Academic literature on the topic 'I dzieci'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the lists of relevant articles, books, theses, conference reports, and other scholarly sources on the topic 'I dzieci.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Journal articles on the topic "I dzieci"
1
Michalik, Justyna. "Motyw odwagi w literaturze dla dzieci, a kształtowanie systemu wartości dziecka w młodszym wieku szkolnym." Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce 16, no. 1(59) (February 21, 2021): 137–49. http://dx.doi.org/10.35765/eetp.2021.1659.10.
Full textAbstract:
Już od wczesnego dzieciństwa, pod wpływem wielu czynników, kształtuje się u dziecka system wartości. Jednym z tych czynników jest literatura dziecięca, tworzona z myślą o dzieciach i dla nich, jako ta, która podaje pewne wzorce moralnego postępowania. W niniejszej pracy omówiona została kwestia kształtowania systemu wartości dziecka w młodszym wieku szkolnym poprzez dzieła literackie z odwagą w tle. Przedmiotem analizy jakościowej stały się: A. Lindgren, Bracia Lwie serce i C.S. Lewis Opowieści z Narni, które należą do klasyki literatury dziecięcej. Wybór powyższych książek wynikał głównie z chęci poznania sposobów wykorzystania powieści w edukacji dziecka w młodszym wieku szkolnym. Główny wątek artykułu został poprzedzony syntetycznym przeglądem literatury przedmiotu, w którym scharakteryzowano pojęcia literatury dziecięcej oraz literatury dla dzieci, wartości w życiu dziecka oraz rozwoju i funkcjonowania dziecka w późnym dzieciństwie. Analiza jakościowa wyżej wymienionych dzieł literackich dowiodła, że budowanie świata wartości dzieci w młodszym wieku szkolnym jest możliwe dzięki literaturze tworzonej z myślą o nich.
2
Perkumierě, Dalia, Iveta Vitkutě Zvezdinieně, and Jolanta Pacian. "PROTECTION AND REGULATION OF CHILDREN’S NON‑PROPERTY RIGHTS IN LITHUANIA AND POLAND." Zeszyty Prawnicze 16, no. 4 (May 14, 2017): 189. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2016.16.4.09.
Full textAbstract:
Ochrona i regulacja praw niemajątkowych przysługujących dzieciom na Litwie i w PolsceStreszczenie Każde dziecko, powinno korzystać z wszystkich powszechnych praw człowieka. Dziecko, musi mieć zagwarantowane określone prawa, typowe tylko dla tej grupy osób. Pierwsze zmiany związane z dyskusją i oceną sytuacji dziecka w rodzinie i społeczeństwie rozpoczęły się na początku XX wieku. Jednak jedna z najważniejszych zmian nastąpiła dopiero po przyjęciu Konwencji Praw Dziecka przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Konwencja ONZ o prawach dziecka definiuje dwa podstawowe przepisy ‒ po pierwsze, dziecko musi stać się niezależnym podmiotem prawnym, po drugie dziecko musi być wyposażone w prawo czynnego udziału w realizacji i ochronie przysługujących mu praw. W 1992 roku Litwa przystąpiła do Konwencja o prawach dziecka. Polska ratyfikowała Konwencję 7 czerwca 1991 r. Dzięki przestrzeganiu zobowiązań międzynarodowych, Litwa i Polska zbudowały system ochrony praw dziecka. Powstały warunki prawne do zmiany postawy wobec dziecka, leczenia ich oraz ich statusu w rodzinie i społeczeństwie. Celem referatu jest analiza aspektów teoretycznych i praktycznych w zakresie regulacji i ochrony praw niemajątkowych dzieci.
3
Krzyżak-Szymańska, Ewa. "Korzystanie z nowych technologii cyfrowych przez dzieci niepełnosprawne intelektualnie w opinii rodziców." Roczniki Teologiczne 68, no. 10 (December 3, 2021): 45–60. http://dx.doi.org/10.18290/rt.216810.3.
Full textAbstract:
Artykuł przedstawia wyniki badań prowadzonych wśród rodziców dzieci niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu lekkim. Ich celem było opisanie wiedzy rodziców na temat aktywności cyfrowych ich dzieci oraz scharakteryzowanie działań opiekunów w zakresie korzystania przez dzieci z nowych technologii cyfrowych. Badania zrealizowano metodą sondażu diagnostycznego. Objęto nimi 1295 osób. W badaniach stwierdzono statystycznie istotne związki pomiędzy częstotliwością korzystania z nowych mediów przez rodziców a częstotliwością korzystania z nich przez dzieci. Ustalono, że rodzice w pierwszej kolejności pozwalali dzieciom na samodzielne korzystanie z gier komputerowych (średni wiek inicjacji używania wynosił 11 lat), później z telefonu komórkowego (średni wiek inicjacji używania wynosił 11 lat i pół roku). Następnie wprowadzali dziecko w świat online (średni wiek inicjacji wynosił 12 lat). Dodatkowo stwierdzono istotne statystycznie różnice pomiędzy rodzicami pracującymi a niepracującymi w zakresie stosowanych w domu zasad korzystania z nowych mediów. Prawie 1/3 respondentów zgłaszała nadużywanie internetu przez dziecko, co dziesiąty rodzic wskazywał na kontakt dziecka w sieci z materiałami nieadekwatnymi do jego wieku, a co dwudziesty opiekun informował o potrzebie uregulowania płatności za ściągnięte przez dziecko z sieci aplikacje lub programy.
4
Pereta, Martyna. "Prawo dziecka do wychowania w prawodawstwie Kościoła łacińskiego z elementami prawa polskiego." Kościół i Prawo 8, no. 2 (May 4, 2020): 31–48. http://dx.doi.org/10.18290/kip.2019.8.2-2.
Full textAbstract:
Prawo dziecka do wychowania stanowi szczególną troskę Kościoła. Wskazuje na to chociażby liczba kanonów odnoszących się do dzieci. Dziecko jest podmiotem wychowania. Posiada niezbywalne prawo do wychowania z uwagi na przyrodzoną godność. Rodzice, ponieważ dali dzieciom życie, mają najcięższy obowiązek jego wychowania. W małżeństwach mieszanych należy uświadamiać nupturientów o zobowiązaniach w zakresie katolickiego wychowania potomstwa. Rodzice powinni wprowadzić dzieci w życie sakramentalne. Religijność rodziców przekłada się na późniejszy rozwój dziecka oraz jego funkcjonowanie w społeczeństwie. Prawo dziecka do wychowania zabezpieczają instytucje, których zadaniem jest wspieranie rodziców i wzmocnienie ochrony prawnej w tym zakresie. Rodzice nie powinni swoich obowiązków względem potomstwa przerzucać na instytucje i inne wspólnoty. Jest oczywiste, że ustawodawca prawo dziecka uważa za rzecz na tyle naturalną, że zrezygnował z uregulowania tego zagadnienia w formie przepisu.
5
Pietruńko, Renata. "Codzienność świetlicy terapeutycznej widziana oczami dziecka." Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze 575, no. 10 (December 31, 2018): 39–47. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.0144.
Full textAbstract:
W artykule koncentruję się na postrzeganiu przez dzieci codzienności w świetlicy terapeutycznej, w której spędzają czas po szkole. W swoich badaniach oddałam głos małym podopiecznym, żeby mogli opowiedzieć, czym dla nich jest to miejsce. Prezentuję wypowiedzi dzieci, które codziennie przez kilka godzin przebywają w świetlicy. Moje badania sytuuję w nurcie jakościowym, w badaniu stosuję analizę osobistych dokumentów intencjonalnie tworzonych, są to wypowiedzi pisemne dzieci, które zawierają ich ocenę, przemyślenia, refleksje i odczucia jakich doświadczają w związku z pobytem w świetlicy. Rzadko z punktu widzenia dziecka opisywane są zjawiska, miejsca i procesy. Celem mojej pracy badawczej jest poznanie, zrozumienie i opisanie świata świetlicy widzianego oczami dzieci, uczestników oferowanego wsparcia. W badaniach szukam odpowiedzi na pytanie: Jak dzieci postrzegają codzienność w świetlicy terapeutycznej? Opisu dokonuję według wyłonionych z wypowiedzi dzieci kategorii. Z analizy wypowiedzi pisemnych dzieci, dotyczących postrzegania przez dzieci świetlicy, w której spędzają codziennie czas po szkole wynikają następujące wnioski. Dzieci lubią przebywać w świetlicy, czują się bezpiecznie, miło spędzają czas i dobrze się bawią, ich zdaniem w świetlicy dużo się dzieje, świetlica to bardzo „fajne” miejsce. W świetlicy dzieci mają dużo kolegów i koleżanek. Lubią personel świetlicy. Lubią uczestniczyć w organizowanych w świetlicy zajęciach, mają swoje ulubione zabawy i gry. Dzieci lubią także spędzać czas na świeżym powietrzu, na placu zabaw, na Orliku, na spacerach i wycieczkach. Dzieciom podoba się wyposażenie świetlicy, szczególnie zabawki oraz pomieszczenia, zwłaszcza lubią przebywać w kuchni.
6
Grochowalska, Magdalena. "Spotkanie dziecka z kulturą audiowizualną: obraz konstytuujący się w rodzicielskim dyskursie o dziecięcej codzienności." Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce 15, no. 1(55) (May 12, 2020): 9–22. http://dx.doi.org/10.35765/eetp.2020.1555.01.
Full textAbstract:
Tekst dotyczy problematyki obecności kultury audiowizualnej w codzienności dziecka widzianej z perspektywy rodziców. Oglądaniu telewizji czy innych mediów ekranowych dzieci poświęcają wiele czasu. Rzeczywistość medialna, oferując zróżnicowane treści i formy przekazu, łatwość odbioru; ludyczność jest atrakcyjna dla dzieci. Audiowizualne doświadczanie świata nie pozostaje bez znaczenia dla rozwijającej się kompetencji kulturowej. Rodzice, kierując się troską o dziecko, zazwyczaj regulują dostępność mediów, angażują się w rodzinną edukację medialną. Mogą przyjmować zróżnicowane role: aktywnie wprowadzać w kulturę ekranu lub pozwalać na samotne, wielogodzinne obcowanie z nią. W odwołaniu do wyników badań własnych opisano sposoby postrzegania przez rodziców telewizji obecnej w codzienności dziecka. Założono, że znaczenia nadawane rzeczywistości medialnej przez rodziców wyznaczają doświadczenia gromadzone przez dziecko. Analizie poddano treść wypowiedzi udostępnianych na internetowych forach dyskusyjnych. Miało to na celu odtworzenie rodzaju ram pojęciowych posiadanych przez rodziców, za pomocą których konceptualizują konteksty funkcjonowania telewizji w dziecięcej codzienności. Poszukiwano odpowiedzi na pytania, jakie obszary kultury ekranu udostępniają dziecku w wieku przedszkolnym rodzice oraz jakie mogą być motywy podejmowanych wyborów. Analiza ujawniła sposoby interwencji rodziców w oglądanie telewizji przez dzieci oraz znaczenia przypisywane praktykom uznawanym za celowe w organizowaniu kontaktu z telewizją. W dyskusji otrzymane wyniki odniesiono do problemu umiejscawiania dziecka w codziennych praktykach dorosłych.
7
Sikorska, Iwona, Magdalena Adamczyk-Banach, and Mateusz Polak. "Odporni rodzice – odporne dzieci. Jak zasoby psychiczne rodziny wpływają na odporność psychiczną dziecka." Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce 16, no. 2(60) (June 30, 2021): 101–17. http://dx.doi.org/10.35765/eetp.2021.1660.08.
