Dissertations / Theses on the topic 'Psychohistory'

This study undertakes a psychohistory of French criminal defence lawyer Jacques Vergès' judicial strategy. His initial articulation of his judicial strategy in his book De la stratégie judiciaire in 1968 continues to inform his legal career, in which he has defended a number of controversial clients, most notably that of Gestapo officer Klaus Barbie in the 1987 trial. Vergès distinguished two types of judicial strategy in his 1968 book: rupture and connivence. Both strategies should be understood out of Vergès' Marxist influences. This study looks into the coherence of his career in light of his initial articulation of judicial strategy and explores the shift in emphasis of his strategy from the defence of a cause to that of a person. The study adopts a three-level approach. It considers, first, Vergès' discourse of his strategy, second, the world politics that shaped his discourse, and third, Vergès' biography. First, Vergès' strategy grew out of the duality of rupture and connivence and transformed into what we call devil's advocacy, in which Vergès pits an accused (as an individual) against the justice system. Devil's advocacy culminated in his defence of Barbie. After his defence of Barbie, Vergès pitted himself against the justice system so that his own notoriety was reflected to his clients rather than the other way around. Second, Vergès' major intellectual and political influence was Communism. Although he left the Communist Party of France in 1957, at the time when he began his legal defence of Algerian militants during the Algerian War of Independence, the ongoing political reorientations and resulting splits in the communist movement did not allow him to disavow communism altogether. The split that took place between the Soviet Union and the People's Republic of China in the early-1960's allowed him to align his political views with the Chinese interpretation of communism and he has not relinquished his affinity to Chinese communism since the 1960's. On the contrary, he has conformed to the dramatic changes that Chinese communism underwent since Mao's rule. The study argues that those changes shaped Vergès' psychological outlook, which entailed the development of a so-called African personality. It in turn provided the impetus for the further development of his judicial strategy beyond the initial duality of rupture and connivence. Third, this study focuses on his childhood and youth in the French colonies, first in Indochina and then in the Island of Réunion. Vergès colonial background has informed his political choices, which in turn have informed his legal practice. His overarching commitment is anticolonialism, which has manifested itself in various forms since his childhood. In his youth, it took the form of Stalinism, and communism in general. His Stalinism intermingled with his loyalty to De Gaulle during the Second World War. After Stalin's death in 1953, he aligned himself with the Maoist objective of perpetuating revolutions in colonies. In the course of his defence of Barbie, his anticolonialism revolved around his comparison of the French colonial regime to Nazism.
Cette étude est une psycho-histoire de la stratégie judiciaire du pénaliste français Jacques Vergès. La conceptualisation initiale de sa stratégie judicaire De la stratégie judiciaire de l'année 1968 continue d'influencer sa carrière judiciaire, y inclut sa défense de plusieurs clients controversés, surtout l'officier de Gestapo Klaus Barbie au cours de son procès en 1987. Vergès distingue deux types de stratégie judiciaire dans son livre de 1968: la rupture et la connivence. Les deux stratégies doivent être comprises à la lumière des influences marxistes de Vergès. Cette étude examine la cohérence de sa carrière à la lumière de la conceptualisation initiale de la stratégie judiciaire et explore le ré-positionnement de sa stratégie de la défense d'une cause à celle d'une personne. Cette étude assume une approche à trois niveaux. Premièrement, elle examine le discours de Vergès concernant sa stratégie, deuxièmement, la politique mondiale qui a façonné son discours et, troisièmement, la biographie de Vergès. Premièrement, la stratégie de Vergès a évolué de la dualité de la rupture et connivence et s'est transformé en ce que nous appelons la stratégie de l'avocat du diable, dans laquelle Vergès oppose l'accusé (comme individu) contre le système judiciaire. La stratégie de l'avocat du diable a atteint son sommet dans la défense de Barbie. Après sa défense de Barbie, Vergès s'est opposé lui-même contre le système judiciaire de sorte que sa notoriété a plutôt été reflétée à ses clients que le contraire. Deuxièmement, Vergès a été influencé intellectuellement et politiquement par le communisme. Même s'il avait quitté le Parti Communiste de France en 1957, tandis qu'il commençait sa défense judiciaire de militants algériens pendant la Guerre d'Algérie, les réorientations politiques et les ruptures au sein du mouvement communiste ne lui ont pas permis de désavouer le communisme. La rupture qui s'est effectuée entre l'Union soviétique et la République populaire de Chine au début des années 1980 lui a permis d'aligner ses vues politiques avec l'interprétation chinoise du communisme et la République populaire de Chine. Au