Academic literature on the topic 'Odpowiedzialność organów administracji publicznej'

W niniejszych rozważaniach dokonano próby określenia lekarskiego badania kwalifikacyjnego jako elementu składowego obowiązku szczepień w Polsce. Dokonano analizy orzecznictwa i poglądów doktryny w tym zakresie. Wykazano związek pomiędzy lekarskim badaniem kwalifikacyjnym a szczepieniem ochronnym i ich wyraźny korelat. Ponadto poddano weryfikacji danych statystycznych w zakresie realizacji obowiązkowych szczepień ochronnych. Ponadto przybliżono sam problem obowiązku szczepień i powstające na gruncie jego realizacji wątpliwości natury prawnej. Artykuł w głównej mierze poświęcony jest próbie odpowiedzenia na pytanie, czy niepoddanie dziecka lekarskiemu badaniu kwalifikacyjnemu może powodować skutki w zakresie odpowiedzialności za wykroczenie, czy też nie. Dokonano szczegółowej analizy art. 115 kodeksu wykroczeń stypizującego wykroczenie polegające na uchylaniu się od obowiązku szczepień. Przy tym zagadnieniu niezbędne było wykazanie ścisłego związku między działalnością organów administracji publicznej a skierowaniem wniosku o ukaranie na podstawie art. 115 k.w.

Administracja publiczna wykonując złożone zadania, dysponuje charakterystycznymi dla niej strukturami organizacyjnymi opartymi w głównej mierze na monokratycznych organach. Funkcjonowanie struktur tej administracji związane jest z istnieniem aparatów pomocniczych jej organów, składających się z ko­mórek organizacyjnych oraz zróżnicowanego pod względem statusu prawnego personelu. Szczególną rolę w działalności administracji odgrywają funkcjonariusze publiczni, którzy przejmują na siebie najistotniejszą część spraw publicznych. Pamiętając, że administracja może podejmować aktywność jedynie w granicach pra­wa i na podstawie norm prawnych, niezwykle istotne wydaje się działanie funkcjonariuszy publicznych zgodne z określonymi reżimami. Gwarancją takiego stanu rzeczy są liczne przepisy należące do różnych gałęzi prawa, odnoszące się do odpowiedzialności za czyny wykraczające poza te normy. Podjęte w opracowaniu rozważania koncentrują się na zróżnicowanych aspektach odpowiedzialności funkcjonariuszy publicznych.

Współczesna administracja publiczna jest zaangażowana w realizację zadań, które są elementem polityk publicznych ukierunkowanych na rozwiązywanie złożonych problemów społecznych. Sposób tworzenia i realizacji poszczególnych polityk publicznych stawia przed podmiotami administracji publicznej istotne wyzwania. Złożoność powierzonych podmiotom administracji publicznej funkcji w realizacji polityk publicznych powoduje konieczność ich prawidłowego ujęcia w podstawach prawnych funkcjonowania administracji publicznej, w szczególności prawnych formach działania administracji publicznej oraz sposobu ujęcia kompetencji organów administracji publicznej uregulowanych materialnym prawem administracyjnym. Wskazane zależności warunkują konieczność współpracy pomiędzy dyscyplinami naukowymi mającymi za przedmiot w szerokim ujęciu realizację zadań państwa oraz funkcjonowanie administracji publicznej.

Przedmiotem opracowania jest wskazanie wybranych przejawów działalności organów administracji publicznej w zakresie dostarczania informacji o finansach publicznych w Polsce w celu udowodnienia tezy niemożności pomijania działań zarówno rządowych, jak i samorządowych organów administracji publicznej na każdej płaszczyźnie funkcjonowania państwa.Analiza wybranej problematyki zostanie przeprowadzona na podstawie jednej z zasad budżetowych — zasady jawności budżetu. Z uwagi na rozszerzenie jej znaczenia także na jawność i przejrzystość finansów publicznych rozważania będą się opierać na poprzednio i aktualnie obowiązujących przepisach prawa w kontekście działań organów administracji publicznej.Podstawą rozważań będą obowiązujące unormowania prawne związane przede wszystkim z finansami publicznymi, lecz także wynikające z innych aktów normatywnych, wybrane pozycje literatury przedmiotu oraz orzecznictwo sądowe. Te źródła najlepiej bowiem potwierdzą przyjętą tezę o niepomijalności działań organów publicznych również w obszarze funkcjonowania polskich finansów publicznych.

