Journal articles on the topic 'Euromajdan'

Ukrajna közelmúltbeli viharos története politikai, gazdasági és társadalmi válsághoz vezetett az ország egészében és vizsgálati terepünkön, Kárpátalján is. A katonai konfliktus, a behívók, valamint az egyre mélyülő gazdasági válság jelentősen átalakította a 2014 előtti boldogulási stratégiákat, felerősítve a külföldre irányuló migrációt – etnikai hovatartozástól függetlenül.Tanulmányunk mintegy gyorsjelentésként arra vállalkozik, hogy átfogó képet adjon Kárpátalja jelenlegi helyzetéről, valamint az elmúlt három évben végbement, a magyar közösséget érintő markáns változásokról. Fő célunk annak bemutatása, hogy az Ukrajna területén bekövetkezett bel- és geopolitikai események (Euromajdan, a Krím elvesztése, kelet-ukrajnai fegyveres konfliktus) hogyan alakították át Kárpátalján az egyéni és családi boldogulási mintázatokat, köztük a tanulmányunk fókuszában álló migrációs stratégiákat és a magyar–ukrán határon átnyúló informális kapcsolatokat. Írásunkban külön kitérünk Magyarország támogatáspolitikájának migrációt ösztönző avagy fékező hatásaira.A 2016 tavaszán végzett terepmunkánk alapján kijelenthetjük, hogy a korábban sem elhanyagolható mértékű mobilitás és a határhoz kötődő informális gazdasági stratégiák – mint önálló vagy kiegészítő bevételszerzési lehetőségek – felerősödtek Kárpátalján. A helyiek mobilitási stratégiáinak meghatározó jellemzője a cirkularitás, mind a külföldi munkavállalás, mind a határon átívelő rendszeres mozgások (pl. ingázás, csempészés, kiskereskedelem) esetében, de egyre erősödő forma a végleges kitelepedés is. Mindezen mozgásokat jelentősen megkönnyítették a magyar nemzetpolitika egyes lépései, különösen a magyar állampolgárság egyszerűsített megszerzésének lehetősége.

The destination which attracts tourists is the Chernobyl Exclusion Zone established in the area of radioactive contamination within a radius of 10 to 30 km around the plant. The main tourist attraction of the zone is the infrastructure of the inactive nuclear power plant, notably reactor no. 4 covered with a concrete and steel sarcophagus. The abandoned city of Pripyat, called the "ghost town", is also of unique value to tourism. The "Duga" radar station (also dubbed "The Eye of Moscow"), an artefact of the Cold War, also lies within the zone accessible to tourists. These sites, with their mysterious and dark history, are a magnet for an increasing number of tourist groups. In 1995 the zone was visited by 900 tourists. Subsequent years have brought a regular annual growth in the number of visitors to 17,800 in 2013. A decline came in 2014 (8400), which was caused by the political situation in Ukraine (e.g. Euromajdan). The last five years (2015-2019) are characterised by a very large annual increase in the number of tourists, and in some years, an almost a doubling of the humbers compared to the previous year (2015 – 16,400, 2016 – 35,100, 2017 – 46,136, 2018 – 71,869, 2019 – 124,001).

The Russia – Ukraine conflict – awareness of people of Polish descent living in Tarnopol regionThe aim of this article is to show the Influence of the revolution - Euromaidan and Russian-Ukrainian conflict started from 2013 on the consciousness and identity of people of Polish descent living in Ternopil Region of western Ukraine. The society of the Ternopil circuit developed new strategies of social life, adapt to the situation of conflict of defining ourselves as citizens of Ukraine - Country at War. The article contains a brief outline of the events associated with Euromaidan, annexation of the Crimea and fighting separatists in the Donbass region. Based on interviews and observations, the autor shows the awareness of Polish descert of a Russian-Ukrainian conflict, describes the emotions associated with the war and its consequences for the respondents. The text is also about important issue various performances of "foreign" in the narratives of the conflict: Russian, separatist, a resident of eastern Ukraine. Konflikt rosyjsko-ukraiński w świadomości społeczności pochodzenia polskiego obwodu tarnopolskiegoCelem artykułu jest ukazanie wpływu rewolucji – Euromajdanu i konfliktu rosyjsko-ukraińskiego rozpoczętego od 2013 roku na świadomość i opinie ludności pochodzenia polskiego zamieszkałej w zachodniej Ukrainie, na terenie obwodu tarnopolskiego. Tekst zawiera krótki zarys wydarzeń związanych z Euromajdanem, aneksją Krymu i walkami separatystów w rejonie Donbasu. Autorka bazując na rozmowach i obserwacji ukazuje świadomość ludności pochodzenia polskiego o charakterze konfliktu rosyjsko-ukraińskiego, emocje związane z wojną i jej wpływem na życie rozmówców. Tekst podejmuje także ważną kwestię różnych przedstawień „obcego” w narracjach o konflikcie: Rosjanina, separatysty, mieszkańca wschodniej Ukrainy.

