To see the other types of publications on this topic, follow the link: Komunikacja jako prawo człowieka.
Journal articles on the topic 'Komunikacja jako prawo człowieka'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 50 journal articles for your research on the topic 'Komunikacja jako prawo człowieka.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Dziedziak, Wojciech. "Godność człowieka jako podstawa sprawiedliwości." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius) 66, no. 1 (July 17, 2019): 87. http://dx.doi.org/10.17951/g.2019.66.1.87-99.
Full textAbstract:
<p>W artykule podjęto zagadnienie podstaw sprawiedliwości. Pomimo dominujących narracji o konwencjonalnym charakterze tej kategorii przyjęto, że podstawą sprawiedliwości jest przyrodzona godność człowieka. Sprawiedliwość znajduje swą realną, bytową podstawę w godności człowieka. Tak zatem wiążąca się z samą istotą człowieka przyrodzona (wrodzona), niezbywalna, nieutracalna godność jest podstawą sprawiedliwości i jej wymogów nakazujących „oddać każdemu to, co mu się należy” (<em>suum cuique tribuere</em>), oddać „każdemu, co jest jego”, co jest własne, co jest należne. A chodzi o naturalne uprawnienia, prawa człowieka, z których najbardziej elementarne to prawo do życia i prawo do osobowego rozwoju. Zagwarantowanie/urealnienie tych uprawnień, podstawowych praw człowieka, nie jest kwestią jakiejś konwencji, uzgodnień, umowy, woli prawodawcy czy gier politycznych, lecz kwestią sprawiedliwości – naturalnej sprawiedliwości.</p>
2
Chauvin, Tatiana. "Procedural Justice as a Rule of Law and Expression of Respect for Human Dignity." Studia Iuridica 79 (May 12, 2019): 48–67. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.1881.
Full textAbstract:
Godność człowieka, zarówno w wymiarze osobowym, jak i osobistym jest na gruncie polskiego prawa podstawą systemu praw i wolności regulowanego w rozdziale II Konstytucji z 1997 r. Z kolei zasada państwa prawnego to kluczowa zasada demokracji konstytucyjnej respektującej prawa człowieka. Przepisy proceduralne skupiają się na sposobie, w jaki państwo działa, również w stosunku do jednostek. Sprawiedliwość proceduralna jako zasada wywodzona z zasady państwa prawnego może być więc definiowana jako zbiór wartości, których zagwarantowanie w normach prawnych i faktyczne wdrażanie w praktyce procesowej wpływa na ich sprawiedliwy przebieg i umożliwia jego pozytywną ocenę. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego wiąże zasadę sprawiedliwości proceduralnej, jako jedną z zasad państwa prawa przede wszystkim z prawem do sądu. Oznacza ono w szczególności: 1) prawo dostępu do sądu, 2) prawo do odpowiedniego ukształtowania procedury sądowej, 3) prawo do wyroku sądowego oraz 4) prawo do odpowiedniego ukształtowania ustroju i pozycji organów rozpoznających sprawy. Odpowiednie ukształtowanie procedury w rozumieniu Trybunału Konstytucyjnego zapewnia stronom prawo do bycia wysłuchanym; prawo do uzyskania uzasadnienia decyzji, co pozwala zapobiec arbitralności w działaniu sądu; zapewnienie przewidywalności postępowania; zagwarantowanie środków proceduralnych równoważących pozycję stron; zapewnienie instancyjnej kontroli decyzji; bezstronność sądu. Spełnienie tych wymogów gwarantuje poszanowanie godności człowieka jako uczestnika postępowania.
3
Pałucka-Czerniak, Iwona. "Potrzeby, możliwości i konteksty wprowadzenia do nauczania języka polskiego jako obcego treści związanych z prawami człowieka." Acta Universitatis Lodziensis. Kształcenie Polonistyczne Cudzoziemców 28 (December 30, 2021): 353–63. http://dx.doi.org/10.18778/0860-6587.28.24.
Full textAbstract:
Artykuł omawia wprowadzenie tematyki związanej z prawami człowieka do cyklu kształcenia językowego cudzoziemców na zajęciach języka polskiego jako obcego. Prezentowane refleksje bazują na wynikach projektów realizowanych na Uniwersytecie Zielonogórskim w latach 2017–2020. Odbiorcami tych działań są głównie dorośli cudzoziemcy, którzy z dużym entuzjazmem i obopólną korzyścią przyjmują poszerzenie treści nauczania o zagadnienia z praw człowieka. Rozmowa na te tematy zawsze wiąże się z ujawnianiem przyjętej przez słuchaczy (świadomie lub nie) ideologii, filozofii społecznej. Aktywizuje słuchaczy i pozwala płynnie przejść od nauczania słownictwa i struktur gramatycznych do względnie naturalnej komunikacji. Wydaje się korzystne poszerzenie słownictwa tematycznego i ról komunikacyjnych o te formy, które uczyłyby zachowań komunikacyjnych potrzebnych cudzoziemcom w rozmaitych sytuacjach, w których może dochodzić do łamania ich praw. Wprowadzenie elementów wiedzy z zakresu praw człowieka do nauczania języka polskiego może stwarzać szeroką i funkcjonalną podstawę do dialogu międzykulturowego, który ma duży wpływ na motywację do nauki, kształtuje postawę aktywności i otwartości, a także wzbogaca interakcję.
4
Mizerski, Rafał. "Związek zawodowy jako podmiot uprawniony na podstawie Europejskiej konwencji praw człowieka." Polski Rocznik Praw Człowieka i Prawa Humanitarnego, no. 8 (October 8, 2018): 109–37. http://dx.doi.org/10.31648/prpc.1432.
Full textAbstract:
Autor artykułu omawia z punktu widzenia strasburskiej judykatury pojęcie „związku zawodowego”, kwestie jego reprezentatywności oraz osobowości prawnej, prawa związku zawodowego oraz relacje zachodzące między nimi a prawami osób fizycznych. Autor nie podziela przekonania, że pojęcie „związku zawodowego” z art. 11 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka powinno obejmować organizacje pracodawców. Wskazuje on, że status reprezentatywnego związku zawodowego wciąż ma znaczenie dla zakresu praw związku zawodowego, że odmowa nadania przez władze osobowości prawnej związkowi zawodowemu jest co do zasady ingerencją w korzystanie z wolności zrzeszania się, oraz że kluczowymi elementami prawa do zrzeszania się w związku zawodowym są prawo do tworzenia i przystępowania do związków zawodowych, zakaz porozumień closed-shop, prawo związku zawodowego do bycia wysłuchanym oraz prawo do rokowań zbiorowych (ale już nie prawo do strajku). Pomimo to, że związek zawodowy ma odrębną osobowość prawną, jego interes jest do pewnego stopnia identyfikowany w postępowaniu strasburskim z interesem jego członków, gdy rozstrzygana jest kwestia dopuszczalności skargi.
5
Tempczyk-Nagórka, Żaneta. "Między odrzuceniem a akceptacją – w stronę komunikacji inkluzyjnej." Forum Pedagogiczne 7, no. 1 (April 4, 2017): 121–36. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2017.1.09.
Full textAbstract:
Komunikacja jako kluczowy element prowadzenia procesu edukacyjnego, wychowawczego, socjalizacyjnego i resocjalizacyjnego powinna również nabrać szczególnego wymiaru w odniesieniu do idei inkluzji społecznej. W oparciu o różne koncepcje teoretyczne z zakresu psychologii komunikacji oraz komunikacji terapeutycznej zostanie podjęta próba określenia komunikacji inkluzyjnej jako formy dialogu skutecznie wspierającego proces edukacji włączającej. Po przedstawieniu znaczenia komunikacji w rozwoju człowieka zostaną przeanalizowane cechy i elementy charakterystyczne dla komunikacji wykluczającej, utrudniającej jednostce prawidłowy rozwój i uczestnictwo w różnych formach aktywności społecznej. Przeciwwagę dla tego procesu stanowi komunikacja inkluzyjna, cechująca się przejrzystością, otwartością, empatią i wspieraniem rozwoju wychowanka. Przykładem metody porozumiewania się, która może być wykorzystywana w komunikacji inkluzyjnej, jest Porozumienie Bez Przemocy, opracowane przez Marshalla Rosenebrga.
6
Rynkowski, Michał. "Prawo Kościoła Anglii jako część systemu prawa Anglii." Studia z Prawa Wyznaniowego 18 (December 30, 2015): 201–14. http://dx.doi.org/10.31743/spw.5089.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest ukazanie, że prawo Kościoła Anglii stanowi część systemu prawa Anglii. Tezę tę potwierdza proces stanowienia tego prawa, komentarze doktryny, wyroki sądów angielskich, a nawet orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu. Najbardziej charakterystyczny rodzaj aktu prawnego, measure, jest omówiony na przykładach pod kątem procesu stanowienia prawa i zakresu obowiązywania.
7
Sobczak, Jacek, and Maria Gołda-Sobczak. "Prawo do grobu jako problem kulturowy i prawny." Zeszyty Naukowe KUL 61, no. 1 (October 19, 2020): 197–219. http://dx.doi.org/10.31743/zn.2018.61.1.197-219.
Full textAbstract:
Jakkolwiek problem śmierci nurtuje od dawna teologów, filozofów, psychologów, socjologów, antropologów, kulturoznawców, to jednak w ostatecznym rozrachunku regulacja obszarów związanych z zakończeniem życia ludzkiego należy do prawników. Oni muszą odpowiedzieć na pytanie, kiedy następuje kres życia człowieka oraz rozwiązanie skomplikowanych problemów prawnych, związanych z ochroną dóbr osobistych zmarłego. Wprawdzie rodzina zmarłego nie dysponuje jego zwłokami, to jednak jej w pierwszym rzędzie przysługuje prawo do decydowania o pochówku zmarłego. Może to oczywiście wywoływać konflikty. Prawo do grobu ma charakter osobisty i majątkowy. Reguluje je ustawa o cmentarzach i chowaniu zmarłych. Z pogrzebem wiążą się oczywiście kwestie natury finansowej, które nie stanowią długu spadkowego. W praktyce poważne trudności może nastręczać spełnienie woli zmarłego, co do miejsca, bądź sposobu pochówku. Kontrowersje mogą niekiedy budzić napisy na nagrobkach, z czym wiąże się prawo do wykonywania kultu zmarłego. Prawo do pochowania przysługujące najbliższej rodziny osoby zmarłej jest osobistym prawem podmiotowym. Istotna jest także kwestia ekshumacji.
8
Barut, Arkadiusz. "Prawo jako konstytuowanie człowieczeństwa. Koncepcja Pierre’a Legendre’a." Studia Prawnicze KUL, no. 2 (June 30, 2017): 7–25. http://dx.doi.org/10.31743/sp.3319.
Full textAbstract:
Przedmiotem artykułu jest koncepcja Pierre’a Legendre’a, współczesnego francuskiego filozofa i historyka prawa. Legendre, łącząc nawiązania do psychoanalizy Jacquesa Lacana z analizą historii prawa oraz współczesnej praktyki prawnej, uznaje prawo za zespół symboli, dzięki internalizacji których jednostka uzyskuje podmiotowość jako istota racjonalna i tożsamość jako członek społeczeństwa. Symbole te odzwierciedlają przede wszystkim fundamentalną ludzką kondycję: konstytutywną niemożliwość realizacji pragnienia i konieczność przeniesienia go na sferę języka. Prawo komunikuje w ten sposób znaczenie podstawowych wzorców kulturowych oraz autorytet instytucji społeczno-politycznych, samo zaś, dzięki zakorzenieniu w konkretnej kulturze, może oprzeć się na racjonalnej interpretacji. Według Legendre’a współczesność niszczy tę funkcję prawa, sprowadzając je do metody realizacji pragnień (paradygmat praw człowieka) lub odmiany inżynierii społecznej. Rezultatem jest zanik podmiotowości i więzi społecznej, zaś w dziedzinie prawa jego inflacja i infantylizacja. Ostatecznie społeczeństwo pogrąża się w „naturalności” – agresji i chaosie, maskowanych mitem „zarządzania”.
