To see the other types of publications on this topic, follow the link: I dzieci.
Journal articles on the topic 'I dzieci'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 50 journal articles for your research on the topic 'I dzieci.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Michalik, Justyna. "Motyw odwagi w literaturze dla dzieci, a kształtowanie systemu wartości dziecka w młodszym wieku szkolnym." Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce 16, no. 1(59) (February 21, 2021): 137–49. http://dx.doi.org/10.35765/eetp.2021.1659.10.
Full textAbstract:
Już od wczesnego dzieciństwa, pod wpływem wielu czynników, kształtuje się u dziecka system wartości. Jednym z tych czynników jest literatura dziecięca, tworzona z myślą o dzieciach i dla nich, jako ta, która podaje pewne wzorce moralnego postępowania. W niniejszej pracy omówiona została kwestia kształtowania systemu wartości dziecka w młodszym wieku szkolnym poprzez dzieła literackie z odwagą w tle. Przedmiotem analizy jakościowej stały się: A. Lindgren, Bracia Lwie serce i C.S. Lewis Opowieści z Narni, które należą do klasyki literatury dziecięcej. Wybór powyższych książek wynikał głównie z chęci poznania sposobów wykorzystania powieści w edukacji dziecka w młodszym wieku szkolnym. Główny wątek artykułu został poprzedzony syntetycznym przeglądem literatury przedmiotu, w którym scharakteryzowano pojęcia literatury dziecięcej oraz literatury dla dzieci, wartości w życiu dziecka oraz rozwoju i funkcjonowania dziecka w późnym dzieciństwie. Analiza jakościowa wyżej wymienionych dzieł literackich dowiodła, że budowanie świata wartości dzieci w młodszym wieku szkolnym jest możliwe dzięki literaturze tworzonej z myślą o nich.
2
Perkumierě, Dalia, Iveta Vitkutě Zvezdinieně, and Jolanta Pacian. "PROTECTION AND REGULATION OF CHILDREN’S NON‑PROPERTY RIGHTS IN LITHUANIA AND POLAND." Zeszyty Prawnicze 16, no. 4 (May 14, 2017): 189. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2016.16.4.09.
Full textAbstract:
Ochrona i regulacja praw niemajątkowych przysługujących dzieciom na Litwie i w PolsceStreszczenie Każde dziecko, powinno korzystać z wszystkich powszechnych praw człowieka. Dziecko, musi mieć zagwarantowane określone prawa, typowe tylko dla tej grupy osób. Pierwsze zmiany związane z dyskusją i oceną sytuacji dziecka w rodzinie i społeczeństwie rozpoczęły się na początku XX wieku. Jednak jedna z najważniejszych zmian nastąpiła dopiero po przyjęciu Konwencji Praw Dziecka przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Konwencja ONZ o prawach dziecka definiuje dwa podstawowe przepisy ‒ po pierwsze, dziecko musi stać się niezależnym podmiotem prawnym, po drugie dziecko musi być wyposażone w prawo czynnego udziału w realizacji i ochronie przysługujących mu praw. W 1992 roku Litwa przystąpiła do Konwencja o prawach dziecka. Polska ratyfikowała Konwencję 7 czerwca 1991 r. Dzięki przestrzeganiu zobowiązań międzynarodowych, Litwa i Polska zbudowały system ochrony praw dziecka. Powstały warunki prawne do zmiany postawy wobec dziecka, leczenia ich oraz ich statusu w rodzinie i społeczeństwie. Celem referatu jest analiza aspektów teoretycznych i praktycznych w zakresie regulacji i ochrony praw niemajątkowych dzieci.
3
Krzyżak-Szymańska, Ewa. "Korzystanie z nowych technologii cyfrowych przez dzieci niepełnosprawne intelektualnie w opinii rodziców." Roczniki Teologiczne 68, no. 10 (December 3, 2021): 45–60. http://dx.doi.org/10.18290/rt.216810.3.
Full textAbstract:
Artykuł przedstawia wyniki badań prowadzonych wśród rodziców dzieci niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu lekkim. Ich celem było opisanie wiedzy rodziców na temat aktywności cyfrowych ich dzieci oraz scharakteryzowanie działań opiekunów w zakresie korzystania przez dzieci z nowych technologii cyfrowych. Badania zrealizowano metodą sondażu diagnostycznego. Objęto nimi 1295 osób. W badaniach stwierdzono statystycznie istotne związki pomiędzy częstotliwością korzystania z nowych mediów przez rodziców a częstotliwością korzystania z nich przez dzieci. Ustalono, że rodzice w pierwszej kolejności pozwalali dzieciom na samodzielne korzystanie z gier komputerowych (średni wiek inicjacji używania wynosił 11 lat), później z telefonu komórkowego (średni wiek inicjacji używania wynosił 11 lat i pół roku). Następnie wprowadzali dziecko w świat online (średni wiek inicjacji wynosił 12 lat). Dodatkowo stwierdzono istotne statystycznie różnice pomiędzy rodzicami pracującymi a niepracującymi w zakresie stosowanych w domu zasad korzystania z nowych mediów. Prawie 1/3 respondentów zgłaszała nadużywanie internetu przez dziecko, co dziesiąty rodzic wskazywał na kontakt dziecka w sieci z materiałami nieadekwatnymi do jego wieku, a co dwudziesty opiekun informował o potrzebie uregulowania płatności za ściągnięte przez dziecko z sieci aplikacje lub programy.
4
Pereta, Martyna. "Prawo dziecka do wychowania w prawodawstwie Kościoła łacińskiego z elementami prawa polskiego." Kościół i Prawo 8, no. 2 (May 4, 2020): 31–48. http://dx.doi.org/10.18290/kip.2019.8.2-2.
Full textAbstract:
Prawo dziecka do wychowania stanowi szczególną troskę Kościoła. Wskazuje na to chociażby liczba kanonów odnoszących się do dzieci. Dziecko jest podmiotem wychowania. Posiada niezbywalne prawo do wychowania z uwagi na przyrodzoną godność. Rodzice, ponieważ dali dzieciom życie, mają najcięższy obowiązek jego wychowania. W małżeństwach mieszanych należy uświadamiać nupturientów o zobowiązaniach w zakresie katolickiego wychowania potomstwa. Rodzice powinni wprowadzić dzieci w życie sakramentalne. Religijność rodziców przekłada się na późniejszy rozwój dziecka oraz jego funkcjonowanie w społeczeństwie. Prawo dziecka do wychowania zabezpieczają instytucje, których zadaniem jest wspieranie rodziców i wzmocnienie ochrony prawnej w tym zakresie. Rodzice nie powinni swoich obowiązków względem potomstwa przerzucać na instytucje i inne wspólnoty. Jest oczywiste, że ustawodawca prawo dziecka uważa za rzecz na tyle naturalną, że zrezygnował z uregulowania tego zagadnienia w formie przepisu.
5
Pietruńko, Renata. "Codzienność świetlicy terapeutycznej widziana oczami dziecka." Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze 575, no. 10 (December 31, 2018): 39–47. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.0144.
Full textAbstract:
W artykule koncentruję się na postrzeganiu przez dzieci codzienności w świetlicy terapeutycznej, w której spędzają czas po szkole. W swoich badaniach oddałam głos małym podopiecznym, żeby mogli opowiedzieć, czym dla nich jest to miejsce. Prezentuję wypowiedzi dzieci, które codziennie przez kilka godzin przebywają w świetlicy. Moje badania sytuuję w nurcie jakościowym, w badaniu stosuję analizę osobistych dokumentów intencjonalnie tworzonych, są to wypowiedzi pisemne dzieci, które zawierają ich ocenę, przemyślenia, refleksje i odczucia jakich doświadczają w związku z pobytem w świetlicy. Rzadko z punktu widzenia dziecka opisywane są zjawiska, miejsca i procesy. Celem mojej pracy badawczej jest poznanie, zrozumienie i opisanie świata świetlicy widzianego oczami dzieci, uczestników oferowanego wsparcia. W badaniach szukam odpowiedzi na pytanie: Jak dzieci postrzegają codzienność w świetlicy terapeutycznej? Opisu dokonuję według wyłonionych z wypowiedzi dzieci kategorii. Z analizy wypowiedzi pisemnych dzieci, dotyczących postrzegania przez dzieci świetlicy, w której spędzają codziennie czas po szkole wynikają następujące wnioski. Dzieci lubią przebywać w świetlicy, czują się bezpiecznie, miło spędzają czas i dobrze się bawią, ich zdaniem w świetlicy dużo się dzieje, świetlica to bardzo „fajne” miejsce. W świetlicy dzieci mają dużo kolegów i koleżanek. Lubią personel świetlicy. Lubią uczestniczyć w organizowanych w świetlicy zajęciach, mają swoje ulubione zabawy i gry. Dzieci lubią także spędzać czas na świeżym powietrzu, na placu zabaw, na Orliku, na spacerach i wycieczkach. Dzieciom podoba się wyposażenie świetlicy, szczególnie zabawki oraz pomieszczenia, zwłaszcza lubią przebywać w kuchni.
6
Grochowalska, Magdalena. "Spotkanie dziecka z kulturą audiowizualną: obraz konstytuujący się w rodzicielskim dyskursie o dziecięcej codzienności." Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce 15, no. 1(55) (May 12, 2020): 9–22. http://dx.doi.org/10.35765/eetp.2020.1555.01.
Full textAbstract:
Tekst dotyczy problematyki obecności kultury audiowizualnej w codzienności dziecka widzianej z perspektywy rodziców. Oglądaniu telewizji czy innych mediów ekranowych dzieci poświęcają wiele czasu. Rzeczywistość medialna, oferując zróżnicowane treści i formy przekazu, łatwość odbioru; ludyczność jest atrakcyjna dla dzieci. Audiowizualne doświadczanie świata nie pozostaje bez znaczenia dla rozwijającej się kompetencji kulturowej. Rodzice, kierując się troską o dziecko, zazwyczaj regulują dostępność mediów, angażują się w rodzinną edukację medialną. Mogą przyjmować zróżnicowane role: aktywnie wprowadzać w kulturę ekranu lub pozwalać na samotne, wielogodzinne obcowanie z nią. W odwołaniu do wyników badań własnych opisano sposoby postrzegania przez rodziców telewizji obecnej w codzienności dziecka. Założono, że znaczenia nadawane rzeczywistości medialnej przez rodziców wyznaczają doświadczenia gromadzone przez dziecko. Analizie poddano treść wypowiedzi udostępnianych na internetowych forach dyskusyjnych. Miało to na celu odtworzenie rodzaju ram pojęciowych posiadanych przez rodziców, za pomocą których konceptualizują konteksty funkcjonowania telewizji w dziecięcej codzienności. Poszukiwano odpowiedzi na pytania, jakie obszary kultury ekranu udostępniają dziecku w wieku przedszkolnym rodzice oraz jakie mogą być motywy podejmowanych wyborów. Analiza ujawniła sposoby interwencji rodziców w oglądanie telewizji przez dzieci oraz znaczenia przypisywane praktykom uznawanym za celowe w organizowaniu kontaktu z telewizją. W dyskusji otrzymane wyniki odniesiono do problemu umiejscawiania dziecka w codziennych praktykach dorosłych.
