Journal articles on the topic 'Liczebność populacji'

Agrocenozy mogą charakteryzować się wysoką wartością przyrodniczą, będąc miejscem występowania rzadkich i chronionych gatunków. Postępująca intensyfikacja rolnictwa przyczyniła się jednak do pogorszenia jakości siedlisk w krajobrazie rolniczym, drastycznych spadków liczebności populacji wielu gatunków ptaków i zubożenia różnorodności biologicznej. W niniejszym artykule przedstawiono mechanizmy oddziaływania intensyfikacji rolnictwa na ptaki szponiaste, które utrzymują rozległe areały osobnicze i zajmują szczytowe pozycje w łańcuchach troficznych. Wpływ intensyfikacji rolnictwa na ptaki podzielono na: bezpośredni, tj. fizyczne niszczenie miejsc rozrodu, prowadzące do śmierci młodych i osobników dorosłych; oraz pośredni, obejmujący presję na siedliska i zasoby pokarmowe oraz oddziaływanie pestycydów na ptaki wskutek bioakumulacji. Następnie scharakteryzowano proces zasiedlenia agrocenoz przez dwa gatunki modelowe: błotniaka łąkowego Circus pygargus i błotniaka stawowego Circus aeruginosus. Wiele gatunków ptaków szponiastych, np. błotniak łąkowy, po wkroczeniu w krajobraz rolniczy zaczęło zmniejszać liczebność. Inne, np. błotniak stawowy, zaadaptowały się do specyfiki funkcjonowania agrocenoz. Jednakże, brak widocznego, negatywnego wpływu intensyfikacji rolnictwa na ptaki może być tymczasowy, spowodowany np. obecnością populacji źródłowych, zasilających populacje ujściowe zasiedlające krajobraz rolniczy. W dłuższym horyzoncie czasowym intensyfikacja rolnictwa może prowadzić do dalszej homogenizacji biotycznej w krajobrazie rolniczym.

Stan populacji niedźwiedzi polarnych, zdolność reprodukcyjna i dieta są silnie związane z występowaniem pokrywy lodowej. Wskutek zmian klimatycznych, w tym wzrostu temperatury powierzchniowej wody, w niektórych regionach, szczególnie w rejonie kanadyjskim, lód topnieje znacznie wcześniej niż w poprzednich latach. Dlatego też liczebność potomstwa niedźwiedzia polarnego jest o 40-73% niższa niż kilka lat temu. Może mieć to negatywny wpływ na ten endemiczny gatunek Arktyki, gdzie w przyszłości skutkiem może być jego wyginięcie.

Tkanki nabłonkowe mają ciągły kontakt ze środowiskiem zewnętrznym, w tym z mikroorganizmami chorobotwórczymi. Wytwarzane przez komórki nabłonkowe endogenne białka i peptydy przeciwdrobnoustrojowe w sposób bezpośredni lub poprzez zaangażowanie do tego celu komórek odpornościowych kontrolują liczebność oraz skład populacji drobnoustrojów. Do tej grupy cząsteczek zaliczane są aktywne pochodne chemeryny, wielofunkcyjnego białka, wyposażonego zarówno w funkcję przeciwdrobnoustrojową, jak i chemotaktyczną. Ze względu na rosnącą liczbę infekcji wywoływanych przez mikroorganizmy niewrażliwe na antybiotyki, takie jak metycylinooporne szczepy gronkowca złocistego (MRSA), niezwykle ważne staje się zrozumienie mechanizmów kontroli drobnoustrojów zasiedlających miejsca barierowe, takie jak skóra i jama ustna. Syntetyczny peptyd 4 (p4), obejmujący centralną sekwencję Val66-Pro85 chemeryny, wykazuje szerokie spektrum aktywności przeciwdrobnoustrojowej przeciwko bakteriom skóry i jamy ustnej, łącznie z lekoopornymi szczepami MRSA. Cechy te czynią z niego peptyd o obiecującym potencjale terapeutycznym. W artykule prezentujemy przegląd ochronnych funkcji chemeryny oraz jej pochodnych w tkance nabłonkowej.

