Dissertations / Theses on the topic 'Neobaroco'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 50 dissertations / theses for your research on the topic 'Neobaroco.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse dissertations / theses on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
Coelho, Gislene Teixeira. "O neobarroco em Tebas do meu coração, de Nélida Piñon: uma forma de representar a América mestiça." Universidade Federal de Juiz de Fora (UFJF), 2007. https://repositorio.ufjf.br/jspui/handle/ufjf/3398.
Full textApproved for entry into archive by Adriana Oliveira (adriana.oliveira@ufjf.edu.br) on 2017-02-20T19:51:20Z (GMT) No. of bitstreams: 1 gisleneteixeiracoelho.pdf: 627708 bytes, checksum: 6e767bcfba4d9ec2347e56094caeb586 (MD5)
Approved for entry into archive by Adriana Oliveira (adriana.oliveira@ufjf.edu.br) on 2017-02-20T19:51:39Z (GMT) No. of bitstreams: 1 gisleneteixeiracoelho.pdf: 627708 bytes, checksum: 6e767bcfba4d9ec2347e56094caeb586 (MD5)
Made available in DSpace on 2017-02-20T19:51:39Z (GMT). No. of bitstreams: 1 gisleneteixeiracoelho.pdf: 627708 bytes, checksum: 6e767bcfba4d9ec2347e56094caeb586 (MD5) Previous issue date: 2007-04-27
Esta dissertação desenvolve suas questões a partir de duas obras de Nélida Píñon: o romance Tebas do meu coração (1974) e a obra crítica Presumível coração da América (2002). A autora recorre aos recursos do (neo)barroco de modo a desconstruir a representação convencional do mundo e ampliar o sentido da obra. Segundo nossa leitura, o discurso (neo)barroco pode ser utilizado como uma forma de refletir (sobre) a formação mestiça da América Latina, levantando e problematizando questões que envolvem sua história, sua memória e sua identidade. Trabalhamos ainda com a idéia da utopia, pois lemos na obra a tentativa de elaboração de um projeto utópico, que põe em xeque o antigo projeto utópico-civilizatório europeu, baseado na dominação e repressão da alteridade. A partir de categorias teóricas, como utopias, contra-utopias, não-lugar e heterotopia, estabelecemos um contraponto à Utopia européia. Utilizamos a heterotopia como uma noção válida para a América Latina por se basear em novos conceitos como descentramento, negociação e abertura, os quais discutem antigos paradigmas. O trabalho reflete também sobre a complexa relação entre Literatura e subalternidade e sobre o exercício inclusivo da literatura (neo)barroca que representa o subalterno como alteridade e apresenta a razão mestiça como uma forma de pensar e produzir literatura e teoria.
This dissertation develops its questions from two works from Nélida Píñon: the novel Tebas do meu coração (1974) and the critical work Presumível coração da América (2002). The author turns to the (neo)baroque resources in order to disconstruct the conventional world representation and to widen the meaning of the work. According to our reading, the (neo)baroque discourse can be utilized as a way to reflect (about) the mestiza formation of Latin America, raising and discussing questions that involve its history, its memory and its identity. We still work with the utopia idea, because we read in the work the tentative of elaboration of a utopian project, which debates the old utopian-civilizing project, based on the alterity domination and repression. From theoretical categories, like utopias, counter-utopia, no-place and heterotopia, we establish a counterpoint to the European Utopia. We utilize the heterotopia as a valid notion to Latin America because it is based on new concepts like decentrality, negotiation and openness, which discuss old paradigms. The paper also reflects about the complex relation between Literature and subalternity and about the inclusive exercise of (neo)baroque literature that represents the subaltern as alterity and presents the mestiza reason as a way to think and produce literature and theory.
Souza, Gabriela Beatriz Moura Ferro Bandeira de. "Neobarroco, neobarroso, transbarroco: uma leitura do barroco nas obras literárias de Haroldo de Campos e Néstor Perlongher." Universidade de São Paulo, 2017. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/8/8151/tde-06032018-125219/.
Full textThe main objective of our thesis is to promote a comparative reading of the neobarroque poetry by Haroldo de Campos (Brazilian) and Néstor Perlongher (Argentinian), both of them poet and literary critic. To do so, we selected from Campos book Galáxias (1984) and poem Réquiem, which was written to pay homage to Néstor Perlongher; and from Perlonghers poems in Austria-Hungria (1980), Alambres (1987) and Hule (1989). To understand the poetry basis of both poets, we also studied the theory developed in literary essays - of each of them related to baroque: neobaroque to Néstor Perlongher and transbaroque to Haroldo de Campos.
Venta, Leonardo. "Lo barroco lezamesco en Paradiso." Scholar Commons, 2011. http://scholarcommons.usf.edu/etd/3392.
Full textSoto, Opazo Marcelo Eduardo. "Neobarroco en la escena dramatúrgica chilena contemporánea." Tesis, Universidad de Chile, 2011. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/110021.
Full textSan, Juan Maribel. "Teoria y Practica del Neobarroco en Severo Sarduy." FIU Digital Commons, 2011. http://digitalcommons.fiu.edu/etd/503.
Full textRico, Dominguez Marcos <1979>. "Gadda neobarocco. Corrispondenze fra Barocco storico e Barocco moderno." Doctoral thesis, Alma Mater Studiorum - Università di Bologna, 2013. http://amsdottorato.unibo.it/5516/.
Full textIn the first two chapters I deal with the recovery of the Baroque in the twentieth-century and the different interpretations of Baroque and Neo-Baroque, a concept that arises from a reflection on the Baroque throughout the twentieth century. Reflection that was a claim on an aesthetic level, but not only, of a contemporary Baroque, which unites the whole reflection on the discovery of the culture of a century, from Wölfflin to Benjamin, from Riegl to Anceschi. It is also an historical relationship between Baroque and Neo-Baroque: it is the same appreciation and rediscovery of Baroque art, that we have from the late nineteenth and throughout the twentieth century. This has coincided with its construction, terminology and interpretation, of this new category is the same approach that contemporary intellectual can be defined in the broadest sense, “neo-baroque”. In the third chapter, I explored the relationship between Gadda and the Baroque style, starting from Walter Benjamin’s concept of modern allegory. Gilles Deleuze’s The Fold. Leibniz and the Baroque was fundamental for my research. In this book the French philosopher has studied the work of the philosopher Leibniz (also studied by Gadda himself) and he has found the key to understand Baroque in its various manifestations. Following Deleuze’s concept baroque/neo-baroque, Robert Dombroski in Gadda and the Baroque, explore the Baroque’s way of Carlo Emilio Gadda. In fact, the style of Italian writer responds to the baroque canon that poststructuralism has welcomed back into the heart of aesthetic debate. Let’s think about the contributions of Roland Barthes and Severo Sarduy and, subsequently, the work of Deleuze. In the last chapter, I do an analysis of Gadda as a translator of Spanish works of the seventeenth century, works that are rewritten by him due to the revision of the past through its neo-baroque language.
Rezende, Neto Dorvalino. "A dobra espacial: o neobarroco na ficção científica brasileira." reponame:Repositório Institucional da UFSC, 2007. https://repositorio.ufsc.br/xmlui/handle/123456789/158354.
Full textMade available in DSpace on 2016-01-15T13:59:26Z (GMT). No. of bitstreams: 1 337001.pdf: 876176 bytes, checksum: 905a920bd6a83ad39c25ed66bf67ad48 (MD5) Previous issue date: 2007
A intenção deste trabalho é pontualizar os usos que a literatura de ficção científica produzida no Brasil faz do neobarroco e identificar as maneiras como o estilo se reproduz nas obras de André Carneiro e Braulio Tavares. Cotejando os textos destes escritores com os de outros autores, nacionais e estrangeiros, esta dissertação tem por objetivo demonstrar como a ficção científica brasileira lida com o conceito da dobra e com os devires de um país (e de uma literatura) cujo futuro se monta através de um presente (e um passado, também) que não cessa de se repetir. Original entre as de sua espécie, a ficção científica dos autores brasileiros tem um modus (mais do que um jeito, uma melodia, um ritmo), diferenciado de abordar temas como sexo, religião, tempo, morte, vida, violência e liberdade. Invisível no Brasil, porém, o gênero ainda não alcançou a atenção do mercado editorial nem muito menos o interesse da academia, como já o fez nos países de língua inglesa, principalmente, ou mesmo nos de língua espanhola.
Resúmen: El objectivo de este trabajo es puntualizar los usos que hace del neobarroco la literatura de ciencia ficción producida en Brasil y identificar como se reproduce esta categoria en las obras de André Carneiro y Braulio Tavares. Cotejando sus textos con los de otros autores, nacionales y extranjeros, esta disertación intenta demostrar cómo la ciencia ficción brasileña elabora el concepto de pliegue y los devires de un país y de una literatura cuyo porvenir se constituye a través de un presente y un pasado que no cesan de repetirse. Original entre las de su especie, la ciencia ficción de los autores brasileños tiene un modus (una melodía, un ritmo más que una forma) distinto de abordaje de temas como sexo, religión, tiempo, muerte, vida, violencia y libertad. Invisible en Brasil, el género no ha alcanzado todavía la atención del mercado editorial ni mucho menos el interés de la academia como lo ha hecho en países de lengua inglesa y también española.
Benincasa, Fabio F. "Barocco e neobarocco percorsi autoriali nel cinema italiano, Fellini, Antonioni, Pasolini /." [Bloomington, Ind.] : Indiana University, 2008. http://gateway.proquest.com/openurl?url_ver=Z39.88-2004&rft_val_fmt=info:ofi/fmt:kev:mtx:dissertation&res_dat=xri:pqdiss&rft_dat=xri:pqdiss:3344562.
Full textTitle from home page (viewed on Oct. 5, 2009). Source: Dissertation Abstracts International, Volume: 70-02, Section: A, page: 0392. Adviser: Peter Bondanella.
OLIVEIRA, NETO Gilberto Clementino de. "A sátira menipeia e o neobarroco em O outono do patriarca." UNIVERSIDADE FEDERAL DE PERNAMBUCO, 2017. https://repositorio.ufpe.br/handle/123456789/25112.
