Journal articles on the topic 'Kodeks wykroczeń'

Artykuł poświęcony jest zagadnieniu prawnej odpowiedzialności nauczycieli. Niewłaściwe wypełnianie obowiązków zawodowych w każdej grupie zawodowej łączy się z ryzykiem poniesienia odpowiedzialności przez jej przedstawicieli. W związku z nienależytym wykonywaniem obowiązków pracowniczych lub dokonaniem określonych czynów sprzecznych z prawem również wobec nauczycieli mogą być wyciągane określone konsekwencje prawne. Przepisy dotyczące zasad prawnej odpowiedzialności nauczycieli mają zróżnicowany charakter i uregulowane zostały w wielu aktach prawnych. Zasady odpowiedzialności dyscyplinarnej znajdują odzwierciedlenie w Karcie Nauczyciela, reguły odpowiedzialności materialnej i porządkowej zawarte są w Kodeksie pracy, w kwestii cywilnoprawnej odpowiedzialności odszkodowawczej zastosowanie mają ustawa o systemie oświaty oraz ewentualnie Kodeks cywilny, natomiast odpowiedzialność karna i odpowiedzialność za wykroczenie, jaką może ponieść nauczyciel, wynika z naruszenia przez niego przepisów Kodeksu karnego lub Kodeksu wykroczeń.

Prawo wykroczeń zawiera czyny o charakterze zarówno kryminalnym, jak i administra-cyjnym. Wymusza to na ustawodawcy zróżnicowany system reakcji. Obok stricte penalnych form oddziaływania na sprawcę wykroczenia kodeks wykroczeń pozwala na zastosowanie między innymi środków oddziaływania wychowawczego. Celem artykułu jest przedstawienie tych środków, kryte-riów ich stosowania oraz podkreślenie potrzeby zmian w zakresie art. 41 k.w.

Reguła wyłączności ustawodawstwa karnego skarbowego w zakresie typizacji czynu zabronionego jako „przestępstwa skarbowego” lub „wykroczenia skarbowego” jest tradycyjnym rozwiązaniem normatywnym prawa karnego skarbowego od 1926 r. Jest to jedna z swoistości prawa karnego skarbowego na tle prawa karnego powszechnego (pospolitego). Pomimo obowiązywania reguły wyłączności ustawodawstwa karnego skarbowego w zakresie typizacji czynu zabronionego jako „przestępstwa skarbowego” lub „wykroczenia skarbowego”, w praktyce legislacyjnej pojawiają się problemy związane z lokalizacją tej kategorii czynu zabronionego. O zaliczeniu danego typu czynu zabronionego do kategorii przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego decyduje normodawca, lokalizując ten typ czyn zabronionego w części szczególnej Kodeksu karnego skarbowego. To, co jest w części szczególnej Kodeksu karnego skarbowego, jest przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym, a to, co jest poza Kodeksem karnym skarbowym, jest przestępstwem powszechnym lub wykroczeniem powszechnym. W praktyce oznacza to, że przepisy art. 1-53 k.k.s stosuje się tylko do przestępstw skarbowych i wykroczeń skarbowych z części szczególnej k.k.s. Analiza przeprowadzona przez autora prowadzi także do wniosku, że rozparcelowanie przepisów Kodeksu karnego skarbowe (do Kodeksu karnego i Kodeksu wykroczeń) nie jest możliwe do przeprowadzenia. Reguła wyłączności ustawodawstwa karnego skarbowego w zakresie typizacji czynu zabronionego jako „przestępstwa skarbowego” lub „wykroczenia skarbowego” jest rozwiązaniem normatywnym zasadnym i niezbędnym na gruncie ustawodawstwa karnego skarbowego.

