To see the other types of publications on this topic, follow the link: Función cardíaca.

Dissertations / Theses on the topic 'Función cardíaca'

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles

Select a source type:

Consult the top 50 dissertations / theses for your research on the topic 'Función cardíaca.'

Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.

Browse dissertations / theses on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.

1

Santiago, Vacas Evelyn. "Valor pronóstico de la función del ventrículo derecho y la hipertensión pulmonar en pacientes con insuficiencia cardíaca crónica: estudio clínico y traslacional." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2020. http://hdl.handle.net/10803/669981.

Full text
Abstract:
La hipertensión pulmonar (HP) y la disfunción del ventrículo derecho (VD) son dos factores pronósticos independientes en pacientes con insuficiencia cardíaca (IC). Las hipótesis de esta tesis son: 1) la disfunción del VD, el grado de HP y el desacoplamiento del VD-arteria pulmonar (AP) en pacientes con IC crónica progresan con el tiempo y esta evolución tiene un valor pronóstico; 2) el sildenafilo podría tener un efecto beneficioso sobre la función del VD; 3) el bosentan para el tratamiento de la HP post- trasplante cardíaco (TxC) es seguro y reduciría la disfunción del VD. Aproximadamente la mitad de los pacientes visitados por primera vez en una unidad de IC comunitaria tienen HP, disfunción ventricular derecha y un desacoplamiento VD-AP grave. En pacientes con IC avanzada candidatos a TxC la prevalencia de HP se mantiene en un 50%, mientras que la mayoría tiene algún grado de disfunción ventricular derecha, siendo grave en un 67%. En una cohorte de pacientes con IC crónica, en un seguimiento a largo plazo (15 años) se observa una progresión en forma de U de la presión arterial pulmonar (PAP) sistólica con nadir a los 7 años, mientras que la excursión sistólica del anillo tricuspideo (TAPSE) y el ratio TAPSE/PAP sistólica presentan un incremento durante el primer año para permanecer posteriormente estables, presentando el ratio un suave y progresivo descenso hacia el final. La HP y disfunción ventricular derecha confieren un mal pronóstico en la IC crónica, incrementando las hospitalizaciones por IC y la mortalidad. La presencia de HP y disfunción del VD basalmente duplica el riesgo de mortalidad y la permanencia de ambas entidades al año de seguimiento lo quintuplica. En pacientes con IC avanzada candidatos a TxC la disfunción ventricular derecha grave y los cambios en la fracción de eyección del VD (FEVD) a los seis meses se asocian con el riesgo de muerte en lista y necesidad de TxC urgente. Los dos parámetros ecocardiográficos que mejor correlacionan con la disfunción ventricular derecha grave medida por resonancia magnética cardíaca o tomografía computarizada cardíaca son el TAPSE y el cambio de área fraccional del VD. En un modelo experimental porcino de HP postcapilar el sildenafilo se asocia con una mejoría de la FEVD y del acoplamiento VD-AP, independiente de la postcarga, asociado con menor apoptosis, menor estrés oxidativo y menor inflamación en el miocardio del VD. El uso de bosentan en el post-TxC inmediato bajo supervisión estricta es seguro y puede ser eficaz para reducir el riesgo de fracaso agudo del injerto.<br>Pulmonary hypertension (PH) and right ventricular (RV) dysfunction are two independent prognostic factors in patients with heart failure (HF). The hypotheses of this thesis are: 1) RV dysfunction, the degree of PH, and RV-pulmonary artery (PA) uncoupling in patients with chronic HF progress over time and this evolution has a prognostic value; 2) sildenafil could have a beneficial effect on RV function; 3) bosentan for the treatment of PH in post-heart transplantation (HT) is safe and would reduce RV dysfunction. Approximately half of the patients visited for the first time in a community HF unit have PH, RV dysfunction, and severe RV-PA uncoupling. In patients with advanced HF who are candidates for HT, the prevalence of PH remains at 50%, while most have some degree of RV dysfunction, being severe in 67%. In a cohort of patients with chronic HF, in a long-term follow-up (15 years), a U-shaped progression of systolic pulmonary arterial pressure (PAP) with nadir at 7 years was observed, while the systolic excursion of the ring tricuspid (TAPSE) and the TAPSE/systolic PAP ratio show an increase during the first year to remain stable thereafter, the ratio showing a smooth and progressive decrease towards the end. PH and RV dysfunction confer a poor prognosis in chronic HF, increasing hospitalizations for HF and mortality. The presence of PH and RV dysfunction at baseline doubles the risk of mortality and the permanence of both entities at one year of follow-up increases the risk five times. In patients with advanced HF who are candidates for HT, severe RV dysfunction and changes in RV ejection fraction (RVEF) at six months are associated with the risk of death on the waiting list and the need for emergent HT. The two echocardiographic parameters that best correlate with severe RV dysfunction as measured by cardiac magnetic resonance imaging or cardiac computed tomography are TAPSE and RV fractional area change. In a porcine experimental model of postcapillary PH, sildenafil is associated with an improvement in RVEF and RV-PA coupling, independent of afterload, associated with less apoptosis, less oxidative stress and less inflammation in the RV myocardium. The use of bosentan in immediate post-HT under close supervision is safe and may be effective in reducing the risk of acute graft failure.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Galindo, Tovar Alejandro. "Control por fosfodiesterasas de la función cardíaca activada por los receptores acoplados a la proteína Gs." Doctoral thesis, Universidad de Murcia, 2009. http://hdl.handle.net/10803/10798.

Full text
Abstract:
Los receptores &#946;-adrenérgicos (&#946;AR) y de serotonina (5-HT4) median sus efectos en tejidos cardiacos a través de la ruta receptor-Gs-AC-AMPc. Las fosfodiesterasas (PDE) son una amplia familia de enzimas cuya función es la degradación del AMPc. Se desconocía que isoenzimas de PDEs son responsables de la hidrólisis de AMPc en las diferentes regiones cardiacas. El objetivo de esta tesis doctoral es investigar que isoenzimas de PDEs tienen actividad en el miocardio humano, porcino y de roedores. Se han realizado estudios cronotrópicos, inotrópicos, lusitrópicos, bioquímicos y electrofisiológicos. Los principales resultados son: Las PDEs se comportan de manera distinta en las diferentes regiones cardiacas y compartimentos celulares; y La frecuencia basal de nódulo sinusal está controlada por PDEs pero en ninguna especie estudiada las PDEs controlan la taquicardia causada por los &#946;ARs y los receptores 5-HT4. La extrapolación de la función de las PDEs al humano debe h acerse con cautela.<br>Myocardial &#946;-adrenoceptors (&#946;AR) and serotonin receptors (5-HT4) mediate their signals through the receptor-Gs-AC-cAMP pathway. Phosphodiesterases (PDEs) are a large enzyme family that degrade cAMP. It was unknown which PDE isoenzymes are responsible for the hydrolysis of the cAMP in different cardiac regions. The aim of this doctoral thesis is to investigate which isoenzymes have a role in human, porcine and rodent myocardium. We performed chronotropic, inotropic, lusitropic, biochemical and electrophysiological studies. The key results are: PDEs have different roles in different cardiac regions and cellular compartments; and the basal beating rate of the sinoatrial node is controlled by PDE3 and/or PDE4, but these PDEs do not limit the tachycardia mediated through the stimulation of &#946;1AR, &#946;2AR and 5-HT4. Given the diverse roles of PDE3 and PDE4 and their dependence on species, extrapolation to humans should be done cautiously because these animal models usually do not reflect the human myocardium.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

Pozo, García Maria Dolors del. "Aprotinina en Cirugía Cardíaca Pediátrica, La. Su eficacia en la función plaquetar y en la hemostasia." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2001. http://hdl.handle.net/10803/1193.

Full text
Abstract:
Los pacientes pediátricos con enfermedades cardíacas congénitas (ECC) presentan un especial desafío para los anestesiólogos. Su incidencia en la población infantil está aumentando,siendo la primera causa de muerte por este tipo de patología durante el primer año de vida.<br/>La cirugía cardíaca pediátrica ha experimentado un gran avance en las últimas dos décadas tanto en las técnicas quirúrgicas como en el manejo anestésico, mejorando significativamente la supervivencia de los niños con ECC, lo que unido a la mejora en la precisión de los diagnósticos, ha hecho aumentar mucho el número de niños que se operan de cardiopatías congénitas.<br/>Sin embargo, en muchos pacientes sometidos a estas intervenciones cardíacas aparece ellos una respuesta fisiopatológica específica que ocasionalmente provoca un efecto adverso. La forma más severa de esta respuesta (denominda síndrome de posperfusión) incluye disfunción pulmonar y renal, diátesis hemorrágica, aumento de la susceptibilidad a las infecciones, aumento del líquido intersticial, leucocitosis, vasoconstricción y fiebre...<br/><br/>El método farmacológico que ha mostrado mayor eficacia en el control de la hemorragia intraoperatoria ha sido la utilización de la APROTININA, cuyo mecanismo de acción es muy complejo, lo que ha provocado controversias por su uso en pacientes pediátricos. Justamente la presente tesis doctoral pretende aportar un estudio comparativo sobre el particular.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
4

ORTEGA, GUTIÉRREZ ANA. "Bases genómicas y celulares de la contracción ventricular. Papel del retículo endoplásmico y los canales iónicos en la insuficiencia cardiaca humana." Doctoral thesis, Universitat Politècnica de València, 2016. http://hdl.handle.net/10251/68491.

Full text
Abstract:
[EN] Heart failure is a multifactorial syndrome characterized by alterations in ventricular function and cardiac chambers dilation, being a cause of increase of morbidity, mortality and health costs. Dilated and ischemic cardiomyopathies are frequent causes of this syndrome. Despite the progress in treatment of heart failure, the prognosis has not improved significantly in the last years, because of that, we need a development of novel treatment strategies, given the limited efficacy of current therapies. This syndrome can be associated to alterations in heart contraction. Endoplasmic reticulum is the major intracellular calcium storage necessary for heart contraction onset. On the other hand, ion channels regulate heart contraction and are responsible for the ion currents that determine and influence the action potential of heart muscle. In this Thesis we aimed to study, in a group of patients with heart failure, the changes existing in the structural and stress response proteins of the endoplasmic reticulum, as well as the gene expression of cardiac ion channels, relating these alterations with ventricular dysfunction of these patients. Our results showed the presence of alterations in the majority of structural and stress proteins of the endoplasmic reticulum, being the structural protein RRBP1 related to ventricular dysfunction and also to the stress protein XBP1. This evidences a specific dependency between stress and structure in this organelle and an influence of structural changes in ventricular function of patients. Additionally, we showed different expression changes of a large number of cardiac ion channels through microarrays and RNA sequencing techniques. Of these channels, down-regulation of CACNG8 related to ventricular function improvement and increased levels of KCNJ2 and KCNN3 with ventricular dysfunction in dilated cardiomyopathy. In ischemic cardiomyopathy, reduced levels of TRPM7 channel were related to a better ventricular function. Differential gene expression of this category in both cardiomyopathies, could explain the changes in the different ion currents that affect the myocardial contraction process in heart failure. In conclusion, we show alterations in the expression of two key components of cardiac muscle contraction that could provide novel basis for their study and regulation as possible therapeutic targets for the improvement of cardiac contractility in patients with heart failure.<br>[ES] La insuficiencia cardíaca es un síndrome multifactorial que se acompaña de alteraciones en la función ventricular y dilatación de las cámaras cardíacas, siendo causa de aumento de morbilidad, mortalidad y gasto sanitario. Las miocardiopatías dilatada e isquémica son causas muy frecuentes de este síndrome. A pesar de los avances que se han producido en el tratamiento de la insuficiencia cardíaca, el pronóstico no ha mejorado significativamente en los últimos años. Es por ello, que existe una necesidad de desarrollar nuevas estrategias para su tratamiento, dada la eficacia limitada de las terapias actuales. Este síndrome puede estar asociado a alteraciones en la contracción del corazón. El retículo endoplásmico es el principal almacén de calcio intracelular necesario para el inicio del proceso de contracción del corazón. Por otro lado, los canales iónicos regulan la contracción del músculo cardíaco y son responsables de las corrientes de iones que determinan e influyen sobre el potencial de acción cardíaco. En esta Tesis nos planteamos estudiar, en un grupo de pacientes con insuficiencia cardíaca, los cambios existentes en las proteínas que conforman la estructura y participan en la respuesta a estrés del retículo endoplásmico, así como analizar la expresión génica de canales iónicos cardíacos y relacionar estas alteraciones con la disfunción ventricular de estos pacientes. Nuestros resultados muestran la presencia de alteraciones en la mayoría de proteínas estructurales y de respuesta a estrés del retículo endoplásmico, siendo RRBP1 la que presenta relaciones significativas con la disfunción cardíaca de los pacientes y también con la proteína de estrés XBP1. Ello evidencia una dependencia específica entre estructura y estrés de este orgánulo y una influencia de estas alteraciones estructurales sobre la función ventricular de los pacientes. Además, mostramos diferentes cambios de expresión en un gran número de canales iónicos cardíacos mediante microarrays y secuenciación de ARN. De estos canales, en la miocardiopatía dilatada encontramos que los niveles reducidos de CACNG8 se relacionan con una mejora en la función y los niveles aumentados de KCNJ2 y KCNN3 se relacionan con una mayor disfunción ventricular. En el caso de estas alteraciones en la miocardiopatía isquémica, los niveles reducidos del canal TRPM7 favorecen una mejora de la función del ventrículo izquierdo. La expresión génica diferencial de esta categoría en ambas miocardiopatías, podría explicar las alteraciones en las diferentes corrientes iónicas que afectan al proceso de contracción del miocardio en la insuficiencia cardíaca. En conclusión, demostramos la presencia de alteraciones en dos componentes clave para la contracción del miocardio que pueden proporcionar nuevas bases para su estudio y regulación como diana de posibles tratamientos para la mejora de la alteración en la contractilidad del corazón en pacientes con insuficiencia cardíaca.<br>[CA] La insuficiència cardíaca és una síndrome multifactorial que s'acompanya d'alteracions en la funció ventricular i dilatació de les cambres cardíaques, a més de ser causa d'augment de morbiditat, mortalitat i cost sanitari. Les miocardiopatíes dilatada i isquèmica són causes molt freqüents d'esta síndrome. A pesar dels avanços que s'han produït en el tractament de la insuficiència cardíaca, el pronòstic no ha millorat significativament en els últims anys. És per això que hi ha una necessitat de desenvolupar noves estratègies per al seu tractament, donada l'eficàcia limitada de les teràpies actuals. Esta síndrome s'associa amb alteracions en la contracció del cor. El reticle endoplàsmic és el principal magatzem de calci intracel·lular necessari per a l'inici del procés de contracció del cor. D'altra banda, els canals iònics regulen la contracció del múscul cardíac i són responsables dels corrents d'ions que determinen i influïxen sobre el potencial d'acció cardíac. En esta Tesi ens plantegarem estudiar, en un grup de pacients amb insuficiència cardíaca, els canvis existents en les proteïnes que conformen l'estructura i participen en la resposta a estrés del reticle endoplàsmic, així com analitzar l'expressió gènica de canals iònics cardíacs i relacionar estes alteracions amb la disfunció ventricular dels pacients. Els nostres resultats mostren la presència d'alteracions en la majoria de proteïnes estructurals i de resposta a estrés del reticle endoplàsmic, sent la proteína estructural RRBP1 la que presenta relacions significatives amb la disfunció cardíaca dels pacients i també amb la proteïna d'estrés XBP1. Aixó evidencia una dependència específica entre estructura i estrés d'este orgànul i una influència d'estes alteracions estructurals sobre la funció ventricular dels pacients. A més, mostrem diferents canvis d'expressió en un gran nombre de canals iònics cardíacs per mitjà de microarrays i sequenciació d'ARN. D'estos canals, trobem que els nivells reduïts de CACNG8 es relacionen amb una millora en la funció i els nivells augmentats de KCNJ2 i KCNN3 es relacionen amb una major disfunció ventricular en la miocardiopatía dilatada. En el cas d'estes alteracions en la miocardiopatía isquèmica, els nivells reduïts del canal TRPM7 afavorixen una millora de la funció del ventricle esquerre. L'expressió gènica diferencial d'esta categoria en ambdós miocardiopatíes, podria explicar les alteracions en els diferents corrents iònics que afecten el procés de contracció del miocardi en la insuficiència cardíaca. En conclusió, demostrem la presència d'alteracions en dos components clau per a la contracció del miocardi que poden proporcionar noves bases per al seu estudi i regulació com a diana de possibles tractaments per a la millora de l'alteració en la contractilitat del cor en pacients amb insuficiència cardíaca.<br>Ortega Gutiérrez, A. (2016). Bases genómicas y celulares de la contracción ventricular. Papel del retículo endoplásmico y los canales iónicos en la insuficiencia cardiaca humana [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/68491<br>TESIS
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
5

Bustos, Contreras Carlos Andrés. "Regulación del estrés oxidativo, inflamación, remodelamiento cardiovascular y función endotelial por atorvastatina y alopurinol en la insuficiencia cardíaca." Tesis, Universidad de Chile, 2007. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/105685.

Full text
Abstract:
Memoria para optar al título de Químico Farmacéutico<br>No autorizada por el autor para ser publicada a texto completo en el Portal de Tesis Electrónicas<br>La insuficiencia cardíaca (IC) es un síndrome clínico complejo que se caracteriza por una disfunción del ventrículo, ya que impide que el corazón se llene y expulse la sangre necesaria para suplir los requerimientos metabólicos de los distintos órganos. Existen varios procesos que se generan y tienen consecuencias negativas en el curso de la IC o que son consecuencia del desarrollo de la IC, principalmente procesos de remodelado cardiovascular, de desbalance entre las especies reactivas del oxígeno (ROS) llamado también estrés oxidativo, de inflamación y de disfunción endotelial. Los inhibidores de la 3-hidroxi-3 metilglutaril coenzima A (HMG CoA) reductasa, llamados Estatinas, reducen potentemente los niveles de colesterol LDL, además poseen otros efectos distintos llamados Efectos Pleiotrópicos de las Estatinas, entre los que se encuentran efectos beneficiosos en la función endotelial, en inhibición de procesos tales como inflamación, estrés oxidativo, formación de trombos, hipertrofia miocárdica y en disminución de la actividad simpática, del sistema renina-angiotensina-aldosterona y de la apoptosis. El alopurinol es un medicamento que se utiliza en el tratamiento de la gota, se caracteriza por inhibir la acción de la XO y tiene la capacidad de atrapar radicales hidroxilo, reduciendo así el estrés oxidativo, por lo tanto tiene efectos favorables sobre la función endotelial y sobre la eficiencia miocárdica, ya que disminuye el consumo miocárdico de oxígeno, conservando su contractilidad. Se analizaron muestras de sangre de pacientes con IC estable y capacidad funcional II - III de la New York heart asociation (NYHA). Los pacientes ingresados al protocolo se trataron con placebo durante cuatro semanas y luego se ramdomizaron en forma ciega a atorvastatina 20 mg 1 vez al día o atorvastatina 20 mg más alopurinol 300 mg, una vez al día, durante 8 semanas para los dos grupos. Se tomaron muestras de sangre al inicio del protocolo, 4 semanas y a las 8 semanas de tratamiento con atorvastatina o atorvastatina más alopurinol, además se evaluó a un grupo de sujetos sanos pareados por edad y sexo con las mismas mediciones que los cardiópatas.Para evaluar el estado de estrés oxidativo, se realizaron las determinaciones espectrofotométricas de malondialdehido (MDA) plasmático, las actividades enzimáticas eritrocitarias de superóxido dismutasa (SOD) y catalasa (CAT), y SOD endotelial (eSOD). Para evaluar el estado de remodelado cardiovascular se realizó la determinación de las actividades enzimáticas de metaloproteinasas de la matriz (MMPs) 2 y 9 mediante zimografía. La función endotelial dependiente e independiente de endotelio se determinó midiendo el diámetro de la arteria braquial mediante pletismografía. La determinación de los niveles de proBNP se realizó por la técnica de electroquimioluminicencia y la hs-CRP se cuantificó en plasma mediante ELISA. Los resultados mostraron que ambas terapias a las 8 semanas de tratamiento modificaron los niveles de MDA plasmático, que tienden a disminuir. No afectaron la actividad enzimática eritrocitaria de SOD y CAT, aumentaron la actividad de SOD endotelial, no afectaron la actividad de MMP-2 plasmática, disminuyeron la actividad de MMP-9 plasmática, no modificaron los niveles plasmáticos de pro BNP y tampoco los de hs-CRP, modificaron la VDE, que tiende a aumentar y la VIE no varió. Atorvastatina y atorvastatina más alopurinol disminuyeron parámetros de estrés oxidativo, inflamación y remodelado cardiovascular en pacientes con insuficiencia cardíaca
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
6

Abad, Vázquez Cipriano Carlos. "Contribución al estudio de la función pulmonar en pacientes intervenidos de cirugía cardíaca extracorpórea : biopsia pulmonar y lavado broncoalveolar." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 1988. http://hdl.handle.net/10803/405391.

Full text
Abstract:
En la presente tesis se hace una introducción histórica, clasificación y se relatan las complicaciones de la circulación extracorpórea. Seguidamente se hace una revisión bibliografica y se justifica la realización de la tesis. Para el estudio se toman 31 enfermos que se intervienen de cirugia cardiaca extracorpórea y se les realiza un protocolo clínico de estudio que incluye la realización de una biopsia pulmonar (microscopia óptica y electrónica) y lavado bronco alveolar; antes y después de la circulación extracorpórea. Como resultados y conclusiones se obtiene: 1) Mejoría clínica tras la cirugía; 2) Pocas alteraciones en la tensión arterial, gasometría, radiología torácica y presiones de llenado; 3) Cambios tras la extracorpórea en la biopsia pulmonar y estudio a microscopio óptico con secuestro de polimorfonocleades en el capilar pulmonar y presencia de células de descamación; 4) Cambios en el estudio a microscopio electronico con secuestro de polimorfonocleares en el capilar pulmonar, presencia de neumocitos II y alteración en las celulas endoteliales con presencia de abundantes vesiculas de micropicnocitosis. En el lavado broncoalveolar realizado tras la extracorpórea se registran cambios importantes con mayor número de células (P(0.05) y mayor cantidad de neutrófilos en el segundo o lavado postcirculación extracorporea; 5) Se demuestra que la circulación extracorpórea produce alteraciónes estructurales en el pulmón (biopsia pulmonar y lavado broncoalveolar). Finalmente, se realiza una extensa revisión bibliográfica.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
7

Andrea, Riba Rut. "Caracterització clínica, analítica i per imatge de la insuficiència cardíaca amb fracció d'ejecció preservada en pacients ambulatoris." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2014. http://hdl.handle.net/10803/283259.

Full text
Abstract:
La insuficiència cardíaca (IC) es una malaltia amb elevada prevalença, morbilitat i mortalitat. IC no és sinònim de disfunció sistòlica. La fracció d’ejecció pot estar preservada si és >50% (ICFEP) o reduïda si és ≤50% (ICFER). La ICFEP representa la meitat dels casos d’IC. Tot i així, donada la seva dificultat per fer-ne el diagnòstic i el desconeixement de la seva fisiopatologia es troba infradiagnosticada, principalment quan es manifesta de manera no aguda en l’entorn ambulatori. La ICFEP afecta a pacients d’edat avançada i el seu símptoma principal és la dispnea pel que no resulta estrany que presentin alteracions de la funció respiratòria tant per la pròpia IC com per l’associació de comorbilitat pulmonar. Aquesta tesi té com a objectius analitzar l’aplicabilitat d’una consulta d’alta resolució (CAR-IC), en un model d’atenció integrada en salut, pel diagnòstic dels pacients amb IC de debut (inclosos els ICFEP) en l’atenció primària. Paral•lelament, s’avaluen les característiques clíniques, ecocardiogràfiques i bioquímiques dels pacients ambulatoris diagnosticats d’ICFEP, en comparació amb els d’ICFER i els que no tenen IC. En tercer lloc, es determina un punt de tall del pèptid natriurètic tipus-B (BNP) que identifica la IC en aquesta població. I finalment, s’estudia la funció pulmonar dels pacients amb ICFEP de debut per determinar la freqüència, tipus i gravetat de les anormalitats de la funció pulmonar, i descriure el nivell d’infradiagnòstic d’aquesta comorbilitat. El treball es desenvolupa en un estudi transversal descriptiu i correlacional d’una cohort de malalts inclosos de manera consecutiva i que són visitats a la CAR-IC on són remesos per estudi amb la sospita d’IC de debut. Es realitza en un únic dia una avaluació clínica especialitzada per un cardiòleg, electrocardiograma, radiografia de tòrax, anàlisi de sang amb determinació de BNP i ecocardiografia amb estudi de funció sistòlica i diastòlica. Amb la integració de tots els resultats els pacients es classifiquen segons el seu diagnòstic en ICFEP, ICFER o sense IC. Posteriorment, els pacients amb diagnòstic d’ICFEP es fan un estudi funcional respiratori que inclou una espirometria forçada, mesura de volums pulmonars estàtics amb pletismografia, estudi de difusió pulmonar amb monòxid de carboni i gasometria arterial. Les conclusions principals són que la CAR-IC és aplicable en el nostre entorn ambulatori i que permet diagnosticar als pacients amb IC, tant si presenten ICFEP com ICFER. S’ha posat de manifest que la ICFEP és la forma d’IC més prevalent en el nostre medi, afectant al 67% dels pacients amb IC de l’estudi. Amb les variables obtingudes a la consulta s’ha pogut caracteritzar la ICFEP des del punt de vista clínic, bioquímic i ecocardiogràfic, tot i comparant-la amb la ICFER i els pacients que no presenten IC. El punt de tall de BNP de 60,12 pg/mL permet identificar la IC a l’atenció primària amb una sensibilitat i especifitat superiors al 80%. Tot i així, es faciliten uns punts clau per la sospita diagnòstica d’ICFEP davant dels quals caldrà confirmar o descartar el diagnòstic amb un estudi més complet (es proposa un algoritme diagnòstic) que inclogui l’avaluació ecocardiogràfica amb estudi de la funció diastòlica de manera sistemàtica. Els pacients amb ICFEP presenten alteracions de la funció pulmonar de manera molt freqüent en el moment inicial de la seva malaltia. La majoria de les alteracions no són conegudes habitualment i ens expliquen, per una banda, com afecta la ICFEP a la funció respiratòria, i d’altra, ens posen de manifest la coexistència de patologia pulmonar crònica prèviament no coneguda ni tractada, que podria fins i tot ser un dels factors desencadenants de la pròpia ICFEP i condicionar-ne el pronòstic.<br>Heart failure (HF) with preserved ejection fraction (HFPEF) is the most prevalent form of HF in outpatients. Yet, the pathophysiology of this syndrome is unclear and pharmacological treatment does not improve prognosis. Since HFPEF diagnosis is difficult, this pathology is generally underdiagnosed, mainly in the ambulatory setting. Breathlessness during activities of daily living is the most frequent complaint, thus lung function may be often abnormal in these patients due to either a direct effect of HFPEF and/or shared risk factors. The aims of this thesis are: A) To analyze the relevance of a specialized HF outpatient one-stop (CAR-IC) clinic for the diagnosis of new-onset HF patients, including HFPEF. B) To evaluate clinical, biochemical and echocardiographic characteristics of HFPEF outpatients and to compare them with HFREF and none HF patients. C) To determine type-B natriuretic peptide (BNP) cutoff for screening HF in this population. D) To explore the frequency, type and severity of lung function abnormalities in HFPEF patients. We designed a cross-sectional and observational study of a cohort of outpatients visited in the CAR-IC clinic. A clinical evaluation by a cardiologist, an electrocardiogram, a chest X-ray, an echocardiography with systolic and diastolic function assessment and blood tests with BNP determination were performed in one morning. Subsequently, in patients with final diagnosis of HFPEF, a forced spirometry, static lung volumes, pulmonary diffusing capacity and arterial blood gases were also performed. The main conclusions of the study are: 1) the CAR-IC clinic is feasible in our environment for HFPEF and HFREF diagnosis, 2) characterization of HFPEF was done, c) a BNP cutoff of 60.12 pg/mL is adequate to predict HF in these patients and d) lung function abnormalities are very frequent in HFPEF patients. A greater awareness among clinicians may contribute to improve their management and health status.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
8

Cantariño, Pérez René Andrés. "Efecto de la administración postnatal de melatonina sobre la función y estructura cardíaca en neonatos de oveja gestados y nacidos en hipoxia crónica." Tesis, Universidad de Chile, 2017. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/147232.

