fontem, quem Revelatio et Traditio Ecclesiae constituit. Tamen in CCEO aliquae differentiae cum CIC inveniuntur, propter diversas solutiones, quae erga clerum Ecclesiae Latinae acceptae sunt.
18
Gomez, Cristina Lledo. "From Infants to Mothers." Ecclesiology 11, no. 1 (January 23, 2015): 34–64. http://dx.doi.org/10.1163/17455316-01101004.
Full textAbstract:
The long debate that preceded Mary’s inclusion in Vatican II’s Constitution on the Church, Lumen Gentium (lg) was won by a margin of only forty votes (1,114 in favour, 1074 against). The aim of such a decision was to put Mariological piety in its proper context. But such a compromise did not come without tensions: One such tension was the subtle clash of the ‘Church as Mother’ metaphor with the Church as the ‘People of God’. Where the faithful are called to share in the priestly, prophetic, and kingly role of Christ as the People of God (lg Ch.2), a call to take active adult Church membership, the Mother Church metaphor encourages a dependent infant membership. This article investigates the use of the maternal ecclesial metaphor in lg and puts forward an Augustinian-Ambrosian sense of Mother Church that can support an ecclesiology which not only upholds Mary as ecclesia-type but also the Church as a People called to become like Mother Church themselves.
19
de Andia, Ysabel. "Le flair du troupeau : sensus Ecclesiae, sensus fidei et sentire cum Ecclesia." Nouvelle revue théologique 142, no. 2 (2020): 213. http://dx.doi.org/10.3917/nrt.422.0213.
Full text
20
Jemielity, Witold. "Obsada stanowisk kościelnych w Królestwie Polskim do powstania styczniowego." Prawo Kanoniczne 43, no. 3-4 (December 10, 2000): 351–85. http://dx.doi.org/10.21697/pk.2000.43.3-4.10.
Full textAbstract:
Nel secolo XIX esistevano continuamente forti legami delle potestà civili ed ecclesiali. Il Governo del Regno Polacco in modo più eccessivo decideva nei molti campi della vita dei religiosi anche del personale dei uffici ecclesiastici. Il proveddimento dello Zar del 6/18 marzo dell'anno 1817 sottometteva al controllo dello Stato l’elezione dei vescovi, dei membri del capitolo ecclesiale, lavoratori del consistorio, dei decani-arcipreti e dei parrocchi; dei amministratori delle parrocchie e dei vicarii parrocchiali nominavano i vescovi stessi. Dei disposizioni più numerosi dello Stato riguardava dei benefici di parrocci e dei membri del capitolo ecclesiale. L'esistevano tappe: presentare il candidato insieme con docu menti, il permesso del Governo, la nomina del vescovo e possesso. Per l'elezione del candidato influivano „kollatorzy” nelle parrocchie di „kollacji” privato e l’impiegati nelle parrocchie di „kollacji” del Governo. Per quanto riguarda prendere in possesso delle parrocchie facevano il protocollo esatto di aquisto-consegna. L’ingresso stesso del candidato al tempio aveva il carrattere sollenne. Per quanto riguarda il personale dei uffici ecclesiastici richiedevano tanti documenti; ultima parola aveva la Commissione dei Governo delle Confessioni Religiosi e l’Illuminazione Pubblica; questa influiva pure di espropriare del posto di lavoro. I vescovi in questo caso non sono stati bravi padroni della diocesi. La situazione si è peggiorata ancora dopo L'Insurrezione del Gennaio.
21
Wenanty Zubert, Bronisław. "Interkomunia w świetle nowego Kodeksu." Prawo Kanoniczne 31, no. 1-2 (June 5, 1988): 13–29. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1988.31.1-2.02.