Opracowanie jest głosem w debacie nad przyjęciem optymalnego modelu reakcji na wykroczenia. Rozważaniom w tym zakresie towarzyszy historyczne ujęcie rozwoju prawa wykroczeń, które ukazuje interesujący obraz oryginalnych propozycji normatywnych formułowanych w czasach dwudziestolecia międzywojennego, następnie czasach autorytaryzmu, aż po współczesność. Ich wnikliwa analiza pozwala wyodrębnić charakterystyczne dla prawa wykroczeń etapy: pierwszy — od 1919 do 1951 roku, odzwierciedlający administracyjny wzorzec rozpatrywania spraw o wykroczenia przechodzący stopniowo w model mieszany; drugi — od 1952 do 1990 roku, reprezentujący model pośredni pomiędzy systemem administracyjnym a sądowym, wyróżniający się działaniem kolegiów orzekających w sprawach o wykroczenia, wzmocniony kodyfikacją prawa wykroczeń z 1971 roku; wreszcie trzeci etap — od roku 1990, zapowiadający kierunek usądowienia prawa wykroczeń, pogłębiony wejściem w życie kompleksowej kodyfikacji prawa karnego z 1997 roku, do której bardzo „zbliżono” prawo wykroczeń, i — na koniec — zwieńczony w 2001 roku przyjęciem w pełni sądowego modelu orzeczniczego. Przedstawiony schemat normatywnego działania polskiego ustawodawcy w efekcie finalnym wyłonił karnistyczny model prawa wykroczeń oparty na tak zwanym małym kodeksie karnym, czyli zawierającym regulacje materialnoprawne kodeksie wykroczeń z 1971 roku, oraz wskazanej już ustawie procesowej z 2001 roku, określającej zakres kognicji sądów orzekających w sprawach o wykroczenia. Z perspektywy historycznej utrzymanie wykroczeń w ramach prawa karnego i przyjęcie do ich rozstrzygania zasad odpowiedzialności karnej można postrzegać jako uznanie pewnej koncepcji modelu w sprawach o wykroczenia i jej konsekwentną realizację. Niemniej jednak dynamika prawa oraz występujące w jego obszarze niedostatki legislacyjne od pewnego czasu wymuszają poszukiwanie nowych rozwiązań prawnych przeciwdziałających bezprawiu administracyjnemu czy też bezprawiu karnemu o mniejszej społecznej szkodliwości. Chodzi tu zwłaszcza o ich penalizację w postaci deliktów administracyjnych, to jest czynów zabronionych pod groźbą administracyjnej sankcji pieniężnej, których konstrukcja przypomina przestępstwa bądź wykroczenia. Mimo wyraźnego podobieństwa czyny te nie są zaliczane do wskazanej kategorii, wobec czego nie stosuje się do nich gwarancji właściwych dla odpowiedzialności karnej. Wystąpienie tego rodzaju zjawiska w rozwoju prawa niewątpliwie aktualizuje pytanie, czy w prawie wykroczeń należy dalej rozwijać model karnistyczny, w zasadzie odpowiadający współczesnemu, czy może właściwsze byłoby przyjęcie innego kierunku i stworzenie stricte administracyjnego modelu odpowiedzialności za drobniejsze czyny zabronione. W debacie publicznej i piśmiennictwie prawniczym można oczywiście odnaleźć zróżnicowane wypowiedzi praktyków i przedstawicieli nauki odnoszących się do reformy wykroczeń. Nie wchodząc w szczegóły formułowanych propozycji, autorkom niniejszego opracowania bliższe pozostają poglądy zwolenników tradycyjnego ujęcia modelu wykroczeniowego, w którym wzorowanie zasad odpowiedzialności za wykroczenia na zasadach ogólnych prawa karnego uważa się za prawidłowe. Stanowisko to nie wyklucza potrzeby działań nowelizacyjnych, a raczej wyraża, na tę chwilę, nieprzekonanie co do zasadności całkowitej zmiany modelowej. Konieczność nowelizacji części ogólnej kodeksu wykroczeń, w tym katalogu środków reakcji na wykroczenia, czy aktualizacji części szczególnej, obejmującej choćby przekształcenie niektórych wykroczeń w delikty administracyjne, zdaniem autorek stanowi wystarczająco poważne wyzwanie legislacyjne. Utrzymanie prawa wykroczeń jako odrębnej gałęzi prawa wymusza także odniesienie się do przyjętych struktur ustrojowych i procesowych oraz zgłaszanych w tym obszarze zmian. Podejmując ten wątek, autorki opracowania reprezentują mało popularne obecnie stanowisko utrzymania trybu sądowego w rozpoznawaniu spraw o wykroczenia. W przypadku wykroczeń możemy mówić o czynach mniejszej wagi, zabronionych przez ustawę pod groźbą kary, której wymierzenie należy do kompetencji organu sprawującego wymiar sprawiedliwości i zostaje poprzedzone procesem ustalenia winy. Niezbędne jest wobec tego zachowanie zasad odpowiedzialności nakierowanych na zabezpieczenie gwarancji uczestników postępowania, które może zapewnić jedynie postępowanie sądowe. Przekazanie wykroczeń organom niesądowym zaprzecza tym zasadom, wzbudza ponadto wątpliwości natury konstytucyjnej. Takie podejście nie zwalnia oczywiście ustawodawcy z obowiązku zwiększenia mechanizmów uproszczenia i przyśpieszenia postępowania w sprawach o wykroczenia. Poza optymalizacją płaszczyzny procesowej należałoby także zastanowić się nad usprawnieniem rozwiązań organizacyjnych mieszczących się jednak w już istniejących strukturach. W każdym razie respekt dla dotychczasowych, wieloletnich działań ustawodawcy przemawia za kontynuacją aktualnego modelu prawa wykroczeń, oczywiście przy założeniu jego racjonalizacji. Autorki podkreślają, że w obecnych realiach niestabilności prawa można wyrazić obawę co do istnienia warunków do przemodelowania prawa wykroczeń w kierunku odmiennym od realizowanego.

