Academic literature on the topic 'Hipogeu'

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles

Select a source type:

Consult the lists of relevant articles, books, theses, conference reports, and other scholarly sources on the topic 'Hipogeu.'

Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.

Journal articles on the topic "Hipogeu"

1

Mendes Melo, Linda Elisabete, and Ana Maria Silva. "Os hipogeus 1 e 2 do sítio do Monte do Malheiro 2 (Selmes, Vidigueira, Beja, Portugal) do Neolítico final/Calcolítico: práticas funerárias e estudo antropológico dos restos ósseos humanos exumados." Estudos do Quaternário / Quaternary Studies, no. 15 (December 21, 2016): 91–98. http://dx.doi.org/10.30893/eq.v0i15.141.

Full text
Abstract:
Em Março de 2012, durante os trabalhos no Bloco de Rega de Selmes (Sítio Monte do Malheiro 2, Vidigueira, Beja) foram descobertos dois hipogeus. Estes, distanciados entre si cerca de 5m, datam do Neolítico final. O espólio ósseo humano recuperado encontrava-se muito incompleto e com um elevado grau de fragmentação. O objectivo deste trabalho é documentar as práticas funerárias nestes dois sepulcros pré-históricos e obter algumas inferências antropológicas dos indivíduos depositados nestes túmulos.Do Hipogeu 1, foram recuperados três adultos em articulação e dois não adultos em contexto desarticulado. Um aspecto peculiar é a ausência total de restos ósseos cranianos neste Hipogeu permitindo sugerir manipulação óssea. O espólio arqueológico recuperado inclui lâminas em sílex, enxós e machados. No antebraço do enterramento 2 foi ainda recuperada uma pulseira de Glycymeris glycymeris, e entre as falanges das mãos do enterramento 1, 5 falanges de Ovis/Capra. Todos os achados, ósseos e arqueológicos encontravam-se tingidos por um pigmento avermelhado.No Hipogeu 2 foram identificados um indivíduo adulto em conexão anatómica e mais um adulto e dois não adultos em contexto desarticulado. Não foi recuperado qualquer espólio arqueológico deste Hipogeu que apresentava ainda indícios de perturbações antigas. Funerary practices and anthropological analysis of the human remains exhumed from the late Neolithic/Chalcolithic hypogea 1 and 2 of Monte Malheiro 2 (Selmes, Vidigueira, Beja, Portugal) - During the archaeological intervention at the “Blocos de Rega de Selmes” (Vidigueira, Beja -Portugal) in “Sítio Monte do Malheiro 2,” two hypogea were discovered. Both revealed human osteological remains dated to the Late Neolithic. The human skeletal remains from both hypogea were very incomplete and display a high level of fragmentation. The aim of the present paper is to document the funerary practices and obtain some anthropological inferences about the human remains unearthed from these two Hypogea.From Hypogeum 1, five individuals were exhumed, three adults (in situ) and two non-adults disarticulated. One peculiar aspect in this Hypogeum is the total absence of cranial bones, which suggest the practice of bone manipulation.Grave goods from this tomb include axes, polished stone adzes and flint blades. In the forearm of skeleton 2, a bracelet of Glycymeris glycymeris was recovered and among the human phalanges of individual 1, 5 phalanges of Ovis/Capra.From Hypogeum 2 it was possible to recovered one skeleton in anatomical connection, and a group of disarticulated bones corresponding to a minimum number of three individuals (one adult and two non-adults). No grave goods were recovered. Signs of old perturbations were registered.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Batista Porfírio, Eduardo Manuel, and Miguel António Paixão Serra. "Rituais funerários e comensalidade no Bronze do Sudoeste da Península Ibérica: novos dados a partir de uma intervenção arqueológica no sítio da Torre Velha 3 (Serpa)." Estudos do Quaternário / Quaternary Studies, no. 6 (December 21, 2010): 49–66. http://dx.doi.org/10.30893/eq.v0i6.74.

Full text
Abstract:
Recentes intervenções arqueológicas realizadas pela Palimpsesto – Estudo e Preservação do PatrimónioCultural Lda. em Torre Velha 3 (Serpa), no âmbito do projecto de Minimização de Impactes decorrentesda Construção da Barragem da Laje, da responsabilidade da EDIA, resultaram na identificação de umimportante conjunto funerário da Idade do Bronze. Deste universo, destaca-se um tipo de sepultura, quedesignámos por hipogeu, constituída por um átrio de planta maioritariamente quadrangular ou rectangularque antecede uma câmara escavada no subsolo.O ritual funerário documentado nestes hipogeus é, em muitos aspectos, semelhante ao praticado nas cistasda Idade do Bronze do Sudoeste da Península Ibérica, nomeadamente no que se refere ao espólio ofertadoe à preferência pela posição fetal para a realização das inumações. Relativamente às dádivas funerárias,verificou-se que, para além dos recipientes cerâmicos, dos elementos de adorno e dos materiais metálicos,fora depositado junto aos defuntos uma oferenda cárnea constituída maioritariamente pela extremidadeda pata dianteira de bovinos.A arquitectura e os ritos fúnebres patentes nos hipogeus de Torre Velha 3 não são propriamente inéditosna área do Bronze do Sudoeste, sendo de certo modo, prenunciados pelas características da sepultura deBelmeque. Aquando da sua descoberta no inicio dos anos 70 do século XX, a excepcional riqueza doespólio, a singularidade da câmara sepulcral em forma de pequena gruta artificial e as características dasduas inumações ai realizadas, foram sendo interpretadas como elementos exógenos que testemunhariam aexistência de contactos com o “mundo” de El Argar, no Sudeste peninsular (Soares 1994). Este carácterde unicidade, pelo menos ao nível da morfologia das sepulturas e da presença de práticas de comensalidadenos rituais funerários, tem-se vindo a alterar com a identificação de outros hipogeus da Idade do Bronzeem vários locais situados nas proximidades de Belmeque, como o já referido conjunto de hipogeus deTorre Velha 3, ou Outeiro Alto 2 (Valera e Filipe 2010).Por outro lado, verifica-se que a possibilidade de contactos entre a área geográfica do Bronze do Sudoestee a de El Argar, encontra argumentos adicionais nos contextos de Torre Velha 3 através da identificação, noespólio funerário de um hipogeu, de uma taça de pé, forma cerâmica excêntrica em relação ao reportóriocerâmico tido como clássico do Bronze do Sudoeste. No entanto, escasseiam ainda os elementos quepossibilitem uma caracterização da natureza destes contactos, tanto mais que os contextos actualmenteconhecidos e publicados do Bronze do Sudoeste, apesar da diversidade morfológica dos contentoresfunerários, mantém uma forte individualidade bem patente, por exemplo, nas tipologias cerâmicas.Pretende-se, ainda, com este trabalho, contribuir para que a comensalidade seja encarada enquanto componentefundamental do cerimonial fúnebre destas sociedades, pois cremos que, através da congregaçãono mesmo cenário, de vivos e mortos, estas práticas padronizadas contribuiriam para o reforço dos laçosfamiliares. A importância do núcleo familiar aparece também plasmada noutros aspectos do registo funerário,como a deposição sucessiva ou simultânea de dois ou mais indivíduos na mesma sepultura, ouna existência de reduções associadas a inumações. O papel desempenhado pelas relações familiares seriafulcral para a manutenção do sentido de comunidade concebida enquanto entidade estruturada e materializadanuma rede de povoamento dedicada à exploração dos recursos naturais da penelanície alentejana.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

Neves, Maria João, and Ana Maria Silva. "Acerca da biografia dum sepulcro colectivo do Neolítico final/ Calcolítico: o Hipogeu 2 do Monte do Carrascal 2 (Ferreira do Alentejo, Beja, Portugal)." Estudos do Quaternário / Quaternary Studies, no. 18 (November 27, 2018): 35–52. http://dx.doi.org/10.30893/eq.v0i18.173.

Full text
Abstract:
Partindo-se dos dados recolhidos no Hipogeu 2 do Monte do Carrascal 2 (Ferreira do Alentejo, Beja), um dos sepulcros colectivos sito nas imediações do grande sítio do Porto Torrão, procurou-se obter uma leitura biográfica do mesmo, abordando-se especificamente as questões relativas à construção, uso, reconfiguração, reutilização e abandono da estrutura tumular.Através da análise integrada das informações espaciais, estratigráficas e arqueotanatológicas, reunidas numa única base de dados georreferenciada (SIG), foi possível caracterizar os inumados, o modo como foram sendo depositados, as práticas funerárias realizadas ao longo do tempo, os processos de preenchimento do sepulcro e as alterações pós-deposicionais e processos de remodelação que sofreu.Após esta caracterização do sepulcro e dos seus mortos foram entrevistas as novas questões que resultam duma abordagem integrada destes dados com aqueles que decorrem das novas descobertas realizadas recentemente no interior alentejano. Este conjunto de informações afigura-se essencial à compreensão da relação entre o mundo dos vivos e dos mortos nos 4º e 3º milénios a.C., tema fundamental na investigação arqueológica e antropológica europeias. Regarding the biography of a collective Late Neolithic/Calcolithic burial place: the Hypogeum 2 of “Monte do Carrascal 2” (Ferreira do Alentejo, Beja, Portugal)The data obtained in the Hypogeum 2 of Monte do Carrascal 2 (Ferreira do Alentejo, Beja), one of the collective tombs located near the large site of Porto Torrão allow us to trace a biographical overview of this collective tomb. The processes regarding its construction, reconfiguration, reuse, and abandonment were analysed throughout an integrated analysis of spatial, stratigraphic and archaeothanatological information gathered in a single georeferenced data base (GIS).The funerary practices, the post-depositional evolution and the architectural remodelling of the site were characterized. These new data were then compared with those that result from the new discoveries recently done in inner Alentejo. This set of information seems essential to perform a better understanding of the relationship between the world of the living and the dead in the 4th and 3rd millennium BC, a fundamental archaeological and anthropological research topic in Europe. Keywords: Hypogea; Late Neolithic/Chalcolithic; Monte do Carrascal 2; Porto Torrão; Archeothanatology; GIS.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
4

Ferreira Fidalgo, Daniel, Eduardo Porfírio, and Ana Maria Silva. "Novos dados sobre os hipogeus do Bronze Pleno de Torre Velha 3 (Serpa): contextos sepulcrais e estudo do espólio osteológico humano." Estudos do Quaternário / Quaternary Studies, no. 15 (December 21, 2016): 1–25. http://dx.doi.org/10.30893/eq.v0i15.128.