7
Sikorska, Iwona, Magdalena Adamczyk-Banach, and Mateusz Polak. "Odporni rodzice – odporne dzieci. Jak zasoby psychiczne rodziny wpływają na odporność psychiczną dziecka." Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce 16, no. 2(60) (June 30, 2021): 101–17. http://dx.doi.org/10.35765/eetp.2021.1660.08.
Full textAbstract:
Odporność psychiczna dziecka jest zasobem opartym na czynnikach biologicznych (temperament, stan zdrowia) i społecznych (wpływ wychowawczy i atmosfera w rodzinie). Badania nad radzeniem sobie ze stresem pokazują, że odporna rodzina kształtuje odporne dziecko. Celem badania było poszukiwanie związków pomiędzy odpornością psychiczną rodziców i ich dzieci. Osobami badanymi byli rodzice dzieci w wieku przedszkolnym (N = 129) w wieku 5-6 lat (M = 5,77, SE = 0,44), w tym 121 matek oraz 115 ojców, z ośmiu przedszkoli na terenie Krakowa. Zastosowano dwie metody psychometryczne wypełniane przez rodziców: skalę obserwacyjną DECA (The Devereux Early Childhood Assessment), mierzącą odporność psychiczną dziecka i jej składowe (inicjatywę, samokontrolę i przywiązanie) oraz natężenie dziecięcych zachowań problemowych, a także Skalę Prężności Psychicznej SPP-25 do oceny poziomu odporności psychicznej rodziców. Badanie wykazało silne, pozytywne związki odporności psychicznej rodziców z odpornością psychiczną ich dzieci, tak w ujęciu całościowym, jak i w zakresie jej czynników składowych. Nie zaobserwowano istotnych różnic w profilach odporności pomiędzy dziećmi z wyższym i niższym poziomem zachowań problemowych. Doświadczenie trudnych wydarzeń życiowych wiązało się z niższym poziomem wszystkich aspektów odporności psychicznej zarówno u dzieci, jak i u ich rodziców. Upowszechnianie wiedzy o znaczeniu posiadania i rozwijania zasobów odporności psychicznej rodziców dla zdrowia psychicznego ich dzieci jest ważnym zadaniem społecznym na drodze popularyzacji wiedzy, jak i pedagogizacji rodziców w przedszkolu.
8
MARKOWSKA-MANISTA, URSZULA. "O potrzebie dekolonizacji współczesnych badań nad dzieciństwem i prawami dziecka w krajach Globalnego Południa i Globalnej Północy. Rozważania wstępne." Przegląd Krytyczny 2, no. 1 (May 23, 2020): 9–20. http://dx.doi.org/10.14746/pk.2020.2.1.01.
Full textAbstract:
Tekst odnosi się do współczesnych badań nad dzieciństwem i prawami dziecka. Podejmuję w nim rozważania nad potrzebą dekolonizacji tych badań z uwagi na zmieniające się uwarunkowania i konteksty życia dzieci, zmieniające się modele dzieciństw oraz sposoby i możliwości funkcjonowania dzieci w XXI wieku. Nowe procesy i przemiany globalne, których najliczniejszą grupę uczestników stanowią dzieci, umożliwiają szerszy wgląd w ich sytuację, aktywizm i jednocześnie wymuszają namysł nad zmianami w podejściach badawczych w prowadzonych badaniach z dziećmi, nad dzieciństwem i o prawach dzieci w krajach Globalnego Południa i Globalnej Północy, którym od trzech dekad towarzyszy Konwencja o prawach dziecka.
9
Rozen, Barbara. "Sztuka bycia rodzicem w dobie pluralizmu wartości." Studia Warmińskie 55 (December 31, 2018): 159–74. http://dx.doi.org/10.31648/sw.3069.
Full textAbstract:
W artykule podjęta została refleksja nad fundamentalnym zagadnieniem: jak być rodzicem w obecnej rzeczywistości pluralizmu wartości w wychowaniu. Autorka, wychodząc z założenia, że rodzice zawsze wpływają na rozwój swoich dzieci, podjęła próbę ukazania zarówno pozytywnych, jak i negatywnych oddziaływań rodziców w zależności od ich stopnia świadomości, poczucia odpowiedzialności i posiadanych kompetencji rodzicielskich. Zwróciła uwagę, że w pierwszej kolejności trzeba pielęgnować miłość małżonków, która jest fundamentem dobrych relacji z dzieckiem. Wychowanie realizuje się poprzez obserwowanie przez dziecko własnych rodziców. Pojęcie małżeństwa i rodziny dziecko tworzy na podstawie więzi istniejącej między jego ojcem i matką. Relacja rodziców musi ulegać wielokrotnym przemianom w miarę rozwoju dziecka. Rodzicielstwo wymaga umiejętności, które trzeba zdobywać, ucząc się nade wszystko dialogu jako podstawowej metody wychowawczej. Pielęgnowanie przez małżonków ich wzajemnej miłości i troska o wszechstronny rozwój ich dzieci powinny być realizowane dzięki łasce otrzymanej w sakramencie małżeństwa. Taka miłość jest fundamentem dla prawidłowego rozwoju osobowego dziecka i przygotowania go do realizowania w przyszłości podstawowego powołania do macierzyństwa i ojcostwa.
10
Kochanowicz, Aneta Maria. "Technologia eye-trackingowa jako art medium i narzędzie interwencji klinicznej w arteterapii dziecka z niepełnosprawnością sprzężoną." Studia Paedagogica Ignatiana 24, no. 4 (December 29, 2021): 131–49. http://dx.doi.org/10.12775/spi.2021.4.007.
Full textAbstract:
Rozwijająca się dynamicznie technologia eye- trackingowa jest coraz częściej stosowana w diagnozie i terapii dzieci ze sprzężoną niepełnosprawnością, dla których jedynym kanałem komunikacyjnym jest wzrok. Celem artykułu jest ukazanie, w jaki sposób technologia eye‐trackingowa staje się art medium imoże być używana jako optymalne narzędzie interwencji klinicznej w arteterapii dzieci ze sprzężonąniepełnosprawnością. Autorka przeprowadziła kilkumiesięczne badania w działaniu mające formę sesji arterapeutycznych dla kilkudziesięciu dzieci ze sprzężoną niepełnosprawnością. Ustaliła, że wykorzystanie w arteterapii eye‐trackingu jako narzędzia technologii wspomagającej (EGAT) umożliwia uczestnikom relatywnie niezależne i samodzielne działania twórcze. Dzięki temu mogą oni wyrażać swoje emocje i ujawniać swoje umiejętności. Eye‐tracking wprowadza korzystną zmianę w samopoczuciu i jakości życia badanych. Dlatego współcześni arteterapeuci pracujący z dziećmi zesprzężoną niepełnosprawnością nie powinni się ograniczać do tradycyjnych zajęć arteterapeutycznychukierunkowanych na doświadczenia stricte sensoryczne, lecz szukać innowacyjnych narzędzi ioprogramowań, które pozwolą dzieciom na aktywne i twórcze zaangażowanie się w arteterapię.
11
Lasota, Agnieszka, and Paulina Grzywacz. "Trudne doświadczenia adopcyjnych rodziców dzieci z FAS." Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis Studia Psychologica 12 (December 1, 2019): 138–63. http://dx.doi.org/10.24917/20845596.12.7.
Full textAbstract:
W artykule zaprezentowano dylematy i problemy, z jakimi muszą radzić sobie rodziny
adopcyjne wychowujące dziecko z diagnozą lub podejrzeniem płodowego zespołu alkoholowego
(FAS). Szybkie podjęcie działań terapeutycznych i wspierających możliwe jest
dzięki jak najwcześniejszemu postawieniu prawidłowej diagnozy i obecności rodziny,
która przyjmie dziecko z całym bagażem jego doświadczeń, cech, emocji i często dysfunkcji
rozwojowych. To wyzwanie jest niezmiernie trudne dla rodziców adopcyjnych.
W badaniach własnych dokonano ilościowej i treściowej analizy wypowiedzi rodziców
adopcyjnych na temat doświadczanych trudności związanych z wychowaniem dzieci
z FAS. Wyniki wskazują na to, że rodzice najczęściej dzielą się między sobą informacjami
na temat rozwoju, diagnozy i terapii dzieci. Istotnym wątkiem, często poruszanym przez
rodziców, była ocena współpracy z ośrodkiem adopcyjnym oraz doświadczanie trudnych
emocji, z którymi rodzice często nie potrafią sobie samodzielnie poradzić. Wyniki
sugerują konieczność objęcia rodzin adopcyjnych długofalowym wsparciem emocjonalnym,
motywacyjnym i instrumentalnym.
12
Zalewska-Królak, Aleksandra. "Badania dzieci. Trudności oraz wskazówki pomagające je przezwyciężyć." Ogrody Nauk i Sztuk 9 (August 14, 2019): 63–74. http://dx.doi.org/10.15503/onis2019.63.74.
Full textAbstract:
Teza. Podejście nowej socjologii dzieciństwa (James, Prout, 1997) zwróciło oczy badaczy na dzieci jako kompetentnych aktorów społecznych, których wiedza (Mayall, 2008) na temat otaczającej je rzeczywistości może służyć celom naukowym, tj. poszukiwaniu prawdy poprzez możliwie jak najpełniejszy opis świata. Takie podejście odnosi się także do Konwencji o Prawach Dziecka, a w szczególności do artykułu 12, który postuluje umożliwienie dziecku formułowania własnych poglądów i opinii oraz bycia wysłuchanym w sposób swobodny, w odniesieniu do spraw, które go dotyczą, z uwzględnieniem jego wieku i dojrzałości (Brzozowska-Brywczyńska, 2014). Badania dzieci mogą poszerzyć perspektywę badanej rzeczywistości, ale jednocześnie obarczone są licznymi trudnościami, które, jeśli proces badawczy zostanie dobrze zaplanowany, a badacz będzie pamiętał o etyce, można zniwelować.