Full textApproved for entry into archive by Alice Araujo (alice.caraujo@ufpe.br) on 2018-07-18T22:18:34Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 811 bytes, checksum: e39d27027a6cc9cb039ad269a5db8e34 (MD5) DISSERTAÇÃO Gilberto Clementino de Oliveira Neto.pdf: 1109995 bytes, checksum: fc492ffe1c221de8fbd251ceabfaab7f (MD5)
Made available in DSpace on 2018-07-18T22:18:34Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 811 bytes, checksum: e39d27027a6cc9cb039ad269a5db8e34 (MD5) DISSERTAÇÃO Gilberto Clementino de Oliveira Neto.pdf: 1109995 bytes, checksum: fc492ffe1c221de8fbd251ceabfaab7f (MD5) Previous issue date: 2017-02-20
Esta dissertação tem por fito apresentar minuciosamente a natureza satírica de O outono do patriarca e sua ligação com a estética neobarroca. Nosso esforço se justifica não só pelo interesse na obra de Gabriel García Márquez como também pela escassez de trabalhos de cunho acadêmico que suscitem de forma aprofundada o debate sobre o caráter satírico desta obra e nem sua ligação visível com os aspectos temáticos da estética neobarroca, cujo debate teórico se deu exatamente durante a época em que o romance foi escrito, no ano de 1975. Esperamos, com este trabalho, corrigir essa inobservância e ampliar de alguma maneira o alcance da obra no campo dos estudos da Teoria Literária Latino-Americana. O recolhimento dos dados textuais que situam a obra nos campos temáticos citados nos ajudará a sustentar a imagem deste romance, que dialoga com profundidade sobre temas atuais e constantes na história das relações humanas, e o faz com particular força poética, impondo à linguagem os cimos de uma furiosa contemplação.
The goal of this Master’s Thesis is to thoroughly present the satirical nature of The Autumn of the patriarch and its connection with the neo-baroque aesthetic. The effort is justified not only by personal interest in the works of Gabriel García Márquez but also by the scarcity of academic research which deepens the debate about the satirical nature of this work and its visible connection with the thematic aspects of the neo-baroque aesthetic, whose theoretical debate happened during the exact period in which the novel was written in the year of 1975. With this work, we hope to correct that inobservance and to somehow broaden the reach of this novel in the field of Latin- American Literary Theory. The gathering of textual data that locate the work in the mentioned thematic fields will help sustain the image of this novel, which dialogues with depth about current and constant themes in the history of human relations and does it so with unique poetical strength, imposing to the language the summits of a furious contemplation.
Marcos, Sara de Miranda. "Para Além do Limite da Palavra: Vislumbres do Silêncio Fundador em Alejandra Pizarnik e Ana Cristina Cesar." Universidade Estadual da Paraíba, 2012. http://tede.bc.uepb.edu.br/tede/jspui/handle/tede/1884.
Full textCoordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior
Esta disertación tiene como objetivo observar en la obra poética de la argentina Alejandra Pizarnik y de la brasileña Ana Cristina Cesar como se ha desarrollado en sus escritos las imágenes del mundo posible, y como se produce la búsqueda de la palabra poética para representar el significado en su plenitud, es decir, el silencio, y la representación de la angustia por no se encontrar esta palabra. También es objeto de investigación en este análisis de sus escritos como frutos de una experimentación neobarroca. La hipótesis es que las obras de las autoras en cuestión se relacionan en lo que se refiere con el tema del silencio. Este trabajo consta de tres capítulos. El primero trata de las cuestiones que se relacionan con la modernidad y el modernismo; post-modernidad y el post-modernismo; y el neobarroco. El segundo capítulo aborda el silencio fundador; la figura del creador y los ritos de la escritura; los significantes fuera-de-sí y dentro-de-sí; la problematización de la locura como una enfermedad; reflexiones sobre la angustia de lo no-dicho; y la imagen y la palabra poéticas. En el tercer capítulo se presenta una evaluación de las críticas sobre las obras de las dos autoras, así como el análisis de los poemas, relacionándolos con las perspectivas discutidas en los capítulos anteriores. Para apoyar esta investigación se utilizó teóricamente varios autores, incluyendo Aira (1998), Berman (2007), Birman (1999), Calabrese (1987), Chiampi (1998), Deleuze (1997), Eagleton (1998), Jameson (1993) Maingueneau (2001), Olievenstein (1989), Orlandi (2007), Paz (2009), Sarduy (1979, 1999) y Süssekind (1985, 1995).
Esta dissertação tem por objetivo observar na obra poética da argentina Alejandra Pizarnik e da brasileira Ana Cristina Cesar de que modo se desenvolveram em seus escritos as imagens de mundo possível, além de como se daria a busca pela palavra poética que representasse o sentido em sua plenitude, isto é, o silêncio, bem como a representação da angústia por não se encontrar essa palavra. Também é alvo de investigação nesta pesquisa a análise de seus escritos como frutos de uma experimentação neobarroca. Parte-se da hipótese de que as obras das autoras em questão se relacionam no que diz respeito à temática do silêncio. Este trabalho se consiste em três capítulos. O primeiro trata das questões que se relacionam com a modernidade e o modernismo; a pós-modernidade e o pós-modernismo; e o neobarroco. O segundo capítulo aborda o silêncio fundador; a figura do criador e os ritos de escrita; apontamentos sobre os significantes fora-de-si e dentro-de-si; a problematização da loucura como doença; as reflexões sobre o não-dito da angústia; e a imagem e a palavra poéticas. No terceiro capítulo, traz a apreciação da crítica sobre os escritos das duas autoras, assim como a análise dos poemas, relacionando-os às perspectivas abordadas nos capítulos anteriores. Para respaldar teoricamente esta pesquisa foram utilizados vários autores, entre eles Aira (1998), Berman (2007), Birman (1999), Calabrese (1987), Chiampi (1998), Deleuze (1997), Eagleton (1998), Jameson (1993), Maingueneau (2001), Olievenstein (1989), Orlandi (2007), Paz (2009), Sarduy (1979; 1999) e Süssekind (1985; 1995).
Guzmán, Espinoza Jorge. "La emergencia neobarroca del lenguaje visual — estrategia de subversión significante en "Misstreseñoritas" y "Macrodosis"." Tesis, Universidad de Chile, 2010. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/101291.
Full textDíaz, García Sebastián. "Rodrigo Lira: prefiguración de una poética neobarroca bajo dictadura." Tesis, Universidad de Chile, 2012. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/111021.
Full textFacultad de Filosofía y Humanidades
Como veremos, la escritura de Rodrigo Lira atiende su dimensión política en dos dimensiones diferentes del discurso, por un lado el trabajo con la materialidad misma del lenguaje, trabajos metalingüísticos que consisten en poner en jaque la función comunicativa del lenguaje. Y por otra parte, un trabajo a nivel macrodiscursivo, donde construye su proyecto poético preocupándose de los discursos de poder que lo rodean como sujeto histórico. Para ver cómo funcionan estos dos ejes de la elipse, es preciso establecer un enfoque de lectura, en este caso, será el neobarroco latinoamericano, teoría propuesta principalmente por el cubano Severo Sarduy, la cual otorga gran importancia a la relación entre poéticas y producciones políticas. Cabe destacar que esta teoría será utilizada como herramienta de estudio y no como etiqueta de clasificación, lo que permite no cerrar la obra a otras posibles lecturas.
Bennett, Bernardita. "Still life." Tesis, Universidad de Chile, 2011. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/101345.
Full textFerez-Mora, Pedro Antonio. "La materia en la poetica de Severo Sarduy: luz neobarroca." Thesis, Keele University, 2008. http://ethos.bl.uk/OrderDetails.do?uin=uk.bl.ethos.488650.
Full textRojas, Contreras Sergio. "Escritura y temporalidad: Una aproximación al concepto de escritura neobarroca." Tesis, Universidad de Chile, 2006. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/108920.
Full textCarignano, Maria Laura Moneta. "Avatares da literatura argentina contemporânea : Copi e Perlongher : Neobarroco e contracultura no cenário pós-ditatorial /." Araraquara, 2011. http://hdl.handle.net/11449/154628.
Full textBanca: Rejane C. Rocha
Banca: Juliana Santini
Banca: Maria Lucia O. Fernandes
Banca: Paulo Gasparini
Resumo: Este trabalho propõe-se abordar a obra de dois autores argentinos contemporâneos: Copi e Néstor Perlongher a partir do arsenal teórico do neobarroco enquanto estética da pós-modernidade. Para isto, partir-se-á do autor a partir do qual emerge o conceito de neobarroco: Severo Sarduy, tendo como alvo a análise da obra dos autores argentinos que, a nosso ver, reelaboram e vinculam-se a essa estética. Tanto Omar Calabrese no seu livro A era neobarroca quanto Irlemar Chiampi em Barroco e Modernidade, insistem na relação entre neobarroco e pós-modernidade enquanto movimentos questionadores das bases da modernidade. Nossa proposta é pensar estas categorias - neobarroco e pós-modernidade - na obra dos autores argentinos já referidos. Daí que a intenção da pesquisa não é fazer uma análise exaustiva da obra de cada um dos autores e sim trabalhar a partir de problemáticas próprias da estética neobarroca na sua condição pós-moderna que aparecem como problemáticas específicas na obra tanto de Copi quanto de Perlongher. Embora o corpus com o qual trabalharemos seja a obra completa de cada um dos autores, privilegiar-se-á, na análise, os textos que permitam dar conta das problemáticas que apresentaremos como próprias de uma literatura cuja periodização corresponde ao advento de traços pós-modernos no âmbito do que chamamos "pós-ditadura". Nosso objetivo é então estabelecer linhas de leitura na obra de Copi e Perlongher que permitem falar de um corte, ou, nas palavras de Libertella, de uma "nueva escritura en Latinoamérica"
Abstract:
Doutor
Carignano, Maria Laura Moneta [UNESP]. "Avatares da literatura argentina contemporânea: Copi e Perlongher : Neobarroco e contracultura no cenário pós-ditatorial." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2011. http://hdl.handle.net/11449/154628.