Reinventing Ukraine: Ukrainian National and Supra-National Identity in Contemporary Polish Opinion-Making PressUkraine in XXI century has been experiencing new social and political changes which resulted into shifts of the national identity. It has left resonance not only within Ukrainian society but abroad as well. Historical events such as Orange revolution or Euromaidan provided new directions for reconsidering Ukrainian identity by the external actors. The image of Ukraine has been created abroad with the help of mass media, which enable the wide audience to receive information about particular events and make own conclusions. Information, presented in the opinion-making press worth better for deliberating the issue of identity. Thus, this paper seeks to investigate how Polish intellectuals present Ukraine in contemporary Polish opinion-making press. This research on the one hand provides understanding of Ukrainian identity problems, and gives possibility to examine positive and negative aspects of the way identity has been expressed. On the other hand, it demonstrates the way public opinion-makers in Poland perceive, construct and reconstruct identity of Ukraine, Ukrainian nation and present them to their society. The article seeks to investigate what attributes of Ukrainian identity were crucial for Polish media. What factors, historical events, cultural and political features, myth and symbols were important for deliberating Ukraine in Polish opinion-making press. Ponowne odkrycie Ukrainy: Ukraińska narodowa i ponadnarodowa tożsamość we współczesnej polskiej prasie opiniotwórczejW XXI wieku Ukraina przeżywa nowe zmiany społeczne i polityczne, które prowadzą do zmian tożsamości narodowej. To spowodowało rezonans nie tylko w społeczeństwie ukraińskim, ale również za granicą. Najnowsze wydarzenia historyczne, takie jak Pomarańczowa Rewolucja czy Euromajdan, na nowo ożywiły wśród podmiotów zewnętrznych dyskusję o ukraińskiej tożsamości. Zewnętrzny wizerunek Ukrainy kształtują środki masowego przekazu, które dostarczają szerokiej publiczności informacji o wydarzeniach historycznych. Informacje prezentowane w prasie opiniotwórczej są istotnym źródłem dla rozważań nad kwestiami tożsamości w ogóle. Artykuł ma na celu zbadanie, jak polscy intelektualiści przedstawiają Ukrainę we współczesnej polskiej prasie. Badanie umożliwi zrozumienie problemów ukraińskiej tożsamości, będzie także prezentacją pozytywnych i negatywnych jej aspektów. Zarazem jednak unaoczni, w jaki sposób polskie środowiska opiniotwórcze postrzegają, konstruują i rekonstruują tożsamość Ukrainy i narodu ukraińskiego i jak przedstawiają te kwestie społeczeństwu. Staram się jednocześnie wyjaśnić, jakie atrybuty ukraińskiej tożsamości – wydarzenia historyczne, cechy kulturowe i polityczne, mity i symbole – były istotne dla rozważań nad Ukrainą w polskiej prasie opiniotwórczej.

The subject of this text is integration with the West in Ukrainian public debate in the period between the Orange Revolution and the Euromaidan (2004–2014). The author suggests that the gradual shift in public opinion after 2006, from an EU orientation toward Ukraine’s integration with the Eurasian Customs Union (since 2014 the Eurasian Union, the EAU), was connected with the passivity of pro-Western intellectuals. Having allowed themselves to be pushed out of the newspapers and national television channels, which belong to oligarchs, they found a communications niche in new media forums, where contact with the public is much more limited in terms of numbers. The author also points out the manipulation of public opinion by state services during Janukovych’s presidency for the purpose of marginalizing the national-democratic camp. The author analyzes the changes in opinions expressed by Jurii Andruchovych: from articulating openness to the European project and a civil concept of the Ukrainian nation, through doubting in the possibility of integration with the EU, to accenting the ethnic qualities of Ukrainianness and an elite exclusiveness. In the author’s opinion, another cause of the lack of stability in public opinion on EU integration was EU policy, which was devoid of a long-term strategy in regard to Ukraine.

