Academic literature on the topic 'In baptismum et tentationem'

In articulo proemium quinque partes, conclusio et argumentum lingua latina exaratum habentur. In proemio duo auctor dicit, nempe: I. Thema huius articuli canones 987-991 Codicis Juris Canonici Papae Joannis Pauli II sunt. II. Canones 718 et 719 Codicis Canonum Ecclesiarum orientalium breviter exponuntur. Ad 1. Ad normam can. 987 omnis christifidelis qui peccatum grave post baptismum commisit, ad Deum convertere et Sacramentum Paenitentuiae seu Reconciliationis percipere debet. Dedispositione paenitentis eius examen conscientiae seu revisio propriae vitae, dolor de peccatis commissisindividualis confessio peccatorum legitimo ministro facta et impletio satisfactionis in paenitentem imposita, dicit. Ad 2. Omnis christifidelis obligatur in canone 988 §§ 1-2 in specie et in numero confitendi in confessione individuali peccata gravia post baptismum perpetrata. Ad 3. Omnis christifidelis in can 989 obligatur peccata gravia saltem semel in anno fideliter confitendi. Ad 4. In can. 990 ius paenitenti datur peccata confitendi per interpretem. Ad 5. Secundum can. 991 christifidelis ius habet eligere confessarium etiam alius ritus dummodo legitime approbatum. In fine effectus Sacramenti paenitentiae exponuntur in puncto primo et in altero puncto studia de Sacramento paenitentiae seu Reconciliationis eiusdem auctoris benevoli Lectori commendantur.

Articulus proemio, duabus partibus et conclusione constat. In parte prima de iure et praxi veteri seu a primis Ecclesiae temporibus usque ad Codicem Iuris Canonici - Joannis Pauli II tractatur. Prima periodo Ecclesiae sollemnis reconcilliatio peccatorum post longum tempus publicae poenitentiae in ordine poenitentium ordinarie Feria V Maioris Hebdomadae vel Sabbato Sancto et quidem ab ipso episcopo turmatim dabatur. Medio Aevo praesertim milites ante proelium generali modo absolvebantur. Concilium Tridentinum docebat sacramentum poenitentiae a Christo Domino institutum omnibus post baptismum lapsis iure divino necessarium esse. Hoc tempore unicus est modus confitendi, nempe secreto apud solum sacerdotem . Doctrinam Concilii Tridtntini de sacramento poenitentiae Codex Iuris Canonici S. Pii X et Benedicti XV retulit. Iuxta can. 901 huius Codicis omnis utriusque sexus fidelis qui post baptismum peccata mortalia perpetravit, quae nondum per claves Ecclesiae directe remissa sunt, debet omnia quorum post diligentem sui discussionem conscientiam habeat, confiteri et circumstamtias in confessione explicare, quae speciem peccati mutent. Àltera in parte articuli Normae Pastorales circa absolutionem sacramentalem generali modo impertiendam „Sacramentum Poenitentiae” S. Congregationis pro Doctrina Fidei diei 2 iunii 1972 anni et canones 961—963 Codicis Iuris Canonici Joannis Pauli comparantur. Etenim sciendum est, quod absolutionem generali modo impertiendam attinet, can. 961—963 in quibusdam Normas Pastorales sequuntur, sed a quibusdam aliis recedunt. In fine articuli sacramentales formulae absolutionis generalis e libro liturgico Rituale Romanum , Ordo Poenitentiae depromptae, exponuntur.

La lecture foucaldienne des Pères de l'Église dans les années 1980 occupe une place centrale dans son projet de généalogie du sujet moderne. L'un de ses axes le plus important est l'analyse du dire-vrai chrétien. La formation d’un discours analytique de soi, conjuguée avec l'obligation d'obéissance totale à l'autre constitue une partie essentielle de la subjectivation chrétienne. Notre analyse porte sur les diverses formes que prend l'obligation fondamentale de manifester sa vérité, dans les trois pratiques chrétiennes du baptême, de la pénitence et de la direction de conscience. Nous proposons une lecture critique de l'analyse foucaldienne du dire-vrai chrétien dans le cours de 1980 Du gouvernement des vivants, Mal faire dire vrai et Les aveux de la chair, en examinant la singularité de sa méthode par rapport aux historiens. Nous retraçons également l'évolution de la manière dont Foucault problématise son analyse du christianisme et en élargit le cadre historique. Nous proposons enfin une approche comparative du dire-vrai dans la philosophie confucéenne et le christianisme primitif
The Foucaldian reading of the Church Fathers in the 1980s occupies a central place in his project of genealogy of the modern subject. One of its most important axes is the analysis of the Christian notion of truth-telling. The formation of an analytic discourse of self, combined with the obligation of total obedience to the other, is an essential part of Christian subjectivity. Our analysis focuses on the various forms of the basic obligation to manifest one's truth in the three Christian practices of baptism, penance, and the direction of consciousness. We propose a critical reading of the Foucauldian analysis of the Christian truth-telling in the course of 1980, On the Government of the living, Wrong-doing, Truth-telling and Confessions of the Flesh, by examining the singularity of its method compared to historians. We also retrace the evolution of the way Foucault problematizes his analysis of Christianity and broadens the historical context. Finally, we propose a comparative reading of the notion of truth-telling both in Confucian philosophy and early Christianity