Academic literature on the topic 'Nganang'

Le roman camerounais reflète le paysage, les moeurs, l’histoire, les manières de dire la vie, en bref, la société du Cameroun contemporain. La langue parlée par les personnages, le français (camerounais), est à l’image de l’hétérogénéité socioculturelle, sociolinguistique, socioéconomique et sociopolitique du pays, remarquable à travers les manières d’exprimer une politesse, essentiellement hybride en raison du métissage langagier et culturel qui en sous-tend le fonctionnement. Ainsi, la politesse à la camerounaise pose des problèmes de traduction. Il serait alors intéressant de savoir si et comment cette spécificité linguistique et culturelle est prise en charge par le traducteur. Nous interrogerons à cet effet les traductions allemande et anglaise du roman Temps de chien de Patrice Nganang, avec une attention particulière pour les formes d’adresse. L’analyse de quelques exemples révèle que le terme de déférence chef (employé envers les policiers et autres membres des forces de l’ordre) et les termes affectifs asso, mola et tara posent effectivement d’énormes problèmes de traduction en allemand et en anglais. Des défis que le traducteur pourrait relever, à condition de puiser, entre autres, dans des connaissances sociopragmatiques.

Il est des événements qui, comme des traumas, s’incrustent dans la mémoire et la prennent en otage, entremêlant les approches individuelles et collectives. L’esclavage, la colonisation, les séries de guerres et de génocides qui ont marqué le continent africain en font partie. Du tréfonds de leurs ruines respectives, l’auteur malgache Raharimanana et l’écrivain camerounais Patrice Nganang décident de réinvestir les méandres de l’Histoire. La notion de frontière disparaît, car ils se trouvent unis par le lien du sang répandu, échappant ainsi, par leurs créations, à l’enfermement spatial et temporel. S'il convient de retracer l’itinéraire d’un passé qui défie le temps, c'est pour questionner le présent et l’avenir. Comment alors dénoncer la cruauté si ce n’est par le biais d’une dynamique de la violence ? Ils optent pour une écriture de l’horreur et de l’abjection – chacun à leur manière –, dans laquelle la férocité pour l’un côtoie un humour tragi-comique pour l’autre. Une esthétique du risque et de la subversion, une « écriture-miroir » qui, en scrutant l’Homme, lui révèle son fond immonde, souvent plus animal qu’humain. Les mots expriment les maux les plus évidents, la nécrose et la névrose s’emparent des personnages et servent à témoigner des exactions et des abus de pouvoir. La folie se veut esthétique et transgressive, dans une surenchère qui provoque le ressassement, l’imbrication des récits et la vindicte. Ils proposent des œuvres renvoyant à des faits historiques, sans pour autant être des livres d’histoire, et revendiquent le droit de brouiller les pistes entre fiction et réalité ; de revenir sur les blessures antérieures pour alerter sur les hécatombes actuelles et futures. Les notions d’engagement et d’implication, même si elles se rejoignent, sont émises clairement et de façon singulière. De même que les rapports qu’ils entretiennent avec la littérature et les autres sciences humaines, suscitant de nombreuses réflexions épistémologiques, quant à la délimitation des genres littéraires, notamment
There are events, such as traumas, that become embedded in memory and take it in hostage, intertwining individual and collective approaches. Slavery, colonization, the series of wars and genocides that have marked the African continent are part of them. From the depths of their respective ruins, the Malagasy author Raharimanana and the Cameroonian writer Patrice Nganang decide to reinvest the twists and turns of History. The notion of frontier disappears, as they find themselves united by the bond of bloodshed, thus escaping, through their creations, from spatial and temporal confinement. If it is appropriate to retrace the itinerary of a past that defies time, it is to question the present and the future. How then to denounce cruelty if not through a dynamic of violence? They opt for a writing of horror and abjection - each in their own way -, in which ferocity for one stands side by side with tragic-comic humour for the other. An aesthetics of risk and