Academic literature on the topic 'Malgana language'

The problem of interaction of literature and animation is the central problem for the given article. On the example of screen versions of A.P. Chekhov’s stories, the author of research shows the processes typical for culture of postmodernism. The illustrative model of animation, typical for the Soviet period, is replaced by an interpretation model at the turn of the XX and XXI centuries. Modern animation is focused not so much on the transmission of Chekhov's storytelling plot, as on the comprehension of the author's intentions hidden in the text. The subject of a detailed analysis is cartoons by Natalia Orlova (“To Whom Shall I Tell My Sorrow”, “Kashtanka”), Sergei Seregin (“Whitebrow”), Alexei Demin (“Ochumelov”), Natalia Malgina (“Lawlessness”). In each of these cartoon films there is a deviation from the plot and a search for fundamentally new graphic solutions. Chekhov's eccentric is adequately embodied in animation, the language of which was originally focused on the "shift of meaning". The article also concludes that the destruction of communication, which defines Chekhov's creative method, is compensated by the ability of the camera to see through what has been said and to overcome the logocentric attitude of Russian culture after the writer.

SUMMARY Which Language First? For a European Community Experiment Using Esperanto In view of the European Community's attempts to encourage its citizens to learn each others' languages, the authors have taken a new look at Europe-wide experiments on the role of Esperanto in facilitating language learning. They review all experiments carried out this century on the use of Esperanto as a preparatory aid in language learning. A critical examination of the results obtained shows that in only a few cases, for instance in Halloran's experiment, were these achieved by accurate scientific methods. In that example, however, the value of Esperanto in facilitating language learning was not clearly proved. Besides this, the authors discuss the assumptions on which those experiments were based, and argue that it is necessary to set out from a different theoretical starting point. They refer particularly to the ideas of I. Szerdahelyi, which were formulated in the 1960s. They argue that the degree of difficulty in learning a second foreign language after Esperanto depends on linguistic affinities between the mother tongue, Esperanto, and the language concerned. On the basis of this hypothesis they present a plan for a possible experiment to be carried out on a European scale, which would measure when and to what extent Esperanto could genuinely aid language learning. In this way they hope to avoid the oversimplification which has unfortunately been all too frequent in earlier experiments. Finally they emphasize the importance of this experiment as a step towards the desirable goal of a multilingual Europe. RESUMO Kiun lingvon unue? Por tuteŭropa eksperimento kiu utiligu Esperanton La aûtoroj enkadrigas la ideojn pri tuteŭropaj eksperimentoj pri la lernfaciliga rolo de Esperanto en la nuntempajn klopodojn de la Eŭropa Komunumaro instigi la civitanojn de la membraj statoj pli bone lerni pli multajn lingvojn de aliaj eŭropaj landoj. Ili rekonsideras ciujn eksperimentojn faritajn dum ci tiu jarcento pri la lernfaciliga rolo (propedeŭtikeco) de la internacia lingvo Esperanto kaj kritike ekzamenas la rezultojn, kiuj en nur kelkaj kazoj (ekzemple en la eksperimento de Halloran) estas sciencnivele tre akurate atingitaj. En tiu kazo, aliflanke, ili ne estas nete por la lernfaciligaj ecoj de la internacia lingvo. Hi, krome, diskutas la teorian bazon de tiuj eksperimentoj kaj la neceson ekiri de alimaniere formulita teoria bazo, kiu cefe apogigas sur la ideoj de I. Szerdahelyi eldiritaj jam en la 60-aj jaroj. Temas esence pri la lingvo-tipaj rilatoj inter la gepatra lingvo, la internacia lingvo kaj la poste lernota fremda lingvo, kiuj respondecas pri pli granda au pli malgranda lernfaciligo. Surbaze de tiu teorio ili reformulas eblan planon por tuteŭropa eksperimento, kiu povus mezuri kiom kaj kie la internacia lingvo efektive estas lernfaciliga, preter la tro generalaj asertoj, kiujn oni de tempo al tempo renkontas. La graveco de la rezultoj por la estonta laŭdezire multlingva Eûropo estas fine substrekata.

