To see the other types of publications on this topic, follow the link: Kraje Europy Wschodniej.
Journal articles on the topic 'Kraje Europy Wschodniej'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 28 journal articles for your research on the topic 'Kraje Europy Wschodniej.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Mikołajczyk, Katarzyna. "Zmienność struktury wydatków publicznych: analiza porównawcza dla krajów Europy środkowo-wschodniej." Zeszyty Naukowe SGGW, Polityki Europejskie, Finanse i Marketing, no. 23(72) (June 10, 2020): 134–45. http://dx.doi.org/10.22630/pefim.2020.23.72.11.
Full textAbstract:
W artykule przedstawiono analizę porównawczą zmienności struktury wydatków publicznych w krajach Europy Środkowo-Wschodniej w okresie 1995-2017. W tym celu zbudowano dwa wskaźniki zmienności, jeden odzwierciedlający zmienność struktury wydatków, drugi zaś zmienność poszczególnych kategorii wydatków. Powyższe wskaźniki pozwoliły na weryfikację hipotezy badawczej, że najsilniejsze zmiany struktury wydatków następują w okresach osłabienia gospodarczego i dotyczą szczególnie kategorii wydatkowych mających bezpośredni wpływ na gospodarkę. W krajach Europy Środkowo-Wschodniej największą zmienność struktury wydatków wykazały kraje o najniższym poziomie wydatków publicznych w relacji do PKB, co potwierdza, że mały budżet wymusza jego racjonalizację. Z kolei największą stabilnością struktury wydatków w badanym okresie wyróżniła się Polska, co można wiązać z najbardziej wyrównanym wzrostem i uniknięciem recesji gospodarczej. Grupą wydatków, która była najbardziej aktywnie kształtowana, zarówno w starych jak i nowych krajach członkowskich UE, były wydatki na sprawy gospodarcze.
2
Swadźba, Stanisław. "The countries of Central and Eastern Europe. From transformation and integration to globalization." Studia i Prace WNEiZ 51 (2018): 289–99. http://dx.doi.org/10.18276/sip.2018.51/3-23.
Full text
3
SEMMERLING, ANNA. "UDZIAŁ TURYSTYKI ZAGRANICZNEJ W ROZWOJU GOSPODARCZYM WYBRANYCH KRAJÓW EUROPY WSCHODNIEJ." Zeszyty Naukowe. Turystyka i Rekreacja 19, no. 1 (December 8, 2017): 7–25. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0010.5798.
Full textAbstract:
Współcześnie turystyka traktowana jest jako jeden z priorytetowych sektorów w obszarze rozwoju gospodarczego. Kraje, które dostrzegają potencjał tkwiący w swojej atrakcyjności turystycznej lub umiejętnie kształtujące produkt turystyczny, odnotowują wysoki poziom wpływów do PKB. Celem artykułu jest analiza udziału turystyki zagranicznej w rozwoju gospodarczym. Należy jednak zaznaczyć, że dobór próby miał charakter nietypowy. Nie uwzględniono tu bowiem głównych kierunków turystycznych. Analizie poddano państwa Europy Wschodniej, których wspólnym mianownikiem jest pozostawanie poza strukturami Unii Europejskiej. Do analizy wybrano: Republikę Białorusi, Ukrainę, Mołdawię oraz Gruzję (państwo położone na pograniczu Europy i Azji, jednak na tyle ciekawe i silnie związane z Europą, że warte głębszej analizy i wykorzystania do porównania). Wymienione państwa posiadają liczne walory przyrodnicze i kulturowe, które stanowią o ich dużej atrakcyjności turystycznej. Jednak uwarunkowania historyczne i polityczne wpływały bądź wpływają na udział turystki w rozwoju gospodarczym. Rządy wybranych państw w sposób bardzo różny postrzegają rolę turystyki zagranicznej w rozwoju gospodarczym. Niektóre z nich, jak Białoruś czy Ukraina, mają możliwość budowania gospodarki w oparciu o inne potencjały: energetyczny i przemysł. Jednak w przypadku Gruzji i Mołdawii widoczne jest to, jak ważną funkcję w najbliższej przyszłości powinna odgrywać turystyka.
4
Guziejewska, Beata. "NORMATYWNE VERSUS POZYTYWNE UJĘCIE DECENTRALIZACJI FISKALNEJ A MIERNIKI DECENTRALIZACJI. ANALIZA NA PRZYKŁADZIE WYBRANYCH KRAJÓW EUROPY ŚRODKOWO‑WSCHODNIEJ." Comparative Economic Research. Central and Eastern Europe 21, no. 1 (April 27, 2018): 101–17. http://dx.doi.org/10.2478/cer-2018-0006.
Full textAbstract:
W artykule podjęto problem rozdźwięku pomiędzy zaleceniami teorii finansów publicznych w różnych nurtach a procesami decentralizacji w praktyce. Analiza ma charakter teoretyczno‑empiryczny. Celem rozważań jest przedstawienie dorobku teoretycznego poświęconego decentralizacji fiskalnej wraz ze wskazaniem na zalecenia doktryny i skonfrontowanie ich z tendencjami w praktyce finansów samorządowych w Polsce i wybranych krajach Europy Środkowo‑Wschodniej. W rozważaniach wykorzystano literaturę przedmiotu jak również opracowania instytucji międzynarodowych, dane Eurostatu oraz Komisji Europejskiej. Analizie komparatystycznej poddano dwie grupy państw: państwa Grupy Wyszehradzkiej oraz 3 kraje nadbałtyckie. Kraje te znacznie różnią się jeśli chodzi o zakres decentralizacji fiskalnej. Za najbardziej satysfakcjonujący proces ten można uznać na Łotwie, w Czechach i Polsce. W zakończeniu sfomułowano rekomendacje szerszego wykorzystania podatków od nieruchomości oraz tzw. dodatków do podatków państwowych.
5
Geodecki, Tomasz, and Maciej Jan Grodzicki. "Jak awansować w światowej lidze gospodarczej? Kraje Europy Środkowo-Wschodniej w globalnych łańcuchach wartości." Zarządzanie Publiczne, no. 3(33)/2015 (2015): 16–40. http://dx.doi.org/10.15678/zp.2015.33.3.02.
Full text
6
Grieckij, Igor. "Kraje Europy Środkowej i Wschodniej i rozszerzenie NATO a polityka zagraniczna Federacji Rosyjskiej w latach 1992‑1994." Politeja 12, no. 7 (34/2) (December 31, 2015): 181–94. http://dx.doi.org/10.12797/politeja.12.2015.34_2.14.
Full textAbstract:
Central and Eastern Europe countries and NATO enlargement in foreign policy of Russian Federation in 1992‑1992
The beginning of the 1990s is one of the most interesting and controversial periods in the history of Russian foreign policy. At that time, extensive reforms were introduced in Russia in the framework of transition to market economy and institutions of civil society. Russia’s foreign policy has undergone great changes, as well, many of its fundamental provisions were subject to significant adjustment. In particular, the new leadership of Russia is no longer considered NATO as an enemy, and even let in a possibility of Russia’s prospects for NATO membership in future. However, by 1994, the Kremlin’s position on that issue has changed dramatically. This article examines the nature of these changes in Russia’s foreign policy, as well as the reasons why the Russian government perceived negatively the CEE countries’ aspirations to join NATO, and considered it as a threat to its national interests.
7
Starchak, Maxim. "Rosyjskie i polskie elity rządzące wobec zagadnienia obrony przeciwrakietowej NATO/USA. Część 2." Studia Polityczne 47, no. 1 (December 16, 2019): 11–28. http://dx.doi.org/10.35757/stp.2019.47.1.1.
Full textAbstract:
Stosunki polsko-rosyjskie należą do najtrudniejszych i najbardziej złożonych sąsiedzkich relacji w Europie. Są one trudne szczególnie dla Polski, ale dla Rosji także są skomplikowane. Nad wzajemnymi stosunkami ciąży trudna historia, na przestrzeni której Polska częściej doświadczała dominacji rosyjskiej, padając ofiarą imperialnej polityki Rosji. Te negatywne doświadczenia zrodziły w elitach obu krajów wzajemną podejrzliwość i nieufność.