Full textAbstract:
Odporność psychiczna dziecka jest zasobem opartym na czynnikach biologicznych (temperament, stan zdrowia) i społecznych (wpływ wychowawczy i atmosfera w rodzinie). Badania nad radzeniem sobie ze stresem pokazują, że odporna rodzina kształtuje odporne dziecko. Celem badania było poszukiwanie związków pomiędzy odpornością psychiczną rodziców i ich dzieci. Osobami badanymi byli rodzice dzieci w wieku przedszkolnym (N = 129) w wieku 5-6 lat (M = 5,77, SE = 0,44), w tym 121 matek oraz 115 ojców, z ośmiu przedszkoli na terenie Krakowa. Zastosowano dwie metody psychometryczne wypełniane przez rodziców: skalę obserwacyjną DECA (The Devereux Early Childhood Assessment), mierzącą odporność psychiczną dziecka i jej składowe (inicjatywę, samokontrolę i przywiązanie) oraz natężenie dziecięcych zachowań problemowych, a także Skalę Prężności Psychicznej SPP-25 do oceny poziomu odporności psychicznej rodziców. Badanie wykazało silne, pozytywne związki odporności psychicznej rodziców z odpornością psychiczną ich dzieci, tak w ujęciu całościowym, jak i w zakresie jej czynników składowych. Nie zaobserwowano istotnych różnic w profilach odporności pomiędzy dziećmi z wyższym i niższym poziomem zachowań problemowych. Doświadczenie trudnych wydarzeń życiowych wiązało się z niższym poziomem wszystkich aspektów odporności psychicznej zarówno u dzieci, jak i u ich rodziców. Upowszechnianie wiedzy o znaczeniu posiadania i rozwijania zasobów odporności psychicznej rodziców dla zdrowia psychicznego ich dzieci jest ważnym zadaniem społecznym na drodze popularyzacji wiedzy, jak i pedagogizacji rodziców w przedszkolu.
8
MARKOWSKA-MANISTA, URSZULA. "O potrzebie dekolonizacji współczesnych badań nad dzieciństwem i prawami dziecka w krajach Globalnego Południa i Globalnej Północy. Rozważania wstępne." Przegląd Krytyczny 2, no. 1 (May 23, 2020): 9–20. http://dx.doi.org/10.14746/pk.2020.2.1.01.
Full textAbstract:
Tekst odnosi się do współczesnych badań nad dzieciństwem i prawami dziecka. Podejmuję w nim rozważania nad potrzebą dekolonizacji tych badań z uwagi na zmieniające się uwarunkowania i konteksty życia dzieci, zmieniające się modele dzieciństw oraz sposoby i możliwości funkcjonowania dzieci w XXI wieku. Nowe procesy i przemiany globalne, których najliczniejszą grupę uczestników stanowią dzieci, umożliwiają szerszy wgląd w ich sytuację, aktywizm i jednocześnie wymuszają namysł nad zmianami w podejściach badawczych w prowadzonych badaniach z dziećmi, nad dzieciństwem i o prawach dzieci w krajach Globalnego Południa i Globalnej Północy, którym od trzech dekad towarzyszy Konwencja o prawach dziecka.
9
Rozen, Barbara. "Sztuka bycia rodzicem w dobie pluralizmu wartości." Studia Warmińskie 55 (December 31, 2018): 159–74. http://dx.doi.org/10.31648/sw.3069.
Full textAbstract:
W artykule podjęta została refleksja nad fundamentalnym zagadnieniem: jak być rodzicem w obecnej rzeczywistości pluralizmu wartości w wychowaniu. Autorka, wychodząc z założenia, że rodzice zawsze wpływają na rozwój swoich dzieci, podjęła próbę ukazania zarówno pozytywnych, jak i negatywnych oddziaływań rodziców w zależności od ich stopnia świadomości, poczucia odpowiedzialności i posiadanych kompetencji rodzicielskich. Zwróciła uwagę, że w pierwszej kolejności trzeba pielęgnować miłość małżonków, która jest fundamentem dobrych relacji z dzieckiem. Wychowanie realizuje się poprzez obserwowanie przez dziecko własnych rodziców. Pojęcie małżeństwa i rodziny dziecko tworzy na podstawie więzi istniejącej między jego ojcem i matką. Relacja rodziców musi ulegać wielokrotnym przemianom w miarę rozwoju dziecka. Rodzicielstwo wymaga umiejętności, które trzeba zdobywać, ucząc się nade wszystko dialogu jako podstawowej metody wychowawczej. Pielęgnowanie przez małżonków ich wzajemnej miłości i troska o wszechstronny rozwój ich dzieci powinny być realizowane dzięki łasce otrzymanej w sakramencie małżeństwa. Taka miłość jest fundamentem dla prawidłowego rozwoju osobowego dziecka i przygotowania go do realizowania w przyszłości podstawowego powołania do macierzyństwa i ojcostwa.
10
Kochanowicz, Aneta Maria. "Technologia eye-trackingowa jako art medium i narzędzie interwencji klinicznej w arteterapii dziecka z niepełnosprawnością sprzężoną." Studia Paedagogica Ignatiana 24, no. 4 (December 29, 2021): 131–49. http://dx.doi.org/10.12775/spi.2021.4.007.
Full textAbstract:
Rozwijająca się dynamicznie technologia eye- trackingowa jest coraz częściej stosowana w diagnozie i terapii dzieci ze sprzężoną niepełnosprawnością, dla których jedynym kanałem komunikacyjnym jest wzrok. Celem artykułu jest ukazanie, w jaki sposób technologia eye‐trackingowa staje się art medium imoże być używana jako optymalne narzędzie interwencji klinicznej w arteterapii dzieci ze sprzężonąniepełnosprawnością. Autorka przeprowadziła kilkumiesięczne badania w działaniu mające formę sesji arterapeutycznych dla kilkudziesięciu dzieci ze sprzężoną niepełnosprawnością. Ustaliła, że wykorzystanie w arteterapii eye‐trackingu jako narzędzia technologii wspomagającej (EGAT) umożliwia uczestnikom relatywnie niezależne i samodzielne działania twórcze. Dzięki temu mogą oni wyrażać swoje emocje i ujawniać swoje umiejętności. Eye‐tracking wprowadza korzystną zmianę w samopoczuciu i jakości życia badanych. Dlatego współcześni arteterapeuci pracujący z dziećmi zesprzężoną niepełnosprawnością nie powinni się ograniczać do tradycyjnych zajęć arteterapeutycznychukierunkowanych na doświadczenia stricte sensoryczne, lecz szukać innowacyjnych narzędzi ioprogramowań, które pozwolą dzieciom na aktywne i twórcze zaangażowanie się w arteterapię.
Dissertations / Theses on the topic "I dzieci"
1
Niemiec, Irena. "Wzajemna percepcja roli i sposobu jej pełnienia a poczucie szczęścia i zadowolenia z małżeństwa rodziców dziecka niepełnosprawnego." Doctoral thesis, Katowice: Uniwersytet Śląski, 2006. http://hdl.handle.net/20.500.12128/4933.
Full textAbstract:
Niepełnosprawność jest zawsze dramatem, jakkolwiek dzielnie byłaby znoszona
przez dziecko czy jego rodziców. Jak bardzo by nie kochali swego niepełnosprawnego
dziecka, jego niepełnosprawność nie jest tym, czego by jemu i sobie życzyli. I nawet, jeśli
dziecko nie jest świadome swej niepełnosprawności, a jego cierpienie nie wydaje się być
czymś oczywistym – niepełnosprawność zawsze stanowi ograniczenie potencjału
i możliwości rozwoju dziecka, i jako taka kładzie się bolesnym cieniem na życiu jego
rodziców i rodziny. Stanowi trudną próbę i sprawdzian dojrzałości rodziców jako
pojedynczych osób, a także sprawdzian jakości ich związku. Z tej próby nie wszystkie
małżeństwa wychodzą zwycięsko, choć jest to możliwe. Wśród rodzin z dzieckiem
niepełnosprawnym, nieraz ciężko upośledzonym spotyka się rodziny szczęśliwe, żyjące w
atmosferze miłości i zrozumienia, wiele jest jednak rodzin nieszczęśliwych,
rozgoryczonych i przytłoczonych nadmiarem obowiązków.
Przyjmując założenie, że posiadanie dziecka niepełnosprawnego stanowi dla jego
rodziców poważną i chroniczną sytuację trudną, a także, że rodzina stanowi system
reagujący uruchamianiem procesów adaptacyjnych, gdy pojawią się trudności dotyczące
każdego z jej członków - można przewidzieć, że w rodzinach dzieci niepełnosprawnych te
adaptacyjne mechanizmy mogą w istotny sposób wpływać na sposób pełnienia ról
małżeńsko- rodzicielskich obojga rodziców oraz na ich poczucie szczęścia. Tym silniej, że
niepełnosprawność, choroba dziecka jest czynnikiem silnie angażującym emocjonalnie
jego rodziców (lęk, gniew, niepokój, niepewność, często poczucie krzywdy, wstyd
i rozczarowanie). Wskazują na to obciążenie informacje uzyskiwane od nich w praktyce
diagnostyczno-terapeutycznej (wywiady, rozmowy, pytania, zwierzenia), potwierdzają je
także pracujący z rodzicami dzieci niepełnosprawnych specjaliści (Marcysiak I. M. 1999,
Kramarczyk E. 1989, Kielin J. 2002). Niniejsza praca stanowi próbę zrozumienia mechanizmów, zależności
przyczyniających się do tego, że jedne rodziny, mimo choroby lub niepełnosprawności dziecka, mimo przeżywanego stresu oraz ogromnego obciążenia obowiązkami, potrafią
utrzymać dobrą jakość wzajemnych relacji, zaś w innych dzieje się źle.
We wzajemnych relacjach osób znajdujących się w stałym związku bardzo istotną
rolę odgrywa percepcja siebie i partnera. Ta percepcja jest złożona i wieloaspektowa.
Ważne jest jak widzą się nawzajem, jak oceniają wagę zadań swojej roli i roli partnera, jak
oceniają swoje pełnienie roli i pełnienie roli przez partnera, czy potrafią się domyślić jego
oczekiwań. Nawet ludzie z niewielką wiedzą psychologiczną mają świadomość, że dla
związku ważne jest także czy potrafią się dobrze dogadać, porozumieć, czyli uzgodnić
swoje wyobrażenia na temat sposobu pełnienia swych ról, a także czy potrafią dostrzec i
docenić własne starania?
Czy czują, że podział obowiązków jest sprawiedliwy, wyważony, a także czy w sytuacji
poważnego stresu nie czują się zaniedbani przez partnera, odsunięci na bok przez wagę
jego prac i zobowiązań związanych z dzieckiem. Praca została zaplanowana tak, by
przeanalizować, jaki jest związek między percepcją roli własnej i partnera oraz sposobu jej
pełnienia w tych właśnie złożonych aspektach a poczuciem szczęścia rodziców dziecka
niepełnosprawnego. Ma przyczynić się do określenia, jakie wymiary pełnienia ról
małżeńskich wpływają najsilniej na jakość funkcjonowania małżeństwa i poczucie
szczęścia małżonków.
