To see the other types of publications on this topic, follow the link: Obozy pracy.
Journal articles on the topic 'Obozy pracy'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 36 journal articles for your research on the topic 'Obozy pracy.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Mędykowski, Witold. "The Jews are Coming Back: The Return of the Jews to their countries of origin after WW II, edited by David Bankier." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 1 (December 1, 2005): 320–24. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.172.
Full textAbstract:
Czy Zagłada kończy się z chwilą ucieczki nazistów? Czy wojna kończy się z dniem wyzwolenia? A jeśli tak, to co dalej? Powrót do domu, do rodziny, do ziemi ojczystej. Tak było w przypadku wielu ludzi, których wojna rozrzuciła po różnych zakątkach Europy. Powrót do domu! Pieszo, koleją, na ciężarówkach. W chwili wyzwolenia tereny Europy stały się miejscem masowej wędrówki ludów – wracali jeńcy wojenni, robotnicy przymusowi, więźniowie obozów koncentracyjnych, żołnierze.A jak było w przypadku Żydów? Czy dla nich też kończył się koszmar i zaczynało normalne życie czy raczej ciąg dalaszy cierpień i tragedii? Bo z chwilą wyzwolenia wprawdzie kończył się etap koszmarnej rzeczywistości, morderczej pracy, marszów śmierci, ciągłego ukrywania się w lasach, jak szczute zwierzęta, w piwnicach czy wśród tłumu ludzi pod przybranym nazwiskiem i na fałszywych papierach. Ci, którzy przebyli obozy i marsze śmierci, nie przestawali umierać, inni potrzebowali długiego okresu rehabilitacji aby oddalić niebezpieczeństwo śmierci i odzyskać siły witalne. Ci, którzy mogli, gnani nieodpartą siłą, wracali do miejsc rodzinnych, aby odszukać kogoś z rodziny, bliskich, aby zobaczyć, co pozostało z dawnego świata, oznaczyć i upamiętnić miejsca zbrodni.
2
Wolsza, Tadeusz. "Od Sillamäe do Goli Otok. Obozy pracy przymusowej i NKWD w krajach nadbałtyckich, Europie Środkowo–Wschodniej i na Bałkanach po drugiej wojnie światowej. Skala zjawiska i codzienność." Dzieje Najnowsze 48, no. 2 (October 1, 2016): 93. http://dx.doi.org/10.12775/dn.2016.2.05.
Full text
3
Banaś-Maciaszczyk, Jolanta, and Rafał Pióro. "PROBLEMATYKA KONSERWATORSKA I ZAŁOŻENIA OCHRONY OBIEKTÓW DAWNEGO KL AUSCHITZ-BIRKENAU." Protection of Cultural Heritage, no. 3 (March 21, 2017): 19–28. http://dx.doi.org/10.24358/odk_2017_03_02.
Full textAbstract:
Artykuł przedstawia skalę i wyzwania związane z ochroną i zachowaniem byłego niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau.
Kolejność działań podjętych w celu zachowania miejsca, od momentu założenia muzeum w 1947 r., poprzez utworzenie profesjonalnych laboratoriów konserwatorskich w 2003 r., aż do pierwszych prac prowadzonych w ramach długoterminowego programu ochrony (Plan Ochrony) w latach 2012-2016 został w niniejszej pracy opisany w syntetyczny i przekrojowy sposób.
Autorzy wskazują główne kierunki i zasady, które były stosowane przez kolejne pokolenia odpowiedzialne za zachowanie byłego obozu. Określają również aktualne wytyczne konserwatorskie sporządzone na podstawie prac wykonanych w latach 1947-2002, które zostały później doprecyzowane przez zespół certyfikowanych konserwatorów zatrudnionych w muzeum.
Auschwitz jest przykładem, który pokazuje, że dzięki odpowiednio wcześnie podjętym działaniom, konsekwentnie realizowanymi, autentyczność miejsca może zostać zachowana. Działania te umożliwiły opracowanie mechanizmów pozwalających na długoterminowe planowanie zabiegów konserwatorskich.
4
Cienciala, A. M. "Niewolnicza praca wiezniow obozu koncentracyjnego Stutthof w latach 1939-1945: Organizacja pracy i metody eksploatacji sily roboczej." Holocaust and Genocide Studies 16, no. 1 (March 1, 2002): 124–26. http://dx.doi.org/10.1093/hgs/16.1.124.
Full text
5
Posłuszny, Łukasz. "Przestrzenno-materialny krajobraz obozu koncentracyjnego." Przegląd Socjologii Jakościowej 16, no. 1 (February 29, 2020): 120–42. http://dx.doi.org/10.18778/1733-8069.16.1.08.
Full textAbstract:
W prezentowanym artykule podejmuję problem konstrukcji instytucji totalnej, analizując jej aspekt przestrzenno-materialny. Przedmiotem analizy jest obóz koncentracyjny na Majdanku (KL Lublin), natomiast teoretyczną skrzynkę narzędziową stanowi podejście biograficzne użyte do analizy przestrzeni oraz materialności. Artykuł składa się z trzech głównych komponentów. Rozpoczyna go rekonstrukcja metodologii badań, w której wyjaśniam teoretyczne podłoże pracy i dwa warianty sposobu badania biografii – przestrzeni i rzeczy – oraz określam ramy materiału badawczego i sposób jego interpretacji. Następnie przechodzę do problemu przestrzenno-materialnej historii obozów i konstrukcji Majdanka, rozpoczynając od analizy historii i wzorów organizacji przestrzennej obozów koncentracyjnych, poprzez refleksję nad ich symbolicznym aspektem, po ostatnią część, ujmującą obóz w kategoriach ekologicznych.
6
Kale, EKC, and Mariola Abkowicz. "Wieści z Krymu." Awazymyz. Pismo historyczno-społeczno-kulturalne Karaimów, no. 2 (23) (November 19, 2017): 13–14. http://dx.doi.org/10.33229/az.408.
Full textAbstract:
Pierwszego sierpnia br. Asocjacja Krymskich Karaimów „Krymkarajłar” wraz z wchodzącym w jej skład Centrum Etniczno-Kulturalnym (EKC) „Kale” dokonały otwarcia kolejnego, trzynastego już, międzynarodowego obozu młodzieżowej pracy społecznej w Dżuft-Kale koło Bachczysaraju.
7
Król, Joanna. "Organizacja Pracy Obywatelskiej Młodzieży „Straż Przednia” (1932–1939) jako szkoła formacji propaństwowej." Forum Pedagogiczne 9, no. 1 (September 4, 2019): 139–54. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2019.1.10.
Full textAbstract:
Myśl polityczna obozu piłsudczykowskiego wspierała się na czterech głównych filarach: prymat państwa, idea solidaryzmu społecznego, idea elity społecznej i kult wodza oraz filozofia czynu. Jednym z ideologów obozu piłsudczykowskiego był Adam Skwarczyński. Szczególną wartość upatrywał w młodzieży, jako tej grupie, która ma uzdrowić życie publiczne w Rzeczypospolitej. Ta intencja posłużyła Skwarczyńskiemu w stworzeniu w 1932 roku Organizacji Pracy Obywatelskiej Młodzieży „Straż Przednia”. Organizacja ta, poprzez różnorodne formy aktywności, miała realizować główne idee ideologii sanacji. Działania młodzieży były przeprowadzane zarówno w szkole, jak i w środowisku pozaszkolnym. Przedwczesna śmierć Skwarczyńskiego, stosunkowo mała liczebność grupy i perturbacje wewnątrz niej nie pozwoliły jednak, aby Straż Przednia zrealizowała w pełni wszystkie swoje zadania. Niezależnie od tego stanowiła ona istotny element w dziejach organizacji młodzieżowych Drugiej Rzeczypospolitej, a wartości przez nią głoszone mogą być inspiracją dla współczesnej teorii i praktyki edukacyjnej.