9
Kaczmarczyk, Martyna. "Bezpieczeństwo jako prawo człowieka – aspekt kolektywny w zestawieniu z indywidualnym." Przegląd Prawa Konstytucyjnego 47, no. 1 (February 27, 2019): 189–206. http://dx.doi.org/10.15804/ppk.2019.01.10.
Full text
10
Blicharz, Jolanta. "Niepomijalność podmiotowości człowieka i niepomijalność misji administracji publicznej w służbie dobru wspólnemu (dobru osobowemu)." Prawo 331 (November 9, 2020): 21–31. http://dx.doi.org/10.19195/0524-4544.331.3.
Full textAbstract:
Istnieją co najmniej trzy poważne argumenty na rzecz tezy, że koncepcja dobra wspólnego i koncepcja godności jako wymiaru podmiotowości człowieka wzajemnie się warunkują i nie mogą być rozwijane niezależnie od siebie. Po pierwsze, dobro wspólne zasadza się w uznaniu godności człowieka; po wtóre, udaremnienie realizacji dobra wspólnego przez prawo i państwo jest podważeniem godności ludzkiej osoby; po trzecie, położenie akcentu na podmiotowość człowieka (jego godność) oraz przyporządkowanie instytucji społecznych dobru wspólnemu pozwala na odróżnienie tego, co jest celem działania państwa, a co środkiem do niego prowadzącym.
11
Kubala, Maciej. "Mechanizm limitacji prawa do wolności uzewnętrzniania przekonań religijnych w międzynarodowym systemie ochrony praw człowieka ze szczególnym uwzględnieniem kontekstu europejskiego." Studia z Prawa Wyznaniowego 24 (December 18, 2021): 301–25. http://dx.doi.org/10.31743/spw.12734.
Full textAbstract:
Artykuł 18 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka stanowi, że prawo do wolności myśli, sumienia i religii obejmuje (obok swobody zmiany religii i przekonań) prawo do uzewnętrzniania swojej religii lub przekonań. W budowanym po II wojnie światowej międzynarodowym systemie ochrony praw człowieka zadaniem Deklaracji było proklamowanie praw człowieka jako standardu międzynarodowego, a tym samym wskazanie podstawowych treści samego pojęcia praw człowieka użytego w Karcie Narodów Zjednoczonych. Analogiczne do treści art. 18 Deklaracji prawo do uzewnętrzniania przekonań religijnych uznane jest w art. 9 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, art. 18 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz w art. 10 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej – traktatowych aktach normatywnych praw człowieka, mających znaczenie dla europejskiego rozumienia standardu ochrony w zakresie prawa do uzewnętrzniania religii lub przekonań na poziomie ponadpaństwowym i regionalnym. Ustępy drugie Konwencji i Paktu zawierają klauzule limitacyjne, dopuszczające ograniczenie wolności uzewnętrzniania przekonań religijnych. Karta przejmuje z Konwencji – choć nie bez zastrzeżeń – zakres chronionych praw, a przez to również mechanizmy limitacyjne. W niniejszym opracowaniu zastosowano metodę dogmatyczno-prawną. Dążąc do przyczynienia się do lepszego rozumienia praktycznoprawnych konsekwencji realizacji teoretycznych założeń klauzul limitacyjnych w – istotnych z europejskiego punktu widzenia – przepisach traktatowych chroniących wolność uzewnętrzniania przekonań religijnych, Autor omawia odnośne przepisy Konwencji, Paktu i Karty, analizując warunki prawnej dopuszczalności limitacji prawa do uzewnętrzniania przekonań religijnych na gruncie omawianych aktów prawa międzynarodowego.
12
Mafa-Karliński, Karol. "Obrona rodziny w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku." Kościół i Prawo 9, no. 2 (April 14, 2021): 49–68. http://dx.doi.org/10.18290/kip2092-4.
Full textAbstract:
Artykuł podejmuje problematykę rodziny w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. W kontekście ataków, jakich instytucja rodziny doświadcza w ostatnich miesiącach, zwrócono uwagę na podstawy teologiczne, które znalazły swoje odzwierciedlenie w prawie kościelnym. Pierwszym źródłem jest Biblia, która ukazuje człowieka stworzonego przez Boga, jako istotę wolną, która może dokonywać wyborów. Rodzina jest w Piśmie Świętym ukazana jako instytucja naturalna, bezpośrednio zamierzona przez Boga. Jezus umacnia rodzinę poprzez sakrament małżeństwa. Sobór Watykański II w wielu swoich dokumentach poruszył kwestię rodziny i wskazał, że ma ona bardzo istotne zadania w Kościele i świecie, m.in. misyjność rodziny i apostolat.
Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 r. zabezpiecza liczne prawa i przypomina o obowiązkach rodziny. Bazując na prawie naturalnym i Bożym Objawieniu, ustawodawca kościelny podkreślił prawo do wychowywania potomstwa zgodnie z wiarą oraz nałożył obowiązek kształtowania osobowości człowieka w duchu chrześcijańskim. Kodeks podkreśla, że rodzina ma prawo do uzyskiwania pomocy od duszpasterzy i innych instytucji wspierających rodzinę. Ponadto wskazuje na obowiązki i prawa rodziny do uczestniczenia w życiu i misji Kościoła.
13
Majka, Paweł. "Zbieg sankcji podatkowych i karnych w świetle Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności." Prawo Budżetowe Państwa i Samorządu 9, no. 4 (December 19, 2021): 47–67. http://dx.doi.org/10.12775/pbps.2021.021.
Full textAbstract:
Kumulacja odpowiedzialności z tytułu sankcji podatkowych oraz karnych skutkuje koniecznością wyeliminowania możliwości stosowania jednocześnie sankcji podatkowych oraz karnych z uwagi na uniwersalną zasadę niedopuszczalności wielokrotnego karania tej samej osoby za ten sam czyn. Jednocześnie granice, w jakich zarówno ustawodawca, jak i organ stosujący prawo może się poruszać, wynikające z art. 4 Protokołu nr 7 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności precyzuje orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. W artykule autor przeanalizował orzecznictwo Trybunału, poszukując kryteriów, które są wykorzystywane do zakwalifikowania sankcji podatkowych jako spełniających wymogi Konwencji.
14
Stadniczeńko, Stanisław Leszek. "Kuratela sądowa – użyteczne pełnienie funkcji w służbie dziecku." Resocjalizacja Polska, no. 18 (April 8, 2019): 11–32. http://dx.doi.org/10.22432/pjsr.2019.18.02.
Full textAbstract:
W artykule podjęto zagadnienia związane z ewolucją kurateli jako służby dziecku uznając ją za zmienny konstrukt społeczny zdeterminowany przez różne dyskursy. Przesłanką tego twierdzenia jest fenomenologiczne założenie, że życie jest złożone, nieokreślone i opiera się na interakcji między ludźmi. „Społeczeństwo […] jest symbolicznym tworem złożonym z pojęć, ich znaczeń oraz języka, stale zmieniającego się poprzez działania ludzi, ograniczającego i umożliwiającego to działanie” (Parton, 2003, s. 5). Przedstawiono aspekty profesjonalizacji pracy kuratora w służbie dziecku w odniesieniu do złożonej aktualnej rzeczywistości, tj. „post”, postprawdy, postpolityki, postsekularyzmu, posthumanizmu oraz postmodernizmu (postnowoczesności). Terminologia odzwierciedla zmiany społeczne w odniesieniu do innych rozważanych pojęć. W literaturze podejmowane są bardzo szeroko podnoszone zagadnienia, które mają związek z kryzysem rzeczywistości. Należy zwrócić uwagę, że właśnie pojęcie postprawdy utorowało sobie drogę do świata polityki i debaty politycznej, by osiągnąć tryumf poprzez uznanie je za słowo roku w 2016 r. przez redakcję Słownika Oxfordzkiego. Sprawa jest bardzo złożona, gdyż wymienione „post” w zamian dotychczasowych pojęć włącza inne postrzeganie świata i nie mamy pewności co do kierunku tych zmian. Uwzględnienie tego zagadnienia w pracy kuratora wskazuje na uwikłanie go w splot aktualnej rzeczywistości, w której funkcjonuje. Jest to więc tylko sygnał do zrozumienia złożoności pracy kuratora i pełnionej przez niego funkcji w trudnej rzeczywistości. Wszystkie złożone czynniki środowiskowe wpływają na sposób, w jaki postrzegamy troskę, opiekę, kuratelę i inne pojęcia. Uznaje się, że relacje leżą u podstaw konstrukcjonistycznej koncepcji kurateli a także przyjętej refleksyjności, czyli bezpośredniego przejścia od wiedzy do działania. Zasadniczy wątek podejmowanych rozważań wymaga zwrócenia uwagi na fakt, że wyjątkowo ważne miejsce zajmują tu regulacje prawne, zawarte w zasadach Konwencji o prawach dziecka. Termin „osoba ludzka” jest wielce ważny, zwłaszcza, że zostaje powiązany z dwiema fundamentalnymi – dla myślenia o prawach człowieka – kategoriami: godności i wartości osoby ludzkiej jako istotowymi właściwościami człowieczeństwa i ludzkiej podmiotowości. Refleksja na temat służby dziecku z natury rzeczy ma ogromne znaczenie w perspektywie tworzenia dobra, urzeczywistniania praw dziecka i rodziny. Prawo jest tym, co kieruje działaniami i relacjami międzyludzkimi, a więc regułą i miarą działania organizując je do celu. Autor zwraca uwagę na związek proklamowanych i chronionych praw z dobrem dziecka i niezwykle złożonymi zagadnieniami społeczno-prawnymi. Rozumienie prawa i praw człowieka jako podstawy służby staje się więc fundamentem pełnionej funkcji kuratorskiej. Wydaje się, że poszerzenie rozumienia prawniczego o prawo jako relację do należnych stanów rzeczy o rozumienie filozoficzne oraz prawo jako powinnościowej relacji międzyosobowej może wyjaśnić fenomen praw dziecka. Niezwykłą okazją do przedstawienia refleksji stanowi 60-lecie Deklaracji praw dziecka (ONZ 1959 r.) oraz 30-lecie ustanowienia Konwencji o prawach dziecka (ONZ 1989 r.) a także 100-lecie kurateli w Polsce, która ewaluowała na przestrzeni tego czasu od modelu kurateli społeczno-zawodowej do zawodowo-społecznego realizującego zadania o charakterze wychowawczo- resocjalizacyjnym, profilaktycznym, diagnostycznym, kontrolnym, związanym z wykonywaniem orzeczeń Sądu oraz urzeczywistniania prawa w środowisku działania. Opracowanie traktuje o początkach regulacji kurateli i jej rozwoju jak i społecznej roli zawodowej kuratora w kontekście problematyki odpowiedzialności i udziału w kreowaniu porządku, ładu społeczno-prawnego w społeczeństwie – urzeczywistniania praw dziecka. Analizę przeprowadzono w nurcie realistycznego rozumienia człowieka jako osoby, stąd też osadzona została w obszarze ochrony praw człowieka, w tym praw dziecka. Uznano za niezbędne uwzględnienie kontekstu antropologii filozoficznej odwołującej się w ugruntowaniu ludzkich uprawnień do rozumienia człowieka jako osoby, jako że teoria ta najlepiej koresponduje z poznaniem zdroworozsądkowym. Uwzględniono jednocześnie organiczny związek pomiędzy prawami człowieka a obiektywnym porządkiem natury ludzkiej, co właśnie przejawia się nie tylko w zdrowo-rozsądkowym poznaniu lecz również w rozwoju historycznym tej problematyki oraz refleksji filozoficzno-antropologicznej.