Omówione koncepcje. Artykuł ukazuje perspektywę nowej socjologii, która jest zorientowana na dziecko jako podmiot badania i wynikające z tego podejścia trudności. Podejmując decyzję o charakterze działań badawczych, na samym początku należy zwrócić uwagę na problem semantyczny, innymi słowy ustalić, czy zajmujemy się badaniem dzieciństwa, badaniem dzieci czy badaniem z udziałem dzieci. Odnosząc się do tego wyboru, należy przygotować proces badawczy, nie zapominając o etyce i odpowiednio dobranej metodologii.
Wyniki i wnioski. Trzeba być przygotowanym na trudności, na które można się natknąć przeprowadzając badania z uczestnictwem dzieci, i postępować zgodnie z prawem i zasadami etycznymi oraz wskazówkami metodologicznymi, aby je zminimalizować. Problemy są częstym powodem rezygnowania z włączania dzieci do badań, dlatego opracowanie propozycji ich rozwiązań jest istotne i potrzebne.
Wartość poznawcza. Wskazówki pozwalające pokonać najczęstsze trudności badań zakładających uczestnictwo dzieci.
13
Bunio-Mroczek, Paulina. "Od redaktora. Aktualne teoretyczne, metodologiczne i tematyczne podejścia w badaniach dzieciństwa i młodzieży w perspektywie jakościowej." Przegląd Socjologii Jakościowej 13, no. 4 (December 28, 2017): 8–13. http://dx.doi.org/10.18778/1733-8069.13.4.01.
Full textAbstract:
W ciągu kilku ostatnich dekad powstały interdyscyplinarne studia nad dziećmi i dzieciństwem oraz nowa socjologia dzieci i dzieciństwa. Narodziły się one z przekonania o zbyt wąskim definiowaniu tego, kim jest „dziecko” i czym jest „dzieciństwo” w naukach takich jak socjologia, psychologia, etnologia, historia, geografia, prawo, ekonomia. Nowe badania nad dziećmi i dzieciństwem objęły obszary geograficzne, kulturowe i tematyczne wcześniej pomijane. Paradygmat „nowej socjologii dzieciństwa” opiera się na założeniach, że dzieciństwo jest konstruowane społecznie, a dzieci powinny być postrzegane jako ważni społeczni aktorzy. Socjologia interpretatywna i interakcjonizm symboliczny stanowią znaczącą podstawę teoretyczną dla nowej socjologii dzieci i dzieciństwa. Rozwój nowej socjologii dzieci i dzieciństwa znajduje odzwierciedlenie w powstających w ramach stowarzyszeń socjologicznych sieci tematycznych, komitetów i sekcji badawczych.
14
Maciejewska-Mroczek, Ewa, and Maria Reimann. "Jak zgadzają i nie zgadzają się dzieci. O (nie)równowadze sił i świadomej zgodzie w badaniach z dziećmi." Przegląd Socjologii Jakościowej 12, no. 4 (November 30, 2016): 42–55. http://dx.doi.org/10.18778/1733-8069.12.4.03.
Full textAbstract:
Artykuł przedstawia kwestię świadomej zgody w badaniach z dziećmi w perspektywie etyki i metodologii badań. Bazując na własnych badaniach z udziałem dzieci, autorki przedstawiają rozważania na temat wagi takiej zgody, a następnie sposoby, w jakie dzieci mogą wyrazić zgodę lub jej nie udzielić. Udzielenie zgody na badanie przez dzieci zostało przedstawione jako proces, nie jednorazowy akt. Jednocześnie jednak autorki zwracają uwagę na to, że sam moment udzielenia zgody pełni ważną funkcję, wzmacniając pozycję dziecka w badaniu.
15
Zawadzka, Ewa. "Zachowania o charakterze destrukcyjnym w okresie średniego dzieciństwa: norma czy patologia?" Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio J – Paedagogia-Psychologia 31, no. 3 (February 26, 2019): 231. http://dx.doi.org/10.17951/j.2018.31.3.231-245.
Full textAbstract:
<p>W okresie średniego dzieciństwa często pojawiają się takie zachowania, jak upór, nieposłuszeństwo, buntowniczość i napady złości, które mogą zostać uznane za problemowe. Ważne jest ustalenie, czy niepokojące problemy są jedynie mocniej zaznaczającymi się, lecz typowymi cechami rozwoju dziecka, przejściowym efektem frustracji związanej z pokonywaniem kryzysów rozwojowych czy też ich przezwyciężenie wymaga specjalistycznej pomocy. Dzieci, u których obserwuje się słabe kompetencje emocjonalne, znajdują się w grupie ryzyka rozwoju klinicznych symptomów zaburzeń zachowania. Wpływ na ich kształtowanie mają zarówno czynniki biologiczne, jak i środowiskowe. Wśród nich podkreślana jest jakość relacji między dziećmi i rodzicami, a także interakcji dziecko – nauczyciel. Szczególnie niekorzystne są oddziaływania nasycone negatywnymi emocjami, oparte na przymusie i karaniu. Prowadzą one do ograniczenia rozwoju kompetencji emocjonalnych dziecka, niezbędnych do prawidłowego regulowania relacji społecznych oraz kontroli własnego działania. Zidentyfikowanie występujących w tym okresie rozwojowym zachowań problemowych, mających wartość prognostyczną dla diagnozy zaburzeń zachowania u dzieci w wieku szkolnym, pozwala na podjęcie właściwych oddziaływań pomocowych.</p>
16
Krajewska, Beata. "Okna życia - idea, kontrowersje, doświadczenia." Kwartalnik Naukowy Fides et Ratio 45, no. 1 (March 26, 2021): 80–91. http://dx.doi.org/10.34766/fetr.v45i1.763.
Full textAbstract:
Najważniejsza dla dziecka jest rodzina. Dziecko natomiast staje się najważniejsze i najcenniejsze dla rodziców. To na nich spoczywa odpowiedzialność za jego rozwój, opiekę nad nim, jego wychowanie. Występujące współcześnie problemy i zagrożenia, których doświadcza rodzina rzutują na trudności w realizacji jej funkcji opiekuńczo-wychowawczej. Dobro dzieci i rodzin to przesłanki starań ze strony państwa i innych podmiotów w organizowaniu różnych form wsparcia, do których niewątpliwie należą także okna życia, jako podmioty krótkoterminowej opieki nad dziećmi pozostawianymi tam przez ich rodziców - najczęściej przez matki, w tych dramatycznych sytuacjach, gdy nie mogą lub nie chcą sprawować nad nimi opieki. W niniejszym opracowaniu przybliżona została idea okien życia, najważniejsze kontrowersje związane z ich istnieniem oraz, poprzez wskazanie ich liczby, jak i liczby pozostawionych dzieci, doświadczenie funkcjonowania tych podmiotów w naszym kraju.
17
Świto, Lucjan. "Tożsamość religijna dziecka w pieczy zastępczej." Roczniki Nauk Prawnych 31, no. 4 (December 20, 2021): 55–70. http://dx.doi.org/10.18290/rnp21314-4.
Full textAbstract:
Aspekt religijny w wychowaniu dzieci nie ogranicza się wyłącznie do edukacji rodzicielskiej, prawo do zachowania swojej tożsamości religijnej mają także same dzieci dorastające w naturalnym środowisku rodzinnym. W równym stopniu przysługuje ono jednak także dzieciom pozostającym w pieczy zastępczej. Czy jednak prawo to jest faktycznie w Polsce przestrzegane? Czy np. dwóch trzynastoletnich muzułmanów z Turcji, zatrzymanych na Dworcu Centralnym w Warszawie po nielegalnym przekroczeniu granicy, może złożyć wniosek o umieszczenie w rodzinie zastępczej lub instytucji, w której nie je się wieprzowiny, gdzie mogą pościć w miesiącu ramadan i studiować Koran? Czy katoliccy rodzice, którzy zostali pozbawieni opieki rodzicielskiej, mogą żądać, aby ich czteroletnie dziecko, które jest umieszczone w rodzinnym domu dziecka prowadzonym przez obojętne religijnie małżeństwo, uczestniczyło w cotygodniowej Mszy św. i zapoznawało się z Biblią? W niniejszym artykule podjęto próbę odpowiedzi na te pytania.
18
Tomczok, Marta. "Jak opowiadać dziecku o Zagładzie? Opis przypadku (na podstawie twórczości Irit Amiel)." Polonistyka. Innowacje, no. 13 (May 31, 2021): 11–20. http://dx.doi.org/10.14746/pi.2021.13.4.
Full textAbstract:
W artykule wstępnie analizuję zagadnienie przekazywania małym dzieciom, wychowanym w rodzinach nieżydowskich, wiedzy o Zagładzie. Sięgam w tym celu po przykład siedmioletniej córki, która pod wpływem mojej pracy nad monografią twórczości ocalałej Irit Amiel zainteresowała się Holokaustem, jego historią, oddziaływaniem na biografie pojedynczych ludzi oraz literaturę. Dzięki zebranemu wywiadowi staram się zrozumieć, które z obiektów łączących się z osobą pisarki i dlaczego oddziałały na siedmioletnie dziecko, i czy można moje własne doświadczenie uczynić pomocnym w edukowaniu innych małych dzieci.
19
Rudenko, Lilia, Svitlana Fedorenko, and Myroslav Fedorenko. "Family as a Determinant of Aggresive Behavior in Children with Intellectual Disorders." Roczniki Teologiczne 67, no. 10 (December 29, 2020): 147–58. http://dx.doi.org/10.18290/rt206710-10.