Full text
Abstract:
O presente trabalho incide sobre a análise antropológica do espólio ósseo humano recuperado de 21 hipogeus do arqueossítio de Torre Velha 3 (TV3; São Salvador, Serpa), datados entre os meados e a segunda metade do II milénio a.C.. Dezasseis hipogeus são individuais, três duplos (uma inumação in situ com uma redução associada) e um triplo (enterramento duplo com uma redução associada) e dois contextos funerários inconclusivos. Todos os restos ósseos humanos foram recuperados da câmara funerária. Para além destes, um hipogeu continha um enterramento com uma redução associada na câmara e uma inumação primária na antecâmara. Destes sepulcros foram exumados 28 indivíduos, 22 adultos (11 do sexo feminino, nove do masculino e dois casos indeterminados), cinco não adultos e um em que não foi possível atribuir uma faixa etária. Nas inumações primárias e individuais, as oferendas cárneas encontram-se associadas a adultos de ambos os sexos. Por sua vez as cerâmicas e punções surgem somente em enterramentos do sexo feminino, com a excepção de um punção associado ao adulto do sexo masculino [2007]. Recorrendo à análise estatística de componentes principais, foi possível observar que as diferenças na morfologia dentária de TV3 em comparação com outras amostras da Pré-História recente Peninsular são mínimas, e podem ser explicadas por mudanças genéticas associadas a possíveis contactos e interações interregionais. Foram ainda identificados padrões de desgaste dentário atípico que sugerem o uso parafuncional do sistema mastigatório de adultos do sexo feminino. Relativamente à patologia oral, a incidência de lesões cariogénicas na amostra é de 5,85% (29/495), e afecta cerca de 57% dos indivíduos analisados (n=21). Estes valores são superiores à maioria das amostras comparadas do Neolítico Final/Calcolítico do actual território Português, mas semelhantes aos registados para outras comunidades da Idade do Bronze. New data on the Middle Bronze Age hypogea of Torre Velha 3 (Serpa): burial contexts and the study of the human osteological remains - The present work focuses on the anthropological analysis of the human remains exhumed from 21 hypogea of the archaeological site of Torre Velha 3 (TV3; São Salvador, Serpa), which is dated between the middle and second half of the II millennium B.C. Sixteen hypogea were individual, three double (one in situ burial with an associated reduction) and one triple (double burial with associated reduction) and two inconclusive funerary contexts. The human remains were collected unearthed from the chambers of the tombs. Besides these, one hypogeum displayed an in situ burial with an associated reduction in the chamber and other in situ burial in theantechamber. From these tombs were exhumed 28 individuals, 22 adults (11 females, nine males and 2 inconclusive), five non adults and one unknown. In primary and individual burials, meat offering were found in association with adults from both sexes. Ceramic vessels and awls are found only in female burials, with the exception of one awl found in association with the male adult [2007]. Using a principal component analyses, it was possible to observe that the differences in dental morphological traits found in TV3, in comparison with other samples from the Iberian Peninsula’s recent pre-history, are minimal and can be explained by genetic changes derived from possible inter-regional contacts and interactions. Some atypical dental wear patterns were also identified, mostly in adult females, and these suggest the parafunctional use of the masticatory system. Finally, the incidence of cariogenic lesions found is 5.85% (29/495), affecting around 57% of the individuals analysed (n=21). These values are higher than Late Neolithic/Chalcolithic samples from nowadays Portugal, but similar to the values found in Bronze Age samples.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
5

Gómez Reyes, Víctor Manuel, Gerardo Vázquez Marrufo, Alba María Ortega Gómez, and Gonzalo Guevara Guerrero. "Ascomicetos hipogeos de la región occidental del Sistema Volcánico Transversal, México." Acta Botanica Mexicana, no. 125 (October 3, 2018): 37–48. http://dx.doi.org/10.21829/abm125.2018.1327.

Full text
Abstract:
Antecedentes y Objetivos: En México se han reportado 42 especies de ascomicetos con hábito hipogeo; son pocas considerando el conocimiento de otros grupos de hongos. El objetivo de este trabajo fue incrementar el conocimiento sobre la diversidad y distribución de especies de hongos hipogeos para México.Métodos: Se realizaron recolectas en diversos tipos de vegetación del Sistema Volcánico Transversal en la porción occidental perteneciente al estado de Michoacán. El material se fotografió y describió siguiendo los protocolos para el grupo.Resultados clave: Se presentan la descripción y discusión de seis especies de ascomicetos con hábito hipogeo, Elaphomyces appalachiensis, Genea mexicana, Genabea cerebriformis, Hydnobolites cerebriformis, Tuber pseudoseparans y T. tequilanum.Conclusiones: Los registros representan nuevas localidades para el país y primeras citas para la micobiota del estado de Michoacán. Se incrementa la distribución de Elaphomyces appalachiensis, Genabea cerebriformis e Hydnobolites cerebriformis, conocidos de los Estados Unidos de América y el Norte de México, hasta el Sistema Volcánico Transversal, mientras que Genea mexicana, Tuber pseudoseparans y T. tequilanum solo se conocen en este sistema montañoso.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
6

Gómez-Reyes, Víctor Manuel, Marlene Gómez-Peralta, and Gonzalo Guevara Guerrero. "Primer reporte y distribución de Delastria rosea (Pezizales: Incertae sedis) en México." Acta Botanica Mexicana, no. 119 (April 3, 2017): 139. http://dx.doi.org/10.21829/abm119.2017.1236.

Full text
Abstract:
Antecedentes y Objetivos: Delastria rosea es un hongo de hábito hipogeo, se caracteriza por presentar una gleba rosa y esporas globosas con ornamentación reticulada. Se conocía hasta la fecha del norte de África, sur de Europa y California en Estados Unidos de América. El objetivo del presente trabajo es registrar D. rosea para la micobiota mexicana.Métodos: Se realizaron recolectas siguiendo las recomendaciones para el estudio de los hongos hipogeos. El material estudiado proviene de bosque mesófilo de montaña del estado de Michoacán, México.Resultados clave: Se describe Delastria rosea para la micobiota mexicana; se discute las semejanzas y diferencias con las descripciones europeas y norteamericanas.Conclusiones: Se considera que los ejemplares estudiados corresponden a Delastria rosea, a pesar de las diferencias que presentan con las descripciones europeas y norteamericanas.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
7

Putra, Fani Martiawan Kumara. "SURAT KUASA MEMASANG HIPOTEK DALAM JAMINAN HIPOTEK KAPAL LAUT." Perspektif 17, no. 2 (May 27, 2012): 98. http://dx.doi.org/10.30742/perspektif.v17i2.99.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
8

Lazarian, A., and D. Pogosyan. "Velocity Modification of HiPower Spectrum." Astrophysical Journal 537, no. 2 (July 10, 2000): 720–48. http://dx.doi.org/10.1086/309040.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
9

Sagan, Agnieszka. "Orzechy ziemne (Arachis hipogea L.) wpływ ogrzewania na ich właściwości." PRZEMYSŁ SPOŻYWCZY 1, no. 6 (June 5, 2017): 43–45. http://dx.doi.org/10.15199/65.2017.6.8.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
10

Soedja, Soetarno. "Grosse Akte Pengakuan Hutang dan Hipotek." Jurnal Hukum & Pembangunan 18, no. 6 (June 19, 2017): 538. http://dx.doi.org/10.21143/jhp.vol18.no6.1284.

Full text
Abstract:
Hubungan kreditur dan debitur yang bersangkutan dengan hutang-piutang dan lika-likupenyelesaiannya tetap merupakan masalah yang hangat. Karangan berikut ini mengemukakanmasalah-masalah disekitar Gross Pengakuan Hutang dan Gross Akte Hipotik. Sehubungan dengan Gross Akte Pengakuan Hutang penulis mengemukakan adanya fatwa Mahkamah Agung dan usulan model akte pengakuan hutang dari Prof. Z. Asikin Kusumaatmadja SH yang sesuai dengan fatwa tersebut, untuk memenuhi pasal 224 RID.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
More sources

Dissertations / Theses on the topic "Hipogeu"

1

Roldán, Molina Mónica. "Caracterització de biofilms fototròfics d'ambients hipogeus." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2008. http://hdl.handle.net/10803/2619.