15
Starkowska, Anna. "Psychologia poznawcza w testach wiedzy - co można zrobić, aby zwiększyć prawdopodobieństwo celnego strzału?" Ogrody Nauk i Sztuk 5, no. 5 (February 4, 2020): 221–27. http://dx.doi.org/10.15503/onis2015.221.227.
Full textAbstract:
Praca opisuje poznawcze prawidłowości, którymi kierują się osoby układające pytania do testów wiedzy, a znajomość których zwiększa prawdopodobieństwo odgadnięcia poprawnej odpowiedzi. Analiza nagrań teleturniejów wiedzy oraz testów na prawo jazdy ukazała, że w pytaniach typu „prawda czy fałsz” częściej prawidłowa jest odpowiedź twierdząca (p<0,001, N=235). W pytaniach typu „A czy B” częściej poprawna jest odpowiedź A (p<0,01, N=274). W pytaniach o jedną z trzech wartości liczbowych najczęściej poprawna jest wartość środkowa (p<0,01, N=106). Wyniki uzasadniane są przez prawo człowieka jako skąpca poznawczego, efekt pierwszeństwa i heurystykę zakotwiczenia.
16
Andrzejewski, Marek. "Ewolucja pieczy zastępczej przez pryzmat nowych regulacji prawnych." Teologia i Moralność 7, no. 1(11) (January 3, 2012): 105–25. http://dx.doi.org/10.14746/tim.2012.11.1.7.
Full textAbstract:
Artykuł dotyczy ewolucji pieczy zastępczej, w tym zwłaszcza prawnego jej aspektu. Autor wskazuje na ideę ochrony praw człowieka i zasadę pomocniczości jako filozoficzny fundament jej funkcjonowania. Piecza zastępcza może mieć formę rodzinną (rodziny zastępcze i rodzinne domy dziecka) oraz instytucjonalną (różnego typu placówki instytucjonalne). Prawo preferuje formy rodzinne, jednak autor podkreśla, że najlepszą formą jest ta, która w konkretnej sytuacji daje największe szanse powrotu dziecka do rodziny. Uchwalona 9 czerwca 2011 r. Ustawa o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej jest dowodem na kontynuację funkcjonowania pieczy zastępczej jako przede wszystkim formy wspierania rodziny.
17
Krawczyk, Marlena. "WIZERUNEK W KATALOGU DÓBR OSOBISTYCH CZŁOWIEKA A JEGO OKAZANIE JAKO CZYNNOŚĆ PROCESOWA." PRZEGLĄD POLICYJNY 134, no. 2 (June 30, 2020): 208–28. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.7437.
Full textAbstract:
Wizerunek stanowi jedno z dóbr osobistych przynależnych każdemu człowiekowi. Każdy ma prawo do wizerunku, do dysponowania nim i do jego ochrony. Jest to prawo niezbywalne, niemajątkowe i niedziedziczne. W dzisiejszej dobie, gdy nastąpił tak gwałtowny rozwój mediów ochrona wizerunku nabrała szczególnego znaczenia. Należy podkreślić, że wizerunek należy do podstawowych dóbr osobistych i równocześnie dóbr najsilniej chronionych. Podstawą wszelkich wolności i praw człowieka jest jego godność jako osoby ludzkiej. Jest ona niezbywalna i podlega stałej i jednakowej dla wszystkich ochronie prawnej w myśl zasady, że „wszyscy są równi wobec prawa”. Przepisy dotyczące ochrony wizerunku zostały zawarte w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Celem artykułu jest omówienie zagadnienia wizerunku i jego ochrony przewidzianej w prawie cywilnym i w prawie autorskim w kontekście przepisów uprawniających do jego rozpowszechniania i wykorzystania przez Policję w trakcie wykonywania czynności procesowej okazania. Błędne rozpoznanie przez świadków jest główną przyczyną pomyłek sądowych, w związku z powyższym nie wolno bezkrytycznie traktować wyników okazania, trzeba je postrzegać w kontekście całego materiału dowodowego. Wykorzystanie wizerunku podczas jego okazania stwarza konfl ikt pomiędzy interesem prywatnym, jakim jest ochrona dóbr osobistych, ochrony prawa do wizerunku, dobrego imienia, a dobrem wymiaru sprawiedliwości i ochroną bezpieczeństwa i porządku publicznego. W interesie publicznym leży bowiem ustalenie sprawcy przestępstwa i pociągniecie go do odpowiedzialności za swój czyn. Czynność procesowa okazania wizerunku jest więc usprawiedliwiona interesem publicznym i dobrem wymiaru sprawiedliwości, w tym dobrem toczącego się postępowania.
18
Liżewski, Bartosz. "Klauzule generalne i ich funkcje w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius) 63, no. 2 (December 21, 2016): 191. http://dx.doi.org/10.17951/g.2016.63.2.191.
Full textAbstract:
<p>Niniejszy artykuł stanowi omówienie teoretycznych aspektów problematyki odesłań pozaprawnych w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Tło i podbudowę prezentowanego zagadnienia stanowiły krótkie rozważania o formach wyrażania aksjologii prawnej i pozaprawnej w systemach prawa krajowego i w systemie prawa międzynarodowego. W systemie prawa międzynarodowego rzadziej sięga się do konstrukcji klauzul generalnych jako typowych nośników wartości pozaprawnych, co nie oznacza, że prawo międzynarodowe całkowicie zrezygnowało z tej konstrukcji. Klauzule te znalazły swoje miejsce między innymi w międzynarodowym prawie praw człowieka i w będącej podstawą rozważań EKPC. Artykuł prezentuje normatywne ujęcie klauzul generalnych w Konwencji, skupiając się przede wszystkim na konstrukcji klauzul limitacyjnych. Konstrukcja ta, zasadniczo wykorzystywana do ograniczania praw człowieka, ma jednocześnie wymiar międzysystemowy, ponieważ będąc integralnym elementem EKPC, jest kierowana w pierwszej kolejności do krajowego ustawodawcy, który dokonuje ograniczeń praw człowieka w aktach normatywnych prawa krajowego. Akty te są następnie podstawą decyzji stosowania prawa ograniczających prawa człowieka, a te następczo mogą podlegać kontroli Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.</p>
19
Garofalo, Luigi. "L’‘HUMANITAS’ TRA DIRITTO ROMANO E TOTALITARISMO HITLERIANO." Zeszyty Prawnicze 15, no. 2 (December 4, 2016): 43. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2015.15.2.03.
Full textAbstract:
„Humanitas” między prawem rzymskim a totalitaryzmem hitlerowskimStreszczenieIdea humanitas towarzysząca ludzkości od czasów starożytnych, od momentu jej powstania pozostawała w ścisłym związku z pojęciem prawa, oddziałując na proces jego tworzenia i interpretacji oraz wyznaczając kierunki jego rozwoju. Jak każda idea ma ona swoje „corpus“ historyczne, jako że proces jej formowania się, kształtowania i konsolidacji odbywał się w rozwoju historycznym naszej cywilizacji, w nierozerwalnym związku z ludźmi i ich losami. O ile dla Cycerona humanitas rozumiana jest jako obiektywna, nadrzędna zasada moralna, z której wynikają dla człowieka określone powinności a także jako wymóg zdobywania wszelakiego rodzaju wiedzy, przede wszystkim na bazie studiów literackich, o tyle w kulturze chrześcijańskiej humanitas przejawia się przede wszystkim w obowiązku miłości bliźniego, umiłowania Syna Bożego w każdej istocie ludzkiej, nawet jeżeli jest ona wrogiem. Przedmiotem rozważań w niniejszym opracowaniu jest koncepcja humanitas u zarania jej dziejów a więc w czasach rzymskich, bowiem idea humanizmu, zarówno w sensie terminologicznym jak i materialnym stanowi oryginalną, autonomiczną kreację rzymskiej praktyki prawnej i myśli filozoficznej a także pojmowanie i krytyka tejże idei humanitas w okresie, „kiedy prawo rzymskie przestało istnieć“ a więc w czasach hitlerowskiego totalitaryzmu. W pismach rzymskich jurystów, poczynając od Juliana, wielokrotnie humanitas jest przywoływana jako ratio decidendi konkretnego rozstrzygnięcia kwestii spornej będąc jednym z atrybutów idei aequitas (słuszności) uznawanej przez rzymskich jurystów i urzędników tworzących i stosujących prawo za podstawę proponowanych przez nich rozstrzygnięć czy rozwiązań prawnych. Tak pojmowana idea humanitas zapewniła sobie silny wpływ na obowiązujące prawo i wyznaczała kierunki jego dalszego rozwoju. W czasach nazizmu zarówno prawo rzymskie jak i ideologia z nim związana stała się natomiast obiektem zażartej krytyki ze strony teoretyków prawa i filozofów związanych z hitlerowskim reżimem. Głęboka awersja do prawa naznaczonego humanizmem, czy to w jego antycznym wydaniu, czy będącego recepcją prawa rzymskiego, spowodowała porzucenie idei humanitas przez elity intelektualne tej epoki popierające poglądy głoszone przez Hitlera bądź też doprowadziła do interpretacji tej idei zupełnie wynaturzonej w relacji do jej oryginalnego znaczenia. Jak należy bowiem zauważyć społeczeństwu rzymskiemu, chociaż nieznającemu pojęcia praw człowieka i z naszego punktu widzenia w wielu aspektach okrutnemu i niesprawiedliwemu, obca była idea dyskryminacji ze względów rasowych i etnicznych, co zawdzięczało ono w dużej mierze uznaniu wartości zawierających się właśnie w idei humanitas.
20
Wojnowska-Radzińska, Julia. "Prawo cudzoziemca do odwołania w procedurze wydaleniowej w świetle Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności." Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 75, no. 3 (November 2, 2018): 21–34. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2013.75.3.2.
Full textAbstract:
Decyzja o wydaleniu cudzoziemca powinna określać organ właściwy w sprawach wydalania cudzoziemców oraz zasady i tryb postępowania w tych sprawach. Cudzoziemiec, jako adresat decyzji o wydaleniu, powinien mieć zagwarantowane prawo odwołania się do niezależnego organu, właściwego do zbadania legalności tej decyzji. Wymaga podkreślenia, że efektywność omawianego uprawnienia zależy przede wszystkim od tego, czy odwołanie ma efekt suspensywny, który powodowałby wstrzymanie wykonania decyzji o wydaleniu w momencie złożenia odwołania. Na gruncie Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) prawo cudzoziemca do wniesienia środka odwoławczego w procedurze wydaleniowej jest przewidziane w art. 13 i art. 1 Protokołu nr 7. Analizując dotychczasowy dorobek orzeczniczy Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, można jednak dojść do wniosku że, art. 1 Protokołu nr 7 nie odegrał jak dotąd znaczącej roli w praktyce. Na taki stan rzeczy składają się trzy zasadnicze powody. Po pierwsze, przysługujące cudzoziemcom gwarancje proceduralne w procesie wydalenia pozostają poza zakresem prawa do rzetelnego procesu sądowego na podstawie art. 6 EKPC. Po drugie, niektóre państwa w dalszym ciągu odmawiają ratyfikacji Protokołu nr 7. Po trzecie, zaistniałą lukę w zapewnieniu cudzoziemcom proceduralnej ochrony przed wydaleniem stara się wypełnić art. 13 EKPC, który formułuje prawo do skutecznego środka odwoławczego.