Full textEste trabalho propõe-se abordar a obra de dois autores argentinos contemporâneos: Copi e Néstor Perlongher a partir do arsenal teórico do neobarroco enquanto estética da pós-modernidade. Para isto, partir-se-á do autor a partir do qual emerge o conceito de neobarroco: Severo Sarduy, tendo como alvo a análise da obra dos autores argentinos que, a nosso ver, reelaboram e vinculam-se a essa estética. Tanto Omar Calabrese no seu livro A era neobarroca quanto Irlemar Chiampi em Barroco e Modernidade, insistem na relação entre neobarroco e pós-modernidade enquanto movimentos questionadores das bases da modernidade. Nossa proposta é pensar estas categorias - neobarroco e pós-modernidade - na obra dos autores argentinos já referidos. Daí que a intenção da pesquisa não é fazer uma análise exaustiva da obra de cada um dos autores e sim trabalhar a partir de problemáticas próprias da estética neobarroca na sua condição pós-moderna que aparecem como problemáticas específicas na obra tanto de Copi quanto de Perlongher. Embora o corpus com o qual trabalharemos seja a obra completa de cada um dos autores, privilegiar-se-á, na análise, os textos que permitam dar conta das problemáticas que apresentaremos como próprias de uma literatura cuja periodização corresponde ao advento de traços pós-modernos no âmbito do que chamamos pós-ditadura. Nosso objetivo é então estabelecer linhas de leitura na obra de Copi e Perlongher que permitem falar de um corte, ou, nas palavras de Libertella, de uma nueva escritura en Latinoamérica
Melnyk, Lydia. "Neobarocke Tendenzen und sakrale Symbole in der Musikkultur des 20. Jahrhunderts." Internationale Arbeitsgemeinschaft für die Musikgeschichte in Mittel- und Osteuropa an der Universität Leipzig, 2012. https://ul.qucosa.de/id/qucosa%3A16087.
Full textSantiago, Lenise dos Santos. "Jo?o Cabral de Melo Neto: a est?tica do avesso." Universidade Federal do Rio Grande do Norte, 2007. http://repositorio.ufrn.br:8080/jspui/handle/123456789/16132.
Full textLa pieza-poema Morte e Vida severina Auto de natal pernambucano, de Jo?o Cabral de Melo Neto, publicada en 1956, es el principal objeto de este estudio, interaccionando con las obras O C?o sem plumas y O rio por la similitud tem?tica entre ellas: el estudio sobre esas obras busca una lectura desvinculada del posicionamiento constructivista y metaling??stico que por tradici?n configura la obra cabralina, no por negar a la cr?tica literaria que da respaldo cient?fico, pero con la pretensi?n de lanzar una nueva mirada dirigida para el concepto de barroco, materia ?sta que implica la creaci?n po?tica a partir de la segunda mitad del siglo XX. Por lo tanto, este trabajo presenta una propuesta de an?lisis de la poes?a de Jo?o Cabral a partir del contexto neobarroco. Considerando, sobre todo, los aspectos similares a la tem?tica del barroco, el enfoque recae sobre la influencia de la literatura ib?rica por que pasa el poeta Jo?o Cabral, as? como la tem?tica sobre el conflicto existencial explorado en el texto Morte e Vida severina, y a?n, los extractos de lenguaje con significaci?n m?ltiple que presentan signos meton?micos y metaf?ricos.
A pe?a-poema Morte e vida severina Auto de natal pernambucano, de Jo?o Cabral de Melo Neto, publicada em 1956, ? o principal objeto deste estudo, interagindo com as obras O c?o sem plumas e O rio pela similaridade tem?tica entre eles. O estudo a respeito destas obras busca uma leitura desvinculada do posicionamento construtivista e metaling??stico que por tradi??o configura a obra cabralina, n?o por negar a cr?tica liter?ria que d? respaldo cient?fico, mas com a pretens?o de lan?ar um novo olhar direcionado para o conceito de barroco, mat?ria esta que envolve a cria??o po?tica a partir da segunda metade do s?culo XX. Portanto, este trabalho apresenta uma proposta de an?lise da poesia de Jo?o Cabral a partir do contexto neobarroco. Considerando, sobretudo, os aspectos similares ? tem?tica do barroco, o enfoque recai sobre a influ?ncia da literatura ib?rica sofrida pelo poeta Jo?o Cabral, bem como a tem?tica sobre o conflito existencial explorado no texto Morte e vida severina, e, ainda, os extratos de linguagem com significa??o m?ltipla que apresentam signos meton?micos e metaf?ricos.
Martínez, Canabal Luz Ángela. "El discurso barroco americano: de la colonia al siglo XX: barroco de indias, barroco americano, neobarroco." Tesis, Universidad de Chile, 2008. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/108475.
Full textMarcos, Sara de Miranda. "Para além do limite da palavra: vislumbres do silêncio fundador em Alejandra Pizarnik e Ana Cristina César." Universidade Estadual da Paraíba, 2012. http://tede.bc.uepb.edu.br/tede/jspui/handle/tede/2516.
Full textApproved for entry into archive by Irenilda Medeiros (nildamedeiros@uepb.edu.br) on 2016-09-02T14:41:06Z (GMT) No. of bitstreams: 1 PDF - Sara de Miranda Marcos.pdf: 1141126 bytes, checksum: 4e75356d6d4209b19861f1bc2da4a79c (MD5)
Made available in DSpace on 2016-09-02T14:41:06Z (GMT). No. of bitstreams: 1 PDF - Sara de Miranda Marcos.pdf: 1141126 bytes, checksum: 4e75356d6d4209b19861f1bc2da4a79c (MD5) Previous issue date: 2012-09-26
Universidade Estadual da Paraíba
Esta disertación tiene como objetivo observar en la obra poética de la argentina Alejandra Pizarnik y de la brasileña Ana Cristina Cesar como se ha desarrollado en sus escritos las imágenes del mundo posible, y como se produce la búsqueda de la palabra poética para representar el significado en su plenitud, es decir, el silencio, y la representación de la angustia por no se encontrar esta palabra. También es objeto de investigación en este análisis de sus escritos como frutos de una experimentación neobarroca. La hipótesis es que las obras de las autoras en cuestión se relacionan en lo que se refiere con el tema del silencio. Este trabajo consta de tres capítulos. El primero trata de las cuestiones que se relacionan con la modernidad y el modernismo; post-modernidad y el post-modernismo; y el neobarroco. El segundo capítulo aborda el silencio fundador; la figura del creador y los ritos de la escritura; los significantes fuera-de-sí y dentro-de-sí; la problematización de la locura como una enfermedad; reflexiones sobre la angustia de lo no-dicho; y la imagen y la palabra poéticas. En el tercer capítulo se presenta una evaluación de las críticas sobre las obras de las dos autoras, así como el análisis de los poemas, relacionándolos con las perspectivas discutidas en los capítulos anteriores. Para apoyar esta investigación se utilizó teóricamente varios autores, incluyendo Aira (1998), Berman (2007), Birman (1999), Calabrese (1987), Chiampi (1998), Deleuze (1997), Eagleton (1998), Jameson (1993) Maingueneau (2001), Olievenstein (1989), Orlandi (2007), Paz (2009), Sarduy (1979, 1999) y Süssekind (1985, 1995).
Esta dissertação tem por objetivo observar na obra poética da argentina Alejandra Pizarnik e da brasileira Ana Cristina Cesar de que modo se desenvolveram em seus escritos as imagens de mundo possível, além de como se daria a busca pela palavra poética que representasse o sentido em sua plenitude, isto é, o silêncio, bem como a representação da angústia por não se encontrar essa palavra. Também é alvo de investigação nesta pesquisa a análise de seus escritos como frutos de uma experimentação neobarroca. Parte-se da hipótese de que as obras das autoras em questão se relacionam no que diz respeito à temática do silêncio. Este trabalho se consiste em três capítulos. O primeiro trata das questões que se relacionam com a modernidade e o modernismo; a pós-modernidade e o pós-modernismo; e o neobarroco. O segundo capítulo aborda o silêncio fundador; a figura do criador e os ritos de escrita; apontamentos sobre os significantes fora-de-si e dentro-de-si; a problematização da loucura como doença; as reflexões sobre o não-dito da angústia; e a imagem e a palavra poéticas. No terceiro capítulo, traz a apreciação da crítica sobre os escritos das duas autoras, assim como a análise dos poemas, relacionando-os às perspectivas abordadas nos capítulos anteriores. Para respaldar teoricamente esta pesquisa foram utilizados vários autores, entre eles Aira (1998), Berman (2007), Birman (1999), Calabrese (1987), Chiampi (1998), Deleuze (1997), Eagleton (1998), Jameson (1993), Maingueneau (2001), Olievenstein (1989), Orlandi (2007), Paz (2009), Sarduy (1979; 1999) e Süssekind (1985; 1995).
SANTOS, Taís Leme dos. "Osman Lins e Claude Simon: A Arte da Bricolagem." Universidade Federal de Pernambuco, 2013. https://repositorio.ufpe.br/handle/123456789/11527.
Full textMade available in DSpace on 2015-03-09T17:50:11Z (GMT). No. of bitstreams: 2 Dissertaçao Taís Leme.pdf: 1599783 bytes, checksum: 5f386111a7781e7134f2e1c1b24a7664 (MD5) license_rdf: 1232 bytes, checksum: 66e71c371cc565284e70f40736c94386 (MD5) Previous issue date: 2013-02-26
CNPQ
Este trabalho consiste no estudo comparado do neobarroco nas obras Perdidos e achados, narrativa de Nova, novena (1994), de Osman Lins, e Triptyque (2006), romance de Claude Simon, novo romancista francês. Osman Lins e Claude Simon compreendiam o processo de escritura como uma luta. Luta contra a linguagem instituída e a percepção caótica que se tem do mundo. Combate que, de algum modo, representa a revolta humana contra o não-sentido, a tentativa de reunir e recriar os fragmentos dispersos da realidade em um conjunto significativo que reflita certa unidade. Contudo, não se trata de uma unidade apolínea, fechada, mas dionisíaca, barroca, que somente pode ser contemplada considerando-se os elementos apreendidos em sua totalidade, não individualmente. É, sobretudo, nesse sentido que associamos as ficções desses escritores à bricolagem, trabalho artesanal que reporta à ideia de unidade heterogênea. Além disso, a concepção de Osman Lins e de Claude Simon da escritura literária como uma atividade manual também pode ser aproximada do ofício dos bricoleurs. Ambos os escritores são marcados pela enfatização dos procedimentos de escrita em lugar da fábula, o que deixa margem para que o texto seja tomado pelo jogo lúdico contido no erotismo da linguagem, na escritura fragmentária entrelaçando-se, procurando superar a condição de descontinuidade dentro da unidade global do texto.