The process of changing the media landscape in Ukraine cannot be called simple. At the same time, these changes are very large and irreversible - as well as changes in Ukrainian society. This paper deals with the issues related to the present media landscape of Ukraine and the factors that influence it. The work describes the relationship between the media and the events of Euromaidan and the Revolution of Dignity, as well as the identity crisis that led to the events of 2013–2014 in Ukraine. The role of the mass media in the democratic revolutions in Ukraine is very important. The changing position of the media, the influence of the oligarchs, and the resistance of media workers - all of this was a part of the revolution that changed not only Ukrainian society but also the mass media for the better. Journalists, being public figures, were active participants in the revolution and stood close to its roots. Admittedly, this had an impact on the specifics of the work of journalists who had to operate in extreme conditions, first during the Revolution of Dignity, and later broadcasting events in Crimea and eastern Ukraine. The events of the Euromaidan completely changed the situation, putting an end to the crisis of national self-identification. The media not only reflected on but also created these changes while experiencing restructuration. A new type of media has emerged – are ordinary people who, using their profiles in social networks, acted to spread the information about events, commented on them, and shared their reflections.

Celem niniejszego artykułu jest odpowiedź na pytanie, jakie miejsce zajmuje Ukraina w stosunkach między Rosją i USA. W pierwszej części podjęto w nim kwestię znaczenia Ukrainy dla interesów narodowych obu międzynarodowych rywali. Przyjęto perspektywę czasową po 2014 r. (od aneksji Krymu) do 2017 r. (wyborów prezydenckich w USA). W drugiej części ukazano ewolucję amerykańskiego podejścia do bezpieczeństwa Europy Wschodniej, w tym kwestię dozbrajania państwa ukraińskiego walczącego z rosyjskimi oddziałami. Trzecią część poświęcono konsekwencjom wydarzeń w Ukrainie, zarówno Euromajdanu, jak i wojny na wschodzie Ukrainy dla relacji USA i Rosji. W konkluzjach stwierdzono więc, że Ukraina stała się wyznacznikiem relacji między USA i Rosją, a rok 2014 stał się punktem zwrotnym w strategii USA wobec NATO. Doszło do wzmocnieniu wschodniej flanki sojuszu, a także nałożenia amerykańskich sankcji na Rosję.

W artykule przedstawiono wpływ procesu sekurytyzacji Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego w jedności z Patriarchatem Moskiewskim na zmiany w ustawodawstwie wyznaniowym Ukrainy od rewolucji godności (Euromajdanu). Wyodrębniana na gruncie nauk o bezpieczeństwie sekurytyzacja należy do podejść konstruktywistycznych, ponieważ zgodnie z tym ujęciem zagrożenie nie jest zjawiskiem realnym. Zagrożenie jest subiektywnie wskazywane przez aktora procesu oraz za takie uznawane przez jego odbiorców. Na gruncie pracy sam proces sekurytyzacji nie jest przedmiotem zainteresowania. Podkreślono okoliczności towarzyszące jego skutkom w zakresie regulacji wyznaniowych, wśród których zidentyfikowano wojnę w Donbasie i przyznanie autokefalii Kościołowi Prawosławnemu Ukrainy przez Patriarchat Ekumeniczny. Omówione zostały akty normatywne przyjęte po 2013 r., zobowiązujące Ukraiński Kościół Prawosławny do uwzględnienia w swojej nazwie podporządkowania Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu, ułatwiające wspólnotom parafialnym zmianę podporządkowania jurysdykcyjnego, a także utrudniające funkcjonowanie duszpasterstwa wojskowego w Siłach Zbrojnych i innych formacjach wojskowych.

Zasadniczym celem artykułu jest przybliżenie prób reformy systemu wyborczego do Rady Najwyższej Ukrainy podejmowanych w okresie przypadającym po Euromajdanie. Analizie zostały poddane rozwiązania prawne zawarte w zarejestrowanych i poddanych pod głosowanie w parlamencie projektach ordynacji wyborczych. Przybliżono także stanowisko poszczególnych sił politycznych wobec potrzeby reformy systemu wyborczego, na co pozwoliła analiza programów wyborczych, zapisów umowy koalicyjnej zawartej w RN VIII kadencji, jak również wyników głosowania nad poszczególnymi projektami ustaw w parlamencie. Ponadto uwaga została skupiona na wynikach badań opinii publicznej, pozwalających ukazać, który z wariantów systemu wyborczego jest najbardziej pożądany przez ukraińskie społeczeństwo.