21
Aptacy, Janusz. "La „mistica" della terra nel pensiero teologico dell'oriente cristiano." Studia Ecologiae et Bioethicae 3, no. 1 (December 31, 2005): 433–42. http://dx.doi.org/10.21697/seb.2005.3.1.30.
Full textAbstract:
Niniejszy artykuł jest próbę ukazania refleksji chrześcijańskiego Wschodu na temat natury, ziemi i świata jako manifestacji stwórczej woli Boga. Świat według tej nauki nie jest zwykłą emanacją Boskości ani też uporządkowaniem istniejącej wcześniej materii przez jakiegoś demiurga, jak uważali filozofowie greccy. Świat jawi się tutaj jako coś zupełnie nowego, stworzonego „z niczego” (ex nihilo). Jest on chciany i kochany przez Boga. Bóg przez świat wyraża się i nadaje wszystkim bytom, jawiącym się naszym oczom jako tylko materialne, również głęboki sens i znaczenie duchowe. Bóg przez świat wyraża się w sposób zrozumiały dla człowieka. Szczególne zadanie spoczywa więc na człowieku, który powinien odkrywać ten sens i to znaczenie obecne w bytach stworzonych, aby mogła nastąpić komunikacja między nim a Bogiem. Człowiek jako „kapłan i stróż wszechświata” dzięki duchowemu patrzeniu, dzięki „ognistym oczom” przenikającym głębię istot i rzeczy, ma za zadanie to znaczenie odkrywać i objawiać. Sens, znaczenie (logoi) tego wszystkiego, co istnieje ma swój fundament i spełnienie jedynie w Najwyższym Logosie Bożym.
22
CZUBA, Beata, and Izabela ZALEWSKA. "JEREMY BENTHAM'S DREAM FULFILLED." National Security Studies 11, no. 1 (June 1, 2017): 157–75. http://dx.doi.org/10.37055/sbn/129886.
Full textAbstract:
Zapewnienie bezpieczeństwa przez instytucje państwa ma swoją cenę. Oprócz kosztów materialnych, konsekwencją takich działań jest ograniczanie praw i wolności obywateli. Instytucje państwa zyskały współcześnie potężne narzędzia zdobywania informacji na temat prywatności jednostek. Pomimo istnienia licznych uregulowań na poziomie państw i ponadnarodowych chroniących prawa człowieka, w tym prawo do poszanowania wolności i prywatności, prawa te są łamane przez instytucje w wielu krajach świata. Komunikacja internetowa, używanie telefonów, kart płatniczych i innych urządzeń elektronicznych to środki pozyskiwania przez instytucje danych, dające możliwość sprawowania niewidzialnego dla jednostki nadzoru, dzięki czemu życie społeczne nabiera atrybutów Panoptykonu z wyobrażeń Jeremy’ego Benthama, w którym więzień nigdy nie mógł uniknąć czujnego oka strażnika. Artykuł zawiera między innymi wyniki pilotażowych badań odnoszących się do aktywności respondentów w Internecie, a także świadomości ich praw osobistych oraz mechanizmów ich ochrony.
23
Nawrot, Oktawian. "What about the Interior Castle? Response to Ienca's and Andorno's New Human Rights in the Age of Neuroscience and Neurotechnology." Roczniki Teologiczne 66, no. 3 (January 31, 2020): 69–85. http://dx.doi.org/10.18290/rt.2019.66.3-5.
Full textAbstract:
Co z wewnętrzną twierdzą? Odpowiedź na propozycję Ienca i Andorno dotyczącą nowych praw człowieka w erze neuronauki i neurotechnologii
Zaproponowane przez Ineca i Andorno, w artykule „Towards new human rights in the age of neuroscience and neurotechnology”, trzy nowe prawa człowieka na pierwszy rzut oka wydają się niezwykle atrakcyjną odpowiedzią na rosnące ze strony neuronauki zagrożenia dla ludzkiej wolności. Jednakże ich głębsza analiza, zwłaszcza w kontekście zasad systemu ochrony praw człowieka Rady Europy, wraz z jego kamieniem węgielnym – przyrodzoną ludzką godnością, ujawnia szereg poważnych wątpliwości. Najpoważniejsza z nich dotyczy możliwości pogodzenia stojącej u podstaw neuronauki i neurotechnologii filozofii, wraz z milcząco przyjmowaną w ramach niej wizją człowieka, z filozofią praw człowieka i jej antropologią. Druga, bardziej szczegółowa, lecz równie istotna z punktu widzenia systemu wartości demokratycznego państwa prawnego, wątpliwość dotyczy kwestii pogodzenia nieterapeutycznych ingerencji w „wewnętrzną twierdzę” jednostki – mózg wraz z nadbudowanym nad nim umysłem – z obowiązkiem poszanowania i zabezpieczenia przez państwo prawa do wolności myśli, sumienia i religii, rozumianego zarówno jako fundamentalne prawo człowieka, jak i konstytutywny element systemu wartości demokratycznego państwa prawnego.
24
Plich, Robert. "Moralny dylemat dotyczący terminacji ciąż jajowodowych za pomocą salpingostomii lub metotreksatu. Zestawienie ważniejszych racji i argumentów początkowego etapu współczesnej debaty teologicznej." Teologia i Moralność 8, no. 2(14) (January 1, 2013): 51–76. http://dx.doi.org/10.14746/tim.2013.14.2.4.
Full textAbstract:
Wśród uznanych katolickich teoretyków moralności trwa debata na temat dwóch metod roz-wiązywania ciąży pozamacicznych: jedną z nich jest operacja zwana “salpingostomią” a drugą zastosowanie środka farmaceutycznego o nazwie “metotreksat”. Debata ta została podjęta z dwóch powodów: po pierwsze, wynalezienie i popularyzacja tych metod wymaga ich moralnej oceny, i po drugie, na razie nie istnieje specyficzne nauczanie moralne Magisterium dotyczące explicite każdej z tych metod. Wielu katolickich teologów moralnych i etyków ocenia te dwie metody, zgodnie z tradycyjnymi pryncypiami moralnymi, jako bezpośrednie zabicie embrionu (niewinnej osoby ludzkiej) i dlatego postrzega je jako akty moralnie niedopuszczalne. Jednak istnieją inni, którzy także chcą pozostać wierni nauczaniu Magisterium, ale stosują inną interpretację i zastosowanie tych samych tradycyjnych pryncypiów i dlatego uważają te dwie metody za pośrednie zabicie embrionu, czyli akty moralnie dopuszczalne. Niniejszy artykuł stanowi pierwszą część prezentacji argumentów wysuniętych prze obydwie strony tej moralnej debaty. w jest wyrazem poszanowania godności każdego człowieka; jak też przeciwstawienia się łamaniu podstawowych praw; jakimi są: prawo do życia oraz prawo do działania zgodnie z wewnętrznym przekonaniem. Na koniec zwrócono uwagę na obowiązujący także farmaceutę wymóg dawania świadectwa o prawdzie moralnej w odniesieniu do ostatecznego celu życia człowieka; jakim jest zjednoczenie z Bogiem.; Dopiero takie kompleksowe spojrzenie daje rzeczywisty obraz konfliktu moralnego farmaceuty wynikającego z; zobowiązywania go do sprzedaży środków; których stosowanie jest sprzeczne z jego sumieniem.
25
Romanowicz, Marcin. "Homo Iuridicus versus Zoon Politikon — dogmatyka prawnicza a wytwarzanie podmiotu (politycznego)." Przegląd Prawa i Administracji 122 (October 12, 2020): 121–49. http://dx.doi.org/10.19195/0137-1134.122.8.
Full textAbstract:
W refleksji nad politycznością prawa i prawoznawstwa wydaje się dominować pogląd, że polityczność poprzedza (chronologicznie lub strukturalnie) prawo. W konsekwencji to anta-gonizmy sfery polityki współkształtują prawo i jego zjawiska (praktykę prawniczą i prawoznaw-stwo). Teza o prymarności polityczności może być jednak poddana weryfikacji w drodze analizy zainicjowanej przez przewrotne pytanie o jurydyczne warunki, bez których nie jest możliwa po-lityczność par excellence. Refleksja nad ikoną Zoon Politikon odsłania warunek polityczności w postaci podmiotowości uczestników sfery politycznej, z kolei sięgnięcie po psychoanalityczną teorię J. Lacana pozwala uchwycić psychodynamikę upodmiotowienia „zwierzęcia mówiącego” (Zoon Logon Echon). Wprowadzenie zakazu (Symbolicznego zakodowanego w prawie) okazu-je się warunkiem sine qua non ludzkiej podmiotowości. Wedle Pierre’a Legendre’a we współ-czesnym społeczeństwie to dogmatyka prawnicza reprodukuje podmiototwórczy Zakaz, a zatem „montuje” człowieka: Homo Iuridius, i „ustanawia jego życie”. Tym sposobem prawo i dogmaty-ka prawnicza ukazują się jako warunki powstania podmiotu (politycznego), a tym samym samej polityczności.
26
BIAŁY, Stanisław. "SPRAWY RODZINY: PODSTAWOWE ELEMENTY DYSKUSJI NAD BIOETYKĄ JAKO NAUKĄ." Studia nad Rodziną 37, no. 2 (September 20, 2016): 7. http://dx.doi.org/10.21697/snr.2015.37.2.01.
Full textAbstract:
Wychodząc z faktu konstatacji, że rodzina i małżeństwo, człowiek i osoba ludzka, to pojęcia, które są dzisiaj poddawane wielu manipulacjom, gdzie pośród wielu czynników sprawczych na pierwszy plan wysuwa się filozofia (gender), prawo (cywilne), medycyna (transplantologiczna) itp., autor postawił sobie zadanie opi- sania podstawowych elementów trwającej dyskusji w bioetyce. Zastanawiając się nad kondycją niniejszych rzeczywistości (np. jak pomóc rodzinie), zauważył, iż (w tym kontekście) należy spojrzeć na dyskusję trwającą w bioetyce nad jej strukturą naukową (tzn. nad jej naukowością). Ona to bowiem ustalając, czy też weryfikując normatywność różnych ingerencji w tkankę społeczną, stanowić może bardzo ważny zwornik wsparcia podstawowych pryncypiów społecznych, a już szczególnie w zakresie wspomnianych obszarów. Pojęcie rodziny, człowieka, osoby ludzkiej itp., podlegają bowiem istotnym przemianom, często na wzór przemian dokonujących się w całym społeczeństwie. Ważnym, tak więc antropologicznym (normatywnym) pytaniem jest, czy idzie to wszystko w dobrym kierunku? Tj. bezpiecznym dla „genetycznej” i duchowej tożsamości narodów (europejskich).Analizując dyskusję dokonującą się w bioetyce nad bioetyką (metabioetyczną), autor zapragnął ukazać zarówno szczególny kontekst, jak i cel (sens) toczącego się sporu. I stwierdził ostatecznie, iż chodzi w istocie o spór o człowieka jako człowieka (jak zabezpieczyć jego autentyczne dobro), a w dalszej kolejności o spór o rodzinę jako rodzinę. I że spór ten jest bardzo głęboki. Przebiega bowiem w aspekcie samej definicji bioetyki, jej przedmiotu formalnego i materialnego, ale także w kontekście ważności podejmowanych tematów, czyli hierarchicznego układu analizowanych treść. Ma to swoje negatywne przełożenie na jakość życia społecznego (religijnego) i vice versa.