subversion, a “mirror-writing” which, by scrutinizing Man, brings forth his filthy underbelly, often more beastly than human. Words express the most obvious evils; necrosis and neurosis take hold of the characters and serve to bear witness to exaction and abuse of power. Madness is aesthetic and transgressive, in an escalation that provokes endless reiteration, the interweaving of narratives and vindictiveness. They propose works that refer to historical facts, without being history books, and claim the right to confuse fiction and reality; to return to past injuries to warn of current and future hecatombs. The concepts of commitment and involvement, even if they are similar, are clearly expressed and in a singular way. As well as their relationship with literature and other human sciences, they give rise to many epistemological reflections on the delimitation of literary genres, in particular

L’étude porte sur le rapport entre la littérature et l’histoire, plus précisément sur la récupération de l’histoire en littérature. En effet, au regard de certaines fictions on constate que le fait historique vient nourrir le contenu des textes. En d’autres termes, le fait historique devient un réservoir dans lequel les écrivains vont puiser la matière de leurs œuvres. Toutefois si on s’accorde sur le principe que le texte littéraire puise dans l’histoire, il est évident que la matière historique peut être exploitée à des fins diverses. Ainsi on peut s’interroger sur les motivations des auteurs qui puisent dans le passé.On rapportera cette problématique à deux écrivains africains : Mongo Beti et Patrice Nganang. On s’interrogera sur les effets escomptés par ces auteurs qui ont recours à l’histoire. L’exploration du passé, qui leur permet de se positionner, est un prétexte, un moyen pour eux de se forger une nouvelle conscience. Dans leurs œuvres, la dimension historique sert à formuler des approches sociopolitiques, à critiquer l’ordre établi, à affirmer le rôle et la place de l’écrivain dans le champ littéraire. C’est leur statut d’écrivain qui est ainsi redéfini
The study focuses on the relationship between literature and history, specifically on the recovery of literature in history. Indeed, under certain fictions shows that the historical fact comes to feed the contents of the texts. In other words, the historical fact is a reservoir in which writers will draw material from their works. However if there is agreement on the principle that the literary text draws from history, it is clear that the historical material can be exploited for various purposes. So one wonders about the motives of the authors that tap into the past.We bring this issue to two African writers: Mongo Beti and Patrice Nganang. We will discuss the expected effects by these authors that use history. The exploration of the past, enabling them to position itself, is a pretext, a way for them to forge a new consciousness. In their works, the historical dimension is used to formulate socio-political approaches to criticize the established order, to affirm the role and place of the writer in the literary field. It is their status as a writer who is redefined

The early human paleoanthropological site at Ngandong, Central Java, Indonesia has significant impact on the models for human migration and evolution out of the African continent. Located on an abandoned stream bank above the Solo River, Ngandong archaeological digs have uncovered fourteen Homo erectus fossils that, based on their unique shape, are believed to have lived more recently than any other known examples of Homo erectus. However, this hypothesis has not been substantiated by previous studies at Ngandong due to a general lack of understanding about the formation of the site as a whole. This study seeks to overcome the limits of these previous studies by thoroughly examining the grain size, grain shape, mineralogy, geochemistry, and stratigraphy of the site to understand how it formed, and in turn, provide a necessary geological context to the Ngandong Homo erectus fossils. The results outlined in this dissertation suggest the fossil-bearing layers were deposited at the site (at the time a channel bottom) over a short period of time and were sourced from the volcanic arc that forms the southern portion of Java island.

