Relevant bibliographies by topics / P.n.e / Journal articles
To see the other types of publications on this topic, follow the link: P.n.e.

Journal articles on the topic 'P.n.e'

Author: Grafiati
Published: 4 June 2021
Last updated: 25 April 2022

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles

Select a source type:

Consult the top 50 journal articles for your research on the topic 'P.n.e.'

Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.

Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.

1

Piegdoń, Maciej. "„Transpadanos et Ambranos” w działaniach politycznych G. Juliusza Cezara w latach 60. I wieku p.n.e." Wieki Stare i Nowe 16, no. 21 (August 13, 2021): 41–60. http://dx.doi.org/10.31261/wsn.2021.21.03.

Full text
Abstract:
W latach 60. I wieku p.n.e. ważnym czynnikiem w polityce rzymskiej była sprawa przyznania pełnego obywatelstwa ludności prowincji Galii Przedalpejskiej zamieszkującej tereny za rzeką Pad. W swojej działalności politycznej do tego postulatu odwoływał się G. Juliusz Cezar, który już w 67 roku p.n.e. próbował wykorzystać niezadowolenie tzw. Transpadanów ze swojego statusu prawnego. W kolejnych latach Cezar sięgał po wsparcie ze strony mieszkańców Galii Przedalpejskiej, nie tylko podsycając ich nastroje w 65 roku p.n.e., lecz także prowokując do wystąpień tajemniczych „Ambranos”. Efektem tych działań była budowa relacji klienckich, które przyniosły mu duże korzyści w walce o władzę w latach 50. i 40. I wieku p.n.e.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Wolny, Miron. "Korespondencja pomiędzy Antygonem II Gonatasem a Zenononem z Kition – przyczynek do rozważań nad tworzeniem kręgu intelektualnego na dworze Antygonidów." Echa Przeszłości, no. XXII/2 (November 17, 2021): 23–44. http://dx.doi.org/10.31648/ep.7201.

Full text
Abstract:
Przedmiotem rozważań podjętych przez autora przedłożonego tekstu jest zapamiętana przez Diogenesa Laertiosa korespondencja, która została wymieniona pomiędzy władcą Antygonidów Antygonem II Gonatasem (283–239 p.n.e.) a filozofem Zenonem z Kition (333/2–262 p.n.e.). Sprowadza się ona jedynie do dwóch listów, podanych w retorycznej konwencji i będących ekspozycją poglądówstoickich. Antygon w swoim liście do Zenona prosi filozofa o intelektualne wsparcie dworu. Ten jednak dyplomatycznie odmawia przyjęcia propozycji gościny, usprawiedliwiając swoją decyzję zaawansowanym wiekiem. Analiza wymiany myśli pomiędzy królem a filozofem wskazuje, że chociaż prezentacja poczynań Antygona może być obarczona echem negatywnego przekazu na temat Macedonii, to jednak działania władcy wskazują na chęć budowania intelektualnej rangi oświeconego dworu Antygonidów. Poza uczestnictwem w rywalizacji dworów, będącej elementem hellenistycznej konwencji, zwrócenie się w kierunku prominentnego filozofa miało również dla władcy ważny wymiar indywidulany. Antygon, który chciał postrzegać siebie jako zwycięzca Pyrrusa (272 p.n.e.), dążąc jednocześnie do zademonstrowania nad Epirotą swojej wyższości, także w sferze intelektualnej.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

Kochanek, Piotr. "Ślady akrostychu imienia Adam w literaturze greckiej okresu hellenistycznego i rzymskiego." Res Historica, no. 47 (December 13, 2019): 41. http://dx.doi.org/10.17951/rh.2019.47.41-73.

Full text
Abstract:
<p>Powszechnie uważa się, że pierwsze uchwytne w źródłach antycznych ślady akrostychu imienia Adam przekazują ‘Oracula Sibyllina’ (III 24–26), które powstały najprawdopodobniej w środowisku egipskiej diaspory żydowskiej w poł. II w. p.n.e. Tymczasem na podstawie zachowanych źródeł można wykazać, że literackie ślady rzeczonego akrostychu znajdują się już w znacznie wcześniejszych tekstach greckich sięgających przełomu IV i III w. p.n.e. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie tych właśnie źródeł. Teksty te zdają się dowodzić pewnej znajomości kultury żydowskiej w kręgu badaczy związanych z Arystotelesem oraz w intelektualnym otoczeniu Aleksandra Macedońskiego.</p>
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
4

Sawiński, Paweł. "Pozycja Tyberiusza w rodzinie cesarskiej i jego miejsce w planach dynastycznych Augusta w latach 29 p.n.e.–6 p.n.e." Klio - Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym 39, no. 4 (May 31, 2017): 35. http://dx.doi.org/10.12775/klio.2016.43.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
5

Mikołajczak, Tytus. "Prawa Ur-Nammy." Czasopismo Prawno-Historyczne 73, no. 2 (December 21, 2021): 9–33. http://dx.doi.org/10.14746/cph.2021.2.1.

Full text
Abstract:
Do tej pory w języku polskim nie istniało pełne tłumaczenie najstarszego dobrze zachowanego mezopotamskiego zbioru praw, tj. praw Ur-Nammy (panującego w latach 2110-2093 p.n.e.). Niniejszy artykuł prezentuje ten zbiór praw w tłumaczeniu z języka sumeryjskiego, uwzględniając nowo opublikowane manuskrypty tego zbioru.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
6

Skalec, Aneta. "ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA SZKODY WYRZĄDZONE PRZEZ ZWIERZĘTA W UPRAWACH W EGIPCIE PTOLEMEJSKIM." Zeszyty Prawnicze 20, no. 1 (June 30, 2020): 7–44. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2020.20.1.01.

Full text
Abstract:
Szkody wywoływane przez zwierzęta były w Egipcie odwiecznym problemem. Dotyczy go wiele dokumentów papirusowych z okresu ptolemejskiego, w tym petycje, diagramma królewskie i zarządzenie. Wyłaniający się z nich obraz nie jest w pełni jasny. Wydaje się jednak, że w przeciwieństwie do tego, do czego przyzwyczaiło nas prawo rzymskie, sposób wyrządzenia szkód nie odgrywał większego znaczenia i nie wpływał na zakres odpowiedzialności. Nieistotne zatem było, czy straty zostały spowodowane przez same zwierzęta, czy też z inicjatywy pasterza. Nie znajdujemy w papirusach poświadczenia funkcjonowania w tym przypadku odpowiedzialności noksalnej z możliwością wydania zwierzęcia lub zapłatą odszkodowania, której doszukiwał się w Egipcie Modrzejewski, odwołując się do źródeł greckich. Odpowiedzialność za szkody zdaje się natomiast ulec zmianie na przestrzeni czasu. O ile w III w. p.n.e. domagano się zapłaty odszkodowania za zniszczone uprawy, o tyle w II w. p.n.e. źródła potwierdzają istnienie konfiskaty zwierząt. Zmiana ta mogła być spowodowana różnymi czynnikami, najprawdopodobniej problemami gospodarczymi w tym wieku.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
7

Ángeles Alonso, María. "Greek Physicians in the Eyes of Roman Elite (from the Republic to the 1st Century AD)." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio F – Historia 73 (May 27, 2019): 119. http://dx.doi.org/10.17951/f.2018.73.119-137.