Tematem artykułu jest ochrona małoletnich przed demoralizacją. Wprowadzając w problematykę, artykuł przedstawia najważniejsze przepisy ustawowe chroniące małoletnich, a następnie koncentruje się na dwóch wykroczeniach, których spenalizowanie w kodeksie wykroczeń ma w zamyśle ustawodawcy zapobiegać demoralizacji dzieci i młodzieży. Są to skłanianie małoletniego do żebrania (art. 104) i dopuszczenie do demoralizacji nieletniego (art. 105). Autor dokonuje oceny istniejącego stanu prawnego, odnosząc się do różnych aspektów analizowanych wykroczeń, z podkreśleniem trudności interpretacyjnych, jakie sprawiają te regulacje na gruncie prawa wykroczeń. Artykuł zamyka podsumowanie, zawierające także propozycje uściślenia lub zmiany niektórych przepisów.

Artykuł przedstawia problematykę związaną z określeniem relacji, w jakiej pozostają w stosunku do siebie wykroczenie określone w art. 107 Kodeksu wykroczeń i przestępstwo stalkingu z art. 190a § 1 Kodeksu karnego oraz inne typy przestępstw cechujących się naruszeniem spokoju psychicznego pokrzywdzonego. Czyny te pozostają w stosunku krzyżowania, a granicę pomiędzy nimi wyznacza przede wszystkim intensywność działania sprawcy.

Celem opracowania jest ustalenie znaczenia pojęcia „przestępstwo” na gruncie kodeksu postępowania cywilnego. Zagadnienie to nie było dotąd przedmiotem pogłębionych rozważań w polskiej doktrynie. Tymczasem termin ten, używany kilkukrotnie w przepisach wymienionego kodeksu, może być różnorako rozumiany przede wszystkim ze względu na wielość czynów zabronionych, których popełnienie skutkować może szeroko rozumianą odpowiedzialnością karną. W ocenie autorów uzasadnione jest wąskie rozumienie tego pojęcia w przepisach kodeksu postępowania cywilnego, odpowiadające zasadniczo znaczeniu nadanemu mu w oparciu o przepisy kodeksu karnego. Pojęcie przestępstwa używane w przepisach kodeksu postępowania cywilnego nie obejmuje zaś przestępstw skarbowych, wykroczeń skarbowych ani wykroczeń. The purpose of the study is to determine the meaning of the term ‘offence’ under the Code of Civil Procedure. Hitherto, this issue has not been the subject of comprehensive in-depth considerations in the Polish doctrine. Meanwhile, this term used several times in the provisions of the aforementioned code may be understood in various ways, primarily due to the multiplicity of prohibited acts the commission of which may result in widely understood criminal liability. According to the authors, a narrow understanding of this concept in the provisions of the Code of Civil Procedure is justified what corresponds essentially to the meaning given to it under the provisions of the Criminal Code. Whereas, the term ‘offence’ in the Code of Civil Procedure does not include penal fiscal offences, fiscal petty offences or petty offences.

