To see the other types of publications on this topic, follow the link: Język polski.
Journal articles on the topic 'Język polski'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 50 journal articles for your research on the topic 'Język polski.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Kaczmarska, Elżbieta, and Alexandr Rosen. "Analiza korpusowa czeskiego czasownika postrádat i jego polskich ekwiwalentów." Prace Filologiczne 74 (January 20, 2020): 231–44. http://dx.doi.org/10.32798/pf.462.
Full textAbstract:
Niniejszy artykuł omawia problem przekładu wieloznacznych czeskich czasowników na język polski; szczegółowej analizie poddany jest czasownik postrádat. Badanie wykonane na podstawie czeskich oryginałów i ich przekładów na język polski ukazuje, iż w zgromadzonym materiale tłumacze najchętniej wybierali czasownik brakować lub leksem brak dla wyrażenia treści zawartej w analizowanym czasowniku. Druga część analizy, wykorzystująca polskie oryginały i ich przekład na język czeski, skłania ku przypuszczeniu, iż istnieje pewna reguła pojawiania się czasownika postrádat jako tłumaczenia. Czasownik ten pojawia się często w przekładzie tekstu zawierającego w języku polskim prefiks bez- lub słowo bez (jeśli jednostka w języku polskim jest wielowyrazowa), np. bezsensowna, bez sensu, bez przekonania.
2
Kułakowska, Małgorzata. "PLATFORMA MULTIMEDIALNA JAKO NARZĘDZIE WSPIERAJĄCE NAUCZANIE JĘZYKA POLSKIEGO." Професіоналізм педагога: теоретичні й методичні аспекти, no. 15 (October 21, 2021): 5–11. http://dx.doi.org/10.31865/2414-9292.15.2021.242974.
Full textAbstract:
Artykuł przedstawia platformę multimedialną do nauki języka polskiego jako obcego na poziomie B1. Platforma jest narzędziem przeznaczonym dla ukraińskojęzycznych studentów, którzy znają już język polski na poziomie średniozaawansowanym. Osoby korzystające z platformy znajdą na niej materiały do ćwiczenia wszystkich sprawności językowych. Platforma zawiera odpowiednio dobrane ćwiczenia w języku polskim. Platforma powstała w ramach projektu „Język polski-blisko, coraz bliżej”, który jest realizowany i finansowany w ramach Programu NAWA „Promocja języka polskiego” W artykule są omówione części składowe platformy, ich przeznaczenie oraz możliwości komunikacyjne. Ponadto w części wstępnej przedstawiony został przegląd podobnych narzędzi do nauki języka polskiego. W części wstępnej została także omówiona rola TIK (technologii informacyjno-komunikacyjnej) w nauczaniu języka polskiego jako obcego.
3
Hudy, Viktoriia. "Czy rosyjski jest bardziej „angielski” niż polski? O zapożyczeniach w języku informatycznym w aspekcie glottodydaktycznym." Acta Universitatis Lodziensis. Kształcenie Polonistyczne Cudzoziemców 26 (December 20, 2019): 399–411. http://dx.doi.org/10.18778/0860-6587.26.27.
Full textAbstract:
Dzięki powszechnej globalizacji specjaliści z różnych dziedzin, zwłaszcza wysoko wykwalifikowani, mogą bez problemu znaleźć zatrudnienie poza granicami swojego kraju. Polska znajduje się wśród państw, których rynek pracy jest coraz bardziej atrakcyjny dla wielu cudzoziemców. Dotyczy to także branży IT, od lat przyciągającej specjalistów z krajów byłego Związku Radzieckiego. Interesujące jest zatem – wydaje się – porównanie wpływu języka angielskiego, będącego podstawą języka specjalistycznego tej branży, na język polski i rosyjski. W artykule autorka podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie, czy anglicyzmy występujące w polskim i rosyjskim języku informatycznym są takie same. Pragnie także pokazać stopień przyswojenia przykładowych zapożyczeń w obu omawianych językach i omówić wynikające z tych obserwacji implikacje dla glottodydaktyki polonistycznej.
4
Jakubczyk, Marcin. "Polskojęzyczna wersja gramatyki francuskiej François de Wailly’ego (1792) w świetle terminologii gramatycznej Onufrego Kopczyńskiego." Prace Językoznawcze 26, no. 1 (March 30, 2024): 89–102. http://dx.doi.org/10.31648/pj.9893.
Full textAbstract:
Stosując metody badań przyjęte w historii językoznawstwa, autor przedstawia polską terminologię gramatyczną zamieszczoną w gramatyce języka francuskiego François de Wailly’ego, przetłumaczonej na język polski przez Kajetana Kamieńskiego. Dziełozawiera materiał z zakresu fonetyki, ortografii, morfologii, składni i interpunkcji. W artykule omówiono około stu polskich terminów gramatycznych i na tej podstawie stwierdzono, że polska edycja dzieła de Wailly’ego przygotowana przez Kamieńskiego stanowi nowoczesną gramatykę zawierającą najnowsze ówczesne polskie nazewnictwo gramatyczne skodyfikowane przez Onufrego Kopczyńskiego w Gramatyce dla szkół narodowych (1778–1785). Z tego dzieła przejął Kamieński większość terminów, jednak nie wszystkie. Artykuł jest pierwszą w literaturze przedmiotu analizą polskojęzycznej wersji gramatyki de Wailly’ego.
5
Kowalewski, Jerzy. "Język polski na Ukrainie – stan, status, edukacja." Polonia Inter Gentes, no. 3 (February 4, 2023): 89–110. http://dx.doi.org/10.56583/pig.2088.
Full textAbstract:
W artykule zostały przedstawione dotychczasowe badania nad językiem polskim na Ukrainie w aspekcie językoznawczym oraz socjolingwistycznym. Komentując te badania, autor stawia wiele pytań, m.in. o kryteria narodowości polskiej, o granice polskiej kultury, o rolę państwa polskiego w promocji polskości na Ukrainie, a także o status języka polskiego na Ukrainie w przestrzeni prywatnej (w rodzinach) i publicznej: mediach, Internecie, Kościele katolickim, polskich instytucjach. Język polski na Ukrainie jest językiem obcym, jednak ponad 30-letnie nauczanie języka polskiego (też jako obcego) nie przynosi efektów – co potwierdzają badania autora na Ukrainie oraz obserwacje uchodźców w Polsce. Autor sugeruje zmianę podejścia edukacyjnego: z językowego (komunikacyjnego) na kulturowe, w którym istotne jest doświadczenie kultury, przeżycie, aspekt wychowawczy. Taka edukacja ma przygotować obywateli Ukrainy do emigracji do Polski (i Europy) lub współpracy z Polską na Ukrainie.
6
Baliszewska, Maria, and Jerzy Bartmiński. "Dunaje i szczedriłki. O polskich i ukraińskich tradycjach kolędniczych. Z Jerzym Bartmińskim rozmawia Maria Baliszewska." Literatura Ludowa 66, no. 1 (September 13, 2022): 89–93. http://dx.doi.org/10.12775/ll.1.2022.007.
Full textAbstract:
JERZY BARTMIŃSKI (1939–2022) – wybitny polski polski językoznawca, etnolingwista, folklorysta i slawista. Twórca lubelskiej szkoły etnolingwistyki i wieloletni wykładowca Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Autor i redaktor wielu książek, m.in O języku folkloru (1973), Folklor – język – poetyka (1990), Polskie kolędy ludowe (2002), Jazykovoj obraz mira: Očerki po etnolingvistike (Moskwa 2005), Językowe podstawy obrazu świata (2006), Stereotypy mieszkają w języku (2007), Aspects of Cognitive Ethnolinguistics (Londyn 2009), Tekstologia (2009), Jezyk – slika – svet (Belgrad 2011). Autor koncepcji i redaktor Słownika stereotypów i symboli ludowych oraz tomu Lubelskie w serii „Polska Pieśń i Muzyka Ludowa. Źródła i Materiały“ (t. 4, 2011). Założyciel i wieloletni redaktor naczelny czasopisma „Etnolingwistyka“.
7
Kwiatkowska, Agnieszka. "Dwujęzyczność w twórczości Jana Kochanowskiego." Forum Poetyki, no. 2 (December 2, 2015): 80–91. http://dx.doi.org/10.14746/fp.2015.2.26693.
Full textAbstract:
Jan Kochanowski był twórcą dwujęzycznym – pisał po łacinie i po polsku. Wybór języka w jego twórczości determinowany jest okolicznościami powstawania utworów (w okresie padewskim tworzy po łacinie, po powrocie do Polski sięga po język ojczysty) oraz tematyka, jaką podejmuje w kolejnych tekstach. Porównanie Foricoeniów i Fraszek czy łacińskich elegii i polskich pieśni pokazuje, że oba języki służą poecie do wyrażania różnych emocji i pozwalają uruchomić inne konwencje literackie.
8
Kotowicz, Justyna, Klaudia Tondos, and Zofia Wodniecka. "Doświadczenia językowe osób słyszących mających G/głuchych rodziców: polski język migowy jako język ich dziedzictwa." Prace Językoznawcze 23, no. 4 (December 10, 2021): 201–18. http://dx.doi.org/10.31648/pj.7033.
