Log in

Relevant bibliographies by topics / Mehmed II / Journal articles

To see the other types of publications on this topic, follow the link: Mehmed II.

Journal articles on the topic 'Mehmed II'

Author: Grafiati

Published: 4 June 2021

Last updated: 27 April 2022

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles

Select a source type:

Consult the top 50 journal articles for your research on the topic 'Mehmed II.'

Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.

Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.

1

Kara, Halim. "The Literary Portrayal of Mehmed II in Turkish Historical Fiction." New Perspectives on Turkey 36 (2007): 71–95. http://dx.doi.org/10.1017/s089663460000460x.

Full text

Abstract:

AbstractThis article examines the portrayal of Mehmed II, the conqueror of Istanbul, in Turkish historical fiction, as well as the literary and ideological implications of his portrayal with regard to Turkish national identity. Since the early Turkish Republic, Mehmed II has been described as a major character in over thirty historical novels. The article argues that over time the literary characterization of Mehmed II in Turkish fiction has undergone substantial change. During the early republican period, historical fiction adopted an ambivalent attitude toward Mehmed II. While one historical novel under discussion focuses mostly on Mehmed II's despotism and aggressive tendencies, another novel contemplates his military bravery and his ability to govern. However, with the arrival of the multi-party system in 1950, these ambivalent approaches toward Mehmed II changed, and he began to be portrayed as the ideal Turkish statesman, gaining the status of a national hero. The latter attitude toward him dominated historical fiction writing as late as in the early 1990s. At that time, Turkish historical meta-fiction began to portray a more complex and ambiguous Mehmed II, thus both challenging as well as re-producing his previous representations.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

2

HEYWOOD, Colin. "Mehmed II and the Historians." Turcica 40 (December 31, 2008): 295–344. http://dx.doi.org/10.2143/turc.40.0.2037142.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

3

Artuç, Nevzat. "Prens Sabahaddin Bey’in, Osmanlı Devleti’nin Almanya'nın Yanında Birinci Dünya Savaşına Girişini Engelleme Çabaları." Belleten 81, no. 291 (August 1, 2017): 619–42. http://dx.doi.org/10.37879/belleten.2017.619.

Full text

Abstract:

Prens Sabahaddin Bey, babası Damad Mahmud Celaleddin Paşa ile birlikte dayısı II. Abdülhamid'e muhalefet etmiş ve İttihat ve Terakki Cemiyeti'nin kuruluş ve gelişmesinde önemli rol oynamıştır. Ancak II. Meşrutiyet'in ilanından sonra, İttihatçı yönetimle ters düşerek muhalefet saflarında yer almıştır. 31 Mart Olayları ve Mahmud Şevket Paşa suikastında İttihatçılar tarafından baş sorumlu olarak gösterilmiştir. Birinci Dünya Savaşı öncesinde Said Halim Paşa Hükümeti'nin tavrını beğenmeyen Prens Sabahaddin tam da Almanya ile İttifak Antlaşması'nın imzalandığı günlerde bir tanesini Padişah V. Mehmed Reşad'a ve iki tanesi de Dâhiliye Nazırı Talat Bey'e olmak üzere toplam üç adet telgraf göndererek; her ne olursa olsun tarafsızlığın muhafaza edilmesini, Almanya'dan gelen haberlere itimat edilmemesini ve savaşa girmekten ısrarla kaçınılmasını vurgulamıştır. Padişah V. Mehmed Reşad'a yazılan telgraf örneği Mehmet Alkan ve Nezahet Nurettin Ege tarafından özet haliyle yayınlanmıştır. Ancak Talat Bey'e yazılan söz konusu telgraflar yayınlanmamıştır. Çalışmamızda Başbakanlık Osmanlı Arşivi'nde yer alan söz konusu üç telgrafın İngilizce ve Osmanlıca nüshalarını, dikkate alarak Prens Sabahaddin Bey'in Osmanlı Devleti'nin Almanya yanında Birinci Dünya Savaşı'na girmesini engellemek için yapmış olduğu faaliyetleri açıklamaya çalışacağız.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

4

Iván, Tóth. "Irodalmi minták és hatások II. Mehmed drinápolyi beszédében." Antik Tanulmányok 63, no. 1 (June 2019): 55–66. http://dx.doi.org/10.1556/092.2019.63.1.3.

Full text

Abstract:

E tanulmány bemutatja, hogy az egyik utolsó bizánci történetíró, Michaél Kritobulos hogyan alkalmazta az irodalmi utánzás eszközét II. Mehmed szultán drinápolyi beszédében. Megpróbálja feltárni a beszédben olvasható hosszabb történeti ekphrasis irodalmi mintáit és szerepét, majd az orációban található rejtett történetírói reflexiókat vizsgálja. Közismert tény, hogy a klasszikus szerzők történeti szereplőik beszédeiben számos alkalommal implicit módon saját nézeteiket szólaltatják meg a történelemről és a történeti megismerésről. Mehmed beszédének egyes mondatai arra utalnak, hogy e jelenség nemcsak a klasszikus, de a késő bizánci történetírásban is felfedezhető.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

5

Polat, Nusret. "Kültürel Bir Karşılaşma: II. Mehmed Ve Bellini." Sanat Tasarim Dergisi, no. 6 (November 1, 2015): 33–37. http://dx.doi.org/10.17490/sanat.2015614362.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

6

AKKAYA, Mustafa. "THE ANALYSIS OF THE TALENTS OF MEHMET THE CONQUEROR (MEHMED II) WITHIN THE FRAME." International Journal Of Eurasia Social Sciences 11, no. 40 (January 1, 2020): 433–57. http://dx.doi.org/10.35826/ijoess.2526.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

7

Çayırdağ, Mehmet. "Son Eretnalı Sultanı II. Mehmed Bey’in Mezar Taşı." Belleten 73, no. 266 (April 1, 2009): 109–14. http://dx.doi.org/10.37879/belleten.2009.109.

Full text

Abstract:

Kayseri'de Selçuklu Sultanı I. Alaaddin Keykubad'ın inşa ettirmiş olduğu Sultan Hanı'nın içerisinde Selçuklu lahit tarzında mermer bir mezar taşı bulunmaktadır. 2007 yılında Vakıflarca yarım kalmış restorasyonuna devam edilen Han'ı(1) son ziyaretim esnasında, odalardan çıkarılarak avluya konmuş olan mezar taşını inceleme imkânını buldum ve taşın son Eretnalı Sultanı II. Mehmed Bey'e ait olduğunu hayretle gördüm.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

8

Korac, Dusan, and Radivoj Radic. "Mehmed II, 'The Conqueror', in Byzantine short chronicles and old Serbian annals, inscriptions, and genealogies." Zbornik radova Vizantoloskog instituta, no. 45 (2008): 289–300. http://dx.doi.org/10.2298/zrvi0845289k.