8
Grynberg, Mikołaj. "Samuel Willenberg in memoriam." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 12 (November 30, 2016): 28–29. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.406.
Full textAbstract:
Samuel Willenberg urodził się w 1923 r. w Częstochowie, w rodzinie żydowskiego nauczyciela. Jego matka była prawosławną Rosjanką, która przeszła najudaizm. W czasie wojny razem z rodzicami i dwiema młodszymi siostrami, Itą i Tamar, znajdował się w getcie w Opatowie, skąd trafił do obozu w Treblince. Został tam skierowany do pracy – zajmował się m.in. sortowaniem ubrań po zamordowanych – rozpoznał wśród nich ubrania swoich sióstr. 2 sierpnia 1943 r.podczas buntu więźniów uciekł z obozu. W Warszawie odnalazł ojca, ukrywającego się po stronie aryjskiej. Zaangażował się w konspirację, walczył w powstaniu warszawskim. W 1950 r. wyjechał z żoną i matką do Izraela, został geodetą. Po przejściu na emeryturę zajął się rzeźbą, jest autorem wielu dzieł związanych z Zagładą. W 1986 r. opublikował wspomnienia Bunt w Treblince. Zmarł 19 lutego 2016 r., jako ostatni z żyjących uczestników buntu.
9
Němec, J. "Standardy závěrečných prací pedagogických oborů." Pedagogická orientace 23, no. 4 (September 16, 2013): 535–53. http://dx.doi.org/10.5817/pedor2013-4-535.
Full textAbstract:
Téma kvality závěrečných prací obhajovaných na vysokých školách je v kontextu občasných plagiátorských kauz stále živé. Studie zkoumá dokumenty fakult (standardy), které se svým tématem a obsahem váží k závěrečným pracím. Analyzovanou jednotkou jsou dokumenty z prostředí fakult, ústavů (kateder), které v ČR garantují a zajišťují pedagogické obory. Výchozí pozicí pro studii je popis proměny současného kontextu, především přechod na dvoustupňové studium, vzrůstající počet studentů v terciárním vzdělávání v uplynulém desetiletí, důraz na kvalitu a learning outcomes v kontextu konceptu přístupu zaměřeného na studenta a celostátního projektu Q-RAM. Celkem bylo analyzováno 24 dokumentů prostřednictvím strukturní obsahové analýzy s využitím formálních, obsahových, typizujících a stupnicových forem analýzy. Výsledkem je rozkrytí struktury dokumentů, které nám následně umožnilo popis jejich hlavních charakteristik. Jedno ze zjištění dokládá převahu procedurálních charakteristik těchto dokumentů na úkor zdůraznění obsahových náležitostí a oborových standardů, které by studentům jasnou a srozumitelnou formou sdělovaly, co od nich daná instituce očekává. Závěr studie konstatuje, že se jedná o téma, které garantům pedagogických oborů otevírá prostor pro koncepční a tvůrčí práci při vytváření relace mezi kompetencemi absolventů, výstupů učení jednotlivých disciplín a potřebou formulovat smysluplný standard závěrečné práce daného oboru.
10
Jakubik, Michał. "THE KLAIPEDA QUESTION IN THE VILNIUS NATIONAL MOVEMENT’S PRESS IN THE INTERWAR PERIOD." Studia Maritima 30 (2017): 135–50. http://dx.doi.org/10.18276/sm.2017.30-07.
Full text
11
Haberkern, Lisa. "Kommunikative Gedächtnisse als Quellen Einsatzmöglichkeiten von Memory Studies in unterdokumentierten historischen Kontexten am Beispiel des Familiengedächtnisses." Wieki Stare i Nowe 16, no. 21 (December 29, 2021): 177–87. http://dx.doi.org/10.31261/wsn.2021.21.11.
Full textAbstract:
W artykule omówiono wnioski z badań, których celem było zrekonstruowanie pamięci o pobycie osób osadzonych w powojennych tzw. obozach pracy na Górnym Śląsku na podstawie relacji członków ich rodzin. Analizowany materiał dotyczy obozu pracy Zgoda w Świętochłowicach, którego historia jest dobrze udokumentowana. Autorka skoncentrowała się na ograniczeniach, jakie napotyka historyk podczas badań bazujących na źródłach typu oral history. Zjawisko istnienia różnic w pamięci zbiorowej jest znane, ale ważna jest nie tylko świadomość tego faktu, lecz także wykorzystanie go w badaniach historycznych. By odtwarzać fakty z przeszłości zapisane w pamięci jednostki, najpierw trzeba zrekonstruować sposób jej patrzenia na przeszłość, uwzględniając miejsce i czas historyczny. Pamięć jest zbyt zawodna i podlega zbyt wielu zmianom, żeby można było bezkrytycznie przyjmować wydobyty z niej przekaz dotyczący minionych wydarzeń. Ustalanie faktów dziejowych na podstawie oral history musi wobec tego zawsze poprzedzać rekonstrukcja kontekstów historycznych, w jakich kształtowała się pamięć o nich.
12
Krawczyk, Mateusz. "Sprawczość uchodźców w czasie pandemii COVID-19. Przypadek obozu w Nakivale (Uganda)." LUD. Organ Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego i Komitetu Nauk Etnologicznych PAN 105 (December 21, 2021): 203–24. http://dx.doi.org/10.12775/lud105.2021.08.
Full textAbstract:
Życie uchodźców obarczone jest wieloma wyzwaniami, a pandemia COVID-19 dodatkowo je spotęgowała. Odwołując się do teorii strukturacji Anthony'ego Giddensa niniejszy artykuł stanowi próbę analizy zagrożeń przed jakimi stanęli uchodźcy podczas kryzysu zdrowia publicznego. Próbując odnaleźć odpowiedź na pytanie o sposób w jaki manifestowała się sprawczość uchodźców podczas pandemii COVID-19, szczególny nacisk położono na kategorię relacji podmiotu i struktury na przykładzie obozu w Nakivale (Uganda), którego mieszkańcy żyją w przedłużającym się stanie „zawieszenia” (ang. protracted refugee situations). W artykule wykorzystano narracje, informacje i dane udostępnione przez przedstawicieli Nakivale Researchers Network; sieci badawczej zlokalizowanej w obozie w Nakivale. Metodologia tej pracy oparta została na koncepcie współobecności (ang. co-presence), wykorzystaniu tzw. „technologii życia”, pogłębionych wynikami wywiadu terenowego zrealizowanego w Nakivale przed pandemią COVID-19.
13
Rusin, Bartłomiej. "Deportacja Żydów z Macedonii Wardarskiej, Bełomoria i Pirotu w historiografii bułgarskiej." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 11 (December 1, 2015): 255–68. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.471.
