To see the other types of publications on this topic, follow the link: Miocardite.

Dissertations / Theses on the topic 'Miocardite'

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles

Select a source type:

Consult the top 50 dissertations / theses for your research on the topic 'Miocardite.'

Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.

Browse dissertations / theses on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.

1

Domingues, Pedro Miguel Justo. "Uma perspectiva geral sobre miocardites." Master's thesis, Universidade da Beira Interior, 2011. http://hdl.handle.net/10400.6/928.

Full text
Abstract:
A Miocardite é uma doença inflamatória do miocárdio com um espectro variado de apresentações clínicas que variam desde as mais subtis às mais complexas. É diagnosticada por critérios histológicos, imunológicos e imunoquímicos estabelecidos. É descrita como “um infiltrado inflamatório do miocárdio com necrose e/ou degeneração dos miócitos adjacentes”. Usualmente manifesta-se em pessoas aparentemente saudáveis e pode resultar em insuficiência cardíaca rapidamente progressiva (e muitas vezes fatal) e arritmia. A sua incidência é difícil de estimar devido à sua grande variedade de apresentações. A miocardite acomete preferencialmente indivíduos do sexo masculino em escalões etários jovens. A Miocardite é causada por uma grande variedade de organismos infecciosos, desordens autoimunes e agentes exógenos tendo também alguma predisposição genética e ambiental. As lesões ocorrem por efeito citotóxico directo do agente causal, resposta imune secundária causada pelo agente infeccioso, expressão de citocinas no miocárdio e indução aberrante da apoptose. Para fazer o seu diagnóstico existem vários métodos invasivos e não invasivos. Alguns ainda estão pouco desenvolvidos e carecem de validação. No entanto, o gold standard para o diagnóstico de miocardite é a biópsia endomiocárdica, apesar de apresentar alguns riscos. As guidelines para o tratamento da miocardite incluem diuréticos, inibidores da enzima de conversão da angiotensina ou antagonistas dos receptores de angiotensina e bloqueadores beta-adrenérgicos. Alguns estudos ainda estão a verificar a possibilidade de se recorrer a terapia antiviral e imunossupressora. Deve-se também aconselhar sobre modificações do estilo de vida, incluindo a redução de sódio da dieta, restrição de fluidos e evicção do uso de fármacos anti-inflamatórios não esteróides Os doentes com doença fulminante possuem um melhor prognóstico. A persistência do agente causal e a consequente inflamação crónica piora o prognóstico. Investigações futuras devem basear-se na tentativa de encontrar métodos diagnósticos não invasivos mais sensíveis e específicos de modo a melhorar o diagnóstico evitando os riscos de alguns métodos vigentes.
Myocarditis is an inflammatory disease of the myocardium with a wide spectrum of presentations ranging from the subtle to the most complex. It is diagnosed by established histological, immunological and immunochemical criteria. It is described as “an inflammatory infiltrate of the myocardium with necrosis and/or degeneration of the adjacent myocites”. It usually manifests in apparently healthy people and may result in rapidly progressive heart failure (sometimes fatal) and arrhythmia. Its incidence is hard to estimate due to its wide variety of presentations. Myocarditis affects mainly males in younger age groups. The Myocarditis is caused by a variety of infectious organisms, autoimmune disorders and exogenous agents and also have some genetic predisposition and environmental. The lesions occur by direct cytotoxic effect of the causative agent, secondary immune response caused by the infectious agent, cytokine expression in the myocardium and aberrant induction of apoptosis. To make the diagnosis there are several invasive and noninvasive studies. Some are still underdeveloped and lack of validation. However, the gold standard for diagnosis of myocarditis is endomyocardial biopsy, despite some risks. The guidelines for the treatment of myocarditis include diuretics, angiotensin-converting enzyme inhibitors or angiotensin receptor antagonists and beta blockers. Some studies are still checking the possibility of using antiviral and immunosuppressive therapies. Patients should be advised on lifestyle changes, including reducing sodium intake, fluid restriction and avoidance of the use of nonsteroidal anti-inflammatory drugs. Patients with fulminant disease have a better prognosis. The persistence of the causative agent and the resulting chronic inflammation worsens the prognosis. Further investigations should be based on trying to find noninvasive diagnostic methods with higher sensitivity and specificity in order to improve the diagnosis avoiding the risks of some existing methods.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Maria, Gama Albuquerque Leão de Menezes Thaysa. "Doença celíaca em pacientes pediátricos com cardiomiopatia dilatada e miocardite." Universidade Federal de Pernambuco, 2011. https://repositorio.ufpe.br/handle/123456789/9501.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2014-06-12T23:14:52Z (GMT). No. of bitstreams: 2 arquivo7585_1.pdf: 578393 bytes, checksum: 299b46cd67c6435b3fb3c6e9a0ec0270 (MD5) license.txt: 1748 bytes, checksum: 8a4605be74aa9ea9d79846c1fba20a33 (MD5) Previous issue date: 2011
A percepção da doença celíaca vem mudando nos últimos anos. É descrita uma forma silenciosa, na qual o diagnóstico é realizado mais tardiamente, pois se apresenta com sintomas gastrointestinais discretos e ainda uma forma que se manifesta através de doenças extraintestinais. Estudos mostram uma associação entre doença celíaca e miocardite ou cardiomiopatia dilatada. Mecanismos autoimunes e inflamatórios são descritos, explicando a interação entre o coração e o intestino, através da alteração da permeabilidade intestinal. O objetivo desse estudo foi verificar a prevalência de doença celíaca em crianças e adolescentes com miocardite/cardiomiopatia dilatada. A amostra consistiu de 56 crianças acompanhadas no Serviço de Cardiologia do Instituto de Medicina Integral Professor Fernando Figueira, IMIP, as quais foram submetidas à realização de sorologias antitransglutaminase e antiendomísio. Foi observada uma prevalência de 1,8% (1/56) de doença celíaca, confirmada por biópsia, em pacientes com miocardite/cardiomiopatia dilatada. O quadro clínico da doença celíaca é silencioso nos pacientes com cardiomiopatia dilatada ou miocardite. A prevalência em torno de 1,8% nos pacientes com miocardite ou cardiomiopatia dilatada enfatiza a importância da pesquisa de doença celíaca nesses pacientes para um diagnóstico e tratamento precoce, evitando piora clínica dos pacientes do ponto de vista cardiológico. São necessários mais estudos em crianças para esclarecer a associação
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

Menezes, Thaysa Maria Gama Albuquerque Leão de. "Doença celíaca em pacientes pediátricos com cardiomiopatia dilatada e miocardite." Universidade Federal de Pernambuco, 2011. https://repositorio.ufpe.br/handle/123456789/13397.

Full text
Abstract:
Submitted by Leonardo Freitas (leonardo.hfreitas@ufpe.br) on 2015-04-17T14:54:17Z No. of bitstreams: 2 DISSERTAÇAO THAYSA MARIA GAMA.pdf: 948622 bytes, checksum: e89c1049fef86c2ac2b31a917682361a (MD5) license_rdf: 1232 bytes, checksum: 66e71c371cc565284e70f40736c94386 (MD5)
Made available in DSpace on 2015-04-17T14:54:17Z (GMT). No. of bitstreams: 2 DISSERTAÇAO THAYSA MARIA GAMA.pdf: 948622 bytes, checksum: e89c1049fef86c2ac2b31a917682361a (MD5) license_rdf: 1232 bytes, checksum: 66e71c371cc565284e70f40736c94386 (MD5) Previous issue date: 2011
CAPES
A percepção da doença celíaca vem mudando nos últimos anos. É descrita uma forma silenciosa, na qual o diagnóstico é realizado mais tardiamente, pois se apresenta com sintomas gastrointestinais discretos e ainda uma forma que se manifesta através de doenças extraintestinais. Estudos mostram uma associação entre doença celíaca e miocardite ou cardiomiopatia dilatada. Mecanismos autoimunes e inflamatórios são descritos, explicando a interação entre o coração e o intestino, através da alteração da permeabilidade intestinal. O objetivo desse estudo foi verificar a prevalência de doença celíaca em crianças e adolescentes com miocardite/cardiomiopatia dilatada. A amostra consistiu de 56 crianças acompanhadas no Serviço de Cardiologia do Instituto de Medicina Integral Professor Fernando Figueira, IMIP, as quais foram submetidas à realização de sorologias antitransglutaminase e antiendomísio. Foi observada uma prevalência de 1,8% (1/56) de doença celíaca, confirmada por biópsia, em pacientes com miocardite/cardiomiopatia dilatada. O quadro clínico da doença celíaca é silencioso nos pacientes com cardiomiopatia dilatada ou miocardite. A prevalência em torno de 1,8% nos pacientes com miocardite ou cardiomiopatia dilatada enfatiza a importância da pesquisa de doença celíaca nesses pacientes para um diagnóstico e tratamento precoce, evitando piora clínica dos pacientes do ponto de vista cardiológico. São necessários mais estudos em crianças para esclarecer a associação.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
4

Souza, Alda Izabel de. "Estudo clínico da infecção natural por T. cruzi em cães residentes em uma área rural de Mato Grosso do Sul, Brasil /." Jaboticabal : [s.n.], 2007. http://hdl.handle.net/11449/101268.

Full text
Abstract:
Orientador: Aparecido Antonio Camacho
Banca: Raimundo Souza Lopes
Banca: Denise Saretta Schwartz
Banca: Mirela Tinucci Costa
Banca: Mary Marcondes
Resumo: O trabalho teve como objetivo descrever as características clínicas da infecção natural pelo T. cruzi em cães residentes em uma área rural do estado de Mato Grosso do Sul, Brasil. Foram utilizados métodos sorológicos convencionais e não convencionais em 75 cães residentes na área e avaliação cardiovascular e da bioquímica sérica em quatro animais confirmadamente chagásicos. Foram usados os testes de reação de imunofluorescência indireta (RIFI), ELISA com antígenos da forma epimastigota do T. cruzi (EAE ELISA) e ELISA com antígeno excretado e secretado da forma tripomastigota do T. cruzi (TESA-ELISA), que detectaram anticorpos em 45,33% (n=34), 24,0% (n=18) e 12,0% (n=09) dos cães, respectivamente. A real prevalência da infecção foi confirmada como 10,7% (n=08) pela técnica de immunoblotting com antígeno secretado e excretado da forma tripomastigota do T. cruzi (TESA-blot). O teste com melhor índice de concordância (Kappa; 0,93), sensibilidade (100%) e especificidade (98,5%) foi o TESA-ELISA, que quando associado à RIFI igualou-se aos dados obtidos com o TESA-blot (10,7%). Três dos quatro animais chagásicos apresentaram aumento da silhueta cardíaca direta, aumento da duração de onda P e do complexo QRS. Um cão apresentou bloqueio de ramo direto e outro, bloqueio atrioventricular de primeiro grau e parada sinusal. Notou-se, também, espessamento de parede livre de ventrículo esquerdo em diástole, redução da fração de encurtamento e inversão dos picos de velocidade das onda E e A, indicando disfunção sistólica e diastólica...(Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)
Abstract: This study was conduted to describe the clinical characteristics of the natural infection caused by the T. cruzi in dogs residing in a rural area of Mato Grosso do Sul, Brazil. Conventional and nonconventional diagnosis methods were used in 75 dogs living in this area for screening T. cruzi infection. Cardiovascular and biochemical serum were also performed in four confirmed positive dogs. The following tests were used: indirect immunofluorescence test (IFAT), enzyme-linked immunosorbent assay with T .cruzi. epimastigote antigens (EAE ELISA) and enzymelinked immunosorbent assay with T.cruzi excreted-secreted trypomastigote antigens (TESA-ELISA) with detected antibodies in 45,33% (n=34), 24,0% (n=18) and 12,0% (n=09) of the dogs, respectively. The real prevalence of the infection was confirmed as 10,7% (n=08) by immunoblotting test with T. cruzi excreted-secreted antigens (TESAblot). The test with the best concordance index (Kappa; 0,93), sensibility (100%) and specifity (98,5%) was the TESA-ELISA, which, when associated with IFAT had the same as results those obtained with the TESA-blot (10,7%). Three out of the four chagasic animals showed enlarged cardiac silhouette on x-ray and an increase of the P-wave duration and QRS complex in electrocardiogram. Two dogs presented conduction disturbances, right bundle block in one dog and the first-degree atrioventricular block and sinus arrest in another...(Complete abstract, click electronic access below)
Doutor
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
5

Finkel, Sophia Akcelrud. "Validação do escore prognóstico de Cardiomiopatia Dilatada e Miocardite na infância e adolescência." reponame:Repositório Institucional da FIOCRUZ, 2010. https://www.arca.fiocruz.br/handle/icict/5617.

Full text
Abstract:
Submitted by Anderson Silva (avargas@icict.fiocruz.br) on 2012-09-28T18:20:38Z No. of bitstreams: 1 sophia_a_finkel_ipec_pesquisaclinicadi_0003_2010.pdf: 500098 bytes, checksum: c756ac0e91974fd12f72ab79a369e06c (MD5)
Made available in DSpace on 2012-09-28T18:20:38Z (GMT). No. of bitstreams: 1 sophia_a_finkel_ipec_pesquisaclinicadi_0003_2010.pdf: 500098 bytes, checksum: c756ac0e91974fd12f72ab79a369e06c (MD5) Previous issue date: 2010
Instituto Estadual de Diabetes e Endocrinologia Luiz Capriglione. Rio de Janeiro, RJ, Brasil
Fundamento: A insuficiência cardíaca infantil é uma doença grave que apresenta alta taxa de morbidade e mortalidade e alto custo de internação. Entre as causas principais estão a cardiomiopatia dilatada e a miocardite. O transplante cardíaco é a terapia indicada para os casos refratários à terapêutica adequada. Existem fatores limitantes, como a falta de doadores compatíveis, rejeição e problemas relacionados à imunossupressão. Um escore prognóstico para cardiomiopatia dilatada e miocardite seria útil na indicação para transplante cardíaco. Objetivos: Validar o escore prognóstico proposto por Azevedo et al aplicado em crianças e adolescentes portadores de cardiomiopatia dilatada e miocardite. Métodos: Série histórica pediátrica de 54 casos de portadores de cardiomiopatia dilatada ou miocardite de ambos os sexos, diagnosticados entre 1990 e 2007. As variáveis estudadas foram: sexo, idade, diagnóstico clínico de cardiomiopatia dilatada ou miocardite, tipo de desfecho (sobrevivência ou óbito) e as variáveis que compõem o escore: classe funcional na apresentação (NYHA), índice cardiotorácico máximo durante a evolução, fração de ejeção do ventrículo esquerdo, presença de insuficiência mitral moderada/grave e de arritmia ventricular. Foi construída uma curva ROC a partir da soma dos valores de escore e confrontada com a curva ROC do trabalho original através do teste de comparação de curvas ROC. Resultados: as populações foram consideradas semelhantes quanto à idade, gênero e gravidade da doença. A área sob a curva do trabalho original foi de 0,881±0,028 e a da validação foi de 0,871±0,049. As áreas das duas curvas ROC são praticamente idênticas (p=0,77). Conclusão: Este estudo validou o escore proposto. A validação do escore permite predizer a evolução da criança e do adolescente portador de cardiomiopatia dilatada e de miocardite. O Escore poderá ser útil na indicação de transplante cardíaco neste grupo de pacientes.
Background: Pediatric heart failure is a serious illness that leads to high morbidity and mortality rates, besides of carrying a high treatment cost. Among the major etiology, dilated cardiomyopathy and myocarditis are highlight. Heart transplantation is the therapy for refractory heart failure. There are limiting factors, such as the lack of compatible donors, rejection and immunosuppression. A prognostic score would be useful in this indication. Objectives: To validate the score proposed by Azevedo et al applied in children and adolescents diagnosed with dilated cardiomyopathy and myocarditis. Methods: This is a cohort covering 54 patients with dilated cardiomyopathy or myocarditis, both genders, diagnosed between 1990 and 2007. The studied variables were gender, age, and myocarditis or dilated cardiomyopathy clinical diagnosis, outcome (survival or death), and the score variables: functional class (NYHA criteria) at presentation, maximum cardiothoracic index, left ventricular ejection fraction, mitral regurgitation grade III/IV and ventricular arrhythmia. A ROC curve was built based on score values sums and compared with original ROC trough ROC comparison test. Results: The cohort was considered similar in age, gender, and illness severity. Both ROC curve areas are practically identical (p=0.77). Conclusion: This study validated the proposed score. The score validation allows predicting child and adolescent with dilated cardiomyopathy and myocarditis outcome. This score may be useful to indicate cardiac transplantation for this patients group.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
6

Souza, Alda Izabel de [UNESP]. "Estudo clínico da infecção natural por T. cruzi em cães residentes em uma área rural de Mato Grosso do Sul, Brasil." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2007. http://hdl.handle.net/11449/101268.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:31:11Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2007-11-30Bitstream added on 2014-06-13T21:02:22Z : No. of bitstreams: 1 souza_ai_dr_jabo.pdf: 1146677 bytes, checksum: ac9276512764cc5723060e8848ecdce5 (MD5)
Fundação Manoel de Barros
O trabalho teve como objetivo descrever as características clínicas da infecção natural pelo T. cruzi em cães residentes em uma área rural do estado de Mato Grosso do Sul, Brasil. Foram utilizados métodos sorológicos convencionais e não convencionais em 75 cães residentes na área e avaliação cardiovascular e da bioquímica sérica em quatro animais confirmadamente chagásicos. Foram usados os testes de reação de imunofluorescência indireta (RIFI), ELISA com antígenos da forma epimastigota do T. cruzi (EAE ELISA) e ELISA com antígeno excretado e secretado da forma tripomastigota do T. cruzi (TESA-ELISA), que detectaram anticorpos em 45,33% (n=34), 24,0% (n=18) e 12,0% (n=09) dos cães, respectivamente. A real prevalência da infecção foi confirmada como 10,7% (n=08) pela técnica de immunoblotting com antígeno secretado e excretado da forma tripomastigota do T. cruzi (TESA-blot). O teste com melhor índice de concordância (Kappa; 0,93), sensibilidade (100%) e especificidade (98,5%) foi o TESA-ELISA, que quando associado à RIFI igualou-se aos dados obtidos com o TESA-blot (10,7%). Três dos quatro animais chagásicos apresentaram aumento da silhueta cardíaca direta, aumento da duração de onda P e do complexo QRS. Um cão apresentou bloqueio de ramo direto e outro, bloqueio atrioventricular de primeiro grau e parada sinusal. Notou-se, também, espessamento de parede livre de ventrículo esquerdo em diástole, redução da fração de encurtamento e inversão dos picos de velocidade das onda E e A, indicando disfunção sistólica e diastólica...
This study was conduted to describe the clinical characteristics of the natural infection caused by the T. cruzi in dogs residing in a rural area of Mato Grosso do Sul, Brazil. Conventional and nonconventional diagnosis methods were used in 75 dogs living in this area for screening T. cruzi infection. Cardiovascular and biochemical serum were also performed in four confirmed positive dogs. The following tests were used: indirect immunofluorescence test (IFAT), enzyme-linked immunosorbent assay with T .cruzi. epimastigote antigens (EAE ELISA) and enzymelinked immunosorbent assay with T.cruzi excreted-secreted trypomastigote antigens (TESA-ELISA) with detected antibodies in 45,33% (n=34), 24,0% (n=18) and 12,0% (n=09) of the dogs, respectively. The real prevalence of the infection was confirmed as 10,7% (n=08) by immunoblotting test with T. cruzi excreted-secreted antigens (TESAblot). The test with the best concordance index (Kappa; 0,93), sensibility (100%) and specifity (98,5%) was the TESA-ELISA, which, when associated with IFAT had the same as results those obtained with the TESA-blot (10,7%). Three out of the four chagasic animals showed enlarged cardiac silhouette on x-ray and an increase of the P-wave duration and QRS complex in electrocardiogram. Two dogs presented conduction disturbances, right bundle block in one dog and the first-degree atrioventricular block and sinus arrest in another...(Complete abstract, click electronic access below)
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
7

Lima, Ricardo Santana de. "Terapia celular em camundongos com cardiopatia chagásica crônica: mecanismos envolvidos na miocardite chagásica Crônica experimental." Centro de Pesquisas Gonçalo Moniz, 2010. https://www.arca.fiocruz.br/handle/icict/7156.

Full text
Abstract:
Submitted by Ana Maria Fiscina Sampaio (fiscina@bahia.fiocruz.br) on 2013-10-15T18:36:01Z No. of bitstreams: 1 Ricardo_Santana_de_Lima. Terapia celular...2010.pdf: 69430954 bytes, checksum: d322253f7a80d357ac3895e784330a2e (MD5)
Made available in DSpace on 2013-10-15T18:36:01Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Ricardo_Santana_de_Lima. Terapia celular...2010.pdf: 69430954 bytes, checksum: d322253f7a80d357ac3895e784330a2e (MD5) Previous issue date: 2010
Universidade Federal da Bahia. Salvador, BA, Brasil / Fundação Oswaldo Cruz. Centro de Pesquisas Gonçalo Moniz. Salvador, BA, Brasil
A cardiomiopatia chagásica crõnica é uma das principais causas de insuficiência cardiaca nos palses latino-americanos. Cerca de 30% dos indivlduos intectados pelo Trypanosoma cruzi desenvolvem essa forma grave e sintomática da doença, caracterizada pela presença de uma resposta inflamatória intensa seguida de fibrose no coração. Foi demonstrado previamente que o transplante de céluias da medula óssea (BMC) melhora a inflamação e a fibrose em corações de camundongos chagásicos crônicos. Neste trabalho nós investigamos alteraçôes da expressão gênica no coração de camundongos chagásicos crônicos submetidos ou não à terapia BMC. Camundongos C57Bl/6 cronicamente infectados com T. cruzi (6 meses) foram transplantados com céluias mononucleares da medula Óssea (BMC) ou solução salina intravenosamente (I.v.) e sacrificados após 2 meses. RNA foi extraido de coraçôes de animais controles normais e chagásicos. Análise de microarranjos de DNA foi realizada utilizando uma matriz de 27.400 cDNAs. imunofluorescéncia e análises morfométricas foram realizadas em secções dos corações. Foram encontradas aiterações significativas na expressão de -12% dos genes amostrados. Genes com expressão aumentada nos corações chagásicos foram associados com as respostas imune-inflamatória (quimiocinas, moléculas de adesão, catepsinas e molécuias de MHC) e fibrose (componentes da matriz extracelular, lisli oxidase e Timp1). Quando corações chagásicos de animais tratados com BMC foram comparados Com o de animais normais, cerca de 90% das alterações gênicas não foram encontradas. Muitos dos genes Com expressão moduiada pelo tratamento Com BMC foram relacionados à infiamação e fibrose. Imunofluorescência e análise morfométrica confirmaram os efeilos moduiadores da terapia com BMC no padrão de resposta inflamatória e na expressão de moléculas de adesão. Nossos resultados demonstram um importante efeito imunomodulador do BMC e indicam fatores potencialmente relevantes envolvidos na patogénese da doença, que pOdem constituir novos alvos terapéuticos para esta doença. Para investigar a contribuição natural das células da medula óssea nas lesões no coração e músculo esquelético durante a infecção aguda pelo T. cruzi, camundongos qUiméricos foram gerados através do transplante de céiulas da medula óssea GFp. em camundongos receptores do tipo selvagem letaimente irradiados que foram infectados com T. cruzi um més após o transplante. A migração de céluias derivadas da medula óssea para o coração e músculo esquelético foi vista durante e após a fase aguda da infecção, uma vez que o infiltrado inflamatório era composto por células GFp.. Cardiomiócitos e células endoteliais GFp. Foram encontrados nas secções de coração de camundongos qUiméricos infectados. Além disso, um grande número de fibras GFp. foi observado no músculo esquelético de camundongos qUiméricos em diferentes momentos após a infecção por T. cruzi. Nossos resuitados reforçam o papel das células derivadas da medula óssea na regeneração tecidual em lesões provocadas pela infecção por T. cruzi.
Chronic chagasic cardiomyopathy is a leading cause of heart failure in Latin American countries. About 30% of Trypanosoma cmz/-lnfected individuals develop this severe symptomatic form of the disease, characterized by intense inflammatory response followed by fibrosis in the heart. We have previously shown that bone marrow cell (BMC) transplantation improves inflammation and fibrosis in hearts of mice with chronic Chagas’ disease. Here we investigated alterations of gene expression in the hearts of chronic chagasic mice submitted or not to BMC therapy. [METHODS] C57BI/6 mice chronically infected with T. cruzi (6 months) were transplanted with bone marrow mononuclear cells (BMC) or saline solution intravenously (i.v.) and sacrificed 2 months later. RNA was extracted from the hearts of normal controls and chagasic mice. DNA microarray analysis was performed using an array of 27,400 mouse cDNAs. Immunofluorescence and morphometric analyses were performed in heart sections. [RESULTS] We found significant alterations in expression of -12% of the sampled genes. Extensive upregulations in chagasic hearts were associated with immune-inflammatory responses (chemokines, adhesion molecules, cathepsins and MHC molecules) and fibrosis (extracellular matrix components, lysyl oxidase and Timp1). When BMC-treated chagasic hearts were compared to normal mice, about 90% of the alterations were not found. Many of the genes with expression modulated by BMC were related to inflammation and fibrosis. Immunofluorescence and morphometric analyses confirmed the modulatory effects of BMC therapy in the pattern of inflammatory response and expression of adhesion molecules. Our results demonstrate an important immunomodulatory effect of BMC and indicate potentially relevant factors involved in the pathogenesis of the disease which may provide new therapeutic targets. To investigate the natural contribution of bone marrow cells on lesions in the heart and striated muscle during acute T. cruzi infection, chimeric mice were generated by transplanting GFP"" bone marrow cells into lethally irradiated wild-type recipient mice and infected with T. cruzi one month after transplantation. Migration of bone marrow-derived cells to the heart and striated muscle was seen during and after the acute phase of infection, since the inflammatory infiltrate was composed by GPP"" cells. GFP"" cardiomyocytes and endothelial cells were found in the heart sections of chimeric chagasic mice. In addition, a large number of GFP^ myofibers were seen in the striated muscle of chimeric mice at difl'erent time points after infection. [CONCLUSION] Our results reinforce the role of bone marrow-derived cells in tissue regeneration in lesions caused by T. cruzi infection.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
8

