To see the other types of publications on this topic, follow the link: Neobaroco.

Dissertations / Theses on the topic 'Neobaroco'

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles

Select a source type:

Consult the top 50 dissertations / theses for your research on the topic 'Neobaroco.'

Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.

Browse dissertations / theses on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.

1

Coelho, Gislene Teixeira. "O neobarroco em Tebas do meu coração, de Nélida Piñon: uma forma de representar a América mestiça." Universidade Federal de Juiz de Fora (UFJF), 2007. https://repositorio.ufjf.br/jspui/handle/ufjf/3398.

Full text
Abstract:
Submitted by Renata Lopes (renatasil82@gmail.com) on 2017-02-20T18:12:31Z No. of bitstreams: 1 gisleneteixeiracoelho.pdf: 627708 bytes, checksum: 6e767bcfba4d9ec2347e56094caeb586 (MD5)
Approved for entry into archive by Adriana Oliveira (adriana.oliveira@ufjf.edu.br) on 2017-02-20T19:51:20Z (GMT) No. of bitstreams: 1 gisleneteixeiracoelho.pdf: 627708 bytes, checksum: 6e767bcfba4d9ec2347e56094caeb586 (MD5)
Approved for entry into archive by Adriana Oliveira (adriana.oliveira@ufjf.edu.br) on 2017-02-20T19:51:39Z (GMT) No. of bitstreams: 1 gisleneteixeiracoelho.pdf: 627708 bytes, checksum: 6e767bcfba4d9ec2347e56094caeb586 (MD5)
Made available in DSpace on 2017-02-20T19:51:39Z (GMT). No. of bitstreams: 1 gisleneteixeiracoelho.pdf: 627708 bytes, checksum: 6e767bcfba4d9ec2347e56094caeb586 (MD5) Previous issue date: 2007-04-27
Esta dissertação desenvolve suas questões a partir de duas obras de Nélida Píñon: o romance Tebas do meu coração (1974) e a obra crítica Presumível coração da América (2002). A autora recorre aos recursos do (neo)barroco de modo a desconstruir a representação convencional do mundo e ampliar o sentido da obra. Segundo nossa leitura, o discurso (neo)barroco pode ser utilizado como uma forma de refletir (sobre) a formação mestiça da América Latina, levantando e problematizando questões que envolvem sua história, sua memória e sua identidade. Trabalhamos ainda com a idéia da utopia, pois lemos na obra a tentativa de elaboração de um projeto utópico, que põe em xeque o antigo projeto utópico-civilizatório europeu, baseado na dominação e repressão da alteridade. A partir de categorias teóricas, como utopias, contra-utopias, não-lugar e heterotopia, estabelecemos um contraponto à Utopia européia. Utilizamos a heterotopia como uma noção válida para a América Latina por se basear em novos conceitos como descentramento, negociação e abertura, os quais discutem antigos paradigmas. O trabalho reflete também sobre a complexa relação entre Literatura e subalternidade e sobre o exercício inclusivo da literatura (neo)barroca que representa o subalterno como alteridade e apresenta a razão mestiça como uma forma de pensar e produzir literatura e teoria.
This dissertation develops its questions from two works from Nélida Píñon: the novel Tebas do meu coração (1974) and the critical work Presumível coração da América (2002). The author turns to the (neo)baroque resources in order to disconstruct the conventional world representation and to widen the meaning of the work. According to our reading, the (neo)baroque discourse can be utilized as a way to reflect (about) the mestiza formation of Latin America, raising and discussing questions that involve its history, its memory and its identity. We still work with the utopia idea, because we read in the work the tentative of elaboration of a utopian project, which debates the old utopian-civilizing project, based on the alterity domination and repression. From theoretical categories, like utopias, counter-utopia, no-place and heterotopia, we establish a counterpoint to the European Utopia. We utilize the heterotopia as a valid notion to Latin America because it is based on new concepts like decentrality, negotiation and openness, which discuss old paradigms. The paper also reflects about the complex relation between Literature and subalternity and about the inclusive exercise of (neo)baroque literature that represents the subaltern as alterity and presents the mestiza reason as a way to think and produce literature and theory.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Souza, Gabriela Beatriz Moura Ferro Bandeira de. "Neobarroco, neobarroso, transbarroco: uma leitura do barroco nas obras literárias de Haroldo de Campos e Néstor Perlongher." Universidade de São Paulo, 2017. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/8/8151/tde-06032018-125219/.

Full text
Abstract:
O objetivo principal de nossa tese é realizar uma leitura comparativa da poesia neobarroca dos poetas-críticos Haroldo de Campos (brasileiro) e Néstor Perlongher (argentino). Para fazê-lo, selecionamos do primeiro alguns fragmentos da obra Galáxias (1984) e o poema Réquiem, escrito em homenagem à Néstor Perlongher; do segundo, escolhemos poemas de Austria-Hungria (1980), Alambres (1987) e Hule (1989). Com o intuito de entender os pressupostos da poesia de ambos os autores, estudamos ainda a teoria desdobrada nos ensaios literários - de cada um deles sobre o barroco: neobarroso, para Néstor Perlongher e transbarroco para Haroldo de Campos.
The main objective of our thesis is to promote a comparative reading of the neobarroque poetry by Haroldo de Campos (Brazilian) and Néstor Perlongher (Argentinian), both of them poet and literary critic. To do so, we selected from Campos book Galáxias (1984) and poem Réquiem, which was written to pay homage to Néstor Perlongher; and from Perlonghers poems in Austria-Hungria (1980), Alambres (1987) and Hule (1989). To understand the poetry basis of both poets, we also studied the theory developed in literary essays - of each of them related to baroque: neobaroque to Néstor Perlongher and transbaroque to Haroldo de Campos.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

Venta, Leonardo. "Lo barroco lezamesco en Paradiso." Scholar Commons, 2011. http://scholarcommons.usf.edu/etd/3392.

Full text
Abstract:
In this thesis I argue that José Lezama Lima's Paradiso is unique among Latin-American novels of the 1960s because it is a hybrid of literary genres - narrative and essay, as well as a "poetic system." Through an open literary framework, the author explores the essence of "cubanía" though language that is both colloquial and elaborate, both devoted to traditions and aiming for transgressions: a novel that reaches for the pinnacle of neobaroque prose. To sustain my argument, I have performed an exhaustive exegesis of my primary text, as well as extensive external research in secondary texts of the highest canonical reputation, about the baroque and the neobaroque including the works of Eugene D'Ors, Mariano Picón Salas, Severo Sarduy, Guillermo Sucre, Irlemar Chiampi, and the novel in discussion so well examined by Iván González Cruz, Julio Cortázar, and the sister of the author, Eloísa Lezama Lima, among others. I have considered broadly the features and peculiarities that cause Paradiso to excel as a novel, always keeping in mind Lezama Lima's distinctiveness as a writer of ironies implicit in the discourse of Latin-American otherness. In Paradiso, this discourse of copy and model, as well as of revenge on the dominant metropolitan center--all within the surroundings of a paradoxical challenge to European baroque patterns--takes root by means of a seldom-expressed and playful hybridism unparalleled in twentieth-century Spanish literature. My argument operates from the broad to the specific, first by defining and explaining, sometimes in dissenting terms, the baroque, its historical evolution and Spanish roots, its arrival in Spanish America, its new identity when synthesized with native traditions there, and its neo-baroque profile in the twentieth century. Finally we arrive at a meeting with "el Señor Barroco", Lezama Lima, himself, as he promenades the paved streets of old Havana under a gigantic, colorful parasol, buffeted by a dancing, tropical breeze, and holding in one hand a volume of Paradiso. He walks absentmindedly until he reaches the esplanade of the malecón. There, he puts aside his book, asks us to approach him, and then confesses to us the impetus of his lifelong obsession to lay the foundation of a poetic system of the universe in Paradiso.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
4

Soto, Opazo Marcelo Eduardo. "Neobarroco en la escena dramatúrgica chilena contemporánea." Tesis, Universidad de Chile, 2011. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/110021.

Full text
Abstract:
La presente tesis se enmarca dentro del seminario de grado “Poéticas Neobarrocas Latinoamericanas de fin de siglo”, siendo el tema a desarrollar la búsqueda de elementos neobarrocos en las poéticas de dramaturgos chilenos de fines del siglo XX e inicios del siglo XXI. Con ello, se busca determinar la existencia de textos neobarrocos dentro de la escena escritural chilena. Esta búsqueda tiene como problemática inicial el hecho de no existir en la actualidad soporte teórico explícito sobre neobarroco en el análisis de obras de teatro chileno, por lo que el soporte teórico desde el cual se va a constituir esta investigación será a partir del entrecruzamiento de teorías barrocas y neobarrocas latinoamericanas, teoría teatral, textos críticos, prólogos de las obras, diálogos con los autores y, por sobre todo, los textos en los cuales se centra esta tesis.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
5

San, Juan Maribel. "Teoria y Practica del Neobarroco en Severo Sarduy." FIU Digital Commons, 2011. http://digitalcommons.fiu.edu/etd/503.

Full text
Abstract:
This dissertation analyzes the theory and practice of the Cuban postmodern writer Severo Sarduy (1937-1993) from his early adult years in Cuba to his exile period in Paris, France, where he lived until his death. By studying his narrative through the light of his theoretical essays, this paper demonstrates that the author created his own type of reading model –from and for Sarduy. His literary work is influenced by three major elements: (post)structuralism, psychoanalysis, and Buddhism, which combined form what Sarduy himself called the Neobarroque style. The Sarduyan writing is a transgressive exercise expressed through his concept of simulación. This style breaks with the traditional art concept of mimesis (the representation of reality in the western world), and therefore with the correspondence between the signifier and the signified. Sarduy does not intend to represent reality but to go beyond it, achieving, by his technique of signifying exhaustion, to represent absence itself. The Neobarroque of Severo Sarduy is an aesthetic of the empty signifier based on the reckless expenditure, and ultimately exhaustion, of the artifices of language that precipitates in a signifier chain towards the infinite. His language does not transmit a message but it signifies itself, that is, a means without an end. Paradoxically, this signifier chain produces an excess of metaphors beyond the material limits of language and its support, the page. The space beyond language is the hipertelic technique inherited by Sarduy from his literary master, José Lezama Lima. This is also the empty space of no signification or nonsense in which occurs the depersonalization of the speaking subject; in Buddhist terminology this becomes the dissolution of the ego. The Sarduyan language is determined by a Lacanian psychoanalytic erotic drive (pulsion) known as the Barroquean desire, a death drive which directly relates to the exile condition of the author. But the genesis of this desire lies in a primordial desire of encounter with his origin: mother, maternal language, paradise, God. That is the reason why Sarduy not only poses an aesthetic question but also an ontological one. This other dimension of the Sarduyan writing is based on a liberating drive that permeates all his work –an ontological liberation expressed through language. The empty space created in the text provides the subject with the possibility of fusion with the all. Ultimately, Sarduy strives for a language that goes beyond the symbolic limits towards a place of constant dissolution, evanesce, and death –horror vacui.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
6

Rico, Dominguez Marcos <1979&gt. "Gadda neobarocco. Corrispondenze fra Barocco storico e Barocco moderno." Doctoral thesis, Alma Mater Studiorum - Università di Bologna, 2013. http://amsdottorato.unibo.it/5516/.

Full text
Abstract:
Nei primi due capitoli mi occupo del recupero del Barocco in ambito novecentesco e delle diverse letture e interpretazioni del Barocco e del Neobarocco, concetto che nasce dalla riflessione sul Barocco lungo tutto il Novecento. Riflessione che è stata anche una rivendicazione, a livello estetico, ma non solo, di una attualità o contemporaneità del Barocco, che accomuna tutta la riflessione sulla scoperta della cultura di un secolo, da Wölfflin a Benjamin, da Riegl a Anceschi. Si tratta anche di un rapporto fra Barocco storico e Neobarocco: se la stessa rivalutazione e riscoperta dell’arte del XVII secolo, dalla fine dell’Ottocento e lungo tutto il Novecento, ha coinciso con la sua costruzione terminologica ed ermeneutica, di questa nuova categoria è lo stesso approccio intellettuale contemporaneo che può definirsi, nella più ampia accezione, «neobarocco». Nel terzo capitolo, invece, ho approfondito il rapporto fra Gadda e il Barocco, partendo dal concetto di allegoria moderna di Walter Benjamin. Fondamentale per la mia ricerca è stato il libro di Gilles Deleuze, La piega. Leibniz e il barocco, che ha visto nell’opera del filosofo Leibniz (studiato anche dal proprio Gadda) la chiave di lettura per capire il Barocco nelle sue diverse manifestazioni. E anche il libro di Robert Dombroski, Gadda e il barocco, in cui si parte appunto dal concetto di barocco/neobarocco come punto di approccio per studiare il barocco di Gadda. Infatti, lo stile di Gadda risponde al canone barocco che il poststrutturalismo ha riaccolto nel vivo del dibattito estetico, si pensi ai contributi di Roland Barthes e di Severo Sarduy e, posteriormente, all’opera proprio di Deleuze. Nell’ultimo capitolo, poi, faccio un’analisi di Gadda traduttore di opere del Seicento spagnolo, opere che vengono da lui riscritte grazie alla rielaborazione del passato attraverso il suo linguaggio neobarocco.
In the first two chapters I deal with the recovery of the Baroque in the twentieth-century and the different interpretations of Baroque and Neo-Baroque, a concept that arises from a reflection on the Baroque throughout the twentieth century. Reflection that was a claim on an aesthetic level, but not only, of a contemporary Baroque, which unites the whole reflection on the discovery of the culture of a century, from Wölfflin to Benjamin, from Riegl to Anceschi. It is also an historical relationship between Baroque and Neo-Baroque: it is the same appreciation and rediscovery of Baroque art, that we have from the late nineteenth and throughout the twentieth century. This has coincided with its construction, terminology and interpretation, of this new category is the same approach that contemporary intellectual can be defined in the broadest sense, “neo-baroque”. In the third chapter, I explored the relationship between Gadda and the Baroque style, starting from Walter Benjamin’s concept of modern allegory. Gilles Deleuze’s The Fold. Leibniz and the Baroque was fundamental for my research. In this book the French philosopher has studied the work of the philosopher Leibniz (also studied by Gadda himself) and he has found the key to understand Baroque in its various manifestations. Following Deleuze’s concept baroque/neo-baroque, Robert Dombroski in Gadda and the Baroque, explore the Baroque’s way of Carlo Emilio Gadda. In fact, the style of Italian writer responds to the baroque canon that poststructuralism has welcomed back into the heart of aesthetic debate. Let’s think about the contributions of Roland Barthes and Severo Sarduy and, subsequently, the work of Deleuze. In the last chapter, I do an analysis of Gadda as a translator of Spanish works of the seventeenth century, works that are rewritten by him due to the revision of the past through its neo-baroque language.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
7

Rezende, Neto Dorvalino. "A dobra espacial: o neobarroco na ficção científica brasileira." reponame:Repositório Institucional da UFSC, 2007. https://repositorio.ufsc.br/xmlui/handle/123456789/158354.

Full text
Abstract:
Dissertação (mestrado) - Universidade Federal de Santa Catarina, Centro de Comunicação e Expressão, Programa de Pós-Graduação em Literatura, Florianópolis, 2007.
Made available in DSpace on 2016-01-15T13:59:26Z (GMT). No. of bitstreams: 1 337001.pdf: 876176 bytes, checksum: 905a920bd6a83ad39c25ed66bf67ad48 (MD5) Previous issue date: 2007
A intenção deste trabalho é pontualizar os usos que a literatura de ficção científica produzida no Brasil faz do neobarroco e identificar as maneiras como o estilo se reproduz nas obras de André Carneiro e Braulio Tavares. Cotejando os textos destes escritores com os de outros autores, nacionais e estrangeiros, esta dissertação tem por objetivo demonstrar como a ficção científica brasileira lida com o conceito da dobra e com os devires de um país (e de uma literatura) cujo futuro se monta através de um presente (e um passado, também) que não cessa de se repetir. Original entre as de sua espécie, a ficção científica dos autores brasileiros tem um modus (mais do que um jeito, uma melodia, um ritmo), diferenciado de abordar temas como sexo, religião, tempo, morte, vida, violência e liberdade. Invisível no Brasil, porém, o gênero ainda não alcançou a atenção do mercado editorial nem muito menos o interesse da academia, como já o fez nos países de língua inglesa, principalmente, ou mesmo nos de língua espanhola.

