Academic literature on the topic 'Je ·zyki'

Zyski z propinacji czyli z produkcji i sprzedaży alkoholi stanowiły jedną z najważniejszych pozycji w dochodach Szadku w XIX w. Wpływy z tej działalności należały do mieszczan-właścicieli, którzy przeznaczali je na wydatki związane z miastem. W 1862 r. 68 mieszczan-właścicieli szadkowskich udzieliło swym przedstawicielom pełnomocnictwa w zakresie zarządzania dochodami z propinacji miasta. Wybrano pięciu pełnomocników i jednego zastępcę określając w dokumencie ich kompetencje. Autografy pod pełnomocnictwem świadczą o tym, iż 73% mieszczan wybierających pełnomocników była piśmienna.

UCHODŹCY I MIGRANCI JAKO PODMIOTY PRAWA MIĘDZYNARODOWEGOPraca podejmuje próbę ukazania problemu uchodźców i osób migrujących, jako ważny aspekt prawa międzynarodowego, który wpływa na sytuację społeczną, polityczną i ekonomiczną państw. Może to generować zyski i straty dla państw uczestniczących w procesie na różnych płaszczyznach. Razem z imigracją rosną wydatki związane z procesem administracyjnym, ale rośnie także potencjalny kapitał ludzki. Zależy to od polityki państwa — czy potrafi wykorzystać zaistniały potencjał i czy jest to możliwe ze względu na kulturę lub wykształcenie. Czasami zobowiązanie wynikające z prawa międzynarodowego nie wystarcza, aby przekonać społeczeństwo, że przyjmowanie uchodźców jest słuszne. Migracja między państwami jest niejako naturalnym procesem. Jest ona generowana przez różne czynniki. Prawo międzynarodowe pozwala je uporządkować i sklasyfikować tak, aby jednostki, które we własnym kraju napotykają poważne problemy, mogły spróbować żyć gdzie indziej.

W 2. połowie XVII w. do Warszawy przybyła grupa architektów pochodzących z położonej nad jeziorem Lugano Valsoldy, w północnej Lombardii. Wśród nich znaleźli się Carlo i Francesco Ceroniowie. Postacie te za sprawą badań prof. Mariusza Karpowicza doczekały się samodzielnych opracowań. To on odnalazł w archiwum parafialnym w Albogasio Inferiore ich metryki, ustalił koligacje rodzinne, dotarł do kontraktu Francesca Ceroniego na prace przy kościele sakramentek oraz do testamentu Carla Ceroniego. Badania prowadzone przez autora tekstu dla Słownika architektów i budowniczych środowiska warszawskiego XV-XVIII wieku przyniosły szereg informacji biograficznych. Kwerenda w archiwum parafialnym w Albogasio Inferiore ujawniła nowe dokumenty źródłowe. Odnaleziono pełnomocnictwo Ceroniego dane w 1711 r. przed władzami Miasta Starej Warszawy dla Pietra Martiriego i Carla Antonia Bellottich na występowanie w jego imieniu przed władzami Valsoldy oraz zbiór dokumentów dotyczących konfliktu miedzy Carlem Ceronim a Carlem Fariną. Konflikt ten, o podłożu finansowym, skłonił Ceroniego do wyłączenia w testamencie rodziny Farina z udziału w spadku. Farina, który zabezpieczał w latach 1693-1699 włoskie interesy architekta, zarzucił Ceroniemu niespłacenie całości długu. Ceroni w liście z Warszawy z 16 maja 1714 roku skierowanym do kuzyna, burmistrza Valsoldy, przedstawił argumenty w których wykazał, że dług spłacił, a nawet poniósł szkody na wspólnych interesach z Carlem Fariną. Z tego samego listu wynika, że druga córka architekta, Lucia - wbrew dotychczasowym ustaleniom - dożyła pełnoletniości i w wieku 31 lat wstąpiła do zakonu (zm. 1717). Kwerenda w aktach notarialnych archiwum państwowego w Como pozwoliła odnaleźć kodycyl Franciszka Ceroniego oraz plenipotencję wystawioną przez spadkobierców Ceroniego architektom Carlo Antonio Bay i Giuseppe Rachetti na odzyskanie długów od Zofii i Dominika Combonich. Sześć listów Carla Ceroniego do Samuela Pączkowskiego, administratora dóbr Krasińskich, odnalezionych w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie przyniosło nowe informacje na temat prac prowadzonych w Węgrowie. Listy te każą zweryfikować czas trwania prac przy zespole kościoła i klasztoru węgrowskich reformatów, i wydłużyć je o co najmniej dziesięć lat. Przeprowadzona przez autora analiza źródeł pozwala stwierdzić, iż głównym właścicielem przedsiębiorstwa budowlanego był młodszy z braci Ceronich - Francesco. Carlo i Francesco Ceroniowie dorobili się znacznego majątku, który po ich śmierci przeszedł na własność mieszkańców Albogasio jako Eredita Ceroni. Jeszcze w XIX w. zyski z niego przeznaczane były na potrzeby mieszkańców miasteczka.