Full textAbstract:
Rodzina jako determinant zachowania agresywnego u dzieci z zaburzeniami intelektualnymi
Artykuł poświęcony jest badaniu przyczyn zachowań agresywnych u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w różnym wieku. Zauważono, że zaburzenia zachowania u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną występują w 25%-84% przypadków, a rozwój cech zarówno pozytywnych, jak i negatywnych zależy bezpośrednio od wychowania w rodzinie. Badanie sytuacji społecznej rozwoju dzieci i młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie potwierdziło obecność przeważnie negatywnych cech statusu społecznego, kulturowego, edukacyjnego i zawodowego rodzin, w których wychowuje się dzieci niepełnosprawne intelektualnie, co może być źródłem wpływu sprzecznego z normami społecznymi. Niekorzystne warunki w rodzinach dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, brak wychowania, niekompetencja rodziców w sprawach wychowania, przejawy agresywnego zachowania w rodzinie i niezapewnienie jej wsparcia powodują również tendencję do zachowań agresywnych tej kategorii dzieci.
Stwierdzono, że postrzeganie sytuacji rodzinnej jako niekorzystnej, konfliktowej u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną wzrasta z wiekiem, osiągając najwyższy poziom przed okresem dojrzewania. Udowodniono, że negatywne postrzeganie sytuacji rodzinnej przez dziecko z intelektualnym zaburzeniem, zaburzone więzi emocjonalne między członkami rodziny, poczucie nieprzyjęcia i odrzucenia dziecka przez dorosłych członków rodziny powoduje nie tylko przejawy agresji, ale także powstawanie zachowań agresywnych.
20
Marszałek, Lidia. "INSTYTUCJA PRZEDSZKOLA WOBEC PROBLEMÓW RODZINY WIELKIEGO MIASTA." Forum Pedagogiczne 1, no. 1 (November 12, 2016): 109–46. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2011.1.07.
Full textAbstract:
Współczesna rodzina jest narażona na działanie wielu negatywnych czynników zewnętrznych, które w sposób gwałtowny i wieloraki wpływają na jej przemiany, powodując dezintegrację i dezorganizację. Wciąż narastające tempo życia, brak czasu i cierpliwości, jak również nieodpowiednie przygotowanie do pełnienia roli rodzica to często zbyt wysokie wymagania, którym większość osób nie jest w stanie sprostać. Osobiste pragnienia, aspiracje, pogoń za karierą, których uzyskanie ma zapewnić wyższy status materialny oraz większą akceptację i szacunek społeczny niosą ze sobą realne zagrożenia dla rodziny i wypełniania jej funkcji wobec dziecka. Warto jednak wskazać, że czas poświęco¬ny na wychowanie jest czasem bezcennym. Wspólnie spędzony czas sprzyja bliskości i budowaniu więzi. Dla prawidłowego i pełnego rozwoju dziecka najistotniejsza jest jakość wspólnie przeżytego czasu – nie tylko poświęcanie go na czynności pielęgnacyjne, ale też koncentracja na dziecku, wsłuchanie się w dziecko, w jego pragnienia i potrzeby. Jednak wielu rodziców ulega złudzeniu, że wokół jest wiele pilniejszych i ważniejszych spraw, wydaje się im, że jeszcze zdążą wycho-wać swoje dzieci. Niejednokrotnie też zdarza się, że rodzice po prostu uciekają od swoich dzieci, zasłaniając się pracą, obowiązkami i uspra¬wiedliwiając się jednocześnie, że przecież to, co robią, robią również dla dobra własnych dzieci, aby zapewnić im w przyszłości dobrobyt i bezpieczeństwo. Wiele instytucji – placówki przedszkolne, szkoły, środki masowego przekazu, środowiska lokalne, stowarzyszenia, organizacje pozarzą¬dowe, ośrodki opiekuńczo-wychowawcze, domy kultury, ośrodki pomocy społecznej, placówki kulturalne usiłują nieść pomoc rodzinom w ich działalności opiekuńczo wychowawczej. Szczególną rolę w tym procesie pomocy odgrywa przedszkole. Działalność przedszkola w swych założeniach jest ściśle powiązana i podporządkowana wycho¬waniu i socjalizacji dziecku w rodzinie, gdyż to właśnie w rodzinie realizowane powinny być funkcje i zadania wpływające na życie, rozwój, wychowanie i edukację dzieci. Rodzina to pierwsze i podstawo¬we środowisko życia dziecka, przedszkole i inne instytucje oświatowe i opiekuńcze nie przejmują funkcji wychowawczej rodziny, lecz wspierają ją w działaniach. Koncepcja przedszkola musi być więc powiąza¬na z aktualną rzeczywistością społeczną i odpowiadać na współczesne potrzeby rodzin. Prezentowany artykuł obejmuje omówienie aspektów funkcjonowania rodziny wielkiego miasta wraz z przedstawieniem wyników badań w zakresie oczekiwań rodziców wobec instytucji przedszkola.
21
Hoffmann, Beata. "Wpływ reklamy komercyjnej na dziecko." Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze 576, no. 1 (January 31, 2019): 14–27. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.1607.
Full textAbstract:
Życie współczesnych dzieci jest bardzo silnie związane ze środkami masowego przekazu, a media stały się niezwykle ważnym ogniwem procesu socjalizacji. Zasięg i wpływ mediów jest nie tylko coraz większy, ale też zupełnie inny niż miało to miejsce dawniej. Prócz wielu funkcji, jakie spełniają media, są one również ważnym nośnikiem przekazu reklamowego. Dzieci i młodzież mogą być zarówno odbiorcą reklamy, jak i jej aktywnym uczestnikiem. Reklama wpływa na ważną sferę poznawczą dziecka oraz na jego stosunki interpersonalne i społeczne. Dziecko pozostawione na oddziaływanie reklamy, bezkrytycznie przyjmuje jej treści. Doprowadza to do kształtowania się u dziecka wielu wadliwych i trwałych przekonań, wpływających na rozwój jego osobowości, sytemu przekonań i wartości. Skutki rozwojowe i wychowawcze związane z oddziaływaniem reklamy wywołują wiele kontrowersji. Tekst ma na celu przedstawienie, na podstawie literatury przedmiotu, szerokiego spektrum oddziaływania reklamy na dziecko, ze szczególnym uwzględnieniem reklamy telewizyjnej. Moim założeniem jest ukazanie problemu z perspektywy nauk społecznych, w tym socjologii. Z tego względu nie koncentruję się jedynie na psychologicznym wymiarze zjawiska, a staram się nakreślić również istotne aspekty rzeczywistości społeczno-kulturowej, w jakiej przebiega proces socjalizacji konsumpcji dzieci.
22
Bachera, Ewelina, and Hanna Chmielewska. "Dziecko zeznaje – różne kraje, różne ujęcia." Studia Prawnicze KUL, no. 1 (March 6, 2016): 143–59. http://dx.doi.org/10.31743/sp.4930.
Full textAbstract:
Z dozą przekonania należy wskazać, iż dobro dziecko powinno być priorytetem we wszystkich ustawodawstwach. Z tego względu wszystkie państwa świata powinny zapewnić, by ich ustawodawstwo było skonstruowane w sposób, który chroni bezbronne podmioty ochrony, czyli dzieci. Stres u dziecka może być spowodowany wieloma czynnikami. Do jednych z nich zaliczyć można sytuację, w której dziecko jest świadkiem w sądzie. Niektóre dzieci dobrze sobie radzą z tą nową sytuacją, niektóre z kolei mogą odczuwać dyskomfort. Dlatego kwestia ochrony dziecka (w skład której wchodzą różne aspekty), powinna być priorytetem. Celem niniejszego artykułu jest zaprezentowanie regulacji dotyczących tych kwestii w wybranych państwach z poszczególnych kontynentów. Artykuł prezentuje ustawodawstwo takich krajów, jak: Polska, Japonia, Malezja, RPA, Kenia, Nowa Zelandia, Jamajka, Tuvalu, Stany Zjednoczone, w zakresie problematyki dotyczącej zeznań dziecka. Bez wątpienia stwierdzić należy, iż w ustawodawstwie poszczególnych krajów odnaleźć można zarówno wiele punktów zbieżnych, jak i różnic.
23
Młyński, Józef. "Rola pracownika socjalnego w procesie edukacji." Teologia i Moralność 9, no. 2(16) (January 1, 2014): 115–31. http://dx.doi.org/10.14746/tim.2014.16.2.8.
Full textAbstract:
Praca socjalna to nadzieja jednostki na lepsze jutro, zaś pracownik socjalny to opiekun ludzi tęskniących za lepszym i sprawiedliwszym życiem. Motto niniejszego artykułu bardzo mocno wpisuje się w dzisiejszą rzeczywistość, w której coraz więcej rodzi się trudności instytucjonalnych. Trudności te w rzeczy samej dotyczą przede wszystkim rodziny oraz procesu wychowawczego dzieci młodzieży. Dlatego też artykuł podejmuje problematykę roli pracownika socjalnego w procesie edukacji.W pierwszej części niniejszego opisu dotknięto teoretycznej analizy: edukacji, wychowania i socjalizacji. W drugiej części ukazano konieczność wsparcia procesu edukacji przez pracownika socjalnego. Ponieważ dzieci są źrenicą każdej rodziny, dlatego też wszelkie problemy poznajemy dopiero wówczas, gdy dziecko uczęszcza do szkoły. Jest to bardzo korzystny czas, aby w sytuacji zauważenia problemów społecznych i patologicznych udzielić właściwej pomocy nie tylko dziecku, ale również rodzinie, bowiem ona staje się podmiotem trudności dziecka. Potrzeba zatem pracownika socjalnego w przestrzeni szkoły i edukacji, który obok psychologa i pedagoga, będzie wspierał rodzinę w zakresie jej naprawy.
24
Szczepanik, Renata. "Integrowanie rodziny przez rodziców osób problemowo pijących alkohol na rzecz pokonywania kryzysu." Kultura i Wychowanie 19, no. 1 (September 22, 2021): 109–27. http://dx.doi.org/10.25312/2083-2923.19/2021_07rsz.
