Academic literature on the topic 'Genetski polimorfizam'

Hrast kitnjak [Quercus petraea (Matt.) Lieblein] jedna je od najvažnijih vrsta šumskog drveća u Bosni i Hercegovini, iako je sadašnja struktura šuma hrasta kitnjaka vrlo slaba. Razlog tomu treba tražiti u jakom povijesnom utjecaju čovjeka na tu vrstu, brojne neplanske i nestručne sječe i slabo razvijen sustav gospodarenja ovom vrijednom vrstom. U uvjetima Bosne i Hercegovine kitnjak se nalazi na 333 000 ha, u malim čistim i većinom mješovitim sastojinama s grabom i ponekad bukvom. Kroz ovo istraživanje želimo odgovoriti na sljedeća pitanja: kakva je genetska struktura odabranih populacija hrasta kitnjaka u Bosni i Hercegovini, te kakvo je značenje poznavanja genetičke strukture u procesima obnove? Analizirali smo 17 prirodnih populacija hrasta kitnjaka uz uporabu 11 enzimskih sustava s 14 genskih lokusa i registrirali 82 alela. Registriran je velik polimorfizam, a samo je kod genskog lokusa sorbitol registriran potpuni monomorfizam, dok je kod genskog lokusa Pgi – A dobiven polimorfizam samo u jednoj populaciji. Prosječan broj alela za istraživane populacije kretao se od 1,7143 do 3,1429, a efektivni broj od 1.1089 do 1.2585. Stvarna i teorijska heterozigotnost najniža je bila u populaciji Gračanica s 0,0947, dok je najveća bila u populaciji Bugojno s 0,1869. Fiksacijski indeks u svim populacijama je bio negativan, što ukazuje na dobru stabilnost istraživanih populacija te da su slabi ili izostaju procesi inbridinga u populacijama. Najveće genetske udaljenosti u odnosu na ostale pokazala je populacija Tešanj. Rezultati diferencijacije pokazuju male vrijednosti, što ukazuje na kratko vrijeme od njihovog razdvajanja te prisut­nost toka gena i malog gubitka prilagodbenog potencijala. Dobiveni rezultati omogućuju preporuku potrebnih mjera za očuvanje genetskih izvora metodama in situ i ex situ te obnovu i uporabu reprodukcijskog materijala hrasta kitnjaka u Bosni i Hercegovini.

Lipoprotein a [lipoprotein mali a, Lp (a)] je poznan in dobro raziskan dejavnik tveganja za aterosklerotične srčno-žilne bolezni. Lp (a) se s svojimi protrombogenimi in proaterogenimi lastnostmi pomembno vpleta v patogenezo ateroskleroze. Povišane koncentracije Lp (a) so se – neodvisno od ostalih dejavnikov tveganja – izkazale kot neodvisni napovedni dejavnik za miokardni infarkt oz. ishemično bolezen srca ter možgansko kap. Degenerativna aortna stenoza je najpogostejša bolezen zaklopk, povezana s podobnimi dejavniki tveganja kot ishemična bolezen srca. Povišane vrednosti Lp (a) igrajo pomembno vlogo tudi pri nastanku in napredovanju degenerativne aortne stenoze, saj Lp (a) sodeluje v procesu kalcificiranja zaklopke, ki je eden pomembnejših dejavnikov za razvoj bolezni. Patofiziološka vloga Lp (a) v nastanku degenerativne aortne stenoze pa se zrcali tudi v opazovalnih in genetskih raziskavah, v katerih so ugotovili, da so povišane vrednosti Lp (a) povezane z višjim tveganjem za stenozo aortne zaklopke. Nekoliko manj pa je jasna vloga hiperlipoproteinemije a pri razvoju srčnega popuščanja. Med polimorfizmi Lp (a) sta dva povezana z razvojem srčnega popuščanja (rs3798220 in rs10455872). Povečini je srčno popuščanje pri populaciji s povišanimi vrednostmi Lp (a) posledica miokardnega infarkta oz. ishemične bolezni srca ter degenerativne aortne stenoze. Kljub temu pa je polimorfizem rs3798220 povezan z višjo pojavnostjo srčnega popuščanja, ki ni posledica ishemične bolezni srca ali aortne stenoze. V preglednem članku predstavljamo patofiziološki in klinični pomen hiperlipoproteinemije a pri ishemični bolezni srca, degenerativni aortni stenozi ter srčnem popuščanju, vključno z razpravljanjem.