Wnioski, spostrzeżenia płynące z przeprowadzonych badań i analiz statystycznych
zawartych w niniejszej pracy pomogą zrozumieć zarówno sytuację rodzin dzieci
niepełnosprawnych, ponoszone przez nich koszty emocjonalne. Będą mogły także służyć
wskazówką terapeutom pracującym z rodzinami, a zwłaszcza osobom udzielającym
pomocy psychologicznej i medycznej dzieciom niepełnosprawnym i ich rodzinom.
2
Zrałek-Wolny, Magdalena. "Socjoterapeutyczne wsparcie dzieci nadpobudliwych i nieśmiałych w wieku przedszkolnym." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2018. http://hdl.handle.net/20.500.12128/6979.
Full textAbstract:
The aim of the dissertation was to determine whether the socio-therapeutic classes organized for the entire group using, in a targeted manner, selected areas of art are one of the answers to the problems of children behaving in kindergarten and their peer group and the expectations of teachers, parents and specialist staff in this area. The presented doctoral dissertation consists of three main parts: theoretical, methodological and empirical. In the theoretical part, the author presented the situation of the kindergarten, as an institution being the place of the upbringing and the education of a child, therefore the presented text includes both the pre-school and the pre-school education, because the kindergarten has three basic functions: educational, didactic and caring. On the pages of the theoretical part, the legal acts regulating the functioning of pre-school institutions were analyzed. The theoretical part of the dissertation also contains the characteristics of socio-therapeutic interactions and argues that sociotherapy is one of the methods that should be used in a therapeutic work in the kindergarten. The research methods used during the exploration activities were: action research, diagnostic survey, individual case method and projection and sociometric methods. According to methodological assumptions, the work was of a qualitative nature, and the data obtained
were further specified by quantitative data. The explorations made were diagnostic and verification tests. To make a professional judgment of the obtained results, transcripts of interviews and interviews were conducted with respondents (5- and 6-year-old children attending kindergarten, kindergarten teachers, parents of children attending kindergarten, psychologists, school educators, sociotherapists and speech therapists), quantitative analysis with elements statistics (using chi square test independence), analysis of data obtained from the diagnostic survey of teachers, directors of pre-school institutions, parents of children attending kindergarten and specialist staff (speech therapist, psychologist, school educator, sociotherapist) and analysis of pedagogical documentation of pre-school teachers and pre-school institutions' directors. In the empirical part of the work the author presented the felt needs and declared forms of help for children exhibiting behavioral disorders in kindergarten. In the final part of the dissertation, a summary of the work was made, which allowed to conclude that the research goals established in the conceptual phase were implemented and that the applied research procedure, in particular using the research method in action, and including projection techniques in the spectrum of research enabled measurable effects and examining the relationship between variables. The detailed hypotheses assumed in the
concept phase have also been positively verified. The author emphasized that during the research activities she was accompanied by reflection on the usefulness of the obtained research in pedagogical practice, which is why in the chapter Summary of work and final conclusions, she postulated her postulates for pedagogical practice. The novelty of the approach taken by the author of the research issues was based, on the one hand, on the dynamics of socio-economic processes (an increasing number of children displaying behavioral disorders in the kindergarten), on the other, a gap in the research on sociotherapeutic classes with children in the kindergarten. A very important aspect in the author's sense was also the inclusion of the entire peer group in the therapeutic process. An important aspect of the presented activities was the fact that many specialists cooperate with each other (a psychologist, a school pedagogue, a sociotherapist, speech therapist, rehabilitant) throughout the implementation of the sociotherapeutic program.
3
Pakura, Monika. "Sprawność językowa i komunikacyjna dzieci romskich : wielokulturowość a dyglosja." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2019. http://hdl.handle.net/20.500.12128/10990.
Full textAbstract:
PhD thesis entitled Linguistic and communicative skills of Roma children. Multiculturalism and diglossia concerns the Roma ethnic minority, which came to the Polish lands in the 16th century and which, because of their lifestyle, culture and language, attracts attention of the majority societies to this day.
Assuming that language helps to interpret reality as well as it enables - especially young people - to experience the world, to get to know it, and finally to assimilate it to its own actions (Borowiec 2014), I decided to take up this subject with the focus on language and communication skills of children of the Roma ethnic minority.
The dissertation defines the factors that influence the learning of the general variation of Polish by Romani students and also it indicates situations that in a special way determine the process of getting to know, and later improving, the language of the majority. In addition, I examined the phenomenon of diglossia, which is a specific type of bilingualism that requires special attention in the discussion over Romani cultural and linguistic.
The work consists of two main parts: theoretical and research.
The theoretical part of the dissertation consists of two chapters which concern: history, migration and the contemporary situation of Romani families in relation to the dominant culture and socio-linguistic situation of the Roma; the latter sets a comprehensive context for the description of research and the analysis of results.
The issues raised in the analysis are primarily related to the language conditions of Romani children, because the Roma environment - depending on sociolinguistic and pragmatic conditions - uses the Romani language in a wider scope while Polish language is used only in official and general situations.
This is due to the process of learning particular languages – the Romani language at home and in the family environment, and Polish language in the organized way at school.
Such a situation is directly related to the phenomenon of primary socialization where “the individual learns the language and acquires knowledge, but most of all receives a basic axiological axiom, a network of values that shapes its personality, lifestyle, social patterns in the first stage of life, and finally specific cultural identity and attitude towards this identity" (Skudrzyk 2019, in print). It also refers to the secondary socialization, which is the entry of an individual into institutionalized life and official relations, and a transition from the private sphere to the public one that is connected with the process of developing an already acquired language as well as the creation and development of skills of operating "languages" that serve new specialized areas of life (Skudrzyk 2019, in print).
By reviewing the concepts of bilingualism and diglossia, the theoretical part of the thesis emphasizes the influence of the second language on the occurrence of specific linguistic phenomena in expressions of the Roma children.
The research part of the dissertation contains a description of tools used for the research, including the author's Test of language and communication skills, and the Visual Test Vocabulary - Understanding. In addition, the work presents the results of parallel studies on the language of children of the Roma ethnic minority, specifically their way of communicating. The material contains description and systematization of the most common innovations and deviations from the language norm occurring in the speech of Roma students.
The whole work is also guided by a secondary, though equally important, objective - a desire to make both the Roma and the Polish teachers aware of the great role of school, which creates the intellectual culture of the language community (Ożdżyński 1997). It should be remembered that "language skills depend on life experience, mental maturity, internal culture and mental development. It is a development process and you have to work on it throughout your life. At school, we should try to create a solid foundation for its further development and improvement" (Maleszyk 2000: 69). Language education of children in their early school age, should serve" to learn about the ability to use language and learn how to use it efficiently in communication process with the environment to achieve a specific goal" (Maleszyk 2000: 65). The work deals with issues related to the Roma issue and its linguistic aspects, but it also describes the factors that govern the Roma child in the sphere of education, but also in the sphere of language and upbringing. Conclusions and research postulates related to these factors are placed at the end of the dissertation, which is also a summary of the considerations discussed in the entire work.
4
Višniak, Gabriela. "Świat zwierząt w poezji dla dzieci na tle tradycji literackiej." Master's thesis, Lithuanian Academic Libraries Network (LABT), 2009. http://vddb.library.lt/obj/LT-eLABa-0001:E.02~2009~D_20090629_132753-22735.
Full textAbstract:
Poezja dla dzieci jest to dziedzina twórczości literackiej wyróżniana ze względu na stosunkowo wyrazistą kategorię adresata. Za poezję dla dzieci uznaje się jedynie utwory intencjonalnie kierowane do dzieci.
W myśl klasyfikacji historyka literatury J. Cieślikowskiego najbardziej uchwytne są te formy poezji dla dzieci, które mają odpowiedniki w folklorze: kołysanki, wyliczanki, rymowanki itp.
Rozwój polskiej poezji dla dzieci charakteryzuje wielość tendencji, ujawniających się w różnych modelach wierszy: od dydaktycznego S. Jachowicza, przez pieśniowy M. Konopnickiej, ludowy J. Porazińskiej, „dziecięcy” K. Iłłakowiczówny, lingwistyczny J. Tuwima i J. Brzechwy, medytacyjny J. Kulmowej, refleksyjny J. Ratajczaka, do kreacyjnego A. Kamieńskiej, W. Chotomskiej i D. Wawiłow. Punktem dojścia jest liryka dziecięcego punktu widzenia. W utworach młodszej generacji poetów wiersze dla dzieci tracą często regularny rytm i rym, na plan pierwszy wysuwa się obraz poetycki, ton refleksyjny oraz zabawa słowami i fabułami utworów.
Bajka – to jeden z najczęściej uprawianych gatunków literatury dydaktycznej. Ze względu na walory dydaktyczne (jasno sprecyzowany morał) oraz przystępność formy (niewielka objętość) utwory należące do tego gatunku występują od początku rozwoju literatury dla dzieci po współczesność. W obrębie bajki wyróżnia się zwykle dwa podgatunki: bajka magiczna, czyli baśń i bajka zwierzęca. Za twórcę tej ostatniej uważa się bajkopisarza greckiego Ezopa, pochodzącego z Azji... [toliau žr. visą tekstą]Poezija vaikams - tai literatūrinės kūrybos sritis, išskirta dėl konkretaus adresato. Vaikų poezija laikomi kūriniai, skirti būtent vaikams. Literatūroje dominuojanti estetinė funkcija vaikų poezijoje modifikuojasi į liaudinę bei didaktinę funkcijas ir įvairias jų atmainas. Labai svarbi funkcija - mažojo adresato kontakto užmezgimas ir palaikymas su pasakotoju. Vaikų poezijoje dažnos eiliuotos epinės formos su pramogine fabula, anekdotu ar eiliuotu dialogu. Pasak literatūros istoriko J. Cieslikovskio, patraukliausios yra tos poezijos vaikams formos, kurios turi atitikmenis folklore: lopšines, skaičiuotės, žaidinimai ir t.t. Vaikų poezija vystėsi nuo paprastų formų, nuo paprastų žaidinimų, kuriomis linksmino ar migdė vaikus, iki vaikiškų skaičiuočių bei dainelių, inspiruotų folkloro, pasakų, pasakaičių - tradicinės liaudies pasakos atmainų, pateiktų miniatiūrų ar eilių forma. Lenkiškos poezijos vaikams raidoje yra įvairių tendencijų, būdingų skirtingiems eilėraščių modeliams: nuo S. Jachovičiaus didaktinio, M. Konopnickos dainingojo, J. Porazinskos liaudiškojo, K. Ilakovičuvnos „vaikiškojo“, J. Tuvimo ir J. Bžechvos lingvistinio, J. Kulmovos meditacinio, J. Ratajčako refleksinio iki A. Kamenskos, V. Chotomskos ir D. Vavilovos originaliųjų. Atspirties taškas lyrika, atitinkanti vaikų pasaulėžiūrą. Jaunesniosios poetų kartos eilėraščiai vaikams dažnai netenka reguliariojo ritmo ir rimo, dėmesys kreipiamas į poetinį vaizdą, refleksinį toną, taip pat žodžių žaismą ir fabulą... [toliau žr. visą tekstą]
Poetry for children is the sphere of literature which is singled out for its clear audience category. The poetry is intended for children. Esthetical function usually prevailing in literature is modified in poetry for children to become didactical. It is important to maintain a relation between the young listener and the narrator. Paradramatical forms, anecdotes, epical forms with attractive narration are met in poetry for children. According to J.Cieslikowski, literature historian, the most acceptable are the forms of poetry which have equivalents in folk: lullabies, counting-out rhymes and e. c. Poetry for children developed from the simplest forms used to entertain or to lull kids, through counting-out rhymes to more complicated: songs inspired by folk, then fables, and finally, rhymed mini-tales intended for kids. Development of Polish poetry for children in characterized by a number of tendencies which appear in different models of poems: starting with didactical poems by S.Jachowicz, through songlike poems by M.Konopnicka, folk poetry by J.Porazinska, “childish” poetry by K.Illakowiczowna, linguistic poetry by J.Tuwim and J.Brzechwa, meditation poetry by J.Kulmowa, reflection poetry by J.Ratajczak, to creational poetry by A.Kamienska, W.Chotomska and D.Wawilow. A lyric of children’s point of view is the destination. Poems by younger generation of poets often miss regular rhythm and rhyme, poetical picture, reflective tone as well as play of words and plots of the... [to full text]
5
Kletke-Milejska, Marzena. "Zreformowany system edukacji i jego wpływ na kształcenie i wychowanie dzieci w publicznych szkołach podstawowych : studium politologiczne." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2007. http://hdl.handle.net/20.500.12128/5100.