Full textAbstract:
Badania przedstawione w artykule dotyczą redukowania szkód wynikających z nałogowego picia alkoholu i hamowania rozwoju uzależnienia bez pomocy wyspecjalizowanych instytucji. Analizie poddano doświadczenia rodziców (dorosłych) dzieci pijących alkohol problemowo, którzy podejmują działania na rzecz pokonywania kryzysu w oparciu o siły tkwiące w bliskości i spójności rodziny oraz konsolidacji jej członków na problemie. Materiał empiryczny pochodzi z wywiadów autobiograficznych z rodzicami, których dziecko pije alkohol problemowo. Perspektywa symbolicznego interakcjonizmu pozwoliła na wyjście poza medyczny i psychologiczny model interpretowania tego co się dzieje w rodzinie z problemem uzależnienia. Wyniki badań pokazują, że tym co integruje rodziny jest skrywanie tajemnicy (lęk przed stygmatyzacją). Efektem ubocznym (spillover effect) jest tu rodzinna mobilizacja, poprawa komunikacji i poczucie sprawczości. Niezamierzonym pozytywnym skutkiem działań rodziców w obrębie rodziny i z użyciem jej sił na rzecz pomocy dziecku problemowo pijącemu alkohol jest pogłębiona refleksja nad swoim rodzicielstwem oraz – paradoksalnie – poczucie zbliżenia do dziecka i poprawienie z nim relacji. Słowa kluczowe: problemowe picie alkoholu, rodzina, kryzys, rodzice, efekt spillover
25
Czarnecka, Iwona. "CHARLOTTE MASON I JEJ POGLĄDY NA WYCHOWANIE DOMOWE." Acta Universitatis Nicolai Copernici Pedagogika 42, no. 2 (November 6, 2021): 117–33. http://dx.doi.org/10.12775/aunc_ped.2021.019.
Full textAbstract:
Charlotte Mason (1842–1923) była brytyjskim pedagogiem. Na bazie swych doświadczeń opracowała metodę pracy z dziećmi opartą na dwudziestu zasadach. Jest autorką serii podręczników do nauki geografii zatytułowanej Ambleside Geography Books oraz serii książek dotyczących wychowania i nauczania: Wychowanie domowe, Rodzice i dzieci, Edukacja szkolna, Sami, Kształtowanie charakteru, W kierunku filozofii edukacji oraz Zbawiciel świata.W swych pracach nawiązywała do poglądów innych pedagogów, m.in. Jana Amosa Komeńskiego, Jana Fryderyka Herbarta i Jana Henryka Pestalozziego. W książce Wychowanie domowe: wychowanie dzieci do lat dziewięciu opisała zasady, którymi w pracy z młodszymi dziećmi powinni kierować się rodzice, a także konkretne wskazówki dotyczące nauczania poszczególnych przedmiotów. Głosiła, że „dzieci rodzą się jako osoby”, a obowiązkiem rodziców jest pamiętać o tym, szanować godność i osobowość dziecka. Obecnie, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, ale nie tylko, chętnie powraca się do założeń jej metody i realizuje się je w praktyce w edukacji domowej.
26
Jarząbek-Słobodzian, Marta, Krystyna Gotkowska-Basińska, and Anna Świętek. "Konflikty okołorozwodowe i próby minimalizowania ich negatywnych skutków dla dzieci – z doświadczeń sędziego rodzinnego i Ośrodka Mediacji." Legal Culture 1, no. 1 (December 12, 2018): 132–46. http://dx.doi.org/10.37873/legal.2018.1.1.15.
Full textAbstract:
Opracowanie jest próbą ukazania sytuacji rozstania rodzicówz punktu widzenia doświadczeń sędziego rodzinnego oraz działańwspierających, kierowanych do rodziców i dzieci w sytuacji rozpadurodziny, prowadzonych przez Śląską Fundację Błękitny Krzyż. Z jednejstrony postępowania sądowe i orzeczenia są wydawane przez sądy kie-rujące się dobrem dziecka. Z drugiej jednak strony przyczyniają się dotworzenia podstaw do eskalacji konfliktu między stronami, co sprawia,że dziecko, przeżywające rozpad swojej rodziny, uwikłane jest w walkęnajbliższych sobie osób, a rodzice często zmuszają dziecko do wybo-ru pomiędzy ojcem a matką. Opracowanie sygnalizuje potrzebę zmianw procedurach sądowych i konieczność podejmowania działań wspie-rających rodziców po rozstaniu, kierujących ich uwagę na przyszłośći dobro dzieci.
27
Pieciul-Karmińska, Eliza. "Diabeł tkwi w szczegółach, czyli o literackim wymiarze przekładów dla dzieci (na przykładzie książek Ulricha Huba i Wolfa Erlbrucha)." Dzieciństwo. Literatura i Kultura 4, no. 1 (August 12, 2022): 124–49. http://dx.doi.org/10.32798/dlk.939.
Full textAbstract:
Przedmiotem artykułu jest pytanie o możliwość zachowania w tłumaczeniu literackiego wymiaru książek dla dzieci. Literatura dla dzieci w przekładzie jest często redukowana do funkcji dydaktycznej i rozrywkowej, w wyniku czego oryginalne dzieła tracą swój wymiar estetyczny. Analiza translatorska dwóch utworów współczesnych pisarzy niemieckich – An der Arche um Acht [O ósmej na arce] Ulricha Huba (2007) oraz Die fürchterlichen Fünf [Straszna piątka] Wolfa Erlbrucha (1990) – odnosi się do następujących zabiegów artystycznych: humoru, gier słownych, powtórzeń oraz zabawy stylami językowymi. Dzięki porównaniu oryginałów i wersji polskich wskazać można, że wiele z pozornie nieprzekładalnych elementów dzieła literackiego da się zachować w przekładzie, co pozwala czytelnikom docelowym przeżyć te same emocje co czytelnikom tekstów wyjściowych.
28
Guz, Sabina. "Dziecko i dzieciństwo w percepcji dzieci kończących edukację przedszkolną i wczesnoszkolną." Lubelski Rocznik Pedagogiczny 37, no. 1 (November 6, 2018): 95. http://dx.doi.org/10.17951/lrp.2018.37.1.95-109.
Full textAbstract:
<p>Dziecko i dzieciństwo to kategorie, które trudno jest jednoznacznie określić. Przybierają one bowiem różne znaczenia zależnie od zmieniających się okresów historycznych, kręgów kulturowych i środowiskowych oraz teorii naukowych, rozwijanych w ramach różnych dyscyplin badawczych. Znaczenia te w istotny sposób rzutują na sytuację dziecka w społeczeństwie w określonym miejscu i czasie, a także na kształt i jakość jego relacji z osobami dorosłymi oraz nabywane przez nie doświadczenia życiowe. Przedstawione w opracowaniu badania ukazują, jaki obraz dziecka i dzieciństwa ukształtował się w świadomości współczesnych dzieci kończących edukację przedszkolną i wczesnoszkolną. Podstawę do nakreślenia tego obrazu stanowiła analiza odpowiedzi dzieci na pytania zadane im w czasie indywidualnych rozmów.</p>
29
Kornas-Biela, Dorota. "Ojcostwo mężczyzn wychowujących dzieci z uszkodzonym słuchem. Część I." Roczniki Pedagogiczne 12, no. 3 (December 28, 2020): 143–71. http://dx.doi.org/10.18290/rped20123-8.
Full textAbstract:
Uszkodzenie słuchu u dziecka jest wyzwaniem dla jego rodziców. Dzięki wczesnej diagnozie rodzice mogą podjąć decyzję o leczeniu i wspomaganiu rozwoju dziecka niesłyszącego od okresu niemowlęctwa. Literatura surdopedagogiczna jest skupiona szczególnie na roli matki w rozwoju takiego dziecka, jej doświadczeniach i przeżyciach oraz skutkach głuchoty w jej funkcjonowaniu. Niniejszy artykuł poświęcony jest przeglądowi literatury polskiej i zagranicznej na temat ojcostwa wobec dziecka niesłyszącego i ma na celu ukazać obszary zainteresowania badaczy ojcostwem dziecka z niepełnosprawnością słuchową, takie jak np. znaczenie obecności ojca w życiu dziecka niesłyszącego, rola ojca, jego zaangażowanie w opiekę, stres ojcowski/rodzicielski i jego skutki dla dziecka, rodziców i całej rodziny, poczucie skuteczności i koherencji u ojców, radzenie sobie z problemami, wsparcie społeczne, zaburzenia zdrowia psychicznego u ojców. W zakończeniu podkreślono konieczność wsparcia dla ojców/rodziców dzieci z uszkodzeniem słuchu oraz wysunięto postulaty co do dalszych badań dotyczących ojcostwa dzieci niesłyszących.
30
Bednarkowa, Wiga, and Marta Miłoń. "Nauczycielskie transgresje w edukacji elementarnej." Lubelski Rocznik Pedagogiczny 36, no. 1 (January 15, 2018): 53. http://dx.doi.org/10.17951/lrp.2017.36.1.53.
Full textAbstract:
<p>W dzisiejszej szkole na ucznia/uczennicę powinno się patrzeć przede wszystkim jako na dziecko uczące się. Jednak nauczyciele w dalszym ciągu stosują tradycyjne metody, przez co dzieci jedynie zapamiętują i wypełniają zadania treściami i wartościami wyznaczonymi przez nauczyciela. Taki rodzaj edukacji jest wyraźnie przestarzały wobec uznanych współczesnych odkryć. Niektóre metody dzisiejszej nauki, takie jak wykłady czy transkrybowanie z tablicy, nie rozwijają umiejętności kognitywnych ani praktycznych.</p><p>Przedstawione tu propozycje mogą być stosowane jako punkt wyjścia do nowego sposobu nauczania – należałoby raczej mówić o organizacji/wspieraniu uczenia się dzieci – który sprzyja emancypacji i transgresji. Metody te służą osobistemu rozwojowi człowieka jako indywidualnej osoby świadomej tworzenia relacji i interakcji społecznych z innymi. Wskazując na potrzebę nauczania opierającego się na aktywności dziecka, zwracamy uwagę na trzy obszary tych aktywności: po pierwsze, w konstruktywnym wymiarze, kiedy dzieci mogą otwarcie mówić o swoich doświadczeniach; po drugie, w wymiarze społecznego konstruktywizmu, kiedy dzieci poznają drugiego człowieka; po trzecie – w wymiarze konektywnym, podczas gdy dzieci otwierają się na współpracę z innymi ludźmi (charakterystycznie dla cywilizacji cyfrowej).</p>
31
Szenkowski, Dariusz. "Wpływ alienacji rodzicielskiej na kondycję psychiczną dzieci i młodzieży w Polsce w sytuacji rozpadu rodziny." Forum Polityki Kryminalnej, no. 2 (November 18, 2021): 1–19. http://dx.doi.org/10.31261/fpk.2021.02.05.