Zúñiga, López Natalia. "Lectura neobarroca de el beso de la mujer araña de Manuel Puig." Tesis, Universidad de Chile, 2011. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/110002.
Full textRamírez, Aguilera Natalia. "Viejas, sirvientas, brujas: subversión neobarroca en El obsceno pájaro de la noche." Tesis, Universidad de Chile, 2012. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/110035.
Full textAnabalón, Galiano Javiera Alejandra. "Islas severas: la categoría del exilio como aproximación a la estética neobarroca de Severo Sarduy." Tesis, Universidad de Chile, 2012. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/112768.
Full textTesis pata optar al grado de Magíster en Estudios Latinoamericanos
Este trabajo corresponde a un análisis transversal de la novelística del cubano Severo Sarduy, el cual tiene como objetivo dar cuenta de los cambios y permanencias que los recursos textuales, propios de su estética neobarroca, demuestran a lo largo del proceso de producción de la obra, correspondiente a 30 años de exilio. Las novelas son agrupadas y revisadas a partir de categorías relativas a los contextos de producción, a los elementos narrativos, al tratamiento de las nociones de “cuerpo” y al recurso de la parodia, propuesto como una estrategia discursiva de distanciamiento. Este distanciamiento es asociado a la noción de exilio en un plano experiencial, político y geográfico, y al rasgo de autorreflexividad neobarroco, relativo al proceso de construcción de sentido. La tesis se desarrolla en torno a la hipótesis de que en la novelística de Sarduy, el exilio deviene una estrategia de carácter estético, por medio de la cual logra generar un método de aproximación discursivo hacia la identidad cubana.
Velasquez, Torres Carlos Eduardo. "El Pliegue en las Narrativas Latinoamericanas: De Borges al Cine." Diss., The University of Arizona, 2011. http://hdl.handle.net/10150/145469.
Full textFerro, Gabriela Beatriz Moura. "A poesia desterritorializante de Néstor Perlongher: uma leitura de Hule." Universidade de São Paulo, 2010. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/8/8145/tde-23112010-140835/.
Full textThis research concentrates on the analysis of the relation between desire and language presented in the book of poems Hule (1989) by the Argentinean Néstor Perlongher. Based on the concept of deterritorialization, we aimed at observing such relations by the study of three themes in the work of this writer: territoriality, identity and desire. In particular, we studied the intercession of this subject and of some procedures of poetic experimentation from Neobarroque esthetics, used by the writer; among them, we mention the use of poems with hybrid vocabulary, in which we can find not only a mixture of archaic but also highly refined words from a vulgar lexicon, such as slang and varied jargon. The mixture of languages are also part of these procedure, there is the use of interlanguage which is created by the contact of speakers of Portuguese and Spanish, known as \"portunhol\".
Figueroa, Salhuana Daniela Alejandra. "Influencia de códigos gráficos del neobarroco andino en el diseño de elementos visuales de indumentaria peruana en los últimos 10 años." Bachelor's thesis, Universidad Peruana de Ciencias Aplicadas (UPC), 2021. http://hdl.handle.net/10757/657098.
Full textThe main objective of this research is to analyze the influence of the graphic codes of the Andean neo-baroque style on contemporary Peruvian clothing, with the following hypothesis that raises the existence of an artistic influence of the Andean neo-baroque in the construction of visual elements present in Peruvian clothing created in the last 10 years. This influence will be examined in the graph created by current Peruvian clothing brands, which are Yirko Sivirich, Ikarus and Genaro Rivas. To do this, it is proposed to identify graphic characteristics of neo-baroque art, recurring artistic elements of the Andean style and to examine the visual elements of contemporary graphics. The theoretical focus of the research seeks to generate an analysis methodology that is incorporated into Peruvian graphic design by conducting research based on the visual communication of art in the country. To achieve this, a review of academic sources on the subject was carried out, which led to the discovery of a new term such as transculturation, which is the partial appropriation of one art style to another; in addition to defining the phenomena of the context of the subject to be investigated, such as the Andean baroque, the neo-baroque, contemporary Peruvian clothing and visual codes. On the other hand, a qualitative examination of the clothing graphic was carried out, using the analysis sheet and interviews with experts as a means, to find similarities with the graphic peculiarities of the neo-baroque, the Andean style, and to know the visual elements of the garments. created in the aforementioned time range.
Trabajo de investigación
Mautino, Guillen Alejandro Giancarlo. "La retórica neobarroca y la construcción del discurso erótico en la poesía de Carlos Germán Belli." Master's thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2020. https://hdl.handle.net/20.500.12672/16968.
Full textMaria, de Santana Silva Judite. "Waly Salomão: Algaravias do pós-tudo." Universidade Federal de Pernambuco, 2010. https://repositorio.ufpe.br/handle/123456789/7059.
Full textUniversidade Federal de Pernambuco
Partindo do pressuposto de que os anos sessenta coincidiram com a emergência da condição histórica pós-moderna, propusemos estudar a obra de Waly Dias Salomão, sob a ótica barroca/neobarroca a partir das teorias de Severo Sarduy e Omar Calabrese além de outros estudiosos como Cláudio Daniel e Afonso Ávila. Nossa intenção foi de oportunizar uma releitura dos debates sobre as Vanguardas poéticas contemporâneas que introduziram a pós-modernidade considerando-as como programas estéticos cujo foco era atenuar os limites entre as diversas formas de arte. Iniciamos por abordar os procedimentos e métodos utilizados pelo escritor e poeta aglutinador de muitos caminhos, cujos mecanismos próprios nos permitiram identificar em sua produção poética sugestivas ressonâncias de um barroco reciclado. Elementos como labirinto, ironia e paradoxo, procedimentos barroco por excelência, foram apontados nesta tese como sendo vetores da poesia walyana. De fato, ao estabelecer um diálogo constante de suas obras com a tradição literária e com a contemporaneidade Waly cria uma hibridização cuja afinidade com a poesia (neo) barroca é evidente
Pardo, Muñoz Gisela. "Recursos neobarrocos en Frente a un hombre armado de Mauricio Wacquez: el sujeto erotizado y muerto de placer." Tesis, Universidad de Chile, 2010. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/109932.
Full textRODRIGUES, JUNIOR R. R. "TRANSFORMERS: UM NOVO CINEMA DE ATRAÇÕES? PÓS-CONTINUIDADE E VISUALIDADE NEOBARROCA COMO ESPETÁCULO NO CINEMA DE AÇÃO CONTEMPORÂNEO." Universidade Federal do Espírito Santo, 2016. http://repositorio.ufes.br/handle/10/8509.
Full textO cinema sempre teve uma forte ligação com a narrativa, vinculando sua essência ao ato de se contar uma história por meio da sobreposição de planos e o encadeamento de cenas. Contudo, a partir dos anos 2000 têm sido produzidos filmes onde a narrativa não é nem de longe o foco de suas produções: o cinema de pós-continuidade. Diretores como Michael Bay, Tony Scott e Paul Greengrass preocupam-se muito mais em afetar sensorialmente seu público do que narrar uma história complexa ou desenvolver personagens mais aprofundados. É interessante notar que esse pensamento essencialmente afetivo e não narrativo não é novo e nem exclusivo do cinema de pós-continuidade. Na verdade, a despeito da sua natureza narrativa dominante, o cinema nasceu não-narrativo, surgiu como um dos vários espetáculos essencialmente visuais na virada do século XIX para o século XX. Esse chamado Cinema de Atrações produziu os primeiros filmes cinematográficos baseando-os na habilidade de provocar o público por meio de espetáculos sensoriais intensos. A partir da análise da trilogia Transformers (BAY, 2007, 2009 e 2011) propôs-se aqui uma nova abordagem quanto ao cinema espetacular contemporâneo. Nesse sentido seus filmes devem ser encarados como espetáculos sensoriais, pautados muito mais na capacidade de afetar intensamente seu público do que na capacidade de criar narrativas bem estruturadas. Seriam, portanto, uma espécie de Cinema de Atrações contemporâneo, aproximando-se mais da lógica espetacular e não-narrativa circense do que da literatura, por exemplo. Por outro lado, assim como sua contraparte do final do século XIX e princípio do século XX, esse cinema de pós-continuidade seria um reflexo e, ao mesmo tempo, um componente fundamental do cenário contemporâneo no qual surgiu e se desenvolveu. Esse cenário, por sua vez, seria caracterizado por uma mentalidade tipicamente neobarroca, que monta um continuado jogo remissivo à mentalidade do barroco entre o final do século XVI e início do XVIII. É por meio então de elementos próprios do neobarroco, tais como o exagero, a tendência ao limite e a instabilidade constante que o cinema de pós-continuidade consegue hoje se apresentar como um novo tipo de Cinema de Atrações. Palavras-chave: Cinema de Atrações; pós-continuidade; entretenimento, espetáculo; neobarroco; cinema não-narrativo.
Sibin, Elizabete Arcalá. "O barroco, o tempo e a morte na narrativa de José Saramago e Autran Dourado." Universidade Estadual do Oeste do Parana, 2017. http://tede.unioeste.br:8080/tede/handle/tede/2457.