Full text

Abstract:

This article analyzes how Byzanitne Short Chronicles and Old Serbian Annals Inscriptions, and Genealogies depicted sultan Mehmed II, 'The Conqueror'. These sources are similar in character, as a genre belong to medieval popular literature, and reflect in its peculiar way the 'public opinion' of the Byzantines and the Serbs, two of the conquered nations under the Ottoman rule. The sultan was in narrow focus of anonymous chronicle writers who concisely and precisely, recorded important events of his life, above all his military successes. On rare occasions they dared enter next to his name negative qualifications, even outright rude insults. However, painfully aware in whose empire they all lived, they sometimes used the years of Mehmed's rule to date personal events in their own lives.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

9

Isom-Verhaaren. "Constructing Ottoman Identity in the Reigns of Mehmed II and Bayezid II." Journal of the Ottoman and Turkish Studies Association 1, no. 1-2 (2014): 111. http://dx.doi.org/10.2979/jottturstuass.1.1-2.111.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

10

Flatz, Vera. "The Beginnings of an Empire. The Transformation of the Ottoman State into an Empire, demonstrated at the example of Grand Vizier Mahmud Pasha’s life and accomplishments." historia.scribere, no. 13 (June 22, 2021): 257. http://dx.doi.org/10.15203/historia.scribere.13.623.

Full text

Abstract:

The Beginnings of an Empire. The Transformation of the Ottoman State into an Empire, demonstrated at the example of Grand Vizier Mahmud Pasha’s life and accomplishmentsThe following seminar paper deals with Grand Vizier Mahmud Pasha’s life and the processes that turned an Ottoman principality into the Ottoman Empire. Starting with Sultan Mehmed’s II appointment in 1444, important practices such as the nomination of a grand vizier changed significantly. Moreover, Mehmed II built a new palace which reflected the new imperial self-perception, a new code of law was installed, and the empire was centralised. All these developments become especially visible in the life of Grand Vizier Mahmud Pasha Angelovic. The paper examines secondary literature as well as contemporary sources of Kritobolous and Ibn Khaldun. Sources on Mahmud Pasha’s life are rare and need to be analysed with caution as his posthumous legend influenced the production of literature about his life.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

11

Argyriou, Astérios. "Mehmed II le conquérant de Constantinople et la foi chrétienne." Revue des sciences religieuses, no. 90/4 (September 30, 2016): 583–602. http://dx.doi.org/10.4000/rsr.3482.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

12

Abidulin, Alim. "Sokollu Damat Mehmed Pasha — Vizier of the Ottoman Empire." ISTORIYA 12, no. 12-2 (110) (2021): 0. http://dx.doi.org/10.18254/s207987840015963-8.

Full text

Abstract:

The article examines the biography of Sokollu Damat Mehmed Pasha, who was the Grand Vizier of the Ottoman Empire for almost fifteen years during the reign of three sultans: Suleiman I, Selim II, Murad III. The paper pays particular attention to the process of making Sokolovich's career. The authors highlight the fact that high intelligence, analytical thinking skills and courage allow Mehmed Sokoll to attract the attention of the sultans and win their trust and respect. The authors analyze the military campaigns in which Sokolovich took part and which he led. The conclusion drawn in this article is that the heyday of the Ottoman Empire ended with the death of this outstanding person, who, despite his origin, has always remained a patriot of the Ottoman Empire.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

13

Hayashı, Kayoko. "Fatih Vakfiyeleri’nin Tanzim Süreci Üzerine." Belleten 72, no. 263 (April 1, 2008): 73–94. http://dx.doi.org/10.37879/belleten.2008.73.

Full text

Abstract:

Osmanlı tarihçiliğinin öncüsü Prof. Dr. Halil İnalcık'ın belirttiği gibi(2) fetihten sonra İstanbul'un nasıl düzenlendiğini Osmanlı Arşiv belgelerinin ışığıyla aydınlatmak, hem Osmanlı şehirlerinin niteliğini incelemek, hem de Bizans başkentiyle Osmanlı başkentinin devamlılığı ve değişikliğini ortaya çıkartmak için büyük önem taşımaktadır. Bu konuyla ilgili tarih kaynağı olarak Fatih Sultan II. Mehmed'in İstanbul'da kurduğu vakıfla ilgili malzemeler büyük bir önemi hâiz bulunmaktadır. Özellikle 15. yüzyılın ikinci yarısına ait bilgiler için, Fatih Sultan Mehmed adına yazılan vakfiyelerin çok önemli olduğu iyi bilinmektedir. Ancak Fatih vakfiyeleri üzerine Halil İnalcık'ın Galata ile ilgili değerli çalışması dışında,(3) pek ciddi bir tarih çalışmasının yapılmadığı dikkati çekmektedir. Bu hususta yapılanlar daha çok vakfiyelerin neşrinden ibaret kalmıştır. Oysa çeşitli tarihlerde tanzim edildiği kesin olan ve "Fatih vakfiyesi" olarak bilinen vakfiyelerin içeriği birbirlerinden oldukça farklıdır. Onların nasıl ve ne zaman tanzim edildiğini göz önüne almadan tarih kaynağı olarak kullanmak, şüphesiz bazı yanlış yorumlara sebep olacaktır. İşte, bu araştırmamızda Fatih vakfiyesi olarak bilinen vakfiyelerin tanzim sürecini, Fatih Sultan Mehmed ve oğlu Sultan II. Bayezid zamanındaki İstanbul'un imar tarihi ile bağlantı kurarak aydınlatyama çalışacağız.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

14

Hankins, James. "Renaissance Crusaders: Humanist Crusade Literature in the Age of Mehmed II." Dumbarton Oaks Papers 49 (1995): 111. http://dx.doi.org/10.2307/1291712.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

15

Özel, Oktay. "Limits of the Almighty: Mehmed II's 'Land Reform' Revisited." Journal of the Economic and Social History of the Orient 42, no. 2 (1999): 226–46. http://dx.doi.org/10.1163/1568520991446848.

Full text

Abstract:

AbstractThis paper reviews the reform attempt that took place in the Ottoman Empire during the last years of Mehmed II (1451-81), which is generally referred to as a "land reform" in Ottoman historiography. First, it emphasizes that the freeholds, the main target of the said reform, were 'revenue-holdings' not land-holdings. Second, based on the examination of a tax register belonging to the Anatolian province of Amasya, it shows that the reform brought no fundamental change in the existing revenue holding system, let alone in the land relations, which remained entirely outside the scope of the reform. Finally, the article describes Mehmed II's attempt, insofar as reflected in north-central Anatolia, as no more than a somewhat superficial "fiscal" reform, which eventually resulted in failure upon his death, revealing the vulnerability of the positions of the sultans in their struggle for power against the centrifugal forces in the Ottoman Empire.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

16

Inalcık, Halil. "Le droit d’initiative du sultan et les lois de Fâtih (Mehmed II)." Cahiers balkaniques, no. 38-39 (March 30, 2011): 289–324. http://dx.doi.org/10.4000/ceb.839.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