Full textAbstract:
Autor przedstawił główne przyczyny alienacji rodzicielskiej w Polsce, do których zaliczył przyczynę osobową, związaną z dysfunkcją czy niedojrzałością rodzicielską jednego z rodziców. Taki rodzic-alienator, często przy pomocy swojej rodziny i innych osób, manipuluje całą strukturą psychiczną dziecka, głównie jego emocjami, uczuciami, potrzebami, lękami, by przedstawić drugiego rodzica jako swoiste „zagrożenie” dla dziecka, co zaburza świat psychiczny i emocjonalny młodego człowieka. Dodatkowo w tym celu, poza psychomanipulacją, która jest najczęściej stosowana, rodzic-alienator utrudnia bądź uniemożliwia dziecku wszelki kontakt z drugim rodzicem i całą jego rodziną, by w ten sposób uczynić siebie „głównym światem” w życiu dziecka, zapewniającym mu „najbezpieczniejsze i szczęśliwe życie”, co utrwala w młodym człowieku podporządkowanie i jego zależność od rodzica-alienatora. Skutkiem takiego oddziaływania są zaburzenia w rozwoju emocjonalnym oraz psychicznym dzieci i młodzieży w Polsce, nierzadko prowadzące do samookaleczania, zwłaszcza przez starsze dzieci, a w skrajnych przypadkach do prób samobójczych starszych dzieci i czasem drugiego, izolowanego rodzica. Również i polski system prawa rodzinnego wspomaga zjawisko alienacji rodzicielskiej, co potwierdziła zarówno analiza przepisów prawa, jak i sam sąd rodzinny.
32
Lichtblau, Krzysztof. "Dziecko jako świadek totalitaryzmu. „Dzieci Syjonu“ a „Dzieci Gułagu“." Kultury Wschodniosłowiańskie - Oblicza i Dialog, no. 4 (September 22, 2018): 115–22. http://dx.doi.org/10.14746/kw.2014.4.9.
Full textAbstract:
The article features a comparison of two very different collections of stories. What binds these narrations is the way they present the influence of totalitarian regimes on children’s lives. Children of Zion is a set of documents selected by Henryk Grynberg concerning the fate of Jewish children evacuated from the USSR to Palestine by general Władysław Anders. Children of the Gulag is a co-operative work by Cathy Frierson and Semyon S. Vilensky. They used source documents archived by the Memorial Association (Общество Мемориал) and Return (Возвращение), a historical-literary society which was established by Wileński himself. In the article the author aimed to present the main differences between the two totalitarian systems and how the systems caused dehumanization of childhood by means of exhausting labor, starvation, separation from parents and murder. What is more, the article contains a comparison of different attitudes towards the method of presenting historical facts and individual experiences. Hence, the scope of the work lies within discourse of representation / representation discourse.
33
Kobylchenko, Vadym. "Формирование самооценки у детей дошкольного возраста." Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio N – Educatio Nova, no. 4 (December 31, 2019): 233. http://dx.doi.org/10.17951/en.2019.4.233-245.
Full textAbstract:
W artykule analizie poddano cechy, czynniki i uwarunkowania kształtowania poczucia własnej wartości u dzieci w wieku przedszkolnym. Ustalono, że motywacja do osiągnięć w dużej mierze zależy od doświadczeń z wczesnego dzieciństwa i jest najbardziej typowa dla dzieci, które są przyzwyczajone do sukcesu. Znaczące zmiany w poczuciu własnej wartości dziecka pojawiają się, gdy łączy ono swoje niepowodzenia z obecnością lub brakiem pewnych umiejętności i możliwości. Stwierdzono, że w codziennych praktycznych działaniach dziecko szuka takich rezultatów, które odpowiadają jego samoocenie, przyczyniają się do jego stabilności, normalizacji. Jednak samoocena zależy również od wyników działania. Poziom roszczeń jest skorelowany z poczuciem własnej wartości. Jako czynnik, który określa satysfakcję lub niezadowolenie z działań, poziom roszczeń ma ogromne znaczenie dla dzieci, które koncentrują się na unikaniu niepowodzeń.
34
Godawa, Grzegorz. "Wartości w rodzinie zaczerpnięte od dzieci." Lubelski Rocznik Pedagogiczny 39, no. 2 (June 3, 2020): 63. http://dx.doi.org/10.17951/lrp.2020.39.2.63-72.
Full textAbstract:
<p>Przekaz wartości w wychowaniu w rodzinie jest zwykle ukierunkowany na dziecko. Możliwe jest także oddziaływanie w odwrotnym kierunku. Wynika ono z istotnego znaczenia interakcji w rodzinnej edukacji aksjologicznej. Na ich podstawie w wychowaniu dokonuje się obustronny przekaz komunikatów, co umożliwia oddziaływanie dziecka na wartości rodziców. Oddziaływanie dzieci na hierarchię wartości rodziców dokonuje się poprzez bierny i aktywny wpływ dziecka, różnicowanie wartości, wzajemne wzmacnianie i wpływ przeciwstawny. Opisanie tych obszarów pozwala dostrzec znaczenie stosunku wychowawczego w rodzinie, a także możliwości jego modyfikacji. Jednocześnie zwraca uwagę na właściwe ujęcie roli dziecka w aksjologicznych przemianach w rodzinie.</p>
35
Lasota, Agnieszka. "Responsywność opiekuna a poczucie autonomii dziecka we wczesnym dzieciństwie." Nauki o Wychowaniu. Studia Interdyscyplinarne 5, no. 2 (December 30, 2017): 84–100. http://dx.doi.org/10.18778/2450-4491.05.06.
Full textAbstract:
Celem niniejszego artykułu jest ukazanie znaczenia pozytywnych relacji między opiekunem a dzieckiem we wczesnym dzieciństwie. Relacji, które polegają na gotowości ze strony dorosłych do odpowiadania na sygnały płynące ze strony dziecka. Relacji, które nie opierają się na dyrektywności opiekuna, lecz na wspieraniu i towarzyszeniu dziecku w rozwoju. Autorka zwraca uwagę na możliwe postawy dorosłych wobec rozpoczynającego się kształtowania procesu autonomii dzieci we wczesnym dzieciństwie. Poczucie bezpieczeństwa i zaufanie stanowią podstawę rozwoju samodzielności, poczucia sprawstwa i autonomii dzieci do lat 3. Potwierdzają to wyniki badań własnych autorki dotyczących istnienia pożądanych cech i zachowań opiekunów w żłobku.
36
Kosewska, Bernadetta. "Kryzys psychiczny dzieci i młodzieży w Polsce. Poszukiwanie rozwiązań – środowiskowe centrum zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży." Special School LXXXIII, no. 4 (October 31, 2022): 314–17. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0016.1032.
Full textAbstract:
Artykuł jest jedną z odpowiedzi na pytanie o stan opieki psychiatrycznej w Polsce nad dziećmi i młodzieżą, którzy doświadczają problemów w tym obszarze zdrowia. Współczesny model opieki psychiatrycznej opiera się na wykorzystaniu działań teleinformatycznych, doborze oddziaływań na miarę potrzeb pacjenta. Kooperacja działań lokalnych dodatkowo wzmacnia dostępność opieki psychiatrycznej w czasie tzw. kryzysu tych usług. Środowiskowe Centrum Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży w dzielnicach Śródmieście, Ochota, Ursus m.st. Warszawy jest modelowym rozwiązaniem. Doświadczenia podmiotów realizujących ww. projekt wymagają rozpowszechnienia. Dzięki takim nowym rozwiązaniom, dodatkowo wdrażanych w środowiskach lokalnych pacjentów jest możliwa poprawa kondycji opieki psychiatrycznej dzieci i młodzieży w Polsce.
37
Brzeziński, Mirosław. "Święty Józef -." Studia Theologica Varsaviensia 57, no. 1 (November 1, 2019): 119–38. http://dx.doi.org/10.21697/stv.2019.57.1.07.
Full textAbstract:
Wskazując świętego Józefa jako wzór ojca adopcyjnego niech podsumowaniem będzie świadectwo adopcyjnego współczesnego ojca – Gérarda, który mówi: „Podobnie jak święty Józef , kiedy Maryja prosiła go o przyjęcie syna poczętego z Ducha świętego, a więc prosiła o zrezygnowanie z pragnienia bycia biologicznym ojcem, ja także przeżyłem ten trudny do zaakceptowania dla mężczyzny wybór, kiedy wraz z Irène zdaliśmy sobie sprawę, że nasze małżeństwo nie może mieć dzieci. Głęboko wierzę, że Pan wybrał nas, Irène i mnie do adopcji dzieci i że to on, Stwórca wybrał nam dzieci dla nas, z ufnością, że będziemy mogli uzdrowić je poprzez miłość z cierpienia związanego z porzuceniem. Ufność w Panu jest cnotą, jaką odkrywam u świętego Józefa, adopcyjnego ojca, który zawierzył Bogu oddając swoje życie i mówiąc «tak» Bogu, który poprosił go o uznanie syna nie z jego ciała i o przyjęcie Maryi jako małżonki i matki Mesjasza. Dla mnie, bycie adopcyjnym ojcem na obraz świętego Józefa jest mocą kochania dzieci, jakie zostały nam powierzone, patrzenia na nie poza sposobem patrzenia na dziecko, które jest «inne», tak, aby je kochać sercem jako dar od Boga, nie żałując braku naturalnego ojcostwa. W szkole świętego Józefa nauczyłem się akceptowania roszczeń dziecka, które poszukuje swego pochodzenia, swych korzeni i które nie rozumie dlaczego jego matka i ojciec je opuścili, oraz nauczyłem się umiejętności uznawania tego za słuszne i naturalne bez odczuwania jakiegokolwiek żalu. święty Józef reprezentuje dla mnie bezinteresowną miłość rodzicielską, dawaną w pełny sposób dla dobra dziecka poprzez świadectwo życia prostego, trudnego i prawego. Jest on także przykładem ojca, który przygotowuje dziecko do odnalezienia przez nie swojej autonomii, co pomoże mu później w opuszczeniu ogniska domowego i który wie, że nasze dzieci do nas nie należą. Nie oddzielam nigdy Józefa od Rodziny świętej, która jest nieocenionym darem naszego Boga”
38
Mikołajczyk-Lerman, Grażyna. "Dzieciństwo z niepełnosprawnością – problem realizacji praw dziecka niepełnosprawnego w praktyce społecznej." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologica, no. 62 (September 30, 2017): 83–95. http://dx.doi.org/10.18778/0208-600x.62.06.