Po upadku komunizmu i rozpadzie Związku Sowieckiego, Polska obrała kurs na integrację ze strukturami euroatlantyckimi – z NATO oraz Unią Europejską. Akcesja Polski do NATO miała wzmocnić jej bezpieczeństwo narodowe oraz pozycję międzynarodową, chroniąc ją przed potencjalnym neoimperializmem rosyjskim, i czyniąc istotnym elementem (szczególnie w Europie Środkowo-Wschodniej) monocentrycznego, zdominowanego przez USA, porządku globalnego. Podejmowane w latach 90. XX wieku przez Rosję oraz Zachód próby wzajemnego porozumienia zakończyły się niepowodzeniem. Rosja obawia się amerykańskiej hegemonii w świecie i dalszej swojej marginalizacji, sprzeciwiając się rozszerzaniu NATO na wschód. Natomiast Polska oraz kraje bałtyckie obawiają się wojskowych reakcji Moskwy, np. działań w Gruzji i na Ukrainie. Takie usytuowanie Polski i Rosji w światowej geopolityce powoduje, że ich interesy kolidują ze sobą.
Polska, chcąc zwiększyć swoje bezpieczeństwo, zacieśnia współpracę z Waszyngtonem, stara się aktywnie uczestniczyć we wszystkich projektach amerykańskich realizowanych pod auspicjami NATO w odniesieniu do Europy Środkowo-Wschodniej. Takim projektem jest budowa natowskiego systemu obrony przeciwrakietowej na terytorium Polski, co budzi poważne zastrzeżenia ze strony Rosji. W artykule został przedstawiony stosunek Rosji i Polski do tworzenia obrony przeciwrakietowej NATO. Przeanalizowano obustronną percepcję, argumentację, obawy oraz metody osiągania celów w negocjacjach w kwestii budowy amerykańskiej tarczy antyrakietowej.
8
Ghinararu, Catalin. "Ludzie zawsze mają rację. Polityczno-ekonomiczne rozważania konceptualne nad tym, dlaczego kraje Europy Środkowej i Wschodniej trwale pozostają na peryferiach rozwoju społeczno-ekonomicznego." Olsztyn Economic Journal 12, no. 4 (December 11, 2017): 427–50. http://dx.doi.org/10.31648/oej.2844.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest objaśnienie w kategoriach ekonomii politycznej, dlaczego państwa Europy Środkowej i Wschodniej, szczególnie Rumunia, wydają się nie być w stanie, przynajmniej w krótkim i średnim zakresie czasowym, poprawić swojej względnej pozycji w europejskim obszarze ekonomicznym, a szczególnie w Unii Europejskiej, do której od niedawna należą. Rozpoczynając od stanowiska wyrażonego przez Jeana Francoisa Revela w połowie lat dziewięćdziesiątych, w którym podsumował on wysiłki, jakie gospodarka musi podjąć, by przejść z gospodarki planowanej do rynkowej, autor kolejno rozważa postulat sformułowany w twierdzeniu Stolpera-Samulesona, dowodzący, że rozwijającej się gospodarce niekoniecznie najlepiej służy nadmierne otwarcie się na przepływ środków w handlu. Na podstawie danych autor udowadnia, że korzyści z integracji na wolnym rynku są do pewnego stopnia niepodważalne, podobnie jak koszty takiego procesu, które z pewnych powodów, objaśnionych w artykule, czasem przeważają nad zyskami. Niewielkie gospodarki wolnorynkowe podlegają negatywnym wpływom nadmiernego otwarcia na handel, wynikającym z integracji, ponieważ zamiast rozwijać "normalne" relacje współzależności, popadają w związek "zależności" i tym samym osiągają niechciany i niepożądany status "bycia zależnym". Zależności skazują je na "podążanie" za "pewnego rodzaju metropolią" i tym samym poprawa ich relatywnej pozycji staje się niemal niemożliwa lub trwa tak długo, że jest to trudne do zaakceptowania. Ludzie mają zatem rację, gdy czują się tym sfrustrowani i rozeźleni, a jednocześnie mieli rację, gdy decydowali o włączeniu do wspólnego rynku, gdyż w momencie wychodzenia z komunizmu nie zdawali sobie sprawy, że nie znajdowali się na tym poziomie, do którego dołączyli, lecz znacznie poniżej.
9
Piwnicki, Grzegorz. "Ruchy separatystyczne i dezintegracyjne przełomu XX i XXI wieku w Europie." Przegląd Politologiczny, no. 1 (April 2, 2019): 49–64. http://dx.doi.org/10.14746/pp.2019.24.1.4.
Full textAbstract:
Istnienie w Europie ruchów separatystycznych i dezintegracyjnych, punktów zapalnych oraz konfliktów zbrojnych przekonuje, że nasz kontynent nie jest miejscem spokojnym ani bezpiecznym. Nawet, jeżeli uważamy go za najbezpieczniejszy na naszym globie. Po 1989 roku zapanowała w Europie demokracja, w latach 1999–2013 do zachodnich struktur obronnych (NATO) i gospodarczych (UE) włączono kraje Europy Środkowo-Wschodniej, wiązano z tym wielkie nadzieje na przyszłość. W drugiej dekadzie XXI wieku w Europie pojawiły się zupełnie inne tendencje. W prawie wszystkich krajach europejskich nasiliły się ruchy separatystyczne i populistyczne. W artykule postawiono następujące pytania badawcze:1. Jakie jest źródło ruchów separatystyczno-populistycznych?2. Co leży u podstaw odrodzenia nacjonalizmu w państwach europejskich?3. Dlaczego polityka autonomii regionów nie skutkuje?4. Co może być skutkiem rozbicia etnicznego kolejnych państw w Europie? Posłużono się metodą komparatystyczną oraz analizą systemową. Rozpoznając badany problem, autor doszedł do następujących wniosków:1. W Europie występują problemy, które prowadziły i mogą doprowadzić do wojen.2. Żadne państwo nie może się czuć bezpieczne, nawet, jeśli samo jest stabilne i demokratyczne.3. Ekstremistyczne ugrupowania i ruchy polityczne mogą zdestabilizować kontynent.4. Jednym antidotum w uspakajaniu konfliktów oraz eliminowania sytuacji separatystycznych jest ugruntowana i stabilna demokracja.5. Polityka europejska (UE) powinna w tej kwestii być jednoznaczna i stabilna.
10
Rutkowska, Krystyna. "Najnowsze badania nad językiem i tożsamością emigrantów litewskich." Acta Baltico-Slavica 43 (December 31, 2019): 229–39. http://dx.doi.org/10.11649/abs.2019.011.
Full textAbstract:
The latest research on language and identity of Lithuanian emigrantsReviewEmigrantai: kalba ir tapatybė (Emigrants: Language and identity), collective monograph, academic editor Meilutė Ramonienė, Vilnius: Vilniaus universiteto leidykla, 2015.This review discusses the collective monograph Emigrantai: kalba ir tapatybė (Emigrants: Language and identity), authored by a team of Lithuanian Studies scholars led by Vilnius University professor Meilutė Ramonienė and published in Vilnius in 2015. The volume brings the results of studies on the functioning of the Lithuanian language among emigrants conducted in 2011–2013, and presents its situation in North and South America, Australia, Africa and different European countries (Great Britain, Germany, Norway, Denmark, Spain, France, Luxembourg, Italy and others). The study only excludes Lithuanian diaspora in Eastern European countries. The volume is based on a vast empirical base consisting of 20,206 sociolinguistic questionnaires (including 66 questions each) and 177 interviews (conducted in person or via Skype).The authors set out to study the linguistic behaviour and identity background of Lithuanian emigrants, and pursue a number of particular objectives: to define the scope of Lithuanian language use in various countries of the world, to acquire the data about its functioning in different spheres, to identify factors which decide about its preservation, to describe the relations between language, identity and a sense of cultural belonging. All these issues are discussed in different chapters of the book. In their studies, Lithuanian researchers applied very modern approaches, inspired by various theoretical concepts of Western sociolinguistics. Najnowsze badania nad językiem i tożsamością emigrantów litewskichRecenzjaEmigrantai: kalba ir tapatybė (Emigranci: język i tożsamość), monografia zbiorowa, redaktor naukowy Meilutė Ramonienė, Vilnius: Vilniaus universiteto leidykla, 2015.W recenzji przedstawiono monografię zbiorową Emigranci: język i tożsamość, opracowaną przez zespół lituanistów pod kierunkiem profesor Uniwersytetu Wileńskiego, Meilutė Ramonienė. Monografia, wydana w Wilnie w 2015 roku, przedstawia wyniki badań prowadzonych w latach 2011–2013 nad sposobem funkcjonowania języka litewskiego na emigracji i ukazuje jego sytuację w wielu krajach w Ameryce Północnej, Ameryce Południowej, Australii czy Afryce, oraz w różnych krajach Europy Zachodniej (Wielkiej Brytanii, Niemczech, Norwegii, Danii, Hiszpanii, Francji, Luksemburgu, Włoszech in.). Badaniem nie została objęta tylko diaspora litewska, zamieszkująca kraje Europy Wschodniej. Podstawą opracowania jest ogromna baza empiryczna, którą stanowi 20 206 ankiet socjolingwistycznych (zawierających 66 pytań) oraz 177 wywiadów (bezpośrednich lub uzyskanych przy pomocy programu Skype).Autorzy postawili sobie za cel zbadanie zachowań językowych oraz postaw tożsamościowych litewskich emigrantów, wytypowali też do analizy szereg zadań szczegółowych: ustalenie zakresu użycia języka litewskiego w różnych krajach świata, zgromadzenie danych o zasięgu jego funkcjonowania w poszczególnych sferach (domenach), rozpoznanie czynników decydujących o zachowaniu języka, opis związków pomiędzy językiem, tożsamością a walencją kulturową. Wszystkim tym zagadnieniom zostały poświęcone poszczególne części tej książki. Badacze litewscy wykorzystali bardzo nowoczesne ujęcia, inspirując się różnymi koncepcjami teoretycznymi zachodnich socjolingwistów.