contraire, il s'est conformé aux changements dramatiques éprouvé par le communisme chinois depuis le règne de Mao. Cette étude avance l'argument que ces changements ont façonné la vision psychologique de Vergès, qui a entraîné le développement de la soi-disant personnalité africaine. À son tour, elle a propulsé le développement de sa stratégie judiciaire au-delà de sa dualité initiale entre la rupture et la connivence. Troisièmement, cette étude examine son enfance et son adolescence dans les colonies français, premier en Indochine et puis à l'Île de Réunion. Le passé de colonisé de Vergès a influencé ses choix politiques, qui à son tour ont influencé sa pratique judiciaire. Son engagement primordial est l'anticolonialisme qui s'est manifesté sous formes diverses depuis son enfance. Dans son adolescence, l'anticolonialisme a pris la forme du stalinisme et du communisme en général. Son stalinisme a pénétré sa loyauté à De Gaulle pendant la Seconde guerre mondiale. Après la mort de Staline en 1953, il s'est aligné avec l'objectif maoïste de perpétuer des révolutions dans les colonies. Au cours de sa défense de Barbie, son anticolonialisme s'est axé sur sa comparaison entre le régime colonial français et le nazisme.

C.G. Jung et ses proches collaborateurs ont souligné l’importance de l’imago maternelle aussi bien pour les individus que pour les groupes et les sociétés. Si cette thématique n’a guère été développée dans l’œuvre de Freud, cela n’est pas la cas pour les psychanalystes freudiens des générations suivantes, citons à cet égard Mélanie Klein ou D.W. Winnicott par exemple. Il revient tout particulièrement aux travaux des psychanalystes français Didier Anzieu et René Kaës d’avoir tenté d’articuler l’individuel et le collectif dans leurs travaux sur les groupes, et d’avoir confirmé l’équivalence du groupe et du complexe ou de l’imago maternels.1 Dans cette thèse j’ai souhaité examiner et évaluer l’importance de cette représentation maternelle dans la vie politique française tout au long de ce qui constitue une période fondatrice pour la vie politique française contemporaine, de la Révolution à la Première guerre mondiale. J’ai choisi de procéder à cette étude à partir des métaphores et allégories maternelles que l’on trouve dans les discours publics, ceux-ci incluant aussi bien les discours politiques proprement dits que les discours prononcés lors de distribution de prix à l’école, par exemple. Je ne procède pas, ou très peu, à des interprétations psychanalytiques, sauf lorsque cela me semble évident. Le cadre de référence actualisé de ma thèse est constitué par la recherche historique, mais la psychanalyse en représente « le cadre fantôme ou complémentaire», pour reprendre l’heureuse expression de René Kaës. A la suite de cette recherche, force est de constater l’emploi généralisé des métaphores et allégories maternelles dans la plupart des discours publics de cette période, sous des formes multiples : citons par exemple la Nature pendant la Révolution, la Jérusalem céleste puis la Vierge Marie dans le camp conservateur et d’autres représentations créés par les premiers socialistes, dont la Communauté (Etienne Cabet), ou bien encore la France maternelle et messianique de Michelet, la patrie des Républicains, la religion de l’Humanité du positivisme,celle de la Terre et des Morts de Barrès, etc.. La métaphore et l’allégorie maternelle constituent alors la promesse d’un idéal et/ou la demande de soumission. Ces figures maternelles ont des enfants, et dans les discours publics principalement des fils. Cette thèse constate l’importance de la relation privilégiée entre la mère et ses fils au niveau politique. Le « premier » de ces fils se pose le plus souvent en tant que porte-parole ou interprète de la métaphore à laquelle il se réfère : Robespierre, Napoléon Ier et Gambetta en sont quelques exemples. Dans le contexte imaginaire et idéologique induit par ces métaphores et allégories maternelles, l’individu et la femme en tant que tels, n’existent guère, la relation entre la Mère et son Fils constitue le principal modèle d’identification proposé
C.G. Jung and his followers have emphazised the importance of the maternal imago forindivuals, groups and societies. This topic was barely developped by Freud, which is not thecase for Freudian analysts of the following generations ; one might cite for example MelanieKlein or D.W. Winnicott. Didier Anzieu and René Kaës, both French psychoanalysts, havemade an attempt to articulate the individual and the collective in their studies about groups andhave confirmed the equivalence of the group and the maternal imago. In this doctoral thesis, Ihave attempted to examine and assess the importance of this maternal representation in Frenchpolitical life during this formative period for French politics which lasts from the Revolution toWWI. I have chosen to study this issue through maternal metaphors and allegories in publicdiscourses, which include political speeches and other discourses, like award speeches at school,for example. I do not give psychoanalytical interpretation, unless it seems obvious. Thereference framework of this thesis is historical research, but psychoanalysis is itscomplementary or shadow framework. The results of the research show that maternalmetaphors and allegories were widely used in