17

Abu-Manneh, Butrus. "Mehmed Ali Paşa and Sultan Mahmud II: the genesis of a conflict." Turkish Historical Review 1, no. 1 (May 1, 2010): 1–24. http://dx.doi.org/10.1163/187754610x495003.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

18

KARACAGİL, Ö. KÜRŞAD. "II. WILHELM’İN OSMANLI İMPARATORLUĞUNU ZİYARETİ VE MİHMANDARI MEHMED ŞAKİR PAŞA’NIN GÜNLÜĞÜ (1898)." Türkiyat Mecmuası 24, no. 2 (December 14, 2014): 73. http://dx.doi.org/10.18345/tm.52503.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

19

Alper Kumsar, İsmail. "Abartı ve Gerçek Arasında Bir II Abdülhamid Dönemi Gazetecisi: MALÛMÂTÇI MEHMED (BABA) TAHİR." Turk Kulturu lncelemeleri Dergisi 01, no. 38 (June 1, 2018): 251–82. http://dx.doi.org/10.24058/tki.2020.365.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

20

Othman, Mohammad Redzuan. "THE CONQUEST OF CONSTANTINOPLE 1453: THE VISIONS AND STRATEGIES OF SULTAN MEHMED II." SEJARAH 5, no. 5 (December 17, 1997): 23–34. http://dx.doi.org/10.22452/sejarah.vol5no5.2.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

21

SARIBAL, İsmet. "BİR MARUZATIM VAR PADİŞAHIM: KOLAĞASI MEHMED TEVFİK'İN SULTAN II. ABDÜLHAMİD'E SUNDUĞU BİR LAYİHA." JOURNAL OF SOCIAL, HUMANITIES AND ADMINISTRATIVE SCIENCES 6, no. 24 (January 1, 2020): 422–38. http://dx.doi.org/10.31589/joshas.285.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

22

Yazar, Turgay. "Osmanlı Defin Merasimlerinde Otağ Kurma Geleneği." Belleten 78, no. 281 (April 1, 2014): 93–122. http://dx.doi.org/10.37879/belleten.2014.93.

Full text

Abstract:

Osmanlı tarihleri ve görsel kaynaklara göre naaş veya mezar üzerine otağ kurulması Osmanlı sultanlarının defin merasimlerinin önemli bir parçasıdır. Elimizdeki bilgilere göre I. Murad, I. Selim, I. Süleyman, II. Selim, III. Murad, III. Mehmed ve II. Mahmud mezarı üzerine otağ kurulan sultanlardır. Sultanlar dışında şehit mezarları üzerine de otağ kurulduğu bilinmektedir. Türklerin İslam öncesi defin merasimlerinde de saptana bu uygulama Osmanlılar tarafından eski bir geleneği sürdürmenin yanı sıra türbeleri inşa edilene kadar sultan mezarlarını korumak ve görülür kılmak amacıyla kullanmıştır. Elimizdeki bilgilere göre sadece sultan ve şehit mezarları üzerine kurulabilen otağlar sultani bir imge ve bir prestij unsurudur. Böylece kökleri yüz yıllar öncesine kadar uzanan bir gelenek mevcut koşullar içerisinde yeniden şekillenmiş ve Osmanlı döneminde de varlığını devam ettirmiştir.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

23

De la Cruz Palma, Óscar. "El Dialogus de Fide de Jorge Ameruzes de Trebisonda. Un mensaje político en el proemio." Hispania Sacra 51, no. 103 (February 8, 2018): 101. http://dx.doi.org/10.3989/hs.1999.v51.i103.605.

Full text

Abstract:

Tras la caída de Trebisonda en manos de los turcos (1461), el humanista bizantino Jorge Ameruzes de Trebisonda permanece en la corte del sultán Mehmed II. Aquí, él y el sultán entablan una conversación de tema teológico, que después el mismo Ameruzes edita con el título De fide o Philosophus. El proemio a este diálogo contine, bajo nuestro punto de vista, un mensaje de coexistencia entre bizantinos y turcos. Además, en el presente artículo exponemos la labor de Ameruzes como diplomático y filósofo, así como su colaboración con el islam.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

24

Kul, Eyüp. "1703 Tarihli Bir Rapora Göre Kratova, Köstendil, Üsküp, Trepçe ve Jejene Madenlerinin Islahı." Belleten 80, no. 288 (August 1, 2016): 395–410. http://dx.doi.org/10.37879/belleten.2016.395.

Full text

Abstract:

XV ve XVI. yüzyılda Osmanlı Devleti, Balkanlarda Samakov ve Sidrekapsi ile birlikte Kratova, Köstendil, Novaberde, Trepçe ve Jejene'deki madenlerden büyük ölçüde istifade etmişti. Kratova, Köstendil, Novaberde, Trepçe ve Jejene'deki maden yatakları, XVII. yüzyılda çoğunlukla Vulçitrin Sancağı kendilerine arpalık olarak verilen ve Üsküp'te ikamet eden nazırlar tarafından iltizamla işletilmişti. II. Viyana kuşatmasını müteakiben gerçekleşen istila hareketi ile madenciler dağılmış, Karlofça anlaşmasını müteakiben madenlere nizam verilmesi hedeflenmişti. Bu çalışmada, Mehmed Ağa adlı kişinin 1703 yılında adı geçen madenleri teftişi ve devlet merkezine gönderdiği rapor üzerine alınan tedbirler, faaliyete geçirilen eski ve yeni maden kuyuları değerlendirilmiştir.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

25

Boldan, Kamil. "Lamentatio Nigropontis: An Unknown Print of Sixtus Riessinger, a Prototypographer of Naples." Acta Musei Nationalis Pragae – Historia litterarum 67, no. 1-2 (2022): 5–12. http://dx.doi.org/10.37520/amnpsc.2022.002.

Full text

Abstract:

The collection of incunabula in the National Library of the Czech Republic contains a previously unknown print published by the Naples printer Sixtus Riessinger at the end of 1470 or, more likely, in 1471. The four-folio Lamentatio Nigropontis complements the collection of 16 hitherto known prints that directly responded to the conquest of the island of Negroponte (Euboea), a colony of the Republic of Venice, by the Ottoman army of Sultan Mehmed II in 1470. The article contextualises the circumstances of the publication of one of the first prints of Naples.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

26

Dauverd. "Cultivating Differences: Genoese Trade Identity in the Constantinople of Sultan Mehmed II, 1453–81." Mediterranean Studies 23, no. 2 (2015): 94. http://dx.doi.org/10.5325/mediterraneanstu.23.2.0094.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

27

Şahin, Kaya. "Constantinople and the End Time: The Ottoman Conquest as a Portent of the Last Hour." Journal of Early Modern History 14, no. 4 (2010): 317–54. http://dx.doi.org/10.1163/157006510x512223.