Full textThe research presented here was centered on reflections on the permanence of the baroque and the fictional representation of time in the novels Memorial of the Convent and The Intermittents of Death by José Saramago and The Bells of Agony and Opera of the Dead by Autran Dourado. From the reading of the novels of these authors, the following questions emerged that guided the study: how do we record the time in the novels mentioned above? What traces from the baroque remain in the memorial of the convent and The flashes of death and in The bells of agony and Opera of the dead? What characteristics approximate and distance the style of José Saramago and that of Autran Dourado? In order to find answers to such questions, a comparison was made between the novels Memorial of the Convent and The Intermittents of Death and The Bells of Agony and the Opera of the Dead, in order to: point out the characteristics of each novel and establish the Approximations and distances between the texts of the two authors; To understand the baroque characteristics present in the mentioned works and the treatment given to the fictional representation of the time. In order to reach the proposed objectives, the reflections of St. Augustine (1984), Paul Ricoeur (1994, 1995 and 1997), Philippe Ariès (2012), Edgar Morin, (1997), Alfredo Bosi (1977) Ana Paula Arnaut (2011), Flávio Kothe (1986), Aguiar e Silva (1976), Irlemar Chiampi (1980 and 1998), Omar Calabrese (1987), among others. It is, therefore, a bibliographical research that made it possible to conclude that both the Memorial of the Convent and The Intermittents of Death and the Bells of Agony and the Opera of the Dead, through the reappropriation of the stylistic resources or thematic approach, promote the permanence of the Baroque in contemporary times. And also because José Saramago and Autran Dourado retake the baroque as a new cultural object, whose innovations are built from the permanence of the style of the eighteenth century, with the purpose of promoting social criticism through the exposition of social problems And the internal conflicts of the characters, it can be said that the authors approach the neo-baroque tendency.
A pesquisa ora apresentada centrou-se em reflexões sobre a permanência do barroco e a representação ficcional do tempo nos romances Memorial do convento e As intermitências da morte, de José Saramago, e Os sinos da agonia e Ópera dos mortos, de Autran Dourado. A partir da leitura de romances dos referidos autores, surgiram os seguintes questionamentos que nortearam o estudo: como se dá o registro do tempo nos romances supracitados? Quais traços advindos do barroco subsistem em Memorial do convento e As intermitências da morte e em Os sinos da agonia e Ópera dos mortos? Quais características aproximam e distanciam o estilo de José Saramago e o de Autran Dourado? Com o propósito de encontrar respostas para tais questionamentos, objetivou-se estabelecer uma comparação entre os romances Memorial do convento, As intermitências da morte, Os sinos da agonia e Ópera dos mortos, com vistas a: apontar as características de cada romance e estabelecer as aproximações e os distanciamentos entre os textos dos dois autores; compreender as características barrocas presentes nas referidas obras e o tratamento dado à representação ficcional do tempo. Para atingir os objetivos propostos, utilizou-se como suporte teórico as reflexões de Santo Agostinho (1984), Paul Ricoeur (1994, 1995 e 1997), Philippe Ariès (2012), Edgar Morin, (1997), Alfredo Bosi (1977), Ana Paula Arnaut (2011), Flávio Kothe (1986), Aguiar e Silva (1976), Irlemar Chiampi (1980 e 1998), Omar Calabrese (1987), dentre outros. Trata-se, portanto, de uma pesquisa bibliográfica que possibilitou concluir que, tanto Memorial do convento e As intermitências da morte quanto Os sinos da agonia e Ópera dos mortos, por meio da apropriação dos recursos estilísticos ou da abordagem temática, promovem a permanência do barroco na contemporaneidade. E, ainda, pelo fato de José Saramago e Autran Dourado retomarem o barroco como um novo objeto cultural, cujas inovações se constroem a partir da permanência do estilo do século XVIII, com a finalidade de promover a crítica social por meio da exposição dos problemas sociais e dos conflitos interiores das personagens, pode-se afirmar que os autores se aproximam da tendência neobarroca.
Nieto, Araos Rafael. "Mecanismos neobarrocos: relación erótica entre la madre y el hijo en Amasijo de Marta Brunet: dos maneras de desplazar el acto erótico." Tesis, Universidad de Chile, 2011. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/110006.
Full textChamorro, Ordenes Ariel. "El motivo del cuerpo en la estética neobarroca — la intensidad significante en El obsceno pájaro de la noche y el Ciclo Cremáster." Tesis, Universidad de Chile, 2010. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/101498.
Full textKulawik, Krzysztof. "Travestismo lingüístico el enmascaramiento de la identidad sexual en la narratva [sic] neobarroca de Severo Sarduy, Diamela Eltit, Osvaldo Lamborghini e Hilda Hilst /." [Gainesville, Fla.] : University of Florida, 2001. http://purl.fcla.edu/fcla/etd/anp4091.
Full textTitle from first page of PDF file. Document formatted into pages; contains x, 329 p.; also contains graphics. Vita. Includes bibliographical references (p. 316-328).
Andrade, Kalina Alessandra Rodrigues de Paiva. "Olhar em terra de cego: a visualidade em Ensaio sobre a Cegueira." Universidade Federal do Rio Grande do Norte, 2008. http://repositorio.ufrn.br:8080/jspui/handle/123456789/16149.
Full text"Looking at earth from blind: travel in the visuality of the test on Blindness" is a literary Essay resulted from the experience of different points of view regarding the Essay on Blindness (1996), not only showing a Modern aesthetical tendency in dialog with the Baroque one, but also discussing subjects related to the History of Mentalities. The chapters are disposed as follows: The first one presents a short Excursus about the author and his work; the second one introduces the concept of Allegory exemplifying it with representative images of Romance; the third one presents tragic elements in dialog with the Bataille Eroticism in an Allegory of Feeling; the fourth one shows Stylistic Features used as a display mean of Comedy in Romance going towards the musicalness, being the features used to provoke laugh; the fifth and last one discusses about the study pertinence. To conclude, in favor of a Sight Education, the study considered authors such as: Ari?s (1977), Bataille (2003), Bakhtin (2002, 2000, 1999), Benjamin (2000, 1996), Chau? (2005, 2000), Foucault (2006, 2005, 2004, 2002), Freud (1970), Hansen (2006), Lino (2004), Sartre (2005), Vovelle (1996)
Olhar em terra de cego: viagens na visualidade do Ensaio sobre a Cegueira ? um ensaio liter?rio, fruto da experi?ncia de alguns olhares a respeito do Ensaio sobre a Cegueira (1996), mostrando uma tend?ncia est?tica moderna em di?logo com a barroca, discutindo temas ligados ? Hist?ria das Mentalidades. Os cap?tulos assim est?o dispostos: o primeiro apresenta um breve excurso sobre o autor e sua obra; o segundo introduz o conceito de alegoria, exemplificando-o com imagens representativas do romance; o terceiro apresenta elementos do tr?gico em di?logo com o erotismo batailleano numa alegoria dos sentimentos; o quarto cap?tulo mostra a manifesta??o do c?mico no romance, por meio de recursos estil?sticos com vias ? musicalidade, utilizados para provocar o riso; o quinto e ?ltimo, tecer? considera??es sobre a pertin?ncia do estudo. Finalmente, em favor de uma educa??o do olhar, o estudo considerou, entre outros pensadores: Ari?s (1977), Bataille (2003), Bakhtin (2002, 2000, 1999), Benjamin (2000, 1996), Chau? (2005, 2000), Foucault (2006, 2005, 2004, 2002), Freud (1970), Hansen (2006), Lino (2004), Sartre (2005), Vovelle (1996)
Soroka, Tanja. "Die Ukraine auf der Suche nach ihrem nationalen Stil neobarocke Baukunst in den 1920er Jahren am Beispiel der allukrainischen Landwirtschaftsakademie in Kiev von Dmytro Djačenko." Berlin wvb, Wiss. Verl, 2005. http://www.wvberlin.de/data/inhalt/soroka.html.
Full textSoroka, Tanja. "Die Ukraine auf der Suche nach ihrem nationalen Stil : neobarocke Baukunst in den 1920er Jahren am Beispiel der allukrainischen Landwirtschaftsakademie in Kiev von Dmytro Djačenko /." Berlin : wvb, Wiss. Verl, 2007. http://www.wvberlin.de/data/inhalt/soroka.html.
Full textAndreghetto, Luiz Carlos. "Davi e Golias no labirinto = elementos neobarrocos na poética de Derek Jarman = David and Goliath in the maze : neo-barroque elements the poetics of Derek Jarman." [s.n.], 2012. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/284566.
Full textDissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campoinas, Instituto de Artes
Made available in DSpace on 2018-08-21T10:34:18Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Andreghetto_LuizCarlos_M.pdf: 3812044 bytes, checksum: 109b69588e940f7f0045bc741eb69e2d (MD5) Previous issue date: 2012
Resumo: O texto a seguir propõe uma aproximação maior entre as teorias Neobarrocas, proferidas por Omar Calabrese e Severo Sarduy, com a imagem audiovisual e suas especificidades. Os elementos e as figuras Neobarrocas servem de estrutura para analisarmos a poética do cineasta inglês Derek Jarman, mais especificamente cenas do filme Caravaggio, de 1986. Jarman trafega em suas obras pelo universo Neobarroco, sendo uma constante dentro de sua filmografia o apreço pelas artes plásticas, pelo experimentalismo, pela polêmica e pela construção poética amparada nesses elementos barrocos: o excesso, o caos, a multiplicidade, a dramaticidade, a sexualidade, a intertextualidade, etc. Ao juntar esses dois sistemas de cognição, o cinema e a história da arte, o Neobarroco adentra-se pela pós-modernidade como uma das formas que mais caracteriza esse momento histórico. Sua confluência com as especificidades proporcionadas pela imagem audiovisual (o enquadramento, a fotografia, o som, a iluminação, etc), multiplica seu entendimento e sua ressonância
Abstract: The following text proposes a forthcoming between the Neo-baroque theories, given by Omar Calabrese and Severo Sarduy, with the audio-visual image and its specificities. The Neo-baroque elements and figures serve as a framework for analyzing the poetic of a British filmmaker Derek Jarman, specifically scenes from the film Caravaggio, 1986. Jarman travels his works through the universe of Neo-baroque, being a constant in his filmography appreciation of the arts, for experimentation, controversy and the poetic construction supported by these baroque elements: the excess, chaos, multiplicity, drama, sexuality , intertextuality, etc.. By combining these two systems of cognition, cinema and art history, the Neo-baroque enters by the post-modernity as one of the ways that best describes this historical moment. Its confluence with the specifics provided by the audiovisual image (framing, photography, sound, lighting, etc.), multiply their understanding and their resonance
Mestrado
Artes Visuais
Mestre em Artes
Tomasi, Carolina. "Semiótica da agudeza: da negação da euforia barroca ao objeto poético fluido do final do século XX." Universidade de São Paulo, 2014. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/8/8139/tde-06052015-123437/.