Resúmen: El objectivo de este trabajo es puntualizar los usos que hace del neobarroco la literatura de ciencia ficción producida en Brasil y identificar como se reproduce esta categoria en las obras de André Carneiro y Braulio Tavares. Cotejando sus textos con los de otros autores, nacionales y extranjeros, esta disertación intenta demostrar cómo la ciencia ficción brasileña elabora el concepto de pliegue y los devires de un país y de una literatura cuyo porvenir se constituye a través de un presente y un pasado que no cesan de repetirse. Original entre las de su especie, la ciencia ficción de los autores brasileños tiene un modus (una melodía, un ritmo más que una forma) distinto de abordaje de temas como sexo, religión, tiempo, muerte, vida, violencia y libertad. Invisible en Brasil, el género no ha alcanzado todavía la atención del mercado editorial ni mucho menos el interés de la academia como lo ha hecho en países de lengua inglesa y también española.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
8

Benincasa, Fabio F. "Barocco e neobarocco percorsi autoriali nel cinema italiano, Fellini, Antonioni, Pasolini /." [Bloomington, Ind.] : Indiana University, 2008. http://gateway.proquest.com/openurl?url_ver=Z39.88-2004&rft_val_fmt=info:ofi/fmt:kev:mtx:dissertation&res_dat=xri:pqdiss&rft_dat=xri:pqdiss:3344562.

Full text
Abstract:
Thesis (Ph.D.)--Indiana University, Dept. of Comparative Literature, 2008.
Title from home page (viewed on Oct. 5, 2009). Source: Dissertation Abstracts International, Volume: 70-02, Section: A, page: 0392. Adviser: Peter Bondanella.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
9

OLIVEIRA, NETO Gilberto Clementino de. "A sátira menipeia e o neobarroco em O outono do patriarca." UNIVERSIDADE FEDERAL DE PERNAMBUCO, 2017. https://repositorio.ufpe.br/handle/123456789/25112.

Full text
Abstract:
Submitted by Fernanda Rodrigues de Lima (fernanda.rlima@ufpe.br) on 2018-07-13T21:46:23Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 811 bytes, checksum: e39d27027a6cc9cb039ad269a5db8e34 (MD5) DISSERTAÇÃO Gilberto Clementino de Oliveira Neto.pdf: 1109995 bytes, checksum: fc492ffe1c221de8fbd251ceabfaab7f (MD5)
Approved for entry into archive by Alice Araujo (alice.caraujo@ufpe.br) on 2018-07-18T22:18:34Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 811 bytes, checksum: e39d27027a6cc9cb039ad269a5db8e34 (MD5) DISSERTAÇÃO Gilberto Clementino de Oliveira Neto.pdf: 1109995 bytes, checksum: fc492ffe1c221de8fbd251ceabfaab7f (MD5)
Made available in DSpace on 2018-07-18T22:18:34Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 811 bytes, checksum: e39d27027a6cc9cb039ad269a5db8e34 (MD5) DISSERTAÇÃO Gilberto Clementino de Oliveira Neto.pdf: 1109995 bytes, checksum: fc492ffe1c221de8fbd251ceabfaab7f (MD5) Previous issue date: 2017-02-20
Esta dissertação tem por fito apresentar minuciosamente a natureza satírica de O outono do patriarca e sua ligação com a estética neobarroca. Nosso esforço se justifica não só pelo interesse na obra de Gabriel García Márquez como também pela escassez de trabalhos de cunho acadêmico que suscitem de forma aprofundada o debate sobre o caráter satírico desta obra e nem sua ligação visível com os aspectos temáticos da estética neobarroca, cujo debate teórico se deu exatamente durante a época em que o romance foi escrito, no ano de 1975. Esperamos, com este trabalho, corrigir essa inobservância e ampliar de alguma maneira o alcance da obra no campo dos estudos da Teoria Literária Latino-Americana. O recolhimento dos dados textuais que situam a obra nos campos temáticos citados nos ajudará a sustentar a imagem deste romance, que dialoga com profundidade sobre temas atuais e constantes na história das relações humanas, e o faz com particular força poética, impondo à linguagem os cimos de uma furiosa contemplação.
The goal of this Master’s Thesis is to thoroughly present the satirical nature of The Autumn of the patriarch and its connection with the neo-baroque aesthetic. The effort is justified not only by personal interest in the works of Gabriel García Márquez but also by the scarcity of academic research which deepens the debate about the satirical nature of this work and its visible connection with the thematic aspects of the neo-baroque aesthetic, whose theoretical debate happened during the exact period in which the novel was written in the year of 1975. With this work, we hope to correct that inobservance and to somehow broaden the reach of this novel in the field of Latin- American Literary Theory. The gathering of textual data that locate the work in the mentioned thematic fields will help sustain the image of this novel, which dialogues with depth about current and constant themes in the history of human relations and does it so with unique poetical strength, imposing to the language the summits of a furious contemplation.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
10

Marcos, Sara de Miranda. "Para Além do Limite da Palavra: Vislumbres do Silêncio Fundador em Alejandra Pizarnik e Ana Cristina Cesar." Universidade Estadual da Paraíba, 2012. http://tede.bc.uepb.edu.br/tede/jspui/handle/tede/1884.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2015-09-25T12:21:05Z (GMT). No. of bitstreams: 1 PDF - Sara de Miranda Marcos.pdf: 812742 bytes, checksum: 7a98e16980dd491179e56c26bdcfabb2 (MD5) Previous issue date: 2012-09-26
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior
Esta disertación tiene como objetivo observar en la obra poética de la argentina Alejandra Pizarnik y de la brasileña Ana Cristina Cesar como se ha desarrollado en sus escritos las imágenes del mundo posible, y como se produce la búsqueda de la palabra poética para representar el significado en su plenitud, es decir, el silencio, y la representación de la angustia por no se encontrar esta palabra. También es objeto de investigación en este análisis de sus escritos como frutos de una experimentación neobarroca. La hipótesis es que las obras de las autoras en cuestión se relacionan en lo que se refiere con el tema del silencio. Este trabajo consta de tres capítulos. El primero trata de las cuestiones que se relacionan con la modernidad y el modernismo; post-modernidad y el post-modernismo; y el neobarroco. El segundo capítulo aborda el silencio fundador; la figura del creador y los ritos de la escritura; los significantes fuera-de-sí y dentro-de-sí; la problematización de la locura como una enfermedad; reflexiones sobre la angustia de lo no-dicho; y la imagen y la palabra poéticas. En el tercer capítulo se presenta una evaluación de las críticas sobre las obras de las dos autoras, así como el análisis de los poemas, relacionándolos con las perspectivas discutidas en los capítulos anteriores. Para apoyar esta investigación se utilizó teóricamente varios autores, incluyendo Aira (1998), Berman (2007), Birman (1999), Calabrese (1987), Chiampi (1998), Deleuze (1997), Eagleton (1998), Jameson (1993) Maingueneau (2001), Olievenstein (1989), Orlandi (2007), Paz (2009), Sarduy (1979, 1999) y Süssekind (1985, 1995).
Esta dissertação tem por objetivo observar na obra poética da argentina Alejandra Pizarnik e da brasileira Ana Cristina Cesar de que modo se desenvolveram em seus escritos as imagens de mundo possível, além de como se daria a busca pela palavra poética que representasse o sentido em sua plenitude, isto é, o silêncio, bem como a representação da angústia por não se encontrar essa palavra. Também é alvo de investigação nesta pesquisa a análise de seus escritos como frutos de uma experimentação neobarroca. Parte-se da hipótese de que as obras das autoras em questão se relacionam no que diz respeito à temática do silêncio. Este trabalho se consiste em três capítulos. O primeiro trata das questões que se relacionam com a modernidade e o modernismo; a pós-modernidade e o pós-modernismo; e o neobarroco. O segundo capítulo aborda o silêncio fundador; a figura do criador e os ritos de escrita; apontamentos sobre os significantes fora-de-si e dentro-de-si; a problematização da loucura como doença; as reflexões sobre o não-dito da angústia; e a imagem e a palavra poéticas. No terceiro capítulo, traz a apreciação da crítica sobre os escritos das duas autoras, assim como a análise dos poemas, relacionando-os às perspectivas abordadas nos capítulos anteriores. Para respaldar teoricamente esta pesquisa foram utilizados vários autores, entre eles Aira (1998), Berman (2007), Birman (1999), Calabrese (1987), Chiampi (1998), Deleuze (1997), Eagleton (1998), Jameson (1993), Maingueneau (2001), Olievenstein (1989), Orlandi (2007), Paz (2009), Sarduy (1979; 1999) e Süssekind (1985; 1995).
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
11

Guzmán, Espinoza Jorge. "La emergencia neobarroca del lenguaje visual — estrategia de subversión significante en "Misstreseñoritas" y "Macrodosis"." Tesis, Universidad de Chile, 2010. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/101291.

Full text
Abstract:
La pregunta que surge es si en nuestro país existen obras que podamos señalar como « Neobarrocas », o que al menos compartan rasgos del Neobarroco, ya sea en su construcción, lenguaje o en la forma en cómo reflexionan sobre la realidad, apostando por una estrategia de la abundancia y de la proliferación del significante, entre otros. Responder a estas inquietudes no resultaría fácil, si es que no acotamos (« arbitrariamente ») las «obras » a un contexto que nos permita poner en juego dichos elementos. Esta « arbitrariedad » nos permite situarnos en la producción de obras visuales del Chile de la última década (2000-2010), donde a primera vista encontramos un grupo de artistas y sus obras, que cumplirían con las características someramente señaladas, es decir, al menos nos llaman la atención por su superabundancia de significados, y por la utilización de los recursos representacionales más allá de lo verosímil, en una reflexión que apunta hacia temas que se relacionan por cercanía o por oposición? Estas obras son las compuestas por los colectivos Misstresenoritas y Macrodosis, colectivos que, a una primera vista poseen más de un elemento en común, desde los obvios, como por ejemplo que son integrados por mujeres artistas, todas de edades no muy distantes, con formación artística, y que se mueven en un « círculo » más o menos parecido... hasta otros que tienen que ver en cómo reflexionan y ponen en escena temas relacionados con la mujer, su rol, el sexo, sus estereotipos, la pornografía, etc. que las convierte en exponentes de una generación, que al parecer, trae consigo una nueva forma de relacionarse con ellas mismas y con su obra, y una nueva forma de reflexionar a través de sus propuestas, que no solo entregan una visibilidad « distinta », sino que una visualidad que desborda en exceso.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
12

Díaz, García Sebastián. "Rodrigo Lira: prefiguración de una poética neobarroca bajo dictadura." Tesis, Universidad de Chile, 2012. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/111021.

Full text
Abstract:
Informe de Seminario para optar al grado de Licenciado en Lengua y Literatura Hispánica
Facultad de Filosofía y Humanidades
Como veremos, la escritura de Rodrigo Lira atiende su dimensión política en dos dimensiones diferentes del discurso, por un lado el trabajo con la materialidad misma del lenguaje, trabajos metalingüísticos que consisten en poner en jaque la función comunicativa del lenguaje. Y por otra parte, un trabajo a nivel macrodiscursivo, donde construye su proyecto poético preocupándose de los discursos de poder que lo rodean como sujeto histórico. Para ver cómo funcionan estos dos ejes de la elipse, es preciso establecer un enfoque de lectura, en este caso, será el neobarroco latinoamericano, teoría propuesta principalmente por el cubano Severo Sarduy, la cual otorga gran importancia a la relación entre poéticas y producciones políticas. Cabe destacar que esta teoría será utilizada como herramienta de estudio y no como etiqueta de clasificación, lo que permite no cerrar la obra a otras posibles lecturas.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
13

Bennett, Bernardita. "Still life." Tesis, Universidad de Chile, 2011. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/101345.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
14

Ferez-Mora, Pedro Antonio. "La materia en la poetica de Severo Sarduy: luz neobarroca." Thesis, Keele University, 2008. http://ethos.bl.uk/OrderDetails.do?uin=uk.bl.ethos.488650.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
15

Rojas, Contreras Sergio. "Escritura y temporalidad: Una aproximación al concepto de escritura neobarroca." Tesis, Universidad de Chile, 2006. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/108920.

Full text
Abstract:
Una característica de la historia del arte en la modernidad es la puesta en obra de la progresiva autoconciencia de los recursos representacionales. Esto sugiere una relación con la historia filosófica de la subjetividad moderna y la operación reflexiva de autocomprensión respecto de las condiciones categoriales de relación con el sentido del mundo. Considerada la literatura conforme a esta operación de autoconciencia, encontramos precisamente una reflexión sobre los recursos literarios, la que necesariamente hace emerger esos recursos en el nivel de lectura concreta, con el consecuente “debilitamiento” irónico del mundo narrativo debido a la sobre exposición de su verosímil. Suele denominarse “posmodernismo” a este tipo de lucidez narrativa. El concepto de neobarroco hispanoamericano nace para nombrar un tipo de escritura literaria que reflexiona a la literatura misma y sus posibilidades de lograr todavía una producción de sentido. Se trataría de una práctica que resiste la negatividad de la ironía “posmoderna”, meramente disolvente del sentido narrativo. Con respecto al barroco histórico, la escritura neobarroca incorpora en sus operaciones tanto la estética del simulacro y del espectáculo (propias del denominado “barroco cerebral”), como la estética del cuerpo y de la carnación entre sus “temas” privilegiados (ej., la mortificación de la carne que caracteriza ciertas obras del barroco católico). En la novela resulta decisiva su dimensión temporal: se trata de la posibilidad de una plenificación de sentido para una temporalidad lineal que transcurre con el sello de lo irreversible, en que el inicio y el final no se encuentran entre sí. La temporalidad narrativa supone estructuralmente la temporalidad lineal en curso, pues la novela es en este sentido una forma de territorialización del tiempo. Así, el tiempo lineal constituye un límite esencial a la novela, un horizonte estético —y también cultural— infranqueable. La escritura neobarroca tiene estructuralmente como motivo el sentido total del texto, lo que implica, en términos narrativos, la cuestión en torno al sentido último de la existencia. Consideramos que esto se deja ver de manera muy verosímil en las cuatro novelas analizadas (Aridjis, Elizondo, Sarduy y Donoso). No se trata de que éstas sean explícitamente una tesis respecto de la existencia humana, pues el sentido último no es simplemente el “contenido” de la historia, sino algo que está siempre más allá de las posibilidades representacionales del texto. Pero el sentido necesariamente se proyecta en éste en la medida en que el desarrollo de la narración sugiere la relación interna entre todos los elementos que la constituyen. Si la novela se propone la articulación total de su cuerpo significante mediante la periódica restitución de la totalidad del texto en la lectura, entonces necesariamente se propone —al nivel del contenido— el problema del sentido total de la existencia finita. De esta manera, la escritura deviene una cifra cuyo cuerpo significante se despliega a lo largo de toda la narración. En la medida que el sentido está siendo permanentemente aplazado, todo el texto está siendo en cada momento releído. El telos de la escritura sería la plena identificación entre significante y significado, la gloria del signo: ingreso total del significado en la inmanencia del significante, trascendencia del significante por obra el significado. Pero esto es precisamente lo que no puede ocurrir en la literatura, porque esa diferencia, esa brecha, es su condición de posibilidad, como lo es también de la existencia misma del mundo. A la vez, la escritura narrativa no puede dejar de proyectarse a partir de esa correspondencia imposible, de tal manera que en cada novela se juega el “fin de la literatura”. En la escritura neobarroca, la carnavalización como alteración del régimen clásico de las diferencias no puede llevarse a cabo sin un motivo narrativo lo suficientemente poderoso como para desencadenar un relacionismo general en el texto, de tal manera que a todas las operaciones retóricas de la escritura subyace un flujo que genera y sostiene la expectativa del lector, suspendido entre el uso figurado del lenguaje y el aún-no de una verdad en curso. En la escritura neobarroca el sentido está siempre en peligro. Y entonces la significabilidad del texto no puede proyectarse sin restituir una y otra vez ese peligro, porque la narración se desarrolla al límite de sus recursos, repitiendo en cada momento el riesgo que existió en el comienzo de la escritura, en el que ya todo estaba agotado. En este contexto, entender la escritura neobarroca como recuperación del sentido implica también una recuperación de la temporalidad como diferencia (entre ser y aparecer) alojada en la representación. Se inscribe así, por una parte, en la historia de la literatura moderna; pero también en lo que correspondería al final de la literatura moderna, como su final moderno.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
16

Carignano, Maria Laura Moneta. "Avatares da literatura argentina contemporânea : Copi e Perlongher : Neobarroco e contracultura no cenário pós-ditatorial /." Araraquara, 2011. http://hdl.handle.net/11449/154628.