Przedmiotem niniejszego opracowania jest zagadnienie racjonalizacji kar orzekanych na gruncie prawa wykroczeń. Autorka zwięźle przedstawia dyrektywy i zasady wymiaru poszczególnych kar za wykroczenia oraz wskazuje na potrzebę wprowadzenia zmian w tym zakresie. Przedstawione rozważania zasadniczo prowadzą do konstatacji, iż w obliczu nieuchronnej gruntownej nowelizacji unormowań kodeksu wykroczeń korzystne z punktu widzenia usprawnienia systemu kar za wykroczenia wydaje się nie tylko podnoszone przez doktrynę wyeliminowanie kary aresztu i pozostawienie do dyspozycji sędziego jedynie zastępczej kary aresztu w przypadku niewykonania innych kar, lecz także wyeliminowanie kary o charakterze symbolicznym, jaką jest nagana. Nadto autorka zauważa konieczność podwyższenia granic kary grzywny, które pozostają na niezmienionym poziomie od blisko ćwierćwiecza, oraz proponuje szersze zastosowanie kary ograniczenia wolności.

Glosowany wyrok Sądu Najwyższego dotyczy problematyki orzekania o czynach przeciwko mieniu, w stosunku do których od 9 listopada 2013 r. kryterium uznania danego czynu za przestępstwo albo za wykroczenie stanowi określony w kodeksie wykroczeń wskaźnik minimalnego wynagrodzenia za pracę. We wskazanym zakresie należy mieć na uwadze minimalne wynagrodzenie z daty orzekania w przedmiocie odpowiedzialności za taki czyn, a nie z daty jego popełnienia.

Przedmiotem opracowania jest rozważenie kwestii odpowiedzialności wykroczeniowej duchownego za zorganizowanie w ramach działalności kościoła lub związku wyznaniowego zgromadzenia w sposób niezgodny z rygorami narzuconymi przez państwo. W tym celu autor, bazując na metodzie dogmatycznoprawnej, analizuje wydane w trakcie stanu epidemii rozwiązania normatywne i ocenia ich konstytucyjną poprawność, by następnie poddać pod rozwagę możliwość zastosowania art. 54 i art. 116 § 1a Kodeksu wykroczeń. Przeprowadzone analizy doprowadziły do stwierdzenia, iż prawodawca tworzył w początkowym etapie epidemii prawo w sposób daleki od doskonałego, w tym przekraczając przysługujące mu uprawnienia. Tym samym ograniczone – ale nie niemożliwe – jest wyciągnięcie odpowiedzialności wykroczeniowej w analizowanym zakresie.

Warunkowe zawieszenie wykonania kary aresztu jest jedynym środkiem probacyjnym w wykroczeniach. Nie budzi wątpliwości stwierdzenie, że nie jest koniecznym warunkiem odbycie przez sprawcę kary, by cele kary, jak też postępowania w sprawie o wykroczenie zostały osiągnięte. Jednak szersza analiza omawianego środka probacyjnego wykazuje, że utrzymanie warunkowego zawieszenia wykonania kary aresztu w kodeksie wykroczeń jest wątpliwe. Przemawia za tym sprzeczność przesłanek stosowania kary aresztu i omawianej instytucji, jak również marginalne wykorzystywanie tej instytucji w praktyce.

Artykuł dotyczy aspektów prawnych ujęcia osoby jako ustawowego środka przymusu stosowanego w odniesieniu do nieletniego. Celem publikacji jest ukazanie sytuacji prawnej nieletniego na gruncie ustaw przewidujących środki przymusu w postaci ujęć osób — przede wszystkim jako instrumentu obywatelskiego oraz w postaci rozwiązań nieobywatelskich. W treści artykułu przeprowadzono analizę porównawczą przepisów ustawowych dopuszczających stosowanie przymusu w postaci ujęć osób, przyznanych jako kompetencje społeczne, a także różnorodnych, ściśle określonych grup osób — m.in.: strażników gminnych, strażników ochrony kolei, organów ścigania. Dodatkowo omówiono status prawny nieletniego w odniesieniu do popełniania przestępstw i wykroczeń, a tym samym dopuszczalności stosowania ustaw procesowych karnych (w tym i kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia) w stosunku do osób poniżej 17. roku życia.