Full textAbstract:
Rozpoczęta w 1999 roku reforma polskiego szkolnictwa od samego początku
stała się przedmiotem zainteresowań badaczy. Jej twórcy zakładali kompleksowe
i długofalowe działania w celu wprowadzenia zmian w procesie kształcenia
i wychowania, a za ich pośrednictwem także w wykształceniu i postawach życiowych
Polaków.
Funkcjonująca reforma budziła i budzi wiele kontrowersji. Właściwie już od
samego początku - 1 września 1999 roku - działała dobrze. Wiele jej niedociągnięć
i błędów powodowało narastanie istniejących problemów w polskiej oświacie.
Kolejne rządy wprowadzały jedynie zabiegi kosmetyczne, które nie miały
większego wpływu na usprawnienie działającego systemu. Brak przygotowania samych
wykonawców reformy – nauczycieli – którzy musieli poruszać się po „omacku”,
stanowiło jedną z największych przeszkód powodzenia reformy.
Jak wspomniano wcześniej, reforma miała na celu wprowadzenie zmian
w procesie kształcenia i wychowania. Autorka pracy podjęła zatem próbę zanalizowania
tego procesu. Przedmiotem zainteresowania stał się „ Zreformowany system edukacji
i jego wpływ na kształcenie oraz wychowanie dzieci w publicznych szkołach
podstawowych. Studium politologiczne”.
Celem pracy jest ukazanie, jak zmienił się sposób kształcenia i wychowania
w polskiej publicznej szkole podstawowej w wyniku zreformowania systemu edukacji.
Do zrealizowania celu pracy postawiono hipotezy naukowe. W pracy autorka
przyjęła hipotezę ogólną oraz podporządkowane jej hipotezy szczegółowe:
1.0. Reforma edukacji ma negatywny wpływ na wychowanie i kształcenie dzieci
publicznych szkołach podstawowych.
1.1. reforma edukacji nie wpłynęła w znacznym stopniu na wyrównanie szans
edukacyjnych,
1.2. wprowadzony awans zawodowy nauczycieli spowodował ich oddalenie
się od realizowania procesu dydaktycznego i wychowawczego,1.3. rozwinęła się w znacznym stopniu biurokracja dotyczącą procesu
dydaktycznego i wychowawczego,
1.4. skutkiem wprowadzonej reformy nastąpiło nasilenie zjawisk
patologicznych wśród dzieci w publicznych szkołach podstawowych.
Do weryfikacji przedstawionych hipotez zdecydowano się m.in. na zastosowanie
badań ankietowych. Badaniem objęto terytorium Delegatury Śląskiego Kuratorium
Oświaty . Kuratorium pełni rolę nadzoru pedagogicznego i skupia w swej strukturze
wiele Delegatur. Zdecydowano się na wybór jednej. Miało to służyć zróżnicowaniu
obszaru badawczego, gdyż Delegatura w Bytomiu swym zasięgiem obejmuje
następujące miasta: Chorzów, Bytom, Piekary Śląskie, Siemianowice Śląskie,
Świętochłowice oraz powiat tarnogórski. Ze względów technicznych i finansowych
badaniem objęto po jednej placówce szkolnej w każdym mieście oraz dwie placówki
szkolne w powiecie tarnogórskim.
Analizie zostały poddane tylko publiczne szkoły podstawowe z wyłączeniem
szkół integracyjnych i specjalnych.
Ankiety zostały skierowane do pięciu grup respondentów: dyrektorów szkół,
pedagogów szkolnych, nauczycieli wychowawców klas szóstych, uczniów klas
szóstych i ich rodziców. Badania przeprowadzono w miesiącu maju roku szkolnego
2005/2006.
Autorka pracy zdecydowała się na wyżej wymienione grupy gdyż
przedstawiciele są uczestnikami i realizatorami systemu szkolnictwa. To ich
spostrzeżenia mają duże znaczenie i mogą stanowić podstawę do dalszych prac w tym
zakresie.
Analiza i wyniki przeprowadzonych badań stanowią jeden z rozdziałów pracy.
Składa się ona z czterech rozdziałów i ma charakter teoretyczno – empiryczny.
W rozdziale pierwszym, noszącym tytuł Rozwój szkolnictwa w Polsce zostały
zawarte zagadnienia związane z teorią szkolnictwa oraz przemianami w polskim
szkolnictwie po II wojnie światowej. Omówione zostały takie pojęcia jak oświata,
polityka oświatowa, system oświaty, edukacja, polityka edukacyjna, system edukacyjny
i system szkolny, cele i formy kształcenia, role i funkcje wychowania, kapitał ludzki.
Natomiast w kontekście przeobrażeń w polskim szkolnictwie po II wojnie światowej
omówiono kolejne próby reformowania polskiego systemu szkolnictwa oraz ich
rezultaty. Podjęto także próbę ukazania zaistniałych zmian w polskim szkolnictwie
i ich dalszych konsekwencji po okresie transformacji.Rozdział drugi zawiera zagadnienia związane z najnowszą reformą edukacji
i nosi tytuł Konsekwencje reformy edukacyjnej z 1999 roku. W tym rozdziale podjęto
próbę analizy mechanizmów omawianej reformy, ich celów i metod osiągania. Starano
się przedstawić kolejne etapy wdrażanych zmian. Podjęto również próbę ich oceny
i analizy konsekwencji.
W kolejnym trzecim rozdziale, noszącym tytuł Badania własne, dokonano
prezentacji i analizy techniki przeprowadzonych badań własnych. Scharakteryzowano
obszar terenu badawczego, przedstawiono próbę badawczą. Następnie kolejno
dokonano analizy poszczególnych wyników badań wszystkich grup respondentów
poddanych badaniu.
W rozdziale czwartym, zatytułowanym Zamiast podsumowania, dokonano
weryfikacji hipotez badawczych. Przedstawiono także wyniki badań przeprowadzonych
przez inne podmioty a dotyczących tematyki reformy edukacji. W dalszej części
podjęto próbę pokazania wyzwań stojących przed polskim szkolnictwem związanych
z członkostwem Polski w Unii Europejskiej. Ważnym zagadnieniem omawianym w tym
rozdziale jest także globalizacja i jej wpływ na oświatę. Ostatnim omawianym
elementem jest znaczenie kapitału ludzkiego i kapitału społecznego.
W przedstawionej dysertacji posłużono się różnym źródłami informacji. Główne
źródło stanowiła literatura przedmiotu. Wykorzystano także badania przeprowadzone
przez inne podmioty w zakresie tego tematu, celem ukazania i porównania uzyskanych
wyników badań. Kolejne źródło stanowią czasopisma fachowe i branżowe z zakresu
metodyki edukacji i oświaty. Niezwykle ważne okazały się także akty prawne, które są
podstawą działania polskiego systemu edukacji. W pracy wykorzystano również źródła
internetowe.
Wprowadzona reforma w 1999 roku zapoczątkowała etap zmian w zakresie
edukacji. Realizacja założonych celów oraz osiągnięć pożądanego stanu w edukacji
w znacznej mierze zależny od poziomu przygotowania nauczycieli, ich postaw,
sposobu myślenia, nastawienia i gotowości do zmian. Warto tutaj wspomnieć, że
ukazało się wiele publikacji na temat przygotowania nauczycieli do prac
w zreformowanej szkole. Wśród innych autorów należy wymienić: m.in.: J. Kuźma,
J. Szempruch, A. Rosół i M.S. Szczepański, E. Putkiewicz, M. Zahorska, M.Kamińska,
M. Kamińska – Juckiewicz.Aktualnie notuje się wzrost zainteresowania problemami edukacji. Szczególną
uwagę zwraca się na ich powiązanie z życiem społecznym. Pisał o tym m.in.
J. Szczepański, mówiąc, że system edukacyjny jest jednym z podsystemów
społecznych. Systemu wielostronnie powiązanego z życiem i funkcjonowaniem danego
społeczeństwa.
Niestety olejne zmiany dokonywane w systemie edukacji w niewystarczającym
stopniu biorą pod uwagę te zależności.
Społeczny sens edukacji potwierdzony zostaje w słowach Z. Kwiecińskiego,
który pisze: „Edukację rozumiem jako ogół działań, procesów i warunków
sprzyjających rozwojowi człowieka, a rozwój jest określany między innymi poprzez
lepsze rozumienie siebie i relacji ze światem, skuteczniejszą kontrolę własnych
zachowań i większe sprawstwo wobec procesów zewnętrznych”.
Z przedstawionej definicji należy wnioskować, że system edukacji pozostaje
w związku z innymi systemami, takimi jak: społecznym, politycznym, gospodarczym
czy ekonomicznym.
Jest to oddziaływanie wzajemne, ponieważ wymienione systemy oddziaływają
na system edukacji i odwrotnie.
Ulegający ciągłym przemianom system polskiej edukacji, jak autorka pracy
starała się wykazać w poniższym opracowaniu, nie zawsze zmierza w dobrym kierunku.
Ważnym jest, jednak aby złe konsekwencje przemian usuwać na bieżąco, w drodze
kompetentnej ewaluacji, gdyż w przeciwnym razie może rodzi poważne konsekwencje.
Współczesna oświata musi przystosować się do ciągle zmieniającej się
rzeczywistości. Jak pokazuje czas, w naszym kraju nastąpiły na przełomie kilkunastu
ostatnich lat przeobrażenia związane ze zmianą systemową, członkostwem w Unii
Europejskiej oraz coraz bardziej z zaznaczającymi się wpływami procesów globalnych.
Przekształcenia w sferze politycznej, ekonomicznej oraz kulturowej wzmagają także potrzebę reformowania systemu edukacji, który z jednej strony powinien przystosować
się do zmieniającego świata, a z drugiej podejmować starania aby również kreować
nowe realia życia.
6
Christ, Magdalena. "Indywidualizacja i skuteczność procesu kształcenia a zdolności kierunkowe uczniów zintegrowanej edukacji wczesnoszkolnej." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2013. http://hdl.handle.net/20.500.12128/5410.