Full textAbstract:
Intercommunio multo iam tempore thema disscussionis vividae inter chiristifideles diversarum confessionum facta est. Quaestio haec in finibus Poloniae non tam urgens erat quam in aliis regionibus orbis terrarum . Attamen iuxta semtentiam auctoris huius articuli II Congressus Eucharisticus hoc anno in Polonia celebrandus oportunitatem affert quaestionem hanc in forum publicum revocare, quandoquidem quaestio haec praxim attinet, id est admissionem christifidedium allarum Ecclesiarum vel communitatum ecclesiasticarum quoad participationem earum in dicto Congressu. Normae iuris canonici intercommunionem pertinentes secundaniae esse videntur, uipote a Magisterio Ecclesiae statutae atque hoc in casu dependentes, quae simul fidem Ecclesiae in sacramentum Eucharistiae exprimant. Articulus in tres partes divisus est. Prima in parte auctor sensum terminorum explanare studet. Terminus „intercommunio”, nota bene in documentis Concilii Vaticani II non adhibitus, multimodo explicari potest necnon exprimere varios modos eiusdem exsecutionis practicae. Inde sequitur primo necesse esse acuratissime determinare quibus terminis formae practicandi intercommunionem permissibiles vocentur. In secunda parte auctor possiblitates et difficultates intercommunionem practicandi post Vaticanum II demonstrat. Auctor verbis expressis asserit communionem eucharisticam atque communionem cum Ecclesia plenam strictissime cohaerere. Ita enim res se habebat a primordiis Christianitatis. Decretum Vaticani II „Unitatis reintegratio” atque Directorium oecumenicum communicationem in sacris permissibilem declaraverunt ergo etiam intercommunionem cum fratribus seiunctis Ecclesiarum. Orientalium propter sacramenta ordinationis et Eucharistiae valideministrata. Ecclesia catholica sodalibus aliarum Ecclesiarum vel communitatum ecclesialium intercommunionem permittit in periculo mortis vel urgente necessitate, dummodo conditiones adimpleantur quae a frequentantibus sacramenta requiruntur. Participatio catholicorum in Eucharistia celebrata in eorundem ecclesiis magnopere determinata est necnon a validitate sacramenti ordinationis et Eucharistiae ibidem exsistentium dependet. Quaestiones, quae successionem Apostolicam, munus sacerdotale atque essentiam sacramenti Eucharistiae spectant, iam a multis annis obiectum dialogo oecumenici fiunt, sed non obstante notabili convergentia ad optatum consensum plenum nondum perduxerunt. Pars tertia articuli interpretationem normarum CIC 1983 ab auctore peractum continet. Iuxta normam CIC solus sacerdos valide ordinatus sacramentum Eucharistiae conficere valet (can, 900 §1). In eodem CIC prohibetur sacerdotibus catholicis Eucharistiam concelebrare una cum sacerdotibus Ecclesiarum vel communitatum ecclesialium, qui communionem plenam cum Ecclesia catholica non habent (can. 908). Normae demum congruentes et ad intercommunionem pertinentes in can. 844 §§ 1—4 continentur. Normae hic statutae dispositiones Concilii Vaticani II, Directorii oecumenici atque Instructionis anno 1072 promulgatae resplendent. Legislator ecclesiasticus in can. 844 possibilitates intercommunionis, respectu habito supradictorum documentorum , amplificat. Auctor in conclusione articuli asserit, comparatione facta cum CIC 1917, innovationes essentiales interim ortas esse, quae simul sumptas fructum , dialogi oecumeni produnt. Idemque spem nutrit fore Spiritum Sanctum , Auctorem unitatis, omnes credentes in Christum ad plenam communionem eucharisticam adducturum esse.
22
Dallavalle, Nancy A. "Cosmos and Ecclesia." Philosophy and Theology 17, no. 1 (2005): 279–91. http://dx.doi.org/10.5840/philtheol2005171/214.
Full text
23
WENDTE, Martin. "Ecclesia de eucharistia." Questions Liturgiques/Studies in Liturgy 90, no. 4 (December 31, 2009): 177–98. http://dx.doi.org/10.2143/ql.90.4.2045788.
Full text
24
Peterson, Cheryl. "“Rebirth into Ecclesia”." Pro Ecclesia: A Journal of Catholic and Evangelical Theology 26, no. 2 (May 2017): 169–74. http://dx.doi.org/10.1177/106385121702600205.
Full text
25
Hodgson, Peter C. "Ecclesia of Freedom." Theology Today 44, no. 2 (July 1987): 222–34. http://dx.doi.org/10.1177/004057368704400209.
Full textAbstract:
“The shape of the new paradigm is not yet clear … but we have intimations of what it will be like. The stress will fall more upon the public than the private, the social rather than the individual, liberation rather than liberty, equality rather than hierarchy, inquiry rather than authority, praxis rather then theory, the ecumenical rather than the provincial, the plural rather than the monolithic, the global rather than the national, the ecological rather than the anthropological.”