<zakljucak> Produzeni QT interval predstavlja problem u klinickoj praksi kome se posvecuje sve veca paznja i koji je oblast intenzivnog istrazivanja. Genetske studije kod pojedinaca koji imaju klinicki izrazene simptome produzenog QT intervala i/ili pozitivnu porodicnu anamnezu za iznenadnu srcanu smrt, mogu za pocetak da budu ogranicene na KCNQ1, HERG i SCN5A gene sa verovatnocom otkrivanja mutacije od 65%. Predstojece studije tek treba da objasne znacaj polimorfizma odredjenih gena za pojavu produzenja QT intervala.

Genomics-assisted breeding of buckwheat (Fagopyrum esculentum Moench) depends on robust genotyping methods. Genotyping by sequencing (GBS) has evolved as a flexible and cost-effective technique frequently used in plant breeding. Several GBS pipelines are available to genetically characterize single genotypes but these are not able to represent the genetic diversity of buckwheat accessions that are maintained as genetically heterogeneous, open-pollinating populations. Here we report the development of a GBS pipeline which, rather than reporting the state of bi-allelic single nucleotide polymorphisms (SNPs), resolves allele frequencies within populations on a genome-wide scale. These genome-wide allele frequency fingerprints (GWAFFs) from 100 pooled individual plants per accession were found to be highly reproducible and revealed the genetic similarity of 20 different buckwheat accessions analysed in our study. The GWAFFs cannot only be used as an efficient tool to precisely describe buckwheat breeding material, they also offer new opportunities to investigate the genetic diversity between different buckwheat accessions and establish variant databases for key material. Furthermore, GWAFFs provide the opportunity to associate allele frequencies to phenotypic traits and quality parameters that are most reliably described on population level. This is the key to practically implement powerful genomics-assisted breeding concepts such as marker-assisted selection and genomic selection in future breeding schemes of allogamous buckwheat.
 Key words: Buckwheat (Fagopyrum esculentum Moench), genotyping by sequencing (GBS), population genomics, genome-wide allele frequency fingerprints (GWAFFs)
 
 Izvleček
 Genomsko podprto žlahtnjenje ajde (Fagopyrum esculentum Moench) je odvisno od robustnih metod genotipiziranja. Genotipiziranje s spremljanjem sekvenc (genotyping by sequencing, GBS) se je razvilo kot fleksibilna in razmeroma poceni metoda, ki se jo uporablja pri žlahtnjenju rastlin. Uporabnih je več virov GBS za genetsko karakterizacijo posamičnih genotipov, toda te metode niso primerne za predstavitev genetske raznolikosti vzorcev ajde, ki jih vzdržujemo v heterozigotni obliki, kar velja za odprto oplodne populacije. Tu poročamo o razvoju GBS metode, ki, namesto prikazovanja bi-alelnega polimorfizma posameznih nukleotidov (single nucleotide polymorphisms, SNPs), pokaže frekvence alelov v populaciji na nivoju genoma. Ta prikaz frekvence alelov na nivoju genoma (genome-wide allele frequency fingerprints, GWAFFs) z združenimi sto posameznimi rastlinami vsakega vzorca se je pokazal kot visoko ponovljiv in je prikazal genetsko podobnost 20 različnih vzorcev ajde, ki smo jih analizirali v naši raziskavi. Metoda GWAFFs ni uporabna samo kot učinkovito orodje za natančen opis materiala za žlahtnjenje ajde, ponuja tudi možnosti raziskave genetskih razlik med različnimi vzorci ajde in omogoča zbirke podatkov. Nadalje, metoda GWAFFs omogoča povezovanje frekvenc alelov s fenotipskimi lastnostmi in kvalitativnih parametrov, ki so najbolj zanesljivo opisani na nivoju populacij. To je ključ za praktično uporabo z genomiko podprtega žlahtnjenja, kot je z genskimi markerji podprta selekcija in genomska selekcija z GWAFFs.