Rymer, Rafaela Viegas. "Estudo da participação do sistema de cininas na patogenia da miocardite murina decorrente da infecção experimental pelo Trypanosoma cruzi." reponame:Repositório Institucional da FIOCRUZ, 2008. https://www.arca.fiocruz.br/handle/icict/13495.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2016-04-04T12:35:28Z (GMT). No. of bitstreams: 2 rafaela_rymer_ioc_mest_2008.pdf: 24426174 bytes, checksum: b883213aabb48fb7bd040264314153b8 (MD5) license.txt: 1748 bytes, checksum: 8a4605be74aa9ea9d79846c1fba20a33 (MD5) Previous issue date: 2008
Fundação Oswaldo Cruz. Instituto Oswaldo Cruz. Rio de Janeiro, RJ, Brasil
Uma das principais patologias relacionadas à Doença de Chagas é a cardiopatia chagásica, sendo uma das principais causas de morte durante a fase aguda da infecção. A cardiopatia aguda difere da crônica, devido ao processo inflamatório intenso e a presença de ninhos de parasitas, diferente do processo fibrótico e praticamente ausência de parasitas, observando durante a fase crônica. As cininas são um grupo de proteínas vasoativas que apresentam uma relação estreita com a infectividade do Trypasonoma cruzi. Diversos autores descrevem a capacidade do T. cruzi em ativar o sistema de cininas e infectar células, sendo sua infectividade, potencializada, pela inibição da degradação dessas moléculas. Cininas podem induzir resistência à infecção pelo T. cruzi através da ativação de células dendríticas, pela via de sinalização dependente de B2R. Recentemente, foi demonstrado que camundongos tratados com captopril durante o curso da infecção desenvolvem menos fibrose e necrose do tecido cardíaco e redução da inflamação Assim, nós decidimos investigar o papel do sistema de cininas na formação da cardiopatia chagásica, durante a fase da infecção experimental pelo T. cruzi. Nossos resultados demonstram que o sistema de cininas não é capaz de modular a curva de parasitemia, nem a celularidade de órgãos linfóides primários e secundários durante a fase aguda da infecção experimental, com a exceção de HOE-140, que foi capaz de inibir o aumento da celularidade descrito para linfonodos subcutâneos durante a fase aguda. Por outro lado, as cininas são capazes de modular a expressão de moléculas de matriz extracelular no coração. Nós observamos que a potencialização do sistema de cininas aumenta o infiltrado inflamatório na fase aguda, e que o bloqueio do B2R parece agravar essa situação, enquanto que o processo de formação da fibrose é inversamente proporcional ao aporte celular. Nossos dados sugerem que a via de cininas participa da formação da cardiopatia, durante a fase aguda da infecção e que possivelmente existe um mecanismo compensatório agindo através de B1R, para assumir parte da atividade vasoativa de B2R
One of the major pathologies related to Chaga`s Disease is the cardiomyopathy, being one of the main cause of death during the acute phase of the infection. The acute cardiomyopathy differs from the chronic, due to the intense inflammatory process and the presence of parasite’s nests, opposed to the fibrotic and almost absence of parasite’s observed during the chronic phase. Kinins are a group of vasoactive proteins that have a tight relationship with Trypanosoma cruzi’s infection. Authors described the T. cruzi’s capacity to activate the kinin system and infect cells, and that its infectivity is potentiated by the inhibition of kinin’s degradation. Kinins may induce acquired resistance to T. cruzi infection through the activation of dendritic cells via B2R/kinin signaling pathway. A recent work demonstrated that mice treated with captopril during the course of infection, present less fibrosis and necrosis of the cardiac tissue and reduction of inflammation. Thus, we decided to investigate the role of the kinin system on the formation of the chagasic cardiomyopathy. Our results demonstrate that the kinin system can’t modulate the parasitemy curve nor the cellularity of primary and secondary lymphoid organs during the acute phase of the experimental infection, with the exception of HOE-140, who down modulated the increased cellularity described in subcutaneous lymph nodes during the acute phase. On the other hand, kinins can modulate the expression of extracellular matrix molecules on the heart. We observed that the potentiation of the kinin system increases the inflammatory infiltrate during the acute phase, and the blockage of the B2R seems to aggravate it, while the fibrosis process is inversely proportional to the inflammation. Our data suggests that the kinin system participates in the formation of the cardiopathy, during the acute phase of the infection, and there might be compensatory mechanism acting through the B1R to assume some of B2R’s vasoactive activity during B2R blockage
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
9

Portella, Renata Siqueira. "Presença de células dendríticas ativadas e das células T CD4+CD25hi na miocardite aguda e crônica da doença de chagas, em camundongos de linhagens resistente e susceptível." reponame:Repositório Institucional da FIOCRUZ, 2013. https://www.arca.fiocruz.br/handle/icict/7300.

Full text
Abstract:
Submitted by Ana Maria Fiscina Sampaio (fiscina@bahia.fiocruz.br) on 2014-02-07T18:23:30Z No. of bitstreams: 1 Renata Siqueira Portella.. Presença de células....pdf: 2025004 bytes, checksum: a85d3195f20f2a79bd6ff1b32049c260 (MD5)
Made available in DSpace on 2014-02-07T18:23:30Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Renata Siqueira Portella.. Presença de células....pdf: 2025004 bytes, checksum: a85d3195f20f2a79bd6ff1b32049c260 (MD5) Previous issue date: 2013
Fundação Oswaldo Cruz. Centro de Pesquisa Gonçalo Moniz. Salvador, BA, Brasil / Universidade Federal da Bahia. Faculdade de Medicina. Salvador, BA, Brasil
A doença de Chagas é caracterizada por apresentar duas fases com curso clínico bastante variável. Na fase aguda ocorre uma intensa miocardite, sendo o parasita facilmente detectado no sangue periférico e nos tecidos. A fase crônica cardíaca é caracterizada por uma cardiopatia, com intensa destruição das fibras cardíacas, presença de áreas de fibrose e escassos parasitas. Os mecanismos envolvidos na patogenia dessa miocardite ainda não são muito claros. Acredita-se que as células reguladoras e as células dendríticas estejam envolvidas nesse processo. Para compreender os mecanismos envolvidos, na resposta inflamatória à infecção pelo T. cruzi, resolvemos investigar a participação das células dendríticas, das células reguladoras e o perfil dos linfócitos T CD4+ e CD8+, utilizando duas linhagens de camundongos isogênicos, que apresentam diferentes graus de susceptibilidade a infecção. Em nossos resultados constatamos que os camundongos DBA/1 apresentaram maior sobrevida à fase aguda (90%), mesmo tratando os camundongos A (70%) com benzonidazol por três dias consecutivos, com o intuito de diminuir a carga parasitária prevenindo a alta mortalidade. A resistência dos DBA/1 e a susceptibilidade dos A, a infecção pelo T. cruzi, estaria relacionada ao perfil da resposta inflamatória e regulatória desenvolvida no decorrer da doença. Observamos que os camundongos DBA/1 possuem mais células dendríticas ativadas no baço e coração e mais células T CD4+CD25hi do que os camundongos da linhagem A. Essa diferença do perfil de resposta pode estar provocando uma maior expansão e diferenciação dos linfócitos T CD4+ pelas células dendríticas, levando ao controle da carga parasitaria.
Chagas’diseasse, due to Trypanosoma cruzi infection is characterized by the development of two phases with a variable clinical course. During the acute phase there occurs a severe myocarditis with the parasite being easily detected in peripheral blood and tissues. The chronic cardiac phase is characterized as a chronic cardiopathy, when severe destruction of cardiac myocells and fibrosis are present and parasites are rare. The mechanisms involved in the pathogenesis of this myocarditis are somewhat obscure. It is believed that regulatory and dendritic cells play a role in this process. In an attempt to clarify the mechanisms involved in the inflammatory response to infection with T. cruzi we decided to investigate the participation of dendritic and regulatory cells and of TCD4 and TCD8 lymphocytes, using two strains of isogenic mice , which exhibit different degrees of susceptibility to infection. Our results have shown that the DBA/1 mice presented a higher survival (90%) in the acute phase than the A mice (70%), even when these were treated with Benznidazole for three consecutive days, with the objective of to reduce the parasitemia and the high mortality. Resistance of DBA/1 mice and susceptibility of A mice could be related to the evolution of the inflammatory and regulatory responses, during the infection. It was seen that DBA/1 mice disclosed a higher number of activated dendritic cells in the spleen and heart and a higher number of T CD4+CD25hi than the mice of A strain. This differences of the response could be influencing in the TCD4 differentiation and on the control of parasitic load
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
10

Lima, Mayra de Castro Ferreira. "Avaliação eletrocardiográfica na ehrlichiose monocítica canina aguda." Botucatu, 2018. http://hdl.handle.net/11449/154398.

Full text
Abstract:
Orientador: Antonio Carlos Paes
Resumo: A ehrlichiose monocítica canina (EMC) é uma enfermidade causada pela bactéria Ehrlichia canis, mundialmente difundida, principalmente em regiões de clima quente devido à maciça presença de seu vetor, o carrapato Rhipicephalus sanguineus. A miocardite infeciosa em cães é comprovada por estudos histopatológicos na ehrlichiose monocítica canina em fase crônica. Estudos anteriores demonstraram arritmias associadas a miocardite em cães com EMC na fase crônica, porém os estudos relacionados às afecções cardíacas na EMC durante a fase agudas são escassos. O presente estudo teve como objetivo avaliar as alterações cardíacas elétricas e a variabilidade da frequência cardíaca no dominio do tempo e da frequência em cães com ehrlichiose monocítica aguda. Foram avaliados 22 animais divididos em dois grupos: grupo controle (GC) composto por 10 cães saudáveis e grupo doente (GD), composto por 12 cães infectados naturalmente por ehrlichiose, apresentando sinais clínicos e hematológicos da doença na fase aguda. Foi realizado eletrocardiograma convencional, eletrocardiograma ambulatorial Holter, aferição da pressão arterial sistêmica, hemograma e análises bioquimicas (uréia, creatinina, ALT, FA e GGT). Os resultados encontrados no GD demonstraram predomínio da atividade do sistema nervoso autônomo simpático sobre o parassimpático com aumento da frequência cardíaca média e diminuição dos índices de variabilidade da frequência cardíaca no domínio do tempo e da frequência. Quanto ao ritmo cardíac... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)
Abstract: Canine monocytic ehrlichiosis (CME) is a disease caused by the bacteria Ehrlichia canis, which is widespread worldwide, especially in hot climates due to the massive presence of its vector, the tick Rhipicephalus sanguineus. The infectious myocarditis in dogs is confirmed by histopathological studies on canine monocytic ehrlichiosis in the chronic phase. Previous studies have demonstrated arrhythmias associated with myocarditis in dogs with chronic phase EMC, but studies related to heart conditions in acute phase EMC are scarce. The present study aimed to evaluate cardiac changes and heart rate variability in time and frequency domain. Twenty-two animals were divided into two groups: a control group (CG) composed of 10 healthy dogs and a sick group (DG), composed of twelve dogs naturally infected by ehrlichiosis, presenting clinical and haematological signs of the disease in the acute phase. A conventional electrocardiogram, Holter ambulatory electrocardiogram, blood pressure measurement, blood count and biochemical analyzes (urea, creatinine, ALP, ALT, and GGT) were performed. In GD, the predominance of sympathetic autonomic nervous system activity on the parasympathetic was observed, with an increase in mean heart rate and a decrease in heart rate variability indexes in time and frequency domain. As to heart rate, 58.33% of the animals presented predominant sinus tachycardia. No significant clinical repercussion arrhythmias were observed during the monitoring of the animals... (Complete abstract click electronic access below)
Mestre
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
11

VARRENTI, MARISA. "PROGNOSTIC PERFORMANCE OF CLINICAL PRESENTATION AND CARDIAC MAGNETIC RESONANCE IMAGING PARAMETERS IN PATIENTS WITH ACUTE MYOCARDITIS." Doctoral thesis, Università degli Studi di Milano-Bicocca, 2022. http://hdl.handle.net/10281/392357.

Full text
Abstract:
BACKGROUND: L'identificazione di marcatori affidabili associati a eventi dopo una miocardite acuta (AM) è clinicamente rilevante per pianificare un futuro follow-up. Abbiamo cercato di chiarire la performance prognostica dei marcatori di risonanza magnetica cardiaca (CMRI) precedentemente descritti, tra cui l'aumento tardivo del gadolinio settale (LGE), rispetto all'evidenza della frazione di eiezione ventricolare sinistra (LVEF) <50% sulla CMRI basale, rispetto alla presentazione clinica complicata (CCP) della AM (definita come la presenza di aritmie ventricolari sostenute [SVT] o LVEF <50% al primo ecocardiogramma di presentazione fulminante). METODI: Abbiamo valutato 248 pazienti AM con insorgenza di sintomi cardiaci <30 giorni prima del ricovero, aumento della troponina e CMRI coerente con la diagnosi di miocardite (tempo mediano dal ricovero alla CMRI di 6 giorni). I pazienti sono stati raccolti retrospettivamente tra febbraio 2006 e aprile 2019 da 6 ospedali Lombardi con un follow-up mediano di 1708 giorni (primo - terzo quartile [Q1-Q3], 1000-2751). Abbiamo valutato la performance prognostica di LGE settale vs. LVEF<50% su CMRI vs. CCP. RISULTATI: La popolazione dello studio aveva un'età mediana di 34 anni (Q1-Q3: 23-41) con una prevalenza maschile dell'87,1% e una LVEF mediana del 61% (Q1-Q3, 55-66%) alla CMRI basale. Tredici pazienti (5,2%) hanno sperimentato almeno un evento cardiaco maggiore (tra cui morte cardiaca, trapianto di cuore (N=1), arresto cardiaco resuscitato (N=3), SVT (N=5), o ricovero per insufficienza cardiaca (N=5). Tra questi 13 pazienti, 10 (76,9%) avevano LGE settale, 8 (61,5%) avevano LVEF<50%, su CMRI, e 12 (92,3%) avevano un CCP. La migliore performance per questi marcatori prognostici era il valore predittivo negativo (NPV) che variava tra 0,98 e 0,99 per CCP, mentre il valore predittivo positivo era basso, tra 0,14 e 0,25 per LVEF<50%. CONCLUSIONI: Abbiamo confermato che il tasso di eventi cardiaci maggiori dopo una AM è relativamente basso, e LGE settale, LVEF<50% su CMRI, e CCP sono significativamente associati agli eventi nel follow-up. Il risultato più rilevante è l'alto NPV di questi marcatori per identificare i pazienti senza eventi dopo una AM. Questa osservazione può aiutare i medici a monitorare i pazienti dopo una AM ed impostare un corretto monitoraggio nel follow-up sulla base di tali dati all'esordio.
BACKGROUND: Identifying reliable markers associated with events after acute myocarditis (AM) is clinically relevant to planning a future follow-up. We aimed to clarify the prognostic performance of previously described cardiac magnetic resonance imaging (CMRI) markers including septal late gadolinium enhancement (LGE), versus evidence of left ventricular ejection fraction (LVEF)<50% on baseline CMRI, vs. complicated clinical presentation (CCP) of AM (defined as the presence of sustained ventricular arrhythmias [SVT] or LVEF <50% on the first echocardiogram of fulminant presentation). METHODS: We assessed 248 AM patients with onset of cardiac symptoms <30 days before admission, increased troponin, and CMRI consistent with myocarditis (median time from admission to CMRI of 6 days). The patients were retrospectively collected between February 2006 and April 2019 from 6 hospitals with a median follow-up of 1708 days (first to third quartile [Q1-Q3], 1000-2751). We assessed the prognostic performance of septal LGE vs. LVEF<50% on CMRI vs. CCP. RESULTS: The study population had a median age of 34 years (Q1-Q3: 23-41) with a male prevalence of 87.1% and a median LVEF of 61% (Q1-Q3, 55-66%) on baseline CMRI. Thirteen patients (5.2%) experienced at least one major cardiac event (including cardiac death, heart transplantation (N=1), aborted cardiac death (N=3), SVT (N=5), or heart failure hospitalization (N=5). Among these 13 patients, 10 (76.9%) had septal LGE, 8 (61.5%) had LVEF<50%, on CMRI, and 12 (92.3%) had a CCP. The best performance for these prognostic markers was the negative predictive value (NPV) ranging between 0.98 and 0.99 for CCP, while predictive value was low, ranging between 0.14 and 0.25 for LVEF<50%. CONCLUSIONS: We confirmed that the rate of major cardiac events after an AM is relatively low, and septal LGE, LVEF<50% on CMRI, and CCP are significantly associated with events. The most relevant finding is the high NPV of these markers to identify patients without events after an AM. This observation can help clinicians to monitor the patients after an AM, in fact, patients without these markers had an uneventful follow-up.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
12

Teixeira, Priscila Camillo. "Análise proteômica no miocárdio de pacientes com cardiomiopatia chagásica crônica: alterações no metabolismo energético cardíaco." Universidade de São Paulo, 2010. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/5/5146/tde-10032010-115045/.

Full text
Abstract:
A patogênese da Cardiomiopatia Chagásica Crônica (CCC) ainda é assunto de intenso debate. A CCC apresenta intenso infiltrado inflamatório no tecido cardíaco, onde os linfócitos T infiltrantes produzem citocinas inflamatórias, como IFN-gama e TNF-alfa. Adicionalmente, pacientes com CCC apresentam um pior prognóstico quando comparados aos portadores de outras cardiomiopatias de etiologia não inflamatória, como a cardiomiopatia dilatada idiopática (CDI) e a cardiomiopatia isquêmica (CI), sugerindo que mecanismos inflamatórios participam da patogênese e evolução da doença. Além disso, evidências anteriores de nosso grupo indicaram alterações do metabolismo energético na CCC. Neste trabalho, comparamos a expressão protéicado miocárdio de pacientes com CCC, CDI e CI e indivíduos sem cardiomiopatias, com foco em proteínas relacionadas ao metabolismo energético celular. Para a identificação do perfil de expressão protéica no miocárdio de pacientes com CCC, utilizamos a técnica de separação por eletroforese bidimensional, e a identificação das proteínas foi feita por espectrometria de massa. A maioria dos spots identificados corresponde a proteínas estruturais ou proteínas do metabolismo, principalmente do metabolismo energético. Foram identificadas também proteínas envolvidas na apoptose, em processos imunes e de resposta ao estresse. A análise da expressão protéica diferencial, utilizando marcação fluorescente, nos permitiu analisar o padrão de expressão das proteínas diferencialmente expressas no miocárdio de pacientes com CCC, CDI e CI e de indivíduos sem cardiomiopatias, dentro de um total de 683 spots e 230 proteínas distintas identificadas. Observamos que o padrão de expressão protéica do miocárdio de pacientes com CCC é o mais distinto em relação ao padrão de expressão protéica presente no miocárdio de indivíduos sem cardiomiopatias; e que o padrão de expressão das proteínas presentes no miocárdio de pacientes com CI é o que mais se assemelha ao padrão de indivíduos sem cardiomiopatias. Encontramos várias proteínas com expressão alterada em amostras de pacientes com CCC, CDI e CI em comparação com amostras de indivíduos sem cardiomiopatias, as quais desempenham papéis fundamentais em processos envolvidos na patologia de doenças cardiovasculares como apoptose (ex. catepsina D e Akt2), estresse oxidativo (ex. catalase), estresse do retículo endoplasmático (ex: proteína dissulfito isomerase), remodelamento cardíaco (ex: gelsolina) e outros. A análise individual das proteínas diferencialmente expressas entre os grupos de cardiomiopatia também mostrou que o miocárdio de pacientes com CCC apresenta expressão reduzida de várias proteínas mitocondriais associadas ao metabolismo energético nas vias da glicólise, ciclo de Krebs, beta-oxidação, na fosforilação oxidativa, e do complexo creatina-quinase - em comparação com miocárdio de indivíduos sem cardiomiopatias. Embora algumas dessas alterações tenham sido compartilhadas com a CDI, e em menor grau com a CI, observamos que os pacientes CCC apresentam o maior comprometimento do sistema creatina quinase, incluindo sua atividade enzimática. Também observamos que componentes do complexo enzimático da ATP sintase encontram-se reduzidos em amostras de pacientes com CCC em comparação aos indivíduos sem cardiomiopatia. Observamos também aumento de expressão de proteínas de stress incluindo estresse oxidativo, associadas à apoptose, e ao sistema imune no miocárdio de pacientes CCC, além da subunidade do imunoproteasomo e de proteínas associadas à degradação protéica. Em conjunto, nossos resultados sugerem que a diminuição de expressão das proteínas essenciais à geração de ATP, o aumento da expressão de proteínas associadas à apoptose e de proteínas do sistema imune no miocárdio de pacientes com CCC em comparação aos pacientes CI e CDI podem estar relacionados à pior evolução da CCC. Nossa análise de padrões de expressão protéica identificou conjuntos de proteínas capazes de discriminar as amostras de miocárdio por etiologia. Isto poderá auxiliar no diagnóstico e na descoberta de biomarcadores periféricos de cardiomiopatias, bem como ajudar na elucidação dos mecanismos de desenvolvimento da doença e de alterações estruturais / moleculares do miocárdio em resposta à inflamação crônica.
The pathogenesis of Chagas disease cardiomyopathy (CCC) is still controversial. CCC is characterized by an intense cardiac inflammatory infiltrate; infiltrating T lymphocytes produce inflammatory cytokines such as IFN-gamma and TNF-alpha. Patients afflicted by CCC display a worse prognosis when compared to patients afflicted by non-inflammatory cardiomyopathies such as idiopathic dilated cardiomyopathy (IDC) and ischemic cardiomyopathy (IC), suggesting that inflammatory mechanisms play a role in the pathogenesis and progression of the disease. In addition, previous evidence from our group suggested the presence of energy metabolism changes in CCC. In the present work, we compared the protein expression profile of the myocardium of patients with CCC, IDC, IC, and noncardiomyopathic subjects, with focus on energetic metabolism-related proteins. We used bidimensional electrophoresis to analyze the protein expression profile in the myocardium of patients afflicted by CCC, and proteins were identified by mass spectrometry. The majority of spots were identified as structural proteins or metabolism proteins, especially of energy metabolism. We were also able to identify apoptosis-, immune system- and stress response-related proteins. Using fluorescent labeling, we analyzed the differential expression profile in the myocardium of CCC, IDC and IC patients, from a total of 683 spots and 230 distinct proteins identified. We observed that the protein expression profile of CCC patients is the most distinct when compared to non-cardiomyopathic subjects. On the other hand, the protein expression profile of IC patients is similar, at some extent, to the expression profile of non-cardiomyopathic patients. We also found altered expression of proteins related to apoptosis (e.g. cathepsin D and Akt2), oxidative stress (e.g. catalase), endoplasmic reticulum stress (e.g. disulfilte isomerase protein), cardiac remodeling (e.g. gelsolin) among CCC, IDC and IC patients when compared to noncardiomyopathic patients. Most of these proteins, if not all, play fundamental roles in the pathogenesis of cardiovascular diseases. We also showed that the myocardium of patients afflicted by CCC display altered expression of several mitochondrial proteins associated to energy metabolism in the glycolysis, Krebs cycle, betaoxidation, oxidative phosphorylation, and creatine kinase complex when compared to non-cardiomyopathic subjects. Although some of these changes were shared with IDC samples, and, to a lesser extent, with CI samples, Western blot analysis demonstrated that CCC samples showed the most extreme reduction in protein expression of the creatine kinase system, including its enzymatic activity. We also observed with Western blot analysis that proteins from the ATP synthase complex (subunits alpha and beta) showed decreased expression in myocardium of CCC patients when compared to non-cardiomyopathic subjects and when compared to IC patients. We also observed an increase in the protein expression of stress proteins, including those involved in the oxidative stress response, those associated to apoptosis, and immune system proteins in CCC myocardium, along with increased expression of the immunoproteasome subunit and proteins associated to protein degradation. Taken together, our results suggest that diminished expression of proteins fundamental for ATP generation, increased expression of apoptosisassociated proteins and immune system proteins in the myocardium of CCC patients when compared to IC and IDC patients may be associated to CCC progression. The analysis of the protein expression profile has identified groups of proteins whose expression pattern is able to discriminate the myocardium samples by etiology. This may help to find novel peripheral biomarkers of CCC and other cardiomyopathies, as well as in the understanding of mechanisms of disease progression and structural/molecular alterations of the inflamed myocardium.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
13

Lluís, Padierna Meritxell. "Estudi de la regeneració miocàrdica en la miocardiopatia alcohòlica i la seva relació amb el dany funcional i estructural miocàrdic, activació d’apoptosi i activitat miostatina." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2011. http://hdl.handle.net/10803/51661.