Full textAbstract:
Artykuł stanowi przegląd bułgarskich prac historycznych (zbiory dokumentów, monografie, prace zbiorowe, artykuły w czasopismach) dotyczących problemu deportacji Żydów z terytoriów anektowanych przez Bułgarię w czasie II wojny światowej (Macedonia Wardarska, Tracja Zachodnia z częścią Macedonii Egejskiej – tzw. Bełomorie, Pirot). Publikacje takie pojawiają się na rodzimym rynku wydawniczym nieprzerwanie od 1945 r., co świadczy o nieustannym zainteresowaniu uczonych bułgarskich kwestią losów mniejszości żydowskiej, pozostającej pod kontrolą władz w Sofii. Do upadku komunizmu w Bułgarii historiografia podlegała jednak wyraźnym ograniczeniom ideologicznym, a oceny formułowane przez uczonych w poszczególnych artykułach czy publikacjach o charakterze zwartym podkreślały rolę ruchu komunistycznego (na czele z późniejszym pierwszym sekretarzem Bułgarskiej Partii Komunistycznej Todorem Żiwkowem) oraz zwykłych obywateli w uratowaniu rodzimej mniejszości od deportacji do obozu zagłady w Treblince. Po rozpadzie bloku wschodniego i uwolnieniu nauki historycznej z gorsetu ideologicznej propagandy, w Bułgarii pojawiły się pozycje podkreślające pozytywną rolę króla Borysa III oraz niektórych polityków bułgarskich (np. Dimityr Peszew), którzy mieli oprzeć się naciskowi politycznemu Berlina w kwestii deportacji rodzimych Żydów. Nadal jednak temat odpowiedzialności Bułgarii za wywózki Żydów z terytoriów anektowanych nie został należycie przebadany, widoczny jest również opór części środowisk naukowych, chcących widzieć swój kraj jako jedyny, który nie uczestniczył w zbrodni Holokaustu.
14
Żbikowski, Andrzej. "Teksty pogrzebane w niepamięci. Relacje dwóch uciekinierek z masowego grobu Poniatowa." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 1 (December 1, 2005): 73–95. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.150.
Full textAbstract:
W artykule zostały przytoczone i poddane analizie relacje dwóch Żydówek, którym jako jedynym udało się przeżyć egzekucję więźniów obozu pracy przymusowej w Poniatowie. Egzekucja ta była częścią szerszej akcji fizycznej likwidacji żydowskich więźniów, tzw. akcji dożynkowej (Erntefest), którą przeprowadzono w pierwszym tygodniu listopada 1943 r. w obozach w Trawnikach, Poniatowej i na lubelskim Majdanku. Obu kobietom, które przeżyły egzekucję udało się dzięki zbiegowi szeregu okoliczności dotrzeć do Warszawy i dzięki pomocy ze strony działaczy Rady Pomocy Żydom "Żegota" doczekać wyzwolenia. W artykule analizuję okoliczności powstania obu relacji, przyczyny zaniechania ich publikacji jeszcze w czasie wojny oraz znaczenie dla naszej wiedzy nie tylko o samej egzekucji lecz także o naturze skomplikowanych wojennych stosunków polsko-żydowskich, gdyż to od pomocy Polaków zależał los uciekinierem z masowego grobu
15
Wóycicka, Zofia. "Zachować decorum. Nowa ekspozycja stała w Muzeum i Miejscu Pamięci w Sobiborze." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 17 (December 20, 2021): 633–48. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.900.
Full textAbstract:
Jesienią 2020 r. na terenie dawnego niemieckiego ośrodka zagłady SS-Sonderkommando Sobibor otwarto nową ekspozycję muzealną dokumentującą historię tego miejsca oraz upamiętniającą jego ofiary. Muzeum jest ulokowane w nowym, wybudowanym specjalnie w tym celu, minimalistycznym budynku. Wystawa ma charakter ściśle dokumentalny; bardzo oszczędnie korzysta z multimediów i wystrzega się wszelkich form inscenizacji historii, które kuratorzy uznali za niestosowne. Nie ma ona sztucznie eskalować emocji, ale ma stanowić miejsce „informacji, refleksji i żałoby”. Mimo swej prostoty jest niezwykle nowoczesna i podąża za światowymi trendami w dziedzinie upamiętnienia masowych zbrodni, w tym przede wszystkim zbrodni drugiej wojny światowej i Holocaustu.
Prezentacja opiera się na wiedzy pozyskanej podczas prowadzonych od 2000 r. prac archeologicznych. Pozwoliły one zweryfikować wiele informacji dotyczących topografii i historii obozu. Wydobyły również na światło dzienne tysiące artefaktów, które stały się trzonem nowo powstałej ekspozycji. Ma ona stanowić wprowadzenie do wizyty w miejscu historycznym i ułatwić zwiedzającym „czytanie zastanego krajobrazu”. Sam teren obozu czeka jednak jeszcze na uporządkowanie i upamiętnienie.
16
Rosić, Tatjana. "NIEDOKOŃCZONA PARTIA SZACHÓW: DEMISTYFIKACJA FIGURY OFIARY I SUBWERSJA DYSKURSU ODPOWIEDZIALNOŚCI W POWIEŚCI DANAS JE SREDA (DZISIAJ JEST ŚRODA) DAVIDA ALBAHARIEGO." Porównania 23, no. 2 (April 3, 2019): 201–12. http://dx.doi.org/10.14746/p.2018.23.18708.
Full textAbstract:
Powieść Davida Albahariego Danas je sreda (Dzisiaj jest środa) należy do tych powieści (post)jugosłowiańskiej produkcji literackiej, które od 2010 roku poddają krytycznemu oglądowi polityki ojcostwa w kontekście mechanizmów pamiętania i zapominania. W pracy zanalizowano modele narracyjne oraz strategie dezintegrujące dookreślone pozycje tożsamościowe relacji ojciec – syn w procesie zaświadczania o przeszłości (mowa tu o takich wydarzeniach, jak np. rezolucja Biura Informacyjnego, tworzenie obozu na Nagiej Wyspie czy rozpad Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii). Figura ojca stawia czytelnika w obliczu procesów neoliberalnej globalizacji i repatriarchalizacji z jednej strony, z drugiej zaś – konieczności zweryfikowania przeszłości i tworzenia kultury pamięci na obszarze postjugosłowiańskim. Gruntowna demistyfikacja figury ofiary zarówno historycznej, jak i politycznej prowadzi do subwersji dyskursu odpowiedzialności, który w odniesieniu do krajów byłej Jugosławii w tytułowej powieści Albahariego konstytuuje się jako utopijny projekt kultury.
17
Žák, Vojtěch, Martin Rusek, and Lenka Pavlasová. "Úvodník k trojici článků věnovaným disertačním pracím v oboru didaktika biologie, fyziky a chemie." Scientia in educatione 6, no. 2 (January 19, 2016): 2–3. http://dx.doi.org/10.14712/18047106.261.
Full textAbstract:
Tři analýzy nabídnuté v tomto čísle časopisu Scientia in educatione jsou jedním z počátečních kroků širšího záměru, který by měl směřovat k vytvoření jakési databáze, sítě materiálů a odkazů, která by zahrnovala odborné publikace a jejich zdroje, které považujeme za relevantní v našich oborech. Těmito obory míníme didaktiku fyziky, didaktiku chemie, didaktiku biologie,příp. didaktiky dalších přírodovědných oborů.Autoři předložených analýz postupovali v zásadě podle shodné metodiky; každý ji ale uchopil do určité míry rozdílným způsobem. Autoři shodně shrnují počty disertačních prací obhájených v daných letech, pracoviště, na nichž byly práce vytvořeny, genderové zastoupení autorek a autorů, dále využité metody sběru dat a stupeň vzdělávání, na který jsou disertační práce zaměřeny.