11
Korzeniewska-Wiszniewska, Mirella. "11th Congress of South-East European Studies. Sofia 2015." Colloquia Humanistica, no. 4 (December 31, 2015): 153–59. http://dx.doi.org/10.11649/ch.2015.010.
Full textAbstract:
11th Congress of South-East European Studies. Sofia 2015The 11th Congress of South-East European Studies took place in Sofia, Bulgaria, between 31 August and 4 September 2015. It was organised by the International Association for Southeast European Studies (orig. in French: AIESEE – Associacion Internationale d’ Études du Sud-Est Européen).South-Eastern Europe is an area looked upon by world powers with a large amount of ambivalence. As the region’s states are not considered to be key global players, the events that occur in this part of the continent draw interest that is cyclical in nature and that is usually triggered by cyclical issues, too. Though relatively small, the area has been a point of interest for many researchers for over 100 years due to its ethnic diversity and the related inherent multi-nationality the scale of which is not encountered anywhere else in Europe. The cultural, linguistic, and religious pluralism of this region often produces specific social amalgams. With the cyclical interest aside, for a little more than a century the main European (and not only European) political powers have been making efforts to exert influence in the region, understanding the significance of its geographic location, where East meets West. Regardless of the changing dynamics of interest in South-Eastern Europe, the region will certainly remain one of the most fascinating focus areas for researchers and academics across the world, who will meet again not in five, but in four years at another congress this time to be held in Romanian Constanţa to discuss issues and topics related to this corner of the world. 11. Kongres AIESEE, Sofia 2015W dniach od 31 sierpnia do 4 września 2015 r. w Sofii (Bułgaria) odbył się 11 Kongres Studiów nad Europą Południowo-Wschodnią, zorganizowany przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Studiów nad Europą Południowo-Wschodnią (AIESEE - Associacion Internationale d’ Études du Sud-Est Européen).Europa Południowo-Wschodnia jest obszarem, do którego światowe mocarstwa podchodzą z dużą dozą ambiwalencji. Kraje tego regionu nie są głównymi graczami na arenie światowej, przez co wydarzenia związane z tą częścią Europy spotykają się z cyklicznym zainteresowaniem powstającym zazwyczaj w obliczu problemów, które - równie cykliczne wywoływane - zwracają uwagę świata na ten relatywnie nieduży region. Jest on jednak bezsprzecznie obszarem, który wzbudza zainteresowanie badaczy od ponad stu lat ze względu na swoje zróżnicowanie etniczne, pociągające za sobą rdzenną wielonarodowość regionu, niewystępującą na taką skalę gdzie indziej w Europie. Związana z tym wielość kultur, języków i religii generuje często specyficzne dla tej szerokości geograficznej amalgamaty społecznościowe. Również od nieco ponad stu lat o wpływy w tym regionie (abstrahując od wspomnianej cykliczności zainteresowania) zabiegają główne europejskie siły polityczne (a obecnie nie tylko europejskie) ze względu położenie geograficzne, w którym Zachód spotyka Wschód. Bez względu na dynamikę zainteresowania Europą Południowo-Wschodnią jest i będzie ona bezsprzecznie fascynującym obszarem badań naukowców całego świata, którzy ponownie spotkają się za cztery lata na kolejnym kongresie, tym razem w rumuńskiej Constanzy, aby pochylić się nad zagadnieniami związanymi z tą częścią świata.
12
BALOGH, Olivér. "THE STRATEGIC CULTURE OF HUNGARY IN THE ASPECT OF SECURITY AFTER THE POLITICAL CHANGES." National Security Studies 20, no. 2 (May 25, 2021): 33–45. http://dx.doi.org/10.37055/sbn/146282.
Full textAbstract:
Celem poniższego artykułu jest przeprowadzenie analizy na temat kultury strategicznej Węgier po zmianach ustrojowych. Poznanie węgierskiej kultury strategicznej jest niezbędne do zrozumienia decyzji strategicznych i politycznych dotyczących bezpieczeństwo dla sojuszników oraz partnerów politycznych. Węgierska strategia opiera się między innymi na położeniu geopolitycznym, doświadczeniach historycznych o sytuacji wewnętrznej i zewnętrznej. Węgry są małym krajem, co uwarunkuje jego kulturę strategiczną. Kraj podobnie jak inne państwa w regionie po upadku Układu Warszawskiego jednoznacznie określił cel strategiczny - dołączenie się do struktury euroatlantyckiej. Najważniejszymi momentami okresu badanego jest zaproszenie do Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w 1999 roku oraz dołączenie do Unii Europejskiej w 2004 roku. W badanym okresie 1990-2020 zostało wydanych 5 strategii bezpieczeństwa narodowego. Dokumenty te są podstawą do analizy kierunku rozwoju, jak i współpracy w aspekcie bezpieczeństwa kraju. Węgry od zmian ustrojowych prowadzili pokojową politykę w regionie. Mimo zgrzytów historycznych ciągnących się od dwóch wojen światowych, traktaty pokojowe nie zostały głównym elementem kultury nienawiści i wrogości. Najnowsza strategia z 2020 roku wydana na początku pandemii Sars-CoV-2 jest jedną z najbardziej rozbudowaną od 1990 roku. Mimo 30 lat od zmianach ustrojowych nie można mówić o własnej kulturze strategicznej Węgier. Kraj o małej potencjale społeczno-gospodarczym w dobie globalizacji nie ma możliwości tworzenia własnej kultury strategicznej bez uwzględnienia otoczenia a także sojuszników i organizacji międzynarodowych działających w regionie. Wynika to między innymi z charakteru uchwalenia i pracy nad strategią. Analiza opiera się na analizach dokumentów strategicznych w okresie 1990-2020, a także literatury węgierskiej. Ze względu na analizy dokumentów i literatury można wywnioskować charakterystyczne cechy kultury strategicznej regionu Środkowej Europy, a także doświadczenia historyczne z czasów zimnej wojny i strefy wschodniej do której Węgry należą.
13
Bodziany, Marek, and Anna Kotasińska. "Europejski kryzys migracyjny – włoskie studium przypadku." Pogranicze. Polish Borderlands Studies 5, no. 2 (October 25, 2017): 105–33. http://dx.doi.org/10.25167/ppbs387.
Full textAbstract:
Włochy to państwo, w którym historia emigracji jest dłuższa od historii imigracji. W 1976 roku przypływ ludności z Azji, Afryki i Europy Wschodniej do tego kraju zrównoważył odpływ ludności włoskiej i od tego czasu zjawisko imigracji zyskiwało we Włoszech na znaczeniu. Artykuł prezentuje zatem proces kształtowania włoskiej polityki imigracyjnej, problemy związane z nazewnictwem migrujących cudzoziemców oraz obecną sytuację imigrantów i uchodźców we Włoszech. Autorzy starają się odpowiedzieć na pytanie, czy obecność „obcych” w tym kraju może być traktowana jako zagrożenie dla bezpieczeństwa społecznego państwa.