most public speeches of that time, in manydifferent forms. Nature (during the Revolution), heavenly Jerusalem or Virgin Mary in theconservative camp, and other maternal representations which were created by the early socialists– among which the “Community” (Etienne Cabet) – as well as Michelet’s maternal andmessianic France. The Republicans’ father - or rather motherland, the religion of Humanity asseen by Auguste Comte and the positivists, the religion of the Earth and the Dead (MauriceBarrès) are some examples... Maternal metaphors and allegories constitute a promise ofhappiness, an ideal and/or a submission request. These mother figures have children, mainlysons. This doctoral thesis confirms the importance of the privileged relationship between motherand son on the political level. Very often the “first” of these sons establishes himself as thespokesman or the interpreter of this metaphor or allegory. Robespierre, Napoléon, the first emperor of France, or Gambetta are some examples. In the ideological or fictional contextwhich these metaphors and allegories induce, there is hardly any room for the individual or forthe woman as such, the relationship between Mother and Son is the main identification modelwhich is proposed

From Integrative Summary: There has been a growing interest in successful entrepreneurs. Research on entrepreneurship has focused on the identification of personality variables that would assist in the prediction of entrepreneurial success. The present study moves away from attempting to predict entrepreneurial success and instead focuses on exploring and describing the personality of a successful entrepreneur. A psychobiographical case study was adopted by the researcher to explore and describe the extent to which Steve Jobs demonstrated the entrepreneurial characteristics identified by Rauch and Frese (2007). A personality trait approach to entrepreneurship was adopted in the study. The study also attempted to explore the socio-cultural and economic context within which Jobs practised his entrepreneurial activities. Jobs was a successful entrepreneur who co-founded Apple and founded NeXT and Pixar, which were all companies that transformed various technological industries. His entrepreneurial orientation allowed him to produce innovative products that transformed society in various sectors which included personal computing, mobile phones, music, retail stores and films (Isaacson, 2011). A qualitative approach was adopted in the study. The data collection and analysis was guided by the three linked sub-processes proposed by Miles and Huberman (2002) which involved data reduction, data display and conclusion drawing and verification. The findings of this study showed that Jobs demonstrated, at varying levels, all the entrepreneurial characteristics identified by Rauch and Frese (2007) which included a need of achievement, risk-taking, innovativeness, autonomy, locus of control and self-efficacy. The researcher however noted that the desire for autonomy, risk-taking, innovativeness and self-efficacy were the most dominant characteristics driving his entrepreneurial orientation. The research thesis adopted the structure of a teaching case which can be used to explore and discuss the personality trait perspective to entrepreneurship in a classroom setting. The findings of the study can be recognised as positively contributing to the growing field of psychobiographical research on exceptional individuals, including entrepreneurs. The study can be considered as a foundation for future studies which will add to the body of knowledge relating to entrepreneurship and personality.

Helen Martins devoted approximately the last thirty years of her life to converting her family home into a unique fantasy world which she named the Owl House. Since her death in 1976 the Owl House has become a national monument and museum in South Africa. Throughout her life Helen was considered by most of the surrounding villagers to have been strange, and she withdrew increasingly from society. However, she appeared to have contained a desire for human connection. There are several instances in which she expressed this desire, such as through the numerous letters which she wrote to fellow artists. The existing body of literature on Helen illustrates the complex nature of her personality; however the question of which personality style she best typifies has remained unanswered. In order to answer this question a psychobiography was conducted on Helen. Psychobiographies entail a biographical representation of a person's life history to which a psychological theory is applied. The psychological theory utilised within the current study was Millon's (1969/1996) Biosocial- Learning Theory. Thus, the chief objective of this study was to describe and interpret Helen's personality style through the use of Millon's (1969/1996) Biosocial-Learning Theory. Alexander's model of data extraction and Miles and Huberman's three step approach were implemented in order to reduce, organise and analyse the data. The findings of this study reflected that Helen deteriorated from one of Millon's (1969/1996) proposed personality styles to another as she aged. The current findings may illuminate Helen's motives for obsessively devoting her life to the creation of her fantasy world.