RESUME Une sociologie politique du constellation linguistique mondial (2): L'Inégalité des échanges de textes La deuxième partie évoque le dilemme que rencontrent les auteurs (et tous les autres fournisseurs de produits culturels langagiers) qui doivent choisir entre s'addresser à un public relativement restreint dans leur langue maternelle, ou tâcher de conquérir un public plus nombreux soit par l'apprentissage de la langue plus répandue, soit par la traduction de leurs écrits dans la même langue. La première section traite la question de l'échange libre ou plutôt restreint de textes dans la perspective du groupe doté d'une langue de valeur Q faible, et dans celle d'un groupe avec une langue d'une valeur Q élevée. La seconde section évoque ce qui advient lorsque les auteurs et les lecteurs l'un après l'autre passent d'une petite langue indigène à une grande langue externe: dans certaines conditions une ruée vers la plus grande langue se produira, necessitant une action collective pour sauvegarder la langue plus petite et maintenir l'accès à son capital culturel accumulé. RESUMO Politika sociologio de la monda lingvosistemo (2): La malegaleco de tekstointerŝanĝado Tiu ĉi dua el du partoj diskutas la dilemojn kiuj alfrontas aŭtorojn (kaj aliajn liverantojn de lingvodependaj kulturaj produktoj) kiuj de vas decidi ĉu turni sin al relative limigita legantaro en sia denaska lingvo, au konkurenci celé al multe pli granda publiko, ĉu lernante la pli vaste disvastigitan lingvon, chu dépendante de tradukoj. La unua sekcio estas dediĉita al la demando pri libera aŭ limigita interŝanĝado de tekstoj de la perspektivo de kaj la grupo kun lingvo kun malalta Q-valoro, kaj la grupo kun lingvo kun alta Q-valoro. La sekva sekcio diskutas kio okazas kiam pli kaj pli aŭtoroj kaj legantoj ŝanĝas de malgranda indiĝena lingvo al granda deekstera lingvo: en iuj kondiĉoj okazas amaskurego al la pli granda lingvo, kaj kolektiva agado eble necesas por konservi la pli malgrandan lingvon kaj reteni la alireblon de ĝia akumulita kultura kapitalo.

RESUMEN Problemas idiomáticos reflejadas en poesías hebreas para niños El présente estudio, dedicado a temas idiomáticos y lingüísticos, es el resultado de un trabajo de investigación de poesías hebreas para niños. La investigación revela que varias de las poesías están dedicadas a renovación idiomática y a problemas de estandarización. Taies problemas son presentados aquí por medio de poemas infantiles a modo de ilustración del dilema histórico y sociolingüístico del renacimiento de la lengua hebrea. El artículo enfoca cuatro áreas, a saber: (1) el renacimiento del Hebreo y la contributión de la Segunda Inmigración (1904-1914); (2) conflictos referentes a la electión del Hebreo como lengua national; (3) tendencias normativas y no-normativas del lenguaje; (4) discrepancia de generaciones en el uso y sus razones. A pasar de que el número de poem as infantiles, los cuales han sido dedicados a problemas idiomáticos, es relativamente pequeño, su existencia prueba sin duda la importancia asignada a tal problemática. Sus actitudes reflejan la positión concerniente al renacimiento de la lengua, su pureza, como así su correcto uso en la sociedad israelí. Los poetas lograron describir en pocas líneas lo que fue tratado ampliamente en artículos y libros de estudiosos. RESUMO Lingvaj problemoj prezentitaj en hebreaj porinfanaj poemoj La nuna studo, dediĉita al lingvaj kaj lingvistikaj demandoj, rezultas el gênerala superrigardo de hebreaj porinfanaj poemoj. Tiu superrigardo montris, ke pluraj tiuj poemoj traktas la lingvan revivigon kaj problemojn de normigo. La poemoj rolas kiel ilustraĵoj de la historia kaj socilingvistika dilemo frontata en la revivigo de la hebrea lingvo. La aǔtoro traktas kvar demandojn: (1) la revivigon de la hebrea kaj la kontribuon de la Dua Enmigrado; (2) konflikton pri la elekto de la hebrea kiel nacia lingvo; (3) normajn kaj nenormajn kreajn emojn en la lingvo; (4) generaciajn diferencojn en la lingvouzo. Kvankam la nombro de porinfanaj poemoj, kiuj traktas la problemojn de la hebrea lingvo, estas malgranda, oni ne povas dubi, ke la poetoj konsideras tiujn problemojn gravaj. Iliaj starpunktoj montras ilian preokupiĝon pri la revivigo de la lingvo, ĝia pureco, kaj ĝia ĝusta utiligo en la kunteksto de la israela socio. Tiuj ĉi poetoj sukcesas priskribi en siaj mallongaj kaj simplaj poemoj aferojn, kiujn erudiciuloj diskutas je granda amplekso en siaj superkleraj libroj kaj artikoloj.