Opracowanie zostało poświęcone problematyce konsensualnych form działań organów administracji publicznej lub podmiotów prywatnych, które zastępują lub uzupełniają decyzje administracyjne. W pierwszej części rozważań analizie poddano konsensualne formy działań administracyjnoprawnych stanowiących alternatywne formy prawne załatwiania spraw administracyjnych. Alternatywność tego rodzaju form polega na możliwości wyboru formy prawnej załatwienia sprawy administracyjnej, pierwszeństwie użycia formy konsensualnej i subsydiarności decyzji administracyjnej albo możliwości zastąpienia (substytucji) już wydanej decyzji administracyjnej przez określony typ formy konsensualnej. W części drugiej analizy omówiono i poddano teoretycznej ocenie rozwiązania normatywne ustanawiające podstawy kompetencyjne do uzupełniania lub nawet konkretyzowania treści decyzji administracyjnych za pośrednictwem uprzednich lub następczych konsensualnych form działania organów administracji publicznej oraz podmiotów spoza systemu administracji publicznej.

Oprócz organów administracji publicznej w znaczeniu ustrojowym, do wydawania decyzji w indywidualnych sprawach umocowane ustawowo są również organy administracji publicznej w znaczeniu funkcjonalnym. Ustawodawca przyznaje kompetencję do wydawania decyzji podmiotom o różnym charakterze prawnym – zarówno państwowym, jak i prywatnym. Organy administracji publicznej w znaczeniu funkcjonalnym można jednak uporządkować wedle kryterium „bliskości związania” ze strukturą państwa. Tym samym mogą to być podmioty od państwowych, przez quasi-publiczne, aż po prywatnoprawne. Można zatem wyróżnić trzy grupy „organów funkcjonalnych”. Po pierwsze, o charakterze publicznoprawnym – należące do szeroko rozumianego aparatu państwowego. Po drugie, o charakterze quasi-publicznym – niemające charakteru ani w pełni publicznego, ani prywatnego (o charakterze mieszanym). Po trzecie, podmioty o charakterze prywatnoprawnym.

Artykuł dotyczy problemu niepomijalności organów administracji publicznej, zarówno samorządu terytorialnego, jak i administracji rządowej, w kontekście obowiązywania ustawy o zakazie propagowania komunizmu. Istotnymi czynnikami wpływającymi na niepomijalność organów samorządu terytorialnego jest ich ustrojowa pozycja w państwie, co ma związek ze środkami ochrony samodzielności ich działania. Praktyka wykonywania przez organy administracji rządowej kompetencji nadzorczych wynikających z ustawy o zakazie propagowania komunizmu, gdzie można zauważyć swoisty automatyzm działania tych organów, prowadzi do faktycznej pomijalności organów samorządowych, które są organami korzystającymi z gwarantowanej konstytucyjnie samodzielności. Prowadzi to do konfliktów, w których istotną rolę odgrywają następujące czynniki: kwestia oceny historycznego znaczenia pewnych faktów; konieczność zachowania standardu samodzielności jednostek samorządu terytorialnego jako podmiotów zdecentralizowanych; problem tożsamości jednostek samorządu terytorialnego.

Organy administracji publicznej w ramach swoich kompetencji posiadają uprawnienia do administracyjnego regulowania spraw związanych z recyklingiem pojazdów wycofanych z eksploatacji. Przyznanie takich kompetencji jest efektem regulacji skutków postępu cywilizacyjnego w zakresie produkcji, użytkowania i wycofywania z eksploatacji pojazdów mechanicznych. Dlatego też, aby nie dochodziło do niezgodne ze standardami ochrony środowiska wycofywania pojazdów z obrotu, ustawodawca unormował ten proces, pozostawiając go pod kontrolą administracji publicznej.