Full text

Abstract:

AbstractThe Muslim conquest of Constantinople was seen in various apocalyptic traditions as one of the portents of the end. An Ottoman mystic, Ahmed Bî-cân, gave voice to these apocalyptic fears and expectations soon after the Ottoman conquest in 1453 CE. His apocalyptic narrative, expressed in the Turkish vernacular, placed the Ottoman enterprise within the final tribulations and hailed the sultan, Mehmed II, as an apocalyptic warrior. This endorsement heralded the emergence of a new imperial ideology in the sixteenth century: Ottoman history became an important component of universal history, while Ottoman sultans were attributed cosmic responsibilities and messianic abilities.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

28

ACAR, Hasan, and Gökmen GÖK. "TÜRK SİYASAL HAYATINDA 31 MART OLAYI İLE İTTİHAT VE TERAKKİ CEMİYETİ’NİN ROLÜ." Volume 5, Issue 3 5, no. 3 (July 31, 2020): 361–74. http://dx.doi.org/10.26809/joa.5.027.

Full text

Abstract:

31 Mart Olayı, Osmanlı-Türk siyasal hayatındaki önemli gelişmelerden biridir. II. Meşrutiyet’in ilanı ile İstanbul’da ortaya çıkan bu olay, ilk olarak askeri bir isyan olarak gelişmesine karşın zaman içerisinde dini bir hal almıştır. Birçok asker ve sivil can kaybının yaşanmasına sebep olan olaylar sonucunda II. Abdülhamit tahtan indirilmiş ve yerine V. Mehmed Reşad getirilmiştir. II. Meşrutiyet’in ilan edilmesi ile ortaya çıkan siyasi düşünceler, toplum içerisinde farklı kutuplaşmaların yaşanmasına neden olmuştur. Toplum içerisinde yaşanan bu gerilimin orduya da yansıması ile birlikte, ordu içerisinde mektepli-alaylı gerilimi ortaya çıkmıştır. Bu dönemde siyasi olarak etkinlik sağlamaya çalışan İttihat ve Terakki Cemiyeti, 31 Mart Olayı’nın ortaya çıkmasında önemli pay sahibi olmuştur. Meşrutiyet ilan edilmesine rağmen siyasi yönetime tam olarak hâkim olamayan İttihat ve Terakki Cemiyeti, siyasi istikrarsızlığın artmasına neden olmuştur. Bu makale, toplum ve ordu içerisinde yaşanan siyasi gerilimlerin sebep olduğu 31 Mart Olayı’nı inceleyerek, bu olayın Osmanlı-Türk siyasal hayatında yarattığı etkileri tartışmaktadır.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

29

BİRBUDAK, Togay Seçkin. "II. MEŞRUTİYET DÖNEMİ NDE MEKTEB-İ MÜLKİYEDE BİR ISLAHAT GİRİŞİMİ: MEHMED HİKMET BEY İN LAYİHASI." Osmanli Mirasi Arastirmalari Dergisi 6, no. 16 (November 30, 2019): 591–611. http://dx.doi.org/10.17822/omad.2019.144.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

30

Akışık-Karakullukçu, Aslıhan. "A question of audience: Laonikos Chalkokondyles’ Hellenism." Byzantinische Zeitschrift 112, no. 1 (February 1, 2019): 1–30. http://dx.doi.org/10.1515/bz-2019-0002.

Full text

Abstract:

Abstract By focusing on the known details of Laonikos Chalkokondyles’ biography, on his relation to Byzantine historiographical tradition, by comparing his historical work to that of contemporary intellectuals living under the Ottomans as well as those in the west, examining his portrayal of Mehmed II, his adoption of a Herodotean model, the revival of Herodotus in the Renaissance more generally, and the reception of the ᾿Aπόδειξις in the fifteenth and sixteenth centuries, I argue that Laonikos was writing for an elite circle of Byzantine émigrés and other intellectuals with access to classical Greek in the west, rather than for the post- Byzantine intellectuals associated with the Ottoman court.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

31

Goffman, Daniel. "Ottoman Mİllets in the Early Seventeenth Century." New Perspectives on Turkey 11 (1994): 135–58. http://dx.doi.org/10.1017/s0896634600001011.

Full text

Abstract:

The concept of “millet” rivals other ideas, such as “the ghazi state” and “the decline paradigm,” as one of the principal formations around which Ottoman historiography has been constructed. Significantly, it was the Ottomans themselves who originated, and manufactured powerful illusions around, each of these notions. Fifteenth-century post-Interregnum (1402-1412) historians probably invented the view that the Osmanlılar of the previous century had constituted the pre-eminent ghazi principality along the Byzantine frontier; late-sixteenth and seventeenth-century Ottoman critics certainly concocted the proposal that the state was decaying after a brilliant epoch under Mehmed II, Bayezid II, Selim I, and Süleyman I (1451-1566); and post-Tanzimat (1839) reformers formulated the construct of millet as a defining characteristic of Ottoman society. Modern historians have tended to accept these models rather uncritically; only recently have we begun to examine the contents and contexts of such Ottoman self-portraits.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

32

Kayapınar, Levent. "XV. ve XVI. Yüzyıl Osmanlı Kaynaklarında Dimetoka’da Bektaşi Tekke ve Zaviyeleri." ALEVİLİK-BEKTAŞİLİK ARAŞTIRMALARI DERGİSİ, no. 18 (December 24, 2018): 135–62. http://dx.doi.org/10.24082/2018.abked.196.

Full text

Abstract:

Osmanlılar, 1352 yılında Çimpi ve ardından 1354 yılında Gelibolu Kalesini alarak Balkanlara geçmiş ve burada fetih faaliyetlerini sürdürmüşlerdir. Kısa sürede Trakya’da pek çok şehir Osmanlı hâkimiyeti altına alınmıştır. Trakya’da ilk fethedilen şehirlerden birisi de bugün Yunanistan sınırları içerinde yer alan Dimetoka şehridir. Osmanlı idari taksimatına dahil edilen ve Seydi Ali Sultan’ın Zaviyesinin bulunduğu coğrafyada yer alan Dimetoka, Çirmen Sancağına bağlı bir kaza merkezi haline getirilmiştir. Osmanlı hâkimiyetine geçtikten sonra Dimetoka ve çevresinde erken dönem Osmanlı uçbeylerine ve dini önderlere ait tekke ve zaviyeler kurulmaya başlanır. Bunları daha sonra vakıfların kurulması takip eder. Bu kurumları ve yerleşim birimlerini kuranlar arasında akıncı beylerinden Evrenos Bey, Malkoç Bey, Mezid Bey ve Turhan Bey gibi akıncı uç beyleriyle karşılaşırız. Dini önderler arasında ise, Abdal Cüneyd, Çakmak Dede, Ahi Dinek, Kanad Abdal ve Hızır Baba’yı sayabiliriz. Akıncı Beyleri ve dini önderlerin zaviye ya da vakıf adı ile kurduğu kurumlara meşruluk sağlayan sultan beratları I. Murad, Yıldırım Bayezid, I. Mehmed, II. Murad ve Fatih Sultan Mehmed gibi Osmanlı padişahları tarafından bu kişilere tevcih edilmiştir. Bu zaviye ve vakıfların gelir kaynakları arasında Sultan Şah, Göç Beyi, Bektaş ve Ziyaret Beylü isimli köylere de rastlanır. Ayrıca bazı zaviyelerde ibadet için “Bektaşhane”nin bulunması Dimetoka bölgesindeki erken dönem dini önderlerin Bektaşilikle ilgilerini ortaya çıkarır. Osmanlı tahrir defterleri bölgede kurulan vakıf, tekke ve zaviyelerle ilgili önemli ve belki de hiçbir kaynakta bulunamayacak bilgiler ihtiva etmektedir. Bu tahrir defterleri, 1485 ila 1574 yılları arasındaki döneme aittir. Bu çalışmada Dimetoka bölgesinde kurulmuş tekke ve zaviyeler ile onların gelir kaynakları arasında yer alan köylerden bir kısmı tahrir defterlerinden yararlanılarak incelenmiştir.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