Full textThis thesis is concerned with the investigation of semiotics of sharpness. Its corpus consists of poems from the late 20th century which are called \"neo-baroque\", and fragments of Haroldo de Campos Galáxias and James Joyces Finnegans Wake. Contemporary receptions to the sixteenth and seventeenth centuries do not understand the literary productions as baroque, but as classical, therefore unlike the value assigned to the \"state of baroque\" in critical texts of the 20th century. Sharpness is inferred from the research of the works of Peregrini, Gracián, Hansen and Pécora as systematizing baroque productions of the 1600s. Furthermore, this research finds not the euphoric presence of synchronous baroque or the existence of a possible neo-baroque but gradations of sharpness as a formal operator of the so-called baroqueist poetry. Based on this sharpness, and within the theoretical and methodological framework of tensive semiotics, it is proposed to demonstrate how this poetry, regarded by many critics as \"neo-baroque\", is governed according to an oscillation that regulates it, recognizing in it a sharpness dominance of the level of expression (PE plano da expressão) and / or a sharpness dominance of the level of content (PC plano do conteúdo). Once observed the properties of sharpness, poetic objects show tensive differences that forward them for a poetry that knows the graduation from more fluent to more clear, manifesting differences of emphasis in the formal obscuration of the enunciation. The enunciator, while privileging the enlivenment of sharpness, promotes aesthetic tension: a game between the quick pleasure of sensitive conservation and delayed enjoyment of intelligible recognition of the aesthetic object two different types of enjoyment. Divided into five chapters, the thesis first addresses the absence and the presence of baroque slice in literary studies as well as the dominance of occurrence in baroque units of meaning and the synchrony and diachrony of baroque states towards an idiosynchronic sharpness. Then it examines the tensive game between sharpness of expression and sharpness of content, particularly focusing on the seventeenth-century treatise writers and the properties of sharpness. It also deals with the denial of baroqueist euphoria towards the visuality in the poetry of sharpness. As the concept of \"neo-baroque\" varies from author to author, the thesis examines the viewpoint of Umberto Eco, Omar Calabrese, Severo Sarduy, Lezama Lima, Alejo Carpentier, Haroldo de Campos, Alfonso Ávila, Affonso Romano Sant\'Anna, Horácio Costa, Ana Hatherly, Ivan Teixeira, in order to establish a model more consistent with tensive semiotics. It also addresses the boundaries between sensible and intelligible in the sharp poetry of the 20th century, making a recapitulation of phenomenology in a dialogue with tensive semiotics, from which the concepts of perceptual faith and zilberbergian perobject stand out. Finally, the sharpness of the late 20th century comes into play towards the fluid object.
Campos, Cláudio Henrique Brant. "A imaginação da música: das imagens técnicas às estéticas do audiovisual digital." Pontifícia Universidade Católica de São Paulo, 2014. https://tede2.pucsp.br/handle/handle/4664.
Full textThe imagination of music: from the technical images until the aesthetics of the digital audiovisual. Based on the observation that computer images produced today approach the dimension of time-based media, such as music, this research investigates the relationship between the audiovisual synesthesia, analyzing an example in digital processing, in the figure of the VJ (video-jockey in neologism): mixer of images and remixing of sounds in samples for live performances. It was verify that the ways perception is processed in the digital environment of miscegenation, by the amount and the remixing. This thesis introduces the hypothesis that our object suggests a synesthesia that expands to other systems such as tactile, forming a rhythmic cinema and motorized, influence by video clips, but in a digital platform, which simulates a complementary synesthetics or a translation by rhythmic counterpoint. The thesis also asks how the structural elements can reverberate a stunted aesthetic, revealing them in a diluted form. Thus, the object finds the elements of an aesthetics of the inaccurate and paradoxical, described by H. J. Koellreutter, constructivist without hierarchy and presenting fields or atmospheres, complementary dualities as pointillism versus lines and density versus rarefaction. On the other hand, this object finds anew the example of the aesthetic of the Baroque in pursuit of constant change and folds in its metonymic material, searching for the playful as a commitment to language codes, the audible-tactile-visual textures. One last specific question relates to the concept of expanded cinema, of Gene Youngblood, and how it can be inferred from our audiovisual object. We rely on this author, to investigate aspects of synesthesia, synergy, complementarity of opposites, inventive spirit (aesthetic), the automated computing environment, as well as aspects of a final overcoming of the opposition between art and entertainment. This thesis is devoted to ancient, anthropological and aesthetic process issues of the variation. For this reason, it is investigated elements of our present, aesthetically diluted by history, that correspond to ancient techniques of composing images-sounds. A path is followed from the first songs of call and response of all popular music and of the European Middle Ages, up to the synthesized loops created by todays software. By referring to Baroque styles, we complained to our object of study of the neo-baroque aesthetics, conceptualized according to Haroldo de Campos and Severo Sarduy. By incorporating the aesthetic of the second half of the 20th century, this object transcends the notions of authorship, work, representation, like expanded cinema
A imaginação da música: das imagens técnicas às estéticas do audiovisual digital. Partindo da constatação de que as imagens computacionais produzidas atualmente se aproximam da dimensão das mídias baseadas no tempo, como a música, esta pesquisa averigua a relação de sinestesia no audiovisual, analisando um exemplo em processamento digital, na figura do VJ (do neologismo video-jocker): mixador de imagens e ou com mixador de sons, em recortes, para apresentações ao vivo. Verificamos como as maneiras de perceber se processam no ambiente digital da miscigenação, da quantidade e do recorte. Trazemos a hipótese de que nosso objeto sugere uma sinestesia que se amplia para outros sistemas como o tátil, num cinema rítmico e motovisual, de influência do videoclipe, mas numa plataforma digital, em que se simula uma complementaridade sinestésica ou uma tradução por contraponto rítmico. Perguntamos também como os elementos estruturais podem reverberar estéticas pregressas, revelando-as, de forma diluída. Assim, nosso exemplo reencontraria os elementos de uma estética do impreciso e do paradoxal descrita a partir de H.J.Koellreutter , na sua estruturação sem hierarquia e construtivista de obra aberta e de campos ou atmosferas, dualidades complementares como pontilhismo versus linhas e densidade versus rarefação; por outro lado, esse exemplo reencontraria as estéticas do barroco, na busca da variação constante e em dobras de seu material metonímico, busca do lúdico como compromisso de linguagem em códigos, das texturas sonoro-tateis-visuais. Uma última questão específica se refere ao conceito de cinema expandido, de Gene Youngblood, e como ele pode ser depreendido de nosso objeto audiovisual. Baseamo-nos neste autor, para investigar aspectos de sinestesia, sinergia, complementaridade de opostos, espírito inventivo (estético), no ambiente automatizado da informática, bem como aspectos de uma superação final da oposição entre arte e entretenimento. Nosso estudo se dedica à questão milenar, antropológica e estética dos processos da variação. Por esta razão, investiga os elementos de nossa atualidade, diluídos esteticamente pela história, que corresponderiam a antigas técnicas de compor imagens-sons. Traçamos um caminho desde as primeiras canções em tema e resposta, de toda música popular e do medievo europeu, até os loops sintetizados dos softwares de criação dos dias de hoje. Por remeterem aos estilos barrocos, reclamamos para nosso objeto de estudo uma estética do neobarroco, conforme a conceituam Haroldo de Campos e Severo Sarduy; e por corporificarem as estéticas da segunda metade do século 20, sugerimos que nosso objeto transcende as noções de autoria, de obra, de representação, como um cinema expandido
Kerr, Michael Abrantes. "Tendência espectral do audiovisual contemporâneo no Youtube." Universidade do Vale do Rio dos Sinos, 2015. http://www.repositorio.jesuita.org.br/handle/UNISINOS/3720.
Full textMade available in DSpace on 2015-05-29T14:12:56Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Michael Abrantes Kerr.pdf: 4793092 bytes, checksum: 4f190ddbdd6b2d5762a7a8400dddd6f4 (MD5) Previous issue date: 2015-02-26
Nenhuma
Esta tese tem por objetivo refletir acerca de uma tendência espectral existente no audiovisual neobarroco contemporâneo, em específico naquele que circula no YouTube. A afirmação da existência de tal tendência é decorrente da percepção de que neste cenário há uma mistura de diferentes tipos de imagens em vídeos montados com imagens de arquivo e em vídeos tecnicamente originais (gravados com câmera) que buscam referências claras em materiais feitos anteriormente. Além disso, por contágio, observa-se um recorrente retorno de imagens, diretas ou indiretas, por repetição ou por diferença, que vêm criando um “estado-fantasma” imagético, no qual vivem, morrem e se movimentam as imagens. Os fantasmas são (ou não) reconhecidos na memória por conta de imagens-lembrança do que vemos naquilo que nos olha. Esses vídeos se encontram, lado a lado e anacronicamente, na mesma interface (a do YouTube), e disputam igualitariamente o interesse de espectadores-usuários. As montagens praticadas foram aqui analisadas e consteladas, pelo viés fantasmagórico, nas seguintes imagens dialéticas: imagem-de-arquivo, imagem-fantasma direta, imagem-fantasma indireta e imagem-fantasma indefinida. A metodologia utilizada implicou a articulação de procedimentos intuitivos (Bergson), cartográficos (Benjamin), desconstrutivos (Derrida) e dissecatórios (Kilpp).