This article analyzes the phenomenon of Ukrainian Russian-language patriotism. In the first part, the author concentrates on the socio-linguistic situation in Ukraine since 1991. The next part contains a brief description of language policy in Ukraine in the 1990s and at the beginning of the 21st century, and presents the attitude of contemporary Ukrainian society to the Russian language. The main part of the text presents the changes in perception of the Russian language that have occurred in Ukraine as a consequence of the anti-regime protests at the end of 2013 and beginning of 2014 and then Russia’s violation of the country’s territorial integrity. The author predicts that the Russian language will not only continue to be widely represented in the Ukrainian public sphere, but will also form part of Ukraine’s cultural heritage. At the same time, she suggests that it is likely that the Russian language in Ukraine will become an object for expressions of resentment, contempt, or even hatred toward Russia.

<p>Celem artykułu jest przybliżenie rozwiązań prawnych w zakresie finansowania partii politycznych obowiązujących na Ukrainie w okresie niepodległości. Analizie poddano m.in.: przepisy Ustawy o zrzeszaniu się obywateli z 1992 r., Ustawy o partiach politycznych na Ukrainie z 2001 r., Ustawy o wniesieniu zmian do niektórych aktów normatywnych Ukrainy w związku z wprowadzeniem państwowego finansowania partii politycznych na Ukrainie z 2003 r., Ustawy o wniesieniu zmian do niektórych aktów ustawodawczych Ukrainy w zakresie zapobiegania i przeciwdziałaniu politycznej korupcji z 2015 r., a także normy prawne zawarte w ordynacjach wyborów parlamentarnych.</p><p>Artykuł podzielono na cztery główne części: finansowanie partii politycznych w uwarunkowaniach ustawy o zrzeszaniu się obywateli i ustawy o partiach politycznych, finansowanie kampanii wyborczej w świetle ordynacji wyborów parlamentarnych, zmiany wprowadzone w zakresie finansowania partii politycznych po Euromajdanie oraz stosunek społeczeństwa wobec finansowania partii politycznych.</p>

In this article, I analyse reactions of writers belonging to the “Young Ukraine” to the Euromaidan. In the first part, I define the specific character of the “Young Ukraine”. In the next part, I present the volume Nebesna Sotnya/ Heaven’s Hundred Heroes as a form of resistance against the authorities. In the third part, I focus on the writings of Andriy Lyubka in the context of the pro-EU revolution. Finally, I describe the literary reaction to the end of the Euromaidan (focussing mainly on the writings of Lyubka).

