Academic literature on the topic 'Ludwig Schumann'

Naj Hölderlinovemu pesništvu pripisujemo še tako tehtne glasbene kvalitete, kljub temu ni bil preferenčen pesnik romantičnega samospeva. Že njegovi sodobni skladatelji, kot npr. Ludwig van Beethoven, ga niso upoštevali. Izjemo predstavlja Robert Schumann, ki ga je Hölderlin že v njegovi mladosti popolnoma očaral.

Urodzony w 1830 r. w rezydencji Ernesta Potockiego w Łańcucie, a zmarły w 1915 r. w Dreźnie, Teodor Leszetycki zajmował w muzyce polskiej i europejskiej XIX w. miejsce szczególne. Pochodząc z czesko-polskiej rodziny od pokoleń uzdolnionej artystycznie, interesował się niemal wszystkimi rodzajami muzyki, preferując przede wszystkim twórczość fortepianową. Studia pianistyczne odbył w Wiedniu u Carla Czernego i Simona Sechtera, zainteresował się też poważnie dydaktycznymi i kompozytorskimi doświadczeniami Antona Rubinsteina i Franza Liszta. Był koncertującym pianistą, kompozytorem i dyrygentem, przede wszystkim jednak jednym z najsłynniejszych w Europie XIX w. nauczycieli gry na fortepianie (miał podobno około 1000 uczniów; do dziś zidentyfikowano około trzystu nazwisk).Karierę pianistyczną rozpoczął jako piętnastolatek, występując w Wiedniu i okolicach. Kilka lat później, w 1852 r., wraz z ojcem, Józefem, wyjechał do Petersburga, gdzie m.in. mieszkał zaprzyjaźniony z nim Rubinstein. W Petersburgu spędził blisko piętnaście lat: był ulubieńcem i protegowanym księżnej Heleny Pawłownej, grywał w teatrze Michajłowskim, dyrygował dworskimi i publicznymi koncertami, nadzorował przebieg nauki muzycznie uzdolnionych panien ze słynnego Instytutu Smolnego oraz – także wraz z Rubinsteinem – przyczynił się do utworzenia petersburskiej Akademii Śpiewaczej, Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego i – w 1862 r. – Konserwatorium; pod koniec pobytu w Petersburgu otrzymał tytuł honorowego profesora tej uczelni.W tych latach odbywał też liczne podróże artystyczne: co najmniej dwukrotnie wystąpił w Paryżu, ponadto w Austrii, Niemczech, Anglii i Holandii, gdzie występował w roli solisty i kameralisty.W Petersburgu związał się najpierw ze śpiewaczką Anną Friedebourg, a następnie z Annette Essipoff, swoją uczennicą, z którą od 1878 r. zamieszkał w Wiedniu. Często razem koncertowali, wykonując m.in. repertuar na cztery ręce lub dwa fortepiany i w tej roli święcili prawdziwe triumfy. Często Teodor kierował też orkiestrą towarzyszącą Annette w jej występach koncertowych. Essipoff, która kilkakrotnie występowała też sama przed polską publicznością, znana była w tym czasie jako doskonała interpretatorka twórczości Chopina i mistrzyni tempa rubato.Leszetycki przez krótko związany był z Konserwatorium wiedeńskim, jednak ze względu na zwiększającą się lawinowo liczbę uczniów, rozpoczął organizować lekcje prywatne. Długoletnim przyjacielem z tego okresu był Ludwig Bösendorfer, znany fabrykant fortepianów; listy do niego z prośbami o zaopatrzenie wychowanków w dobre instrumenty stanowią cenne źródło do biografii i pedagogicznej działalności Leszetyckiego.Przełom lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XIX w. to okres wielkiej koncertowej aktywności Teodora, kiedy to wspólnie z Annette uczestniczył w kilku słynnych europejskich seriach tzw. koncertów „nadzwyczajnych”, obok takich sław, jak Eugen d’Albert, Clara Schumann, Hans von Bülow, Camille Saint-Saëns czy Emil von Sauer. Leszetycki dobrze znał repertuar romantyczny, miał jednak zwyczaj prezentowany utwór „wzbogacać” własnymi dodatkami i skreśleniami, co wśród wykonawców było wówczas częstą praktyką. Miał poglądy zdecydowanie konserwatywne. Nie interesował do Wagner, Bruckner czy Brahms (którego zresztą podziwiał), ale też Bach (chyba że w wirtuozowskich opracowaniach). Cenił natomiast Webera, Mendelssohna, Dvořáka, Griega, Czajkowskiego, Saint-Saënsa.