14
Wojnicki, Jacek. "Restytucja i przekształcenia ugrupowań agrarnych w państwach Europy Środkowej i Wschodniej." Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne 6, no. 1 (July 20, 2020): 31. http://dx.doi.org/10.17951/we.2020.6.1.31-52.
Full textAbstract:
<p>Artykuł omawia kwestie ewolucji ugrupowań agrarnych w państwach Europy Środkowej i Wschodniej. Przedmiotem analizy politologicznej poczyniono: Bułgarię, Rumunię, Węgry oraz dwa państwa postjugosłowiańskie – Słowenię oraz Chorwację. W odniesieniach pojawia się również casus polskich ugrupowań agrarnych. Partie te odgrywały znaczną rolę na scenie politycznej w międzywojennej Europie. Z jednej strony wyrażały interesy społeczno-gospodarcze oraz polityczne ludności wiejskiej, a w omawianym regionie reprezentowały istotną część społeczeństwa. Z drugiej – stanowiły ważny element systemów partyjnych, uczestnicząc w kolejnych wyborach lokalnych i parlamentarnych oraz tworząc gabinety rządowe. Zmiany modernizacyjne, ustrojowe i społeczno-gospodarcze po 1945 roku zmieniły znaczenie ugrupowań agrarnych. Po zdobyciu władzy w omawianych państwach przez partie komunistyczne ugrupowania agrarne były traktowane jako najpoważniejszy rywal. W rezultacie niezależne ugrupowania ludowe zostały zdelegalizowane, a ich przywódcy – St. Mikołajczyk w Polsce – musiał uciekać z kraju w obawie przed aresztowaniem, a inni – I. Maniu w Rumunii czy N. Petkow w Bułgarii – zostali aresztowani i skazani w sfałszowanych procesach. Sytuacja ugrupowań agrarnych uformowała się w dwóch modelach – zachowano satelickie ugrupowania agrarne skupione wokół monopartii komunistycznej (Polska, Bułgaria) lub zdelegalizowano ugrupowania agrarne (Węgry, Rumunia). Ich działalność była kontynuowana przez część działaczy na emigracji. Po demokratycznych zmianach w 1989 roku zaistniała możliwość wznowienia legalnej działalności przez te ugrupowania. Artykuł omawia zróżnicowane scenariusze zmian organizacyjnych, a w mniejszym stopniu programowych. Partie ludowe ubiegały się o miejsca w wyborach lokalnych i parlamentarnych pod „własnym szyldem” (Polska, Węgry, Słowenia) bądź wybierały strategię budowy szerszej koalicji parlamentarnej – casus Konwencji Demokratycznej Rumunii czy partii w Chorwacji. Należy również wspomnieć o procesach zjednoczeniowych i dezintegracyjnych w omawianych ugrupowaniach, które skutkowały postępującą marginalizacją ruchu agrarnego na scenach politycznych.</p>
15
Janeczek, Zdzisław. "Górny Śląsk a wojna polsko-bolszewicka na łamach „Gwiazdki Cieszyńskiej”. Relacje i komentarze." Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL 17 (November 12, 2020): 103–34. http://dx.doi.org/10.18290/teka.20.6.
Full textAbstract:
Autor na podstawie kwerendy prasy, głównie „Gwiazdki Cieszyńskiej” z lat 1920-1921, zaprezentował zależności, jakie łączyły Górny Śląsk i Rzeczpospolitą w okresie wojny polsko-bolszewickiej, a w szczególności latem 1920 r., gdy rozegrała się bitwa warszawska. Pokłosiem „cudu nad Wisłą” był „cud nad Odrą”.
Powodzenie militarne bitwy warszawskiej i trzeciego powstania śląskiego skutkowało włączeniem w granice II Rzeczypospolitej wschodniej części Górnego Śląska, która była drugim zagłębiem przemysłowym Europy. Wydarzenie to zmieniło w znaczący sposób strukturę gospodarczą rolniczej Polski, upodobniając stosunki polskie do krajów o kulturze kapitalistycznej. Przyłączenie części tej historycznej prowincji, którą Jan Długosz zaliczał do części „ciała Korony Polskiej”, ze względu na wielkość potencjału przemysłowego i wojskowego tego obszaru było dużym wydarzeniem nie tylko politycznym, ale i gospodarczym, a także wojskowym. Górny Śląsk był największym okręgiem przemysłowym w kraju. Fakt ten podkreślała „Gwiazdka Cieszyńska” w artykule O znaczeniu Górnego Śląska opublikowanym w numerze 215 z 1920 r.
16
Olak, Antoni. "Adaptacja kulturowa – przystosowanie się emigrantów ukraińskich w społeczeństwie do polskiej rzeczywistości. Zarys problematyki." Współczesne Problemy Zarządzania 9, no. 2(19) (December 31, 2021): 77–87. http://dx.doi.org/10.52934/wpz.152.
Full textAbstract:
Lata dziewięćdziesiąte to okres gwałtownych zmian politycznych i gospodarczych w Polsce i innych krajach Europy Środkowo-Wschodniej. Są one tłem dla rosnącej mobilności międzynarodowej: zarówno emigracji z regionu, jak i imigracji. W 1991 r. Polska przystąpiła do Konwencji Genewskiej dot. statusu uchodźców, tj. grupy państw, które udzielają ochrony prześladowanym cudzoziemcom w krajach ich pochodzenia. Przez kolejne lata Polska pozostaje krajem czystej emigracji, a napływ imigrantów do Polski nabiera coraz większego znaczenia, stając się przedmiotem dyskursu publicznego i politycznego w drugiej dekadzie XXI wieku. Wynika to przede wszystkim z dwóch czynników. Pierwszym z nich jest gwałtowny wzrost imigracji z Ukrainy do Polski, spowodowany wybuchem konfliktu rosyjsko-ukraińskiego po 2013 roku. Trzeba zaznaczyć, iż polskie media bardzo rzadko zajmują się migrantami w Polsce, poświęcając znacznie więcej miejsca osobom szukającym ochrony w innych krajach europejskich. Trzeba stwierdzić, iż wiedza na temat sytuacji migrantów przymusowych przybywających do Polski nie jest dobrze znana. Stosunkowo mało jest też badań na ten temat.
17
Olkuski, Tadeusz. "Hard coal import dependence of Poland." Gospodarka Surowcami Mineralnymi - Mineral Resources Management 29, no. 3 (September 1, 2013): 115–30. http://dx.doi.org/10.2478/gospo-2013-0033.
Full textAbstract:
Streszczenie Ze zjawiskiem importu węgla do Polski mamy do czynienia dopiero od kilku lat. Od początku istnienia górnictwa węglowego w Polsce nasz kraj był eksporterem tego surowca. Węgiel kamienny eksportowano już w okresie międzywojennym, a po II wojnie światowej, po odbudowaniu przemysłu ze zniszczeń wojennych, eksport węgla był podstawowym środkiem pozyskiwania dewiz. Polska przez dziesięciolecia zajmowała miejsce w pierwszej dziesiątce największych producentów tego surowca, a eksport od połowy lat siedemdziesiątych do połowy lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku wynosił około 40 min ton, co stanowiło około jedną czwartą produkcji. Na początku XXI wieku sytuacja zaczęła się jednak zmieniać. Z roku na rok eksport malał, natomiast wzrastał import. Związane to było z jednej strony ze wzrastającymi kosztami produkcji krajowego węgla, z dmgiej strony - z napływem taniego surowca głównie zza wschodniej granicy. W artykule przedstawiono import węgla kamiennego do Polski z Rosji, USA, Ukrainy, Kazachstanu i Kolumbii oraz nabycie wewnątrzwspólnotowe z Republiki Czeskiej, jako głównych dostawców tego surowca. Wspomniano także o innych krajach, takich jak RPA, czy Australia, które są największymi eksporterami węgla na świecie i dostarczają surowiec do Europy Zachodniej, ale do Polski rzadko jest on sprowadzany. Dla wyliczenia zależności importowej w zakresie węgla kamiennego przedstawiono również eksport oraz zużycie krajowe tego surowca w latach 2000-2012. Wspomniana zależność wzrasta, co nie jest zjawiskiem korzystnym, gdyż świadczy o coraz większym uzależnieniu naszego kraju od dostaw zza granicy. Nie należy się jednak niepokoić, gdyż wartość tego wskaźnika jest bardzo mała. Jedynie w 2011 roku przekroczyła nieznacznie 10%, a w 2012 roku zmniejszyła się ponownie poniżej 5%. W porównaniu z zależnością importową w zakresie gazu ziemnego, która wynosi około 70%, lub zależnością importową w zakresie ropy naftowej wynoszącą 97%, nie jest to poziom wysoki. Niemniej jednak należy na bieżąco monitorować zależność importową Polski w zakresie surowców mineralnych, w przypadku których posiadamy własne złoża do ich produkcji, gdyż większość państw opiera swoją gospodarkę o surowce rodzime. Jest to zwykle korzystniejsze ekonomicznie i zapewnia większe bezpieczeństwo stałych i pewnych dostaw danego surowca.