33

Szill, Rike. "A History dedicated to Mehmed II? Kritoboulos of Imbros and the enshrining of a Superior's memory after the conquest of Constantinople in 1453." History in flux 1, no. 1 (December 21, 2019): 79–91. http://dx.doi.org/10.32728/flux.2019.1.4.

Full text

Abstract:

This article examines the perception and productive acquisition of historical realities thereby questioning the imperative applicability of terms like "victory" or "defeat". This complex matter will be exemplified by an extremely controversial source: the ξυγγραΦή ίστοίων, the History of Kritoboulos of Imbros, an author who is notorious for being a biased admirer of Mehmed II. It will be argued that his work is not a mere product of Ottoman panegyric but a productive and innovative attempt to come to terms with the historical events on a broader scope. In this respect, it offers both an alternative explanatory approach and an innovative counter concept to Christian eschatology contributing to the literary discourse on the perception, interpretation and evaluation of the outcome of events. Hence, focal passages of Kritoboulos’ History such as the introductory letter of dedication and the general assault on Constantinople are analyzed.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

34

Hupchick, Dennis P. "Orthodoxy and Bulgarian Ethnic Awareness Under Ottoman Rule, 1396-1762 Orthodoxy and Bulgarian Ethnic Awareness Under Ottoman Rule." Nationalities Papers 21, no. 2 (1993): 75–93. http://dx.doi.org/10.1080/00905999308408277.

Full text

Abstract:

By the year 1453, when the vestigial remains of the Byzantine Empire were destroyed with the fall of Constantinople, much of the Balkan peninsula was already in the hands of the conquering Ottoman Turks. The overthrow of Byzantium in that year was the capstone in a century-long process that transformed an originally militant Muslim Anatolian border emirate into a powerful Muslim empire that straddled two continents and represented a major contender in contemporary European great power politics. Over half of the population subject to the Ottoman sultan were Christian European inhabitants of the Balkans: Greeks, Serbs, Vlahs, Albanians and Bulgarians. With the conquest of Constantinople, Sultan Mehmed II Fatih, the victorious Turkish ruler, faced the quarrelsome problem of devising a secure means of governing his vast, Muslim-led empire that contained a highly heterogeneous non-Muslim population.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

35

Kutlay, Evren. "A Historical Case of Anglo-Ottoman Musical Interactions: The English Autopiano of Sultan Abdulhamid II." European History Quarterly 49, no. 3 (July 2019): 386–419. http://dx.doi.org/10.1177/0265691419854922.

Full text

Abstract:

Initiated by Queen Elizabeth I upon sending the Ottoman Sultan Mehmed III an organ, Anglo-Ottoman music-historical relations date back to the sixteenth century. Such interactions continued during the Nizam-ı Cedid (New Order) period of the eighteenth century and became more frequent in the nineteenth century, during the modernization movement of the Ottomans. After the establishment of the Muzıka-yı Hümâyûn (The Imperial Music School), the Ottoman Empire began to import many European musical instruments, including pianos, to Ottoman lands. To this end, some English piano manufacturers became the main piano suppliers of the Ottoman Empire. Among them was Kastner & Co. Ltd. According to two archival files identified in the Turkish Prime Ministry Ottoman Archives in Istanbul, an autopiano was bought for Sultan Abdulhamid II from Kastner & Co. of London in 1907. The files include the receipt of the shipped equipment, its description, and a user’s manual, as well as diplomatic manuscripts about the event. This article summarizes the history of Anglo-Ottoman musical interactions up until this historical trade and analyses these archival files within their historical and cultural contexts.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

36

ÖZDİNÇ, Ahmet. "Prominent Physicians who Came to Anatolia from Iran during the Reigns of Mehmed II and Bayezid II and Their Contributions to Ottoman Medicine." Anadolu Kliniği Tıp Bilimleri Dergisi 25, no. 1 (December 11, 2019): 56–61. http://dx.doi.org/10.21673/anadoluklin.658327.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

37

Stantchev, Stefan. "Devedo: The Venetian Response to Sultan Mehmed II in the Venetian-Ottoman Conflict of 1462–79." Mediterranean Studies 19, no. 1 (January 1, 2010): 43–66. http://dx.doi.org/10.2307/mediterraneanstu.19.2010.0043.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

38

Yazıcı Meti̇n, Nurcan. "XV. Yüzyıl Bânilerinden Çakır Ağa ve Mimari Eserleri." Belleten 83, no. 298 (December 1, 2019): 913–32. http://dx.doi.org/10.37879/belleten.2019.913.

Full text

Abstract:

Fatih Sultan Mehmed'in çakırcıbaşısı olarak tanınan Çakır Ağa hakkındaki bilgiler sınırlıdır. Üsküp doğumlu olan Çakır Ağa II. Murad Dönemi'nde Bursa subaşılığı görevinde bulunmuş; İstanbul'un fethine katılmış, daha sonra İstanbul subaşılığı görevinin yanı sıra sekbanbaşı, çakırcıbaşı olmuştur. Adı, 1480 tarihli vakfiyesinde Çakır Ağa bin Abdullah olarak geçmektedir. Çakır Ağa yaptırdığı birçok mimari eserle II. Murad ve özellikle Fatih Sultan Mehmed döneminde bâni olarak öne çıkmaktadır. Bursa, Edirne ve İstanbul'da eserler yaptırmış olan Ağa'nın Bursa'da bir cami ve hamamı, Edirne'de bir camisi, Silivri'de zaviye ve hanı ile İstanbul'da beş camisi bulunmaktadır. Bursa ve Edirne'deki eserleri değişikliklerle de olsa günümüze ulaşmış; Silivri'deki yapıları günümüze gelmemiştir. İstanbul'da sur içinin farklı noktalarında yer aldığı anlaşılan camilerinden Kapalıçarşı, Cibali ve bu çalışmada tespit edilen Edirnekapı'daki camisi değişikliklerle günümüze gelmiştir. Çakır Ağa bu yapılarıyla özellikle fetih sonrası İstanbul'un imarında etkili olmuş olmalıdır. Çakır Ağa'nın baniliğinde inşa edilen yapıların büyük çoğunluğunu küçük ölçekli mescitler oluşturmaktadır. Büyük çoğunluğunu mescitler oluştursa da Çakır Ağa han, zaviye, hamam gibi dönemin diğer yapı tipolojilerini örnekleyen yapılar da yaptırmıştır. Bu makalede Çakır Ağa'nın bânilik yönü ele alınarak basılı kaynaklar ve Osmanlı Arşivi'nde bulunan belgeler ışığında, yeni tespit edilen verilerle eserleri toplu bir şekilde tanıtılmış, değerlendirme yapılmıştır.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

39

Korobeynikov, Dmitry. "Byzantine Traditions of the Sublime Porte: the Title qayṣar-i Rūm in the Ottoman Political Thought." ISTORIYA 12, no. 5 (103) (2021): 0. http://dx.doi.org/10.18254/s207987840015717-7.