Full text
Abstract:
<div class="text-wrap tlid-copy-target"><div class="result-shield-container tlid-copy-target"><p>W III w. p.n.e. greccy lekarze przywieźli medycynę naukową do Rzymu. Pojawienie się nowych praktyk terapeutycznych, będących dziedzictwem odmiennych ram mentalnych i kulturowych, wywołało podwójną reakcję w Rzymie. Z jednej strony kręgi filhellenistyczne promowały obecność lekarzy w mieście i domach arystokratycznych, z drugiej zaś część elity, która broniła grawitacji rzymskiej, potępiła zarówno nową medycynę, jak i lekarzy. Asymilacja medycyny greckiej w Rzymie została dokonana w I w. p.n.e., jednak postawa elity rzymskiej wobec lekarzy była nadal niejednoznaczna, ponieważ lekarze ci przychodzili zwykle ze Wschodu i praktykowali lekarstwo obce. Celem artykułu była analiza postawy elity rzymskiej wobec tych, którzy musieli zadbać o swoje zdrowie. Za pomocą źródeł literackich autorstwa m.in. Kato Starszego, Cycerona czy Pliniusza, oceniono, do jakiego stopnia ci lekarze, którzy oddziaływali na życie arystokracji, byli postrzegani jako <em>carnifici</em>, którzy zabijali, lub <em>amici</em>, którzy uzdrawiali.</p></div></div>
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
8

Rogalski, Paweł. "Łukasz Schreiber, Sulla 138-78 p.n.e., Seria Bitwy/Taktyka." Roczniki Teologiczne 62, no. 4 (2015): 282–85. http://dx.doi.org/10.18290/rt.2015.62.4-20.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
9

Chmiel, Jerzy. "E. DĄBROWA, Gaugamela 331 p.n.e. (Historyczne bitwy), Warszawa 1988." Ruch Biblijny i Liturgiczny 44, no. 1–3 (June 30, 1991): 83. http://dx.doi.org/10.21906/rbl.987.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
10

Sawiński, Paweł. "Imperium i provinciae Agryppy w latach 23-12 p.n.e." Klio - Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym 47, no. 4 (December 31, 2018): 93. http://dx.doi.org/10.12775/klio.2018.052.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
11

Zarewicz, Daniel. "Muzaios, Orfeusz, wyrocznie, misteria w Eleusis - wybrane aspekty." Humanistyka i Przyrodoznawstwo, no. 19 (September 8, 2018): 375–85. http://dx.doi.org/10.31648/hip.589.

Full text
Abstract:
Bez wątpienia Muzajos należy do najważniejszych figur ateńskiego kultu nie tylko jako domniemany założyciel misteriów eleuzyńskich, ale wedle tradycji również ich pierwszy hierofant. Ten mityczny syn Mnemozyne był bezpośrednio związany z podtrzymywaniem pamięci rodowej, jak również wychowaniem młodzieży w duchu arystokratycznej tradycji. Kojarzono go z Orfeuszem i był odpowiedzialny za sztukę wyroczni i uwalnianie od chorób. Jak się okazuje, jego figura była i jest błędnie marginalizowana wobec ateńskiego kultu Orfeusza w V w. p.n.e.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
12

Dróździel, Sławomir Leszek. "Zdobycie Nowej Kartaginy przez Scypiona — problem interpretacji źródeł i ustaleń nowożytnej historiografii." Wieki Stare i Nowe 14, no. 19 (December 28, 2019): 7–21. http://dx.doi.org/10.31261/wsn.2019.19.01.

Full text
Abstract:
Celem artykułu jest próba zweryfikowania najnowszych ustaleń dotyczących okoliczności zdobycia Nowej Kartaginy przez Publiusza Korneliusza Scypiona w 209 roku p.n.e. Zamiarem autora było ponowne przeanalizowanie relacji źródłowych i ich skonfrontowanie z treścią dyskursu w literaturze przedmiotu dotyczącego wskazanego tematu. Przebieg omawianej operacji, którą autor postanowił poddać krytycznej interpretacji, miał bowiem kolosalne znaczenie nie tylko dla dalszych walk Rzymian z Kartagińczykami na Półwyspie Iberyjskim, lecz także dla całego konfliktu potomków Romulusa z Hannibalem, w którym odnieśli oni ostateczne zwycięstwo.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
13

Stopczyk, Anna. "Czy rzeczywiście szata nie zdobi człowieka? Przejawy mody celtyckiej w elementach stroju kobiecego na ziemiach polskich w I w. p.n.e." Ogrody Nauk i Sztuk 4, no. 4 (February 15, 2020): 552–56. http://dx.doi.org/10.15503/onis2014.552.556.

Full text
Abstract:
Celem niniejszej pracy jest omówienie wybranych zabytków archeologicznych stanowiących ozdoby i elementy stroju kobiecego z terenów Polski w I w. p.n.e., które stylistycznie nawiązują do zabytków kultury lateńskiej. Rozpatrywane ozdoby i elementy stroju pochodzą z grobów kobiecych odnotowanych na stanowiskach kultur przeworskiej i oksywskiej. W niniejszej pracy podjęta została próba interpretacji analizowanych zabytków oraz zobrazowano kontekst ich występowania. Rozważania zawarte w artykule są przyczynkiem do badań nad znaczeniem złożonych oddziaływań kultury lateńskiej na ziemiach polskich w młodszym okresie przedrzymskim.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
14

Sorokowski, Piotr, Agnieszka Sabiniewicz, Irmina Rusicka, and Agnieszka Niemczyk. "Czy Kazimierz Wielki był wysoki? Wielkość historyczna władcy jako wyznacznik jego szacowanego wzrostu." Ogrody Nauk i Sztuk 4, no. 4 (February 14, 2020): 306–14. http://dx.doi.org/10.15503/onis2014.306.314.

Full text
Abstract:
W prezentowanych badaniach sprawdzono, czy na ocenę wzrostu władcy może wpływać informacja o jego „historycznej wielkości”. W eksperymencie I manipulowano sukcesami, które osiągnął Baure (panujący w Egipcie około 2500 lat p.n.e.), i uzyskano 10 cm różnicy w ocenie wzrostu „sprawnego” i „nieudolnego” władcy. W eksperymencie II porównano szacowany wzrost najbardziej cenionych i najgorszych polskich królów: „wielkich” badani uważali za istotnie wyższych od przedstawianych jako nieudolni. Wyniki te sugerują, że osoby sprawujące władzę są spostrzegane jako wyższe, ale tylko gdy rządzą dobrze.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
15

Pawlak, Małgorzata. "Ośrodki tubylcze południowej Apulii wobec rzymskiej ekspansji (267–218 r. p.n.e.)." Klio - Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym 47, no. 4 (December 31, 2018): 81. http://dx.doi.org/10.12775/klio.2018.051.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
16

Kowalski, Henryk. "Impietas G. Juliusza Cezara." Wieki Stare i Nowe 16, no. 21 (August 13, 2021): 23–40. http://dx.doi.org/10.31261/wsn.2021.21.02.