Full textAbstract:
Aktualna obecnie problematyka indywidualizacji procesu kształcenia stała się źródłem motywacji do przygotowania koncepcji badań, która w nowatorski sposób ukazuje konieczność stosowania strategii triangulacji w procesie diagnostycznym. Dlatego badania zostały przeprowadzone przy użyciu różnych metod i technik, narzędzi oraz perspektyw badawczych, weryfikujących się wzajemnie. Praca ukazuje również wartość diagnozy poprzez ocenę w kontekście, w trakcie naturalnego zaangażowania się jednostki w proces uczenia się, poprzez wykorzystanie interesujących i motywujących do wysiłku materiałów. Celem tego projektu jest również zachęcenie do dostrzegania zdolności w każdym dziecku. Praca z uczniem wybitnie zdolnym jest niezwykle ważna, ale nie można przy tym zapomnieć o tym, że potencjał tkwi w każdym człowieku, trzeba go jednak zauważyć i pomóc mu się rozwinąć.
W badaniach zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, a w nim ankietę skierowaną do nauczycieli klas I-III wylosowanych 100 szkół podstawowych znajdujących się na terenie województwa śląskiego. Szkoły podstawowe objęte badaniem zostały wybrane na zasadzie losowego, warstwowego i grupowego doboru próby. W odpowiedzi uzyskano 293 ankiety z 64 szkół podstawowych. W badaniach zastosowano także metodę indywidualnych przypadków (instrumentalne studium przypadku), a w niej: obserwację, test diagnostyczny i ankietę skierowaną do nauczycieli i rodziców uczniów klas pierwszych uczestniczących w badaniu. Badania diagnostyczne zostały przeprowadzone w okresie od września 2011r. do czerwca 2012r. w szkole podstawowej nr 11 w Piekarach Śląskich, wśród uczniów dwóch klas pierwszych (łącznie 47 uczniów). W badaniu wzięli udział także nauczyciele z tych klas oraz rodzice uczniów (łącznie 47 rodziców). Wśród zastosowanych metod i technik badawczych znalazła się również krytyczna analiza dokumentów i tekstów naukowych, a także metoda statystyczna.
Analiza uzyskanych danych pozwoliła odpowiedzieć na główne problemy badawcze. Pierwszy z nich dotyczył zakresu indywidualizacji procesu kształcenia ze względu na zdolności kierunkowe uczniów oraz czynników go determinujących.
Z deklaracji nauczycieli wynika, że ponad połowa z nich realizuje jedynie przeciętny zakres indywidualizacji procesu kształcenia, natomiast zaledwie w 17% przypadków zakres prowadzonej indywidualizacji można było określić jako szeroki. Zakres indywidualizacji procesu kształcenia uczniów klas I-III szkoły podstawowej jest stale zbyt wąski, aby umożliwić uczniom prawidłowy rozwój różnych zdolności. Istnieje wiele obszarów indywidualizowania procesu kształcenia uczniów, jednak nauczyciele rzadko dostrzegają bogactwo owych możliwości. Badania wykazały, że statystycznie istotny wpływ na zakres indywidualizacji procesu kształcenia uczniów ma zakres diagnozy prowadzonej przez nauczycieli, liczba dodatkowych programów/projektów edukacyjnych, w których uczestniczy szkoła, a także wyposażenie klas w media i materiały dydaktyczne. Biorąc pod uwagę wymienione czynniki, należy dołożyć wszelkich starań, aby ich jakość była na najwyższym poziomie.
Drugi z głównych problemów badawczych koncentrował się wokół skuteczności procesu kształcenia w obszarach poszczególnych zdolności kierunkowych uczniów klas pierwszych uczestniczących w badaniu i czynników na nią wpływających.
7
Śmiech, Jaśmina. "Wartościowanie w filmach animowanych dla dzieci (na materiale polskim i rosyjskim)." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2018. http://hdl.handle.net/20.500.12128/6412.
Full textAbstract:
The aim of the thesis is to describe the ways of inscribing value judgements into
audiovisual texts, understood as language behaviour consisting in judging elements of reality
according to the good/bad criterion. The author assumes that facts subjected to such appraisals
are values or their symbols. Consequently, values are treated as a product of human judgements,
a derivative of interpreting reality and distinguishing in it what is prized and desirable. The
object of study is animated cartoons, understood for the sake of the investigation as a peculiar
audiovisual message of narrative character which is based on creating rather than registering
elements of reality and which follows a specific set of visual conventions. The study material
is a selection of Polish and Russian cartoons which, historically, belong to two epochs, the
socialist and the capitalist one. The analysis is a qualitative one, it is oriented at the global
meaning of the message and it accounts for value judgements expressed on various levels of
text and with diverse degree of explicitness. It is assumed that appraisal strategies result from
the cartoon’s ludic and educational function and are also dependent on the society’s
expectations.
The thesis is composed of three parts. The first one is devoted to the notions of value
and value judgement. It presents main tenets formulated in this respect in sociology, philosophy
and linguistics. Appraisal of values is discussed in relation to concepts such as linguistic image
of the world, categorisation, stereotype, connotations, as well as to phenomena characteristic of
language use in the media. In the second part, axiology is discussed in relation to film
conventions, contemporary pedagogical expectations, as well as to common beliefs about the
educational function of animated cartoons aimed at children. The third part presents the
language material against the background of a particular film’s plot and with respect to visual
signs, in such a way as to describe the interrelation between the way and the means of
expressing value judgements. The description of verbal utterances in films encompasses
dialogues, narrator’s utterances and songs - types of elements with varied potential for
conveying axiological meanings. Much space is devoted to analysing the dialogues. It is the
most complex part of the analysis in view of their interactive and situational character. Cues in
dialogues are discussed with reference to the communicative situation, understood twofold: as
a specific situation in the story, and as communicating certain pedagogical meanings to the
young audience by means of a cartoon. The analysis is oriented at determining a hierarchy of
means of appraisal when conveying the main message of the film. Value judgements are
analysed for the level of openness, for (un)ambiguity and for coherence. Coherence of the
appraisals is considered in relation to the visual layer as well as on the level of utterance itself
- it encompasses the issue of motivation, interpretation of appraisals from various points of
view, as well as value conflicts.
Final conclusions indicate the decisive role of indirect value judgements as a means of
persuasion. They also point to the dramaturgical function of those value judgements which are
characterised by a high level of explicitness, affectivity and expressiveness. The conclusion on
particular aspects taken together make it possible to reconstruct a contemporary model of
children’s animated cartoon as well as a hierarchy of values typical of it.
8
Węsierska, Katarzyna. "Efektywność działań profilaktyczno-terapeutycznych logopedów w środowisku życia dzieci w wieku przedszkolnym." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2009. http://hdl.handle.net/20.500.12128/5211.
Full textAbstract:
Dziecko w wieku przedszkolnym ma ogromny potencjał w zakresie przyswajania języka, a tym samym rozwoju intelektualnego. Wczesne wykrywanie zaburzeń rozwoju mowy, stymulowanie sprawności językowej, a także monitorowanie i wspomaganie tego procesu poprzez ukierunkowane oddziaływania logopedyczne
o charakterze profilaktyczno-terapeutycznym to czynniki warunkujące prawidłowy rozwój dziecka. Pozwalają na optymalne przygotowanie dzieci do rozpoczęcia edukacji szkolnej. To z kolei umożliwi tym dzieciom w przyszłości pełnowartościowe uczestnictwo w życiu społecznym i kulturalnym.
9
Dworak, Alina. "Środowisko rodzinne jako wyznacznik jakości życia dziecka z alergią." Doctoral thesis, Katowice : Uniwersytet Śląski, 2007. http://hdl.handle.net/20.500.12128/5006.
Full textAbstract:
Definicja Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) „zdrowie zaczyna się w domu”
podkreśla odpowiedzialność rodziny za zdrowie jej członków. Rodzina, aby mogła
spełniać swe funkcje, musi przystosować się zarówno do pozytywnych, jak i
negatywnych oddziaływań. Z analizy literatury przedmiotu wynika, że nawracające i przewlekłe
choroby układu oddechowego u dzieci stanowią poważny problem kliniczny.
Stąd też konieczność poszukiwań przyczyn ciągłego wzrostu zachorowań
wśród dzieci w wieku rozwojowym. U około 30% chorych przewlekle z tej
grupy wiekowej ujawniają się trudności w zachowaniu i problemy rozwojowe o
podłożu pozachorobowym, co nasuwa konieczność włączenia do leczenia i
terapii nie tylko chorego, ale i jego rodziny.
W poszczególnych rozdziałach prezentowanej dysertacji przedstawiono rolę,
jaką pełni rodzina dziecka dotkniętego chorobą alergiczną oraz jej znaczenie dla
jakości życia chorego dziecka. W rozdziale pierwszym starałam się uporządkować i
uściślić pojęcia dotyczące zdrowia, choroby z punktu widzenia zarówno medycyny,
pedagogiki, jak i nauk społecznych. W rozdziale drugim rozważania o auksologii,
ogarniającej całość nauki o rozwoju, dają możliwość porównania rozwoju dziecka
zdrowego z rozwojem dziecka z chorobą przewlekłą. W dalszej części pracy
przybliżam pojęcia chorób alergicznych, jako współczesnego problemu nie tylko
medycyny, ale i nauk społecznych, z uwzględnieniem wpływu choroby na jakość
życia dziecka. W rozdziale metodologicznym uzasadniam trafność wyboru w
prezentowanej dysertacji badań jakościowych i studium indywidualnego przypadku
jako metody umożliwiającej wnikliwą i dogłębną analizę badanego problemu. W
rozdziale poświęconym rodzinie, na podstawie analizy zebranego materiału
badawczego, starałam się jak najbardziej wnikliwie i dokładnie przedstawić jak,
rodzina poprzez, realizację przydzielonych jej funkcji, zaspokaja zakres potrzeb
dziecka, determinując tym samym jakość życia dziecka z alergią. Wraz z rozwojem
promocji zdrowia i profilaktyki słuszne wydaje się podjęcie problematyki edukacji
zdrowotnej rodzin dzieci chorych przewlekle, której poświęciłam ostatni rozdział
swojej pracy. Przeprowadzone wywiady ze 136 rodzicami dzieci chorych na alergię i
astmę zamieściłam na płycie CD, którą dołączyłam do pracy (zob. aneks 12).
Napisanie tej pracy zawdzięczam placówkom szpitalnym, poradniom, w
których prowadziłam wywiady z rodzicami dzieci alergicznych, a których
pracownicy stworzyli warunki i atmosferę konieczną do zebrania materiału
badawczego ( zob.rozdz. IV).
10
Szafrańska, Anida. "Doświadczanie wsparcia społecznego przez rodziny z dzieckiem autystycznym." Doctoral thesis, Katowice: Uniwersytet Śląski, 2007. http://hdl.handle.net/20.500.12128/5049.
Full textAbstract:
Autyzm oraz pokrewne zaburzenia rozwoju w bezpośredni sposób dotyczą w Polsce według
szacunków prowadzonych przez Fundację SYNAPSIS około 20 tysięcy dzieci
do 18 i młodzieży do 24 roku życia oraz co najmniej takiej samej liczby dorosłych. Razem
z rodzinami równie ciężko dotkniętymi skutkami autyzmu problem dotyczy bardzo dużej liczby osób.
W marcu 2001 roku ukazał się Raport 2000 opracowany przez Porozumienie Organizacji
Pozarządowych Pracujących na Rzecz Dzieci i Osób Dorosłych z Autyzmem i z Pokrewnymi
Zaburzeniami oraz ich Rodzin a w 2004 Raport o sytuacji dorosłych osób z autyzmem.