W niniejszych rozważaniach dokonano próby określenia lekarskiego badania kwalifikacyjnego jako elementu składowego obowiązku szczepień w Polsce. Dokonano analizy orzecznictwa i poglądów doktryny w tym zakresie. Wykazano związek pomiędzy lekarskim badaniem kwalifikacyjnym a szczepieniem ochronnym i ich wyraźny korelat. Ponadto poddano weryfikacji danych statystycznych w zakresie realizacji obowiązkowych szczepień ochronnych. Ponadto przybliżono sam problem obowiązku szczepień i powstające na gruncie jego realizacji wątpliwości natury prawnej. Artykuł w głównej mierze poświęcony jest próbie odpowiedzenia na pytanie, czy niepoddanie dziecka lekarskiemu badaniu kwalifikacyjnemu może powodować skutki w zakresie odpowiedzialności za wykroczenie, czy też nie. Dokonano szczegółowej analizy art. 115 kodeksu wykroczeń stypizującego wykroczenie polegające na uchylaniu się od obowiązku szczepień. Przy tym zagadnieniu niezbędne było wykazanie ścisłego związku między działalnością organów administracji publicznej a skierowaniem wniosku o ukaranie na podstawie art. 115 k.w.

Artykuł obejmuje analizę ustawowych znamion wykroczenia niszczenia lub uszkadzania urządzeń służących do ochrony brzegów wód morskich lub śródlądowych. Jest to ciekawy typ czynu zabronionego polegającego na wywołaniu czyny za bezskutkowe, jednak Autor twierdzi, że analizowany czyn ma charakter skutkowy. Z uwagi na konstrukcję typu wywołuje on trudności na gruncie zbiegu przepisów ustawy. Ich rozstrzygnięcie następuje na gruncie tzw. reguł wyłączania wielości, z uwzględnieniem zarówno logicznych, jak teleologicznych zasad wykładni.

Celem artykułu jest wykazanie możliwości i trafności kwalifikowania z art. 51 § 1 Kodeksu wykroczeń zachowań działaczy pro-life rozmieszczających w przestrzeni publicznej zdjęcia martwych ludzkich płodów. W tym celu posłużono się wykładnią językową, historyczną, historyczną celowościową, prawnoporównawczą oraz systemową. Wykazano, że prezentowanie na ulicach, placach, parkingach, billboardach barwnych, nieraz wielkoformatowych zdjęć zakrwawionych (czasem rozczłonkowanych) ludzkich płodów narusza spokój publiczny, wywołuje zgorszenie, a nawet może zakłócać porządek publiczny. Zachowanie działaczy pro-life realizuje również znamię wybryku. We wskazanych przestrzeniach publicznych nie jest w Polsce przyjęte, nie jest zgodne ze zwyczajami i zwykłymi normami ludzkiego współżycia narzucanie odbioru zdjęć zakrwawionych, porozrywanych ludzkich zwłok. Dla pociągnięcia do odpowiedzialności wystarczająca jest umyślność zachowania działaczy pro-life w stosunku do podejmowanych działań. Natomiast opisane w art. 51 § 1 k.w. skutki nie muszą być objęte umyślnością, wystarczy, że osoby te przewidują albo chociaż mogły przewidzieć, że ich akcje zakłócą spokój lub porządek publiczny albo wywołają zgorszenie. Dla zastosowania art. 51 § 1 k.w. wystarczy również stwierdzenie zakłócenia spokoju lub porządku publicznego albo wywołanie zgorszenia po stronie choćby jednej osoby.