27
Klonowska, Iwona, and Jadwiga Stawnicka. "Rola pedagogiczno-wychowawcza Krajowej Mapy Zagrożeń Bezpieczeństwa – nowa forma dialogu społeczności lokalnej z Policją." Resocjalizacja Polska, no. 16 (October 19, 2018): 79–92. http://dx.doi.org/10.22432/pjsr.2018.16.07.
Full textAbstract:
Podstawową potrzebą człowieka jest poczucie bezpieczeństwa. Współpraca z podmiotami zewnętrznymi ma ogromny wpływ na realizację ustawowych zadań Sił Policyjnych w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego państwa. Obecnie Policja kładzie większy nacisk na znaczenie społeczeństwa w zapobieganiu i zwalczaniu przestępczości. Przykładem roli społeczeństwa jest interaktywne narzędzie Krajowej Mapy Zagrożenia Bezpieczeństwa, w którym mieszkańcy mogą anonimowo zgłaszać informacje o zagrożeniach pojawiających się w ich sąsiedztwie, zmuszając odpowiednie służby do reagowania jako radykalna zmiana pracy konstabla, przybliżając go obywatelom. Artykuł poświęcony jest pedagogicznej i edukacyjnej roli Krajowej Mapy Zagrożeń dla Bezpieczeństwa Słowa kluczowe: Bezpieczeństwo, Krajowa Mapa Zagrożeń Bezpieczeństwa, przestępczość, zagrożenia, rola pedagogiczna, rola edukacyjna, komunikacja, funkcja wychowawcza i społeczność lokalna.
28
Klonowska, Iwona, and Jadwiga Stawnicka. "Rola pedagogiczno-wychowawcza Krajowej Mapy Zagrożeń Bezpieczeństwa – nowa forma dialogu społeczności lokalnej z Policją." Resocjalizacja Polska, no. 16 (October 19, 2018): 79–92. http://dx.doi.org/10.22432/pjsr.218.16.07.
Full textAbstract:
Podstawową potrzebą człowieka jest poczucie bezpieczeństwa. Współpraca z podmiotami zewnętrznymi ma ogromny wpływ na realizację ustawowych zadań Sił Policyjnych w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego państwa. Obecnie Policja kładzie większy nacisk na znaczenie społeczeństwa w zapobieganiu i zwalczaniu przestępczości. Przykładem roli społeczeństwa jest interaktywne narzędzie Krajowej Mapy Zagrożenia Bezpieczeństwa, w którym mieszkańcy mogą anonimowo zgłaszać informacje o zagrożeniach pojawiających się w ich sąsiedztwie, zmuszając odpowiednie służby do reagowania jako radykalna zmiana pracy konstabla, przybliżając go obywatelom. Artykuł poświęcony jest pedagogicznej i edukacyjnej roli Krajowej Mapy Zagrożeń dla Bezpieczeństwa Słowa kluczowe: Bezpieczeństwo, Krajowa Mapa Zagrożeń Bezpieczeństwa, przestępczość, zagrożenia, rola pedagogiczna, rola edukacyjna, komunikacja, funkcja wychowawcza i społeczność lokalna.
29
Meller, Jacek. "Właściwe rozumienie człowieka podstawą zrównoważonego rozwoju – antropologia encykliki Laudato Si’." Studia Ecologiae et Bioethicae 17, no. 4 (December 31, 2019): 45–53. http://dx.doi.org/10.21697/seb.2019.17.4.05.
Full textAbstract:
Fundamentalną przyczyną współczesnego kryzysu ekologicznego jest sposób, w jaki ludzkość rozumie swoje miejsce w świecie i relacje do niego. Od początku nowożytności zdaje się tu panować „antropocentryzm” dający człowiekowi prawo do nieograniczonego zaspokajania swych potrzeb kosztem środowiska. Koncepcja ta, wzmocniona nowożytnymi poglądami na rolę nauki, wolność jednostki i prawa ekonomii, pozwoliła uzasadnić rabunkową gospodarkę prowadzącą do zniszczenia nie tylko środowiska naturalnego, lecz także środowiska społecznego człowieka, wielu pozbawiając dostępu do podstawowych środków potrzebnych do życia. Papież Franciszek w encyklice Laudato si’ nie nawołuje jednak do porzucenia antropocentryzmu jako takiego: obecny w kulturze Zachodu nazywa „wypaczonym” i wzywa do powrotu do jego właściwego, biblijnego rozumienia. W nim człowiek, podobny do Boga, ma na Jego wzór opiekować i troszczyć się o całe stworzenie.
30
Królczyk, Małgorzata. "Eurosieroctwo jako problem społeczno-moralny." Teologia i Moralność 8, no. 2(14) (January 1, 2013): 181–90. http://dx.doi.org/10.14746/tim.2013.14.2.12.
Full textAbstract:
Sieroctwo niezależnie od przyczyny jego powstania jest zawsze dla dziecka stanem niezwykle trudnym pod względem psychologicznym i społecznym zagrażającym prawidłowemu rozwojowi i kształtowaniu się tożsamości. Eurosieroctwo stanowi problem w wymiarze społecznym ze względu na jego zakres, różnorodne formy występowania, trudności zapobiegania i rozpoznawania sytuacji, które je powodują oraz możliwości kompensacji.Nieobecność choćby jednego z rodziców utrudnia proces wychowawczy. Rozłąka może być przyczyną depresji, braku poczucia bezpieczeństwa, zaburzeń zachowania, które z czasem się pogłębiają. Bliskość fizyczna to niezbędny element budowania więzi z dzieckiem. Rodzice choćby jak bardzo się starali, to rozmowy telefoniczne czy video rozmowy przez Internet nie zastąpią kontaktu z dzieckiem na żywo. Czułość, rozmowy, dotyk, przytulanie to czynności niezwykle ważne dla prawidłowego rozwoju dziecka. Warto przypomnieć, że żadne pieniądze nie są w stanie zrekompensować dziecku braku rodzica wtedy, gdy jest mu najbardziej potrzebny, gdy kształtuje się jego osobowość i psychika. Dlatego ważne jest uczulanie rodziców na zło, jakie mogą wyrządzić swoim dzieciom, wyjeżdżając za granicę. Trzeba podkreślić, iż dziecko ma prawo do wychowania. Prawo to może być najlepiej urzeczywistniane wtedy, gdy matka nie podejmuje pracy poza domem, lecz zajmuje się wychowaniem. Dzieci, by mogły rozwijać się jako osoby odpowiedzialne, dojrzałe moralnie i religijnie, by mogły być zrównoważone psychicznie, potrzebują miłości oraz uczucia matczynego i ojcowskiego. Ważnym zadaniem Szkoły i Kościoła jest trwać przy rodzinie, wspomagać ją i umacniać w hierarchii wartości młodych ludzi.Dobra szkoła - to przede wszystkim mądra szkoła, której zadaniem jest ukazanie młodym ludziom jak być człowiekiem naprawdę. Szkoła wymaga inwestycji i poświęcenia dla młodego człowieka. Dlatego właśnie w dzisiejszym świecie, w którym człowieczeństwo ulega destrukcji, Jezus potrzebuje swoich ludzi. Każdy z nas winien przemyśleć czy ważniejszy jest pieniądz czy człowiek. Kiedyś Pedagog z Nazaretu zapyta: Co zrobiłeś aby oni byli wartościowymi ludźmi?
31
Nowak-Dziemianowicz, Mirosława. "Koncepcje uznania w perspektywie pedagogiki ogólnej jako alternatywa wobec neoliberalnej wizji współczesnego świata." Forum Pedagogiczne 8, no. 1 (April 6, 2018): 167–82. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2018.1.12.
Full textAbstract:
Najważniejszym zadaniem, jakie stoi przed jednostką, jest praca nad własną tożsamością – jest ona jednocześnie przejawem samorealizacji i wolności współczesnego człowieka. Uznanie jako intersubiektywna relacja między ludźmi jest warunkiem naszej tożsamości. Wspólnota oparta na relacjach uznania to alternatywa dla nieoliberalnej koncepcji społecznej. Intersubiektywne relacje uznania tworzą się według Axela Honnetha w trzech sferach: w sferze relacji intymnych (rodzina, bliscy ludzie, znaczący inni), w sferze prawa oraz w sferze gospodarki. Mamy więc trzy obszary, w których w relacji z innymi budujemy swoją tożsamość: rodzinę, prawo i gospodarkę wraz z rynkiem pracy. Społeczne relacje uznania mogą w moim przekonaniu stać się celem zmiany społecznej, będącej odpowiedzią na współczesny kryzys praktyk i legitymizacji.
32
Sadowska, Monika. "Karta Polaka a prawo do ochrony zdrowia i dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej." Studia Polonijne 40 (April 24, 2020): 33–45. http://dx.doi.org/10.18290/sp.2019.2.
Full textAbstract:
Karta Polaka jest dokumentem potwierdzającym przynależność do Narodu polskiego. Jednocześnie przyznaje jej posiadaczowi określone uprawnienia i przywileje, z których może korzystać podczas pobytu w Polsce. Obowiązujące przepisy prawa uprawniają posiadaczy Karty Polaka między innymi do korzystania z bezpłatnych świadczeń opieki zdrowotnej, udzielanych niezwłocznie, w stanach nagłego zagrożenia zdrowotnego. Tym samym ustawodawca realizuje w praktyce konstytucyjną zasadę ochrony zdrowia, rozumianej jako prawo do zachowania życia i jego ochrony, gdy jest ono zagrożone. Jest to prawo podstawowe, wynikające z przyrodzonej i niezbywalnej godności człowieka, którego nie można kwestionować, a ani w żaden sposób ograniczać.
W niniejszym opracowaniu omówiona zostanie zatem relacja Karty Polaka do problematyki realizacji prawa do ochrony zdrowia i dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej, z uwzględnieniem opieki w okresie ciąży i okołoporodowej.
Rozważania zostały oparte na stanie prawnym aktualnym na dzień 16 sierpnia 2019 r.
33
Czekajewska, Justyna. "Godność osoby umierającej powinnością moralną w medycynie." Studia Ecologiae et Bioethicae 16, no. 1 (March 31, 2018): 27–35. http://dx.doi.org/10.21697/seb.2018.16.1.03.
Full textAbstract:
W tradycji chrześcijańskiej pojęcie „godności” wynika z prawa naturalnego. Według św. Tomasza z Akwinu każdy człowiek zachowuje swoją przyrodzoną godność, ponieważ pochodzi ona od Boga. Adekwatny z tą myślą jest pogląd, że dar godności nie można nikomu odebrać. Nawet różne formy przejawu agresji i nienawiści nie są w stanie unicestwić człowieczeństwa, innymi słowy nie mogą one pozbawić człowieka tej najcenniejszej wartości. W trosce o rozwój duchowy filozofowie i teolodzy nakłaniają do postępowania zgodnie z moralnymi standardami. Czyny oparte na etycznym fundamencie uczą odpowiedzialności, dlatego są tak ważne, aby je przestrzegać. W artykule temat godności człowieka uzasadniam na przykładzie opieki medycznej nad pacjentem chorym chronicznie i terminalnie. W pracy nie tylko przedstawiam najważniejsze założenia opieki paliatywnej, ale także wyjaśniam w jaki sposób można troszczyć się o osobę umierającą, respektując przy tym jej prawa jako pacjenta, a szczególnie prawo do godnej i spokojnej śmierci.
34
Nahotko, Marek. "Organizacja wiedzy w umyśle człowieka w świetle teorii schematów i gatunków." Zagadnienia Informacji Naukowej - Studia Informacyjne 52, no. 1(103) (February 10, 2014): 80–93. http://dx.doi.org/10.36702/zin.537.