Full textAbstract:
Osoby słyszące mające G/głuchych rodziców (CODA, ang. child of deaf adult) nabywająrównolegle dwa języki: język migowy – dzięki swoim G/głuchym rodzicom oraz językfoniczny (mówiony) – poprzez kontakt z osobami słyszącymi. Istotny dla dwujęzycznościCODA jest fakt, że obejmuje ona języki o innym statusie: język dziedzictwa, czyli językmigowy, który jest używany przez społeczność osób G/głuchych oraz język foniczny, czylioficjalny język kraju wykorzystywany przez większość społeczeństwa. Celem przeprowadzonychanaliz było opisanie specyfiki doświadczeń językowych dorosłych CODAw trzech obszarach: przyswajania języków, kompetencji językowych oraz pośredniczeniajęzykowego. Zebrano dane dotyczące dwóch języków: polskiego języka migowego (PJM)oraz języka polskiego (fonicznego), wykorzystując do tego Kwestionariusz językowy dlasłyszącego dziecka G/głuchych rodziców. Otrzymane wyniki wskazują, że PJM nie zostałzdominowany przez język polski; wprost przeciwnie, PJM jest istotny w komunikacji dorosłychCODA. Znaczenie PJM-u wyraża się poprzez takie wskaźniki jak: wczesne nabycietego języka, wysoka kompetencja, codzienne używanie oraz długotrwałe pośredniczeniejęzykowe. Zaprezentowane wyniki dotyczą specyficznie rekrutowanej grupy osób, przezco uogólnienia na całą populację CODA nie są w pełni możliwe bez dalszych badań.
9
Kuszak, Kinga, and Katarzyna Sadowska. "Polish as a social language of a child from a migrant family. Report from the pilot research involving nursery school caregivers from Poznań." Family Upbringing 30, no. 1 (November 10, 2023): 79–95. http://dx.doi.org/10.61905/wwr/175093.
Full textAbstract:
<b>Wprowadzenie</b>. W Polsce wśród dzieci potrzebujących dodatkowego wsparcia edukacyjnego znajdują się dzieci imigrantów, uchodźców, reemigrantów, dzieci pochodzące z rodzin dwukulturowych, z mniejszości narodowych i etnicznych. Do najczęściej występujących problemów, z którymi mierzą się najmłodsi migranci, należą bariery językowe. Język polski jest obcy dla dzieci porozumiewających się w środowisku domowym innym językiem. <b>Cel badań</b>. W literaturze brakuje badań dotyczących komunikacji z małym dzieckiem w języku innym niż domowy. Istniejące badania i opracowania odnoszą się do edukacji w zakresie języka obcego dzieci starszych. Celem badań jest zatem weryfikacja sposobu postrzegania komunikacji z małym dzieckiem otoczonym w środowisku domowym językiem innym niż język polski przez osoby pracujące w żłobkach. Celem jest także próba określenia, jakie są sposoby udzielania wsparcia w komunikacji w języku innym niż język domowy dziecka. <b>Metody</b>. Autorki wybrały metodę sondażu diagnostycznego. Badanie sondażowe zrealizowano przed wybuchem pandemii COVID-19, przy wykorzystaniu kwestionariusza ankiety. Wzięło w nim udział 136 nauczycielek zatrudnionych w żłobkach. Reprezentowane były wszystkie żłobki publiczne z terenu Poznania. <b>Wyniki</b>. W wyniku przeprowadzonego badania określono, jakie trudności w procesie komunikacji z dzieckiem funkcjonującym w środowisku domowym w języku innym niż język polski wskazują osoby zatrudnione w żłobkach. Ustalono także, że opiekunki porozumiewają się z dziećmi przede wszystkim w języku polskim, a stosowane przez nie rozwiązania są w dużej mierze intuicyjne. <b>Wnioski</b>. Wśród wniosków należy przede wszystkim wskazać, że nie ma do tej pory rozwiązań systemowych dotyczących wspierania rozwoju komunikacji dzieci do trzeciego roku życia pochodzących z innych obszarów kulturowych. Opiekunki, w trosce o dobro dzieci, poszukują samodzielnie różnorodnych rozwiązań, są one jednak często doraźne i niewystarczające.
10
Górak-Sosnowska, Katarzyna, and Beata Abdallah-Krzepkowska. "Tłumaczenia Koranu w recepcji polskich konwertytów na islam." Forum Teologiczne 24 (November 14, 2023): 59–72. http://dx.doi.org/10.31648/ft.8036.
Full textAbstract:
Koran, święta księga islamu, doczekał się przynajmniej sześciu pełnych tłumaczeń na język polski, które są obecnie dostępne w obiegu publikacyjnym. W środowisku naukowym najczęściej wykorzystywany jest przekład Józefa Bielawskiego – arabisty, który jako jedyny dokonał tłumaczenia bezpośrednio z języka arabskiego. Celem artykułu jest analiza recepcji tłumaczeń Koranu na język polski wśród innych istotnych czytelników – polskich konwertytów na islam. Badanie łączy w sobie perspektywę lingwistyczną i socjologiczną. Tłumaczenia Koranu na język polski zostaną osadzone w analizie języka religijnego polskich konwertytów na islam, w tym jego źródłach sprzed i po konwersji. Recepcja poszczególnych tłumaczeń zostanie omówiona na podstawie badania ilościowego zrealizowanego w kwietniu 2022 r. wśród polskich konwertytów na islam. Badaniem objęto sześć tłumaczeń Koranu na język polski autorstwa J. Bielawskiego, A. Ünal/J. Surdela, R. Bergera, M. Czachorowskiego, J. Tarak-Buczackiego i zmodyfikowane tłumaczenie J. Bielawskiego wydane przez Fundację Sakinah. Początkowe tłumaczenia były silnie osadzone w chrześcijańskiej stylistyce i frazeologii. Tłumaczenie Bielawskiego – choć podłożyło fundament pod polskie słownictwo islamistyczne – spotkało się ze sporą krytyką polskich wyznawców islamu. Być może znaczenie odgrywa tu jego naukowy charakter, który zdaje się nie współgrać z wymiarem teologicznym świętej księgi muzułmanów. Pozostałe tłumaczenia zostały dokonane przez muzułmanów, co daje im większą wiarygodność jako tekstom przełożonym przez muzułmanów dla muzułmanów. Stanowią one uzupełnienie dla głównie angielskojęzycznych źródeł, z których korzystają polscy muzułmanie.
11
Wnęk, Jan. "Biskup Feliks Dupanloup w pedagogice polskiej." Nasza Przeszłość 115 (December 30, 2011): 575–87. http://dx.doi.org/10.52204/np.2011.115.575-587.
Full textAbstract:
Katolicka myśl pedagogiczna odżyła w XIX wieku. Francuski biskup Feliks Dupanloup był jednym z pionierów katolickiej nauki o wychowaniu. Informacje o jego działalności wychowawczej i edukacyjnej zaczęły docierać na ziemie polskie w drugiej połowie XIX wieku. Jego najważniejsze prace pedagogiczne zostały przetłumaczone na język polski. Wydano drobne rozprawy popularyzujące myśl pedagogiczną Dupanloupa. Warto wspomnieć, że Polacy docenili jego starania o pomoc polskim emigrantom w trybie moralnym i materialnym. Ten sposób działania był szczególnie cenny w czasach braku niepodległości Polski. Kolejny krok w recepcji myśli pedagogicznej biskupa orleańskiego nastąpił w XX i na początku XXI wieku. Dzieła poświęcone Dupanloup wzbogaciły polską wiedzę i literaturę pedagogiczną na temat pedagogiki chrześcijańskiej.
12
Konczewska, Katarzyna. ""Język polski na Kresach" Janusza Riegera na tle badań nad polszczyzną kresową po roku 2015." Acta Baltico-Slavica 44 (December 31, 2020): 238–62. http://dx.doi.org/10.11649/abs.2020.005.
Full textAbstract:
Język polski na Kresach [Polish Language in the Eastern Borderlands] by Janusz Rieger Against the Background of Research on Borderland Polish After 2015This article presents the state of research in the field of studies on Borderland Polish after 2015. The author provides an overview of selected publications which concern the situation of the Polish language in Belarus, Lithuania, Ukraine and in the borderlands, discusses the issues and research problems they consider, and outlines the main areas of research. The article focuses on the contribution of Janusz Rieger to this field of study and on his latest monograph: Język polski na Kresach [The Polish Language in the Eastern Borderlands], published in 2019 Język polski na Kresach Janusza Riegera na tle badań nad polszczyzną kresową po roku 2015Artykuł przedstawia stan badań nad polszczyzną kresową po 2015 roku. Autorka dokonuje przeglądu wybranych pozycji traktujących o języku polskim na Litwie, Białorusi i Ukrainie oraz pograniczach, omawia przedstawione w publikacjach problemy i wątki badawcze, prezentuje kierunki eksploracji. Oddzielna uwaga została poświęcona dokonaniom w dziedzinie badań nad polszczyzną kresową Janusza Riegera, a także jego najnowszej monografii z 2019 roku pt. Język polski na Kresach.
13
Jutkiewicz, Piotr. "Ody Salomona 29, 36, 40, 41." Vox Patrum 77 (March 15, 2021): 203–18. http://dx.doi.org/10.31743/vp.10744.
Full textAbstract:
Artykuł podaje przekład na język polski z języka syryjskiego czterech Ód Salomona (29, 36, 40, 41) do tej pory nigdy niepublikowanych po polsku. Przekład jest poprzedzony krótkim wstępem oraz zaopatrzony w podstawowy komentarz językowo-teologiczny.
14
Jóźwiak, Jolanta. "Польские культурные мотивы в «Куда ж нам плыть?» Бориса Акунина и в переводе повести на польский язык." Roczniki Humanistyczne 68, no. 10 (December 22, 2020): 221–33. http://dx.doi.org/10.18290/rh206810-17.