Celem niniejszego opracowania jest ocena gospodarki łowieckiej prowadzonej w obwodzie nr 51 w okolicach Uniejowa, a wraz z nią ocena dynamiki liczebności populacji zwierzyny łownej. W analizach uwzględniono także zmiany zachodzące w gospodarce rolnej i biotopie. Dane dotyczące liczebności populacji uzyskano z rocznych planów łowieckich sporządzanych przez dzierżawcę obwodu, tj. Koło Łowieckie Pracowników Resortu Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego Nr 19 „Diana” w Łodzi. Opracowanie obejmuje lata 1990–2016.

Model cyklu życia obszaru turystycznego (TALC) Richarda Butlera proponuje określony obraz jakościowych zmian liczebności turystów N na tym obszarze w miarę upływu czasu i zachodzących tam równocześnie procesów środowiskowo – społeczno – ekonomicznych. Zmiany N aż do osiągnięcia stagnacji mają następować według krzywej esowatej. Taki przebieg otrzymany został w modelu TALC przy założeniu, że populacja turystów rozwija się na tym etapie zgodnie z modelem logistycznym, zaczerpniętym z ekologii. Celem tej pracy było przypomnienie własności modelu logistycznego i ekologicznych założeń leżących u jego podstaw oraz pewnych konsekwencji wkomponowania modelu logistycznego do modelu TALC. Podjęto także próbę powiązania innych aspektów TALC z ekologią. W szczególności powołano się na wykres prawej strony równania logistycznego modelu TALC w funkcji N z naniesionymi fazami ewolucji obszaru turystycznego, który przypomina, że najbardziej atrakcyjny jest obszar pierwotny tzn. gdy N jest małe, gdyż cechuje się on największym wzrostem populacji turystów liczonym per capita. Według tego wykresu wraz ze wzrostem N zachodzi liniowy spadek atrakcyjności mimo wprowadzanych zgodnie ze scenariuszem modelu TALC inwestycji, tzn. nie odwracają one tego trendu. Ten sam diagram może posłużyć do pokazania niektórych elementarnych różnic pomiędzy ekoturystyką i turystyką masową. Poruszono też kwestie regulacji populacji, w tym gęstościowo -zależnej samoregulacji, efekt Allee, pojęcie pojemności środowiska oraz strategii r i K. Wskazano także, że w modelowaniu populacji turystów pomocne mogą być doświadczenia zdobyte na polu modelowania populacji w ekologii.

W artykule poruszony został problem wyznaczenia liczby obserwacji niezbędnej do poprawnego stosowania nieparametrycznego testu Manna‑Whitneya. W rozważaniach rozpatrywane są próby pochodzące z populacji o rozkładzie Pareto. Korzystając z metody podanej przez G. E. Noethera, szacowany jest rozmiar próby, który gwarantuje, że test Manna‑Whitneya ma z góry ustaloną moc 1 – β na danym poziomie istotności α. W pracy teoretyczna moc testu jest porównywana z mocą empiryczną oszacowaną przez symulacje komputerowe. Ponadto badany jest wpływ różnych metod zaokrąglania estymowanej wielkości próby do liczby parzystej, gdy porównywane są dwie równoliczne próby.