Full text

Abstract:

The article is focused on the problem of the title qayṣar-i Rūm, “Caesar of Rome”, which was a traditional title of the Byzantine emperors in Arabic and Persian sources. It is believed that the title was accepted by Mehmed II Fatih after the conquest of Constantinople in 1453. It seems that the Ottoman chancery began to use the title only during the reign of Suleyman the Magnificent. The first evidence thereof was the famous inscription of Suleyman in the fortress of Bender (Bendery, in Moldavia/Moldova) in 1538—1539. The Ottomans recognized themselves as a new Rome only after they went into conflict with a great power in Persia, the state of the Aq-Qoyunlu and the Safawi Empire at the end of the fifteenth and the beginning of the sixteenth century. They did so, however, in the categories of their Persianate political culture, and the title qayṣar-i Rūm was believed to have been an equivalent of the title padishah.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

40

Rizzo, Luana. "Interreligious Dialogue in the Renaissance: Cusanus, De Pace Fidei." Studies in Logic, Grammar and Rhetoric 65, no. 1 (December 1, 2020): 71–82. http://dx.doi.org/10.2478/slgr-2020-0047.

Full text

Abstract:

Abstract The paper examines the Dialogue De pace fidei written by Nicolaus Cusanus in 1453 to settle disputes arising from events that triggered religious unrest, such as the fall of Constantinople in May 1453, the invasion and massacre of the Turks led by Sultan Mehmed II and the defeat of the Christians. Following the disintegration of medieval Christianity, Cusanus, instead of promoting a crusade, as Cardinal Bessarione did, proposed a more suitable way to make the major exponents of different religions interact in a fruitful dialogue, hoping for the peace of a single universal faith. The arguments through which Cusanus claimed the concept of a concordance and pacification of the faith reveal the originality and topicality of the message communicated by the humanist, founded on the doctrine of peace in the faith, overcoming inter-confessional barriers and religious divergences. The author contrasts the divergences, massacres and wars with a doctrinal comparison among different religions through dialogue. The paper invites reflection upon the religious struggles that still spread discord in the world.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

41

Gatward Cevizli, Antonia. "Mehmed II, Malatesta and Matteo De’ Pasti: a match of mutual benefit between the ‘Terrible Turk’ and a ‘Citizen of Hell’." Renaissance Studies 31, no. 1 (July 24, 2015): 43–65. http://dx.doi.org/10.1111/rest.12183.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

42

Acun, Fatma. "Osmanlı Döneminde Anadolu Şehirlerinin Gelişmesinde Devletin Rolü: Karahisar Örneği." Belleten 65, no. 242 (April 1, 2001): 161–92. http://dx.doi.org/10.37879/belleten.2001.161.

Full text

Abstract:

Tarih boyunca medeniyetler şehirlerde kurulmuş ve gelişmiş, medeniyetlerin çöküşü de şehirlerin gerilemesine paralel bir çizgi takip etmiştir. Medeniyet ve şehir arasındaki bu yakın ilişki dolayısıyla, medeniyetler, şehir ile özdeşleştirilmiştir. Osmanlı Sultanı II. Mehmed'in (1451-1481), İstanbul'un fethini "gazay-ı asgar" olarak niteleyip, "gazay-ı ekber"in şehrin imarı ile yeni başladığını belirtmesi ve hemen ardından İstanbul ile birlikte Anadolu ve Balkanlar'da şehirlerin gelişmesi ve yayılması için gerekli düzenlemelere başlanması, ancak medeniyetlerin yükselişi ile şehirlerin gelişmesi arasındaki sıkı ilişkinin iyi kavranmış olmasıyla açıklanabilir. İstanbul'un fethi ile Osmanlı Devleti bir İmparatorluğa dönüşmüştür. Ancak, özelde İstanbul'u, genelde ise, diğer şehirleri geliştirme ve şehirleşmeyi yaygınlaştırma politikası, II. Mehmed döneminde başlatılan, sonraları da devem ettirilen bir süreç olarak benimsenmeseydi, devlet gerçek manada bir İmparatorluk olabilir miydi? Tabii ki, hayır. Bu cevabın ardında, devletin şehirleri ve şehirleşmeyi teşvik ettiği ve bu amaca yönelik çeşitli politikalar geliştirdiği varsayımı yatmaktadır. Bu varsayım, yalnızca tarafımızdan geliştirilen bir düşünce olmayıp, sanayi öncesi toplumlarda, şehirlerin kurulması ve yayılması için, yalnızca ticaretin yeterli olmadığı, direk veya dolaylı şekilde devletin desteğinin gerektiği tezi ile yakından ilgilidir. Bu tezden hareketle, örnek durum olarak Karahisar ele alınmakta, fethedildiğinde yalnızca bir kale ve bir grup gayrimüslim nüfustan ibaret, küçük bir kasaba görünümünde olan bu yerleşim biriminin, zaman içinde gelişerek şehir haline gelişini mümkün kılan süreç ve bu süreçde devletin uyguladığı politikalar tespit edilmeye çalışılmaktadır.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

43

Uluskan, Murat. "Ehl-i Hiref Maaş Defterlerinde Kayıtlı Tebrizli Sanatkârlar (1526-1566)." Belleten 85, no. 304 (December 1, 2021): 849–87. http://dx.doi.org/10.37879/belleten.2021.849.