Full textAbstract:
Polskie motywy kulturowe w „Dokąd płyniemy?” Borysa Akunina i w przekładzie opowiadania na język polski
Celem artykułu jest zaprezentowanie rezultatów indywidualnych wyborów tłumacza w procesie przekazu uwarunkowanych kulturowo elementów językowych z języka rosyjskiego do tekstu w języku polskim. Materiał ilustracyjny został zaczerpnięty z opowiadania Borysa Akunina „Куда ж нам плыть?” oraz tłumaczenia tekstu na język polski „Dokąd płyniemy?”. W procesie analizy została zastosowana metoda porównawczo-opisowa. W artykule zostały omówione różne sposoby przekazu jednostek w tak specyficznej sytuacji, jaką jest „podwójna” stylizacja. W rezultacie przeprowadzonej analizy można ocenić, w jakim stopniu decyzje tłumacza pozwoliły przekazać konotację kulturową i zachować w tekście przekładu funkcje pełnione przez analizowane jednostki przekładowe w tekście oryginału.
Польские культурные мотивы в «Куда ж нам плыть?» Бориса Акунина и в переводе повести на польский язык
Цель статьи ‒ представить результаты индивидуального выбора переводчика в процессе передачи культурно обусловленных языковых элементов с русского языка на польский язык. Материал был почерпнут из рассказа Бориса Акунина «Куда ж нам плыть?» и перевода текста на польский язык «Dokąd płyniemy?». В процессе анализа был использован сопоставительно-описательный метод. В статье рассматриваются различные способы передачи единиц в ситуации, когда стилизация касается языка, на который делают перевод, особенно в такой специфической ситуации как «двойная» стилизация. В результате проведенного анализа можно оценить, в какой степени решения переводчика позволили передать культурные коннотации и сохранить в тексте перевода функции, выполняемые рассматриваемыми переводческими единицами в тексте оригинала.
15
Mao, Rui, and Tomasz Ewertowski. "关于中国高校波兰语专业教材使用及编写 的几点思考——以上海外国语大学波兰语 专业本科一、二年级为例 [Refleksje nad opracowaniem podręczników dla studentów polonistyki w Chinach – na przykładzie I i II roku studiów polonistycznych na Szanghajskim Uniwersytecie Studiów Międzynarodowych]." Postscriptum Polonistyczne 30, no. 2 (February 2, 2023): 1–13. http://dx.doi.org/10.31261/ps_p.2022.30.12.
Full textAbstract:
W niniejszym artykule omówiono wyzwania związane z wykorzystaniem podręczników do nauczania języka polskiego na zajęciach dla studentów chińskojęzycznych. W pierwszej części rozprawy, zatytułowanej Przegląd historii rozwoju nauczania języka polskiego na chińskich uniwersytetach, scharakteryzowano uwarunkowania glottodydaktyki polonistycznej w Chińskiej Republice Ludowej. Rozkwit chińskich polonistyk w ostatnich latach jest efektem współpracy między Polską i Chinami w ramach inicjatywy Pasa i Szlaku. Od 1954 roku przez niemal 60 lat Pekiński Uniwersytet Języków Obcych był jedynym ośrodkiem uniwersyteckim prowadzącym studia polonistyczne, ale między 2012 a 2021 rokiem otwarto nowe kierunki zawierające w siatce studiów język polski na 17 innych uniwersytetach. Tak gwałtownej ekspansji towarzyszą też wielkie wyzwania – jednym z nich jest opracowywanie różnorakich materiałów dydaktycznych. Te wyzwania przedstawiono na podstawie studium przypadku w drugiej części artykułu: Wykorzystanie materiałów dydaktycznych w nauczaniu języka polskiego na Szanghajskim Uniwersytecie Studiów Międzynarodowych (SUSM/SISU – Shanghai International Studies University). Mimo iż język polski jest nauczany w Chinach na poziomie uniwersyteckim od 65 lat, to chiński rynek wydawniczy nie może poszczycić się zbyt wieloma lokalnymi podręcznikami. W związku z tym lektorzy sięgnęli po pozycje opublikowane w Polsce. Jednakże zostały one przygotowane z myślą o osobach dobrze znających kulturę europejską, ponadto nacisk kładziony na komunikację nie odpowiada przyzwyczajeniom studentów z Chin. Te i inne trudności skłoniły nauczycieli języka polskiego na SUSM do podjęcia pracy nad własnymi materiałami dydaktycznymi. Trzecia część artykułu, Podręczniki opracowywane na SUSM, omawia tworzone skrypty: Bliżej historii Polski oraz Praktyczna gramatyka języka polskiego. Pierwszy z nich ma dwa zasadnicze cele: zaznajomienie studentów z podstawowymi informacjami na temat historii Polski oraz rozwinięcie umiejętności rozumienia tekstów pisanych. Książka jest przeznaczona dla studentów z Chin, dlatego wyjaśnienia trudniejszego słownictwa podane są w języku chińskim, a prezentowane treści uwzględniają chiński kontekst kulturowy. Z kolei Praktyczna gramatyka języka polskiego jest opracowywana z zamiarem dostarczenia kompleksowego, przystępnego i praktycznego kompendium do nauczania gramatyki rodzimym użytkownikom języka chińskiego.
16
Matusiak, Łukasz. "Integracja językowo-kulturowa studentów z Białorusi, Rosji i Ukrainy podejmujących studia na polskich uczelniach." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio J – Paedagogia-Psychologia 32, no. 2 (October 31, 2019): 149. http://dx.doi.org/10.17951/j.2019.32.2.149-160.
Full textAbstract:
<p class="Zodstpami">Od kilku lat obserwuje się gwałtowny wzrost liczby studentów zagranicznych podejmujących studia w Polsce. Bliskość kulturowa, stosunkowo niskie koszty utrzymania oraz niska stopa bezrobocia to z pewnością bardzo ważne czynniki zachęcające do podjęcia studiów na polskich uczelniach przez absolwentów szkół średnich z Białorusi, Ukrainy i Rosji. Studenci z Europy Wschodniej chętnie uczą się języka polskiego i poznają kulturę polską. Polska, wzorem innych państw, które mają bogatsze doświadczenie w promowaniu swojej kultury i języka za granicą, wypracowała system promocji języka polskiego i kultury polskiej za granicą. Zajmują się tym specjalne agendy rządowe, jak np. Narodowa Agencja Wymiany Akademickiej (w jej skład wchodzi Pion Języka Polskiego) czy Ośrodek Rozwoju Polskiej Edukacji za Granicą. Agencje te wysyłają lektorów i nauczycieli języka polskiego do zagranicznych uczelni i szkół polskich. Taka polityka językowa przynosi zamierzone efekty, ponieważ – jak wskazują wyniki przeprowadzonych badań – osoby w grupie badanej w większości znały język polski przed przyjazdem do Polski, chętnie pogłębiały znajomość kultury i języka polskiego podczas studiów.</p>
17
Hampl, Lubomír. "Polskojęzyczne przekłady dzieł pansoficznych Jana Amosa Komeńskiego." Siedleckie Zeszyty Komeniologiczne, seria PEDAGOGIKA VII (February 15, 2021): 279–319. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0014.7103.
Full textAbstract:
Przetłumaczenie z języka łacińskiego i czeskiego na język polski fragmentów dwóch istotnych dzieł (Europae Lumina i Conatuum pansophicorum dilucidatio), wprowadza nas w znacznym stopniu w przedmiotową problematykę „naprawy rzeczy ludzkich”. Tłumaczenie tych dzieł wypełnia sporą lukę w polskiej komeniologii. W tłumaczonych na język polski fragmentach widać, jak Jan Amos Komeński wytrwale i z niebywałą uporczywością, zdecydowanie dążył do zaszczytnego celu, jaki sobie wyznaczył – pansoficznej naprawy wszystkich rzeczy ludzkich. Polskojęzyczny czytelnik będzie mógł w końcu zapoznać się (chociażby fragmentarycznie) z tymi dwoma pansoficznymi dziełami w swoim języku ojczystym, w których obecne są również istotne elementy związane z tematyką pedagogiczno-filozoficzną skupioną wokół domeny o charakterze badań interdyscyplinarnych.
18
Sosnowski, Wojciech, and Diana Blagoeva. "Lakunarność we frazeologii na przykładzie języka bułgarskiego i polskiego." Językoznawstwo 17, no. 2 (December 2022): 49–56. http://dx.doi.org/10.25312/2391-5137.17/2022_04wsdb.
Full textAbstract:
W artykule podjęto problematykę lakunarności jednostek frazeologicznych w języku bułgarskim i polskim. W tekście przedstawione są różne poglądy na temat typów i stopni ekwiwalencji międzyjęzykowej we frazeologii. Autorzy podkreślają, że obecność lub brak ekwiwalencji międzyjęzykowej w jednostkach frazeologicznych powinny być ustalane na podstawie semantyki. Badanie zostało przeprowadzone na obszernym materiale ilustracyjnym, obejmującym idiomy, utrwalone porównania i inne typy jednostek frazeologicznych. Słowa kluczowe: frazeologia, lakunarność, ekwiwalencja międzyjęzykowa, bezekwiwalentne jednostki frazeologiczne, język bułgarski, język polski.