Full text
Abstract:
L'objectiu principal d'aquest treball experimental ha estat l'estudi dels biofilms fototròfics d'ambients hipogeus, el que ens ha permès d'aprofundir sobre les tècniques d'observació, els organismes i el monitoratge de les comunitats fotosintètiques que s'hi desenvolupen. S'han posat a punt i/o s'han millorat tècniques per examinar l'estructura tridimensional dels biofilms i per identificar els microorganismes i llurs pigments fotosintètics. Amb la informació obtinguda, s'han assajat mètodes per al control i la prevenció del seu desenvolupament.
La microscòpia confocal ens ha permès l'observació dels nuclis o nucleoides i els plans de divisió cel·lular en l'espai; la forma, l'organització i el gruix de les beines mucilaginoses que envolten els microorganismes fotosintètics, així com les substàncies polimèriques extracel·lulars presents al biofilm. Gràcies a l'autofluorescència dels pigments fotosintètics s'ha pogut reconèixer diferents caràcters com plans de divisió, distribució dels til·lacoids i/o de cloroplasts, localització de cèl·lules especialitzades o tipus de ramificació, per a la identificació i la caracterització dels cianobacteris i altres microorganismes fotosintètics. El processament de les seccions per obtenir els diferents tipus d'imatges tridimensionals va permetre caracteritzar l'estructura dels biofilms, mostrant la distribució espacial dels microorganismes, els EPS i el substrat, així com la disposició i la morfologia dels microorganismes en profunditat i la porositat d'aquestes comunitats.
També es va elaborar un programa informàtic on es van implementar les diferents funcions de quantificació útils per a l'estudi d'aquestes comunitats: biovolum, distribució de biomassa, gruix mitjà, distribució del gruix, rugositat, porositat i distribució de la porositat, i cobertura de la superfície.
Pel que fa a l'anàlisi dels pigments fotosintètics presents en cadascun dels microorganismes fototròfics, s'ha posat a punt un mètode per obtenir els espectres de fluorescència d'una àrea seleccionada de la mostra mitjançant el microscopi confocal espectral. Espècies pertanyents a diferents grups filogenètics, com Cyanobacteria, Bacillariophyta o Chlorophyta, van presentar unes característiques i unes propietats de fluorescència dels seus pigments característiques que en permetien la discriminació respecte d'altres grups filogenètics. Així mateix, amb aquesta tècnica es va poder determinar quines eren les espècies de cianobacteris amb ficoeritrina i sense.
Posteriorment, s'han determinat els microorganismes fotosintètics més representatius de diferents tipus de cavitats naturals i catacumbes, així com la seva distribució i els factors ambientals a què estan sotmesos, en la natura i en cultiu. En els ambients hipogeus prospectats, la temperatura i la humitat eren relativament elevades i constants, mentre que la llum, tant la solar que entrava en coves i avencs, com l'artificial, per il·luminar coves turístiques o catacumbes, semblava el factor determinant de la presencia i la distribució dels microorganismes i dels biofilms que formaven. En les tres cavitats naturals estudiades al massís càrstic del Garraf (Barcelona, NE Espanya), la temperatura, la humitat relativa i la llum, presentaven clars gradients, des de l'entrada fins a una certa profunditat, on les condicions romanien constants. Els biofilms formats per cianobacteris cocals mucilaginosos i de color fosc es van tornar més prims amb la disminució de la llum i gradualment van ser substituïts per biofilms formats per cianobacteris filamentosos amb beines transparents calcificades, com Geitleria calcarea i Loriella osteophila, que produïen taques blanques a les parets. En general, a l'entrada de les cavitats es va observar la majoria d'espècies trobades pertanyents als grups Chlorophyta i Bacillariophyta. Els líquens crustacis de l'entrada de les cavitats van ser substituïts per altres de tal·lus leprós, com Botryolepraria lesdainii i Macentina stigonemoides.
L'autofluorescència i el marcatge selectiu dels EPS han permès seguir la formació de les substàncies mucilaginoses que intervenen en els primers passos dels processos d'adhesió dels hormogonis. En alguns taxons de cianobacteris filamentosos, com Leptolyngbya spp. i Scytonema spp., els extrems polisacarídics dels hormogonis semblen actuar com a mecanismes d'adhesió, com una mena de goma d'enganxar al començament de l'adhesió al substrat.
A les Catacumbes Romanes, els principals organismes formadors de biofilms van ser les molses i els cianobacteris filamentosos amb beina. L'estructura dels biofilms era heterogènia, especialment en gruix, densitat i composició d'organismes. De manera semblant al cas de les coves i els avencs, es va observar una diversitat decreixent en els biofilms fototròfics en disminuir la irradiància. Atès que la llum fou el factor més important que influïa en aquests biofilms i que el rang de longituds d'ona menys absorbit corresponia a la zona del verd (500-560 nm), es va avaluar el potencial de la llum verda per prevenir el creixement del biofilms fototròfics. Es va examinar el seu efecte en biofilms formats pel cianobacteri Gloeothece membranacea (Cyanobacteria) i l'alga verda Chlorella sorokiniana (Chlorophyta). La resposta dels biofilms a la llum verda va comprendre diferències en la fluorescència dels pigments, el gruix dels biofilms, així com la simplificació de la seva estructura tridimensional, si es compara amb els biofilms sota llum blanca. També es va estudiar l'efecte que produeix la llum verda en la morfologia i la ultraestructura de l'espècie aerofítica Gloeocapsopsis magma, aïllada de la cova turística de Collbató (Barcelona, NE Espanya). Les beines de les cèl·lules sota llum verda no eren estratificades i les cèl·lules van ser significativament més llargues que les cèl·lules sota llum blanca de la mateixa edat. Respecte de la ultraestructura, les cèl·lules en llum verda contenien només alguns tilacoides distribuïts a l'atzar, grànuls de cianoficina i polifosfats dispersos en el citoplasma. Per altra banda, es va estudiar in situ l'efecte que produïa la suma de factors: la presència de llum verda i l'aplicació dels biocides convencionals - dues formulacions de clorur de benzoalconi - utilitzats en les neteges de les obres d'art. Es va seleccionar com a zona d'estudi model la cova de Collbató (Barcelona, NE Espanya). Els resultats d'aquest estudi van demostrar que els biocides redueixen la biomasa, registrada d'acord amb els nivells de fluorescència comparats amb els dels controls. A més, sota llum verda i biocides, l'abundància de Scytonema julianum i altres espècies predominants va disminuir, excepte en els casos de Nostoc punctiforme i Gloeocapsopsis magma, ambdues cobertes amb beines de polisacaràrids molt gruixudes i amb un ampli ventall de pigments accessoris. Atès que la llum verda contribueix a alentir el creixement dels microorganismes fotosintètics i fa que penetrin menys a l'interior dels substrats; pot esdevenir una estratègia eficient per evitar el biodeteriorament de monuments hipogeus il·luminats artificialment, fins i tot en els dominats per cianobacteris rics en pigments accessoris, com la ficoeritrina.
Caves with dim natural light, and lighted hypogean environments, have been found to host phototrophic microorganisms from various taxonomic groups. These microorganisms group themselves into assemblies known as communities or biofilms, which are associated with rock surfaces. In this work, the phototrophic biofilms that colonise speleothems, walls and floors in three tourist caves (Spain) and Roman hypogean monuments (the St. Callistus and St. Domitilla catacombs, Rome, Italy) were studied.
Confocal laser scanning microscopy (CLSM) and scanning (SEM) and transmission electron microscopy (TEM) were used to study these organisms and acquire three-dimensional data on their biofilm structure. CLSM was used in a multi-channel mode whereby the different channels map individual biofilm components. Photosynthetic organisms were visualized by their in vivo pigment fluorescence, whereas extracellular polymeric substances (EPS) and the DNA structures of photo- and heterotrophic microorganisms were determined by staining with Concanavalin-A (Con-A) conjugated to the fluorophore label Alexa Fluor 488 and with the fluorophore label Hoechst 33258, respectively. The reflection mode revealed calcified sheaths and inorganic substrata. The distribution of microorganisms and EPS in the biofilms, and the relationship between the biofilms and their substrata, were studied by image analysis. Cyanobacteria, green microalgae, diatoms, mosses and lichens were found to be grouped as biofilms that differed according to the sampling sites. A confocal technique for the analysis of fluorescent pigments from a single cell, based on spectrofluorometric methods is also reported. Analysis of fluorescent pigments allows the establishment of a simultaneous relationship among in vivo pigment identification, organism morphology and 3D localization of cells that have particular fluorescence signatures within the biofilms. Finally, an evaluation of the use of monochromatic green light (GL) illumination as a method for preventing biofilm growth was performed. The CSLM permitted a comparison of the effects of illuminating photosynthetic biofilms with GL and with white light (WL). The results show retarded biofilm growth in the case of the former, suggesting the utility of GL for the illumination of cultural patrimony sites that are threatened by photosynthetic biofilms.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Herrera, Manzo Víctor. "Del repliegue al reflejo : El hipogeo secreto de Salvador Elizondo." Tesis, Universidad de Chile, 2014. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/116122.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