Full text
Abstract:
Es planteja la següent HIPÒTESI DE TREBALL que: 1. En els pacients amb MCP alcohòlica amb major grau de lesió miocàrdica, existeix un cert grau de regeneració miocàrdica que actua com a mecanisme compensador. 2. La miostatina té un efecte regulador sobre l’apoptosi i la regeneració en la MCP alcohòlica. 3. L’acció de la miostatina es pot veure influenciada de forma directa per l’efecte tòxic de l’alcohol, que n’incrementa la seva activitat. 4. L’alcohol té un efecte propi directe sobre els fenòmens d’apoptosi i regeneració i sobre l’expressió de miostatina al miocardi: actua com a potenciador de l’apoptosi, inhibidor de la regeneració i, a més, regula l’expressió de la miostatina que influeix sobre l’apoptosi i la regeneració. Aquest estudi es du a terme en mostres d’explants miocàrdics humans obtinguts durant el procés de donació d’òrgans per a trasplantament. Amb aquestes mostres es realitza un estudi cas-control els objectius del qual són: 1. Estudi de la presència de regeneració miocàrdica mitjançant: A.- L’estudi immunohistoquímic de l’antigen nulear Ki67. B.- La quantificació de l’activitat telomerasa amplificada per PCR (protocol TERT). 2. Estudi de la presència d’apoptosi miocàrdica mitjançant la tècnica immunohistoquímica TUNEL. 3.- Valoració immunohistoquímica de l’activitat miostatina com a factor regulador de la regeneració miocàrdica. 4.- Correlació dels paràmetres de regeneració miocàrdica amb: 4.1.- Paràmetres de consum d’alcohol: comparació amb un grup d’hipertensos no consumidors d’alcohol i amb un grup de controls sans. 4.2.- Funció ventricular i grau de miocardiopatia dels grups. 4.3.- Presència d’apoptosi miocàrdica. 4.4.- Activitat miocàrdica de miostatina. Els resultats obtinguts en els estudis que conformen la present tesi doctoral, ens permeten extreure les següents CONCLUSIONS: 1) Els individus afectes de miocardiopatia, independentment de la seva etiologia, presenten una major estimulació de la regeneració miocàrdica com a mecanisme compensatori enfront el dany miocàrdic. Aquest fet es reflecteix en un augment significatiu de l’expressió de l’antigen nuclear Ki67 en miocardiòcits de donants afectes de miocardiopatia de divers origen respecte als controls sans. 2) En la nostra experiència, l’expressió de TERT no ha resultat un bon marcador per a estudiar la regeneració miocàrdica, essent indetectable la seva expressió en totes les mostres estudiades en aquest treball. 3) Els individus afectes de cardiopatia, independentment del seu origen, presenten un augment significatiu de l’índex d’apoptosi mesurat per la tècnica TUNEL. 4) El grup d’alcohòlics i el d’hipertensos presenten unes activitats de BAX i BCL-2 superiors a les del grup de controls sans. Quan hi ha cardiopatia estructural aquests valors són encara més elevats, essent els individus amb miocardiopatia alcohòlica els que presenten major activitat dels mecanismes proapoptòtics. 5) Els individus afectes de miocardiopatia alcohòlica presenten un menor increment de l’expressió de Ki67 respecte els altres afectes de cardiopatia. Aquest fet reflecteix que l’alcohol inhibeix, per una altra banda, la proliferació miocàrdica. 6) Els individus afectes de cardiopatia, independentment del seu origen, presenten un increment significatiu de l’expressió de miostatina. Els individus amb miocardiopatia alcohòlica són els que en mostren major expressió. Aquest fet, juntament amb el menor increment de l’expressió de Ki67 que presenten els individus amb miocardiopatia alcohòlica respecte els altres individus afectes de cardiopatia, posa en rellevància que l’alcohol exerceix una sobreregulació de l’activitat de la miostatina. De manera global, es pot concloure que l’alcohol té un efecte diferencial sobre els processos de regeneració, apoptosi i activitat de la miostatina, reflectint així que la fisiopatologia de la miocardiopatia alcohòlica és complexa, multifactorial i amb molta interrelació dels processos esmentats.
Chronic effect of alcohol on the myocardium may induce increase of apoptosis as well as inhibition of myocyte proliferation through increased myostatin activity. We hypothesize that this imbalance would induce a clear loss of total myocyte volume and progressive cardiac dysfunction. We evaluated myocyte proliferation response in the heart of chronic alcoholic donors with telomerase activity (TERT) compared to Ki-67 nuclear expression, the activity of myocyte miostatin and myocardial apoptosis. Heart samples were prospectively obtained from organ donors on life support. We included donors with 1) High lifetime alcohol consumption, 2)Longstanding hypertension , 3) Other causes of CMP (valve, coronary or idiopathic) and 4) Previously healthy donors . Groups 2 and 3 were subdivided according to the presence of CMP. Evaluation comprised parameters of ethanol consumption, left ventricular (LV) function by chest X ray and 2-D echocardiography and histology and immunohistochemical studies. Conclusions: Toxic myocardial effects of alcohol produce myocyte loss through apoptosis, but also inhibit myocyte proliferation through an up-regulation in myostatin expression. The final result is a net loss in ventricular myocyte mass, and progressive ventricular dysfunction. Inhibition of the myocardial myostatin activity as well as reduction in myocyte apoptosis could be future useful approaches in alcoholic CMP. Heart Ki-67 proliferation activity increases in organ donors with CMP, independently of its origin. Alcoholics presented non-significant lower myocyte proliferation capacity compared to the other groups of CMP. TERT activity was not a useful marker of proliferation in this model. Ki-67 is a better procedure to evaluate proliferation than TERT expression in alcohol–induced heart damage.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
14

Magalhães, Aline Oliveira Coelho. "Alterações histopatológicas em miocárdio de cães com parvovirose." Universidade Federal de Uberlândia, 2008. https://repositorio.ufu.br/handle/123456789/12951.

Full text
Abstract:
Parvoviruses is a viral disease characterized by an acute hemorrhagic gastroenteritis, caused by a canine parvovirus (CPV) that is stable in the environment, able to bear pH variations and high temperatures. It is resistant to many common disinfectants and can survive for many months in contaminated areas. There are two common clinical forms of the disease: the myocardial and the gastroenteric. This work had as objective to analyse microscopically the cardiopathy cases, diagnosticated macroscopically during the necropsy of dogs with parvovirus detected in faeces. In the 100 samples send to the Histopathology Laboratory, from the University of Uberaba, they get in the left ventricular myocardium the following alterations: myocarditis 38%, hemorrhage 43%, hyaline degeneration 21% and hyperemia 79%. Having been carried out the Qui-Quadrado test with a significance level of 0,05, we can conclude that there is association (p = 0,02) between the infected animals with the parvoviruses virus and the histopathologyc alterations observed in the left ventricular myocardium.
Parvovirose é uma enfermidade viral caracterizada por gastroenterite hemorrágica aguda, cujo agente etiológico é parvovírus canino (PVC), vírus estável no ambiente, capaz de suportar variações de pH e temperaturas altas, resistente a vários desinfetantes comuns, podendo sobreviver por muitos meses em áreas contaminadas. Há duas formas clínicas comuns da doença: a miocárdica e a gastroentérica. No Brasil a doença eclodiu subitamente na população canina no ano de 1978. Objetiva-se com este trabalho analisar microscopicamente o miocárdio de cães com teste de detecção de antígenos parvovírus nas fezes. Das 100 amostras do miocárdio ventricular esquerdo, enviadas ao Laboratório de Histopatologia da Universidade de Uberaba, foram observadas as seguintes alterações: miocardite 38%, hemorragia 43%, degeneração hialina 21% hiperemia 79%. Ao realizar o teste Qui-Quadrado com nível de significância de 0,05, concluiu-se que existe associação (p = 0,02) entre animais infectados com o vírus da parvovirose e as alterações histopatológicas observadas no miocárdio ventricular esquerdo.
Mestre em Ciências Veterinárias
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
15

Torreão, Jorge Andion. "Avaliação da inflamação miocárdica na doença de Chagas por ressonância magnética cardiovascular." Universidade de São Paulo, 2015. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/5/5131/tde-20052015-120918/.

Full text
Abstract:
INTRODUÇÃO: A cardiopatia chagásica (CC) é um importante problema de saúde pública na América do Sul e a patogênese desta doença ainda não é totalmente compreendida, mas a inflamação e a fibrose miocárdica participam de forma central no processo crônico e progressivo de dano miocárdico. Trabalho prévio de nosso grupo demonstrou a capacidade da Ressonância Magnética Cardiovascular (RMC) de identificar precisamente a fibrose miocárdica em pacientes com Doença de Chagas. A RMC demonstrou ser eficaz para avaliar edema miocárdico, como marcador de inflamação, e ser altamente sensível para a detecção de trombos intracavitários, especialmente no ventrículo esquerdo, e em outras patologias, como miocardites e infartos. A avaliação de edema miocárdio pela RMC em pacientes com CC não foi ainda avaliada na literatura. Nosso objetivo foi investigar a presença de edema e fibrose miocárdica nas três formas clínicas da CC, o que julgamos ser de potencial valor diagnóstico e prognóstico. MÉTODOS: Cinquenta e quatro pacientes com doença de chagas foram analisados: 16 pacientes com a forma indeterminada (FI), 17 pacientes com CC-SD e 21 pacientes com CC-CD. Todos os pacientes foram submetidos a exame de RMC em equipamento de 1,5 T, utilizando a sequência de realce tardio do miocárdio (RTM), a sequência de edema miocárdico (Spin-eco ponderado em T2) e a sequência de realce global precoce ponderado T1 pós-contraste, para identificar fibrose, edema e hiperemia miocárdicos, respectivamente. RESULTADOS: A fibrose miocárdica foi encontrada em 39 indivíduos, 72,2% de toda a amostra. A fibrose miocárdica foi detectada em 2 pacientes (12,5%) na forma indeterminada, com uma massa de fibrose média de 0,85 ± 2,47g. Os pacientes da forma CC-SD em sua quase totalidade - 16 pacientes (94,1%) - apresentaram fibrose, com uma massa média de 13,0 ± 10,8g. Todos os pacientes com a forma CC-CD apresentaram fibrose miocárdica (21 pacientes) e adicionalmente detinham a maior massa de fibrose média, 25 ± 11,9g. O edema miocárdico foi encontrado em 40 indivíduos, 74,0% de toda a amostra. A extensão do edema miocárdico foi analisada pelo número de segmentos comprometidos. Foram identificados 3 pacientes (18,8%) da forma indeterminada com critérios positivos para edema miocárdio, determinando uma média de 0,31 ± 0,87 segmentos. A forma CC-SD obteve a presença de edema em 16 indivíduos (94,1%) distribuídos em uma média de 3,24 ± 2,3 segmentos. Todos os pacientes da forma CC-CD apresentaram edema miocárdico pela RMC, em uma média 3,67 ± 1,82 segmentos (p < 0,001). Houve correlação significativa entre a quantidade de fibrose miocárdica e edema miocárdico com a gravidade das formas clínicas (p < 0,001), classe funcional (p < 0,001), fração de ejeção do VE (p < 0,001) e volume diastólico do VE(p < 0,001). CONCLUSÃO: Fibrose e inflamação miocárdica foram detectadas pela ressonância magnética cardíaca em pacientes portadores de cardiopatia chagásica em todas as fases crônicas da doença, inclusive naqueles pacientes sem cardiopatia ou com cardiopatia sem disfunção ventricular. A quantidade de fibrose e edema miocárdico apresenta correlação com a gravidade da forma clínica, classe funcional, fração de ejeção do VE e dilatação do VE
BACKGROUND AND PURPOSE: Chagas\' heart disease (CHD) is a major public health problem in South America, and the pathogenesis of this disease is not yet fully understood, but inflammation and myocardial fibrosis seem to play a central role in the process of chronic and progressive myocardial damage. Previous descriptions from our group demonstrated the ability of Cardiovascular Magnetic Resonance (CMR) accurately identify myocardial fibrosis in patients with CHD. CMR shown to be effective for assessing myocardial edema, a marker of inflammation, and is highly sensitive for the detection of thrombi, especially in the left ventricle in other pathologies such as myocarditis and myocardial infarct. The assessment of myocardial edema by CMR in patients with CHD has not been evaluated. We believe to be of potential diagnostic and prognostic value to investigate the presence of myocardial edema and fibrosis in patients in the three clinical forms of this disease. METHODS: Fifty-four patients with Chagas\' disease were analyzed: 16 patients with the indeterminate phase (IF), 17 patients with the cardiac form without left ventricular systolic dysfunction (CFWO), and 21 patients with the cardiac form with left ventricular systolic dysfunctional form (CFSD). All patients underwent 1.5-T cardiac magnetic resonance (CMR) using the myocardial delayed enhancement sequence (MDE), T2-weighted sequence and the T1 weighted global enhancement after contrast sequence, to identify fibrosis, edema and hyperemia, respectively. RESULTS: Myocardial fibrosis was found in 39 subjects, 72.2% of the entire sample. Myocardial fibrosis was detected in 2 patients (12.5%) with the indeterminate form, representing an average mass of fibrosis of 0.85 ± 2.47 g. Patients with the CFWO almost entirely, 16 patients (94.1%) showed fibrosis, representing an average mass of fibrosis of 13.0 ± 10.8 g. All patients with the CFSD had myocardial fibrosis (21 patients) additionally had greater average mass of fibrosis 11.9 ± 25g. The myocardial edema was found in 40 subjects, 74.0% of the entire sample. The extent of myocardial edema was determined by the number of segments affected. We identified three patients (18.8%) from the indeterminate form with myocardial edema, an average of 0.31 ± 0.87. The CFWO presented a high presence of edema in 16 individuals (94.1%) distributed in an average of 3.24 ± 2.3 segments. All patients with the CFSD presented myocardial edema, an average of 3.67 ± 1.82 segments. (p < 0.001). There was significant correlation between the amount of myocardial fibrosis and myocardial edema with the severity of the clinical forms ( p < 0.001 ), functional class ( p < 0.001 ), LV ejection fraction ( p < 0.001 ) and left ventricular diastolic volume ( p < 0.001). CONCLUSION: Myocardial fibrosis and inflammation were detected by cardiac magnetic resonance imaging in patients with Chagas\' disease in all stages of chronic disease, including those patients without heart disease or cardiomyopathy without ventricular dysfunction. The amount of fibrosis and myocardial edema correlates with the severity of the clinical, functional class, LV ejection fraction and LV dilation
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
16

Caldentey, Adrover Guillem R. "Paper del sistema GAS6-TAM en el remodelat ventricular post infart agut de miocardi." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2018. http://hdl.handle.net/10803/663844.

Full text
Abstract:
La reparació cardíaca postinfart agut de miocardi és un procés actiu on la inflamació i la esferocitosi de cèl·lules apoptòtiques són factors clau. La inflamació és molt variable entre individus i una resposta excessiva pot tenir conseqüències catastròfiques a nivell tissular. El sistema proteínic de lligam-receptor GAS6-TAM intervé en la modulació de la resposta inflamatòria i la esferocitosi, i s´ha relacionat amb la fibrosi en diverses patologies. En aquest treball es mesuren els nivells plasmàtics de GAS6 i del receptor AXL (forma part dels receptors TAM) en la fase aguda i als 6 mesos, en 227 pacients amb infart amb elevació del segment ST sotmesos a angioplàstia primària, i es comparen amb una població control. S´avalua la relació entre aquests marcadors i la presència d´insuficiència cardíaca, remodelat ventricular i fibrosi miocàrdica remota, mesurada mitjançant el càlcul del volum extracel·lular (VEC) per ressonància magnètica en la fase aguda i als 6 mesos. Hem detectat un augment progressiu dels valors de sAXL (part soluble de AXL) des de la fase aguda fins als 6 mesos postinfart, fet que suggereix una activació del sistema GAS6-TAM en el moment de l´infart agut, que es manté durant tot el procés de cicatrització. A més, aquest augment en els nivells de sAXL és més pronunciat en pacients que presenten insuficiència cardíaca, sense que hi hagi correlació amb els nivells de pèptid natriurètic atrial, marcadors de necrosi miocàrdica ni els paràmetres de disfunció ventricular esquerra. Els valors de sAXL són més alts en els pacients que desenvolupen remodelat ventricular advers (augment >20% en el diàmetre telediastòlic del ventricle esquerre entre la ressonància inicial i als 6 mesos) i es correlacionen també amb la fibrosi miocàrdica difusa (mesurada en els segments miocàrdics no infartats). Donats els resultats obtinguts, és raonable pensar que el sistema GAS6-TAM intervingui en processos d´inflamació i reparació miocàrdica a llarg termini. El fet que els nivells de AXL circulant en la fase aguda de l´infart es correlacionin amb el remodelat advers durant el seguiment i amb la fibrosi miocàrdica difusa, fan plantejar que la detecció precoç d´aquesta proteïna pugui ser útil com a marcador pronòstic. Al ser un marcador independent de la determinació de BNP o el tamany de l´infart, ajudaria a identificar aquells potencials casos on valdria la pena intensificar la supressió del sistema renina-angiotensina-aldosterona o del sistema simpàtic durant els mesos posteriors a l´esdeveniment coronari. El fet que els nivells de sAXL siguin més alts en pacients amb insuficiència cardíaca, confirma l´important paper que juga aquest sistema en la inflamació crònica i el seu potencial valor pronòstic. Per altra banda, s´han evidenciat menors nivells plasmàtics del lligam GAS6 en la fase aguda en els pacients amb infart en comparació al grup control. Aquests nivells augmenten durant els 6 mesos posteriors, arribant a valors comparables amb els controls sans. Aquest fet fa pensar que els menors nivells de GAS6 plasmàtic estarien associats a un major risc d´esdeveniments aguts, i podria utilizar-se com un marcador de risc, podent-se intensificar el control dels factors de risc cardiovascular i el tractament amb estatines en aquells pacients amb nivells més baixos. El sistema GAS6-TAM podria intervenir en una nova via molecular relacionada amb la inflamació tissular i vascular i la insuficiència cardíaca.
During the acute phase of an ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI), necrotic myocytes are progressively replaced by fibrotic tissue by an active and complex process involving multiple cell types. Inflammation is highly variable across individuals and an excessive response can have catastrophic consequences. The GAS6-TAM system (ligand-receptor) play an important role in inflammation regulation and efferocytosis after cardiac injury. In the present work, plasmatic GAS6 and AXL (TAM receptor) levels were measured in the acute phase and at 6 months after STEMI in 227 patients treated with primary percutaneous coronary intervention and are compared with a control group. A progressive increase in plasma AXL levels were found after STEMI suggesting that GAS6–TAM activation is triggered at the moment of the acute event and remains activated during the healing period. Patients who presented heart failure and cardiac remodeling had higher AXL values. Plasma AXL levels also correlated with the extracellular volume (ECV) measured by T1 mapping in the remote myocardium. It is reasonable to speculate whether the GAS6–TAM system, and particularly AXL, may be involved in myocardial repair processes at long-term. This contribution may be independent of other biomarkers as natriuretic peptides or troponin, more related to the necrotic extension. These results suggest that early monitoring of plasma AXL levels after STEMI could be useful as a prognostic marker to identify those patients in whom a more aggressive renin-angiotensin-aldosterone system suppression and beta-blocker titration could be necessary. On the other hand, lower GAS6 (ligand) levels were detected in the acute phase after STEMI compared to a control group, probably reflecting a higher risk for cardiovascular events. These levels increased after 6 months being comparable to the control group. Low plasma GAS6 levels could be used as a cardiovascular risk marker and could help to identify those patients in whom a more aggressive statin treatment deserve consideration.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
17

Medina, Tiago da Silva. "Participação do eixo Th17/IL-27 no controle da infecção experimental com Trypanosoma cruzi." Universidade de São Paulo, 2014. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/17/17147/tde-02052014-160055/.

Full text
Abstract:
Produzida por macrófagos e células dendríticas, a IL-27 é uma citocina heterodimérica capaz de induzir células Tr1 produtoras de IL-10 e consequentemente regular linfócitos Th1, Th2 e Th17, dependendo da doença envolvida. Partindo-se do pressuposto de que a infecção causada por Trypanosoma cruzi normalmente induz miocardite refletida pela migração intensa de linfócitos Th1 para o tecido cardíaco, nós analisamos o papel regulador da IL-27 nesta condição inflamatória. Nós inicialmente verificamos que a IL-27 foi prontamente induzida in vitro em células infectadas com T. cruzi. Para gerar miocardite intensa coordenada por linfócitos Th1, nós polarizamos linfócitos T naïves para o padrão Th1 na ausência de moléculas relacionadas ao perfil Th17 (camundongos IL-17R-/-, IL-23-/- e IL-6-/-). Como esperado, a inflamação cardíaca intensa e o dano tecidual foram observados na ausência das moléculas do padrão Th17, o que contribuiu para a morte prematura dos animais IL-17R-/-, IL-23-/- e IL-6-/-, precisa e notoriamente pela indução da migração excessiva de linfócitos Th1 para o tecido cardíaco via CXCL-9 e CXCL-10. Para explorar os mecanismos pelos quais a IL-27 controla a miocardite induzida pelo T. cruzi, nós encontramos um recrutamento substancial de macrófagos produtores de IL-27 para o tecido cardíaco, o qual foi mediado pelas quimiocinas CCL3 e CCL4 na ausência de moléculas do padrão Th17. Para determinar quais os receptores necessários para a produção de IL-27, nós observamos que macrófagos derivados da medula óssea de camundongos deficientes de TLR4-/-, TLR9-/- e NLRP3-/- aboliram completamente a produção desta citocina após a infecção in vitro com T. cruzi, enquanto o receptor TLR2 foi dispensável. Nós também verificamos que macrófagos produtores de IL-27 suprimiram linfócitos Th1 através da indução de células Tr1 produtoras de IL-10 após a infecção com T. cruzi. Em seguida, nós avaliamos se a IL-27 foi correlacionada com a proteção cardíaca durante a doença de Chagas. Nós observamos níveis séricos elevados de IL-27 tanto em pacientes com a forma clínica indeterminada ou cardíaca leve, enquanto pacientes com cardiomiopatia moderada ou grave produziram níveis reduzidos de IL-27. Neste estudo, nós descrevemos um novo mecanismo regulador desempenhado por macrófagos produtores de IL-27 no controle da miocardite induzida por T. cruzi. Macrófagos produtores de IL-27 podem suprimir processos inflamatórios desencadeados por linfócitos Th1, os principais vilões na doença de Chagas.
IL-27 is a heterodimeric cytokine produced by macrophages and dendritic cells known to induce IL-10-producing Tr1 cells and to regulate Th1, Th2, and Th17 lymphocytes, depending on the underlying disease. Because the infection caused by Trypanosoma cruzi normally induces myocarditis mirrored by an outstanding migration of Th1 cells to the heart tissue, we analyzed the regulatory role of IL-27 in this inflammatory condition. We firstly verified that IL-27 was promptly induced by in vitro T. cruzi-infected spleen cells. To generate a robust myocarditis coordinated by Th1 lymphocytes, we polarized lymphocytes to a Th1 pattern by infecting mice in the absence of Th17-related molecules (IL-17R-/-, IL-23-/-, and IL-6-/- mice). As expected, an impressive cardiac inflammation and damage was observed in the absence of Th17-related molecules, leading IL-17R-/-, IL-23-/-, and IL-6-/- mice to the premature death, precisely and notably by inducing an exuberant Th1 migration to the heart tissue via CXCL9 and CXCL10 chemokines. To explore the mechanisms by which IL-27 controls T. cruzi-induced myocarditis, we found a striking recruitment of IL-27-producing macrophages to the heart tissue mediated by increased levels of CCL3 and CCL4 chemokines in the absence of Th17-associated molecules. To gain further insights into the receptors required to IL-27 production, we observed that bone marrow-derived macrophages from TLR4-/-, TLR9-/-, and NLRP3-/- mice completely abolished IL-27 production after in vitro T. cruzi infection, while TLR2 was dispensable. We also verified that IL-27-producing macrophages supressed Th1 lymphocytes by inducing IL-10-producing Tr1 cells after T. cruzi infection. We next assessed whether IL-27 was correlated to cardiac protection during Chagas Disease. We observed augmented serum levels of IL-27 in either patients with indeterminate (asymptomatic) form or mild cardiac form, whereas patients with moderate or severe cardiomyopathy were poor producers of IL-27. Here, we described a novel regulatory mechanism developed by IL-27-producing macrophages in the control of T. cruzi-induced myocarditis. IL-27-producing macrophages can suppress inflammatory processes caused by Th1 lymphocytes, the bona fide culprits of Chagas Disease.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
18

Grizzo, Andréia [UNESP]. "Cardiomiopatia dilatada em pediatria: proposta de protocolo para diagnóstico e tratamento." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2017. http://hdl.handle.net/11449/151591.