Full text
Abstract:
Orientador: Sylvia Telarolli
Banca: Rejane C. Rocha
Banca: Juliana Santini
Banca: Maria Lucia O. Fernandes
Banca: Paulo Gasparini
Resumo: Este trabalho propõe-se abordar a obra de dois autores argentinos contemporâneos: Copi e Néstor Perlongher a partir do arsenal teórico do neobarroco enquanto estética da pós-modernidade. Para isto, partir-se-á do autor a partir do qual emerge o conceito de neobarroco: Severo Sarduy, tendo como alvo a análise da obra dos autores argentinos que, a nosso ver, reelaboram e vinculam-se a essa estética. Tanto Omar Calabrese no seu livro A era neobarroca quanto Irlemar Chiampi em Barroco e Modernidade, insistem na relação entre neobarroco e pós-modernidade enquanto movimentos questionadores das bases da modernidade. Nossa proposta é pensar estas categorias - neobarroco e pós-modernidade - na obra dos autores argentinos já referidos. Daí que a intenção da pesquisa não é fazer uma análise exaustiva da obra de cada um dos autores e sim trabalhar a partir de problemáticas próprias da estética neobarroca na sua condição pós-moderna que aparecem como problemáticas específicas na obra tanto de Copi quanto de Perlongher. Embora o corpus com o qual trabalharemos seja a obra completa de cada um dos autores, privilegiar-se-á, na análise, os textos que permitam dar conta das problemáticas que apresentaremos como próprias de uma literatura cuja periodização corresponde ao advento de traços pós-modernos no âmbito do que chamamos "pós-ditadura". Nosso objetivo é então estabelecer linhas de leitura na obra de Copi e Perlongher que permitem falar de um corte, ou, nas palavras de Libertella, de uma "nueva escritura en Latinoamérica"
Abstract:
Doutor
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
17

Carignano, Maria Laura Moneta [UNESP]. "Avatares da literatura argentina contemporânea: Copi e Perlongher : Neobarroco e contracultura no cenário pós-ditatorial." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2011. http://hdl.handle.net/11449/154628.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2018-07-27T17:13:45Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2011-05-17. Added 1 bitstream(s) on 2018-07-27T17:16:39Z : No. of bitstreams: 1 000888660.pdf: 1423756 bytes, checksum: dd025f9d93720cdac30137fe9f26b06d (MD5)
Este trabalho propõe-se abordar a obra de dois autores argentinos contemporâneos: Copi e Néstor Perlongher a partir do arsenal teórico do neobarroco enquanto estética da pós-modernidade. Para isto, partir-se-á do autor a partir do qual emerge o conceito de neobarroco: Severo Sarduy, tendo como alvo a análise da obra dos autores argentinos que, a nosso ver, reelaboram e vinculam-se a essa estética. Tanto Omar Calabrese no seu livro A era neobarroca quanto Irlemar Chiampi em Barroco e Modernidade, insistem na relação entre neobarroco e pós-modernidade enquanto movimentos questionadores das bases da modernidade. Nossa proposta é pensar estas categorias - neobarroco e pós-modernidade - na obra dos autores argentinos já referidos. Daí que a intenção da pesquisa não é fazer uma análise exaustiva da obra de cada um dos autores e sim trabalhar a partir de problemáticas próprias da estética neobarroca na sua condição pós-moderna que aparecem como problemáticas específicas na obra tanto de Copi quanto de Perlongher. Embora o corpus com o qual trabalharemos seja a obra completa de cada um dos autores, privilegiar-se-á, na análise, os textos que permitam dar conta das problemáticas que apresentaremos como próprias de uma literatura cuja periodização corresponde ao advento de traços pós-modernos no âmbito do que chamamos pós-ditadura. Nosso objetivo é então estabelecer linhas de leitura na obra de Copi e Perlongher que permitem falar de um corte, ou, nas palavras de Libertella, de uma nueva escritura en Latinoamérica
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
18

Melnyk, Lydia. "Neobarocke Tendenzen und sakrale Symbole in der Musikkultur des 20. Jahrhunderts." Internationale Arbeitsgemeinschaft für die Musikgeschichte in Mittel- und Osteuropa an der Universität Leipzig, 2012. https://ul.qucosa.de/id/qucosa%3A16087.

Full text
Abstract:
Jede Kulturgeschichte beinhaltet ein gewisses Element der Rückkehr zur Vergangenheit, was oft weitere Entwicklungsprozesse auslöst. Die zwei Hauptrichtungen jeglicher Entwicklung sind einerseits das Streben nach Erneuerung und andererseits nach Erinnerung, was auch als das ‚Neue‘ und das ‚Alte Neue‘ bezeichnet werden könnte.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
19

Santiago, Lenise dos Santos. "Jo?o Cabral de Melo Neto: a est?tica do avesso." Universidade Federal do Rio Grande do Norte, 2007. http://repositorio.ufrn.br:8080/jspui/handle/123456789/16132.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2014-12-17T15:06:41Z (GMT). No. of bitstreams: 1 LeniseSS.pdf: 528601 bytes, checksum: 7241ace96045a749792adfd484bb2c8f (MD5) Previous issue date: 2007-12-20
La pieza-poema Morte e Vida severina Auto de natal pernambucano, de Jo?o Cabral de Melo Neto, publicada en 1956, es el principal objeto de este estudio, interaccionando con las obras O C?o sem plumas y O rio por la similitud tem?tica entre ellas: el estudio sobre esas obras busca una lectura desvinculada del posicionamiento constructivista y metaling??stico que por tradici?n configura la obra cabralina, no por negar a la cr?tica literaria que da respaldo cient?fico, pero con la pretensi?n de lanzar una nueva mirada dirigida para el concepto de barroco, materia ?sta que implica la creaci?n po?tica a partir de la segunda mitad del siglo XX. Por lo tanto, este trabajo presenta una propuesta de an?lisis de la poes?a de Jo?o Cabral a partir del contexto neobarroco. Considerando, sobre todo, los aspectos similares a la tem?tica del barroco, el enfoque recae sobre la influencia de la literatura ib?rica por que pasa el poeta Jo?o Cabral, as? como la tem?tica sobre el conflicto existencial explorado en el texto Morte e Vida severina, y a?n, los extractos de lenguaje con significaci?n m?ltiple que presentan signos meton?micos y metaf?ricos.
A pe?a-poema Morte e vida severina Auto de natal pernambucano, de Jo?o Cabral de Melo Neto, publicada em 1956, ? o principal objeto deste estudo, interagindo com as obras O c?o sem plumas e O rio pela similaridade tem?tica entre eles. O estudo a respeito destas obras busca uma leitura desvinculada do posicionamento construtivista e metaling??stico que por tradi??o configura a obra cabralina, n?o por negar a cr?tica liter?ria que d? respaldo cient?fico, mas com a pretens?o de lan?ar um novo olhar direcionado para o conceito de barroco, mat?ria esta que envolve a cria??o po?tica a partir da segunda metade do s?culo XX. Portanto, este trabalho apresenta uma proposta de an?lise da poesia de Jo?o Cabral a partir do contexto neobarroco. Considerando, sobretudo, os aspectos similares ? tem?tica do barroco, o enfoque recai sobre a influ?ncia da literatura ib?rica sofrida pelo poeta Jo?o Cabral, bem como a tem?tica sobre o conflito existencial explorado no texto Morte e vida severina, e, ainda, os extratos de linguagem com significa??o m?ltipla que apresentam signos meton?micos e metaf?ricos.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
20

Martínez, Canabal Luz Ángela. "El discurso barroco americano: de la colonia al siglo XX: barroco de indias, barroco americano, neobarroco." Tesis, Universidad de Chile, 2008. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/108475.

Full text
Abstract:
Es tradición que todo estudio sobre el barroco se inicie con una genealogía del concepto, cuyo principal objetivo es trazar la parábola desde su valoración negativa hasta ser apreciado en la actualidad como una Edad en la Historia de la Cultura, en la que se encuentran, sin duda, los elementos propiciadores de la Modernidad y las formas estéticas en que esta llega a expresarse. Este hecho determinó que gran parte de la reflexión teórica y de la experimentación estética del siglo XX se haya volcado a la investigación de lo reconoce como sus raíces. Este trabajo, entre muchos otros, testimonia el desarrollo del mismo proceso para el barroco latinoamericano. Si bien aquí la investigación, y sobre todo la creación estética, han exhumado el concepto desde la sanción negativa hasta otorgarle el más sólido signo positivo, ese proceso entre nosotros se ha topado con otros problemas distintos de los europeos y con otras significaciones ha resolver. El más medular de ellos es la imbricación de la Edad Barroca con el ingreso de nuestra cultura al flujo histórico de occidente; el segundo fue la definición propia, es decir, el establecimiento de nociones básicas para responder a la pregunta de si existe un barroco de Indias diferenciado del europeo del siglo XVII. En definitiva, se trata de definir si nuestra cultura tiene una fundación estética propia o si, como –equivocadamente- se ha pensado, “la expresión americana” se despliega desde su inicio como una larga secuela de imitaciones en segundo grado. Con tan solo estos dos problemas a resolver, bien se puede sopesar la profundidad que adquiere entre nosotros “la cuestión del barroco” y la importancia de proseguir en su indagación.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
21

Marcos, Sara de Miranda. "Para além do limite da palavra: vislumbres do silêncio fundador em Alejandra Pizarnik e Ana Cristina César." Universidade Estadual da Paraíba, 2012. http://tede.bc.uepb.edu.br/tede/jspui/handle/tede/2516.

Full text
Abstract:
Submitted by Deise Lorena Araújo (deiselorena@uepb.edu.br) on 2016-08-19T19:04:34Z No. of bitstreams: 1 PDF - Sara de Miranda Marcos.pdf: 1141126 bytes, checksum: 4e75356d6d4209b19861f1bc2da4a79c (MD5)
Approved for entry into archive by Irenilda Medeiros (nildamedeiros@uepb.edu.br) on 2016-09-02T14:41:06Z (GMT) No. of bitstreams: 1 PDF - Sara de Miranda Marcos.pdf: 1141126 bytes, checksum: 4e75356d6d4209b19861f1bc2da4a79c (MD5)
Made available in DSpace on 2016-09-02T14:41:06Z (GMT). No. of bitstreams: 1 PDF - Sara de Miranda Marcos.pdf: 1141126 bytes, checksum: 4e75356d6d4209b19861f1bc2da4a79c (MD5) Previous issue date: 2012-09-26
Universidade Estadual da Paraíba
Esta disertación tiene como objetivo observar en la obra poética de la argentina Alejandra Pizarnik y de la brasileña Ana Cristina Cesar como se ha desarrollado en sus escritos las imágenes del mundo posible, y como se produce la búsqueda de la palabra poética para representar el significado en su plenitud, es decir, el silencio, y la representación de la angustia por no se encontrar esta palabra. También es objeto de investigación en este análisis de sus escritos como frutos de una experimentación neobarroca. La hipótesis es que las obras de las autoras en cuestión se relacionan en lo que se refiere con el tema del silencio. Este trabajo consta de tres capítulos. El primero trata de las cuestiones que se relacionan con la modernidad y el modernismo; post-modernidad y el post-modernismo; y el neobarroco. El segundo capítulo aborda el silencio fundador; la figura del creador y los ritos de la escritura; los significantes fuera-de-sí y dentro-de-sí; la problematización de la locura como una enfermedad; reflexiones sobre la angustia de lo no-dicho; y la imagen y la palabra poéticas. En el tercer capítulo se presenta una evaluación de las críticas sobre las obras de las dos autoras, así como el análisis de los poemas, relacionándolos con las perspectivas discutidas en los capítulos anteriores. Para apoyar esta investigación se utilizó teóricamente varios autores, incluyendo Aira (1998), Berman (2007), Birman (1999), Calabrese (1987), Chiampi (1998), Deleuze (1997), Eagleton (1998), Jameson (1993) Maingueneau (2001), Olievenstein (1989), Orlandi (2007), Paz (2009), Sarduy (1979, 1999) y Süssekind (1985, 1995).
Esta dissertação tem por objetivo observar na obra poética da argentina Alejandra Pizarnik e da brasileira Ana Cristina Cesar de que modo se desenvolveram em seus escritos as imagens de mundo possível, além de como se daria a busca pela palavra poética que representasse o sentido em sua plenitude, isto é, o silêncio, bem como a representação da angústia por não se encontrar essa palavra. Também é alvo de investigação nesta pesquisa a análise de seus escritos como frutos de uma experimentação neobarroca. Parte-se da hipótese de que as obras das autoras em questão se relacionam no que diz respeito à temática do silêncio. Este trabalho se consiste em três capítulos. O primeiro trata das questões que se relacionam com a modernidade e o modernismo; a pós-modernidade e o pós-modernismo; e o neobarroco. O segundo capítulo aborda o silêncio fundador; a figura do criador e os ritos de escrita; apontamentos sobre os significantes fora-de-si e dentro-de-si; a problematização da loucura como doença; as reflexões sobre o não-dito da angústia; e a imagem e a palavra poéticas. No terceiro capítulo, traz a apreciação da crítica sobre os escritos das duas autoras, assim como a análise dos poemas, relacionando-os às perspectivas abordadas nos capítulos anteriores. Para respaldar teoricamente esta pesquisa foram utilizados vários autores, entre eles Aira (1998), Berman (2007), Birman (1999), Calabrese (1987), Chiampi (1998), Deleuze (1997), Eagleton (1998), Jameson (1993), Maingueneau (2001), Olievenstein (1989), Orlandi (2007), Paz (2009), Sarduy (1979; 1999) e Süssekind (1985; 1995).
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
22

SANTOS, Taís Leme dos. "Osman Lins e Claude Simon: A Arte da Bricolagem." Universidade Federal de Pernambuco, 2013. https://repositorio.ufpe.br/handle/123456789/11527.

Full text
Abstract:
Submitted by Chaylane Marques (chaylane.marques@ufpe.br) on 2015-03-09T17:50:11Z No. of bitstreams: 2 Dissertaçao Taís Leme.pdf: 1599783 bytes, checksum: 5f386111a7781e7134f2e1c1b24a7664 (MD5) license_rdf: 1232 bytes, checksum: 66e71c371cc565284e70f40736c94386 (MD5)
Made available in DSpace on 2015-03-09T17:50:11Z (GMT). No. of bitstreams: 2 Dissertaçao Taís Leme.pdf: 1599783 bytes, checksum: 5f386111a7781e7134f2e1c1b24a7664 (MD5) license_rdf: 1232 bytes, checksum: 66e71c371cc565284e70f40736c94386 (MD5) Previous issue date: 2013-02-26
CNPQ
Este trabalho consiste no estudo comparado do neobarroco nas obras Perdidos e achados, narrativa de Nova, novena (1994), de Osman Lins, e Triptyque (2006), romance de Claude Simon, novo romancista francês. Osman Lins e Claude Simon compreendiam o processo de escritura como uma luta. Luta contra a linguagem instituída e a percepção caótica que se tem do mundo. Combate que, de algum modo, representa a revolta humana contra o não-sentido, a tentativa de reunir e recriar os fragmentos dispersos da realidade em um conjunto significativo que reflita certa unidade. Contudo, não se trata de uma unidade apolínea, fechada, mas dionisíaca, barroca, que somente pode ser contemplada considerando-se os elementos apreendidos em sua totalidade, não individualmente. É, sobretudo, nesse sentido que associamos as ficções desses escritores à bricolagem, trabalho artesanal que reporta à ideia de unidade heterogênea. Além disso, a concepção de Osman Lins e de Claude Simon da escritura literária como uma atividade manual também pode ser aproximada do ofício dos bricoleurs. Ambos os escritores são marcados pela enfatização dos procedimentos de escrita em lugar da fábula, o que deixa margem para que o texto seja tomado pelo jogo lúdico contido no erotismo da linguagem, na escritura fragmentária entrelaçando-se, procurando superar a condição de descontinuidade dentro da unidade global do texto.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
23

Zúñiga, López Natalia. "Lectura neobarroca de el beso de la mujer araña de Manuel Puig." Tesis, Universidad de Chile, 2011. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/110002.