 Ključne besede: ajda (Fagopyrum esculentum Moench), genotipizacija s sekvenciranjem (GBS), populacijska genomika, GWAFFs

Evaluasi variasi genetik ikan beronang, Siganus guttatus telah dilakukan untuk mengetahui keragaman genetik di alam dalam upaya mendukung pembenihan secara terkontrol. Sampel ikan beronang diperoleh dari 3 (tiga) lokasi perairan di Indonesia yaitu: Barru (Sulawesi Selatan), Lampung (Sumatera), dan Sorong (Papua Barat) masing-masing sebanyak 10 ekor. Analisis variasi genetik dilakukan dengan metode random amplified polimorfism DNA (RAPD), menggunakan 5 (lima) primer (OPA3, OPA6, OPA7, OPA16, dan OPA20). Variasi genetik dianalisis menggunakan software TFPGA (Tools For Population Genetic Analysis). Kedekatan hubungan kekerabatan ditampilkan dalam dendrogram. Hasil Penelitian menunjukkan bahwa ikan beronang populasi Lampung mempunyai variasi genetik tertinggi yaitu 75,86%, dan terendah adalah populasi Barru (62,07%). Indeks similaritas ikan beronang tertinggi (0,9583) diperoleh antara populasi Barru dengan Sorong, dan indeks similaritas terendah (0,7996) antara populasi Sorong dengan Lampung. Berdasarkan jarak genetik ikan beronang pada penelitian ini diperoleh dua kelompok utama yaitu (1) Barru dan Sorong, dan (2) Lampung.

Adli bilimlerde SNP (Single nucleotide polymorphism, tek nükleotid polimorfizm) markırları kimliklendirmede, fenotip belirlemede, nesep ve soy tayininde kullanılmaktadır. Biyocoğrafik soy tahmininde farklı coğrafik bölgelerde bulunan popülasyonlar arasındaki farklılıkları gösteren soy SNP markırları (AISNPs, Ancestry Informative SNP Markers) kullanılmaktadır. AISNP markırları ile bir kişinin biyocoğrafik orijini ve her biyocoğrafik bölgeden alınan genetik soy yüzdesi tespit edilebilir. Bu bilgiler adli bilimlerde bilinmeyen bir şüphelinin, felaket kurbanlarının veya kayıp kişilerin kimliklendirilmesinde kullanılabilir. Bu makalede biyocoğrafik soy kavramı, biyocoğrafik soy tahmininde kullanılan AISNPs panelleri, uygulama yöntemleri, kullanılan istatistiksel yöntemler ve güncel adli uygulamalar tartışılmıştır.

Posamezniku prilagojeno zdravljenje predstavlja sodoben koncept v medicinski praksi, ki temelji na spoznanju, da se posamezniki različno odzivajo na določeno terapijo. Osrednji element prilagojenega zdravljenja predstavljajo biološki označevalci, med katere uvrščamo tudi genetske. Med najuspešnejše primere uvajanja farmakogenetskih označevalcev v klinično prakso z namenom prilagajati odmerjanje zdravil posamezniku sodi zdravljenje akutne limfoblastne levkemije (ALL). Ta predstavlja približno 80 % vseh oblik levkemije, ki se pojavijo pri otrocih, mlajših od 15 let, kar jo uvršča na prvo mesto po pogostosti raka v otroštvu. V zadnjih desetletjih smo bili priča izjemnemu napredku na področju zdravljenja ALL, kljub temu pa je le-to še vedno neuspešno pri nekaterih bolnikih bodisi zaradi toksičnih stranskih učinkov, bodisi zaradi neučinkovitosti uporabljenih zdravil, kar vodi v ponovitev bolezni. Dodaten problem predstavljajo še dolgoročni toksični učinki kemoterapije, ki se lahko pojavijo tudi več let po zaključenem zdravljenju. Prav iz teh razlogov se je v zadnjih letih veliko študij posvetilo odkrivanju bioloških označevalcev, na podlagi katerih bi lahko zdravljenje prilagodili posamezniku in s tem izboljšali njegovo učinkovitost in varnost.
 Najbolje proučeni so genetski dejavniki, povezani s toksičnostjo 6-merkaptopurina (6-MP), ki predstavlja temelj vzdrževalnega zdravljenja ALL. Encim tiopurin-S-metiltransferaza (TPMT) igra poglavitno vlogo pri deaktiviranju tiopurinov in v veliki meri vpliva na razlike v odzivu posameznikov na zdravljenje. Znano je, da so za znižane encimske aktivnosti v največji meri odgovorni polimorfizmi v genu za TPMT, vendar je ujemanje med genotipom in encimsko aktivnostjo nepopolno. V zadnjem desetletju so identificirali nove farmakogenetske označevalce, povezane s toksičnostjo 6-MP in drugih zdravil, ki se uporabljajo za zdravljenje otroške ALL, vendar se še ne uporabljajo v klinični praksi.