Full text

Abstract:

Osmanlı saray sanatkârları ile ilgili başvurulacak kaynakların başında Ehl-i hiref maaş defterleri gelmektedir. Sanatçıların maaşları, unvanları, menşeleri, kuruma giriş şekilleri ve aile bilgileri gibi verilerin kaydedildiği bu defterler, sanatçıların kariyerleri ve ölüm tarihleriyle birlikte hangi sanat dalında kaç kişi çalıştıklarına dair bilgileri de içermektedir. Ehl-i hiref maaş defterlerinden izlenebildiği kadarıyla, kuruma alınan sanatçıların bazılarının çeşitli savaşlar sonucunda ülkeye getirilmiş usta sanatkârlar olduğu anlaşılmaktadır. Fatih Sultan Mehmed döneminde (1451-1481) kazanılan Otlukbeli Savaşı’ndan (1473) sonra Akkoyunlu bazı ilim ve sanat erbabı getirilip Osmanlı Devleti’nde görevlendirilmeye başlanmıştır. II. Bayezid döneminde (1481-1512) yine kuruma çok sayıda sanatçı alındığı maaş defterlerine düşülen notlardan anlaşılmaktadır. Ayrıca Yavuz Sultan Selim’in (1512-1520) Safevî hükümdarı Şah İsmail’i Çaldıran Savaşı’nda (1514) yenilgiye uğratmasından sonra Tebriz’de Şah’ın özel hizmetinde görevli ve saray dışında serbest çalışan ünlü sanatkârları toplatmış olduğu bilinmektedir. Bu sanatçılar sefer dönüşünde kışın geçirildiği Amasya’ya getirtilmiş, İstanbul’a gelindiğinde ise sarayın Ehl-i hiref teşkilatında ilgili sanat sınıflarında görevlendirilmiştir. Bu çalışmada, Kanuni Sultan Süleyman dönemine (1520-1566) ait günümüze ulaşan en eski Ehl-i hiref maaş defterlerinde kayıtlı Tebrizli sanatkârların isimleri, maaşları, sanat sınıfları, Osmanlı hizmetine giriş tarihleri ve hizmet süreleri incelenmektedir.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

44

Parlak, Sevgi. "Afyonkarahisar Emre Sultan Zâviyesi ve Türbesi." Belleten 76, no. 276 (August 1, 2012): 455–68. http://dx.doi.org/10.37879/belleten.2012.455.

Full text

Abstract:

Emre Sultan Zâviye ve Türbesi, Afyon'un İhsaniye ilçesine bağlı Döğer kasabasında, Döger Çayıyla beslenen Emre Gölü'nün güneydoğusunda, Frig kaya anıtlarının yakınındadır. Bu yerleşim yeri Friglerden 19. yüzyıla kadar bir tapınma ve inanç merkezi olma özelliğini kesintisiz olarak devam ettirmiştir. Emre Gölü'nün kenarındaki mevcut buluntulardan ve arşiv belgelerinden tespit edilen, gölle aynı adı taşıyan Emre Sultan Köyü, H. 1196 (M. 1781)'da Karahisâr Mutasamfi Bekir Paşa'nın tutumu sonucu ortadan kalkmıştır. Bu durumdan köy halkıyla beraber Emre Sultan Zâviyesi de olumsuz bir şekilde etkilenmiştir. Mutasarrıf Bekir Paşa köyün halkını gizli ayin tertip etmekle ve şekâvetle suçlamış, on bir kişinin başlarını kestirip İstanbul'a yollamış, duruma isyan eden halkı da zâviyenin içine kapatarak ateşe vermiş, bir köyün ortadan kalkmasına ve zâviyenin bazı mekânlarının tahrip olmasına ve yıkılmasına neden olmuştur. Arşiv belgelerine göre zaviye başlangıçtan beri heterodoks inancına aittir ve II. Mehmed döneminden beri Bektaşi tarikatıyla ilişkilidir. Anadolu Türk dönemi arkeolojisiyle ilgili çalışmalara katkıda bulunacağını düşündüğümüz bu makaleyle, mimarisinden ve arşiv belgelerinden yola çıkılarak Emre Sultan Köyü ve Zâviyesi'nin tarihi aydınlatılmaya çalışılmış, üzerinde şimdiye kadar durulmamış, büyük olasılıkla 14. yüzyılın sonlarına ait olan zâviyeye ilişkin tespitlerin bilim dünyasına tanıtılması amaçlanmıştır.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

45

Oța, Silviu. "A few observations on the adornments and dress accessories found in the hoard from Țifești (Vrancea County)." Vjesnik Arheološkog muzeja u Zagrebu 54, no. 1 (2021): 497–508. http://dx.doi.org/10.52064/vamz.54.1.27.

Full text

Abstract:

Found by chance in 1912, the hoard from Țifești (in the former Putna County) immediately came to the attention of numismatists. First published in 1915 by Constantin Moisil, it remained in oblivion for a long time, at most barely mentioned in various articles. The beginning of the First World War and the entry of Romania in the middle of these events had, as a consequence, the evacuation of the country’s treasure to Russia. After arriving in Moscow, it was returned to the Romanian state in 1956. The coins of the treasure came from both the Ottoman Empire and Hungary. The Turkish coins (the akçe) were issued during the reigns of Sultans Mehmed the Conqueror (1451 – 1481) and Bayezid II (1481 – 1512). The coins issued in Hungary are from the time of kings Matthias Corvinus (1459 – 1490) and Vladislaus II (1490 – 1516). So far, they have not yet been published in full. The buttons (seven) are manufactured of filigree silver wire wrapped in the shape of a ball. The other two items, manufactured of foil, are dress accessories rather common in the Middle Ages, widely circulated both chronologically and territorially. There are also parts of buttons which are not mentioned in the article published in 1916. The adornments consist of two pairs of silver earrings manufactured in the filigree and granulation techniques. In the case of the items from Țifești, they are dated to the second half of the 15th century.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

46

Stantchev, Stefan. "Inevitable Conflict or Opportunity to Explore?: The Mechanics of Venice’s Embargo Against Mehmed II and the Problem of Western-Ottoman Trade After 1453." Mediaevalia 32, no. 1 (2011): 155–96. http://dx.doi.org/10.1353/mdi.2011.0008.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

47

Papastathis, Konstantinos. "Christian-Muslim Encounters: George of Trebizond and the ‘Inversion’ of Eastern Discourse regarding Islam in the Fifteenth Century." Studies in Church History 51 (January 2015): 137–49. http://dx.doi.org/10.1017/s0424208400050154.

Full text

Abstract:

The capture of Constantinople (1453) by the Ottoman troops of Mehmed II was a historical turning point. The political reference point of Eastern Christianity was now in Muslim hands, the Ottomans representing in the eyes of late medieval Europeans not only an enemy of the true faith, and as such an obstacle for ecclesiastical unity, but also a potential rival of the papacy as a political power. In short, within the contemporary context and the socially dominant apocalyptic frame of mind, the Ottomans were viewed as an existential threat for Christianity as a whole. While the papal reaction to this development was to go on the offensive, expressed through the call for a new crusade, the emergence of a few voices expressing divergent theological content and political orientation had special significance. One of the voices which ‘set off the politics of religious synthesis from different quarters” was that of George of Trebizond (1395–1472/3), a Cretan emigrant to Italy who lived in Venice and Florence before moving to Rome. He had converted to Catholicism without losing his sense of belonging to the East, and became a prominent figure of the Italian intellectual elite and an editor of classical and theological literature, as well as a member of the Vatican bureaucracy.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

48

Özer, Mustafa, and Mesut Dündar. "Edirne Sarayı Su Yapıları." Belleten 85, no. 303 (August 1, 2021): 615–44. http://dx.doi.org/10.37879/belleten.2021.615.