18
Sandbu, Natasza. "Norweskie wariacje na polski temat. Norweski scenariusz o polskich antysemitach." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 2 (December 2, 2006): 590–95. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.216.
Full textAbstract:
Trond Berg Eriksen, Håkon Harket, Einhart Lorenz, Jøedehat. Antisemittismens historie fra antikken til i dag [Nienawiść do Żydów. Historia antysemityzmu od czasów antycznych do współczesności], N. W. DAMM & SØEN, Oslo 2005, 699 stron (Rozdział 26: Polska i Europa Wschodnia w okresie międzywojennym, s. 421–440)Historia nie jest nauką sensu stricte. Jest zwierciadlanym odbiciem futurologii, sztuką tworzenia scenariuszy i interpretacji na podstawie faktów, które tylko częściowo docierają do współczesności. W zależności od punktu wyjścia scenarzysty powstaje nowe dzieło na ten sam temat. Tym razem jest nim historia Polski międzywojennej w kontekście dyskryminacji Żydów.Jesienią 2005 nowo powstałe Centrum Badań nad Holokaustem w Norwegii oraz stowarzyszenie mniejszości religijnych w Oslo zorganizowało promocję książki Nienawiść do Żydów. Historia antysemityzmu od czasów antycznych do współczesności. Książka stała się w Norwegii wydarzeniem wydawniczym. To pierwsze w tym kraju tak obszerne opracowanie historii antysemityzmu. Sztokholmskie wydawnictwo Bonnier tłumaczy je na język szwedzki. Wydawca w Oslo negocjuje warunki wydania w Danii i Francji.
19
Krochmal, Anna. "Rozproszone dziedzictwo. Kwestia rewindykacji polskich zasobów archiwalnych." Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL 18 (October 12, 2021): 113–58. http://dx.doi.org/10.18290/teka21.5.
Full textAbstract:
Polska jest krajem posiadającym jeden z najbardziej rozproszonych zasobów archiwalnych. Wyraźny wpływ na taką sytuację wywarły ważne wydarzenia dziejowe, w tym przede wszystkim katastrofa rozbiorów w końcu XVIII stulecia oraz dwie późniejsze wojny światowe. Począwszy od XVII wieku aż do okresu II wojny światowej trwały grabieże lub przemieszczenia polskich dóbr kultury do państw sąsiadujących z Polską (głównie Rosji i Niemiec).
W artykule ukazano główne etapy postępowań rewindykacyjnych w odniesieniu do materiałów archiwalnych, podejmowanych przez państwo polskie wobec sąsiadów z Europy Wschodniej i Zachodniej. Pierwsze próby restytucji zagrabionych zbiorów miały miejsce już w XVII wieku na podstawie zapisów w traktatach pokojowych w Oliwie (ze Szwecją zawarty w 1660 r.) czy w Andruszowie (rozejm z Rosją w 1667 r.). Pierwszą większą akcją rewindykacyjną, która przyniosła konkretne rezultaty i dotyczyła utraconych dóbr kultury, była realizacja postanowień traktatu ryskiego z 18 marca 1921 r. Podstawowe znaczenie dla spraw archiwalnych miał artykuł XI Traktatu. Przewidywał on zwrot z Rosji radzieckiej wszystkich materiałów wywiezionych z Polski po 1 stycznia 1772 r. Do wykonania tych postanowień powołano Mieszaną Polsko-Sowiecką Komisję Specjalną, z udziałem wybitnych specjalistów (historyków, archiwistów, bibliotekarzy). Efektem ich działań był powrót do 1924 r. 31 wagonów materiałów archiwalnych, w tym archiwów z okresu I Rzeczypospolitej oraz akt wywiezionych przez Rosjan w 1915 r. Na znacznie mniejszą skalę rewindykowano w okresie II Rzeczypospolitej akta z Austrii oraz Niemiec.
Druga fala rewindykacji nastąpiła po 1945 r. Główne materiały odzyskane z Niemiec były efektem tzw. misji Adama Stebelskiego w latach 1946-1949. Archiwalia z ZSRR powracały do Polski dwukrotnie, w latach 1945-1952 oraz 1957-1964. Do dnia dzisiejszego nie odzyskano wielu materiałów źródłowych wywiezionych z Polski do ZSRR lub Niemiec, dlatego rewindykacja pozostaje aktualną i otwartą kwestią w relacjach z tymi państwami.
20
Charytoniuk-Michiej, Grażyna. "Literatura białoruska w Polsce po roku 1989. O potrzebie tworzenia bazy literackiej." Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej 49 (December 31, 2014): 108–29. http://dx.doi.org/10.11649/sfps.2014.012.
Full textAbstract:
Belarusian literature in Poland after 1989. About the necessity of developing a literature databaseSpeaking about Belarusian literature in Poland we focus on fiction, its translation into Polish and the study of literature. The existence of the Belarusian literature in Poland in the post-war period is indicated by the following bibliographies: a bibliography of translations for the period 1945–1994 (G. Charytoniuk, Literatura białoruska w Polsce. Bibliografia przekładów za lata 1945–1994, Białystok 1996) and a subject bibliography for the period 1945–1998 (G. Charytoniuk, Polskie białorutenika literackie. Bibliografia przedmiotowa 1945–1998, Białystok 1998). The new political, economical and social conditions in Poland after 1989 have had an influence on the situation of the Belarusian literature. In addition to the existing departments some new university departments and scientific branches have been organized. Their aim is to realize new scientific projects connected with the Belarusian literature in Poland and Belarus. A lot of nongovernment organizations (funds, partnerships, associations) have been organized not only in Bialystok region, but also in the other parts of the country. A new publishing market has been established which has focused on the modern literature of Central and Eastern Europe including Belarusian literature. The Internet also plays an important role in popularization of the Belarusian literature. That literature has been included in the database of the National library (Przewodnik Bibliograficzny, Bibliografia Zawartości Czasopism), regional libraries (Bibliografia województwa podlaskiego) and the digital library (Polska Bibliografia Literacka). The information is searched by institutional scientific depositories and digital libraries. The considerable part of the information has not been registered in the bibliographic database. In this situation it is necessary to develop an integral literature bibliographic database of the Belarusian literature in Poland. Literatura białoruska w Polsce po roku 1989. O potrzebie tworzenia bazy literackiejKiedy się mówi o literaturze białoruskiej w Polsce, trzeba mieć na uwadze literaturę piękną, jej przekłady na język polski i literaturę przedmiotu. O obecności literatury białoruskiej w Polsce powojennej świadczą bibliografie: przekładów obejmująca lata 1945-1994 (G. Charytoniuk, Literatura białoruska w Polsce. Bibliografia przekładów za lata 1945-1994, Białystok 1996) i przedmiotowa lat 1945-1998 (G. Charytoniuk, Polskie białorutenika literackie. Bibliografia przedmiotowa 1945-1998, Białystok 1998). Nowe warunki polityczne, społeczne i ekonomiczne w Polsce po 1989 roku wpłynęły i na sytuację literatury białoruskiej. Pojawiły się nowe uniwersyteckie katedry i zakłady naukowe. Realizują one projekty badawcze uwzględniające literaturę białoruską w Polsce i na Białorusi. Powstały liczne organizacje pozarządowe (fundacje, towarzystwa i stowarzyszenia) nie tylko na Białostocczyźnie, ale i w innych miejscach w kraju. Utworzył się nowy rynek wydawniczy, który zwrócił uwagę i na współczesną literaturę krajów Europy Środkowej i Wschodniej, w tym białoruską. Ważną rolę w popularyzacji literatury białoruskiej pełni Internet. Literatura ta jest rejestrowana przez bibliografię narodową (Przewodnik Bibliograficzny, Bibliografia Zawartości Czasopism) i regionalną (Bibliografię Województwa Podlaskiego). Wyszukiwanie informacji ułatwiają instytucjonalne repozytoria naukowe i biblioteki cyfrowe. Znaczna część dokumentów pozostaje jednak poza rejestracją bibliograficzną. Pojawia się więc potrzeba stworzenia bazy literackiej dotyczącej literatury białoruskiej w Polsce, która dążyłaby do kompletności bibliograficznej.