Full text
Abstract:
A partir del primer epígrafe utilizado, me propongo, en este trabajo de investigación, construir mi propia reescritura de la novela, leída en octubre del año 2008. Desde ese momento, leer “El beso de la mujer araña” significó un mirarse en el espejo, pues veía estetizada una línea de pensamiento que estaba, hace mucho tiempo, esbozándose dentro de mi formación, una línea intuitiva que no encontraba arraigo y que, al verse reflejada dentro de este espejo que significó la novela, adquiría solvencia. Sin embargo, esta solvencia nunca ha dejado de verse difuminada, es por esto que pretendo, a través de la línea del Neobarroco, esclarecer la lectura de la novela, a pesar de lo poco clarificador que resulta este pensamiento, a pesar de lo caótico y de lo laberíntico, a pesar de lo torcido y de lo complicado.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
24

Ramírez, Aguilera Natalia. "Viejas, sirvientas, brujas: subversión neobarroca en El obsceno pájaro de la noche." Tesis, Universidad de Chile, 2012. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/110035.

Full text
Abstract:
Leer y escribir acerca de El Obsceno pájaro de la noche de José Donoso implica, inevitablemente, la desestabilización esquemática y productiva de su exégeta. Encontrar alguna conjetura, idea, figuración o hipótesis, para asir coherentemente el inmenso delirio que significa la lectura e interpretación de esta obra, parece una tarea de gran complejidad, sobre todo si tomamos en cuenta el gran corpus crítico que posiciona su novelística y la novela aquí tratada como la gran obra de Donoso y como referente en la tradición literaria de nuestro país y continente. Si bien estas constataciones desalentaron varios intentos de lectura, gracias a insistentes búsquedas, exámenes, y discriminaciones de diversas perspectivas críticas, más consecutivas relecturas de la obra, permitieron que esta prematura parálisis productiva pudiese transformase en una estrategia interpretativa que decide tomar uno de los principales temas considerados por la crítica como fundamentales en el universo donosiano, me refiero al binomio entre patrón y sirviente, relación que se instrumentalizará como filtro que discrimina y establece mi eje de análisis. Pero, además, el desarrollo particular de esta en El Obsceno… me permitió asumir su lectura bajo el enfoque interpretativo del Barroco y su actual manifestación latinoamericana, el Neobarroco.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
25

Anabalón, Galiano Javiera Alejandra. "Islas severas: la categoría del exilio como aproximación a la estética neobarroca de Severo Sarduy." Tesis, Universidad de Chile, 2012. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/112768.

Full text
Abstract:
Facultad de Filosofía y Humanidades
Tesis pata optar al grado de Magíster en Estudios Latinoamericanos
Este trabajo corresponde a un análisis transversal de la novelística del cubano Severo Sarduy, el cual tiene como objetivo dar cuenta de los cambios y permanencias que los recursos textuales, propios de su estética neobarroca, demuestran a lo largo del proceso de producción de la obra, correspondiente a 30 años de exilio. Las novelas son agrupadas y revisadas a partir de categorías relativas a los contextos de producción, a los elementos narrativos, al tratamiento de las nociones de “cuerpo” y al recurso de la parodia, propuesto como una estrategia discursiva de distanciamiento. Este distanciamiento es asociado a la noción de exilio en un plano experiencial, político y geográfico, y al rasgo de autorreflexividad neobarroco, relativo al proceso de construcción de sentido. La tesis se desarrolla en torno a la hipótesis de que en la novelística de Sarduy, el exilio deviene una estrategia de carácter estético, por medio de la cual logra generar un método de aproximación discursivo hacia la identidad cubana.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
26

Velasquez, Torres Carlos Eduardo. "El Pliegue en las Narrativas Latinoamericanas: De Borges al Cine." Diss., The University of Arizona, 2011. http://hdl.handle.net/10150/145469.

Full text
Abstract:
La presente disertación analiza cómo el pliegue, forma operatoria de la función barroca, se manifiesta en diversas manifestaciones de la narrativa latinoamericana comprendida entre el siglo XX y el XXI. Las obras escogidas incluyen cuentos, novelas y filmes. El pliegue como rasgo fundamental de las narrativas analizadas al interior del presente trabajo, es el resultado de una apropiación metafísica del universo que ve el mundo como una continuidad que se pliega y despliega de acuerdo con las fuerzas monádicas a los extremos de la alegoría. Esta función barroca se manifiesta a través del narrador quien se ubica en el punto de inflexión de la narración; de esta manera permite abarcar instancias, que incluyen lo físico y lo metafísico, que estructuran las obras. De esta manera, la narración deviene en multiplicidad y el lector u observador es testigo de la continuidad del universo representado, su dinamismo y fluidez. El primer capítulo de esta disertación hace un seguimiento al término barroco y neobarroco en Latinoamérica a partir de José Lezama Lima, Severo Sarduy y Alejo Carpentier. Además, se discute sobre la dicotomía Psomodernidad-neobarroco a partir de Omar Calabrese. La parte final del capítulo se enfoca en la explicación del pliegue como manifestación de la función barroca. Para ello se utilizan los conceptos del filósofo francés Guilles Deleuze quien reelabora el concepto de pliegue a partir de la monadología de Leibniz. El segundo capítulo aplica lo discutido a cuatro cuentos del Argentino Jorge Luis Borges. Estos son: "El Aleph", "El inmortal", "Las ruinas circulares" y "El jardín de senderos que se bifurcan" de los libros El Aleph y Ficciones, respectivamente. El tercer capítulo se centra en la Nueva Novela Histórica Latinoamericana. Se estudian los conceptos de Seymour Menton, María Cristina Pons y Noé Jitrik. Además, se analizan las novelas Maluco,la novela de los descrbridores de Napoleón Baccino Ponce de León, Noticias del imperio de Fernando del Paso y el Naranjo de Carlos Fuentes. El cuarto capítulo estudia las películas Quanto vale ou é por quilo? de Sergio Bianchi, Cenizas del paraíso de Marcelo Pyñeiro y La vendedora de rosas de Víctor Gaviria.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
27

Ferro, Gabriela Beatriz Moura. "A poesia desterritorializante de Néstor Perlongher: uma leitura de Hule." Universidade de São Paulo, 2010. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/8/8145/tde-23112010-140835/.

Full text
Abstract:
Neste trabalho nos concentramos na análise das relações entre desejo e linguagem presentes, sobretudo, na obra poética Hule (1989) do argentino Néstor Perlongher. Tendo como eixo o conceito de desterritorialização, procuramos observar tais relações por meio do desdobramento de três temas que permeiam toda a obra do autor: a territorialidade, a identidade e o desejo. Observamos, principalmente, o entrecruzamento desta temática e de alguns procedimentos de experimentação poética, provenientes da estética neobarroca, utilizados pelo autor; dentre eles, citamos a utilização nos poemas de um vocabulário híbrido, em que se mesclam desde vocábulos arcaizantes e rebuscados até termos provenientes de um léxico vulgar, como gírias e jargões diversos. Formam parte destes procedimentos também as mesclas entre idiomas como o uso de termos da interlíngua que se forma do contato entre falantes das línguas portuguesa e espanhola, conhecido como \'portunhol.
This research concentrates on the analysis of the relation between desire and language presented in the book of poems Hule (1989) by the Argentinean Néstor Perlongher. Based on the concept of deterritorialization, we aimed at observing such relations by the study of three themes in the work of this writer: territoriality, identity and desire. In particular, we studied the intercession of this subject and of some procedures of poetic experimentation from Neobarroque esthetics, used by the writer; among them, we mention the use of poems with hybrid vocabulary, in which we can find not only a mixture of archaic but also highly refined words from a vulgar lexicon, such as slang and varied jargon. The mixture of languages are also part of these procedure, there is the use of interlanguage which is created by the contact of speakers of Portuguese and Spanish, known as \"portunhol\".
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
28

Figueroa, Salhuana Daniela Alejandra. "Influencia de códigos gráficos del neobarroco andino en el diseño de elementos visuales de indumentaria peruana en los últimos 10 años." Bachelor's thesis, Universidad Peruana de Ciencias Aplicadas (UPC), 2021. http://hdl.handle.net/10757/657098.

Full text
Abstract:
El objetivo principal de esta investigación es analizar la influencia de los códigos gráficos del estilo neobarroco andino en ropa peruana contemporánea, con la siguiente hipótesis que plantea la existencia de una influencia artística del neobarroco andino en la construcción de elementos visuales presentes en indumentaria de Perú creada en los últimos 10 años. Esta influencia es examinada en la gráfica creada por marcas de indumentaria peruana actual, que son Yirko Sivirich, Ikarus y Genaro Rivas. Para ello, se propone identificar características gráficas del arte neobarroco, elementos artísticos recurrentes del estilo andino y examinar los elementos visuales de la gráfica contemporánea. El enfoque teórico de la investigación busca generar una metodología de análisis que se incorpora al diseño gráfico peruano al realizar una investigación basada en la comunicación visual del arte en el país. Para llegar a ello, se realizó una revisión de fuentes académicas sobre el tema, las cuales llevaron al descubrimiento del término transculturación, el cual es la apropiación parcial de un estilo de arte a otro. Además de definir los fenómenos del contexto del tema a investigar, como el barroco andino, el neobarroco, la indumentaria peruana contemporánea y los códigos visuales. Por otro lado, se realizó una examinación cualitativa de la gráfica en indumentaria utilizando como medio la ficha de análisis y entrevistas a expertos para encontrar similitudes con las peculiaridades gráficas del neobarroco, el estilo andino y de conocer los elementos visuales de las prendas creadas en el rango de tiempo ya mencionado.
The main objective of this research is to analyze the influence of the graphic codes of the Andean neo-baroque style on contemporary Peruvian clothing, with the following hypothesis that raises the existence of an artistic influence of the Andean neo-baroque in the construction of visual elements present in Peruvian clothing created in the last 10 years. This influence will be examined in the graph created by current Peruvian clothing brands, which are Yirko Sivirich, Ikarus and Genaro Rivas. To do this, it is proposed to identify graphic characteristics of neo-baroque art, recurring artistic elements of the Andean style and to examine the visual elements of contemporary graphics. The theoretical focus of the research seeks to generate an analysis methodology that is incorporated into Peruvian graphic design by conducting research based on the visual communication of art in the country. To achieve this, a review of academic sources on the subject was carried out, which led to the discovery of a new term such as transculturation, which is the partial appropriation of one art style to another; in addition to defining the phenomena of the context of the subject to be investigated, such as the Andean baroque, the neo-baroque, contemporary Peruvian clothing and visual codes. On the other hand, a qualitative examination of the clothing graphic was carried out, using the analysis sheet and interviews with experts as a means, to find similarities with the graphic peculiarities of the neo-baroque, the Andean style, and to know the visual elements of the garments. created in the aforementioned time range.
Trabajo de investigación
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
29

Mautino, Guillen Alejandro Giancarlo. "La retórica neobarroca y la construcción del discurso erótico en la poesía de Carlos Germán Belli." Master's thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2020. https://hdl.handle.net/20.500.12672/16968.

Full text
Abstract:
Demostrar cómo se manifiesta la retórica neobarroca en relación a la construcción del discurso erótico en la poesía de Carlos Germán Belli. En este sentido, la retórica neobarroca configura la poética erótica belliana a partir de una estética de la exhuberancia, la alegorización del cuerpo, el deseo en la posmodernidad y la exaltación del eros que ayudan a estructurar una poética transtextual. Asimismo, se evidencia que la retórica neobarroca, a razón del discurso neobarroco latinoamericano y su propuesta en el ámbito de la poesía, redefine la poética erótica en la poesía de Belli a partir de una estética vinculada a la posmodernidad. De esta manera, en la poesía de nuestro autor se reproduce un diálogo entre la tradición y modernidad, a partir de una retórica transtextual que opera entre la tradición y la modernidad desde de una propuesta posvanguardista del vate peruano. Otro aspecto fundamental que desarrolla esta investigación tiene que ver con el discurso erótico en la poesía de Belli, pues esta se construye a partir de la simbolización del cuerpo, la representación de la figura femenina y la visión sobre el eros procedente de lo neobarroco. En esta Tesis, por ello, se analiza la función fundamental que tienen los elementos metafóricos en la construcción del discurso erótico en la poética belliana: los discursos deglutientes y vigilantes en su poesía construyen una singular reflexión sobre la cotidianidad del acto erótico a través del cuerpo. Igualmente, hemos empleado los métodos de análisis literarios integradores, pues nos concentramos en el análisis del texto en función del elemento lingüístico, cultural y social interconectados. Es así que empleamos un sistema plurimetodológico proveniente de la Retórica General Textual, la Pragmática (pragmática del poema), la Lingüística cognitiva y la Semiótica, para entender la relación entre pensamiento-lenguaje vinculados al discurso poético erótico en algunos poemas del autor de Sextinas y otros poemas (1970).
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
30

Maria, de Santana Silva Judite. "Waly Salomão: Algaravias do pós-tudo." Universidade Federal de Pernambuco, 2010. https://repositorio.ufpe.br/handle/123456789/7059.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2014-06-12T18:28:40Z (GMT). No. of bitstreams: 2 arquivo1762_1.pdf: 1193330 bytes, checksum: cbc2e2fbc0a662c40fe0bf0adc4b060c (MD5) license.txt: 1748 bytes, checksum: 8a4605be74aa9ea9d79846c1fba20a33 (MD5) Previous issue date: 2010
Universidade Federal de Pernambuco
Partindo do pressuposto de que os anos sessenta coincidiram com a emergência da condição histórica pós-moderna, propusemos estudar a obra de Waly Dias Salomão, sob a ótica barroca/neobarroca a partir das teorias de Severo Sarduy e Omar Calabrese além de outros estudiosos como Cláudio Daniel e Afonso Ávila. Nossa intenção foi de oportunizar uma releitura dos debates sobre as Vanguardas poéticas contemporâneas que introduziram a pós-modernidade considerando-as como programas estéticos cujo foco era atenuar os limites entre as diversas formas de arte. Iniciamos por abordar os procedimentos e métodos utilizados pelo escritor e poeta aglutinador de muitos caminhos, cujos mecanismos próprios nos permitiram identificar em sua produção poética sugestivas ressonâncias de um barroco reciclado. Elementos como labirinto, ironia e paradoxo, procedimentos barroco por excelência, foram apontados nesta tese como sendo vetores da poesia walyana. De fato, ao estabelecer um diálogo constante de suas obras com a tradição literária e com a contemporaneidade Waly cria uma hibridização cuja afinidade com a poesia (neo) barroca é evidente
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
31

Pardo, Muñoz Gisela. "Recursos neobarrocos en Frente a un hombre armado de Mauricio Wacquez: el sujeto erotizado y muerto de placer." Tesis, Universidad de Chile, 2010. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/109932.