Rozprawa doktorska ma na celu rozpatrzenie problemu istoty i struktury kar pieniężnych uregulowanych w polski systemie prawnym. W polskim porządku prawnym jest coraz więcej kar pieniężnych, co jest rezultatem implementacji prawa UE i zjawiska depenalizacji. Kary te są uciążliwe dla podmiotów ukaranych, ponieważ są co do zasady wyższe od grzywien uregulowanych w prawie wykroczeń. Ponadto celem pracy jest próba odpowiedzi na pytanie, czy odpowiedzialność administracyjna, zagrożona karami pieniężnymi, jest odpowiedzialnością ponoszoną na zasadzie zawinienia, czy też ma ona charakter obiektywny. Praca doktorska składa się z 6 rozdziałów. W pierwszym rozdziale przedstawiono typy sankcji występujących w polskim systemie prawnym oraz je porównano ze sobą. Z kolei w drugim rozdziale zdefiniowano pojęcie kary pieniężnej i wskazano jej rodzaje. Podjęto również rozważania co do interdyscyplinarnego charakteru kar pieniężnych. Są one instytucją prawa administracyjnego, ale mają też związki między innymi z prawem karnym. Trzeci rozdział przedstawia strukturę kary pieniężnej i jej funkcje. Kara pieniężna pełni przede wszystkim funkcję prewencyjną. Natomiast kara kryminalna pełni głównie funkcję represyjną. Jest to jedna z podstawowych różnic między nimi. Ponadto wykazano, że odpowiedzialność administracyjna ma charakter obiektywny, ale nie absolutny. Tymczasem odpowiedzialność karna jest ponoszona na zasadzie zawinienia. Następny rozdział analizuje zasady wymierzania kar pieniężnych. W polskim systemie prawnym nie obowiązuje ogólna ustawa dotycząca tych kwestii. Dlatego też zasady te wynikają z Konstytucji RP i prawa międzynarodowego. W rozdziale tym podjęto też rozważania dotyczące dyrektyw wymiaru kar pieniężnych oraz poruszono problematykę związaną z przedawnieniem tych kar. Ponadto ta część pracy przedstawia instytucje takie jak odroczenie wykonania kar pieniężnych lub rozłożenia ich na raty. W piątym rozdziale omówiono problematykę zbiegu kary pieniężnej z inną karą, zwłaszcza karną. Ma to istotne znaczenie w kontekście zasady ne bis idem, która zakazuje dwukrotnego karania za ten sam czyn. Ostatni rozdział jest propozycją ogólnych regulacji dotyczących kwestii wymierzania kar pieniężnych. Takie regulacje są potrzebne dla podmiotów administrowanych przede wszystkim w celu poszerzenia im gwarancji procesowych. Rozprawę kończą konkluzje wynikające z wcześniejszych rozważań oraz wnioski końcowe. This PhD thesis aims to explain the issue of essence and structure of administrative fines regulated in the Polish legal system. There are more and more administrative fines in the Polish law, what results from the implementation of the EU law and the phenomenon of decriminalisation. These fines are troublesome for punished entities, because they are higher than fines regulated in law code on petty offences. Moreover, the objective of this dissertation is to answer the question whether the administrative liability, which can be subject to fines, is a liability based on fault or has an objective character. The PhD thesis contains 6 chapters. In the first chapter, types of sanctions appearing in the Polish legal system were described and compared. Next, in the second chapter the definition of an administrative fine was provided and the types of administrative fines were described. Also, the chapter considers the interdisciplinary nature of administrative fines. They are governed by the administrative law, but they also have connections, among others, with the criminal law. The third chapter shows the structure and functions of administrative fines. An administrative fine serves, above all, as the preventive function. However, a criminal penalty serves most of all as the coercive function, which is one of the basic differences between them. Moreover, the dissertation shows that the administrative responsibility has an objective but not absolute character. However, the criminal liability is being incurred on the principle of being at fault. The next chapter analyzes the principles of administrative fines. In the Polish legal system any general act concerning these issues does not exist. Therefore, these principles arise from the Constitution of the Republic of Poland and from international law. This chapter also considers the execution of administrative fines and discusses the issues connected with a statute of limitations for these fines. Moreover, this part of PhD presents institutions such as respite of administrative fines or allowing payment of financial penalties by installment. The fifth chapter discusses the concurrence of administrative fines with other penalties, especially criminal. This has a significant meaning in the context of the ne bis in idem principle, which forbids double punishment for the same act. The last chapter is a proposal of general regulations concerning the issues to impose administrative fines. Such regulations are needed, above all for administered entities in order to expand procedural guarantees for them. The dissertation finishes with the conclusions based on the carried out analysis and with final remarks.

