Academic literature on the topic 'Oddziały szpitalne'

W artykule dokonano analizy oraz oceny efektywnego funkcjonowania jednostek systemu ochrony zdrowia, zawężając badanie jedynie do podmiotów leczniczych udzielających świadczeń szpitalnych na obszarze Dolnego Śląska w latach 2010–2014. Grupę badawczą stanowiło 48 podmiotów leczniczych. W badaniach empirycznych wykorzystano metodę nieparametryczną DEA, która posłużyła do oceny efektywności funkcjonowania wybranych oddziałów szpitalnych (chirurgii ogólnej oraz chorób wewnętrznych) prowadzonych zarówno przez samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej(SPZOZ), jak i spółki kapitałowe. Do badań zostały zakwalifikowane wszystkie podmioty lecznicze z zakontraktowaną umową szpitalną. Ostateczna analiza obejmowała jednak tylko te podmioty, które prowadziły oddziały szpitalne uwzględnione w badaniu. Wyniki badania nie potwierdziły, by SPZOZ były jednostkami mniej efektywnymi od spółek kapitałowych.

W praktyce funkcjonowania podmiotów leczniczych szpitalne oddziały ratunkowe niemal na całym świecie stosują system TRIAGE, czyli system segregacji medycznej, wykorzystywany w zarządzaniu ryzykiem medycznym, stale obecnym w ratownictwie medycznym, pozwalający na przyporządkowanie pacjentów do grup pilności udzielenia pomocy medycznej, a także „zaadresowaniu” ich do stosownych dla nich oddziałów szpitalnych. Artykuł prezentuje wyniki wstępnych badań, dotyczących funkcjonowania systemu TRIAGE na Izbie Przyjęć wybranego zakładu leczniczego, w szczególności: prawidłowości zapoznania pacjentów z wprowadzonym systemem segregacji, szybkości i adekwatności udzielania pomocy, wpływu wprowadzenia systemu na usprawnienie funkcjonowania Izby Przyjęć oraz zadowolenia pacjentów z jakości obsługi na Izbie Przyjęć.

Rolą systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne (PRM) jest świadczenie pomocy każdej osobie, która znajduje się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. System funkcjonuje w oparciu o jednostki organizacyjne, do których zaliczmy szpitalne oddziały ratunkowe, zespoły ratownictwa medycznego, centra powiadamiania ratunkowego oraz centra dyspozytorskie. Dysponenci jednostek systemu wyłaniani są z konkursu ofert, a następnie zawierają umowę z właściwym dla danego województwa oddziałem Narodowego Funduszu Zdrowia na udzielanie świadczeń zdrowotnych. Rolą szpitalnego oddziału ratunkowego jest zapewnienie wstępnej diagnostyki oraz podjęcie leczenia stabilizującego funkcje życiowe osób znajdujących się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Zespoły ratownictwa medycznego pozostają w gotowości do wykonywania medycznych czynności ratunkowych w warunkach przedszpitalnych i są dysponowane do miejsca zdarzenia przez dyspozytora medycznego. W przypadku stwierdzenia stanu nagłego zagrożenia zdrowotnego, transportują pacjenta do najbliższego szpitalnego oddziału ratunkowego lub innego szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego albo lekarza koordynatora medycznego zgodnie ze wskazaniami medycznymi. Istnieją dwa rodzaje naziemnych zespołów ratownictwa medycznego – specjalistyczne (z lekarzem) i podstawowe (bez lekarza), w których kierownikiem zespołu jest pielęgniarka lub ratownik medyczny. Ważna rolę w Systemie pełnią również zespoły lotniczego pogotowia ratunkowego, w skład których wchodzi lekarz, ratownik medyczny i pilot. Zakres zadań poszczególnych zespołów uzależniony jest przede wszystkim od rodzaju wezwania oraz od szacowanego czasu dotarcia do miejsca zdarzenia, który powinien być jak najkrótszy. System wspomagany jest przez jednostki współpracujące, w szczególności Państwową i Ochotniczą Straż Pożarną, Policję, Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, a także inne stowarzyszenia i organizacje, które wykonują działania ratownicze w ramach swoich zadań statutowych. Decyzją wojewody mazowieckiego – obszar Mazowsza podzielony jest na 6 rejonów operacyjnych określających obszar działania poszczególnych dysponentów zespołów ratownictwa medycznego. SPZOZ „RM-MEDITRANS” Stacja Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego w Siedlcach jest dysponentem 21 zespołów ratownictwa medycznego w rejonie operacyjnym 14-04. Na przełomie ostatnich lat w rejonie 14-04 można zaobserwować wzrost liczby wyjazdów zespołów ratownictwa medycznego, w tym również wyjazdów nieuzasadnionych. Wskazuje to na konieczność edukacji społeczeństwa w zakresie zasad funkcjonowania systemu ratownictwa medycznego, który nie powinien pełnić funkcji „przychodni na kółkach”. Problemem dysponentów jednostek jest również zbyt niskie finansowanie oraz samo istnienie procedury konkursowej z NFZ, która niekiedy powoduje sztuczne zaniżanie cen usług. Kontraktowanie umów na ratownictwo medyczne przez Narodowy Fundusz Zdrowia na zbyt krótki okres czasu nie pozwala na pełen rozwój potencjału jednostki. Pomimo tego, na podstawie analizy dostępnych danych stwierdzić należy, że System Państwowe Ratownictwo Medyczne w rejonie 14-04 działa efektywnie, a jego organizacja zapewnia bezpieczeństwo zdrowotne ludności.