Full text
Abstract:
Magíster en fisiopatología<br>La transición cardiopulmonar del recién nacido es vital al nacimiento. En la hipertensión pulmonar del recién nacido (HTPRN) esta adaptación se ve comprometida, generando un aumento crónico de la postcarga del ventrículo derecho (VD) debido a una excesiva vasoconstricción pulmonar hipóxica. La persistencia de este fenómeno genera un remodelamiento cardíaco maladaptativo, principalmente a nivel parietal y septal, e insuficiencia cardíaca que determinan una alta morbimortalidad al recién nacido. El tratamiento de la HTPRN se ha enfocado principalmente en intentar revertir la vasoconstricción pulmonar, sin embargo, la efectividad del mismo es relativamente baja. Esto podría explicarse en parte por el insuficiente conocimiento sobre los mecanismos responsables de la falla ventricular sumado al escaso abordaje terapéutico de los cambios en la estructura y función del corazón. Estudios previos han evidenciado que el desarrollo de estrés oxidativo/nitrosativo (EON) tiene un rol importante en la fisiopatología de la HTPRN, sin embargo, su impacto a nivel cardíaco no ha sido estudiado. Melatonina, una neurohormona con acción scavenger de especies reactivas de oxígeno/nitrógeno y capacidad de aumentar las enzimas antioxidantes, ha mostrado revertir los cambios anatómicos y funcionales del pulmón en la HTPRN. Pusimos a prueba la hipótesis que los cambios de estructura y función cardíaca en la HTPRN están relacionados con EON, y que melatonina es capaz de revertir dichos cambios. Diez neonatos de oveja gestados y nacidos en hipoxia hipobárica (INCAS, Putre, 3600 m) fueron divididos en grupo control (CN, n = 5) y tratado (MN, n = 5), a los cuales se les administró vehículo o melatonina (1 mg/kg/día oral), respectivamente. Los tratamientos se administraron entre los días 4 y 12 de vida, período en el cual se registraron diariamente variables hemodinámicas para el análisis de la función cardíaca (gasto y variabilidad cardíaca). Al final de dicho período, se obtuvieron las muestras para el estudio comparativo macro y microscópico de la estructura cardíaca, así como la medición de marcadores de EON (nitrotirosina y 4-hidroxinonenal) y expresión de proteínas antioxidantes (SOD, catalasa y GPx) en VD. Desde el punto de vista funcional, el grupo MN mostró un aumento del gasto cardíaco hacia el final del período de tratamiento, sin una clara diferencia en índices de variabilidad cardíaca entre ambos grupos. Estructuralmente, el grupo MN mostró menores valores de área miocárdica en la cavidad y pared del VD y septum interventricular, respecto del grupo CN. Finalmente, el grupo MN mostró una mayor expresión de catalasa en el tejido ventricular respecto del grupo CN, sin embargo, no se evidenciaron diferencias en los marcadores de EON entre los grupos. Concluimos que melatonina podría favorecer la reversión de los cambios estructurales cardíacos propios de HTPRN, así como mejorar la función ventricular.<br>The cardiopulmonary transition at birth is vital phenomenon. In the persistent pulmonary hypertension of the newborn (PPHN) this aspect is compromised, generating an excesive afterload to the right ventricule (RV) due to an increased hypoxic pulmonary vasoconstriction. As this persists, the RV develops a maladaptative hypertrophy, mainly basal and septal, and failure with an increased morbimortality. Treatment of PPHN has focused mainly on reverting vasoconstriction, with low efectiveness. This could be explained due to lack of knowlegde on the pathophysiology of heart failure and lack of attention of this issue on treatment. There is evidence of the role of oxidative/nitrosative stress (ONS) on the pathophysiology of PPHN, however, there are no studies of the impact in the heart. The neurohormone melatonin has shown a scavenger effect over reactive oxigen/nitrogen species and the ability to increase level of antioxidant enzymes. It has also shown beneficial in reverting the anatomical and functional changes in PPHN. With this evidence we tested the hypotesis that ONS is related to the changes in structure and function of the heart in PPHN, and that melatonin is capable to revert this changes. Ten neonate sheep that where gestated and borned in hypobaric hipoxia (INCAS, Putre, 3600 m) where divided in control (CN, n = 5) and treatment (MN, n = 5) groups, with the administration of vehicule or melatonin (1 mg/kg/d PO), respectively. Intervention occurred within 4 and 12 days after birth, where hemodynamic variables where recorded to estimate cardiac function (cardiac output [CO] and variability [CV]). At the end of the period, samples where obtained for macro and microscopic study of the heart, and also for markers of ONS (nitrotyrosine and 4-hydroxynonenal) and expression of antioxidant enzymes (SOD, catalase and GPx) on RV. Functionally, the MN group showed an increase in CO by the end of the period, with no changes in CV. Structurally, the MN group showed a decrease in myocardial area of the RV cavity, wall and interventricular septum. Finally, the MN group showed an increase in the expression of catalase in RV with no differences in ONS between groups. With these results we postulate that melatonin could revert the structural changes in PPHN, with a beneficial effect on its function.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
9

Carpio, Gutiérrez Alexandra Violeta. "Comparación ecocardiográfica de la función diastólica y sistólica del ventrículo izquierdo en pacientes con diabetes mellitus tipo II y no diabéticos." Bachelor's thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2012. https://hdl.handle.net/20.500.12672/14178.

Full text
Abstract:
Publicación a texto completo no autorizada por el autor<br>Compara ecocardiográficamente la función diastólica y sistólica del Ventrículo Izquierdo en pacientes diabéticos y no diabéticos. Estudio de tipo analítico, descriptivo con diseño corresponde a un estudio descriptivo, analítico. El universo estuvo constituida por la totalidad de la población diabética atendida en el club de diabéticos del Servicio de Endocrinología del Hospital Nacional Arzobispo Loayza. Según la Unidad de Estadística e Informática de nuestro hospital. Se utilizó el programa EpiInfo 2000 versión 11 para el cálculo del tamaño de la muestra. En la evaluación ecocardiográfica se evidenció que hubo diferencia estadísticamente significativa (evaluado con el test Mann-Whitney para 2 grupos), en relación a las dimensiones de: volumen diastólico final, grosor relativo de la pared posterior, Indice de Masa, y geometria del ventrículo izquierdo; y no se encontró disfunción Sistolica del Ventrículo Izquierdo en ningún participante de ambos grupos. La importancia de esta detección oportuna, a través de imágenes en pacientes diabéticos asintomáticos, permitiría el manejo terapéutico temprano para la prevención del desarrollo de disfunción sistólica del Ventrículo Izquierdo y las ya conocidas complicaciones coronarias en este tipo de pacientes.<br>Trabajo académico
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
10

Córdova, Castañeda Miguel Angel. "Comparación ecocardiográfica de la función ventricular derecha entre pacientes diabéticos con y sin hipertensión arterial sistémica en el Servicio de Cardiología del Hospital Nacional Arzobispo Loayza." Bachelor's thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2011. https://hdl.handle.net/20.500.12672/16228.

Full text
Abstract:
Publicación a texto completo no autorizada por el autor<br>Determina la función ventricular Derecha en pacientes diabéticos con hipertensión arterial en comparacion con diabéticos sin hipertensión arterial. La diabetes es una enfermedad con amplia evidencia para incrementar el riesgo de desarrollar insuficiencia cardiaca aun en ausencia de enfermedades coexistentes tales como enfermedad coronaria e hipertensión arterial sistémica. El estudio es un estudio tipo prospectivo, observacional. La selección de la muestra fue probabilística y sistemática A través del programa EPIINFO versión 3.5.1, se obtuvo un valor de n=90 El grupo de estudio estará constituido por 30 pacientes diabéticos y normotensos (grupo DMNT) y 30 sujetos con DM e hipertensión arterial (grupo DM-HTA), que serán ingresados en forma prospectiva en los meses de estudio; el grupo control incluirá a 30 voluntarios sanos. En el presente estudio se encontró que existen diferencias entre los grupos en estudio (Hipertensos con diabetes mellitus – Diabéticos sin Hipertensión arterial y grupo control), pero éstas no son significativas, esto quizás sea explicado por la muestra obtenida, que es probable que se aumente la significancia ya sea utilizando muestreos mejor seleccionados o una muestra de mayor cantidad.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
11

Borges, Flávia Kessler. "Avaliação do valor prognóstico dos biomarcadores cardíacos perioperatórios em pacientes de moderado a alto risco cardiovascular submetidos à cirurgia não-cardíaca." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2011. http://hdl.handle.net/10183/31877.

Full text
Abstract:
Introdução: O teste de apneia respiratória tem sido testado e demonstrou ser de utilidade clínica. Objetivos: Determinar o tempo de apneia voluntária máxima em pacientes com distúrbios ventilatórios obstrutivos (DVO) e em indivíduos normais e correlacionar os tempos de apneia com os testes de função pulmonar. Métodos: Foi realizado um estudo caso-controle incluindo pacientes com DVO (casos) e um grupo controle, composto por voluntários com espirometria normal, recrutados no Hospital de Clínicas de Porto Alegre (HCPA). A espirometria foi realizada com espirômetro computadorizado e o teste de apneia respiratória utilizando-se um sistema eletrônico microprocessado e um pneumotacógrafo ((Hans Rudolph ® – Kansas OH, EUA)– Kansas OH, EUA) como transdutor de fluxo. As curvas de fluxo respiratório foram exibidas em tempo real em um computador portátil e os tempos máximos de apneia voluntária inspiratória e expiratória (TAVIM e TAVEM) foram determinados a partir do sinal adquirido. Resultados: Um total de 35 pacientes com DVO (casos) e 16 controles foram incluídos no estudo. O TAVIM foi significativamente menor nos casos (22,3 ± 11,8 s) do que no grupo controle (31,5 ± 15,7 s) com p = 0,025. O TAVEM também foi significativamente menor nos casos (16,9 ± 6,6 s) do que no grupo controle (22,1 ± 7,9 s) com p = 0,017. Foram encontradas correlações positivas moderadas entre TAVIM e CVF (r = 0,476, p = 0,004) e entre TAVIM e VEF1 (r = 0,383, p = 0,023). Conclusões: As medidas de TAVIM e TAVEM foram significativamente menores nos casos do que nos controles, e o TAVIM teve correlação moderada com a CVF e VEF1. Estes resultados fornecem uma evidência adicional da utilidade clínica do tempo de apneia como teste de função pulmonar.<br>Introduction: Breath-holding test has been tested in some clinical scenarios and has proved to be of clinical utility. Objectives: To determine the maximum voluntary breath-holding time in patients with obstructive ventilator defects and in normal subjects and to correlate the breathholding times with pulmonary function tests. Methods: We conducted a case-control study including patients with obstructive ventilator defects and a control group consisted of volunteers recruited in the same hospital, with normal spirometry. Spirometry was performed using a computerized spirometer. The Breath-holding test was conducted using an electronic microprocessor and a (Hans Rudolph ® – Kansas OH, EUA)pneumotachograph and flow transducer. Respiratory flow curves were displayed in real time on a portable computer. The maximal voluntary apnea inspiratory and expiratory times (MVAIT and MVAET) were determined from the acquired signal. Results: A total of 35 patients with obstructive ventilatory defects and 16 controls met the inclusion criteria and were included in the analysis. The MVAIT was lower in cases (22.3 ± 11.8 seconds) than in controls (31.5 ± 15.7 seconds) (p=0.025). MVAET was also lower in cases than in controls (16.9 ± 6.6 vs. 22.1 ± 7.9; p=0.017). We found positive and significant correlations between MVAIT and FVC (L) (r=0.476; p=0.004) and between MVAIT and FEV1 (L) (r=0.383; p=0.023). Conclusions: MVAIT and MVAET were significant lower in patients with obstructive ventilatory defects than in controls, and that MVAIT was correlated positively with FVC and FEV1 in cases. Our results provide additional evidence of usefulness of MVAIT as a pulmonary function test.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
12

Resende, Marcos Valério Coimbra de. ""Diagnóstico de rejeição cardíaca celular em pacientes transplantados: utilidade do estudo regional da função cardíaca com Doppler tecidual"." Universidade de São Paulo, 2005. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/5/5131/tde-04102005-085346/.

Full text
Abstract:
Para o diagnóstico de rejeição celular foi utilizado o Doppler tecidual para o estudo da movimentação miocárdica de 14 regiões de 54 pacientes transplantados que realizaram 129 biópsias endomiocárdicas do ventrículo direito. Foram comparadas as médias e desvios padrão das velocidades de movimentação entre os pacientes com e sem rejeição celular = 3A.Verificou-se que a velocidade de movimentação diastólica tardia do anel lateral do ventrículo esquerdo quando menor do que 5,6 cm/s, isoladamente, apresentou sensibilidade de 73,8% e na análise multivariada encontrou-se modelo matemático com um conjunto de seis parâmetros, com sensibilidade de 88,2% para o diagnóstico de rejeição celular = 3A<br>For the diagnosis of cellular acute cardiac allograft rejection pulsed tissue Doppler imaging was used for measuring myocardial wall motion of 14 sites of 54 transplant patients who underwent 129 endomyocardial biopsies.The mean and standard deviation of myocardial velocities among patients displaying or not acute rejection = 3A were compared.It was observed that the analysis of late diastolic mitral annular motion at lateral site on its own showed a sensibility of 73.8% (5.6 cm/s was the best cut off value) and in the multivariate analysis a mathematical model was found with a set of 6 parameters with a sensibility of 88.2% for the diagnosis of cellular rejection = 3A
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
13

Afiune, Fernanda Guedes. "Alterações cognitivas em pacientes idosos com insuficiência cardíaca." Universidade Federal de Goiás, 2017. http://repositorio.bc.ufg.br/tede/handle/tede/7524.

Full text
Abstract:
Submitted by Cássia Santos (cassia.bcufg@gmail.com) on 2017-07-03T11:32:42Z No. of bitstreams: 2 Dissertação - Fernanda Guedes Afiune - 2017.pdf: 2038754 bytes, checksum: 19819dd57bd530eaf6ce518b8a967b3d (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5)<br>Approved for entry into archive by Luciana Ferreira (lucgeral@gmail.com) on 2017-07-10T11:28:59Z (GMT) No. of bitstreams: 2 Dissertação - Fernanda Guedes Afiune - 2017.pdf: 2038754 bytes, checksum: 19819dd57bd530eaf6ce518b8a967b3d (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5)<br>Made available in DSpace on 2017-07-10T11:29:01Z (GMT). No. of bitstreams: 2 Dissertação - Fernanda Guedes Afiune - 2017.pdf: 2038754 bytes, checksum: 19819dd57bd530eaf6ce518b8a967b3d (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Previous issue date: 2017-04-24<br>Among the various diseases that affect the elderly stand out from them cardiovascular disease among them heart failure (HF). Recently seeks to check for cognitive impairment associated with physical and psychological damage commonly known in the IC. We analyzed a population of patients with heart failure in order to compare their cognitive performance with that of individuals with normal aging in paired age. It was also verified whether there was any more specific impairment of some cognitive function in these HF patients. Through neuropsychological tests it was compared to 78 elderly and 37 in the control group (mean age 68.3 ± 6.3), 41 clinical group with mean age of 68.6 ± 6.9). The subjects were matched to the level of education with a predominance of elderly people with 0-4 years of education (65.9% in the Clinical Group and 59.5% in the control group). We used 11 neuropsychological tests covering the cognitive functions: attention, language, memory, mood and executive function. The results showed significant differences mainly in executive functions which include planning capacity, organization, alternation and evocation of Previously stored information. Cognitive performance in other functions was similar between the groups. The data collected when indicating cognitive impairment in individuals with HF, suggest that new studies be performed with this population since the impairments in cognitive abilities have implications in the daily life of the individual, in their independence and quality of life, as well as in adherence to treatment.<br>Dentre as diversas patologias que acometem os idosos destacam-se as doenças cardiovasculares, entre elas a Insuficiência Cardíaca (IC). Recentemente, busca-se verificar a existência de prejuízos cognitivos associados a prejuízos físicos e psicológicos, comumente conhecidos na IC. Analisamos uma população de pacientes com insuficiência cardíaca com o objetivo de comparar seu desempenho cognitivo com o de indivíduos com envelhecimento normal em idade pareada. Verificou-se, ainda, se havia nesses pacientes com IC algum comprometimento mais específico de alguma função cognitiva. Foram utilizados onze testes neuropsicológicos abrangendo as funções cognitivas: atenção, linguagem, memória, humor e função executiva. A amostra foi composta de 78 idosos ao total. O grupo controle foi composto de 37 indivíduos (com idade média de 68,3 ± 6,3) e o grupo clínico de 41 indivíduos (com idade média de 68,6 ± 6,9). Os sujeitos foram pareados em relação ao nível de escolaridade, com predomínio de idosos com 0 a 4 anos de estudo (65,9% no Grupo Clínico e 59,5 % no Grupo Controle). Os resultados apontaram diferenças significativas entre os grupos, principalmente nas funções executivas, que englobam capacidade de planejamento, organização, alternância e evocação da informação anteriormente armazenada. O desempenho atentivo mostrou-se alterado no que se refere à atenção alternada, bem como no que diz respeito à velocidade de processamento, tendo o grupo clínico mostrado pior desempenho nessas habilidades. A memória de curto prazo também possui pior desempenho no grupo clínico, grupo que, ademais, apresentou dificuldades na memória de longo prazo, sofrendo interferência de prejuízos executivos nessa habilidade. Os dados colhidos ao apontarem prejuízos cognitivos nos indivíduos com IC sugerem que novos estudos sejam realizados com essa população, visto que os prejuízos nas habilidades cognitivas implicam em danos no cotidiano do indivíduo, na sua independência e na qualidade de vida, bem como na adesão ao tratamento.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
14

Faria, Artur Alfredo Jorge de. "Efeitos agudos do alongamento estático na variabilidade da frequência cardíaca." Master's thesis, [s.n.], 2013. http://hdl.handle.net/10284/4784.

Full text
Abstract:
Trabalho de Projeto apresentado à Universidade Fernando Pessoa como parte dos requisitos para obtenção do grau de Mestre em Fisioterapia, ramo de Fisioterapia Desportiva<br>O sistema nervoso autónomo é importante para o controlo de funções vitais do organismo, sendo facilmente influenciado por estímulos externos. Um desses estímulos é o alongamento. O alongamento é amplamente usado em actividades desportivas ou recreativas, pelo que é pertinente avaliar a sua influência no sistema nervoso autónomo. O presente estudo procurou verificar se o alongamento estático na forma do teste de sit-and-reach modificado, promove alterações agudas na variabilidade da frequência cardíaca, a qual é um indicador da actividade do sistema nervoso autónomo. Foram seleccionados 47 indivíduos e aleatoriamente divididos em dois grupos experimentais (Grupo 1 – n= 24; Grupo 2 – n= 23). O grupo 1 executou um alongamento de 1,5m e o grupo dois de 0,5m. Cada individuo foi analisado quanto a vários índices da variabilidade da frequência cardíaca, o momento anterior durante e posterior ao alongamento. O índice pNN50 obteve uma média total significativamente superior no grupo 2 (p< 0,05). Todos os índices obtiveram diferenças significativas entre o momento durante o alongamento e o momento anterior e posterior intra-grupo e intergrupal. O índice pNN50 obteve também diferenças inter-grupo no momento durante o alongamento. Não foi encontrada interacção protocolo/momento. The autonomic nervous system is important for the control of vital body functions, being easily altered by external stimuli. One of those stimuli is stretching. Stretching is broadly used in sport or recreational activities and therefore it is important to address its influence on the autonomic nervous system. The present study tried to verify if static stretching in the form of a modified sit-and-reach test, promotes acute changes on the heart rate variability, which is an indicator of the autonomic nervous system activity. Forty-seven (47) subjects were selected and randomly allocated in two experimental groups (Group 1 –n= 24; Group 2 – n= 23). Group 1 stretched for 1.5m and group 2 for 0.5m. Each subject was analyzed for several heart rate variability indexes, before, during and after the stretching period. The pNN50 index obtained a significantly superior total average on group 2 (p< 0.05). All other indexes had the moment during the stretching significantly different from the moment before and after the stretch, intragroups, and between-groups. The pNN50 index also obtained between-group differences on the moment during the stretching. No protocol/moment interaction was found.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
15

Valadão, Tainá Fabri Carneiro. "Efeitos de um programa de exercício físico combinado sobre a função cardíaca, capacidade funcional e qualidade de vida de pacientes com insuficiência cardíaca." Botucatu, 2020. http://hdl.handle.net/11449/192217.

Full text
Abstract:
Orientador: Silméia Garcia Zanati Bazan<br>Resumo: Fundamento: O arsenal terapêutico da insuficiência cardíaca (IC) consiste em diversas classes de medicamentos, utilização de marcapasso e cardiodesfibriladores implantáveis e reeducação alimentar. E são cada vez mais reconhecidos os benefícios do exercício físico (EF) na sobrevida, na qualidade de vida (QV), na capacidade funcional (CF), na inflamação, na função autonômica, no remodelamento cardíaco reverso e na função endotelial. A hipótese é a de que um programa de EF combinado (EFC), ou seja, EF aeróbico complementado por EF de força é capaz de promover melhora na função cardíaca global, e que esses efeitos estão associados ao aumento da CF e da QV desses pacientes. Objetivos: Verificar o efeito de um programa de EFC sobre as variáveis ecocardiográficas morfológicas e funcionais cardíacas; Avaliar a CF e a QV dos pacientes; Analisar a associação ou correlação entre as variáveis clínicas. Métodos: Ensaio clínico longitudinal, randomizado e controlado, composto por pacientes com IC com fração de ejeção reduzida (ICFER). Foram incluídos 82 voluntários divididos em dois grupos: Grupo Controle (GC n=41): receberam apenas recomendação médica de atividades físicas de rotina; Grupo Intervenção (GI n=41): submetidos a um programa de EFC e supervisionado, composto por exercício aeróbico do tipo caminhada contínua, acrescidos de EF de força, três vezes por semana durante 16 semanas. Ambos os grupos foram submetidos inicialmente e após 16 semanas de protocolo, aos seguintes procedimen... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)<br>Abstract: Background: The therapeutic arsenal of heart failure (HF) consists of several classes of drugs, use of pacemakers and implantable cardiodesfibrillators, and nutritional education. And the benefits of physical exercise (PE) on survival, quality of life (QoL), functional capacity (FC), inflammation, autonomic function, reverse cardiac remodeling and endothelial function are increasingly recognized. The hypothesis is that a combined PE (CPE) program, ie, aerobic PE supplemented by strength PE, is capable of improving overall heart function and that these effects are associated with increased FC and QoL of these patients. Objectives: To verify the effect of a CPE program on cardiac morphological and functional echocardiographic variables; Evaluate the FC and QoL of the patients; Analyze the association or correlation between clinical variables. Methods: Longitudinal randomized controlled trial composed of patients with HF with reduced ejection fraction (HFrEF). Eighty-two volunteers were divided into two groups: Control Group (CG n = 41): received only medical recommendations for routine physical activities; Intervention Group (IG n = 41): undergoing a supervised CPE program, consisting of continuous walking type aerobic exercise, plus strength PE three times a week for 16-weeks. Both groups were initially submitted and after 16 weeks of protocol to the following procedures: 12-minute Cooper walk test, IPAQ and QoL questionnaires (SF36), handgrip test and transthoracic echocardio... (Complete abstract click electronic access below)<br>Doutor
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
16

Leopoldo, André Soares [UNESP]. "Influência do tempo de exposição à obesidade sobre a função cardíaca de ratos." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2010. http://hdl.handle.net/11449/100938.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:31:04Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2010-02-22Bitstream added on 2014-06-13T20:41:16Z : No. of bitstreams: 1 leopoldo_as_dr_botfm_prot.pdf: 3513369 bytes, checksum: 922f5bbd3b24a15e940c8cfa86cf1680 (MD5)<br>Fundação de Amparo à Pesquisa do Estado de São Paulo (FAPESP)<br>not available
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
17

Leopoldo, André Soares. "Influência do tempo de exposição à obesidade sobre a função cardíaca de ratos /." Botucatu : [s.n.], 2010. http://hdl.handle.net/11449/100938.

Full text
Abstract:
Orientador: Antonio Carlos Cicogna<br>Banca: Paulo José Ferreira Tucci<br>Banca: José Geraldo Mill<br>Banca: Maeli Dal Pai Silva<br>Banca: Célia Regina Nogueira<br>Resumo: não disponível<br>Abstract: not available<br>Doutor
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
18

Boza, Fuentes Pía de los Angeles. "Expresión y función de los receptores de cininas en fibroblastos y miofibroblastos cardíacos." Tesis, Universidad de Chile, 2012. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/111171.