Full text
Abstract:
Submitted by Andreia Grizzo null (grizzo.andreia@gmail.com) on 2017-09-12T01:10:55Z No. of bitstreams: 1 MESTRADO 11_09.pdf: 2257201 bytes, checksum: 16dbde33ba443c1645e05a71110959e4 (MD5)
Approved for entry into archive by Monique Sasaki (sayumi_sasaki@hotmail.com) on 2017-09-12T17:39:02Z (GMT) No. of bitstreams: 1 grizzo_a_me_bot.pdf: 2261723 bytes, checksum: 6c5484268fa35ad436d271ab196ecc86 (MD5)
Made available in DSpace on 2017-09-12T17:39:02Z (GMT). No. of bitstreams: 1 grizzo_a_me_bot.pdf: 2261723 bytes, checksum: 6c5484268fa35ad436d271ab196ecc86 (MD5) Previous issue date: 2017-06-09
INTRODUÇÃO: Cardiomiopatia é uma alteração do miocárdio em que o músculo do coração é estruturalmente e/ou funcionalmente anormal, na ausência de doença de artérias coronárias, hipertensão arterial, doenças valvares e cardiopatias congênitas. A Cardiomiopatia dilatada é o tipo mais frequente na faixa etária pediátrica, caracterizando-se por apresentar dilatação do ventrículo esquerdo com disfunção sistólica na ausência de condições de carga anormais, com incidência de aproximadamente 0,57 casos/100.000 habitantes ao ano e maior prevalência no sexo masculino. Apresenta curso progressivo, elevado custo de tratamento e é a principal causa de transplante cardíaco em pediatria. Em cinco anos de acompanhamento, aproximadamente 2,5% evoluem com morte súbita e 29% tem indicação de transplante cardíaco. A etiologia ao diagnóstico é pouco conhecida, permanecendo a causa idiopática como a mais frequente, incluindo entre elas causas genéticas e familiares não identificadas, seguida das miocardites. O diagnóstico é baseado em sintomas de insuficiência cardíaca congestiva (ICC) ou alterações em exames de imagem na ausência de sinais de ICC. O exame complementar mais importante é o ecocardiograma com doppler colorido que permite a avaliação da dilatação do VE, fração de ejeção do VE (FEVE) <55% e/ou hipocinesia de VE. O tratamento na fase aguda da doença deve ser baseado na classificação hemodinâmica, sendo utilizados inibidores da enzima de conversão da angiotensina (IECA), betabloqueadores, diuréticos e drogas inotrópicas positivas, principalmente nos casos de descompensação clínica mais grave. OBJETIVO: Padronizar um protocolo para o diagnóstico e tratamento da cardiomiopatia dilatada na faixa etária pediátrica de acordo com nossa realidade institucional, baseado nas melhores evidências disponíveis na literatura. METODOLOGIA:Estudo de revisão da literatura realizado nas principais fontes: Pubmed, Embase, LILACS, Cochrane e Uptodate; priorizando os publicados nos últimos 10 anos. RESULTADO:Há poucos estudos sobre o diagnóstico e tratamento de cardiomiopatia dilatada em pediatria com bom nível de evidência. Um algoritmo para o diagnóstico e tratamento baseado nas melhores evidências disponíveis na literatura e nas condições existentes em nosso serviço foi construído e será disponibilizado junto aos médicos responsáveis pelo atendimento aos pacientes pediátricos com diagnóstico de cardiomiopatia dilatada. CONCLUSÃO: A utilização de protocolo poderá proporcionar a otimização dos recursos hospitalares utilizados para o diagnóstico e o tratamento de cardiomiopatia dilatada com aumento do diagnóstico precoce e instituição do tratamento mais adequado.
INTRODUTION: Cardiomyopathy is a myocardial disorder in which the heart muscle is structurally and/or functionally abnormal, in the absence of coronary artery disease, arterial hypertension, valvular heart disease and congenital heart disease. Dilated Cardiomyopathy is the most common type in the pediatric age group, characterized by a dilation of the left ventricle with systolic dysfunction in the absence of abnormal loading conditions, with an incidence of approximately 0.57 cases/100,000 inhabitants per year and higher prevalence in the male gender. It is a progressive disease, with a high cost of treatment and is the major cause of heart transplantation in pediatrics. In five years of following up, nearly 2.5% evolve with sudden death and 29% have an indication for heart transplantation. The etiology to diagnosis is little known, and the idiopathic cause remains the most frequent one, including among them unidentified genetic and familial causes, followed by myocarditis. The diagnosis is based on symptoms of congestive heart failure (HF), or changes in imaging tests, in the absence of signs of HF. The most important complementary exam is the color Doppler echocardiography, which allows an assessment of the LV dilation, Left Ventricular ejection fraction (LVFE) < 55% and/or LV hypokinesis. Treatment in the acute phase of the disease should be based on hemodynamic classification, using angiotensin-converting enzyme (ACE) inhibitors, beta-blockers, diuretics and positive inotropic drugs, especially in cases of more severe clinical decompensation. OBJECTIVE: To standardize a protocol for dilated cardiomyopathy diagnosis and treatment in the pediatric age group according to our institutional reality based on the best evidence available in the literature. METHODOLOGY:A revision of the literature performed in the main sources: Pubmed, Embase, LILACS, Cochrane and Uptodate; prioritizing those published in the last 10 years. RESULT:There are a few studies on dilated cardiomyopathy diagnosis and treatment in pediatrics with good level of evidence. An algorithm for diagnosis and treatment based on the best evidence available in the literature and in the conditions existing in our service was built and will be make available to physicians in charge of the care of pediatric patients diagnosed with dilated cardiomyopathy. CONCLUSION: The use of protocol may provide the optimization of hospital resources used for the diagnosis and treatment of dilated cardiomyopathy with increased early diagnosis and the institution of the most appropriate treatment.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
19

PERUZZI, MARIANGELA. "Terapia cellulare e ingegneria tissutale nelle patologie ischemiche del miocardio: creazione di un miocardio artificiale per la rigenerazione cardiaca." Doctoral thesis, Università degli Studi di Roma "Tor Vergata", 2009. http://hdl.handle.net/2108/1000.

Full text
Abstract:
La terapia rigenerativa cellulare ha attirato in questi ultimi anni un'attenzione sempre maggiore da parte dei ricercatori; numerosi studi, pre-clinici e clinici hanno messo in evidenza come questo tipo di approccio terapeutico abbia le potenzialità per far recuperare la funzionalità cardiaca compromessa. Tuttavia, i risultati dei primi trials clinici hanno dato sinora risultati controversi. E' stato dimostrato che le cellule staminali adulte, sia che esse originino dal tessuto muscolare che dal midollo osseo, non si differenziano in cardiomiociti in grado di migliorare la funzionalità cardiaca. Dati recenti suggeriscono l'esistenza di cellule staminali cardiache residenti nel cuore adulto, con potenzialità di differenziamento verso i vari tipi cellulari presenti nel cuore (cardiomiociti, cellule endoteliali, cellule muscolari lisce). Le cellule staminali cardiache rappresentano l'opzione più promettente per la terapia rigenerativa cardiaca: infatti, esse non comportano problematiche di tipo etico né tantomeno complicanze di natura immunologica come le cellule staminali embrionali. Recentemente un gruppo di ricercatori ha isolato con successo cellule staminali cardiache (CSCs) da frammenti bioptici endomiocardici umani, espandendole in vitro per diverse generazioni e conservandone le potenzialità differenziative in cardiomiociti, cellule endoteliali e cellule muscolari lisce.Purtoppo la terapia cellulare, in generale, soffre ancora di limitazioni correlate alla variabilità dell'engrafment cellulare e all'alta percentuale di morte per apoptosi che fa seguito al trapianto (circa 80%). Inoltre, questo tipo di approccio risulta inadeguato o quantomeno insufficiente in caso di lesioni infartuali di notevoli dimensioni. Parallelamente, la ricerca nel campo dell'ingegneria tissutale applicata alla patologia cardiaca ha compiuto notevoli progressi negli ultimi anni e numerosi studi in vivo e in vitro ne attestano le notevoli potenzialità terapeutiche. Sono state infatti recentemente sviluppate, tecniche di bio-ingegneria che prevedono l'incorporazione delle cellule staminali in matrici biodegradabili con formazione di biocomplessi, al fine di migliorare la sopravvivenza e la differenziazione delle cellule staminali stesse in vivo. Tali costrutti incorporano gli elementi cellulari in una struttura tridimensionale che può essere utilizzata per sostituire l'area di miocardio danneggiata in una maniera più fisiologica ed efficace: infatti, le matrici a base di collagene sono in grado di reintegrare la matrice extracellulare cardiaca danneggiata a seguito dell'insulto ischemico. Tuttavia non sono stati ancora identificati i biocomplessi matrice/cellula staminale più adeguati. La nostra ipotesi è che le cellule staminali cardiache autologhe possano rappresentare la scelta più efficace e realistica da utilizzare per la creazione di biocomplessi. La possibilità di mettere a confronto, l'attività biologica delle CSCs, con quella di altri tipi di cellule staminali adulte (sulle quali sono già stati condotti numerosi studi pre-clinici e clinici), dovrebbe definitivamente individuare e caratterizzare i vantaggi e gli svantaggi del migliore biocomplesso applicabile nella pratica clinica. La creazione di un modello sperimentale animale ottimale e la messa a punto di protocolli diagnostici per il monitoraggio in vivo del comportamento delle cellule staminali servirà come punto di partenza per la realizzazione di studi pre-clinici in animali di grande taglia e di studi clinici di fase I-II.
Cell therapy for regeneration, has received extensive attention and the accumulated evidence from both pre-clinical and clinical studies suggests that it has the potential to restore heart function. However, the results from first clinical trials are mixed, with benefits ranging from absent to transient and, at most, marginal. These studies indicate that adult stem cells, whether muscular or bone marrow-derived, fail to generate new cardiomyocytes, capable to improve cardiac function. Emerging evidence suggests that several subpopulations of resident cardiac stem cells (CSCs) have the ability to differentiate into cardiac myocytes, vascular smooth muscle and endothelial cells. CSCs represent a logical source to exploit in cardiac regeneration therapy bacause, unlike other adult stem cells, they are likely to be intrinsecally programmed to generate cardiac tissue in vitro and to increase cardiac tissue viability in vivo. In addition, autologous CSCs can be employed avoiding ethical and immunological problems associated with the use of embryonic stem cells. Recently, a group of our network has successfully isolated CPCs/CSCs from small biopsies of human myocardium and expanded them ex vivo trough several generations without loosing differentiation potential into cardiomyocytes and vascular cells, bringing autologous transplantation of cardiac stem cells closer to clinical translation. However cell therapy in general suffers limitatations related to variable cell retention, survival and significant cell death or apoptosis, early after implantation in the diseased myocardium. Furthermore, cell transplantation may not always be suitable for catastrophic events like large myocardial damage. For this reason, hybrid therapies that incorporate tissue engineering are being developed as potentially new therapeutic approaches for repair of myocardial tissue. Tissue engineering (TE) involves seeding a biodegradable scaffold with cells that grow into morphologically recognizable tissue both in vitro and in vivo. Recent advances in cell culture and TE have facilitated the development of suitable cell-engineered biodegradable grafts. The optimal biomaterials and cell types, however, have not been identified. Our hypothesis is that autologous cardiac stem cells could represent the most efficient and reliable cell type to be used for an hybrid therapy (tissue engineering/stem cells) to restore myocardial function in ischemic myocardial desease. TE joints the physical replacement of the diseased structure with new cardiac tissue built from a biodegradable scaffold, with the regenerating activity of the optimal cell types. A bioengineered tissue graft (biocomplex) would be the ideal treatment to repair cardiac ischemic diseases. The possibility to compare the biological activity of the CSCs with other adult SCs, should definitely individuate and characterize the advantages and disadvantages of the best clinical applicable biocomplex. Moreover, the creation of the appropriate animal model and the realization of diagnostic protocols aimed to monitor the in vivo cell fate, will be used as pre-clinical background for large animals and phase I-II clinical studies.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
20

Vázquez, Oliva Gabriel. "El síndrome coronario agudo: tendencias en la magnitud del problema, en el manejo hospitalario y en la aparición de complicaciones en un estudio de base poblacional, y mejoras en las estrategias de prevención individual." Doctoral thesis, Universitat de Girona, 2019. http://hdl.handle.net/10803/670170.

Full text
Abstract:
Acute myocardial infarction incidence rates are very high in those over 74, with a tendency to decrease in recent years in men and are always higher in men than in women. Mortality rates over the age of 74 are very high. 66% and 88% of fatal AMI cases occurred in men and women, respectively, older than 74 years. The 28-day in-hospital case-fatality reaches 65% above 85 years. 70% of fatal AMIs are out-of-patients. Plasma albumin is independently and inversely associated with the risk of a coronary event, whereas neither vitamin D nor the values of ApoB, ApoA1, or their quotient are independently associated with the risk of a coronary event. The prediction of coronary risk according to REGICOR score is improved with plasma albumin levels and correctly reclassifies the population, especially moderate-risk patients.
Les taxes d'incidència d'IAM son molt elevades en majors de 74 anys, amb tendència a la reducció en els últims anys en homes i son sempre superiors en homes que en dones. Les taxes de mortalitat en majors de 74 anys son molt elevades. El 66-88% dels casos mortals es donen en aquesta última franja d’edat. La letalitat poblacional a 28 dies arriba al 65% per sobre dels 85 anys. El 70% dels IAM mortals son extrahospitalaris. L’albúmina plasmàtica s’associa independentment i de forma inversa al risc de patir un esdeveniment coronari, en canvi ni la vitamina D ni els valors d’ApoB, ApoA1 o el seu quocient s’associen independentment al risc de patir un esdeveniment coronari. La predicció de risc coronari segons la funció REGICOR es veu millorada amb l’albúmina plasmàtica i reclassifica correctament a la població, especialment, als pacients de risc moderat.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
21

Baron, Monique Andrade. "Análise das metaloproteinases de matriz e seus inibidores no tecido cardíaco de pacientes com cardiomiopatia chagásica crônica." Universidade de São Paulo, 2015. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/5/5146/tde-23092015-112921/.

Full text
Abstract:
A Cardiomiopatia Chagásica Crônica (CCC) é uma cardiopatia dilatada inflamatória caracterizada por remodelamento cardíaco, uma miocardite rica em células T e macrófagos, hipertrofia e fibrose. Essa acomete 30% dos pacientes infectados com Trypanossoma cruzi (T. cruzi). Os pacientes com CCC apresentam uma pior sobrevida e prognóstico quando comparados com pacientes portadores de cardiomiopatia de etiologia não inflamatória, como a cardiomiopatia dilatada idiopática (CDI). No processo de remodelamento cardíaco, ocorre uma reestruturação da matriz extracelular (MEC), mediada em grande parte por proteínas como as enzimas proteolíticas, metaloproteinases da matriz (MMPs) e seus inibidores específicos (TIMPs), sendo que a alteração e/ou atividade de algumas dessas enzimas em particular está relacionado com as doenças cardiovasculares. Dentro deste contexto, a hipótese deste trabalho é a de que o perfil da expressão e atividade das MMPs e de seus inibidores TIMPs na CCC será distinto do encontrado na CDI. Foi avaliado por qRT-PCR a expressão gênica e por \"Western blotting\" a expressão proteica das MMPs: -1, -2, -3, -8, -9, -12-13 e EMMPRIN e dos seguintes inibidores TIMPs: -1, -2, -3, -4 e RECK e atividade da MMP-2 e -9 por zimografia, em amostras de miocárdio (ventrículo esquerdo) de pacientes com CCC, pacientes com CDI e doadores de órgãos, obtidos durante o procedimento de transplante. Embora algumas das alterações da expressão das MMPs, TIMPs, e RECK tenham sido compartilhadas com a CDI, observamos que os pacientes com CCC apresentam o aumento da atividade da MMP-2 e MMP-9 e aumento exclusivo da proteína MMP-9. Analisamos através da razão entre a atividade da MMP-2 e MMP-9 com a expressão proteica dos inibidores TIMPs e RECK, observamos o aumento da atividade da MMP-2 e MMP-9 e a diminuição dos TIMPs: -1, -2, -3 e -4 e TIMPs -1, -2 e -3, respectivamente em pacientes com CCC, ocasionando um desequilíbrio entre sua ativação e inibição o que contribui com o remodelamento do miocárdio. Também foi avaliado a fração de colágeno intersticial por Picrosirius Red, observamos que o aumento de colágeno em pacientes com CCC e CDI, o que indica que o aumento da atividade da MMP-2 e MMP-9 está modulando a síntese, conformação e organização do colágeno, contribuindo com a fibrose em pacientes com CCC. Com objetivo de verificar se estas MMPs e seus inibidores estariam sob-regulação pós-transcricional, realizamos análise in silico e identificamos 8 microRNAs (miR): miR-21, miR-29- 5p, miR-146a-5p, miR-155-5p, miR-188-5p, miR-214-3p, miR-491-5p e miR885-5p e analisamos suas expressões por qRT-PCR, mas não observamos correlação com as MMPs e seus inibidores, sugerindo que estas proteínas não estão sob regulação pós-transcricional pelos miRs analisados. Em conjunto, nossos resultados sugerem que a expressão diferencial de MMPs e seus inibidores TIMPs estudados contribuem com a fibrose, remodelamento do miocárdio e disfunção cardíaca, observado em pacientes com CCC. Desta forma, este trabalho pode ajudar na elucidação dos mecanismos de desenvolvimento da patogênese da doença de Chagas
Chronic Chagas Cardiomyopathy (CCC) is an inflammatory dilated cardiomyopathy characterized by cardiac remodeling, a myocarditis rich in T cells and macrophages, hypertrophy and fibrosis. This affects 30% of patients infected with Trypanosoma cruzi (T. cruzi). Patients with CCC have a poorer prognosis and survival when compared with cardiomyopathy patients with non-inflammatory etiology, such as idiopathic dilated cardiomyopathy (IDC). In cardiac remodeling process, there is a restructuring of the extracellular matrix (ECM), largely mediated by proteins such as proteolytic enzymes, matrix metalloproteinases (MMPs) and their specific inhibitors (TIMPs). The alteration and/or activity of some these particular enzymes is associated with cardiovascular disease. Taking this into account, the hypothesis of this study is that the expression profile and activity of MMPs and their TIMPs inhibitors in the CCC will be different from those found in IDC. The gene expression was evaluated by qRT-PCR, the MMP protein expression: -1, -2, -3, -8, -9, -12-13 and EMMPRIN by \"Western blotting\" and the following TIMP inhibitors: -1 , -2, -3, -4 and RECK and MMP-2 and -9 activity by zymography, in myocardial samples (left ventricle) of CCC and IDC patients and organ donors (Control) obtained upon transplantation. Although some of these changes in the expression of MMPs, TIMPs and RECK were shared with the IDC, we observed that patients with CCC have increased MMP-2 and MMP-9 activity and exclusive increase in MMP-9 protein. Through the ratio of MMP-2 and MMP-9 activity with protein expression of TIMPs and RECK inhibitors, we found that the increase in MMP-2 and MMP-9 activity and the decrease in TIMP: -1, -2, -3, and -4 and TIMP -1, -2 and -3, respectively, in myocardial samples of CCC patients causes an imbalance in their activation and inhibition, contributing to the myocardium remodeling. The fraction of interstitial collagen as stained by Picrosirius Red, indicates increase in collagen in patients with CCC and IDC, indicating that the increase of MMP-2 and MMP-9 activity is modulating the synthesis and conformation of collagen organization, contribute to fibrosis in patients with CCC. Aiming to verify whether these MMPs and their inhibitors would be under post-transcriptional regulation, we performed in silico analysis and it was identified 8 microRNAs (miR): miR-21, miR-29-5p, miR-146a-5p, miR-155-5p , miR-188-5p, miR-214-3p, miR-491-5p and miR885-5p, but no correlation was found with the MMPs and their inhibitors, suggesting that these proteins are not under post-transcriptional regulation by miRs analyzed. Together our results suggest that differential expression of MMPs and their TIMPs inhibitors studied contribute to fibrosis, myocardial remodeling and cardiac dysfunction observed in patients with CCC. Thus, this work may help in elucidating the development of mechanisms of the pathogenesis of Chagas disease
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
22

Silva, Isaac Azevedo. "Avaliação dos efeitos da anestesia peridural torácica sobre as alterações miocárdicas associadas à morte encefálica: estudo experimental." Universidade de São Paulo, 2013. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/5/5156/tde-08082013-154929/.