21
Cieszynska, Beata. "Slavs in the European reflexion of Iberia. Overview and perspectives." Slavia Meridionalis 12 (August 31, 2015): 267–85. http://dx.doi.org/10.11649/sm.2012.016.
Full textAbstract:
Slavs in the European reflection of Iberia. Overview and perspectivesThe author focuses on presenting the major determinants of the ways in which Slavs have been included/excluded within the European horizon on the part of the inhabitants of the Iberian Peninsula, from Modernity until present-day Iberian-Slavonic cultural encounters. This subject-matter is considered in two of its aspects – on the one hand, newest research trends are discussed; on the other, the author analyses Iberian literary and journalist texts on attitudes towards Slavs.The place Iberians reserved in their reflections on Europe for Slavs – especially from Russia, Poland and the Balkans – was at different times determined by two types of factors: those immanent to any process of “reading the Other,” and those arising from the abundance of ethnic, political and/or national perspectives in which Slavs could present themselves. As a result, ethnic and cultural aspects of Slavonic countries in the common knowledge of Iberians are mixed up with their geographical, national and political connections (as “Eastern Europeans”, “Balkans”, “countries of the former Eastern Bloc and/or Yugoslavia” etc.). Another factor influencing the general trends in the perception of Slavs is geographical distance, making this group an easy target for stereotyping and mythicizing. A category determining the Iberian “reading” of Slavs is also that of the periphery, a notion important (though in different ways) for both the analysed regions. The complex nature of Iberians’ identity had an impact on their relations with Slavs in the 19th and 20th centuries; the resulting attitude, marked as it is by the inferiority/superiority question, was expressed particularly strongly around the process of the 5th EU Enlargement (mid-1990s to 2004), which sealed the emergence of closer Iberian-Slavonic relations intra muros, dating back at least from the collapse of the USSR. These relations were initiated by migrants from the East (who featured in new motives taken up by Iberian literatures), predominantly Ukrainians. Outside of the Peninsula, intercultural encounters took place not in small part as a result of a rapid eastward expansion of Iberian business. Finally, the 21st century saw the establishment and theoretical elaboration of Iberian-Slavonic comparative research. Activities of this kind always imply intercultural encounters and thus are well suited to help work out a scholarly and cultural formula that could yield more coherent depictions of Slavs. The newly founded associations, institutions, research and cultural centres – while respecting the complex identity of each of the Slavonic nations – present to their Iberian partners an image of united Slavs. It is this trend that allows the author to move forward the analysis, and proceed from “overview” to “perspectives.” Słowianie w europejskiej refleksji Iberii. Przegląd i perspektywy Autorka artykułu skupia się na przedstawieniu głównych uwarunkowań sposobów włączania/wyłączania Słowian z europejskiej perspektywy przez mieszkańców Półwyspu Iberyjskiego w okresie od nowożytności po współczesne iberyjsko‑słowiańskie doświadczenia kulturowe. Zagadnienia te prezentuje w dwu aspektach, z jednej strony wskazuje najnowsze kierunki badań w tej dziedzinie, z drugiej – analizuje iberyjskie teksty literackie i dziennikarskie poświęcone postawom wobec Słowian.Miejsca wyznaczane Słowianom przez mieszkańców Półwyspu Iberyjskiego w ich europejskiej refleksji – przy szczególnej pozycji zarezerwowanej dla Rosji, Polski i Bałkanów – bywały determinowane dwoma typami czynników, immanentnymi wobec każdego procesu czytania Obcego, jak również wynikającymi ze szczególnej mieszaniny etnicznych, politycznych i/oraz narodowych perspektyw, w jakich mogli się zaprezentować Słowianie. W efekcie etniczne i kulturowe cechy krajów słowiańskich mieszają się w przeciętnej wiedzy mieszkańców Półwyspu Iberyjskiego z innymi odniesieniami: geograficznymi, narodowymi i politycznymi (jak „wschodni Europejczycy”, „Bałkany”, kraje byłego „bloku wschodniego” itd.). Wśród ogólnych nurtów recepcji można również wskazać wpływ dystansu geograficznego, który czyni ze Słowian łatwy cel stereotypizacji i mityzacji. Kolejna kategoria determinująca iberyjskie „czytanie” Słowian to peryferyjność, kwestia istotna (choć w różny sposób) dla obu analizowanych obszarów. Złożoność tożsamości iberyjskiej miała również wpływ na relacje ze Słowianami w XX i XXI wieku. Silniej ta postawa, tak naznaczona problematyką wyższości/niższości, ujawniła się w okresie piątego rozszerzenia Unii Europejskiej (połowa lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku do 2004 roku), które pieczętowało proces bliższych iberyjsko‑słowiańskich relacji intra muros, trwający co najmniej od upadku ZSRR. Ich inicjatorami byli emigranci ze Wschodu (pojawili się na przykład w nowych motywach literatur iberyjskich), przeważnie Ukraińcy. Poza Półwyspem do międzykulturowych spotkań dochodziło m.in. dzięki znacznej ekspansji na Wschód przedstawicieli iberyjskich kół biznesowych. Już w XXI wieku zainicjowano i szeroko rozpropagowano w Hiszpanii i Portugalii iberyjsko‑słowiańskie badania porównawcze. Tego typu działalność, zawsze powiązana ze spotkaniami międzykulturowymi, pomaga w wypracowaniu formuły zarówno badawczej, jak i kulturowej, użytecznej w tworzeniu bardziej koherentnych wizerunków Słowian. Nowo powstałe stowarzyszenia, instytucje, ośrodki naukowe i kulturalne, respektując złożoną tożsamość każdego z narodów słowiańskich, prezentują iberyjskim partnerom również obraz Słowian zjednoczonych. Ta właśnie tendencja pozwala przejść w niniejszej analizie od części pierwszej – „Przegląd” do drugiej – „Perspektywy”.
22
OLBRYCHT, Paweł. "THE MIGRATION POLICY OF THE REPUBLIC OF POLAND AFTER 2015 IN THE CONTEXT OF STATE SECURITY – STRATEGIC ASSUMPTIONS AND SOCIAL PERCEPTION." National Security Studies 19, no. 1 (February 25, 2021): 25–59. http://dx.doi.org/10.37055/sbn/146048.