Tromboza danas, u većini razvijenih zemalja, predstavlja vodeći uzrok obolevanja i umiranja. Poslednjih godina veoma aktuelna su istraživanja venskog tromboembolizma, obzirom da je incidenca ovog oboljenja 2/1000 osoba godi&scaron;nje, a njegov razvoj posledica udruženog delovanja vi&scaron;e genetskih i stečenih faktora rizika. &Scaron;to preciznije prepoznavanje i sagledavanje &scaron;to većeg broja ovih faktora osnovni je cilj u borbi, kako protiv prve epizode venske tromboze, tako i protiv recidiva ove bolesti. Brojni faktori rizika već su prepoznati kao sastavne karike patofiziolo&scaron;kog lanca venskog trombotskog procesa, ali je evidentno da otkrića mnogih od njih tek predstoje. Među najaktulenijim istraživanjima na ovom polju nalazi se i ispitivanje uloge poremećaja fibrinoliznog mehanizma u venskoj tromboembolijskoj bolesti. Iako su već pruženi dokazi da suprimirana fibrinolizna aktivnost povećava rizik od nastanka ovog oboljenja, jo&scaron; uvek postoje brojna otvorena pitanja, koja se pre svega odnose na ulogu pojedinačnih činilaca fibrinoliznog mehanizma u venskoj trombozi, kao i na globalnu ulogu fibrinoliznog mehanizma u različitim tipovima i lokalizacijama venske trombotske bolesti. Pored toga, ispitivanje uticaja pojedinih genskih mutacija na pojadinačne činioce fibrinoliznog mehanizma, njegovu globalnu funkcionalnost i posredno na rizik za nastanak venske tromboze, takođe zaokuplja pažnju stručne javnosti, obzirom na nekonzistentnost rezultata dobijenih studijama koje se bave ovom problematikom. Cilj ovoga istraživanja je ispitivanje kako globalne funkcionalnosti fibrinoliznog mehanizma, tako i njegovih pojedinačnih činilaca, kod bolesnika sa različitim tipovima i lokalizacijama venske tromboze i poređenje ovih parametara sa njihovim vrednostima u zdravoj populaciji. Pored toga, cilj istraživanja je i ispitivanje zastupljenosti 4G/5G PAI-1 polimorfizma kod bolesnika sa venskom trombozom u poređenju sa zdravim osobama. Ispitivanu grupu je sačinjavalo 100 bolesnika koji su doživeli trombozu dubokih vena a kontrolnu grupu je činilo 100 zdravih ispitanika, koji nikada nisu imali trombozni incident. Iz ispitivanja su isključene: osobe sa prethodno dokazanim poremećajem hemostaznog mehanizma, osobe koje uzimaju lekove za koje se zna da mogu imati uticaja na hemostazni mehanizam, osobe koje su imale akutnu bolest u momentu uzorkovanja krvi ili 6 nedelja pre toga, osobe sa malignitetom, trudnice, osobe sa težim du&scaron;evnim bolestima, bolestima jetre i bubrega, autoimunim bolestima, ispitanici koji su odbili da potpi&scaron;u pristanak informisanog ispitanika. Kao test za procenu globalne funkcionalnosti fibrinoliznog mehanizma kori&scaron;teno je euglobulinsko vreme lize koaguluma, dok su od pojedinačnih činilaca određivani: tkivni aktivator plazminogena (t-PA) i trombinom aktivi&scaron;ući fibrinolizni inhibitor (TAFI) - ELISA metodom, kao i inhibitor aktivatora plazminogena-1 (PAI-1) - metodom hromogenog substrata. Genetskim ispitivanjem je utvrđivano prisustvo PAI-1 4G/5G genskog polimorfizma. Prema rezultatima istraživanja kod 56% bolesnika bila je prisutna spontana venska tromboza, dok je 44% njih imalo trombozu provociranu jednim od priznatih faktora rizika. U odnosu na lokalizaciju venskog tromboznog procesa proksimalna venska tromboza bila je prisutna kod 63% bolesnika, izolovana distalna venska tromboza kod 29% bolesnika, a atipično lokalizovana venska tromboza kod 8% bolesnika. Posmatrajući zastupljenost pojedinih faktora rizika uočili smo da je značajno vi&scaron;i procenat osoba sa hipertenzijom bio prisutan u grupi bolesnika sa primarnom trombozom dubokih vena u odnosu na grupu bolesnika sa provociranom trombozom dubokih vena (61% vs.16%; p=0.000). &Scaron;to se funkcionalnosti fibrinoliznog mehanizma tiče, prema na&scaron;im rezultatima bolesnici koji su doživeli trombozu dubokih vena imaju značajno duže vreme lize