26
Sánchez Rojas, Gustavo. "Ecclesia, mundus reconciliatus." Estudio Agustiniano 39, no. 3 (September 9, 2021): 479–99. http://dx.doi.org/10.53111/estagus.v39i3.356.
Full text
27
Jacobs, Alan. "Ecclesial Plurality." Pro Ecclesia: A Journal of Catholic and Evangelical Theology 27, no. 1 (February 2018): 22–36. http://dx.doi.org/10.1177/106385121802700103.
Full text
28
Westerfield, Nancy G. "Ecclesial Embroideries." Theology Today 56, no. 1 (April 1999): 109. http://dx.doi.org/10.1177/004057369905600111.
Full text
29
Murphy, George L. "Ecclesial DNA." Dialog: A Journal of Theology 42, no. 3 (September 2003): 316–19. http://dx.doi.org/10.1111/1540-6385.00169.
Full text
30
Nasiłowski, Kazimierz. "Zgodność pierwszych dekretystów z opinią Gracjana o władzy kapłańskiej i o sakramentach." Prawo Kanoniczne 31, no. 3-4 (December 10, 1988): 159–222. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1988.31.3-4.11.
Full textAbstract:
Ut variis in disputationibus his in Foliis Trimestribus editis demonstravi, non solum potestatis sacramentalis eiusque inamissibilis et potestatis non sacramentalis eiusque amissibilis distinctio, verum etiam ipsa validitas sacramentorum a sacerdotibus degradatis, depositis aut excommunicatis administratorum cuncta ordinationis relativae periodo ab Ecclesia catholica agnoscebatur. Huic Ecclesiae doctrinae omnino similis erat Gratiani sententia auctoritatibus firmissime fundata in Decreto eius collectis. At non multo post Decreti Gratiani confectionem ab aliquibus decretistis introducta atque propagata est opinio de invalido ordinis sacramento ab ordinatoribus depositis vel extra Ecclesiam collato. Opinio haec ab aliquibus viris doctis ipsi Ecclesiae et Gratiano usque ad nostra tempora falso ascribitur. Ad originem artque radices iniustae huius opinionis recte pleneque explicandas necessario examinandum erat, utrum Paucapalea et Rolandus, primi noti nobis decretistae, eius auctores fuerint aut saltem ad eam introducendam aliquo modo occasionem dederint, necne. Hac igitur de causa in disputatione nunc proposita opinionem utriusque huius decretistae de potestate sacerdotali et sacramentis diligenter examinavi. Cuius laboris effectus sunt hii: Ut Paucapalea, ita Rolandus et potestatis sacerdotalis distinctionem, quam diximus, et vim sacramentorum agnoscit a quibusvis sacerdotibus indignis, sive degradatis vel depositis sive excommunicatis, celebratorum. Horum igitur decretistarum opinio Gratiani hac in re sententiae similis est. Attamen explicatio potestatis ordinandi recte a Rolando facta (C. I q. 7), sed non recte a canonistis intellecta, falsae illius, quam supra diximus, opinionis introducendae occasionem praebuit. Sed de ipso huius opinionis auctore atque historia alio in loco disputabimus.
31
Levering, Matthew. "Ecclesial Exegesis and Ecclesial Authority: Childs, Fowl, and Aquinas." Thomist: A Speculative Quarterly Review 69, no. 3 (2005): 407–67. http://dx.doi.org/10.1353/tho.2005.0016.
Full text
32
Choe, Wono. "Mater Ecclesia of Augustine." Theological Perspective 195 (December 31, 2016): 204. http://dx.doi.org/10.22504/tp.2016.12.195.204.
Full text
33
Piątek, Mariusz. ""De ecclesia" - centon chrześcijański." Vox Patrum 75 (September 15, 2020): 431–52. http://dx.doi.org/10.31743/vp.4860.