This thesis aims to reflect about an existing spectral trend in contemporary neo-baroque audiovisual, in particular the one circulating on YouTube. The affirmation of the existence of such a trend is due to the perception that in this setting there is a mixture of different types of video footage mounted with archival footage and technically original videos (recorded with camera) seeking clear references in previously made material. In addition, by contagion, there is a recurring return of images, directly or indirectly, by repetition or by difference, that are creating an imagistic "ghost-state", in which the images live, die and move around. The ghosts are (or not) recognized in memory for remembrance images of what we see in what looks at us. These videos are, side by side and anachronistically, in the same interface (YouTube), and compete equally for the interest of viewers-users. The montages were analyzed and organized into a constellation, through a ghostly bias, in the following dialectical images: file-image, direct ghost-image, indirect ghost-image and undefined ghost-image. The methodology employed involved the articulation of intuitive (Bergson), cartographic (Benjamin), deconstructive (Derrida) and dissecative (Kilpp) procedures.
Cid, Alarcón Jorge Ignacio. "Néstor Perlongher, une écriture en transe." Thesis, Poitiers, 2013. http://www.theses.fr/2013POIT5012/document.
Full textNéstor Perlongher (1949 Buenos Aires - Sao Paulo in 1992) is the author of a work of impressive themes and tones. His poetry is based on various linguistic operations such as mixing levels of language, the use of jargon and regional slang, the exaltation of the suggestive power of sound, the proliferation of ambiguous references in the context of an aesthetic Neo-Baroque, among others. We believe that his writing is one of the most interesting work in the field of literature Argentine neo-baroque, considering that his work is radical to the materiality of the linguistic sign and build a vision that combines neo-baroque aesthetics with historical facts. This study proposes to read the work of Nestor Perlongher in the light of the theoretical concepts of the Cuban neo-baroque and post-structuralist philosophers. The analysis of this issue is made through the identification and description of the symbolic and semantic operations of artificiality process that allows the inclusion of these works in the style "neobarroso"
Carvalho, Francisco Israel de. "O auto da morte e da vida : a escrita barroca de Jo?o Cabral de Melo Neto." Universidade Federal do Rio Grande do Norte, 2010. http://repositorio.ufrn.br:8080/jspui/handle/123456789/16184.
Full textThis dissertation, entitled O Auto da Morte e da Vida: A escrita barroca de Jo?o Cabral de Melo Neto, has the aim of analising, interpreting, in a baroque perspective, Cabral s writing in the poem/play Morte e vida severina Auto de Natal Pernambucano, taking as basis the theories of Eug?nio D?Ors, Severo Sarduy, Omar Calabrase, Lezama Lima, Afonso ?vila, Affonso Romano de Sant?Anna and others cited in the body of this work. During the analisys we feature confluences, relations, similarities, identification between the Baroque of the counter reformation and the modern Baroque or Neobaroque. We seek to comprehend the baroque which is new in the XX century and Cabral s poetry as an element of the contemporaneity, by updating the concept of the Baroque in the 1600s, when it is detected in its purest characteristic in human relation (the life of the Northwestern brazilian) through an intangible reality (the death). The Baroque as a cultural summary of a period of instability and transformation, with the power of dismantling an already established poetry. The fight between words and things, language and reality
Esta disserta??o, intitulada O Auto da Morte e da Vida: A escrita barroca de Jo?o Cabral de Melo Neto, tem como objetivo analisar, interpretar, dentro de uma perspectiva barroca, a escrita cabralina no poema/pe?a Morte e vida severina Auto de Natal Pernambucano, tomando como base os suportes te?ricos de Eug?nio D?Ors, Severo Sarduy, Omar Calabrese, Lezama Lima, Afonso ?vila, Affonso Romano de Sant?Anna e outros te?ricos nomeados no corpo do trabalho. No decurso da an?lise destacamos conflu?ncias, rela??es, similitudes, identifica??o entre o Barroco da contra-reforma e o Barroco moderno ou Neobarroco. Procuramos sublinhar o Barroco que chega ao s?culo XX e a po?tica cabralina como um elemento da contemporaneidade, atualizando o conceito do Barroco do seiscentos, quando ? detectado em sua caracter?stica mais pura na rela??o humana (a vida do homem do Nordeste brasileiro) com uma realidade intang?vel (a morte). O Barroco como s?ntese cultural de uma ?poca de instabilidade e de transforma??o, com a for?a de desmontar uma po?tica j? estabelecida. A luta entre palavras e coisas, linguagem e realidade
Jelena, Marićević. "Барок у белетристичком опусу Милорада Павића." Phd thesis, Univerzitet u Novom Sadu, Filozofski fakultet u Novom Sadu, 2016. http://www.cris.uns.ac.rs/record.jsf?recordId=101124&source=NDLTD&language=en.
Full textDoktorska disertacija Barok u beletrističkom opusu Milorada Pavića sastoji se iz pet celina jasno strukturisanih, koje pored uvodnih i zaključnih razmatranja uzimaju u obzir stvaralački opus pisca od poezije preko romana i pripovedaka do dramskih dela. Uvod je dvodelno koncipiran. Najpre je opisan recepcijski luk stvaralaštva Milorada Pavića, ne bi li se odredila relevantnost i inovativnost perspektive iz koje se tumači opus srpskog pisca, a zatim je preispitan širok opseg i horizonti semantizacije pojma barok.Što se tiče dosadašnje recepcije dela Milorada Pavića kao književnog istoričara i kao pisca, čini se da se može podeliti na dva koloseka: afirmativni i poricateljski, i to bez prevelikih valera, dakle – i recepcija je barokna: napeta, dinamična, u sukobima i suprotnostima. Ukoliko o pojedinim piscima i delima ne možemo da kažemo uvek nešto novo, ukoliko ih zaključamo u kanon i ostavimo da u njemu tavore, ta literatura postaće vremenom za nas mrtva. Upravo su tu tri najveće recepcijske opasnosti po Pavićev beletristički opus: 1) estetska neujednačenost njegovog dela; 2) tautološko gomilanje radova-truizama koji ponavljaju mahom dogme o Pavićevom postmodernizmu, čija su polazišta i zaključci slični, a ne nude nova čitanja i tumačenja; 3) negativna recepcija.U tom smislu, relativizovao se vrednosni potencijal Pavićeve beletristike, koji je doveden u pitanje. Ukoliko se, međutim, Pavićeva dela čitaju sa poznavanjem književno-istorijskih prilika u luku istorije srpske književnosti, na drugačiji način može da se sagleda njegova specifična stilistika i neobičnost izraza; može se uvideti da je onda većina začudnih metafora ili ingenioznih končeta zapravo funkcionalizovan hermeneutički izazov, a ne oblik ispraznosti. Iako je Milorad Pavić kao književni istoričar najveću istraživačku posvećenost usmerio na barok, može nas začuditi činjenica da je jedina objavljena studija koja se najdirektnije odnosi na sagledavanje baroknih elemenata u njegovoj beletristici, upravo studija koju je Pavić sâm napisao – „Barokni sloj u 'Hazarskom rečniku'“. Književni naučnici (da pomenemo najvažnije: Jovan Delić, Jasmina Mihajlović, Petar Pijanović, Aleksandar Jerkov, Sava Damjanov, Sava Babić, Ala Tatarenko) nisu prenebregavali prisustvo baroknog stila, pa i duha u Pavićevoj beletristici, ali nisu se zadržavali ili upuštali u šire postavke ili hermeneutičke izazove zadate baroknim u Pavićevom delu. Jedini naučnik koji je u većoj meri posvetio pažnju ovoj problematici, mada je naučnik iz oblasti prirodnih nauka, Vladan Panković, napisao je studiju Kvantna teorija i barok u srpskoj književnosti, knjigu koja je intrigantna i obećavajuća, ali koja izvan uvida koji se zasnivaju mahom na književnoj primeni „principa komplementarnosti“ Nilsa Bora, nažalost, nema veći interpretativni zamah. Data zapažanja daju nam povoda da sagledamo opus Milorada Pavića kroz prizmu baroka i pokušamo da shvatimo šta je barokno u delu ovog pisca, kako se ono manifestuje, funkcionalizuje i kakav mu je semantički opseg.Od prvostepene koristi za shvatanje baroka, ali i Pavićevog poimanja baroknog bile su u prvom redu studije Andrije Anđala, a zatim Čiževskog i Morozova, koji su sa oduševljenjem prihvatili knjigu Istorija srpske književnosti baroknog doba. Korišćene su i različite antologije, opšti pregledi, ali postavljeno je i pitanje šta je od literature bilo dostupno piscu i šta je mogao da koristi. Milorad Pavić piše svoju Istoriju srpske književnosti baroknog doba na temeljima koje su postavili Jovan Skerlić u Srpskoj književnosti u 18. veku (1909) i Tihomir Ostojić u knjigama: Srpska književnost od Velike seobe do Dositeja (1905) i Istorija srpske književnosti (1910/ 1923). Pavić napominje da je za razliku od Skerlića zašao i u 17. stoleće, ne bi li odgovorio „kako je došlo do svega onoga o čemu je Skerlić pisao u svojoj istoriji“ , a da je Tihomir Ostojić u predavanjima održanim u Novom Sadu 1910. godine prvi put upotrebio termin barok, i detaljno ga obrazložio.Pored, dakle, književno-istorijskih zapažanja i istraživanja, u drugom delu Uvoda bilo je reči i o odnosu između baroka i manirizma, ali i složene slike struja i pravaca unutar baroka (barokna gotika/ barokni medievalizam; barokni humanizam i renesansa; barokni romantizam; barok, klasicizam i rokoko). Ukazano je na značaj baroknoh elemenata i u 19. i u 20. veku, s osvrtom na pitanje prolaznosti vremena, ukus za egzotično, pitanje dijalekatske poezije i baroka u muzici i na filmu. Barok u beletrističkom