19
Sworowska, Anna. "Wykrzykniki jako jednostki wyrażające emocje w przekładzie z języka szwedzkiego na język polski." Prace Językoznawcze 21, no. 3 (August 21, 2019): 185–202. http://dx.doi.org/10.31648/pj.4441.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest przedstawienie wyników badania przeprowadzonego na równoległym korpusie szwedzko-polskim składającym się ze współczesnych tekstów literackich przetłumaczonych na język polski w latach 2000-2017. Korpus, który powstaje w Pracowni Badań Skandynawistycznych ILS UW jest cały czas rozbudowywany. W badaniu, za pomocą danych równoległych, zostały porównane i przeanalizowane wykrzykniki (szw. interjektioner) występujące w języku szwedzkim (aj, oj, å(h), usch, fy, äsch, ack) oraz ich ekwiwalenty tekstowe w języku polskim. Jedną z funkcji, które pełnią wykrzykniki zarówno w języku polskim jak i szwedzkim, jest wyrażanie emocji. Wykrzyknikom nadaje się wiele znaczeń, a ich interpretacja może być zależna od sytuacji. Używane są najczęściej w języku mówionym i dotyczą spontanicznej reakcji w danej sytuacji. Można przyporządkować im pewne emocje, na przykład radość, zaskoczenie, zdziwienie czy złość. Z badania wynika, że mimo że w języku szwedzkim i polskim niektóre wykrzykniki mają identyczną lub bardzo podobną postać graficzną, to podobieństwo między nimi bywa pozorne, tzn. na przykład szwedzkie aj oraz oj wyrażają inne emocje niż polskie aj oraz oj. Wszystko to powoduje, że proces przekładu tych jednostek językowych jest skomplikowany i niejednokrotnie powoduje zmiany w tekście docelowym względem tekstu wyjściowego.
20
Wnęk, Jan. "Święty Jan Bosko w pedagogice polskiej." Nasza Przeszłość 115 (December 30, 2011): 589–604. http://dx.doi.org/10.52204/np.2011.115.589-604.
Full textAbstract:
Polska recepcja myśli pedagogicznej św. Jana Bosko rozpoczęła się w drugiej połowie XIX wieku. Polscy salezjanie przebywający tam we Włoszech znali poglądy pedagogiczne Bosko, a następnie popularyzowali je po powrocie na ziemie polskie. Katolicka myśl pedagogiczna włoskiego księdza miała wielu zwolenników wśród Polaków. Z upływem czasu nastąpił ilościowy wzrost literatury poświęconej systemowi prewencji. Przetłumaczono na język polski prace autorów zagranicznych podejmujące ten temat, powstały również oryginalne artykuły i dysertacje. To wszystko spowodowało, że myśl Bosko dotycząca spraw oświatowych była lepiej znana w polskim społeczeństwie. Doskonałą formą poszerzania i popularyzacji wiedzy o systemie prewencyjnym są konferencje organizowane przez środowiska akademickie. W rezultacie zostały opublikowane książki zawierające referaty prezentowane na tych konferencjach.
21
Firyn, Sylwia. "Wybrane problemy tłumaczenia tekstów niemieckich pisanych prozą z okresu wczesno-nowo-wysoko-niemieckiego na język polski." Forum Filologiczne Ateneum, no. 1(10)2022 (December 31, 2022): 175–98. http://dx.doi.org/10.36575/2353-2912/1(10)2022.175.
Full textAbstract:
Artykuł poświęcony jest aspektom tłumaczenia tekstów kancelaryjnych w formie rękopisów i tekstów odczytanych z okresu wczesno-nowo-wysoko-niemieckiego. Celem rozważań jest pokazanie metod przekładu tych tekstów na współczesny język polski. Proponowana droga do takiego przekładu składa się z trzech etapów: odczytanie starego rękopisu, przekład tekstu na nowożytny język niemiecki, przekład na współczesny język polski. Ewentualne pominięcie etapu przekładu na współczesny język niemiecki nie jest to wskazane ze względu na fakt, iż wówczas badacze niemieccy bez znajomości języka wczesno-nowo-wysoko-niemieckiego utraciliby dostęp do treści danego tekstu. Prezentowane badania oparte są na tekstach kancelarii Zakonu Krzyżackiego i niemieckojęzycznych kancelarii będących kontynuacją tej kancelarii (np. teksty powstałe w miastach obszaru Prus Królewskich po II pokoju toruńskim).
22
Kuźma, Natalia. "Elementy edukacji IB na lekcjach języka polskiego w klasach wielokulturowych." Acta Universitatis Lodziensis. Kształcenie Polonistyczne Cudzoziemców 27 (December 23, 2020): 543–58. http://dx.doi.org/10.18778/0860-6587.27.32.
Full textAbstract:
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie problematyki nauczania języka polskiego w klasie szkolnej, w której co najmniej jeden z uczniów posługuje się językiem polskim jako drugim. Badacze zajmujący się omawianą kwestią sugerują konieczność opracowania materiałów do nauczania języka polskiego dla wszystkich etapów edukacyjnych. Niniejszy artykuł podejmuje to zagadnienie, a także stanowi wstęp do szerszych badań mających na celu opracowanie warsztatu pracy nauczyciela polonisty nauczającego w klasie, w której znajdują się uczniowie z doświadczeniem migracyjnym. Podstawowe pytanie, jakie przyświeca podjętym tu rozważaniom, odnosi się do efektywności nauczania: jak uczyć i jakie działania edukacyjne podejmować, by zaangażować w proces nauczania zarówno uczniów, dla których język polski jest językiem pierwszym, jak i uczniów, dla których jest to język drugi? W tekście przedstawiono metody nauczania stosowane w edukacji międzynarodowej oraz propozycje ich adaptacji na lekcjach języka polskiego w klasach wielokulturowych.
23
Iacovou, Anna. "Polskie archiwalia jako źródło badań nad tekstem rosyjskim. Specyfika dawnych aktów ślubnych." Językoznawstwo 17, no. 2 (December 2022): 141–49. http://dx.doi.org/10.25312/2391-5137.17/2022_10ai.
Full textAbstract:
W artykule opracowaniu zostały poddane teksty aktów ślubnych zawarte w katolickich parafialnych księgach metrykalnych pochodzących z przełomu XIX/XX wieku z terenu współcześnie mieszczącego się w granicach miasta Łodzi. Celem opracowania jest zarówno zaprezentowanie przykładowych tekstów metryk ślubnych, z zachowaniem ich niezmienionej, oryginalnej postaci, jak i ich analiza od strony językowej. Dzięki zwróceniu uwagi na specyficzne cechy językowe dokumentów Autorka przekonuje o ich wartości naukowej i udowadnia osobliwy charakter języka rosyjskiego, ukształtowany pod wpływem polskim. Ponadto, w artykule wskazano na szablonową budowę dokumentów oraz zawartość treściową poszczególnych ich części. Słowa kluczowe: akt ślubu, metryka parafialna, katolickie księgi metrykalne, akty metrykalne, język rosyjski, język polski
24
Beszterda, Ingeborga. "Lingua e dialetto nel comportamento verbale degli italiani attraverso la stilizzazione letteraria dell’oralità nei romanzi di A. Camilleri. Problemi di traduzione in altre lingue (polacco e francese) dei fenomeni di code-switching nella conversazione." Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis | Studia de Cultura 9, no. 3 (June 28, 2018): 5–13. http://dx.doi.org/10.24917/20837275.9.3.1.
Full textAbstract:
Nel quadro del presente contributo ci si propone di trattare due argomenti in particolare:i fenomeni del cambio di codice (code-switching lingua/dialetto) nella conversazione e il problema della traducibilità in lingue diverse (polacco e francese) di sfumature contestuali determinate dal valore discorsivo e dalle funzioni pragmatiche dell’alternanza di codice lingua/dialetto presso la comunità verbale italiana. L’analisi che ci si propone di condurre consisterà nel paragonare le strategie adoperate da traduttori polacchi e francesi volte a trasferire nelle rispettive lingue peculiarità sociopragmatiche del discorso bilingue tipico della situazione italiana lingua cum dialectis.Język i dialekt w komunikacji werbalnej Włochów. Problem przekładu na języki obce (polski, francuski) zjawiska przełączania kodów [code-switching]W artykule prowadzi się rozważania na temat stopnia przekładalności zjawiska przełączania kodów (język włoski/dialekt), a zwłaszcza jego funkcji dyskursywnych (por. Auer 2003), wykorzystywanych przez włoskich użytkowników języka w konwersacji potocznej. Jako materiał badawczy posłużyły trzy powieści A. Camillerego, w których Autor dokonuje zabiegu stylizacji literackiej na włoski język mówiony. Na podstawie przekładu na język polski i francuski wspomnianych powieści przeprowadza się analizę porównawczą technik translatorycznych zastosowanych przez poszczególnych tłumaczy w tych fragmentach tekstu, gdzie występuje zjawisko przełączania kodów.
25
Czernik, Jakub. "POSTKOLONIALNA OBCOŚĆ W PRZEKŁADZIE NA JĘZYK „POZAKOLONIALNY”." Porównania 20, no. 1 (July 30, 2018): 107–23. http://dx.doi.org/10.14746/p.2017.20.12748.
Full textAbstract:
Przedmiotem niniejszego artykułu są mechanizmy towarzyszące przekładowi literatury postkolonialnej na język „pozakolonialny”, czyli przeniesieniu tekstu poza języki i kultury uczestniczące w (post)kolonialnym zwarciu. Zagadnienia te są omówione na przykładzie przekładów na język polski powieści Chinuy Achebego Things Fall Apart oraz Salmana Rushdiego The Satanic Verses.
