Academic literature on the topic 'Galeria Malarstwa Polskiego'

Cmentarz to temat wręcz stworzony do snucia dekadenckich rozważań nad ulotnością i kruchością ludzkiego życia, nic zatem dziwnego, że chętnie podejmowali go młodopolscy moderniści. Jednym z nich był Józef Czajkowski (1872–1947) – twórca niezwykle wszechstronny i zasłużony dla rozwoju polskiej architektury, rzemiosła i edukacji, a przy tym grafik i malarz eksperymentujący z kompozycją, kolorem i warsztatem. Świadczy o tym litografia barwna z 1903 roku jego autorstwa, zatytułowana Cmentarz klasztorny w Krakowie, oraz obraz olejny na płótnie z 1910 roku Ogród zimą, będący powtórzeniem, ale i rozwinięciem graficznej kompozycji. Czajkowski, dla którego zima ze swoim krajobrazem była ulubioną do uwieczniania porą roku (czego potwierdzeniem są dwa wybitne płótna: Sad w zimie z 1900 roku ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie oraz namalowane rok później Zima. Paw w ogrodzie z Lwowskiej Galerii Sztuki), zarówno w litografii, jak i w obrazie olejnym dał popis maestrii w syntetyzowaniu kompozycji, budowaniu przestrzeni za pomocą kontrastów walorowych i barwnych i oddawaniu atmosfery miejsca. Zwłaszcza wysmakowane niuanse w obrębie wąskiej gamy bieli, czerni i brązów, zastosowane w Ogrodzie zimą, pokazują malarską klasę Czajkowskiego, jak się okazuje – równie wybitnego pejzażystę, jak jego młodszy brat Stanisław Czajkowski. Obaj bracia byli uczniami Jana Stanisławskiego. Józef wydaje się jednak być bardziej oryginalnym i wytrawnym kolorystą i symbolistą, choć nie poświęcił się malarstwu. W swojej dojrzałej twórczości dążył do syntezy sztuk, każde dzieło traktując wielopłaszczyznowo, pod względem poszukiwań tak warsztatowych, jak i treściowych. Dlatego wątek sepulkralny, pojawiający się także w obrazie Kirkut z 1900 roku, nie wydaje się być przypadkowy i zasługuje na wnikliwą analizę – także w kontekście badań nad grafiką i malarstwem młodopolskiego modernizmu.

Helena Blum była krytyczką sztuki, muzealniczką i historyczką sztuki – jedną z pierwszych badaczek awangardy światowej oraz polskiej sztuki nowoczesnej. W 1932 roku obroniła pierwszy w Polsce dotyczący tej ostatniej dziedziny doktorat pt. Kierunki o typie konstrukcyjnym w nowoczesnej sztuce polskiej. Od 1944 roku mieszkała w Krakowie, wiążąc się na długo z tamtejszym Muzeum Narodowym. W latach 1944–1965 była kustoszką Galerii Polskiej Malarstwa i Rzeźby XX wieku, a w latach 1965–1973 pełniła funkcję jej kuratorki. W muzeum tym stworzyła podstawowy zbiór polskiej sztuki nowoczesnej, gromadząc dzieła przede wszystkim powojennych artystów krakowskich, jak również Witkacego. W 1957 roku zorganizowała wystawę grupy formistów, na której zaprezentowano m.in. dzieła Stanisława Ignacego Witkiewicza. Co istotne, Blum była związana ze środowiskiem przedwojennych i powojennych krakowskich awangardzistów, które uważało Witkacego za swego ojca duchowego. Wszystko wskazuje przy tym na to, że Helena Blum była współtwórczynią promowanego przez to środowisko wizerunku Witkacego jako artysty awangardowego, a jej rola okazała się istotna m.in. z uwagi na pozycję, jaką zajmowała w krakowskim Muzeum Narodowym i możliwość wykorzystania tej instytucji do promowania swej wizji. To właśnie Helena Blum była komisarzem wystawy monograficznej Witkacego zorganizowanej w 1966 roku, która przyczyniła się do ugruntowania jego wizerunku jako surrealisty.