Full text
Abstract:
Artykuł poświęcony jest oskarżeniom G. Juliusza Cezara o impietas. Zarzuty kierowane pod adresem dyktatora obejmowały: niewiarę w życie pozagrobowe i karę po śmierci, naruszenie sacrosanctitas trybunów ludowych, znieważenie świątyni Jowisza na Kapitolu, w której umieszczono posąg wodza w kwadrydze, oraz świątyni Kwirynusa, gdzie złożono portret Cezara z napisem „bogu niezwyciężonemu” (Deo invicto), a także violatio luci (wycięcie świętego gaju w okolicy Marsylii), działania contra auspicia w 59 roku p.n.e., wywołanie wojny domowej, uznawanej za bellum impium, oraz impietas pośmiertne (Parentalia i supplicationes ku czci Cezara).
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
17

Czabanowski, Wojciech. "Na czym polega zmiana? Filozoficzna zawartość Lamentacji Ipuwera, Proroctwa Neferti, Instrukcji Amenemhata i Lamentacji Khakheperre-sonbe." Studia Antyczne i Mediewistyczne 17, no. 51 (December 31, 2019): 3–30. http://dx.doi.org/10.37240/saim.2019.17.52.1.

Full text
Abstract:
Przedmiotem niniejszej pracy jest analiza zawartości czterech egipskich tekstów filozoficznych: Lamentacji Ipuwera, Proroctwa Neferti, Instrukcji Amenemhata i Lamentacji Khakheperre-sonbe. Starożytni autorzy rozważają w nich problemy przemian społecznych i politycznych, upadku państw oraz klęsk naturalnych. Każdy z autorów prezentuję inną wizję omawianych fenomenów. Ipuwer skupia się głównie na konfliktach klasowych, Neferty zwraca uwagę na konsekwencje klęsk naturalnych i migracji, Amenemhat podkreśla wagę spisków pałacowych i przypadku, podczas gdy ostatni z autorów analizuje zmianę z epistemologicznego punktu widzenia. Za niezwykle godny uwagi należy uznać poziom dojrzałości przemyśleń tych piszących w II tysiącleciu p.n.e. autorów.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
18

Chrzanowski, Witold. "Flota Pyrrusa z Epiru podczas kampanii sycylijskiej w latach 278–276 p.n.e." Res Gestae 12 (June 12, 2021): 73–90. http://dx.doi.org/10.24917/24504475.12.5.

Full text
Abstract:
Pyrrhus, the ruler of Epirus, led an expedition against the Roman Republic and in defense of Tarentum in 280 B.C. He commanded inadequate and accidentally collected sea forces, as argued by Plutarchos of Cheronea, Pausanias, Appianus, Iunianus Iustinus and Diodorus Siculus. During the crossing to Sicily, Pyrrhus came into confl ict with Carthage, avoided clashing at sea with a larger Punic fleet of 100 ships thanks to a clever maneuver, and entered Syracuse afterwards. At the Grand Harbor, he captured 120 warships (κατάφρακτοι ἑκατὸν εἴκοσι) and 20 ships (ἄφρακτοι εἴκοσι), with his fleet’s strength increasing to more than 200 warships. Despite this accomplishment, Pyrrhus did not gain an operational advantage over the still numerous Carthaginian fleet, with his lack of action aimed at increasing the size of his naval forces preventing the implementation of strategic objectives. The Pyrrhus fleet could not prevent the Roman forces from gaining strength at Rhegium in 279 B.C. or cut Punic reinforcements directedto Lilybaeum in 277 B.C. In the end, the king’s fl eet suff ered a defeat at the naval battle of Messina Straits in 276 B.C.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
19

Dworniak, Justyna. "Ἀργὼ πᾶσι μέλουσα, παρ᾽ Αἰήταο πλέουσα – greckie źródła literackie do poznania mitu o Medei i wyprawie Argonautów po złote runo od VIII w. p.n.e. do III w. p.n.e." Studia Europaea Gnesnensia, no. 19 (June 15, 2019): 9–30. http://dx.doi.org/10.14746/seg.2019.19.1.

Full text
Abstract:
The myth of Medea and the Argonauts’ voyage to the faraway Colchis in search of the Golden Fleece belongs to the earliest legends of ancient Greece. The narrative elements of the tale would change over time. For almost thirteen centuries, from Homer to the late-antique poem Argonautica Orphica, which yet again retold the heroes’ expedition to Colchis, the legend of the Colchian sorceress and the fifty brave men fascinated ancient poets, historians and tragedians. Hence the paper focuses on the Greek literary sources which conveyed the tale. A detailed discussion of the works aims to highlight the diversity and multiplicity of the myth’s versions as well as outlines the evolution of the legend, whose most celebrated and recognized literary variant is found in Argonautica by Apollonius Rhodius.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
20

Shahid, Hina, and Tahir Mahmood Azad. "Evolution of Pakistans Nuclear Weapon Programme." Global Strategic & Securities Studies Review VI, no. I (March 30, 2021): 1–10. http://dx.doi.org/10.31703/gsssr.2021(vi-i).01.

Full text
Abstract:
The purpose of this paper is to discuss the development of Pakistan's nuclear progarmme before and after 1998. Pakistan started its nuclear programme solely for peaceful purpose, and it had no intention to develop nuclear weapons. However, India's objective to acquire nuclear weapons compelled Pakistan to make its own weapon to deter India. After the 1971 war and India's so-called Peaceful Nuclear Explosion (P.N.E.) in 1974, there was no option left for Pakistan but to build its bomb to deter Indian aggression. This paper comprehensively discusses the evolution of Pakistan's nuclear programme, the role of civil-military leadership and furthermore, the development of the command and control system. This paper further elaborates the development of missile technology and the nuclear policy of the country
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
21

Komar, Paulina. "Luksus czy codzienność – importowane wina w starożytnym Rzymie (I w. p.n.e. – III w. n.e.)." Klio - Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym 48, no. 1 (March 29, 2019): 3. http://dx.doi.org/10.12775/klio.2019.001.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
22

Łuć, Ireneusz. "Publius Crassus - "optimus adulescens" and his unfortunate career." Klio - Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym 58, no. 2 (January 15, 2021): 109–32. http://dx.doi.org/10.12775/klio.2021.015.