Full textAbstract:
Wybór tematu artykułu podyktowany był aktualnością problematyki wpływu zjawiska migracji na poziom bezpieczeństwa państwa. Problem ten widoczny był przede wszystkim podczas trwającego od połowy 2015 r. na terytorium Unii Europejskiej kryzysu migracyjnego, wywołanego masowym napływem osób z Afryki Północnej oraz Bliskiego Wschodu. Dodatkowo, potencjalne zagrożenie Rzeczypospolitej Polskiej negatywnymi skutkami migracji związane jest ze wzrastającą skalą imigracji (ograniczoną globalną pandemią SARS-COV-2), jak również położeniem geograficznym, które związane jest z tranzytowym położeniem w centrum Europy i faktem stanowienia przez wschodnią granicę Polski granicy zewnętrznej Paktu Północnoatlantyckiego, Unii Europejskiej oraz tzw. Strefy Schengen. Przedmiot badań artykułu, którym jest polityka migracyjna Rzeczypospolitej Polskiej po 2015 r. jest także istotny w kontekście oczekiwania na deklarowane przyjęcie nowych założeń polityki migracyjnej kraju, nad którymi prac nie udało się ukończyć ze względu na pandemię SARS-COV-2. Cele badań stanowiły: eksploracja polityki migracyjnej RP w kontekście bezpieczeństwa państwa, identyfikacja potencjalnych zagrożeń, a także porównanie założeń, wyrażonych w treści dokumentów strategicznych z percepcją społeczną. W procesie badawczym zastosowano triangulację jakościowych i ilościowych metod badawczych. Do pierwszej kategorii zalicza się analiza źródeł wybranych dokumentów strategicznych, poświęconych problematyce polskiej polityki migracyjnej, do drugiej natomiast sondaż diagnostyczny, realizowany przy zastosowaniu techniki badań ankietowych CAWI. W procesie badawczym odwołano się do paradygmatu szkoły paryskiej jako krytycznej szkoły bezpieczeństwa, dokonując eksploracji przedmiotu badań w ujęciu holistycznym, nie zaś sektorowym, jak ma to zastosowanie w przypadku koncepcji szkoły kopenhaskiej, a więc koncentrując się na ogólnym bezpieczeństwie państwa, nie zaś na poszczególnych jego sektorach. Główny problem badawczy przyjął formę pytania: Jakie są główne założenia polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej w kontekście bezpieczeństwa państwa po 2015 r.? Dla pogłębienia eksploracji przyjęto dwa problemy szczegółowe: Problem szczegółowy 1: W jakim stopniu percepcja społeczna w zakresie polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej jest zgodna z założeniami, wyrażonymi w treści dokumentów strategicznych? Problem szczegółowy 2: Jaka jest percepcja społeczna w zakresie postępowania władz Rzeczypospolitej Polskiej wobec tzw. kryzysu migracyjnego? Jako hipotezę główną przyjęto przypuszczenie co do słuszności, że: Główne założenia polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej po 2015 r. koncentrują się wokół imigracji cudzoziemców i wynikających z niej potencjalnych zagrożeń bezpieczeństwa państwa. Hipoteza główna uległa eksplikacji na dwie hipotezy szczegółowe, adekwatne do szczegółowych problemów badawczych: Hipoteza szczegółowa 1: Percepcja społeczna w zakresie polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej jest w znacznym stopniu zbieżna z założeniami, wyrażonymi w treści dokumentów strategicznych. Hipoteza szczegółowa 2: Respondenci pozytywnie oceniają odmienne od większości państw Unii Europejskiej działania władz Rzeczypospolitej Polskiej wobec tzw. kryzysu migracyjnego. Wyniki badań pozwalają stwierdzić relatywną zgodność percepcji społecznej w zakresie polskiej polityki migracyjnej z założeniami wskazanymi w treści dokumentów strategicznych. Respondenci ocenili ją pozytywnie, w tym działania Polski wobec tzw. kryzysu migracyjnego. Uzyskane wyniki badań uzupełniają dorobek publicystyczny w zakresie badań polskiej polityki migracyjnej o analizę treści najnowszego dokumentu, jakim jest „Polityka migracyjna Polski – diagnoza stanu wyjściowego”.
23
Obłój, Krzysztof, and Aleksandra Wąsowska. "Paradoksy strategii umiędzynarodowienia firm z krajów Europy Środkowo-Wschodniej." Przegląd Organizacji, September 30, 2012, 3–6. http://dx.doi.org/10.33141/po.2012.09.01.
Full textAbstract:
Wartość bezpośrednich inwestycji zagranicznych z krajów BRIC oraz krajów Europy Środkowo-Wschodniej jest niewielka, w porównaniu z inwestycjami z krajów wysoko rozwiniętych. Umiędzynarodowienie firm z rynków wschodzących stanowi jednak nowy i ciekawy problem zarówno teoretyczny, jak i praktyczny, coraz częściej omawiany w literaturze z zakresu zarządzania międzynarodowego. W niniejszym artykule została przedstawiona analiza kierunków bezpośrednich inwestycji zagranicznych z krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Ważnymi kierunkami umiędzynarodowienia firm z tego obszaru są kraje oferujące inwestorom zagranicznym korzystne warunki instytucjonalne, w tym w szczególności prosty i liberalny system podatkowy. Taka sytuacja ma wielorakie konsekwencje, które powinny być uwzględnione zarówno w podejściach badawczych, jak i kształtowaniu polityki gospodarczej w krajach Europy Środkowo-Wschodniej. (abstrakt oryginalny)
24
Zarzecki, Dariusz, and Katarzyna Byrka-Kita. "Procedura szacowania kosztu kapitału własnego uwzględniająca specyfikę rynków wschodzących." Przegląd Organizacji, February 28, 2005, 30–35. http://dx.doi.org/10.33141/po.2005.02.07.
Full textAbstract:
Przedstawiono problem szacowania kosztu kapitału własnego na rynkach rozwiniętych oraz na rynkach wschodzących, do których zalicza się kraje Europy Środkowej i Wschodniej, Ameryki Południowej i wiele krajów Azji Południowo-Wschodniej. Podjęto próbę weryfikacji metod szacowania kosztu kapitału własnego wykorzystywanych na rynkach rozwiniętych oraz wskazania spośród nich tej, która - uwzględniając specyfikę polskiego rynku - będzie racjonalizować i wspomagać proces szacowania kosztu kapitału własnego w Polsce i na innych rynkach wschodzących.
25
Piłat, Katarzyna. "Synchronizacja wahań koniunkturalnych krajów Europy Środkowo‑Wschodniej ze strefą euro." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Oeconomica 2, no. 328 (September 7, 2017). http://dx.doi.org/10.18778/0208-6018.328.13.
Full textAbstract:
Cel artykułu stanowi zbadanie stopnia zbieżności wahań koniunkturalnych w krajach Europy Środkowo‑Wschodniej i strefie euro. Istnienie takiej synchronizacji fluktuacji gospodarczych jest istotne z punktu widzenia efektywności prowadzonej przez Europejski Bank Centralny wspólnej polityki pieniężnej, w przypadku przyjęcia przez analizowane kraje euro. Podobieństwo wahań aktywności gospodarczej zostało zbadane z uwzględnieniem różnych cech morfologicznych cykli koniunkturalnych, w tym długości faz cykli, ich amplitud oraz przesunięć fazowych. Rezultaty analiz pokazują, że wśród badanych krajów Chorwacja, Czechy i Polska cechują się relatywnie wysokim stopniem zbieżności cyklu koniunkturalnego ze strefą euro. W przypadku Węgier zaobserwowano większe rozbieżności w zakresie dominujących długości cykli. Najsłabiej zsynchronizowanymi wahaniami koniunkturalnymi ze strefą euro cechuje się natomiast Rumunia.
26
Ślusarczyk, Beata, and Robert Golnik. "Polska jako preferowana lokalizacja zagranicznych centrów usług wspólnych." Przegląd Organizacji, October 31, 2013, 55–60. http://dx.doi.org/10.33141/po.2013.10.10.
Full textAbstract:
Artykuł został poświęcony analizie pozycji Polski jako lokalizacji dla zagranicznych centrów usług wspólnych, których wykorzystanie jest wynikiem szukania alternatywnych źródeł oszczędności oraz poprawy jakości w dobie globalnej konkurencji. Polska znacząco wyróżnia się pod względem atrakcyjności lokalizacji na tle innych krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Rozważaniom poddano zatem: wykształcenie polskich pracowników, koszty pracy, infrastrukturę transportową czy środowisko i warunki życia w Polsce. Analizowane czynniki wskazują na konkurencyjną przewagę Polski: polscy pracownicy są dobrze wykształceni, z odpowiednim doświadczeniem zawodowym, władają biegle językami obcymi. Pomimo atrakcyjności zawodowej polskich pracowników, koszty pracy są wciąż porównywalnie niższe niż w innych krajach. Również infrastruktura transportowa w ostatnich latach uległa znacznej poprawie - dotyczy to w szczególności dróg i lotnisk, z których najczęściej korzystają zagraniczni inwestorzy. Podejmowaniu zatrudnienia w Polsce sprzyja także rozwój gospodarczy kraju i wzrost stopy życiowej. (abstrakt oryginalny)
27
Sławińska, Sylwia. "ZWIĄZEK WSPÓŁCZESNYCH MIGRACJI Z ZAGROŻENIEM TERRORYZMEM W EUROPIE." Ante Portas - Studia nad bezpieczeństwem, 2019. http://dx.doi.org/10.33674/220185.
