Academic literature on the topic 'Maatschappij tot Bevordering van Welstand'

SamenvattingOp 1 januari 2023 is het honderd jaar geleden dat het eerste nummer van TSG verscheen. Het blad was primair het orgaan van de verenigingen van schoolartsen en artsen voor armenzorg. De gekozen titel Tijdschrift voor Sociale Geneeskunde was een bewijs dat de term ‘sociale geneeskunde’ in Nederland de huidige inhoud kreeg. Voor die tijd werden andere termen voor dit vakgebied gebruikt. TSG groeide uit tot het orgaan van het gehele praktijk- en wetenschapsgebied, zeker na de oprichting van de overkoepelende Algemeene Nederlandsche Vereeniging voor Sociale Geneeskunde (ANVSG) in 1930. Gedurende de bezettingsjaren 1940–1945 functioneerden ANVSG en TSG ogenschijnlijk onverstoord door, in tegenstelling tot de Nederlandse Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst (NMG), die vooral de vereniging van en voor curatieve artsen was. Na 1945 volgden de bloeijaren van de sociale geneeskunde, met vestiging van meerdere leerstoelen en de erkenning van de afzonderlijke vakken als geneeskundig specialismen. TSG profiteerde van deze ontwikkeling. Aan deze ontwikkeling kwam begin jaren tachtig van de vorige eeuw een eind. De ANVSG slaagde er niet meer in de afzonderlijke takken te verenigen, mede omdat de dominante positie van artsen in het veld van de public health onder druk kwam te staan. De ‘g’ van ‘geneeskunde’ werd ‘gezondheidszorg, en TSG ging daarin mee. Alle inspanningen ten spijt kon de ANVSG zichzelf niet meer overeind houden, en daarom werd in 1985 tot opheffing besloten. Om de continuïteit van TSG te waarborgen werd een nieuwe vereniging opgericht, de Vereniging voor Volksgezondheid en Wetenschap (V&W). Deze constructie hield ruim dertig jaar stand, totdat ook V&W in 2017 werd opgeheven. TSG was inmiddels weer omgedoopt, tot Tijdschrift voor Gezondheidswetenschappen. Onder die titel bleef het in druk verschijnen tot en met december 2018. Sindsdien is het een online en open access-publicatie.

Eind 1895 ontstond naar aanleiding van een schijnbaar onschuldige budgetbespreking in de Tweede Kamer een publiek debat over de eventuele restauratie en herbestemming van de Grafelijke Zalen op het Binnenhof. Over de wenselijkheid daarvan was iedereen het wel eens. De discussie over welke koers daarbij moest worden aangehouden, en onder wiens verantwoordelijkheid het project zou dienen te vallen, escaleerde echter binnen een aantal weken volledig. In het debat stonden aan de ene kant het ministerie van Binnenlandse Zaken, met voorop de hoofdambtenaar van de afdeling Kunsten en Wetenschappen (K&W) Victor de Stuers en architect Pierre Cuypers. Daar tegenover stonden het ministerie van Waterstaat en de Maatschappij tot Bevordering der Bouwkunst. Nadat De Stuers en Cuypers het project impliciet hadden opgeëist voor het ministerie van Binnenlandse Zaken, kwam vanuit de Maatschappij een uiterst kritisch protest: de Tweede Kamer werd dringend verzocht de verantwoordelijkheid voor dit ‘landsgebouw’ bij Waterstaat te laten en te breken met de vanuit de afdeling K&W al vijftien jaar gedicteerde koers bij restauraties. De eisen die De Stuers en Cuypers vanuit hun nogal lineaire benadering van de architectuurgeschiedenis aan ‘stijlzuiverheid’ stelden, lieten weinig ruimte over voor de wat meer relativistische benadering van de Maatschappij, waarin naast herstel van de artistieke en historische waarde van een gebouw ook het behouden van meerdere tijdlagen mogelijk was. Tot dan waren De Stuers en Cuypers vrijwel altijd in staat geweest met de nodige politieke intriges hun architectuurhistorische visie door te drukken, maar nu werden ze door de Tweede Kamer geblokkeerd. De minister van Waterstaat stelde een restauratiecommissie in van vier leden – de eigen rijksbouwmeesters Knuttel en Peters en vanuit de Maatschappij Muysken en Nieuwenhuis – en nodigde zijn collega van Binnenlandse Zaken uit om daar een vijfde lid aan toe te voegen. Pas anderhalf jaar later werd Cuypers als zodanig benoemd en kon de restauratiecommissie starten. De invloed van de doorgaans zeer dominante Cuypers op de koers van de commissie lijkt zeer beperkt te zijn geweest. Niet diens hoogontwikkelde gevoel voor de gotische stijl, maar het concrete bouwhistorische onderzoek van Peters en Nieuwenhuis vormde de basis voor de gemaakte keuzes. De Stuers en Cuypers bleven invloedrijk, maar hun vrijwel totale dominantie van het overheidsbeleid was voorbij en na de afronding van de restauratie in 1905 ontstond langzaam meer ruimte voor andere visies op restauratie-ethiek.