Podłużne badanie jakościowe doświadczenia wolontariuszy opiekujących się pacjentami oddziału geriatrycznego szpitala chorób wewnętrznych zostało przeprowadzone w ramach Projektu Zdrowy Kontakt. Jest to pierwszy w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej program niefarmakologicznego zapobiegania majaczeniu szpitalnemu, które jest częstym powikłaniem hospitalizacji osób starszych. Wolontariuszami programu są studenci psychologii, pielęgniarstwa i medycyny, którzy odwiedzają chorych w szpitalu i realizują złożoną interwencję profilaktyczną. Badanie przeprowadzono, korzystając z podejścia idiograficznego, w formie cyklu interpretatywnych studiów przypadku. Z ośmiorgiem uczestników badania przeprowadzono po dwa częściowo ustrukturyzowane wywiady – przed rozpoczęciem wolontariatu i po jego zakończeniu. Celem powtórzonych rozmów było opisanie zmian, jakie mogły zajść w doświadczeniu, motywacji, przekonaniach i rozumieniu siebie przez studentów pod wpływem udziału w wolontariacie na oddziale geriatrycznym. W badaniu skorzystano z metody interpretatywnej analizy fenomenologicznej, analizę danych jakościowych przeprowadzono z pomocą oprogramowania Atlas.ti. W wyniku badania uzyskano złożone opisy indywidualnego doświadczenia badanych związanego z ich pracą na oddziale. Ujawniły się również motywy wspólne dla większości z nich. Do najpoważniejszych należy zetknięcie się z myślą o śmierci i próby nawiązania relacji z pacjentami, z którymi kontakt jest utrudniony z powodu zmian otępiennych, skutków udaru lub zaburzeń poznawczych i percepcyjnych występujących w majaczeniu szpitalnym. Związana z kontekstem geriatrycznym i wynikająca z profilaktycznego oraz behawioralnego charakteru interwencji trudność w dostrzeżeniu przez wolontariuszy efektów swojej pracy okazała się w największym stopniu zniechęcać ich do odwiedzin na oddziale. Najważniejszym wyodrębnionym w badaniu tematem jest relacja sfery osobistej i profesjonalnej w opiece nad pacjentami. Uzyskany opis i próba zrozumienia doświadczenia studentów kierunków medycznych działających jako wolontariusze na oddziale geriatrycznym może posłużyć jako punkt wyjścia do refleksji nad perspektywą personelu medycznego i możliwymi formami wsparcia chroniącymi go przed nadmiernym obciążeniem, stresem i wypaleniem zawodowym. Może być także źródłem inspiracji dla kształcenia przyszłych kadr medycznych.