Full textAbstract:
Cel/teza: Celem artykułu jest przedstawienie poglądów na wiedzę jako rezultatu funkcjonowania ludzkiego umysłu, oraz opis zasad i narzędzi organizacji wiedzy w umyśle człowieka, wykorzystywanych do komunikowania wiedzy, m.in. w postaci zapisów informacji (w przypadku wiedzy naukowej – publikacji naukowych). W tym sensie organizacja wiedzy następuje podczas procesów konwersji wiedzy w informację (nadawca) i informacji w wiedzę (odbiorca).
Koncepcja/metody badań: Na podstawie krytycznej analizy piśmiennictwa z zakresu neurologii, psychologii i socjologii, a także językoznawstwa, dokonano opisu procesów mentalnych realizowanych podczas aktywności twórczej, w szczególności związanej z procesami pisania/czytania publikacji naukowych. Uwzględnione zostały w szczególności teorie genploracji, schematów mentalnych i gatunków. Procesy te i aktywności uznane zostały za procesy organizacji wiedzy.
Wyniki i wnioski: W wyniku realizacji mentalnych procesów organizacji wiedzy, w mózgu człowieka, podczas jego neuronalnej aktywności, powstają umysłowe struktury wiedzy, nazywane różnie (schematy, skrypty, ramy, plany) w zależności od teorii opisującej te zjawiska. Podczas aktywności związanych z komunikowaniem się, struktury te są z kolei podstawą tworzenia konwencji dotyczących formy i treści przekazywanych informacji w formie tekstowej, zwanych gatunkami. Gatunki, jako konwencje znane i stosowane zarówno przez nadawców, jak i odbiorców komunikatów, ułatwiają konwersje typu informacja-wiedza-informacja (twórczość) i wiedza-informacja-wiedza (komunikacja).
Oryginalność/wartość poznawcza: Artykuł porządkuje wiedzę o procesach organizacji wiedzy łącząc kilka teorii znanych z neurologii, psychologii i socjologii, co ułatwia właściwe umiejscowienie procesów organizacji wiedzy i stosowanych w niej narzędzi – systemów organizacji wiedzy.
35
Łukaszczuk, Agnieszka. "Ograniczenie wolności wypowiedzi i wyrażania opinii w wybranych orzeczeniach Europejskiego Trybunału Praw Człowieka." Przegląd Prawa i Administracji 126 (December 21, 2021): 89–99. http://dx.doi.org/10.19195/0137-1134.126.7.
Full textAbstract:
Przedmiotem artykułu są ograniczenia wolności wypowiedzi i wyrażania opinii w systemie orzeczniczym Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Ograniczenia te mogą przybrać formę prewencyjną, czyli zapobiegać nadużywaniu prawa, wyrażaniu opinii lub wolności wypowiedzi, lub następczą, gdy prawo lub wypowiedź już naruszyło prawa osób trzecich. Ingerencja w wolność wypowiedzi i wyrażania swoich poglądów musi być uzasadniona okolicznościami konkretnej sprawy rozpatrywanej w drodze skargi przez Trybunał i niezbędna w państwie demokratycznym. Ponadto ingerencja w chronioną prawem wolność nie może być nadmierna i powinna służyć realizacji celu określonego przepisami prawa. Rolą państwa jako strony Konwencji wprowadzającej ograniczenia jest w istocie każdorazowe zbadanie, czy ingerencja w treść prze kazu była uzasadniona wykładnią art. 10 ust. 2 Konwencji. Te kwestie przedstawiłam na podstawie wybranych orzeczeń ETPC.
36
Dziwisz, Stanisław. "Islamizacja prawa karnego Pakistanu na przykładzie nowelizacji i stosowania przepisów prawa o bluźnierstwie." Studia z Prawa Wyznaniowego 22 (December 30, 2019): 233–54. http://dx.doi.org/10.31743/spw.5482.
Full textAbstract:
Celem niniejszego opracowania jest analiza przepisów rozdziału XV pakistańskiego kodeksu karnego, zatytułowanego „Przestępstwa związane z religią”, powszechnie znanego jako „prawo o bluźnierstwie”. W rozdziale tym znajdują się przepisy penalizujące zachowania polegające między innymi na bluźnierstwie, profanacji Koranu, obrażaniu uczuć religijnych i stosowaniu obraźliwych uwag w odniesieniu do Proroka Mahometa. W artykule dokonano analizy rozwiązań prawnych składających się na tzw. „prawo o bluźnierstwie” wraz z niezbędnymi historycznymi aspektami ich istnienia.
Podczas reżimu wojskowego generała Zia-ul-Hag rozpoczęto islamizację praw i instytucji, co wyraźnie widać na przykładzie pakistańskiego prawa karnego. W tych latach do Kodeksu karnego wprowadzono pięć dodatkowych przepisów, w tym artykuł 295-C, który penalizuje stosowanie obraźliwych uwag w odniesieniu do Proroka Mahometa. Przedstawione przepisy prawne są często krytykowane za dyskryminację mniejszości religijnych i niezgodność z prawami człowieka. Naruszają także zagwarantowane w konstytucji Islamskiej Republiki Pakistanu zasady równości i wolności religii. Ich wprowadzenie było częścią realizowanego przez władze publiczne planu całkowitej islamizacji prawa i państwa.
37
Machińska, Hanna. "The System of Justice: European Safeguards." Studia Iuridica 79 (May 12, 2019): 107–16. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.1889.
Full textAbstract:
Rządy prawa, prawa człowieka i demokracja to trzy filary, na których opiera się funkcjonowanie państw europejskich. Idea rządów prawa jest głęboko zakorzeniona w filozofii integracji europejskiej od czasu ustanowienia Rady Europy, a więc od 1949 roku. Rządy prawa są rozumiane jako poszanowanie dla podziału władz, obowiązek władzy wykonawczej respektowania prawa, zachowanie zasady działania zgodnego z prawem, poszanowania pewności prawa i zasady res iudicata, zachowanie sądowej kontroli egzekutywy, realizowanie prawa do sądu, gwarancja rzetelnego procesu oraz istnienie skutecznego środka odwoławczego. W wielu państwach rządy prawa są zagrożone. Dlatego europejskie zabezpieczenia spełniają ważną rolę. Należy je rozumieć jako różne instrumenty w postaci raportów monitoringowych instytucji Rady Europy, opinii Komisji Weneckiej, misji mającej na celu ocenę sytuacji w danym państwie. Tworzą one pewien krytyczny obraz pozwalający na obiektywną ocenę funkcjonowania państwa, jego instytucji i prawa. Prawo UE stworzyło procedury na podstawie art. 7 Traktatu o Unii Europejskiej, art. 258 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, które mogą efektywnie powstrzymać naruszenia zasady rządów prawa w państwach członkowskich. Istnieje również instytucja pytań prejudycjalnych, które także mogą taką rolę spełnić. Europejskie zabezpieczenia to także raporty ONZ dotyczące rządów prawa, praw człowieka i demokracji, które przyczyniają się do właściwego stosowania tych zasad. Aby jednak proces hamowania naruszeń rządów prawa, demokracji i praw człowieka był bardziej skuteczny niezbędna jest bliższa współpraca i koordynacja podejmowanych działań. Dotychczasowe doświadczenia dotyczące ograniczania naruszeń tych zasad w Polsce wskazują na wagę i skuteczność oddziaływania europejskich zabezpieczeń.
38
Derlatka, Joanna. "Zasada sprawnej egzekucji sądowej jako element efektywnego wymiaru sprawiedliwości." Zeszyty Naukowe KUL 60, no. 3 (October 26, 2020): 119–38. http://dx.doi.org/10.31743/zn.2017.60.3.119-138.
Full textAbstract:
Zasada efektywnej ochrony sądowej stanowi element unijnego porządku prawnego, systemu konwencyjnego oraz występuje w systemach krajowych. Podstawowym elementem skutecznej ochrony prawnej jest prawo do sądu (art. 47 zd. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności). Zasada sprawnej egzekucji stanowi istotę prawa do sądu. Sprawna egzekucja sprzyja pogłębianiu zaufania obywateli do organów wymiaru sprawiedliwości. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego wykonanie orzeczenia jest integralną częścią procesu. Postępowanie rozpoznawcze stanowi tzw. „fazę wstępną”, zaś egzekucja służy właściwej realizacji efektywnej ochrony sądowej. Postępowanie egzekucyjne służy zaspokojeniu roszczeń wierzyciela, których nie udało mu się uzyskać dobrowolnie. Zasada sprawnej egzekucji w pełni realizuje interes wierzyciela, nie zaś dłużnika. Egzekucja sądowa, stanowiąca istotę postępowania egzekucyjnego, powinna przebiegać w sposób sprawny i szybki. Sprawność egzekucji gwarantują stosowane przez organy egzekucyjne, tj. komornika oraz sąd, środki przymusu przewidziane w ustawie procesowej. Zasada prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) oraz zasada demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) chronią egzekucję prawomocnych wyroków. Postępowanie egzekucyjne wyróżnia działanie dwóch naczelnych zasad postępowania cywilnego, tj. zasady formalizmu oraz dyspozycyjności.
39
Derlatka, Joanna. "Prawo do swobody wypowiedzi a nieusuwalność i powoływanie sędziów – standardy demokratyczne Rady Europy." Zeszyty Naukowe KUL 61, no. 3 (October 9, 2020): 95–111. http://dx.doi.org/10.31743/zn.2018.61.3.95-111.
Full textAbstract:
Przepis art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności podkreśla znaczenie wolności ekspresji wypowiedzi oraz wolności informacji jako kamieni węgielnych demokratycznego i pluralistycznego społeczeństwa. Celem niniejszego artykułu jest wskazanie granic korzystania przez sędziów ze swobody wypowiedzi w tej sytuacji, gdy to oni są autorami wypowiedzi krytycznych dotyczących aktualnych problemów demokratycznego ustroju państwowego, nie zaś tylko wówczas, gdy wypowiedzi krytyczne kierowane są pod adresem sędziów i sądów. Apolityczność sędziów powoduje, iż ich udział w debacie publicznej poświęconej aktualnym problemom politycznym powinien zostać poddany szczególnym zasadom. Wartością nadrzędną nadającą ramy udziału sędziów w debacie publicznej jest powściągliwość. Nie zmienia to faktu, iż sędziowie powinni zabierać głos w sytuacji, gdy publiczna debata dotyczy funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości czy ustroju sądów powszechnych. Wolność wypowiedzi sędziego nie może być jednak ograniczana przez groźbę sankcji przyjmującą postać naruszenia zasad nieusuwalności oraz powoływania sędziów.
40
Rynio, Alina. "Wybrane paradoksy pedagogiki chrześcijańskiej podstawą jej tożsamości." Forum Pedagogiczne 3, no. 2 (November 13, 2016): 40–64. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2013.2.03.
Full textAbstract:
W tekście podjęto się prezentacji wybranych paradoksów pedagogiki chrześcijańskiej przyjmując, iż paradoksy chrześcijaństwa stanowią podstawę tożsamości tejże pedagogiki. Autorka wyjaśnia znaczenie terminów: „paradoks” i „pedagogika chrześcijańska”. Przywołuje też rozumienie zasadniczych celów wychowania chrześcijańskiego. Następnie omawia podstawowe dla tożsamości pedagogiki chrześcijańskiej paradoksy: Wcielenia, Tajemnicy Boga, która stworzyła człowieka do więzi z Nią samą, pedagogii chrześcijaństwa jako religii krzyża i zmartwychwstania, chrześcijańskiej obecności w świecie. W trzeciej części artykułu, korzystając głównie z przesłania Benedykta XVI i nauczania ks. Luigi Giussaniego, charakteryzuje trzy główne paradoksy współczesności. Są to: paradoks mentalności, która rości sobie prawo do mówienia o Bogu z pominięciem Chrystusa, paradoks ograniczenia znaku do pozoru i paradoks redukcji serca do sentymentu. Zakończenie zawiera próbę udokumentowania tezy głównej, mówiącej o związku przedstawionych paradoksów z tożsamością pedagogiki chrześcijańskiej.