W swojej pracy poruszyłem wybrane zagadnienia i instytucje związane z odpowiedzialnością za straty majątkowe spowodowane zgodnymi z prawem działaniami administracji publicznej. W szczególności analizie poddałem i opisałem rodzaje działań, które skutkują lub mogą skutkować powstaniem tej odpowiedzialności, przesłanki jej powstania oraz zakres świadczenia wyrównawczego. Ponieważ w istocie to przepisy proceduralne umożliwiają stosowanie przepisów prawa materialnego, a zatem, od ich sformułowania, jakości, zależy m.in. sposób realizacji ustawowego obowiązku wyrównania straty spowodowanej legalnym działaniem administracji publicznej, przepisy te poddałem osobnej analizie i, w przypadku zauważonych niedoskonałości, konstruktywnej krytyce. Za cel badawczy postawiłem sobie próbę rozstrzygnięcia charakteru prawnego odpowiedzialności za straty majątkowe spowodowane legalnymi działaniami administracji publicznej. Poglądy doktryny na ten temat są niejednolite, chociaż większość autorów opowiada się za jej cywilnoprawną naturą. Podobnie chwiejne jest w tym zakresie orzecznictwo. O ile Sąd Najwyższy zasadniczo odmawia odszkodowaniu za wywłaszczenie charakteru cywilnoprawnego, o tyle Naczelny Sąd Administracyjny opowiada się za taką jego kwalifikacją. Według mnie, za uznaniem omawianego reżimu odpowiedzialności za odpowiedzialność administracyjnoprawną przemawiają jej przesłanki, zakres świadczenia wyrównawczego oraz szczególny charakter działania sprawczego. Za przesłanki powstania odpowiedzialności za straty majątkowe spowodowane zgodnymi z prawem działaniami administracji publicznej uznaję: 1) zgodne z prawem działanie organu administracji publicznej, 2) stratę, 3) ustawowy obowiązek wyrównania straty. W moim przekonaniu ustalenie, czy działanie jest zgodne z prawem ma kluczowe znaczenie, pozwala bowiem nie tylko stwierdzić właściwy dla danego przypadku reżim odpowiedzialności, lecz przede wszystkim determinuje sposób i zakres wyrównania straty tym działaniem spowodowanej, a nawet szerzej - powstanie obowiązku wyrównawczego, który to przypadek nastąpi tylko wtedy, gdy tak stanowi przepis prawa. W tym sensie cechę zgodności z prawem uznaję za samoistną przesłankę odpowiedzialności. W związku z tym, że na tle obecnie obowiązujących przepisów prawa, nie każda strata majątkowa spowodowana zgodnym z prawem działaniem administracji publicznej podlega wyrównaniu, bardzo ważne, według mnie, jest wyróżnienie wśród przesłanek odpowiedzialności ustawowego obowiązku wyrównania straty. Tezę tę potwierdza fakt, iż działania administracji publicznej o charakterze faktycznym, pomimo że mogą mieć władczy charakter, a w konsekwencji prowadzić do powstania straty majątkowej po stronie adresata, omawianym reżimem odpowiedzialności objęte nie są. Stwierdzić zatem należy, że obejmuje on tylko działania prawne administracji publicznej. W swojej rozprawie zwracam uwagę, że nie tylko akty administracyjne mogą skutkować powstaniem straty podlegającej wyrównaniu, lecz także akty normatywne administracji. Co więcej, stawiam tezę, iż wydanie niektórych aktów normatywnych przez organy administracji publicznej rodzi skutki prawne i faktyczne bardzo zbliżone do skutków decyzji wywłaszczeniowej będącej aktem administracyjnym. W tym kontekście