RESUMO Cent jaroj de Esperanto: Superrigardo La unua lernolibro de Esperanto aperis en 1887. Ĝia aǔtoro, L. L. Zamenhof, kreis lingvan movadon, kies historio daǔras seninterrompe ĝis la hodiaǔa tago. La lingvo mem estas miksaĵo de eüropaj elementoj kaj apriora, esence internacia, strukturo. Tra la jaroj, la lingvo ekspansiis en ciujn mediojn de la homa sperto: ekzistas granda literaturo, oni uzas la lingvon en scienco, estas ec kelkaj denaskaj parolantoj. Reto de internaciaj kaj naeiaj organizajoj subtenas la Esperanto-movadon, kvankam multa Esperanta aktivado okazas ekster tiu formala strukturo. Ĉiam pli multe, la lingvo trovas novajn varbitojn ekster la landoj de Eǔropo. Ĝi havas sian apartan kulturon. Kvankam la lingvo evidente sukcesis kiel lingvo, kaj estas firme establita kiel malgranda sed stabila dissemita lingvokomunumo, Esperanto ankoraǔ ne gajnis plenan rekonon flanke de internaciaj organizajoj kaj en aliaj aspektoj de la internacia vivo. La pasintaj kelkaj jaroj montris grandan kreskon de interesiĝo pri Esperanto inter fakuloj pri lingvistiko, kiuj ĉiam pli multe rekonas ĝian historian kaj socian gravecon. Studoj de Esperanta lingvistiko estas verkitaj plejparte en Esperanto, sed kreskas la nombro de studoj en aliaj lingvoj, inkluzive la anglan. Tiaj studoj havas longan historion, sed la pasintaj dek jaroj montris plej grandan intensecon de aktivado. La studoj konsistas interalie el esploroj pri la fontoj de la lingvo, la historio kaj konsisto de la Esperanto-movado, Esperanto-literaturo kaj la biografio de Zamenhof. SOMMAIRE Cent ans d'Espéranto: SurvolLe premier manuel d'Espéranto a été publié en 1887. Son auteur, L. L. Zamenhof, créa ainsi un mouvement linguistique dont l'histoire n'a jamais été interrompue jusqu'à ce jour. La langue elle-même est un mélange d'éléments européens et d'une structure a priori, essentiellement internationale. Avec les années, la langue s'est developpée dans tous les domaines de l'expérience humaine: il existe une littérature espérantiste sensiblement importante, l'Espéranto est utilisé en sciences, et l'on trouve même des gens dont c'est la langue maternelle. Un réseau d'organisations internationales et nationales soutient le mouvement espérantiste, mais une grande partie de l'activité espérantiste se déroule en dehors de cette structure officielle. En outre, de plus en plus de non-européens découvrent l'Espéranto. La langue internationale, avec sa propre culture, s'est nettement imposée linguistiquerrrent, apparaissant comme communauté de langue qui est à la fois dispersée et petite, mais stable. Cependant, l'Espéranto a encore à gagner la reconnaissance totale des organisations internationales ainsi que du monde international en général. Les quelques années passées ont connu un développement de l'intérêt pour l'Espéranto parmi les spécialistes en linguistique, qui de plus en plus reconnaissent son importance historique et sociale. Les études linguistiques sur l'Espéranto sont le plus souvent écrites en Espéranto, mais les travaux dans d'autres langues, y compris l'anglais, ne cessent d'augmenter. Ces études ont une longue histoire mais les dix dernières années ressortent comme étant les plus productives. Les travaux en question présentent notamment des études sur les origines de la langue internationale, l'histoire et la constitution du mouvement espérantiste, la littérature espérantiste et la biographie de Zamenhof.