Nascimento, Bruna de Souza. "Secagem de sementes de Arachis hipogae L. com capa protetora." Universidade Federal de São Carlos, 2009. https://repositorio.ufscar.br/handle/ufscar/4017.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2016-06-02T19:56:34Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2321.pdf: 2212590 bytes, checksum: e03a838bd999bce0488998d98b12479f (MD5) Previous issue date: 2009-02-20
Universidade Federal de Sao Carlos
Arachis hipogae L. peanut is an orthodox seed that must go through a drying process to become free from aflatoxin. The fruit is formed by a system made up by a nucleus and a resistant involucre that constitutes a heterogeneous mixture. So as to contribute to the improvement of those seeds drying, the objective of this study is to analyze the drying of the compound system and its subsystems in relation to moisture transport and shrinkage, as well as the influence on physiological and physical characteristics. In order to do so, the fruit, the seeds with and without endocarp, as well as the pericarp were placed in a forced convection dryer. To approach the problem, the idea of fluid flow on submerged bodies was adopted. The experiments were conducted based on a 32 experimental planning with temperatures of 30, 40 e 50°C and velocities of 0,5; 1,0 e 1,5 m/s. The intermittent method was used to measure the samples mass and to obtain the images. Analysis of the physical and physiological characteristics was performed from observations during the experiments. The results showed that the diffusive transport of moisture was predominant when the fruit and seed with and without the endocarp are concerned. The convective mechanism was also observed for the pericarp. As far as the physical barriers effect is concerned, it was verified that the pericarp and the endocarp cause resistance to mass transport. It was possible to verify the development of the seed s (with and without the endocarp) superficial concavity through image analyses with the aid of IMAGE PRO PLUS® software. However this deformation was not observed for the fruit or for the pericarp. The dimension reductions demonstrate the presence of the shrinkage phenomenon for the seed with and without the endocarp. The results regarding the physiological and physical characteristics showed dependency on operational conditions used when the seeds are processed outside the pericarp. Analysis concerning the process interaction with the product characteristics demonstrated that convective drying is a promising technique having a better relation between the process and quality for the product. Due to the results obtained, the discrimination of the equations that represent drying kinetics with focus on the improvement of seeds production was performed. The advancements obtained contribute to the drying studies of seeds that present protective cover under the perspective of seeds drying engineering.
O amendoim (Arachis hipogae L.) é uma semente ortodoxa que precisa passar pelo processo de secagem para se tornar livre da aflatoxina. O fruto é formado por um sistema composto por um núcleo e um invólucro resistente que constitui uma mistura heterogênea. Visando contribuir com a melhoria da secagem destas sementes o objetivo deste estudo é analisar a secagem do sistema composto e seus subsistemas em relação ao transporte de umidade e encolhimento, assim como, a influência sobre as qualidades físicas e fisiológicas. Para tanto, o fruto, as sementes com e sem endocarpo, bem como, o pericarpo, foram submetidos em um secador de convecção forçada com reciclo de ar. Para a abordagem do problema adotou-se a visão de escoamento de fluido sobre corpos submersos. Os experimentos foram conduzidos com base em um planejamento experimental 32 com temperaturas de 30, 40 e 50°C e velocidades de 0,5; 1,0 e 1,5 m/s. Para medida da massa das amostras e a tomada de imagens foi utilizado o método intermitente. As qualidades físicas e fisiologias foram realizadas a partir de observações durante os experimentos. Os resultados obtidos mostraram que o mecanismo predominante no transporte de umidade é o difusivo, quando se tem o fruto, a semente com e sem endocarpo. Para o pericarpo foi verificada também a presença do mecanismo convectivo. Quanto ao efeito das barreiras físicas, foi constatado que o pericarpo e o endocarpo causam resistência ao transporte de massa. Através da análise das imagens, com auxílio do software IMAGE PRO PLUS® foi possível constatar o desenvolvimento da concavidade na superfície da semente com e sem endocarpo. Entretanto, esta deformação não foi observada para o fruto nem para o pericarpo. As reduções das dimensões demonstram a ocorrência do fenômeno de encolhimento para a semente com e sem endocarpo. Os resultados referentes às qualidades fisiológicas e físicas mostraram dependência com as condições operacionais utilizadas quando as sementes são processadas fora do pericarpo. A análise referente à interação do processo com as qualidades do produto demonstrou que a secagem convectiva é promissora tendo a melhor relação entre o processo e qualidade para o fruto. Diante dos resultados obtidos, foi realizada a discriminação das equações que representam a cinética de secagem com enfoque na melhoria da produção de sementes. Os avanços obtidos contribuem com os estudos da secagem de sementes que apresentam capa protetora sob o ponto de vista de engenharia de secagem de sementes.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
4

Lüdke, Daniele Cristina Wondracek. "Estudo das relações sistemáticas da espécie endêmica brasileira Arachis valida Krapov. & W.C. Greg. baseado em cruzamentos intra e interespecíficos no gênero Arachis L." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2014. http://repositorio.unb.br/handle/10482/17538.

Full text
Abstract:
Tese (doutorado)—Universidade de Brasília, Instituto de Ciências Biológicas, Departamento de Botânica, Programa de Pós-Graduação em Botânica, 2014.
Submitted by Ana Cristina Barbosa da Silva (annabds@hotmail.com) on 2015-01-16T15:27:47Z No. of bitstreams: 1 2014_DanieleCristinaWondracekLudke.pdf: 81245787 bytes, checksum: 7db97591c73e9c039c598d308967b4e1 (MD5)
Approved for entry into archive by Raquel Viana(raquelviana@bce.unb.br) on 2015-02-03T18:16:28Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2014_DanieleCristinaWondracekLudke.pdf: 81245787 bytes, checksum: 7db97591c73e9c039c598d308967b4e1 (MD5)
Made available in DSpace on 2015-02-03T18:16:28Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2014_DanieleCristinaWondracekLudke.pdf: 81245787 bytes, checksum: 7db97591c73e9c039c598d308967b4e1 (MD5)
Neste estudo foram investigadas as relações de cruzabilidade de Arachis valida com as espécies que representam os genomas A, AB, B, D, F, G, K e com as espécies A. aff. hoehnei e A. vallsii da secção Arachis. Foram feitas 44 combinações de cruzamento entre os acessos K 30147 e V 13514 de A. valida e 28 espécies da secção Arachis. Foram feitas 1283 polinizações e obtidas 179 plantas híbridas em 37 combinações de cruzamento. Arachis valida formou híbridos com todos os genomas encontrados na secção Arachis, com exceção de A. glandulifera, que possui genoma D, sendo obtidos segmentos de frutos com embriões abortados. Arachis valida faz parte do grupo de espécies caracterizadas como possuidoras do genoma B, pois foram obtidos híbridos entre A. valida e todas as espécies possuidoras desse genoma: A. gregoryi, A. ipaënsis, A. magna e A. williamsii que pertencem ao mesmo pool gênico. A obtenção de híbridos entre A. valida (2n=2x=20) e A. hypogaea (2n=4x=40), confirma a premissa que para pertencer à secção Arachis a espécie deve cruzar com A. hypogaea. Foram obtidos híbridos com 2n=2x=19, a partir da combinação de cruzamento A. valida V 13514 (2n=2x=20) x A. praecox (2n=2x=18). Arachis valida formou híbridos com espécies possuidoras do genoma A e abre-se a possibilidade da criação de novos anfidiplóides sintéticos AABB. A menor viabilidade de pólen foi do híbrido de A. valida V 13514 x A. cardenasii G 10017 (genoma B x genoma A chiquitano) com 0,2% de viabilidade de pólen. A maior viabilidade de pólen foi do híbrido de A. valida V 13514 x A. valida V 15096 (genoma B x genoma B) com 98,4% de viabilidade de pólen. As porcentagens de viabilidade de pólen mais altas foram encontradas nos híbridos resultantes de cruzamentos entre espécies com genoma B indicando que essas espécies são mais próximas geneticamente. _______________________________________________________________________________________ ABSTRACT
In this study the relationships of crossability of Arachis valida with species that represent A, AB, B, D, F, G and K genomes and A. aff. hoehnei and A. vallsii of Arachis section were investigated. Forty-four crossing combinations were made between K 30147 and V 13514 accessions of A. valida and 28 Arachis section species. One thousand two hundred eighty three pollinations were made and 179 hybrid plants were obtained in 37 crossing combinations. Arachis valida formed hybrids with all genomes found in the Arachis section, except A. glandulifera, which has the D genome. In this cross only segments of fruits with aborted embryos were obtained. Arachis valida is in the group of species characterized as B genome because hybrids between A. valida and all species with that genome were obtained: A. gregoryi, ipaënsis, A. magna and A. williamsii that belong to the same gene pool. The obtaining hybrids between A. valida (2n=2x=20) and A. hypogaea (2n=4x=40) confirms the premise that to belong to Arachis section, species must cross with A. hypogaea. Hybrids with 2n=2x=19 were obtained from the A. valida V 13514 (2n=2x=20) x A. praecox (2n=2x=18) crossing combination. Arachis valida formed hybrids with A genome species which opens the possibility of creation new synthetic amphidiploids, AABB. In the hybrids, the lowest pollen viability was A. valida V 13514 x A. cardenasii G 13514 10017 hybrid (B genome x A “chiquitano” genome) with 0.2% pollen viability. The highest pollen viability was A. valida V 13514 X A. valida V 15096 hybrid (BB genome) with 98.4% of pollen viability. The higher percentage of pollen viability was observed in the hybrids resulting from crosses between B genome species indicating that these species are genetically closely related.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
5

Santos, Bruna Vidigal dos. "Estudo dos genomas A e B de Arachis." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2014. http://repositorio.unb.br/handle/10482/16578.