L'objet de cette recherche se situe à la croisée des chemins de la psychanalyse freudienne, de l'épistémologie de l'histoire et du discours philosophique, assisté par les sciences philologiques. Il s'agit plus particulièrement d'une tentative qui s'inscrit dans le champ des interactions de la psychanalyse avec l'épistémologie des sciences historiques, face à une présupposée " vérité historique " qu'il s'avère nécessaire de cerner, définir et tenter d'appréhender. La valeur heuristique de cette démarche qui s'appuie sur l'emprunt des modèles et qui donne une direction à la recherche, sans poser d'emblée une théorie ou une hypothèse ayant une valeur axiomatique, confère une légitimité épistémologique à l'étude comparative problématique de deux champs essentiellement hétérogènes. Cet ouvrage comporte quatre parties. La première partie retrace l'évolution des relations entre psychanalyse et sciences historiques. La deuxième partie rappelle la complexité de la notion de vérité en philosophie et en histoire et révèle les liens très étroits entre vérité, mémoire et histoire à partir de l'étymologie des mots. La troisième partie traite de la vérité en psychanalyse et s'insère dans la continuité tout autant que dans un rapport subversif avec la tradition qui la précède. La quatrième partie enfin développe et discute quelques questions paradigmatiques et débouche sur la question de la transmission de la psychanalyse elle-même, à travers sa propre histoire
The object of this dissertation lies at the intersection of Freudian psychoanalysis, epistemology of history and philosophy, with the assistance of philology. In particular, the present work is a tentative enquiry into the interaction of psychoanalysis with the epistemology of history, with regard to a presupposed "historical truth" which is necessary to define and clarify. The method adopted is based on the so-called loan of models, which gives a direction to the research, without posing an initial hypothesis having an axiomatic value. This way to proceed confers epistemological legitimacy to the problematic comparative study of two heterogeneous disciplines, which would otherwise be problematic. This work contains four parts. The first part traces the evolution of the relations between history and psychoanalysis. The second part considers the complexity of the concept of truth in philosophy and history. The third part discusses the same concept in psychoanalysis and the fourth part (historical and psychoanalytical truth) develops some paradigmatic questions and finally embraces the problem of the transmission of psychoanalysis itself, throughout its own history

Praca Sen o rebelii. Amerykańska powieść białego nacjonalizmu a „kultura klęski” analizuje ewolucję literatury białego nacjonalizmu w Stanach Zjednoczonych jako swoisty probierz produktywności tzw. „kultury klęski” w świetle psychologicznej i historycznej złożoności tego zjawiska. Niniejsze studium prozy białego nacjonalizmu – zwracające uwagę na zależność momentów szczytowych jej ewolucji i następujących po nich faz plateau od przemian w historii USA, ukazujące ciągłość i zmienność motywów przewodnich (odkupienie, anagorsis, zemsta, pamięć rodowa, rasa), a także wskazujące wielopokoleniowość grupy czytelników takiej literatury – podejmuje próbę postawienia hipotezy o produktywności kulturowej pamięci o klęsce i poniżeniu nie tyle w kontekście „narodu”, ile w kontekście heterogenicznej dziś grupy podzielającej pewien system wartości, który kształtował przeszłość, ale także stanowił fundament projektu przyszłości i był – lub dalej jest – podstawą powiązanego z nim ściśle poczucia indywidualnej i zbiorowej tożsamości. Praca ta przyjmuje metodologiczną perspektywę zainspirowaną – między innymi – obserwacjami amerykańskiego psychohistoryka Joela Kovela, który zauważa, że „sztuka jest środkiem wspólnotowego wyrażania prawdy uwarunkowanej historycznie, lecz trwałej”. Jeżeli przyjąć powyższą konstatację za punkt wyjścia do dalszych refleksji, ważne