Artykuł poświęcono problematyce wolności działalności gospodarczej w prawie polskim. Analiza skupia się wokół rozważań Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych związanych ze sprawą „drukarza z Łodzi”, stanowiącą przedmiot ożywionej debaty publicznej w ostatnim czasie. W ramach uwag wprowadzających zaznaczono, jak istotna dla współczesnego państwa liberalnego jest wolność działalności gospodarczej. Wskazano też, jakie zagrożenia niesie z sobą pełna liberalizacja rynku. Uwagi szczegółowe podzielono na pięć części.Pierwsza część poświęcona została regulacjom konstytucyjnym. Podkreślono przewodnią rolę wolności działalności gospodarczej pośród elementów społecznej gospodarki rynkowej jako modelu, na którym oparto ustrój gospodarczy Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazano też przesłanki dopuszczalności ograniczenia tej wolności.W ramach rozważań ujętych w drugiej części wyróżniono dwie swobody działalności gospodarczej — w ujęciu formalnym i materialnym. Stwierdzono, że ze względu na specyfikę każdej z nich ewentualne ograniczenia powinny mieć przede wszystkim charakter odpowiednio: publicznoprawny albo prywatnoprawny.W trzeciej części uwag szczegółowych przedstawiono stan faktyczny, na podstawie którego zapadły orzeczenia w sprawie „drukarza z Łodzi”. Wskazano też twierdzenia sądów, do których odnoszą się dalsze rozważania. Wynika z nich, że samo prowadzenie działalności gospodarczej obliguje przedsiębiorcę i jego pracowników do spełniania świadczeń na rzecz osób zainteresowanych dobrami lub usługami dostarczanymi przez przedsiębiorcę.Czwarta część rozważań zawiera analizę zasadności konkluzji, o której mowa w części trzeciej. Zasadniczo została ona poddana krytyce. Wskazano, że za jej odrzuceniem w odniesieniu do przedsiębiorców przemawiają sprzeczność przedmiotowego nakazu z istotą konstytucyjnej wolności działalności gospodarczej oraz ograniczony zakres przedmiotowy ustawowych i unijnych przepisów o funkcji antydyskryminacyjnej. Wskazano jednak, że badany obowiązek ciąży na niektórych przedsiębiorcach. Jako przykłady takich podmiotów wyliczono profesjonalistów działają-cych na rynku farmaceutycznym oraz ubezpieczeń obowiązkowych, a także podmioty o pozycji dominującej na rynku właściwym, o ile ich odmowa spełnienia świadczenia jest przejawem nadużycia tej pozycji. Odnośnie do pracowników przedsiębiorców podkreślono, że nie są oni powiązani z klientami pracodawcy stosunkami prawnymi obejmującymi obowiązek spełnienia świadczenia. Zauważono, że ewentualnie ciąży na nich powinność wykonywania określonych czynności na rzecz kontrahentów zatrudniającego, ale wynika ona z relacji prawnych łączących ich z przedsiębiorcą.Piąta część uwag szczegółowych dotyczy wyroku, na mocy którego Trybunał Konstytucyjny uznał przepis kodeksu wykroczeń, będący podstawą prawną orzeczeń wydanych w sprawie „drukarza z Łodzi”, za niezgodny z konstytucyjną zasadą proporcjonalności. Wyrażono w niej aprobatę dla stwierdzenia, że ustawodawca powinien wprowadzać sankcje karne jedynie w ostateczności, gdy nie sposób osiągnąć zakładanych celów w inny sposób. Krytyce poddano natomiast zaaprobowaną przez Trybunał tezę, że analizowany przepis kodeksowy mógł stanowić samodzielną podstawę prawną obowiązku spełnienia świadczenia z uwagi na jego rzekomą antydyskryminacyjną funkcję.Artykuł zakończony jest wnioskami. Ogólny kierunek regulacji wolności działalności gospo-darczej w prawie polskim oceniono pozytywnie. Nie wykluczono jednak, że w pewnych obszarach działania ustawodawcy zasługują na ocenę odmienną — wskazano przykład ustawy „apteka dla aptekarza”. Krytyce poddano też spotykaną w doktrynie i judykaturze rozszerzającą wykładnię przepisów ograniczających badaną wolność.

Autorka porusza problematykę dopuszczalności prowadzenia postępowań o ten sam czyn w znaczeniu ontologicznym gdy ten sam sprawca został już prawomocnie osądzony w oparciu o inną ustawę karną. Taką możliwość przewidują przepisy prawa polskiego w odniesieniu do zbiegu idealnego. W systemie polskiego prawa karnego zbieg idealny funkcjonuje na gruncie prawa karnego skarbowego - art. 8 Kodeksu karnego skarbowego oraz prawa wykroczeń art. 10 Kodeksu wykroczeń. Wątpliwości co do zgodności polskich regulacji w tym zakresie z Konstytucją i umowami międzynarodowymi zgłaszane są przez przedstawicieli doktryny.