Full text
Abstract:
INTRODUÇÃO: Atualmente, a maior limitação ao transplante cardíaco, em todo o mundo, é a escassez de doadores cujo número está sempre aquém do número de pacientes portadores de doença cardíaca terminal, e esse hiato fica ainda maior pelo fato de cerca de 25 % dos corações doados não serem utilizados, por estarem acometidos por acentuada disfunção. A descarga catecolaminérgica associada à morte encefálica poderia ser um dos elementos implicados nesta disfunção. Assim, intervenções terapêuticas com intuito de minimizar o exacerbado estímulo simpático visam, em última instância, ampliar a oferta de órgãos para o transplante. OBJETIVOS: Investigar a hipótese de que a anestesia peridural torácica seja capaz de bloquear a tempestade autonômica inerente à morte encefálica por hipertensão intracraniana aguda, minimizando as alterações hemodinâmicas, reduzindo a resposta inflamatória e, por conseguinte, melhorando a condição do enxerto. MÉTODOS: Ratos Wistar machos (250-350 g) anestesiados (isoflurano 5 %) e monitorados continuamente para o registro da pressão arterial média foram submetidos à inserção de cateter no espaço peridural em nível torácico e, em seguida, submetidos à morte encefálica por hipertensão intracraniana aguda pela xxi insuflação de um cateter de Fogarty® introduzido por trepanação. Os animais (n = 28) foram alocados em 4 grupos: grupo salina - infusão de 20 uL de solução salina pelo cateter peridural antes da indução da morte encefálica; grupo bupi-pré - infusão de 20 uL de solução de bupivacaína a 0,5 % pelo cateter peridural, antes da indução da morte encefálica; grupo bupi-20 - infusão de 20 uL de solução de bupivacaína a 0,5 % pelo cateter peridural 20 minutos após a indução da morte encefálica; grupo bupi-60 - infusão de 20 ?L de solução de bupivacaína a 0,5 % pelo cateter peridural 60 minutos após a indução da morte encefálica. Após 6 horas os animais foram submetidos à eutanásia por exsanguinação. Foram realizadas dosagens séricas e no tecido cardíaco das citocinas interleucina (IL)-1beta e fator de necrose tumoral (TNF)-alfa pelo método de ELISA. As moléculas de adesão endoteliais, vascular adhesion molecule (VCAM)-1 e intercellular adhesion molecule (ICAM)-1, proteínas envolvidas no processo de apoptose, Bcl-2 e caspase-3, e a alfa-actina foram avaliadas no tecido miocárdico por técnica imunohistoquímica. Cortes longitudinais do coração foram corados com hematoxilina/eosina e avaliados quanto à presença de edema, infiltrado leucocitário e congestão vascular. Contagens totais de leucócitos circulantes foram realizadas antes da indução da morte encefálica e 3 e 6 horas após. RESULTADOS: Logo após a insuflação do cateter de Fogarty® todos animais evoluíram com sinais clínicos de morte encefálica: midríase bilateral fixa e ausência de reflexo corneano. O aumento súbito e efêmero da pressão arterial foi observado em todos os animais, à exceção do grupo que recebeu a bupivacaína previamente à indução da morte encefálica (grupo bupi-pré) (p<0,05). Houve acentuada e progressiva leucopenia em todos os grupos. As citocinas IL-1beta, TNF-alfa, tanto no soro quanto no miocárdio, não apresentaram diferenças significativas entre os grupos. As moléculas de adesão VCAM-1 e ICAM-1, as proteínas Bcl-2 e caspase-3, a alfa-actina, bem como a análise histológica do miocárdio não apresentaram diferenças significativas entre os grupos. CONCLUSÕES: A anestesia peridural torácica foi efetiva em bloquear o pico hipertensivo associado à morte encefálica. Contudo, tal bloqueio não se correlacionou a alterações na concentração de citocinas, expressão de moléculas de adesão, expressão de proteínas envolvidas com o processo apoptótico e alfa-actina, e alterações histológicas e do leucograma. Portanto, a tempestade autonômica não parecer ser a responsável pela ativação da resposta inflamatória e, em última instância, pela disfunção miocárdica associada à morte encefálica
BACKGROUND: Currently, the main limitation to cardiac transplantation, worldwide, is the shortage of donors whose number is always smaller than the number of patients with terminal heart disease, and this gap is even greater because about 25 % of donated hearts are not used due to severe dysfunction of unknown cause. Brain-death associated catecholaminergic storm may be implicated in this dysfunction. Thus, therapeutic interventions aiming to reduce the sympathetic stimulation result, ultimately, in an increase in the number of organs for transplantation. OBJECTIVES: To investigate the hypothesis that thoracic epidural anesthesia is capable of blocking the sympathetic discharge inherent to brain death, by acute intracranial hypertension, minimizing hemodynamic changes, and reducing the inflammatory response improving, therefore, the graft outcome. METHODS: Male Wistar rats (250 - 350 g) anesthetized (5 % isoflurane) and continuously monitored to record mean arterial pressure, underwent insertion of a catheter into the epidural space, at the thoracic level. Brain death was induced by acute intracranial hypertension by inflating an intracranially inserted Fogarty catheter. The animals (n = 28) were divided into 4 groups: saline group - infusion of 20 uL of saline through the epidural catheter before induction of brain death; pre-bup group - infusion of 20 uL of bupivacaine through epidural catheter before induction of brain death; bup-20 group - infusion of 20 uL of bupivacaine through epidural catheter 20 min after induction of brain death; bup-60 group - infusion of 20 uL of bupivacaine through epidural catheter 60 min after induction of brain death. After 6 h the animals were exsanguinated. Serum and cardiac tissue concentrations of cytokines, interleukin (IL)-1beta and tumor necrosis factor (TNF)-alfa, were performed by ELISA. The endothelial adhesion molecules, vascular adhesion molecule (VCAM)-1 and intercellular adhesion molecule (ICAM)-1, proteins involved in apoptosis, Bcl-2 and caspase-3, and ?-actin were evaluated in myocardial tissue by immunohistochemistry. Longitudinal sections of the heart were stained with hematoxylin/eosin and evaluated for the presence of edema, vascular congestion and leukocyte infiltration. White blood cell counts were obtained prior to induction of brain death, 3 and 6 h thereafter. RESULTS: Clinical signs of brain death, fixed dilated pupils and absence of corneal reflex, were observed immediately after catheter insuflation. The sudden increase in mean arterial pressure was observed in all animals except in those receiving bupivacaine prior to brain death induction (pre-bup) (p<0.05). There was a marked and progressive leukopenia in all groups. Cytokine levels, IL-1beta and TNF-alfa, in serum and cardiac tissue, showed no significant differences among groups. Adhesion molecules, VCAM-1 and ICAM-1, the proteins, Bcl-2, caspase-3 and ?-actin, and the histological analysis of the myocardium showed no significant differences among groups. CONCLUSIONS: The thoracic epidural anesthesia was effective to block the hypertensive peak associated with brain death. However, this blockage does not correlate to changes in the levels of cytokines, expression of adhesion molecules and expression of apoptosis-linked proteins, and alfa-actin. Furthermore, no changes in histological analysis and white blood cell counts were observed. The autonomic storm does not seem to be responsible for the activation of the inflammatory response and, ultimately, for the myocardial dysfunction associated with brain death
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
23

Bastos, Avelino 1952. "Isquemia miocardica e cardiopatia chagasica." [s.n.], 1994. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/310536.

Full text
Abstract:
Orientador : Luiz A. K. Bittencourt
Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciencias Medicas
Made available in DSpace on 2018-07-19T04:25:06Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Bastos_Avelino_D.pdf: 2631154 bytes, checksum: 9233285d7d051056bb10d316a456b9e1 (MD5) Previous issue date: 1994
Resumo: O objetivo do trabalho é analisar a ocorrência de isquemia miocárdica na cardiopatia chagásica crbnica. Cinquenta e dois pacientes portadores da forma cronica da doença de Chagas, submetidos ao teste de esforço, que apresentaram testes sugestivos de isquemia miocárdica, foram comparados com 21 pacientes chagásicos que apresentaram resultados normais. Foram analisados 24 paràmetros, que poderiam influenciar no resultado...Observação: O resumo, na integra, podera ser visualizado no texto completo da tese digital
Abstract: The present study analyzed the frequency of myocardial ischemia in individuaIs with chronic chagasic cardiomyopathy. Fifty-two patients with chronic Chagas' disease who had exercise test results indicative of myocardial ischemia were compared with 21 patients having Chagas' disease but whose test results were normal. Twenty -four parameters which could influence the results "'lere analyzed...Note: The complete abstract is available with the full electronic digital thesis or dissertations
Doutorado
Doutor em Medicina
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
24

Grizzo, Andréia. "Cardiomiopatia dilatada em pediatria proposta de protocolo para diagnóstico e tratamento /." Botucatu, 2017. http://hdl.handle.net/11449/151591.

Full text
Abstract:
Orientador: Rossano César Bonatto
Resumo: INTRODUÇÃO: Cardiomiopatia é uma alteração do miocárdio em que o músculo do coração é estruturalmente e/ou funcionalmente anormal, na ausência de doença de artérias coronárias, hipertensão arterial, doenças valvares e cardiopatias congênitas. A Cardiomiopatia dilatada é o tipo mais frequente na faixa etária pediátrica, caracterizando-se por apresentar dilatação do ventrículo esquerdo com disfunção sistólica na ausência de condições de carga anormais, com incidência de aproximadamente 0,57 casos/100.000 habitantes ao ano e maior prevalência no sexo masculino. Apresenta curso progressivo, elevado custo de tratamento e é a principal causa de transplante cardíaco em pediatria. Em cinco anos de acompanhamento, aproximadamente 2,5% evoluem com morte súbita e 29% tem indicação de transplante cardíaco. A etiologia ao diagnóstico é pouco conhecida, permanecendo a causa idiopática como a mais frequente, incluindo entre elas causas genéticas e familiares não identificadas, seguida das miocardites. O diagnóstico é baseado em sintomas de insuficiência cardíaca congestiva (ICC) ou alterações em exames de imagem na ausência de sinais de ICC. O exame complementar mais importante é o ecocardiograma com doppler colorido que permite a avaliação da dilatação do VE, fração de ejeção do VE (FEVE) <55% e/ou hipocinesia de VE. O tratamento na fase aguda da doença deve ser baseado na classificação hemodinâmica, sendo utilizados inibidores da enzima de conversão da angiotensina (IECA), betabloqueadore... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)
Abstract: INTRODUTION: Cardiomyopathy is a myocardial disorder in which the heart muscle is structurally and/or functionally abnormal, in the absence of coronary artery disease, arterial hypertension, valvular heart disease and congenital heart disease. Dilated Cardiomyopathy is the most common type in the pediatric age group, characterized by a dilation of the left ventricle with systolic dysfunction in the absence of abnormal loading conditions, with an incidence of approximately 0.57 cases/100,000 inhabitants per year and higher prevalence in the male gender. It is a progressive disease, with a high cost of treatment and is the major cause of heart transplantation in pediatrics. In five years of following up, nearly 2.5% evolve with sudden death and 29% have an indication for heart transplantation. The etiology to diagnosis is little known, and the idiopathic cause remains the most frequent one, including among them unidentified genetic and familial causes, followed by myocarditis. The diagnosis is based on symptoms of congestive heart failure (HF), or changes in imaging tests, in the absence of signs of HF. The most important complementary exam is the color Doppler echocardiography, which allows an assessment of the LV dilation, Left Ventricular ejection fraction (LVFE) < 55% and/or LV hypokinesis. Treatment in the acute phase of the disease should be based on hemodynamic classification, using angiotensin-converting enzyme (ACE) inhibitors, beta-blockers, diuretics and positive ino... (Complete abstract click electronic access below)
Mestre
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
25

Linsalata, Mariateresa. "Il ruolo della risonanza magnetica nello studio delle miocarditi." Bachelor's thesis, Alma Mater Studiorum - Università di Bologna, 2014. http://amslaurea.unibo.it/7971/.

Full text
Abstract:
La Risonanza Magnetica (RM) è una tecnica affidabile, avanzata e molto diffusa per lo studio di tutti gli organi del corpo umano. Essa ha reso possibile la valutazione completa del cuore dando la possibilità di studiare in modo estremamente preciso la morfologia, la funzione e la fisiopatologia del cuore portando ad una diagnosi completa e sensibile a molte patologie cardiache. Una di queste, che oggigiorno necessita di una combinazione diagnostica che solo la risonanza magnetica può dare, è la miocardite.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
26

Parra, Morales Víctor Manuel. "Estudio del mecanismo del precondicionamiento del miocardio inducido por ejercicio en el perro. Participación del canal de potasio mitocondrial sensible a ATP, Ión calcio y NADPH oxidasa." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2016. http://hdl.handle.net/10803/401759.

Full text
Abstract:
BACKGROUND. We previously showed that exercise induces early and late preconditioning on the myocardial infarct size in dogs, and that the early preconditioning is mediated by activation of NADPH oxidase and by mitochondrial adenosine triphosphate-sensitive potassium channels (mitoKATP). HYPOTHESES AND OBJECTIVES. In a first stage we studied if late preconditioning by exercise is also mediated through these mitoKATP channels. We then approached our main objective, if the increase in Ca2+ inflow to the cell during exercise triggers early and late preconditioning on the infarct size in dogs, independent of its hemodynamic effects, based on the intracoronary administration of Ca2+ induces preconditioning, and that exercise enhances the Ca2+ inflow to the cell. In parallel, we studied whether this increase in Ca2+ inflow is also responsible for the activation of NADPH oxidase during early preconditioning. METHODS. A total of 202 dogs were surgically instrumented and trained to run on a treadmill, and then randomly assigned to one of three experimental protocols: 1) effect of blocking the mitoKATP channel with 5 hydroxydecanoate (5HD) in the late preconditioning by exercise; 2) effect of blocking sarcolemmal L-type Ca2+ channel channel with a low dose of verapamil on early and late preconditioning by exercise; 3) effect of verapamil on NADPH oxidase activation in early exercise preconditioning. RESULTS. Exercise reduced myocardial infarct size by 76% and 52-56% (early and late protection respectively, P <0.05 vs control), late preconditioning was abolished by 5HD administration, and both early and late preconditioning were abolished by a single low dose of verapamil given before exercise. This dose of verapamil did not modify the effect of exercise on metabolic and hemodynamic parameters. In addition, verapamil blocked the activation of NADPH oxidase during early preconditioning. Exercise did not induce myocardial ischemia, there were no hemodynamic differences between the groups during periods of ischemia and reperfusion, and the effects were independent of the collateral flow to the ischemic region. CONCLUSIONS. Late preconditioning is mediated by mitoKATP channels, early and late preconditioning is triggered, at least in part, by Ca2+ inflow increase to the cell during exercise and, during the early protection, is mediated by NADPH oxidase activation.
ANTECEDENTES. Recientemente demostramos que el ejercicio físico induce precondicionamiento precoz y tardío sobre el tamaño del infarto del miocardio en el perro, y que el precoz está mediado por activación de NADPH oxidasa y por canales de potasio mitocondriales sensibles a ATP (mitoKATP). HIPÓTESIS Y OBJETIVO. En una primera etapa estudiamos si estos canales mitoKATP participan también del precondicionamiento tardío por ejercicio. Posteriormente abordamos nuestro objetivo principal, si el aumento del ingreso de Ca2+ a la célula durante el ejercicio inicia precondicionamiento precoz y tardío sobre el tamaño del infarto en el perro, independiente de sus efectos hemodinámicos, basado en que la administración intracoronaria de Ca2+ induce precondicionamiento, y que el ejercicio aumenta la entrada de Ca2+ a la célula. Paralelamente estudiamos si este aumento del ingreso de Ca2+ es también responsable de la activación de NADPH oxidasa durante el precondicionamiento precoz. METODOLOGÍA. Un total de 202 perros fueron instrumentados quirúrgicamente y entrenados a correr en una cinta ‘sin fin’, para luego asignarlos aleatoriamente a alguno de los tres protocolos experimentales: 1) efecto del bloqueo del canal mitoKATP con 5 hidroxidecanoato (5HD) en el precondicionamiento tardío por ejercicio; 2) efecto del bloqueo del canal de Ca2+ tipo-L del sarcolema con una dosis baja de verapamilo en el precondicionamiento precoz y tardío por ejercicio; 3) efecto de verapamilo en la activación de NADPH oxidasa en el precondicionamiento precoz por ejercicio. RESULTADOS. El ejercicio indujo protección precoz y tardía sobre el tamaño del infarto (reducción de 76% y 52-56%, precoz y tardía respectivamente, P<0.05 vs control), la protección tardía fue abolida por la administración de 5HD, y tanto la protección precoz como tardía fueron abolidas por la administración de una dosis baja y única de verapamilo previo al ejercicio precondicionante. Esta dosis de verapamilo no modificó el efecto del ejercicio en las variables metabólicas ni hemodinámicas. Además, verapamilo bloqueó la activación de NADPH oxidasa durante el precondicionamiento precoz. El ejercicio no indujo isquemia miocárdica, no hubo diferencias hemodinámicas entre los grupos de estudio durante los períodos de isquemia y reperfusión, y los efectos fueron independientes del flujo colateral a la región isquémica. CONCLUSIONES. El precondicionamiento tardío es mediado por los canales mitoKATP, el precondicionamiento precoz y tardío es iniciado, al menos en parte, por el aumento del ingreso de Ca2+ a la célula durante el ejercicio, y la protección precoz es mediada a su vez por la activación de NADPH oxidasa.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
27

Borrisser, Pairó Francesc. "Expressió miocardíaca d'IGF-1 i miostatina en donants hipertensos i amb consum excessiu d'alcohol. Relació amb el desenvolupament de miocardiopatia." Doctoral thesis, Universitat de Barcelona, 2019. http://hdl.handle.net/10803/668698.

Full text
Abstract:
Les miocardiopaties són malalties cardíaques d’etiologia molt diversa, entre les quals hi trobem la miocardiopatia hipertensiva i la miocardiopatia alcohòlica. La hipertensió arterial és una de les principals causes d’insuficiència cardíaca crònica. El consum crònic d’alcohol té efectes negatius sobre l’organisme: fetge, aparell digestiu, sistema neurològic i sistema cardiovascular. El dany cardíac causat per aquests factors (hipertensió i consum d’alcohol) està regulat per factors de creixement com l’insuline-like growth factor-1 (IGF-1) i la miostatina. En cas de dany miocardíac, el cor té mecanismes compensatoris per tal de revertir-lo. En aquesta tesi s’analitzaran els efectes de la hipertensió arterial i el consum crònic d’alcohol sobre l’expressió miocardíaca d’IGF-1 i miostatina. Per a l’execució d’aquesta tesi, es disposava de teixit cardíac de donants dividits en diferents grups (sans, amb hipertensió, amb consum crònic d’alcohol i amb altres causes de miocardiopatia). Es va estudiar l’expressió miocardíaca d’IGF-1 i de miostatina mitjançant immunohistoquímica per a cada grup de donants. El consum excessiu d’alcohol en pacients que no presenten dany miocardíac disminueix l’expressió d’IGF-1. Els donants afectats de miocardiopatia (hipertensiva o alcohòlica) presenten un augment en l’expressió de miostatina. Aquests resultats obren la porta a un objectiu terapèutic amb IGF-1 i miostatina per tal de controlar el dany cardíac causat per la hipertensió o el consum d’alcohol.
Cardiomyopathies are cardiac diseases of various causes, among them hypertensive cardiomyopathy and alcoholic cardiomyopathy. Arterial hypertension is one of the main causes of cardiac failure. Chronic alcohol consumption has negative effects in the body: liver, digestive system, neurological system and cardiac system. The cardiac damage caused by these factors (hypertension and alcohol consumption) is regulated by growth factors such as insuline-like growth factor-1 (IGF-1) and myostatin. In case of cardiac damage, the heart has some compensatory mechanisms to revert them. In this thesis the effects of arterial hypertension and chronic alcohol consumption on IGF-1 and myostatin cardiac expression. Cardiac tissue from donors was available (healthy, with hypertension, with alcohol consumption and with other causes of cardiomyopathy). Excessive alcohol consumption in patients without cardiac damage decreases IGF-1 expression. Myocardiac expression of IGF-1 and myostatin was studied for each group of donors. Donors affected by cardiomyopathy (hypertensive or alcoholic) presented an increase on myostatin expression. These results open the door to a therapeutic objective with IGF-1 and myostatin to control the cardiac damage caused by hypertension or alcohol consumption.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
28

Monguió, Tortajada Marta. "Immunomodulation by mesenchymal stem cells for myocardial regeneration: cellular mechanisms and extracellular vesicles." Doctoral thesis, Universitat Autònoma de Barcelona, 2018. http://hdl.handle.net/10803/666627.

Full text
Abstract:
Les respostes immunològiques descontrolades obstaculitzen la regeneració de teixits danyats i el transplantament d’òrgans, i provoquen al·lèrgies i trastorns autoimmunitaris, causant morbiditat i mortalitat. Un d’aquests casos és el dany causat per la isquèmia-reperfusió (IRI) que ocorre en un infart de miocardi (MI). El IRI provoca una intensa inflamació, que, tot i ser necessària per iniciar la neteja de les cèl·lules mortes i activar els mecanismes de reparació cardíaca, cal aturar a temps per minimitzar el dany tissular post-MI i el remodelat miocardíac, que pot esdevenir en insuficiència cardíaca. En aquest context, les cèl·lules mare mesenquimals (MSCs) es postulen com una estratègia terapèutica prometedora per contrarestar aquestes respostes immunitàries no desitjades. Tot i tenir una curta vida després de la seva administració in vivo, les MSCs han demostrat ser beneficioses tant per al tractament de patologies d’arrel immunitària com per la promoció de la regeneració cardíaca en models preclínics de MI. L’objectiu d’aquesta tesi és doncs desxifrar quins són els mecanismes cel·lulars i paracrins que capaciten les MSCs per tenir un efecte immunosupressor i regenerador a llarg termini. La hipòtesi de treball és que les MSCs aconsegueixen la generació d’ambients reguladors amb un efecte durador mitjançant la modulació de les cèl·lules immunes de l’hoste, mentre que la secreció de factors paracrins els permet tenir una acció deslocalitzada i promoure alhora la regeneració endògena. Amb aquesta idea, en primer lloc hem estudiat la influència de les MSCs en la biologia dels monòcits, com a part de la immunitat innata. Hem confirmat el paper de les MSCs en la modulació dels monòcits vers una polarització reparadora M2, descrivint la activitat enzimàtica adenosinèrgica extracel·lular com una funcionalitat afegida. Els monòcits condicionats amb MSCs mantenen l’expressió de CD39, mentre que s’indueix la de CD73, responsable de la hidròlisi seqüencial de ATP/ADP a AMP i adenosina, respectivament, per passar de l’ambient pro-inflamatori promogut per ATP extracel·lular a la regulació anti-inflamatòria de l’adenosina. Per altra banda, les MSCs també modulen la resposta immune adaptativa, ja que hem observat la supressió de la proliferació policlonal i resposta inflamatòria de limfòcits al·logènics. Pel que fa a la activitat paracrina de les MSCs, hem identificat les vesícules extracel·lulars (EVs) com un des components immunosupressors secretats per les MSCs. Concretament, hem demostrat la importància d’un aïllament acurat de les MSC-EVs per evidenciar el seu potencial immunosupressor, que es pot aconseguir eficientment mitjançant la cromatografia d’exclusió per mida (SEC). Finalment, aquest coneixement ens ha permès dissenyar un nou constructe format per una matriu biocompatible 3D de bioenginyeria cardíaca integrada amb MSC-EVs per al tractament local del MI i promoure regeneració cardíaca. La validació in vitro d’aquest constructe va reforçar la importància de la secreció de EVs com un mecanisme de les MSCs per modular el sistema immunitari i fomentar els processos de reparació endògena, donat que les MSC-EVs poden reclutar activament cèl·lules pro-regeneradores. Els nostres resultats aporten nous mecanismes a aprofitar per generar nous productes terapèutics dirigits, innovadors i fàcilment translacionals.
Exacerbated immune responses hamper regeneration of injured tissues and organ transplantation, and lead to allergies and autoimmune disorders causing morbidity and mortality. One of these scenarios is the ischaemia-reperfusion injury (IRI) occurring upon myocardial infarction (MI). IRI triggers an intense inflammatory response that is initially necessary for dead cell clearance and the induction of cardiac repair, but its timely suppression is critical to minimize post-MI tissue damage, cardiac remodelling and ultimately, heart failure. In this context, mesenchymal stem cells (MSCs) are promising as a therapeutic strategy to counteract such unwanted immune responses, as MSC administration has a beneficial effect for the treatment of immune-related disorders and promote cardiac repair in preclinical models of MI, albeit their short lifespan after in vivo infusion. The aim of this thesis is to decipher the cellular and paracrine mechanisms that would help explain MSCs’ long-lasting immunosuppressive and regenerative effects. The working hypothesis is that these could be mediated by the modulation of the host’s immune cells for the generation of regulatory environments and enduring effect, in addition to the secretion of paracrine factors for a delocalized action that would also foster endogenous repair. With this in mind, we first studied MSC’s influence on monocytes as part of the innate immune response. We confirmed MSCs’ modulation of monocytes towards a wound-healing M2-like polarization, but with the added functionality of an active extracellular adenosinergic enzymatic activity. MSC-conditioned monocytes maintained CD39 and induced CD73 expression, which are responsible of the sequential hydrolysis of ATP/ADP to AMP and to Adenosine, respectively, to shift the pro-inflammatory milieu induced by extracellular ATP to the anti-inflammatory regulation by Adenosine. On the other side, MSCs also modulate the adaptive immune response, as we observed the immunosuppression of allogeneic lymphocyte polyclonal proliferation and inflammatory cytokine release. Regarding the paracrine activity of MSCs, we could identify extracellular vesicles (EVs) as one of the active components of MSC’s immunosuppressive secreted factors. Specifically, we demonstrated the importance of accurate isolation of MSC-EVs to unravel their immunosuppressive functionality, which can be efficiently performed by size-exclusion chromatography (SEC). Finally, this knowledge made us design a novel construct composed of MSC-EVs embedded in a biocompatible three-dimensional engineered cardiac scaffold, envisioned for the local treatment of MI to foster cardiac repair. Its in vitro validation reinforced EV secretion as an important mechanism of MSCs to both modulate the immune system and foster endogenous repair, as they could actively recruit pro-regenerative cells. Our findings unravel new mechanisms for the engineering of innovative, targeted and off-the-shelf therapeutic products.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
29

Coelho, Julita Maria Freitas. "Doença periodontal e infarto agudo do miocardio." Programa de pós-graduação em saúde coletiva, 2010. http://www.repositorio.ufba.br/ri/handle/ri/10393.