Full text
Abstract:
Este trabajo tiene como objeto la novela Frente a un hombre armado (Cacerías de 1848) del escritor chileno Mauricio Wacquez, publicada en el año 1981 en España, e intenta desarrollar la hipótesis de que en se desarrollan temáticas y procedimientos que se corresponden con la teoría del Neobarroco latinoamericano.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
32

RODRIGUES, JUNIOR R. R. "TRANSFORMERS: UM NOVO CINEMA DE ATRAÇÕES? PÓS-CONTINUIDADE E VISUALIDADE NEOBARROCA COMO ESPETÁCULO NO CINEMA DE AÇÃO CONTEMPORÂNEO." Universidade Federal do Espírito Santo, 2016. http://repositorio.ufes.br/handle/10/8509.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2018-08-01T23:30:24Z (GMT). No. of bitstreams: 1 tese_9812_dissertacao_radael_junior.pdf: 6455796 bytes, checksum: 8bae443f703c177345f2399bf7563055 (MD5) Previous issue date: 2016-04-19
O cinema sempre teve uma forte ligação com a narrativa, vinculando sua essência ao ato de se contar uma história por meio da sobreposição de planos e o encadeamento de cenas. Contudo, a partir dos anos 2000 têm sido produzidos filmes onde a narrativa não é nem de longe o foco de suas produções: o cinema de pós-continuidade. Diretores como Michael Bay, Tony Scott e Paul Greengrass preocupam-se muito mais em afetar sensorialmente seu público do que narrar uma história complexa ou desenvolver personagens mais aprofundados. É interessante notar que esse pensamento essencialmente afetivo e não narrativo não é novo e nem exclusivo do cinema de pós-continuidade. Na verdade, a despeito da sua natureza narrativa dominante, o cinema nasceu não-narrativo, surgiu como um dos vários espetáculos essencialmente visuais na virada do século XIX para o século XX. Esse chamado Cinema de Atrações produziu os primeiros filmes cinematográficos baseando-os na habilidade de provocar o público por meio de espetáculos sensoriais intensos. A partir da análise da trilogia Transformers (BAY, 2007, 2009 e 2011) propôs-se aqui uma nova abordagem quanto ao cinema espetacular contemporâneo. Nesse sentido seus filmes devem ser encarados como espetáculos sensoriais, pautados muito mais na capacidade de afetar intensamente seu público do que na capacidade de criar narrativas bem estruturadas. Seriam, portanto, uma espécie de Cinema de Atrações contemporâneo, aproximando-se mais da lógica espetacular e não-narrativa circense do que da literatura, por exemplo. Por outro lado, assim como sua contraparte do final do século XIX e princípio do século XX, esse cinema de pós-continuidade seria um reflexo e, ao mesmo tempo, um componente fundamental do cenário contemporâneo no qual surgiu e se desenvolveu. Esse cenário, por sua vez, seria caracterizado por uma mentalidade tipicamente neobarroca, que monta um continuado jogo remissivo à mentalidade do barroco entre o final do século XVI e início do XVIII. É por meio então de elementos próprios do neobarroco, tais como o exagero, a tendência ao limite e a instabilidade constante que o cinema de pós-continuidade consegue hoje se apresentar como um novo tipo de Cinema de Atrações. Palavras-chave: Cinema de Atrações; pós-continuidade; entretenimento, espetáculo; neobarroco; cinema não-narrativo.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
33

Sibin, Elizabete Arcalá. "O barroco, o tempo e a morte na narrativa de José Saramago e Autran Dourado." Universidade Estadual do Oeste do Parana, 2017. http://tede.unioeste.br:8080/tede/handle/tede/2457.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2017-07-10T18:56:07Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Andreia_ Souza.pdf: 1918871 bytes, checksum: 8040530ecf3ecb949eb384c2e9b7b62c (MD5) Previous issue date: 2017-12-02
The research presented here was centered on reflections on the permanence of the baroque and the fictional representation of time in the novels Memorial of the Convent and The Intermittents of Death by José Saramago and The Bells of Agony and Opera of the Dead by Autran Dourado. From the reading of the novels of these authors, the following questions emerged that guided the study: how do we record the time in the novels mentioned above? What traces from the baroque remain in the memorial of the convent and The flashes of death and in The bells of agony and Opera of the dead? What characteristics approximate and distance the style of José Saramago and that of Autran Dourado? In order to find answers to such questions, a comparison was made between the novels Memorial of the Convent and The Intermittents of Death and The Bells of Agony and the Opera of the Dead, in order to: point out the characteristics of each novel and establish the Approximations and distances between the texts of the two authors; To understand the baroque characteristics present in the mentioned works and the treatment given to the fictional representation of the time. In order to reach the proposed objectives, the reflections of St. Augustine (1984), Paul Ricoeur (1994, 1995 and 1997), Philippe Ariès (2012), Edgar Morin, (1997), Alfredo Bosi (1977) Ana Paula Arnaut (2011), Flávio Kothe (1986), Aguiar e Silva (1976), Irlemar Chiampi (1980 and 1998), Omar Calabrese (1987), among others. It is, therefore, a bibliographical research that made it possible to conclude that both the Memorial of the Convent and The Intermittents of Death and the Bells of Agony and the Opera of the Dead, through the reappropriation of the stylistic resources or thematic approach, promote the permanence of the Baroque in contemporary times. And also because José Saramago and Autran Dourado retake the baroque as a new cultural object, whose innovations are built from the permanence of the style of the eighteenth century, with the purpose of promoting social criticism through the exposition of social problems And the internal conflicts of the characters, it can be said that the authors approach the neo-baroque tendency.
A pesquisa ora apresentada centrou-se em reflexões sobre a permanência do barroco e a representação ficcional do tempo nos romances Memorial do convento e As intermitências da morte, de José Saramago, e Os sinos da agonia e Ópera dos mortos, de Autran Dourado. A partir da leitura de romances dos referidos autores, surgiram os seguintes questionamentos que nortearam o estudo: como se dá o registro do tempo nos romances supracitados? Quais traços advindos do barroco subsistem em Memorial do convento e As intermitências da morte e em Os sinos da agonia e Ópera dos mortos? Quais características aproximam e distanciam o estilo de José Saramago e o de Autran Dourado? Com o propósito de encontrar respostas para tais questionamentos, objetivou-se estabelecer uma comparação entre os romances Memorial do convento, As intermitências da morte, Os sinos da agonia e Ópera dos mortos, com vistas a: apontar as características de cada romance e estabelecer as aproximações e os distanciamentos entre os textos dos dois autores; compreender as características barrocas presentes nas referidas obras e o tratamento dado à representação ficcional do tempo. Para atingir os objetivos propostos, utilizou-se como suporte teórico as reflexões de Santo Agostinho (1984), Paul Ricoeur (1994, 1995 e 1997), Philippe Ariès (2012), Edgar Morin, (1997), Alfredo Bosi (1977), Ana Paula Arnaut (2011), Flávio Kothe (1986), Aguiar e Silva (1976), Irlemar Chiampi (1980 e 1998), Omar Calabrese (1987), dentre outros. Trata-se, portanto, de uma pesquisa bibliográfica que possibilitou concluir que, tanto Memorial do convento e As intermitências da morte quanto Os sinos da agonia e Ópera dos mortos, por meio da apropriação dos recursos estilísticos ou da abordagem temática, promovem a permanência do barroco na contemporaneidade. E, ainda, pelo fato de José Saramago e Autran Dourado retomarem o barroco como um novo objeto cultural, cujas inovações se constroem a partir da permanência do estilo do século XVIII, com a finalidade de promover a crítica social por meio da exposição dos problemas sociais e dos conflitos interiores das personagens, pode-se afirmar que os autores se aproximam da tendência neobarroca.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
34

Nieto, Araos Rafael. "Mecanismos neobarrocos: relación erótica entre la madre y el hijo en Amasijo de Marta Brunet: dos maneras de desplazar el acto erótico." Tesis, Universidad de Chile, 2011. http://repositorio.uchile.cl/handle/2250/110006.

Full text
Abstract:
El siguiente escrito surge de una deuda pendiente conmigo mismo y con la escuela: estudiar a cabalidad la teoría neobarroca, entenderla en su inmensa complejidad y, a partir de esto, desplegar una lectura subalterna de la novela Amasijo de Marta Brunet, obra literaria que me cautivó desde el primer momento que la leí. El placer cumple un rol fundamental en esta investigación, es por eso que hablo desde el “yo”, desde la experiencia personal, desde mis obsesiones y motivaciones, las cuales me empujaron a estudiar literatura. Además, y sin afán de nacionalismo, esta tesina se plantea como una forma de valorizar la obra de una importante escritora chilena: Marta Brunet; para así otorgarle el lugar que se merece dentro de los estudios literarios. Como se hace evidente el objeto de estudio de la siguiente investigación es la novela Amasijo de Marta Brunet. El enfoque teórico adoptado para el análisis es de corte neobarroco ya que, desde mi punto de vista y luego de leer varias veces la novela, es la perspectiva de análisis que mejor ilumina la obra y permite el mayor desarrollo de temáticas y problemas que en ella aparecen. En este sentido, propongo que Amasijo de Marta Brunet presenta tempranamente en el contexto chileno temas o mecanismo propios a la teoría neobarroca desplegada por Severo Sarduy, dentro de los cuales pretendo analizar tres: el travestismo, la relación erótica entre la madre y el hijo y la teatralización.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
35

Chamorro, Ordenes Ariel. "El motivo del cuerpo en la estética neobarroca — la intensidad significante en El obsceno pájaro de la noche y el Ciclo Cremáster." Tesis, Universidad de Chile, 2010. http://www.repositorio.uchile.cl/handle/2250/101498.

Full text
Abstract:
Esta investigación titulada El Motivo del Cuerpo en la Estética Neobarroca: La intensidad significante en El Obsceno Pájaro de la Noche y el Ciclo Cremáster. Desarrolla el concepto neobarroco proponiendo dos obras para el análisis y desarrollo del concepto: El Obsceno Pájaro de la Noche del escritor chileno José Donoso y el ciclo de videos titulado Ciclo Cremáster del artista visual Matthew Barney. La investigación está dividida en una introducción, tres capítulos principales y las conclusiones. La Introducción tiene por objetivo introducirnos al tema del neobarroco, plantear el problema de estudio e identificar la hipótesis. El primer capítulo permite abarcar el concepto neobarroco, el objetivo es desarrollar un concepto transversal que permita su aplicación a las dos obras que se proponen, revisando el trabajo de dos autores que han contribuido al desarrollo del concepto: Severo Sarduy y Omar Calabrese. El segundo capítulo implica un análisis de El Obsceno Pájaro de la Noche, aplicando el concepto de neobarroco antes desarrollado y deteniéndose con especial interés en el motivo del cuerpo. La tercera parte también es de análisis, en este caso de un ciclo de videos titulado Ciclo Cremáster, de Matthew Barney, se aplica en el análisis el concepto neobarroco acotándose al motivo del cuerpo y la identidad sexual. En la conclusión se exponen algunos resultados obtenidos en la investigación.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
36

Kulawik, Krzysztof. "Travestismo lingüístico el enmascaramiento de la identidad sexual en la narratva [sic] neobarroca de Severo Sarduy, Diamela Eltit, Osvaldo Lamborghini e Hilda Hilst /." [Gainesville, Fla.] : University of Florida, 2001. http://purl.fcla.edu/fcla/etd/anp4091.

Full text
Abstract:
Thesis (Ph. D.)--University of Florida, 2001.
Title from first page of PDF file. Document formatted into pages; contains x, 329 p.; also contains graphics. Vita. Includes bibliographical references (p. 316-328).
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
37

Andrade, Kalina Alessandra Rodrigues de Paiva. "Olhar em terra de cego: a visualidade em Ensaio sobre a Cegueira." Universidade Federal do Rio Grande do Norte, 2008. http://repositorio.ufrn.br:8080/jspui/handle/123456789/16149.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2014-12-17T15:06:44Z (GMT). No. of bitstreams: 1 KalinaARPA.pdf: 577193 bytes, checksum: 3a9c0d27a874aaf6adc4c075b8fd5b33 (MD5) Previous issue date: 2008-09-29
"Looking at earth from blind: travel in the visuality of the test on Blindness" is a literary Essay resulted from the experience of different points of view regarding the Essay on Blindness (1996), not only showing a Modern aesthetical tendency in dialog with the Baroque one, but also discussing subjects related to the History of Mentalities. The chapters are disposed as follows: The first one presents a short Excursus about the author and his work; the second one introduces the concept of Allegory exemplifying it with representative images of Romance; the third one presents tragic elements in dialog with the Bataille Eroticism in an Allegory of Feeling; the fourth one shows Stylistic Features used as a display mean of Comedy in Romance going towards the musicalness, being the features used to provoke laugh; the fifth and last one discusses about the study pertinence. To conclude, in favor of a Sight Education, the study considered authors such as: Ari?s (1977), Bataille (2003), Bakhtin (2002, 2000, 1999), Benjamin (2000, 1996), Chau? (2005, 2000), Foucault (2006, 2005, 2004, 2002), Freud (1970), Hansen (2006), Lino (2004), Sartre (2005), Vovelle (1996)
Olhar em terra de cego: viagens na visualidade do Ensaio sobre a Cegueira ? um ensaio liter?rio, fruto da experi?ncia de alguns olhares a respeito do Ensaio sobre a Cegueira (1996), mostrando uma tend?ncia est?tica moderna em di?logo com a barroca, discutindo temas ligados ? Hist?ria das Mentalidades. Os cap?tulos assim est?o dispostos: o primeiro apresenta um breve excurso sobre o autor e sua obra; o segundo introduz o conceito de alegoria, exemplificando-o com imagens representativas do romance; o terceiro apresenta elementos do tr?gico em di?logo com o erotismo batailleano numa alegoria dos sentimentos; o quarto cap?tulo mostra a manifesta??o do c?mico no romance, por meio de recursos estil?sticos com vias ? musicalidade, utilizados para provocar o riso; o quinto e ?ltimo, tecer? considera??es sobre a pertin?ncia do estudo. Finalmente, em favor de uma educa??o do olhar, o estudo considerou, entre outros pensadores: Ari?s (1977), Bataille (2003), Bakhtin (2002, 2000, 1999), Benjamin (2000, 1996), Chau? (2005, 2000), Foucault (2006, 2005, 2004, 2002), Freud (1970), Hansen (2006), Lino (2004), Sartre (2005), Vovelle (1996)
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
38

Soroka, Tanja. "Die Ukraine auf der Suche nach ihrem nationalen Stil neobarocke Baukunst in den 1920er Jahren am Beispiel der allukrainischen Landwirtschaftsakademie in Kiev von Dmytro Djačenko." Berlin wvb, Wiss. Verl, 2005. http://www.wvberlin.de/data/inhalt/soroka.html.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
39

Soroka, Tanja. "Die Ukraine auf der Suche nach ihrem nationalen Stil : neobarocke Baukunst in den 1920er Jahren am Beispiel der allukrainischen Landwirtschaftsakademie in Kiev von Dmytro Djačenko /." Berlin : wvb, Wiss. Verl, 2007. http://www.wvberlin.de/data/inhalt/soroka.html.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
40

Andreghetto, Luiz Carlos. "Davi e Golias no labirinto = elementos neobarrocos na poética de Derek Jarman = David and Goliath in the maze : neo-barroque elements the poetics of Derek Jarman." [s.n.], 2012. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/284566.