18
Kańka, Stanisław. "Ocena stanu betonu w fundamentach obiektów byłego Obozu Zagłady Auschwitz II-Birkenau w aspekcie prac konserwatorskich." MATERIAŁY BUDOWLANE 1, no. 2 (February 5, 2017): 61–64. http://dx.doi.org/10.15199/33.2017.02.16.
Full text
19
Kilian, Stanisław. "Ksiądz Michał Poradowski w rodzinie emigracyjnych narodowców." Resovia Sacra 28 (December 31, 2021): 231–46. http://dx.doi.org/10.52097/rs.2021.231-246.
Full textAbstract:
Od wielu lat centralne miejsce w badaniach historycznych poświęconych dziejom emigracji zajmują publicyści, politycy – liderzy stronnictw politycznych bezpośrednio zaangażowani w życiu politycznym „polskiego” Londynu. Bohaterowie oddaleni od Londynu, osiedleni na półkuli zachodniej ustępują miejsca politykom „Polski na Tamizą”. W gronie zapomnianych bohaterów znalazł się osiadły w 1950 roku w Chile ks. Michał Poradowski, który przez 40 lat wykładał na uniwersytetach w Santiago i Valparaiso; był wybitnym teologiem, filozofem, socjologiem, publikował w kilku językach ( hiszpańskim, portugalskim, francuskim, angielskim), był animatorem życia Polonii jako wiceprzewodniczący Związku Polaków w Chile. W latach młodości organizacyjnie związany z ugrupowaniami obozu narodowego, należał do młodzieży Obozu Wielkiej Polski. Na emigracji utrzymywał kontakty z politykami „polskiego” Londynu, m.in.: Tadeuszem Bieleckim – prezesem Stronnictwa Narodowego, publikował na łamach „Myśli Polskiej” – sztandarowego pisma SN. W Chile, Brazylii i Argentynie). Zyskał uznanie jako krytyk ideologii lewicowych, marksizmu i polityki sowieckiej. Nie będzie przesady w stwierdzeniu, że ks. Poradowski był jedynym przedstawicielem polskiej emigracji politycznej, który w znaczącym stopniu przyczynił się do ukształtowania opinii publicznej kraju osiedlenia, któremu udało się uformować profil ideowy elity politycznej Chile. W 1992 roku po raz pierwszy od czasu wyjazdu (1945 r.) przyjechał do ojczyzny, na stałe osiadł w roku następnym, jako publicysta polityczny włączył się do pracy ideowo-programowej ugrupowań narodowo-katolickich. Z myślą o upowszechnieniu idei narodowej sfinansował z własnych oszczędności wydanie kilku broszur m.in.: Katolickie państwo narodu polskiego (1996). Celem badawczym szkicu jest ukazanie charakteru relacji, jakie łączyły ks. M. Poradowskiego z rodziną emigracyjnych narodowców – Stronnictwem Narodowym oraz przybliżenie tych wątków jego myśli politycznej, które wyróżniają go spośród publicystów „Myśli Polskiej”.
20
Reczyńska, Anna. "Sprawy polskie w Kanadzie w czasie I wojny światoweJ." Studia Migracyjne – Przegląd Polonijny 46, no. 2 (176) (2020): 227–45. http://dx.doi.org/10.4467/25444972smpp.20.019.12335.
Full textAbstract:
Polish Issues in Canada During World War I The article presents the impact of World War I on Polish immigrants in Canada, the position of the Polish ethnic group in this country and the efforts of persons of Polish descent in regard to recruitment for the Polish Army in North America. Poles, who were subjects of Germany or the Austro-Hungarian Empire were treated as enemy aliens. Those people were forced to register and report to the police on a regular basis and some of them were interned in labour camps during the war. Some were released from the camps after an intervention of Polish organizations and priests. Soldiers of Polish descent, volunteers and recruits also fought in the Canadian Expeditionary Forces in Europe. Over 20,000 Polish volunteers from the US (including over 200 from Canada) enrolled in a training camp formed in Niagara-on-the-Lake, Ontario on the border with the US. The problems with the organization and functioning of the camp, and opinions on Polish volunteers shaped the attitude of many Canadians towards the Polish diaspora and the newly established Polish state. Keywords: World War I, Polish Diaspora in Canada, Niagara-on-the-Lake camp, Haller’s Army, Colonel Arthur D’Orr LePan Streszczenie Artykuł przedstawia kilka przykładów obrazujących oddziaływanie wydarzeń I wojny światowej na żyjących w Kanadzie polskich imigrantów, pozycję polskiej grupy etnicznej w tym kraju oraz na aktywność osób polskiego pochodzenia na rzecz rekrutacji do wojska polskiego w Ameryce Północnej. Polaków, którzy byli poddanymi Niemiec lub monarchii austro-wegierskiej traktowano jak przedstawicieli państw wrogich. Mieli obowiązek rejestracji i regularnego zgłaszania się na policję a niektórzy zostali internowani w stworzonych w czasie wojny obozach pracy. Część z nich była z tych obozów zwolniona po interwencji polskich organizacji i polskich duchownych. Żołnierze polskiego pochodzenia, zarówno ochotnicy jak i poborowi, znaleźli się także w oddziałach Kanadyjskich Sił Ekspedycyjnych walczących w Europie. Ponad 20 tys. polskich ochotników z USA (w tym ponad 200 z Kanady) zgłosiło się też do obozu szkoleniowego utworzonego w Niagara-on-the-Lake, Ontario, przy granicy z USA. Problemy z organizacją i funkcjonowaniem tego obozu oraz opinie o polskich ochotnikach, kształtowały nastawienie wielu Kanadyjczyków do polskiej grupy etnicznej i nowotworzonego Państwa Polskiego.
21
Pudłocki, Tomasz. "Portret zbiorowy członkiń ruchu prosanacyjnego. Recenzja książki Joanny Dufrat, W służbie obozu marszałka Józefa Piłsudskiego. Związek Pracy Obywatelskiej Kobiet (1928-1939), Avalon, Kraków–Wrocław 2013, ss. 454." Krakowskie Pismo Kresowe 6, no. 6 (2014): 171–75. http://dx.doi.org/10.12797/kpk.06.2014.06.10.
Full text
22
Dębiński, Józef. "Duchowieństwo katolickie i zakony we Włocławku i okolicy pod okupacją niemiecką (1939-1945)." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 111 (June 23, 2019): 57–75. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.6276.
Full textAbstract:
Spośród wszystkich diecezji w Polsce, diecezja włocławska w czasie drugiej wojny światowej poniosła największe straty w stanie duchowieństwa: wraz z bp. Pomocniczym M. Kozalem zginęło 225 kapłanów i 7 kleryków, tj. 50,2% stanu przedwojennego. Cały obszar diecezji znalazł się w obrębie ziem anektowanych do III Rzeszy; większość terytorium wraz z Włocławkiem należało do tzw. Kraju Warty, a część tzw. zawiślańska (20 parafii) weszła w skład Okręgu Gdańsk-Prusy Zachodnie. W obliczu zbliżających się działań wojennych biskup włocławski Karol Radoński wraz z kardynałem Augustem Hlondem i biskupem Stanisławem Okoniewskim opuścili diecezję. W pierwszych miesiącach wojny zdecydowana część duchowieństwa Włocławka i okolic została aresztowana i wywieziona do obozu w Dachau, a część rozstrzelana; uratowali się tylko nieliczni. Podobny spotkał zgromadzenia zakonne i klasztory. Sukcesywnie likwidowano domy zakonne. Na 249 parafii diecezji włocławskiej (w tym dwie wojskowe) w Kraju Warty czynnych było tylko pięć, funkcjonowały natomiast parafie „zawiślańskie”, gdzie Niemcy tolerowali działalność kilku księży. Księża zarówno z duszpasterstwa tolerowanego, jak i tajnego swoją pracę duszpasterską ograniczali właściwie tylko do dostępu wiernych do sakramentów świętych, ewentualnie odprawienia mszy św. i to nie zawsze w kościele, ale często na plebanii, organistówce lub w domu prywatnym, i to tylko dla pewnej grupy wiernych. Niemcy kierując się nienawiścią do Kościoła, burzyli świątynie, niszczyli krzyże, obrazy, figury, kapliczki przydrożne i wystrój kościołów.