Sektor usług edukacyjnych na poziomie wyższym w warunkach gospodarki rynkowej dynamicznie się powiększył. Jednocześnie prognozy liczebności populacji potencjalnie zainteresowanej kształceniem się w szkolnictwie wyższym w Polsce dowodzą, że będzie ona spadała. Zjawisko to niesie za sobą realne zagrożenie niemożności dalszego funkcjonowania wielu kierunków studiów. W obliczu niekorzystnych trendów demograficznych uczelnie podejmują szereg przedsięwzięć, których celem jest utrzymanie liczby rekrutowanych studentów na względnie zadowalającym poziomie. Jedną z uznawanych obecnie za kluczową strategię optymalizacji prorynkowych działań szkół wyższych jest rozpoznanie mechanizmów podejmowania decyzji o dalszym kształceniu się, motywów wyboru danej uczelni oraz kierunku studiów przez młodych ludzi. Badania wskazują, że taka diagnoza umożliwia i w instytucjonalnej sferze funkcjonowania uczelni, i w aspekcie programowo-organizacyjnym planowanie reform, które skutecznie przyczynią się do wzmocnienia jej pozycji na rynku usług edukacyjnych. Warunkiem realizowania naukowo rzetelnych i aplikacyjnie wartościowych badań czynników wpływających na decyzje edukacyjne młodzieży jest przygotowanie teoretycznych ram do planowania konkretnych empirycznych procedur badawczych. Przegląd publikacji naukowych wskazuje, że obecnie nie ma w literaturze polskiej całościowego opisu mechanizmów preferencji i motywów wyboru usługi edukacyjnej na poziomie wyższym. Celem autorki artykułu jest przedstawianie wyników badań literaturowych, dotyczących teorii wyborów edukacyjnych, stanowiących postawy do zrozumienia mechanizmów procesu podejmowania decyzji tak o podjęciu studiów wyższych w ogóle jak i wyboru ich charakterystyk (uczelnia, kierunek).