Full textAbstract:
Centon De ecclesia jest jednym z czterech chrześcijańskich centonów, które powstały na podstawie dzieł Wergiliusza. Artykuł przedstawia analizę centonu z perspektywy formalnej i teologicznej. W pierwszej części omówione zostały zagadnienia dotyczące autorstwa utworu jak i samej jego struktury. Druga część prezentuje natomiast bogactwo teologiczne centonu, który obfituje w zagadnienia z zakresu chrystologii, soteriologii, eklezjologii i eschatologii. Wykorzystanie metody filologicznej i dokładna analiza poszczególnych fragmentów pozwalają również na określenie sposobu pracy centonisty, który nie jest jednorodny. Autor inspiruje się literą, kontekstem i postaciami, które pojawiają się w utworach Wergiliusza. W aneksie zostało umieszczone polskie tłumaczenie poematu.
34
Gvosdev, N. K. "Espionage and the Ecclesia." Journal of Church and State 42, no. 4 (September 1, 2000): 803–23. http://dx.doi.org/10.1093/jcs/42.4.803.
Full text
35
Tamez, Elsa. "An Ecclesial Community." Ecumenical Review 53, no. 1 (January 2001): 57–63. http://dx.doi.org/10.1111/j.1758-6623.2001.tb00073.x.
Full text
36
Cross, Richard. "Ecclesial False Consciousness." Linacre Quarterly 73, no. 4 (November 2006): 361–70. http://dx.doi.org/10.1080/20508549.2006.11877797.
Full text
37
Berlis, Angela. "“Disrupted ecclesial internationality”." Kirchliche Zeitgeschichte 31, no. 1 (December 6, 2018): 146–68. http://dx.doi.org/10.13109/kize.2018.31.1.146.
Full text
38
Oleksa, Michael J. "ECCLESIAL IMPLICATIONS (I)." International Review of Mission 79, no. 315 (July 1990): 331–37. http://dx.doi.org/10.1111/j.1758-6631.1990.tb02616.x.
Full text
39
Dias, Zwinglio Mota. "ECCLESIAL IMPLICATIONS (II)." International Review of Mission 79, no. 315 (July 1990): 339–44. http://dx.doi.org/10.1111/j.1758-6631.1990.tb02617.x.
Full text
40
Sobański, Remigiusz. "Eklezjologia nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego." Prawo Kanoniczne 28, no. 1-2 (June 5, 1985): 3–30. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1985.28.1-2.01.
Full textAbstract:
P rasen tatu r versio polona relation!« (L’ecclésiologie de nouveau Codede D roit canon) in V Congressu Intam atioinalis Iuris Canonici O ttaw aedie 19 auguisti L984 prolatae.Relatio duas in partes dividiitur, analyticam sciliceit et syntheticam .P rim a in p arte ventilatione problem atom u t infra proceditur ad conclusiones ecclesiologicas trahendas: 1) M ysterium Ecclesiae et linguacanonistica. 2) Nova ardinatiio system atica Codicils. 3) Obligatiiones e tiura fidelium . 4) P ersonae quae legifous ecclesialibus tenentux. 5) „Ecclesia ut sociiietas constituta”. 6) Potestatis regim im s coinceptus.
41
Sobański, Remigiusz. "Epistemologiczne problemy pojęcia prawa kościelnego." Prawo Kanoniczne 33, no. 3-4 (December 10, 1990): 47–59. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1990.33.3-4.03.
Full textAbstract:
Problemata epistemologica iuris canonici aggrediuntur. Quaestio saliens sic ponitur: an ad ius cąanonicum modo fundamentali enucleandum aliquis notio luris supponenda sit. Responsum negativum probare conatur et hoc non solum quia respectu multitudinis varietatisque notionum iuris in litteratura iuridica vagantium optio quaevis necessarie arbitraria esset. Notio iuris ecclesialis analysi experientiae iuiridicae Ecclesiae ipsius explorari oportet. Ecclesiali comprehensione iuris in foro proprio explanata contactui communicationique reciprocae cum cultura iuridica profana via aperitur. Iter argumentationis in articulo sequentibus passibus protrahitur: 1) problema notionis iuris illustratur; 2) quaestio ponitur possitne notio iuris ecclesialis coniunctione notionum Ecclesiae et iuris adipisci?; 3) ut basis studii iuris ecclesialis experentia iuridica Ecclesiae demonstratur; 4) de articulatione experientiae iuridicae Ecclesiae sermo fit; 5) continua consideratio critica identitatis propriae attenta evolutione culturae iuridicae postulatur. Versio germanica articuli in Archiv für katholisches Kirchenrecht 157 (1988) 430-441 publicatur.