26
Piecychna, Beata. "Przymiotniki i imiesłowy przymiotnikowe czynne w przekładzie tekstów reklamowych z języka angielskiego na język polski." Prace Językoznawcze 22, no. 4 (September 3, 2020): 103–19. http://dx.doi.org/10.31648/pj.5818.
Full textAbstract:
Głównym celem pracy jest wykazanie określonych tendencji w przekładzie reklamowymz języka angielskiego na język polski w odniesieniu do przymiotników i imiesłowówprzymiotnikowych czynnych w opisie produktu z branży beauty. Autorka pracy pragniezweryfikować, czy sposób przetłumaczenia wybranych jednostek analizy odpowiada zasadomtworzenia skutecznych tekstów sprzedażowych opracowanym przez specjalistówz branży i językoznawców. W badaniu wykorzystano opis wody toaletowej Blue Wondersfirmy Oriflame oraz jego przekład na język polski. Analiza wykazała, że występującew tekście źródłowym formy adjektywne, istotne z punktu widzenia specyfiki komunikatu,albo zostały pominięte, albo przetłumaczone nieadekwatnie do celu opisu produktu.
27
Kołosowski, Tadeusz. "Tłumaczenie Św. Augustyn, Listy 128-129 [do Marcelina]." Vox Patrum 72 (December 15, 2019): 255–78. http://dx.doi.org/10.31743/vp.4563.
Full text
28
Mikołajczuk, Agnieszka. "Konceptualizacja WSTYDU i DUMY utrwalona w polszczyźnie ogólnej i specjalistycznej (w języku psychologów) – na tle porównawczym języka angielskiego." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio J – Paedagogia-Psychologia 31, no. 4 (April 26, 2019): 17. http://dx.doi.org/10.17951/j.2018.31.4.17-33.
Full textAbstract:
<p>Celem pracy jest porównanie potocznej i specjalistycznej językowej konceptualizacji przeżyć z kategorii WSTYDU i DUMY. Punkt wyjścia stanowi pytanie o rolę języka w kształtowaniu myśli i uczuć. Część główna obejmuje opis konceptualizacji wstydu i dumy utrwalonych w polszczyźnie ogólnej (w porównaniu z językiem angielskim) oraz analizę stosowanych przez psychologów i psychoterapeutów terminów i sposobów obrazowania tych przeżyć (w tekstach pisanych po polsku lub tłumaczonych z języka angielskiego na język polski). W zakończeniu wskazano na wartość interdyscyplinarnej współpracy między psychologami i lingwistami w zakresie badań nad emocjami.</p>
29
Twardowska, Hanna. "Investigating Predicate Types and Mood Selection in Polish Complement Clauses: An Empirical Study." LingVaria 19, no. 1(37) (May 6, 2024): 253–66. http://dx.doi.org/10.12797/lv.19.2024.37.16.
Full textAbstract:
TYPY PREDYKATÓW I WYBÓR TRYBU W POLSKICH ZDANIACH DOPEŁNIENIOWYCH – BADANIE EMPIRYCZNE Często zakłada się, że występowanie trybu łączącego jest ograniczone tylko do języków, które mają osobny paradygmat odmian dla tego trybu. Takie założenia sprawiają, że tryb łączący nie może pojawić się w językach takich jak język polski ze względu na brak osobnych końcówek morfologicznych. Jednakże polska konstrukcja, która składa się ze spójnika zdaniowego żeby oraz imiesłowu przeszłego, wykazuje właściwości semantyczne oraz morfoskładniowe podobne do tych zaobserwowanych dla hiszpańskiego trybu łączącego. Konstrukcja ta pojawia się prawie wyłącznie w zdaniach podrzędnych, nie pozwala na koreferencyjność podmiotów, a także jest defektywna pod względem czasowym. Ponadto możemy ją znaleźć po tych samych typach predykatów, po których występuje tryb łączący w języku hiszpańskim. Z tego względu celem tego artykułu jest pokazanie, że można założyć istnienie konstrukcji koniunktywnej w języku polskim. To założenie potwierdzają dane uzyskane w wyniku badania korpusowego oraz testu gramatyczności.
30
Kryszyń, Teresa. "Język polski na Białorusi." Acta Baltico-Slavica 36 (July 26, 2015): 217–24. http://dx.doi.org/10.11649/abs.2012.013.
Full textAbstract:
Polish language in the Republic of Belarus The situation of the Polish minority in Belarus was always difficult because the politics of Belarusian authorities was focused on destruction of anything connected with Polish culture or possessing Polish roots: intelligentsia, school, theatres, press. The reestablishing of Polish education in late 80-ties of the last century started from scratch therefore and the biggest amount of learners studied Polish in late 90-ties of the XX century. Recently the amount of students has decreased which is explained by the current demographical and political situation. The most significant influence on forming national consciousness is possesses by family. Unfortunately nowadays it is being observed that most of Polish families has not performed that function anymore and using of Polish language by members of Polish families is decreasing. The leading role of Polish language in a Catholic liturgy is changing as well: the word “Catholic” does not mean “Pole”. According to surveys 66% of Catholics would prefer Polish as the language of liturgy, 20% – Belarusian, 10% – Russian and Polish, 4% – another language. This situation creates the possibility of disappearing of Polish language from liturgy and catechism. Consequently the role of Polish schools and organizations in education of children and teenagers has increased. Language acquisition begins in kindergartens during extra lessons or within Polish groups. The forms of language acquisition at school vary a lot. Most of the students learn Polish languages after-hours, some of them attends required Polish classes at school. Moreover there are two Polish schools of Grodno region. There is an opportunity of studying Polish language in high educational establishments in Belarus, e.g. in Grodno State University Polish language department has existed since 1989 and it prepares its students to teaching Polish language. Farther development of Polish education in Belarus depends on both factors the Poles attitude and current political situation in the country. Польский язык в Республике БеларусьПоложение польского национального меньшинства в РБ всегда была трудной, так как политика властей была направлена на уничтожение всего, что имело польские корни и было связано с польской культурой: интеллигенции, школ, театров, газет. В связи с этим возрождение образования на польском языке в конце 80-тых годов прошлого столетия начиналось с нулевого уровня и наибольшее количество учащихся изучало польский язык в конце 90-тых годов XX века. В последние годы наблюдается уменьшение количества учащихся, что объясняется демографической и современной политической ситуацией. На формирование национального самосознания наиболее значительное влияние оказывает cемья. К сожалению, большинство современных польских семей не выполняет эту функцию, использование польского языка как языка внутрисемейных отношений уменьшается. Польский язык в костеле также выходит из употребления, понятие “католик” сегодня уже не означает “поляк”. Как видно из исследований, 66% католиков хотели бы, чтобы литургия в костелах была на польском языке, 20% – на белорусском, 10% – на польском и русском, 4% – ином языке. Такая ситуация создает опасность исчезновения польского языка из литургии и катехизиса. В связи с вышесказанным усиливается роль польских школ и польских общественных объединений в воспитании и обучении детей и молодежи. Oбучение и воспитание детей польскому языку начинается уже в детском саду в кружках либо в специальных группах с обучением и воспитанием на польском языке. В школах обучение польскому языку ведется в разных формах. Наибольшее количество желающих учится во внеурочное время, определенная часть – в классах с обязательным изучением польского языка. Помимо этого в Гродненской области существуют две школы с обучением на польском языке. В высших учебных заведениях Беларуси также изучается польский язык, а в Гродненском госуниверситете с 1989 г. cуществует кафедра полонистики, занимающаяся подготовкой учителей польского языка. Дальнейшее развитие польскоязычного образования в РБ зависит как от позиции поляков, так и от современной политической ситуации в нашей стране.
31
Brzozowski, Jerzy. "O współczesnym języku polskim w Biblii Paulistów." Rocznik Filozoficzny Ignatianum 29, no. 2 (June 29, 2023): 15–40. http://dx.doi.org/10.35765/rfi.2023.2902.3.
Full textAbstract:
Autor niniejszego artykułu stawia tezę, iż w Biblii Paulistów, w szczególności zaś w tłumaczeniu Ewangelii i Psalmów, zastosowano tylko pozornie „język współczesny”, gdyż jej tekst w wielu wypadkach zapożycza pełne frazy z Biblii Tysiąclecia. Powstaje w ten sposób pewna hybryda językowa, mieszająca język potoczny i już utrwalony tradycją „polski styl biblijny”. Tezę tę ilustrują liczne przykłady oparte o analizowany tekst. Kolejną poruszaną kwestią jest teoretyczna i praktyczna zasadność samego faktu sięgania po język współczesny, a w istocie po język potoczny w przekładzie Pisma Świętego. Z teoretycznego punktu widzenia jest to jednoznacznie sprzeczne z tradycją wyznaczoną przez Wulgatę św. Hieronima, którego przekładowy język naruszał kanony łaciny cycerońskiej (a więc języka naturalnie brzmiącego dla ówczesnego wykształconego odbiorcy) w trosce o jak największą wierność wobec oryginału. Święty Hieronim zderzał łacinę ze strukturami składniowymi języka hebrajskiego, w wyniku czego powstała pewna nowa jakość, odbierana jeszcze długi czas później jako „dobroczynny zgrzyt językowy” (sformułowanie A. Bermana), prowadzący również do poszerzenia zasobów języka docelowego. Ta zasada została przyjęta w późniejszych katolickich przekładach Biblii, w tym w przekładzie ks. Jakuba Wujka, i odrzucona dopiero przez nową tradycję protestancką zainaugurowaną przez Marcina Lutra. Z praktycznego natomiast punktu widzenia wolno zadać pytanie o duszpasterską skuteczność używania takiego języka i sięganie do tradycji protestanckiej w sytuacji, gdy kościoły protestanckie Europy pustoszeją mimo propozycji „chrześcijaństwa ułatwionego”.