Full text
Abstract:
Orientador: Mauricius Martins Farina
Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campoinas, Instituto de Artes
Made available in DSpace on 2018-08-21T10:34:18Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Andreghetto_LuizCarlos_M.pdf: 3812044 bytes, checksum: 109b69588e940f7f0045bc741eb69e2d (MD5) Previous issue date: 2012
Resumo: O texto a seguir propõe uma aproximação maior entre as teorias Neobarrocas, proferidas por Omar Calabrese e Severo Sarduy, com a imagem audiovisual e suas especificidades. Os elementos e as figuras Neobarrocas servem de estrutura para analisarmos a poética do cineasta inglês Derek Jarman, mais especificamente cenas do filme Caravaggio, de 1986. Jarman trafega em suas obras pelo universo Neobarroco, sendo uma constante dentro de sua filmografia o apreço pelas artes plásticas, pelo experimentalismo, pela polêmica e pela construção poética amparada nesses elementos barrocos: o excesso, o caos, a multiplicidade, a dramaticidade, a sexualidade, a intertextualidade, etc. Ao juntar esses dois sistemas de cognição, o cinema e a história da arte, o Neobarroco adentra-se pela pós-modernidade como uma das formas que mais caracteriza esse momento histórico. Sua confluência com as especificidades proporcionadas pela imagem audiovisual (o enquadramento, a fotografia, o som, a iluminação, etc), multiplica seu entendimento e sua ressonância
Abstract: The following text proposes a forthcoming between the Neo-baroque theories, given by Omar Calabrese and Severo Sarduy, with the audio-visual image and its specificities. The Neo-baroque elements and figures serve as a framework for analyzing the poetic of a British filmmaker Derek Jarman, specifically scenes from the film Caravaggio, 1986. Jarman travels his works through the universe of Neo-baroque, being a constant in his filmography appreciation of the arts, for experimentation, controversy and the poetic construction supported by these baroque elements: the excess, chaos, multiplicity, drama, sexuality , intertextuality, etc.. By combining these two systems of cognition, cinema and art history, the Neo-baroque enters by the post-modernity as one of the ways that best describes this historical moment. Its confluence with the specifics provided by the audiovisual image (framing, photography, sound, lighting, etc.), multiply their understanding and their resonance
Mestrado
Artes Visuais
Mestre em Artes
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
41

Tomasi, Carolina. "Semiótica da agudeza: da negação da euforia barroca ao objeto poético fluido do final do século XX." Universidade de São Paulo, 2014. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/8/8139/tde-06052015-123437/.

Full text
Abstract:
Esta tese ocupa-se da investigação da semiótica da agudeza, utilizando como corpus poemas do final do século XX, chamados neobarrocos, e fragmentos de Galáxias, de Haroldo de Campos, e Finnegans1Wake, de James Joyce. As recepções contemporâneas aos séculos XVI e XVII não entendem as produções literárias como barrocas, mas como clássicas, diferentemente, portanto, do valor atribuído ao estado de barroco constante dos textos da crítica do século XX. Da investigação das obras de Peregrini, Gracián, Hansen e Pécora, depreende-se a agudeza como sistematizadora das produções barrocas dos seiscentos. Além disso, esta pesquisa constata não a presença eufórica de barroco sincrônico ou a existência de um possível neobarroco, mas gradações da agudeza como um operador formal da poesia dita barroquista. Com base nessa agudeza, propõe-se, dentro do quadro teórico-metodológico da semiótica tensiva, demonstrar como essa poesia, vista por muitos críticos como neobarroca, é regida segundo uma oscilação que a regula, reconhecendo nela uma dominância de agudeza do plano da expressão (PE) e/ou uma dominância de agudeza do plano do conteúdo (PC). Observadas as propriedades da agudeza, os objetos poéticos apresentam diferenças tensivas que os encaminham para uma poesia que conhece a graduação entre mais fluida e mais nítida, manifestando diferenças de acentuação no obscurecimento formal do enunciado. O enunciador, ao privilegiar a vivificação das agudezas, promove uma tensão estetizante: um jogo entre o rápido prazer da conservação sensível e o demorado prazer do reconhecimento inteligível do objeto estético, dois tipos diferentes de fruição. Dividida em cinco capítulos, a tese aborda inicialmente a ausência e a presença do recorte de barroco nos estudos literários, bem como a dominância do sobrevir nos semas de barroco e a sincronia e diacronia dos estados de barroco em direção a uma agudeza idiossincrônica. Em seguida, examina o jogo tensivo entre agudeza da expressão e agudeza do conteúdo, focalizando sobretudo os tratadistas seiscentistas e as propriedades da agudeza. Ocupa-se também da negação da euforia barroquista em direção à visualidade na poesia da agudeza. Como o conceito de neobarroco varia de autor para autor, examina-se o ponto de vista de Umberto Eco, Omar Calabrese, Severo Sarduy, Lezama Lima, Alejo Carpentier, Haroldo de Campos, Affonso Ávila, Affonso Romano SantAnna, Horácio Costa, Ana Hatherly, Ivan Teixeira, para estabelecer um modelo mais conforme à semiótica tensiva. A tese trata ainda dos limites entre sensível e inteligível na poesia aguda do século XX, realizando uma recapitulação da fenomenologia em diálogo com a semiótica tensiva, da qual sobressai o conceito de fé perceptiva e de perobjeto zilberberguiano. Finalmente, entra em cena a agudeza do final do século XX na direção do objeto fluido.
This thesis is concerned with the investigation of semiotics of sharpness. Its corpus consists of poems from the late 20th century which are called \"neo-baroque\", and fragments of Haroldo de Campos Galáxias and James Joyces Finnegans Wake. Contemporary receptions to the sixteenth and seventeenth centuries do not understand the literary productions as baroque, but as classical, therefore unlike the value assigned to the \"state of baroque\" in critical texts of the 20th century. Sharpness is inferred from the research of the works of Peregrini, Gracián, Hansen and Pécora as systematizing baroque productions of the 1600s. Furthermore, this research finds not the euphoric presence of synchronous baroque or the existence of a possible neo-baroque but gradations of sharpness as a formal operator of the so-called baroqueist poetry. Based on this sharpness, and within the theoretical and methodological framework of tensive semiotics, it is proposed to demonstrate how this poetry, regarded by many critics as \"neo-baroque\", is governed according to an oscillation that regulates it, recognizing in it a sharpness dominance of the level of expression (PE plano da expressão) and / or a sharpness dominance of the level of content (PC plano do conteúdo). Once observed the properties of sharpness, poetic objects show tensive differences that forward them for a poetry that knows the graduation from more fluent to more clear, manifesting differences of emphasis in the formal obscuration of the enunciation. The enunciator, while privileging the enlivenment of sharpness, promotes aesthetic tension: a game between the quick pleasure of sensitive conservation and delayed enjoyment of intelligible recognition of the aesthetic object two different types of enjoyment. Divided into five chapters, the thesis first addresses the absence and the presence of baroque slice in literary studies as well as the dominance of occurrence in baroque units of meaning and the synchrony and diachrony of baroque states towards an idiosynchronic sharpness. Then it examines the tensive game between sharpness of expression and sharpness of content, particularly focusing on the seventeenth-century treatise writers and the properties of sharpness. It also deals with the denial of baroqueist euphoria towards the visuality in the poetry of sharpness. As the concept of \"neo-baroque\" varies from author to author, the thesis examines the viewpoint of Umberto Eco, Omar Calabrese, Severo Sarduy, Lezama Lima, Alejo Carpentier, Haroldo de Campos, Alfonso Ávila, Affonso Romano Sant\'Anna, Horácio Costa, Ana Hatherly, Ivan Teixeira, in order to establish a model more consistent with tensive semiotics. It also addresses the boundaries between sensible and intelligible in the sharp poetry of the 20th century, making a recapitulation of phenomenology in a dialogue with tensive semiotics, from which the concepts of perceptual faith and zilberbergian perobject stand out. Finally, the sharpness of the late 20th century comes into play towards the fluid object.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
42

Campos, Cláudio Henrique Brant. "A imaginação da música: das imagens técnicas às estéticas do audiovisual digital." Pontifícia Universidade Católica de São Paulo, 2014. https://tede2.pucsp.br/handle/handle/4664.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2016-04-26T18:14:47Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Claudio Henrique Brant Campos.pdf: 4570903 bytes, checksum: 7c39a789b22ebd7dbf1a62278f299758 (MD5) Previous issue date: 2014-12-12
The imagination of music: from the technical images until the aesthetics of the digital audiovisual. Based on the observation that computer images produced today approach the dimension of time-based media, such as music, this research investigates the relationship between the audiovisual synesthesia, analyzing an example in digital processing, in the figure of the VJ (video-jockey in neologism): mixer of images and remixing of sounds in samples for live performances. It was verify that the ways perception is processed in the digital environment of miscegenation, by the amount and the remixing. This thesis introduces the hypothesis that our object suggests a synesthesia that expands to other systems such as tactile, forming a rhythmic cinema and motorized, influence by video clips, but in a digital platform, which simulates a complementary synesthetics or a translation by rhythmic counterpoint. The thesis also asks how the structural elements can reverberate a stunted aesthetic, revealing them in a diluted form. Thus, the object finds the elements of an aesthetics of the inaccurate and paradoxical, described by H. J. Koellreutter, constructivist without hierarchy and presenting fields or atmospheres, complementary dualities as pointillism versus lines and density versus rarefaction. On the other hand, this object finds anew the example of the aesthetic of the Baroque in pursuit of constant change and folds in its metonymic material, searching for the playful as a commitment to language codes, the audible-tactile-visual textures. One last specific question relates to the concept of expanded cinema, of Gene Youngblood, and how it can be inferred from our audiovisual object. We rely on this author, to investigate aspects of synesthesia, synergy, complementarity of opposites, inventive spirit (aesthetic), the automated computing environment, as well as aspects of a final overcoming of the opposition between art and entertainment. This thesis is devoted to ancient, anthropological and aesthetic process issues of the variation. For this reason, it is investigated elements of our present, aesthetically diluted by history, that correspond to ancient techniques of composing images-sounds. A path is followed from the first songs of call and response of all popular music and of the European Middle Ages, up to the synthesized loops created by todays software. By referring to Baroque styles, we complained to our object of study of the neo-baroque aesthetics, conceptualized according to Haroldo de Campos and Severo Sarduy. By incorporating the aesthetic of the second half of the 20th century, this object transcends the notions of authorship, work, representation, like expanded cinema
A imaginação da música: das imagens técnicas às estéticas do audiovisual digital. Partindo da constatação de que as imagens computacionais produzidas atualmente se aproximam da dimensão das mídias baseadas no tempo, como a música, esta pesquisa averigua a relação de sinestesia no audiovisual, analisando um exemplo em processamento digital, na figura do VJ (do neologismo video-jocker): mixador de imagens e ou com mixador de sons, em recortes, para apresentações ao vivo. Verificamos como as maneiras de perceber se processam no ambiente digital da miscigenação, da quantidade e do recorte. Trazemos a hipótese de que nosso objeto sugere uma sinestesia que se amplia para outros sistemas como o tátil, num cinema rítmico e motovisual, de influência do videoclipe, mas numa plataforma digital, em que se simula uma complementaridade sinestésica ou uma tradução por contraponto rítmico. Perguntamos também como os elementos estruturais podem reverberar estéticas pregressas, revelando-as, de forma diluída. Assim, nosso exemplo reencontraria os elementos de uma estética do impreciso e do paradoxal descrita a partir de H.J.Koellreutter , na sua estruturação sem hierarquia e construtivista de obra aberta e de campos ou atmosferas, dualidades complementares como pontilhismo versus linhas e densidade versus rarefação; por outro lado, esse exemplo reencontraria as estéticas do barroco, na busca da variação constante e em dobras de seu material metonímico, busca do lúdico como compromisso de linguagem em códigos, das texturas sonoro-tateis-visuais. Uma última questão específica se refere ao conceito de cinema expandido, de Gene Youngblood, e como ele pode ser depreendido de nosso objeto audiovisual. Baseamo-nos neste autor, para investigar aspectos de sinestesia, sinergia, complementaridade de opostos, espírito inventivo (estético), no ambiente automatizado da informática, bem como aspectos de uma superação final da oposição entre arte e entretenimento. Nosso estudo se dedica à questão milenar, antropológica e estética dos processos da variação. Por esta razão, investiga os elementos de nossa atualidade, diluídos esteticamente pela história, que corresponderiam a antigas técnicas de compor imagens-sons. Traçamos um caminho desde as primeiras canções em tema e resposta, de toda música popular e do medievo europeu, até os loops sintetizados dos softwares de criação dos dias de hoje. Por remeterem aos estilos barrocos, reclamamos para nosso objeto de estudo uma estética do neobarroco, conforme a conceituam Haroldo de Campos e Severo Sarduy; e por corporificarem as estéticas da segunda metade do século 20, sugerimos que nosso objeto transcende as noções de autoria, de obra, de representação, como um cinema expandido
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
43

Kerr, Michael Abrantes. "Tendência espectral do audiovisual contemporâneo no Youtube." Universidade do Vale do Rio dos Sinos, 2015. http://www.repositorio.jesuita.org.br/handle/UNISINOS/3720.

Full text
Abstract:
Submitted by Maicon Juliano Schmidt (maicons) on 2015-05-29T14:12:56Z No. of bitstreams: 1 Michael Abrantes Kerr.pdf: 4793092 bytes, checksum: 4f190ddbdd6b2d5762a7a8400dddd6f4 (MD5)
Made available in DSpace on 2015-05-29T14:12:56Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Michael Abrantes Kerr.pdf: 4793092 bytes, checksum: 4f190ddbdd6b2d5762a7a8400dddd6f4 (MD5) Previous issue date: 2015-02-26
Nenhuma
Esta tese tem por objetivo refletir acerca de uma tendência espectral existente no audiovisual neobarroco contemporâneo, em específico naquele que circula no YouTube. A afirmação da existência de tal tendência é decorrente da percepção de que neste cenário há uma mistura de diferentes tipos de imagens em vídeos montados com imagens de arquivo e em vídeos tecnicamente originais (gravados com câmera) que buscam referências claras em materiais feitos anteriormente. Além disso, por contágio, observa-se um recorrente retorno de imagens, diretas ou indiretas, por repetição ou por diferença, que vêm criando um “estado-fantasma” imagético, no qual vivem, morrem e se movimentam as imagens. Os fantasmas são (ou não) reconhecidos na memória por conta de imagens-lembrança do que vemos naquilo que nos olha. Esses vídeos se encontram, lado a lado e anacronicamente, na mesma interface (a do YouTube), e disputam igualitariamente o interesse de espectadores-usuários. As montagens praticadas foram aqui analisadas e consteladas, pelo viés fantasmagórico, nas seguintes imagens dialéticas: imagem-de-arquivo, imagem-fantasma direta, imagem-fantasma indireta e imagem-fantasma indefinida. A metodologia utilizada implicou a articulação de procedimentos intuitivos (Bergson), cartográficos (Benjamin), desconstrutivos (Derrida) e dissecatórios (Kilpp).
This thesis aims to reflect about an existing spectral trend in contemporary neo-baroque audiovisual, in particular the one circulating on YouTube. The affirmation of the existence of such a trend is due to the perception that in this setting there is a mixture of different types of video footage mounted with archival footage and technically original videos (recorded with camera) seeking clear references in previously made material. In addition, by contagion, there is a recurring return of images, directly or indirectly, by repetition or by difference, that are creating an imagistic "ghost-state", in which the images live, die and move around. The ghosts are (or not) recognized in memory for remembrance images of what we see in what looks at us. These videos are, side by side and anachronistically, in the same interface (YouTube), and compete equally for the interest of viewers-users. The montages were analyzed and organized into a constellation, through a ghostly bias, in the following dialectical images: file-image, direct ghost-image, indirect ghost-image and undefined ghost-image. The methodology employed involved the articulation of intuitive (Bergson), cartographic (Benjamin), deconstructive (Derrida) and dissecative (Kilpp) procedures.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
44

Cid, Alarcón Jorge Ignacio. "Néstor Perlongher, une écriture en transe." Thesis, Poitiers, 2013. http://www.theses.fr/2013POIT5012/document.