Full text
Abstract:
Abstract: In the light of the presented findings, it is clear how briefly Publius Licinius Crassus, the younger son of Marcus Crassus, could not only enjoy the offices granted to him, but also the status of being Kornella’s spouse. As for his career, in total it lasted less than six years when, upon coming of age, he began to exercise his first military command, and two years before his tragic death, he was nominated for civil offices – vide triumwir monetalis (55 BC) and augur (between 55 and 53 BC). Contrary to certain hypotheses put forward, he was never allowed to hold the office of quaestor. Although the start of his career was undoubtedly influenced by the protection of Marcus Crassus, his father, contrary to appearances, was a well-educated and eloquent person. Participation in the expedition against the Parthians that ended in tragedy – as Marcus Cicero clearly suggested – prematurely ended the life and career of a gifted and promising young man, who was perhaps one of the most talented of his generation.Abstrakt:W świetle zaprezentowanych ustaleń można dostrzec jak krótko było dane cieszyć się Publiuszowi Licyniuszowi Krassusowi, młodszemu synowi Marka Krassusa, nie tylko przyznawanymi mu urzędami, ale i statusem bycia małżonkiem Kornelli. Jeśli chodzi o jego karierę to był to w sumie okres niespełna sześciu lat, kiedy ze względu na osiągnięty wiek zaczął on sprawować najpierw dowództwo wojskowe a na dwa lata przed tragiczną śmiercią, otrzymał nominacje na urzędy cywilne - vide triumvir monetalis (55 r. p.n.e.) i augur (między 55 a 53 r. p.n.e.). Wbrew wysuwanym hipotezom nigdy nie było mu dane sprawować urzędu kwestora. I choć wpływ na rozpoczęcie jego kariery miała niewątpliwie protekcja Marka Krassusa, jego ojca, to wbrew pozorom był on jednak osobą znakomicie wykształconą i elokwentną. Udział w tragicznie zakończonej wyprawie przeciwko Partom przedwcześnie - a wyraźnie sugerował to Marek Cyceron - zakończył życie i karierę uzdolnionego, oraz dobrze zapowiadającego się młodzieńca, który był, być może, jednym z najzdolniejszych ze swego pokolenia.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
23

Kwiatkowski, Jakub. "Rozwój i podstawowe założenia starożytnej myśli chińskiej." Roczniki Humanistyczne 67, no. 9 (November 5, 2019): 37–69. http://dx.doi.org/10.18290/rh.2019.67.9-2.

Full text
Abstract:
Celem artykułu jest zapoznanie czytelnika z genezą, rozwojem i podstawowymi założeniami starożytnej filozofii chińskiej. Pierwsza część przedstawia warunki zewnętrzne i wewnętrzne, które wpływają na rozwój idei w Państwie Środka w okresie poprzedzającym utworzenie autorytarnego Imperium Qin w 221 p.n.e. Druga i trzecia część omawiają ogólne założenia najważniejszych szkół filozoficznych, koncentrując się w trzeciej części na podstawowym temacie filozofii chińskiej, którym jest zachowanie porządku społecznego, w czterech głównych szkołach myśli: konfucjanizmie, legizmie, moizmie i taoizmie. Główną metodą badawczą jest analiza chińskich tekstów klasycznych we własnych przekładach autora. W rezultacie ustalono, że filozofia starożytnych Chin jest przede wszystkim filozofią polityczną, która wynika z deklarowanego pragmatyzmu chińskich myślicieli. Autor porównuje wybrane aspekty myśli chińskiej z myślą zachodnioeuropejską, co pozwala na częściowe pogodzenie obu perspektyw i ułatwia zachodniemu czytelnikowi zrozumienie dalekowschodniego widzenia rzeczywistości.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
24

Kaczorowska, Katarzyna. "Próby Abrahama." Studia Theologica Varsaviensia 59, no. 1 (March 3, 2022): 42–97. http://dx.doi.org/10.21697/stv.9715.

Full text
Abstract:
Niniejszy artykuł służy krótkiemu przeglądowi żydowskich źródeł rabinicznych w odniesieniu do Patriarchy Abrahama oraz jego doświadczeń życiowych, postrzeganych w judaizmie jako ciąg prób i testów. Od II wieku p.n.e. żydowscy autorzy uznawali szereg zdarzeń w życiu Abrahama za serię prób, stopniowo coraz bardziej wymagających i coraz trudniejszych. Poprzez te próby Bóg wypróbowywał Abrahama i jego wiarę w celu upewnienia się, że wybór Patriarchy był słuszny.. Abraham został im poddany w celu uświadomienia wszystkim, że był godny stać się założycielem narodu, oddanym służbie Bogu i wykonaniu misji powierzonej temu narodowi z Bożej woli. Zgodnie z rabiniczną tradycją ofiarowanie Izaaka było tylko jedną z wielu prób. Niniejszy artykuł, w oparciu o kilka wybranych, reprezentatywnych rabinicznych dzieł i komentarzy, przedstawi bliżej koncepcję tych prób oraz różnice, jakie można wskazać w źródłach w zakresie ich identyfikacji i kolejności.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
25

Suchowska-Ducke, Paulina. "Kontakty społeczności Europy Środkowej i strefy egejskiej w II tysiącleciu p.n.e. Próba analizy archeologiczno-chronometrycznej." Folia Praehistorica Posnaniensia 16 (November 1, 2018): 407–15. http://dx.doi.org/10.14746/fpp.2011.16.23.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
26

Kluczek, Agata Aleksandra. "Obywatel i władca. Propaganda idei restytucyjnej w ikonografii monetarnej (I w. p.n.e. – I w. n.e.)." Klio - Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym 47, no. 4 (December 31, 2018): 111. http://dx.doi.org/10.12775/klio.2018.053.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
27

Picron, B., T. Mauerhoff, E. Farchakh, and F. X. Wese. "Pyelonephrite Emphysemateuse (P.N.E.) Chez Une Patiente Diabetique Revue De La Litterature a Propos D’Un Cas." Acta Clinica Belgica 46, no. 2 (January 1991): 94–99. http://dx.doi.org/10.1080/17843286.1991.11718149.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
28

Góralczyk, Agnieszka. "Wino i technologia produkcji win w Gallii Narbonensis w II w. p.n.e. – II w. n.e." Folia Praehistorica Posnaniensia 25 (December 15, 2020): 71–89. http://dx.doi.org/10.14746/fpp.2020.25.04.

Full text
Abstract:
The article describes the process of making wine in antiquity and tools used for it. It presents wine production in the Roman province of Gallia Narbonensis based on historical and archaeological sources.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
29

SANTOS, LINCOLN DE ARAÚJO. "O CAMINHO DA RAZÃO E DA ESPERANÇA: O PENSAMENTO SOCIAL DE CELSO FURTADO– DESENVOLVIMENTO, PLANEJAMENTO E EDUCAÇÃO NO BRASIL." Educação em Revista 18, no. 1 (June 12, 2017): 73–92. http://dx.doi.org/10.36311/2236-5192.2017.v18n1.06.p73.