41
Małgorzata Maria Łączkowska-Porawska. "Trwałość małżeństwa w świetle standardów międzynarodowych oraz orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka." Forum Prawnicze 2, no. 52 (December 16, 2019): 18–28. http://dx.doi.org/10.32082/fp.v2i52.221.
Full textAbstract:
Artykuł dotyczy trwałości małżeństwa w świetle standardów międzynarodowych oraz orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Trwałość nie została wyraźnie wymieniona w regulacjach międzynrodowych jako jedna z cech małżeństwa, wynika jednak z natury i celu tego stosunku prawnego. Analiza orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w kontekście trwałości małżeństwa pozwala na sformułowanie następujących konkluzji. Po pierwsze, żadne z postanowień Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i POdstawowych Wolności, w tym także art. 8 i art. 12, nie gwarantują prawa do rozwodu, a rozwiązanie to stanowiło celowy zabieg twórców regulacji. Po drugie, państwa posiadają kompetencje do uregulowania przesłanek rozwodu i procedury rozwodowej w sposób najbardziej odpowiadający ich uwarunkowaniom kulturowym i światopoglądowym z poszanowaniem zasady trwałości małżeństwa. Uzależnienie możliwości rozwiązania małżeństwa od wystąpienia trwałego i zupełnego rozkładu pożycia oraz od zgody małżonka niewinnego zaistniałej między małżonkami sytuacji, nie stanowi w związku z tym naruszenia konwencji. Za niezgodne z postanowieniami konwencyjnymi uznano natomiast ograniczenia możliwości zawarcia związku małżeńskiego osobie rozwiedzionej oraz nieuzasadnione przedłużenie procedury rozwodowej wynikające z okoliczności zawinionych przez organy orzekające. Zgodnie z art. 12 EKPCz istnieje bowiem prawo do ponownego małżeństwa dla osób, których poprzednie małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód przewidziany w prawie krajowym. W artykule zaprezentowano także współczesne propozycje przygotowane przez Europejską Komisję Prawa Rodzinnego dotyczące upowszechnienia liberalizacji prawa rozwodowego opublikowane w Modelowym Kodeksie Rodzinnym.
42
Słomski, Wojciech. "Bioetyka jako filozoficzna podstawa nauk biomedycznych." Humanistyka i Przyrodoznawstwo, no. 12 (October 7, 2018): 185–92. http://dx.doi.org/10.31648/hip.1407.
Full textAbstract:
Człowiek stanął obecnie przez problemami etycznymi, których dotychczasowa etyka bądź w ogóle nie dostrzegała, bądź też, jeżeli nawet dostrzegała, to nie podejmowała poważniejszych prób ich rozwiązania. Rola medycyny (a tym samym waga problemów związanych z nią w sposób mniej lub bardziej ścisły) w życiu współczesnego człowieka staje się coraz większa. Lekarze mają prawo decydowania o tym, czy wolno nam wykonywać określone zawody, uprawiać określone sporty, a także orzekają o poczytalności lub niepoczytalności osób oskarżonych o popełnienie przestępstw. Te głębokie przemiany w świadomości sprowadzają się zatem do jednego zasadniczego zjawiska: zmiany naszego stosunku zarówno do życia, jak i do śmierci. Pytania o moralną zasadności eutanazji, aborcji, transplantacji organów są bowiem w istocie pytaniami dotyczącymi kresu lub początku ludzkiego życia. Mamy więc obecnie do czynienia z całkowicie nowym podejściem do śmierci, a tym samym – do problemów bioetycznych. Jakie stanowisko wobec tego nowego podejścia powinna zająć etyka? Otóż wydaje się, że już samo powstanie bioetyki jako odrębnej dyscypliny jest rezultatem usiłowań zmierzających do sprostania owym wyzwaniom. Bioetyka, chcąc tego czy nie, staje się rodzajem etycznego drogowskazu dla osób i instytucji podejmujących decyzje o życiu lub śmierci drugiego człowieka. W praktyce okazuje się jednak, iż ów bioetyczny drogowskaz wskazuje kierunek mniej lub bardziej dokładnie: poczynając od formułowania ogólnych teorii etycznych, w obrębie których dokonuje się rozwiązania także problemów bioetyki, aż po wypowiedzi stwierdzające moralną dopuszczalność (lub niedopuszczalność) pewnych działań wobec konkretnych osób. Filozof powinien stać na straży akceptowanych powszechnie wartości moralnych i uświadamiać (sobie i innym), jakie skutki dla moralności i społeczeństwa przynieść może rosnąca tendencja do zawierania moralnych kompromisów z wymogami wydajności i skuteczności. Moralnym nakazem obowiązującym jego samego powinno być natomiast strzeżenie się tego rodzaju kompromisów. Odnieść można jednak wrażenie, że także bioetyka nie dostrzega owych ostatecznych celów i mechanizmów, skupiając uwagę na postępowaniu i odpowiedzialności moralnej jednostki, tracąc natomiast z pola widzenia szersze struktury społeczne i kulturowe. Aby te cele dostrzec i właściwie ocenić, bioetyka nie może ani sama stać się częścią tej instytucji, ani też pozostać ściśle filozoficzną, akademicką spekulacją. Interdyscyplinarność jawi się w tym kontekście jako wymóg, któremu bioetyka prędzej czy później będzie musiała sprostać.
43
Zdunkiewicz-Jedynak, Dorota. "Czy zagraża nam język popchrześcijaństwa? O nowych zjawiskach w polskim dyskursie religijnym pierwszych dekad XXI wieku." Artes Humanae 1 (May 9, 2016): 125. http://dx.doi.org/10.17951/arte.2016.1.125.
Full textAbstract:
Komunikacja religijna nie pozostaje obojętna wobec komercjalizacji i homogenizacji kultury. Realizacji postulatu tzw. nowej ewangelizacji, by zanurzać dyskurs religijny w doświadczeniu człowieka XXI w., powinno towarzyszyć respektowanie ograniczeń w implementowaniu języka, gatunków i ikon popkultury do sfery komunikacji dotyczącej doświadczenia religijnego. W artykule zanalizowano takie wytwory współczesnej katolickiej kultury religijnej, jak internetowe memy ewangelizacyjne oraz przedmioty codziennego użytku (np. akcesoria kuchenne, ubrania), które służą jako nośniki treści religijnych, lub współczesne dewocjonalia i gadżety (np. wypisy biblijne w kształcie Biblii do żucia czy modlitewniki stylizowane na wyroby aptekarskie). Wskazano zagrożenia wynikające z dopasowania dyskursu religijnego do standardów popkulturowych i komercyjnych: uprawianie ewangelizacji w sposób intelektualnie niewymagający i czysto pragmatyczny nie prowadzi do duchowego rozwoju; nie czyni odbiorcy bardziej zdolnym do refleksji religijnej. Właściwa omówionym w artykule gatunkom wypowiedzi i zabiegom ewangelizacyjnym potoczna forma odbiera powagę treści tych przekazów. Umieszczenie treści religijnych w obszarze popkultury i komercji wprawdzie je upowszechnia, ale jednocześnie spłyca i zniekształca ich sens.
44
Wróblewski, Mirosław. "OCHRONA PRAW OSÓB STARSZYCH W DZIAŁALNOŚCI RZECZNIKA PRAW OBYWATELSKICH JAKO KRAJOWEJ INSTYTUCJI OCHRONY PRAW CZŁOWIEKA." Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 74, no. 3 (November 2, 2018): 128–38. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2012.74.3.8.
Full textAbstract:
Artykuł przedstawia i analizuje problematykę ochrony praw osób starszych w działalności współczesnych krajowych instytucji praw człowieka, ze szczególnym uwzględnieniem aktywności polskiego Rzecznika Praw Obywatelskich. Analiza ta obejmuje zarówno działalność krajowych instytucji o charakterze wyspecjalizowanym (ombudsmanów), jak i innych typów tych instytucji. Ocena ich aktywności w świetle standardów międzynarodowych (określanych zarówno przez wiążące instrumenty prawnomiędzynarodowe, jak i przez miękkie prawo) prowadzi do wniosku, że na skutek tendencji i prognoz demograficznych zapewnienie przestrzegania praw osób w zaawansowanym wieku staje się jednym z głównych priorytetów. Krajowe instytucje, kontrolując i monitorując w różnym zakresie działania organów władzy publicznej, mogą inspirować kształtowanie odpowiedniej polityki oraz przyjmowanie rozwiązań prawnych służących zwalczaniu dyskryminacji oraz wykluczenia społecznego i prawnego osób starszych. Działania takie powinny być jednak planowane i przeprowadzane kompleksowo, biorąc pod uwagę społeczeństwo jako całość. Ocenia się bowiem, że jedynie państwa, które pojmują i rozwiązują problem starzenia się społeczeństw w taki holistyczny sposób, mają wszelkie szanse na przezwyciężenie zagrożeń w przeciwieństwie do państw, które za jedyny ratunek przed rosnącą liczbą osób starszych uważają podnoszenie wieku emerytalnego bądź podatków. W artykule przedstawiono szczegółowo innowacyjne działania polskiego Rzecznika Praw Obywatelskich na rzecz przestrzegania praw osób starszych, doceniane w międzynarodowym gronie ombudsmanów. Aktywność tę ukazano na przykładach wykorzystania dostępnych środków prawnych, prowadzonych badań społecznych i wydawanych regularnie rekomendacjach. Przyczyniają się one do opracowania i wdrożenia polskiej strategii działań wobec starzenia się.
45
Olszówka, Marcin. "Analiza projektu ustawy o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, ustawy o diagnostyce laboratoryjnej oraz ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej, zawartego w druku senackim nr 1034/IX kadencja (sprzeciw sumienia)." Studia z Prawa Wyznaniowego 22 (December 30, 2019): 349–77. http://dx.doi.org/10.31743/spw.4788.
Full textAbstract:
Sprzeciw sumienia to odmowa wykonania obowiązku wynikającego z przepisów prawa ze względu na racjonalnie uzasadniony osąd moralny, który kwalifikuje wykonanie tego obowiązku jako etycznie niegodziwe (obiektywne zło). Prawo do sprzeciwu sumienia – integralny element wolności sumienia – jest konstytucyjnym prawem każdego człowieka. Jak podkreślił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 7 października 2015 r., K 12/14: „prawo powołania się na klauzulę sumienia i w rezultacie prawo do odmowy wykonania czynności sprzecznej z własnym sumieniem stanowi gwarancję wolności sumienia”. Obowiązkiem ustawodawcy zwykłego jest uregulowanie sposobu korzystania z prawa do sprzeciwu sumienia, czyli ustanowienie tzw. klauzuli sumienia.
Uchwalony przez Komisję Praw Człowieka, Praworządności i Petycji Senatu RP projekt inicjatywy legislacyjnej dotyczącej ustawy o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, ustawy o diagnostyce laboratoryjnej oraz ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej w zamierzeniu miał uregulować klauzule sumienia w zawodach medycznych oraz jednocześnie zrealizować petycję wzywającą do uchylenia art. 3 ust. 2 ustawy z 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (generalnie zakazującego powoływania się na sprzeciw sumienia) i kompleksowego wykonania cytowanego wyroku Trybunału.