Full text
Abstract:
Néstor Perlongher (1949 Buenos Aires - 1992 Sao Paulo) est l'auteur d'une oeuvre poétique aussi impressionnante par ses thèmes que par son style. Sa poétique est fondée sur des opérations linguistiques variées tels qu'une mixité des niveaux de langue, l'utilisation des jargons et des argots régionaux, l'exaltation du pouvoir suggestif du son, la prolifération des références ambiguës dans le cadre d'une esthétique néobaroque, entre autres. Nous estimons que son oeuvre constitue un des travaux les plus intéressants dans le domaine de l'écriture néo-baroque argentine, tant par la radicalité de son travail avec la matérialité du signe linguistique que par la construction d'une poétique qu'actualise les valeurs esthétiques néo-baroques en les combinant avec des faits historiques et épiques. Cette étude propose de lire l'oeuvre de Néstor Perlongher à la lumière des concepts théoriques en provenance du néo-baroque cubain, ainsi que des ouvrages issus de philosophes poststructuralistes. L'analyse de cette problématique sera faite moyennant l'identification et la description des opérations symboliques et sémantiques que constitue le processus d'artificialisation de l'énoncé et qui finalement permettent l'inscription de ces oeuvres dans le style « néobarroso »
Néstor Perlongher (1949 Buenos Aires - Sao Paulo in 1992) is the author of a work of impressive themes and tones. His poetry is based on various linguistic operations such as mixing levels of language, the use of jargon and regional slang, the exaltation of the suggestive power of sound, the proliferation of ambiguous references in the context of an aesthetic Neo-Baroque, among others. We believe that his writing is one of the most interesting work in the field of literature Argentine neo-baroque, considering that his work is radical to the materiality of the linguistic sign and build a vision that combines neo-baroque aesthetics with historical facts. This study proposes to read the work of Nestor Perlongher in the light of the theoretical concepts of the Cuban neo-baroque and post-structuralist philosophers. The analysis of this issue is made through the identification and description of the symbolic and semantic operations of artificiality process that allows the inclusion of these works in the style "neobarroso"
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
45

Carvalho, Francisco Israel de. "O auto da morte e da vida : a escrita barroca de Jo?o Cabral de Melo Neto." Universidade Federal do Rio Grande do Norte, 2010. http://repositorio.ufrn.br:8080/jspui/handle/123456789/16184.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2014-12-17T15:06:49Z (GMT). No. of bitstreams: 1 FranciscoIC_DISSERT.pdf: 2617130 bytes, checksum: c4cea4583a79fa614869501ea265d207 (MD5) Previous issue date: 2010-05-28
This dissertation, entitled O Auto da Morte e da Vida: A escrita barroca de Jo?o Cabral de Melo Neto, has the aim of analising, interpreting, in a baroque perspective, Cabral s writing in the poem/play Morte e vida severina Auto de Natal Pernambucano, taking as basis the theories of Eug?nio D?Ors, Severo Sarduy, Omar Calabrase, Lezama Lima, Afonso ?vila, Affonso Romano de Sant?Anna and others cited in the body of this work. During the analisys we feature confluences, relations, similarities, identification between the Baroque of the counter reformation and the modern Baroque or Neobaroque. We seek to comprehend the baroque which is new in the XX century and Cabral s poetry as an element of the contemporaneity, by updating the concept of the Baroque in the 1600s, when it is detected in its purest characteristic in human relation (the life of the Northwestern brazilian) through an intangible reality (the death). The Baroque as a cultural summary of a period of instability and transformation, with the power of dismantling an already established poetry. The fight between words and things, language and reality
Esta disserta??o, intitulada O Auto da Morte e da Vida: A escrita barroca de Jo?o Cabral de Melo Neto, tem como objetivo analisar, interpretar, dentro de uma perspectiva barroca, a escrita cabralina no poema/pe?a Morte e vida severina Auto de Natal Pernambucano, tomando como base os suportes te?ricos de Eug?nio D?Ors, Severo Sarduy, Omar Calabrese, Lezama Lima, Afonso ?vila, Affonso Romano de Sant?Anna e outros te?ricos nomeados no corpo do trabalho. No decurso da an?lise destacamos conflu?ncias, rela??es, similitudes, identifica??o entre o Barroco da contra-reforma e o Barroco moderno ou Neobarroco. Procuramos sublinhar o Barroco que chega ao s?culo XX e a po?tica cabralina como um elemento da contemporaneidade, atualizando o conceito do Barroco do seiscentos, quando ? detectado em sua caracter?stica mais pura na rela??o humana (a vida do homem do Nordeste brasileiro) com uma realidade intang?vel (a morte). O Barroco como s?ntese cultural de uma ?poca de instabilidade e de transforma??o, com a for?a de desmontar uma po?tica j? estabelecida. A luta entre palavras e coisas, linguagem e realidade
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
46

Jelena, Marićević. "Барок у белетристичком опусу Милорада Павића." Phd thesis, Univerzitet u Novom Sadu, Filozofski fakultet u Novom Sadu, 2016. http://www.cris.uns.ac.rs/record.jsf?recordId=101124&source=NDLTD&language=en.