Full text
Abstract:
p. 1-98
Submitted by Santiago Fabio (fabio.ssantiago@hotmail.com) on 2013-04-29T21:00:40Z No. of bitstreams: 1 77777777777777.pdf: 665283 bytes, checksum: 577f985d772a498c9f7d5bc8a10b4b25 (MD5)
Approved for entry into archive by Maria Creuza Silva(mariakreuza@yahoo.com.br) on 2013-05-04T17:38:16Z (GMT) No. of bitstreams: 1 77777777777777.pdf: 665283 bytes, checksum: 577f985d772a498c9f7d5bc8a10b4b25 (MD5)
Made available in DSpace on 2013-05-04T17:38:16Z (GMT). No. of bitstreams: 1 77777777777777.pdf: 665283 bytes, checksum: 577f985d772a498c9f7d5bc8a10b4b25 (MD5) Previous issue date: 2010
Dados epidemiológicos, experimentais e clínicos têm sugerido que a doença periodontal, especialmente a periodontite crônica, pode constituir um fator de risco para doenças cardiovasculares isquêmicas. A proposta deste estudo foi investigar a associação entre a doença periodontal e o infarto agudo do miocárdio (IAM) em indivíduos adultos. Uma revisão de literatura de estudos de caso-controle que estudaram essa associação foi sumarizada em uma meta-análise que demonstrou uma chance em dobro para ocorrência de desfechos cardiovasculares isquêmicos em presença da doença periodontal (OR = 2,52; IC 95%: [2.10 3.00], p< 0, 001). Uma estimativa próxima foi obtida por meio de um estudo de caso-controle com uma amostra de 621 indivíduos com 40 anos ou mais, que avaliou a chance de desenvolver o infarto agudo do miocárdio em portadores de doença periodontal do tipo periodontite. As co-variáveis investigadas foram: idade, sexo, raça/cor auto referida, nível de escolaridade, renda per capita, condição marital, prática de atividade física, hábito de fumar presente e passado, consumo de álcool, índice de massa corporal, nível glicêmico, colesterol total e frações, relação cintura-quadril, hipertensão arterial sistêmica. Os resultados encontrados mostraram que os portadores de doença periodontal tiveram uma chance quase em dobro de desenvolver infarto agudo do miocárdio em relação a indivíduos sem doença periodontal, mesmo após ajustar por hábito de fumar, nível de escolaridade, ocupação, diabetes e nível de HDL-colesterol tanto quando comparada a controles comunitários (ORajustada=1,89; IC 95%: [1,11- 3,28], p=0,018), quanto a controles hospitalares (ORajustada=1,92; IC 95% :[1,14-3,23], p=0,015). Ao se estimar a associação de periodontite crônica e níveis plasmáticos de proteína C-reativa em um sub-amostra (n=359), observou-se uma associação positiva e significante (ORajustada= 2,26; IC 95%: [1.30 - 3.93]), considerando também o efeito da idade, nível de escolaridade, sexo, gênero, hábito de fumar, HDL-colesterol e diabetes. Assim, no grupo estudado a exposição à DP aumentou a chance de ocorrência do IAM, bem com da proteína Creativa, independentemente de outros fatores, o que reafirma que a doença periodontal pode ser um marcardor ou um fator de risco para o aparecimento de alterações cardiovasculares isquêmicas, havendo necessidade de estudos adicionais para confirmação da relação causal entre elas.
Salvador
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
30

Felizzola, Luiz Roberto. "Avaliação carotidea em doentes submetidos a revascularização miocardica." [s.n.], 1998. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/313849.

Full text
Abstract:
Orientador: Ana Terezinha Guillaumon
Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciências Médicas
Made available in DSpace on 2018-07-24T03:28:22Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Felizzola_LuizRoberto_M.pdf: 2868530 bytes, checksum: 746925a4f6db823bc86bb2aa021360d2 (MD5) Previous issue date: 1998
Resumo:Uma vez que a doença carotídea é a principal causa isolada de acidente vascular cerebral de origem tromboembólica, o qual é a terceira causa de óbito em países desenvolvidos, acredita-se ser imprescindível o diagnóstico precoce desta doença em nosso meio. Todavia, há a necessidade de manter os conceitos de praticidade e de viabilidade econômica, adequando-se às condições sócio-econômicas desfavoráveis típicas de um país em desenvolvimento. No período de 18 meses foram avaliados 50 doentes, sendo 35 do sexo masculino e 15 do sexo feminino, com idade média de 67,2 anos. Todos apresentavam indicação de revascularização miocárdica, considerados neste estudo coronariopatas graves. Avaliou-se a incidência e grau de estenose carotídea com base no mapeamento duplex. Da mesma forma, foi avaliada a possív~l relação com fatores de risco previamente descritos na literatura: Diabetes melito, hipertensão arterial sistêmica, tabagismo, sintomatologia neurológica focal prévia, doença arterial troncular dos membros inferiores e presença de sopro carotídeo. A incidência de estenose carotídea hemodinamicamente significativa (>50%) foi de 48%, e crítica (>70%) de 32%. Mostraram-se fatores de risco estatisticamente significativos, antecedentes de Diabetes melito, sintomatologia neurológica focal prévia, presença de sopro carotídeo e presença. de alterações arteriais tronculares dos membros inferiores. Concluiu-se que no grupo estudado houve aumento significativo de ' risco para estenose carotídea hemo dinamicamente significativa e crítica, em relação à população geral. Desta forma, justifica-se o rastreamento ultra-sonográfico para doença carotídea, principalmente quando os fatores de risco significativos se fizerem presentes
Abstract: Carotid disease is well known as the main individual cause of stroke and also the third cause of death in the USA, which makes it extremely necessary to develop ways of performing its early diagnosis, although these new methods must be practical and economically viable to be used in countries which are in process of development. During 18 months, 50 patients with coronary disease were evaluated (35 male, 15 female; average age of 67.2 years old). Coronary artery bypass graft was previously indicated to alI of them. Using duplex utrasonography it was evaluated the incidence and degree of stenosis of the carotid arteries. It was also evaluated the probabability associated with risk factors enumerated in the literature, such as diabetes mellitus, arterial systemic hypertension, smoking, previous focal neurologic symptoms, lower extremity arterial disease and cervical bruit. It was found that 48% of the cases presented hemodynamically significative carotid stenosis (>50%) and that 32% of the patients showed critic carotid stenosis (>70%). Diabetes mellitus, previous focal neurologic symptoms, cervical bruit and lower extremity arterial disease were considered statisticaly significant risk factors. It was conc1uded that there was a significative increase in the risk of presênting hemodynamically significative or critic carotid stenosis in the group of patients studied when compared to the rest of the population, what justifies the use of ultrasonographic screening for carotid disease, mainly , when significant risk factors are present
Mestrado
Cirurgia
Mestre em Cirurgia
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
31

Pereda, María Gracia, Marianelly López, and Melissa Mariluz. "Dengue complicado y miocarditis: comunicación de un caso." Sociedad Chilena de Infectología, 2015. http://hdl.handle.net/10757/552889.

Full text
Abstract:
mariagraciapereda@gmail.com
Hemorragic dengue fever is a prevalent infection in many countries around the world. Myocarditis is a severe manifestation of dengue virus infection. With prompt intervention and an early diagnosis, the outcome of this condition can be improve. We report a adult patient with complicated dengue, myocarditis, cardiac and respiratory insufficiency with acute renal injury.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
32

Forcadell, Peris María José. "Epidemiologia de l'infart agut de miocardi en la població major de 60 anys de l'àrea de Tarragona: estudi de cohorts de base poblacional." Doctoral thesis, Universitat Rovira i Virgili, 2020. http://hdl.handle.net/10803/670308.

Full text
Abstract:
L’infart agut de miocardi (IAM) és una de les principals causes de morbimortalitat entre la població espanyola. La informació procedent de dades de base poblacional sobre l’IAM, és limitada. La present tesi té com a objectiu analitzar l’epidemiologia de l’IAM (incidència, mortalitat i condicions cròniques específiques subjacents) . Estudi de cohorts, de base poblacional que inclou totes les persones majors de 60 anys assignades a 9 Àrees Bàsiques de Salut del Tarragonès (n=27.204). S’han reclutat tots els casos hospitalitzats per IAM amb un seguiment durant 3 anys. S’han estimat taxes d’incidència, mortalitat i intervals de confiança (IC) al 95%. S’ha realitzat anàlisi multivariant mitjançant regressió de Cox, amb càlcul de Hazards Ratio i s’ha estimat l’associació entre les condicions basals dels membres de la cohort i el risc de desenvolupar IAM. La incidència global d’IAM ha estat de 475/100.000 persones-any (IC 95%:428-527), i ha estat més del doble al sexe masculí (681/100.000) que al femení (311/100.000) (p<0,001). Per edat, ha estat de 277 entre els 60-69 anys, 632 entre els 70-79 anys i 690/100.000 persones-any als majors o igual a 80 anys (p<0,001). Les màximes incidències s'han observat als individus amb història prèvia de malaltia arterial coronària (2.839/100.000). La mortalitat als 30 dies ha estat del 15,3%. A l’anàlisi multivariant, les variables estadísticament significatives associades amb l’augment de risc d’IAM han estat la història de malaltia arterial coronària, edat major de 70 anys, sexe masculí, malaltia cardíaca crònica, història d’ictus, fibril•lació auricular, diabetis mellitus i hipertensió arterial. La present tesi mostra que la incidència i mortalitat per IAM són elevades en persones majors de 60 anys, i augmenten considerablement amb l’edat. Considerant els factors de risc cardiovascular clàssics, la diabetis mellitus i la hipertensió arterial són les condicions més fortament associades a l’augment de risc d’IAM.
El infarto agudo de miocardio (IAM), es una de las principales causas de morbimortalidad entre la población española. La información procedente de datos de base poblacional sobre IAM, es limitada. La presente tesis tiene como objetivo analizar la epidemiología del IAM (incidencia, mortalidad y condiciones crónicas específicas subyacentes). Estudio de cohortes, de base poblacional, que incluye todas las persones mayores de 60 años de 9 Áreas Básicas de Salud del Tarragonés (n=27.204). Se han reclutado todos los casos hospitalizados por IAM con seguimiento durante 3 años. Se han estimado tasas de incidencia, mortalidad e intervalos de confianza (IC) al 95%. Se ha realizado análisis multivariante mediante regresión de Cox, con cálculo de Hazards Ratio y se ha estimado la asociación entre las condiciones basales de los miembros de la cohorte y el riesgo de desarrollar IAM. La incidencia global de IAM ha sido 475/100.000 personas-año (IC 95%:428-527), y ha sido más del doble al sexo masculino (681/100.000) que al femenino (311/100.000) (p<0,001). Por edad, ha sido 277 entre 60-69 años, 632 entre 70-79 años y 690/100.000 personas-año en mayores o igual a 80 años (p<0,001). Las máximas incidencias se han observado en los individuos con historia de enfermedad arterial coronaria (2.839/100.000). La mortalidad a los 30 días ha sido del 15,3%. En el análisis multivariante, las variables estadísticamente significativas asociadas al aumento del riesgo de IAM fueron historia de enfermedad arterial coronaria, edad mayor de 70 años, sexo masculino, enfermedad cardíaca crónica, historia de ictus, fibrilación auricular, diabetes mellitus e hipertensión arterial. La presente tesis muestra que la incidencia y mortalidad por IAM son elevadas en mayores de 60 años, y aumentan considerablemente con la edad. Considerando los factores de riesgo cardiovascular clásicos, diabetes mellitus y hipertensión arterial son las condiciones más fuertemente asociadas al aumento de riesgo de IAM.
Acute myocardial infarction (AMI) is one of the main causes of morbimortality in the Spanish population. Population-based data about the epidemiology of AMI is limited. The present thesis aimed to analyzed the epidemiology of AMI (incidence, mortality and specific underlying chronic conditions). We investigated a large population-based cohort that included all individuals older than 60 years assigned to 9 Primary Care Centres in the region of Tarragona (n=27,204). All hospitalised AMI cases occurred among cohort members during 3 years, where included. We estimated incidence rates, mortality and confidence intervals (CI) at 95%. Cox regression models were used to calculate Hazards Ratios and estimated the association between baseline conditions and the risk of developing AMI. The global AMI incidence was 475 per 100,000 person-years (CI 95%:428-527), and it was more than double in men (681 per 100,000) than women (311 per 100,000) (p<0.001). By age groups incidence was 277 in 60-69 years, 632 in 70-79 years and 690 per 100,000 person-year in 80 or more years (p<0.001). Maximum rates appeared among individuals with history of coronary artery disease (2,839 per 100,000). Thirty-day mortality after diagnosis was 15.3%. In the multivariable analysis, history of coronary artery disease, male sex, chronic heart disease, diabetes mellitus, older than 70 years, history of stroke, atrial fibrillation and hypertension emerged as significantly associated with an increased risk of AMI. Our data shows that incidence and mortality of AMI remains considerable among people over 60 years in our setting, being especially high among the oldest people. Considering classical major risk factors, diabetes mellitus and hypertension were the underlying conditions most strongly associated with an increased risk of developing AMI in our study cohort.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
33

Rueda, Sobella Fernando. "Factors determinants del pronòstic de l’infart agut de miocardi amb elevació del segment st. utilitat de nous biomarcadors a l’era de la reperfusió." Doctoral thesis, Universitat Autònoma de Barcelona, 2020. http://hdl.handle.net/10803/670803.

Full text
Abstract:
Malgrat els avenços terapèutics assolits en les darreres dècades, l’infart agut de miocardi amb elevació del segment ST s’associa a una important morbimortalitat, especialment en els casos complicats amb fibril·lació ventricular o xoc cardiogènic. L’estratificació pronòstica esdevé determinant per identificar els pacients d’alt risc que es puguin beneficiar de tractaments més agressius i monitorització més estreta. Tot i que a la pràctica clínica actual el seu ús es limita a l’estimació de la mida de l’infart mitjançant les troponines cardíaques, els biomarcadors apareixen com una potencial eina per a millorar la informació que aporten els models predictius disponibles. L’objectiu d’aquesta tesi doctoral és estudiar el valor afegit que poden proporcionar diferents nous biomarcadors respecte els models d’estimació de risc basats en dades clíniques. A partir d’una cohort prospectiva de pacients amb infart tractats amb intervencionisme coronari percutani primari, en primer lloc s’avalua la utilitat pronòstica de la determinació seriada de troponines que es realitza a l’actualitat. En segon, s’analitza la fisiopatologia i el valor pronòstic d’altres biomarcadors que exploren vies alternatives a la necrosi miocàrdica: el factor de diferenciació de creixement 15 (GDF-15) i l’eix Stanniocalcina-2/PAPP-A/IGFBP-4. La darrera part del treball es centra en els subgrups de pacients de més risc: els que presenten fibril·lació ventricular i xoc cardiogènic. En els primers, s’estudia el valor de GDF-15 com a predictor precoç de mal pronòstic. En el cas del xoc, en canvi, es segueix un abordatge basat en tècniques de proteòmica per identificar nous biomarcadors i elaborar un model multimarcador que millori l’estimació del risc. Els resultats obtinguts mostren que actualment la pràctica de determinar el pic de troponines no aporta informació pronòstica addicional a l’estratificació basada en la classe Killip i la fracció d’ejecció. Per contra, tant GDF-15 com Stanniocalcina-2 apareixen com a predictors independents de risc amb valor incremental respecte les troponines. Stanniocalcina-2 és un inhibidor de la PAPP-A descobert recentment, del que es descriu el seu valor pronòstic a l’ingrés i es discuteix el mecanisme de la seva elevació a l’infart agut. Per altra banda, GDF-15 mostra un pic d’alliberament precoç en resposta a la inflamació i els seus nivells circulants durant les primeres hores són un robust predictor d’esdeveniments adversos a la fase aguda. A més, les anàlisis en els pacients amb fibril·lació ventricular assenyalen que GDF-15 podria tenir un valor predictiu especialment alt en aquest subgrup i que, en els casos complicats amb coma després d’una aturada cardíaca recuperada, podria ajudar a predir de forma precoç el pronòstic neurològic. Finalment, al xoc cardiogènic, l’estudi de pèptids circulants mitjançant proteòmica ha permès elaborar un model que, combinant els nivells de quatre proteïnes (L-FABP, ALDOB, B2MG i IC1), discrimina els pacients amb alt risc de mortalitat i que, en incorporar-lo a les escales clíniques actuals, augmenta la seva capacitat predictiva. En conclusió, a l’infart agut de miocardi amb elevació del segment ST, els biomarcadors que exploren vies alternatives a la necrosi miocàrdica, com la inflamació i la repercussió sistèmica, poden millorar l’estratificació del risc, especialment quan es combinen amb escales basades en dades clíniques. A més, la utilització conjunta de marcadors que representen diferents vies amb rellevància pronòstica millora el valor predictiu que aquests proporcionen de forma individual. No obstant, encara és necessària més recerca per establir nivells de tall consistents, determinar els models multimarcador més apropiats i avaluar la seva utilitat per guiar decisions clíniques.
Pese a los avances terapéuticos de las últimas décadas, el infarto de miocardio con elevación del segmento ST se asocia a una importante morbimortalidad, especialmente en los casos complicados con fibrilación ventricular o shock cardiogénico. La estratificación pronóstica es determinante para identificar los pacientes de alto riesgo que se pueden beneficiar de tratamientos más agresivos y monitorización más estrecha. Aunque en la práctica clínica actual su uso se limita a la estimación del tamaño del infarto mediante las troponinas cardíacas, los biomarcadores aparecen como una potencial herramienta para mejorar la información que aportan los modelos predictivos disponibles. El objetivo de esta tesis doctoral es estudiar el valor añadido que pueden proporcionar diferentes nuevos biomarcadores respecto los modelos de estimación del riesgo basados en datos clínicos. A partir de una cohorte prospectiva de pacientes con infarto tratados con intervencionismo coronario percutáneo primario, en primer lugar se evalúa la utilidad pronóstica de la determinación seriada de troponinas que se realiza en la actualidad. En segundo, se analiza la fisiopatología y el valor pronóstico de otros biomarcadores que exploran vías alternativas a la necrosis miocárdica: el factor de diferenciación de crecimiento 15 (GDF-15) y el eje Stanniocalcina-2/PAPP-A/IGFBP-4. La última parte del trabajo se centra en los subgrupos de pacientes de más riesgo: los que presentan fibrilación ventricular y shock cardiogénico. En los primeros, se estudia el valor de GDF-15 como predictor precoz de mal pronóstico. En el caso del shock, en cambio, se sigue un abordaje basado en técnicas de proteómica para identificar nuevos biomarcadores y elaborar un modelo multimarcador que mejore la estimación del riesgo. Los resultados obtenidos muestran que actualmente la práctica de determinar el pico de troponinas no aporta información pronóstica adicional a la estratificación basada en la clase Killip y la fracción de eyección. Por el contrario, tanto GDF-15 como Stanniocalcina-2 aparecen como predictores independientes de riesgo con valor incremental respecto las troponinas. Stanniocalcina-2 es un inhibidor de la PAPP-A descubierto recientemente, del que se describe su valor pronóstico al ingreso y se discute el mecanismo de su elevación en el infarto agudo. Por otro lado, GDF-15 muestra un pico de liberación precoz en respuesta a la inflamación y sus niveles circulantes durante las primeras horas son un robusto predictor de eventos adversos durante la fase aguda. Además, los análisis en los pacientes con fibrilación ventricular apuntan que GDF-15 podría tener un valor predictivo especialmente alto en este subgrupo y que, en los casos complicados con coma tras un paro cardíaco recuperado, podría ayudar a predecir de forma precoz el pronóstico neurológico. Finalmente, en el shock cardiogénico, el estudio de péptidos circulantes mediante proteómica ha permitido elaborar un modelo que, combinando los niveles de cuatro proteínas (L-FABP, ALDOB, B2MG i IC1), discrimina los pacientes con alto riesgo de mortalidad y que, al incorporarlo a las escalas clínicas actuales, aumenta su capacidad predictiva. En conclusión, en el infarto agudo de miocardio con elevación del segmento ST, los biomarcadores que exploran vías alternativas a la necrosis miocárdica, como la inflamación y la repercusión sistémica, pueden mejorar la estratificación del riesgo, especialmente cuando se combinan con escalas basadas en datos clínicos. Además, la utilización conjunta de marcadores que representan diferentes vías con relevancia pronóstica mejora el valor predictivo que estos proporcionan de forma individual. No obstante, todavía es necesaria más investigación para establecer puntos de corte consistentes, determinar los modelos multimarcador más apropiados y evaluar su utilidad para guiar decisiones clínicas.
Despite therapeutic advances in recent decades, ST-segment elevation myocardial infarction is still associated with significant morbidity and mortality, especially in cases complicated by ventricular fibrillation or cardiogenic shock. From first medical contact, prognostic stratification is crucial to identify high-risk individuals who may benefit from more aggressive treatments and closer monitoring, both in the acute phase and in subsequent years. In this context, biomarkers appear as a potential tool to improve the prognostic information provided by predictive models based on clinical data. However, despite active research conducted in recent years, biomarkers are underused in clinical practice and remain limited to the estimation of the infarct size using cardiac troponins. The aim of this doctoral thesis is to study the incremental value that different new biomarkers may provide over the conventional risk estimation models applied in clinical practice. Using data from a prospective cohort of patients with acute myocardial infarction treated with primary percutaneous coronary intervention, we first evaluated the prognostic utility of serial measurements of troponins that is currently performed. Second, we analyzed the pathophysiology and prognostic value of other biomarkers exploring alternative pathways to myocardial necrosis: growth differentiation factor 15 (GDF-15) and the Stanniocalcin-2/PAPP-A/IGFBP-4 axis. The last part of the work focuses on the subgroups of patients at higher risk: those with ventricular fibrillation and cardiogenic shock. In the former, the value of GDF-15 was studied as an early predictor of poor prognosis. In the case of shock, a novel proteomics-based approach is used to identify new biomarkers and to develop a multimarker model that improves risk estimation. The results obtained show that, in the contemporary model of care, the estimation of peak troponin levels from serial determinations does not provide additional prognostic information to that offered by a stratification based on the Killip class and the left ventricular ejection fraction. In contrast, both GDF-15 and Stanniocalcin-2 emerge as independent risk predictors with incremental value over troponins. Stanniocalcin-2 is a recently discovered PAPP-A inhibitor whose prognostic value is described here for the first time and, moreover, the mechanism of its elevation in infarction is discussed. On the other hand, GDF-15 shows an early release peak in response to inflammation and its circulating levels during the first hours of infarction are a strong predictor of adverse events in the acute phase. In addition, analyses carried out in patients with ventricular fibrillation indicate that GDF-15 could have a particularly high predictive value in this subgroup and, in cases complicated with coma after resuscitation from a cardiac arrest, it could be useful to an early neurological prognostication. Finally, the most relevant results are those related to the search for new biomarkers in cardiogenic shock by means of proteomics techniques. The proposed model, which combines the levels of four proteins (L-FABP, ALDOB, B2MG and IC1), discriminates patients at high risk of mortality and, when incorporated into the current clinical scales, increases the predictive capacity and reclassifies one quarter of patients. In conclusion, biomarkers exploring alternative pathways to myocardial necrosis, such as inflammation and systemic involvement, may improve risk stratification in ST-segment elevation myocardial infarction, especially when added to clinical data. In addition, the combination of markers representing different pathways with prognostic relevance enhances their individual predictive value. However, before translation into everyday practice, more research is still needed to establish consistent cut-off levels, determine the most appropriate multimarker models, and assess its utility for guiding clinical decisions in randomized trials.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
34

Hanna, Sobrinho Miguel Ibraim Abboud 1960. "Ativação do sistema complemento no infarto do miocardio." reponame:Repositório Institucional da UFPR, 1997. http://hdl.handle.net/1884/48687.