Το βακτήριο Wolbachia είναι ένα ενδοκυττάριο και μητρικά κληρονομούμενο συμβιωτικό βακτήριο. Ανήκει στην ομοταξία των Alphaproteobacteria και την τάξη των Rickettsiales. Αποτελεί ίσως τον πιο διαδεδομένο ενδοκυττάριο συμβιωτικό οργανισμό στον πλανήτη, καθώς έχει εντοπιστεί μέχρι στιγμής σε πληθώρα αρθροπόδων και νηματωδών της φιλαρίασης. Πρόσφατες μελέτες εκτιμούν ότι πάνω από το 40% των ειδών αρθροπόδων είναι μολυσμένα με το βακτήριο Wolbachia. Το συμβιωτικό αυτό βακτήριο επηρεάζει τις βιολογικές λειτουργίες και ιδιότητες των ξενιστών του και είναι υπεύθυνο για μια σειρά αναπαραγωγικών ανωμαλιών, όπως η κυτταροπλασματική ασυμβατότητα, η παρθενογένεση, η θανάτωση των αρσενικών εμβρύων και η θηλυκοποίηση. Τα μοναδικά αυτά βιολογικά χαρακτηριστικά του βακτηρίου Wolbachia προσελκύουν όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον διαφόρων ερευνητών τόσο για το ρόλο του βακτηρίου σε εξελικτικές διαδικασίες (κυρίως ειδογένεση) όσο και για τη χρησιμοποίησή του σε περιβαλλοντικά φιλικές εφαρμογές καταπολέμησης οργανισμών που είναι επιβλαβείς στους τομείς του γεωργικού και δασικού περιβάλλοντος, και της υγείας. Τα είδη του γένους Glossina (Diptera: Glossinidae), γνωστά και ως μύγες τσε-τσε, αποτελούν ξενιστές του βακτηρίου Wolbachia. Η μύγα τσε-τσε είναι ο σημαντικότερος φορέας των παθογόνων τρυπανοσωμάτων στην τροπική Αφρική, τα οποία προκαλούν την ασθένεια του ύπνου (sleeping sickness) στον άνθρωπο και την αντίστοιχη τρυπανοσωμίαση, γνωστή ως nagana, στα ζώα. Η χρησιμοποίηση του βακτηρίου Wolbachia σε μεθόδους βιολογικής καταπολέμησης της μύγας τσε-τσε προαπαιτεί την πλήρη γνώση της γενετικής του ταυτότητας και των αλληλεπιδράσεων του με το ξενιστή. Προς την κατεύθυνση αυτή, και στα πλαίσια της παρούσας διατριβής, πραγματοποιήθηκε η ανίχνευση του συμβιωτικού βακτηρίου Wolbachia σε περισσότερα από 5300 άτομα από φυσικούς και εργαστηριακούς πληθυσμούς 11 διαφορετικών ειδών μύγας τσε-τσε από 13 Αφρικανικές χώρες. Τα αποτελέσματα έδειξαν τεράστια απόκλιση της παρουσίας του βακτηρίου τόσο μεταξύ ειδών όσο και μεταξύ πληθυσμών του ίδιου είδους. Επίσης, πραγματοποιήθηκε ο γενετικός χαρακτηρισμός των στελεχών Wolbachia από συνολικά 29 αντιπροσωπευτικά δείγματα διαφόρων πληθυσμών και ειδών μύγας τσε-τσε, ενώ σε αρκετά από αυτά παρατηρήθηκαν πολλαπλά στελέχη του βακτηρίου. Διαπιστώθηκε εντυπωσιακή γενετική ποικιλότητα στελεχών Wolbachia που απαντούν στα διάφορα είδη μύγας τσε-τσε καθώς και ασυμφωνία μεταξύ των φυλογενειών των στελεχών Wolbachia και των μυγών τσε-τσε ξενιστών της, γεγονός που σημαίνει οριζόντια μετακίνηση του συμβιωτικού βακτηρίου κατά την εξέλιξη. Επιπρόσθετα, εντοπίστηκαν για πρώτη φορά εκτεταμένα γεγονότα οριζόντιας μεταφοράς βακτηριακών γονιδίων στο γονιδίωμα τριών ειδών μύγας τσε-τσε: στο Glossina morsitans morsitans, Glossina pallidipes και Glossina austeni. Από εξελικτικής σκοπιάς, κρίσιμα ερωτήματα προκύπτουν από τα παραπάνω ευρήματα, και πιο συγκεκριμένα σχετικά με: την προέλευση-μηχανισμό αυτών των γεγονότων οριζόντιας μεταφοράς, τον χρονικό προσδιορισμό τους, τον πιθανό ρόλο τους σε διαδικασίες ειδογένεσης και την επιλεκτική εμφάνισή τους σε ορισμένα μόνο είδη Glossina π.