Academic literature on the topic 'OBIEKT KUBATUROWY'

Ochrona ruin jest trudnym zadaniem konserwatorskim. Wynika to przede wszystkim z trwających procesów destrukcji, na które jest narażony niekompletny obiekt. Jednocześnie charakterystyka ruin sprawia, że większość interesariuszy wspiera odbudowę zabytkowych ruin do formy obiektów kubaturowych. Dlatego problem ochrony ruin powinien być ponownie opracowany od strony teoretycznej i praktycznej. Z teoretycznego punktu widzenia ważne jest odróżnienie „ruiny historycznej” i „ruiny współczesnej”. Z praktycznego punktu widzenia kluczowe jest zorganizowanie programów ochrony, które zrównoważą negatywne cechy ruin – oprócz powstrzymania procesów technicznego zniszczenia, umożliwią również ich współczesne zagospodarowanie i użytkowanie.

Skuteczna ochrona historycznych ruin, podobnie jak innych zabytków, uwarunkowana jest współczesnym użytkowaniem. Dostosowanie ruin do standardów użytkowych wymusza ich konserwację profilaktyczną i zachowawczą, ale też konieczne dla nowych funkcji ingerencje architektoniczne. Zasady postępowania z ruinami zawarte zostały w Karcie Ruin Historycznych przyjętej przez Polski Komitet Narodowy ICOMOS w 2012. Przeprowadzona, na tle ustaleń Karty, charakterystyka znanych w środowiskach konserwatorskich i architektonicznych obiektów pozwoliła wyodrębnić, poza tradycyjnymi metodami konserwacji profilaktycznej, cztery rodzaje ingerencji polegających na wprowadzaniu uzupełnień zabytkowych ruin, w różnym ich zakresie i skali – poczynając od uzupełniania ubytków scalającego destrukty murów oraz urządzeń „małej architektury” po obiekty użytkowe oraz kubaturowe uzupełnienia w miejscach niezachowanych fragmentów pierwotnej bryły budowli. Ocena metod ingerencji pozwala określić ich uwarunkowania i skonfrontować je z zaleceniami Karty Ruin Historycznych. Konfrontacja zaleceń Karty z przykładami przekształceń wybranych obiektów potwierdza trafność zapisów Karty oraz ich przydatność w konserwatorskiej ocenie przekształceń ruin i zachowania zabytkowych wartości. Ingerencje umożliwiające użytkowanie ruin są zgodne z oczekiwaniami społecznymi, dążeniami ich właścicieli, a co najważniejsze – znacznie zwiększają szanse remontów zabezpieczających ruiny przed zniszczeniem.

Architektura – jest wydzielaniem przestrzeni, konstruowanym z tworzywa, będącego kompilacją elementów materialnych i niematerialnych. Życie człowieka ma charakter przestrzenny, odbywa się w przestrzeni jego egzystencji: przez niego wytworzonej i zastanej. Człowiek egzystuje w przestrzeni behawioralnej, wśród architektury miasta, która jest swoistym medium – środkiem przekazu informacji składających się sumarycznie na percepcjonowane przez niego treści. Mieszka w przestrzeni realnej i wirtualnej oraz w przestrzeni będącej synergią zbudowaną z obu.Węzeł – to miejsce spotkań: pasaży, ulic… Konstruowany jako miejsce formalnie i funkcjonalnie ważne: do spotkań w mieście. Ma swoje działanie synergiczne. Budowanie węzłów – to budowanie możliwości do powstawania potencjalnych Miejsc Strategicznej Interwencji. To miejsca: kreowania zdarzeń i swoista furtka do różnorakich doznań, percepcji świata materialnego i wirtualnego oraz fantasmagorii – będących konsekwencja ich wzajemnych relacji. Konstruują je: znaczenie w geografi i miasta, znaczenie użytkowe, uformowanie kubaturowe, wydarzenia historyczne i współcześnie przekazywane informacje. Miasto, to co prawda duży dom – ale przy założeniu, że węzeł miejski jest projektowany, a nie powstaje przypadkowo, jego wybudowanie – jako obiektu architektonicznego, zespołu takich obiektów bądź założenia urbanistycznego – nie musi być krótsze niż konstruowanie w nim treści.

Autorzy artykułu pragną zaprezentować współczesne realizacje architektoniczne z regionu aglomeracji łódzkiej, które zostały wykreowane zgodnie z doktryną etyczną wg której przyjemność, rozkosz, unikanie przykrości stanowi najważniejsze dobro, cel życia i motyw postępowania. Analizowane obiekty były zaprojektowane w dwóch pierwszych dekadach aktualnego stulecia. Ocenie poddano obiekty kubaturowe, jak i ukształtowane hedonistycznie miejskie przestrzenie publiczne. Analizowano dokumentację budowalną oraz krytyczne wypowiedzi użytkowników. Celem podjętej analizy jest ocena zjawiska polegającego na poszukiwaniu powrotu do dziewiętnastowiecznego charakteru zabudowy Łodzi i okolic odbieranego jako hedonistyczny wobec krytycznego stosunku do architektury neomeodernistycznej. Jest to aktualnie temat powszechnej debaty społeczeństwa łódzkiego w odniesieniu do programu rewitalizacji przestrzeni miejskiej. Hedonism in Łódź architecture from the 19th to the 21st century The authors of the article would like to present contemporary architectural implementations from the Łódź agglomeration region, which were created in accordance with the ethical doctrine - pleasure and avoidance of unpleasantness are the most important values, purpose of life and motive of conduct. The analyzed objects were designed in the first two decades of the current century. Cubature objects as well as hedonistically shaped urban public spaces were evaluated. Construction documentation and critical user input were analyzed. The aim of the analysis is to assess the phenomenon of searching for a return to the nineteenth-century character of Łódź›s buildings and the surrounding area perceived as hedonistic as opposed to critical attitude towards neomodernist architecture. This is currently the topic of widespread debate of the Łódź society in relation to the Urban Space Restoration program.