opusu Milorada Pavića funkcioniše na nekoliko nivoa. Kao odrednica za epohu barok obuhvata 16. i 17. vek na Zapadu, a 17. i 18. vek u Srbiji i Rusiji na primer. Taj potencijal Pavić je iskoristio da uspostavi dijalog sa piscima tog vremena i duhom epohe, koji se oseća i u drugoj polovini 20. veka, ali i s početkom 21. veka. Prelazni period – barokni medievalizam (17. vek) karika je u lancu kontinuiteta srpske književnosti, duhovnosti i kulture. Pavić je to najpre obrazložio s naučnog stanovišta, a zatim umetnički inkorporirao u svoje delo. Kako je prepoznatljiv i u poeziji i u prozi ispitano je u kakvom se smislotvornom ključu stilizuje. Za poeziju je nesumljivo značajan grafostilematski plan koji preko perifernih (bugarštički pripevi) i centralnih obeležjâ (središta silabičkog okvira pesme) otkriva nove stihove i stvara efekat koji pesmama daje patinu drevnog, starog, mističkog, čarobnog i tajanstvenog. Preko poetike bugarštice koja upravo ima auru tajanstvenog i pesme starca Siluana koja iako pripada srednjovekovnoj književnosti, ima naznaka baroknih formalnih stilizacija, pesnik je uključio čitaoca u nelinearno, prstenasto čitanje, na način blizak onom kome su pisci barokne epohe to činili sa svojom čitalačkom publikom. Složen sistem rimovanja i korišćenje grafičkih sredstava, te arhaizama, slavizama i kovanica srpskoslovenskog prizvuka doprineo je oneobičavanju Pavićevog pesničkog rečnika, ali je doprinelo i imaginativnoj svesti čitaoca na planu začuđenosti nad pesničkim svetom koji mu se otvara.Što se proze tiče, funkcija baroknog medievalizma u Pavićevim romanima i pripovetkama ima utemeljenje prevashodno u isihazmu i islamskoj mistici kao sponi između stare i „rađanja nove srpske književnosti“: susretu vizantijskog nasleđa i istorijskih prilika koje su donela osmanlijska osvajanja. Imajući u vidu i mogućnosti barokne gotike, Pavić je ovaj aspekt estetizovao pričama „Čuvar vetrova“ i „Hor ptica iz Pariza“, vezujući za njega istorijsku ličnost Jelene Anžujske i srpsko-francuske veze kojima se ispisuje linija između umetnosti srpskog srednjeg veka i gotike karakteristične za stil francuske arhitekture. Ovim je susretu Vizantije (žitijna književnost) i Osmanlija (islamska mistika) pridružen i Zapad (gotika). Stub kulturološkog sećanja Srba, Pavić je sagradio od kulturološkog obilja našeg tla. Rekao je „DA“ plodnom kalemu uticaja, susretu civilizacija i religija, kultura i običaja, te ne čudi što nailazimo na književno čvorište: Vizantija, Osmansko carstvo, Zapad, nastalo upravo u doba baroka, kada je srpska književnost svoje vizantijsko nasleđe ukrstila sa zapadnoevropskim tekovinama kulture, i to za vreme borbi sa Turcima.Barokni medievalizam stoga je jedan od najznačajnijih struja i pravaca unutar baroka koji otvara nove horizonte tumačenja Pavićevog stvaralaštva. Pored nekoliko primera koji su dati u uvodu za ogledanje baroka i prosvetiteljstva, baroka i klasicizma, baroknog romantizma, u daljem radu zapaža se i poigravanje sa sentimentalizmom (Simeon Piščević), rokokoom (Aleksandar Piščević), ali i visoko estetizovanim primerom mitološkog i amblematskog ogledanja baroka i romantizma u sireni i Meduzi. Ovaj potencijal baroka Pavić je, može se reći, efektno iskoristio i uobličio.Pored struja i pravaca unutar baroka, Pavić je iskoristio i resurse barokne poetike i to lepezom metamorfoza u sistemu baroknih žanrova i žanrova kojima je pisano u doba baroka mada strogo gledano ne pripadaju toj poetici. Uglavnom, radi se o žanrovima narodne književnosti (bugarštica, bajalica, bećarac, balada, bajka), međutim, u Istoriji srpske književnosti baroknog doba zapaža se da je Pavić narodnu književnost koja paralelno živi sa pisanom video kao neraskidivu od konteksta barokne epohe, štaviše, upravo je u narodnoj književnosti pronalazio primere za reflekse tipično baroknih crta. Stoga je i opravdano uzimati ih u obzir kada je reč o sistemu žanrova baroka. Ostali žanrovi prate baroknu pisanu književnost i uspostavljaju jednu liniju kulturološke povezanosti Mediterana, tj. Jadranskog basena (melodrama, maskerata, commedia del’ arte, oratorijum, vertep, prikazanje, proskinitarion, pisma „srpske knjige“...).Sistem ovih žanrova ujedno postaje stožer karnevala i teatara u Pavićevom opusu: Dubrovnik (Hazarski rečnik), Venecija (Drugo telo), Kotor (Kutija za pisanje). Upravo su najveća dostignuća baroka – teatar i festival ili teatarski festivali, koji su imali za cilj da doprinesu izgradnji scene koja je služila kao centar ujedinjavanja. Metamorfoze u ovom sistemu s jedne strane uslovljene su karnevalskom, tj. festivalskom atmosferom (zamena uloga, maske i sl), a s druge tiču se mediteranske mitološke imaginacije i imaginacije srpskih narodnih bajki, budući da su neki od junaka pola ljudi pola životinje (sirene-ptice, sirene-ribe, Meduza, kentaur, Minotaur, satir, Međedović, najčešće ljudi-zmije, ljudi-psi).Dva tipa metamorfoza ticala bi se metamorfoza u ratnom kontekstu – ljudi se najčešće posuvrate u sopstvenu suprotnost i ta vrsta uglavnom demonskog preobražaja ilustrovana je metaforama volujskih očiju, izvrnute rukavice, kancerogenih ćelija „ne-ja“, dok žene koje ne učestvuju u sukobima postaju nosioci duhovnih vrednosti, običaja i sl. pa se u ratnim kontekstima preobražaji ženskih likova dovode u vezu sa Bogorodicom. Konačno, poslednji preobražaj, preobražaj je u Hristu, u LJubavi („LJubeći lice tvoje, obretoh te“, kako poručuje Itika Jeropolitika) i taj preobražaj preduslov je vaskrsenja i spasenja duše svakog ponaosob (ali i duše jednog naroda, čitavog čovečanstva). Uostalom i Ruka Misterije poručuje da Umetnost ne treba da služi u druge svrhe osim za spasenje duše.Milorad Pavić je pokušavao da baroknom sublimacijom svih umetnosti okaje smrtne grehe i to je žanrovski projekat totalne umetnosti ili univerzalnog umetničkog dela, vagnerovski Gesamtkunstwerk, u kome će biti sjedinjene sve umetnosti, što se prepoznaje u romanima Sedam smrtnih grehova i Veštački mladež. „Uspon Beograda“ prisutan u kućama onih velikana i velikih srpskih zadužbinara koji su doprineli razvoju Beograda i Srbije, a koje predstavljaju poglavlja romana, doziva barokno stvaranje građanske svesti koja se simbolički vezuje za Žefarovićevu grafiku o Bogorodičinom Izvoru života i otvara auru prestonice koja osigurava opstanak, tj. vaskrsenje srpskog naroda koji bi se na tom Izvoru okupao i ponovo rodio, ucelovio. Čini se da na primeru Pavićevog opusa barok ima funkciju kako borbe za opstanak, tako i humanističkih, ali i estetskih težnji. Pisac se zato i služio svim njegovim raspoloživim aspektima.
Santos, Maria das Dores Pereira. "A figuração poético-alegórica da morte em as meninas, de Lygia Fagundes Telles." Pontifícia Universidade Católica de São Paulo, 2006. https://tede2.pucsp.br/handle/handle/14798.
Full textThe objective of this dissertation is to track the ways poetical death is constructed in the novel As Meninas, by Lygia Fagundes Telles. The interest for this theme resulted from recognizing homologous aspects in the literary text and the military dictatorship context internal to lygian writing. The analysis is guided by the artisticliterary procedures of poetical death construction using the concept of modern allegory systemized by Walter Benjamin. The concept of allegory as an expression that articulates the synthesis between social crisis and artistic creation shows the condition of a romantic language built by the fragmented, evasive, and traumatizing perception of existence. To illustrate these procedures, the study focused on the structural aspects of the language, such as character, time and speech. The guiding hypothesis throughout the reading was that these aspects configure a fragmented poetry, designed using the construction/ruin paradox. The conclusion of this study is that these procedures articulate, in the novel, a neo-baroque effect on the image of death and puts forth questions related to the crisis of the narrative and of the post modern individual
Esta dissertação tem por objetivo rastrear os modos de elaboração de uma poética da morte no romance As Meninas, de Lygia Fagundes Telles. O interesse pela temática resultou do reconhecimento de aspectos referentes a homologações entre o texto literário e o contexto da ditadura Militar internalizado na escritura lygiana. A análise pautou-se nos procedimentos artístico-literários de elaboração de uma poética da morte à luz do conceito de alegoria moderna sistematizado por Walter Benjamin. O conceito de alegoria como expressão que opera a síntese entre crise social e criação artística presentifica a condição de uma linguagem romanesca edificada pela fragmentação, evasão e percepção traumatizante da existência. Para elucidar esses procedimentos, o estudo pautou-se nos aspectos estruturais da linguagem, tais como personagem, tempo e discurso. A hipótese que norteou a leitura foi que tais aspectos configuram uma poética fragmentária arquitetada pelo paradoxo da construção/ruína. A conclusão a que chegamos neste estudo foi a de que esses procedimentos articulam, na obra, um efeito neobarroco da imagem da morte e propõem questões relativas à crise da narrativa e do sujeito na pós-modernidade
Levaja, Tamara. "Neobarock und Absurdes: Nochmals zur Oper Die Nase." 2002. https://ul.qucosa.de/id/qucosa%3A15882.
Full textGojowy, Detlef. "B-A-C-H, Neobarock und Neoklassizismus in der russischen Musik." 2004. https://ul.qucosa.de/id/qucosa%3A15791.
Full textAregullin-Valdez, Rosalinda. "Neobarroco Y erotismo en la poesía de Eduardo Espina Y Néstor Perlongher." Thesis, 2010. http://hdl.handle.net/1969.1/ETD-TAMU-2010-08-8183.
Full text