χ. στo υποείδos Glossina morsitans centralis που είναι πολύ συγγενικό του Glossina morsitans morsitans δεν παρατηρήθηκε το φαινόμενο. Εξίσου σημαντική και επιβεβλημένη κρίνεται η διεξοδική διερεύνηση του ενδεχομένου τα βακτηριακά γονίδια που ενσωματώθηκαν στο ευκαρυωτικό γονιδίωμα της μύγας τσε-τσε να ευθύνονται για την έκφραση νέων λειτουργιών-ιδιοτήτων (ή να μεταβάλλουν τις ήδη υπάρχουσες), ιδίως μάλιστα εάν αυτές συνδέονται με την αποδοτικότητα μετάδοσης της νόσου της τρυπανοσωμίασης μέσω του φορέα της, δηλαδή της μύγας τσε-τσε. Τέλος, διαπιστώθηκε πιθανή αρνητική συσχέτιση της παρουσίας του βακτηρίου Wolbachia με τον παθογόνο ιό Salivary Gland hypertrophy Virus (SGHV), γεγονός που συζητείται στα πλαίσια βιολογικών εφαρμογών καταπολέμησης του εντόμου-φορέα και της τρυπανοσωμίασης. Παράλληλα, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προοπτική χρησιμοποίησης του βακτηρίου Wolbachia για τη βιολογική καταπολέμηση εντόμων αγροτικής ή /και περιβαλλοντικής σημασίας, όπως είναι οι αφίδες και η καρπόκαψα καστανιάς. Το γεγονός αυτό προϋποθέτει την ανίχνευση και τη γενετική ταυτοποίηση του βακτηρίου σε φυσικούς πληθυσμούς εντόμων. Στα πλαίσια της παρούσας διατριβής πραγματοποιήθηκε ανίχνευση και χαρακτηρισμός του βακτηρίου Wolbachia σε 78 συνολικά άτομα από 22 είδη αφίδων, από 26 φυσικούς πληθυσμούς από την Ελλάδα. Από αυτούς τους 26 πληθυσμούς, μόλις οι 4 βρέθηκαν να είναι μολυσμένοι με το βακτήριο Wolbachia και συγκεκριμένα πληθυσμοί των ειδών: Aphis fabae, Aphis hederae, Metopolophium dirhodum και Baizongia pistaciae. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν για πρώτη φορά ότι η παρουσία του βακτηρίου Wolbachia στις αφίδες είναι πιθανά πιο διαδεδομένη από ότι προέκυπτε από προηγούμενες μελέτες. Επίσης, μελετήθηκε η ανίχνευση και ο χαρακτηρισμός του βακτηρίου Wolbachia στα είδη Cydia splendana, Cydia fagiglandana και Pammene fasciana. Το βακτήριο Wolbachia ανιχνεύθηκε για πρώτη φορά στα συγκεκριμένα είδη και μάλιστα διαπιστώθηκε ότι η συχνότητα εμφάνισής του ποικίλει τόσο μεταξύ των δύο ειδών Cydia όσο και μεταξύ των πληθυσμών του κάθε είδους. Στο είδος Pammene fasciana, το βακτήριο ανιχνεύθηκε σε όλα τα άτομα που μελετήθηκαν. Τα αποτελέσματα της παρούσας διατριβής συζητούνται από τη σκοπιά τόσο της οικολογικής και εξελικτικής σημασίας τους όσο και της προοπτικής χρησιμοποίησης του συμβιωτικού βακτηρίου Wolbachia για τον πληθυσμιακό έλεγχο επιβλαβών εντόμων όπως οι μύγες τσε-τσε, οι αφίδες και η καρπόκαψα καστανιάς.