Full text
Abstract:
Tese (doutorado)—Universidade de Brasília, Instituto de Ciências Biológicas,Departamento de Biologia Celular, 2014.
Submitted by Ana Cristina Barbosa da Silva (annabds@hotmail.com) on 2014-10-20T17:59:49Z No. of bitstreams: 1 2014_BrunaVidigaldosSantos.pdf: 21406285 bytes, checksum: ed3bc2e1ee793721bbd92e0962dcb8fc (MD5)
Approved for entry into archive by Tania Milca Carvalho Malheiros(tania@bce.unb.br) on 2014-10-20T18:13:19Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2014_BrunaVidigaldosSantos.pdf: 21406285 bytes, checksum: ed3bc2e1ee793721bbd92e0962dcb8fc (MD5)
Made available in DSpace on 2014-10-20T18:13:19Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2014_BrunaVidigaldosSantos.pdf: 21406285 bytes, checksum: ed3bc2e1ee793721bbd92e0962dcb8fc (MD5)
O amendoim (Arachis hypogaea L.) é um alotetraploide com origem recente e cujogenoma tem aproximadamente 2,8 Gb, composto majoritariamente por sequências repetitivas.Este estudo relata uma investigação do componente repetitivo presente nas espécies parentaisdo amendoim, A. duranensis, provável doador do genoma A e A. ipaënsis, provável doador dogenoma B, por meio de análises das suas sequências genômicas completas, bem como declones selecionados da biblioteca BAC de A. duranensis. Nos clones, foram identificados dezretrotransposons LTR distintos, enquanto que nas sequências genômicas completas, 81famílias de retrotransposons LTR foram identificadas em A. duranensis e 89 em A. ipaënsis,ocupando aproximadamente 28,5% e 27,6% do genoma A e B, respectivamente. Dessasfamílias, 37 representam a maior parte do conteúdo repetitivo nos dois genomas, sendo que oselementos FIDEL e Feral são os mais frequentes. Esses resultados mostram que uma partesubstancial do componente altamente repetitivo desses genomas é explicada por um númerorelativamente pequeno de retrotransposons LTR, seus fragmentos e LTRs-solo. A maioria dasdatas de transposição estimadas para esses retrotransposons foi posterior a 3,5 milhões deanos atrás, data estimada da divergência dos genomas A e B, indicando que essesretrotransposons LTR tiveram um papel notável na organização desses genomas. Análises dehibridização in situ por fluorescência (FISH), utilizando sondas obtidas a partir dassequências dos genes que codificam a transcriptase reversa de cada família de retrotransposonLTR, mostraram sinais de hibridização detectáveis múltiplos e dispersos em vários, mas nãoem todos os cromossomos dos subgenomas A e B de amendoim, com marcaçãopredominantemente ao longo dos braços dos cromossomos. Comparações entre sequênciashomeólogas dos genomas A e B indicaram alta semelhança no conteúdo gênico, porémgrandes diferenças no conteúdo repetitivo, mostrando que os retrotransposons identificadosneste estudo, juntamente com outros elementos repetitivos têm desempenhado um papelimportante na remodelação do genoma ao longo da evolução, especialmente em regiõesintergênicas. A construção e validação de pools 3-D construídos para os clones das bibliotecasBAC representativas dos genomas A (A. duranensis) e B (A. ipaënsis) foram realizadas. Essaferramenta possibilitou a identificação e isolamento de genes de interesse em Arachis, tais como, expansina e dessaturase de ácidos graxos. __________________________________________________________________________________________________ ABSTRACT
Peanut (Arachis hypogaea L.) is an allotetraploid of recent origin with a genome of about 2.8 Gb and high repetitive content. This study reports an analysis of the repetitive component present of the progenitor species from peanut, A. duranensis, likely donor of A genome and A. ipaënsis of B genome, using their whole genome sequences and selected clones from the BAC library of A. duranensis. Ten LTR retrotransposons were identified in these clones whilst 81 families in A. duranensis and 89 in A. ipaënsis complete genomes, representing about 28.5% of the A genome and 27.6% of B genome, respectively. Only 37 families represent most of the repetitive content of the two genomes, and the most abundant retrotransposon are FIDEL and Feral. It is here shown that a substantial proportion of the highly repetitive component of these genomes is accounted for by relatively few LTR retrotransposons, their fragments and solo-LTR. These retroelements are predominantly of recent evolutionary origin, most apparently post-dating the evolutionary estimated date of the A and B genomes divergence of the cultivated peanut, about 3.5 million years ago. This indicates that these LTR retrotransposons contributed to the divergence of these genomes. Analysis by fluorescence in situ hybridization using probes obtained from the genes sequencing codifying for the reverse transcriptase of each family of LTR retrotransposons of A and B genomes produced multiple and dispersed hybridization signals on several, but not all chromosomes of A-B peanut subgenomes, mainly along the chromosomes arms. Comparisons between homeologues sequences of A and B genomes showed high similarity in gene content, but differences in the repetitive content showing that the retrotransposons identified in this study, and another repetitive elements have played an important role in these genomes remodeling, especially in intergenic regions, over evolutionary time. The construction and validation of 3-D pools for clones of the A-B genomes BAC libraries were made. This tool allowed the identification and isolation of genes of interest in Arachis such as expansins and fatty acid desaturase.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
6

Silva, Raquel Bispo. "Estudo da expressão do gene EXPANSINA-LIKE B (EXLB) em 13 genótipos da secção Arachis (Fabaceae) submetidos ao déficit hídrico." reponame:Repositório Institucional da UnB, 2015. http://dx.doi.org/10.26512/2015.06.D.20150.

Full text
Abstract:
Dissertação (mestrado)—Universidade de Brasília, Instituto de Ciências Biológicas, Departamento de Botânica, Programa de Pós-Graduação em Botânica, 2015.
Submitted by Fernanda Percia França (fernandafranca@bce.unb.br) on 2016-05-06T17:18:16Z No. of bitstreams: 1 2015_RaquelBispoSilva_Parcial.pdf: 328631 bytes, checksum: 75f30fc6e2c83f7a75c21ed14b4f4fe5 (MD5)
Approved for entry into archive by Patrícia Nunes da Silva(patricia@bce.unb.br) on 2016-05-09T12:48:39Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2015_RaquelBispoSilva_Parcial.pdf: 328631 bytes, checksum: 75f30fc6e2c83f7a75c21ed14b4f4fe5 (MD5)
Made available in DSpace on 2016-05-09T12:48:39Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2015_RaquelBispoSilva_Parcial.pdf: 328631 bytes, checksum: 75f30fc6e2c83f7a75c21ed14b4f4fe5 (MD5)
O déficit hídrico é um dos principais fatores responsáveis pela redução na produtividade das culturas no Brasil e no mundo. O estudo da expressão de genes envolvidos nas vias que regulam a resposta ao déficit hídrico visa contribuir na elucidação dos mecanismos de tolerância à seca e das estratégias utilizadas pelas plantas para se adaptarem a ambientes adversos. Os parentes silvestres (Arachis spp.) do amendoim cultivado (Arachis hypogaea L.) são espécies nativas brasileiras consideradas uma rica fonte de alelos para a prospecção de novos genes, uma vez que estas espécies desenvolveram mecanismos de adaptação a estresses bióticos e abióticos durante a sua evolução. Estudos recentes demonstraram que o gene EXPANSINA-LIKE B (EXLB) é induzido em folhas e raízes deArachis duranensissubmetidas ao déficit hídrico. Embora a importância deEXLB na resposta ao estresse abiótico em algumas espécies vegetais de outros gêneros, esse gene ainda não foi caracterizado no gênero Arachis. O presente trabalho teve como objetivo principal caracterizar o gene EXLB em 13 genótipos da secção Arachis e analisar o seu perfil de expressão em resposta ao déficit hídrico. Os genótipos avaliados são compostos por: i) silvestres diploides (n=8) e tetraploides (n=1) ii) cultivados tetraploides (n=3) e iii) anfidiploide (n=1). Iniciadores foram desenhados em regiões conservadas deEXLB baseando-se nos dados de sequências transcritas de Arachis spp. e em sequências já depositadas em banco de dados públicos. Os produtos de amplificação foram obtidos por PCR com DNA genômico (gDNA) de quatro genótipos da secção Arachis. A sequência nucleotídica completa do gene EXLB de 13 genótipos foi caracterizada por meio de RT-PCR com a sequência codificadora do DNA (cDNA), tendo como referênciaEXLB de A. duranensis (AdEXLB). O gene apresenta quatro exons (753 pb), uma região 3’UTR (242 pb) e uma região 5`UTR (106 pb), totalizando 1.831 pb. No alinhamento do gDNA(1.831 pb) de quatro genótipos foram identificados 12 SNPs(polimorfismo de base única). Noalinhamento do cDNA(753 pb) dos 13 genótipos foram identificados 11 SNPs.A sequência do cDNA dos 13 genótipos revelou altos níveis de similaridade para os 13 genótipos, com resíduos de aminoácidos conservados comuns entre as famílias de proteínas da EXPASINA-LIKE B. As análises de RT-qPCR mostraram uma regulação positiva da expressão da EXLB em resposta ao déficit hídrico gradual nos 13 genótipos utilizados. Uma variação da regulação da expressão foi observada entre os genótipos, com A. villosa e A. gregoryi mostrando os maiores níveis de expressão relativa (23 e 28 vezes, respectivamente) comparados ao grupo controle (não-estressado), ao contrário de A. magna, que apresentou o menor nível de expressão comparado ao grupo controle (3,64 vezes).
Drought stress is one of the main causal factors of yield reduction in many crops in Brazil and worldwide. Analysis of host gene expression in response to drought stress can contribute to the elucidation of drought tolerance mechanisms employed by plants during adaptation to adverse environments. The wild parentals (Arachis spp.) of cultivated peanut (Arachis hypogaea) are native Brazilian species which are considered a rich source of alleles for gene prospection, given that these species have developed mechanisms of adaptation to abiotic and biotic stresses during evolution. Recent studies have shown that the EXPANSIN-LIKE B gene (EXLB) is induced in leaves and roots of Arachis duranensis subjected to water deficit. Although the importance of EXLB in response to abiotic stress in some plant species had been described, this gene has not been yet characterized in the genus Arachis. This study aimed to characterize EXLB in 13 species of section Arachis and analyze its expression profile in response to drought stress. The genotypes evaluated comprised: i) wild diploids (n=8) and tetraploids (n=1), ii) cultivated tetraploids (n=3) and iii) amphidiploid (n=1). Primers were designed for conserved regions of EXLB based on transcriptome datasets of Arachis spp. and sequences available in public databases. Specific amplification products were obtained by the Polymerase Chain Reaction (PCR) using genomic DNA (gDNA) from four Arachis genotypes. RT-PCR with coding sequences (cDNA) from 13 Arachis section genotypes were sequenced. The complete nucleotide sequence of EXLB from these 13 genotypes was characterized using as reference EXLBfrom A. duranensis (AdEXLB). The gene comprised four exons (753 bp), a 3’UTR region (242 bp) and a 5’UTR region (106 bp), totaling 1.831 bp.Following genomic sequence alignment in four genotypes, a total of 12 SNPs (single nucleotide polymorphisms) were identified. Sequence alignment of coding sequence for the entire 13 genotypes revealed11 SNPs. The cDNA sequence showed high levels of similarity for the 13 genotypes, with common conserved amino acid residues among protein family EXPANSIN-LIKE B. RT-qPCR analysis showed up regulation of expression of EXLB in response to drought gradual test in all 13 genotypes. Variation of expression regulation was observed among genotypes, with A. villosa and A. gregoryi showing the greatest relative levels of expression (23 and 28 -fold increase, respectively) compared to the control group (non-stressed), in contrast to A. magna, whichpresented lower expression levels against the control(3.64 fold).
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
7