jest, iż obierając w diachronicznych studiach nad kulturą perspektywę zorientowaną psychologicznie należy uznać, że ciągłość i zmienność motywów oraz tematów dzieł literackich (poziom treści) jest równie istotna jak sam fakt powstania tychże dzieł i czas kiedy się ukazują (poziom historii kultury materialnej), i jak intensywność produkcji literackiej twórców reprezentujących dany gatunek w danym momencie historii. Jak pisze Kovel, „artysta jest wartościowy o tyle, o ile zdolny jest sięgać wzrokiem poza kulturowe „tu i teraz”, poza kulturę dostępną bezpośrednio i pod jej powierzchnię, a patrząc w ten sposób potrafi wykreować nowy organiczny porządek postrzegania, który dzielić będzie z innymi”. Ów stworzony przez artystę-pisarza „nowy organiczny porządek postrzegania”, który staje się udziałem innych, leży w centrum zainteresowania niniejszej pracy. Powieść pozwala się analizować jako źródło historyczne, którego opis może stać się punktem wyjścia dla rewizji istniejących dyskursów przeszłości, lecz jednocześnie można ją postrzegać jako portal umożliwiający wgląd w psychikę grupy. Powtarzalność pewnych tematów i motywów wolno traktować jako klucz do zrozumienia mechanizmów odpowiedzialnych za powstawanie i niegasnącą popularność pewnych rodzajów literatury niezależnie od innych, socjopolitycznych mechanizmów u podłoża procesów dotyczących literatury „głównego nurtu”, tej trafiającej do kanonu. Regularność, z jaką takie motywy pojawiają się w kontekście kultur naznaczonych piętnem klęski wskazuje na emocjonalne podłoże zbiorowej tęsknoty za porządkiem gwarantującym uznanie dla własnych – marginalizowanych lub postponowanych przez „zwycięzców” – wartości, stylu życia, czy celów. Dlatego też metanarracyjny dyskurs, jaki zdaje się organizować porządek u podstaw narracji w świecie przedstawionym powieści powstałych na gruncie kultur klęski można pojmować jako produkt wspólnotowej emocjonalnej potrzeby antidotum – dyskursywnego leku przeciwko zbiorowej traumie, alternatywnego paradygmatu interpretacyjnego, w ramach którego upodleni mogą postrzegać siebie jako uczciwych i szlachetnych a zwycięzcy jawią się jako złoczyńcy. Postawienie takiej hipotezy uruchamia potrzebę odwołania się do całego spektrum intelektualnych/teoretycznych narzędzi wypracowanych przez rożne dyscypliny humanistyki. Fuzja tych dyskursów teoretycznych generuje dyskurs hybrydowy, który we wstępnej części pracy został określony jako „historia literatury o podłożu psychologicznym” – czyli podejście badawcze postrzegające pojawianie się zjawisk literackich i rozwój procesu historycznoliterackiego jako przejawy stłumionych emocji, którym nie można dać upustu (albo nawet nazwać), ale które kompensowane są na drodze powoływanej do istnienia fikcji literackiej. Dla pisarzy-białych nacjonalistów – twórczość stanowi substytutywny kanał dla niemożliwego do uzewnętrznienia w żaden inny sposób sprzeciwu, ale jednocześnie – dla białych odbiorców o nacjonalistycznych poglądach – stanowi swoiste „centrum kondensacji” wspólnotowych wartości kultury klęski, portal do fantastycznego świata, w którym czytelnicy reprezentują obóz zwycięzców. Jak wykazuje niniejsza praca, niesłabnąca popularność powieści białego nacjonalizmu świadczy o trafności takiego teoretycznego podejścia i jego badawczym potencjale. Na takim właśnie teoretycznym fundamencie niniejsze studium buduje analizę psychologicznie motywowanych mechanizmów historycznoliterackich, odpowiedzialnych za narodziny i ewolucję literackiego białego nacjonalizmu w Stanach Zjednoczonych – nacjonalizmu manifestującego się w tekstach tworzonych przez nieliczną grupę pisarzy dla niewielkiego segmentu białej populacji Amerykanów, którzy (politycznie i świadomościowo) nie nadążyli za pędzącym do przodu, podlegającym szybkim i nieodwracalnym zmianom światem multikulturalizmu, zróżnicowania i globalnego rynku. Podobnie jak wszystkie amerykańskie formacje reprezentujące kolejne odmiany białego nacjonalizmu, poczynając od Know Nothings, poprzez American