42
Yeago, David S. "Ecclesia Sancta, Ecclesia Peccatrix: The Holiness of the Church in Martin Luther's Theology." Pro Ecclesia: A Journal of Catholic and Evangelical Theology 9, no. 3 (August 2000): 331–54. http://dx.doi.org/10.1177/106385120000900305.
Full text
43
Yarotskiy, Petro. "Ukrainian Greek Catholic Church as an Object of the Eastern Policy of the Vatican in the Context of Catholic-Orthodox Relations." Religious Freedom 1, no. 19 (August 30, 2016): 147–57. http://dx.doi.org/10.32420/rs.2016.19.1.955.
Full textAbstract:
Until the mid-twentieth century, the Catholic Church did not recognize the principle of religious freedom, and hence the freedom of conscience. That is why her attitude to other religions, especially Christian churches, was based on the ecclesial and soteriological exclusivism "Extra Ecclesiam Romanam nulla salus" - "Out of the Roman Church there is no salvation." The Second Vatican Council (1962-1965) approved the "Decree on Religious Freedom", which opened the way for dialogue with other religions and ecumenism with Christian churches, especially the Orthodox.
44
Marone, Paola. "La metáfora de la 'ecclesia mater' en la literatura antidonatista." Augustinus 66, no. 1 (2021): 213–25. http://dx.doi.org/10.5840/augustinus202166260/2617.
Full textAbstract:
The modern scholars have studied the maternity of the Church independently from the anti-Donatist literature. But a careful study of the anti-Donatist documents reveals many interesting elements. According to Optatus and Augustine the notion of mother was abscribed to all believers, because the body of Christ was formed of all those the Church bore as children through the baptism. According to both African bishops also the donatists gave a valid baptism, but only Augustine demonstrated how the salvation could be found outside of the viscera Ecclesiae. Then this article deals with the image of the Ecclesia mater as illustrated in the Adversus Donatistas of Optatus published in answer to the donatist bishop Parmenianus and in all that Augustine penned against the schismatics (Tractatus, Sermones, Epistulae). By doing so, it presents a picture of the African theology of the fourth century.
45
Costa, Valeriano Dos Santos. "Sentire cum Ecclesia no Brasil." Revista de Cultura Teológica. ISSN (impresso) 0104-0529 (eletrônico) 2317-4307, no. 85 (July 5, 2015): 13. http://dx.doi.org/10.19176/rct.v0i85.23772.
Full textAbstract:
Sentir com a Igreja no Brasil é pensar com a mente voltada aos pobres, como locus teológico da presença de Deus no mundo em que vivemos. Os pobres e descartados são as principais vítimas do processo de globalização em “tempos líquidos”. Este artigo tem a ousadia de confrontar, mesmo que de forma sumária, a realidade, no seu contexto mundial, latino-americano e brasileiro, para re etir como sentire cum ecclesia no Brasil, ressaltando a eclesiologia da opção preferencial pelos pobres e apontando o amor como o unum necessarium para o sentire cum ecclesia hoje.
46
Rahner, Johanna. "Ecclesia simul iusta et peccatrix?" Kirchliche Zeitgeschichte 26, no. 1 (October 1, 2013): 127–38. http://dx.doi.org/10.13109/kize.2013.26.1.127.
Full text
47
Jenson, Robert W. "Pro Ecclesia: Cathollc and Evangellcal." Pro Ecclesia: A Journal of Catholic and Evangelical Theology 1, no. 1 (November 1992): 7–8. http://dx.doi.org/10.1177/106385129200100102.
Full text
48
Cairns, John W. "Ecclesia anglicana vivit iure commune." Rechtsgeschichte - Legal History 2002, no. 01 (2002): 229–32. http://dx.doi.org/10.12946/rg01/229-232.
Full text
49
Kitchener, Michael. "Book Review: Ascension and Ecclesia." Theology 103, no. 814 (July 2000): 290–91. http://dx.doi.org/10.1177/0040571x0010300415.
Full text
50
Vasiljević, Maksim. "Time in Ecclesial Life." Philotheos 14 (2014): 237–47. http://dx.doi.org/10.5840/philotheos20141422.
Full text