Full text
Abstract:
Memoria para optar al título de Químico Farmacéutico<br>Los fibroblastos son las principales células impulsoras del proceso fibrótico en el corazón. Estas células son activadas tanto por estrés mecánico, como también por citoquinas, entre ellas TGF-β1, que actúa promoviendo la diferenciación celular a miofibroblastos y la síntesis de diferentes proteínas y sustancias que originan el proceso fibrótico. Antecedentes de nuestro laboratorio han revelado que el receptor B1 de cininas se encuentra levemente expresado en fibroblastos y su expresión se induce en los miofibroblastos cardiacos. Este receptor es parte del sistema cinina-calicreína, que de modo general, actúa de manera opuesta al sistema renina-angiotensina, y que contrarresta el efecto pro-fibrótico de angiotensina II, tanto en los fibroblastos como en los miofibroblastos cardiacos. Utilizando técnicas de western blot determinamos que TGF-β1 induce la expresión de B1R a las 48 horas y que este fenómeno estaría mediado por la vía de las MAPK y también por ALK5. Utilizando técnicas de adhesión sobre placa demostramos que tanto BK o DAKD no aumentan la adhesión de fibroblastos o miofibroblastos cardiacos. Por otro lado, utilizando el método de migración en placa (método de la herida), BK aumenta el comportamiento de migración en los fibroblastos, no así de los miofibroblastos. Finalmente, a partir de este trabajo concluimos que TGF-β1, a través de las vías transduccionales MAPK y ALK5; y no por la vía PI3-Akt ni a través de Smad 3; induce la expresión de B1R. Por otro lado, las cininas no median el comportamiento de adhesión celular de fibroblastos ni de miofibroblastos cardiacos. Sin embargo, BK induce la migración celular solo en fibroblastos cardiacos, mientras que DAKD, no media migración en fibroblastos ni miofibroblastos cardiacos. Estos resultados en conjunto, fortalecen el concepto de que las cininas son importantes mediadores del remodelado cardiaco.<br>Fibroblasts are the main drivers of cells in the heart fibrotic process. These cells are activated either by mechanical stress as well as by cytokines, including TGF-β1, which acts by promoting cell differentiation to myofibroblasts and the synthesis of different proteins and substances that originate the fibrotic process. History of our laboratory has shown that the kinin B1 receptor is slightly expressed in fibroblasts and its expression is induced in cardiac myofibroblasts. This receptor is part of the kininkallikrein system, which in general, acts opposite to the renin-angiotensin system, and counteracts the pro-fibrotic effect of angiotensin II in fibroblasts and cardiac myofibroblasts. Using western blot techniques, we determined that TGF-β1 induces the expression of B1R at 48 hours and that this phenomenon would be mediated by the MAPK pathway and by ALK5. Using plate adhesion techniques demonstrated that either BK or DAKD not increase the adhesion of cardiac fibroblasts or myofibroblasts. Furthermore, using the migration plate method (wound healing), BK increases the migration behavior in fibroblasts, but not of myofibroblasts. Finally, from this work, we conclude that TGF-β1, through MAPK signal transduction pathways and ALK5, and not through PI3-Akt or Smad 3, induces the expression of B1R. Furthermore, kinins do not mediate cell adhesion behavior of cardiac fibroblasts or myofibroblasts. However, BK induces cell migration only in cardiac fibroblasts, while DAKD doesn’t mediate migration in fibroblasts and myofibroblasts heart. These results, taken together reinforce the concept that kinins are important mediators of cardiac remodeling.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
19

Bussoni, Márjory Fernanda [UNESP]. "Efeito agudo de CPAP na funçao diastólica ventricular e na capacidade funcional de pacientes com insuficiência cardíaca." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2011. http://hdl.handle.net/11449/92151.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:25:36Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2011-02-17Bitstream added on 2014-06-13T20:14:17Z : No. of bitstreams: 1 bussoni_mf_me_botfm.pdf: 519756 bytes, checksum: c724f1d40d7988265c8b8b601c44ca60 (MD5)<br>A insuficiência cardíaca (IC) é uma síndrome grave associada a alta mortalidade em 5 anos, após o início dos sintomas. Portanto, é de interesse o estudo de tratamentos farmacológicos e não-farmacológicos que visem impedir a progressão da lesão miocárdica, reduzir os sintomas e melhorar a qualidade de vida. Uma das formas de tratamento não farmacológico é o uso de Pressão Positiva Contínua em Vias Aéreas (CPAP). Estudos mostraram que a CPAP está associada com melhora da função sistólica ventricular esquerda. Entretanto, há poucos dados na literatura referentes aos seus efeitos na função diastólica. Objetivos: o objetivo primário desse estudo foi avaliar os efeitos de sessão única de CPAP na função diastólica ventricular e na capacidade funcional de pacientes com IC compensada. Adicionalmente, foram analisadas, nesses pacientes, as associações entre capacidade funcional e função ventricular; capacidade funcional e qualidade de vida; e função ventricular e qualidade de vida. Estudo prospectivo, randomizado e duplo-cego, utilizando programa informatizado de números aleatórios, na proporção 1:1. Vinte e um pacientes foram alocados no grupo sham (ou CPAP simulado) e 23 no grupo CPAP, que recebeu a intervenção. Os pacientes, inicialmente, permaneciam 10 minutos em repouso e passavam por avaliação clínica. Em seguida, eram submetidos a ecocardiograma basal. Então, realizavam Teste de caminhada de 6 minutos (TC6) para aprendizagem, sendo que os dados obtidos nesse teste foram descartados. Enquanto descansavam por, no mínimo, 15 minutos, os pacientes respondiam ao Questionário de Qualidade de Vida de Minnesota (QQVM). Após, realizavam um segundo TC6, no qual os dados foram utilizados para análise. Ao seu término, os pacientes do Grupo CPAP recebiam a intervenção por 30 minutos a uma pressão de 10 cmH20. O pacientes do Grupo Sham permaneciam...<br>Heart failure (HF) is a syndrome associated with high mortality within 5 years after the onset of symptoms. Therefore) the study on pharmacological and non-pharmacological therapies for preventing myocardial damage progression) reducing symptoms and improving quality of life is desirable. One of the forms of non-drug treatment is the use of Continuous Positive Airway Pressure (CPAP). Studies have shown that CPAP is associated with left ventricular systolic function improvement. However) few data are available referring to its effects on diastolic function. The primary aim of this study was to evaluate the effects of a single CPAP session on ventricular diastolic function and on the functional capacity of patients with compensated HF. Additionally) the associations between functional capacity and ventricular function) functional capacity and quality of life and ventricular function and quality of Iife were analyzed in these patients. This was a prospective) randomized) double-blind study using a random-figure computerized program in the proportion of 1:1. Twenty-one patients were included in the Sham group (or simulated CPAP) and 23 in the CPAP group) which received the intervention. Initially) the patients rested for 10 minutes and then underwent c1inical evaluation. Next) they were submitted to a basal echocardiogram. Then) the six-minute walk test (6MWT) was performed for learning) and the data obtained in that test were discarded. While they rested for at least 15 minutes) the patients answered the Minnesota Living with Heart Failure Questionnaire (MLHFQ). They then performed the second 6MWT) in which the data were used for analysis. Upon completion) the patients in the CPAP group received the intervention for 30 minutes at apressure of 10 cmH20. The patients in the Sham group kept the CPAP mask on for that period of time) but without producing positive pressure. Next)... (Complete abstract click electronic access below)
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
20

Vaughan, Renata Aparecida da Rocha. "Avaliação das funções executivas em portadores de fibrilação atrial e insuficiência cardíaca." Universidade de São Paulo, 2017. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/5/5142/tde-30012018-105412/.

Full text
Abstract:
Introdução: A Insuficiência Cardíaca (IC) e a Fibrilação Atrial (FA) são patologias frequentes na população idosa e estão associadas a alterações da esfera cognitiva. No entanto, suas consequências sobre as funções executivas, responsáveis pela resolução de problemas, ainda não estão totalmente esclarecidas. Objetivo: investigar as características do funcionamento executivo em pacientes com FA e/ou IC e identificar se tal funcionamento é equiparável ao de um grupo controle. Método: Estudo observacional, de coorte transversal, realizado em hospital de atenção terciária em cardiologia que avaliou 191 sujeitos, com uma média de 69,1 anos de idade (mín.: 60; Max.: 82) distribuídos em cinco grupos distintos: com FA, com IC associada à FA, com IC e controles (com e sem marca-passo artificial MP). Os grupos foram pareados por faixa etária e variáveis sócio-demográficas, submetidos à avaliação neuropsicológica e a análise estatística envolveu testes não paramétricos (Kruskall-Wallys e Mann-Whitney), qui-quadrado de Pearson e teste exato de Fisher. Resultados: Nos indivíduos com FA comparados aos controles sem MP, observamos diferenças estatisticamente significativas relacionadas a memória operacional (p = 0,034), a memória tardia (p = 0,015), a memória semântica e fluência verbal (p < 0,001), a compreensão (p < 0,001), ao planejamento e a habilidade visuoespacial (p < 0,001), a percepção visual e a linguagem (p< 0,001) e ao controle inibitório e a velocidade de processamento, nas três fases do instrumento (p < 0,008; p < 0,004; p < 0,002). Já nos indivíduos com FA associada à IC, as diferenças observadas envolveram: a memória semântica e a fluência verbal (p = 0,05), o planejamento e a habilidade visuoespacial (p < 0,001), a percepção visual e a linguagem (p < 0,001) e o controle inibitório e a velocidade de processamento (p = 0,002; p < 0,001; p = 0,145, respectivamente). Os sujeitos com IC demonstraram o mesmo desempenho do grupo de indivíduos com FA e IC, com diferenças relacionadas às mesmas funções, exceto na primeira fase do instrumento que avaliou controle inibitório e a velocidade de processamento (p < 0,001). Quanto à funcionalidade, não observamos diferença estatisticamente significativa entre os grupos. Conclusões: O funcionamento executivo de indivíduos com FA ou IC não é equiparável ao de indivíduos sem essas doenças. A FA, de uma perspectiva neuropsicológica, intensifica o prejuízo das FE e também da memória<br>Introduction: Heart Failure (HF) and Atrial Fibrillation (AF) are frequent pathologies in the elderly population and are associated with cognitive disorders. However, its consequences on executive functions, which are responsible for solving problems, have not yet been fully clarified. Objective: to investigate the characteristics of executive functioning in patients with AF and/or HF and to identify if such functioning is comparable to that of a control group. Methods: A cross-sectional observational study performed in a tertiary care hospital in cardiology, which evaluated 191 subjects with a mean age of 69.1 years (min.: 60, Max.: 82) distributed in five different groups: AF, with HF associated with AF, with HF and controls (with and without pacemaker). The groups were matched by age group and socio-demographic variables, submitted to neuropsychological evaluation and statistical analysis involved non-parametric tests (Kruskall-Wallys and Mann-Whitney), Pearson\'s chi-square and Fisher\'s exact test. Results: In subjects with AF compared to non-pacemaker controls, we observed statistically significant differences related to operational memory (p = 0.034), late memory (p = 0.015), semantic memory and verbal fluency (p < 0.001), comprehension P < 0.001), visuospatial planning and ability (p < 0.001), visual perception and language (p < 0.001) and inhibitory control and processing speed in the three phases of the instrument (p < 0.008; p < 0.004, p < 0.002). In subjects with HF associated with HF, the observed differences involved: semantic memory and verbal fluency (p = 0.05), planning and visuospatial ability (p < 0.001), visual perception and language (p < 0.001) and inhibitory control and processing speed (p = 0.002, p < 0.001, p = 0.145, respectively). Subjects with HF demonstrated the same performance of the group of individuals with AF and HF, with differences related to the same functions, except in the first phase of the instrument that evaluated inhibitory control and processing speed (p < 0.001). Regarding functionality, we did not observe a statistically significant difference between groups. Conclusions: The executive functioning of individuals with AF or IC is not comparable to that of individuals without these diseases. AF, from a neuropsychological perspective, intensifies the damage of FE and memory
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
21

Bussoni, Márjory Fernanda. "Efeito agudo de CPAP na funçao diastólica ventricular e na capacidade funcional de pacientes com insuficiência cardíaca /." Botucatu : [s.n.], 2011. http://hdl.handle.net/11449/92151.

Full text
Abstract:
Resumo: A insuficiência cardíaca (IC) é uma síndrome grave associada a alta mortalidade em 5 anos, após o início dos sintomas. Portanto, é de interesse o estudo de tratamentos farmacológicos e não-farmacológicos que visem impedir a progressão da lesão miocárdica, reduzir os sintomas e melhorar a qualidade de vida. Uma das formas de tratamento não farmacológico é o uso de Pressão Positiva Contínua em Vias Aéreas (CPAP). Estudos mostraram que a CPAP está associada com melhora da função sistólica ventricular esquerda. Entretanto, há poucos dados na literatura referentes aos seus efeitos na função diastólica. Objetivos: o objetivo primário desse estudo foi avaliar os efeitos de sessão única de CPAP na função diastólica ventricular e na capacidade funcional de pacientes com IC compensada. Adicionalmente, foram analisadas, nesses pacientes, as associações entre capacidade funcional e função ventricular; capacidade funcional e qualidade de vida; e função ventricular e qualidade de vida. Estudo prospectivo, randomizado e duplo-cego, utilizando programa informatizado de números aleatórios, na proporção 1:1. Vinte e um pacientes foram alocados no grupo sham (ou CPAP simulado) e 23 no grupo CPAP, que recebeu a intervenção. Os pacientes, inicialmente, permaneciam 10 minutos em repouso e passavam por avaliação clínica. Em seguida, eram submetidos a ecocardiograma basal. Então, realizavam Teste de caminhada de 6 minutos (TC6) para aprendizagem, sendo que os dados obtidos nesse teste foram descartados. Enquanto descansavam por, no mínimo, 15 minutos, os pacientes respondiam ao Questionário de Qualidade de Vida de Minnesota (QQVM). Após, realizavam um segundo TC6, no qual os dados foram utilizados para análise. Ao seu término, os pacientes do Grupo CPAP recebiam a intervenção por 30 minutos a uma pressão de 10 cmH20. O pacientes do Grupo Sham permaneciam... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)<br>Abstract: Heart failure (HF) is a syndrome associated with high mortality within 5 years after the onset of symptoms. Therefore) the study on pharmacological and non-pharmacological therapies for preventing myocardial damage progression) reducing symptoms and improving quality of life is desirable. One of the forms of non-drug treatment is the use of Continuous Positive Airway Pressure (CPAP). Studies have shown that CPAP is associated with left ventricular systolic function improvement. However) few data are available referring to its effects on diastolic function. The primary aim of this study was to evaluate the effects of a single CPAP session on ventricular diastolic function and on the functional capacity of patients with compensated HF. Additionally) the associations between functional capacity and ventricular function) functional capacity and quality of life and ventricular function and quality of Iife were analyzed in these patients. This was a prospective) randomized) double-blind study using a random-figure computerized program in the proportion of 1:1. Twenty-one patients were included in the Sham group (or simulated CPAP) and 23 in the CPAP group) which received the intervention. Initially) the patients rested for 10 minutes and then underwent c1inical evaluation. Next) they were submitted to a basal echocardiogram. Then) the six-minute walk test (6MWT) was performed for learning) and the data obtained in that test were discarded. While they rested for at least 15 minutes) the patients answered the Minnesota Living with Heart Failure Questionnaire (MLHFQ). They then performed the second 6MWT) in which the data were used for analysis. Upon completion) the patients in the CPAP group received the intervention for 30 minutes at apressure of 10 cmH20. The patients in the Sham group kept the CPAP mask on for that period of time) but without producing positive pressure. Next)... (Complete abstract click electronic access below)<br>Orientador: Beatriz Bojikian Matsubara<br>Coorientador: Silméia Garcia Zanati<br>Banca: Victor Zunica Dourado<br>Banca: Audrey Borghi e Silva<br>Mestre
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
22

Sbert, Roig Miquel. "Efectes dels estrògens en la funció i la biogènesi mitocondrials cardíaques. Influència de l'entorn lipotòxic." Doctoral thesis, Universitat de les Illes Balears, 2016. http://hdl.handle.net/10803/392139.

Full text
Abstract:
Introducció Estudis previs realitzats pel nostre grup d’investigació han posat de manifest l’existència d’un dimorfisme sexual en la funció i la biogènesi mitocondrials i en l’estrès oxidatiu del múscul cardíac, de forma que les rates femella presenten uns mitocondris més diferenciats i una menor producció de radicals lliures. Tenint en compte aquests antecedents, els objectius d’aquesta tesi doctoral han estat l’estudi de la contribució dels estrògens en aquestes diferències entre sexes, així com dels efectes d’aquestes hormones sobre la lipotoxicitat del miocardi, un desordre metabòlic caracteritzat, entre altres alteracions, per la pèrdua de l’homeòstasi mitocondrial. Per a la consecució d’aquests objectius s’han combinat estudis in vivo amb rates Wistar d’ambdós sexes sotmeses a diferents manipulacions hormonals, dietètiques i farmacològiques, i estudis in vitro amb cardiomiòcits H9c2 per confirmar els efectes específics dels diferents tractaments. - Contingut de la investigació L’ovariectomia produeix una disminució de la capacitat oxidativa mitocondrial i un increment de l’estrès oxidatiu al miocardi, efectes que són neutralitzats en gran mesura mitjançant l’administració de 17β-estradiol (E2). Els experiments in vitro demostren que aquest efectes de l’E2 estimulant la biogènesi mitocondrial es donen a través de la seva unió al receptor GPER, la qual cosa reforça la rellevància d’aquest receptor estrogènic com a diana terapèutica per fer front a l’increment del risc de patologia cardíaca en la peri i la post-menopausa. A rates alimentades amb una dieta hiperlipídica s’observa una major resistència al desenvolupament de lipotoxicitat cardíaca a les femelles, la qual cosa es podria deure als efectes de l’E2 reduint la disfunció mitocondrial i l’estrès oxidatiu que caracteritzen aquest procés lipotòxic. A més, les femelles mostren una major sensibilitat al tractament amb rosiglitazona, un fàrmac que atenua els efectes lesius de la lipotoxicitat. Aquesta millor resposta metabòlica de les rates femella està associada a una major activació de la proteïna AMPK al cor en comparació amb els mascles, i els nostres resultats in vitro demostren una contribució molt important de l’E2 en aquestes diferències. A més, aquesta hormona redueix l’activació de vies inflamatòries induïda per la lipotoxicitat als cardiomiòcits, encara que, en aquest cas, de forma no depenent de l’AMPK. La importància d’aquesta proteïna com a element antiinflamatori també s’ha vist a cèl·lules endotelials, on hem descrit un nou mecanisme antiinflamatori de l’AMPK que implicaria una disminució de l’activació de la TAK1, una proteïna que activa simultàniament les vies del NF-κB i de les MAPKs p38 i JNK. - Conclusió En conjunt, els resultats d’aquesta tesi posen de manifest que els estrògens són importants estimuladors de la funció i la biogènesi mitocondrials cardíaques i redueixen l’estrès oxidatiu i l’estat inflamatori d’aquest òrgan. Aquests efectes dels estrògens serien particularment importants en situacions patològiques que comportin alteracions del metabolisme energètic dels cardiomiòcits, com és la lipotoxicitat cardíaca, i, per tant, podrien ser un element clau en el desenvolupament d’estratègies terapèutiques per tractar aquests desordres.<br>- Introducción Estudios previos realizados por nuestro grupo de investigación han puesto de manifiesto la existencia de un dimorfismo sexual en la función y la biogénesis mitocondriales y en el estrés oxidativo del músculo cardíaco, de forma que las ratas hembra presentan unas mitocondrias más diferenciadas y una menor producción de radicales libres. Teniendo en cuenta estos antecedentes, los objetivos de esta tesis doctoral han sido el estudio de la contribución de los estrógenos en estas diferencias entre sexos, así como de los efectos de estas hormonas sobre la lipotoxicidad del miocardio, un desorden metabólico caracterizado, entre otras alteraciones, per la pérdida de la homeostasis mitocondrial. Para la consecución de estos objetivos se han combinado estudios in vivo con ratas Wistar de ambos sexos sometidas a diferentes manipulaciones hormonales, dietéticas y farmacológicas, y estudios in vitro en cardiomiocitos H9c2 para confirmar los efectos específicos de los diferentes tratamientos. - Contenido de la investigación La ovariectomía produce una disminución de la capacidad oxidativa mitocondrial y un incremento del estrés oxidativo en el miocardio, efectos que son neutralizados en gran medida mediante la administración de 17β-estradiol (E2). Los experimentos in vitro demuestran que estos efectos del E2 estimulando la biogénesis mitocondrial se dan a través de su unión al receptor GPER, lo cual refuerza la relevancia de este receptor estrogénico como diana terapéutica para afrontar el incremento del riesgo de patología cardíaca en la peri- y la post-menopausia. En ratas alimentadas con una dieta hiperlipídica se observa una mayor resistencia al desarrollo de lipotoxicidad cardíaca en las hembras, lo cual podría deberse a los efectos del E2 reduciendo la disfunción mitocondrial y el estrés oxidativo que caracterizan este proceso lipotóxico. Además, las hembras muestran una mayor sensibilidad al tratamiento con rosiglitazona, un fármaco que atenúa los efectos lesivos de la lipotoxicidad. Esta mejor respuesta metabólica de las ratas hembra está asociada a una mayor activación de la proteína AMPK en el corazón en comparación con los machos, y nuestros resultados in vitro demuestran una contribución muy importante del E2 en estas diferencias. Además, esta hormona reduce la activación de vías inflamatorias inducida por la lipotoxicidad en los cardiomiocitos, aunque en este caso de forma no dependiente de la AMPK. La importancia de esta proteína como elemento antinflamatorio se ha visto también en células endoteliales, donde hemos descrito un nuevo mecanismo antiinflamatorio de la AMPK que implicaría una disminución de la activación de la TAK1, una proteína que activa simultáneamente las vías del NF-κB y de las MAPKs p38 y JNK. - Conclusiones En conjunto, los resultados de esta tesis ponen de manifiesto que los estrógenos son importantes estimuladores de la función y la biogénesis mitocondriales cardíacas y reducen el estrés oxidativo y el estado inflamatorio de este órgano. Estos efectos de los estrógenos serían especialmente importantes en situaciones patológicas que conlleven alteraciones del metabolismo energético de los cardiomiocitos, como la lipotoxicidad cardíaca, y, por lo tanto, podrían ser un elemento clave en el desarrollo de estrategias terapéuticas para tratar estos desórdenes.<br>Introduction Previous studies performed in our research group have reported the existence of a sexual dimorphism in mitochondrial biogenesis and function and oxidative stress in the heart such that female rats exhibit more differentiated mitochondria and a lower production of free radicals. In the light of this background, the aims of this doctoral thesis were to study the contribution of estrogens to these sex differences as well as the effects of these hormones on cardiac lipotoxicity, a metabolic disorder characterized by, among other alterations, loss of mitochondrial homeostasis. In order to achieve these purposes, we combined in vivo studies with Wistar rats subjected to different hormonal, dietary and pharmacological manipulations, and in vitro studies with H9c2 cardiomyocytes to confirm the specific effects of the different treatments. -Investigation content Ovariectomy decreases mitochondrial oxidative capacity and increases oxidative stress in the myocardium, effects which are neutralized to a great extent by the administration of 17β-estradiol (E2). The in vitro experiments performed in H9c2 cardiomyocytes demonstrate that the effects of E2 in stimulating mitochondrial biogenesis occur through binding to GPER, which emphasizes the importance of this estrogen receptor as a therapeutic target to tackle the increase of cardiac disease in peri- and post-menopause. In high-fat diet fed rats we observe a greater resistance to the development of cardiac lipotoxicity in females, which could be due to the effects of E2 in ameliorating the mitochondrial dysfunction and oxidative stress that characterize this lipotoxic process. In addition, females show a greater sensitivity to the treatment of rosiglitazone, a drug that reduces the detrimental effects of lipotoxicity. This better metabolic response of female rats is associated with greater cardiac AMPK activation compared to their male counterparts, and our in vitro results demonstrate an important contribution of E2 to these differences. Moreover, this hormone also attenuates the activation of the inflammatory pathways induced by lipotoxicity in cardiomyocytes but, in this case, in an AMPK-independent way. The importance of this protein as an anti-inflammatory factor was also observed in endothelial cells, where we describe a new anti-inflammatory mechanism for AMPK that would imply a decrease in TAK1 activation, a protein that simultaneously activates NF-κB pathway and both p38 and JNK MAPKs. - Conclusions On the whole, the results of the present PhD thesis show that estrogens are important enhancers of cardiac mitochondrial biogenesis and function and reduce oxidative stress and inflammatory status in this organ. These effects would be particularly important in pathological situations that entail alterations in the energy metabolism of cardiomyocytes, such as cardiac lipotoxicity, and, consequently, could be a key element in the development of therapeutic strategies to deal with these disorders.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
23

Bastos, Fábio do Nascimento [UNESP]. "Influência de diferentes tipos de recuperação sobre a modulação autonômica cardíaca, concentração de lactato e proteína C-reativa." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2010. http://hdl.handle.net/11449/87295.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:22:48Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2010-07-09Bitstream added on 2014-06-13T19:08:18Z : No. of bitstreams: 1 bastos_fn_me_prud.pdf: 662059 bytes, checksum: e53a8b1da32e59631739cc47d409626e (MD5)<br>Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES)<br>A recuperação pós-exercício consiste em restaurar os sistemas do corpo à sua condição basal, proporcionando equilíbrio e prevenindo a instalação de lesões e, nesse sentido, torna-se aspecto importante de todo programa de condicionamento físico, em quaisquer níveis de desempenho, mas, sobretudo nos mais elevados. O objetivo desta revisão foi reunir informações e descrever as respostas proporcionadas por métodos recuperativos pós-exercício como, crioterapia, contraste, massagem e recuperação ativa, constituindo uma fonte de atualização do referido tema. Utilizou-se os bancos de dados, MedLine, Scielo e Lilacs, como lista de periódicos o SportsDiscus. Foram incluídos no estudo somente ensaios clínicos randomizados controlados e não-controlados além de artigos...<br>The post-exercise recovery consists in restoring the body systems to baseline condition, providing balance and preventing injuries installation and, in that sense; it becomes an important aspect of every fitness program, at any levels of performance, but especially in higher levels. The objective of this review was to gather information and to describe the responses provided by post-exercise recovery methods, such as cryotherapy, contrast water immersion, massage and active recovery, providing an update on this issue. MedLine, Scielo and Lilacs databases were used, as well as the SportsDiscus list of journals. Only randomized controlled and non-controlled clinical essays, in addition to review articles concerning the proposed topic were included. Our choice was for the search terms: cryotherapy, massage, active recovery, thermotherapy, immersion and exercise, individually and combined. It was observed that some studies report that cryotherapy is harmful concerning post-exercise recovery, once it reduces performance immediately after the technique... (Complete abstract click electronic access below)
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
24

Oliveira, Ana Beatriz Paludetto de. "Avaliação da função cardíaca em pacientes com câncer de mama esquerda que realizaram radioterapia adjuvante." Botucatu, 2019. http://hdl.handle.net/11449/181269.