Sylos, Celia Maria de. "Fatores que influem na presença de aflatoxinas em amendoim (Arachis hipogaea L.) e milho (Zea mays L.)." [s.n.], 1987. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/254463.

Full text
Abstract:
Orientador: Jaime Amaya-Farfan
Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Engenharia de Alimentos
Made available in DSpace on 2018-07-16T12:28:25Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Sylos_CeliaMariade_M.pdf: 2854429 bytes, checksum: 931a017aac76f6e5f3bc5a3f2e97d2be (MD5) Previous issue date: 1987
Resumo: Com o objetivo de avaliar o efeito de torração, fritura e fervura na destruição de aflatoxinas em amendoim (Arachis hipogaea L.), vários lotes de amendoim naturalmente contamina dos com aflatoxinas foram submetidos a esses processos.Foram verificadas reduções médias de 95,0 e 98,7% no teor de aflatoxinas Bl e 96,2 e 92,3% no teor ,de G1, após o amendoim ter sofrido processos de torração (190 - 200 C/20 minutos) e de fritura (190 C/10 minutos), respectivamente. Para a aflatoxina B2 foram registradas perdas médias de 96,3% após torração e de 99,1% após fritura. Torração a 130 C por uma hora, em escala laboratorial, resultou em reduções médias de apenas 5,5 e 2,3% para aflatoxinas Bl e B2, respectivamente. Em escala industrial, nenhuma redução foi observada. Cocção do amendoim contaminado em água e em sal 5%, durante uma hora, resultou em perdas médias de aflatoxinas Bl e B2 de 77,5 e 83,1%, respectivamente, quando o meio foi água, e de 81, 7 e 78,5 %, respectivamente, quando o meio foi água com sal. A aflatoxina Gl sofreu reduções médias de 88,1% durante a cocção em água. As aflatoxinas perdidas durante o cozimento não foram encontradas na água de cocção. Já a aflatoxina G2 não foi detectada em nenhuma amostra torrada, frita ou cozida. A susceptibilidade de quatro cultivares de milho (Zea mays, L.; Maya Normal, Maya Opaco, Doce Cubano e Nutrimaiz) à contaminação por aflatoxinas foi verificada em estudos de incubação in vitro. Nesses estudos, os grãos dos cultivares no estádio seco foram inoculados com Aspergillus flavus e Aspergillus parasiticus e incubados a 30 C, em umidade relativa de 90%. O cultivar Maya Normal apresentou maior susceptibilidade à produção de aflatoxinas por Aspergillus flavus e Aspergillus parasiticus, enquanto que o Cubano mostrou a maior resistência. Os cultivares Opacos e o Nutrimaiz mostraram susceptibilidades alta e média, respectivamente, quando o fungo usado foi Aspergillus flavus. Por outro lado, esses dois cultivares exibiram baixa susceptibilidade perante o Aspergillus parasiticus. Em termos de composição química, observou-se que os aminoácidos livres fenilalanina, treonina, valina, isoleucina e leucina mostraram efeito positivo na síntese de aflatoxinas por Aspergillus flavus. Por outro lado, somente valina e metionina influíram positivamente na produção de toxinas por Aspergillus parasiticus. Já os ácidos graxos livres, tanto saturados como insaturados, apresentaram correlação negativa com a síntese de aflatoxinas pelos dois fungos.A variação de íon cobre teve, aparentemente, efeito negativo na síntese de aflatoxinas por Aspergillus flavus enquanto que o manganês apresentou efeito negativo para Aspergillus parasiticus. Os açúcares totais influíram negativamente na produção de toxinas pelos dois fungos. Os açúcares redutores, por sua vez, mostraram efeito negativo apenas para Aspergillus flavus
Abstract: The effect of dry roasting, oil roasting and boiling on aflatoxin (AF) destruction in several lots of naturally contaminated peanuts (Arachis hipogaea L.) was studied. Mean destructions for AFBl were 95,0 and 98,7 %, whereas AFGl losses were 96,2 and 96,3%, after dry (190 - 200 C, 20min.) and oil (190 C, 10 min) roasting, respectively. Mean losses of AFB2 were in turn 96,3 and 99,1% for the above processes, respectively. Dry roasting at 130 C for one hour, laboratory scale, brought about average reductions of only 5,5 and 2,3% for AFBl and AFB2, respectively. No reduction was observed at industrial scale. Boiling (98 C) in water for one hour caused mean losses of AFBl and AFB2 of 77,5 and 93,1% respectively, whereas boiling in water with 5% salt brought about corresponding losses of 81,7 and 78.5%. AFGl decreased 88,1% upon boiling. Toxins lost with this process cou1d not be found in the residual water either. Insofar as AFG2 was concerned, no traces were after treatment by either of the three processes. The susceptibility to contamination by AF of four corn detected (Zea mays L.) cultivars (Maya Normal, Maya Opaque-2, Surary-l Cubano and Nutrimayz} was assessed by inoculating the kernels with either Aspergillus flavus or Aspergillus parasiticus prior to incubation at 30 C and 90 RH. The Maya Normal cultivar proved to be the most susceptible when challenged by either fungs. Whereas the Cubano cultivars exhibited the lowest production. The other two cultivars, Opaque-2 and Nutrimaiz, showed high and moderate responses to Aspergillus flavus, respectivelly, and alow susceptibility to Aspergillus parasiticus. In terms of the chemical composition, a positive effect in the synthesis of AF, by Aspergillus flavus was observed for free phenylalanine, threonine, valine, isoleucine and leucine. Meanwhile, valine and methionine correlated positively with AF production by Aspergillus parasiticus. On the other hand, both saturated and unsaturated free fatty acids showed a negative correlation with the synthesis of AF by both species of fungi. Copper variation, within the pre-established range, bore an apparently negative relationship with AF synthesis by Aspergillus flavus. This relationship was also observed for manganese when the fungus used was Aspergillus parasiticus. A clear-cut inverse relationship between total sugars and the bioproduction of AF was found for both fungi. In terms of the reducing sugars, however, such correlation only held true for Aspergillus flavus
Mestrado
Mestre em Ciência de Alimentos
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
8

Pretus, Real Joan Lluís. "Estudio taxonómico biogeográfico y ecológico de los crustáceos epigeos e hipogeos de las Baleares (Branchiopoda, Copepoda, Mystacocarida y Malacostraca)." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 1991. http://hdl.handle.net/10803/1446.

Full text
Abstract:
Se ofrece una síntesis actualizada sobre la corología y ecología de los crustáceos epicontinentales (excepto ostrácodos) de las Baleares, y se revisan cuestiones de Biogeografía Ecológica e Histórica.

El tratamiento taxonómico más importante se ha centrado en la revisión de los mistacocáridos y malacostráceos (sincáridos, termosbenáceos, isópodos y anfípodos).