32
Kobosko, Joanna. "Znaczenie nadawane implantowi ślimakowemu a znajomość języka migowego u dorosłych użytkowników z głuchotą prelingwalną." Men Disability Society 46, no. 4 (December 31, 2019): 39–62. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.7572.
Full textAbstract:
W codziennym życiu osób prelingwalnie głuchych implant ślimakowy (CI) odgrywa ważną rolę. W Polsce, jak dotąd, nie ma badań jakościowych na ten temat oprócz wypowiedzi autobio¬graficznych użytkowników CI. Celem pracy było poznanie tego zagadnienia u osób prelingwalnie głuchych, biegłych w języku polskim fonicznym, znających bądź nie, polski język migowy. Uczestników, którzy odpowiedzieli na ankietę z pytaniem dotyczącym znaczenia CI, podzielono na „grupę foniczną” (n = 29) i „grupę dwujęzyczną” (n = 20) z subiektywnie ocenianą dobrą znajomością języka migowego. Do analizy otrzymanego materiału zastosowano metodę analizy treści (CA). Znaczenie CI zostało dowiedzione (bardzo) pozytywną jego oceną dokonywaną przez użytkowników oraz poprawą ich jakości życia. W grupie „fonicznej” dzieje się tak w związku przede wszystkim z faktem, że CI stwarza badanym możliwość słyszenia, łącznie z muzyką, i ułatwia edukację. „Dwujęzyczni” koncentrowali się na poprawie (rozumienia) mowy i komu¬nikowania się z innymi w języku fonicznym, także na pracy, a niektórzy z nich doświadczali możliwości samorozwoju w związku z korzystaniem z CI.
33
Pieciul-Karmińska, Eliza. "Nijakość w języku i neutralność w literaturze jako sygnał odmienności kulturowej?" Etnolingwistyka. Problemy Języka i Kultury 30 (August 17, 2018): 113. http://dx.doi.org/10.17951/et.2018.0.113.
Full textAbstract:
<p>W myśl koncepcji „językowego obrazu świata” struktura gramatyczna może podpowiadać określone treści, uwypuklać je i akcentować, sprzyjając powstawaniu swoistego „świato-oglądu” (unikatowego i często nieprzetłumaczalnego). Taką strukturą jest rodzaj nijaki w języku niemieckim, gdyż jego częstsze użycie spowodowane jest brakiem końcówek rodzajowych w formach czasownika, oraz faktem, iż wszystkie zdrobnienia (posiadające końcówkę „-chen”, „-lein”) są z zasady rodzaju nijakiego (stąd chociażby zaskakująca dla polszczyzny gramatyczna nijakość „dziewczyny” w języku niemieckim). Szczególnie istotny jest w tym kontekście zaimek „es”, który nie tylko zastępuje rzeczowniki w rodzaju nijakim, lecz spełnia ponadto szereg istotnych funkcji gramatycznych. Nieprzypadkowo Siegmund Freud wybrał „das Es” jako nazwę dla opisywanej przez siebie kategorii dziecięcości (tłumaczonej na język polski za angielskim przekładem mylnie jako „id”).</p><p>Produktywność i częstotliwość użycia rodzaju nijakiego pozostawia oczywiście ślad. W literaturze pięknej kategoria ta służy nie tylko do wyrażania treści związanych z nijakością/dziecięcością, lecz werbalizuje również zjawiska związane z neutralnością/uniwersalnością, co pokazuję na przykładach zaczerpniętych z baśni braci Grimm i Ernsta Theodora Amadeusa Hoffmana oraz współczesnej literatury dziecięcej (książek Paula Maara). Następnie chciałabym zapytać, co dzieje się z kategorią nijakości w sytuacji przekładu na język polski i czy jej redukcja wiąże się wyłącznie z faktem nieprzekładalności językowej i „terrorem polszczyzny”, czy może być także nieświadomym (a może świadomym) odrzuceniem tej kategorii na rzecz dychotomizacji świata na żywioł męski i żeński.</p>Na przykładzie jednego zjawiska gramatycznego pokazuję, w jaki sposób elementy języka manifestują się w literaturze i czy mogą stanowić barierę kulturową w sytuacji przekładu na inny język.
34
Pieciul-Karmińska, Eliza. "Nijakość w języku i neutralność w literaturze jako sygnał odmienności kulturowej?" Etnolingwistyka. Problemy Języka i Kultury 30 (August 17, 2018): 113. http://dx.doi.org/10.17951/et.2018.30.113.
Full textAbstract:
<p>W myśl koncepcji „językowego obrazu świata” struktura gramatyczna może podpowiadać określone treści, uwypuklać je i akcentować, sprzyjając powstawaniu swoistego „świato-oglądu” (unikatowego i często nieprzetłumaczalnego). Taką strukturą jest rodzaj nijaki w języku niemieckim, gdyż jego częstsze użycie spowodowane jest brakiem końcówek rodzajowych w formach czasownika, oraz faktem, iż wszystkie zdrobnienia (posiadające końcówkę „-chen”, „-lein”) są z zasady rodzaju nijakiego (stąd chociażby zaskakująca dla polszczyzny gramatyczna nijakość „dziewczyny” w języku niemieckim). Szczególnie istotny jest w tym kontekście zaimek „es”, który nie tylko zastępuje rzeczowniki w rodzaju nijakim, lecz spełnia ponadto szereg istotnych funkcji gramatycznych. Nieprzypadkowo Siegmund Freud wybrał „das Es” jako nazwę dla opisywanej przez siebie kategorii dziecięcości (tłumaczonej na język polski za angielskim przekładem mylnie jako „id”).</p><p>Produktywność i częstotliwość użycia rodzaju nijakiego pozostawia oczywiście ślad. W literaturze pięknej kategoria ta służy nie tylko do wyrażania treści związanych z nijakością/dziecięcością, lecz werbalizuje również zjawiska związane z neutralnością/uniwersalnością, co pokazuję na przykładach zaczerpniętych z baśni braci Grimm i Ernsta Theodora Amadeusa Hoffmana oraz współczesnej literatury dziecięcej (książek Paula Maara). Następnie chciałabym zapytać, co dzieje się z kategorią nijakości w sytuacji przekładu na język polski i czy jej redukcja wiąże się wyłącznie z faktem nieprzekładalności językowej i „terrorem polszczyzny”, czy może być także nieświadomym (a może świadomym) odrzuceniem tej kategorii na rzecz dychotomizacji świata na żywioł męski i żeński.</p>Na przykładzie jednego zjawiska gramatycznego pokazuję, w jaki sposób elementy języka manifestują się w literaturze i czy mogą stanowić barierę kulturową w sytuacji przekładu na inny język.
35
Satoła-Staśkowiak, Joanna. "Krótko o kilku współczesnych tendencjach, obserwowanych w polskiej ortografii, leksyce i składni, obecnych w komunikacji medialnej." Językoznawstwo 17, no. 2 (December 2022): 37–48. http://dx.doi.org/10.25312/2391-5137.17/2022_03jss.
Full textAbstract:
W artykule zwrócono uwagę na kilka tendencji obserwowanych ostatnio w polskiej, współczesnej komunikacji medialnej. Przedmiot rozważań dotyczy zjawisk składniowych, leksykalnych i ortograficznych, które dotychczas najczęściej nie miały odzwierciedlenia w polskiej normie językowej. Część z nich z pewnością ma charakter przejściowy, część najprawdopodobniej pozostanie we współczesnym języku polskim na dłuższej. Prezentowany w artykule materiał został wyekscerpowany z dostępnych w ostatnich miesiącach w sieci wpisów internetowych, blogów, twittów, artykułów, i filmów opublikowanych na You Tube. Słowa kluczowe: współczesna, medialna komunikacja językowa, język polski, ortografia, leksyka składnia, neologizmy, okazjonalizmy, współczesne tendencje językowe.
36
Lewicki, Roman. "Rosyjski czasownik говеть i jego derywaty w konfrontacji przekładowej." Roczniki Humanistyczne 71, no. 7 (September 26, 2023): 245–67. http://dx.doi.org/10.18290/rh23717.15.
Full textAbstract:
Artykuł prezentuje wyniki badania polskich odpowiedników przekładowych wszystkich rosyjskich leksemów wchodzących w skład gniazda derywacyjnego motywowanego czasownikiem говеть, przeprowadzone na kompletnym materiale tekstów rosyjskich ujętych w Narodowym Korpusie Języka Rosyjskiego i ich przekładach na język polski. Leksemy te, należące do słownictwa religijnego stosowanego powszechnie w sferze prawosławnej obyczajowości religijnej, nie mają stałych ekwiwalentów w języku polskim, co wymaga od tłumaczy zwiększonego wysiłku w ustalaniu ekwiwalentów oraz doborze odpowiednich technik translatorskich. Analizie poddano 91 kontekstów użycia badanych leksemów w 34 utworach literatury rosyjskiej XIX i XX wieku oraz ich przekładach. Stwierdzono, że tłumacze stosują szereg technik translatorskich, z których najczęstsza okazała się konkretyzacja, polegająca na redukcji w przekładach struktury semantycznej jednostek oryginalnych. Zastosowane techniki prowadzą do adaptacji kulturowej, w rezultacie nie akcentują odmienności prawosławnej obyczajowości religijnej. Obraz rosyjskiej obyczajowości prawosławnej ulega modyfikacji, a do czytelnika polskiego z reguły nie dociera informacja o jego specyficznych cechach.