23
Mielcarek, Tomasz. "Ocena sprawności polskiego powojennego wymiaru sprawiedliwości w osądzaniu zbrodni prawa międzynarodowego na przykładzie prac wykonanych przez Główną Komisję Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce na terenie obozu karno-śledczego w Żabikowie i wykorzystaniu ich w procesie Arthura Greisera." Czasopismo Prawno-Historyczne 71, no. 1 (September 25, 2019): 261–94. http://dx.doi.org/10.14746/cph.2019.1.11.
Full textAbstract:
Artykuł stanowi ocenę fragmentu działalności polskiego wymiaru sprawiedliwości, bezpośrednio po II wojnie światowej, związanej z osądzaniem zbrodni prawa międzynarodowego. Celem pracy, jest wykazanie czy nowym polskim władzom, budującym zręby państwa socjalistycznego, udało się stworzyć sprawnie działający system ścigania i sądzenia zbrodniarzy nazistowskich. By odpowiedzieć na tak zakreśloną tezę, w artykule ukazana jest działalność części składowych ukształtowanego systemu, w którego skład weszły: Główna Komisja Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce, Wojskowa Misja Badania Zbrodni Wojennych w Europie, a także Najwyższy Trybunał Narodowy, na przykładzie badania zbrodni popełnionych w obozie karno-śledczym w Żabikowie i związany z tym proces Arthura Greisera. Efektem przeprowadzonych badań jest pozytywna ocena funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, w kwestii ścigania i sądzenia zbrodniarzy prawa międzynarodowego. Artykuł podejmuje problematykę, która doczekała się znaczących publikacji jedynie w okresie PRL. Podjęcie tego tematu ze współczesnej perspektywy, wydaje się zasadne i potrzebne. Ponadto udzielenie odpowiedzi na tezę zawartą w temacie, oparte o konkretny przykład zbrodni popełnionych w obozie karno-śledczym w Żabikowie, pozwoliło na ujawnienie niepublikowanych dotąd dokumentów, wytworzonych przez Główną Komisję Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce.
24
Karczewski, Maciej, Aleksander Pluskowski, and Małgorzata Karczewska. "Sacred Hill (Święta Góra) in the Masurian Lakedland. An early Medieval Hillfort or a Military Camp from the Middle of the 17th Century?" Masuro-Warmian Bulletin 306, no. 4 (January 30, 2020): 676–94. http://dx.doi.org/10.51974/kmw-134801.
Full textAbstract:
Stanowisko określane jako Święta Góra znajduje się na Pojezierzu Mazurskim. Zajmuje ono młodoglacjal�ne wyniesienie, ograniczone od wschodu i południa doliną rzeki Staświnki, a od zachodu rynną jeziora Wojnowo. Od północy wyniesienie to zamyka sztuczny wał odcinkowy. Do II wojny światowej wykopaliska prowadzili tu: H. Lorek (1881 r.), H.K. Hess von Wichdorff (1922– 1923 r.). Kolejne prace wykopaliskowe miały miejsce w 2005 r. i w latach 2011–2013 r. Ostatnie z wykopalisk były częścią projektu “The Ecology of Crusading” finansowanego przez European Research Council. Wyniki badań dostarczyły informacji o zasiedlaniu Świętej Góry we wczesnej epoce żelaza, rozwiniętej fazy okresu wędrówek ludów, oraz we wczesnym i późnym średniowieczu. Badaniom w latach 2005 i 2011–2013 towarzyszyły analizy paleośrodowiskowe i geoarcheologiczne. Ich wyniki umożliwiły szczegółową rekonstrukcję wczesnośredniowiecznego krajobrazu w sąsiedztwie Świętej Góry, oraz relacji człowiek – środowisko w czasach przed i po podboju Galindii przez Krzyżaków. Kluczowe znaczenie w ustaleniu wstępnej chronologii i funkcji północnego wału miały badania prze�prowadzone w 2013 r. W przecinającym go poprzecznie wykopie archeologicznym ujawniona została struktura jego konstrukcji. Wskazywała ona jednoznacznie na nowożytną chronologię wału, potwierdzoną również przez odkryte w nim fragmenty późnośredniowiecznych naczyń siwionych oraz jeden fragment nowożytnej ceramiki z zieloną polewą szklaną. Zatem północny wał nie był reliktem wczesnośredniowiecznego pruskiego grodziska. Powstał zapewne w czasach Księstwa Pruskiego, prawdopodobnie około połowy XVII w., jako element fortyfikacji obozu wojskowego.
25
Stępnik, Andrzej Władysław. "‘Wolni z wolnymi, równi z równymi’: Polacy i Ukraińcy w tle konwersji mitu jagiellońskiego. Doświadczenia historiografii polskiej początku XX wieku." Res Historica, no. 49 (December 21, 2020): 465. http://dx.doi.org/10.17951/rh.2020.49.465-485.
Full textAbstract:
Mit jagielloński jest stosunkowo dobrze opracowany w historiografii polskiej. Wyjątek stanowi pierwsze dwudziestolecie XX w., kiedy to doszło do kolejnych jego konwersji i przyspieszenia migracji z dyskursu historiografii do dyskursu pamięci. W tle tych procesów dokonywał się (warunkowany politycznie) swoisty awans problematyki polsko-ukraińskiej, która dotychczas była zdominowana relacjami polsko-litewskimi. Niniejszy artykuł ma na celu rozwinięcie i udokumentowanie tychże kwestii. Przedmiotem analizy i wnioskowania były prace o charakterze ogólnym (syntezy, parasyntezy, podręczniki, kompendia etc.), które kumulują w sobie i ‘odbijają’ aktualne tendencje naukowe, polityczne, społeczne, kulturowe i inne, tworząc interesujący materiał badawczy. Pozwolił on na ustalenie, że w latach 1900–1918 symbol unii lubelskiej, idea ‘wolnych z wolnymi, równych z wolnymi’, była popularnym motywem narracji historycznych, który jako konstrukt naukowy stawał się jednak coraz bardziej archaiczny. Jego pielęgnowanie powodowało pośrednio odwrót od historiografii krytycznej. Daje się zauważyć, że mit jagielloński większym stopniu przyciągał neoromantyków niż modernistów zmierzających do ściślejszego powiązania historiografii z naukami społecznymi. Nie można jednak stwierdzić, że nie było ciekawych prób jego reinterpretacji. Do takich należały nawiązywania do niektórych, obiecujących wówczas, kierunków socjologizujących i psychologizujących, jakie pojawiały na Zachodzie, ale też na gruncie krajowym. Zaskakująco, największymi admiratorami tej idei na początku XX w. stali się historycy identyfikujący się z ideami narodowodemokratycznymi, dalej plasowali się ówcześni konserwatyści (realiści) i badacze związani z różnymi frakcjami obozu niepodległościowego. Traktat ryski z 18 marca 1921 r., zawarty między Polską, Rosją Sowiecką i Ukrainą, wykazał, że romantyczny duch unii lubelskiej przeżył się i stał się fragmentem historii idei.