Zgromadzone dane świadczyły jak bardzo zaniedbana jest ta grupa społeczna, jednocześnie
wskazywały na konieczność podjęcia natychmiastowych działań w celu poprawy sytuacji w obszarze
pomocy społecznej, opieki zdrowotnej oraz dostępu do edukacji, rehabilitacji i zatrudnienia.
Formalnie dzieci i osoby dorosłe z autyzmem mają szeroko zagwarantowane prawa: jako
obywatele, jako dzieci, jako osoby niepełnosprawne.
Każde dziecko w Polsce, również dziecko z autyzmem, ma prawo do nauki, wychowania, opieki
odpowiednich do wieku i poziomu rozwoju. Gwarantuje mu to Konstytucja RP oraz Konwencja
o Prawach Dziecka, na które to akty prawne powołuje się we wstępie Ustawa o systemie oświaty.
W praktyce prawa te nie są w pełni respektowane. Powszechne jest umieszczanie dzieci i młodzieży
autystycznej w szkołach specjalnych dla dzieci z upośledzeniem umysłowym, gdzie zarówno
programy, metody, organizacja pracy, liczebność klas oraz ilość nauczycieli nie są dostosowane
do specyficznych potrzeb i możliwości dziecka. Pilnego rozwiązania wymaga również system
wczesnej interwencji, który zakłada wspomaganie rozwoju dziecka niepełnosprawnego od wykrycia
niepełnosprawności do rozpoczęcia nauki szkolnej połączone z terapią i wspomaganiem rodziny. Stan
zaspokojenia potrzeb w zakresie usług medycznych, rehabilitacji i pomocy społecznej również budzi
poważne zastrzeżenia. W ramach podstawowej opieki medycznej ta grupa osób korzysta
z ogólnie dostępnych placówek, co z uwagi na specyfikę funkcjonowania osoby autystycznej, może
być źródłem silnego stresu dla niej, jej opiekunów, personelu medycznego. Szczególnie niekorzystnie
przedstawia się stan pomocy społecznej, a zwłaszcza organizacja takich form wsparcia jak
specjalistyczne usługi opiekuńcze oraz asystent osoby niepełnosprawnej.
Na terenie województwa śląskiego sytuacja dzieci i osób dorosłych z autyzmem jest
szczególnie zła. Nie dysponujemy specjalistyczną placówką, która wzorem innych wiodących
ośrodków, zapewniałaby kompleksową pomoc dzieciom i dorosłym osobom z autyzmem oraz ich
rodzinom. Poważnym problemem jest brak dokładnych danych na temat skali zjawiska w kraju oraz
na terenie województwa śląskiego, co może utrudniać podejmowanie działań pomocowych. Szczególnie niepokojący jest brak placówek dla dorosłych osób z autyzmem, które zabezpieczałyby
godne życie. Dodatkowo wiele organizacji pozarządowych zajmujących się prowadzeniem placówek
dla dzieci przeżywa poważne trudności finansowe. Pogarszająca się sytuacja ekonomiczna
mieszkańców Śląska niesie za sobą pogorszenie się stanu opieki oraz pogorszenie sytuacji materialnej
rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi.
Pojawiają się również pozytywne zjawiska, wśród których można wymienić wzrost
zainteresowania tematyką, większą aktywność stowarzyszeń i organizacji pozarządowych, rozwój
rzecznictwa praw osób z autyzmem, powstanie komputerowego systemu monitorowania stanu opieki
nad dziećmi i osobami dorosłymi z autyzmem. Wyrazem większego zainteresowania potrzebami osób
autystycznych jest opracowanie w 1998 roku przez zespół ekspertów Fundacji SYNAPSIS
„Docelowego systemu pomocy dzieciom i osobom dorosłym z autyzmem i pokrewnymi zaburzeniami
rozwojowymi ( z całościowymi zaburzeniami rozwojowymi ) oraz ich rodzinom”. Założenia projektu
ukazały się 15 października 2006 roku. Szczególnym aktem prawnym jest Deklaracja Praw Osób
z Autyzmem przyjęta przez Parlament Europejski 9 maja 1996 roku i podpisana przez 331 członków
tego Parlamentu. W Polsce działa Parlamentarna Grupa ds. Autyzmu, która powstała w grudniu 2001
roku. Z Grupą współpracuje Porozumienie Autyzm – Polska, skupiające ponad czterdzieści
organizacji pozarządowych zajmujących się autyzmem na terenie całego kraju.
Problematyka autyzmu dziecięcego oraz pomocy i wsparcia udzielanego tej grupie jest jeszcze
mało znana. Bardzo słabo zorganizowana i usystematyzowana jest również pomoc dzieciom, osobom
dorosłym oraz ich rodzinom.
Autyzm jako jedno z najpoważniejszych zaburzeń rozwoju dziecka dotyka całej rodziny,
której życie wcześniej czy później zostaje podporządkowane niepełnosprawnemu dziecku. Sytuacja
rodziców dzieci z autyzmem jest szczególnie trudna. Składa się na to wiele specyficznych problemów.
Wśród nich wymienia się brak możliwości porozumiewania się z dzieckiem i wykształcenia
prawidłowych więzi między dzieckiem a pozostałymi członkami rodziny, nieharmonijny przebieg
rozwoju dziecka, gdzie okresy poprawy przeplatają się ze stagnacją i regresem. Czynnikiem w istotny
sposób dezorganizującym życie rodziny są trudne zachowania dziecka. Niebezpieczne dla jednostki
i otoczenia oraz sprzeczne z ogólnie przyjętymi normami społecznymi zachowania powodują,
że dziecko, które je przejawia jest odrzucane przez społeczeństwo. Brak zrozumienia dla „inności”
dziecka ze strony znajomych, sąsiadów, członków dalszej rodziny powodują wycofywanie się
rodziców z kontaktów z ludźmi. Bardzo częstym zjawiskiem jest syndrom wypalenia sił
charakteryzujący się poczuciem braku energii, rezygnacją, a w sytuacjach skrajnych całkowitym
wyczerpaniem.
Opieka nad dzieckiem autystycznym jest wyzwaniem dla całej rodziny. Nie ulega
wątpliwości, że aby podołać licznym obciążeniom rodzice potrzebują wsparcia dla siebie i dla swoich dzieci. Poglądy naukowców na rolę rodziców w procesie opieki i wychowania dziecka autystycznego
przeszły swoistą ewolucję od całkowitego izolowania dziecka od rodziców poprzez stopniowe
dostrzeganie ich roli w rehabilitacji do całkowitego skoncentrowania się na rodzinie, jej potrzebach
i możliwościach. W takim podejściu podmiotem pomocy jest rodzina, która potrzebuje wsparcia
i umocnienia.
Podjęty przeze mnie temat jest wyrazem wieloletniego zainteresowania problematyką autyzmu
Często miałam okazję rozmawiać z rodzicami dzieci z tym rodzajem niepełnosprawności. Poznałam
rodziny, które nie potrafiły wyrwać się z poczucia beznadziejności, wycofały się z życia społecznego,
ograniczyły kontakty do najbliższych członków rodziny i takie, które odnalazły sens swojego
istnienia, są aktywne, podejmują działania na rzecz poprawy sytuacji swojej, swoich bliskich, działają
w różnych organizacjach. Obserwacja skrajnie różnych postaw rodziców wobec podobnych
problemów była przyczyną wykrystalizowania się i wyboru tematyki badawczej.
Zagadnienia wsparcia społecznego rodzin z dzieckiem autystycznym są obszarem mało
znanym i słabo zbadanym. Podjęty temat jest wyrazem zwiększonego zainteresowania środowisk
naukowych rodziną dziecka niepełnosprawnego i jednocześnie nawiązuje do tendencji, w myśl której
to rodzina jest podmiotem pomocy i wsparcia społecznego a nie wyłącznie dziecko. W podejściu
skoncentrowanym na rodzinie wszelkie działania interwencyjne cechuje indywidualizacja a ich celem
jest wspieranie i wzmacnianie rodziny w wypełnianiu swojej roli.
Aby zgłębić zjawisko wsparcia społecznego rodzin z dzieckiem autystycznym
przeprowadziłam badania jakościowe, ponieważ przedmiotem moich zainteresowań są indywidualne
doznania osób, ich doświadczenia i przeżycia.
Praca składa się z czterech części.
Rozdział pierwszy poświęciłam charakterystyce autyzmu na podstawie literatury przedmiotu.
W rozdziale omówiłam również problemy związane z funkcjonowaniem rodzin z dzieckiem
autystycznym oraz prawa tej grupy społecznej w zakresie pomocy społecznej edukacji, opieki
zdrowotnej.
W rozdziale drugim przedstawiłam problematykę wsparcia społecznego oraz zagadnienia
związane z pomocą rodzinie dziecka z autyzmem.
W rozdziale trzecim omówiłam przedmiot, cele, problematykę i metody badań własnych. Na
rozdział ten składa się również uzasadnienie orientacji metodologicznej.
Rozdział czwarty jest empiryczną częścią pracy i zawiera analizę indywidualnych
przypadków, podsumowania oraz zagadnienia związane z możliwościami wsparcia społecznego
rodzin z dzieckiem autystycznym.
W zakończeniu zaprezentowałam syntezę uzyskanych wyników badań, określiłam również
wnioski dla praktyki pedagogicznej.
Books on the topic "I dzieci"
1
Barbara, Jakubowska. Jak mądrze kochać dzieci: Poradnik dla zagubionych rodziców. 2nd ed. Warszawa: Wydawnictwo w.a.b., 2007.
Find full text
2
Korczak, Janusz. Dzieci ulicy ; Dziecko salonu. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Latona, 1992.
Find full text
3
Edyta, Stępkowska, ed. Pierwsze potrawy twojego dziecka: Jak wprowadzać pokarmy stałe podczas odstawiania od piersi. Kraków: Wydawnictwo Esprit, 2010.
Find full text
4
Zuzanna, Mrozikowa, and Wydawnictwo Pedagogiczne ZNP, eds. Słowa w ciemności: Rozmowy z dziećmi. Kielce: Wydawnictwo Pedagogiczne ZNP, 2013.
Find full text
5
Tł, Śliwowska Natalia, ed. Jak powiedzieć nie swojemu dziecku: Bezpieczna, rozsądna i skuteczna dyscyplina dla dzieci od 9 miesięcy do 3 lat. Warszawa: Klub dla Ciebie, Bauer Weltbild Media, 2008.
Find full text
6
Harris, Judith Rich. Geny czy wychowanie ?: Co wyrośnie z naszych dzieci i dlaczego. Warszawa: Wydawnictwo Jacek Santorski, 1998.
Find full text
7
D, Sparrow Joshua, Cioch Agnieszka Tł, and Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, eds. Dzieci pełne złości. Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2012.
Find full text
8
Tł, Nelke Magdalena, ed. Masaż dziecka: Jak zapewnić prawidłowy rozwój fizyczny, emocjonalny i dobre samopoczucie malucha. Warszawa: Oficyna Wydawnicza "ABA", 2006.
Find full text
9
Stella, Reid, Moline Karen, and Maciejczyk Katarzyna Tł, eds. Nianiu na pomoc! [Lublin]: Red Horse, 2009.
Find full text
10
), Blau Melinda (1943, Lipiec-Szafarczyk Monika Tł, and Helion, eds. Zaklinaczka dzieci: Jak rozwiązywać problemy wychowawcze : wielka trójca : jedzenie, spanie, zachowanie. Gliwice: Wydawnictwo Helion, 2007.