Full text
Abstract:
Orientador: Iara Jose de Messias Reason
Dissertação (mestrado) - Universidade Federal do Paraná, Setor de Ciências da Saúde, Programa de Pós-Graduação em Cardiologia
Resumo: Este trabalho teve como objetivos: (1) determinar o comportamento do Sistema Complemento no Infarto Agudo do Miocárdio, pela análise seqüencial de C5b-9 e C3d; (2) comparar sua ativação com os marcadores séricos enzimáticos (CK Total e CKMB) e com j(Alfa 1 glicoproteína ácida) e (3) estimar o momento em que ocorre a ativação. A investigação foi realizada num grupo de 17 pacientes com Infarto do Miocárdio, sendo 15 homens e 2 mulheres com idade de 37 a 92 anos (Grupo 1) e dois grupos controles; um deles com 17 pacientes submetidos a cateterismo cardíaco, com artériasxle coronárias normais, sendo 8 homens e 9 mulheres com idade de 19 a 64 anos (Grupo 2), outro com 13 pessoas assintomáticas sem história de doença cardiovascular ou de procedimento invasivos, constituído de 8 homens e 5 mulheres, com idade de 26 a 55 anos (Grupo 3). Os pacientes do Grupo 1 foram atendidos no Hospital Universitário Cajúru entre novembro de 1955 e abril de 1996, consecutivamente selecionados, com início dos sintomas em até 6 horas antes de sua admissão. As amostras de sangue neste grupo foram coletadas na admissão 6 e 12 horas após, e na alta. Os pacientes do Grupo 2, foram selecionados consecutivamente, por terem investigação de dor torácica em curso no Serviço de Hemodinâmica do mesmo hospital, e laudo do cateterismo de artérias coronárias normais. Os pacientes do Grupo 3 foram selecionados entre médicos e funcionários do Hospital de Clínicas da Universidade Federal do Paraná", nos Grupos 2 e 3 apenas uma amostra de sangue foi coletada. Os valores de C3d, elevaramse significativamente em todas as amostras dos pacientes com IAM e C5b-9 aumentou de forma mais significativa, nas duas primeiras amostras. Alfa 1 glicoproteína ácida apresentou aumento discreto nas 4 amostras. Os marcadores CK Total e CK MB alteraram-se na 2a e 3a amostras. A comparação entre os marcadores nos grupos 1 e 3 evidenciaram um aumento significante de: C3d p < 0,0001 em todas as fases; C5b-9 p < 0,0001 nas 4 amostras; Alfa 1 glicoproteína ácida: p < 0,0001, p = 0,029, p < 0,0001 e p = 0,002, não houve diferença significativa na 2a amostra; CK MB não constatou-se significância na 1a amostra: p = 0,257; CK Total, não houve significância na 1a e 4a dosagens com p = 0,057 e p = 0,198. Na comparação entre os grupos 1 e 2 encontramos: C3d p < 0,0001, p = 0,005, p = 0,008 e p = 0,042; C5b-9: p = 0,002, p = 0,003, p = 0,040 e p = 0,033; Alfa 1 glicoproteína ácida, não houve significância na 2a amostra: p < 0,0001, p = 0,193, p < 0,0001 e p < 0,0001; CK MB, não foram significantes as amostras 1 e 4: p = 0,422, p K 0,0001, p < 0,0001 e p = 0,071; CK Total, não houve significância na 4a amostra: p = 0,004, p < 0,0001, p < 0,0001 e p = 0,860. Concluímos que ocorre precocemente ativação do Sistema Complemento no IAM, estimada pelas dosagens de C3d e C5b-9; estas alterações são observadas antes da elevação das enzimas séricas CK MB e CK Total, mas não são específicas, ocorrendo em menor escala também em pacientes submetidos a cateterismo cardíaco.
Sem abstract
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
35

Costantini, Marta. "Studio e caratterizzazione delle cicatrici miocardiche in risonanza magnetica." Bachelor's thesis, Alma Mater Studiorum - Università di Bologna, 2016. http://amslaurea.unibo.it/12213/.

Full text
Abstract:
I metodi di detezione delle cicatrici miocardiche, Full-Width at Half-Maximum (FWHM) e Signal-Threshold to Reference-Mean (STRM), rappresentano il principale approccio per l’elaborazione delle immagini acquisite tramite sequenze DE nella Risonanza Magnetica Cardiaca. Nonostante la loro diffusione, il gold standard è ad oggi costituito dal tracciamento manuale da parte dello specialista. Nello studio sono stati implementati i due metodi ed applicati a dei pazienti con miocardio infartuato. I risultati sono stati qualitativamente e quantitativamente confrontati con il tracciamento dell’esperto per valutare la loro accuratezza. I metodi hanno prodotto risultati soddisfacenti nel rilevamento delle zone più compromesse, mentre si sono rivelati inaccurati nella detezione delle “gray zones”. I confronti e le valutazioni dei risultati hanno suggerito quindi quali siano i limiti, i vantaggi e gli svantaggi nell’impiego dei metodi, e si ritiene che tali approcci potranno fungere da punto di partenza per lo sviluppo di algoritmi per migliorarne l’accuratezza.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
36

Totaro, Marilina Tamara. "Tecniche di scaffolding innovative per il trattamento dell'infarto miocardico." Bachelor's thesis, Alma Mater Studiorum - Università di Bologna, 2020. http://amslaurea.unibo.it/21535/.

Full text
Abstract:
L’infarto miocardico è, a livello clinico, uno tra i più significativi eventi cardiovascolari, nonché quello maggiormente diffuso; colpisce infatti in Italia ogni anno circa 120000 uomini e donne, mentre negli Stati Uniti il 40% delle morti annuali è legato a problematiche di natura cardiovascolare. Ad oggi, il successo del trattamento dell’infarto è strettamente legato alla tempestività nell’intervento rivascolarizzazione. Le tecniche attualmente utilizzate non sempre possono essere applicate, sono invasive e in alcuni casi non consentono il completo recupero delle funzionalità del tessuto cardiaco. Per questi motivi, si stanno cercando di sviluppare nuove metodologie, al fine di ripristinare l’originale funzionalità cardiaca senza necessità di reinterventi futuri. Queste tecniche prevedono l’utilizzo di biomateriali artificiali o di natura biologica, per realizzare scaffold che simulino la matrice extracellulare. Il successivo inserimento di cardiomiociti consentirà la realizzazione in vitro di un tessuto miocardico con funzionalità del tutto simili a quello originale. In futuro, tecniche avanzate come il 3D biobrinting, permetteranno di ottenere dei costrutti tessutali ingegnerizzati sempre più precisi e affidabili.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
37

Gran, Ipiña Ferran. "Diagnóstico y tratamiento de la miocarditis aguda en pediatría." Doctoral thesis, Universitat Autònoma de Barcelona, 2019. http://hdl.handle.net/10803/667914.

Full text
Abstract:
Introducción y objetivos: La miocarditis es una enfermedad inflamatoria del miocardio, secundaria a una infección vírica en la mayoría de los casos. El diagnóstico de certeza se establece por la biopsia endomiocárdica (BEM), aunque al tratarse de una técnica invasiva, su uso está muy restringido en la población pediátrica. El cuadro suele resolverse de forma espontánea, pero algunos pacientes pueden fallecer o presentar una disfunción ventricular severa que precise trasplante cardíaco. Ningún tratamiento ha demostrado mejorar el pronóstico. El objetivo de este estudio es revisar las características de una serie de pacientes pediátricos con miocarditis aguda, describir su evolución, los criterios de mal pronóstico y la utilidad y los riesgos de las diferentes técnicas diagnósticas, como la BEM. Describiremos la utilidad del tratamiento antiviral e inmunosupresor en una población seleccionada de pacientes. Material y métodos: revisamos todos los pacientes < 18 años que han ingresado en el Hospital Materno Infantil de la Vall d´Hebron con el diagnóstico de miocarditis aguda desde abril de 2007 hasta septiembre de 2018. Se revisan las características clínicas y demográficas, los resultados de las diferentes exploraciones complementarias así como la utilidad de la BEM en esta población. Se comparan los resultados inmunohistoquímicos de la BEM con los observados en pacientes con miocardiopatía de origen genético. Se estudia la efectividad del tratamiento médico comparando la evolución de los pacientes tratados con la de una cohorte histórica de características similares que no recibieron tratamiento específico. Resultados: 41 pacientes (25 varones, 16 mujeres, edad mediana 25 meses) presentaron 42 episodios de miocarditis. El diagnóstico se realizó por BEM en 14/42 casos (33.3%), por resonancia magnética en 27/42 (64.3%) y por clínica en 1/42 paciente (2.4%). Con una mediana de seguimiento de 47 meses (entre 7 y 140 meses), se produjo una resolución completa del cuadro con normalización de la FEVI y del DTDVI en 33/42casos (78.5%). El virus más frecuentemente implicado fue el PVB19 (9/42 casos, 21.4%) seguido por el enterovirus (5/42 casos, 11.9%). Fallecieron 4/41 pacientes (9.7%) y 5/41 (12.2%) precisaron un trasplante cardíaco. En el análisis univariado, los factores que se relacionaron con una peor evolución (fallecimiento del paciente o trasplante) fueron la necesidad de ECMO al ingreso (p=0.041), una fracción de eyección del ventrículo izquierdo (FEVI) inferior al 35% (p=0.02) y la disfunción del ventrículo derecho (p=0.02). En el análisis multivariado sólo la FEVI tuvo significación estadística (p=0.007). En cuanto a los hallazgos anatomopatológicos se observó que ningún dato era específico de miocarditis aguda y que 3/5 pacientes (60%) con miocardiopatía dilatada de origen genético cumplían los criterios de inmunohistológicos de miocarditis. Desde febrero de 2015, los casos más graves recibieron tratamiento con inmunosupresión o antiviral en función del resultado anatomopatológico y de la PCR vírica en la BEM. En total fueron tratados 9 pacientes y su evolución se comparó con una cohorte histórica de 11 pacientes de características similares. La supervivencia libre de trasplante al año fue del 100% en el grupo tratado vs el 63% (p=0.042). A largo plazo, 8/9 pacientes tratados evolucionaron a la curación completa frente a 6/11 (88.9% vs 54.5%, p=0.095) Conclusiones: una FEVI<35% es el único facor de riesgo asociado a una mayor mortalidad o a un mayor riesgo de trasplante. La BEM es una técnica segura y útil para el diagnóstico de miocarditis aguda en la población pediátrica. El tratamiento específico guiado por los resultados de la BEM mejora la FEVI y la evolución de los pacientes a corto plazo.
Introduction and objectives: Acute myocarditis is an inflammatory disease of the myocardiumdue to a viral infection in majority ofcases. Diagnosis is performed by obtaining anendomyocardial biopsy (BEM), however it is an invasive technique; its use is not very common in pediatrics. The disease usually resolves itself spontaneously, but some patients may die or have severe ventricular dysfunction, which requires a heart transplant. No treatment has demonstrated to improve the prognosis yet. The aim of this study is to check the characteristics of a series of pediatric patients with acute myocarditis, describe their outcome, the criteria of poor prognosis and the usefulness and risks of different diagnostic techniques, such as BEM. We will describe the usefulness of antiviral and immunosuppressive treatment in a selected population of patients. Material and methods: We reviewed all cases of persons under the age of 18 who had been admitted to Vall d'Hebron Hospital with the diagnosis of acute myocarditis between April 2007 and September 2018. We reviewed clinical and demographic characteristics, diagnostic tests as well as the usefulness of the BEM in this population. Immunohistochemical results of BEM were compared with those observed in a patient population with inheritedcardiomyopathy. The effectiveness of medical treatment was studied by comparing the outcome of treated patients with that of a historical cohort of similar characteristics that did not receive any specific treatment. Results:41 patients (25 men, 16 women, median age 25 months) presented 42 episodes of myocarditis. The diagnosis was performed by BEM in 14/42 cases (33.3%), magnetic resonance in 27/42 (64.3%) and through clinical presentation in 1/42 patient (2.4%). With a median follow-up of 47 months (between 7 and 140 months), a complete resolution of the situation with normalization of left ventricular ejection fraction (LVEF) and left ventricular end diastolic volume (LVEDD) occurred in 33/42 cases (78.5%). The most frequently implicated virus was PVB19 (9/42 cases, 21.4%) followed by enterovirus (5/42 cases, 11.9%). Four patients died (9.7%) and 5/41 (12.2%) required a heart transplant. In the univariate analysis, the factors that were associated with a poor outcome (death or transplant) were the need for ECMO at admission (p = 0.041), LVEF less than 35% (p = 0.02) and right ventricular dysfunction (p = 0.02). In the multivariate analysis, only the LVEF had statistical significance (p = 0.007). Regarding the anatomopathological findings, it was observed that no data were specific for acute myocarditis and that 3/5 patients (60%) with genetic cardiomyopathy met the immunohistological criteria of myocarditis. From February 2015 the patients with the most severe illness were treated with immunosuppression or antiviral treatment based on the anatomopathologicalresults and the viral PCR in the BEM. A total of 9 patients were treated and their outcomewas compared with a historical cohort of 11 patients with similar characteristics. Transplant-free survival at one year was 100% in the treated group vs. 63% (p = 0.042). In the long term, 8/9 treated patients were able to fully recover in comparison to 6/11 patients of the other group who received standard treatment (88.9% vs. 54.5%, p = 0.095) Conclusions: LVEF <35% is the only risk factor associated with a higher mortality or a higher risk of transplantation. BEM is a safe and useful diagnostic tool in the pediatric population with acute myocarditis. The specific treatment based on the results of the BEM improves LVEF and the outcome of patients in the short term.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
38

Almeida, Eros Antonio de 1951. "Ponte miocardica : considerações a proposito de 60 casos necropsiados." [s.n.], 1991. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/309746.

Full text
Abstract:
Orientador : Silvio dos Santos Carvalhal
Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciencias Medicas
Made available in DSpace on 2018-07-13T23:44:45Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Almeida_ErosAntoniode_D.pdf: 5002973 bytes, checksum: 8c89f534633157d82b0767fcf76eab72 (MD5) Previous issue date: 1991
Resumo: Analisou-se 60 casos de pacientes falecidos e que foram necropsiados no Departamento de Anatomia Patológica da Faculdade de Ciências Médicas da Pontifícia Universidade Católica de Campinas, SP, cujos corações apresentavam ponte miocárdica sobre ramos de artérias coronárias. Os objetivos deste trabalho foram: 1. O estudo anátomo-patológico dos corações; 2. 0 estudo geral e anatômico das pontes miocárdicas e dos ramos das artérias coronárias, incluindo: freqüência das pontes em material de necropsia ; a idade, o sexo e a raça dos pacientes; região da artéria coronária e de seus ramos em que as pontes se encontravam; número de pontes por caso estudado, por artéria coronária e por ramos; dimensões das pontes miocárdicas; aterosclerose nos segmentos pré, sob e pós a ponte assim como seu grau de intensidade e aterosclerose nas demais coronárias e ramos sem ponte; 3. 0 estudo morfológico do miocárdio à procura de sinais sugestivas de isquemia. Utilizou-se a seguinte metodologia: 1.Análise das observações clínico-patológicas arquivadas no Departamento de Anatomia Patológica da PUCCAMP, que contêm informações fundamentais a propósito do quadro clínico e da necropsia dos pacientes estudados. 2. Estudo geral do coração pelas técnicas habituais de necropsia. 3.Estudo das pontes miocárdicas realizado através de dissecção anatômica da banda muscular, cortes transversais ou longitudinais dos ramos coronarianos sobre os quais se encontravam as pontes. Observou-se em qual coronária ou ramo coronariano se localizava a ponte miocárdica; o número de ramos coronarianos com ponte e o número de pontes por coronária ou ramo coronariano; as dimensões da banda muscular , classificando-as em pequena, média ou grande espessura e largura; presença de aterosclerose no ramo coronariano com ponte e nos demais ramos, graduando-a em leve(até 50 X de oclusão do lúmen), moderada(50 a 70X) e grave (maior que 70%). 4.Estudo morfológico do miocárdio através da macroscopia e microscopia óptica. Os casos foram divididos em 4 grupos: A,B,C . e D. Constituiu-se o grupo A de casos que apresentavam evidências macro e .microscópicas de infarto recente ou cicatrizado. Constituiu-se o grupo B de casos que não mostravam evidências de lesão isquêmica no miocárdio na área irrigada pelo ramo coronariano com ponte miocárdica. Constituiu-se o grupo C de casos que apresentavam fibrose intersticial só na área irrigada pelo ramo coronariano com ponte. Constituiu-se o grupo D de casos em que havia fibrose entre as fibras miocárdicas na área irrigada pelo ramo coronariano tanto na presença como na ausência de ponte miocárdica. Para cada um dos grupos foram estudados os mesmos itens referidos no estudo geral e das pontes miocárdicas. Observação: O resumo, na íntegra, poderá ser visualizado no texto completo da tese digita
Abstract: We studied sixty patients who underwent necrospy at University Hospital of PUCCAMP, which hearts presented myocardial bridges on the coronary artery branches. The objective of this work were: 1.The anatomic-pathologic study of the hearts. 2.The general and anatomic study of the myocardial bridges, including: bridge frequency, age, sex, race of the patientes; the localization of the bridges in each artery or branch; the number of bridge in each case, coronary and branch'; the myocardial bridge dimensions; the presence and intensity of atherosclerosis before, and after the bridge as well as atherosclerosis in other branches without bridge. 3.The myocardial morphologic study searching sugestive signs of ischemia. The following method was used: 1.The analysis of the clinical pathologic date from the archive of the Department of Pathology of PUCCAMP which contain fundamental informations about the clinical and necroscopic studies; 2.General study of the heart common necroscopy technics; 3.Miocardial bridges study done by anatomic dissection of the muscular band, transversal or longitudinal sections of the coronary branches in wich were found the bridges. It was observed in wich coronary osr coronary branch the myocardial bridge were localizated; the numbe,- of coronary branches with bridge and the number of bridges in each coronary branch; the muscular band dimensions, classifying them in small, midle and big width and depth enlargement; atherosclerosis presence in the coronary branch with the bridge and in the other branches, graduating it in light(50% lumen oc lusion), moderate(50 to 70%) and severe(more than 70%); 4.Myocardial morphologic study by macroscopic and optical microscopy observation. The cases were divided in four groups: A, B, C and D. The group A were constituted by cases that presented macroscopic and microscopy evidences of recente ou scared infarction. In the group B were cases that didn't show any evidency of myocardial ischemic lesion at the irrigation area by the coronary branch with the myocardial bridge. In the group C were cases that presented interstitial fibrosis only at the irrigation area by the coronary branch with the bridge. In the group D were cases with fibrosis between the myocardial fibers in the area irrigated by the coronary branch with or without myocardial bridge. In each group the same it was refered in the general study and the myocardial bridges were studied. 5.Thy statistic analisis was done with the X. test. Note: The complete abstract is available with the full electronic digital thesis or dissertation
Doutorado
Anatomia Patologica
Doutor em Ciências Médicas
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
39

SCANZIANI, ELISABETTA. "Ruolo della valutazione della funzione ventricolare sinistra mediante strain miocardico 2D in pazienti affetti da infarto miocardico acuto arruolati nello STEM-AMI outcome." Doctoral thesis, Università degli Studi di Milano-Bicocca, 2016. http://hdl.handle.net/10281/131831.

Full text
Abstract:
Background: STEM-AMI outcome is a Phase III, multicenter, randomized, controlled, open label study. The aim pof this study is to demonstrate that G-CSF therapy addition to state of the heart treatment (pharmacological and non pharmacological) is safe and significantly improves clinical outcome in patient with reduced left ventriocular EF after successful reperfusion for anterior acute MI. The previous randomized, single blind, phase II study (STEM-AMI trial) demonstrate that administration of G-CSF in “acute phase” of anterior MI with signifiant left ventricular disfunction (EF <45%) can attenuate unfavourable post-infarction remodelling. Since adverse remodelling is the mein predictor of prognosis, the ability of G-CSF to attenuate unfavourable post-infarction remodelling is expected to improve in these patients event-free survival. -EF is known to be unreliable as marker of efficacy of therapy. Many study in acute coronary syndrome demonstrate that global strain directly correlates with the scar area and it is a great predictor of post-infarction remodelling and adverse events as HF or death. -Many studies demonstrated that myocardial strain 2D can quantify infarction area and scar and can predict the possibility of ventricular function improvement. Prymary Objectives: The aim pof this study is to demonstrate that G-CSF therapy addition to state of the heart treatment (pharmacological and non pharmacological) is safe and significantly improves clinical outcome in patient with reduced left ventriocular EF after successful reperfusion for anterior acute MI. The evaluation with myocardial 2D strain may be useful to achieve more information about the possible EF improvement and scar reduction. Overview of study: Phase III, multicentre, randomized, controlled, open label study. We studied patients in the HSG Monza Hospital, randomizzazion 1:1 with a web-based system. Patient will be required to attend 6 study assesment during the follow up that will be of 24 months. Treatment: Five (5) mcg/Kg of G-CSF (Filgastrim) has been administreted subcutaneously in the abdomen b.i.d. for 6 days (from day 0 to day 5) to the patient randomized to active treatment, starting within 24 hours after successful PCI and reperfusion. Population: Patients affected by acute anterior STEMI undergoing primary PCI or PCI rescue with persistent occlusion of coronary artery; Time symptom-to-balloon ≥ 2 h e ≤ 24 h if symptoms persist, TIMI flow post PCI>2; Evidence of left ventricular dysfunction (EF biplane <45%) 24h after revascularization; aged >18 years and < 75 years; informed consent signed. State of art: Enrollment is over. Data analysis in progress
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
40

Dávila, Tello Carlos Rodolfo. "Valor pronóstico intrahospitalario del índice leucoglicémico en pacientes con infarto agudo de miocardio atendidos en el Hospital Nacional Dos de Mayo desde enero 2010 hasta diciembre 2011." Bachelor's thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2014. https://hdl.handle.net/20.500.12672/10803.

Full text
Abstract:
Publicación a texto completo no autorizada por el autor
El documento digital no refiere asesor
La estratificación de riesgo en los pacientes que sufren un evento de Infarto Agudo de Miocardio es hasta hoy un desafío para el clínico, teniendo en cuenta que los scores representan estudios complejos, y no para todos quienes abordan un paciente con dolor torácico, muy fácil de diagnosticar y estratificar un evento. Teniendo en cuenta que en el país la disponibilidad de un especialista capacitado para leer e interpretar un electrocardiograma, estratificar el riesgo de un evento isquémico, con lo que se dispone actualmente es muy complicado; el objetivo de este estudio es validar un Índice fácil de usar, que pueda ser utilizado en los centro médicos de atención básica, que incluya la totalidad de los pacientes con Infarto Agudo de Miocardio (IMA) y que permita estratificar el riesgo de estos pacientes. Existen estudios que han relacionado la leucocitosis y la glicemia al ingreso del paciente como factor de riesgo para desarrollar un Infarto Agudo de Miocardio de mal pronóstico, sin embargo, no hay buenos resultados por ejemplo en pacientes diabéticos. Se trata de un estudio observacional, retrospectivo y analítico. Incluimos en el estudio a todos los pacientes que habían sufrido Infarto Agudo de Miocardio clasificados en 2 grupos: IMA con elevación del ST y IMA sin elevación del ST, a los que se les valoró recuento leucocitario y glicemia al ingreso, luego, se evaluó la presencia de Falla Cardiaca Aguda, tomando en cuenta el perfil hemodinámico establecido por la clasificación de Killip – Kimball, asimismo, se identificó quienes habían presentado arritmias malignas y angina post Infarto Agudo de Miocardio. También, se revisaron los resultados del informe ecocardiográfico a los 30 días post evento, para observar la fracción de eyección residual, disminuída (< 40%) o preservada (> o = a 40%), en nuestros pacientes. Ambos grupos fueron valorados de manera independiente.
Trabajo académico
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
41

Nardella, Michele. "Cardiopatch impiantabili e idrogel iniettabili per il trattamento dell’infarto miocardico." Bachelor's thesis, Alma Mater Studiorum - Università di Bologna, 2021.

Find full text
Abstract:
L'infarto miocardico rappresenta al giorno d'oggi una delle principali cause di moralità in tutto il mondo e le tradizionali strategie terapeutiche non risultano essere particolarmente efficienti ed efficaci nel ripristinare la funzionalità del miocardio infartuato. In alternativa alle tradizionali terapie, le innovative strategie terapeutiche, quali cardiopatch impiantabili e gli idrogel iniettabili, garantiscono ottimi standard in termini di proprietà meccaniche, elettroconduttive, vitalità e proliferazione cellulare. Sebbene entrambi gli approcci risultino particolarmente efficaci, l'applicazione di un singolo sistema potrebbe portare ad una efficacia terapeutica limitata. Una possibile soluzione, in ottica futura, potrebbe essere quella di combinare entrambe le terapie e ottenere così i vantaggi di entrambi i sistemi
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
42

Merli, Elisa <1974&gt. "Applicazioni cliniche dello studio della deformazione miocardica mediante metodiche ultrasonore." Doctoral thesis, Alma Mater Studiorum - Università di Bologna, 2008. http://amsdottorato.unibo.it/840/1/Tesi_Merli_Elisa.pdf.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
43

Merli, Elisa <1974&gt. "Applicazioni cliniche dello studio della deformazione miocardica mediante metodiche ultrasonore." Doctoral thesis, Alma Mater Studiorum - Università di Bologna, 2008. http://amsdottorato.unibo.it/840/.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
44

Vitali, Francesca <1979&gt. "Valutazione del danno miocardico nel neonato con encefalopatia ipossico-ischemica." Doctoral thesis, Alma Mater Studiorum - Università di Bologna, 2016. http://amsdottorato.unibo.it/7518/1/vitali_francesca_tesi.pdf.