26
Leociak, Jacek, Adam Mazur, and Artur Żmijewski. "„Berek jest głosem o niemocy wobec okrucieństwa; pragnieniem, by Zagłada się nie wydarzyła”. Z Arturem Żmijewskim rozmawiają Jacek Leociak i Adam Mazur." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 17 (December 22, 2021): 606–18. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.897.
Full textAbstract:
Adam Mazur: Zanim przejdziemy do „Berka”, chciałbym zapytać, skąd wzięło się u ciebie zainteresowanie historią Zagłady? „Berek” otwiera pewien temat, który będzie w twojej sztuce już stale obecny, ale jest zupełnie niejasne, skąd wzięło się twoje zainteresowanie Zagładą.
Artur Żmijewski: Tak, to nie jest zbyt jasne. Chyba jestem tym „napromieniowany”. Pamiętam, że na studiach zrobiłem pracę, która była inspirowana zdjęciem z albumu Warszawskie Getto. Zdjęcie przedstawiało nagie, ułożone w stos ciała. Na podstawie tego zdjęcia zrobiłem coś w rodzaju rzeźbiarskiego studium aktu – studium martwego ciała i studium przemocy. W sztuce istnieje długa tradycja przedstawiania żywego i martwego ciała.
Wydaje się, że moje zainteresowanie Zagładą pojawiło się razem z boomem wydawniczym lat osiemdziesiątych. Wtedy wydawano wiele wspomnień ocalonych z Holokaustu, ale też zapisków tych, którzy Zagłady nie przetrwali. Dużo tego przeczytałem. Byłem wtedy uczniem I Liceum Ogólnokształcącego na ul. Felińskiego, na Żoliborzu. Profil nauczania, jeśli mogę tak to ująć, był antysemicki. Na moje szczęście byłem fatalnym uczniem, nie czytałem lektur szkolnych, nie odrabiałem lekcji, nie słuchałem nauczycieli. Wagarowałem. I na tych wagarach czytałem własne lektury. I dzięki temu, w tych komunistycznych czasach, „ocalałem prowadzony na rzeź”. A jak już byłem duży, to kupiłem pięciotomową historię obozu Auschwitz i przeczytałem ją od początku do końca. Wpadłem w to, wciągnęło mnie jak bagno, nie umiałem tego zamknąć. To był rodzaj dziwnego oświecenia, wtajemniczenia – rytuał przejścia do prawdziwego świata. Chłonąłem te lektury jak gąbka. Później przyszło opamiętanie – powodowany instynktem samozachowawczym, oddałem całą tę bibliotekę koleżance ...
27
Bartnicka, Alicja. "Stutthof – od miejsca odosobnienia do obozu koncentracyjnego. O historii zamkniętej w albumie fotograficznym na marginesie lektury pracy Dwie godziny w listopadzie… Wizyta Heinricha Himmlera w obozie Stutthof 23 listopada 1941 roku: geneza, przebieg, konsekwencje Marcina Owsińskiego." Prace Historyczne 148, no. 3 (2021): 641–48. http://dx.doi.org/10.4467/20844069ph.21.041.14017.
Full text
28
Ksit, Barbara. "Działalność publiczna Tadeusza Staniewskiego w Swarzędzu w latach 1918–1939." Przegląd Archiwalno-Historyczny 7 (2020): 81–103. http://dx.doi.org/10.4467/2391-890xpah.20.004.14638.
Full textAbstract:
Niniejszy artykuł ma być próbą poszerzenia wiadomości na temat Tadeusza Staniewskiego (1873–1940) na podstawie zbiorów Archiwum Państwowego w Poznaniu i wielkopolskiej prasy. W 1919 r. objął stanowisko burmistrza w podpoznańskim mieście Swarzędz. Piastował je przez 9 miesięcy. Ponownie wybrany burmistrzem w 1929 r., pełnił tę funkcję do 1939 r. Ta dekada to okres powolnego rozkwitu miasta. Swarzędz zyskał reputację „stolicy polskiego meblarstwa”. W swoim mieście Tadeusz Staniewski cieszył się uznaniem jako kupiec i człowiek oddany działalności obywatelskiej. Zwolennik Narodowej Partii Robotniczej, po zamachu majowym przyłączył się do secesyjnej grupy NPR-Lewica, popierającej Józefa Piłsudskiego. Następnie stał się członkiem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Później wspierał działalność Obozu Zjednoczenia Narodowego. Z szacunkiem odnosił się do przedstawicieli ugrupowań opozycyjnych. Mimo że w Radzie Miasta Swarzędza zdobyli przewagę zwolennicy endecji, Tadeusz Staniewski utrzymał się na stanowisku burmistrza. Na szczególną uwagę zasługuje jego działalność charytatywna i zaangażowanie na rzecz zwalczania bezrobocia na terenie miasta. Public activity of Tadeusz Staniewski in Swarzędz in the years 1918–1939 The article presents the activity of Tadeusz Staniewski (1873–1940), a merchant and social activist, in the town of Swarzędz, near Poznań, in the years 1918–1939. The following sources were used for the purpose of writing this article: the collection of the State Archive in Poznań, as well as articles in Greater Poland press, mainly in periodicals. In 1919, Staniewski became the mayor of Swarzędz and held this position for nine months. In 1929, he was yet again elected mayor, but this time held this position for a decade. For the town, this was a time of a gradual rise to prosperity. Swarzędz became known as the “furniture capital of Poland”. In his town, Tadeusz Staniewski was a respected merchant and a dedicated civil servant. He was a supporter of the National Workers’ Party, and after the May coup, he joined one of its factions — the Left, which supported Józef Piłsudski. Later, he became a member the Nonpartisan Bloc for Cooperation with the Government. In subsequent years, he supported the activities of the Camp of National Unity. His attitude towards the representatives of the opposition remained respectful. Even though the representatives of the National Democracy gained majority in the Swarzędz City Council, Tadeusz Staniewski kept his position as mayor. His charitable activity and commitment towards combating unemployment in his town are particularly noteworthy.
29
Kuczkiewicz-Fraś, Agnieszka. "‘Stranded Pakistanis’ in Bangladesh – victims of political divisions of 70 years ago." Sprawy Narodowościowe, no. 51 (December 23, 2019). http://dx.doi.org/10.11649/sn.1912.