RESUMEN La encrucijada lingüística de una colonia norteamericana: La decisión que convirtió el español en el idioma oficial de Puerto Rico En abril de 1991 el gobierno de Puerto Rico proclamé el espanol como su único idioma oficial. Este nuevo estatuto sustituyó la ley del 1902 que había hecho del español y el inglés los idiomas del gobierno de este territorio no-incorporado de los Estados Unidos. Aunque la postura oficial del gobierno ha sido justificar la nueva ley como un gesto noble y valiente en defensa de la cultura e idioma islenos frente a la doble amenaza de la americanización y el empobrec-imiento lingüístico, el hecho es que la misma es sumamente controversial y no cuenta actual-mente con el apoyo de la mayoría de los puertorriquenos. Este trabajo presenta el debate emotivo que precedió a la aprobación de la legislación, haciendo énfasis en los argumentos típicamente favorecidos por defensores y detractores de la nueva política. Nuestro análisis sugiere que la verdadera razón por la cual se aprobó la ley era hacer que la estadidad fuese menos viable como opción de status politico para Puerto Rico. La oposición a la ley se concentré en dos planteamientos: que la nueva política fuera percibida por los norteamericanos como un rechazo a los Estados Unidos, o como una expresión del deseo puertorriqueno de separarse de los Estados Unidos; y/o que la nueva ley era indicio de falta de compromiso por parte del gobierno de proveerle acceso al inglés a la población de la isla. Nuestra evaluación del proceso decisional señala que un numero pequeño de intelectuales suscritos a una ideología hispanicista, la mayoria de ellos independentistas, fueron los que lograron que se aprobara la nueva ley. A pesar de la oposición mayoritaria, entendemos que esta nueva política contribuirá positivamente a la resolución eventual del status politico de Puerto Rico. RESUMO Usona kolonio ce lingva vojkrucigo: la decido igi la hispanan la oficiala lingvo de Portoriko En aprilo 1991, la registaro de Portoriko proklamis la hispanan sia sola oficiala lingvo. La nova statuto anstataüis legon de 1902, kiu deklaris la hispanan kaj la anglan la registaraj lingvoj en tiu al Usono neenkadrigita teritorio. Dum la norma registara linio celas pravigi tiun novan legon kiel noblan kaj kuragan geston defende al la kulturo kaj lingvo de la insulo kontraü la duoblaj minacoj de usonigo kaj lingva malricigo, verdire temas pri tre disputiga lego, kiu momente ne havas la subtenon de la majoritato de la portorikanoj. La artikolo konsideras la emocian debaton, kiu antaüis la akcepton de la lego, fokusante je la argumentoj tipe prezentitaj de defendantoj kaj malaprobantoj de la nova politiko. Tiuj analizoj implicas, ke la vera kialo de akcepto de la lego estis igi statecon malpli praktika kiel ebleco por la politika statuso de Porto-riko. Kontraüado al la lego centrigis je du argumentoj: timo, ke la nova politiko povus esti rigardata de usonanoj kiel malakcepto de Usono, au kiel esprimo de la deziro de Portoriko apartigi de Usono; kaj/au suspekto, ke la lego montras malpliigon de la sindedico de la registaro al liverado de aliro al la angla lingvo por la generala enlogantaro. La pritakso fare de la autoroj koncerne la decidan procedon montras, ke malgranda nombro da intelektuloj, kiuj subtenas potencan hispanfavoran ideologion, kaj kiuj plejparte favoras sendependecon por Portoriko, konsistigis la motoron malantaü la subskribo de la lego. Malgrau majoritata kontraüado, oni vidas ke la nova politiko pozitive kontribuas al la fina solvo de la demando de la politika statuso de Portoriko.