Find full textBook chapters on the topic "I dzieci"
1
Szewczyk-Kowalewska, Irena. "Powiedz tylko, że jestem… Jana Dormana Eksperymentalny Teatr Dziecka." In Addenda do dziejów oświaty. Z badań nad prasą drugiej połowy XX i początków XXI wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2013. http://dx.doi.org/10.18778/7525-913-1.13.
Full textAbstract:
Autorka w swojej pracy omawia dormanowską koncepcję teatru dzieci i dla dzieci. Teatru, który został stworzony ponad pięćdziesiąt lat temu przez Jana Dormana — polskiego twórcę, scenarzystę, pedagoga, aktora, reżysera. Artysta zerwał z ogólnie przyjętymi zasadami tworzenia przedstawień dla dzieci i z dziećmi jako aktorami. Dorman konsekwentnie trzymał się swoich założeń, które oparte były na własnych doświadczeniach teatralnych wyniesionych z dzieciństwa. Był założycielem dwóch scen: teatru dziecięcego — tzw. teatru zabawy i zawodowego teatru dla dzieci. Obydwie te sceny prowadził według własnych koncepcji i spójnych założeń, w których szeroko pojęty rozwój intelektualny i emocjonalny dziecka był priorytetem. Każdy ze wspomnianych teatrów miał w sobie pierwiastek nowości i niekonwencjonalności, scena ekspresji to zabawa dzieci w teatr, scena impresji to profesjonalny teatr aktorski dla dzieci. Do dzisiaj jego koncepcja teatru dziecięcego wzbudza zarówno kontrowersje, jak i zainteresowanie.
2
Janicka, Iwona. "Dziecko w chorobie. Opieka medyczna nad najmłodszymi na ziemiach polsko-litewskich w XIX wieku (na przykładzie cholery)." In Życie prywatne Polaków w XIX wieku. „Świat dziecka”. Tom 5. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych UW-M, 2016. http://dx.doi.org/10.18778/8088-339-0.07.
Full textAbstract:
Autorka w swojej pracy skupia się na temacie poświęconym chorującemu dziecku z ziem polsko-litewskich w XIX wieku. Chorobę dziecka oraz opiekę medyczną nad nim opisuje na przykładzie cholery, czyli ostrej chorobie przewodu pokarmowego. Choroba owa spośród wszystkich ówczesnych najbardziej odcisnęła swe piętno na dziewiętnastowiecznej demografii, zwłaszcza w odniesieniu do dzieci.
3
Stolińska-Pobralsk, Nella. "Troska o podniesienie poziomu pracy wychowawczej w placówkach opiekuńczych na łamach czasopisma „Dom Dziecka” w latach 1954–1961." In Addenda do dziejów oświaty. Z badań nad prasą drugiej połowy XX i początków XXI wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2013. http://dx.doi.org/10.18778/7525-913-1.19.
Full textAbstract:
Autorka w swojej pracy porusza problem osieroconych dzieci podczas II wojny światowej. Dzieci, które mieszkały w upaństwowionych domach dziecka. Środowisko społeczników, pedagogów teoretyków oraz wychowawców pracujących w już upaństwowionych zakładach opieki nad dzieckiem, zaczęło domagać się specjalistycznej trybuny umożliwiającej wymianę myśli i poglądów związanych z szeroką problematyką opieki nad sierotami w nowych warunkach. Pismem, które mogło spełnić oczekiwania środowiska w tym zakresie był „Dom Dziecka”.
4
Walczak-Niewiadomska, Agata. "Poczytaj mi Tato!, czyli o roli ojca w edukacji czytelniczej dziecka." In Książki w życiu najmłodszych. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Wydawnictwo Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, 2015. http://dx.doi.org/10.18778/7969-789-2.10.
Full textAbstract:
Nie od dziś wiadomo, iż lepsze wyniki w czytelnictwie osiągają dzieci, które nawyku sięgania po książkę uczone są od urodzenia w domu rodzinnym. Liczne badania wskazują jednak na większe zaangażowanie matki w procesie inicjacji literackiej dzieci, to one najczęściej są wskazywane jako rodzic czytający bajki przed snem. W wielu kulturach wyraźny podział ról jest też często uwarunkowany społecznie i wyznaniowo. Tymczasem, jak pokazują wyniki dotychczas wprowadzonych projektów, udział ojców ma niebagatelne znaczenie dla rozwoju emocjonalnego i intelektualnego dzieci. Autorka artykułu przedstawia liczne przykłady projektów i dobrych praktyk, których celem jest wprowadzanie ojców w książkowy świat dziecka, a także zwrócenie uwagi na korzyści, jakie wynikają ze wspólnego spędzania czasu przy czytaniu. Autorka zwraca uwagę na możliwość wykorzystania projektów ukierunkowanych na współpracę z ojcami w planowaniu działalności bibliotek publicznych dla dzieci.
5
Walasek, Stefania. "Wydawnictwa podręczników i książek dla dzieci i młodzieży na Bliskim Wschodzie w latach II wojny światowej." In Oświatowe i edukacyjne aspekty działalności wydawniczej w XX i pierwszych latach XXI wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2016. http://dx.doi.org/10.18778/7969-914-8.15.
Full textAbstract:
Autorka w swojej pracy omawia dzieje powstawania podręczników do różnych przedmiotów dla poszczególnych szczebli kształcenia oraz książek dla dzieci i młodzieży na Bliskim Wschodzie w okresie II wojny światowej.
6
Przeniosło, Małgorzata. "Wielka Kwesta Ogólnokrajowa „Ratujcie dzieci” 1916–1919." In Życie prywatne Polaków w XIX wieku. „Świat dziecka”. Tom 5. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych UW-M, 2016. http://dx.doi.org/10.18778/8088-339-0.08.
Full textAbstract:
Autorka w swojej pracy skupia się na inicjatywie organizowanej w latach 1916-1919 przez Radę Główną Opiekuńczą w Warszawie oraz przez Główny Komitet Ratunkowy w Lublinie. Akcja pod hasłem „Ratujcie dzieci” miała na celu zdobycie funduszy na pomoc dzieciom podczas toczącej się właśnie Wielkiej Wojny.
7
Zając, Michał. "Darmowa książka dla nowo narodzonego dziecka: jeden pomysł – wiele realizacji." In Książki w życiu najmłodszych. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Wydawnictwo Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, 2015. http://dx.doi.org/10.18778/7969-789-2.11.
Full textAbstract:
Koncepcja nieodpłatnego rozdawnictwa tzw. „pierwszych książek dla najmłodszych / nowo narodzonych dzieci” jest znana i realizowana w wielu krajach świata od ponad ćwierćwiecza. Celem autora tekstu jest ukazanie różnorodności realizacji tej koncepcji promocji książki dla dzieci i czytelnictwa najmłodszych. Omówione zostały akcje podejmowane w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Szwecji, Kanadzie, Japonii, Korei oraz Polsce. W artykule zostały zaprezentowane i porównane różnorodne aspekty odpowiednich kampanii: edukacyjne, literackie, organizacyjne, a w szczególności finansowe i logistyczne. Szczególna uwaga została zwrócona na działania polskiej Fundacji ABC XXI i dystrybuowaną przez nią Pierwszej Książki Mojego Dziecka.
8
Stegner, Tadeusz. "Dziecko w rodzinie protestanckiej w Królestwie Polskim w XIX wieku." In Życie prywatne Polaków w XIX wieku. „Świat dziecka”. Tom 5. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych UW-M, 2016. http://dx.doi.org/10.18778/8088-339-0.02.
Full textAbstract:
Autor w swojej pracy analizuje dziewiętnastowieczne programy wychowawczo-religijne polonizujących się rodzin niemieckich zamieszkujących Królestwo Polskie. Ukazuje blaski i cienie wychowujących się w takich rodzinach dzieci oraz zwraca uwagę, że najważniejszym wydarzeniem w życiu dziecka, kończącym symbolicznie okres dzieciństwa, była konfirmacja.
9
Bielarczyk, Katarzyna. "Dorosłe dzieci alkoholików." In Wspomóc uzależnionych od alkoholu : refleksja psychologiczno-teologiczna, 40–71. Uniwersytet Papieski Jana Pawła II. Wydawnictwo Naukowe, 2017. http://dx.doi.org/10.15633/9788374385862.04.
Full text
10
Zwoliński, Andrzej. "Dzieci "na zamówienie"." In Zdrowa i mocna rodzina fundamentem społeczeństwa, 71–88. Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie. Wydawnictwo Naukowe, 2019. http://dx.doi.org/10.15633/9788374387613.06.
Full textConference papers on the topic "I dzieci"
1
Vakulenko, Yuliia. "PROBLEMY POWIĄZANE U DZIECI Z ZABURZENIAM ZE SPEKTRUM AUTYZMY." In WIELOKIERUNKOWOSC JAKO GWARANCJA POSTĘPU NAUKOWEGO. European Scientific Platform, 2020. http://dx.doi.org/10.36074/21.02.2020.v2.17.
Full text
2
Noiński, Emil. "Aktywność społeczna Wandy z Wolskich Umińskiej (1841-1926) w świetle jej wspomnień i zapisków pamiętnikarskich." In Ogólnopolska Konferencja Naukowa pt. „Ruchy kobiece na ziemiach polskich w XIX i XX w. Stan badań i perspektywy (na tle porównawczym)”. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2020. http://dx.doi.org/10.15290/rknzp.2020.04.
Full textAbstract:
Wanda z Wolskich Umińska, uczestniczka powstania 1863-1864 r., organizatorka pomocy więźniom politycznym i ich rodzinom, opiekunka sierot, od wczesnych lat swej młodości poświęciła się działalności społecznej. Rozpoczęła ją przed wybuchem powstania styczniowego, w okresie manifestacji religijno-patriotycznych, a szczyt jej działalności przypadł na czasy powstania styczniowego. Była wówczas jedną z najdzielniejszych i najczynniejszych członkiń konspiracyjnej organizacji kobiet, tzw. „Piątek”. Nowy rozdział w jej wielowymiarowej aktywności przyniosły lata popowstaniowe. W Warszawie prowadziła dom ludowy, dostarczała na wieś nielegalną literaturę, prowadziła agitację uświadamiającą wśród włościan. Bardzo szybko potrafiła skupić wokół siebie i wciągnąć w działalność ludzi nauki, kultury, literatury. Podczas rewolucji 1905-1907 r. organizowała pomoc dla uwięzionych i ich rodzin. Przed wybuchem I wojny światowej oddana była z kolei pracy na rzecz dzieci z ubogich rodzin, wspierając organizowanie dla nich kolonii letnich. Umińska pozostała aktywna do ostatnich miesięcy swego życia. Działalność społeczną zapomnianej dziś nieco weteranki 1863 r. ukazano na podstawie jej wspomnień i zapisków pamiętnikarskich, znajdujących się w zbiorach lwowskich, wileńskich oraz krajowych.
3
Suski, Robert. "Kobieta, miłość i władza z nagrodą w tle. „Erasistratos odkrywa przyczynę choroby Antiocha” Jacquesa-Louisa Davida." In Ogólnopolska Konferencja Naukowa pt. „Ruchy kobiece na ziemiach polskich w XIX i XX w. Stan badań i perspektywy (na tle porównawczym)”. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2020. http://dx.doi.org/10.15290/rknzp.2020.10.