Full textAbstract:
Dzieciństwo z niepełnosprawnością z całą pewnością jest „starym” problemem, który powoduje określone konsekwencje społeczne, ale w obliczu upowszechniających się praw dziecka, w tym także niepełnosprawnego, pojawiają się nowe okoliczności i wyzwania. Podejście oparte na prawach człowieka uwzględnia i akcentuje podmiotowość dziecka jako obywatela i przysługujące mu prawa w myśl nowoczesnej koncepcji dzieciństwa (Corsaro 1997; Jenks 2008; Prout, James 1997). Dzieci uzyskały w tym nowym podejściu pozycję aktywnych uczestników społecznego konstruowania dzieciństwa (Kwak, Mościskier 2002). Prawa dziecka są traktowane jako integralna część praw człowieka, przysługujących każdej istocie ludzkiej, także dzieciom niepełnosprawnym. Upowszechnianie się praw dziecka jako obywatela pozwala na wyeksponowanie trudnych doświadczeń najsłabszych fizycznie i/lub umysłowo dzieci i młodzieży (Callus, Farrugia 2016). Doświadczenia młodych niepełnosprawnych dają wiedzę na temat tego, co oni myślą o edukacji, służbie zdrowia i polityce społecznej. W większości są to negatywne doświadczenia, które potwierdzają wykluczenie dzieci i młodzieży niepełnosprawnej praktycznie we wszystkich dziedzinach życia, ale trzeba też podkreślić, iż grupa młodych niepełnosprawnych jest niejednorodna i ich doświadczenia nie zawsze są tylko negatywne (Davis 2004). Prezentowany artykuł podejmuje tematykę sytuacji dziecka niepełnosprawnego i jego rodziny, koncentrując się na specyficznych trudnościach, które stają się ich udziałem i w konsekwencji utrudniają, a czasem wręcz uniemożliwiają realizację praw im przynależnych.
39
Czepil, Marija. "Ukrainian family as the basic center of parenting (historical and pedagogical aspect)." Lubelski Rocznik Pedagogiczny 37, no. 2 (November 21, 2018): 29. http://dx.doi.org/10.17951/lrp.2018.37.2.29-39.
Full textAbstract:
<p>Walory rodzinnego wychowania w ukraińskiej rodzinie niezmiennie znajdują się w centrum uwagi ukraińskich pedagogów. Rodzina ukraińska ukształtowała cały system wartości, które od dawnych czasów kultywują matkę i ojca, babcię i dziadka, ród i naród. Rodzice starają się rozbudzić u dziecka potrzebę poszukiwań swoich „korzeni” zarówno ze strony ojca, jak i matki, jednocześnie wpaja się dzieciom wartości odnoszące się do godności, honoru i dumy ze swoich przodków w celu upamiętnienia osiągnięć swojego rodu. W tym celu dzieci są angażowane do kontynuowania rodzinnych obyczajów, realizowania rodzinnych planów, marzeń, nadziei, odwiecznych pragnień ukraińskiego ludu. Dziecko swoim sercem, duszą i umysłem odczuwa potrzeby krewnych, zaczyna troszczyć się o dobro całego rodu, narodu, nacji. Pedagodzy zachęcają, by pielęgnować i doskonalić ludzką miłość, kierować się moralnością z pozycji życzliwości, sprawiedliwości, godności, prawdy i honoru, rozwijać pracowitość, kształtować nawyki gospodarcze, doceniać twórczość ludową itp. Obecnie wciąż aktualna jest pedagogika Wasyla Suchomłyńskiego oraz rodzinna pedagogika Mirosława Stelmachowicza. Pilną potrzebą jest odrodzenie tradycyjnego statusu ukraińskiej rodziny z jej nienaruszalnym autorytetem, małżeńską wiernością, szacunkiem do rodziców, miłością do dzieci jako podstawowego mechanizmu stabilizacji międzypokoleniowych relacji, gdyż rodzina potrzebuje obrony przed niekorzystnym antyhumanistycznym trendem, który jest narzucany dzieciom przez kino, telewizję, Internet itp. Dlatego zadaniem współczesnej nauki pedagogicznej jest wpajanie dzieciom „życiodajnych korzeni” rodzinnego doświadczenia wychowawczego oraz jego harmonijne splecenie na kanwie procesu pedagogicznego.</p>
40
Kolasa-Skiba, Agata, and Wojciech Błażejewski. "Zabawy fundamentalne i ich wielki wpływ na potencjał rozwojowy dziecka." Edukacja • Terapia • Opieka 2 (May 31, 2021): 156–78. http://dx.doi.org/10.52934/eto.19.
Full textAbstract:
Obowiązkiem rodziców i nauczycieli jest świadome, konsekwentne i efektywne spędzanie czasu z dziećmi w taki sposób, aby rozwijały się wszechstronnie i harmonijnie. Zabawy fundamentalne są doskonałym programem, aby podpowiadać i prowadzić rodziców i nauczycieli od zabawy do zabawy. Zabawa jest słowem kluczowym. Dzieci w zabawie liczą, uczą się mówić, rozdzielają role, trenują swoje emocje, trenują zachowania społeczne. Zabawy fundamentalne podpowiadają, jak świadomie budować różne kompetencje dziecka, jak wyostrzać i korzystać ze wszystkich zmysłów, jak uczyć bogatego słownictwa, jak uczyć liczenia, a wszystko to w sposób przyjemny, miły i taki, aby efektywnie przygotować dziecko do przyszłego życia. Teoria zabaw fundamentalnych niesie ze sobą wielki potencjał rozwojowy.
41
Twardowski, Andrzej. "Nowa koncepcja wczesnego wspomagania rozwoju dzieci z niepełnosprawnościami." Forum Pedagogiczne 4, no. 1 (November 13, 2016): 15–33. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2014.1.02.
Full textAbstract:
Przedmiotem artykułu jest nowa koncepcja wczesnego wspomagania rozwoju dzieci z niepełnosprawnościami. Dopiero w ostatnim dwudziestoleciu tradycyjny paradygmat wczesnego wspomagania, skoncentrowany na specjalistach, został zastąpiony nowym, skoncentrowanym na rodzinie. Istota zmiany polegała na odejściu od oddziaływań prowadzonych bezpośrednio z niepełnosprawnym dzieckiem na rzecz współpracy z rodziną i budowania partnerskich relacji z jej członkami.Autor przedstawia własny model wczesnego wspomagania rozwoju dziecka skoncentrowanego na interakcjach rodzice – dziecko. Opisuje cztery główne elementy modelu: (1) cechy interakcji wspomagających rozwój dziecka, (2) codzienne czynności rodziny, (3) ciekawość i zainteresowania dziecka oraz (4) strategie postępowania rodziców w toku interakcji z dzieckiem.
42
Bielawska, Magdalena. "Jak wspomagać rozwój językowy dzieci wielojęzycznych? Postępowanie logopedyczne w nauczaniu języka polskiego jako obcego." Logopaedica Lodziensia, no. 2 (December 30, 2018): 23–34. http://dx.doi.org/10.18778/2544-7238.02.02.
Full textAbstract:
Autorka omawia najważniejsze zagadnienia dotyczące dwu- i wielojęzyczności. Przedstawia specyfikę pracy Niepublicznego Dwujęzycznego Przedszkola Kids & Co., oferującego model edukacji dwujęzycznej. Nadrzędnym jej celem jest osiągnięcie przez dziecko dwujęzyczności funkcjonalnej oraz przygotowanie go do kontynuacji nauki w L2. Autorka opisuje problemy językowe dzieci wielojęzycznych, ktore utrudniają pełne porozumienie z innymi oraz ich aspekt psychologiczny. Korzystając z własnych doświadczeń, przedstawia metody pracy z dziećmi wielojęzycznymi z punktu widzenia logopedy praktyka i lektora języka polskiego jako obcego. Podkreśla, że wspomaganie akwizycji L2 musi być oparte na nauczaniu formalnym języka. Zwraca uwagę na potrzebę wspierania dzieci w ich wielojęzycznym rozwoju.
43
Kawczyńska-Butrym, Zofia. "Dzieci w migracji – co o nich wiemy?" Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologica, no. 76 (March 30, 2021): 23–38. http://dx.doi.org/10.18778/0208-600x.76.02.
Full textAbstract:
Przy omawianiu procesów migracji często pomija się problem dzieci i nieletnich, choć globalne dane ukazują wzrost liczby procesów, w których uczestniczą. W 2017 r. szacowano, że 30 mln dzieci żyje poza krajem pochodzenia. Ukazuje to znaczenie migracji, w której bierze udział najmłodsze pokolenie. Celem artykułu przeglądowego jest ukazanie szerokiego kontekstu badań podejmowanych w literaturze przedmiotu dotyczącego sytuacji dzieci uczestniczących w migracji. Sytuacje te obejmują zmiany podstawowych relacji społecznych, proces edukacji oraz konsekwencje i ryzyka zdrowotne dzieci. Dodatkowo zwrócono uwagę, że skala tych zmian i ich specyfika zależna jest od tego, w jaki sposób dziecko uczestniczy w migracji. Uwzględniono trzy sytuacje: dziecko w migracji rodzinnej, dziecko samotnie migrujące i dziecko pozostawione w kraju rodzinnym przez jednego lub oboje migrujących rodziców.
44
Gut, Arkadiusz, Joanna Afek, and Beata Kołodziej. "Refleksje chińskich matek nad systemem wartości i wzorców społecznych zawartych w bajkach: Kulturowa analiza narracyjna." Roczniki Humanistyczne 68, no. 9 (October 8, 2020): 157–83. http://dx.doi.org/10.18290/rh20689-8.
Full textAbstract:
W artykule zostaje podjęta próba odkrycia kulturowo określonych i indywidualnych punktów widzenia dotyczących edukacji dzieci w Chinach. Artykuł opiera się na badaniach przeprowadzonych Pekinie. Osobami badanymi były matki, które zostały poproszone o zaprezentowanie w formule narracyjnej swoich poglądów na temat oglądanych i czytanych przez ich dzieci baśni i bajek. Rozmówczynie były proszone również o ocenę w różnych aspektach przekazu, treści, wartości, ideałów i postaw przekazywanych przez bajki chińskie i zachodnie. Jednocześnie opowiadały, jak oglądane i czytane treści oraz formy przekazu wpisują się w ich oczekiwania, strategie związane z wychowaniem dzieci. Otrzymany dzięki temu bogaty materiał do analizy kulturowej pozwolił Autorom zestawić listę bajek chińskich oraz zachodnich oglądanych przez dzieci chińskie, dowiedzieć się, jakie wartości i postawy w opinii matek przekazują wymieniane bajki, a następnie, zobaczyć, jak matki porównują zachodnie i chińskie bajki w odniesieniu do tych postaw i wartości, które chcą zaszczepiać swoim dzieciom. W analizie eksploracyjnej i kategorialnej udało się wyróżnić główne kategorie, na które rozmówczynie zwracają uwagę, oraz ukazać wymiary kulturowe, w jakich matki zestawiają i porównują przekaz zawarty w bajkach chińskich i zachodnich.