koaguluma, odnosno suprimiranu funkcionalnost fibrinolize u poređenju sa zdravim kontrolama (204.34&plusmn;51.24 vs. 185.62&plusmn;42.30; p=0.011), a kada posmatramo podgrupe bolesnika u odnosu na lokalizaciju i vrstu venske tromboze uočavamo da podgrupa bolesnika sa izolovanom distalnom venskom trombozom ima značajno duže euglobulinsko vreme lize koaguluma u odnosu na kontrolnu grupu (218.32&plusmn;41.12 vs.185.62&plusmn;42.30: p=0.001), kao i bolesnici koji su imali provociranu vensku trombozu u poređenju sa kontrolama (208.18&plusmn;48.53 vs. 185.62&plusmn;42.30; p=0.018). Ispitivanjem pojedinačnih komponenti fibrinoliznog mehanizma do&scaron;li smo do rezultata da bolesnici koji su doživeli venski trombozni incident imaju značajno vi&scaron;e koncentracije TAFI u poređenju sa osobama koje nikada nisu imale vensku trombozu (19.70 ng/ml &plusmn; 5.17 vs.17.13 ng/ml &plusmn; 4.25; p=0.001). Poređenjem bolesnika sa provociranom trombozom dubokih vena i kontrolnih ispitanika uočili smo da bolesnici iz ove podgrupe imaju značajno vi&scaron;e vrednosti plazminogena u poređenju sa zdravim osobama (127.14 % &plusmn; 27.73 vs.117.09 % &plusmn; 24.49; p= 0.044), kao i značajno vi&scaron;e koncentracije t-PA (20.02 ng/ml &plusmn; 11.07 vs. 16.78 ng/ml &plusmn; 8.08; p=0.042). &Scaron;to se tiče TAFI, bolesnici sa distalnom trombozom dubokih vena u poređenju sa kontrolama (20.72 ng/ml &plusmn; 4.96 vs.17.13 ng/ml &plusmn; 4.25; p=0.001), kao i bolesnici sa proksimalnom trombozom dubokih vena u poređenju sa kontrolama (19.37 ng/ml &plusmn; 5.33 vs.17.13 ng/ml &plusmn; 4.25; p=0.013) imaju značajno vi&scaron;e koncentracije TAFI. Koncentracija ovog inhibitora fibrinoliznog procesa značajno je veća i kod bolesnika sa provociranom trombozom dubokih vena u poređenju s zdravim osobama (19.93 ng/ml &plusmn; 3.97 vs.17.13 ng/ml &plusmn; 4.25; p=0.000), kao i kod bolesnika sa primarnom trombozom dubokih vena u poređenju sa zdravim ispitanicima (19.53 ng/ml &plusmn; 5.97 vs.17.13 ng/ml &plusmn; 4.25; p=0.023). &Scaron;to se genetskih analiza tiče, u okviru grupe bolesnika imali smo 25% homozigotnih i 58% heterozigotnih nosilaca mutacije gena za PAI-1, dok 17% bolesnika nije imalo pomenutu gensku mutaciju. U okviru kontrolne grupe pak, bilo je 30% homozigotnih i 56% heterozigotnih nosilaca mutacije a 14% ispitanika nije imalo mutaciju. Nije uočena značajna razlika u zastupljenosti 4G/4G genotipa između bolesnika sa različitim lokalizacijama venskog trombotskog procesa (distalna DVT 29% vs. proksimalna DVT 21% vs. DVT retke lokalizacije 12%; p=0.501), kao ni u zastupljenosti ovoga genotipa kod provocirane i spontane tromboze dubokih vena (27% vs. 23%; p=0.642), niti kod izolovane tromboze dubokih vena u poređenju sa plućnom tromboembolijom (25% vs. 33%; p=0.735). Procena rizika za nastanak venske tromboze u odnosu na postojanje poremećaja globalne funkcionalnosti fibrinoliznog mehanizma, u odnosu na patolo&scaron;ke koncentracije pojedinih komponenti fibrinoliznog mehanizma, kao i u odnosu na postojanje 4G/4G mutacije u genu za PAI-1, pokazala je da suprimirana funkcionalnost fibrinoliznog mehanizma trostruko povećava rizik za nastanak tromboze dubokih vena (OR 3.02; CI 1.26-7.22), povi&scaron;en nivo PAI-1 nema uticaja na rizik od nastanka tromboze dubokih vena, na &scaron;ta ukazuje OR od 0.86 sa CI 0.59-1.25, povi&scaron;en nivo t-PA antigena ne utiče na rizik od nastanka tromboze dubokih vena (OR 1.53; CI 0.79-2.94), ali povi&scaron;ena koncentracija TAFI vi&scaron;e od dvostruko povećava ovaj rizik (OR 2.25; CI 1.16-4.35). Prema na&scaron;im rezultatima PAI-1 4G/4G genotip nema uticaja na rizik od nastanaka venske tromboze, &scaron;to potvrđuje OR koji iznosi 0.57 (0.27-1.20). Na osnovu dobijenih rezultata zaključujemo da bolesnici sa trombozom dubokih vena imaju suprimiranu funkcionalnost fibrinoliznog mehanizma u poređenju sa zdravim osobama, da je nivo t-PA antigena, kao