37
Wojtkowski, Julian. "Joannes Marienwerder, De octo beatitudinibus." Forum Teologiczne 18 (October 12, 2017): 243–72. http://dx.doi.org/10.31648/ft.2331.
Full textAbstract:
Artykuł jest trnsliteracją łacińską i przekładem na język polski dzieła "De octo beatitudinibus" autorstwa Joannesa Marienwerdera (Jana z Kwidzyna). Tekst jest dwujęzyczny. Jest to pierwszy w dziejach przekład na język polski. Źródło to ma wartość historyczną, teologiczną i językoznawczą.
38
Mikołajczak, Tytus. "Prawa Lipit-Esztara." Czasopismo Prawno-Historyczne 74, no. 2 (January 4, 2023): 37–57. http://dx.doi.org/10.14746/cph.2022.2.2.
Full textAbstract:
Artykuł przedstawia nowe i aktualne tłumaczenie praw Lipit-Esztara (ok. 1936-1926 p.n.e.) z języka sumeryjskiego na język polski. Lipit-Esztar był władcą I dynastii Isin, która rozpoczęła okres starobabiloński w historii starożytnej Mezopotamii. Jego prawa cechuje więc wiele podobieństw do praw Hammurabiego.
39
Gajak-Toczek, Małgorzata. "Przed maturą – język polski online." Kultura i Wychowanie 19, no. 1 (September 22, 2021): 9–24. http://dx.doi.org/10.25312/2083-2923.19/2021_01mgt.
Full textAbstract:
Autorka w artykule Przed maturą – język polski online rozważa problemy, jakie napotkali nauczyciele szkół średnich, uczący w klasach maturalnych w nowych warunkach, które stworzyła pandemia Covid-19. Dotyczą one możliwości prowadzenia dialogu edukacyjnego, zachowania podmiotowości partnerów procesu edukacyjnego, środków, po które sięgali poloniści, by umożliwić uczniom nie tylko realizację bieżącego materiału, lecz także przygotowanie się do egzaminu kończącego szkołę średnią. Trudności, które towarzyszyły im w codziennej pracy przezwyciężali podejmując działania, które tworzyły strategie ułatwiające rekapitulację materiału. Słowa kluczowe: nauczanie literatury, matura, dialog edukacyjny, pandemia
40
Borowski, Andrzej. "Przekład jako tłumaczenie, czyli…interpretacja." Humanities and Cultural Studies 3, no. 3 (October 26, 2022): 77–90. http://dx.doi.org/10.55225/hcs.432.
Full textAbstract:
Przekładom tekstu artystycznego (tj. poezji albo prozy) z jednego języka narodowego na inny język narodowy przypisuje się dwie funkcje. Pierwszą można określić jako „uprzystępnienie” czytelnikowi, który nie zna języka oryginału składników znaczeniowych tekstu tłumaczonego (metafraza) czyli jego fabuły, technik obrazowania czyli figur stylistycznych, konstruowania sytuacji lirycznej etc. Funkcja druga tłumaczenia to głębokie wniknięcie w sens tekstu przekładanego (hermeneia), jego upodmiotowiona interpretacja, czasami też jego twórcze rozwinięcie. Materiałem ilustrującym te rozważania są dwa przykłady. Pierwszy pochodzi z parafrazy Psalmu I w interpretacji Jana Kochanowskiego. Przykład drugi to analiza kilku pierwszych wersów Boskiej komedii Dantego w tłumaczeniach na język polski.
41
Kowalski, Mateusz. "Język migowy formą komunikacji z osobami niepełnosprawnymi słuchowo." Resovia Sacra 29 (September 19, 2023): 315–29. http://dx.doi.org/10.52097/rs.2022.315-329.
Full textAbstract:
Celem niniejszego artykułu jest ukazanie języka migowego jako formy komunikowania się osób z niepełnosprawnością słuchową między sobą oraz z osobami słyszącymi. Artykuł podzielony jest na trzy części. W pierwszej części analizuję rys historyczny formułowania się współcześnie istniejącego języka migowego. Wychodząc od niewerbalnych form komunikowania się osób głuchych już w początkach historii człowieka, rekonstruuję najważniejsze wydarzenia związane z rozwojem form tego języka. Akcentuję przy tym szczególnie wkład szkolnictwa osób głuchych.W drugiej części pochylam się na naturą języka migowego, charakteryzując jego elementy (poszczególne znaki i gesty) oraz reguły służące do tworzenia z nich zwartego języka. W tej części także opisywane są dwa najważniejsze systemy języka migowego tj. Polski Język Migowy i System Językowy-Migowy.W ostatniej części przedstawiam, w jaki sposób język migowy jest wykorzystywany w środowiskach osób z niepełnosprawnością słuchową, a także w relacji ze światem osób słyszących. Analizuję takie sytuacje życiowe jak relacje rodzinne, funkcjonowanie w społeczeństwie oraz sytuację prawną języka migowego. Na podstawie tych analiz możemy dojść do wniosku, że język migowy jest niezbędną formą wykorzystywaną w komunikowaniu się osób z niepełnosprawnością słuchową. Jego brak powoduję znaczne ograniczenie poziomu rozwoju społecznego osoby głuchej. Należy więc nadal popierać i upowszechniać język migowy, także wśród osób słyszących.
42
Golachowska, Ewa. "Catholic religious vocabulary in the modern Belarusian language." Studia Białorutenistyczne 12 (March 27, 2019): 215. http://dx.doi.org/10.17951/sb.2018.12.215-225.
Full textAbstract:
<p>Celem artykułu jest analiza wybranego słownictwa konfesyjnego w języku białoruskim, ze szczególnym uwzględnieniem mechanizmów tworzenia leksyki na potrzeby Kościoła katolickiego na tle zróżnicowania religijnego i kulturowego Białorusi. Co istotne, we współczesnym języku białoruskim nie funkcjonuje ogólnie przyjęta przez wszystkie wyznania chrześcijańskie terminologia teologiczna, obejmująca pojęcia religijne oraz słownictwo biblijne, a wynika to ze współistnienia na badanym terenie różnych orientacji kulturowych i tradycji chrześcijańskich, które uwarunkowane były wpływami religii dominujących w sąsiednich krajach. Badania zostały przeprowadzone dwiema metodami: socjolingwistyczną, która na podstawie otwartych wywiadów i obserwacji uczestniczącej pozwoliła na określenie prestiżu używanych w sferze <em>sacrum </em>języków wśród przedstawicieli różnych pokoleń, oraz metodą opisu leksykograficznego, prezentującą katolicką leksykę religijną wyekscerpowaną z dostępnych źródeł drukowanych oraz internetowych i zestawioną z odpowiadającą jej leksyką prawosławną. Przez teren Białorusi przebiega linia podziału między zwolennikami języka białoruskiego i polskiego w liturgii. Wśród przedstawicieli najstarszego pokolenia przeważa opinia, że to język polski jest predestynowany do używania w sferze <em>sacrum</em>. Młodzi katolicy o białoruskiej identyfikacji narodowej uważają natomiast, że w słownictwie liturgicznym zbyt wiele jest polonizmów, które bez trudu mogą być zastąpione leksemami białoruskimi. Mieszkańcy Grodzieńszczyzny opowiadają się za polszczyzną, podczas gdy na pozostałym terenie język białoruski w kościele jest akceptowany, a nawet pożądany. Analiza leksyki religijnej tekstów używanych przez Kościół katolicki na Białorusi pokazuje, że w zakresie leksyki na badanym terenie mamy do czynienia z białoruszczyzną silnie interferowaną przez język polski. Wyraźnie widać, że słownictwo to bazuje na polszczyźnie oraz stanowi odzwierciedlenie przyzwyczajeń językowych wiernych Kościoła katolickiego. Rozmowy prowadzone z młodymi duchownymi Kościoła katolickiego na Białorusi oraz przedstawicielami białoruskiej inteligencji katolickiej pokazują, że z łatwością identyfikują oni obce białoruszczyźnie słownictwo w tekstach religijnych. Należy przypuszczać, że w najbliższym czasie katolicka leksyka religijna będzie się zmieniać w kierunku unifikacji ze słownictwem innych wyznań, zwłaszcza prawosławia, które z przeszkodami, ale stopniowo zaczyna wprowadzać język białoruski do nabożeństw.</p>
43
Puszkin, Aleksander, Włodzimierz Słobodnik, and Szymon (Szemaja) Firkowicz. "Dostłarha - Do przyjaciół." Awazymyz. Pismo historyczno-społeczno-kulturalne Karaimów 27, no. 2 (51) (June 30, 2016): 3. http://dx.doi.org/10.33229/az.74.
Full text
44
Kosiorowska, Agnieszka. "Matka Polka ekspertka." LUD. Organ Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego i Komitetu Nauk Etnologicznych PAN 106 (December 16, 2022): 75–107. http://dx.doi.org/10.12775/lud106.2022.04.