Full text
Abstract:
Orientador: Marco Antônio Rodrigues Fernandes<br>Resumo: O câncer de mama permanece como o segundo tipo de câncer mais frequente no mundo, depois do câncer de pele não melanoma, e o primeiro entre as mulheres e responde por cerca de 25% dos casos novos de câncer a cada ano. Em 2018, para o Brasil são esperados cerca de 59.700 casos novos de câncer de mama. A radioterapia é parte integrante no tratamento do câncer de mama como adjuvância de cirurgias de setorectomia ou mastectomia. O coração é um órgão de risco e a parede anterior da área cardíaca está muito próxima do limite interno dos campos de irradiação. A proposta deste estudo é avaliar possíveis alterações na função cardíaca de pacientes submetidas à radioterapia da mama esquerda, comparando os procedimentos radioterápicos realizados com a técnica convencional bidimensional (RT-2D) com a técnica tridimensional conformada (RTC-3D). A pesquisa analisou doze pacientes que foram submetidas à radioterapia, a função cardíaca das pacientes foram avaliadas por cintilografias miocárdicas realizadas previamente e posteriormente à radioterapia. Os parâmetros de análises foram a fração de ejeção (FEVE) e a função ventricular global do ventrículo esquerdo, ambos apontados no laudo do exame de medicina nuclear. Apenas uma paciente apresentou alteração significativa da FEVE entre as duas cintilografias miocárdicas. Para os casos clínicos analisados, não foi possível estabelecer uma relação direta entre alterações da função cardíaca com a técnica radioterápica aplicada.<br>Abstract: Breast cancer remains the second most common cancer in the world after non-melanoma skin cancer, and the first among women and accounts for about 25% of new cases of cancer each year. In 2018, about 59,700 new cases of breast cancer are expected in Brazil. Radiotherapy is an integral part of the treatment of breast cancer as adjuvant of cosmetic surgery or mastectomy surgeries. The heart is a risk organ and the anterior wall of the cardiac area is very close to the inner boundary of the irradiation fields. The purpose of this study was to evaluate possible alterations in the cardiac function of patients submitted to left-sided radiotherapy, comparing the radiotherapy procedures performed with the conventional two-dimensional technique (RT-2D) with the conformal three-dimensional technique (RTC-3D). The study analyzed twelve patients who underwent radiotherapy, and the patients' cardiac function was assessed by myocardial scintigraphy performed before and after radiotherapy. The parameters of analysis were ejection fraction (LVEF) and left ventricular global ventricular function, both of which were pointed out in the nuclear medicine examination report. Only one patient had a significant alteration of the LVEF between the two myocardial scintigraphies. For the clinical cases analyzed, it was not possible to establish a direct relationship between cardiac function changes and the applied radiotherapy technique.<br>Mestre
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
25

Netto, Almir Schmitt. "Influência da intensidade do exercício físico na função endotelial de pacientes com insuficiência cardíaca." Universidade do Estado de Santa Catarina, 2015. http://tede.udesc.br/handle/handle/301.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2016-12-06T17:07:03Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Resumo Almir Schmitt Netto.pdf: 90600 bytes, checksum: 0ff2c9f9fdf2050ef431ab5a5dee8dca (MD5) Previous issue date: 2015-06-10<br>Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior<br>Background: It is clear in the literature that physical exercise promotes reduction of symptoms caused by heart failure (HF). However there are differences about the best training intensity to be applied. In this respect, little has been studied about endothelial function and high intensity exercise. Aim: To evaluate the effect of high-intensity interval training in endothelial function, physical fitness, oxidative stress, lipid profile and quality of life in patients with HF. Method: Randomized controlled clinical trial, developed for 12 weeks, with nineteen male patients diagnosed with compensated heart failure, lower ejection fraction &#8804; 45%, mean age 53.8±8.0 years, NYHA class II and III , randomly distributed in two groups: group submitted to moderate intensity exercise (MIE), exercising with heart rate (HR) corresponding to the aerobic threshold and high intensity interval exercise group (HIIG), performing in the HR corresponding to the anaerobic threshold. Both groups were submitted to an aerobic exercise on a treadmill three times a week for 60 minutes. The evaluations were performed before and after the training. Assessments of endothelial function were performed using Doppler; cardiorespiratory performance by cardiopulmonary exercise test; activity of superoxide dismutase (SOD) and the levels of small and large Low-density (sd-LDL) were measured by spectrophotometry and the quality of life (QoL) by Minnesota Living with Heart Failure Questionnaire (MLHFQ). Results: Endothelial function showed significant improvement only in MIE(p=0:03); VO2max obtained significant increase in HIIG (p<0.001); significant increases were observed in SOD activity in HIIG (p<0.005); plasma levels of sd-LDL have a significant decrease in MIE (p<0.005) and QoL parameters were significantly improved in all domains and in both intensities. Conclusion: Both training showed particularities in relation to its results. Being that HIIG improved aspects related to cardiorespiratory fitness and oxidative stress control, while the MIE to endothelial function, and both groups had significant improvement.<br>Fundamentação: É consenso que o exercício físico promove redução dos sintomas causados pela insuficiência cardíaca (IC). Entretanto existem divergências quanto a melhor intensidade do treinamento a ser aplicada. Neste contexto, pouco tem sido estudado sobre a função endotelial em intensidades superiores. Objetivo: Investigar o efeito do exercício intervalado de alta intensidade sobre a função endotelial, aptidão física, estresse oxidativo, perfil lipídico e qualidade de vida em pacientes com IC. Método: Ensaio clínico controlado randomizado, desenvolvido durante 12 semanas, com dezenove pacientes homens diagnosticados com IC compensados, fração de ejeção menor que 45%, média de idade de 53,8±8 anos, classe II e III da NYHA, aleatoriamente distribuídos em dois grupos: grupo submetido a exercício de moderada intensidade (GMI), exercitando-se com frequência cardíaca (FC) correspondente ao limiar aeróbio e grupo de exercício intervalado de alta intensidade (GAI), exercitando-se com FC correspondente ao limiar anaeróbio. Ambos os grupos realizaram exercício aeróbio em esteira rolante, três vezes por semana, durante 60 minutos de sessão de exercício. As avaliações foram realizadas no incio e após o período de treinamento. As avaliações da função endotelial foram realizadas por meio do ecodoppler; desempenho cardiorrespiratório por meio da ergoespirometria (VO2pico); atividade da superoxido dismutase (SOD) e os níveis de smal and large Low-density (sd-LDL) foram medidas através de espectrofotometria e a qualidade de vida (QV) com o Questionário de Minesotta. Resultados: A função endotelial apresentou melhora significativo apenas no GMI (p=0.03); o VO2max obteve aumento significativo no GAI (p<0.001); foram observados aumento significativo na atividade da SOD no GAI (p<0.005); os níveis plasmáticos de sd-LDL tiveram diminuição significativa no GMI (p<0.005) e os parâmetros de QV obtiveram melhora significativa em todos os domínios e em ambas as intensidades. Conclusão: Ambos os treinamentos apresentaram particularidades em relação aos seus resultados. A função endotelial apresentou melhora aumento significatido em ambos os grupos, sendo que o GAI melhorou os aspectos relacionados à aptidão cardiorrespiratória e controle do estresse oxidativo.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
26

Nogueira, Nazar André. "Valoración de la Función Ventricular Izquierda en la Cirrosis Hepática: Relación con la Hemodinámica Sistémica y la Disfunción Renal." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2018. http://hdl.handle.net/10803/663895.

Full text
Abstract:
ANTECEDENTES DEL TEMA: La disfunción circulatoria es una alteración característica de los pacientes con cirrosis hepática. Se caracteriza por una vasodilatación arterial esplácnica secundaria a la hipertensión portal. En los últimos años se ha avanzado en el conocimiento de su patogenia y la alteración de la función cardíaca es un factor que también se ha implicado en la fisiopatología de la disfunción circulatoria en la cirrosis hepática. HIPÓTESIS: La disfunción circulatoria en la cirrosis hepática es el resultado de la progresión de la vasodilatación arterial esplácnica secundaria a la hipertensión portal. Se sugiere que en la cirrosis hepática existe una alteración en la función cardiaca que también está implicada en el desarrollo y/o empeoramiento de la disfunción circulatoria. OBJETIVOS: Caracterizar las anormalidades de la función cardiaca en la cirrosis hepática y evaluar su papel en la patogénesis de la disfunción circulatoria y renal. MÉTODOS: Se examinaron 152 pacientes (34 sin ascitis, 95 con ascitis sin insuficiencia renal y 21 con síndrome hepatorrenal) mediante ecocardiografía Doppler. En 102 pacientes, se analizó la función diastólica midiendo parámetros relacionados con la velocidad del llenado ventricular izquierdo, la velocidad de la válvula mitral y las dimensiones de la aurícula izquierda. En un subgrupo de 54 pacientes, además se midieron las presiones cardiopulmonares por cateterismo cardíaco. En 50 pacientes se estudió la función sistólica mediante la determinación de la deformidad del miocardio del ventrÍculo izquierdo (“strain miocárdico”), que estima la contractilidad miocárdica y la función sistólica. RESULTADOS: La disfunción diastólica de grados 1 y 2 se presentó en 42% y 16% de los pacientes, respectivamente. La disfunción diastólica grado 2 se asoció con presiones cardiopulmonares más elevadas, aunque los valores de estas presiones estaban dentro de los límites de normalidad en todos los casos. La disfunción diastólica tuvo una correlación directa con la insuficiencia hepática, pero no con el grado de alteración de las funciones circulatoria y renal. El porcentaje de pacientes sin o con disfunción diastólica de grado 1 o 2 fue semejante entre los casos con cirrosis compensada, cirrosis con ascitis sin insuficiencia renal o pacientes con síndrome hepatorrenal, a pesar de las diferencias en el grado de disfunción circulatoria entre estos grupos, medida por la actividad de la renina y de la concentración de noradrenalina en el plasma. La frecuencia cardíaca y la función sistólica fueron normales en todos los casos. CONCLUSIONES: Aunque la prevalencia de disfunción diastólica es relativamente elevada en la cirrosis (58%), en la mayoría de los casos es de poca gravedad. La disfunción circulatoria en la cirrosis es el resultado del desarrollo simultáneo de vasodilatación arterial esplácnica y las funciones cardiacas cronotrópica e inotrópica alteradas.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
27

Silva, Cintia do Carmo e. "Receptor Mas contribui para o desenvolvimento do remodelamento cardíaco." Universidade Federal de Goiás, 2016. http://repositorio.bc.ufg.br/tede/handle/tede/5992.

Full text
Abstract:
Submitted by Luciana Ferreira (lucgeral@gmail.com) on 2016-08-25T12:21:12Z No. of bitstreams: 2 Dissertação - Cíntia do Carmo e Silva - 2016.pdf: 1705558 bytes, checksum: f3f7616f0bd9d70c3439ec18c38eef3f (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5)<br>Approved for entry into archive by Luciana Ferreira (lucgeral@gmail.com) on 2016-08-25T12:21:31Z (GMT) No. of bitstreams: 2 Dissertação - Cíntia do Carmo e Silva - 2016.pdf: 1705558 bytes, checksum: f3f7616f0bd9d70c3439ec18c38eef3f (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5)<br>Made available in DSpace on 2016-08-25T12:21:31Z (GMT). No. of bitstreams: 2 Dissertação - Cíntia do Carmo e Silva - 2016.pdf: 1705558 bytes, checksum: f3f7616f0bd9d70c3439ec18c38eef3f (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Previous issue date: 2016-03-21<br>Fundação de Amparo à Pesquisa do Estado de Goiás - FAPEG<br>Previous studies have demonstrated a protective effect of the Ang-(1-7)/Mas receptor axis on pathological cardiac hypertrophy. Also, the involvement of Mas receptor in the exercise-induced cardiac hypertrophy has been suggested. However, the role of the Ang-(1-7)/Mas receptor on pregnancy-induced cardiac remodeling remains unknown. Thus, the aim of this study was to evaluate the participation of the Mas receptor in the development of pregnancy and hypertrophy, fibrosis and cardiac function during pregnancy. Female Wistar rats were randomly shared in 3 groups: control (W-NP), pregnant (W-P), and pregnant treated with A-779 (W-P + A-779). Wild type and Masknockout mice were distributed in non-pregnant (WT and KO) and pregnant (WT-P and KO-P) groups. Gestational parameters such as, maternal weight, placental weight, fetus weight, fetus/placenta ratio, fertility, Loss pre embryonic, Loss pos embryonic were evaluated. Systolic blood pressure (SBP) was measured by tail-cuff plethysmography. The medial part of the left ventricle (LV) was collected for cardiomyocytes morphometry analysis and extracellular matrix proteins deposition. Echocardiographic analysis was used to evaluate the cardiac function. Mas receptor blockade or genetic deletion of Mas did not alter the fertility or embryonic and fetal development. However, the Mas receptor antagonist decreased placental weight and increased fetus placenta ratio in rats. The pregnant KO mice presented a decreased maternal and fetal weight and increased fetus/placenta ratio. SBP was not changed by pregnancy or A-779 treatment in the Wistar rats. Pharmacological blockade or genetic deletion of Mas receptor attenuates the pregnancy-induced myocyte hypertrophy. The A-779 treatment or genetic deletion of the Mas receptor increased the collagen III deposition in LV from pregnant animals. KO mice presented a lower ejection fraction, fraction shortening, stroke volume and higher end systolic volume compared to WT. Interestingly, the pregnancy restored these parameters. In conclusion, these data show that Mas receptor can alter gestational and maternal parameters, and this is involved in the cardiomyocyte hypertrophy and in the control of the collagen III deposition in pregnancy condition. These alterations are associated with improvement of the cardiac function through Mas-independent mechanism.<br>Estudos anteriores mostraram que o eixo Ang- (1-7) / receptor Mas possue efeito protetor na hipertrofia cardíaca patológica. Além disso, o envolvimento de receptor Mas na hipertrofia cardíaca induzida por exercício tem sido sugerida. No entanto, o papel da Ang- (1-7) / receptor Mas no remodelamento cardíaco induzido pela gestação permanece desconhecido. Diante disto, o objetivo desse estudo foi avaliar a participação do receptor Mas no desenvolvimento da gestação e na hipertrofia, fibrose e função cardíaca durante a gestação. Ratas Wistar foram randomizadas aleatoriamente em 3 grupos: controle (W-NP), gestante (W-P) e gestante tratada com A-779 (W-P + A-779). Camundongas Wild type e Knockout para o receptor Mas foram randominazadas em grupos não-grávidas (WT e KO) e grávidas (WT-P e KO-P). Parâmetros gestacionais como peso materno, peso placentário, peso fetal, razão feto/placenta, fertilidade, perda pré-embrionária e perda pós-embrionária foram avaliados. A pressão arterial sistólica (PAS) foi medida por pletismografia de cauda. A parte medial do ventrículo esquerdo (VE) foi coletado para análise morfométrica do cardiomiócito e deposição de proteínas na matriz extracelular. Análise por ecocardiografia foi utilizada para avaliar a função cardíaca. O bloqueio ou a deleção genética do Mas não altera a fertilidade, o desenvolvimento embrionário ou fetal. No entanto, o bloqueio do Mas reduziu o peso placentário e aumentou a relação feto/placenta nas ratas. Já nos animais KO gestantes foi observado menor ganho de peso materno e fetal, o que acarretou em aumento da razão feto/placenta. A PAS não foi alterada pela gestação ou tratamento com A-779 nas ratas Wistar. O bloqueio farmacológico ou deleção genética de receptor Mas atenuou a hipertrofia dos miócitos induzida pela gravidez. O tratamento A-779 ou deleção genética do receptor Mas aumentou a deposição de colágeno III do VE das gestantes. KO apresentaram uma menor fração de ejeção, fração de encurtamento, volume sistólico e aumento do volume sistólico final em comparação com WT. Curiosamente, a gravidez restaurou esses parâmetros. Em conclusão, estes dados demonstraram que o receptor Mas pode alterar parâmetros maternos e gestacionais, bem como está envolvido na hipertrofia dos cardiomiócitos e no controle da deposição de colágeno III na gestação. Essas alterações estão associadas com a melhora da função cardíaca por meio de mecanismos independente do Mas
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
28

Larrosa, Sàez Pere. "Intervenció antialcohòlica en bevedors crònics a l'Atenció Primària. Estudi i seguiment de la seva funció muscular esquelètica i cardíaca." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2001. http://hdl.handle.net/10803/2159.

Full text
Abstract:
Introducció <br/><br/>La malaltia alcohòlica presenta una elevada prevalença a l'atenció primària (AP). Una de les seves complicacions més rellevants és l'afectació muscular. Diversos estudis han demostrat l'existència d'una correlació entre la dosi total acumulada d'alcohol (DTA) i l'aparició de miopatia. El diagnòstic precoç és molt important donada la seva alta morbimortalitat i la seva reversibilitat amb l'abstinència. S'ha demostrat la utilitat de les proves no invasives (miometria i ecocardiografia) pel seu diagnòstic i seguiment. <br/><br/>Objectius <br/>1. Estudiar l'afectació muscular esquelètica i cardíaca en bevedors crònics des de l'AP. <br/><br/>2. Realitzar una intervenció antialcohòlica en aquests pacients i el seguiment de la seva funció muscular. <br/><br/>3. Valorar la utilitat de proves no invasives en el diagnòstic i seguiment de la miopatia des de l'AP. <br/><br/>Material <br/><br/>Diseny: estudi d'intervenció sense asignació aleatòria tipus "abans-després". <br/>Àmbit: centre d'atenció primària urbà. <br/>Durada: 2 anys. <br/>Població: Bevedors de risc inclosos en el registre d'edat i sexe del centre. <br/>Criteris d'inclusió: homes entre 20 i 60 anys consumidors de 100 o més grams d'alcohol al dia (gr/d) durant, com a mínim, 2 anys previs a l'inici de l'estudi. <br/><br/>Mètodes <br/><br/>Citació: derivació directa, telèfon i correu. <br/>Primera visita: a) anamnesi: antecedents familiars i personals, consum d'alcohol, símptomes de miopatia i miocardiopatia; b) Miometria: mitjançant el miòmetre de Penny&Giles, a nivell del múscul deltoide del braç dominant (mitjana de 3 mesures separades 5 minuts, considerant patològic un resultat <196 Newtons); c) ecocardiografia a tots els pacients amb miometria patològica; d) intervenció antialcohòlica (abordatge motivacional). <br/><br/>Seguiment: a) control de la desintoxicació i deshabituació; b) anamnesi del consum i miometria als 3, 6, 12, 18 i 24 mesos; c) ecografia als 6 i 12 mesos si la primera fou patològica i als 12 mesos si fou normal; d) càlcul del percentatge de reducció del consum (consum final - consum inicial / consum inicial x 100) als 12 i 24 mesos. <br/><br/>Resultats principals <br/>Valoració inicial: 64 pacients inclosos. Edat mitjana: 40,7±9,04 anys; consum mitjà: 130,9±52,5 gr/d; durada mitjana del consum: 21,4±9,1 anys. Símptomes: miopatia: 17 (26,6%) debilitat; cardiopatia: 11 (17,2%) palpitacions. Miometria <196 Newtons en 26 pacients (40,6%) (mitjana: 181,2±31,1 Newtons). Ecocardiografia patològica en 7 casos (26,9% dels 26 pacients amb miometria patològica i 11% del total dels pacients); diagnòstic més freqüent: disfunció diastòlica (19,2%, n=26). Correlació significativa entre DTA i miometria (p=0,003 y r=-0,363). <br/>Seguiment: Consum (mitjanes en gr/d): 32,2±42,7; 40±56,5; 31,3±41,2; 39,7±46,9; 37,7±41,7 als 3, 6, 12, 18 i 24 mesos respectivament; Percentatge mitjà de reducció: -67,6% als 12 mesos i -62,3% als 24 mesos. Miometria (mitjanes en Newtons): 187,1±23,3; 185,6±28,1; 187,9±30,3; 199,1±30; 198,8±28,2 en cada període valorat. Ecocardiografia sense canvis. <br/><br/>Conclusions <br/><br/>1. La prevalença de miopatia esquelètica és similar a la descrita en la literatura. <br/><br/>2. La disminució de la força muscular en aquests pacients està relacionada amb la DTA.<br/> <br/>3. La millora de la miometria durant el seguiment s'associa a la disminució del consum. <br/><br/>4. La prevalença de cardiopatia és inferior a la descrita en la literatura. L'alteració més freqüent fou la disfunció diastòlica. <br/><br/>5. La disminució del consum observada al llarg de tot l'estudi i el nombre de pacients abstinents al finalitzar el mateix, demostren que la intervenció antialcohòlica realitzada des de l'AP és útil en el tractament del bevedor crònic.<br/><br/>6. L'atenció primària pot ésser l'àmbit idoni per a iniciar l'abordatge del pacient amb transtorns relacionats amb l'alcohol i per a la detecció de complicacions derivades de la seva ingesta.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
29

Ulbrich, Anderson Zampier. "Influência da intensidade do exercício físico no perfil inflamatório de pacientes com insuficiência cardíaca." Universidade do Estado de Santa Catarina, 2013. http://tede.udesc.br/handle/handle/629.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2016-12-08T15:59:04Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Tese doutorado Anderson COMPLETA VERSAO 3.pdf: 4759464 bytes, checksum: a5e0058789d16b29bc737da2e0e29d6a (MD5) Previous issue date: 2013-03-04<br>Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior<br>Fundamentação: Evidências experimentais e clinicas apontam um estado gradativo de ativação imune-inflamatória em pacientes com insuficiência cardíaca (IC). Níveis elevados de diversas citocinas são encontrados na circulação e no músculo cardíaco de indivíduos com IC, correlacionando-se, invariavelmente, com o grau de gravidade da doença e agindo na disfunção endotelial, na indução de anemia, na apoptose miocitária e na perda gradativa de massa muscular esquelética. Existem controvérsias sobre a intensidade do exercício físico que mais favorece o tratamento de pacientes com insuficiência cardíaca (IC). Tem sido sugerido que o exercício intervalado de alta intensidade poderia proporcionar melhores resultados em termos de qualidade de vida (QoL) e parâmetros fisiológicos. Neste contexto, pouco tem sido estudado sobre os inflamatórios. Objetivo: Verificar o efeito terapêutico do exercício físico agudo e crônico de diferentes intensidades no perfil inflamatório em pacientes com IC. Método: Ensaio clínico controlado randomizado, desenvolvido durante 12 semanas, com vinte dois pacientes homens diagnosticados com IC compensados, fração de ejeção menor que 45%, média de idade de 53,8±8 anos, classe II e III da NYHA, aleatoriamente distribuídos em dois grupos: grupo submetido a exercício de moderada intensidade (GMI), exercitando-se com frequência cardíaca (FC) correspondente ao limiar aeróbio e grupo de exercício intervalado de alta intensidade (GAI), exercitando-se com FC correspondente ao limiar anaeróbio. Ambos os grupos realizaram exercício aeróbio em esteira rolante, três vezes por semana, durante 60 minutos de sessão de exercício. Foram feitas avaliações em quatro momentos: antes e após a primeira sessão de exercício e antes e após a última sessão (36°). Os marcadores inflamatórios circulantes foram determinados pela concentração plasmática de interleucinas (IL-1, IL-6, IL-10), fator de necrose tumoral alfa (TNF-&#945;), proteína solúvel sCD40, fator de crescimento vascular endotelial (VEGF) e proteína quimiotática de monócitos -1 (MCP-1), dosados por ELISA. A proteína de choque térmico de 70 kDa (HSP70) de células mononucleares foi dosada por Western Bloting e Kit por Elisa. Estas proteínas foram dosadas em nível plasmático (repouso) e em situação de exercício físico e choque térmico, intra, extracelular e a razão de ambas as situações. Antes e após o programa de exercício foram realizadas avaliações da: da função cardíaca e endotelial pelo ecodoppel (ECO); desempenho cardiorrespiratório por meio da ergoespirometria (VO2pico) e teste de caminhada de seis minutos (6MWT); qualidade de vida (QoL) por Questionário de Minesotta e SF-36. Resultados: Nas vias de sinalização inflamatórias, comparando o basal com à ultima sessão, verificou-se diminuição da IL-6 (p<0,001) para ambos os grupos, com maior queda para o GAI, assim como para o TNF-&#945; comparando o mesmo momento. Na sessão de exercício, a mudança aguda aconteceu na última sessão para o TNF-&#945;, VEGF e IL-10 em ambos os grupos. A expressão HSP70 aumentou em ambos os grupos, antes e após a realização do exercício (p <0,01). O GMI apresentou maior conteúdo intracelular de HSP70 com o exercício quando comparado com GAI, sendo que no nível de exportação extracelular, ambos os grupos apresentaram a mesma resposta. O treinamento proporcionou aprimoramento das respostas anti-inflamatórias verificadas pelaa razão intra e extra celular de HSP70. Houve melhora significativa da função diastólica do ventrículo esquerdo, avaliada pelo E/E´, apenas para o GAI. O VO2pico aumentou significativamente em 8,3% e 11,2% para o GMI e GAI, respectivamente. Independente da intensidade de exercício, verificou-se melhora superior a 15% em todos os domínios da QoL. Conclusão: Em ambos os grupos foi verificado aprimoramento da resposta anti-inflamatória e citoprotetora ao exercício, aguda e cronicamente. Foram observados ganhos significativos na função diastólica de VE e endotelial, desempenho cardiorrespiratório e na QoL, sem diferenças estatística entre os grupos.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
30

Bastos, Fábio do Nascimento. "Influência de diferentes tipos de recuperação sobre a modulação autonômica cardíaca, concentração de lactato e proteína C-reativa /." Presidente Prudente : [s.n.], 2010. http://hdl.handle.net/11449/87295.

Full text
Abstract:
Orientador: Carlos Marcelo Pastre<br>Banca: Luiz Carlos Marques Vanderlei<br>Banca: Moacir Fernandes de Godoy<br>Resumo: A recuperação pós-exercício consiste em restaurar os sistemas do corpo à sua condição basal, proporcionando equilíbrio e prevenindo a instalação de lesões e, nesse sentido, torna-se aspecto importante de todo programa de condicionamento físico, em quaisquer níveis de desempenho, mas, sobretudo nos mais elevados. O objetivo desta revisão foi reunir informações e descrever as respostas proporcionadas por métodos recuperativos pós-exercício como, crioterapia, contraste, massagem e recuperação ativa, constituindo uma fonte de atualização do referido tema. Utilizou-se os bancos de dados, MedLine, Scielo e Lilacs, como lista de periódicos o SportsDiscus. Foram incluídos no estudo somente ensaios clínicos randomizados controlados e não-controlados além de artigos... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)<br>Abstract: The post-exercise recovery consists in restoring the body systems to baseline condition, providing balance and preventing injuries installation and, in that sense; it becomes an important aspect of every fitness program, at any levels of performance, but especially in higher levels. The objective of this review was to gather information and to describe the responses provided by post-exercise recovery methods, such as cryotherapy, contrast water immersion, massage and active recovery, providing an update on this issue. MedLine, Scielo and Lilacs databases were used, as well as the SportsDiscus list of journals. Only randomized controlled and non-controlled clinical essays, in addition to review articles concerning the proposed topic were included. Our choice was for the search terms: cryotherapy, massage, active recovery, thermotherapy, immersion and exercise, individually and combined. It was observed that some studies report that cryotherapy is harmful concerning post-exercise recovery, once it reduces performance immediately after the technique... (Complete abstract click electronic access below)<br>Mestre
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
31

Vileigas, Danielle Fernandes. "Proteoma miocárdico de ratos obesos por dieta Ocidental com disfunção cardíaca." Botucatu, 2019. http://hdl.handle.net/11449/181435.

Full text
Abstract:
Orientador: Antonio Carlos Cicogna<br>Resumo: A obesidade é uma doença metabólica complexa considerada uma pandemia global e associada à alta incidência de doença cardiovascular. O excesso de tecido adiposo pode promover mal adaptação que resulta em alterações na estrutura e função do coração; no entanto, os mecanismos não estão totalmente elucidados. A proteômica pode fornecer uma compreensão mais profunda do processo fisiopatológico e contribuir para a identificação de novos potenciais alvos terapêuticos. Portanto, o objetivo deste estudo foi avaliar a expressão proteica miocárdica em ratos saudáveis e obesos por dieta Ocidental, empregando duas abordagens proteômicas, para melhor compreender a rede de mecanismos inerentes à disfunção cardíaca na obesidade. Ratos Wistar foram distribuídos em dois grupos: controle (C, n = 13; dieta controle) e obeso (Ob, n = 13; dieta Ocidental) alimentados por 41 semanas. A obesidade foi determinada pelo índice de adiposidade. A função cardíaca foi avaliada pelo ecocardiograma e análise do músculo papilar isolado. A proteômica foi baseada em eletroforese em gel bidimensional (2-DE) juntamente com espectrometria de massa (LC-MS/MS) e cromatografia-líquida em nanofluxo com espectrometria de massa em tandem (nanoLC-MS/MS) seguida de quantificação label-free. Ratos obesos apresentaram aumento do índice de adiposidade e disfunção cardíaca sistólica e diastólica comparados aos controles. Um total de 82 proteínas miocárdicas foram identificadas como diferencialmente expressas entre os grupos ... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)<br>Abstract: Obesity is a complex metabolic disease considered a global pandemic and associated with high incidence of cardiovascular disease. The excess of adipose tissue may promotes maladaptation that result in alterations in structure and function of the heart; however, the mechanisms are not fully elucidated. Proteomics may provide a deeper understanding into the pathophysiological process and contribute to the identification of new potential therapeutic targets. Thus, the aim of this was evaluate the myocardial protein expression in healthy and obese rats, employing two proteomic approaches to better comprehend the network of mechanisms inherent to cardiac dysfunction in obesity. Male Wistar rats were distributed into two groups: control (C, n=13; standard diet) and obese (Ob, n=13; Western diet) fed for 41 weeks. The obesity was determined by adipose index. Cardiac function was evaluated by echocardiogram and isolated papillary muscle analysis. The proteomics was based on two-dimensional gel electrophoresis (2-DE) along with mass spectrometry identification (LC-MS/MS) and nano-liquid chromatography with tandem mass spectrometry (nanoLC-MS/MS) followed by label-free quantification. Obese rats showed increased adiposity index and systolic and diastolic cardiac dysfunction. A total of 82 myocardial proteins was identified as differentially expressed between C and Ob groups using two proteomic strategies, being 43 up- and 39 down-regulated by obesity. These proteins are involved in imp... (Complete abstract click electronic access below)<br>Doutor
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
32

Garcia, Thaís. "Avaliação da morfologia, função cardíaca e deposição de ácidos graxos antes e após a cessação do tabagismo." Botucatu, 2019. http://hdl.handle.net/11449/181184.