Protective Association i Ku Klux Klan epoki Jazzu aż do Tea Party dnia dzisiejszego i rożnych organizacji określanych jako „alt-right”, także grupa stanowiąca obiekt refleksji w niniejszej pracy obawia się wszelkich zewnętrznych wpływów, trwając w „dotkliwym lęku przed pustką, doświadczając niemożliwej do zaspokojenia żądzy pewności, nurzając się w paranoicznych mitologiach konspiracji, gubiąc się w szaleńczych poszukiwaniach wiecznie umykającej tożsamości”, w ciągłym stanie niezadowolenia ze zmian, jakim świat podlegał przez ostatnie 150 lat. W świetle powyższych obserwacji, praca ta stawia sobie za zadanie przeanalizowanie zjawisk odzwierciedlających ukrytą dynamikę tlącego się pod powierzchnią codziennych relacji konfliktu między „kulturą klęski” a dominującą „kulturą zwycięzców”. Czyniąc to, zasadza się na bezstronnych metodologicznych fundamentach współczesnej psychologii grupy i badań historycznych, proponując świeżą teoretyczną formułę historii literatury o psychologicznych podstawach. Formuła ta czerpie inspirację ze współczesnej psychohistorii, jednak dokonuje reorientacji psychohistorycznego wglądu przekształcając refleksję której obiektem jest jednostka na refleksję której obiektem jest zbiorowość i trauma wpisana w zbiorową nieświadomość, a przejawiająca się zarówno w narodzinach swoistych rodzajów literatury jak i wyznacznikach ich popularności wśród odbiorców. Aby osiągnąć cel i systematycznie przedstawić ewolucję prozy białego nacjonalizmu w takiej metodologicznej perspektywie, niniejsza praca rozpoczyna się od chronologicznego zestawienia dzieł prozatorskich reprezentujących twórczość amerykańskiego białego nacjonalizmu. Rozdział pierwszy pracy przedstawia współczesny stan badań nad białym amerykańskim nacjonalizmem i wskazuje „białe plamy” na mapie wiedzy, które niniejsza praca stawia sobie za zadanie wypełnić. Rozdział drugi wprowadza teorię „kultury klęski” Wolfganga Schivelbuscha i umieszcza ją na tle relewantnych dla niniejszego wywodu założeń psychologii grupy (np. funkcja „wroga”). Rozważania teoretyczne zawarte w rozdziale drugim przechodzą w refleksje nad uwarunkowaniami jednostki uczestniczącej w kulturze klęski, zaprezentowane w rozdziale trzecim, który rozpoczyna omówienie teorii Jamesa Gilligana poświęconych szacunkowi i przemocy, zawartych w monografii Violence: Reflections of a National Epidemic. Rozważania nad złożonością osobistego/jednostkowego zaangażowania w narracje białego nacjonalizmu rzucają nowe światło na logikę mechanizmów pojawiania się kolejnych (lub równoległych) cyklów powieści reprezentujących ten nurt od czasu narodzin współczesnych białych ruchów nacjonalistycznych w Stanach Zjednoczonych. Refleksja na ten temat prowadzi z kolei do analizy literatury białego nacjonalizmu w kontekście teorii konfliktu zbiorowego Thomasa Scheffa wywiedzionej w pracy Bloody Revenge: Emotions, Nationalism, and War. Powyższe złożenie oświetlających się wzajemnie stanowisk teoretycznych pozwala wypracować unikatowe narzędzie analityczne, umożliwiające odsłonięcie korzeni kulturowej traumy w kontekście rozwoju białego nacjonalizmu w USA i wyjaśnienie jej znaczenia w świetle powieści pisanych w omawianym nurcie, co stanowi treść rozdziału czwartego. Jak wykazują analizy historycznego zakorzenienia powieści w momentach socjopolitycznych przełomów w historii USA, białego nacjonalizmu nie sposób zredukować do prosto pojmowanego rasizmu: postrzegany przez pryzmat interdyscyplinarnych studiów nad kulturą, biały nacjonalizm okazuje się złożonym zjawiskiem psychologicznym, powiązanym z przemianami kultury materialnej i historii politycznej, ktory musi być analizowany w świetle kryzysu męskości, zaniżonej samooceny, upadku wartości i przekonań i utraty perspektyw na przyszłość wyobrażoną – a wszystkie te elementy spaja dodatkowo fantastyczna wizja przyszłości „potencjalnej”, która jeszcze może nastąpić. Powieści, na których koncentruje się wywód rozdziału czwartego wolno postrzegać jednocześnie w kategoriach dystopii i