Full text
Abstract:
Este artigo trata do pensamento social de Celso Furtado e de suas contribuições na interpretação sobre o Brasil, sua trajetória como intelectual, idealizador e gestor da SUDENE, além de sua experiência como o primeiro ministro da República na pasta do Planejamento. Em suas reflexões, cuidou especialmente em discutir a função estratégica do fator humano, elemento que o aproximou da questão educacional e de seus problemas do país. Furtado foi responsável pela construção do Plano Trienal, no Governo Jango, conjugando no setor Educação o Plano Nacional de Educação (1962), conviveu com Darcy Ribeiro, o então Ministro da Educação e Anísio Teixeira, membro do Conselho Federal de Educação e relator do documento final do P.N.E. O ideário de Celso Furtado, mesmo com a ênfase nas análises sócio-histórico-econômicas, não deixou de pensar a Educação como uma das bases para o desenvolvimento nacional.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
30

Babnis, Tomasz. "Crassorum umbrae. Pamięć o Marku Licyniuszu Krassusie w Farsalii Lukana." Wieki Stare i Nowe 15, no. 20 (December 17, 2020): 7–25. http://dx.doi.org/10.31261/wsn.2020.20.01.

Full text
Abstract:
Triumwir Marek Licyniusz Krassus nie należy z pewnością do najważniejszych bohaterów Farsalii Lukana. To jednak on jest pierwszą w utworze postacią wymienioną z nazwiska, a kilkanaście wzmianek na temat jego i jego syna Publiusza (szczególnie wiele jest ich w ks. VIII poematu) tworzy dość spójny obraz, którego najważniejszym punktem jest wyprawa partyjska Krassusa i jego śmierć w bitwie pod Carrhae w 53 roku p.n.e. Z tego powodu Krassus staje się symbolem wojny zewnętrznej przeciwstawionej w poemacie — stanowczo przez Lukana krytykowanej — wojnie domowej. Jednocześnie jednak poeta odwołuje się do politycznej koncepcji zemsty za śmierć Krassusa wypracowanej u schyłku Republiki i często wykorzystywanej także w poezji augustowskiej. Odniesienia do poległego triumwira rzucają światło na inne postacie Farsalii, takie jak Pompejusz,Lentulus czy Kornelia. Dzięki temu Krassus, choć nie jest postacią autonomiczną, odgrywa pewną rolę w strukturze eposu Lukana.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
31

Mazurak, Zbigniew. "Bitwy pod Fredericksburgiem i Gettysburgiem w świetle Sztuki Wojny Sun Tzu." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio F – Historia 69 (October 25, 2016): 89. http://dx.doi.org/10.17951/f.2014.69.89.

Full text
Abstract:
<p>Można zadać pytanie, co bitwy wojny secesyjnej pod Gettysburgiem i Fredericksburgiem mają wspólnego z traktatem strategii wojskowej napisanym przez starożytnego chińskiego generała Sun Tzu (ca. 544 – ca. 496 p.n.e.). Okazuje się, że bardzo dużo. Dzieło to zawiera ponadczasowe porady, dzięki którym można wyjaśnić wyniki bitew i wojen w każdym okresie historycznym, łącznie z XIX w. Ze względu na brak tłumaczenia na język angielski do 1910 r. traktat ten był nieznany dla świata zachodniego, w tym dla generałów Ambrose’a Burnside’a i Roberta Lee. Dowódcy ci, nie znając jego porad, doświadczyli katastrofalnych porażek militarnych. Burnside próbował szybkiego przekraczania rzeki Rappahannock pod Fredericksburgiem, ponieważ we właściwym czasie nie zostały dostarczone dla armii mosty pontonowe. Zamiar się nie powiódł i element zaskoczenia został utracony. Generał Lee niewiele się nauczył na błędach przeciwnika i powtórzył je pod Gettysburgiem w lipcu 1863 r.</p>
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
32

Mrugalski, Damian. "O pojęciu hellenizacji." Verbum Vitae 39, no. 3 (September 30, 2021): 639–57. http://dx.doi.org/10.31743/vv.13032.

Full text
Abstract:
Pojęcie hellenizacji odnosi się do rozprzestrzeniania się greckiej kultury i przejmowania jej przez ludy niebędące Grekami w czasach, które zapoczątkowują podboje Aleksandra Wielkiego (czyli od drugiej połowy IV w. p.n.e.). W taki lub podobny sposób termin ten zostaje zdefiniowany w wielu współczesnych słownikach i encyklopediach dotyczących starożytności. Pojęcie to stało się problematyczne, gdy w drugiej połowie XIX w. i pierwszej połowie XX w. historycy religii powiązali je z pewnego rodzaju sądami wartościującymi, a niekiedy nawet ideologicznymi. Dlatego też niektórzy współcześni uczeni proponują porzucenie pojęcia „hellenizacja” w badaniach nad antykiem bądź zastąpienie go innymi, które w sposób neutralny opisywałyby zjawiska zachodzące w epoce hellenistycznej. W niniejszym artykule przedstawiono przegląd wybranych stanowisk w odniesieniu do samego pojęcia „hellenizacja”, a także podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, czy we współczesnych badaniach dotyczących epoki hellenistycznej można uniknąć tego obciążonego ideologicznie terminu.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
33

Lanciotti, Alessandra. "Roszczenia restytucyjne z zakresu podwodnego dziedzictwa kultury – sprawa Brązu Getty’ego." Gdańskie Studia Prawnicze, no. 2(50)/2021 (July 6, 2021): 68–82. http://dx.doi.org/10.26881/gsp.2021.2.04.

Full text
Abstract:
W artykule przytoczone skomplikowane dzieje antycznej rzeźby znanej jako Brąz Getty’ego (Atleta z Fano, Zwycięski Młodzieniec), datowanej na IV wiek p.n.e. i wydobytej przeszło 50 lat temu z dna Adriatyku u wybrzeży Włoch, a obecnie znajdującej się w Muzeum Getty’ego w Kalifornii. Spór Muzeum z Republiką Włoską trwa od lat; niedawny wyrok włoskiego Sądu Najwyższego utrzymał w mocy nakaz wydania rzeźby „gdziekolwiek się ona znajduje”. Czy nakaz taki może być wykonany za granicą i czy zabytek powróci do Włoch? W artykule poddano analizie prawo właściwe dla nielegalnie wywiezionych dóbr kultury i wskazano przy tym na nieadekwatność zasady lex rei sitae do rozwiązywania sporów windykacyjnych, których przedmiotem są rzeczy będące częścią dziedzictwa kultury całego kraju. Poruszono także zagadnienia wykonania za granicą krajowych nakazów wydania rzeczy i zaproponowano alternatywne rozwiązanie zadawnionego sporu.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
34

Szubelak, Bronisław. "Rydwan celtycki w dobie wojen cezariańskich." Wieki Stare i Nowe 16, no. 21 (December 1, 2021): 61–70. http://dx.doi.org/10.31261/wsn.2021.21.04.