Full text
Abstract:
Orientador: Suzana Erico Tanni<br>Resumo: O tabagismo é um dos mais importantes problemas de saúde mundial por causar dependência e por atingir todas as faixas etárias e classes sociais. É um dos fatores de risco para infarto agudo do miocárdio, e sua exposição passiva pode elevar o risco para doenças coronarianas. Além do reconhecimento dos efeitos agressores diretos da fumaça do cigarro em doenças coronarianas, o tabagismo pode agredir o miocárdio sendo capaz de colaborar com o processo de remodelação cardíaca. Um dos possíveis mecanismos para esse processo é o acumulo de ácidos graxos no miocárdio, consequente diminuição da β-oxidação, acumulo de triglicérides, aumento da glicólise, disfunção e atrofia mitocondrial que resultam na lipotoxicidade. Objetivos: Avaliar as variações da função, morfologia cardíaca e deposição de ácidos graxos antes e após a cessação do tabagismo e avaliar associações entre a variável dependente e a variação das funções e morfometrias. Métodos: Foram incluídos fumantes entre 30 e 45 anos com carga tabágica de no mínimo 10 anos/maço e consumo tabágico de pelo menos 1 cigarro/dia no último mês. Foi realizada avaliação clínica, estado tabágico, avaliação laboratorial, ecocardiograma, ressonância magnética cardíaca, espectroscopia de prótons; no momento inicial e um mês após a cessação do tabagismo. Para tratamento da cessação tabágica foi utilizado o medicamento bupropiona. Resultados: Foram avaliados 50 tabagistas, 29 foram incluídos, porém apenas 10 participaram de ambas as avaliações sen... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)<br>Abstract: Smoking is one of the most important global health problems to cause addiction and reach all ages and social classes. It is one of the risk factors for acute myocardial infarction, and their passive exposure may increase the risk for coronary heart disease. In addition to the recognition of the direct aggressive effects of cigarette smoke on coronary heart disease, smoking can attack the myocardium and be able to collaborate with the cardiac remodeling process. One of the possible mechanisms for this process is the accumulation of fatty acids in the myocardium, consequent reduction of β-oxidation, accumulation of triglycerides, increased glycolysis, dysfunction and mitochondrial atrophy that result in lipotoxicity. Objectives: To evaluate variations in function, cardiac morphology and deposition of fatty acids before and after cessation of smoking and to evaluate associations between the dependent variable and the variation of functions and morphometrics. METHODS: Smokers aged between 30 and 45 years with a smoking load of at least 10 years / pack and smoking of at least 1 cigarette / day in the last month were included. Clinical evaluation, smoking status, laboratory evaluation, echocardiogram, cardiac magnetic resonance, proton spectroscopy; at the initial time and one month after cessation of smoking. For the treatment of smoking cessation, the drug bupropion was used. Results: Fifty smokers were evaluated, 29 were included, but only 10 participated in both evaluations and... (Complete abstract click electronic access below)<br>Doutor
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
33

Oliveira, Júnior Francisco Sávio de. "Avaliação da função ventricular pelo ecocardiograma no pós operatório imediato de pacientes submetidos a cirurgia cardíaca pediátrica." Universidade Federal de Goiás, 2013. http://repositorio.bc.ufg.br/tede/handle/tede/3898.

Full text
Abstract:
Submitted by Erika Demachki (erikademachki@gmail.com) on 2015-01-16T17:12:32Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 23148 bytes, checksum: 9da0b6dfac957114c6a7714714b86306 (MD5) Dissertação - Francisco Sávio de Oliveira Júnior - 2013.pdf: 1465890 bytes, checksum: 171795d1e90b4a8d89f6483685414ca1 (MD5)<br>Approved for entry into archive by Erika Demachki (erikademachki@gmail.com) on 2015-01-16T17:37:12Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 23148 bytes, checksum: 9da0b6dfac957114c6a7714714b86306 (MD5) Dissertação - Francisco Sávio de Oliveira Júnior - 2013.pdf: 1465890 bytes, checksum: 171795d1e90b4a8d89f6483685414ca1 (MD5)<br>Made available in DSpace on 2015-01-16T17:37:12Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 23148 bytes, checksum: 9da0b6dfac957114c6a7714714b86306 (MD5) Dissertação - Francisco Sávio de Oliveira Júnior - 2013.pdf: 1465890 bytes, checksum: 171795d1e90b4a8d89f6483685414ca1 (MD5) Previous issue date: 2013-03-22<br>The ventricular dysfunction is one of the most common complications and one of the greatest challenges in conducting of the patient undergoing pediatric cardiac surgery. Understanding the factors that trigger the development of ventricular function and dysfunction postoperatively is critical to the proper management. The aim of this study was to evaluate ventricular systolic function by echocardiography over the first 48 hours of patients undergoing cardiac surgery for biventricular correction. We evaluated 34 patients with a mean age of 18.6 ± 15.6 months, undergoing cardiac surgery with cardiopulmonary bypass. Clinical analysis performed over the 48 hours, incluinding the measurement of NT-pro-BNP, troponin and serum lactate in the first 2 hours, were beyond the quantification of inotropic score and CPB time. Echocardiography was performed at 2 hours, 12 hours, 24 hours and 48 hours after admission to the ICU and the pediatric parameters analyzed were LV ejection fraction, the myocardial performance index of LV and RV tissue Doppler systolic velocity of the lateral wall LV and RV (S wave) and cardiac index. The sequential evaluation of left ventricular systolic function in the first 48 hours after surgery showed no variation, was observed only increase in ejection fraction of the left ventricle (P = 0.008), and variation is limited to the comparison between measures at 24 and 48 hours (P Bonferroni = 0.04). Analysis of right ventricular function did not vary over the 48 hours. Despite the failure to detect the change in the trend function has been observed that the MPI`s RV and LV remained changed along the 48hs.There was no correlation between the myocardial performance index of the right ventricle and the left ventricle with a time of extracorporeal circulation. There was no correlation between the measures of surgical stress and echocardiographic parameters measured two hours after surgery. The echocardiographic variables that assessed right and left ventricular function were within the normal range and showed no significant variation over the first 48 hours after cardiac surgery.<br>A disfunção ventricular é uma das complicações mais frequentes e um dos maiores desafios na condução do paciente submetido a cirurgia cardíaca pediátrica. Identificar os fatores desencadeantes da disfunção ventricular e a evolução da função ventricular no pós-operatório é fundamental para o manejo adequado. O objetivo desse estudo foi avaliar a função ventricular através do ecocardiograma dos pacientes submetidos a cirurgia cardíaca para correção biventricular ao longo das primeiras 48hs. Foram avaliados 34 pacientes, com a idade média de 18,6 ± 15,6 meses, submetidos à cirurgia cardíaca com circulação extra-corpórea. Realizada análise clínica ao longo das 48hs, dosagem do NT-pro-BNP, troponina e lactato séricos nas primeiras 2hs, além da quantificação do score inotrópico e do tempo de CEC. O ecocardiograma seriado foi realizado com 2hs, 12hs, 24hs e 48hs após a admissão na UTI-pediátrica e os parâmetros analisados foram a fração de ejeção de VE, o índice de performance miocárdica do VE e VD, a velocidade sistólica ao Doppler tecidual da parede lateral do VE e do VD (onda S) e o índice cardíaco. A avaliação sequencial da função sistólica do ventrículo esquerdo nas primeiras 48hs após a cirurgia não mostrou variação, observado apenas aumento da fração de ejeção do ventrículo esquerdo (P = 0,008), variação esta limitada à comparação entre as medidas de 24 horas e 48 horas (P de Bonferroni = 0,04). A análise da função ventricular direita não mostrou variação ao longo das 48hs. Apesar da não detecção da alteração da tendência da função, foi observado que o IPM do VD e VE permaneceu alterado ao longo das 48hs. Não houve correlação entre o índice de performance miocárdica do ventrículo direito e do ventrículo esquerdo com o tempo de circulação extra-corpórea. Não houve correlação entre as medidas de estresse cirúrgico e os parâmetros ecocardiográficos medidos duas horas após cirurgia. As variáveis ecocardiográficas que avaliaram a função ventricular direita e esquerda ficaram dentro do limite de normalidade e não apresentaram variação significativa ao longo das primeiras 48hs após cirurgia cardíaca.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
34

Cardona, Colom Maria. "Identificació de la funció de les caspases executores en el desenvolupament cardíac, basada en l’estudi de la deleció de les caspases 3 i 7 en els cardiomiòcits." Doctoral thesis, Universitat de Lleida, 2014. http://hdl.handle.net/10803/285433.

Full text
Abstract:
Diversos estudis demostren com les caspases són silenciades durant el desenvolupament cardíac, aquest fet indica que la funció que porten a terme les caspases en el cor té importància durant el desenvolupament.En aquest treball hem generat una soca de ratolins amb una deleció cardíacespecífica de les caspases executores 3 i 7 (DKO) per tal d’esbrinar quina és la funció d’aquestes caspases en el desenvolupament del cor. Mentre que la manca global de les caspases 3 i 7 comporta una mort prematura i un desenvolupament cardíac anormal, la seva manca específica en el miocardi no suposa problemes de supervivència i el cor té una morfologia normal, demostrant que el fenotip cardíac que presenta el KO global és un efecte secundari de la manca de les caspases en un altre teixit. Aquest estudi descriu com la manca d’aquestes caspases específicament en el miocardi suposa una disminució en la proliferació, que comporta un inferior nombre de cardiomiòcits, que acaba desenvolupant un cor més petit. A més, els nostres resultats demostren com els cors DKO compensen el dèficit de cardiomiòcits desenvolupant una hipertròfia lleu; el desenvolupament d’aquesta hipertròfia va associat a un canvi en la tendència de l’expressió dels gens de diversos grups funcionals, demostrant un canvi adaptatiu d’aquests cors amb l’edat. El fet desencadenant del problema proliferatiu en els DKO sembla tenir relació amb un augment en la resposta inflamatòria, que podria estar induint l’expressió de gens implicats en la desregulació de la proliferació, com Serpina3.Mitjançant la sobre-expressió de les caspases amb el centre catalític mutat hem demostrat com aquesta funció no-apoptòtica de les caspases és independent de la seva activitat catalítica<br>Distintos estudios demuestran como las caspasas son silenciadas durante el desarrollo cardíaco, este hecho indica que la función que llevan a cabo las caspasas en el corazón tiene importancia durante el desarrollo.En este trabajo hemos generado una cepa de ratones con una deleción cardíaco-específica de las caspasas ejecutoras 3 y 7 (DKO) con el fin de encontrar cuál es la función de dichas caspasas en el desarrollo del corazón. Mientras que la falta global de las caspasas conlleva una muerte prematura y un desarrollo cardíaco anormal, su manca específica en el miocardio no supone problemas de supervivencia y el corazón tiene una morfología normal, demostrando que el fenotipo cardíaco que presenta el KO global es un efecto secundario de la falta de las caspasas en otro tejido. Este estudio describe como la falta de estas caspasas específicamente en el miocardio supone una disminución en la proliferación, que conlleva un inferior número de cardiomiocitos, que acaba desarrollando un corazón más pequeño. Además, nuestros estudios demuestran como los corazones DKO compensan el déficit de cardiomiocitos desarrollando una hipertrofia leve; el desarrollo de esta hipertrofia va asociado a un cambio en la tendencia de la expresión de los genes de distintos grupos funcionales, demostrando un cambio adaptativo de estos corazones con la edad. El hecho desencadenante del problema proliferativo en los DKO parece tener relación con un aumento en la respuesta inflamatoria, que podría estar induciendo la expresión de genes implicados en la desregulación de la proliferación, como Serpina3. Mediante la sobre-expresión de las caspasas con el centro catalítico mutado hemos demostrado como esta función no-apoptótica de las caspasas es independiente de su actividad catalítica.<br>Several studies demonstrate that caspases are silenced during cardiac development, this fact indicates that the function that caspases carry out in the heart is important during heart development. In the present work we generated a mice strain with a cardiac-specific deletion of the executioner caspases 3 and 7 (DKO) in order to investigate the function of these caspases during heart development. While the global lack of caspases 3 and 7 causes a premature death and an abnormal cardiac development, their specific lack in the myocardium does not cause survival problems and the heart has a normal morphology, demonstrating that the cardiac phenotype of the global KO is a secondary effect of the lack of caspases in another tissue. This study describes how the lack of caspases specifically in the myocardium supposes a reduction in proliferation, which implies an inferior number of cardiomyocytes, which finally forms a smaller heart. Moreover, our results demonstrate that DKO mice compensate the deficit of cardiomyocytes by developing a mild hypertrophy; the development of this hypertrophy is accompanied by a change in gene expression tendency, showing an adaptive change of these hearts with age. It seems that the proliferative problem in the DKO hearts is related to an increase in the inflammatory response, which could be inducing the expression of genes implicated in the deregulation of proliferation, like Serpina3. By means of the over-expression of non-catalytic caspases we demonstrated that this non-apoptotic function of the caspases is independent of their catalytic activity.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
35

SILVA, Odair Alves da. "Impacto da hiperglicemia gestacional sobre o padrão morfofuncional cardíaco da prole adulta." Universidade Federal de Pernambuco, 2015. https://repositorio.ufpe.br/handle/123456789/17511.

Full text
Abstract:
Submitted by Irene Nascimento (irene.kessia@ufpe.br) on 2016-07-21T17:17:47Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 1232 bytes, checksum: 66e71c371cc565284e70f40736c94386 (MD5) TESE_ODAIR_ALVES_DA_SILVA.pdf: 1601962 bytes, checksum: cdb9375b159cc555ab4b9ead73e8a061 (MD5)<br>Made available in DSpace on 2016-07-21T17:17:47Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 1232 bytes, checksum: 66e71c371cc565284e70f40736c94386 (MD5) TESE_ODAIR_ALVES_DA_SILVA.pdf: 1601962 bytes, checksum: cdb9375b159cc555ab4b9ead73e8a061 (MD5) Previous issue date: 2015-02-27<br>Capes<br>Introdução: O diabetes gestacional é um estado patológico que aumenta a incidência de complicações tanto para a mãe quanto para o feto. Dessa forma, a prole exposta a um ambiente fetal adverso pode apresentar susceptibilidade a doenças crônicas mais tarde na vida adulta, incluindo anormalidades cardiovasculares e metabólicas, as quais, aumentam o risco de morte prematura. No presente estudo, foram avaliados parâmetros metabólicos, biométricos e cardiovasculares em três idades diferentes na prole de ratas com diabetes mellitus. Métodos: O diabetes foi induzido em ratas Wistar ao dia 7 de gestação através de uma dose única de estreptozotocina (50 mg/kg) administrada por via intraperitoneal. A prole de mães controles (OC) e de mães diabéticas (OD) foi avaliada em três idades diferentes: 6, 12 ou 18 meses. A glicemia de jejum, o crescimento e a composição corporal foram avaliados. A pressão arterial basal e a função cardíaca foram avaliadas em ratos conscientes (por cateterismo arterial e ventricular). A função cardíaca também foi avaliada in vitro (através do experimento de coração isolado). A resposta barorreflexa à fenilefrina (FEN) ou nitroprussiato de sódio (NPS) foi determinada pelo método de regressão linear. A Influência simpática e parassimpática sobre o coração foi avaliada por bloqueio autonômico. O índice de hipertrofia ventricular foi determinado pelo peso seco dos ventrículos em relação ao peso do corpo. Resultados: A glicemia de jejum, a pressão arterial média e o tônus simpático estiveram elevados nos ratos OD com 12 (OD12) e com 18 meses de idade (OD18), quando comparados com os ratos OC de mesma idade. Os animais do grupo OD também mostraram deficiência no controle barorreflexo da frequência cardíaca, com menor resposta taquicárdica e inotrópica após administração de NPS. O efeito bradicárdico evocado pela FEN esteve também reduzido no grupo OD18. Durante a avaliação da função cardíaca in vivo, foi observado uma menor pressão sistólica do ventrículo esquerdo e uma menor +dP/dT nos ratos OD18, mostrando disfunção sistólica. Em todos os grupos OD foi observada alta pressão diastólica final do ventrículo esquerdo e baixo -dP/dT, mostrando uma disfunção diastólica. Todos os ratos do grupo OD também apresentaram índice elevado de hipertrofia ventricular e diminuição do peso relativo dos rins. Além disso, os ratos OD com mais de 12 meses apresentaram maior acúmulo de gordura abdominal e diminuição da sensibilidade cardíaca ao isoproterenol. Conclusões: O presente estudo demonstra que o diabetes gestacional pode induzir ao aparecimento de hiperglicemia, hipertensão e insuficiência cardíaca em idade mais avançada da prole, o que são fatores de risco importantes para a morte prematura. Portanto, é de extrema importância um controle glicêmico ideal na gravidez diabética como chave para prevenir doenças cardiovasculares na idade mais avançada da prole.<br>Introduction: The Gestational diabetes is a condition that increases the incidence of complications for mother and fetus. Thus, the offspring exposed to an adverse fetal environment can present susceptibility to chronic diseases later in adulthood, including cardiovascular and metabolic abnormalities, which increase the risk of premature death. In the present study, we evaluated the metabolic, biometric and cardiovascular parameters in three different ages of rats from diabetic mothers. Methods: Diabetes was induced in female Wistar rats at day 7 of gestation with a single dose of STZ (50 mg / kg). The offspring from controls mothers (OC) and diabetic mothers (OD) was evaluated at three different ages: 6, 12 or 18 months. Fasting glucose, growth and body composition were evaluated. Cardiac function was assessed in conscious rats (ventricular catheterization) and in vitro (in the isolated heart experiment). The baroreflex response to phenylephrine (PHE) or sodium nitroprusside (SNP) was determined by linear regression. Sympathetic and parasympathetic influences on the heart were evaluated by autonomic blockade. The ventricular hypertrophy index was determined by dry weight of the ventricles. Results: Fasting glucose, mean blood pressure and sympathetic tone was elevated in OD rats with 12 (OD12) and 18 months (OD18) compared with age-matched OC rats. The OD subgroups showed baroreflex impairment, with lower tachycardic and inotropic response after administration of SNP. The bradycardic evoked by PHE was also reduced in OD18 group. During the evaluation of cardiac function in vivo, was observed a lower systolic pressure and lower +dP/dt in OD18 rats, showing a systolic dysfunction. All OD groups showed high end-diastolic pressure in the left ventricle and low -dP/dT, showing a diastolic dysfunction. These rats also presented ventricular hypertrophy and lower relative kidney weight. The OD rats over 12 months showed greater accumulation of abdominal fat than controls. The isolated hearts of OD12 and OD18 showed a decreased sensitivity to isoproterenol. Conclusions: This study demonstrates that gestational diabetes may induces hyperglycemia, hypertension and heart failure in older offspring, which are important risk factors for premature death. Therefore, it is of utmost importance optimal glycemic control in diabetic pregnancy as key to preventing cardiovascular disease in older offspring.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
36

Paulino, Ellena Christina. "Efeito do treinamento físico e da restrição alimentar na função cardíaca e resistência à insulina em ratos obesos." Universidade de São Paulo, 2009. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/5/5131/tde-08032010-154558/.

Full text
Abstract:
INTRODUÇÃO: A obesidade está associada com alterações na função cardíaca e no metabolismo hepático de gordura. Por outro lado, o treinamento físico e a restrição alimentar são conhecidos por reverter às alterações metabólicas decorrentes da obesidade e melhorar o prognóstico em pacientes obesos. No entanto, se estas intervenções melhoram a função cardíaca e os seus mecanismos moleculares associados ao transiente de Ca2+ e a concentração hepática de gordura ainda são pouco conhecidos. Os objetivos deste estudo foram avaliar os efeitos do treinamento físico e da restrição alimentar: 1) na função cardíaca e no perfil molecular das proteínas responsáveis pelo transiente de Ca2+em ratos obesos; 2) na esteatose em ratos obesos. Além disso, se essas duas intervenções associadas tinham um efeito sinérgico nessas respostas. MÉTODOS: Ratos Wistar machos foram alimentados com dieta normocalórica ou dieta hipercalórica durante 25 semanas. Após este período, os ratos com dieta de cafeteria foram randomizados em 4 grupos e acompanhados por 10 semanas: 1) dieta hipercalórica (GO); 2) dieta hipercalórica e treinamento físico (60 % do VO2pico, GOTF); 3) restrição alimentar (-20% da ingestão diária, GORA); 4) treinamento físico e restrição alimentar (GOTFRA). Os ratos do grupo controle continuaram recebendo a dieta normocalórica (GM). O controle hepático glicêmico foi determinado pelo índice HOMA-IR (avaliação do modelo de homeostasia), a esteatose pela concentração hepática de triglicérides, a função cardíaca foi determinada pela ecocardiografia, Modo M e Doppler tecidual e a expressão das proteínas responsáveis pelo transiente de Ca2+ por Western blotting. RESULTADOS: Os ratos do GO apresentaram maior peso corporal, índice de adiposidade, HOMA-IR, concentração de glicose, leptina, adrenalina e noradrenalina e menor fração de encurtamento (39±1 vs 44±1%, P<0,05), fosforilação do receptor de rianodina (P-RyR-Ser2808/RyR , 52±7 vs 100±16%, P<0,01) e da fosfolambam (PPLB- Tre17/PLB, 76±6 vs 100±6%, P<0,05), concentração de nitrato e razão glutationa reduzida e oxidada quando comparados com os ratos do GM. Treinamento físico, restrição alimentar e a associação das dua intervenções diminuiram o índice de adiposidade, a concentração de leptina, adrenalina e noradrenalina e aumentaram a fração de encurtamento (41±1, 42±1 e 43±1%, respectivamente), a fosforilação do receptor de rianodina (80±9, 79±7 e 66±12 %, respectivamente) a da fosfolambam (107±9, 109±4 e 122±11 %, respectivamente), concentração de nitrato e razão glutationa reduzida e oxidada. Apenas o treinamento físico aumentou o consumo de oxigênio de pico. As intervenções envolvendo a restrição alimentar diminuíram o peso corporal e o conteúdo de triglicerídeo hepático (GORA= -52 e GORATF= - 63%). Nenhuma das intervenções normalizou o HOMA-IR e a concentração de glicose. CONCLUSÕES: A perda de peso por treinamento físico ou restrição alimentar por 10 semanas previne a alteração na função sistólica do ventrículo esquerdo relacionada ao perfil molecular das proteínas responsáveis pelo transiente de Ca2+ em ratos obesos. A perda de peso por essas intervenções diminui a esteatose, apesar de não normalizar o HOMA-IR. A associação do treinamento físico e da restrição alimentar não tem efeito sinérgico na função cardíaca, na expressão das proteínas responsáveis pelo transiente de Ca2+ e no conteúdo hepático de gordura.<br>BACKGROUND. Obesity is associated with cardiac function and hepatic fat metabolism abnormalities. On the other hand, exercise training and food restriction are known to restore obesity metabolic disorders and improve prognosis in obese individuals. However, whether these interventions improve cardiac function and its molecular mechanism associated with Ca2+ handling proteins are little unknown. The aims of this study were to investigate the effects of exercise training and food restriction on: 1) cardiac function and molecular net Ca2+ handling proteins in obese rats; 2) liver fat content in obese rats. In addition, we investigated whether the association of these two interventions had an additive effect on those responses. METHODS: Male Wistar rats (30 days-old) were fed with standard chow or cafeteria diet with high-fat for 25 weeks. At 25th week, the cafeteria diet rats were randomly assigned into 4 groups followed by 10 weeks: high-fat-chow (GO); high-fat-chow submitted to running exercise training (60% VO2peak, GOTF); food restriction (20% less intake of standard chow, GORA); and exercise training and food restriction (GOTFRA). Control rats continued fed with standard chow (GM). Hepatic insulin resistance was evaluated by HOMA-IR index (Homeostastic Metabolic Assessement- Insulin Resistance), liver fat content by liver triglyceride level, cardiac function was evaluated by echocardiography, M Modus and Tissue Doppler, and protein expression by Western blotting. RESULTS: Obese rats had increased body weight, adiposity index, HOMA-IR, glucose, leptin, epinephrine and norepinephrine levels and decreased left ventricular fractional shortening (39±1 vs 44±1%, P<0.05), ryanodine receptor phosphorylation (P-RyR-Ser2808/RyR , 52±7 vs 100±16%, P<0.01), phospholamban phosphorylation (P-PLB-Tre17/PLB, 76±6 vs 100±6%, P<0.05), nitrate level and reduced/oxidized glutathione ratio when compared with lean rats. Exercise training, food restriction or both decreased adiposity index, leptin, epinephrine and norepinephrine levels and increased left ventricular fractional shortening (41±1, 42±1 e 43±1%, respectively), ryanodine receptor phosphorylation (80±9, 79±7 and 66±12 %, respectively), phospholamban phosphorylation (107±9, 109±4 e 122±11%, respectively), nitrate level and reduced /oxidized glutathione ratio. Exercise training increased peak oxygen uptake. Food restriction alone or associated with exercise training decreased body weight and liver triglyceride level (GORA= -52 e GORATF= -63%). Neither exercise training nor food restriction restored HOMA-IR or glucose level. COCLUSIONS: Body weight reduction by exercise training or food restriction during 10 weeks prevents abnormalities in left ventricular systolic function associated with cardiac Ca2+ handling proteins expression in obese rats. Body weight reduction by these two interventions decreases steatosis without normalized HOMA-IR and glucose levels. Exercise training associated with food restriction does not have synergic effects on cardiac function and molecular net Ca2+ handling proteins, and liver fat content.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
37

Felix, Ana Carolina Sanches. "Estudo das adaptações morfológicas e funcionais cardíacas em ratas submetidas à privação precoce dos hormônios ovarianos associada ao envelhecimento - efeito do treinamento físico aeróbio e do bloqueio da enzima conversora da angiotensina." Universidade de São Paulo, 2018. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/17/17134/tde-20072018-090250/.