Full text

Abstract:

Edirne Sarayı’nın inşası Sultan II. Murad tarafından başlatılmış, Fatih Sultan Mehmed zamanında tamamlanarak hizmete açılmış ve sonraki dönemlerde yapılan eklerle birlikte 19. yüzyılın sonlarına kadar kullanılmıştır. Bünyesinde yüz kadar yapıyı barındıran sarayın su ihtiyacını karşılamak için çeşitli kaynaklardan isale hatları ile sular getirilmiş olup bu suların dağıtımı ve kullanımı için su terazisi, maksem, çeşme ve havuz gibi yapılar inşa edilmiş; bunlara ilaveten yeraltı sularından da faydalanmak için kuyular açılmıştır. Bu büyük saray kompleksi Osmanlı-Rus ve Balkan savaşları sırasında büyük oranda yok edilmiş, diğerleri ile birlikte su yapılarının da çoğu yok olmuş; sadece, saray maksemi, Namazgâhlı Çeşme, Matbah-ı Âmire Çeşmesi ile bir kuyu ve su terazisi günümüze ulaşabilmiştir. Bu çalışmada, fotoğraf ve çizim gibi görsel bilgileri bulunanlar ile yukarıda bahsi geçen mevcut su yapılarının tanıtılıp değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Bunlar arasında 15. yüzyıla tarihlenen maksem, kütlesi ve üç katlı strüktürü ile benzeri olmayan anıtsal bir yapıyı teşkil etmektedir. Aynı zamanda bir meydan çeşmesi niteliğindeki Namazgâhlı Çeşme mimari ve süsleme özellikleri bakımından 18. yüzyılın başlarını yansıtır. Matbah-ı Âmire Çeşmesi, mutfak birimlerine suyun taksim edildiği maksemli bir çeşme niteliğindedir. Mahmudiye Kışlası yanında yer alan su terazisi, yukarı doğru daralan kare kesitli gövdesi ile bu tarz yapıların karakteristik özelliklerini taşır. Aynı zamanda birer su terazisi olduğu ileri sürülen Terazi Kasrı ve Adalet Kasrı’nın gerçekte böyle bir işlevi olduğu ise tartışmalıdır. Kuyu, ağız bileziği ve taş örgülü çeperi ile ayrıcı bir özellik göstermemektedir.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

49

Özpilavcı, Ferruh. "An Investigation on the Translation of Asâs al-Iqtibâs fi'l-Mantık, which was translated into Arabic by Mullā Ḫüsrev by the Order of Mehmed II the Conqueror." Journal of The Near East University Islamic Research Center 7, no. 1 (June 22, 2021): 3–56. http://dx.doi.org/10.32955/neu.istem.2021.7.1.01.

Full text

Abstract:

The Islamic world in the 13th century is a very scientifically productive period, when great logicians and great works emerged in terms of logic. Undoubtedly, one of the leading figures of this century in the field of philosophy and logic is the great mathematician, logician and philosopher Nasīr al-Dīn al-Tūsī (d. 1274). Al-Tūsī, who has produced many valuable works, has written his work named Asâs al-Iqtibâs fi'l-Mantık. (The Basis of Acquisition). It has been modeled on the famous encyclopedic philosophical work of Ibn Sīnā-Avicenna (d. 1037), the first nine books of Kitâb al-Şifā (The Cure) on logic. The work has been among the masterpieces of the history of Islamic logic with its competent expression and original contributions, encompassing all matters up to its age. Ottoman Sultan Mehmed II The Conqueror (r. 1451-1481), who carried out important activities in the scientific and cultural field as well as his achievements in the political field, ordered this important work of logic written in Persian to be translated into Arabic from Shaykh al-Islam Mullā Ḫüsrev (d. 1480) in order to have a more common and useful functionality. In addition, Mullā Ḫüsrev, who was also a great jurist and logician, successfully completed this important task and presented his translation to the Sultan. Many copies of this translation have survived, the translator himself wrote two of which. In this article, the work named Esâsu’l İktibâs fi'l-Mantık and its translation in question have been examined and evaluated.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

50

Blagojevic, Milos. "The terminology of kinship and hierarchy of rulers in the writings of Constantine the Philosopher and his contemporaries." Zbornik radova Vizantoloskog instituta, no. 39 (2001): 225–35. http://dx.doi.org/10.2298/zrvi0239225b.

Full text

Abstract:

According to the simplified Byzantine idea, which was never discarded, the Byzantine basileus is the God's elected ruler. He is the only legitimate emperor in the world because he is the legitimate heir of Roman emperors. Apart from Byzantium, a series of other sovereign states existed throughout the Middle Ages on the territory of the former Roman Empire. That condition lead to the formulation of a sustainable interpretation of the conjured hierarchy of rulers and states. At the top of the fictitious ladder stood only the Byzantine emperor, and, at its bottom, rulers of the lowest rank to whom the emperor issued "orders". All other rulers were distributed between these two instances along the fictitious ladder of hierarchy, depending on their power and the esteem they enjoyed. At the same time, the Byzantine basileus was also perceived as the "spiritual parent" of the Christian nations and rulers who, on the otherhand, depending on their esteemed, boasted varying degrees of "spiritual kinship" with the emperor. These Byzantine concepts were adopted by Stefan Nemanja and his heirs, so that, at times, in medieval Serbia they were real and not fictitious. In the last decades of the XIV century, the power and esteem of Byzantium waned rapidly. The Empire had to take on difficult obligations towards the Ottoman Turks of which she was freed only after the Battle of Ankara (1402). The liberation from demeaning commitments brought on a revival of the ever present concept of ideal supremacy of the Byzantine emperor, especially among rulers in the Balkans. Such ideas were adopted by Constantine of Kostenec, the author of the Vita of Stefan Lazarevic, who, however, added certain corrections, conforming them to the views of the Serbian spiritual elite. According to the treaty of Gallipoli, sultan Suleiman accepted (1403) emperor Manuel II Palaiologos as his "father", a fact known also to Constantine the Philosopher, as was later also repeated by sultan Mehmed I. At the time when, in 1410, Stefan Lazarevic received for the second time the crown of despots from Manuel II, relations between the Byzantine basileus and the Serbian despots were defined as those of "father and son". By those means, Constantine the Philosopher elevates the position of the Serbian ruler to the level once held by king Milutin following his marriage to Simonis. The author of the Vita of Stefan Lazarevic took strict care to state the noble rank of the Serbian despots and thus matched it with those of sultan Mehmed I and the contender to the throne, Musa, who addressed the despots as "brother". Constantine the Philosopher makes no mistake either when referring to the king of Hungary and emperor of the Holy Roman Empire, Sigismund, whose vassal Stefan was. Regardless, of such ties between the two rulers, Sigismund is never mentioned as the despots' "parent" but solely as his "comrade"(ally), probably because the Hungarian king belonged to the oicumene of Western and not Eastern Christianity and could thus by no means have been a "spiritual parent" to the Orthodox Serbian despots.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

We offer discounts on all premium plans for authors whose works are included in thematic literature selections. Contact us to get a unique promo code!