i plazminogena značajno vi&scaron;i kod bolesnika sa provociranom venskom trombozom nego kod zdravih osoba, da nema razlike u koncentraciji PAI-1 između bolesnika sa venskom trombozom i zdravih osoba, ali da bolesnici sa trombozom dubokih vena, bez obzira na njenu lokalizaciju ili vrstu imaju značajno vi&scaron;e nivoe TAFI u poređenju sa zdravim ispitanicima. Pored toga možemo zaključiti da ne postoji razlika u zastupljenosti 4G/5G polimorfizma između bolesnika sa venskom trombozom i zdravih ispitanika. Konačno, možemo reći da na osnovu na&scaron;ih rezultata možemo zaključiti da suprimirana funkcionalnost fibrinoliznog mehanizma trostruko povećava rizik od nastanka tromboze dubokih vena, a povi&scaron;en nivo TAFI-a dvostruko povećava ovaj rizik, dok 4G/5G PAI-1 polimorfizam nema uticaja na rizik za nastanak venskog tromboembolizma.<br>Thrombosis is nowadays leading cause of morbidity and mortality worldwide. Lately, studies dealing with venous thromboembolism are very actual, since incidence of this disease is 2/1000 persons per year and its development is consequence of joint action of many different inherited and acquired risk factors. Precise recognition and understanding as many of those factors as possible represents imperative in fight against the first episode of venous thrombosis, and also against the recurrence of the disease. Numerous risk factors have been already recognized as constituent links of pathophysiological chain of venous thrombotic process, but it is also clear that the discovery of many of them are yet to come. Investigations of the role of fibrinolytic mechanism disorders in venous thrombosis are topical in the field. Although, we have some evidences that suppressed fibrinolytic activity increases the risk of this disease, still there are many open issues, especially those dealing with the role of individual factors of fibrinolytic mechanism in venous thrombosis, and with the role of global fibrinolytic function in different types and localizations of venous thrombotic disease. Further, investigation of the effects of gene mutations on individual fibrinolytic mechanism components, its global functionality and indirectly to the risk of venous thrombosis, also attracts the attention of experts, given the inconsistency of results obtained from studies dealing with this issue. The aim of this study was to evaluate fibrinolytic mechanism global functionality, as well as functionality of its integral individual components in patients with different venous thrombosis types and localizations, and to compare them with those of the healthy persons. In addition, the aim was to evaluate presence of 4G/5G PAI-1 polymorphism in patients with venous thrombosis compared with healthy subjects. The case group consisted of 100 patients with deep vein thrombosis and the control group consisted of 100 healthy subjects who had never had thrombotic incident. Exclusion criteria were: documented haemostatic disease, taking drugs proven to affect fibrinolytic function, acute illness within 6 weeks before blood sampling, malignancy, pregnancy, severe mental illness, kidney or liver diseases, autoimmune diseases, examinee refusal to sign the informed consent. We used euglobulin cloth lysis time test as test for global fibrinolytic mechanism function estimation, and also determined: t-PA and TAFI concentrations using ELISA method and PAI-1 concentrations using chromogenic substrate method. The presence of PAI-1 4G/5G gene polymorphism was determined by genetic testing. According to results 56% of patients had unprovoked and 44% had provoked venous thrombosis. Proximal venous thrombosis was present in 63% of cases, distal venous thrombosis in 29% of cases and atypical venous thrombosis in 8% of them. Significantly higher frequency of hypertension was present in patients with primary deep vein thrombosis than in the group of patients with provoked deep vein