Full textAbstract:
Bazując na etnograficznych badaniach terenowe przeprowadzonych wśród społeczności polskiej w Paryżu, odpowiadam na pytanie, dlaczego wykształcone Polki z klasy średniej skutecznie przekazują język polski swoim dzieciom. Zwracam uwagę, że członkowie społeczności polskiej we Francji nie zawsze uczyli dzieci polskiego i analizuję czynniki, które doprowadziły do utrwalenia się normy przekazywania języka w badanej grupie. Zgromadzony materiał przedstawiam w kontekście francuskiej historii imigracji i mniejszości, w którą wpisuje się historia polskiej imigracji do Francji. W szczególności, pokazuję, że społeczność polska skorzystała na osiągnięciach ruchów społecznych, które miały miejsce w latach osiemdziesiątych i były zainicjowane przez młodzież wywodzącą się z krajów Maghrebu. Analizuję także wpływ, jaki na kształtowanie praktyk językowych moich rozmówczyń wpływają dyskursy narodowe oraz eksperckie. Przyglądam się temu, w jaki sposób skonstruowany jest dyskurs ekspercki na temat dwujęzyczności i pokazuję, że posługiwanie się nim może stanowić strategię oporu wobec polityk asymilacyjnych państwa francuskiego. Zwracam także uwagę, jaki wpływ na opisywane zjawiska ma sytuacja moich rozmówczyń na francuskim rynku pracy.
45
Hajduk-Gawron, Wioletta. "Język polski i kultura polska jako egzotyczne w Republice Korei." Roczniki Humanistyczne 70, no. 10 (December 16, 2022): 79–94. http://dx.doi.org/10.18290/rh227010.5.
Full textAbstract:
Celem rozważań przedstawionych w artykule jest przyjrzenie się, w ujęciu funkcjonalnym, kulturze, literaturze i językowi polskiemu postrzeganych jako egzotyczne w Republice Korei.
We wstępie nakreślono uwarunkowania geopolityczne Korei Południowej, które w pewnym zarysie mogą odzwierciedlać stopień dostępności tego kraju dla cudzoziemców i otwartość jego mieszkańców na kultury obce. W dalszej części szkicu podjęto próbę przybliżenia relacji polsko-‑koreańskich na podstawie opublikowanych w Polsce i Korei wydań popularno-naukowych. Analiza wybranych publikacji potwierdza tezę o egzotyce języka polskiego i polskiej kultury w Korei, równocześnie wskazuje na obopólne zainteresowania oraz wyszukiwania miejsc wspólnych w historii i tekstach literackich. Następnie przybliżono recepcję literatury polskiej w Korei jako jedną z możliwości oswajania odległej kultury, historię jedynych do tej pory studiów polskich na Hankuk Univerity of Foreign Studies oraz opisano politykę językową rządu koreańskiego wobec edukacji rzadkich języków obcych. Szkic zawiera również opis projektu, w ramach którego powstała seria podręczników, stanowiących wzbogacenie oferty glottodydaktyki polonistycznej o pomoce skierowane do odbiorców koreańskojęzycznych.
46
Bal, Ewa. "Rozszczelnianie pola językowej uznawalności: O mobilności kulturowej dramatu ukraińskiego w Polsce po 24 lutego 2022." Pamiętnik Teatralny 72, no. 4 (December 16, 2023): 81–98. http://dx.doi.org/10.36744/pt.1585.
Full textAbstract:
Artykuł jest próbą włączenia refleksji na temat mobilności kulturowej dramatu i teatru ukraińskiego w Polsce po 24 lutego 2022 w obręb badań nad wielojęzycznością i wieloetnicznością teatru w kontekście współczesnych ruchów migracyjnych. W centrum zainteresowania znajdują się strategie przedstawieniowe ukraińskich dramatów prezentowanych w Polsce w szczególnych okolicznościach wywołanych pełnowymiarową napaścią Rosji na Ukrainę. Autorka analizuje wybrane czytania performatywne dramatów tłumaczonych na język polski oraz projekty teatralne ukraińskich artystów realizowane w Polsce, by zbadać różne architektury międzykulturowego spotkania w ramach działań artystycznych i wzmacniania podmiotowości przybyszów z Ukrainy, między innymi poprzez równouprawnienie ich języka. Za najistotniejszy element architektury międzykulturowego spotkania uznaje różne strategie rozszczelniania pola językowej uznawalności, które sytuuje omawiane na polskim gruncie zjawiska w obrębie szerszych badań nad performatywnością języka i jego cielesną materialnością oraz performowania uchodźctwa.
47
Romanowski, Piotr. "Koncepcja rodzinnej polityki językowej na przykładzie rodzin polsko-australijskich." Roczniki Humanistyczne 70, no. 6 (July 27, 2022): 147–63. http://dx.doi.org/10.18290/rh22706.8.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest omówienie rodzinnej polityki językowej wybranych rodzin polsko-‑australijskich mieszkających w Melbourne. Rodzinna polityka językowa obejmuje takie koncepcje, jak: przekonania językowe, działania językowe oraz zarządzanie językiem. Dla lepszego zrozumienia kontekstu badania została zarysowana historia polskiej emigracji do Australii. Elementy kluczowe w badaniu nad rodzinną polityką językową obejmują socjalizację językową oraz języki odziedziczone (w omawianym przypadku – język polski), które zostały omówione w dalszej części artykułu. Następnie przedstawiono opis badania przeprowadzonego w polskiej diasporze w Australii w latach 2014-2016. Badanie obejmowało rodziny mieszane, które wyraziły zgodę na udział w studium przypadku, obejmującym wywiady, obserwacje i portrety rodzinne dzieci. Wcześniej, na podstawie badania internetowego, obejmującego 124 rodziców, została przeprowadzona analiza ilościowa.
48
Smoła, Marek. "Domowe roślinne środki lecznicze na podstawie Kalendarza „Szkolnictwa” – organu nauczycieli ludowych na Rok Pański 1896." Health Promotion & Physical Activity 23, no. 2 (October 10, 2023): 29–35. http://dx.doi.org/10.55225/hppa.514.
Full textAbstract:
Artykuł jest edycją źródłową pochodzącego z XIX wieku tekstu opublikowanego pierwotnie w kalendarzu stanowiącym dodatek do czasopisma Szkolnictwo, adresowanego do nauczycieli szkół ludowych. O ile tekst wydrukowano w 1895 r. w języku polskim, o tyle jednak pochodzi on z niemieckiej publikacji ks. Sebastiana Kneippa, duchownego i wybitnego znawcy medycyny naturalnej. Jego publikacja Meine Wasserkur (z 1886 r.) już w 1890 r. została przetłumaczona na język polski. Szybko okazało się, że proponowana przez niego metoda kuracji jest zbieżna z praktykowaną w ludowości Galicji choćby naturalną – ziołową medycyną. Stąd popularność publikacji ks. Kneippa, która stała się podstawą porad publikowanych w Kalendarzu z 1895 r. i w niniejszej publikacji.
49
Kościelniak, Lucyna, and Ewelina Moroń. "Historia migana – między narracją a przekładem. Uwagi metodologiczne do zbierania i opracowywania relacji osób niesłyszących." Wrocławski Rocznik Historii Mówionej 7 (December 29, 2017): 35–67. http://dx.doi.org/10.26774/wrhm.166.
Full textAbstract:
W artykule zaprezentowano pionierski w Polsce projekt dotyczący nagrywania relacji biograficznych osób głuchych i niedosłyszących, związanych z wrocławskim środowiskiem Głuchych. Autorki poruszają w nim zagadnienia metodologiczne związane z sytuacją przekładu języka migowego na język polski i zapisu języka wizualno-przestrzennego w postaci tekstu. Charakteryzują też wyzwania, przed jakimi stanął zespół badawczy realizujący projekt „Historia migana” i dzielą się refleksją nad błędami popełnionymi w trakcie projektu.
50
Németh, Michał. "Listy Sergiusza Rudkowskiego do Profesora Tadeusza Kowalskiego." Almanach Karaimski 9 (December 30, 2020): 59–113. http://dx.doi.org/10.33229/ak.2020.9.2.
Full textAbstract:
W niniejszym artykule przedstawiono korespondencję między Sergiuszem Rudkowskim (1873–1944), karaimskim literatem i działaczem społecznym, a Profesorem Tadeuszem Kowalskim (1889–1948), założycielem współczesnej orientalistki w Polsce. Listy powstały w okresie międzywojennym (między 1926 a 1939 rokiem) i dotyczą przede wszystkim spraw językowych i badań naukowych. Niestety zachowały się wyłącznie listy przesłane przez Rudkowskiego, a przechowywane są one w Archiwum Nauki PAN i PAU w Krakowie. Odpowiedzi Kowalskiego nie przetrwały drugiej wojny światowej. Kolekcja składa się z sześciu listów: dwa z nich napisane zostały po karaimsku (w dialekcie łucko-halickim), cztery listy sporządzono w języku polskim. Do jednego z polskojęzycznych listów Rudkowski dołączył tekst swego przemówienia w języku karaimskim z prośbą by Kowalski przetłumaczył go na język polski. Niniejsza praca zawiera więc edycję krytyczną łącznie ośmiu tekstów: sześciu listów, jednego załącznika oraz tłumaczenia owego załącznika. W artykule zawarto również analizę językową teksów karaimskich, co jest tu szczególnie istotne z uwagi na fakt, że w chwili obecnej dysponujemy stosunkowo małą liczbą źródeł, które mogą stanowić podstawę do badań nad dialektem łucko-halickim języka zachodniokaraimskiego jako języka potocznego, a mowa tu przecież u języku już wymarłym. Większość znanych nam źródeł to utwory religijne lub literackie, które do takich badań z oczywistych względów się nie nadają. Z uwagi więc na tę okoliczność fragmenty karaimskie otrzymały obszerny komentarz językoznawczy ze szczególnym uwzględnieniem zjawisk potocznych i słowiańskich wpływów strukturalnych. Do artykułu załączono facsimilia listów.