Symbolic and Ritual Practices in the Post-Soviet Urban World: Symbolic Space and Festivity in the Cities of Eastern and Southern Ukraine, 1990s–2010sThe article examines symbolic and ritual practices in five cities of southern and eastern Ukraine – Dnipro, Donetsk, Zaporizhzhia, Odesa, and Kharkiv – during the 1990s to 2010s. The author considers the ways in which urban symbolic and ritual practices (primarily expressed in such symbolic forms as municipal ceremonies and festivals) are connected with the cultural and symbolic space of cities. First and foremost, these practices represent a kind of “symbolic mediators” of urban cultural memory and participate in the preservation, broadcasting, and actualization of the cultural semantics of the city. During the 1990s to 2010s, urban symbolic and ritual practices in Ukraine were characterized by efforts to leave behind the most objectionable manifestations of the Soviet culture of festivity and create a fundamentally new festive canon. To an extent, these developments were part of the so-called “decolonization of historical memory,” initiated by the central government and urban communities. Undoubtedly, they were facilitated by the ongoing socio-political transformations, particularly those connected with the Orange Revolution (2004) and Euromaidan Revolution (2013–2014), the Russian aggression against Ukraine, etc. At the same time, the transformation of the Soviet complex of symbolic and ritual practices progressed only slowly; the change of political regime did not lead to a large-scale “ceremonial revolution.” Modern Ukrainian festive culture involves a combination, often quite eclectic, of at least several elements: a “new” style of festivity, generally based on borrowed “Western” cultural patterns; “traditional” forms, stressing national aspects and attempting to revive pre-Soviet cultural models; and “Soviet” forms, which preserve the Soviet festive canon, often adapted and rethought within the framework of the new urban tradition. Overall, the process of constructing a new model of urban festivity in Ukraine is far from complete; this emerging cultural complex remains fluid and capable of “turning” towards the festive traditions of different historical periods. Символічні та ритуальні практики в пострадянському міському середовищі: символічний простір і святкування в містах Східної та Південної України протягом 1990–2010-х рр.Стаття присвячена дослідженню символічних і ритуальних практик п’яти міст Південної та Східної України – Дніпра, Донецька, Запоріжжя, Одеси та Харкова – протягом 1990–2010-х рр. Відзначається, що міські символічні та ритуальні практики (передовсім, виражені у таких символічних формах, як міські урочисті церемонії та свята) особливим чином пов’язані з культурно-символічним простором міста. Насамперед, вони являють собою своєрідні «символічні медіатори» культурної пам’яті міста та беруть участь у зберіганні, трансляції та актуалізації культурних смислів міста. Протягом 1990–2010-х рр. для міських символічних і ритуальних практик в Україні були характерними спроби позбутися найбільш одіозних проявів радянської святкової культури та створити принципово новий святковий канон. Частково ці процеси відбувалися в межах так званої «деколонізації історичної пам’яті», ініціаторами якої була центральна влада та міські спільноти. Безперечно, сприяли цьому суспільно-політичні трансформації, зокрема, пов’язані з Помаранчевою революцією (2004 р.) та Єврореволюцією (2013–2014 рр.), російською збройною агресією проти України тощо. Водночас, процеси трансформації радянських символічних і ритуальних практик були помірними: зміна політичного режиму не призвела до масштабної «церемоніальної революції». Сучасна українська святкова культура передбачає поєднання, часто доволі еклектичне, щонайменше кількох складових: «нової» святкової традиції, що загалом базується на запозичених «західних» культурних зразках; «традиційної», що містить національні акценти та являє собою спробу відродження дорадянських культурних зразків; «радянської», що зберігає радянський святковий канон, часто він адаптований та переосмислений у нових міських традиціях. Загалом, маємо підстави казати про незавершеність процесу конструювання нової міської святкової культури в Україні, що характеризується невизначеністю та можливостями «повороту» до святкових традицій різних історичних епох.Praktyki symboliczne i rytualne w postsowieckim środowisku miejskim: przestrzeń symboliczna i obchody świąt w miastach wschodniej i południowej Ukrainy w latach 90. i na początku XXI w.Artykuł jest poświęcony badaniu praktyk symbolicznych i rytualnych w pięciu miastach południowej i wschodniej Ukrainy: Dnieprze, Doniecku, Zaporożu, Odessie i Charkowie, w latach 1990-2010. Symboliczne oraz rytualne praktyki miejskie (wyrażone przede wszystkim przy użyciu takich form symbolicznych jak miejskie święta, uroczystości) są szczególnie związane z kulturową i symboliczną przestrzenią miasta. Są one przede wszystkim swego rodzaju „symbolicznymi mediatorami” kulturowej pamięci miasta i uczestniczą w utrwalaniu, transmitowaniu i aktualizowaniu jego kulturowych znaczeń. W latach 90. i dwóch pierwszych dekadach XXI w. miejskie praktyki symboliczne i rytualne w Ukrainiecharakteryzowały się próbami pozbycia się najbardziej odrażających przejawów sowieckiej kultury świętowania oraz stworzenia zupełnie nowego kanonu świąt. Po części procesy te odbywały się w ramach tzw. dekolonizacji pamięci historycznej, inicjowanej przez władze centralne i społeczności miejskie. Niewątpliwie ułatwiły to przemiany społeczno-polityczne, w szczególności związane z pomarańczową rewolucją (2004) oraz Euromajdanem (2013-2014), rosyjską agresją zbrojną na Ukrainę itp. Jednocześnie procesy transformacji sowieckich praktyk symbolicznych i rytualnych były umiarkowane: zmiana ustroju politycznego nie doprowadziła do „rewolucji ceremonialnej” na dużą skalę. Współczesna ukraińska kultura świąteczna łączy, często dość eklektycznie, przynajmniej kilka elementów: „nową” tradycję świąteczną, która na ogół opiera się na zapożyczonych „zachodnich” wzorcach kulturowych; element „tradycyjny”, zawierający akcenty narodowe i będący próbą ożywienia przedsowieckich wzorców kulturowych; „sowiecki”, który zachowuje sowiecki kanon świąteczny, jest często adaptowany do nowych tradycji miejskich. Ogólnie rzecz biorąc, można zauważyć, że proces budowy nowej miejskiej kultury świętowania w Ukrainie nie jest ukończony i charakteryzuje się niepewnością i możliwością „zwrócenia się” do tradycji świątecznych różnych epok historycznych.