45
Domżalska, Aneta, Bartłomiej Skowroński, and Tomasz Wolańczyk. "Behavioral and emotional problems of prisoners’ children in the family environment." Psychiatria Polska 56, no. 6 (December 31, 2022): 1417–32. http://dx.doi.org/10.12740/pp/142371.
Full textAbstract:
Cel pracyCelem pracy było zbadanie powiązania między osadzeniem rodzica, a nasileniem zaburzeń behawioralnych i emocjonalnych w rodzinie u dzieci ojców pozbawionych wolności.MetodaZbadano grupę dzieci więźniów i 2 grupy kontrolne. Grupę kryterialną tworzyły dzieci więźniów, wychowujące się w rodzinach o zwiększonym nasileniu zachowań dysfunkcjonalnych/problemowych (N=72). Grupę kontrolną (I) współtworzą dzieci i młodzież (N=76) wychowujący się w rodzinach pełnych, a poziom zachowań dysfunkcjonalnych/problemowych w rodzinie, a także poziom prężności psychicznej dzieci jest zbliżony do poziomu grupy dzieci więźniów (grupy kryterialnej). Drugą grupę kontrolną tworzą dzieci i młodzież z rodzin pełnych. W rodzinach tych dzieci zachowania dysfunkcjonalne/problemowe nie występują bądź są na bardzo niskim poziomie nasilenia, a poziom prężności jest istotnie wyższy w porównaniu z dziećmi więźniów i dziećmi z I grupy kontrolnej (N=98). Do pomiaru zaburzeń behawioralnych i emocjonalnych wykorzystano Kwestionariusz Achenbacha dla rodziców (Child Behavior Checklist).WynikiPoziom nasilenia zaburzeń behawioralnych i emocjonalnych dzieci więźniów okazał się istotnie wyższy we wszystkich kategoriach zaburzeń, w porównaniu z ich rówieśnikami z rodzin pełnych.WnioskiWyniki badań wskazują zatem, że dodatkowym czynnikiem nasilającym zaburzenia behawioralne i emocjonalne jest inkarceracja rodzica, która dotyka bardziej dziewczęta, aniżeli chłopców.
46
Bunio-Mroczek, Paulina. "Badania skoncentrowane na dzieciach, badania z udziałem dzieci, dzieci jako badacze. Etyczne i metodologiczne aspekty badań prowadzonych w nurcie nowej socjologii dzieci i dzieciństwa." Przegląd Socjologii Jakościowej 17, no. 4 (November 30, 2021): 6–26. http://dx.doi.org/10.18778/1733-8069.17.4.01.
Full textAbstract:
Badania dzieciństwa, w tym badania z udziałem dzieci, są rozwijającym się obszarem aktywności naukowej, podejmowanej w ramach interdyscyplinarnych nowych studiów nad dzieciństwem (new childhood studies). Obecnie opierają się na koncepcji dziecka jako aktywnego aktora społecznego oraz na prawach dziecka w rozumieniu Konwencji o prawach dziecka ONZ z 1989 roku. Prowadzenie badań skoncentrowanych na dzieciach i badań z udziałem dzieci, a także badań, w których dzieci przyjmują rolę badaczy (są współautorami badań) wymaga pogłębionej refleksji nad etyką i metodologią. Dzieci, jako przedstawiciele grupy mniejszościowej, podlegającej dyskryminacji i marginalizacji, zaliczane są do grupy „wrażliwych” (sensitive) i „nieuprzywilejowanych” (vulnerable) uczestników badań. Artykuł opiera się na analizie literatury przedmiotu i wywiadach eksperckich z badaczami/badaczkami dzieciństwa. W tekście prezentuję ważne etyczne i metodologiczne kwestie badań z udziałem dzieci wraz z przykładami rozwiązań stosowanych w tych obszarach w ramach nowych studiów dzieciństwa.
47
Kaniok, Przemysław Eugeniusz. "Nastoletni ojcowie jako opiekunowie i wychowawcy własnych dzieci." Roczniki Pedagogiczne 12, no. 4 (December 29, 2020): 63–73. http://dx.doi.org/10.18290/rped20124-5.
Full textAbstract:
Problematyka udziału nastoletnich ojców w opiece nad swoimi dziećmi i w ich wychowaniu stanowi aktualnie przedmiot rosnącego zainteresowania ze strony decydentów i społeczeństw. Celem prezentowanego artykułu jest przedstawienie arbitralnie wybranych wyników badań empirycznych, dzięki którym możliwe będzie poznanie udziału nastoletnich ojców w opiece nad dziećmi i w ich wychowaniu. Na podstawie przywołanych w niniejszym artykule wyników badań można stwierdzić, że większość nastoletnich ojców przejawia zainteresowanie sprawami swoich dzieci, a także deklaruje zaangażowanie w opiekę nad nimi nawet wtedy, kiedy nie mieszkają razem z nimi.
48
Utrata, Magda. "Terapia ręki - od teorii do praktyki. Założenia pedagogiczne Marii Montessori w świetle współczesnej teorii." Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce 16, no. 4(62) (November 6, 2021): 167–77. http://dx.doi.org/10.35765/eetp.2021.1662.11.
Full textAbstract:
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie założeń teoretycznych na temat terapii ręki oraz wskazanie możliwości terapeutycznych związanych z rozwojem dużej i małej motoryki w pracy dzieci z materiałem rozwojowym Marii Montessori. Współczesne teorie związane z wielowymiarową stymulacją motoryczną dziecka mają swoje przełożenie na koncepcję pedagogiczną Marii Montessori, która umożliwia doskonalenie poszczególnych umiejętności dzieci przez cały czas przebywania w placówce. Środkiem osiągnięcia zamierzonych celów terapeutycznych w koncepcji Montessori jest przygotowane otoczenie, dające szansę wielokrotnego powtarzania danej czynności oraz poprawę jakości jej wykonania. W części pierwszej artykułu przedstawiono najważniejsze etapy rozwoju motorycznego dziecka i wskazano oddziaływania prawidłowego kształtowania się motoryki dużej i małej na funkcjonowanie dłoni dziecka. Następnie opisano główne założenia terapii ręki, by przejść do przedstawienia praktycznych rozwiązań w metodzie Montessori. Na podstawie analizy propozycji materiałów rozwojowych w obszarach: ćwiczeń praktycznego życia, rozwijających zmysły i mowę, wskazano przykłady aktywności, które wspierają i przygotowują dziecko do szkoły.
49
Wróblewska, Dorota. "Działania profilaktyczne skierowane do rodziców jako forma ochrony dzieci przed krzywdzeniem na przykładnie oferty Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę." Forum Pedagogiczne 8, no. 2 (October 6, 2018): 267–81. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2018.2.19.
Full textAbstract:
Nie sposób przecenić wartości profilaktyki i jej efektywności w dowolnym aspekcie życia każdego człowieka. Celem niniejszego artykułu – o charakterze teoretyczno-empirycznym – jest zaprezentowanie znaczenia działań profilaktycznych skierowanych do rodziców, jako formy ochrony dzieci przed krzywdzeniem. Artykuł zawiera definicję profilaktyki, krótki zarys trendów we współczesnych działaniach prewencyjnych, opis roli rodziców w trudnym procesie wychowania i ochrony dzieci, jak również zobrazowanie poziomu wiedzy rodziców na temat profilaktyki krzywdzenia dzieci, ich oczekiwań odnośnie działań specjalistycznych, przełożenia zdobytych umiejętności na pozytywne zmiany w obrębie rodziny oraz najczęstszych przyczyn korzystania z profesjonalnej pomocy. Możliwość rozmowy, wymiany poglądów, zdobycia profesjonalnej wiedzy, wsparcia i pomocy pomaga dość szybko opanować sytuacje kryzysowe i przywrócić równowagę psychiczną rodzica, tak niezbędną w prawidłowych relacjach z dzieckiem. Zaprezentowany materiał ukazuje bezpośredni pozytywny wpływ uczestniczenia w działaniach prewencyjnych na sytuację rodzin z małymi dziećmi. Przedstawia wyniki badań empirycznych, przeprowadzonych wśród rodziców korzystających z oferty Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę.
50
Toroń-Fórmanek, Barbara. "Edukacja i resocjalizacja więziennych matek przez macierzyństwo." Biografistyka Pedagogiczna 4, no. 1 (December 27, 2019): 401–17. http://dx.doi.org/10.36578/bp.2019.04.23.
Full textAbstract:
Od pierwszych chwil życia dziecko podlega procesowi uczenia się. Pierwszym wzorcem staje się dla niego matka, od której uczy się podstaw. Nie chodzi tylko o słowa i zachowania, ale także o sposób funkcjonowania w społeczeństwie. Jeśli nie nauczy się tego we wczesnych latach swojego rozwoju, z pewnością dojdzie do zaburzenia procesu socjalizacji. Analiza biografii osadzonych kobiet pokazuje, że ich socjalizacja w większości przypadków była zaburzona, a co za tym idzie – powielały one nieprawidłowe wzorce w dorosłym życiu. Częstokroć te z nich, które na wolności były już matkami, zaniedbywały obowiązki macierzyńskie, zaś te, które stały się nimi w warunkach izolacji, nie są dostatecznie (lub wcale) przygotowane do pełnienia takiej roli. Edukacja jako integralna część resocjalizacji pełni tu kluczową rolę. Skazane matki odbywające karę pozbawienia wolności wraz z dziećmi mają możliwość nauczenia się prawidłowych postaw i zachowań w stosunku do swoich dzieci poprzez udział w licznych formach pomocowych i warsztatowych. Procesowi edukacji powinny podlegać nie tylko one same, ale także ich dzieci, które w warunkach wolnościowych będą musiały umieć znaleźć swoje miejsce w społeczeństwie. Edukacja i resocjalizacja przez miłość matki do dziecka to skuteczna metoda służąca inkluzji