Full text
Abstract:
Wykorzystywanie rydwanu w boju miało długą tradycję na starożytnym Bliskim Wschodzie, lecz nie w północnej Europie. Na jej wielu obszarach wozy bojowe i konie zaprzęgowe składano do grobu razem z arystokratycznymi przywódcami. Rydwany służyły w Europie do ok. 100 r. p.n.e., ale w Brytanii wykorzystywano je znacznie dłużej. Ich prędkość i zwrotność generowały Rzymianom poważne problemy. Nie posyłano ich do szarży przeciw liniom wroga. Wojownik walczył z rydwanu przeciw konnicy, lecz zazwyczaj schodził z pudła i walczył pieszo zarówno z jazdą, jak i piechotą. W Brytanii wiele koni wielkością przypominało współczesne pony rasy Dartmoor i nadawało się jedynie do zaprzęgania w rydwanach. Galowie z kontynentu natomiast nauczyli się hodować większe konie, które mogły dźwigać na grzbiecie wojownika w pełnym uzbrojeniu. Rydwany Brytów raczej nie posiadały kos. Nie ma żadnych dowodów archeologicznych na istnienie takich rydwanów w Brytanii.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
35

Burghardt, Marcin. "Stratyfikacja społeczna ludności prawobrzeżnego leśnostepowego Podnieprza okresu Scytii klasycznej (2. poł. VI–IV/III w. p.n.e.)." Materiały i Sprawozdania Rzeszowskiego Ośrodka Archeologicznego 38 (2017): 111–54. http://dx.doi.org/10.15584/misroa.2017.38.7.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
36

Cieszewska, Justyna. "„Ludy Morza” na tle przeobrażeń kulturowych w strefie pontyjsko-bałkańskiej w 2. poł. II tys. p.n.e." Folia Praehistorica Posnaniensia 16 (November 1, 2018): 427–33. http://dx.doi.org/10.14746/fpp.2011.16.25.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
37

Fijałkowski, Paweł. "W kręgu miłośników i lubych. Homoseksualiści w życiu społecznym i kulturze Aten w VI-IV w. p.n.e." Etyka 36 (December 1, 2003): 175–92. http://dx.doi.org/10.14394/etyka.410.

Full text
Abstract:
The author discusses the problem of homosexuality in the Hellenic period. The presented analyses are not only historical as the author shows in detail reviewing the evidence of homosexual behaviour, but he also discusses the forms and meanings of that behaviour. He is specially interested in the axiological context. He tries to recreate the system of evaluations according to which these sexual activities were seen as positive and shows the borderline beyond which homosexuality was condemned.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
38

Osek, Ewa. "Aἰώνιος w literaturze helleńskiej: od Platona do Pseudo-Timajosa." Verbum Vitae 36 (August 1, 2019): 373–407. http://dx.doi.org/10.31743/vv.1939.

Full text
Abstract:
Przedmiotem niniejszego artykułu jest analiza semantyczna greckiego wyrazu αἰώνιος w literaturze helleńskiej od jej początków do czasów powstawania Nowego Testamentu. Po raz pierwszy termin αἰώνιος wystąpił w Państwie Platona, zaś po Platonie był używany przez helleńskich filozofów, poetów i historyków. Cześć pierwsza artykułu przedstawia etymologię αἰώνιος, część druga – analizę semantyczną tego wyrazu w dialogach Platona, część trzecia – jego znaczenie w filozofii po Platonie, część czwarta – w poezji hellenistycznej, część piąta – w historiografii hellenistycznej. Część szósta zawiera przegląd haseł leksykonów bizantyńskich, w których wystąpił wyraz αἰώνιος. Analiza semantyczna użycia αἰώνιος w literaturze helleńskiej (IV wiek p.n.e. – I wiek n.e.) prowadzi do wniosku, że termin ten w żadnym kontekście nie oznacza czegoś, co jest naprawdę wieczne, tj. bez początku i końca, lecz coś innego: długowieczne, długotrwałe, wiecznotrwałe, nieustanne, niekończące się, nieprzerwane, wieczyste, niezniszczalne, niezmienne. Na 60 wystąpień zaledwie osiem odnosi się do eschatologicznych kar w Hadesie, zaś trzy kolejne dotyczą eschatologicznych nagród. W żadnym z nich nie chodzi o kary czy nagrody, które byłyby faktycznie bez końca, lecz raczej o takie, które będą długotrwałe.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
39

Tyborowski, Witold. "Starobabilońskie prawo sądowe w świetle listów z epoki." Czasopismo Prawno-Historyczne 73, no. 1 (June 30, 2021): 11–36. http://dx.doi.org/10.14746/cph.2021.1.1.

Full text
Abstract:
Oprócz starobabilońskich zbiorów prawnych, także dokumenty prawne pochodzące z tego okresu pokazują, że procedury związane z procesem sądowym w Babilonii w pierwszej połowie drugiego tysiąclecia p.n.e. miały wyraźnie znormalizowaną postać. Sugerują to zarówno paragrafy 9–13 Praw Hammurabiego, jak i liczne dokumenty procesowe. Niestety, żadna z tych kategorii tekstów nie pozwala stwierdzić, czy był to efekt porządkowania doświadczeń płynących z praktyki, czy też odgórnych regulacji ze strony władzy państwowej. Odrębną kategorią tekstów mówiących o przebiegu i procedurach w starobabilońskim procesie są listy z tej epoki, w których pojawiają się wzmianki o dekretach królewskich (ṣimdatum / ṣimdat šarrim), które regulują, jak ma przebiegać proces sądowy, a nawet samo ogłoszenie wyroku. Wszystkie sprawy, w przypadku których nakazuje się postępowanie zgodnie z dekretami królewskimi, związane są z osobami funkcjonującymi w ramach aparatu administracyjnego państwa. Może to oznaczać, że był on zobowiązany do popularyzowania prawa stanowionego przez władzę. Wprawdzie dotychczas nie zidentyfikowano tekstów, które noszą nazwę ṣimdatum bądź ṣimdat šarrim, lecz mogły mieć one postać konkretnych zaleceń, odnoszących się do problemów prawnych, jak np. AbB 3 1, który zawiera prosty zakaz określonych działań.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
40

Tarwacka, Anna. "‘DICTATOR SENATUI LEGENDO’. THE UNUSUAL DICTATORSHIP OF M. FABIUS BUTEO." Zeszyty Prawnicze 13, no. 1 (December 14, 2016): 185. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2013.13.1.08.

Full text
Abstract:
‘dictator SenatUi leGendo’. niezWykła dyktatura M. faBiUSa BUteonaStreszczeniePo bitwie pod Kannami skład rzymskiego senatu był niepełny. W roku 216 p.n.e. dla dokonania lectio senatus nie wybrano jednak cenzorów, a powołano dyktatora M. Fabiusa Buteona na sześć miesięcy, bez dowódcy jazdy. W tym czasie urzędował już jeden dyktator, M. Iunius Pera, co stanowiło przypadek bez precedensu w historii republiki. Ograniczenie kompetencji Buteona tylko do uzupełnienia składu senatu nie było prawnie wiążące, a imperium obu dyktatorów miało tę samą rangę. Przyczyn tak nietypowego rozwiązania ustrojowego należy upatrywać w wyjątkowo kryzysowych okolicznościach i presji czasu. Wybranie cenzorów trwałoby dość długo, potem oni sami musieliby zgodnie przeprowadzić lectio, a zapewne także inne cenzorskie czynności. Dlatego powołano dyktatora, który przede wszystkim mianowany był od ręki i nie musiał się obawiać intercessio. Także to, że wybór padł na Buteona, nie było dziełem przypadku. Polityk ten sprawował już urząd cenzora, a zatem miał doświadczenie i sprawdził się doskonale na powierzonym stanowisku. Zdecydował, że nie usunie z senatu żadnego z obecnych senatorów, a nowych dobrał, stosując kryteria narzucone w lex Ovinia. Kiedy tylko zakończył lectio, złożył urząd i odszedł jako prywatna osoba, czym udowodnił, że działał wyłącznie w interesie państwa, a nie dla własnej ambicji.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
41

Witczak, Krzysztof Tomasz. "Zagadnienie periodyzacji literatury łacińskiej doby republiki rzymskiej." Roczniki Humanistyczne 68, no. 3 (February 7, 2020): 133–53. http://dx.doi.org/10.18290/rh20683-8.