Proces kształcenia przyszłych architektów na Wydziale Architektury Politechniki Śląskiej oparty jest na tematach projektowych, które realizowane są w ramach współpracy naukowo-badawczej z podmiotami zewnętrznymi. Research-based design, czyli projektowanie oparte na badaniach naukowych, to proces innowacyjny zmierzający w efekcie do opracowania doskonałego projektu, opartego na wiedzy projektantów o użytkownikach. W artykule zaprezentowano przykład takiej współpracy w zakresie dwóch projektów realizowanych w 2018 oraz 2020 roku dla Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego nr 3 w Rybniku. Współpraca dotyczyła projektów wnętrz oraz systemu komunikacji wizualnej oddziału pediatrii oraz oddziału onkologii tego szpitala. W obu tematach założono, że objęta opracowaniem przestrzeń oddziałów ma poprawić komfort pacjentów i realizować założenia tzw. środowiska terapeutycznego [3]. W ramach dwóch projektów zostały przeprowadzone konkursy studenckie na projekty dla obu oddziałów. Nagrodzony projekt dla oddziału pediatrii został zrealizowany w 2019 roku, natomiast dla oddziału onkologii konkurs studencki rozstrzygnięto w 2020 roku i jest planowany do realizacji.

Owrzodzenia stóp są częstym powikłaniem w większości źle kontrolowanej cukrzycy i słabego krążenia, powstają w wyniku rozpadu tkanki skórnej i odsłonięcia warstw pod nią. Ze względu na częstość występowania, trudności w leczeniu oraz przewlekły charakter, zmiany troficzne pozostają istotnym problemem społecznym, epidemiologicznym i klinicznym. Bez szybkiej i właściwej terapii owrzodzenie stopy może wymagać leczenia szpitalnego i skutkować dalszymi poważnymi powikłaniami, takimi jak: głęboka infekcja, zgorzel i amputacja. Celem pracy była ocena i przedstawienie sytuacji polskiej populacji pod kątem epidemiologii owrzodzeń stóp, leczenia operacyjnego i finansowania w latach 2011–2015. Materiał i metody W pracy zaprezentowano przekrojową analizę populacji polskiej, dotyczącą leczenia chirurgicznego owrzodzeń stóp. W celu oceny rozpowszechnienia i pośrednich kosztów opieki zdrowotnej związanych z tym schorzeniem przeanalizowano dane zgromadzone przez Narodowy Fundusz Zdrowia w latach 2011–2015. Wyniki W 2015 roku w Polsce leczono 176 860 pacjentów z powodu owrzodzeń stóp. Całkowity koszt opieki medycznej w tej grupie oszacowano na blisko 85 milionów zł. Ponad 95% (168 162) osób leczono w ambulatoryjnej opiece specjalistycznej, a tylko 4,5% (8040) było hospitalizowanych. Jednocześnie łączne wydatki związane z pobytem w szpitalu prawie potroiły koszty opieki ambulatoryjnej (62 534 550,48 vs. 21 864 721,1 zł). Oddziały chirurgii ogólnej nadal stanowią większość (93,17%) wszystkich oddziałów specjalistycznych w trakcie hospitalizacji. Cukrzyca insulinozależna i miażdżyca są najczęstszą przyczyną przyjęcia do szpitala (kolejno 21,17% i 17,75%). Można zaobserwować znaczny wzrost liczby hospitalizacji. W 2015 roku, w porównaniu do 2011 roku, odnotowano wzrost o około 35% (8828 vs. 6570 pacjentów), przy jednoczesnym wzroście kosztów całkowitych z 48 milionów do 62,5 miliona zł. Wydaje się, że zmiany troficzne częściej występują u mężczyzn niż u kobiet (64,15% vs. 35,85%) oraz u pacjentów w wieku powyżej 60 lat (62,05% leczonych). Wnioski Liczba chorych z owrzodzeniami stóp w polskim społeczeństwie stale rośnie. Zdecydowana większość hospitalizowanych pacjentów wymaga interwencji chirurgicznej, co znacznie obciąża budżet systemu opieki zdrowotnej i stwarza liczne zagrożenia. Można zaobserwować wyraźną nierównowagę pomiędzy środkami przeznaczonymi na hospitalizację a ambulatoryjną opiekę specjalistyczną. Biorąc pod uwagę skalę emisji, należy przewartościować dotychczasowe strategie leczenia i finansowania.