Full text
Abstract:
A menopausa fisiológica associada ao envelhecimento aumenta a morbimortalidade por doenças cardiocasculares decorrente de alterações vasculares, hemodinâmicas e morfofuncionais cardíacas. Entretanto, a menopausa precoce pode promover prejuízos cardiovasculares ainda mais importantes, os quais podem ser exacerbados quando associados ao envelhecimento. Nesse contexto, há evidências de que o treinamento físico aeróbio e a inibição da enzima conversa de angiotensina promovam efeitos benéficos sobre a hemodinâmica e a morfofuncionalidade cardíaca. Objetivos: Investigar em ratas velhas (82 semanas) os efeitos da privação precoce dos hormônios ovarianos sobre a morfologia e a funcionalidade cardíaca, bem como os efeitos do treinamento físico aeróbio e da inibição crônica da enzima conversora de angiotensina com Maleato de Enalapril. Métodos: Ratas Wistar (N=96) foram divididas em dois grandes grupos; grupo submetido à ovariectomia (N=72) e grupo submetido à cirurgia sham (N=24), ambos na 10a semana de idade. O grupo ovariectomizado foi dividido em seis subgrupos (N=12); grupo sedentário (OVX); grupo submetido ao treinamento físico aeróbio (OVX-T); grupo tratado com 10mg.kg- 1 .d-1 de Maleato de Enalapril (OVX-ME); e grupo treinado e tratado com Maleato de Enalapril (OVX-MET). O treinamento físico aeróbio e o tratamento com ME foram realizados durante a 62ª a 82ª semanas de idade. Por sua vez, o grupo submetido à cirurgia sham foi dividido em dois subgrupos (N=12); grupo sedentário (SHAM) e grupo treinado (SHAM-T). Ao final da 82a semana, os animais foram submetidos ao exame ecocardiográfico, avaliação da função cardíaca isolada por meio da técnica de Langendorff e à quantificação da expressão de receptores ?-adrenérgicos cardíacos pela técnica de Western Blot. Resultados: O grupo OVX apresentou maiores valores da espessura da parede do septo interventricular e da pressão intraventricular esquerda máxima à administração de dobutamina quando comparado ao grupo SHAM. Contudo, ambos os grupos treinados, OVX-T e SHAMT apresentaram redução da pressão intraventricular à administração de dobutamina, bem como da expressão dos receptores ?1-adrenérgicos, em relação aos seus respectivos grupos sedentários. Quando comparado ao grupo OVX, os grupos OVX-ME e OVX-T apresentaram menores valores da espessura das paredes do VE, pressão intraventricular esquerda máxima à administração de dobutamina, bem como redução da expressão dos receptores ?1-adrenérgicos. Conclusão: A privação precoce dos hormônios ovarianos associada ao envelhecimento promoveu discretas alterações na morfologia cardíaca, porém um importante aumento da contratilidade. Por sua vez, o treinamento físico aeróbio e o tratamento com Maleato de Enalapril promoveram efeitos semelhantes na morfologia cardíaca. Também reduziram a contratilidade cardíaca e a expressão de receptores ?1-adrenérgicos. Contudo, a combinação dos dois tratamentos não potencializou os efeitos observados.<br>Physiological menopause associated with aging increases the incidence of cardiovascular morbidity and mortality due to cardiac morphofunctional, hemodynamic and vascular changes. However, early menopause may lead to increased cardiovascular damage, which may be exacerbated when associated with aging. On the other hand, aerobic physical training and inhibition of the angiotensin-converting enzyme may promote beneficial effects on hemodynamics and cardiac morphofunctionality. Objective: To investigate the effects of early ovarian hormone privation (ovariectomy at the 10th week of age) on the morphology and cardiac function in old rats (82 weeks), as well as the implications of these parameters after aerobic physical training and the angiotensin converting enzyme inhibition with Enalapril Maleate (EM). Methods: Wistar rats (N=96) were divided into two large groups; group submitted to ovariectomy (N=72) and sham group (N=24), both at the 10th week of age. The ovariectomized group was divided into six subgroups (N=12); sedentary group (OVX), a group submitted to aerobic physical training between 62 and 82 weeks of age (OVX-T), a group treated with 10mg.kg-1.d-1 of Enalapril Maleate (OVX-ME) between 62 and 82 weeks of age and group trained and treated with Enalapril Maleate (OVX-MET). The group undergoing sham surgery was divided into two subgroups (N=12); sedentary group (SHAM) and trained group (SHAMT). At the end of the 82nd week, the animals were submitted to echocardiographic examination, evaluation of cardiac function isolated by the Langendorff technique and quantification of cardiac ?-adrenergic receptor expression by the Western Blot technique. Results: The OVX group presented higher values of the interventricular septum wall thickness and the maximum left intraventricular pressure to dobutamine administration when compared to the SHAM group. However, both trained groups, OVX-T and SHAM-T, had reduced intraventricular pressure to dobutamine administration, as well as expression of ?1-adrenergic receptors compared to their respective sedentary groups. When compared to the OVX group, the OVX-ME and OVX-T groups presented lower values of LV wall thickness, maximal left intraventricular pressure to dobutamine administration, as well as reduced ?1-adrenergic receptor expression. Conclusion: Early aging associated with ovarian hormones promoted few alterations in cardiac morphology, but an important increase in cardiac contractility. In turn, aerobic physical training and treatment with Enalapril Maleate promoted similar effects on cardiac morphology. They also reduced cardiac contractility and ?1-adrenergic receptor expression. However, the combination of the two treatments did not potentiate the observed effects.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
38

Mendes, Roberta Hack. "Aspectos da morfofuncionalidade cardiovascular, variabilidade cardíaca e do estresse oxidativo em diferentes modelos experimentais de hiper-homocisteinemia." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2009. http://hdl.handle.net/10183/21424.

Full text
Abstract:
Com base na relevância das doenças cardiovasculares para a saúde pública mundial, buscamos entender as associações entre o metabolismo da homocisteína (Hcy) e este sistema, o estresse oxidativo (EO) e a possível influência da modulação do sistema nervoso simpático (SNS) sobre esta associação. Além disso, testamos o efeito da vitamina B6 sobre a função cardíaca e o EO. Para isso foram realizados dois experimentos: no primeiro testamos dois modelos de hiper-homocisteinemia (Hhe): o tratamento com metionina e homocisteína tiolactona em dois diferentes protocolos experimentais. No primeiro protocolo foram avaliados parâmetros morfofuncionais cardíacos e associações com o balanço redox no miocárdio. Já no segundo protocolo foi avaliada a variabilidade da freqüência cardíaca (VFC) e da pressão arterial sistólica (VPAS) e suas associações com o estresse oxidativo (EO) nos eritrócitos. Como resultados, observamos que os dois tratamentos resultam em igual aumento na concentração plasmática de Hcy, piora na função cardíaca e aumento no EO cardíaco. Além disso, foram encontradas fortes correlações entre as variáveis que sugerem piora da função cardíaca e desbalanço redox. O segundo protocolo demonstrou redução da VFC, com aumento do componente de baixa frequência (BF), associado ao SNS, e redução da modulação do sistema nervoso parasimpático ou de alta freqüência (AF), em valores normalizados. Quanto à VPAS foi demonstrado um aumento somente no componente de AF em ambos os tratamentos. Comparados ao grupo controle, a sensibilidade barorreflexa estava reduzida nos dois tratamentos (MET e HcyT), provavelmente devido ao aumento da modulação simpática vascular. Foi observado também um aumento da atividade das enzimas superóxido dismutase (SOD) e catalase (CAT) nos eritrócitos e redução na concentração das carbonilas. Esses resultados sugerem alteração no controle autonômico em favor da modulação simpática cardíaca e vascular, com piora na sensibilidade barorreflexa após o tratamento com HcyT. Além disso, estão associadas a uma maior mobilização das defesas enzimáticas resultando em redução do dano oxidativo. O segundo experimento consistiu do estabelecimento da Hhe após tratamento com HcyT, seguido por adição de vitamina B6 a água de beber como proposta terapêutica. Neste experimento avaliamos a concentração de Hcy e cisteína, parâmetros morfofuncionais cardíacos, atividade das enzimas antioxidantes sistêmicas, a concentração cardíaca de peróxido de hidrogênio (H2O2), imunoconteúdo da glutationa S-transferase (GST) e do fator de transcrição nuclear (Nrf2). O tratamento com vitamina B6 demonstrou redução na Hcy plasmática. Por outro lado, o tratamento com HcyT e vitamina B6 provocou aumento significativo da espessura da parede posterior cardíaca e da massa do ventrículo, todos corrigidos pelo peso corporal. Esses resultados sugerem uma hipertrofia ventricular compensatória. Além disso, o mesmo tratamento melhorou a função global miocárdica e a fração de ejeção. A atividade da SOD e CAT nos eritrócitos estava diminuída após o tratamento com vitamina B6, o que pode ocorrer devido às propriedades antioxidantes conhecidas da vitamina. Tanto a GST, quanto o Nrf2 apresentam aumento após o tratamento com HcyT, o que pode ser uma resposta adaptativa ao aumento de cisteína. O mesmo aumento foi observado no H2O2 após o tratamento com HcyT, sugerindo sinalização para o aumento do EO. A vitamina B6 possui propriedades que lhe conferem ação antioxidante, o que pode estar auxiliando no seu papel protetor no miocárdio e na condição de Hhe. Com esse trabalho, sugere-se que a Hhe seja vista de uma forma mais ampla que o simples aumento da Hcy no plasma, pois o seu metabolismo no organismo pode ter efeitos tóxicos, com repercussão na função cardíaca e modulação do SNS associados ao EO. Além disso, a vitamina B6 pode ser avaliada com proposta terapêutica isolada, pois atua reduzindo a concentração de Hcy e beneficiando o equilíbrio redox.<br>Based on the relevance of cardiovascular diseases to public health worldwide, we seek to understand its association to the homocysteine (Hcy) metabolism, the oxidative stress (OS) and the possible influence of the sympathetic nervous system (SNS) modulation. In addition, we tested the effect of vitamin B6 on cardiac function and OS. For this purpose two experiments were conducted: in the first experiment we tested two different hiperhomocysteinemia experimental models: methionine and homocysteine thiolactone, this experiment was divided into two protocols. At the first protocol to evaluate morpho-functional cardiac and associations to redox balance in the heart. Already at the other protocol was studied heart rate variability (HRV) and blood pressure (VPAS), and their associations with OS. The first experiment showed the effect of methionine (MET) and homocysteine thiolactone (HcyT) treatment on cardiac function and their associations with the OS. We found that both treatments result in equal increases in plasma Hcy, poor cardiac function and increase in cardiac OE. Furthermore, we found strong correlation between the variables that suggest worsening of cardiac function and increase in the OE. The toxicity of the thiolactone metabolite is known mainly in the nervous system, and the proposed mechanism for their deleterious effects on cardiac function is probably associated with a higher OE. The second protocol showed that HRV was reduced probably due to the increase in lowfrequency (LF), associated with the SNS, and a reduction in parasympathetic nervous system modulation or high-frequency (HF), in normalized values. The systolic blood pressure variability was demonstrated due to an increase in the HF component. Compared to the control group, baroreflex sensitivity was reduced in both treatments (MET and HcyT), probably due to the increase in sympathetic modulation. We also observed an increase in superoxide dismutase (SOD) and catalase (CAT) activity in erythrocytes, and also a reduced carbonyl concentration. These results suggest changes in cardiovascular autonomic control in favor to sympathetic modulation, with worsening in baroreflex sensitivity after HcyT treatment. They are also associated with greater enzymatic defenses mobilization resulting in reduced oxidative damage. The second experiment aim was study the effects of B6 treatment after Hhe, and we evaluated the Hcy and cysteine plasma concentration, the morphofunctional cardiac transcription factor of the antioxidant enzymes (Nrf2), glutathione S-transferase (GST), the hydrogen peroxide (H2O2) cardiac concentration and the enzymatic antioxidant activity. Vitamin B6 treatment reduced plasma homocysteine concentration. Furthermore, vitamin B6 and HcyT treatment caused a significant increase in posterior wall thickness and cardiac ventricular mass, all adjusted to body weight. These results suggest a compensatory ventricular hypertrophy. Moreover, the same treatment improved global myocardial function and ejection fraction. Both, Nrf2 and GST, have increased after HcyT treatment, which may be an adaptive response to increased cysteine. The same increase was observed in H2O2 after HcyT treatment, suggesting an increase in the OE. These results are confirmed by the increased SOD and CAT activity in erythrocytes. Vitamin B6 has antioxidant properties which may be aiding in its protective role in the myocardium and provided Hhe. Our results suggest that Hhe is seen in a broader than the simple increase of plasma Hcy, because their metabolism in the body can have toxic effects, with impact on cardiac function and SNS modulation associated with OE. In addition, vitamin B6 could be evaluated with therapeutic purposes by reducing the Hcy concentration and benefiting the redox balance.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
39

Medeiros, Alessandra. "Efeito do treinamento físico na cardiomiopatia induzida por hiperatividade simpática em camundongos com ablação dos receptores alpha 2A/alpha 2C- adrenérgicos." Universidade de São Paulo, 2006. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/39/39132/tde-07122006-114700/.

Full text
Abstract:
Os receptores a2-adrenérgicos pré-sinápticos (a2 AR) regulam a função cardiovascular através da inibição da liberação do neurotransmissor no terminal nervoso simpático. Recentemente, foi publicado que a ablação dos subtipos a2A e a2C -AR em camundongos (KO) leva a hiperatividade simpática com evidências de disfunção cardíaca aos 4 meses de idade. Esses camundongos constituem um modelo experimental para o estudo dos tratamentos farmacológicos e não farmacológicos para a prevenção e o tratamento da insuficiência cardíaca. Nós estudamos se o treinamento físico melhoraria a função cardíaca e a expressão de proteínas cardíacas envolvidas no controle do Ca2+ intracelular em camundongos KO. Métodos e Resultados: Camundongos controle e KO foram estudados dos 3 aos 5 meses, onde a cardiomiopatia está em estágio inicial, e divididos aleatoriamente em treinados e sedentários. O treinamento físico (TF) foi realizado com natação, 1 hora por dia, 5 vezes por semana, por 8 semanas. A pressão arterial e a freqüência cardíaca de repouso (FC) foram medidas por pletismografia de cauda. A fração de encurtamento (FS) por ecocardiograma. A tolerância ao esforço físico por teste progressivo em esteira rolante. O tônus simpático cardíaco foi estimado por bloqueio farmacológico dos receptores muscarínicos e adrenérgicos com atropina na presença ou ausência do antagonista b-adrenérgico propranolol. O diâmetro dos cardiomiócitos e a fração de colágeno cardíaco por microscopia óptica. A expressão das proteínas cardíacas: bomba de Ca2+ do retículo sarcoplasmático (SERCA2), fosfolambam (PLB), fosfo-Ser16-PLB, fosfo-Thr17-PLB, trocador sódio-cálcio (NCX), canais de rianodina (RYR), fosfo-Ser2809-RYR, e as fosfatases 1 e 2A foram analisadas por Western Blot. Aos 3 meses de idade não foram observadas diferenças significantes na pressão arterial, FS e tolerância ao esforço físico entre os animais controle e KO, no entanto, KO apresentou taquicardia basal. Aos 5 meses de idade, quando a disfunção cardíaca está em estágio inicial, KO apresentou intolerância ao esforço, taquicardia basal, com aumento significante do tônus simpático cardíaco (34%), aumento do diâmetro dos cardiomiócitos (15%) e da fração de colágeno cardíaco (32%) quando comparados os animais controle. Além disso, a FS estava diminuída no KO vs. controle (16 ± 0,2 vs. 20 ± 0,9%, p<0,05). A diminuição na FS no grupo KO estava associada à redução na expressão de SERCA 2 (26%) e NCX (34%). Por outro lado, a expressão de fosfo-Ser16-PLB e fosfo-Ser2809-RYR estavam 56% e 42% aumentadas no grupo KO quando comparado ao grupo controle, respectivamente. O TF nos camundongos KO preveniu a intolerância ao esforço físico e a disfunção sistólica, normalizou a FC de repouso e o tônus simpático cardíaco, mas não alterou a fração de colágeno cardíaco. A melhora na função ventricular estava associada à restauração da expressão de SERCA2 e fosfo-Ser2809-RYR. Além disso, o TF aumentou a razão SERCA2/PLB no KO e a expressão de fosfo-Ser16-PLB no grupo KO com 5 meses de idade. Conclusão: Os dados apresentados no presente trabalho fornecem evidências de mecanismos moleculares que confirmam o benefício do treinamento físico como medida preventiva da insuficiência cardíaca.<br>Presynaptic a2-adrenoceptors (a2 AR) regulate the cardiovascular function by inhibiting neurotransmitter release on the sympathetic nerve terminals. We have recently reported that disruption for both a2A and a2C AR subtypes in mice (KO) leads to sympathetic hyperactivity with evidence of cardiac dysfunction by 4 mo of age. These mice provide a model system for evaluating non-pharmacological and pharmacological approaches for the prevention and treatment of heart failure. We investigated whether exercise training would improve the cardiac function and expression of myocardial Ca2+ handling proteins in KO. Methods and Results: We studied a cohort of congenic KO and their wild type (WT) controls over a period of 2 months (from 3-5 mo of age). Mice from both groups were randomly assigned into sedentary and trained. Exercise training (ET) consisted of 8-wk swimming session of 60 minutes, 5 days/wk. Blood pressure and heart rate (HR) were determined non-invasively by tail cuff. Cardiac contractility was evaluated by echocardiography. Exercise capacity was measured using a graded treadmill protocol. Cardiac sympathetic tone was estimated by pharmacological blockade of muscarinic receptors with atropine in the presence or absence of the b-adrenergic receptor antagonist propranolol. Cardiomyocyte cross-sectional diameter and cardiac collagen fraction were evaluated by optical microscopy. The protein expression of cardiac sarcoplasmic reticulum Ca2+ pump (SERCA2), phospholamban (PLB), phospho-Ser16-PLB, phospho-Thr17-PLB, sodium-calcium exchanger (NCX), ryanodine receptor (RYR), phospho-Ser2809-RYR2, and phosphatases 1 and 2A were analyzed using Western blotting technique. At 3 mo of age, no significant difference in blood pressure, FS and exercise capacity was observed between WT and KO mice, although KO mice had significantly higher HR. At 5 mo of age, when cardiac dysfunction is in an early stage, KO presented exercise intolerance and higher HR with significantly increased cardiac sympathetic tone (34%), cardiomyocyte cross-sectional diameter (15%) and cardiac collagen fraction (32%) when compared with WT mice. In addition, KO presented lower FS than WT mice (16± 0.2 vs. 20± 0.9%, p£0.05). The impaired FS in KO was associated with a reduction of SERCA2 (26%) and NCX (34%) expression. Conversely, phospho-Ser16-PLB and phospho-Ser2809-RYR2 was 56% and 42% increased in KO when compared with WT mice, respectively. ET prevented exercise intolerance and systolic dysfunction, normalized baseline HR and cardiac sympathetic tone, while it did not change cardiac collagen fraction. The improved ventricular function was associated with restored SERCA2 and phospho-Ser2809-RYR2 expression levels. Indeed, ET increased SERCA/PLB ratio and phospho-Ser16-PLB expression in 5 mo-old KO mice. Conclusion: Our data provide evidence of molecular mechanisms by which ET is a successful adjuvant to pharmacological therapy of HF.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
40

Dias, Davi José 1983. "Avaliação de três estratégias de ventilação pulmonar mecânica durante cirurgias cardíacas com circulação extracorpórea." [s.n.], 2014. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/312970.

Full text
Abstract:
Orientador: Orlando Petrucci Junior<br>Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciências Médicas<br>Made available in DSpace on 2018-08-24T18:42:58Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Dias_DaviJose_M.pdf: 1422528 bytes, checksum: 5f812e7cbe51c1829fc9e16276efdd45 (MD5) Previous issue date: 2014<br>Resumo: Introdução: A disfunção pulmonar durante cirurgias cardíacas ocorre pelos efeitos combinados da anestesia geral, circulação extracorpórea (CEC), trauma cirúrgico e isquemia pulmonar. A manobra de recrutamento alveolar (MRA) e a manutenção da pressão positiva no final da expiração (PEEP) durante a CEC são procedimentos que podem reverter o colapso alveolar e melhorar as trocas gasosas no pós-operatório. O objetivo deste estudo foi avaliar o efeito da manobra de recrutamento alveolar e da manutenção da PEEP durante a CEC na mecânica respiratória e nos parâmetros de oxigenação, em pacientes submetidos à cirurgia cardíaca com utilização de CEC. Métodos: Foram incluídos 90 pacientes (57 masculino/ 33 feminino) consecutivos, divididos em três grupos: grupo controle (GC), grupo recrutamento (GR) e grupo PEEP (GP), submetidos à cirurgia cardíaca com utilização de CEC. O GC recebeu ventilação mecânica com volume corrente de 8 ml/kg e frequência respiratória de 12 ciclos por minuto; o GR foi submetido ao mesmo tipo de ventilação mecânica e acrescido ao recrutamento alveolar imediatamente após a saída de CEC, já o GP foi submetido ao mesmo tipo de ventilação mecânica durante o ato cirúrgico, porém no momento da CEC, os pacientes não foram desconectados da ventilação mecânica, onde foi mantido uma PEEP contínua de 8 cmH2O. Os pacientes foram seguidos do momento pré-operatório até a alta hospitalar. Os pacientes foram avaliados quanto a distância caminhada no teste de caminhada de 6 minutos (TC6), complacência e resistência pulmonar, e mecânica respiratória. Resultados: A distância percorrida no TC6 no pós-operatório foi maior no GP comparado aos dois outros grupos no pós-operatório imediato e 2 meses após a cirurgia. A mecânica respiratória avaliada pela pressão inspiratória máxima (PImáx), pressão expiratória máxima (PEmáx) e pico de fluxo expiratório (PFE) variou igualmente nos três grupos não havendo diferença entre eles. A complacência pulmonar foi maior no GP no período pré-extubação comparado aos dois outros grupos. A saturação de oxigênio foi maior no grupo submetido ao recrutamento e no grupo PEEP, logo após a intervenção, mas este efeito não foi duradouro. Conclusão: A manobra de recrutamento alveolar no período intraoperatório e a manutenção de pressão positiva contínua nas vias aéreas durante a CEC proporcionaram melhora da saturação de oxigênio e da complacência pulmonar, mas estes efeitos não foram duradouros. A utilização da PEEP a CEC proporcionou maior distância percorrida no teste de caminhada de seis minutos<br>Abstract: Introduction: Pulmonary dysfunction related to cardiac surgery may occurs as consequence of several factors such as general anesthesia , cardiopulmonary bypass (CPB) , surgical trauma, and pulmonary ischemia . The alveolar recruitment maneuver (ARM ) or the maintenance of PEEP (Positive Expiratory End Pressure) throughout the CPB period may preclude the alveolar collapse and improve gas exchange at the postoperative period. The aim of this work was evaluate the effects of two different ventilatory strategies on mechanical respiratory physiology and oxygenation parameters in patients undergoing open heart surgeries using CPB. Methods: Ninety patients ( 57 male / 33 female) were allocated to three different groups named: control group (CG ), recruitment group (GR ) and PEEP group ( GP ). The CG were ventilated with a tidal volume of 8 mL/ kg and respiratory rate of 12 breaths per minute, GR were ventilated with the same parameters with additional alveolar recruitment right after weaning from CPB,, and the GP where the patients received a positive airways pressure of 8 cmH2O for the duration of the CPB time. Patients were followed-up up to 2 months of post-operative period. They were evaluated with 6-minute walk test (6MWT), pulmonary compliance resistance and respiratory muscle strength tests. Results: The GP showed longer distance walked in the 6MWT compared to GC and GR groups. The three groups were similar regarding respiratory muscle strength tests. There was an increase of lung compliance in GP at pre-extubation time compared to two other groups. The GR and GP groups showed a slight higher oxygen saturation compared to GC right after the intervention. However, these beneficial effects did not last until first day after surgery. Conclusion: Intraoperative recruitment maneuver and maintenance of PEEP during CPB produced to slight improvements on oxygen saturation and lung compliance, but these effects were not durable. The use of positive pressure during CPB improved the distance walked in six-minute walk test<br>Mestrado<br>Fisiopatologia Cirúrgica<br>Mestre em Ciências
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
41

Souza, Sérgio Luiz Borges [UNESP]. "Influência do treinamento físico sobre a função cardíaca e o sistema β-adrenérgico miocárdico em ratos com disfunção ventricular". Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2017. http://hdl.handle.net/11449/150588.

Full text
Abstract:
Submitted by SÉRGIO LUIZ BORGES DE SOUZA null (enfeborges@gmail.com) on 2017-05-10T16:06:02Z No. of bitstreams: 1 SOUZA, SLB DISSERTAÇÃO DE MESTRADO.pdf: 3472837 bytes, checksum: 674f72f28688f4341f5c0af589d80f98 (MD5)<br>Approved for entry into archive by Luiz Galeffi (luizgaleffi@gmail.com) on 2017-05-10T16:34:14Z (GMT) No. of bitstreams: 1 souza_slb_me_bot.pdf: 3472837 bytes, checksum: 674f72f28688f4341f5c0af589d80f98 (MD5)<br>Made available in DSpace on 2017-05-10T16:34:14Z (GMT). No. of bitstreams: 1 souza_slb_me_bot.pdf: 3472837 bytes, checksum: 674f72f28688f4341f5c0af589d80f98 (MD5) Previous issue date: 2017-02-21<br>Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES)<br>Introdução: A remodelação cardíaca compreende mudanças no fenótipo cardíaco, determinadas por alterações na expressão gênica em resposta a estresse biomecânico de etiologia fisiológica ou patológica. A RC, eventualmente, pode evoluir para um quadro de disfunção e posteriormente insuficiência cardíaca grave (ICG); alterações no sistema β-adrenérgico podem estar envolvidas nesse processo. Medidas não farmacológicas, como o treinamento físico (TF) são empregadas no manejo das cardiopatias, e entre os efeitos benéficos dessa terapia está a modulação do sistema β-adrenérgico. Apesar das evidencias de que o TF impacta positivamente a sinalização β-adrenérgica e a função cardíaca, não encontramos na literatura trabalhos que avaliaram a associação entre treinamento físico aeróbio de baixa intensidade, sistema β-adrenérgico e função cardíaca em ratos com sobrecarga pressórica e disfunção ventricular. Objetivo: Testar a hipótese de que o TF atenua as alterações β-adrenérgicas miocárdicas e a deterioração do desempenho cardíaco em ratos com sobrecarga pressórica e disfunção ventricular previamente instalada. Métodos: Ratos Wistar machos (70-90 g), submetidos à cirurgia de estenose aórtica supravalvar (EAo), foram inicialmente divididos em dois grupos: Controle operado (Sham) e estenose aórtica (EAo). Após 18 semanas do procedimento cirúrgico, foi realizada análise da função cardíaca para redistribuição dos grupos: não expostos ao treinamento físico (Sham, n= 18 e EAo, n= 18) e treinados (ShamTF, n= 23 e EAoTF, n= 26) durante 10 semanas. O protocolo de TF foi complementado com teste de esforço para ajuste de carga e avaliação da capacidade funcional, aplicado antes do início do programa de treinamento, após a 3ª e 7ª semana e ao fim do protocolo. A remodelação cardíaca foi caracterizada in vivo pela análise estrutural e funcional por ecocardiograma na 18ª e 28ª semana, in vitro, pelo músculo papilar isolado e pelo estudo macroscópico post mortem. O sistema β-adrenérgico foi avaliado pela expressão proteica dos β-adrenoceptores β-1 e β-2, adenilato ciclase e proteína quinase A, e pela manobra com agonista β-adrenérgico, isoproterenol, no músculo papilar isolado. Resultados: Na 18ª semana, antes de iniciar o TF, os animais EAo apresentavam hipertrofia ventricular esquerda concêntrica, disfunção diastólica e sistólica e prejuízo da capacidade funcional. Após o período de TF, os grupos ShamTF e EAoTF apresentaram aumento da capacidade funcional, visualizado pela tolerância e desempenho no exercício, e redução na ocorrência e intensidade dos sinais de insuficiência cardíaca. Na 28ª semana, o grupo EAo manteve a disfunção diastólica e sistólica, enquanto que o grupo EAoTF mostrou atenuação do prejuízo diastólico em ambas as análises, in vivo e in vitro. Não houve diferença entre os grupos na expressão proteica dos componentes do sistema β-adrenérgico; entretanto, os grupos EAo e EAoTF mostraram capacidade reduzida de resposta à estimulação por isoproterenol in vitro. Conclusão: Em conclusão, a exposição ao treinamento físico atenuou a disfunção diastólica e não alterou os os níveis proteicos dos componentes do sistema β-adrenérgico miocárdico, que não se modificaram com o processo de remodelação cardíaca.<br>Introduction: Cardiac remodeling comprises changes in the cardiac phenotype, determined by changes in genic expression in response to biomechanical stress of physiological or pathological etiology. CR can eventually evolve into a condition of dysfunction and subsequently severe heart failure (GCI); Alterations in the β- adrenergic system may be involved in this process. Non-pharmacological measures such as physical training (PT) are used in the management of heart diseases, and among the beneficial effects of this therapy is the β-adrenergic system modulation. Despite the evidence that TF has a positive effect on β-adrenergic signaling and cardiac function, we did not find in the literature studies that evaluate the association between low-intensity aerobic physical exercise, β-adrenergic system and cardiac function in rats with pressure overload and ventricular dysfunction. Objective: To test the hypothesis that PT attenuates myocardial β-adrenergic alterations and deterioration of cardiac performance in rats with pressure overload and previously installed ventricular dysfunction. METHODS: Male Wistar rats (70-90 g) submitted to supravalvular aortic stenosis surgery (AS), were initially divided into two groups: Operated control (Sham) and aortic stenosis (AS). After 18 weeks of the surgical procedure, cardiac function analysis was performed for redistribution of the groups: non-exposed to physical training (Sham, n = 18 and AS, n = 18) and trained (TFSham, n = 23 and PTAS, n = 26) for 10 weeks. The PT protocol was complemented with an exercise test for load adjustment and functional capacity assessment, applied before the start of the training program, after the 3rd and 7th week and at the end of the protocol. Cardiac remodeling was characterized in vivo by structural and functional analysis by echocardiogram at the 18th and 28th week, in vitro by the isolated papillary muscle and by the macroscopic post mortem study. The β-adrenergic system was evaluated by protein expression of β-1 and β-2 adrenoceptors, adenylate cyclase and protein kinase A, and by adding the isoproterenol β-adrenergic agonist in the isolated papillary muscle. Results: At the 18th week, before starting PT, the AS animals presented concentric left ventricular hypertrophy, diastolic and systolic dysfunction and impairment of functional capacity. After the PT period, the PTSham and PTAS groups showed increased functional capacity, visualized by tolerance and exercise performance, and reduction in the occurrence and intensity of the signs of heart failure. At week 28, the AS group maintained diastolic and systolic dysfunction, whereas the PTAS group showed attenuation of diastolic damage in both analyzes, both in vivo and in vitro. There was no difference between groups in the protein expression of β- adrenergic system components; However, the AS and PTAS groups showed reduced ability to respond to isoproterenol stimulation in vitro. Conclusion: In conclusion, exposure to physical training attenuated diastolic dysfunction and did not alter the protein levels of components of the myocardial β-adrenergic system, which did not change with the cardiac remodeling process.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
42

Souza, Sérgio Luiz Borges. "Influência do treinamento físico sobre a função cardíaca e o sistema β-adrenérgico miocárdico em ratos com disfunção ventricular". Botucatu, 2017. http://hdl.handle.net/11449/150588.