Full text
Abstract:
Artykuł podejmuje problem periodyzacji literatury rzymskiej doby republiki. Autor uznaje tradycyjny podział na 3 okresy literackie: (1) archaiczny; (2) cyceroński; (3) augustowski za częściowo poprawny. Bazując na teorii periodyzacji literatury, opracowanej przez prof. Juliana Krzyżanowskiego (1937), która zakłada cykliczność zjawisk w dziedzinie kultury i literatury, autor proponuje wydzielenie czterech kolejnych faz historycznoliterackich: [1] Okres archaiczny albo „hellenizujący” (240-160 r. przed Chr.); [2] Okres późnoarchaiczny albo „reakcyjny” (160-81 r. przed Chr.); [3] Okres cyceroński (81-31 r. p.n.e.); [4] Okres augustowski (31 r. przed Chr. – 14 r. po Chr.). Poszczególne okresy literackie stoją w wyraźnej opozycji do faz poprzedzających i po nich następujących. Występują w nich dominujące prądy i zjawiska literackie, odmienne niż w fazie poprzedzającej i bezpośrednio po nich następującej. Biorąc pod uwagę kryterium wpływów obcych (helleńskich) i rodzimości, możemy łatwo stwierdzić, że okresy nieparzyste [1, 3] mają charakter wyraźnie prohelleński, co przejawia się między innymi w tłumaczeniu bądź adaptacji najważniejszych dzieł literatury greckiej, wykorzystaniu istniejących w Grecji gatunków literackich, przyswojeniu obcych struktur metrycznych, motywów literackich lub prądów filozoficznych, podczas gdy w okresach parzystych [2, 4] twórcy literatury łacińskiej wprowadzają rodzime wątki i czysto rzymskie motywy, a także rozwijają własne gatunki literackie (np. satyrę, rzymską elegię miłosną).
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
42

MÉLÈZE MODRZEJEWSKI, Józef. "WIAROŁOMNA NARZECZONA O PRAKTYCE MAŁŻEŃSKIEJ ZHELLENIZOWANEGO JUDAIZMU W ŚWIETLE ŹRÓDEŁ Z ŻYDOWSKIEJ DZIELNICY W HERAKLEOPOLIS (144/3 – 133/2 P.N.E.)." Zeszyty Prawnicze 8, no. 1 (June 23, 2017): 7. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2008.8.1.01.

Full text
Abstract:
Unfaithful Bride The Matrimonial Practice of the Hellenistic Judaism in the Light of Sources from the Jewish Politeuma in Herakleopolis (144/3 – 133/2 BC)SummaryThe author is dealing with a Greek papyrus from Herakleopolis in Egypt where a Jewish politeuma is attested in the second half of the 2nd century BC (P.Polit.Iud. 4, 12 January 134 BC). This is a complaint by one Philotas, son of Philotas, a member of the politeuma, against Lysimachos, who had given his daughter Nikaia to him as a wife. After there Lysimachos changed his mind and gave his daughter to another man without receiving from Philotas the “customary bill of divorce” (to eithismenon tou apostasiou bublion). This document contributes to the discussion on the attitude of Hillel the Elder (Tosefta Ketubbot 4,9, and parallels) and Philo of Alexandria (De spec. leg. 3,72) concerning the legal situation of the spouses during the period separating the two stages of Jewish marriage, qiddushin and nissui’in. In the time of Philo and Hillel, the pregnancy of Mary (Matt. 1,18-25), the mother of Jesus, falls, from a judicial perspective, into the same category. Thanks to the Herakleopolis papyrus, the texts of Philo, Hillel and Matthew receive corroborating testimony from a source of unquestionable plausibility.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
43

Skalec, Aneta. "„O sadzeniu, budowaniu i kopaniu”. Prawo miejskie Aleksandrii o odstępach i procedurze w przypadku ich naruszenia." Czasopismo Prawno-Historyczne 72, no. 1 (August 10, 2020): 89–120. http://dx.doi.org/10.14746/cph.2020.1.6.

Full text
Abstract:
Przedmiotem artykułu jest fragment Dikaiomata (P. Hal. 1, ll. 79-105), papirusu z III w. p.n.e., który jako jeden z nielicznych przekazuje nam prawo miejskie Aleksandrii. Analizowana część dokumentu zawiera uregulowania odległości, jakie należało zachować od sąsiadów przy prowadzeniu różnych prac na własnym terenie (odstęp w przypadku wznoszenia ogrodzenia, ściany, budynku, kopania rowów i dołów oraz sadzenia roślin) oraz procedury znajdującej zastosowanie w razie ich naruszenia. Uregulowania dotyczące odległości znane są z innych, zarówno greckich, jak i rzymskich źródeł, co pozwala na ich uzupełnienia oraz porównanie. Te związane z procedurą przekazane zostały wyłącznie w Dikaiomata i ograniczone są jedynie do przypadków sadzenia i kopania. Przewidywały one możliwość powstrzymania prac prowadzonych na terenie sąsiednim, co skutkowało obowiązkiem usunięcia roślin i rowów, a w razie nieuczynienia tego we wskazanym terminie, dopuszczały zastosowanie samopomocy, jak i domagania się naprawienia szkód. Wydaje się, że w przypadku tego fragmentu mamy do czynienia z przepisami o ogólnogreckim charakterze, które zostały przejęte następnie do prawa Aleksandrii. W artykule wymieniono i omówiono różnice, zarówno gramatyczne, jak i merytoryczne, pomiędzy wersjami prawa przekazanymi w Dikaiomata i w Digestach, wraz z próbą ich wyjaśnienia poprzez odniesienie do rzeczywistości urbanistycznej Grecji archaicznej i klasycznej, hellenistycznej Aleksandrii i Rzymu, jak i specyfiki prawa rzymskiego.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
44

Jakubiak, Krzysztof. "Juliusz Jundziłł, Wzorce i modele wychowania w rodzinie rzymskiej w okresie III w. p.n.e. - III w. n.e., Bydgoszcz 2001, ss. 321." Biuletyn Historii Wychowania, no. 13/14 (February 10, 2019): 69–70. http://dx.doi.org/10.14746/bhw.2001.13.14.13.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
45

Mikołajczak, Tytus. "Staroperskie dāta-, „prawo”, w kontekście persepolitańskim." Czasopismo Prawno-Historyczne 72, no. 1 (August 10, 2020): 69–76. http://dx.doi.org/10.14746/cph.2020.1.4.