Choć sama inicjatywa zasługuje na aprobatę, to jednak analiza treści projektu dowodzi, że tylko do pewnego stopnia wykonuje wyrok Trybunału, ignoruje żądanie zawarte w petycji oraz obniża ustawowy standard ochrony prawa do sprzeciwu sumienia.
Na krytykę zasługuje przede wszystkim propozycja zobowiązania podmiotów leczniczych (w praktyce będą to ich kierownicy, np. dyrektor szpitala) do wskazania realnych możliwości uzyskania świadczenia, którego odmówił lekarz lub pielęgniarka (położna), a w przypadku diagnosty laboratoryjnego – do wykonania zlecenia. Narusza bowiem wolność sumienia, która – jak zauważył Trybunał Konstytucyjny – oznacza także ochronę przed postępowaniem, „które pośrednio prowadzi do nieakceptowalnego etycznie skutku, w szczególności przed przymusem współdziałania w osiąganiu celu niegodziwego” (np. przed obowiązkiem informowania, kto i gdzie może wykonać aborcję), jak również kwestionuje tzw. instytucjonalną klauzulę sumienia, do której respektowania wezwało Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy w rezolucji nr 1763 z 7 października 2010 r.
46
Pawlak, Anna. "Prawo dziecka do relacji osobistej z rodzicami w sytuacji ich rozstania." Horyzonty Wychowania 20, no. 54 (April 21, 2021): 23–32. http://dx.doi.org/10.35765/hw.2060.
Full textAbstract:
CEL NAUKOWY: Celem opracowania jest analiza sytuacji dziecka w relacji osobistej z rodzicem w czasie kryzysu w rodzinie, jakim jest rozstanie rodziców, uwzględniając obowiązujące przepisy prawa polskiego. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Problemem do rozwiązania stała się odpowiedź na pytanie, czy obowiązujące przepisy w sposób właściwy określają prawo do relacji osobistych dziecka z rodzicami żyjącymi w rozłączeniu. W zakresie przyjętej metodologii zastosowano założenia filozofii antropologicznej, filozofii personalistycznej, filozofii dialogu, praw człowieka i filozofii odpowiedzialności, a także metodę dogmatyczno-prawną oraz metodę analizy i krytyki piśmiennictwa. PROCES WYWODU: Opracowanie rozpoczyna zwrócenie uwagi na problem relacji osobistej dziecka z rodzicami po ich rozstaniu. Następnie dokonano analizy art. 113 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w kontekście prawidłowości ujmowania relacji z rodzicem jako obowiązku dziecka, a także prawidłowości ograniczenia regulacji sfery stosunków z rodzicami po ich rozstaniu do kontaktów. Wskazano także na sposób, w jaki regulacje międzynarodowe określają relacje dziecka z rodzicami żyjącymi w separacji. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Podjęte badania wskazują na konieczność dostosowania polskich regulacji do standardów międzynarodowych i pełniejsze uwzględnienie podmiotowości i godności osobowej dziecka. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Postuluje się zmianę regulacji art. 113 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego poprzez usunięcie kategorii obowiązku dziecka do kontaktu z rodzicem oraz zmianę pojęcia kontakt na szerszą definicję osobistych relacji.
47
Sobkowiak, Jarosław. "Duchowość bez Boga a życie „jakby Bóg był"." Teologia i Moralność 8, no. 1(13) (January 1, 2013): 103–15. http://dx.doi.org/10.14746/tim.2013.13.1.7.
Full textAbstract:
Nie istnieje człowiek jednowymiarowy. Pragnienie wpisane w naturę ludzkiego bytu jest silniejsze od głoszonych ideologii czy redukcyjnych koncepcji antropologicznych. Zdają sobie z tego sprawę również ci, którzy metodycznie usiłują wykluczyć Boga ze sfery ludzkich poszukiwań. Przykładem tego jest propozycja A. Comte-Sponville’a stworzenia duchowości bez Boga. Próbuje w niej wykazać, że takie pojęcia jak wiara czy duchowa więź można zastąpić ich odpowiednikami: wiernością, czy wizją więzi jako dzielenia bez podziałów.W niniejszym artykule próbuje się wykazać niekonsekwencje takiego podejścia oraz postawić jako tezę godną rozważenia koncepcję życia „jakby Bóg był”. Duchowość bowiem w rozumieniu autora artykułu stanowi „życie życia”, siłę napędową nadającą ostateczny sens i celowość egzystencji. Takie rozumienie duchowości domaga się wiary w wymiarze osobowym – człowiek potrzebuje bowiem takiego punktu przylgnięcia, do którego może odnieść się całym sobą: rozumem i wolą. Przeciwwagą do propozycji duchowości bez Boga jest życie „jakby Bóg był”. W takim podejściu nie chodzi bynajmniej o udawanie życia wiary, lecz o przypomnienie, że wykluczanie Boga z horyzontu poszukiwań jest wyłącznie arbitralną decyzją człowieka, a co za tym idzie, ma niewiele wspólnego z racjonalnością bytu. Konsekwencją przyjęcia tej propozycji jest konieczność powtórnego zdefiniowania takich pojęć jak wiara, wolność, komunikacja oraz przywrócenie właściwej relacji pomiędzy wiarą a rozumem. Dalszą konsekwencją jest przeświadczenie, że jedynym sposobem „odczarowania” świata jest jego ponowne „oczarowanie” nadzieją płynącą z wiary.
48
Kawecka, Agnieszka, and Agnieszka Cholewa-Wójcik. "Jakość opakowania jako determinanta bezpieczeństwa żywności w kontekście wymagań społecznych konsumentów." Zywnosc Nauka Technologia Jakosc/Food Science Technology Quality 112, no. 3 (2017): 138–48. http://dx.doi.org/10.15193/zntj/2017/112/205.
Full textAbstract:
Trendy konsumpcyjne odnoszące się do jakości produktów spożywczych i opakowań są ściśle związane z wymaganiami, jakie względem nich zgłaszają konsumenci. Wymagania społeczne konsumentów w odniesieniu do opakowań można pogrupować w podstawowe obszary, do których należą: bezpieczeństwo, przedłużenie trwałości produktu poprzez właściwy dobór opakowania, komunikacja z konsumentem, wygoda i funkcjonalność oraz ograniczenie negatywnego oddziaływania na środowisko naturalne. Bezpieczeństwo stanowi jedną z podstawowych potrzeb człowieka, która powinna być zaspokajana także przez opakowania. Opakowania bezpieczne powinny charakteryzować się przede wszystkim odpowiednim stanem sanitarno-higienicznym, niestanowiącym zagrożenia dla zapakowanego produktu spożywczego, ale też powinny zapewniać bezpieczne użytkowanie opakowania. Opakowania muszą się ponadto charakteryzować stabilnymi parametrami użytkowymi o określonej wartości, gdyż od nich zależy ochrona zapakowanych towarów. Celem niniejszej pracy było określenie wymagań społecznych konsumentów w odniesieniu do bezpieczeństwa zapakowanej żywności jako czynnika w istotny sposób wpływającego na jakość opakowań. Przedstawione wyniki badań dotyczące analizy potrzeb i wymagań stawianych opakowaniom do żywności pozwoliły na określenie hierarchii ważności wymagań społecznych konsumentów względem opakowań do żywności. Wykazano, że dla 90 % konsumentów bezpieczeństwo jest najważniejszym z wymagań społecznych stawianych opakowaniom. Do grup cech bardzo ważnych 75 % konsumentów zaliczyło bezpieczeństwo użytkowania. Zachowanie ilości i jakości zawartości podczas przechowywania i użytkowania, obecność zabezpieczeń przed niepożądanym otwarciem oraz obecność informacji wpływających na bezpieczeństwo użytkownika są dla 83 % konsumentów cechami ważnymi. Z kolei 60 % konsumentów przypisało średnią ważność cechom, takim jak: obecność zabezpieczeń gwarantujących pierwsze użycie oraz bezpieczeństwo przy manipulacjach. Natomiast dla 54 % respondentów najmniej istotna ze wszystkich analizowanych cech opakowań była cecha związana z odpornością opakowania na czynniki mikroklimatyczne, biotyczne i mechaniczne.
49
Zdyb, Marian. "Ochrona praw dzieci w prawie polskim i międzynarodowym w kontekście ochrony ich zdrowia." Studia Prawnicze KUL, no. 4 (December 9, 2018): 153–77. http://dx.doi.org/10.31743/sp.4718.
Full textAbstract:
Nie ulega wątpliwości, że najbardziej kluczowym i fundamentalnym prawem człowieka jest prawo do ochrony życia i zdrowia człowieka. Szczególnie ważne znaczenie ma odniesienie tegoż prawa do życia i zdrowia do dzieci. Mając na uwadze dziecko, podkreślić należy, że jest nim istota ludzka od momentu poczęcia (a więc także w fazie prenatalnej) aż do uzyskania pełnoletniości ( co do zasady jest to wiek 18 lat). Prawa te mają charakter pierwotny, co oznacza, że państwo ich nie nadaje, ma jednak obowiązek stworzyć warunki do ich optymalnej realizacji. Szereg praw w tej materii potwierdzone zostało w Konstytucji RP, w której zwraca się uwagę na wyjątkowe obowiązki państwa i każdego ochrony prawa do życia i zdrowia i zapewnienia optymalnych warunków w zakresie ich zabezpieczenia, w tym praw dziecka jako pacjenta. Problem ten w szerokim zakresie został uregulowany w szeregu aktach prawa międzynarodowego, gdzie na szczególne podkreślenie zasługuje Konwencja o ochronie praw dziecka. Podstawowe jednak zadanie ciąży w tym zakresie na ustawodawcy krajowym. Mimo, że aktualnie w Polsce problematyka ta regulowana była w bardzo wielu ustawach, dotyczących ochrony zdrowia (a przez to życia) przyjąć należy, że mamy aktualnie do czynienia z sytuacją wysoce niezadawalającą. Stąd też od ustawodawcy wymagać należy wytężonej pracy w kierunku zmiany takiej sytuacji. Jest to niewątpliwie w interesie państwa i obywateli.
50
Jaworski, Krzysztof Paweł. "Czy obraza uczuć religijnych powinna być czynem zabronionym? Filozoficzna analiza artykułu 196 kodeksu karnego." Studia Warmińskie 57 (December 31, 2020): 19–38. http://dx.doi.org/10.31648/sw.5076.
Full textAbstract:
Artykuł jest filozoficzną analizą przestępstwa zdefiniowanego w art. 196 k.k. jako obraza uczuć religijnych. Celem pracy było dotarcie do aksjologicznych źródeł ochrony uczuć religijnych przez prawo pozytywne. W pierwszej części przedstawiono genezę wspomnianego przestępstwa na podstawie polskich kodeksów karnych i innych wybranych aktów prawnych z XX w. Następnie zreferowano aktualny stan prawny w zakresie ochrony uczuć religijnych. Podjęto również próbę zdefiniowania, czym uczucia religijne mogłyby być ze swej natury. Zgodnie z przyjętą definicją, uczucia religijne są stanem psychicznym wyrażającym stosunek człowieka do konkretnych zjawisk związanych ze światem jego religijności. Autor przychyla się do stanowiska, zgodnie z którym uczucia religijne nie różnią się jakościowo niczym od wszystkich innych uczuć, a są „religijne” jedynie ze względu na ich specyficzny przedmiot. Taką koncepcję przyjmował m.in. Wiliam James. W pracy sformułowano dwa główne argumenty przemawiające za koniecznością ochrony uczuć religijnych: promocja godności osoby ludzkiej ze względu na wyznawaną wiarę lub bezwyznaniowość (argument personalistyczny) oraz zapewnienie pokoju religijnego (argument społeczny).