Full textAbstract:
‘Stranded Pakistanis’ in Bangladesh – victims of political divisions of 70 years agoNearly 300 000 Urdu-speaking Muslims, coming mostly from India’s Bihar, live today in Bangladesh, half of them in the makeshift camps maintained by the Bangladeshi government. After the division of the Subcontinent in 1947 they migrated to East Bengal (from 1955 known as East Pakistan), despite stronger cultural and linguistic ties (they were Urdu, not Bengali, speakers) connecting them with West Pakistan. In 1971, after East Pakistan became independent and Bangladesh was formed, these so-called ‘Biharis’ were placed by the authorities of the newly formed republic in the camps, from which they were supposed – and they hoped – to be relocated to Pakistan. However, over the next 20 years, only a small number of these people has actually been transferred. The rest of them are still inhabiting slum-like camps in former East Bengal, deprived of any citizenship and all related rights (to work, education, health care, insurance, etc.). The governments of Pakistan and Bangladesh consistently refuse to take responsibility for their fate, incapable of making any steps that would eventually solve the complex problem of these people, also known as ‘stranded Pakistanis.’ The article explains historical and political factors that were responsible for the fate of ‘Biharis’ and presents their current legal situation in Bangladesh. „Opuszczeni Pakistańczycy” w Bangladeszu - ofiary podziałów politycznych sprzed 70 latW prowizorycznych obozach utrzymywanych przez rząd Bangladeszu żyje do dziś blisko pół miliona muzułmanów z indyjskiego Biharu, którzy po podziale subkontynentu w 1947 roku wyemigrowali do Bengalu Wschodniego (później: Pakistanu Wschodniego), pomimo silniejszych więzi kulturowych i językowych (posługują się językiem urdu) łączących ich z Pakistanem Zachodnim. W 1971 roku po uniezależnieniu się Pakistanu Wschodniego i utworzeniu Bangladeszu, około 300-tysięczna grupa Biharczyków została zamknięta przez władze nowo powstałej republiki w obozach, z których następnie miała zostać relokowana do Pakistanu. Jednak w kolejnych 20 latach zaledwie część tych osób została rzeczywiście przesiedlona. Pozostali, pozbawieni obywatelstwa i wszystkich wiążących się z tym uprawnień (np. do pracy, edukacji, ochrony zdrowia, ubezpieczenia itd.), wciąż zamieszkują przypominające slumsy obozy na terenie byłego Bengalu Wschodniego, zaś rządy Pakistanu, Indii i Bangladeszu wzajemnie przerzucają na siebie odpowiedzialność za ich losy, niezdolne do poczynienia jakichkolwiek kroków, które pozwoliłyby ostatecznie rozwiązać skomplikowany problem tzw. opuszczonych Pakistańczyków (ang. stranded Pakistanis). Artykuł wyjaśnia czynniki historyczne i polityczne, które były odpowiedzialne za los „Biharczyków”, oraz przedstawia ich obecną sytuację prawną w Bangladeszu.
30
Tomkiewicz, Monika. "Zbrodnia pomorska 1939 r. w powiecie tczewskim: sprawcy, ofiary, pamięć, odpowiedzialność." Rocznik Gdański, December 16, 2020, 73–87. http://dx.doi.org/10.26881/rgtn.2020.03.
Full textAbstract:
Zbrodnia pomorska 1939 r. była przede wszystkim eksterminacją dziesiątek tysięcy przedstawicieli polskiej inteligencji, rozstrzelanej w ramach „Inteligenzaktion”, ale także rolników, robotników i rzemieślników, zamordowanych przez niemieckich sąsiadów. Po zajęciu powiatu tczewskiego przez wojska niemieckie od 2 września 1939 r. władze okupacyjne zaczęły tworzyć obozy internowania i punkty zbiorcze w więzieniach dla ludności polskiej. Na terenie powiatu tczewskiego miejsca takie znajdowały się w więzieniach sądowych w Tczewie i Gniewie, Szkole Rzemieślniczej w Tczewie, na terenie Fabryki „Arkona” w Tczewie, na terenie zamku w Gniewie oraz w Seminarium Duchownym w Pelplinie. Stamtąd więźniowie wywożeni byli do miejsc straceń w Lesie Szpęgawskim i w koszarach w Tczewie. Egzekucje poprzez rozstrzelanie na terenie koszar prowadzili członkowie załogi obozu „Internierungslager” i komanda SA w Gdańsku. Rozstrzeliwań dokonywano głównie na terenie dawnej prochowni i na placu ćwiczeń za koszarami. Ciała zamordowanych były grzebane na terenie koszar. Zginęło tam wówczas około 120 osób. W grupie tej byli pracownicy polskiej administracji, przedstawiciele inteligencji, adwokacji, nauczyciele i duchowni (w tym 20 księży kapituły pelplińskiej). W wyniku prac ekshumacyjnych przeprowadzonych w 1945, 1947 i 1976 r. zidentyfikowano zwłoki 79 osób. Obóz tczewski funkcjonował do stycznia 1940 r. i w jego murach osadzono około 500 więźniów.
31
Pogoda, Zdzisław. "Marceli Stark, Ale jednak czuję i żyję... Pamiętnik więźnia obozu pracy w Budzyniu." Wiadomości Matematyczne 50, no. 1 (January 9, 2015). http://dx.doi.org/10.14708/wm.v50i1.684.
Full text
32
Grzegorczyk, Andrzej. "Procedura i przebieg transportów kolejowych z getta łódzkiego do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem (styczeń–maj 1942 r.)." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 16 w przygotowaniu (November 5, 2020). http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.665.
Full textAbstract:
Prowadzone w ostatnich latach prace badawcze pozwoliły rozwiązać wiele węzłowych problemów dziejów getta łódzkiego. Rozpoznane zostały niemieckie procesy decyzyjne oraz reakcje żydowskiej administracji getta na deportacje prowadzone do obozów zagłady. Autor artykułu koncentruje się wokół zagadnień związanych z organizacją oraz przebiegiem prowadzonych między styczniem a majem 1942 r. deportacji z getta do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem (Kulmhof am Ner). Podejmuje próbę rekonstrukcji wydarzeń rozgrywających się w czasie deportacji, w tym na stacji Radegast – w miejscu, skąd deportowani wyruszali w drogę, oraz w trakcie przejazdu do miejsca kaźni
33
Wóycicka, Zofia. "Laboratorium zagłady – nowa ekspozycja historyczna na terenie obozu zagłady Kulmhof w Chełmnie nad Nerem." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 16 w przygotowaniu (November 5, 2020). http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.659.
Full textAbstract:
Kulmhof w Chełmnie nad Nerem to pierwszy i najdłużej działający nazistowski ośrodek zagłady w okupowanej Europie. Stał się miejscem eksterminacji Żydów z ziem wcielonych do Rzeszy, w tym z getta łódzkiego, a także z innych krajów Europy. Mimo to obóz ten pozostawał długo zapomniany. Dopiero w grudniu 2019 r. na terenie właściwego miejsca zagłady w Chełmnie nad Nerem otwarto nową, stałą ekspozycję historyczną. Uporządkowano i oznakowano też teren obozu. Prowadzone przez ostatnie dziesięciolecia zarówno w Chełmnie, jak i w pobliskim Lesie Rzuchowskim prace wykopaliskowe pozwoliły lepiej odtworzyć topografię zbrodni oraz wydobyły na światło dzienne wiele cennych pamiątek po zamordowanych. Mimo, a może właśnie dzięki skromnej formie upamiętnienia uwydatniono specyficzny charakter tego miejsca. To nie obóz koncentracyjny typu Dachau czy Buchenwald, których architektura stanowiła butny wyraz nazistowskiej ideologii, to nie „fabryka śmierci”, miejsce przemysłowego mordu jak Auschwitz-Birkenau, ale wiejski folwark przekształcony pośpiesznie w ośrodek masowej i natychmiastowej eksterminacji
34
Janicka, Elżbieta. "Herbarium Polonorum (Heimatphotographie)." Studia Litteraria et Historica, no. 9 (December 31, 2021). http://dx.doi.org/10.11649/slh.2266.