Full text
Abstract:
Chociaż Dariusz i (522–486 p.n.e.) z dynastii Achemenidów nie wprowadził uniwersalnego prawa królewskiego w Persji, w swoich inskrypcjach używał staroperskiego terminu dāta-, „prawo”. W kontekście lokalnym, w Persepolis i Fārs, termin ten miał dwa znaczenia: 1) ideologiczne, gdyż był związany z obowiązkami poddanych i państw imperium wobec króla oraz 2) gospodarcze, gdyż był używany w przepisach o wymianie surowców w gospodarce Persepolis. W inskrypcjach królewskich termin dāta- reprezentuje lojalność podbitych krajów i hołd, jaki są winni królowi. Prawo to zapewniało stabilność krajom poddanym. Sam termin jest powiązany z koncepcją prawdy i kłamstwa w królewskich inskrypcjach i tożsamy z terminem ṛštā-, „prawość”. Zgodnie z ideologią Achemenidów lojalne kraje i ludzie byli wyznawcami prawdy i prawości, kiedy zaś stawali się nielojalni, byli wyznawcami kłamstwa. Dariusz w swoich inskrypcjach podkreśla, że ​​nie był nielojalny, nie kierował się kłamstwem, ale prawością. Dlatego zarówno on, jak i inni królowie Achemenidów podlegali tym samym prawom. W Archiwum Fortyfikacji Persepolis, zbiorze dokumentów administracyjnych z czasów panowania Dariusza I, znajduje się elamicki termin datam (interpretacja staroperskiego dāta-). Występuje tylko w kilku tekstach związanych z wymianą towarów na šaumarraš, czyli sztabki srebra. Wymiana ta odbyła się „zgodnie z poprzednimi przepisami (datam)” (alternatywnie „wcześniejszymi dekretami”). Sugeruje to, że w Persepolis kurs walutowy, podobnie jak reszta gospodarki, był kontrolowany przez państwo. Takie użycie terminu dāta- jest zatem znacznie bliższe współczesnemu rozumieniu terminu „prawo”.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
46

Dworniak, Justyna. "Rzymski hortus jako jeden z symboli miasta nad Tybrem. Krajobraz sepulkralny w przestrzeniach Rzymu od IV w. p.n.e. do I w. n.e." Studia Europaea Gnesnensia, no. 13 (June 15, 2016): 289–307. http://dx.doi.org/10.14746/seg.2016.13.15.

Full text
Abstract:
The land and its cultivation had an important place in the minds and hearts of people living on the Tiber. As Roman culture developed, there evolved a tradition of building tombs which were to serve the living rather than the dead. This led to a widespread practice of designing “sepulchral landscapes” which became a fixed feature of Rome’s architectural space. Thus the necropolises gained a new function, becoming vibrant parks which offered an ideal locus amoenus
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
47

Jasiński OFM, Andrzej Sebastian. "Odwołana żałoba." Scriptura Sacra, no. 21 (July 17, 2021): 131–55. http://dx.doi.org/10.25167/scrs/4157.

Full text
Abstract:
Prorok Ezechiel jest jedną z postaci Starego Testamentu, która zrealizowała swoje powołanie w okresie epoki przełomu. Urodzony w Jerozolimie, przeniesiony do Babilonii (po pierwszym zdobyciu miasta w 597 r. p.n.e.), został mianowany prorokiem Jahwe, otoczony wygnańcami, którzy znaleźli się w nowych okolicznościach. Jak niegdyś potomkowie Jakuba pozostali w Egipcie i przyjęli Mojżesza za swego przywódcę, tak i Izrael w Babilonii otrzymał od Jahwe powiernika, który potrafił poprowadzić lud naznaczony najgłębszymi ciosami losu. Ezechiel nie był na czele wygnańców, którzy wrócili do Jerozolimy. Jego zadanie było jeszcze trudniejsze. Mianowicie miał zgromadzić wokół siebie wszystkich rozproszonych ludzi wraz z ich przywódcami, którzy pomimo tragicznych doświadczeń i wielkości nie byli świadomi popełnionych grzechów.W strukturze całej Księgi Ezechiela perykopa o śmierci żony proroka (Ez 24,15-27) została umieszczona po pierwszej części pisma, w której (po wstępie, Ez 1–3) znajdują się wyrocznie przeciwko Izraelowi (Ez 4–24). Perykopę „o kobiecie” należy traktować jako wprowadzenie do nowego tematu, mianowicie o wyroczniach przeciw narodom (Ez 25–32). Po zakończeniu starej epoki (karanie Izraela) rozpoczęła się nowa (karanie wrogów Izraela). Przełom nastąpił dopiero po upadku Jerozolimy (587/586 r. n.e.). Znaczącym tego wydarzeniem była śmierć żony proroka. Ezechiel, mimo osobistej tragedii, nie mógł podążać za popularnym zwyczajem żałoby. Był to jednak dla niego czas głębokiego smutku, który odczuwali także jego najbliżsi. To „nieokazywanie żałoby” było z jednej strony próbą odciągnięcia ludu od żałoby, a z drugiej – spojrzenia w przyszłość z optymizmem i pomocą Jahwe.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
48

Sîrbu, Valeriu, Maria-Magdalena Ştefan, Dan Ştefan, and Tomasz Bochnak. "Teliţa-Celic Dere, kompleks osadniczy z VI–II w. p.n.e. w północnej Dobrudży. Wyniki badań rumuńsko-polskiej misji archeologicznej za lata 2008–2015." Materiały i Sprawozdania Rzeszowskiego Ośrodka Archeologicznego 36 (2015): 269–84. http://dx.doi.org/10.15584/misroa.2015.36.19.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
49

Góralczyk, Agnieszka. "Znaleziska statków rzymskich rozbitych u wybrzeży południowej Galii od II w. p.n.e. do I w. n.e. jako świadectwa masowego handlu winem i oliwą." Studia Europaea Gnesnensia, no. 12 (December 15, 2015): 9–32. http://dx.doi.org/10.14746/seg.2015.12.1.

Full text
Abstract:
The article attempts to reconstruct the image of wine and oil trade in the western part of the Mediterranean. The analysis focuses on the wrecks of Roman vessels which sank at the coast of southern Gaul and the wine and oil amphorae carried in their holds.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
50

Faszcza, Michał Norbert. "Recenzja: Paweł Sawiński, Sukcesja władzy cesarskiej w okresie rządów dynastii julijsko-klaudyjskiej (30 p.n.e.–68 n.e.), Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2016, ss. 257." Res Historica, no. 42 (March 23, 2017): 407. http://dx.doi.org/10.17951/rh.2016.42.407-413.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
You might also be interested in the bibliographies on the topic 'P.n.e' for other source types:
Dissertations / Theses Books
We offer discounts on all premium plans for authors whose works are included in thematic literature selections. Contact us to get a unique promo code!

To the bibliography