Celem artykułu jest analiza istoty oraz ustawowych znamion wykroczenia blokowania telefonicznego numeru alarmowego, jak też odniesienie się do kar za nie grożących. Zostało ono wprowadzone do Kodeksu wykroczeń w 2017 r., a stało się to z inicjatywy Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Dotychczas nie doczekało się ono szerszych analiz przedstawicieli nauki prawa karnego w odrębnych opracowaniach mu poświęconych, a zatem niniejsze opracowanie może korzystać z przywileju nowatorstwa z wykorzystaniem tego, co o tym wykroczeniu napisano wcześniej. Odpowiedzialność karna za nie przyczynić się ma do zmniejszenia liczby przypadków nadużyć w tym zakresie, których było i jest całkiem sporo, tak poprzez ich zapobieganie, jak i pociąganie do odpowiedzialności karnej za takie zachowania. Wykroczenie to ma charakter powszechny, umyślny, a grożą za nie kara aresztu, ograniczenia wolności lub grzywna. Możliwe jest także orzeczenie w związku z jego popełnieniem nawiązki. Szkoda, że nie poświęcono mu odrębnej jednostki redakcyjnej Kodeksu wykroczeń, niejako łącząc je z wykroczeniem fałszywego alarmu. Zabronienie takich zachowań pod groźbą kar kryminalnych ocenić należy pozytywnie, przy pewnych wątpliwościach co do ustawowych znamion tego wykroczenia, w tym odnośnie samego blokowania, które nie powinno być utożsamiane aż z zablokowaniem numeru alarmowego. Potrzeba dłużej perspektywy czasowej dla oceny jego rzeczywistej roli w zmniejszaniu skali takich nadużyć, ale na pewno jest ono potrzebne w systemie czynów zabronionych jako wykroczenia.

Publiczne prezentowanie barwnych zdjęć zakrwawionych, martwych ludzkich płodów na ulicach, placach, parkingach czy przed cmentarzem w ramach aktywności działaczy pro-life stanowi wykroczenie z art. 140 k.w., w przypadku zakłócenia porządku lub spokoju publicznego bądź wywołania zgorszenia u choćby jednej osoby – z art. 51 k.w. W Polsce normy publicznego zachowania nie dopuszczają narzucania innym, przypadkowym osobom, zdjęć zakrwawionych zwłok ludzkich. Zatem zachowanie takie narusza obyczajność publiczną chronioną przez oba przepisy. Obyczajność ta nie dotyczy bowiem tylko zachowań odnoszących się do sfery seksualnej czy płciowej, lecz jakichkolwiek zachowań dostrzegalnych dla innych osób, które mogą wywołać zgorszenie, sprzeciw, gniew czy potępienie.

Celem opracowania jest przedstawienie sposobu typizacji czynów zabronionych i zakresu penalizacji w przepisach karnych zawartych w ustawie o pracowniczych planach kapitałowych, a następnie wskazanie tych rozwiązań, które w praktyce mogą sprawiać poważne problemy interpretacyjne. Wustawie o pracowniczych planach kapitałowych stypizowano osiem wykroczeń i jedno przestępstwo. Przedstawiona przez autora ocena przepisów karnych pomieszczonych w rozdziale 16 ustawy jest bardzo krytyczna, przede wszystkim z uwagi na sankcje za wykroczenia. Są one całkowicie niespójne z sankcjami przewidywanymi za wykroczenia w Kodeksie wykroczeń i innych ustawach. Ustawodawca albo przewiduje zbyt wysoką górną granicę kary grzywny za wykroczenie, albo określa górną granicę kary grzywny w sposób niemożliwy do jednoznacznego ustalenia, odwołując się do niezdefiniowanego funduszu wynagrodzeń u danego podmiotu zatrudniającego. Ten ostatni sposób określenia sankcji karnej za wykroczenie narusza zasadę nulla poena sine lege. Autor nie poprzestaje na krytyce przepisów karnych, lecz w końcowej części artykułu – oprócz uwag podsumowujących – przedstawia postulaty de lege ferenda.