thrombosis (61% vs. 16%, p = 0.000). Patients who have experienced deep vein thrombosis had a significantly longer clot lysis time, and suppressed fibrinolysis function compared with healthy controls (204.34 &plusmn; 51.24 vs. 185.62 &plusmn; 42.30, p = 0.011). Also, this parameter was significantly longer in patients with isolated distal deep vein thrombosis compared with healthy controls (218.32&plusmn;41.12 vs. 185.62&plusmn;42.30: p=0.001), such as in patients with provoked venous thrombosis compared with controls (208.18&plusmn;48.53 vs. 185.62&plusmn;42.30; p=0.018). Patients with venous thrombosis had significantly higher TAFI concentrations in comparison with healthy volunteers (19.70 ng/ml &plusmn; 5.17 vs. 17.13 ng/ml &plusmn; 4.25; p=0.001). Patients with provoked venous thrombosis had significantly higher concentrations of plasminogen (127.14 % &plusmn; 27.73 vs. 117.09 % &plusmn; 24.49; p= 0.044) and t-PA (20.02 ng/ml &plusmn; 11.07 vs. 16.78 ng/ml &plusmn; 8.08; p=0.042), in comparison with controls. Regarding TAFI, we noticed that patients with isolated distal deep vein thrombosis have higher values of this parameter compered with healthy people (20.72 ng/ml &plusmn; 4.96 vs. 17.13 ng/ml &plusmn; 4.25; p=0.001), such as patients with proximal deep vein thrombosis (19.37 ng/ml &plusmn; 5.33 vs. 17.13 ng/ml &plusmn; 4.25; p=0.013). The same was obtained when compared patients with provoked venous thrombosis and controls (19.93 ng/ml &plusmn; 3.97 vs. 17.13 ng/ml &plusmn; 4.25; p=0.000), and patients with unprovoked venous thrombosis and controls (19.53 ng/ml &plusmn; 5.97 vs. 17.13 ng/ml &plusmn; 4.25; p=0.023). As far as genetic analysis, in the group of patients we had 25% homozygous and 58% heterozygous carriers of PAI-1 gene mutation, whereas 17% of patients did&#39;t have this mutation. In controls, we had 30% homozygous and 56% heterozygous carriers of mutation and 14% of those without mutation. There was no significant difference in the frequency of 4G/4G genotype between patients with different localization of venous thrombotic process (distal DVT 29% vs. proximal DVT 21% vs. rare localization DVT 12%, p = 0.501), as well as the representation of this genotype in provoked and unprovoked deep vein thrombosis (27% vs. 23%, p = 0.642), or in isolated deep vein thrombosis compared to pulmonary thromboembolism (25% vs. 33%, p = 0.735). Finaly, our results show that suppressed fibrinolytic functionality threefold increases risk of venous thrombosis (OR 3.02, CI 1.26-7.22), elevated levels of PAI-1 have no effect on the risk of deep vein thrombosis, as evidenced by OR of 0.86 with CI 0.59-1.25, elevated levels of t-PA antigen do not affect the risk of deep venous thrombosis (OR 1.53; CI 0.79-2.94), but increased concentration of TAFI increases more than twice this risk (OR 2.25; CI 1.16-4.35). PAI-1 4G/4G genotype does not affect venous thrombotic risk (OR 0.57; CI 0.27-1.20). Based on these results, we conclude that patients with deep vein thrombosis have suppressed fibrinolytic mechanism functionality compared to healthy subjects, the levels of t-PA antigen and plasminogen are significantly higher in patients with provoked venous thrombosis than in healthy subjects, there is no difference in PAI-1 concentration in patients with venous thrombosis and healthy persons, but the patients with deep vein thrombosis, regardless of its localisation or the type have a significantly higher level of TAFI as compared with healthy subjects. In addition, we can conclude that there is no difference in the prevalence of 4G/5G polymorphism in patients with venous thrombosis and healthy persons. Finally, we can say that suppressed fibrinolytic mechanism functionality threefold increases risk of deep vein thrombosis, elevated level of TAFI-a double increases this risk, while PAI-1 4G/5G polymorphism has no influence on the risk of venous thromboembolism.