Full text
Abstract:
Докторска дисертација Барок у белетристичком опусу Милорада Павића састоји се из пет целина јасно структурисаних, које поред уводних и закључних разматрања узимају у обзир стваралачки опус писца од поезије преко романа и приповедака до драмских дела. Увод је дводелно конципиран. Најпре је описан рецепцијски лук стваралаштва Милорада Павића, не би ли се одредила релевантност и иновативност перспективе из које се тумачи опус српског писца, а затим је преиспитан широк опсег и хоризонти семантизације појма барок.Што се тиче досадашње рецепције дела Милорада Павића као књижевног историчара и као писца, чини се да се може поделити на два колосека: афирмативни и порицатељски, и то без превеликих валера, дакле – и рецепција је барокна: напета, динамична, у сукобима и супротностима. Уколико о појединим писцима и делима не можемо да кажемо увек нешто ново, уколико их закључамо у канон и оставимо да у њему таворе, та литература постаће временом за нас мртва. Управо су ту три највеће рецепцијске опасности по Павићев белетристички опус: 1) естетска неуједначеност његовог дела; 2) таутолошко гомилање радова-труизама који понављају махом догме о Павићевом постмодернизму, чија су полазишта и закључци слични, а не нуде нова читања и тумачења; 3) негативна рецепција.У том смислу, релативизовао се вредносни потенцијал Павићеве белетристике, који је доведен у питање. Уколико се, међутим, Павићева дела читају са познавањем књижевно-историјских прилика у луку историје српске књижевности, на другачији начин може да се сагледа његова специфична стилистика и необичност израза; може се увидети да је онда већина зачудних метафора или ингениозних кончета заправо функционализован херменеутички изазов, а не облик испразности. Иако је Милорад Павић као књижевни историчар највећу истраживачку посвећеност усмерио на барок, може нас зачудити чињеница да је једина објављена студија која се најдиректније односи на сагледавање барокних елемената у његовој белетристици, управо студија коју је Павић сâм написао – „Барокни слој у 'Хазарском речнику'“. Књижевни научници (да поменемо најважније: Јован Делић,  Јасмина Михајловић,  Петар Пијановић,  Александар Јерков,  Сава Дамјанов,  Сава Бабић,  Ала Татаренко) нису пренебрегавали присуство барокног стила, па и духа у Павићевој белетристици, али нису се задржавали или упуштали у шире поставке или херменеутичке изазове задате барокним у Павићевом делу. Једини научник који је у већој мери посветио пажњу овој проблематици, мада је научник из области природних наука, Владан Панковић, написао је студију Квантна теорија и барок у српској књижевности,  књигу која је интригантна и обећавајућа, али која изван увида који се заснивају махом на књижевној примени „принципа комплементарности“ Нилса Бора, нажалост, нема већи интерпретативни замах. Дата запажања дају нам повода да сагледамо опус Милорада Павића кроз призму барока и покушамо да схватимо шта је барокно у делу овог писца, како се оно манифестује, функционализује и какав му је семантички опсег.Од првостепене користи за схватање барока, али и Павићевог поимања барокног биле су у првом реду студије Андрије Анђала, а затим Чижевског и Морозова, који су са одушевљењем прихватили књигу Историја српске књижевности барокног доба. Коришћене су и различите антологије, општи прегледи, али постављено је и питање шта је од литературе било доступно писцу и шта је могао да користи. Милорад Павић пише своју Историју српске књижевности барокног доба на темељима које су поставили Јован Скерлић у Српској књижевности у 18. веку (1909)  и Тихомир Остојић у књигама: Српска књижевност од Велике сеобе до Доситеја (1905) и Историја српске књижевности (1910/ 1923).  Павић напомиње да је за разлику од Скерлића зашао и у 17. столеће, не би ли одговорио „како је дошло до свега онога о чему је Скерлић писао у својој историји“ , а да је Тихомир Остојић у предавањима одржаним у Новом Саду 1910. године први пут употребио термин барок, и детаљно га образложио.Поред, дакле, књижевно-историјских запажања и истраживања, у другом делу Увода било је речи и о односу између барока и маниризма, али и сложене слике струја и праваца унутар барока (барокна готика/ барокни медиевализам; барокни хуманизам и ренесанса; барокни романтизам; барок, класицизам и рококо). Указано је на значај барокнох елемената и у 19. и у 20. веку, с освртом на питање пролазности времена, укус за егзотично, питање дијалекатске поезије и барока у музици и на филму. Барок у белетристичком опусу Милорада Павића функционише на неколико нивоа. Као одредница за епоху барок обухвата 16. и 17. век на Западу, а 17. и 18. век у Србији и Русији на пример. Тај потенцијал Павић је искористио да успостави дијалог са писцима тог времена и духом епохе, који се осећа и у другој половини 20. века, али и с почетком 21. века. Прелазни период – барокни медиевализам (17. век) карика је у ланцу континуитета српске књижевности, духовности и културе. Павић је то најпре образложио с научног становишта, а затим уметнички инкорпорирао у своје дело. Како је препознатљив и у поезији и у прози испитано је у каквом се смислотворном кључу стилизује. За поезију је несумљиво значајан графостилематски план који преко периферних (бугарштички припеви) и централних обележјâ (средишта силабичког оквира песме) открива нове стихове и ствара ефекат који песмама даје патину древног, старог, мистичког, чаробног и тајанственог. Преко поетике бугарштице која управо има ауру тајанственог и песме старца Силуана која иако припада средњовековној књижевности, има назнака барокних формалних стилизација, песник је укључио читаоца у нелинеарно, прстенасто читање, на начин близак оном коме су писци барокне епохе то чинили са својом читалачком публиком. Сложен систем римовања и коришћење графичких средстава, те архаизама, славизама и кованица српскословенског призвука допринео је онеобичавању Павићевог песничког речника, али је допринело и имагинативној свести читаоца на плану зачуђености над песничким светом који му се отвара.Што се прозе тиче, функција барокног медиевализма у Павићевим романима и приповеткама има утемељење превасходно у исихазму и исламској мистици као спони између старе и „рађања нове српске књижевности“: сусрету византијског наслеђа и историјских прилика које су донела османлијска освајања. Имајући у виду и могућности барокне готике, Павић је овај аспект естетизовао причама „Чувар ветрова“ и „Хор птица из Париза“, везујући за њега историјску личност Јелене Анжујске и српско-француске везе којима се исписује линија између уметности српског средњег века и готике карактеристичне за стил француске архитектуре. Овим је сусрету Византије (житијна књижевност) и Османлија (исламска мистика) придружен и Запад (готика). Стуб културолошког сећања Срба, Павић је саградио од културолошког обиља нашег тла. Рекао је „ДА“ плодном калему утицаја, сусрету цивилизација и религија, култура и обичаја, те не чуди што наилазимо на књижевно чвориште: Византија, Османско царство, Запад, настало управо у доба барока, када је српска књижевност своје византијско наслеђе укрстила са западноевропским тековинама културе, и то за време борби са Турцима.Барокни медиевализам стога је један од најзначајнијих струја и праваца унутар барока који отвара нове хоризонте тумачења Павићевог стваралаштва. Поред неколико примера који су дати у уводу за огледање барока и просветитељства, барока и класицизма, барокног романтизма, у даљем раду запажа се и поигравање са сентиментализмом (Симеон Пишчевић), рококоом (Александар Пишчевић), али и високо естетизованим примером митолошког и амблематског огледања барока и романтизма у сирени и Медузи. Овај потенцијал барока Павић је, може се рећи, ефектно искористио и уобличио.Поред струја и праваца унутар барока, Павић је искористио и ресурсе барокне поетике и то лепезом метаморфоза у систему барокних жанрова и жанрова којима је писано у доба барока мада строго гледано не припадају тој поетици. Углавном, ради се о жанровима народне књижевности (бугарштица, бајалица, бећарац, балада, бајка), међутим, у Историји српске књижевности барокног доба запажа се да је Павић народну књижевност која паралелно живи са писаном видео као нераскидиву од контекста барокне епохе, штавише, управо је у народној књижевности проналазио примере за рефлексе типично барокних црта. Стога је и оправдано узимати их у обзир када је реч о систему жанрова барока. Остали жанрови прате барокну писану књижевност и успостављају једну линију културолошке повезаности Медитерана, тј. Јадранског басена (мелодрама, маскерата, commedia del’ arte, ораторијум, вертеп, приказање, проскинитарион, писма „српске књиге“...).Систем ових жанрова уједно постаје стожер карневала и театара у Павићевом опусу: Дубровник (Хазарски речник), Венеција (Друго тело), Котор (Кутија за писање). Управо су највећа достигнућа барока – театар и фестивал или театарски фестивали, који су имали за циљ да допринесу изградњи сцене која је служила као центар уједињавања.  Метаморфозе у овом систему с једне стране условљене су карневалском, тј. фестивалском атмосфером (замена улога, маске и сл), а с друге тичу се медитеранске митолошке имагинације и имагинације српских народних бајки, будући да су неки од јунака пола људи пола животиње (сирене-птице, сирене-рибе, Медуза, кентаур, Минотаур, сатир, Међедовић, најчешће људи-змије, људи-пси).Два типа метаморфоза тицала би се метаморфоза у ратном контексту – људи се најчешће посуврате у сопствену супротност и та врста углавном демонског преображаја илустрована је метафорама волујских очију, изврнуте рукавице, канцерогених ћелија „не-ја“, док жене које не учествују у сукобима постају носиоци духовних вредности, обичаја и сл. па се у ратним контекстима преображаји женских ликова доводе у везу са Богородицом. Коначно, последњи преображај, преображај је у Христу, у Љубави („Љубећи лице твоје, обретох те“, како поручује Итика Јерополитика) и тај преображај предуслов је васкрсења и спасења душе сваког понаособ (али и душе једног народа, читавог човечанства). Уосталом и Рука Мистерије поручује да Уметност не треба да служи у друге сврхе осим за спасење душе.Милорад Павић је покушавао да барокном сублимацијом свих уметности окаје смртне грехе и то је жанровски пројекат тоталне уметности или универзалног уметничког дела, вагнеровски Gesamtkunstwerk, у коме ће бити сједињене све уметности, што се препознаје у романима Седам смртних грехова и Вештачки младеж. „Успон Београда“ присутан у кућама оних великана и великих српских задужбинара који су допринели развоју Београда и Србије, а које представљају поглавља романа, дозива барокно стварање грађанске свести која се симболички везује за Жефаровићеву графику о Богородичином Извору живота  и отвара ауру престонице која осигурава опстанак, тј. васкрсење српског народа који би се на том Извору окупао и поново родио, уцеловио. Чини се да на примеру Павићевог опуса барок има функцију како борбе за опстанак, тако и хуманистичких, али и естетских тежњи. Писац се зато и служио свим његовим расположивим аспектима.
Doktorska disertacija Barok u beletrističkom opusu Milorada Pavića sastoji se iz pet celina jasno strukturisanih, koje pored uvodnih i zaključnih razmatranja uzimaju u obzir stvaralački opus pisca od poezije preko romana i pripovedaka do dramskih dela. Uvod je dvodelno koncipiran. Najpre je opisan recepcijski luk stvaralaštva Milorada Pavića, ne bi li se odredila relevantnost i inovativnost perspektive iz koje se tumači opus srpskog pisca, a zatim je preispitan širok opseg i horizonti semantizacije pojma barok.Što se tiče dosadašnje recepcije dela Milorada Pavića kao književnog istoričara i kao pisca, čini se da se može podeliti na dva koloseka: afirmativni i poricateljski, i to bez prevelikih valera, dakle – i recepcija je barokna: napeta, dinamična, u sukobima i suprotnostima. Ukoliko o pojedinim piscima i delima ne možemo da kažemo uvek nešto novo, ukoliko ih zaključamo u kanon i ostavimo da u njemu tavore, ta literatura postaće vremenom za nas mrtva. Upravo su tu tri najveće recepcijske opasnosti po Pavićev beletristički opus: 1) estetska neujednačenost njegovog dela; 2) tautološko gomilanje radova-truizama koji ponavljaju mahom dogme o Pavićevom postmodernizmu, čija su polazišta i zaključci slični, a ne nude nova čitanja i tumačenja; 3) negativna recepcija.U tom smislu, relativizovao se vrednosni potencijal Pavićeve beletristike, koji je doveden u pitanje. Ukoliko se, međutim, Pavićeva dela čitaju sa poznavanjem književno-istorijskih prilika u luku istorije srpske književnosti, na drugačiji način može da se sagleda njegova specifična stilistika i neobičnost izraza; može se uvideti da je onda većina začudnih metafora ili ingenioznih končeta zapravo funkcionalizovan hermeneutički izazov, a ne oblik ispraznosti. Iako je Milorad Pavić kao književni istoričar najveću istraživačku posvećenost usmerio na barok, može nas začuditi činjenica da je jedina objavljena studija koja se najdirektnije odnosi na sagledavanje baroknih elemenata u njegovoj beletristici, upravo studija koju je Pavić sâm napisao – „Barokni sloj u 'Hazarskom rečniku'“. Književni naučnici (da pomenemo najvažnije: Jovan Delić,  Jasmina Mihajlović,  Petar Pijanović,  Aleksandar Jerkov,  Sava Damjanov,  Sava Babić,  Ala Tatarenko) nisu prenebregavali prisustvo baroknog stila, pa i duha u Pavićevoj beletristici, ali nisu se zadržavali ili upuštali u šire postavke ili hermeneutičke izazove zadate baroknim u Pavićevom delu. Jedini naučnik koji je u većoj meri posvetio pažnju ovoj problematici, mada je naučnik iz oblasti prirodnih nauka, Vladan Panković, napisao je studiju Kvantna teorija i barok u srpskoj književnosti,  knjigu koja je intrigantna i obećavajuća, ali koja izvan uvida koji se zasnivaju mahom na književnoj primeni „principa komplementarnosti“ Nilsa Bora, nažalost, nema veći interpretativni zamah. Data zapažanja daju nam povoda da sagledamo opus Milorada Pavića kroz prizmu baroka i pokušamo da shvatimo šta je barokno u delu ovog pisca, kako se ono manifestuje, funkcionalizuje i kakav mu je semantički opseg.Od prvostepene koristi za shvatanje baroka, ali i Pavićevog poimanja baroknog bile su u prvom redu studije Andrije Anđala, a zatim Čiževskog i Morozova, koji su sa oduševljenjem prihvatili knjigu Istorija srpske književnosti baroknog doba. Korišćene su i različite antologije, opšti pregledi, ali postavljeno je i pitanje šta je od literature bilo dostupno piscu i šta je mogao da koristi. Milorad Pavić piše svoju Istoriju srpske književnosti baroknog doba na temeljima koje su postavili Jovan Skerlić u Srpskoj književnosti u 18. veku (1909)  i Tihomir Ostojić u knjigama: Srpska književnost od Velike seobe do Dositeja (1905) i Istorija srpske književnosti (1910/ 1923).  Pavić napominje da je za razliku od Skerlića zašao i u 17. stoleće, ne bi li odgovorio „kako je došlo do svega onoga o čemu je Skerlić pisao u svojoj istoriji“ , a da je Tihomir Ostojić u predavanjima održanim u Novom Sadu 1910. godine prvi put upotrebio termin barok, i detaljno ga obrazložio.Pored, dakle, književno-istorijskih zapažanja i istraživanja, u drugom delu Uvoda bilo je reči i o odnosu između baroka i manirizma, ali i složene slike struja i pravaca unutar baroka (barokna gotika/ barokni medievalizam; barokni humanizam i renesansa; barokni romantizam; barok, klasicizam i rokoko). Ukazano je na značaj baroknoh elemenata i u 19. i u 20. veku, s osvrtom na pitanje prolaznosti vremena, ukus za egzotično, pitanje dijalekatske poezije i baroka u muzici i na filmu. Barok u beletrističkom opusu Milorada Pavića funkcioniše na nekoliko nivoa. Kao odrednica za epohu barok obuhvata 16. i 17. vek na Zapadu, a 17. i 18. vek u Srbiji i Rusiji na primer. Taj potencijal Pavić je iskoristio da uspostavi dijalog sa piscima tog vremena i duhom epohe, koji se oseća i u drugoj polovini 20. veka, ali i s početkom 21. veka. Prelazni period – barokni medievalizam (17. vek) karika je u lancu kontinuiteta srpske književnosti, duhovnosti i kulture. Pavić je to najpre obrazložio s naučnog stanovišta, a zatim umetnički inkorporirao u svoje delo. Kako je prepoznatljiv i u poeziji i u prozi ispitano je u kakvom se smislotvornom ključu stilizuje. Za poeziju je nesumljivo značajan grafostilematski plan koji preko perifernih (bugarštički pripevi) i centralnih obeležjâ (središta silabičkog okvira pesme) otkriva nove stihove i stvara efekat koji pesmama daje patinu drevnog, starog, mističkog, čarobnog i tajanstvenog. Preko poetike bugarštice koja upravo ima auru tajanstvenog i pesme starca Siluana koja iako pripada srednjovekovnoj književnosti, ima naznaka baroknih formalnih stilizacija, pesnik je uključio čitaoca u nelinearno, prstenasto čitanje, na način blizak onom kome su pisci barokne epohe to činili sa svojom čitalačkom publikom. Složen sistem rimovanja i korišćenje grafičkih sredstava, te arhaizama, slavizama i kovanica srpskoslovenskog prizvuka doprineo je oneobičavanju Pavićevog pesničkog rečnika, ali je doprinelo i imaginativnoj svesti čitaoca na planu začuđenosti nad pesničkim svetom koji mu se otvara.Što se proze tiče, funkcija baroknog medievalizma u Pavićevim romanima i pripovetkama ima utemeljenje prevashodno u isihazmu i islamskoj mistici kao sponi između stare i „rađanja nove srpske književnosti“: susretu vizantijskog nasleđa i istorijskih prilika koje su donela osmanlijska osvajanja. Imajući u vidu i mogućnosti barokne gotike, Pavić je ovaj aspekt estetizovao pričama „Čuvar vetrova“ i „Hor ptica iz Pariza“, vezujući za njega istorijsku ličnost Jelene Anžujske i srpsko-francuske veze kojima se ispisuje linija između umetnosti srpskog srednjeg veka i gotike karakteristične za stil francuske arhitekture. Ovim je susretu Vizantije (žitijna književnost) i Osmanlija (islamska mistika) pridružen i Zapad (gotika). Stub kulturološkog sećanja Srba, Pavić je sagradio od kulturološkog obilja našeg tla. Rekao je „DA“ plodnom kalemu uticaja, susretu civilizacija i religija, kultura i običaja, te ne čudi što nailazimo na književno čvorište: Vizantija, Osmansko carstvo, Zapad, nastalo upravo u doba baroka, kada je srpska književnost svoje vizantijsko nasleđe ukrstila sa zapadnoevropskim tekovinama kulture, i to za vreme borbi sa Turcima.Barokni medievalizam stoga je jedan od najznačajnijih struja i pravaca unutar baroka koji otvara nove horizonte tumačenja Pavićevog stvaralaštva. Pored nekoliko primera koji su dati u uvodu za ogledanje baroka i prosvetiteljstva, baroka i klasicizma, baroknog romantizma, u daljem radu zapaža se i poigravanje sa sentimentalizmom (Simeon Piščević), rokokoom (Aleksandar Piščević), ali i visoko estetizovanim primerom mitološkog i amblematskog ogledanja baroka i romantizma u sireni i Meduzi. Ovaj potencijal baroka Pavić je, može se reći, efektno iskoristio i uobličio.Pored struja i pravaca unutar baroka, Pavić je iskoristio i resurse barokne poetike i to lepezom metamorfoza u sistemu baroknih žanrova i žanrova kojima je pisano u doba baroka mada strogo gledano ne pripadaju toj poetici. Uglavnom, radi se o žanrovima narodne književnosti (bugarštica, bajalica, bećarac, balada, bajka), međutim, u Istoriji srpske književnosti baroknog doba zapaža se da je Pavić narodnu književnost koja paralelno živi sa pisanom video kao neraskidivu od konteksta barokne epohe, štaviše, upravo je u narodnoj književnosti pronalazio primere za reflekse tipično baroknih crta. Stoga je i opravdano uzimati ih u obzir kada je reč o sistemu žanrova baroka. Ostali žanrovi prate baroknu pisanu književnost i uspostavljaju jednu liniju kulturološke povezanosti Mediterana, tj. Jadranskog basena (melodrama, maskerata, commedia del’ arte, oratorijum, vertep, prikazanje, proskinitarion, pisma „srpske knjige“...).Sistem ovih žanrova ujedno postaje stožer karnevala i teatara u Pavićevom opusu: Dubrovnik (Hazarski rečnik), Venecija (Drugo telo), Kotor (Kutija za pisanje). Upravo su najveća dostignuća baroka – teatar i festival ili teatarski festivali, koji su imali za cilj da doprinesu izgradnji scene koja je služila kao centar ujedinjavanja.  Metamorfoze u ovom sistemu s jedne strane uslovljene su karnevalskom, tj. festivalskom atmosferom (zamena uloga, maske i sl), a s druge tiču se mediteranske mitološke imaginacije i imaginacije srpskih narodnih bajki, budući da su neki od junaka pola ljudi pola životinje (sirene-ptice, sirene-ribe, Meduza, kentaur, Minotaur, satir, Međedović, najčešće ljudi-zmije, ljudi-psi).Dva tipa metamorfoza ticala bi se metamorfoza u ratnom kontekstu – ljudi se najčešće posuvrate u sopstvenu suprotnost i ta vrsta uglavnom demonskog preobražaja ilustrovana je metaforama volujskih očiju, izvrnute rukavice, kancerogenih ćelija „ne-ja“, dok žene koje ne učestvuju u sukobima postaju nosioci duhovnih vrednosti, običaja i sl. pa se u ratnim kontekstima preobražaji ženskih likova dovode u vezu sa Bogorodicom. Konačno, poslednji preobražaj, preobražaj je u Hristu, u LJubavi („LJubeći lice tvoje, obretoh te“, kako poručuje Itika Jeropolitika) i taj preobražaj preduslov je vaskrsenja i spasenja duše svakog ponaosob (ali i duše jednog naroda, čitavog čovečanstva). Uostalom i Ruka Misterije poručuje da Umetnost ne treba da služi u druge svrhe osim za spasenje duše.Milorad Pavić je pokušavao da baroknom sublimacijom svih umetnosti okaje smrtne grehe i to je žanrovski projekat totalne umetnosti ili univerzalnog umetničkog dela, vagnerovski Gesamtkunstwerk, u kome će biti sjedinjene sve umetnosti, što se prepoznaje u romanima Sedam smrtnih grehova i Veštački mladež. „Uspon Beograda“ prisutan u kućama onih velikana i velikih srpskih zadužbinara koji su doprineli razvoju Beograda i Srbije, a koje predstavljaju poglavlja romana, doziva barokno stvaranje građanske svesti koja se simbolički vezuje za Žefarovićevu grafiku o Bogorodičinom Izvoru života  i otvara auru prestonice koja osigurava opstanak, tj. vaskrsenje srpskog naroda koji bi se na tom Izvoru okupao i ponovo rodio, ucelovio. Čini se da na primeru Pavićevog opusa barok ima funkciju kako borbe za opstanak, tako i humanističkih, ali i estetskih težnji. Pisac se zato i služio svim njegovim raspoloživim aspektima.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
47

Santos, Maria das Dores Pereira. "A figuração poético-alegórica da morte em as meninas, de Lygia Fagundes Telles." Pontifícia Universidade Católica de São Paulo, 2006. https://tede2.pucsp.br/handle/handle/14798.

Full text
Abstract:
Made available in DSpace on 2016-04-28T19:59:00Z (GMT). No. of bitstreams: 1 LCL - Maria das Dores P Santos.pdf: 457293 bytes, checksum: ed0935a2e359a704ec7ce6d7679306d6 (MD5) Previous issue date: 2006-10-16
The objective of this dissertation is to track the ways poetical death is constructed in the novel As Meninas, by Lygia Fagundes Telles. The interest for this theme resulted from recognizing homologous aspects in the literary text and the military dictatorship context internal to lygian writing. The analysis is guided by the artisticliterary procedures of poetical death construction using the concept of modern allegory systemized by Walter Benjamin. The concept of allegory as an expression that articulates the synthesis between social crisis and artistic creation shows the condition of a romantic language built by the fragmented, evasive, and traumatizing perception of existence. To illustrate these procedures, the study focused on the structural aspects of the language, such as character, time and speech. The guiding hypothesis throughout the reading was that these aspects configure a fragmented poetry, designed using the construction/ruin paradox. The conclusion of this study is that these procedures articulate, in the novel, a neo-baroque effect on the image of death and puts forth questions related to the crisis of the narrative and of the post modern individual
Esta dissertação tem por objetivo rastrear os modos de elaboração de uma poética da morte no romance As Meninas, de Lygia Fagundes Telles. O interesse pela temática resultou do reconhecimento de aspectos referentes a homologações entre o texto literário e o contexto da ditadura Militar internalizado na escritura lygiana. A análise pautou-se nos procedimentos artístico-literários de elaboração de uma poética da morte à luz do conceito de alegoria moderna sistematizado por Walter Benjamin. O conceito de alegoria como expressão que opera a síntese entre crise social e criação artística presentifica a condição de uma linguagem romanesca edificada pela fragmentação, evasão e percepção traumatizante da existência. Para elucidar esses procedimentos, o estudo pautou-se nos aspectos estruturais da linguagem, tais como personagem, tempo e discurso. A hipótese que norteou a leitura foi que tais aspectos configuram uma poética fragmentária arquitetada pelo paradoxo da construção/ruína. A conclusão a que chegamos neste estudo foi a de que esses procedimentos articulam, na obra, um efeito neobarroco da imagem da morte e propõem questões relativas à crise da narrativa e do sujeito na pós-modernidade
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
48

Levaja, Tamara. "Neobarock und Absurdes: Nochmals zur Oper Die Nase." 2002. https://ul.qucosa.de/id/qucosa%3A15882.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
49

Gojowy, Detlef. "B-A-C-H, Neobarock und Neoklassizismus in der russischen Musik." 2004. https://ul.qucosa.de/id/qucosa%3A15791.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
50

Aregullin-Valdez, Rosalinda. "Neobarroco Y erotismo en la poesía de Eduardo Espina Y Néstor Perlongher." Thesis, 2010. http://hdl.handle.net/1969.1/ETD-TAMU-2010-08-8183.

Full text
Abstract:
The poetry of Eduardo Espina and Nestor Perlongher is one of the most transcendental of Hispanic neo-baroque, emerging in the eighties and persisting in the new millennium as one of the most influential literary tendencies in the latest Latin- American generations. This dissertation explores neo-baroque as defined by Omar Calabrese: aesthetics of repetition; aesthetic of monstrosity; the importance of imprecision; predominance of labyrinth within a preference for enigma, occult, or the weight of nonlinearly reading of artistic fragmented texts and eroticism as defined by Georges Bataille in the poetry of Espina and Nestor Perlongher. Both poets emphasize the problematic figure of the transvestite and the homosexual transgressive subject and propose a new perspective of linguistic artifice as an artistic and discursive technique and employ eroticism as a mask that unveils the conventionality of the categories, which govern the patriarchal, masculine-heterosexual Western civilization.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
We offer discounts on all premium plans for authors whose works are included in thematic literature selections. Contact us to get a unique promo code!

To the bibliography