W artykule omówiono specjalne usługi Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej „Biblioteki pod Atlantami” w Wałbrzychu adresowane nie tylko do specjalnych grup użytkowników. Opisano Oddział Książki Mówionej, stworzony głównie dla osób niewidomych i niedowidzących. Szczególną uwagę zwrócono na jego ofertę i specyfikę zbiorów. Przedstawiono współpracę Pracowni Regionalnej z Oddziałem Psychiatrycznym Specjalistycznego Szpitala im. dra Alfreda Sokołowskiego w Wałbrzychu, przede wszystkim na podstawie prowadzonych dla pacjentów zajęć z zakresu edukacji regionalnej. Omówiono wykorzystanie aplikacji Action Track, służącej do projektowania gier mobilnych, zachęcających do odwiedzin biblioteki zarówno dzieci oraz młodzież, jak i osoby dorosłe. Zaprezentowano przykładowe gry promujące region.

<p>Celem artykułu jest ukazanie aranżacji przestrzeni w szpitalu oraz sposobów spędzania czasu wolnego przez hospitalizowane dzieci. Badania własne są częścią większego projektu przeprowadzonego na potrzeby rozprawy doktorskiej, dotyczącej doświadczania rodzicielstwa w sytuacji choroby kardiologicznej dziecka. W artykule zaprezentowano szpital jako instytucję totalną oraz zamieszczono fotografie szpitalnych pomieszczeń i fragmenty narracji rodziców ilustrujące zagospodarowanie „pustego” czasu pacjentów na oddziale. Sposób organizacji przestrzeni, barwne korytarze, wyposażenie czy właściwe wypełnianie czasu wolnego mogą pomóc małym pacjentom przezwyciężyć trudny dla nich czas. </p>

W pracy przedstawiono nieupubliczniane dotychczas okoliczności uwolnienia przez sowieckie władze Garnizonu Dubno grupy 20 polskich lekarzy wojskowych, w tym 3 zawodowych oficerów, którzy po napaści 17 września 1939 r. ZSRR na Polskę trafili do radzieckiej niewoli. Jednym z uwolnionych lekarzy był ppłk lek. Adolf Malinowski (1891–1962), kierownik naukowy Oddziału Psychiatrycznego Szpitala Szkolnego CWSan w Warszawie, zmobilizowany 1 września 1939 r. z przydziałem na stanowisko komendanta 91. Wysuniętego Szpitala Ewakuacyjnego w Brześciu n. Bugiem. Prezentację oparto na pisemnym sprawozdaniu tego oficera-lekarza (prywatnie dziadka autora artykułu) z udziału w wojnie obronnej 1939 r., relacji jego żony Wacławy Malinowskiej z Tyszkiewiczów (1901–1976), pielęgniarki w tym szpitalu, oraz relacji Adolfa Władysława Malinowskiego (1926–1990), ojca autora, który jako 13-latek przebywał w tym czasie z rodzicami. Opisano sprawczą rolę, jaką w tym epizodzie wojennym odegrała Wacława Malinowska. Autor (ur. 1956 r.), będący ostatnim żyjącym świadkiem relacji uczestników owego „cudownego ocalenia” 27 września 1939 r. w Dubnie, swoje zeznanie poparł oryginalnymi dokumentami z archiwum rodzinnego.