Full textAbstract:
Herbarium Polonorum (Heimatphotographie)The main theme of the text is the wartime and postwar history of the area of the German Nazi extermination camp Treblinka II, seen from the perspective of the production of landscape – with a special focus on the identity aspect, i.e. the nationalization of nature and the naturalization of the nation. The argument refers to imaging conventions of nature and ethnographic photography, like the German Heimatphotographie and the Polish Fatherland Photography, that go along with landscape production.This paper also touches upon the issue of classification as the principle organizing the workings of the human mind as well as the uses made of classification in terms of cognition and identity – up to and including the deadly consequences thereof. Another crucial point of reference is the history of the herbarium as a form of organizing knowledge (Maria Sibylla Merian, Rosa Luxemburg, Szymon Syreński) and its connections with the visual arts (Krzysztof Jung, Alina Szapocznikow).The rich iconography illustrates the analyzed representation patterns, with particular focus on the axiosemiotics of Polish antisemitism, going back to its elitist forms in Jagiellonian Poland. The text summarizes fifteen years of the author’s work on Herbarium, a photographic project carried out on the site of the former German Nazi extermination camp Treblinka II. Herbarium Polonorum (Heimatphotographie)Osnową tekstu jest wojenna i powojenna historia terenu niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady Treblinka II z perspektywy produkcji krajobrazu – ze szczególnym uwzględnieniem aspektu tożsamościowego, czyli unarodowienia natury i naturalizacji narodu. Wywód odnosi się do towarzyszących tej produkcji konwencji obrazowania w fotografii przyrodniczej i krajoznawczej, takich jak niemiecka Heimatphotographie i polska fotografia ojczysta.Poruszone zostało też zagadnienie klasyfikacji jako zasady funkcjonowania ludzkiego umysłu wraz z jej zastosowaniami poznawczymi oraz/lub tożsamościowymi – do morderczych konsekwencji włącznie. Ważny punkt odniesienia stanowi ponadto historia zielnika jako formy organizacji wiedzy (Maria Sibylla Merian, Róża Luksemburg, Szymon Syreński) oraz jej związki ze w sztukami wizualnymi (Krzysztof Jung, Alina Szapocznikow). Bogaty materiał ilustracyjny odnosi się do analizowanych sposobów reprezentacji ze szczególnym uwzględnieniem aksjosemiotyki polskiego antysemityzmu, sięgając do jego elitarnych form w Polsce Jagiellonów. Tekst podsumowuje piętnaście lat pracy autorki nad projektem fotograficznym Zielnik na terenie byłego niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady Żydów Treblinka II.
35
Janštová, Vanda, Daniela Hančlová, and Radim Kuba. "Analýza školních vzdělávacích programů přírodopisu na druhém stupni pražských základních škol." Pedagogika 72, no. 1 (March 31, 2022). http://dx.doi.org/10.14712/23362189.2021.1929.
Full textAbstract:
Od kurikulární reformy se očekávalo mj. upuštění od striktních osnov a zaměření na kompetence a větší celky. Panuje pocit, že mnoho očekávání nebylo naplněno, a aktuálně probíhají další revize bez většího zapojení odborné veřejnosti. Cíl: Analyzovat, jak se rámcové vzdělávací programy (RVP) pro základní vzdělávání (zejména nově akcentované okruhy) promítají do části o přírodopisu ve školních vzdělávacích programech pražských základních škol. Metody: kódování přírodopisné části školních vzdělávacích programů základních škol s druhým stupněm na území hl. m. Prahy z hlediska propojení s jinými vzdělávacími obory; metod a forem výuky; rozvoje klíčových kompetencí; učiva. Dále statistické zpracování, četnosti, analýza hlavních komponent. Výsledky: Převládá oddělení přírodopisu od ostatních předmětů, mezioborové vztahy jsou typicky pouze s dalšími přírodovědnými předměty. Členění učiva obvykle kopíruje většinový přístup učebnic a RVP. Klíčové kompetence spolu s průřezovými tématy se zdají být začleněny formálně. Formulace o klíčových kompetencích se často opakují, mnohdy (téměř) kopírují RVP. Metody a formy výuky jsou pestré, učivo je často detailní. Školy se typicky zaměřily na jednu kategorii, které se věnovaly více. Zjistili jsme sedm hlavních komponent zaměření: 1. metody a formy výuky, 2. metody a formy výuky s klíčovými kompetencemi, 3. mezipředmětové vztahy, 4. průřezová témata, 5. učivo, 6. propojení s výchovou ke zdraví, 7. školní vzdělávací program ve velké míře přejatý z RVP bez výrazných charakteristik. Nebyla nalezena souvislost s (ne)zveřejněním školního vzdělávacího programu a jeho obsahem. Závěr: Revize RVP by měla být doprovozena širokou diskusí a metodickou podporou, aby byly myšlenky z RVP přijaty a ne pouze přepsány.
36
Mrzygłód, Izabela. "The Cult of the Martyr: The Symbol of Stanisław Wacławski and Rituals of Violence in the Warsaw Student Milieu of the 1930s." Sprawy Narodowościowe, no. 53 (December 31, 2021). http://dx.doi.org/10.11649/sn.2545.
Full textAbstract:
The Cult of the Martyr: The Symbol of Stanisław Wacławski and Rituals of Violence in the Warsaw Student Milieu of the 1930sViolence was a key element of the interwar radical habitus and was particularly affirmed in far-right movements, which found fertile ground for their ideas among students. However, the influence of the systems of ideas advocated by ideologues on student masses seems limited and indirect. Student support for antisemitism and extremism cannot be explained only by cultural conditions, ideology or political engineering. What is needed here are intermediate stages, linking radical ideology with the actions of social actors. I argue that the intermediary function was performed by the symbol of Stanisław Wacławski, a student and member of the Camp of Great Poland (Obóz Wielkiej Polski) who was killed during the antisemitic riots in Vilnius in 1931. The figure of Wacławski was a key element of antisemitic discourse in far-right press and was used by academic societies to construct the annual ritual of violence in the 1930s. I employ the micro-sociological approach and draw on Randall Collins’ theory of “interaction ritual chains” to show that the factors behind the mobilization of ordinary students for collective violence and a chauvinistic agenda included also emotions and personal relations, and not only political identification and advertising. Kult męczennika. Symbol Stanisława Wacławskiego i rytuały przemocy w warszawskim środowisku studenckim lat trzydziestych XX wiekuW habitusie międzywojennych radykałów przemoc grała kluczową rolę i była szczególnie afirmowana w ruchach skrajnie prawicowych, które znajdowały podatny grunt dla swoich idei w środowiskach studenckich. Jednak wpływ systemów idei głoszonych przez ideologów na masy studenckie wydaje się ograniczony i pośredni. Poparcia studentów dla antysemityzmu i ekstremizmu nie można tłumaczyć jedynie uwarunkowaniami kulturowymi, ideologią czy inżynierią polityczną. Potrzebne są tu etapy pośrednie, łączące radykalną ideologię z działaniami aktorów społecznych. W niniejszym tekście dowodzę, że funkcję taką pełnił w środowisku akademickim symbol w postaci Stanisława Wacławskiego, studenta i członka Obozu Wielkiej Polski, który zginął podczas antysemickich zamieszek w Wilnie w 1931 roku. Jego postać stanowiła kluczowy element antysemickiego dyskursu prasy skrajnej prawicy i była wykorzystywana przez stowarzyszenia akademickie do konstruowania corocznego rytuału przemocy w latach 30. Aby pokazać, że czynnikami, które wyjaśniają, w jaki sposób zwykli studenci byli mobilizowani do zbiorowej przemocy i pozyskiwani dla szowinistycznego programu, były również emocje i osobiste relacje, a nie tylko identyfikacja polityczna i agitacja, stosuję podejście mikrosocjologiczne i czerpię z teorii „łańcuchów rytuałów interakcji” Randalla Collinsa.