Full text
Abstract:
Background. L’ asfissia perinatale determina spesso un quadro di encefalopatia associata a disfunzione cardiaca. L’ipotermia rappresenta l’unica terapia efficace nel ridurre il danno cerebrale. Non è noto se possa agire anche sul danno miocardico. Obiettivi. Definire il danno miocardico conseguente ad asfissia perinatale mediante metodiche TDI associate a tecniche ecocardiografiche tradizionali e valutarne l’ outcome a breve e lungo termine. Materiali e Metodi. Sono stati arruolati 15 neonati con encefalopatia ipossico-ischemica: 7 di grado severo-moderato raffreddati per 72 h e 8 di grado lieve non raffreddati. Entrambi i gruppi hanno eseguito dosaggio ematico di CPK, Troponina T e Pro-BPN entro le 6 h di vita, a 12, 24 h di vita e in 7° giornata; a tutti sono stati eseguiti ECG ed ecocardiografia tradizionale e TDI entro 6 h di vita, a 36 h, a 7 giorni ed a 12 mesi; nel gruppo 1 anche a 4 giorni e a 1, 6 e 18 mesi di vita. Risultati. Le concentrazioni sieriche dei markers studiati nelle diverse tempistiche sono risultate più elevate nei pazienti del gruppo 1 rispetto al gruppo 2. In maniera concorde tutti gli indici di funzionalità cardiaca (output ventricolari, TAPSE, velocità sistolica e diastoliche al TDI) sono risultati significativamente inferiori nel gruppo1 rispetto al gruppo2 nelle prime ore dopo l’ insulto ischemico per entrambi i ventricoli, per poi riallinearsi successivamente. In particolare per quanto riguarda la metodica TDI i rapporti E/Em ed Em/Am per la valvola mitrale sono risultati significativamente inferiori anche a 7 giorni nel gruppo 1. Conclusioni. Le misure eseguite con metodica TDI presentano maggiore sensibilità nel riconoscere alterazioni della funzionalità miocardica rispetto alle metodiche tradizionali; tali valori infatti si normalizzano più tardivamente. Riteniamo pertanto opportuno valutare la funzionalità miocardica almeno per alcuni giorni dopo il riscaldamento nei bambini affetti da encefalopatia moderato-severa sottoposti ad ipotermia.
Background. Perinatal asphyxia is commonly associated with hypoxic ischaemic encephalopathy and cardiovascular dysfunction. Therapeutic hypothermia has become standard treatment for moderate and severe neonatal hypoxic–ischemic encephalopathy to reduce cerebral morbidity and mortality. The effect on the heart is incompletely explored. Aim. To assess myocardial performance of infants with perinatal asphyxia using traditional and DTI echocardiographycs technique; evaluation of early and long-term myocardial outcome. Study design. Fifteen infants with hypoxic ischaemic encephalopathy were enrolled in the study: seven infants with moderate-severe hypoxic ischaemic encephalopathy cooled for 72 hours (group1); eight normothermic infants with mild hypoxic ischaemic encephalopathy (group2).
Biomarkers serum concentrations (CPK,TroponinT, PRO-BNP) were measured at 6, 12 , 24 h of life and on the seven day of life. ECG and echocardiographies (traditional and TDI mesaurements) were done in the first 6 h of life, at 36h, on day 7, at 12 month. In the cooled infants were done also on day 4, at 1, 6 and 18 month. Results. All sieric biomarkers were always higher in the group1 than group2. All functional myocardial indices (ventricular output, TAPSE, systolic velocity (Sm), early diastolic velocity (Em), late diastolic velocity (Am)) were lower for both ventricles in the first hours after hypoxic insult in the group1. Moreover we have also found that mitral E/Em ratio and Em/Am ratio were lower in the group 1 on day 7. Conclusion. The DTI technique appears more sensitive than traditional echocardiography to the subtle changes in cardiac performance that occur after perinatal asphyxia. In particular these value were lower for more time that conventional parameters. Moreover, in cooled infants with moderate-severe hypoxic ischaemic encephalopathy, it may be important examinated myocardial function at least for a few days after rewarming.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
45

Vitali, Francesca <1979&gt. "Valutazione del danno miocardico nel neonato con encefalopatia ipossico-ischemica." Doctoral thesis, Alma Mater Studiorum - Università di Bologna, 2016. http://amsdottorato.unibo.it/7518/.

Full text
Abstract:
Background. L’ asfissia perinatale determina spesso un quadro di encefalopatia associata a disfunzione cardiaca. L’ipotermia rappresenta l’unica terapia efficace nel ridurre il danno cerebrale. Non è noto se possa agire anche sul danno miocardico. Obiettivi. Definire il danno miocardico conseguente ad asfissia perinatale mediante metodiche TDI associate a tecniche ecocardiografiche tradizionali e valutarne l’ outcome a breve e lungo termine. Materiali e Metodi. Sono stati arruolati 15 neonati con encefalopatia ipossico-ischemica: 7 di grado severo-moderato raffreddati per 72 h e 8 di grado lieve non raffreddati. Entrambi i gruppi hanno eseguito dosaggio ematico di CPK, Troponina T e Pro-BPN entro le 6 h di vita, a 12, 24 h di vita e in 7° giornata; a tutti sono stati eseguiti ECG ed ecocardiografia tradizionale e TDI entro 6 h di vita, a 36 h, a 7 giorni ed a 12 mesi; nel gruppo 1 anche a 4 giorni e a 1, 6 e 18 mesi di vita. Risultati. Le concentrazioni sieriche dei markers studiati nelle diverse tempistiche sono risultate più elevate nei pazienti del gruppo 1 rispetto al gruppo 2. In maniera concorde tutti gli indici di funzionalità cardiaca (output ventricolari, TAPSE, velocità sistolica e diastoliche al TDI) sono risultati significativamente inferiori nel gruppo1 rispetto al gruppo2 nelle prime ore dopo l’ insulto ischemico per entrambi i ventricoli, per poi riallinearsi successivamente. In particolare per quanto riguarda la metodica TDI i rapporti E/Em ed Em/Am per la valvola mitrale sono risultati significativamente inferiori anche a 7 giorni nel gruppo 1. Conclusioni. Le misure eseguite con metodica TDI presentano maggiore sensibilità nel riconoscere alterazioni della funzionalità miocardica rispetto alle metodiche tradizionali; tali valori infatti si normalizzano più tardivamente. Riteniamo pertanto opportuno valutare la funzionalità miocardica almeno per alcuni giorni dopo il riscaldamento nei bambini affetti da encefalopatia moderato-severa sottoposti ad ipotermia.
Background. Perinatal asphyxia is commonly associated with hypoxic ischaemic encephalopathy and cardiovascular dysfunction. Therapeutic hypothermia has become standard treatment for moderate and severe neonatal hypoxic–ischemic encephalopathy to reduce cerebral morbidity and mortality. The effect on the heart is incompletely explored. Aim. To assess myocardial performance of infants with perinatal asphyxia using traditional and DTI echocardiographycs technique; evaluation of early and long-term myocardial outcome. Study design. Fifteen infants with hypoxic ischaemic encephalopathy were enrolled in the study: seven infants with moderate-severe hypoxic ischaemic encephalopathy cooled for 72 hours (group1); eight normothermic infants with mild hypoxic ischaemic encephalopathy (group2).
Biomarkers serum concentrations (CPK,TroponinT, PRO-BNP) were measured at 6, 12 , 24 h of life and on the seven day of life. ECG and echocardiographies (traditional and TDI mesaurements) were done in the first 6 h of life, at 36h, on day 7, at 12 month. In the cooled infants were done also on day 4, at 1, 6 and 18 month. Results. All sieric biomarkers were always higher in the group1 than group2. All functional myocardial indices (ventricular output, TAPSE, systolic velocity (Sm), early diastolic velocity (Em), late diastolic velocity (Am)) were lower for both ventricles in the first hours after hypoxic insult in the group1. Moreover we have also found that mitral E/Em ratio and Em/Am ratio were lower in the group 1 on day 7. Conclusion. The DTI technique appears more sensitive than traditional echocardiography to the subtle changes in cardiac performance that occur after perinatal asphyxia. In particular these value were lower for more time that conventional parameters. Moreover, in cooled infants with moderate-severe hypoxic ischaemic encephalopathy, it may be important examinated myocardial function at least for a few days after rewarming.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
46

Valls, de Lacalle Laura. "Prevenció del dany per reperfusió mitjançant inhibició reversible de la succinat deshidrogenasa mitocondrial. Mecanismes implicats." Doctoral thesis, Universitat Autònoma de Barcelona, 2019. http://hdl.handle.net/10803/669430.

Full text
Abstract:
La mort cel·lular que ocorre durant un episodi d’oclusió coronària és directament proporcional a la durada de la isquèmia. Per això, el tractament d’elecció enfront l’infart de miocardi és la ràpida reobertura de l’arteria afectada. Ara bé, el restabliment del flux sanguini s’associa amb un dany addicional, conegut com a dany per reperfusió, degut, en part, a una excessiva producció de radicals lliures d’oxigen (ROS). Per tal de reduir l’efecte deleteri d’aquest estrès oxidatiu s’han testat diferents molècules antioxidants, amb resultats contradictoris. Una nova aproximació podria ser la inhibició directa de la producció de ROS, modulant la funció mitocondrial. Estudis recents han suggerit que part dels ROS produïts durant la reperfusió són deguts a transferència reversa d’electrons des del complex II (o succinat deshidrogenasa) de la cadena de transport mitocondrial cap al complex I. L’objectiu de la present tesi ha estat investigar els efectes de la inhibició reversible de la succinat deshidrogenasa mitocondrial amb malonat disòdic, administrat en el moment de la restauració del flux, sobre el dany miocàrdic per reperfusió, així com estudiar els mecanismes involucrats. En cors aïllats de ratolí, perfosos en un sistema de Langendorff, l’administració de malonat sota condicions normòxiques va produir una reducció concentració-depenent de la pressió desenvolupada del ventricle esquerre, corroborant el seu efecte depressor de la respiració mitocondrial. Posteriorment, cors aïllats de ratolí addicionals van ser sotmesos a isquèmia-reperfusió, sent tractats o no amb malonat 3 mM durant els primers 15 minuts de la reperfusió. L’administració de malonat va reduir de forma significativa la mida de l’infart, efecte associat amb una menor alliberació de LDH durant la reperfusió i amb una millor recuperació funcional. Estudis de ressonància magnètica nuclear van demostrar l’existència de canvis en el perfil metabòlic dels cors tractats amb malonat, amb una augment en la concentració de succinat. Mitjançant tècniques d’immunofluorescència i marcatge amb MitoSOX Red de mostres de teixit miocàrdic es va demostrar que el tractament redueix la producció de ROS. Aquesta disminució també es va observar en mitocondris aïllats de cors de ratolí, tractats in vitro tant amb succinat com amb malonat, juntament amb una reducció en l'obertura del porus de transició mitocondrial. Seguidament, vam analitzar si els efectes protectors del malonat persisteixen en un model animal clínicament més rellevant, com el model porcí d’oclusió coronària transitòria. En aquest model l’administració de malonat es va realitzar de manera intracoronària. En condicions basals, tan sols una concentració de malonat de 50 mmol/L, però no inferiors, va reduir l'escurçament miocàrdic a la regió irrigada per l'artèria d’interès, però no en regions distants. Per estudiar els efectes de la inhibició reversible de la succinat deshidrogenasa sobre el dany per reperfusió, els animals van ser sotmesos a oclusió coronària de l'artèria coronària descendent anterior (40 min), seguida de reperfusió, i van ser tractats o no amb malonat 10 mmol/L, durant els 5 minuts inicials de la mateixa. L'administració selectiva de malonat a l'àrea en risc va reduir la mida de l’infart, sense afectar a la incidència d’arrítmies ventriculars malignes durant la reperfusió, així com tampoc la contractilitat del miocardi distant. Aquest efecte protector es va associar amb una reducció en la producció de ROS (MitoSOX Red). En conclusió, la inhibició reversible de la succinat deshidrogenasa amb malonat disòdic a l’inici de la reperfusió és cardioprotectora enfront l’infart de miocardi, tant en cors aïllats de ratolins com en un model porcí d’oclusió coronària transitòria. Aquest efecte és degut a una menor acumulació tissular de succinat, amb la consegüent reducció en la transferència reversa d’electrons cap al complex I mitocondrial, en la producció de ROS i en l’obertura del porus de transició mitocondrial.
Cell death that occurs during an episode of coronary occlusion is directly proportional to the duration of ischemia. Therefore, the treatment of choice against myocardial infarction is the rapid reopening of the affected artery. However, the restoration of blood flow is associated with an additional damage, known as reperfusion injury, due to excessive production of reactive oxygen species (ROS). As a way to reduce deleterious effects of oxidative stress, different antioxidant molecules have been tested, but with contradictory results. A new approach could be to inhibit directly ROS production, by mitochondrial function modulation. Recent studies have suggested that some of ROS produced during reperfusion are due to reverse electron transfer from complex II (or succinate dehydrogenase) of the mitochondrial electron transport chain to complex I. The objective of this thesis has been to investigate the effects of reversible inhibition of mitochondrial succinate dehydrogenase with disodium malonate, administered at the moment of the restoration of the flow, on reperfusion injury, as well as to study the mechanisms involved. Administration of malonate, under normoxic conditions in isolated mice hearts perfused in a Langendorff system, induced a concentration-dependent reduction in left ventricular developed pressure, confirming an inhibitory action on mitochondrial respiration. Thereafter, additional isolated mice hearts were subjected to ischemia-reperfusion and were treated or not with 3 mM malonate, given during the first 15 minutes of reperfusion. Administration of malonate significantly reduced infarct size that was associated with a lower LDH release during reperfusion and with a better functional recovery. Nuclear magnetic resonance studies demonstrated the existence of differences in the metabolic profile between hearts treated with malonate, with increased succinate concentration. In addition, MitoSOX Red staining of myocardial tissue samples revealed that malonate treatment was associated with a reduction in ROS production. This decrease was also observed in isolated mitochondria obtained from mice hearts, treated in vitro with both succinate and malonate, that also depicted a reduction in mitochondrial permeability transition pore opening. Moving forward, we analyzed whether the protective effects of malonate persist in a more clinically relevant animal model, the porcine model of transient coronary occlusion. In this model we selectively administer malonate with intracoronary infusion. Under baseline conditions, only malonate of 50 mmol/L, but not lower concentrations, resulted in a significant reduction in systolic segment shortening in the myocardial region irrigated by the artery of interest, but not in distant regions. To analyze the effects of reversible inhibition of succinate dehydrogenase on reperfusion injury, animals were subjected to left anterior descending coronary artery occlusion (40 minutes), followed by reperfusion, and they were treated or not with malonate 10mmol/L, during the first 5 minutes of the same. Selective administration of malonate into the risk area significantly reduced infarct size, without changes in the incidence of malignant ventricular tachyarrhythmias during reperfusion, or in the contractility of remote myocardium. This cardioprotective effect was associated with a reduction in ROS production (MitoSOX Red). In conclusion, reversible inhibition of succinate dehydrogenase with disodium malonate at the onset of reperfusion has cardioprotective effects against myocardial infarction, both in isolated mice hearts and in a porcine model of transient coronary occlusion. This effect is due to a lower succinate accumulation in the tissue, resulting in a reduction of reverse electron transfer to complex I, reduced ROS production and mitochondrial permeability transition pore opening.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
47

Haurani, Semi. "Estudo do potencial tardio ventricular pós-infarto agudo do miocardio." reponame:Repositório Institucional da UFPR, 1997. http://hdl.handle.net/1884/48607.

Full text
Abstract:
Orientador: Helio Germiniani
Dissertação (mestrado) - Universidade Federal do Paraná, Setor de Ciências da Saúde, Programa de Pós-Graduação em Cardiologia
Resumo: Para avaliar a presença de substrato arritmogênico, os pacientes com infarto agudo do miocárdio foram submetidos a análise do potencial tardio ventricular obtido pela eletrocardiografía de alta resolução. Foram selecionados para o estudo quarenta pacientes, internados no Serviço de Cardiologia do Hospital das Nações, Curitiba-PR, atendidos na fase aguda do infarto do miocárdio. Todos os pacientes eram acometidos por um primeiro infarto, sem evidência de outras cardiopatias e ou bloqueios de ramo do feixe de His. Todos os pacientes foram submetidos a avaliação clínica, estudo hemodinâmico e cineangiocoronariográfico durante a fase hospitalar (4,95 + 5,39 dias), e eletrocardiograma de alta resolução próximo a data da alta hospitalar (11,52 + 2,80 dias). A prevalência global do potencial tardio ventricular foi de 32,5%: 13 pacientes com potencial tardio positivo (PTP) e 27 pacientes sem potencial tardio, isto é, negativo (PTN). A análise dos três parâmetros do eletrocardiograma de alta resolução (QRST, SBA40 e VM40) apresentaram médias com diferenças significativas entre os grupos PTP e PTN (p= 0,0001). Os grupos PTP e PTN eram semelhantes quanto a idade, sexo e classificação Killip para o estado clínico (KILLIP & KIMBALL, 1967). Durante a fase hospitalar apenas 01 paciente foi acometido por episódios de taquiarritmia ventricular sustentada, sendo que na evolução este paciente veio a apresentar potencial tardio ventricular. Os pacientes que foram submetidos a terapêutica trombolítica apresentaram uma menor prevalência de potencial tardio ventricular, quando comparados com os pacientes submetidos apenas ao tratamento convencional (17,4% vs 52,9%; p=0,02). As médias dos três parâmetros do eletrocardiograma de alta resolução apresentaram diferenças significativas (p= 0,03). Os pacientes que apresentavam a artéria relacionada ao infarto patente mostraram menor prevalência de potencial tardio ventricular, quando comparados aos que apresentavam a artéria ocluída (20% vs 53,33%; p=0,03). Apenas as médias do parâmetro QRST não evidenciaram diferença significativa (p= 0,23). A possível interferência do sexo neste parâmetro foi analisada. Não houve diferença significativa do QRST, apenas no sexo feminino, entre os pacientes com artérias patente e ocluída.A comparação entre as regiões acometidas pelo infarto (anterior ou inferior) não mostrou diferenças significativas na prevalência do potencial tardio ventricular e entre as médias dos parâmetros. Houve um maior número de potencial tardio positivo nos pacientes com infarto inferior, atribuído a maior sensibilidade do método para detecção de potenciais tardios oriundos desta parede. O comprometimento ventricular esquerdo, seja por dilatação ou por disfunção, não interferiu na prevalência do potencial tardio ventricular. Entretanto, a análise das médias dos parâmetros mostrou uma diferença significativa apenas para o QRST (p=0,01 para dilatação e p=0,04 para disfunção), sugerindo que nestas circunstâncias o aumento do QRST pode não estar relacionado, apenas com a presença de potenciais tardios ventriculares.
abstract: To evaluate arrhythmogenic substract, patients with acute myocardial infarction were submitted to analysis of ventricular late potential obtained from signalaveraged electrocardiogram (SAECG). Forty in-hospital patients in acute phase of their first myocardial infarction without evidence of other heart diseases or bundle branch blocks were studied through clinicai evaluation, hemodynamic and coronariographic studies during hospital phase (4,95 + 5,39 days) of infarction, and SAECG near hospital discharge (11,52 ± 2,8 days). Overall prevalence of ventricular late potential was 32,5%: 13 of them had positive late potential (PLP group) while 27 had no late potential, being considered negative (NLP group). Analysis of the three parameters of SAECG (QRST, LAS40 and RMS40) showed highly significant differences between the averages of PLP and NLP groups (p=0,0001). Both groups had no differences related to age, sex and Killip clinicai classification. During hospital phase only one patient had episodes of sustained ventricular tachyarrhythmias, and he tumed out to have positive ventricular late potential. Patients who had been submitted to thrombolytic therapy showed a significantly lower prevalence of ventricular late potential, in comparison to those under conventional therapy (17,4% vs 52,9%; p=0,02). Besides, these two groups also showed significant differences related to the three SAECG parameters (p=0,03). Patients who had patent infarction-related artery showed a significantly lower prevalence of ventricular late potential when compared to those with occluded artery (20% vs 53,3%; p=0,03). QRST average values, however, showed no significant difference (p=0,23); possible influence of sex in this parameter was analysed, and there was no significant difference of QRST between women with patent and occluded arteries. Comparisons between anterior and inferior infarctions showed no significant difference in prevalence of ventricular late potential or parameter avarages. Inferior infarctions had more positive ventricular late potential, probably due to a greater sensitivity of the method in detecting late potentials originated in the wall. Left ventricular involvement, whether by dilation or disfunction, did not interfere in the prevalence of ventricular late potential. Nevertheless, analysis of parameter averages showed a significant difference in QRST (p=0,01 for dilation and p=0,04 for disfunction), suggesting that in these situations the increase of QRST may be related to other factors than the mere presence of ventricular late potential.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
48

Turato, Egberto Ribeiro 1954. "Infarto do miocardio : historico de vida e opiniões de paciente." [s.n.], 1988. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/311659.

Full text
Abstract:
Orientadores : Rachel Vilela Favero e Eduardo Arantes Nogueira
Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciencias Medicas
Made available in DSpace on 2018-07-16T02:25:10Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Turato_EgbertoRibeiro_D.pdf: 12942921 bytes, checksum: cdf239f9f4e1e08b8434f62ac8d03ca8 (MD5) Previous issue date: 1988
Resumo: Para o presente trabalho, o autor ocupou-se de colher e estudar Histórias de vida com Infarto Agudo do Miocãrdio - IAM- visando contribuir para a compreensão de receios, duvidas, expectativas e atitudes deles a partir da escuta e da observação do comportamento global destes pacientes. Procurou conhecer especialmente opiniões leigas de amostras de pacientes, extraldas nos 12 hospitais gerais de Campinas-SP,a respeito do IAMe de aspectos correlacionados, ouvindo 100 indivlduos, di$tribuidos em dois grupos: um de pacientes com infarto recente e outro, sem antecedentes cardiológicos, pareado por sexo, faixa etãria e condições sõcio-econômicas. E compilou-se opinião cientlfica de vãrias vertentes para confrontar com as primeiras....Observação: O resumo, na integra, podera ser visualizado no texto completo da tese digital
Abstract: For this paper, the author collected and studied Life Stories of patients with Myocardial Infarction aiming at contributing to the comprehension of their fears, doubts, expectations and attitudes, by listening to and observing them in their global behavior. Wetried to get mainly non-professional opinions of sampled patients from 12 general hospitals in Campinas, SP, regarding the MI and correlated aspects, listening to 100 patients, distributed in two groups: one of patients with recent infárction and the other without cardiological antecedents, paired by sex, age and social-economic conditions. As well as relationships between opinions and personal characteristics and life events were looked for....Note: The complete abstract is available with the full electronic digital thesis or dissertations
Doutorado
Doutor em Medicina
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
49

Varillas, Cueto Rodrigo. "El infarto de miocardio como accidente de trabajo in itinere." Derecho & Sociedad, 2017. http://repositorio.pucp.edu.pe/index/handle/123456789/118421.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
50

Jáuregui, Contreras Marcos. "Valor pronóstico de la velocidad de propagación del llenado ventricular en pacientes con infarto de miocardio con elevación del segmento ST." Bachelor's thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2005. https://hdl.handle.net/20.500.12672/1950.

Full text
Abstract:
Objetivo: Evaluar la velocidad de propagación del llenado ventricular (Vp), y la relación E/Vp en pacientes con infarto de miocardio y determinar su relación con la presencia de eventos durante la hospitalización y un seguimiento de tres meses luego del alta. Diseño: Desde abril a diciembre 2001 se realizo ecocardiografía transtoráccica analizando la función sistólica y diastolica a los pacientes con infarto agudo de miocardio con elevación del segmento ST que ingresaron al servicio de cardiología del H. N. E. R. M.; se realizo seguimiento durante tres meses del alta. Resultados: El 100% presentaron algún grado de disfunción diastolica y 27,1% disfunción sistólica. Se observo una correlación significativa entre la F. eyección. y la Velocidad de propagación y E/Vp, asimismo entre estas variables de disfunción diastolica con la presentación de insuficiencia ventricular izquierda, la necesidad de hospitalización por insuficiencia cardiaca. También correlación de la presión de llenado con presentación de Insuficiencia cardiaca y fracción de eyección. Conclusiones: La evaluación de la velocidad de propagación modo M color es un parámetro accesible y complementario en la evaluación ecocardiográfica de los pacientes con infarto de miocardio, que permite la valoración pronostica para la presentación de Insuficiencia Cardiaca posterior.
--- Objective: To evaluate the flow propagation velocity of the ventricular filling (Vp) and the ratio E/Vp with echocardiography and show the prognostic implications in patients with ST elevated myocardial infarction. Design: Echocardiography was performed in 43 consecutive patients with ST elevated myocardial infarction admitted en Edgardo Rebagliati Hospital from April to December 2001, evaluation of systolic and diastolic parameters: flow propagation and E wave was correlated with cardiovascular end points three months after discharge. Results: 100% of patients shown some grade of diastolic dysfunction, 27.1% systolic dysfunction by echocardiography. Vp and E/Vp shown significant relation with ejection fraction, clinical left ventricular failure and admission for heart failure until three months after discharge. Left end ventricular diastolic pressure by echocardiography correlated with ejection fraction in that study. Conclusions: The E/Vp ratio is a parameter of diastolic dysfunction which correlates with ejection fraction in patients with myocardial infarction. The Vp and the E/Vp ratio is a prognostic index for heart failure in patients with acute myocardial infarction.
Tesis de segunda especialidad
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
We offer discounts on all premium plans for authors whose works are included in thematic literature selections. Contact us to get a unique promo code!

To the bibliography