utopii. Ostatnia część rozdziału czwartego poświęcona jest najważniejszym trendom współczesnej prozy białego nacjonalizmu i ma na celu ukazanie skomplikowanej sieci połączonych wzajemnie idei – konglomeratu zjawisk dowodzącego związków pomiędzy traumą, szczególnym odczytaniem historii i procesu historycznego w ogóle a ciągłością i zmiennością literatury reprezentującej gatunek, którego odrębność niniejsza praca postuluje. Pracę zamyka rozdział piąty, w którym wskazane są kierunki dalszych badań nad literaturą białego nacjonalizmu i obszary wymagające pogłębionego naukowego opracowania. Narodziny amerykańskich ruchów określanych mianem „alt-right”, sukces wyborczy Donalda Trumpa, pojawienie się rożnych partii o nacjonalistycznym nachyleniu w parlamentach wielu krajów europejskich a ostatecznie wynik głosowania nad „Brexitem” w roku 2016 – wszystkie te zjawiska wskazują, że ideologia białego nacjonalizmu okazuje się atrakcyjna dla obszernego sektora ludnościowego w państwach, w których dominująca kultura jest kulturą zasadniczo białą. Ideologia ta okazuje się wciąż żywotna – i na tyle elastyczna, że szybko adaptuje się do warunków kultury dnia dzisiejszego dając początek odrębnej być może formacji „kultury alt-right”. Choć trudno byłoby wykazać w jakim stopniu (i czy w ogóle) literatura białego nacjonalizmu przyczyniła się do wyborczych sukcesów rożnych prawicowo zorientowanych partii politycznych, wolno twierdzić, iż efekty nagłego przesunięcia akcentów przejawiających się w prawicowym sprzeciwie wobec dotąd dominujących kulturowych sentymentów świata Zachodu można dostrzec w niekamuflowanej już i niemaskowanej bezpośredniości, z jaką współczesna proza białego nacjonalizmu promuje stanowisko „białego separatyzmu”, które zastąpiło „starą” ideologię białej supremacji. W takiej sytuacji staje się jasne, iż intelektualny protest o ideologicznym podłożu wymierzony przeciwko zalewającej przestrzeń publiczną retoryce białego nacjonalizmu po prostu nie wystarczy aby wyeliminować zagrożenie: choć jest istotny, nie zastąpi dogłębnych, metodologicznie ugruntowanych badań nad białym nacjonalizmem prowadzonych na podstawie poważnych analiz jego zakorzenionych w czasie i przestrzeni wytworów. Dopiero działania oparte na wiedzy mają szansę przełożyć się na skuteczną działalność edukacyjną, a w przestrzeni publicznej – na odpowiedzialność społeczną.

Toulouse ville fidele a ses symboles ascensionnels inspira les peres de la psychiatrie francaise pinel et esquirol. Des la fin du dix huitieme siecle etait installe a l'hopital de la grave un local pour alienes; puis en 1826, le docteur delaye dirige le quartier des alienes. Tandis que l'infirmier, souvent ancien malade, commence a prendre de l'importance, le docteur marchant cherche a creer un asile place a braqueville en 1858. Pendant que le syndicat infirmier c. G. T. Devient fort actif au debut du vingtieme siecle, le docteur dide travaille sur les delires jusqu'en 1936. La deuxieme guerre mondiale provoque la fermeture de l'hopital marchant, reouvert en 1950. Cette these sur la maladie mentale evoluant au gre des regimes politiques utilise histoire et psychanalyse associees en psychohistoire
Toulouse, loving the upper symbols inspired pinel and esquirol, fathers of the french psychiatry. Since the end of the eighteenth century, a "local" for madmen was made up inside "la grave" hospital; then, in 1826, dr delaye controls the "quartier des alienes" in the same hospital. While nurses often having suffered from a past mental illness, become more important persons, dr marchant wants to build an "asile d'alienes"; this special hospital is settled in "braqueville", near toulouse. The unions nurses called "c. G. T. " is moving without stopping, the twentieth beginning. Dr dide is a research worker about delirium till 1936. During the second world war, "marchant" hospital is closed, it is reopened in 1950. This work about the mental illness at toulouse uses history and psychoanalysis joint to set up psychohistory