Ekonomiczno-polityczne konsekwencje procesu starzenia się społeczeństw są coraz częściej diagnozowane w Polsce i na świecie, aczkolwiek brakuje determinacji do przeciwstawienia się temu procesowi. Wzrost gospodarczy i innowacyjność generują dwudziesto- i trzydziestolatkowie, podczas gdy czterdziesto- i pięćdziesięciolatkowie jedynie podtrzymują aktywność gospodarczą. Kluczowe dla państwa i samorządu, który uzyskuje aż 50% z podatków PIT, powinno być wspieranie polityki prorodzinnej, aby utrzymać wzrost gospodarczy i zapobiegać zapaści swoich własnych finansów. Decydującym czynnikiem w polityce prorodzinnej jest przekroczenie efektu początkowego wzrostu rodziny, w rezultacie którego występuje oczekiwane przyspieszenie społeczne i gospodarcze. Niestety, w 2013 roku przewaga zgonów nad urodzeniami była największa w naszej powojennej historii, gdyż liczba urodzeń zmniejszyła się w porównaniu z poprzednim rokiem o blisko 15 tys., a współczynnik dzietności w Polsce wynosi obecnie 1,299, co plasuje nas na 212. miejscu w klasyfikacji 224 krajów świata. Przyczyną tego, że na świat przychodzi coraz mniej Polaków, jest m.in. to, że coraz starsze są osoby, które urodziły się w „solidarnościowym miniwyżu” demograficznym, oraz masowa emigracja za granicę. Obecnie kobiety z tego wyżu mają powyżej 30 lat. Niestety, nie będą mogły mieć wielu dzieci, jeśli w ogóle je będą miały. Dlatego, aby w Polska miała prostą zastępowalność pokoleń, przy niższej liczebności młodszych roczników dzietność powinna wzrosnąć aż trzykrotnie. Jest to niewyobrażalne zadanie, jeśli chodzi o konieczność zmiany świadomości społecznej, niemniej jednak jest to kierunek, którego powinniśmy stale się trzymać. Musi to się objawić znacznymi transferami finansowymi na rzecz osób mających dzieci lub mogących je mieć.Tak drastyczny spadek urodzeń spowodowała dwudziestopięcioletnia polityka antyrodzinna. Objawia się ona w tym, że utrzymanie dzieci traktowane jest cały czas jako dobro luksusowe, które należy opodatkowywać. Ponadto na takie zjawisko wpływ ma także demoralizacja wpajana przez środki masowego przekazu oraz szeroko promowana kultura nowego bezdzietnego stylu życia. W efekcie nawet po podpisaniu traktatu lizbońskiego polskie elity nawet nie rozważały konieczności wprowadzenia polityki pronatalistycznej, która kompensowałaby dramatyczną utratę wagi głosu Polski w Unii Europejskiej. Dlatego należy się obawiać, że z powodu ćwierćwiecza zaniechań wkroczymy nie w debatę o konieczności wyrzeczeń, lecz dyskusję o jakości życia i godnej śmierci – rozmowy „na serio” o eutanazji.Aby ocalić finanse publiczne oraz uchronić debatę przed wątpliwymi etycznie dywagacjami na temat eutanazji, w analizach finansowych należy uwzględniać starzenie się społeczeństwa i aktywnie przeciwdziałać sytuacji, w której brakuje nam ok. 4 mln dzieci do prostej zastępowalności pokoleń. Kontynuowanie polityki antyrodzinnej już w najbliższym czasie doprowadzi do sytuacji, w której Polska stanie się dużym domem starców, z którym nikt nie będzie się liczył, zdemoralizowanym i skłóconym międzypokoleniowo, a brak podatników doprowadzi do tego, że nie będzie wystarczającej liczby osób do finansowania niezbędnych potrzeb starzejącej się populacji. Konieczne jest udzielenie adekwatnej odpowiedzi na te wyzwania poprzez wprowadzenie polityki prorodzinnej, tworzenie miejsc pracy i budżetowanie zadaniowe, a te trzy filary winny być oparte na stabilnym fundamencie wartości chrześcijańskich. Jeśli wytyczone działania nie nastąpią, to istnieje bardzo realne niebezpieczeństwo, niemalże pewnik, że obecna błędna polityka gospodarcza oraz brak działań prorodzinnych spowodują tak wysokie obciążenia pracy w Polsce, że w kraju stanie się ona nieopłacalna dla nielicznego młodego pokolenia. Jednocześnie kraje zachodnie potrzebujące pracowników i „opiekunów” dla swojego starego pokolenia przyciągną polskich pracowników, korzystając z tego, że bogatsze społeczeństwa będą miały środki na lepsze wykształcenie swoich dzieci i wnuków. Natomiast u nas pozostanie olbrzymia grupa rencistów i emerytów, którzy mogą należnych im świadczeń nie otrzymywać. W efekcie zaniechań coraz mniej liczne generacje pracujących w pokoleniu „sandwich” (od uścisku konieczności finansowania młodych i starych) będą poddane olbrzymiej presji ekonomicznej. Zwiększone obciążenie będzie powodowało wzrost opodatkowania, a z drugiej strony presję na zmniejszenie świadczeń emerytalnych i ograniczenie dostępności do służby zdrowia.

Pszczoły – to niezwykle różnorodna i ważna grupa owadów; około 4600 gatunków pszczół występuje w Ameryce Północnej. Dzikie pszczoły „świadczą usługi” w zakresie zapylania roślin, a ich działalność jest prawdopodobnie nawet więcej warta niż działalność pszczół miodnych na całym świecie. Są one słabo zbadane na większości obszarów, ale na terenach, dla których mamy wiarygodne dane, liczebność ich populacji obniża się. Wynika to głównie z przekształcania obszarów półnaturalnych na grunty rolne, a nowsze dane wskazują również, że pszczoły miodne mogą także wpływać na ich populacje. Aby zachować istniejące populacje pszczół, należy ustalić siedliska zapylaczy, w celu zachowania różnorodności dzikich zapylaczy w krajobrazach wiejskich i miejskich. W miarę jak populacja ludzi rośnie wraz z zapotrzebowaniem na produkcję rolną, musimy znaleźć sposoby „współpracy” z dzikimi zapylaczami i sposoby zachowania dla przyszłych pokoleń tysięcy gatunków pszczół, które żyją w Ameryce Północnej.