Full text
Abstract:
Orientador: Antonio Carlos Cicogna<br>Resumo: Introdução: A remodelação cardíaca compreende mudanças no fenótipo cardíaco, determinadas por alterações na expressão gênica em resposta a estresse biomecânico de etiologia fisiológica ou patológica. A RC, eventualmente, pode evoluir para um quadro de disfunção e posteriormente insuficiência cardíaca grave (ICG); alterações no sistema β-adrenérgico podem estar envolvidas nesse processo. Medidas não farmacológicas, como o treinamento físico (TF) são empregadas no manejo das cardiopatias, e entre os efeitos benéficos dessa terapia está a modulação do sistema β-adrenérgico. Apesar das evidencias de que o TF impacta positivamente a sinalização β-adrenérgica e a função cardíaca, não encontramos na literatura trabalhos que avaliaram a associação entre treinamento físico aeróbio de baixa intensidade, sistema β-adrenérgico e função cardíaca em ratos com sobrecarga pressórica e disfunção ventricular. Objetivo: Testar a hipótese de que o TF atenua as alterações β-adrenérgicas miocárdicas e a deterioração do desempenho cardíaco em ratos com sobrecarga pressórica e disfunção ventricular previamente instalada. Métodos: Ratos Wistar machos (70-90 g), submetidos à cirurgia de estenose aórtica supravalvar (EAo), foram inicialmente divididos em dois grupos: Controle operado (Sham) e estenose aórtica (EAo). Após 18 semanas do procedimento cirúrgico, foi realizada análise da função cardíaca para redistribuição dos grupos: não expostos ao treinamento físico (Sham, n= 18 e EAo, ... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)<br>Abstract: Introduction: Cardiac remodeling comprises changes in the cardiac phenotype, determined by changes in genic expression in response to biomechanical stress of physiological or pathological etiology. CR can eventually evolve into a condition of dysfunction and subsequently severe heart failure (GCI); Alterations in the β- adrenergic system may be involved in this process. Non-pharmacological measures such as physical training (PT) are used in the management of heart diseases, and among the beneficial effects of this therapy is the β-adrenergic system modulation. Despite the evidence that TF has a positive effect on β-adrenergic signaling and cardiac function, we did not find in the literature studies that evaluate the association between low-intensity aerobic physical exercise, β-adrenergic system and cardiac function in rats with pressure overload and ventricular dysfunction. Objective: To test the hypothesis that PT attenuates myocardial β-adrenergic alterations and deterioration of cardiac performance in rats with pressure overload and previously installed ventricular dysfunction. METHODS: Male Wistar rats (70-90 g) submitted to supravalvular aortic stenosis surgery (AS), were initially divided into two groups: Operated control (Sham) and aortic stenosis (AS). After 18 weeks of the surgical procedure, cardiac function analysis was performed for redistribution of the groups: non-exposed to physical training (Sham, n = 18 and AS, n = 18) and trained (TFSham, ... (Complete abstract click electronic access below)<br>Mestre
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
43

Guzzoni, Vinicius. "Remodelamento da matriz extracelular e respostas cardíacas funcionais em ratos idosos submetidos a treinamento resistido." Universidade Federal de São Carlos, 2016. https://repositorio.ufscar.br/handle/ufscar/7766.

Full text
Abstract:
Submitted by Luciana Sebin (lusebin@ufscar.br) on 2016-09-28T12:49:43Z No. of bitstreams: 1 TeseVG.pdf: 16725561 bytes, checksum: 4a535b068b4ee7e66f0e74094c0f1ed0 (MD5)<br>Approved for entry into archive by Marina Freitas (marinapf@ufscar.br) on 2016-10-10T18:43:03Z (GMT) No. of bitstreams: 1 TeseVG.pdf: 16725561 bytes, checksum: 4a535b068b4ee7e66f0e74094c0f1ed0 (MD5)<br>Approved for entry into archive by Marina Freitas (marinapf@ufscar.br) on 2016-10-10T18:43:12Z (GMT) No. of bitstreams: 1 TeseVG.pdf: 16725561 bytes, checksum: 4a535b068b4ee7e66f0e74094c0f1ed0 (MD5)<br>Made available in DSpace on 2016-10-10T18:43:24Z (GMT). No. of bitstreams: 1 TeseVG.pdf: 16725561 bytes, checksum: 4a535b068b4ee7e66f0e74094c0f1ed0 (MD5) Previous issue date: 2016-03-04<br>Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES)<br>INTRODUCTION: It is well documented that aging causes morphological and functional alterations in the heart. Cardiac ECM remodeling is one event of structural changes in left ventricle (LV), which is modulated by MMPs/TIMPs balance and may lead to cardiac fibrosis. To prevent such effects inherent of aging, aerobic exercise training has been suggested to improve the cardiac fibrosis and function. However the effects of resistance training (RT) remains unclear. Whether that RT could alter cardiac function following cardiac ECM remodeling is uncertain. PURPOSE: to investigate the chronic effects of high intensity resistance training (RT) in the extracellular matrix (ECM) remodeling of left ventricle (LV) and cardiac function in old rats. PROCEDURES: Rats with 3 and 21 months-age were assigned as young sedentary (YS), young trained (YT), old sedentary (OS) and old trained (OT). The trained groups (YT and OT) were submitted to high-intensity RT protocol (3 times a week during 12 weeks). After 48h post-training, hemodynamic and intra-ventricular pressures were recorded. LV myocyte width, LV connective tissue and collagen fibrils were analyzed. MMP-2 activity, gene and protein expression from ECM components as well as angiotensin II (Ang-II) and atrial natriuretic peptide (ANP) were evaluated FINDINGS: LV myocyte width and connective tissue were reduced in OT rats. RT increased the MMP-2 activity in OT rats and improved the agerelated increase in the left ventricle end diastolic pressure (LVEDP). The RT unchanged Ang-II and ANP in LV of old rats. CONCLUSION: RT was effective to decrease LV connective tissue, which was associated with increased ECM remodeling by MMP-2 activity in LV tissue and improvement of LVEDP in aging rats. Our results point out the importance of RT in ECM homeostasis and diastolic function in experimental aging model.<br>INTRODUÇÃO: O remodelamento da matriz extracelular (MEC) cardíaca é um evento dentre estas mudanças estruturais no ventrículo esquerdo (VE) que é orquestrado pelos níveis de metaloproteinases (MMP) e seus inibidores endógenos (TIMPs). Na tentativa de prevenir tais efeitos decorrentes da idade avançada, o exercício aeróbico tem sido sugerido por melhorar a fibrose e a função cardíaca. Entretanto, os efeitos do treinamento resistido (TR) nestas variáveis necessitam de melhor compreensão. OBJETIVO: investigar os efeitos crônicos do TR de alta intensidade na MEC do VE e a função cardíaca em ratos idosos. METODOLOGIA: ratos de 3 e 21 meses de idade foram designados como grupos: jovem sedentário (YS), jovem treinado (YT), idoso sedentário (OS) e idoso treinado (OT). Os grupos treinados foram submetidos à um protocolo de 12 semanas de escalada sob alta intensidade, 3 vezes por semana. Decorridos 48h pós última sessão de treino, medidas hemodinâmicas foram registradas: pressão arterial sistólica (SAP), pressão arterial diastólica (DAP), pressão arterial média (MAP), frequência cardíaca (HR), constante de decaímento da pressão ventricular (Tau), derivada temporal positiva da pressão intraventricular (+d P/dt), razão de decaímento da pressão ventricular (-dP/dt), pressão arterial sistólica máxima do VE (LVSP) e pressão arterial diastólica final do VE (LVEDP). Largura dos cardiomiócitos, % de tecido conectivo e de colágeno intersticial foram analisados no VE. A atividade da MMP-2 foi detectada por zimografia, assim como a expressao gênica e proteica de alguns constituintes da MEC. Moduladores da hipertrofia e fibrose cardíaca, angiotensina II (Ang-II) e peptídeo natriurético atrial (ANP) foram avaliados. RESULTADOS: a largura do cardiomiócito e a concentração de colágeno diminuíram em ratos OT comparados ao grupo OS. TR aumentou a atividade da MMP-2 e atenuou os aumentos na LVEDP de ratos idosos. Ratos OT não apresentaram alterações significativas na expressão dos elementos da MEC e nos peptídeos cardíacos Ang-II e ANP. O TR diminuiu significativamente a expressão gênica elevada de TIMP-1, TGF-β e COL-1, observados no grupo OS. CONCLUSÃO: o TR foi eficaz em diminuir o colágeno cardíaco o que pode ser associado com a melhora na função diastólica, o que pode estar relacionado com o aumento na atividade da MMP-2 em VE de ratos idosos. O TR atenuou a via de sinalização TGF-β–TIMP-1–COL-1, a nível transcricional. Portanto este estudo revela a importância do treinamento resistido na homesostase da MEC e melhora da função diastólica em modelo experimental de idoso.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
44

Paula, Gabrielle Silveira de. "Efeitos da alimentação/digestão e do jejum prolongado sobre a função cardíaca de cascavéis, Crotalus durissus terrificus." Universidade Federal de São Carlos, 2012. https://repositorio.ufscar.br/handle/ufscar/1351.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2016-06-02T19:22:58Z (GMT). No. of bitstreams: 1 5111.pdf: 6171719 bytes, checksum: 0356f236abaa5b549156bc72fde00f70 (MD5) Previous issue date: 2012-09-14<br>Universidade Federal de Minas Gerais<br>Some snakes have the ability to survive long periods without food and are capable to ingest large meal size. The ingestion of proportionally large preys triggers an expressive increase on the oxidative metabolic demand (SDA Specific Dinamic Action) which can become several times higher than the resting metabolic rate. The two described extreme situations might lead to cardiac changes to adapt structure and function in order to afford these two opposite physiological demands. During long food deprivation (Phase III), the depletion of the body structure may affect the heart muscle. That should be reverted to the SDA and prevent an overload on cardiovascular system. The standard cardiac function of South-american Rattlesnake, Crotalus durissus terrificus, was described as well as the changes caused by long term food deprivation and SDA. The importance of sodium-calcium exchanger (NCX), functionality of sarcoplasmic reticulum, extracellular calcium dependence and the effect of adrenergic stimulation were tested in adult animals at 30°C, under three different metabolic states: postabsorptive, SDA peak and food deprivation. The ventricular mass does not change after food deprivation and SDA. The force of contraction was higher in the base of the heart if compared to the apex, but there is no difference among the experimental groups and it is probably reflex of the fiber orientation in each region of the ventricle. The sarcoplasmatic reticulum is functional in all groups, but the dependence of reticular calcium is lower during starvation compared to the other groups. Muscle contraction is mostly supported by the extracellular Ca2+. The NCX have minor contribution to force generation (20%) but has a major role pumping calcium out of the cell (faster than SERCA). The increase in extracellular Ca2+ concentration during digestion can augment twitch force and would represent a contractile advantage to support the increased cardiac work without the development of hypertrophy. The adrenergic stimulation produced sustained increase in Fc for a wide range of stimulation frequencies in all the tested groups.<br>O coração possui a importante capacidade de se remodelar diante de alterações nas demandas funcionais. Serpentes apresentam a capacidade de ingestão de grandes presas e a capacidade de sobreviver a grandes períodos de privação alimentar. A ingestão de grandes massas de alimento demanda uma elevação metabólica e leva a uma compensação na massa ventricular e um aumento na força de contração do miocárdio, evitando uma sobrecarga no sistema cardiovascular. Durante o jejum ocorre depleção da estrutura corpórea podendo também atingir o músculo cardíaco. Para descrever a função cardíaca da Cascavél Sul-americana, Crotalus durissus terrificus, e as possíveis alterações diante dos extremos metabólicos, foi testada a importância do trocador Na+/Ca2+ (NCX), a funcionalidade do retículo sarcoplasmático (RS), a dependência do Ca2+ extracelular e o efeito da estimulação adrenérgica em animais adultos à temperatura constante de 30°C em período pós-absortivo, pico de SDA e após jejum prolongado. Observou-se que a massa ventricular se mantém estável mesmo durante os extremos metabólicos. Há uma diferença na geração de tensão entre as tiras da base e ápice ventriculares, presente nos 3 grupos alimentares e que pode se dar em função da orientação das fibras nas duas regiões do ventrículo. O teste com rianodina mostrou que o RS é funcional nos 3 grupos porém a dependência do cálcio proveniente do RS é menor após o jejum prolongado quando comparado aos demais grupos. O cálcio extracelular é o principal responsável pela contração do miócito cardíaco e o NCX, que fornece uma pequena parte de cálcio para a contração, é o principal bombeador de cálcio para fora da célula e é mais rápido do que a Ca2+- ATPase do RS. O meio extracelular é a principal fonte de cálcio ativador da contração sendo que o aumento de cálcio circulante disponível para a contração nos animais durante a digestão ofereceria uma vantagem contrátil para este grupo sem necessidade de hipertrofia. A adrenalina produziu um aumento substancial na Fc capaz e ser mantido por diferentes frequências de estimulação nos 3 grupos testados.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
45

Sasseron, Ana Beatriz. "Influência da atuação fisioterapêutica e intensidade da dor na função respiratória em pacientes submetidos à cirurgia cardíaca eletiva." [s.n.], 2010. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/312390.

Full text
Abstract:
Orientadores: Ilka de Fátima Santana Ferreira Boin, Sebastião Araújo<br>Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciências Médicas<br>Made available in DSpace on 2018-08-15T23:52:43Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Sasseron_AnaBeatriz_M.pdf: 872264 bytes, checksum: 6bc1e73ee6b6ee241a3baa5d4991e69f (MD5) Previous issue date: 2010<br>Resumo: Antecedentes: A fisioterapia pré-operatória em cirurgia cardíaca (CC) visa amenizar a disfunção respiratória e prevenir ou tratar complicações pulmonares comuns no período pós-operatório (PO). Objetivos: Avaliar a influência da fisioterapia respiratória pré-operatória e a intensidade da dor pós-operatória referida em determinadas variáveis utilizadas para a mensuração da função respiratória em pacientes submetidos à CC eletiva com circulação extracorpórea (CEC). Desenho: Pesquisa prospectiva, de coorte longitudinal, por amostra de conveniência. Local: Hospital da Irmandade Santa Casa de Misericórdia de Araras. Período: Agosto a dezembro de 2007. Método: Foram estudados 35 pacientes. As variáveis que avaliaram a função respiratória: força muscular respiratória, volume corrente (VC), volume minuto (VM), frequência respiratória (FR) e capacidade vital (CV) foram obtidas nos momentos: pré-operatório (PRE-OP) e PO (1°, 3° e 5°PO). A dor PO referida foi correlacionada com a disfunção respiratória. Baseado na mediana do número de sessões de fisioterapia PRE-OP realizadas, os pacientes foram divididos em Grupo 1 (pacientes que realizaram menor número de sessões) e Grupo 2 (pacientes que realizaram maior número de sessões). Os pacientes seguiram a rotina de atendimento fisioterapêutico local no PO. Resultados: Quinze pacientes compuseram o Grupo 1 (= 6 sessões) e 20 o Grupo 2 (= 8 sessões). As comparações das variáveis categóricas medidas no PRE-OP entre os grupos (idade, peso, altura, índice de massa corpórea e tempo de CEC), além das variáveis que avaliaram a função respiratória antes da CC não apresentaram diferenças significantes, evidenciando homogeneidade da amostra. Entretanto, a variável tempo total de cirurgia (média±desvio padrão) foi maior no grupo 2 (238,2±55,1 minutos versus 197,7±55,8 minutos no grupo 1, p=0,045). Houve predomínio de sujeitos do sexo masculino (73,3% no grupo 1 e 60,0% no grupo 2) e ex-tabagistas (73,3% no grupo 1 e 50,0% no grupo 2), predominando a cirurgia de revascularização do miocárdio (66,7% no grupo 1 e 70,0% no grupo 2). Em todas as variáveis da função respiratória estudadas, os valores obtidos no período PO foram menores em relação aos do PRE-OP em ambos os grupos e permaneceram abaixo até o 5°PO, com exceção do VM. Não houve diferença estatisticamente significante no comportamento das variáveis entre os grupos em relação aos tempos, com exceção do VC, que apresentou aumento significante (p = 0,029) entre os momentos 1º PO e 5º PO e 3º PO e 5º PO apenas para o grupo 2. Quanto maior foi a dor PO referida, maior foi a FR e menores foram os valores de VM e CV. O tempo de internação hospitalar foi similar entre os grupos. Conclusões: O número de sessões de fisioterapia PRE-OP não teve influência na evolução da função respiratória no PO de CC. A intensidade da dor pós-operatória referida influenciou de forma significante o aumento da FR e a diminuição do VM e da CV<br>Abstract: Background: Preoperative physiotherapy in cardiac surgery (CS) aims to minimize respiratory dysfunction and prevent or treat pulmonary complications common in postoperative period (PO). Purpose: To evaluate the influence of preoperative respiratory physiotherapy and the intensity of postoperative referred pain in certain variables of respiratory function measurements in patients undergoing elective CS with cardiopulmonary bypass (CPB). Design: Prospective and longitudinal cohort with a convenience sample. Setting: Hospital of the Santa Casa de Misericórdia de Araras. Period: August to december of 2007. Method: Thirty-five patients were studied. Respiratory function variables [respiratory muscle strength, tidal volume (TV), minute volume (MV), respiratory rate (RR) and vital capacity (VC)] were obtained at preoperative period (PP) and postoperative moments (1st, 3rd e 5th PO). Referred postoperative pain was correlated with respiratory dysfunction. Based on median of the number of preoperative physiotherapy sessions performed, patients were allocated into two groups: Group 1 (patients with fewer sessions) and group 2 (more sessions). Patients followed the local routine for physiotherapy at PO. Results: Fifteen patients composed the group 1 (6 sessions) and 20 the group 2 (= 8 sessions). Categorical variables obtained at PP period and compared between the two groups (age, weight, height, body mass index and CPB time), as well variables for respiratory function measurements, had not statistical differences, showing homogeneity of the casuistic. However, time of surgery (meanstandard deviation) was higher in group 2 (238.2±55.1 minutes versus 197.7±55.8 minutes in group 1, p=0.045). Overall, there was a predominance of male subjects (73.3% in group 1 and 60% in group 2), ex-smokers (73.3% in group 1 and 50.0% in group 2) and coronary artery bypass grafting (66.7 % in group 1 and 70.0% in group 2). All variables obtained in PO had lower values than those of PP for both groups, and remained bellow until the 5th PO day, with exception of the MV. When PO moments were evaluated, there was no statistical difference for variables performance between groups regarding the moments, with the exception of TV that presented significant increase (p = 0.029) between 1st and 5th PO; and 3rd and 5th PO only for group 2. Higher referred pain was seen with higher RR and with lower values of MV and VC. Both groups had similar hospital length of stay. Conclusions: The number of preoperative physiotherapy sessions had no influence on the evolution of respiratory function at the PO in CS. The intensity of postoperative referred pain influenced significantly the increase of RR and the reduction of MV and VC<br>Mestrado<br>Cirurgia<br>Mestre em Ciências Médicas
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
46

DIAS, Aíla Maria Castro. "EFEITO DO FORTALECIMENTO MUSCULAR INSPIRATÓRIO NA FORÇA MUSCULAR RESPIRATÓRIA, VARIABILIDADE DA FREQUÊNCIA CARDÍACA, PRESSÃO ARTERIAL E QUALIDADE DE VIDA DE MULHERES EM HEMODIÁLISE." Universidade Federal do Maranhão, 2017. https://tedebc.ufma.br/jspui/handle/tede/tede/2016.

Full text
Abstract:
Submitted by Maria Aparecida (cidazen@gmail.com) on 2017-11-27T17:07:13Z No. of bitstreams: 1 Aíla.pdf: 9853381 bytes, checksum: 2f057088f4fd20c386228011f9af7aa4 (MD5)<br>Made available in DSpace on 2017-11-27T17:07:13Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Aíla.pdf: 9853381 bytes, checksum: 2f057088f4fd20c386228011f9af7aa4 (MD5) Previous issue date: 2017-07-07<br>CAPES.<br>Introduction: Chronic Kidney Disease (CKD) is a gradual onset disease in which the individual becomes subject to dialysis, defined by structural abnormalities of the kidneys that can lead to a reduction in renal function, diagnosed by a glomerular filtration of less than 60 ml/min /1.73 m2 for a period of three months or more. Hemodialysis (HD) is the most used treatment, being responsible for extracorporeal blood filtration. In the muscular system, the most affected by muscular atrophy would be the respiratory system. Cardiovascular diseases are the main cause of morbidity and mortality in this population. More than 50% of all deaths occurring in renal patients are due to cardiovascular events. With the dysfunctional autonomic nervous system (ANS), there is a reduction in heart rate variability (HRV) and the development of complex arrhythmias. The multiple limitations and complications of CKD have a negative impact on the quality of life of these patients.Objective: Investigating whether inspiratory muscle training (IMT) in chronic renal patients on hemodialysis can provide additional benefits to the cardiopulmonary system, the autonomic nervous system, and quality of life. Methods: Thirteen women in Hemodialysis Treatment were selected for an inspiratory muscle training program (IMT) with Threshold IMT at 40% of Maximum Inspiratory Pressure (MIP) for 30 daily minutes, during 7 days, for 12 weeks. The maximal MIP and Expiratory Pressure (MEP), blood pressure (BP) before and after each training, Heart Rate Variability (HRV) analysis, pulmonary functional capacity were assessed by the 6-minute walk test (6MWT) and the quality of life by KDQOLSFTM. Results: MIP increased -35.33 ± 20.49 cmH20 to -58.89 ± 23.02 cmH20 (p <0.0028), from MEP 51.67 ± 30 cmH20 to 65.56 ± 20.07 cmH20 (p <0.0281). In the HRV there was no statistically significant improvement. Quality of life improved on Symptoms/ Problems scores at weeks 4, 8 and 12 compared to week 0 (p <0.0009), and on Cognitive Function with improvement at week 12 compared to week 0 (p <0.0491) . The creatinine values presented a statistically significant decrease in the values of weeks 4, 8 and 12 compared to week 0, with p = 0.0004. Conclusion: IMT proved to be an easily applicable alternative treatment for improving respiratory muscle strength and serum creatinine levels, and may be widely used in patients with CKD, concomitant with hemodialysis treatment.<br>Introdução: A Doença Renal Crônica (DRC) é uma doença de início gradativo, na qual o indivíduo se torna sujeito ao tratamento dialítico, definido por anormalidades estruturais dos rins que podem levar à redução da função renal, diagnosticada por uma filtração glomerular menor que 60 ml/min/1,73 m2 durante um período de três meses ou mais. A hemodiálise (HD) é o tratamento para a DRC mais utilizada, sendo responsável pela filtração extracorpórea do sangue. No sistema muscular, o mais afetado por atrofia muscular, é o sistema respiratório. As doenças cardiovasculares são a principal causa de morbidade e mortalidade nessa população. Mais de 50% do total de mortes que ocorrem nos doentes renais são por eventos cardiovasculares. Com o sistema nervoso autônomo (SNA) disfuncional, há uma redução na variabilidade da frequência cardíaca (VFC) e o desenvolvimento de arritmias complexas. As limitações e complicações múltiplas da DRC têm um impacto negativo na qualidade de vida desses pacientes. Objetivo: Investigar se o treinamento muscular inspiratório (TMI) nos pacientes renais crônicos em hemodiálise pode proporcionar benefícios adicionais ao sistema cardiopulmonar, ao sistema nervoso autônomo e na qualidade de vida. Metodologia: Foram selecionadas 13 mulheres em Tratamento Hemodialítico, para um programa de treinamento da musculatura inspiratória (TMI), com Threshold IMT, a 40% da Pressão Inspiratória Máxima (PImax) por 30 minutos diários, 7 dias, por 12 semanas. Foram avaliadas a PImáx e Pressão Expiratória máxima (PEmáx), pressão arterial (PA) antes e após cada treino, análise da Variabilidade da Frequência Cardíaca (VFC), capacidade funcional pulmonar pelo Teste de caminhada de 6 minutos (TC6) e da qualidade de vida pelo KDQOL-SFTM. Resultados: Foi encontrado aumento da PImáx -35,33±20,49 cmH20 para -58,89± 23,02cmH20 (p<0,0028), da PEmáx 51,67±30cmH20 para 65,56± 20,07cmH20 (p<0,0281). Na VFC não houve melhora estatisticamente significativa. A qualidade de vida apresentou melhoras nos escores Sintomas/Problemas nas semanas 4,8 e 12 comparado à semana 0 (p<0,0009), e na Função Cognitiva com melhora na semana 12 comparada à semana 0 (p<0,0491). Os valores de creatinina apresentaram diminuição estatisticamente significativa nos valores das semanas 4, 8 e 12 comparados a semana 0, com p = 0,0004. Conclusão: O TMI mostrou ser uma alternativa de tratamento de fácil aplicação para melhora da força muscular respiratória e nos valores de creatinina sérica, podendo ser amplamente utilizado em pacientes com DRC, concomitante ao tratamento hemodialítico.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
47

Montes, Padilla César Amadeo. "Estudio de la función diastólica y las alteraciones de la geometría cardiaca en pacientes hipertensos del Servicio de Cardiología del Hospital Nacional Daniel Alcides Carrión, mayo 2008." Bachelor's thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2009. https://hdl.handle.net/20.500.12672/14567.