Full textAbstract:
Erasistratos odkrywa przyczynę choroby Antiocha nie należy do najważniejszych dzieł Jacquesa-Louisa Davida. To jego wczesny obraz (artysta malując go miał 26 lat), dzięki któremu otrzymał on Prix de Rome. Tematem obrazu jest romantyczna historia młodego Antiocha zakochanego w swojej macosze Stratonice. Młody książę był bliski śmierci z miłości, ale uratował go lekarz, który wykrył przyczynę słabnięcia Antiocha. Opowieść kończy się happy endem, Seleukos I rozwiódł się ze swoją żoną, dzięki czemu Antioch I mógł ożenić się ze Stratoniką. Ta narracja znana była głównie z dzieł Plutarcha. W moim tekście chcę przedstawić jak obecnie reinterpretuje się tę opowieść, ukazując rzeczywiste przyczyny niecodziennej decyzji Seleukosa I o rozwodzie z córką Demetriusza Poliorketesa, a następnie wydaniu jej za swojego syna.
4
Gąsowska, Magdalena. "Katarzyna Luter z domu von Bora (1499-1552) – kobieta, która dokonała wyboru. Losy żony Reformatora." In Ogólnopolska Konferencja Naukowa pt. „Ruchy kobiece na ziemiach polskich w XIX i XX w. Stan badań i perspektywy (na tle porównawczym)”. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2020. http://dx.doi.org/10.15290/rknzp.2020.21.
Full textAbstract:
Kiedy 31 października 1517 r. augustiański mnich niezadowolony z poczynań papieża wygłosił, bądź przybił do drzwi kościoła zamkowego w Wittenberdze swoje 95 tez, nikt, włącznie z samym Marcinem Lutrem nie przypuszczał, że czyn ten będzie miał tak dalekosiężny wydźwięk dla całej Europy, a jego poglądy będą do dzisiaj rozpatrywane pod względem teologicznym, moralnym, społecznym czy ekumenicznym. Od tamtego wydarzenia, które wywróciło ówczesny świat, w tym roku mijają 503 lata w trakcie których na temat samego Reformatora powstało setki tysięcy stron opracowań. Niemieccy naukowcy uważają wręcz, że żadna inna postać z niemieckiej historii nie doczekała się tylu opracowań biograficznych, co Marcin Luter. Natomiast inaczej wygląda sytuacja, kiedy zastanowimy się nad postacią żony Lutra – Katarzyny von Bora. W licznych opracowaniach dotyczących reformacji, postać Katarzyny zawsze się pojawia, jednak zwykle są to zdawkowe informacje zawierające głównie trzy daty: jej narodzin, śmierci oraz ślubu z Marcinem Lutrem. Katarzyna zajmowała się nie tylko wychowywaniem dzieci. Prowadziła też dom Lutra. Miał on bowiem 40 pokoi, w których mieszkali goście i studenci Lutra z całych Niemiec. Klasztor zamieniony na „dom otwarty” wymagał dużych nakładów finansowych. Do tego dochodziły wydatki związane z utrzymaniem całej dużej rodziny. Aby je pokryć, Katarzyna musiała zasilić domowy budżet zbiorami z pola, pracą w ogrodzie, hodowlą świń, przyjmowaniem czynszu i browarnictwem. Musiała więc być – jak pisała Aniela Szarek w artykule Najsławniejsza pastorowa świata – „pielęgniarką, nauczycielką, wychowawczynią, kucharką, ogrodniczką, lekarką, budowniczym i handlowcem”. Katarzyna Luter z domu von Bora była jedną z kobiet, które potrafiły w patriarchalnym społeczeństwie same decydować o swoim losie. To ona postanowiła opuścić narzucony jej stan zakonny, ponadto wybrała sobie męża. To ona kreowała swoją pracę: domową, wychowawczą, gospodarczą a nawet kościelną. Potrafiła skłonić męża do zaakceptowania jej spojrzenia na świat, do porzucenia niektórych uprzedzeń. Moim zdaniem jest ona prawdziwą feministką i emancypantką, tak jak wiele innych kobiet od tysięcy lat.
5
Byrtek, Kamila. "Figury matki i dziecka w poezji Ireny Wyczółkowskiej." In Slavica Iuvenum 2021. University of Ostrava, 2021. http://dx.doi.org/10.15452/slavicaiuvenum.xxii.20.
Full text
6
Tarchanyn, Mariana. "ZDEFINIOWANIE PODSTAWOWYCH POJĘĆ NARRACJI JAKO FORMY DZIEŁA LITERACKIEGO. PRZEGLĄD KONCEPCJI." In НАУКА СЬОГОДЕННЯ: ВІД ДОСЛІДЖЕНЬ ДО СТРАТЕГІЧНИХ РІШЕНЬ. Молодіжна наукова ліга, 2020. http://dx.doi.org/10.36074/25.09.2020.v3.02.
Full text
7
Jovovic, I., V. Grossi, P. Adam, M. Ader, F. Baudin, I. Antheaume, D. Jézequel, et al. "Lake Dziani Dzaha (Mayotte, Indian Ocean): A Modern Analogue for Type I Kerogen Formation." In 30th International Meeting on Organic Geochemistry (IMOG 2021). European Association of Geoscientists & Engineers, 2021. http://dx.doi.org/10.3997/2214-4609.202134138.
Full text
8
Jovovic, Ivan, Vincent Grossi, Pierre Adam, Magali Ader, François Baudin, Ingrid Antheaume, Fabien Arnaud, et al. "The role of early diagenesis in the shaping of geochemical records: an example from Lake Dziani Dzaha, Mayotte." In Goldschmidt2021. France: European Association of Geochemistry, 2021. http://dx.doi.org/10.7185/gold2021.5823.
Full text
9
Chwastyk-Kowalczyk, Jolanta. "Nieformalny ruch kobiet w rzeczywistości stanu wojennego w Polsce." In Ogólnopolska Konferencja Naukowa pt. „Ruchy kobiece na ziemiach polskich w XIX i XX w. Stan badań i perspektywy (na tle porównawczym)”. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2020. http://dx.doi.org/10.15290/rknzp.2020.19.
Full textAbstract:
Autorka prezentuje codzienność kobiet-matek, sióstr, żon, partnerek – internowanych działaczy opozycyjnych w stanie wojennym w Polsce w latach 1981-1983. Zrekonstruowania minionych zdarzeń dokonała na podstawie korespondencji pochodzącej od jednego z nich, współzałożyciela Niezależnego Zrzeszenia Studentów na Politechnice Wrocławskiej – S.N. Ukazuje ona rzeczywistość nie tylko tę zza krat, ale także kobiet, które dźwigały na swoich barkach ciężar utrzymania rodziny, zapewnienia dzieciom minimum „normalnego” bytowania, podtrzymywania na duchu osadzonych bliskich, czy wzajemne wsparcie pozostających na wolności. Ten szczególny czas uaktywnienia kobiet widzimy na różnych płaszczyznach: zorganizowanie holistycznej pomocy rodzinom internowanych; działalności informacyjnej; kolportaż prasy drugiego obiegu; swoistego budowania wspólnoty; prowadzenia akcji kulturalno-oświatowej; zachowanie niezłomnej postawy podczas przesłuchań (milczenie); towarzyszenie rodzinom podczas odwiedzin w ośrodkach odosobnienia (swoisty rodzaj eskortowania), gdy pokonano wszystkie trudności prawno-administracyjne, by tam dotrzeć; nieustający przemyt zakazanych artykułów, takich jak radio, aparat fotograficzny, kamera, magnetofon; wynoszenie „po widzeniach” tekstów politycznych, trawestowanych tekstów znanych pieśni tj. Rota czy Boże coś Polskę, wszelkiej grafiki, rysunków, tekstów piosenek.
Reports on the topic "I dzieci"
1
Richardson, Erica. Kluczowe kwestie: czynniki wpływające na stosunek do szczepień ukraińskich uchodźców przebywających w polsce. SSHAP, June 2022. http://dx.doi.org/10.19088/sshap.2022.026.
Full textAbstract:
Uchodźcom z Ukrainy zapewniono bezpłatny dostęp do wszystkich usług służby zdrowia w krajach sąsiednich, w tym do rutynowych szczepień dzieci. Od wszystkich ukraińskich dzieci przebywających w Polsce przez okres dłuższy niż trzy miesiące wymaga się poświadczonego odpowiednim dowodem szczepienia wykonanego zgodnie z ogólnym kalendarzem szczepień obowiązującym na Ukrainie lub w Polsce. Niski wskaźnik szczepień pośród przemieszczających się uchodźców wzbudził zaniepokojenie już w początkowej fazie kryzysu. Niniejszy dokument skierowany jest do działaczy samorządowych, organizacji pozarządowych (NGO) i agencji międzynarodowych wspierających uchodźców w Polsce. Zawiera podsumowanie informacji na temat czynników wpływających na decyzje dotyczące szczepień na obecnym etapie kryzysu, a ponadto strategiczne i praktyczne informacje, które mogą posłużyć do opracowywania planu działania ukierunkowanego na przekonanie ukraińskich uchodźców o celowości rutynowych szczepień. Rozpoczyna się od przedstawienia perspektywy historycznej i postaw społeczeństwa ukraińskiego wobec szczepień rutynowych. Następnie omówiono wpływ kontekstu historycznego na stosunek do szczepień Ukraińców mieszających w Polsce przed wybuchem trwającego obecnie konfliktu (luty 2022 r.) oraz stosunek uchodźców ukraińskich do szczepienia się w Polsce. Na zakończenie, w oparciu o trwające nadal badania, wyjaśnimy, jak niepewność co do długoterminowych planów uchodźców wpływa na ich niechęć do poddawania się szczepieniom. Niniejsze opracowanie zostało sporządzone na zlecenie UNICEF Emergency Response Team (Genewa) przez Ericę Richardson (European Observatory on Health Systems and Policies, London School of Hygiene and Tropical Medicine). Opracowanie zostało zweryfikowane przez Olivię Tulloch (Anthrologica), Marinę Bragę, Tetianę Stepurko (Narodowy Uniwersytet „Akademia Kijowsko-Mohylańska”), Marianę Palavrę (UNICEF) i Sanję Matovic (Euro Health Group). Niniejszy dokument został zredagowany przez Victorię Haldane (Anthrologica). Za jego treść odpowiada SSHAP.
2
Promowanie praw dziecka do partycypacji w ramach wczesnej edukacji i opieki: Narzędzie samooceny dla pracowników przedszkoli. 2019-1-PT01-KA202-060950: Professional Development Tools Supporting Participation Rights in Early Childhood Education, March 2022. http://dx.doi.org/10.15847/cisparticipa.sat03.2022.03.
Full textAbstract:
Narzędzie do samooceny zostało opracowane, by wesprzeć pracowników przedszkoli w doskonaleniu praktyk partycypacyjnych wykorzystując zasoby ich placówek. Partycypację definiujemy jako prawo dzieci do udziału we wszystkich sprawach, które ich dotyczą, do swobodnego wyrażania swoich poglądów oraz do tego, by były one szanowane i brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji (zgodnie z definicją zawartą w Konwencji ONZ o Prawach Dziecka z 1989 roku). Narzędzie składa się z trzech wersji uwzględniających specyfikę pracy asystentów nauczycieli, nauczycieli i dyrektorów przedszkoli. Partycypacja dzieci została skonceptualizowana na podstawie modelu Lundy (Lundy, 2007). Z narzędzia mogą korzystać zarówno pojedynczy nauczyciele jak i całe zespoły pedagogiczne.