1) MINERALIZACION y COMUNIDADES DE LOS MEDIOS EPICONTINENTALES

Para todas las islas, las aguas estancadas temporales de pequeña extensión son las menos mineralizadas, con 100-500 mi-S/cm de conductividad. La comunidad de crustáceos característica es el "Mixodiaptomion". En estas aguas se dan cita entre otras las siguientes especies nuevas para las islas: "Cycicus bucheti", "Branchinecta ferox", "Ephemeroporus phintonicus", "Pleuroxus letourneuxi" y "Alona azorica". Se trata en general de un conjunto de especies indicadoras de escasa mineralización y de intolerancia al magnesio (Ión con mayor poder discriminante de cuantos determinan la mineralización).

Las aguas más mineralizadas, aunque no saladas, quedan definidas por el "Simocephalion vetuli". Es característica de la mitad norte de Menorca, abundante en rocas silícicas, y fuertemente impregnada por aerosoles salinos levantados por el viento, por lo que sus aguas interiores poseen alcalinidades bajas o moderadas y conductividades con frecuencia superiores a 2 miS/cm, con las proporciones jónicas de tipo marino. Se cita "Alana iberica", nueva para la ciencia.

Las aguas hiperhalinas son de nuevo muy propicias a contener especies de interés biogeográfico. De aquí proceden nuevas citas para las islas, como "Daphnia mediterranea", "Moina salina", y "Mesochra cf. Aestuarii". "Eurytemora velox", especie que en el Mediterráneo se localiza en la Camargue y el Empordà, la suponemos llegada por ornitocoria a las Baleares.

2) BIOGEOGRAFIA INSULAR

No se detecta una relación significativa entre número de especies de crustáceos y el área insular. En Menorca, en particular, por su riqueza y variedad en ambientes acuáticos, se contabilizan 35 branquiópodos y 32 copépodos, mientras que en Mallorca estos llegan a 32 y 30 respectivamente. En Formentera, con 6 y 3 especies, parece existir en cambio un empobrecimiento debido a un efecto del área insular, pues existen ambientes apropiados que no justifican la falta en esta isla de ctenodafnias y calanoides en sus aguas temporales.

El estudio de las frecuencias de coaparición de pares de especies y su comparación con simulaciones al azar permite detectar el predominio de los factores ecológicos o históricos en las distribuciones de especies. Análisis preliminares revelan que, comparativamente a los coleópteros y heterópteros acuáticos y a los rotíferos, los copépodos y branquiópodos son buenos descriptores ecológicos, mientras en los otros grupos parecen predominar acumulaciones de especies por simple acreción en el tiempo debida a la estabilidad de las localidades. Alternativamente, se ensaya el uso del índice de diversidad de Shannon como descriptor sintético del nivel de madurez del proceso de colonización.

2) REVISION DE LOS MISTACOCARIDOS y MALACOSTRACEOS

El mistacocárido "Derocheilocaris remanei" hallado en el litoral de Mallorca se corresponde estrechamente al tipo descrito en el sur de Francia.

Sincáridos y Peracáridos están representados por 16 géneros y 36 especies, de las cuales 10 son nuevas para la ciencia: una "Monodella", un "Microcharon", cuatro "Pseudoniphargus" y cuatro "Bogidiella", todos ellos hipogeos. Se cita por primera vez para la estigofauna a la familia "Euricopidae", con gran número de especies e individuos en las faunas marinas batiales. El género "Metacrangonyx" cuenta con cierto grado de variabilidad clinal a lo ancho de Mallorca.

Los isópodos epigeos presentan tendencia a la subespeciación ("Proasellus" y "Jaera"). "Echinogamrnarus" es el único género de anfípodo de las aguas dulces, con seis especies de las que sólo "E. eisentrauti" de Mallorca es especie endémica.

3) BIOGEOGRAFÍA 1 PALEOGEOGRAFÍA

No existe un distrito baleárico en cuanto a la biota de las aguas epigeas. Los branquiópodos y copépodos de aguas estancadas de distribución más restringida pertenecen a los dominios ibérico, norteafricano o mediterráneo en general. Para los anfípodos epigeos, sus mayores afinidades se ubican en las islas de Sicília y Malta, así como en Túnez y Libia.

Los ciclopoides y harpacticoides subterráneos pertenecen generalmente a las especies más expandidas de entre las de cada género, y de ellas se supone un origen marino reciente. Faltan géneros limnobios estrictos.

Los malacostráceos de las aguas litorales pertenecen a faunas perimediterráneas en diferenciación incipiente. Las especies limnicas muestran mayor nivel de endemismo, especialmente entre los géneros "Pseudoniphargus" y "Bogidiella". Sin embargo, no existe ninguna especie que pueda considerarse claramente relicta de tiempos paleógenos. Es significativa la falta de "Stenasellus" en las Baleares. La estigofauna carcinológica balear se considera de origen marino neógeno, incluyendo las especies que alcanzan mayor altitud en Mallorca, "Pseudoniphargus racovitzai" e "Iberobathynella fagei", que han podido introducirse pasivamente durante los pulsos orogénicos del Mioceno inferior. Menorca se considera la más recientemente emergida de las Baleares, por la amplia distribución en el interior de "Pseudoniphargus mercadali", endemismo con numerosas apomorfias.
An updated synthesis of the Balearic epicontinental crustacea is presented, under the frame of taxonomy, ecology of communities, island biogeography, and historical biogeography. Hystacocarida, Syncarida and Peracarida are fully reviewed. Copepoda and Branchiopoda are check-listed, with comments on their distribution and ecology. Ostracada are not treated.

In stagnant waters, both fresh temporary semiarid and mineralized humid communities are present. The first dominate southern areas of Majorca and the Pityusic Islands, whereas the latter are distributed over the northern silicic part of Minorca. All these communities have afforded new species far the islands and one for science: Alona iberica.

Preliminary analysis shows that Branchiopoda and Copepoda are better ecologic indicators than freshwater Coleoptera, Heteroptera and Rotifera, at least to the Hinorea range of waters, as revealed by the frequencies of coexisting couples of species compared with parallel random simulations. It is discussed and tested by simulation if a synthetic diversity index based on the axis "commonness-rareness" could account for the process and steps of colonization.

Inland running waters are inhabited by four species of Echinogammarus, and by Jaera nordmanni and Proasellus coxalis. The species present have close affinities with those of the central Mediterranean -and we refer as an "oriental" origin-, better than with Iberian ones.

Interstitial coastal waters are inhabited by rather ubiquitous species. Anchialine and inland groundwaters have higher levels of endemicity. Eurycopidae, a family of deep-sea isopods, are first recorded in marine cave waters. Four new Pseudoniphargus species and other four new Bogidiella species are described. Although in general the study of their close relatives is rather undecipherable, they seem to reveal a recent origin, from Miocene onward. Our standpoint is that no one species of the stygofauna supports the supposed persistence of a Palaeogene stock derived from the Protoliguric massif, from which Palaeozoic and Hesozoic Balearic rocks are believed to derive by rotation of the Corsico-Sardinian microplate. Truly limnic groups, as stenasellids, area absent. Early Miocene transgressions should interrupt the continuity of the biota, and we now assist to an assemblage of species of passive marine origin.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
9

Fernandes, Elielda Mariane Lopes [UNESP]. "Cobalto e molibdênio via semente e foliar em amendoinzeiro: nodulação, características agronômicas e proteína nos grãos." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2008. http://hdl.handle.net/11449/98904.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:29:45Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2008-03-06Bitstream added on 2014-06-13T19:39:10Z : No. of bitstreams: 1 fernandes_eml_me_ilha.pdf: 710815 bytes, checksum: 8d78266be19d932017a6edc6523db8d6 (MD5)
O amendoinzeiro (Arachis hipogaea L.) é hoje uma das mais importantes oleaginosas, sendo mundialmente a quarta mais produzida. Cerca de 47% da produção mundial destinam-se à produção de alimentos, enquanto os demais 53% à produção de óleo e farelo. O amendoim depende da fixação biológica do nitrogênio para sua nutrição, e os micronutrientes cobalto e molibdênio participam deste processo. Neste sentido, o presente trabalho teve por objetivo verificar se a cultura do amendoim é influenciada ou não à aplicação de Co e Mo. Em caso afirmativo, qual seria a melhor dose e época de aplicação. Para isso, foram utilizadas duas cultivares e aplicadas diferentes doses de Co e Mo, via semente ou foliar, avaliando-se nodulação, características agronômicas e teor de proteína nos grãos. Os experimentos foram realizados no período de novembro/06 a novembro de 2007 na área experimental da FE/UNESP, Campus de Ilha Solteira, localizada no município de Selvíria-MS (51º22’W e 20º22’S e altitude aproximada de 335 m). Foi utilizado o delineamento experimental em blocos casualizados com 4 repetições e os tratamentos dispostos em um esquema fatorial 5 X 3 X 2, ou seja, cinco doses de cobalto + molibdênio (0+0; 2+20; 4+40; 8+80; 16+160 g ha-1), três épocas de aplicação (via semente, entre a emergência e o florescimento e durante o florescimento) e dois cultivares (IAC Tatu–ST e IAC Runner 886). A fonte de Co+Mo utilizada encontra-se disponível no comércio e apresenta 15% de Mo e 1,5% de Co. Os resultados obtidos permitiram concluir que houve efeito significativo apenas para cultivares, sendo que a cultivar IAC Runner 886 apresentou maior número de vagens, massa de grãos, rendimento e produtividade na semeadura de maio; a aplicação de Co+Mo até 160 g ha-1 via foliar ou via semente...
The groundnut (Arachis hipogaea L.) is nowadays one of the most important oleaginous, being fourth more produced. About 47% of the world-wide production destines to the food production, while 53% to the oil production and powder. The peanut depends on the nitrogen biological fixation for its nutrition, and the cobalto and molybdenum participate of this process. The objective of the present work was to verify if the peanut crop response or not to the application of Co and Mo. In affirmative case, which would be the best dose and form of application. For this, two varieties were used and applied different doses of Co and Mo, via seed or leaf, evaluating the nodulation of the plants, agronomic characteristics and protein in the grains. The experiments was carried out in the period of November/06 to November of 2007 in the experimental area of the FE/UNESP, Campus of Ilha Solteira, located in country Selvíria, Brazil (51º22'W and 20º22'S and 335 m altitude). A randomized complete blocks design with 4 repetitions and the treatments in a factorial scheme 5 X 3 X 2: five doses of cobalto and molybdenum (0+0; 2+20; 4+40; 8+80; 16+160 g ha-1), three times of application (via seed, emergency of seedlings to flowering and during the flowering) and two cultivar (IAC Tatu-ST and IAC Runner 886). Was used the results showed that there was effect only for cultivar, the application of Co+Mo up to 160 g. ha-1 via foliar or seed did not influence in the number of nodules of the plants; as well N content in the leaf higher IAC Runner 886 better presented of pods per plants, mass of grains and yield; Co+Mo did not influence the pod yield of the peanut.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
10