wyróżniam wywłaszczenie w znaczeniu konstytucyjnym w odróżnieniu od wywłaszczenia rozumianego jako pozbawienie prawa własności w drodze decyzji administracyjnej na rzecz państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Instytucja wywłaszczenia stanowi podstawowy instrument prawny ingerencji administracji publicznej w prawo własności osób trzecich. Staram się wykazać, że pojęcie to na gruncie Konstytucji RP z 1997 r. nie może być rozumiane wąsko, tzn. jako przyjmujące wyłącznie formę decyzji administracyjnej, lecz wręcz przeciwnie - powinno być interpretowane szeroko, obejmujące swym zakresem akty o skutku wywłaszczeniowym zarówno indywidualne jak i generalne. W swej pracy wyróżniam szeroko omawianą w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka instytucję wywłaszczenia w sensie faktycznym i jako jego przykład na gruncie prawa polskiego podaję plan zagospodarowania przestrzennego, jak również opisuję odpowiedzialność wyrównawczą związaną z jego uchwaleniem. Dalej dokonuję interpretacji przepisów wybranych ustaw epizodycznych przewidujących tzw. przejęcie własności ex lege w interesie publicznym, które, pomimo szczególnej konstrukcji, ze względu na skutek w postaci odebrania własności, uznaję w swej pracy za sui generis wywłaszczenie. Ponadto dużo uwagi poświęcam przepisom proceduralnym tych ustaw, które, moim zdaniem, w skrajnych przypadkach prowadzić mogą do ograniczenia, a nawet pozbawienia, podstawowych uprawnień proceduralnych strony prowadzonego na ich podstawie postępowania wywłaszczeniowego. Następnie poruszam problematykę odpowiedzialności za straty majątkowe wynikające z ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela w czasie stanu nadzwyczajnego, pomimo że niektóre stany nadzwyczajne wprowadza prezydent RP. Zdaję sobie sprawę z dyskusyjności kwalifikowania prezydenta RP jako organu administracji publicznej. Problematyki tej nie mogłem jednak w swej pracy pominąć, tym bardziej, że jako jedyna na gruncie omawianego reżimu odpowiedzialności została ujęta w jednym akcie prawnym . W dalszej części rozprawy poruszam kwestię odpowiedzialności wyrównawczej związanej z ograniczeniami prawa własności wprowadzanymi przez organy administracji publicznej na nieruchomości w celu ochrony środowiska naturalnego. Skuteczna ochrona wymaga stosowania przez państwo aktów prawnych znacznie niekiedy ograniczających właścicieli w korzystaniu z przysługującego im prawa. Rozważania w tym zakresie skupiam wokół instytucji stref specjalnych. Dla dopełnienia poruszanej przeze mnie tematyki opisuję następnie instytucję w doktrynie prawa określaną, według mnie nieprecyzyjnie, jako „wywłaszczenie prawa z decyzji” i odpowiedzialność odszkodowawczą związaną z zastosowaniem tego nadzwyczajnego środka prawnego przez organy administracji publicznej, w tym w szczególności tryb dochodzenia świadczenia wyrównawczego przez stronę i pojawiające się na tym tle wątpliwości. W ostatnim rozdziale krytycznie odniosłem się do nieudanych zabiegów legislacyjnych ustawodawcy dotyczących zmiany obowiązującej w polskim prawie wywłaszczeniowym zasady ograniczenia odszkodowania za wywłaszczenie do wartości utraconych praw, które polegać miało na uwzględnieniu w jego wysokości części wartości utraconych korzyści .