Full textAbstract:
Abstrakt: Mimo iż temat migracji ludności nie jest tematem nowym (występował już w przeszłości) jest zagadnienie aktualnym, gdyż nieprzerwanie tocząca się wojna w Syrii, niestabilna sytuacja w Afryce oraz we wschodniej części Europy nierzadko zmusza mieszkającą tam ludność do opuszczenia swojego miejsca zamieszkania i ucieczki. W artykule znajdujemy odwołanie do współczesnego kryzysu migracyjnego. Przedstawiono podstawowe terminy z zakresu migracji. W celu odpowiedniego wprowadzenia czytelnika w przedstawianą w artykule tematykę, zostały przytoczone różne definicje pojęcia migrant. Zaprezentowane zostały różnice w pojmowaniu takich pojęć jak: migracja, imigracja, emigracja, reemigracja, deportacja, uchodźstwo, repatriacja. Ukazano podstawowe rodzaje migracji, a także wskazano przyczyny i powody skłaniające migrantów do wyjazdu ze swojego kraju pochodzenia. Opisano migracje jako zjawisko, które jest znane od początków ludzkości nawet powody są podobne. Zmienia się jedynie natężenie zjawiska. Artykuł jest również próbą obalenia mitów związanych z zagrożeniem ze strony migrantów. Przedstawiono obawy jakie pojawiają się przy podejmowaniu decyzji o ewentualnym przyjmowaniu migrantów. Ukazano korzyści i ujemne strony wynikające z przyjmowania migrantów. W dalszej część artykułu zostały przedstawione terminy z zakresu terroryzmu. Autor próbuje ukazać wpływ migracji na zagrożenie terroryzmem i na jego wzrost na kontynencie europejskim. Przedstawiono również główne miejsca emigracji Polaków. W Polsce działają organy i instytucje, których głównym zadaniem jest przeciwdziałanie, zapobieganie oraz zwalczanie terroryzmu. Ukazano przestępstwo o charakterze terrorystycznym definiowane przez polski Kodeks karny. Mam nadzieje, że artykuł chociaż w małym stopniu przyczyni się do przybliżenia społeczeństwu zjawiska współczesnych migracji i terroryzmu. Abstract: Even though, the subject of the migration of population is not a new topic (it appeared in the past), it is still an up-to-date issue because such facts as the war in Syria uninterruptedly taking place, the unstable situation in Africa and in the eastern part of Europe, frequently force the people living there to leave their place of residence and escape. In this article we can find the reference to the contemporary migration crisis. The basic terms concerning migration have been presented. Different definition of the idea ‘migrant’ have been mentioned in order to introduce the reader appropriately to the topic presented in the article. The differences have been presented in understanding such ideas as: migration, immigration, emigration, re-emigration, deportation, refugee status and repatriation. The basic types of migration have been shown and the reasons for making migrants to leave the country of their origin have been indicated. Migration has been described as a phenomenon, which has been known since the beginning of mankind and even the reasons are similar. Only the intensity of this phenomenon is changing. This article is also the attempt to debunk the myths connected with the threatening on the part of migrants. The anxieties, which appear while making decisions about the probable taking the refugees in, have also been presented. In the further part of the article there is a presentation of terms connected with terrorism. The author tries to show the influence of migration on the terrorism threat and the influence on its growth on the European continent. The main places of the emigration of Polish people have also been shown. In Poland there are active authorities and organizations whose main in counteracting, preventing and fighting terrorism. A crime of terrorist character, which is defined by the Polish Penal Code, has been shown. I hope that this article will at least slightly contribute to the process of making the society aware of the phenomenon of contemporary migration and terrorism.
28
Koziołkiewicz, Elżbieta. "A Pole in the Far East: Trials and Tribulations of a Text between New York, Paris, and Warsaw (Ferdynand Ossendowski, Beasts, Men, and Gods)." Slovo The Distant Voyages of Polish..., The distant journeys of... (May 6, 2021). http://dx.doi.org/10.46298/slovo.2021.7441.
Full textAbstract:
International audience After the outbreak of the Bolshevik Revolution, Ferdynand Ossendowski, a Polish scientist, adventurer and writer living in the Russian Empire, managed to flee the country and tell his story to the world. This account of a dangerous journey through Central Asia, titled Beasts, Men, and Gods, was published in New York thanks to the help of an American, Lewis Stanton Palen. The universally admired book was translated from English into many languages, and Ossendowski himself soon prepared a Polish version of the narrative. Although Palen was credited only as a collaborator, hisimplication in the project seems to be larger than has been so far assumed. This paper discusses hitherto unexamined letters from Palen to Ossendowski as well as details of their later cooperation to form a theory on the genesis of Ossendowski’s most famous book. It also traces the uncommon literary career of Palen who since the publication of Beasts, Men, and Gods embarked on the collaboration with several other Central and Eastern European “source-authors” whose autobiographical accounts he edited and/ or translated. While none of them seems to have later retold the events in their own language, Ossendowski did, and the most important differences between the two texts are analyzed in the context of the necessity to adjust one’s personal experiences to the foreign literary market and the implied readers’ vision of the traversed lands. Après que la révolution bolchevique a éclaté, Ferdynand Ossendowski, un scientifique, aventurier et écrivain polonais, qui vivait dans l’Empire russe, a réussi à fuir le pays et raconter son histoire au monde. Ce récit d’un voyage dangereux à travers l’Asie centrale, intitulé Bêtes, hommes et dieux (conformément à l’original Beasts, Men, and Gods), a été publié à New York grâce à l’aide d’un Américain, Lewis Stanton Palen. Le livre, universellement admiré, a été traduit de l’anglais en plusieurs langues et Ossendowski lui‑même a préparé peu après une version polonaise de la narration. Bien qu’on attribue à Palen seulement le rôle d’un collaborateur, son implication dans le projet semble plus importante qu’on ne l’avait supposé jusqu’à présent. Cet article examine des lettres de Palen à Ossendowski qui n’avaient encore jamais été commentées ainsi que des détails sur leur collaboration plus tardive pour formuler une hypothèse sur la genèse du livre le plus connu d’Ossendowski. Il retrace également la carrière littéraire de Palen qui, à partir de la publication de Bêtes, hommes et dieux, a commencé à collaborer avec d’autres « auteurs‑sources » d’Europe centrale et de l’Est, dont il a rédigé et/ou traduit les récits autobiographiques. Mais alors qu’aucun d’entre eux n’a raconté plus tard cesévénements dans sa propre langue, Ossendowski l’a fait et les différences les plus importantes entre les deux textes sont analysées à la lumière du besoin d’adapter ses expériences personnelles au marché littéraire étranger et à la vision des pays traversés que pouvaient avoir ses futurs lecteurs. Po wybuchu rewolucji bolszewickiej Ferdynand Ossendowski, polski naukowiec, poszukiwacz przygód i pisarz mieszkający w Imperium Rosyjskim, zdołał uciec z kraju i opowiedzieć światu swoją historię. Relację o niebezpiecznej podróży przez Azję Środkową, zatytułowaną Beasts, Men, and Gods (polski tytuł Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów) opublikowano w Nowym Jorku dzięki pomocy Amerykanina Lewisa Stantona Palena. Powszechnie podziwianą książkę przetłumaczono z angielskiego na wiele języków, a sam Ossendowski niedługo później przygotował polską wersję narracji. Mimo że wkład Palena określono jedynie jako współpracę, wydaje się, że był on większy niż do tej pory sądzono. W niniejszym artykule omówiono niebadane dotąd listy Palena do Ossedowskiego, a także szczegóły ich późniejszej współpracy, aby sformułować teorię na temat genezy najsłynniejszej książki polskiego pisarza. Szkic przedstawia również nietypową karierę literacką Palena, który po publikacji Beasts, Men, and Gods podjął współpracę z innymi „autorami źródłowymi” z Europy Środkowej i Wschodniej, których autobiograficzne relacje redagował i/lub tłumaczył. Wydaje się, że Ossendowski jako jedyny z nich opisał opowiedziane Amerykaninowi wydarzenia powtórnie we własnym języku. Najważniejsze różnice między dwoma tekstami skomentowano w kontekście konieczności dopasowania osobistych przeżyć do obcego rynku literackiego i wyobrażeń, jakie o przemierzonych krajach mieli projektowani czytelnicy.