Ramírez, Dillanes Julieta Angélica. "La experimentación como recurso: encuentros y desencuentros del concepto de experimentación en Inventando que sueño de José Agustín y El hipogeo secreto de Salvador Elizondo. Análisis a partir del concepto de posmodernidad de Raymond L. Williams." Thesis, Universidad de las Américas Puebla, 2013. http://catarina.udlap.mx/u_dl_a/tales/documentos/lli/ramirez_d_ja/.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
More sources

Books on the topic "Hipogeu"

1

Elizondo, Salvador. El hipogeo secreto. México: Vuelta, 1992.

Find full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Geisser, Daniel. Hipogeo no. 34. Córdoba, República Argentina: Narvaja Editor, 1995.

Find full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

Muljadi, Kartini. Hak istimewa, gadai & hipotek. Rawamangun, Jakarta: Kencana, 2005.

Find full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
4

Isnaeni, Moch. Hipotek pesawat udara di Indonesia. Surabaya: Dharma Muda, 1996.

Find full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
5

Klasyfikacja w archeologii: Jako sposób wyrażania wyników badań, hipotez oraz teorii archeologicznych. Poznań: Wydawn. Nauk. Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, 1994.

Find full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
6

El Hipogeo Secreto. Fondo de Cultura Economica USA, 2001.

Find full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
7

La Arquitectura del hipogeo de Via Latina en Roma. Burgos: Colegio Oficial de Arquitectos de Castilla y León Este, Demarcación de Burgos, 1994.

Find full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
8

Vasile, Decu, ed. Fauna hipogea y hemiedáfica de Venezuela yde otros paiṡes de América del Sur. Bucureşti: Editura Academiei Republicii Socialiste România, 1987.

Find full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
9

Vasile, Decu, ed. Fauna hipogea y hemiedáfica de Venezuela y de otros paiśes de América del Sur. Bucureşti: Editura Academiei Republicii Socialiste România, 1987.

Find full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
10

Fauna hipogea y hemiedafica de Venezuela y de otros paises de America del Sur. Bucuresti, 1987.

Find full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

Book chapters on the topic "Hipogeu"

1

Zhang, Runhua, Yang Cheng, Jinkun Geng, Shuai Wang, Kaihui Gao, and Guowei Shen. "HiPower: A High-Performance RDMA Acceleration Solution for Distributed Transaction Processing." In Lecture Notes in Computer Science, 209–21. Cham: Springer International Publishing, 2019. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-030-30709-7_17.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

KAYA, Gülden. "Ortalamalara Uygulanan Hipotez Testleri." In Psikoloji İçin İstatistiksel Metotlar, 177–228. Pegem Akademi Yayıncılık, 2017. http://dx.doi.org/10.14527/9786053185697.07.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

ÇEPNİ, Zafer. "Örneklem Dağılımları ve Hipotez Testi." In Psikoloji İçin İstatistiksel Metotlar, 83–106. Pegem Akademi Yayıncılık, 2017. http://dx.doi.org/10.14527/9786053185697.04.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
4

Zatorska, Żaneta. "Dziedzictwo kulinarne województwa małopolskiego w opinii podróżujących." In Turystyka w okresie pandemii, 251–60. Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 2021. http://dx.doi.org/10.12657/9788379863501-24.

Full text
Abstract:
Celem niniejszego rozdziału jest dokonanie ogólnej charakterystyki dziedzictwa kulinarnego województwa małopolskiego oraz poznanie stanu wiedzy i opinii podróżujących po tym regionie turystów na jego temat. W pierwszej części pracy krótko przedstawiono bogactwo kulinarne Małopolski. W drugiej natomiast omówiono wyniki badań własnych, przeprowadzonych z wykorzystaniem anonimowego kwestionariusza ankiety. W podsumowaniu znalazły się uwagi i wnioski wynikające z analiz, w tym odnoszące się do weryfikacji czterech postawionych hipotez badawczych.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
5

Szudejko, Michał. "Czynniki determinujące strukturę kapitału w kontekście hipotez substytucji i hierarchii źródeł finansowania na przykładzie polskich spółek giełdowych." In Finanse, rachunkowość i zarządzanie. Polska, Europa, Świat 2020. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2013. http://dx.doi.org/10.18778/7525-827-1.19.

Full text
Abstract:
W artykule podjęto próbę określenia determinantów struktury kapitałowej polskich spółek giełdowych w świetle konkurujących ze sobą hipotez substytucji i hierarchii źródeł finansowania. Badanie oparto na wynikach finansowych spółek giełdowych z okresu 2005 – 2010. Przegląd literatury przedmiotu pozwolił na zidentyfikowanie teoretycznych czynników wpływających na wybór źródeł finansowania przez spółki. Artykuł stanowi wkład do dorobku naukoweg ze względu na to, że badanie dotyczy okresu pokryzysowego, a także z uwagi na dobór i zdefiniowanie zmiennych objaśniających. Wyniki badania potwierdzają, że teoria hierarchii źródeł finansowania jest relatywnie lepszym deskryptorem struktury kapitału polskich spółek giełdowych.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
6

Apak, Reşat. "Deniz Müsilajının Oluşumu, Önlenmesi ve Olası Değerlendirilmesi." In Marmara’da Deniz Ekolojisi; Deniz Salyası Oluşumu, Etkileşimleri ve Çözüm Önerileri, 239–48. Turkish Academy of Science, 2021. http://dx.doi.org/10.53478/tuba.2021.014.

Full text
Abstract:
Sucul ekosisteme büyük hasar veren, tür çeşitliliğini azaltan ve balıkçılık ekonomisini tahrip eden denizel müsilaj bir kez ortaya çıktığında kimyasal ve bakteriyel parçalanmaya dirençli polimerik bir örgü yapısı oluşturur; bu nedenle polimerleşme öncesi kaynağında engellenmelidir. Bu çalışmada, literatürde tam olarak bilinmeyen denizel müsilajın oluşum mekanizması için bir hipotez ortaya atılmış ve bu hipoteze bağlı olarak müsilaj oluşumunun bölgesel ekolojik bir probleme yol açmadan oluşum evresinde önlenmesi için düşük maliyetli ve pratik bir yol önerilmiştir. Öngörülen yol, tuzluluğun daha düşük olduğu termoklin tabakasında durağan ortamda cereyan eden yavaş polimerizasyon-agregasyon reaksiyonlarına olanak vermemek için bu suları, daha açık denizden alınacak tuzlu sularla karıştırmaktır. Bu karıştırma (sahil açıklarından tuzluluğu yüksek nispeten derin sulardan deniz suyu pompalama) işlemi sürecin başladığı süt kıvamında beyaz koloidal görüntülerin görüldüğü her yerde yapılabilir. Bu yolla müsilajın zemini olan koloidal agregatlar oluşum evresinde dağılacak ve kısmen çözünecektir. Müsilajın biyogübre, biyoyakıt ve biyoarıtım adsorbanı olarak değerlendirilmesi tartışmalarına da ayrıca değinilmiştir.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
7

Grzegorczyk, Małgorzata. "Rola komercjalizacji wiedzy w identyfikacji możliwości biznesowych i rozwoju nowych produktów na przykładzie współpracy uczelni z firmą Hipovet Laboratorium." In Innowacje i komercjalizacja w biotechnologii, 207–18. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2013. http://dx.doi.org/10.18778/922375-5-6.12.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

Conference papers on the topic "Hipogeu"

1

Ozkan, Emre, Burak Guldogan, Umut Orguner, and Fredrik Gustafsson. "Olasılık Hipotez Yoğunluğu Süzgeci kullanarak Akustik Sensörlerle Kara Araçları Takibi." In 2012 20th Signal Processing and Communications Applications Conference (SIU). IEEE, 2012. http://dx.doi.org/10.1109/siu.2012.6204701.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
We offer discounts on all premium plans for authors whose works are included in thematic literature selections. Contact us to get a unique promo code!

To the bibliography