Przedmiotem rozprawy doktorskiej jest zakaz ne bis in idem w prawie administracyj-nym. Autor zakłada, że zakaz ne bis in idem nie dotyczy już wyłącznie norm prawa karnego, ale ma charakter dyrektywy ogólnosystemowej, a więc posiadającej w pewnym sensie znacze-nie także z punktu widzenia norm prawa administracyjnego. Sama rozprawa doktorska składa się z pięciu rozdziałów poprzedzonych uwagami wstępnymi i zakończonych wnioskami. Autor stosuje formalno-dogmatyczną metodę badawczą. W pierwszym rozdziale rozważa poszczególne aspekty obowiązywania zakazu ne bis in idem w prawie karnym. Autor udowadnia również, że za sprawą norm prawa międzynarodo-wego doszło do uwolnienia zakazu ne bis in idem spod reżimu prawa karnego. W drugim rozdziale zwraca uwagę na specyficzną konstrukcję zakazu ne bis in idem jako zasady konstytucyjnej. W tym ujęciu autor stara się określić, czy posiada on charakter wiążący ustawodawcę i organy stosujące prawo. Istotne znaczenie z punktu widzenia autora ma także określenie, czy zakaz ne bis in idem wpisuje się do kręgu publicznych praw podmio-towych, czy w dalszym ciągu jest jedynie uzasadnionym oczekiwaniem obywateli. Autor zwraca uwagę na wyraźny podział materii prawnej w obszarze stosowania zakazu ne bis in idem na poziomie konstytucyjnym na dwie sfery: karania i sankcjonowania. Punktem wyjścia dla rozważań prowadzonych w trzecim rozdziale jest uznanie, iż na zakres obowiązywania zakazu ne bis in idem w prawie administracyjnym wpływa orzecznic-two Trybunału Konstytucyjnego. Autor podejmuje się zatem ustalenia za sprawą jakich rodza-jów sankcji administracyjnych obywatele mogą domagać się ochrony prawnej. W czwartym rozdziale zwraca uwagę na to, że w obszarze prawa materialnego walor ochronny zakazu ne bis in idem ogranicza się wyłącznie do niektórych z wielu możliwych wa-riantów zbiegu sankcji prawnych. Autor stoi na straży przekonania, zgodnie z którym zakres obowiązywania zakazu ne bis in idem znajduje swoje uzasadnienie w aksjologii prawa admini-stracyjnego. Wskazuje zatem na granicę wyznaczoną przez ustawodawcę pomiędzy typowymi środkami policji administracyjnej a środkami przymusu administracyjnego i sankcjami praw-nymi polegającymi na pozbawieniu lub ograniczeniu określonych kategorii uprawnień. Rozwa-ża zarazem jej zgodność w świetle klauzuli interesu publicznego oraz konstytucyjnego wymo-gu proporcjonalności reakcji prawnej na naruszenie obowiązku prawnego. Piąty rozdział dotyczy proceduralnego aspektu zakazu ne bis in idem w prawie admini-stracyjnym. Autor zakłada, że w tym ujęciu jest on ściśle powiązany z przesłanką procesową res iudicata. Zmierza zatem do wykazania, że ma on znaczenie nie tylko na etapie postępowa-nia sądowoadministracyjnego, ale urzeczywistnia ideę niesioną za pomocą zakazu ne bis in idem już na drodze ogólnego postępowania administracyjnego. W tym rozdziale autor stara się dodatkowo udzielić odpowiedzi na pytanie, czy instytucja zagadnienia wstępnego i Rozstrzy-gnięcia tymczasowe mają istotne znaczenie z punktu widzenia zakazu ne bis in idem.
The subject of the doctoral dissertation is the prohibition of ne bis in idem in adminis-trative law. The author assumes that the prohibition of ne bis in idem no longer concerns only criminal law standards, but that it is a system-wide directive which is, in some sense, also rele-vant from the point of view of the rules of administrative law. The doctoral disservice itself consists of five chapters preceded by preliminary observations and completed proposals. The author applies a formal-dogmatic test method. The first chapter examines the various aspects of the prohibition of ne bis in idem in criminal law. The author also proves that the prohibition of ne bis in idem from the criminal law regime has been liberated by the rules of international law. The second chapter draws attention to the specific design of the prohibition of ne bis in idem as a constitutional principle. In this regard, the author seeks to determine whether it is binding on the legislator and the authorities applying the law. It is also important for the au-thor to determine whether the prohibition of ne bis in idem forms part of the public subjective rights, or remains merely a legitimate expectation of citizens. The author draws attention to the clear breakdown of the legal matter in the area of application of the ne bis in idem prohibition at constitutional level into two spheres: punishment and sanctioning. The starting point for the considerations in the third chapter is that the case-law of the Constitutional Tribunal affects the scope of the ne bis in idem prohibition in administrative law. The author therefore undertakes to determine by which types of administrative sanctions citizens can claim legal protection. In the fourth chapter, it draws attention to the fact that, in the area of substantive law, the prohibition of ne bis in idem is limited to some of the many possible options of overlap-ping of legal sanctions. The author guards the conviction that the scope of the prohibition of ne bis in idem is justified in the axiology of administrative law. It therefore points to the bor-der set by the legislator between the typical measures of the administrative police and the means of administrative coerction and the legal sanctions of depriving or restricting certain categories of allowances. It also considers its compatibility in the light of the public interest clause and the constitutional requirement of proportionality of the legal response to breach of legal obligation. The fifth chapter concerns the procedural aspect of the prohibition of ne bis in idem in administrative law. The author assumes that in this regard it is closely linked to the procedural premise of res iudicata. It seeks, therefore, to demonstrate that it is relevant not only at the stage of the judicial procedure, but that it materialates the idea pursued by the prohibition of ne bis in idem by means of a general administrative procedure. In this chapter, the author seeks to further answer the question of whether the institution of preliminary issues and provi-sional decisions are of significant importance from the point of view of the prohibition of ne bis in idem.

The Polish state emphasises the importance of transforming the industrial society into a modern innovative one. The term information society was adopted in EU official documents in the mid-1990s. The activities of the Polish state undertaken in order to build and develop an information society have a ten-year tradition. A big role in the effectiveness of these activities is played by the sense of a special mission fulfilled by public service and responsibility of public sector employees. The article, from the angle of ethical values, rules of conduct and professionalism, attempts to evaluate the effectiveness of activities undertaken by public administration staff in managing the quality of information published by public sector organizations on the Internet.