Wolbachia is an intracellular and maternally inherited symbiotic bacterium that belongs to the class of Alphaproteobacteria and the order of Rickettsiales. It is the most ubiquitous intracellular symbiotic organism of the planet, since it has been estimated that over 40% of insect species, in addition to filarial nematodes, crustaceans, and arachnids are infected with Wolbachia. In arthropods Wolbachia affects the biological functions and properties of its hosts and it is responsible for a number of reproductive abnormalities, such as cytoplasmic incompatibility (CI), thelytokous parthenogenesis, feminization of genetic males and male killing. These unique biological characteristics of Wolbachia are attracting the interest of various researchers for: (a) decyphering the role of Wolbachia in evolutionary processes (mainly speciation), and (b) for its use in environmentally friendly applications for the control of agricultural pests and disease vectors. The species of genus Glossina (Diptera: Glossinidae) known as tsetse flies, have been found to be infected with Wolbachia. Tsetse flies are the sole vectors of pathogenic trypanosomes in tropical Africa, causing the “sleeping sickness” in humans and the “nagana” in animals. The potential use of Wolbachia for the control of tsetse flies, prerequisite a thorough knowledge of its genetic identity and the interactions with the host. To further characterize the prevalence of Wolbachia in tsetse flies an extensive screen of more than 5300 specimens from natural and laboratory populations of 11 different Glossina species originating from 13 African countries was carried out. Our results indicated a huge divergence in the prevalence of Wolbachia, both among the species and among populations of the same species. Further characterization by MLST and wsp genotyping was carried out for the Wolbachia strains of 29 representative populations and species of tsetse flies. An impressive genetic diversity of Wolbachia strains in tsetse flies was revealed. Interestingly, disconcordance between the phylogeny of Wolbachia and that of the tsetse flies was observed, suggesting horizontal transmission of Wolbachia during the evolution. Moreover, extended horizontal gene transfer events were detected for first time in Glossina morsitans morsitans, Glossina pallidipes και Glossina austeni. These results raise critical questions concerning: (a) the origin/mechanism of these horizontal gene transfer events, (b) their temporal determination, (c) their potential role as agents of speciation and (d) their selective appearance in only some Glossina species e.g in the subspecies Glossina morsitans centralis which is closely related with Glossina morsitans morsitans the phenomenon was not observed. Equally important will be to examine if genes from the chromosomal insertions were potentially expressed and examine if these genes are associated with the vectorial capacity of tsetse flies for the trypanosoma transmission. Finally, a negative correlation between the presence of Wolbachia with the Salivary Gland Hypertrophy Virus (SGHV) was identified. This is further discussed in the context of biological applications for control of tsetse fly-vector and trypanosomiasis. Finally in this thesis, the detection and characterization of Wolbachia in 78 specimens of 22 aphids species, from 26 natural populations, from Greece was examined. Only 4 out of 26 populations were found to be infected with Wolbachia, and specifically the species: Aphis fabae, Aphis hederae, Metopolophium dirhodum και Baizongia pistaciae. These results indicated that the presence of Wolbachia in aphids is probably more prevalent than it was derived from previous studies. Also, detection and characterization of Wolbachia in the Cydia splendana, Cydia fagiglandana and Pammene fasciana was carried out. Wolbachia was detected for first time in these species, and it was found that the prevalence of Wolbachia varies between the two species of Cydia and among populations of each species, with the infection in Pammene fasciana being fixed. At the end the ecological and evolutionary importance of Wolbachia, together with the use of the bacterium for the population control of harmful insects like tsetse flies, aphids and moths is further discussed.

The spread of COVID-19 in Indonesia caused anxiety to families, so there was no effective family communication in the event of a disaster. This research aims to find a strategic family communication model in addressing COVID-19 through heart-to-heart communication. This research method uses descriptive qualitative with in-depth interview data collection techniques, focus group discussions, and simulation of Gending Dhandang Gula Corona. The subjects of this study were families affected by COVID-19 in Ngandong Village. The results of this study found a model of strategic family communication in dealing with COVID-19 through heart-to-heart communication. Heart-to-heart communication affects a positive spirit, the soul influences positive feelings, feelings influence positive thoughts, thoughts affect positive attitudes, and attitudes influence positive behavior. Positive behavior makes a disaster-resilient family. Disaster resilient families are developed by applying heart-to-heart communication. The contribution of this research in the form of family strategic communication models and policies in addressing COVID-19 through heart-to-heart communication.