Full text
Abstract:
Caracteriza los parámetros ecocardiográficos de función diastólica y las alteraciones geométricas de los pacientes hipertensos sometidos a un ecocardiograma transtorácico durante el mes de mayo del 2008 en el Servicio de Cardiología del Hospital Daniel Alcides Carrión. El etudio es observacional, descriptivo, transversal explicativo. Se incluyeron 36 pacientes hipertensos del Servicio de Cardiología del Hospital Daniel Alcides Carrión durante el mes de mayo del 2008. Todos fueron sometidos a un ecocardiograma Doppler color, se evaluaron parámetros diastólicos Doppler convencionales y por Doppler tisular. Hubo 36 pacientes en el estudio. La edad promedio fue 69,2 + 8,4 años, tenían 9,8 años de tiempo de enfermedad, 69,4% fueron mujeres, y el índice de masa corporal promedio fue de 28,7 + 5,6 kg/m2. Los pacientes tenían un índice de masa ventricular izquierda de 114,5 + 27,7 gr/m2 y un grosor de pared relativo de 0,5 + 0,1. El 72,2% tenía hipertrofia concéntrica del ventrículo izquierdo. El volumen indexado promedio de la aurícula izquierda fue de 41,2 + 14,7 cm3/m2. El Doppler tisular mostró una onda E’septal de 8,19 + 2,16 cm/s y una relación E/E’ de 11,07 + 2,88. La prevalencia de disfunción diastólica fue 69,4%, siendo la disfunción diastólica leve de 44,4%, y la disfunción diastólica moderada de 25%. La severidad de la disfunción diastólica se correlacionó significativamente a un mayor volumen de aurícula izquierda (p=0,007) y no hubo una correlación significativa con el índice de masa ventricular izquierda (p=0,6). Estos datos indican que la disfunción diastólica en los pacientes hipertensos es prevalente y que existe una correlación importante entre la severidad de disfunción<br>Trabajo académico
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
48

Campos, Juliane Cruz. "Caracterização da função e da dinâmica mitocondrial em modelo animal de disfunção cardíaca associada ao infarto do miocárdio: efeitos do treinamento físico aeróbico." Universidade de São Paulo, 2012. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/39/39132/tde-13082012-163112/.

Full text
Abstract:
O infarto do miocárdio é atualmente considerado a etiologia que mais contribui para o aparecimento de insuficiência cardíaca (IC) em humanos. Em detrimento a hiperativação de fatores neuro-humorais, a progressão da IC é caracterizada por uma série de anormalidades celulares associadas à disfunção ventricular. Dentre estas anormalidades, alterações na função e dinâmica mitocondrial merecem destaque, uma vez que a homeostase da organela é essencial para a viabilidade celular e o bom funcionamento da bomba cardíaca. No presente estudo, caracterizamos em modelo animal de disfunção cardíaca associada ao infarto do miocárdio: a) fenótipo cardíaco; b) função mitocondrial; c) equilíbrio redox; e d) dinâmica mitocondrial. Nossos resultados nos permitem afirmar que doze semanas após a cirurgia de infarto do miocárdio, os animais desenvolveram importantes alterações fenotípicas como aumento da massa cardíaca, dilatação ventricular, hipertrofia do cardiomiócito e maior deposição de tecido fibroso cardíaco, que contribuíram para o estabelecimento da disfunção ventricular. Além disso, foi possível confirmar a instalação do quadro de disfunção mitocondrial cardíaca, representada pela redução na capacidade respiratória e perda da homeostase redox. Por fim, encontramos um aumento no número de mitocôndrias cardíacas com menor diâmetro, alterações que vieram acompanhadas de uma menor atividade das enzimas relacionadas à fusão mitocondrial. Uma vez caracterizada a função e a dinâmica mitocondrial na disfunção cardíaca, avaliamos o efeito do treinamento físico aeróbico (TF) nessas variáveis. O TF, atualmente utilizado como um adjuvante no tratamento das doenças cardiovasculares, foi eficaz em promover o remodelamento cardíaco reverso e melhorar a função cardíaca nos animais infartados. Além disso, melhorou a capacidade respiratória e reduziu o estresse oxidativo, restaurando a função mitocondrial. Aliado a esses achados, o TF normalizou a atividade das enzimas relacionadas à dinâmica mitocondrial, fato associado à normalização do número e tamanho da organela. Esses resultados demonstram que a disfunção cardíaca induzida por infarto do miocárdio está associada à um quadro de mitocondriopatia em ratos, com alterações tanto na função quanto estrutura mitocondrial, e que o TF desencadeia efeitos benéficos na manutenção da integridade/função mitocondrial e melhora da função contrátil cardíaca<br>Myocardial infarction is considered the etiology that most contributes to the onset of heart failure in humans. Among the ventricular dysfunction-associated cellular abnormalities, changes in mitochondrial function and dynamics are critical, since the organelle homeostasis is crucial in maintaining the metabolic, electrical and mechanical properties of the heart. In the present study, we characterized in cardiac dysfunction- induced myocardial infarction in rats: a) cardiac phenotype; b) mitochondrial metabolism; c) redox balance, and d) mitochondrial dynamics. Our results show that twelve weeks after myocardial surgery, the animals developed pathological cardiac remodeling-associated ventricular dysfunction. Furthermore, we observed a reduced mitochondrial respiratory capacity and loss of redox homeostasis. Finally, we found a lower activity of enzymes related to mitochondrial fusion, these changes were accompanied by an increase in the number of small mitochondria. Once characterized mitochondrial function and dynamics, we evaluated the effect of exercise training in these variables in rats with cardiac dysfunction. The exercise training, currently established as an important non-pharmacological treatment for cardiovascular diseases, reversed the pathological cardiac remodeling and minimized the ventricular dysfunction in infarcted animals. Furthermore, exercise training restored the mitochondrial function by increasing respiratory capacity and reducing oxidative stress. Finally, exercise training restored the activity of mitochondrial dynamics-related enzymes and morphology. Taken together, our findings uncover the potential benefits of exercise training in reversing the cardiac mitochondriopathy observed in failing hearts, reinforcing the importance of this intervention as a non-pharmacological tool for heart failure therapy
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
49

Santos, Leonardo dos [UNIFESP]. "Efeitos do implante de células mononucleares da medula óssea sobre a função cardíaca e o remodelamento do miocárdio remanescente em ratos." Universidade Federal de São Paulo (UNIFESP), 2008. http://repositorio.unifesp.br/handle/11600/24246.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2015-12-06T23:47:44Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2008<br>Conselho Nacional de Desenvolvimento Científico e Tecnológico (CNPq)<br>O Infarto do Miocárdio (IM) é uma das principais causas de morte súbita, insuficiência cardíaca (IC) e perda da qualidade de vida. Como o coração tem capacidade limitada de regeneração, terapias como o implante de células-tronco vem sendo desenvolvidas. O objetivo deste trabalho foi estudar o implante de células mononucleares derivadas da medula-óssea no IM experimental em ratos, avaliando seus efeitos sobre o remodelamento miocárdico, função ventricular global e contratilidade do miocárdico remoto ao infarto. Para tanto, utilizou-se injeção intramiocárdica de células da medula-óssea (BMC) de ratos machos Lewis-inbred, 48 horas após oclusão da artéria coronária interventricular anterior em ratas da mesma linhagem. Após seis semanas, foi analisada função cardíaca global in vivo por ecocardiografia Doppler e avaliação hemodinâmica, seguida do estudo in vitro da mecânica contrátil do miocárdio remanescente representado pelo músculo papilar isolado. Posteriormente, realizaram-se estudos histopatológicos dos processos de fibrose intersticial (coloração com picrossirius red), hipertrofia (volume nuclear do miócito) e densidade capilar (coloração com ácido periódico de Schiff); e avaliação por Western blotting de proteínas envolvidas na contração no tecido remoto ao infarto: Ca2+-ATPase do retículo sarcoplasmático (SERCA2), fosfolamban total (PLB) e fosforilado (PLB-Ser16), trocador Na+ /Ca2+ (NCX), e isoformas α1 e α2 da Na+ /K+ -ATPase (NKA). Os ratos foram distribuídos em infartos moderados (30- 39% do VE = mIM) e grandes (≥ 40% do VE = IM), tratados (grupos mIM+BMC e IM+BMC) ou não tratados (grupos mIM e IM), e comparados ao grupo sem infarto nem terapia (SHAM). P < 0,05 foi considerado significante. A mortalidade durante os procedimentos ou acompanhamento não foi diferente entre os grupos. A análise por PCR identificou cromossomo Y de células de macho implantadas em amostras coletadas de corações de fêmeas desde dez minutos após implante até seis semanas, com intensidade decrescente. Após seis semanas o tamanho do infarto foi discretamente menor em IM+BMC (38 ± 1%) que em IM (44 ± 1%), e também em mIM+BMC (31 ± 1%) comparado aos mIM (34 ± 1% do VE). IM+BMC cursou com menor dilatação ventricular (45 ± 10%) que IM (86 ± 7%) com melhora da fração de encurtamento do VE em 20 ± 9% e menor incidência de hipertensão pulmonar, enquanto mIM e mIM+BMC demonstraram comportamento semelhante. O aumento na pressão diastólica final (PDf) somente detectado em IM (16 ± 2 mm Hg) assim como a depressão da +dP/dtmáx (7.727 ± 367 mm Hg/s) foram prevenidos em IM+BMC (5 ± 2 mm Hg e 9.035 ± 345 mm Hg/s). Os demais parâmetros hemodinâmicos analisados sob condições basais não foram diferentes do grupo SHAM. Entretanto, a sobrecarga pressórica súbita reduziu sensivelmente o volume ejetado em mIM (-46 ± 4%) e IM (-63 ± 4%), mas apenas discretamente em mIM+BMC (-12 ± 6%) e IM+BMC (-20 ± 3%) semelhante aos -9 ± 4% de SHAM. A correlação estabelecida entre aumento na pós-carga e geração de trabalho sistólico mostrou-se positiva nos SHAM (inclinação média de 0,75 ± 0,09) e nos tratados mIM+BMC (0,74 ± 0,12) e IM+BMC (0,52 ± 0,05), mas nitidamente negativa nos grupos infartados sem terapia (mIM: inclinação = -0,38 ± 0,05; e IM: -0,97 ± 0,1). Pelo estudo do músculo papilar, a tensão desenvolvida (g.mm-2) foi deprimida em IM (2,4 ± 0,2) e mIM (3,8 ± 0,4) em relação a mIM+BMC (5,5 ± 0,5), IM+BMC (5,6 ± 0,4) e SHAM (6,1 ± 0,3). Ademais, os coeficientes de inclinação das retas da relação estiramento vs. tensão desenvolvida (g.mm-2 / % do comprimento ótimo) estavam deprimidos nos mIM (0,19 ± 0,01) e IM (0,13 ± 0,02) comparados ao SHAM (0,29 ± 0,02), e normais em mIM+BMC (0,25 ± 0,02) e IM+BMC (0,26 ± 0,03) demonstrando integridade do mecanismo de Frank-Starling no músculo remanescente. Os prejuízos, em mIM e IM, da potenciação pós-pausa de de estímulos, manobra indicadora da integridade da cinética do cálcio no miócito, foram parcialmente prevenidos por BMC. As diminuições, identificadas em mIM e IM, da expressão protéica da SERCA2 (66 ± 7 e 54 ± 6% do SHAM), PLB (72 ± 4 e 52 ± 9%) e PLB-Ser16 (71 ± 6 e 35 ± 10%) foram atenuadas em mIM+BMC e IM+BMC (SERCA2: 84 ± 11 e 94 ± 10%, PLB: 83 ± 7 e 89 ± 7%, e PLB-Ser16: 104 ± 14 e 90 ± 8%). O NCX foi superexpresso em IM (198 ± 29 % do SHAM) e normal nos demais grupos, e enquanto α1-NKA não foi diferente em nenhum grupo, a depressão na quantidade de α2-NKA (mIM: 47 ± 10 e IM: 35 ± 10%) não foi significantemente prevenida com BMC (mIM+BMC: 61 ± 10 e IM+BMC: 63 ± 16% do SHAM). A análise histopatológica mostrou aumento significante do volume nuclear (μm3 ) no miocárdio remodelado de mIM (188 ± 7) e IM (219 ± 9) em comparação ao SHAM (129 ± 8), e prevenção parcial de hipertrofia miocárdica em mIM+BMC (147 ± 8) e IM+BMC (165 ± 8). Já o teor de colágeno intersticial mostrou-se elevado de forma significativa somente nos grandes infartos (2,4 ± 0,1 % da área analisada), mas aparentemente normal em IM+BMC (1,9 ± 0,06 %) comparados ao SHAM (1,5 ± 0,1 %). Na zona de transição entre o infarto e o miocárdio adjacente, além de BMC promover aumento da densidade capilar em mIM+BMC (2.805 ± 109 vs. mIM: 1.933 ± 183 capilares/mm2 ) e IM+BMC (2.702 ± 81 vs. IM: 1.981 ± 115), também houve aumento na relação capilar/cardiomiócito (mIM+BMC: 1,68 ± 0,06 vs. mIM: 1,13 ± 0,02; e IM+BMC: 1,50 ± 0,06 vs. IM: 1,17 ± 0,04). A densidade capilar no miocárdio remoto ao infarto mostrou-se significantemente diminuída nos infartos sem terapia (mIM: 2.924 ± 120; e IM: 2.454 ± 90 capilares/mm2 ) em relação ao SHAM (3.691 ± 248), mas praticamente preservada nos tratados (mIM+BMC: 3.379 ± 103; e IM+BMC: 3.239 ± 129); e também relação entre capilar/cardiomiócito menor em mIM (1,32 ± 0,05 capilar/cardiomiócito) e IM (1,28 ± 0,04) e equivalentes ao SHAM (1,71 ± 0,10) nos grupos mIM+BMC (1,57 ± 0,06) e IM+BMC (1,64 ± 0,02). Finalmente, conclui-se que a terapia com BMC restringe a repercussão pós-infarto observada tanto na função cardíaca global e desempenho ventricular, quanto nos parâmetros de remodelamento estrutural do miocárdio remanescente relacionados à hipertrofia, fibrose e vascularização. Ademais, reduz as alterações moleculares das proteínas relacionadas à cinética intracelular do cálcio preservando, dessa maneira, a função contrátil do miocárdio remoto ao infarto e implante celular. Parece que estes benefícios ocorrem em conjunto com a diminuição da extensão relativa do infarto do miocárdio sem, entretanto, manter dependência a este fenômeno, visto que a maioria dos parâmetros avaliados foi mais eficiente no grupo IM+BMC do que em IM e mesmo em mIM. A reunião destes dados permite sugerir que a terapia com células mononucleares derivadas de medula-óssea pode agir não só sobre o infarto e zona de transição, mas também na melhora da função do miocárdio remoto, provavelmente por ações parácrinas e/ou endócrinas também mediadoras do processo de remodelamento tecidual e celular.<br>Myocardium infarction is a major cause of sudden death, heart failure with impaired quality of life. Since the heart exhibits limited regenerative capability, alternative interventions as the stem cell therapy have been developed. Our aim was to study the transplantation of bone marrow-derived mononuclear cells (BMC) in the myocardial infarction in rats, evaluating its effects on the global cardiac function, remodeling and contractility of remnant myocardium. The BMC extracted from male Lewis-inbred rats were intramyocardially injected into the border zone of infarct, 48 hours after coronary occlusion in female rats. After six weeks the in vivo global cardiac function was analyzed by Doppler echocardiography and hemodynamics, and the in vitro mechanics of the remnant myocardium by the isolated papillary muscle study. Thereafter, the following histopathological evaluations were performed: interstitial fibrosis (picrossirius red staining), hypertrophy (myocyte nuclear volume) and capillary density (PAS staining); and myocardium content of calcium handling proteins by Western blotting: sarco-endoplasmic reticulum Ca2+- ATPase (SERCA2), total (PLB) and serine16 phosphorylated phospholamban (PLBSer16), sarcolemmal Na+ /Ca2+ exchanger (NCX), and α1 and α2 isoforms of Na+ /K+ - ATPase (NKA). Rats were distributed in moderate (30-39% of left ventricle = mIM) and large MI (≥ 40% of left ventricle = IM), and treated with BMC (mIM+BMC and IM+BMC groups) or saline injection (mIM and IM groups), compared to shamoperated and placebo-treated group (SHAM). P < 0.05 was considered for statistical significance. Mortality during surgical procedures and follow-up was not different among the groups. The polymerase chain reaction identified Y chromosome of implanted male cells in samples collected from female hearts 10 minutes, 2 days, 1 and 6 weeks following therapy, with decreasing intensity. After six weeks, infarct size was slightly smaller in IM+BMC (38 ± 1% of left ventricle) than in IM (44 ± 1%), and also in mIM+BMC (31 ± 1%) compared to mIM (34 ± 1%). IM+BMC exhibited less ventricular dilatation (45 ± 10%) than IM (86 ± 7%) with improved fractional ventricular shortening by 20 ± 9%, while mIM and mIM+BMC were similar. Increased end-diastolic pressure (PDf) in IM (16 ± 2 mm Hg) and depressed rate of pressure raise (7,727 ± 367 mm Hg/s) were totally prevented by BMC (5 ± 2 mm Hg e 9,035 ± 345 mm Hg/s). Under basal conditions, ejective parameters were not different to SHAM. Notwithstanding, sudden pressure overload expressively reduced stroke volume in mIM (-46 ± 4%) and IM (-63 ± 4%) but just minimally in mIM+BMC (-12 ± 6%) and IM+BMC (-20 ± 3%) similar to SHAM (-9 ± 4%). Correlations between afterload stress and stroke work generation were positive in SHAM (mean slope: 0.75 ± 0.09) and treated mIM+BMC (0.74 ± 0.12) and IM+BMC (0.52 ± 0.05), but were negative in infarcted untreated groups (mIM: -0.38 ± 0.05; and IM: -0.97 ± 0.1). On the papillary muscles study, developed tension was impaired in IM (2.4 ± 0.2 g.mm-2) and mIM (3.8 ± 0.4) and preserved in mIM+BMC (5.5 ± 0.5) and IM+BMC (5.6 ± 0.4) compared to SHAM (6.1 ± 0.3). In addition, slope of the length-tension relation was depressed in mIM (0.19 ± 0.01) and IM (0.13 ± 0.02) in comparison to SHAM (0.29 ± 0.02), and normal in mIM+BMC (0.25 ± 0.02) and IM+BMC (0.26 ± 0.03) showing preservation of Frank-Starling relationship. The impaired post-rest potentiation in mIM and IM (denoting damaged calcium handling) were partially but significantly prevented by BMC. The decrement, identified in mIM and IM, on the protein content of SERCA2 (66 ± 7 and 54 ± 6% of SHAM), PLB (72 ± 4 and 52 ± 9%) and PLB-Ser16 (71 ± 6 and 35 ± 10%), were attenuated in mIM+BMC and IM+BMC (SERCA2: 84 ± 11 and 94 ± 10%, PLB: 83 ± 7 and 89 ± 7%, PLB-Ser16: 104 ± 14 and 90 ± 8%). NCX was over-expressed in IM (198 ± 29 % of SHAM) but normal in BMC groups, and while α1-NKA remained unchanged in all groups, diminished content of α2-NKA (mIM: 47 ± 10 and IM: 35 ± 10%) was not prevented by BMC (mIM+BMC: 61 ± 10 and IM+BMC: 63 ± 16% of SHAM). Histological analysis showed significant increase of nuclear volume (μm3 ) on remodeled myocardium of mIM (188 ± 7) and IM (219 ± 9) in comparison to SHAM (129 ± 8), but partial prevention of the myocyte hypertrophy in mIM+BMC (147 ± 8) and IM+BMC (165 ± 8). Interstitial collagen was significantly increased only in IM (2.4 ± 0.1 % of analyzed area), but apparently normal in IM+BMC (1.9 ± 0.06 %) compared to SHAM (1.5 ± 0.1 %). In the border zone, besides promoting enhanced capillary density in mIM+BMC (2,805 ± 109 vs. mIM: 1,933 ± 183 capillaries/mm2 ) and IM+BMC (2,702 ± 81 vs. IM: 1,981 ± 115), cell therapy also increased capillaries/myocyte ratio (mIM+BMC: 1.68 ± 0.06 vs. mIM: 1.13 ± 0.02; and IM+BMC: 1.50 ± 0.06 vs. IM: 1.17 ± 0.04). In the remodeled myocardium remote to infarct, capillary density was decreased on infarcted untreated groups (mIM: 2,924 ± 120; and IM: 2,454 ± 90 capillaries/mm2 ) in relation to SHAM (3,691 ± 248), but almost totally preserved in mIM+BMC (3,379 ± 103) and IM+BMC (3,239 ± 129); capillaries/myocyte ratio was smaller in mIM (1.32 ± 0.05 capillaries/myocyte) and IM (1.28 ± 0.04), but equivalent to SHAM (1.71 ± 0.10) in mIM+BMC (1.57 ± 0.06) and IM+BMC (1.64 ± 0.02). Thus, the data demonstrates that BMC restrained the postinfarction repercussions concerning global cardiac function and ventricular performance, as well as the structural remodeling in remnant myocardium related to hypertrophy, fibrosis and microvasculature. Furthermore, this therapy reduced the calcium-handling protein changes, thus preserving the contractile behavior of myocardium remote to infarct and cell injection sites. The obtained results suggests that the bone marrow-derived mononuclear cell therapy may act beyond the infarct and border zones, also improving the function of remote tissue, modulating interstitial and cellular remodeling probably throughout paracrine and/or endocrine pathways.<br>BV UNIFESP: Teses e dissertações
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
50

Herdy, Artur Haddad. "Resposta anormal da função sistólica do ventrículo esquerdo ao exercício submáximo em pacientes submetidos à ventriculectomia parcial esquerda." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2002. http://hdl.handle.net/10183/2951.

Full text
Abstract:
Introdução. Pacientes com insuficiência cardíaca submetidos à ventriculectomia parcial esquerda apresentam melhora na função sistólica do ventrículo esquerdo em repouso, porém continuam apresentando limitação funcional. Objetivo. Para melhor compreender os mecanismos desta limitação funcional, estudamos a função sistólica e diastólica do ventrículo esquerdo em repouso e durante exercício submáximo em pacientes submetidos a ventriculectomia parcial esquerda e em pacientes com insuficiência cardíaca não operados, pareados para capacidade funcional máxima e submáxima. Métodos. Foram estudados 9 pacientes submetidos previamente a ventriculografia parcial esquerda (VPE) e 9 pacientes com insuficiência cardíaca não operados previamente (IC). Todos os pacientes foram submetidos inicialmente a um teste cardiopulmonar para determinação do consumo de oxigênio no limiar anaeróbio (LA) e de pico (VO2 pico). Após, foram estudados através da ventriculografia radioisotópica e analisadas a fração de ejeção (FE) e a taxa máxima de enchimento (TME) do ventrículo esquerdo, em repouso e exercício na intensidade do LA. Resultados. Os grupos apresentaram capacidade funcional semelhante avaliada pelo VO2 pico (VPE: [média ± DP] 13,1 ± 3,3 ml/kg.min; IC: 14,1 ± 3,6 ml/kg.min; P > 0,05) e LA (VPE: 7,9 ± 1.3 ml/kg.min; IC: 8,5 ± 1,6 ml/kg.min; P > 0,05). A frequência cardíaca máxima foi maior no grupo IC em comparação ao grupo da VPE (VPE: 119 ± 20 bpm; IC: 149 ± 21 bpm; P < 0.05) A FE em repouso era mais elevada no grupo VPE (VPE: 40 ± 12 %; IC: 32 ± 9 %; P < 0,0125), entretanto a FE elevou-se do repouso ao LA apenas no grupo IC (VPE: 44 ± 17 %; IC: 39 ± 11 %; P < 0,0125). A TME foi semelhante em repouso (VPE: 1,41 ± 0,55 VDF/s; IC: 1,39 ± 0,55 VDF/s; P > 0,05) e aumentou na intensidade do LA similarmente em ambos os grupos (VPE: 2,28 ± 0,55 VDF/s; IC: 2,52 ± 1,07 VDF/s; P < 0,0125). Conclusão. Pacientes submetidos a ventriculectomia parcial esquerda apresentam uma o limiar anaeróbio (LA) resposta anormal da função sistólica do ventrículo esquerdo ao exercício na intensidade do LA e uma resposta cronotrópica diminuida ao exercício máximo. Essas respostas anormais podem contribuir para a limitada capacidade ao exercício destes pacientes, a despeito da melhora na função ventricular sistólica em repouso.<br>Background. Patients with heart failure who have undergone partial left ventriculectomy improve resting left ventricular systolic function, but maintain limited functional capacity. Objective. In order to better understand the mechanisms associated with this limitation, we studied the systolic and diastolic left ventricular function at rest and during submaximal exercise in patients with previous partial left ventriculectomy and in patients with heart failure who had not been operated, matched for maximal and submaximal exercise capacity. Methods: Nine patients with heart failure who were previously submitted to partial left ventriculectomy (PLV) were compared with a group of 9 patients with heart failure who had not been operated. All patients performed a cardiopulmonary exercise testing with measurement of peak oxygen uptake (VO2 peak) and anaerobic threshold (AT). In a second evaluation, radionuclide left ventriculography was performed to analyze ejection fraction (EF) and peak filling rate (PFR) at rest and during exercise at the intensity corresponding to the AT. Results: Groups presented similar exercise capacity evaluated by VO2peak (PLV: [mean ± SD] 13.1 ± 3.3 mL/Kg.min; HF: 14.1 ± 3.6 mL/Kg.min; P > 0.05) and AT (PLV: 7.9 ± 1.3 mL/Kg.min; HF: 8.5 ± 1.6 mL/Kg.min; P > 0.05). Maximal heart rate was higher in the HF group when compared to the PLV group (PLV: 119 ± 20 bpm; HF: 149 ± 21 bpm; P < 0.05). EF at rest was higher in the PLV group (PLV: 40 ± 12 %; HF: 32 ± 9 %; P < 0.0125), however EF increased from rest to AT only in the HF group (PLV: 44 ± 17 %; HF: 39 ± 11 %; P < 0.0125). PFR was similar at rest (PLV: 1.41 ± 0.55 EDV/sec; HF: 1.39 ± 0.55 EDV/sec; P > 0.05) and increased in both groups at the AT intensity (PLV: 2.28 ± 0.55 EDV/sec; HF: 2.52 ± 1.07 EDV/sec; P < 0,0125). Conclusion: Patients who had partial left ventriculectomy present an abnormal response of left ventricular systolic function to exercise at the AT intensity and an impaired chronotropic response to maximal exercise. These abnormal responses may contribute to the limited exercise capacity of these patients, despite the improvement in resting left ventricular systolic function.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
We offer discounts on all premium plans for authors whose works are included in thematic literature selections. Contact us to get a unique promo code!