Background. The creative life of Ludwig Spohr (1784–1859) coincides with at least three historically-cultural periods: Late-Classical, Romantic and LateRomantic, thus creating a straight line from Classical works of XVIII century to those of the middle of XIX century. First works by Spohr having opus number chronologically coincide with the beginning of Beethoven’s central period of life, and in this light, he is rather seen as heir of pre-Beethoven generation of composers. But, having outlived the last Viennese Classicist by 32 years, Spohr assimilated both his experience and innovations of the new generation of musicians, his junior contemporaries. In spite of the fact that Spohr wasn’t inclined to radical innovations, unlike his coeval Weber, he became one of the first harbinger of the new music. Yet we should note that situation of drastic change of musical culture, in which the composer was brought up, programmed his lifestyle and general direction of his creativity. Moreover, “intersection of times” defined contradictions in Spohr’s legacy, that hitherto hurdle his unambiguous evaluation. Literature review. It would be unfair to state that name of Spohr doesn’ figure in musicologists’ researches at all. Although one has to admit that while in Western musicology a certain tradition of studying his creative life has been established, in Soviet and post-Soviet scientific area creativity of Spohr hasn’t ever become on object of separate dissection, with a single exception of Raaben’s essay (Raaben, 1967). But even in this work Spohr only listed alongside with other musicians, but not as a self-sufficient phenomenon. Scattered facts of Spohr’s creative life are incorporated into brief outlines of his works or spheres of activity, created by M. Cherkashyna (1998), N. Antipova (2007), V. Ferman (1961), V. Pluzhnikov (2006). Researches are actively trying to reveal diverse connections between Spohr and the past of the musical culture: his “Mozartness” (Heussner, 1957), efforts to revive music by Bach, Handel and other masters of the past (Homburg, 1958; 1960). Much less attention is drawn to historical typology of Spohr’s legacy, to his place in the spacetime of music. H. Riemann (1961) regards him as a Romantic composer, having more in common with Shubert and Mendelssohn than with Weber, Schumann and Marschner. K. Huschke (1939) notes his soft, elegiac and lofty feelings, beauty of the melodies, his nobility in stark contrast with Weber’s art founded in folk intonations, although claiming both of them to be German in spirit. Although wholistic image of Spohr in research literature, unfortunately, has not been created yet. The aim of this paper is an attempt to present complex creative personality of Spohr, comprised of the opposite constituents, as a whole. Results. On the verge of XVIII–XIX centuries even tradition, that is one of the most profound and fundamental factors of culturally-historical process, is subjected to reconsideration. For Spohr, tradition means mainly possessing skills, professionality. Spohr endeavoured mastership in every single thing he did: practicing violin 10 hours daily, polishing his Kapellmeister art, or embodying appearing musical ideas in his compositions. It was rather predictable that he had become one of the most prominent pedagogues of XIX century, progenitor of violin school and glorious Violinschule. According to the tradition dating back to the Baroque era, Spohr reveals a tendency towards inventio: both in the terms of technology (invention of a chinrest) and in creativity. In the latter case inherited meets modern. Spohr precisely formulates artistic ideas appearing to him thus becoming one of their generators. Spohr’s attitude to tradition can be understood through his favouring of musical classics as vivid reality. Almost all scholars of his legacy unanimously agree that he had enormous adoration of Mozart during all his life. One may say that in mind of Spohr two different approaches to tradition overlap: from the standpoint of XVIII century (when it was regarded as a continuity of knowledge, well-developed skills, order) and from the vantage of XIX century (as an object of reconsideration, adaptation in the context of new stylistic system and Romantic worldview). Not only did ambiguous approach to the tradition defined his art, but also affected societal, political views, spheres of activity and personal traits. Conclusions. Observations on creative life of Spohr allow to demonstrate paradoxes of his personality. He was simultaneously a court musician and a “free artist”; a proponent of musical past and critic of the modernity – and its indefatigable champion as opera Kapellmeister and as symphonic and concert conductor; performer-virtuoso – and serious, ruminant creator of large-scale oratorios, operas and symphonic conceptions; advocate for normativity in art – and pioneer in many respects, – these are pairs-oppositions defining the image of Spohr’s personality.

SummaryBiographical accounts of famous artists usually try to relate the life story to the works (and vice versa). This gives the work a special “colour”, often the context for understanding for today’s recipients. This interrelation is complex and often judgmental, sometimes manipulative. Thus, medical (including psychiatric), characterological and psychodynamic assessments and interpretations must be made with great caution. Primary sources may be scanty and diagnostic concepts may have changed (Mozart died of hitzigem Frieselfieber [prickly heat fever]; in Hölderlin’s lifetime, schizophrenia or bipolar disorder did not yet “exist”). The attempt at a diagnostic classification often says more about the author and his time than about the artist (for example, the assessment of Robert Schumann’s or Friedrich Hölderlin’s mental illness). Against this background, elements of Ludwig van Beethoven’s biography are presented from a psychiatric perspective. In summary, Beethoven can be diagnosed with an alcohol use disorder. A pronounced hyperthymic temperament is likely to have had a clearly positive influence on the course of the disorder. In particular, no influence of the alcohol use disorder on the musical quality of the work can be proven. A clear episodic course of affective symptoms as in bipolar disorder is not demonstrable. The deafness caused a severe reduction in quality of life.

Franz Schubert: Fantasia in F minor, D940 Robert Schumann: Symphony No. 1 in B flat major ‘Spring’ The Beatles: I’m Only Sleeping Terry Jones: I’m So Worried Johann Sebastian Bach: St Matthew Passion Ludwig van Beethoven: String Quartet No. 13 in B flat major, Op. 130...